Το βιβλίο των πόνων του σώματος

Δωρεάν βιβλία για θεραπείες
Κατεβάστε από εδώ το Το βιβλίο των πόνων του σώματος.
Περιέχει πρακτικές οδηγίες για να αντιμετωπίσετε πονοκεφάλους, μουδιάσματα, πιασίματα, και γενικά διάφορα μυοσκελετικά προβλήματα, αλλά και εικόνες για τις προτεινόμενες μαλάξεις. Κατεβάστε επίσης τα παρακάτω βιβλία. Έχουν σχέση με την υγεία σας. Είναι "καθαρά", χωρίς ιούς. Μοιράστε τα με την σειρά σας σε όποιον θέλετε. Όσοι περισσότεροι τα πάρουν τόσο το καλύτερο. Αν ξέρετε κάποιον σχετικό με ιατρική, που να μην είναι υπάλληλος αλλά να αγαπάει την ιατρική και τις θεραπείες, δώστε του ειδικά τα δύο πρώτα.

Σελίδες

13 Μαρτίου 2012

1 ΕΓΩ, ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΟΥΣΙΑ

Εγώ, Συνείδηση, Προσωπικότητα, Ουσία
Ερχόμαστε στον κόσμο, όλοι ανεξαιρέτως, έχοντας στον ψυχισμό μας την Ουσία, μία «ποσότητα» από ηθικές αξίες. Σαν τέτοιες θα αναφέρουμε το να αγαπάμε τους άλλους ανθρώπους, το να μη λέμε ψέματα, το να μην κλέβουμε κ.λ.π. Αυτές οι αξίες γενικά είναι που κάνουν ένα μικρό παιδί να μας φαίνεται όμορφο. Ένα μωρό μας δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη, αφήνεται στα χέρια μας, και δεν μας κρίνει με τον συνηθισμένο τρόπο κρίσης των ενηλίκων. Είναι αθώο και φέρεται ανάλογα.
Όμως καθώς μεγαλώνει αναγκάζεται να δράσει και για τον λόγο αυτό θα χρησιμοποιήσει τον νου του, την μνήμη του και το κινητικό του κέντρο. Με αυτό τον τρόπο αποκτά εμπειρίες οι οποίες θα καταχωρηθούν σε «καλές» και «κακές» ανάλογα. Είναι φυσικό, ότι το παιδί θα προσπαθήσει να επαναλάβει τις πράξεις που του προξενούν μία «καλή» εμπειρία. Έτσι θα φάει πάλι γλυκό, αλλά δεν θα ακουμπήσει ξανά την σόμπα.
Στην προσπάθειά του για δράση, λόγω της έλλειψης πείρας που έχει, θα στηριχθεί στην μίμηση. Έτσι για να επιτύχει κάτι που επιθυμεί, θα φωνάξει και θα χτυπήσει το χέρι του αγριεμένα στο τραπέζι, όπως ακριβώς έχει δει να κάνει ο πατέρας του όταν κάποτε μάλωσε με την μητέρα του. Και αφού δει ότι η αντιγραφόμενη πράξη φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα θα την επαναλάβει.
Η συχνή επανάληψη όμως διαφόρων πράξεων προκαλεί σιγά σιγά μία κατάσταση συνήθειας . Στο τέλος το μικρό παιδί δεν θα μπορεί, λόγω ακριβώς της συνήθειάς του αυτής, να μη φάει πολύ, να μην κλέψει, να μην πει ψέματα, να μη θυμώσει κ.λ.π. Έτσι είναι που το αθώο παιδί θα δημιουργήσει διάφορα «Εγώ» ή Ελαττώματα, τα οποία αργά και σταθερά εγκλωβίζουν την Ουσία του.
Ένας ορισμός τώρα για το «Εγώ» είναι ο ακόλουθος: «Εγώ είναι μία αρετή ή μία ανάγκη τραβηγμένη στα άκρα». Π.χ. υπάρχει η ανάγκη της διατροφής η οποία τραβηγμένη στα άκρα μπορεί να μετατραπεί σε λαιμαργία ή σε ψυχογενή ανορεξία . Ο άνθρωπος στην προσπάθειά του για ικανοποίηση μπορεί ακόμα και να πεθάνει. Επίσης αν τραβήξουμε στα όριά της την αρετή της οικονομίας τότε θα έχουμε αντίστοιχα το ελάττωμα της σπατάλης ή της τσιγκουνιάς.
Βλέπουμε λοιπόν ότι το Εγώ είναι ένα δικό μας ψυχολογικό κατασκεύασμα, το οποίο μας αυτοεγκλωβίζει σε συγκεκριμένες σκέψεις, συναισθήματα και δράσεις. Το άτομο τότε γίνεται ανίκανο να δράσει ελεύθερα, αλλά δρα με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, μόνο και μόνο γιατί στο παρελθόν έχει επαναλάβει σε κάποια παρόμοια περίπτωση την ίδια δράση. Το Εγώ σιγά σιγά αποκτά δική του αυτονομία και καταλαμβάνει την ανθρώπινη μηχανή. Δυναμώνει δε κάθε φορά που λειτουργεί, γιατί απορροφά ενέργεια από τον οργανισμό μας. Εύκολα επομένως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το τελικό αποτέλεσμα αυτού του τρόπου ζωής θα δημιουργήσει εκτός από προβλήματα (τα οποία θα προκαλέσουν οι μηχανικές και λανθασμένες δράσεις μας) και την ανία η οποία είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για όλους. Αυτό είναι πολύ φυσικό αν σκεφτείτε ότι ζούμε χιλιάδες μέρες, πιστά αντίγραφα μεταξύ τους, αφού επαναλαμβάνουμε συνεχώς τις ίδιες σκέψεις και τις ίδιες πράξεις. Ζούμε μηχανικά, υποφέρουμε μηχανικά και σαν μοναδικό τρόπο διαφυγής εκλέγουμε συνήθως την απόκτηση υλικών αγαθών με την ελπίδα ότι αυτά θα μας κάνουν ευτυχισμένους.

Κάποτε λέει ήταν ένας βασιλιάς ο οποίος μάζευε έργα τέχνης. Μια μέρα κάποιος του παρουσίασε ένα γυάλινο μάτι τόσο όμοιο με αληθινό που ο βασιλιάς για να το αποκτήσει υποσχέθηκε να δώσει ό,τι ζητήσει ο κάτοχος του ματιού. Εκείνος τότε ζήτησε το βάρος του ματιού σε χρυσάφι. «Αυτό είναι εύκολο», είπε ο βασιλιάς και βάζοντας το μάτι σε μια ζυγαριά έβαλε στον άλλο δίσκο της μία μεγάλη χούφτα χρυσά νομίσματα. Όμως προς μεγάλη του έκπληξη το μάτι ήταν βαρύτερο από αυτά. Γέμισε τότε όλο το δίσκο αλλά το μάτι παρέμεινε βαρύτερο. Παραξενεμένος χρησιμοποίησε μεγαλύτερη ζυγαριά αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το ολόιδιο με αληθινό γυάλινο ανθρώπινο μάτι ήταν πολύ βαρύ για να το σηκώσουν τα πολλά κιλά χρυσού που υπήρχαν στον δίσκο. Ανήσυχος τότε ο βασιλιάς, που δεν μπορούσε να παραβεί την υπόσχεσή του, ζήτησε από τους σοφούς του παλατιού να του λύσουν το περίεργο αυτό πρόβλημα. Τότε κάποιος από αυτούς πλησιάζοντας την ζυγαριά σκέπασε το μάτι με λίγο χώμα. Αμέσως η ζυγαριά έγειρε προς τον βαρύ δίσκο με το χρυσάφι και ο σοφός απευθυνόμενος στον βασιλιά του είπε: «Βασιλιά μου το μάτι του ανθρώπου είναι αχόρταγο. Μόνο ο θάνατος μπορεί να τον σταματήσει».
Έτσι είναι και το Εγώ που εμείς δημιουργήσαμε. Τίποτε δεν πρόκειται να το ικανοποιήσει. Και το μόνο που μας μένει είναι να το θανατώσουμε.
Εάν λοιπόν παρατηρήσουμε προσεκτικά, αναλύσουμε και καταλάβουμε τις διαδικασίες ενός συγκεκριμένου Εγώ, μετά την καταστροφή του θα απελευθερωθεί η Ουσία που βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα του. Τότε η Ουσία με την εμπειρία που αποκτά με αυτόν τον τρόπο μετατρέπεται σε Συνείδηση .
Σαν Συνείδηση επομένως θα αναφέρουμε αυτή την ιδιαίτερη ανθρώπινη κατάσταση της «ανάμιξης» των ηθικών αρχών μας με την εμπειρία που αποκτάται μέσα από την προσεκτική ψυχολογική αυτοανάλυση. Είναι αυτή που γνωρίζει το Καλό και το Κακό και για τον λόγο αυτό είναι πέρα από τις δύο αυτές «Συμπληγάδες πέτρες» του εσωτερικού μας κόσμου. Μην ισχυριστείτε ότι γνωρίζετε αυτές τις δύο δυνάμεις, περιγραφόμενες με καταπληκτικό τρόπο από το σχήμα του Γιν και του Γιαν. Θυμηθείτε πόσες φορές κάνατε κάτι σίγουροι ότι πράξατε το σωστό και καταλήξατε να μετανιώσετε για την δράση σας.
Ο μυούμενος στον Εσωτερικό Δρόμο πρέπει να κατακτήσει την χαμένη αθωότητα των παιδικών του χρόνων. Μόνο μέσα από την κατακτημένη, με δυναμικό τρόπο, νηπιακή αγνότητα μπορεί κανείς να ξεπεράσει τις συμπληγάδες του καλού και του κακού.
Μιλάω βέβαια για αυτό που νομίζουμε εμείς καλό και κακό και όχι για το Απόλυτο Καλό και το Απόλυτο Κακό.
Προσέξτε ότι για έναν φανατικό μιας οποιασδήποτε θρησκείας καλό είναι ότι συμφωνεί με αυτήν και κακό ότι είναι αντίθετό της έστω και θεωρητικά. Στην δεύτερη περίπτωση ο φανατικός θεωρεί απόλυτα φυσικό να εξολοθρεύσει τους εχθρούς της πίστης του. Γνωρίζετε εξ άλλου πολύ καλά ότι οι χειρότεροι πόλεμοι είναι οι θρησκευτικοί και έχουν γίνει φοβερά εγκλήματα στο όνομα της οποιασδήποτε θρησκείας της αγάπης. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί σε έναν πόλεμο η ίδια η Παναγία θα κατευθύνει τις σφαίρες μας καταστρέφοντας τον εχθρό. Αλλά και ο εχθρός επίσης στηρίζει τις ελπίδες του για νίκη και αφανισμό του αντίπαλου στην ίδια Μητέρα αυτού του Ανθρώπου ο οποίος δίδαξε την αγάπη για τους εχθρούς μας. Φυσικά δεν υποστηρίζω την εσφαλμένη φιλοσοφία του «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω».
Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος δημιουργεί Συνείδηση όταν ελευθερώνει την Ουσία του μέσα από το Εγώ, που δεν είναι τίποτε άλλο από λανθασμένη δράση βασισμένη στις πεποιθήσεις μας πάνω στο καλό και στο κακό.
Η Συνείδηση γνωρίζοντας αντικειμενικά τα πράγματα μπορεί να δράσει χωρίς κίνδυνο λάθους και με γνώση των συνεπειών που θα προκύψουν. Μην ξεχνάτε ότι: «Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».

Ο άνθρωπος τέλος για να μπορέσει να εκδηλωθεί στον φυσικό κόσμο και να επικοινωνήσει με τους ομοίους του χρησιμοποιεί την Προσωπικότητα. Αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από μία «ποσότητα» ενέργειας η οποία χρησιμεύει στην ψυχολογική εκδήλωση του ατόμου. Γι’ αυτό τον λόγο εξ άλλου μιλάμε για «ισχυρή ή όχι» προσωπικότητα. Δημιουργείται στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού και ισχυροποιείται από τον χρόνο και τις εμπειρίες της ζωής. Δεν είναι παρά ένα «ρούχο» το οποίο θα χρησιμοποιήσει το Εγώ ή η Συνείδηση για να δράσει. Είναι για αυτό το λόγο η ψυχολογική μας ταυτότητα.
Παρατηρήστε ότι έχει τύχει να δείτε στον δρόμο κάποιον, μέσα στο πλήθος, από μεγάλη απόσταση, χωρίς να μπορείτε να διακρίνετε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του. Όμως ξέρετε αμέσως ποιος είναι από τις κινήσεις του ή από τον τρόπο που στέκεται. Αυτό δεν είναι μυστήριο, αφού αναγνωρίζετε από μακριά την ψυχολογική του ταυτότητα, την Προσωπικότητά του.
Προσέξτε επίσης ότι αν ένας άνθρωπος θέλει, μπορεί να κρύψει αυτό που πραγματικά αισθάνεται εκείνη την στιγμή. Για παράδειγμα είναι στεναχωρημένος και θέλει να μείνει μόνος του, αλλά για «λόγους ευγενείας» δέχεται «χαρούμενα» έναν επισκέπτη και μέχρι που φαίνεται να λυπάται όταν αυτός σηκώνεται να φύγει, πιέζοντάς τον να κάτσει λίγο ακόμα. Είναι δεκάδες οι χαρακτήρες που μπορεί να υποδυθεί κανείς, τόσοι όσοι και τα Εγώ που υπάρχουν στον ψυχισμό του. Κάπως έτσι εξ άλλου ξεκίνησε και το αρχαίο θέατρο και οι πρώτοι «υποκριτές» που αργότερα ονομάστηκαν ηθοποιοί, όταν οι άνθρωποι λόγω της ανάγκης να μάθουν για τον εαυτό τους υποκρίνονταν στους ναούς το Εγώ που ήθελαν να γνωρίσουν.
Έτσι μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η προσωπικότητα δεν είναι παρά ένα προσωπείο το οποίο κρύβει από τα μάτια των άλλων την πραγματικότητά μας. Γι’ αυτό υπάρχει η ανάγκη να διαλυθεί εκτός από το Εγώ και η προσωπικότητα (αν και αυτή είναι μια μεταγενέστερη εργασία) ώστε να μπορέσει να εκδηλωθεί απρόσκοπτα η Συνείδηση.

2 ΤΑ ΕΠΤΑ (κέτρα, τσάκρας, σώματα)

Τα επτά κέντρα, Τα επτά Τσάκρας, Τα επτά Σώματα.
Η ανθρώπινη μηχανή έχει επτά βασικές λειτουργίες-κέντρα:
-Ανώτερο Διανοητικό Κέντρο: δέχεται πληροφορίες απ’ ευθείας από τον Πατέρα, ο οποίος βρίσκεται σε επίπεδα αντίληψης και γνώσης απροσπέλαστα για τον κοινό άνθρωπο. Αυτό είναι αρκετό για να λέμε ότι ο άνθρωπος «κοιμάται» και ότι υπάρχει η ανάγκη του ξυπνήματος.
-Ανώτερο Συγκινησιακό Κέντρο: είναι το κύριο όργανο αντίληψης και λειτουργίας της Συνείδησης. Και αυτό παραμένει ανενεργό, αφού η Ουσία μας είναι φυλακισμένη μέσα στα ελαττώματά μας. Μέσω του θανάτου του Εγώ, απελευθερώνεται η Ουσία μετατρεπόμενη σε Συνείδηση, ο άνθρωπος «ξυπνάει» από τον εγωικό του λήθαργο και τα δύο αυτά Ανώτερα κέντρα παύουν να υπολειτουργούν.
-Κατώτερο διανοητικό κέντρο ή απλά νους: κατασκευασμένο για να επεξεργάζεται τα δεδομένα των αισθήσεων, βρίσκεται συνήθως σε χαώδη κατάσταση καθώς τυχαίες αντιλήψεις από τα Ανώτερα Κέντρα, αισθητηριακά δεδομένα, μνήμες, σκέψεις και συμπεράσματα συνεχώς αλληλοπλέκονται και αλληλοαναιρούνται. Η πάλη των αντιθέτων του νου (άσπρο-μαύρο χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας τις άπειρες ενδιάμεσες διαβαθμίσεις του γκρίζου), μας κάνει αργούς στην αντίληψη και λανθασμένους στην δράση. Σωστά περιγράφεται από τους Αρχαίους ο νους σαν δάσος ή λαβύρινθος. Μέσα στον Λαβύρινθο του νου βρίσκεται ο φοβερός Μινώταυρος (το Εγώ, το ελάττωμα). Εκεί μέσα ο άνθρωπος μπορεί να χάσει εύκολα τον δρόμο προς τον στόχο του.
«Νόμιζα ότι… Μου είχαν πει πως… Την προηγούμενη φορά είχε γίνει έτσι… Μου φάνηκε ότι… Δεν το είχα καταλάβει…» είναι μερικές από τις δικαιολογίες που λέμε όταν η δράση μας, βασισμένη στην φαντασία μας και όχι στην πραγματικότητα, καταλήγει σε λανθασμένα και πολλές φορές καταστροφικά αποτελέσματα. Πολύ αργό σε ταχύτητα βρίσκεται στον εγκέφαλο, και μπορεί να γυμνασθεί με διάβασμα, αναλυτική σκέψη, προσπάθεια συγκέντρωσης σε ένα θέμα και διαλογισμό.
-Συναισθηματικό κέντρο: είναι ο κύριος πολιορκητικός κριός που χρησιμοποιεί το Εγώ για να κάμψει την θέλησή μας. Προσέξτε ότι μπορείτε να αντέξετε οποιαδήποτε πίεση του εξωτερικού κόσμου, όμως υποχωρείτε εύκολα μπροστά σε ένα συναίσθημα που σας σπρώχνει προς μία συγκεκριμένη δράση. Παρατηρώντας το συναίσθημα που υπάρχει σε μια δεδομένη στιγμή μπορούμε να αντιληφθούμε χωρίς λάθος το Εγώ που μας διακατέχει (π.χ. άλλο είναι το συναίσθημα του φόβου και άλλο της λαιμαργίας). Ταχύτερο από τον νου βρίσκεται στην καρδιά, εκπαιδεύεται με ζωγραφική, άκουσμα κλασσικής μουσικής, διάβασμα ποιημάτων και γενικά με την ενασχόληση με τις Καλές Τέχνες.
-Κινητικό κέντρο: είναι ημιαυτόνομο. Εκπαιδεύεται και μπορεί να αναπτυχθεί ακίνδυνα μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Η πλήρης ακινησία αλλά και η εντατική κίνηση προκαλούν μεγάλα προβλήματα υγείας στον οργανισμό. Είναι ταχύτερο από τα δύο προηγούμενα. Αν σκοντάψετε πρώτα θα ανακτήσετε την ισορροπία σας, κατόπιν θα αισθανθείτε φόβο και τελευταία ο νους σας θα εκπέμψει την σκέψη «πέφτω». Βρίσκεται στην σπονδυλική στήλη λίγο κάτω από τις ωμοπλάτες και εκπαιδεύεται με κολύμπι, περπάτημα, ιππασία, παιχνίδια και ότι απαιτεί κίνηση, ακόμη και η εξωτερική εργασία μπορεί (αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα) να γίνει μέσον εκπαίδευσής του.
Η συνεχής εκπαίδευση σε κάποιον τομέα, επιτρέπει στην κινητική λειτουργία να γίνει ενστικτώδης. Έτσι μπορεί να γίνεται χωρίς να παρεμβαίνουμε εμείς με την θέληση και την προσοχή μας. Παρατηρήστε ότι κάποτε βασανιστήκατε αρκετά για να μάθετε να περπατάτε. Τώρα όμως προχωράτε στον δρόμο, ανεβοκατεβαίνετε σκάλες και περνάτε εμπόδια χωρίς να δίνετε καμία σημασία. Αυτό φτάνει μέχρι το σημείο να οδηγείτε αυτοκίνητο και να μην αντιλαμβάνεστε τίποτε (για μικρό χρονικό διάστημα φυσικά) όταν χάνεστε στην φαντασία κάποιου πράγματος που πρόκειται να κάνετε ή που έχετε κάνει.
-Ένστικτο κέντρο: σοφό και αυτοεκπαιδευόμενο. Απαιτείται τεράστιος όγκος γνώσεων για να κινήσει κάποιος τις διάφορες λειτουργίες του σώματος. Μπορούμε να επέμβουμε ακίνδυνα πολύ λίγο στις διεργασίες του. Δυστυχώς παρεμβαίνουμε πολύ τακτικά με τον νου και τα συναισθήματα, με αποτέλεσμα να προξενούνται προβλήματα υγείας. Σήμερα πλέον σχεδόν όλες οι ασθένειες κατατάσσονται στις λεγόμενες ψυχοσωματικές, όπου μεγάλο ρόλο στην δημιουργία, εξέλιξη και θεραπεία των προβλημάτων παίζει η προσωπικότητα του ασθενούς.
Μία σύγχρονη διαταραχή του ένστικτου κέντρου είναι η νευρική ανορεξία. Όταν κάποιος επέμβει υπερβολικά με την θέλησή του, εμποδίζοντας το ένστικτο να λειτουργήσει κανονικά, λόγω της ψυχοπαθολογικής εμμονής του στην λεπτή σιλουέτα, τότε κάποιες φορές το ένστικτο κέντρο «εκπαιδευόμενο» διακόπτει το ερέθισμα της πείνας. Έτσι είναι δυνατόν να πεθαίνει κανείς από την ασιτία, αλλά να μην πεινάει. Ήδη συμβαίνουν θάνατοι διασήμων ηθοποιών κυρίως και εφήβων που θέλουν να μιμηθούν τα είδωλά τους, στο «τέλειο σώμα» που εμφανίζουν. Ταχύτερο από τα προηγούμενα βρίσκεται στην περιοχή της λεκάνης.
-Σεξουαλικό κέντρο: αναπαραγωγικό αλλά και κέντρο μεγάλης ευχαρίστησης είναι ο τελικός σκοπός του Εγώ. Μετά από μία διαδικασία ταύτισης με σκέψη και συναίσθημα το Εγώ προσεγγίζει το σεξουαλικό κέντρο και απορροφά την ενέργεια την οποία χρειάζεται για να τραφεί.
Ταχύτατο βρίσκεται στον κόκκυγα. Κυριολεκτικά ακαριαία, μπορεί να εκλέξει σύντροφο για την διαιώνιση του είδους. Μπορεί να γυμνασθεί μέσω της χρήσης του. Οι μαύροι μάγοι εκλέγουν να δυναμώσουν το Εγώ μέσα από σκοτεινές πρακτικές. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκλέγουν τον κοινό δρόμο της σεξουαλικής επαφής: την επαφή για τεκνοποίηση και ευχαρίστηση. Τέλος μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει το σεξ για πνευματική και ηθική ανύψωση εκλέγοντας το μονοπάτι της Σεξουαλικής Αλχημείας (σεξουαλική επαφή χωρίς οργασμό).
Η λειτουργία των κατώτερων κέντρων είναι μηχανική και δεν απαιτεί εκ μέρους μας καμία συνειδησιακή εγρήγορση. Το κινητικό κέντρο του σώματός μας για παράδειγμα μπορεί να οδηγήσει ένα αυτοκίνητο ή να παίξει πιάνο, χωρίς την παραμικρή συμμετοχή της Συνείδησης. Σε όλους έχει συμβεί να προσπεράσουν το μέρος όπου πήγαιναν γιατί σκέφτονταν κάτι, να φάνε μεγάλη ποσότητα επειδή ήταν αφοσιωμένοι στην τηλεόραση ή να μην ακούσουν τον συνομιλητή τους αν και τους ενδιαφέρει το θέμα συζήτησης.
Τα σεξουαλικό κέντρο είναι το πιο γρήγορο. Το διανοητικό κέντρο είναι το πιο αργό. Παρατηρήστε τι θα συμβεί σε ένα γλίστρημα στον δρόμο:
-Το ένστικτο κέντρο θα απελευθερώσει αδρεναλίνη στον οργανισμό, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στο πρόβλημα.
-Έπειτα το κινητικό κέντρο θα κάνει τις κατάλληλες, αντανακλαστικές και ενστικτώδεις, κινήσεις για να επανακτήσετε με ασφάλεια την ισορροπία σας.
-Κατόπιν θα αισθανθείτε φόβο για το γεγονός.
-Τέλος θα εμφανιστεί η σκέψη «ώχ, πήγα να πέσω και να χτυπήσω».
Κανονικά έπρεπε να σκεφτούμε και να πούμε:
-Γλίστρησα.
-Χάνω την ισορροπία μου και θα πέσω.
-Θα χτυπήσω στο έδαφος και ίσως τραυματιστώ.
-Θα τεντώσω τώρα την μέση μου, πιέζοντας το δεξί μου πόδι κάτω και χτυπώντας τα χέρια προς το πλάι…
Καταλαβαίνετε ότι θα είχαμε πέσει πριν καν προλάβουμε να ολοκληρώσουμε την σκέψη «γλίστρησα».
Επειδή όλοι έχουν την σχετική εμπειρία, είναι το απλούστερο παράδειγμα ταχύτητας των κέντρων που υπάρχει.
Τα πέντε κατώτερα κέντρα μπορούν να εκγυμναστούν επίσης με το τραγούδισμα των πέντε βασικών φωνηέντων: ι,ε,ο,ου,α. Μαζί δημιουργούν το ΙΕΧΩΒΑ, το όνομα του Θεού. Αποτελείται από τους πέντε ήχους Ι,Ε,Ο,ΟΥ,Α που αντιστοιχούν στα πέντε ανθρώπινα κέντρα. Λανθασμένα οι Εβραίοι τον αποκαλούν Γιαχβέ που είναι το όνομα ενός ισχυρού δαίμονα. Tο κάθε φωνήεν προφέρεται μακρόσυρτα π.χ. ιιιιιιιιιι ενώ ταυτόχρονα φανταζόμαστε το αντίστοιχο κέντρο να δραστηριοποιείται. Άλλος τρόπος δραστηριοποίησης είναι η απαγγελία της Κυριακής Προσευχής. Σε αυτήν υπάρχουν επτά παρακλήσεις που αντιστοιχούν στα επτά ανθρώπινα κέντρα:
Πατέρα μας που είσαι στον ουρανό
1. Ας αγιαστεί το όνομά σου. Ανώτερο διανοητικό κέντρο: ζητάμε να κατακλύζεται ο νους από θεία έμπνευση και να ξυπνάει στους ανώτερους κόσμους.
2. Ας έλθει η βασιλεία σου. Ανώτερο συναισθηματικό κέντρο: ζητάμε να έρχεται ο Χριστός και να κατοικεί στην καρδιά μας.
3. Ας γίνει το θέλημά σου, όπως στον ουρανό έτσι και στην γη. Κατώτερο διανοητικό κέντρο: ζητάμε να υπακούει ο υλικός νους στις εντολές του Πατέρα όπως συνέβη και στο Ανώτερο κέντρο.
4. Το καθημερινό μας ψωμί δώσε μας σήμερα. Κατώτερο συναισθηματικό κέντρο: ζητάμε να μας δίνεται καθημερινά το «ψωμί» μας, δηλαδή την διδασκαλία του Χριστού, η οποία γίνεται αντιληπτή από την καρδιά.
5. Και συγχώρεσέ μας, όπως και εμείς συγχωρούμε τους άλλους. Κινητικό κέντρο: οι αμαρτίες είναι πράξεις και οι πράξεις γίνονται με το κινητικό κέντρο. Ζητάμε να μπει αυτό το κέντρο στην υπηρεσία της Συνείδησης και όχι του Εγωισμού μας.
6. Και μην μας βάλεις σε πειρασμό. Ένστικτο κέντρο: ζητάμε να γίνει αγνό για να μην είναι πλέον πηγή αμαρτίας, π.χ. λαιμαργίας, ηδυπάθειας κ.λ.π.
7. Αλλά καθάρισέ μας από τον πονηρό. Σεξουαλικό κέντρο: η αιτία του προπατορικού αμαρτήματος και της πτώσης από τον παράδεισο. Ζητάμε το κέντρο αυτό να γίνει πηγή αγνότητας και όχι αμαρτίας.
Τα πέντε κατώτερα κέντρα πρέπει να χρησιμοποιούνται προσεκτικά γιατί είναι δυνατόν να εξαντληθεί η ενέργεια που έχουν. Αν συμβεί αυτό τότε το άτομο θα αρρωστήσει ή και θα πεθάνει ακόμη. Μια ισχυρή συναισθηματική κρίση, αφαιρεί τόση ενέργεια από το συναισθηματικό κέντρο ώστε μπορεί κανείς να λιποθυμήσει ή να πάθει καρδιακή προσβολή.
Όταν ένα κέντρο κουραστεί, π.χ. ο νους από το διάβασμα, λειτουργούμε με άλλο κέντρο, π.χ. ακούμε μουσική ή γυμναζόμαστε. Εκείνο που πρέπει να καταφέρει κανείς είναι να βάλει κάτω από τον έλεγχό του τα πέντε κατώτερα κέντρα. Έτσι θα δώσει σιγά σιγά στα δύο Ανώτερα Κέντρα την δυνατότητα να λειτουργήσουν. Αυτό συμβαίνει αργά και οδυνηρά, ταυτοχρόνως, καθώς η Συνείδησή μας ελευθερώνεται από το Εγώ και αφυπνίζεται.

Τα επτά Τσάκρας
Τα τσάκρας αναφέρονται από τους Ινδούς, είναι γνωστά με το όνομα που αυτοί έδωσαν και πρόκειται για επτά ενεργειακά όργανα που βρίσκονται μέσα στην δομή του τετραδιαστατικού μας σώματος. Αναφέρονται επίσης και σαν «κύλινδροι».
Δεν είναι δυνατόν να βρεθούν σε υλική μορφή. Εντούτοις υπάρχουν, αλλά σε σχεδόν αδρανή κατάσταση και υπολειτουργούν. Έχουν μια αντιστοιχία με τις επτά βασικές διαστάσεις ή Κόσμους του σύμπαντος. Επίσης αντιστοιχούν με τους επτά βασικούς αδένες εσωτερικής έκκρισης του ανθρώπινου σώματος. Όταν ενεργοποιείται ένα τσάκρα ταυτόχρονα μπαίνει σε υπερ-λειτουργία ένας αδένας. Τότε ο οργανισμός ανταποκρινόμενος στην έκκριση των ουσιών του αδένα, αναζωογονείται και σταματάει η φθορά του.
Λόγω της βαθιάς υποσυνείδητης κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, κάθε ένα από τα όργανα αυτά μπαίνει σε λειτουργία ανάλογα με το πόσο διαλύεται το Αγαπημένο μας Εγώ και απελευθερώνεται η εγκλωβισμένη Ουσία, μετατρεπόμενη σε Συνείδηση. Για να συμβεί αυτό πρέπει επίσης να βάλουμε σε μία «τάξη και ισορροπία», τις τρεις βασικές δυνάμεις-λειτουργίες μας:
-Τις συνειδητές λειτουργίες μας, που εκφράζονται μέσα από το κεντρικό εγκεφαλονωτιαίο νευρικό σύστημα. Το κεντρικό νευρικό σύστημα πρέπει να λειτουργεί σαν «εργαλείο» του Θεϊκού Πνεύματος.
-Τις διανοητικές λειτουργίες μας, που εκφράζονται μέσα από το παρασυμπαθητικό σύστημα. Πρέπει να συνεργαστεί με το πρώτο για να μπορέσει να χαλιναγωγηθεί το τρίτο.
-Τις υποσυνείδητες, ασυνείδητες και ενστικτώδεις λειτουργίες μας, που εκφράζονται μέσα από το συμπαθητικό σύστημα. Το συμπαθητικό σύστημα, ελεύθερο από τις υποσυνείδητες αγκυλώσεις του, πρέπει να λειτουργεί σαν «εργαλείο» του αστρικού σώματος.
Έτσι λοιπόν έχουμε μία τριπλή δομή στο σώμα μας:
Υπάρχουν επτά αδένες, στενά συνδεδεμένοι με τα επτά τσάκρας, τα οποία είναι με την σειρά τους στενά συνδεδεμένα με τις επτά «εκκλησίες» της σπονδυλικής στήλης. Οι εκκλησίες αυτές αναφέρονται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. Όταν η Ιερή Φωτιά του Πνεύματος (η Κουνταλίνη) ανεβαίνει σταδιακά στην σπονδυλική στήλη ενεργοποιείται η εκκλησία (στην οποία φτάνει) και το αντίστοιχο τσάκρα μαζί με τον αδένα. Η ανύψωση επιτρέπεται μέσα από την συνεργασία των τριών βασικών νευρικών συστημάτων που περιγράψαμε πιο πάνω. Για τον ακριβή τρόπο αφύπνισης της Κουνταλίνης θα μιλήσουμε σε άλλη διάλεξη.
Για την δημιουργία του σύμπαντος, χρησιμοποιήθηκαν πέντε είδη ενέργειας. Αναφέρονται από τους προγόνους μας με τα ονόματα αέρας, φωτιά, γη, νερό και αιθέρας. Η ανάπτυξη των τσάκρας του σώματος μας επιτρέπει τον σταδιακό χειρισμό αυτών των ενεργειών.
Οι αδένες-τσάκρας-εκκλησίες-ρόδες-κύλινδροι (ονομάζονται ανάλογα με τον Δάσκαλο που αναφέρεται σε αυτά) με την σειρά είναι οι εξής:
Εκκλησία της Εφέσου. Γεννητικοί αδένες. Βρίσκεται στον κόκκυγα. Εκεί βρίσκεται κλεισμένη η Κουνταλίνη. Η ενεργοποίηση αυτού του τσάκρα μας επιτρέπει τον χειρισμό της ενέργειας της Στοιχειώδους Γης.
Εκκλησία της Σμύρνης. Προστάτης. Η ενεργοποίηση αυτού του τσάκρα μας επιτρέπει να δημιουργούμε με τα Στοιχειώδη Νερά της ζωής.
Εκκλησία της Περγάμου. Αφαλός. Ηλιακό πλέγμα. Είναι το κέντρο των συγκινήσεων. Επηρεάζει την σπλήνα, το συκώτι και το πάγκρεας. Η ενεργοποίηση αυτού του τσάκρα μας επιτρέπει την κυριαρχία πάνω στην Στοιχειώδη Φωτιά.
Εκκλησία της Θυάτειρας. Καρδιά. Κυριαρχία πάνω στον Στοιχειώδη Αέρα. Η εξέλιξή του, δίνει την ικανότητα της προαίσθησης και επιτρέπει συνειδητή έξοδο στο αστρικό. Επίσης μπορεί κανείς να κατακτήσει την «κατάσταση Χίνας». Είναι μια ικανότητα με την οποία είναι δυνατόν να μεταφερθεί το φυσικό σώμα σε οποιοδήποτε μέρος. Τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει κάτι τέτοιο, ούτε κάν μία φυλακή.
Εκκλησία των Σάρδεων. Λάρυγγας. Μαγικό αυτί, ακούμε τις φωνές των όντων από τους ανώτερους κόσμους. Η πλήρης ανάπτυξη αυτού του τσάκρα επιτρέπει την αθανασία του φυσικού σώματος.
Εκκλησία της Φιλαδέλφειας. Το μάτι της Σοφίας. Βρίσκεται στο μεσόφρυδο. Όταν αφυπνίζεται ενεργοποιείται η υπόφυση. Αποκτιέται έτσι η ικανότητα της διόρασης.
Εκκλησία της Λαοδίκειας. Επηρεάζει την επίφυση. Όταν αφυπνίζεται αποκτούμε την πολυόραση. Τότε μπορούμε να μελετάμε την Μνήμη της Φύσης, τα Ακασικά αρχεία. Ο άνθρωπος πλέον μπορεί να χρησιμοποιεί τις πέντε Στοιχειώδεις Ενέργειες και να «κινεί βουνά».
Τώρα θα αναφέρουμε με λίγα λόγια τον όγκο δουλειάς που έχει να κάνει όποιος έχει σκοπό να αφυπνιστεί και να γλιτώσει από τον τροχό του Σαμσάρα.
Ο άνθρωπος, έχοντας το ίδιο σχέδιο και τα ίδια υλικά κατασκευής με το σύμπαν, είναι λογικό ότι έχει μία επταδιάστατη δομή. Έτσι το φυσικό σώμα του έχει επτά βασικούς αδένες και επτά τσάκρας. Αυτό όσον αφορά το φυσικό σώμα του. Όμως υπάρχουν άλλα έξι «σώματα» αποτελούμενα από λεπτότερα είδη ύλης και ενέργειας. Όλα έχουν την ίδια κατασκευή με το φυσικό σώμα. Αποτελούνται όμως από λεπτότερα είδη ενέργειας και είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα και ανενεργά.
Ξεκινώντας στο φυσικό επίπεδο, ο άνθρωπος αρχίζει να δουλεύει με την Διάλυση του Εγώ. Κάποτε θα αρχίσει η άνοδος της Κουνταλίνης, του ενεργειακού «φιδιού» που βρίσκεται φυλακισμένο στον κόκκυγα. Με βάση συνειδητές προσπάθειες και θεληματικές ταλαιπωρίες, ανεβαίνει την σπονδυλική στήλη, αφυπνίζοντας τα τσάκρας και δίνοντας στον άνθρωπο διάφορες δυνάμεις. Ταυτόχρονα το φυσικό σώμα επισκευάζεται ενεργειακά.
Όταν ολοκληρωθεί όλο αυτό, τότε αρχίζει η εργασία σε ένα ανώτερο επίπεδο. Ο άνθρωπος εξακολουθεί να δουλεύει για την Διάλυση του Εγώ σε ένα πρώτο «ρηχό» υποσυνείδητο επίπεδο. Έτσι επισκευάζεται το δεύτερο λεπτότερο σώμα, αφυπνίζεται η Κουνταλίνη του και ο άνθρωπος εξελίσσει και άλλο τις ικανότητες που απέκτησε.
Έπειτα συνεχίζει με ένα βαθύτερο επίπεδο κλπ.
Κάποτε όταν θα ολοκληρωθεί αυτή η επταπλή εργασία, ο άνθρωπος θα έχει συγχωνευθεί με τον Εσώτερο που βρίσκεται στο Απόλυτο, στον κόσμο του Μοναδικού Νόμου. Τότε λέμε ότι εκείνος ο άνθρωπος αυτοπραγματοποιήθηκε, και οι κοινοί και κοιμισμένοι άνθρωποι τον θεωρούν σαν Θεό, Άγιο κλπ. Ίσως μάλιστα και να έχει δημιουργήσει με τις πράξεις και τα λόγια του κάποια θρησκευτική ομάδα, στην οποία οι (κοιμισμένοι συνειδησιακά) οπαδοί, θα διατυμπανίζουν για την μοναδικότητα των λόγων του Δασκάλου τους.
Είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει ένας άνθρωπος που θα μπορέσει να επιτύχει όλο αυτό το τιτάνιο έργο. Ο λόγος είναι ότι η ίδια η φύση δεν ενδιαφέρεται για την αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου. Αντίθετα επιχειρεί με όλες τις δυνάμεις της να τον εμποδίσει. Έτσι δικαιώνεται απόλυτα και η φράση του Βούδα: Από τους 1000 μου με ζητούν, ένας με βρίσκει. Από τους 1000 που με βρίσκουν ένας με ακολουθεί. Από τους 1000 που με ακολουθούν, ένας είναι δικός μου.
Καταλαβαίνουμε επίσης την φράση του Ιησού: «η βασιλεία τών ουρανών βιάζεται, καί βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», Ματθαίος, κεφ 11, παρ 12.

ΤΑ ΕΠΤΑ ΣΩΜΑΤΑ
Σύμφωνα με τον νόμο που αναφέρει ο Ερμής ο Τρισμέγιστος στον Σμαράγδινο Πίνακα, όπως είναι πάνω έτσι είναι και κάτω. Επομένως η ανθρώπινη δομή είναι επταπλή όπως και του σύμπαντος. Και όπως το σύμπαν έχει επτά κόσμους, έτσι και ο άνθρωπος έχει επτά σώματα. Το κάθε ένα από τα επτά αυτά σώματα, όταν λειτουργεί, επιτρέπει στον Μύστη να κινηθεί στον αντίστοιχο Κόσμο. Έτσι έχουμε φυσικό σώμα και μπορούμε να κινηθούμε στον φυσικό κόσμο. Αλλά επειδή δεν έχουμε αστρικό σώμα δεν μπορούμε να κινηθούμε στον αστρικό κόσμο. Επομένως υπάρχει ανάγκη να το κατασκευάσουμε.
Λόγω της ύπαρξης του Εγώ, που μας απορροφά ενέργειες, έχουμε σχετικά ανεπτυγμένο μόνο το φυσικό σώμα. Στους εσωτερικούς κόσμους κινούμαστε με τα Σεληνιακά σώματα του Εγώ, δηλαδή με σώματα-φαντάσματα-σκιές χωρίς ουσιαστική ύπαρξη. Όταν αρχίζουμε να διαλύουμε το Εγώ τότε αρχίζουμε να αποταμιεύουμε ενέργειες. Στην αρχή οι ενέργειες αυτές θεραπεύουν και επιδιορθώνουν το φυσικό σώμα. Έπειτα θεραπεύεται το αστρικό φάντασμα μετατρεπόμενο σε Αστρικό Σώμα. Τότε ο άνθρωπος γίνεται ικανός να κινείται συνειδητά στον Αστρικό Κόσμο.
Αυτό συνεχίζεται σώμα προς σώμα μέχρις ότου γίνει κατορθωτό να ενωθεί ο άνθρωπος με τον Εσώτερο, στον Κόσμο του Απόλυτου.
Με την εσωτερική δουλειά πάνω στον εαυτό μας, καταστρέφονται τα σεληνιακά σώματα φαντάσματα και στην θέση τους δημιουργούνται τα Ηλιακά ή Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι. Η σύσταση, η δομή του φυσικού σώματος του διανοητικού ζώου έχει ως εξής:
-Φυσικό σώμα. Μόλις και μετά βίας μπορεί να φτάσει τα 80 ή 100 χρόνια ζωής, αλλά μόνο με ισχυρή βοήθεια από την επιστήμη με φάρμακα και εγχειρήσεις. Παλαιότερα η διάρκεια ζωής ήταν αρκετές χιλιάδες χρόνια. Τότε ο άνθρωπος δεν είχε τόσο πολύ ανεπτυγμένο το Εγώ, μπορούσε να χειριστεί καλύτερα τα πέντε κέντρα στο σώμα του και έτσι η ζωή του ήταν πολύ μεγάλη. Σήμερα υπάρχουν καλόγεροι στο Θιβέτ, που με την κατάλληλη εξάσκηση μπορούν να ζήσουν μέχρι και πεντακόσια χρόνια.
Τα διάφορα Εγώ εκκρίνουν δηλητήρια, τα οποία ευθύνονται για τις πολλές ασθένειες που βασανίζουν το σώμα.
-Ζωτικό σώμα. Είναι ο τροφοδότης ενέργειας του φυσικού σώματος. Για λόγους Κάρμα κάποιος μπορεί να γεννηθεί με αδύναμο ζωτικό σώμα. Έτσι δικαιολογείται το γεγονός ότι άνθρωποι οι οποίοι δεν κάνουν καταχρήσεις, προσπαθούν να ζουν υγιεινά, να μην πίνουν και να μην καπνίζουν κλπ, ζουν με ταλαιπωρίες και ασθένειες. Αντίθετα υπάρχουν άνθρωποι που φαίνεται πως οποιαδήποτε κατάχρηση και αν κάνουν δεν επηρεάζεται στο παραμικρό η υγεία τους. Με αυτόν τον ασυνείδητο τρόπο δράσης, φυσικά, προετοιμάζουν μια επόμενη ζωή γεμάτη προβλήματα. Αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία μπροστά στην απόλαυση του τώρα. Εξάλλου η κατάσταση ύπνου στην οποία βρίσκονται, δεν τους επιτρέπει να κάνουν την σχετική αξιολόγηση, έστω και αν πληροφορηθούν όλα τα σχετικά θέματα.
-Αστρικό σώμα ή Σεληνιακό φάντασμα. Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα φάντασμα. Είναι ένα συνονθύλευμα επιθυμιών των Εγώ, προσκολλημένων στο ελεύθερο (αλλά κοιμισμένο και εύπιστο) τμήμα της Ουσίας μας. Στον Αστρικό κόσμο φαίνεται σαν σκιά. Όποια όνειρα βλέπουμε είναι αποτελέσματα της ασυνείδητης περιπλάνησης στου αστρικού φαντάσματος στον Κατώτερο Αστρικό Κόσμο. Με βάση μακρόχρονες προσπάθειες συγκέντρωσης, σε σπάνιες στιγμές μπορούμε να έχουμε μια μισοσυνειδητή έκλαμψη της κοιμισμένης Ουσίας και να αντιληφθούμε για λίγο τον κόσμο αυτόν.
-Διανοητικό σώμα ή Σεληνιακό φάντασμα. Πρόκειται για το διανοητικό φάντασμα που αποτελείται αντίστοιχα από τις χιλιάδες σκέψεις των Εγώ μας. Κατά την διάρκεια του ύπνου, η διανοητική σκιά περιπλανιέται στον Κατώτερο Διανοητικό Κόσμο, προσελκυόμενο σε μέρη που ταιριάζουν με τον ψυχισμό του διανοητικού ζώου. Οι συνήθεις πρακτικές διαλογισμού, από γίνονται από διάφορες ομάδες, δεν είναι παρά προσπάθειες να φανταστούν οι αδαείς ωραίες εικόνες, χαλαρώνοντας το σώμα τους. Καμία τέτοια πρακτική δεν θα μπορέσει ποτέ να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά του νου, επιτρέποντάς του έτσι να κινηθεί ελεύθερα, και συνειδητά, στον Διανοητικό Κόσμο.
-Αιτιατό σώμα ή Σεληνιακό φάντασμα. Αποτελείται από χιλιάδες Εγώ-αιτίες, από σπόρους, από τα αθώα λάθη που κάναμε όταν κάποτε, μέσα στον τροχό της εξέλιξης, βρεθήκαμε στην ανάγκη να λειτουργήσουμε μέσω του νου.
-Το Μπουδάτα, η Ουσία μας. Είναι το μοναδικό αγνό χαρακτηριστικό που μας έχει μείνει. Είναι αθώα και επομένως και εύπιστη. Γοητευμένη από τα Εγώ, καθημερινώς, ταυτίζεται με αυτά και έτσι τα δυναμώνει, δημιουργώντας συνεχώς και νέα Ελαττώματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι αργά και σταθερά λιγοστεύει σε ποσοστό. Όταν ολόκληρη η Ουσία εγκλωβισθεί μέσα στα Εγώ, τότε ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από τον Νόμο «χαμένη περίπτωση». Έτσι το διανοητικό ζώο μπαίνει σε καθοδική εξέλιξη.
Αντίθετα όταν κάποιος δουλεύει με τα Εγώ του, καταστρέφοντάς τα, απελευθερώνει μικρά ποσοστά Ουσίας. Η απελευθερωμένη Ουσία μετατρέπεται σε Συνείδηση, επειδή γνωρίζει πολύ καλά τις διαδικασίες του Εγώ μέσα στο οποίο ήταν εγκλωβισμένη.
Αυτή η μετατροπή επιτρέπει στον άνθρωπο να διαλύσει τα σεληνιακά φαντάσματα, δημιουργώντας στην θέση τους τα Ηλιακά σώματα Αστρικό, Διανοητικό και Αιτιατό. Έτσι μετατρέπεται σε έναν Μύστη, ο οποίος μπορεί να κινείται στους Ανώτερους Κόσμους όπως κινούμαστε εμείς στον φυσικό κόσμο. Μπορεί να επισκέπτεται Ναούς Σοφίας όπου μαθαίνει όλα εκείνα που του χρειάζονται για την τελική συγχώνευσή του με τον Εσώτερο.
Επειδή υπάρχει αυτό το μικρό ποσοστό ελεύθερης Ουσίας, είναι εφικτό σε όποιον άνθρωπο θέλει να δημιουργήσει Συνείδηση, ξεφεύγοντας από τον οδυνηρό τροχό των επαναγεννήσεων ή του Σαμσάρα όπως είναι ευρύτερα γνωστός.
Τους τρόπους πραγματοποίησης όλης αυτής της πραγματικά τιτάνιας προσπάθειας θα αναλύσουμε σιγά σιγά στις διαλέξεις μας.

3 ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Έχουμε όλοι την ικανότητα που λέγεται φαντασία. Μπορούμε μέσα στην οθόνη του νου μας να προβάλουμε μία εικόνα. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό εάν σας ζητηθεί να φανταστείτε π.χ. την κουζίνα του σπιτιού σας. Τότε με έναν περίεργο τρόπο αρχίζετε να βλέπετε τις καρέκλες, το τραπέζι, τις συσκευές που έχετε και πλήθος άλλες λεπτομέρειες που υπάρχουν. Μπορείτε να φτάσετε στο σημείο να πάψετε να αντιλαμβάνεστε το περιβάλλον σας και να «ζήσετε» για λίγο στην κουζίνα που δημιούργησε η φαντασία σας έχοντας μέχρι και οσφρητικές ή γευστικές παραισθήσεις.
Την φαντασία λοιπόν αυτή μπορούμε να την χωρίσουμε σε δύο είδη:
α) Την μηχανική φαντασία όταν την ικανότητα αυτή χειρίζεται το Εγώ.
β) Την συνειδητή φαντασία όταν τον χειρισμό έχει η Συνείδηση.
Ένα Εγώ ή ελάττωμα χρειάζεται την συγκατάθεσή μας για να κυριαρχήσει στην ψυχική και σωματική κατασκευή μας με σκοπό να απορροφήσει ενέργεια. Για τον λόγο αυτό θα χρησιμοποιήσει τον νου για να εκπέμψει τις ανάλογες με αυτό σκέψεις και την φαντασία για να προβάλει από την μνήμη τις σχετικές εμπειρίες κατάλληλα τροποποιημένες ώστε να βολεύουν τον σκοπό του. Π.χ. ένα Εγώ λαιμαργίας θέλει να εκδηλωθεί και να «τραφεί» από την ζωτική μας ενέργεια. Τότε θα δράσει με τον ακόλουθο τρόπο:
1) Κάποτε θα περάσετε μπροστά από ένα ζαχαροπλαστείο.
2) Τότε το ΕΓΩ θα προβάλλει μέσα από την μνήμη στην οθόνη του νου σας την εικόνα «ένα ωραίο γλυκό».
3) Θα δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της γεύσης του και της μυρωδιάς του.
4) Θα σας ξαναθυμίσει τι ωραία νοιώσατε κάποια φορά που φάγατε το ίδιο γλυκό.
5) Θα «ρίξει» την σκέψη «Αχ να είχα τώρα ένα γλυκάκι» και θα σας δημιουργήσει την επιθυμία να φάτε.
Φυσικά από όλα αυτά θα λείπουν κακές εμπειρίες σχετιζόμενες με το γλυκό για παράδειγμα ο πονόδοντος που σας έπιασε μετά από ένα ανάλογο «γλυκάκι» ή το φούσκωμα που σας δημιουργεί το συγκεκριμένο είδος.
Τότε, ενώ είμαστε ταυτισμένοι απόλυτα με τις σκέψεις και εικόνες που προβάλλονται, η θέληση κάμπτεται και οι δηλώσεις «εγώ θα αδυνατίσω» ή «δεν ξανατρώγω γιατί με πειράζει» ξεχνιούνται και το «αμάρτημα» επαναλαμβάνεται.
Μετά είναι δυνατόν ένα άλλο Εγώ, ας πούμε μετάνοιας, να επαναλάβει τον ίδιο κύκλο θυμίζοντάς μας τις ξεχασμένες μας αποφάσεις και δημιουργώντας μας «τύψεις» για το λάθος μας.
Η φαντασία έχει μεγάλες δυνατότητες. Μπορεί να προκαλέσει πραγματικά συμπτώματα στους κατά «φαντασίαν ασθενείς» . Μπορεί επίσης να προκαλέσει θεραπεία σε κάποια ασθένεια. Οι φαρμακοβιομηχανίες για να ελέγξουν ένα καινούριο φάρμακο χορηγούν το σκεύασμα σε μία ομάδα ασθενών. Σε μια δεύτερη ομάδα χορηγούν το «πλασέμπο » ένα πανομοιότυπο σκεύασμα χωρίς ίχνος όμως της θεραπευτικής ουσίας που ελέγχεται. Και οι δύο ομάδες νομίζουν ότι παίρνουν το νέο φάρμακο το οποίο θεραπεύει την ασθένεια από την οποία πάσχουν. Τα αποτελέσματα είναι καταπληκτικά. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις το πλασέμπο έχει καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα από το ενεργό φάρμακο. Φυσικά το γεγονός αυτό αποκρύπτεται συστηματικά από τις εταιρίες αφού θα μπορούσε να δημιουργήσει μεγάλη οικονομική ζημιά.
Η φαντασία επίσης ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τα «θαύματα» που συμβαίνουν στους πιστούς οποιασδήποτε θρησκείας. Είναι φυσικά περιττό να τονίσουμε ότι υπάρχουν και τα αληθινά θαύματα.
Όσον αφορά τώρα την συνειδητή ή οδηγημένη φαντασία αυτή χρειάζεται να την αναπτύξουμε. Εκτός του ότι όσο περιορίζεται το Εγώ τόσο η φαντασία χρησιμοποιείται από την Συνείδησή μας, χρειάζεται να την γυμνάσουμε όπως ακριβώς με οποιαδήποτε ικανότητα έχουμε. Ένας απλός τρόπος είναι ο ακόλουθος και ονομάζεται η άσκηση της τριανταφυλλιάς:
Κάθισε ή ξάπλωσε αναπαυτικά σε ένα ήσυχο και μισοσκότεινο δωμάτιο. Χαλάρωσε και ξέχασε για λίγο τα προβλήματά σου. Κατόπιν με κλειστά μάτια φαντάσου την παρακάτω διαδικασία:
Έχεις έναν κήπο με χώμα. Σκάλισε και καθάρισε το χώμα από τα χόρτα και τις πέτρες. Κατόπιν φύτεψε έναν σπόρο τριανταφυλλιάς. Πότισέ τον και δες να βγάζει ρίζα και φύλλα. Η τριανταφυλλιά μεγαλώνει βγάζει αγκάθια και λουλούδια. Άγγιξέ την και μύρισε τα άνθη της. Κατόπιν η τριανταφυλλιά γερνάει και μαραίνεται. Τα φύλλα πέφτουν τα κλαδιά σαπίζουν και το φυτό ξαναγίνεται χώμα.
Έτσι σιγά σιγά θα είσαι ικανός να χρησιμοποιείς την φαντασία σου όλο και περισσότερο για κάτι που εσύ θέλεις και όχι για καθαρά εγωικούς σκοπούς.
Ο κόσμος που μας περιβάλλει δεν είναι παρά οδηγημένη φαντασία που έχει υλοποιηθεί από την θέληση. Όλα τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε πρώτα χρειάστηκε να τα δημιουργήσουμε στην φαντασία μας και μετά να τα κατασκευάσουμε. Η φαντασία οδηγημένη μπορεί να μας φανεί πολύ χρήσιμη. Αντίθετα όταν αφήσουμε να την χρησιμοποιεί ανεξέλεγκτα το Εγώ τότε θα οδηγηθούμε στον δρόμο του λάθους.
Πρέπει πάντα να έχετε κατά νου ότι ζούμε σε ένα φανταστικό κόσμο. Έχουμε σχέσεις με άτομα στα οποία φερόμαστε ανάλογα με την φανταστική εικόνα που έχουμε για αυτά και περιμένουμε να μας φερθούν έτσι όπως εμείς νομίζουμε ότι φαινόμαστε στους άλλους. Μόνο που και οι άλλοι αντιδρούν προς εμάς ανάλογα με την φανταστική εικόνα που έχουν σχηματίσει για εμάς. Έτσι δικαιολογείται ότι πολλές φορές τα αποτελέσματα των πράξεών μας δεν είναι αυτά που περιμέναμε. Για να σταματήσει ο φαύλος κύκλος των λανθασμένων ενεργειών και αντιδράσεων είναι απαραίτητο να διαλύσουμε την φανταστική εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους. Η διάλυση μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την παρατήρηση του εαυτού μας. Η αυστηρή ανάλυση των πράξεων, σκέψεων και συναισθημάτων μας μπορεί να μας βοηθήσει στο να αντιληφθούμε σιγά-σιγά την πραγματικότητά μας. Μόνο τότε υπάρχει η δυνατότητα να θελήσει κάποιος να αλλάξει. Και μόνο τότε θα αρχίσει να προσπαθεί.
Συμπερασματικά:
Έχουμε συνειδητή και μηχανική φαντασία ταυτόχρονα. Το πρόβλημα είναι που είμαστε τοποθετημένοι.
Πάνω σε μία συζήτηση θα έπρεπε να συμβαίνει το εξής:
-Ακούμε ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟΙ τον ομιλητή.
-Αντιλαμβανόμαστε πλήρως τι λέει.
-Έπειτα ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ την απάντησή μας. Χρησιμοποιούμε την ΜΝΗΜΗ και την συνειδητή φαντασία μας.
-Βγάζουμε κάποιο συμπέρασμα και το ανακοινώνουμε.
Αυτή όμως η διαδικασία είναι τελείως θεωρητική. Σήμερα κανείς δεν έχει υπομονή για μία πολιτισμένη και ήρεμη συζήτηση.
Εκείνο που συμβαίνει συνήθως είναι ότι ο νους μας προσχεδιάζει την πορεία της συζήτησης. Φαντάζεται ότι ΘΑ γίνει αυτό, ΘΑ πει εκείνο, ΘΑ απαντήσει το άλλο. Η φαντασία ξεφεύγει από τον έλεγχό μας. Προβάλλει διάφορα (με καλό σκοπό πάντοτε). Και το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι ακριβώς δεν ακούμε όλα όσα λέει ο συνομιλητής.
Για να λειτουργήσουμε σωστά θα πρέπει να έχουμε ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ. Θα πρέπει δηλαδή να μπορούμε να εστιάζουμε τον νου μας σε ένα θέμα και να μπορούμε να μένουμε σε αυτό.
Στις επόμενες διαλέξεις γίνονται όλες οι σχετικές περιγραφές. Ταυτόχρονα όμως εσύ μπορείς να κερδίζεις χρόνο ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ τι σου συμβαίνει όταν προσπαθείς να επιτύχεις κάτι. Μπορείς επίσης να κάνεις την πρακτική της τριανταφυλλιάς, η οποία αναφέρεται στην μηχανική και συνειδητή φαντασία. Από την μια θα ασκηθείς στην χαλάρωση και θα μπορείς να ηρεμείς από το καθημερινό άγχος και από την άλλη θα ασκείσαι σιγά σιγά στην συγκέντρωση και στην συνειδητή φαντασία.
Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σε αυτές τις σπουδές είναι κλιμακωτό:
1) Πρώτα πρέπει να καταλάβουμε την θεωρία.
2) Έπειτα πρέπει να προσπαθούμε να την εφαρμόσουμε. Οι επιτυχημένες και αποτυχημένες προσπάθειες μας προσφέρουν εμπειρίες που ισχυροποιούν την θεωρία.
3) Το τρίτο εμπόδιο είναι το ίδιο μας το ΕΓΩ, ο ίδιος μας ο εαυτός. Μόλις αντιληφθεί ότι απειλείται από την «δουλειά με τον εαυτό» αντιδρά. Ισχυροποιεί τα κύματα της μηχανικής φαντασίας. Ο νους γίνεται ακόμα περισσότερο ανεξέλεγκτος και φτάνεις στο σημείο να αμφιβάλλεις πολλές φορές (έστω και αν προσπαθείς για πάνω από 25 χρόνια όπως εγώ) για το αν αυτά που λες είναι αλήθεια. Εκεί σε στηρίζουν οι εμπειρίες σου , τις οποίες απέκτησες λόγω της προσπάθειας.

4 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΝΟΙΕΣ

Βαθιά μέσα στον ανεξερεύνητο ανθρώπινο εγκέφαλο υπάρχουν τρεις διάνοιες, τρία πολύ ιδιαίτερα είδη «Νου», με συγκεκριμένες λειτουργίες. Θα κάνουμε μια μικρή περιγραφή σε κάθε μία από αυτές:
-Εξωτερική διάνοια: επεξεργάζεται, καταχωρεί και αναγνωρίζει τα δεδομένα που έρχονται από τις πέντε αισθήσεις. Βγάζει συμπεράσματα και με βάση αυτά κινούμαστε. Πχ κάνει κρύο. Επομένως ντύνομαι. Είναι πολύ χρήσιμη για την επιβίωση, αφού μπορεί να βγάζει συμπεράσματα για τον εξωτερικό κόσμο και να προτείνει τις ανάλογες δράσεις.
-Ενδιάμεση διάνοια : επεξεργάζεται τα εξωτερικά αλλά και τα εσωτερικά «σήματα» σε σχέση με όλα εκείνα που θεωρούμε σαν σωστά, χωρίς να τα έχουμε διασταυρώσει. Πχ υπάρχουν εξωγήινοι. Οτιδήποτε δεν το έχουμε διαπιστώσει μόνοι μας είναι μια θεωρία και ανήκει στην κατηγορία των πεποιθήσεων. Δεν έχει «πιάσει» έναν εξωγήινο, δεν έχεις μπει σε ΑΤΙΑ και επομένως έχεις την πεποίθηση ότι υπάρχουν εξωγήινοι και όχι αποδείξεις. Περιορίζεται στο να εκλέγει αυθαίρετα μία άποψη σαν σωστή, χωρίς κανενός είδους τεκμηρίωση. Έτσι υπάρχει ο κίνδυνος λάθους. Από αυτήν πηγάζει και ο φανατισμός.
Είναι ο νους των πεποιθήσεων και όχι αναγκαστικά της αλήθειας, αφού αυτές άλλοτε συμβαδίζουν με την αλήθεια και άλλοτε είναι τελείως αντίθετες με αυτήν. Είναι η υποκειμενική ηθική η οποία επηρεάζεται από το περιβάλλον και τις εποχές.
-Εσωτερική διάνοια: επεξεργάζεται όλα τα εξωτερικά αλλά και τα εσωτερικά «σήματα» σε σχέση με όλα εκείνα για τα οποία έχουμε αποκτήσει εμπειρία. Πχ η φωτιά καίει. Επειδή έχεις αυτή την εμπειρία τότε έχεις και την ανάλογη πίστη και όχι πεποίθηση. Κανείς δεν μπορεί να σε πείσει ότι η φωτιά δεν καίει για τον απλούστατο λόγο ότι έχεις άμεση εμπειρία.
Για να λειτουργήσει χρησιμοποιεί τα δεδομένα που της αποκαλύπτονται από τους Ανώτερους Κόσμους. Εδώ λειτουργεί η Πίστη η οποία προέρχεται από την καθαρή Εμπειρική Γνώση.
Μπορούμε τώρα να δώσουμε ένα παράδειγμα της λειτουργίας τους.
Υποθέστε ότι πηγαίνουμε σε μία χώρα όπου οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν την θάλασσα και δεν έχουν κανενός είδους πληροφορία γι’ αυτήν. Τους περιγράφουμε λοιπόν την θάλασσα, τον όγκο, το χρώμα και την συμπεριφορά της. Τους παρέχουμε κάθε δυνατή πληροφορία και τους δείχνουμε την κατεύθυνση προς την οποία βρίσκεται. Η εξωτερική διάνοια τότε θα μαζέψει και θα κατατάξει τις πληροφορίες με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα της. Δεν μπορεί να αποφανθεί όμως για την ορθότητα ή όχι των πληροφοριών. Έτσι μπροστά στο δίλημμα «είναι αλήθεια ή όχι» θα συμβούν τα πιο κάτω γεγονότα:
Μερικοί ακροατές θα απορρίψουν το θέμα με το αιτιολογικό του τερατώδους ψέματος ενώ άλλοι θα το δεχτούν λόγω της παραξενιάς του. Θα αρχίσουν να συζητάνε προβάλλοντας διάφορα επιχειρήματα, αισθανόμενοι ότι η άποψή τους είναι σωστή, και θα καταλήξουν να τσακωθούν αν και ουσιαστικά δεν γνωρίζουν τίποτε. Είναι σίγουρο ότι η πεποίθησή τους είναι ένας εσφαλμένος μονόδρομος.
Υποθέστε όμως ότι κάποιος ακροατής με ανήσυχο πνεύμα παρακολουθεί τα γεγονότα. Βρίσκεται σε δίλημμα. Η εξωτερική του διάνοια δεν μπορεί να του παράσχει τα σχετικά δεδομένα που χρειάζεται. Ούτε είναι ικανοποιημένος με το να δεχτεί σαν σωστή την μια ή την άλλη άποψη των αντιμαχομένων πλευρών. Τότε, δρώντας σαν γνήσιος επαναστάτης ερευνητής θα αποφασίσει να ερευνήσει προσωπικά την υπόθεση. Έτσι θα αποκτήσει άμεση εμπειρία του θέματος και θα πάψει να είναι δέσμιος μίας επιλογής με κίνδυνο να είναι μία άλλη η σωστή. Η εμπειρία του θα του επιτρέψει να αποκτήσει. Πίστη η οποία με τίποτε δεν μπορεί να αλλοιωθεί, αφού θα είναι πια θέμα εμπειρίας της Εσωτερικής Διάνοιας.
Με τον ίδιο τρόπο ο αναγνώστης καλείται να ξεπεράσει τον σκόπελο της ενδιάμεσης διάνοιας και να ανοίξει την εσωτερική του διάνοια ερευνώντας τις πληροφορίες που βρίσκονται σε αυτό το κείμενο, αποκτώντας έτσι άμεση εμπειρία.
Ας δούμε τώρα τον τρόπο με τον οποίο το Εγώ μας κοιμίζει μέσω των πέντε αισθήσεων.
Από μικροί συνηθίσαμε να εμπιστευόμαστε τον νου μας στην προσπάθειά μας να μάθουμε να χειριζόμαστε το σώμα μας και να επικοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους. Ο νους μας δίνει χρήσιμες πληροφορίες όπως π.χ. «Η μυρωδιά αυτή δείχνει ότι αυτό είναι γλυκό, φάτο». «Αυτό είναι αγκάθι, μη το πιάσεις». «Εδώ το χώμα γλιστράει, πρόσεξε μην πέσεις».
Το μωρό παιδί συνηθίζει να δέχεται χωρίς κριτική τα συμπεράσματα που βγάζει ο νους του. Η πολύχρονη πείρα του, του δείχνει ότι ο νους του έχει πάντα δίκιο. Όμως τι γίνεται όταν ένα Εγώ, ας πούμε λαιμαργίας, θα εκδηλωθεί και μέσω του νου θα σκεφτεί «αυτό το γλυκό είναι πολύ ωραίο, θα φάω και άλλο»; Τότε το παιδί υπακούοντας από συνήθεια στην σκέψη που θεωρεί δική του θα κάνει αυτό που θέλει το Εγώ με αποτέλεσμα να το δυναμώσει. Με αυτόν τον τρόπο μελλοντικά θα είναι ανίκανο να μην κάνει αυτό που του έρχεται στο μυαλό. Πολλές φορές μάλιστα δεν θα καταλαβαίνει καν ότι κάτι «σκέφτεται», θα έχει μηχανοποιηθεί πλήρως μετατρεπόμενο σε ρομπότ.
Αυτό που πρέπει να κάνει εκείνος που θέλει να απελευθερωθεί από τα ελαττώματά του είναι κατ’ αρχάς να αρχίσει να μην δέχεται αυτά που πετάγονται σαν σκέψεις μέσα του, χωρίς κριτική. Πρέπει να τα αμφισβητεί με σκοπό να αποκτά εμπειρία των κινήτρων του, να τα παρατηρεί και να τα καταστρέφει. Τότε θα παρατηρήσει ότι, όσο θα προοδεύει στην διάλυση του Εγώ, τόσο θα λειτουργεί και η Εσωτερική του Διάνοια με αποτέλεσμα ο κίνδυνος λάθους να απομακρύνεται συνεχώς. Κάποτε, μέσα στον χρόνο, η Εσωτερική Διάνοια πλήρως ανεπτυγμένη θα κάνει το άτομο ικανό να αντιλαμβάνεται σε πλήρη και απόλυτη μορφή τα γεγονότα, να ξεφεύγει από την σχετικότητα του καλού και του κακού και να μπορεί να δρα αντικειμενικά.
Το βασικό πρόβλημα στην προσπάθεια να εφαρμόσουμε όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω είναι ότι μας μπερδεύει ο ανεξέλεγκτος και εξωτερικός νους, γιατί πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται:
Επειδή η φωτιά καίει, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάποιοι που (χρησιμοποιώντας ειδικές ικανότητες) δεν θα καούν στην φωτιά σαν τους αναστενάρηδες. Ο νους σου λοιπόν βασισμένος στην πραγματικότητα, θα σε εγκλωβίσει στην πεποίθηση ότι οι αναστενάρηδες «κάνουν κάποιο κόλπο» για να μην καούν.
Από την άλλη αν σου τύχει κάτι άσχημο, θα βγάλεις συμπέρασμα ανάλογο των πεποιθήσεών σου: Εσύ είσαι καλός άνθρωπος (πρώτη πεποίθηση) και ο θεός (δεύτερη πεποίθηση) δεν μπορεί να αφήσει να πάθεις κάτι κακό (τρίτη πεποίθηση), άρα δεν υπάρχει θεός (τέταρτη πεποίθηση).
Είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα κυκεώνα πεποιθήσεων (τις οποίες αποκαλούμε πραγματικότητα) και ο νους μας τις ανακυκλώνει ανάλογα με τα τυχαία ή μη συμβάντα της ζωής.
Με την σημερινή φτώχεια της γλώσσας μας έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε «πιστεύω ότι υπάρχουν εξωγήινοι», ενώ θα έπρεπε να πούμε «έχω την πεποίθηση ότι υπάρχουν εξωγήινοι». Προσέξτε ότι η λέξη βγαίνει από το πέποιθα που σημαίνει έχω πειστεί, νομίζω ότι κλπ. Η πραγματική διαφορά ανάμεσα στο "πιστεύω" και στο "έχω την πεποίθηση" είναι τεράστια.
Γι’ αυτό λέμε ότι εκείνος που έχει πίστη δεν χρειάζεται να πιστεύει. Με βάση αυτήν την λογική θεωρούμε ότι το διανοητικό θηλαστικό, το εσφαλμένα ονομαζόμενο άνθρωπος, κοιμάται βαθιά (από την άποψη της συνείδησης). Ο λόγος είναι οι περίπλοκες πεποιθήσεις μας και τα αναρίθμητα Εγώ που στηρίζονται σε αυτές. Και για αυτόν τον λόγο λέμε ότι ο άνθρωπος πρέπει να ξυπνήσει την συνείδησή του και αυτό γίνεται όταν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τον λαβύρινθο των πεποιθήσεων και αρχίζουμε να εξαλείφουμε το πολυπρόσωπο Εγώ.
Όταν εξαλείφεται το εγώ, εξαφανίζονται οι εκλογικές διαδικασίες του νου. Εκλογή είναι η εκπομπή μιας αντίληψης με φόβο να εί¬ναι μια άλλη η αληθινή, και αυτό δείχνει άγνοια.

5 ΠΩΣ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ

Έχουμε ήδη πει ότι έχουμε μία ικανότητα που λέγεται φαντασία. Επίσης αναφέραμε την διαφορά ανάμεσα στην ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ και στην ΜΗΧΑΝΙΚΗ φαντασία και είπαμε ότι με την μηχανική φαντασία συνήθως «ζούμε» σε άλλα μέρη από εκείνο στο οποίο βρισκόμαστε. Για τον λόγο αυτόν, μας είναι και δύσκολο να ακούμε πραγματικά έναν ομιλητή.
Όταν ένας γνωστός μιλάει για κάποιο θέμα εμείς τον ακούμε προσεκτικά ή έτσι τουλάχιστον δείχνουμε. Κατά την διάρκεια της ομιλίας, έρχονται στον νου μας εικόνες που μερικές φορές είναι σχετικές με το θέμα. Άλλες φορές όμως είναι τελείως ξένες, γιατί σχετίζονται με κάποια δουλειά που έχουμε να κάνουμε. Έτσι ενώ ακούμε με ενδιαφέρον τον ομιλητή να αναλύει την άποψή του, στην οθόνη του νου προβάλλεται το πρόβλημα που έχουμε. Πχ πρέπει την άλλη μέρα να πάμε το αυτοκίνητο στο συνεργείο. Τότε αρχίζει μία αλυσίδα σκέψεων σχετικών με το τι ακριβώς θα κάνουμε αύριο και πως θα λύσουμε το πρόβλημά μας. Φυσικά, κατά διαστήματα ακούμε τον ομιλητή, αλλά εάν παρατηρήσετε προσεκτικά θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν μεγάλα χρονικά διαστήματα κατά τα οποία φεύγουμε διανοητικά τελείως από το μέρος της συζήτησης. Το φαινόμενο είναι τόσο έντονο ώστε δεν ακούμε αρκετά από εκείνα που αναφέρονται. Αυτό συμβαίνει γιατί κυριολεκτικά οι αισθήσεις μας «σβήνουν» κατά την στιγμή της δράσης της φαντασίας. Έτσι χάνουμε πολλές πληροφορίες.
Εδώ τώρα επεμβαίνει ο νους με την μνήμη. Τα ενδιάμεσα κενά γεμίζουν από υποθέσεις σχετικά με το θέμα. Δημιουργείται λοιπόν στην μνήμη μας μία διανοητική σύνθεση, η οποία σε γενικές γραμμές περιέχει την ιστορία που ακούσαμε και αυτό μας καθησυχάζει ότι παρακολουθήσαμε την ομιλία. Όμως το πιθανότερο είναι ότι έχουμε χάσει σημαντικές λεπτομέρειες.
Θα μπορούσε επίσης κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτός δεν αφήνεται σε φαντασίες κατά την διάρκεια μιας ενδιαφέρουσας συζήτησης. Αλλά επειδή υπάρχει πάντοτε η διανοητική επεξήγηση των πληροφοριών που ακούμε, τις περισσότερες φορές εκείνο που αντιλαμβανόμαστε είναι μία ερμηνεία άσχετη με εκείνη που θέλει να δώσει ο ομιλητής. Για παράδειγμα θα αναφέρει ένα πολιτικό πρόσωπο και μία πράξη του. Τότε κάποιος, επειδή έχει αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις από εκείνες του αναφερόμενου πολιτικού, θα αντιδράσει. Δεν θα περιμένει να δει που θα καταλήξει η συζήτηση. Δεν τον ενδιαφέρει παρά να καταδικάσει τον αντίπαλο πολιτικό. Έτσι θα αρχίσει να επεξεργάζεται κάποιον αντίλογο, χάνοντας εκείνα που λέγονται στην συνέχεια. Το αποτέλεσμα φυσικά θα είναι να μην ακούει.
Επίσης σίγουρα έχετε παρατηρήσει ότι, πολλές φορές σε μία συζήτηση, πριν καλά καλά ξεκινήσει ο «αντίπαλος» εσείς ήδη έχετε έτοιμη την απάντηση που θα δώσετε. Αυτό σημαίνει ότι νομίζετε ότι ξέρετε ήδη τι θέλει (κατά την γνώμη σας) να πει και έτσι δεν ακούτε τι πραγματικά λέει. Αλλά ούτε και θέλετε να τον ακούσετε να ολοκληρώνει το επιχείρημά του. Αντίθετα μάλιστα βιαζόσαστε πολλές φορές να τον διακόψετε για να του απαντήσετε. Από το κλίμα της συζήτησης έχετε ήδη δώσει μία θεωρητική κατεύθυνση στην κουβέντα και ετοιμάζετε την απάντηση.
Κάποτε είχε διεξαχθεί ένα πείραμα από μία ομάδα ψυχολόγων. Μπροστά σε έναν αριθμό φοιτητών «παίχτηκε» ένα θέατρο διάρκειας μερικών δευτερολέπτων. Ζητήθηκε από τους φοιτητές, που παρατηρούσαν, να καταγράψουν στην μνήμη τους όσο περισσότερες πληροφορίες γινόταν. Έπειτα οι φοιτητές περιέγραψαν με λεπτομέρειες αυτά που θυμόντουσαν σε άλλους. Κατόπιν οι δεύτεροι διηγήθηκαν την ιστορία σε άλλους και ούτω καθεξής. Μετά από μία σειρά περιγραφών η τελική ομάδα έγραψε αυτά που άκουσε. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Η ιστορία, είχε τόσο πολύ αλλάξει ώστε, δεν θύμιζε σχεδόν σε τίποτε το πρωταρχικό γεγονός. Επιπλέον ο κάθε φοιτητής έδινε μία τελείως διαφορετική εκδοχή. Αυτό είναι ένα κλασσικό παράδειγμα της αδυναμίας του ανθρώπου όχι μόνο να παρατηρεί τα γεγονότα αλλά και να ακούει πραγματικά εκείνα που λέγονται. Και το φαινόμενο αυτό είναι τόσο έντονο ώστε λέμε την φράση «σπασμένο τηλέφωνο», που σήμερα έχει γίνει κάτι σαν παροιμία.
Το να μάθουμε λοιπόν να ακούμε είναι ένα εγχείρημα σχετικά δύσκολο. Απαιτείται να υπάρχει πλήρης και αδιάσπαστη προσοχή σε εκείνα που λέγονται. Ο νους με τις λογικές διευκρινίσεις του και τις ξαφνικές εκρήξεις φαντασίας είναι ένα εμπόδιο. Αν ακούσετε την λέξη βάρκα θα θυμηθείτε ένα γεγονός που συνέβη όταν ήσασταν μικροί….. κάποιο καλοκαίρι….. και θα προβάλετε την σχετική εικόνα…… Τότε αυτόματα η πραγματικότητα ξεθωριάζει μπροστά στην προβολή της μνήμης. Έτσι με αυτόν τον τρόπο ήδη ζείτε στο παρελθόν και πάψατε να ακούτε. Αυτή η διαδικασία συμβαίνει ακαριαία και έχει γίνει τόσο αυτόματη ώστε κυριολεκτικά είναι ανεξέλεγκτη.
Πως είναι δυνατόν να ακούτε όταν την ίδια στιγμή «ζείτε» γεγονότα που συνέβησαν πριν χρόνια ή γεγονότα που υποθέτετε ότι θα συμβούν στο μέλλον;
Η διαδικασία εκγύμνασης στο να μάθουμε να ακούμε απαιτεί μία σειρά «ασκήσεων». Ακριβώς όπως ένας αθλητής ξεκινάει σιγά σιγά να γυμνάζεται με σκοπό να πάρει μέρος στους αγώνες. Αρχίζει από απλές ασκήσεις και προχωράει σταδιακά σε δυσκολότερες και πιο περίπλοκες.
Το ίδιο και εδώ. Το πρώτο πράγμα, η πρώτη άσκηση που πρέπει να γίνει είναι να προσπαθεί κανείς να κρατάει την προσοχή του σε εκείνο που συμβαίνει μπροστά του, τώρα! αυτήν την στιγμή! στο παρόν.
Στην αρχή ούτε καν καταλαβαίνουμε ότι φανταζόμαστε. Έπειτα αρχίζει να αυξάνεται η αντίληψη και μπορούμε πια να καταλάβουμε την δράση της φαντασίας. Τότε, όταν το καταλαβαίνουμε ότι κάποια φαντασία προβάλλεται στην διανοητική μας οθόνη, πρέπει να επιστρέφουμε πίσω στην πραγματικότητα. Αυτή η διαδικασία θα επιτρέψει, με τον καιρό, να αποκτήσουμε την συνήθεια να προσέχουμε τι συμβαίνει γύρω μας, αλλά και μέσα μας, την κάθε στιγμή. Η συνήθεια αυτή θα αντιστρατευτεί και τελικά θα ακυρώσει την συνήθεια να «ζούμε στο παρελθόν ή στο μέλλον» χάνοντας πάντοτε το παρόν.
Η ικανότητα αυτή του να προσέχουμε συνεχώς και χωρίς διακοπές από την φαντασία μας εκείνων που συμβαίνουν γύρω μας είναι ένα βασικό εργαλείο για εκείνον που θέλει να γνωρίσει το άγνωστο μέρος του εαυτού του.

Ο Δρόμος αρχίζει στο σώμα με τις πέντε αισθήσεις.
Να ξυπνάς σημαίνει να τις χρησιμοποιείς και να μην τις συγχέεις με σένα.

6 ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ

Από τα πολύ παλιά χρόνια, άσχετα με την περιοχή, το πολιτισμικό επίπεδο, την μόρφωση και τον τρόπο ζωής, υπήρχαν πάντοτε ορισμένα βασικά ερωτήματα τα οποία βασάνιζαν ανέκαθεν τους ανθρώπους:
-Ποιοι είμαστε;
-Από πού ερχόμαστε;
-Προς τα πού πάμε;
-Για ποιον σκοπό ζούμε;
-Ποια είναι η αιτία της ύπαρξής μας;
-Γιατί υποφέρουμε;
-Γιατί γεννιόμαστε και γιατί πεθαίνουμε;
-Υπάρχει Θεός;
Ο βαθμός ενασχόλησης με αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα, μπορεί να βαθμολογήσει και την ποιότητα ενός πολιτισμού. Καλύτερα θα έλεγα ότι ο βαθμός ενασχόλησης με αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα προκαλεί και την γέννηση ενός πολιτισμού. Ο δικός μας αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός έφτασε σε τέτοια επίπεδα, ακριβώς γιατί εντρύφησε ιδιαίτερα σε όλα αυτά τα διαχρονικά ερωτήματα. Έστω και αν εμείς ξέρουμε μόνο την κορφή του παγόβουνου, η οποία είναι η, σκαλισμένη στην πέτρα, μικρή φράση των Δελφών: «Γνώθι σαυτόν. Άνθρωπε γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς».
Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς το αναμφισβήτητο γεγονός ότι γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα. Έχουμε εκπαιδευτεί για να «κάνουμε μία δουλειά». Συνήθως γνωρίζουμε μόνο αυτό και αγνοούμε όλα τα υπόλοιπα. Επιπλέον δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτε για τον ψυχισμό μας και τις λειτουργίες του. Μιλώντας σαν τον Σωκράτη θα μπορούσαμε να πούμε ότι «δεν ξέρουμε τίποτε». Αλλά το χειρότερο είναι ότι επιπλέον δεν γνωρίζουμε την κατάσταση της πλήρους άγνοιας στην οποία είμαστε βυθισμένοι.
Το ακόμη χειρότερο από όλα αυτά είναι ότι είμαστε πεπεισμένοι ότι τα ξέρουμε όλα. Είμαστε όλοι μας παντογνώστες, όλα τα ξέρουμε, όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε επειδή απλά είμαστε εμείς και αυτό αποδεικνύεται από το τρανταχτό επιχείρημα: «Κάνε με μία βδομάδα πρωθυπουργό και θα δεις!!!».
Είμαστε εκατό τα εκατό βλάκες. Σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας το καλύτερο. Πιστεύουμε ότι αρκεί να πάμε σε κάποιο σχολείο για να σπουδάσουμε για να ξέρουμε τα πάντα. Πιστεύουμε ότι αρκεί να ακολουθούμε έθιμα, θρησκείες, συνήθειες και πεποιθήσεις για να είμαστε κάποιοι. Πιστεύουμε ότι τα χρήματα και η δόξα είναι αυτό που κάνει την διαφορά.
Δυστυχώς, για εμάς, όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Πίσω από την ωραία βιτρίνα που ο καθένας δημιουργεί για τον εαυτό του, πίσω από τα πτυχία, την ευγένεια, τα χρήματα, τα πολυτελή αυτοκίνητα και τα «gadget» της μόδας υπάρχει εσωτερική γύμνια. Κατά βάθος, αν και δεν το δείχνουμε, είμαστε δυστυ¬χισμένοι και κακομοίρηδες. Δούλοι, δέσμιοι μιας σκληρής πραγματικότητας, ζούμε μια σκληρή και άδεια ζωή. Και προσπαθούμε να την γεμίσουμε με την ψεύτικη ελπίδα του «πιο» του «περισσότερο»:
-Αγοράζουμε το «πιο» νέο μοντέλο κινητό τηλέφωνο. Είναι απαραίτητο για να είμαστε «in» και κατ’ επέκτασιν ευτυχισμένοι. Ξεχνάμε φυσικά ότι πριν δέκα χρόνια ζούσαμε το ίδιο πριν έρθουν τα κινητά στην ζωή μας.
-Αγοράζουμε το «πιο» νέο μοντέλο αυτοκινήτου. Είναι «πιο» γρήγορο, «πιο» ευρύχωρο, «πιο» οικονομικό, έχει τεχνολογία τζι-πι-ες, σι-βι-τι, ού-φο, κα-ρα-τε. Ψήνει καφέ, βγάζει τα σκουπίδια έξω και αυξάνει τα χρέη στην τράπεζα. Βέβαια απαιτεί και κάποιες «έξτρα» ώρες δουλειάς για να το πληρώσουμε. Το μόνο που δεν καταφέρνει τελικά είναι το να μας κάνει ευτυχισμένους.
-Γινόμαστε σωρηδόν «fun» σε κλάμπ ηθοποιών, τραγουδιστών, διαφόρων συλλόγων, ποδοσφαιρικών ομάδων κλπ. Είναι καθημερινό φαινόμενο η υστερία και το κυνήγι αυτογράφων από «καλλιτεχνικές προσωπικότητες», οι οποίες «τόσα πολλά προσφέρουν στην τέχνη».
Θα μου πείτε:
-Εμένα μου αρέσει το ποδόσφαιρο, να σταματήσω να πηγαίνω στο γήπεδο;
-Εμένα μου αρέσει ο τάδε τραγουδιστής, να σταματήσω να τον ακούω;
-Εμένα μου αρέσει η πολιτική, να σταματήσω να ασχολούμαι;
Η απάντηση είναι «Φυσικά όχι». Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι του αρέσει: να τρέχει στα βουνά, να ξεροσταλιάζει με τις ώρες για να δει για μια στιγμή τον αγαπημένο του ηθοποιό, να παίζει ξύλο στα γήπεδα με τα ΜΑΤ και τους άλλους «φιλάθλους», να χαλάει το συκώτι του πίνοντας «μπόμπες» και «διασκεδάζοντας», να μαζεύει γραμματόσημα, να ασχολείται με την πολιτική, να γίνεται «fit» στα γυμναστήρια και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας.
Τουλάχιστον όμως ότι και να κάνετε, έχετε την ελάχιστη υποχρέωση προς τον εαυτό σας να μην αυτοκοροϊδευόσαστε. Κάνετε αυτό που σας αρέσει και να έχετε υπόψιν σας, ότι όλα αυτά μπορεί να σας κάνουν να περνάτε λίγη ώρα, ξεχνώντας τα βάσανά σας και τους φόβους σας, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να ας κάνουν ευτυχισμένους.
Έχει δίκιο αυτός που κάποτε έγραψε σε έναν τοίχο: Γεννήθηκες, μεγάλωσες δούλεψες, έκανες παιδιά, γέρασες, πέθανες. Τι ωραία που πέρασες, έ;;;
Αρκεί μια ματιά γύρω μας, αρκεί μια ματιά στην ιστορία για να καταλάβουμε ότι είμαστε οι ίδιοι βάρβαροι του χθες και ότι αντί να καλυτερεύουμε, έχουμε γίνει χειρότεροι. Τουλάχιστον εκείνοι ήταν βάρβαροι και δεν το έκρυβαν. Έπαιρναν ένα ξίφος και έκαναν επιδρομή στους εχθρούς τους διακινδυνεύοντας την ζωή τους.
Σήμερα εμείς έχουμε έξυπνες βόμβες, στρατηγικά βομβαρδιστικά, αόρατα αεροσκάφη, λέιζερ και πυραύλους για να χτυπάμε εκ του ασφαλούς εκείνους που είναι κατώτεροι από εμάς στην τεχνολογία.
Κοκορευόμαστε για τις ευαισθησίες μας, είμαστε φιλόζωοι, φυσιολάτρες, γιορτάζουμε την μέρα της μητέρας, του πατέρα, του Αγίου Βαλεντίνου, των ζώων, των κλπ, αλλά δεν μας ενδιαφέρει που κάποιοι στον «τρίτο κόσμο» πεθαίνουν της πείνας, για να μπορούμε εμείς να αγοράζουμε φθηνά διάφορα καταναλωτικά προϊόντα.
Είμαστε πολύ «δημοκράτες» και «ελεύθεροι πολίτες», αλλά δεν διαμαρτυρόμαστε όταν τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα προκαλούν αιματηρά πραξικοπήματα σε υπανάπτυκτες χώρες για να εκμεταλλευτούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους.
Οι συνεχείς πόλεμοι, η πορνεία, ο σεξου¬αλικός εκφυ¬λι¬σμός, τα ναρκωτικά, το οινόπνευμα, οι διαστροφές, η εγκληματικότητα, η φτώχεια κλπ είναι ο καθρέ¬πτης στον οποίο πρέπει να κοιταχτούμε. Το 1996 υπήρχαν 850 εκατομμύρια άνεργοι. Το 2001 έγιναν ένα δισεκατομμύριο. Σε 50 χρόνια θα εργάζεται μόνο το 5% των ανθρώπων. Το 62% του πληθυσμού της γης σήμερα δεν έχει πρόσβαση σε τηλέφωνο, ενώ το 40% δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα.
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έγινε για να υπάρξει ειρήνη στην γη. Σκοτώθηκαν γύρω στα 40 εκατομμύρια άνθρωποι. Από τότε μέχρι σήμερα στους τοπικούς πολέμους που δημιουργούνται για οικονομικά-πολυεθνικά κυρίως οφέλη έχουν σκοτωθεί πολύ περισσότεροι.
Τώρα πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε ότι δεν υπάρ¬χει σο¬βαρός λόγος, για να πιστεύουμε ότι έχουμε φτάσει σε μιαν ανώτερη φάση ανάπτυξης. Η μόνη διαφορά μας από τους ανθρώπους των σπηλαίων είναι η τεχνολογική ανάπτυξη, αν και προσωπικά πιστεύω ότι αυτοί ήταν καλύτεροι.
Σήμερα όλο και περισσότερο οι άνθρωποι παλεύουν «για το ψωμί τους». Η ανεργία, η ακρίβεια, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η μοναξιά, ο φόβος και το άγχος είναι πλέον οι μόνοι «φίλοι» που έχουμε και που ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψουν.
Μέσα σε όλο αυτό το χάλι οι άνθρωποι εγκλωβισμένοι «από το σύστημα» ψάχνουν για κάποια διέξοδο. Το μόνο που τους απομένει είναι η κραιπάλη και το αλκοόλ. Μερικοί προχωράνε περισσότερο. Μπαίνουν στον κόσμο των ναρκωτικών για να μην ξαναβγούν ποτέ από εκεί. «Πρέπει να είσαι σοφός για να πεθάνεις μία φορά. Οι πολλοί πε¬θαίνουν για μικροπράγματα κάθε μέρα» λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία.
Στον πολιτισμένο κόσμο οι αυτοκτονίες των νέων αυξάνουν συνεχώς. Μοιάζει περίεργο και άτοπο, αλλά όταν λύσεις όλα τα προβλήματα σε έναν νέο τότε ακριβώς φαίνεται ότι του δημιουργείς πολύ μεγάλο πρόβλημα. Και εκείνος κάνει ακριβώς αυτό που δεν περιμένεις να κάνει. Αυτοκαταστρέφεται.
Όλα αυτά μοιάζουν με την απόλυτη απελπισία. Όλοι είναι πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει καμία διέξοδος. Όλοι βρίσκονται μέσα σε έναν φαύλο κύκλο που μοιάζει αιώνιος και άσπαστος. Όλοι γυρίζουν και ξαναγυρίζουν, ζώντας τα ίδια γεγονότα κάθε ημέρα και υποφέροντας μέσα στην ανία και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους. Όμως ένα παλιό ινδικό παραμύθι δείχνει τον τρόπο για να μπορέσει να ξεφύγει κανείς από αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Κάποτε, λέει, οι Θεοί συνεδρίαζαν γιατί έπρεπε να βρουν τρόπο να τιμωρήσουν τον άνθρωπο, ο οποίος έκανε κατάχρηση των δυνάμεων που του είχαν δώσει.
-Να κρύψουμε τις δυνάμεις του βαθιά μέσα στην θάλασσα είπε κάποιος.
-Όχι, απάντησε ο Μπράχμα. Αργά η γρήγορα ο άνθρωπος θα κολυμπήσει σαν ψάρι και θα τις βρει.
-Να κρύψουμε τις δυνάμεις του βαθιά κάτω από την γη είπε κάποιος άλλος.
-Όχι, απάντησε πάλι ο Μπράχμα. Αργά η γρήγορα ο άνθρωπος θα σκάψει και θα τις ανακαλύψει.
-Να κρύψουμε τις δυνάμεις του ψηλά στον ουρανό, είπε ένας τρίτος.
-Όχι, απάντησε ο Μπράχμα. Αργά η γρήγορα ο άνθρωπος θα πετάξει σαν πουλί και θα τις φτάσει.
Τότε έπειτα από λίγη σκέψη ο Μπράχμα είπε:
-Βρήκα τι θα κάνουμε. Θα τις κρύψουμε βαθιά μέσα του. Εκεί είναι το μόνο μέρος που δεν θα σκεφτεί να ψάξει.
Έτσι από τότε ο άνθρωπος σκάβει, πετάει, σκαρφαλώνει και κολυμπάει για να βρει κάτι που υπάρχει μέσα του. Δίκαια λοιπόν αρχαιοελληνική φιλοσοφία από τα βάθη των αιώνων, διατάζει: «Ένδον σκάπτε».
Και αυτό το «να σκάψεις μέσα σου» δεν είναι θέμα πεποιθήσεων ή χρημάτων. Δεν παίζει ρόλο η ηλικία, το χρώμα του δέρματος και το φύλο. Ούτε αν είσαι μορφωμένος ή αμόρφωτος.
Το μόνο που παίζει ρόλο είναι η διάθεση για σκάψιμο, η σωστή πληροφόρηση και η Σωστή προσπάθεια.

7 ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ

Όταν παρατηρεί κανείς προς τα μέσα, «πίσω από την βιτρίνα», αρχίζει να βλέπει ενδιαφέροντα πράγματα.
Για παράδειγμα όλοι σας έχετε βρεθεί σε κάποιο μέρος όπου απαιτείται σοβαρότητα, αλλά εσείς δεν μπορείτε να φερθείτε ανάλογα. Πάντα συναντάμε αυτήν την εσωτερική κατάσταση σε κηδείες ή σε νοσοκομεία όπου κάνουμε επίσκεψη για κάποιον άρρωστο.
Ή αντιθέτως, σίγουρα σας έχει τύχει να βρίσκεστε σε έναν γάμο ή μία γιορτή αλλά να βαριέστε αφόρητα. Κάποιο δυσάρεστο, για εσάς γεγονός, σας έχει χαλάσει την διάθεση και σας είναι αδύνατον να συμμετέχετε «με την καρδιά σας».
Ένας ερωτευμένος αισθάνεται άσχημα οπουδήποτε αλλού εκτός από το μέρος όπου βρίσκεται η αγαπημένη του. Του είναι δύσκολο έως αδύνατον να μπορεί να ζει «φυσιολογικά» όπως όλος ο κόσμος. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να υποκρίνεται ότι συμμετέχει στις διάφορες δραστηριότητες.
Πάντοτε είναι δύσκολο να συνδυάζουμε σωστά τις εσωτερικές μας καταστάσεις με εξωτερικά γεγονότα και όταν πετύχουμε κάτι τέτοιο τότε ξέρουμε να ζούμε έξυπνα…
Δεν έχει σημασία εάν τα εξωτερικά γεγονότα της ζωής είναι ευχάριστα ή δυσάρεστα. Εκείνο που έχει σημασία είναι το να μπορούμε να έχουμε την κατάλληλη εσωτερική κατάσταση, η οποία ταιριάζει με το εξωτερικό γεγονός. Η κατάλληλη εσωτερική κατάσταση είναι το καλύτερο «όπλο» αντιμετώπισης των εξωτερικών συμβάντων.
Οι άνθρωποι που ξέρουν να συνδυάσουν συνειδητά το εξωτερικό συμβάν με την κατάλληλη εσωτερική κατάσταση είναι σπάνιοι. Είναι εκείνα τα άτομα, τα οποία ξέρουν να ζουν συνειδητά.
Ο υπόλοιπος κόσμος κλαίει όταν πρέπει να γελάσει και γελάει όταν πρέπει να κλάψει. Δεν μπορεί να έχει έλεγχο στην ζωή του. Ο έλεγχος απαιτεί την ικανότητα του «να αποφεύγεις τα άκρα». Είναι σωστό να λυπηθείς σε ένα τραγικό γεγονός, αλλά είναι λάθος να απελπιστείς. Είναι σωστό να χαρείς σε μία γιορτή, αλλά είναι λάθος να καταλήξεις μεθυσμένος και εκτός ελέγχου.
Όλοι μας φέρνουμε, κρυμμένους βαθιά στον ψυχισμό μας, τους παράγοντες της δυστυχίας της δικής μας αλλά και των άλλων. Επειδή πάντοτε είμαστε οι «πιο» καλοί, οι «πιο» δίκαιοι, οι «πιο» αδικημένοι από όλους τους άλλους ανθρώπους θεωρούμε ότι έχουμε το δικαίωμα να φερόμαστε όπως φερόμαστε. Αξιολογούμε τον εαυτό μας με υπερβολικά μεροληπτικό τρόπο. Αγαπάμε υπερβολικά τον εαυτό μας και έτσι αποφεύγουμε να του προσάψουμε οποιαδήποτε ευθύνη για τα λάθη μας.
Με αυτόν τον τρόπο, ζούμε κάθε ημέρα μέσα σε μία μικρή προσωπική κόλαση αυτοαναγορευόμενοι σε μάρτυρες. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι τα δυσάρεστα γεγονότα είναι συνήθως απόρροια των δικών μας δράσεων.
Είναι απολύτως απαραίτητο να ξέρουμε κάθε στιγμή σε ποιο σημείο της «ψυχολογικής μας χώρας» βρισκόμαστε σε σχέση με το εξωτερικό γεγονός που μας συμβαίνει την συγκεκριμένη στιγμή.
Κάθε γεγονός έχει μία χαρακτηριστική ψυχολογική γεύση. Επίσης, η εσωτερική κατάσταση είναι διαφορετική από το «ίχνος» που αφήνει το εξωτερικό γεγονός μέσα μας.
Για παράδειγμα, πάμε σε έναν γάμο. Παντρεύεται κάποιος φίλος μας. Όμως αντί να «συντονιστούμε» με την γενική ατμόσφαιρα και να χαρούμε το γεγονός συμβαίνει κάτι άλλο. Ένα ελάττωμα ζήλιας ενεργοποιείται. Ο φίλος μας, είχε ας πούμε, την τύχη να παντρευτεί μια πλούσια και όμορφη κοπέλα. Ένα νοσηρό σύννεφο ζήλιας καλύπτει τον ψυχικό μας κόσμο. Αρχίζουμε τότε να βλέπουμε «στραβά» στην όλη υπόθεση. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να μην διασκεδάσουμε καθόλου, χάνοντας τον καιρό μας μέσα σε εμπάθειες για την τύχη του άλλου, την οποία εμείς δεν είχαμε αν και το αξίζαμε περισσότερο από αυτόν.
Μια τέτοια λανθασμένη εσωτερική κατάσταση «μολύνει» ψυχολογικά τους άλλους ανθρώπους. Αν και η εσωτερική μας κατάσταση δεν είναι άμεσα αντιληπτή, οι άλλοι καταλαβαίνουν υποσυνείδητα ότι κάτι συμβαίνει. Έτσι αρχίζουν να κρατάνε μία αμυντική στάση. Όλο αυτό σιγά σιγά εξελίσσεται σε εχθρότητες και μίση. Δημιουργούνται προβλήματα, τα οποία είναι άλυτα γιατί κανείς δεν έχει παρατηρήσει πως ξεκίνησαν και επομένως κανείς δεν μπορεί να δώσει μία λύση.
Έτσι αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε την ζωή μας, είναι απαραίτητο να αρχίσουμε από την αλλαγή και την διόρθωση των λανθασμένων εσωτερικών μας ψυχολογικών καταστάσεων.
Η κατάλληλη μετατροπή των λανθασμένων καταστάσεων της συνείδησής μας, μας επιτρέπει να αποκτήσουμε ένα «πηδάλιο» με το οποίο μπορούμε να πλεύσουμε μέσα στον ωκεανό της πρακτικής ζωής. Στην αντίθετη περίπτωση είμαστε σαν ένα ακυβέρνητο πλοίο, έρμαιο των κυμάτων (συμβάντων) της εξωτερικής ζωής.
Φυσικά είναι ανθρωπίνως αδύνατον να μπορέσουμε να επηρεάσουμε όλες τις εξωτερικές καταστάσεις. Κάποιες φορές είναι αναγκαίο να έχουμε την υπομονή να περάσει το «κύμα», το οποίο είναι πολύ μεγάλο για τις δυνατότητές μας. Σοβαρές αρρώστιες, θάνατοι και οικονομικές καταστροφές για λόγους έξω από την προσωπική μας θέληση, είναι γεγονότα τα οποία πρέπει να γίνονται δεκτά με υπομονή. Μπορούμε μόνο να περιμένουμε να περάσουν. «Χρόνος ιατρός πάντων».
Ας πάρουμε τώρα κάποιες λανθασμένες εσωτερικές καταστάσεις για παράδειγμα:
-Η λανθασμένη εσωτερική κατάσταση του τζόγου μπορεί να μας προκαλέσει σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
-Η λανθασμένη εσωτερική κατάσταση του αλκοολικού μπορεί να μας προκαλέσει προβλήματα υγείας, αλλά και οικονομικά και κοινωνικά.
-Η λανθασμένη εσωτερική κατάσταση της υπερηφάνειας μπορεί να μας προκαλέσει προβλήματα με τους άλλους ανθρώπους, οι οποίοι επίσης έχουν την δική τους άποψη υπερηφάνειας.
-Η λανθασμένη εσωτερική κατάσταση της λαγνείας μπορεί να μας προκαλέσει οικογενειακά προβλήματα, διάλυση οικογενειών, μίση, δικαστήρια, τσακωμούς, διαζύγια κλπ.
Ο κατάλογος είναι τεράστιος και οποιοσδήποτε άνθρωπος το καταλαβαίνει αυτό.
Επομένως είναι απαραίτητο να σταματήσουμε να διαμαρτυρόμαστε για όλα εκείνα που μας συμβαίνουν. Κανονικά, πρέπει να αρχίσουμε να παρατηρούμε τις εσωτερικές καταστάσεις μας, οι οποίες δίνουν την ευκαιρία στα εξωτερικά γεγονότα να αρχίσουν να εκδηλώνονται με τρόπο οδυνηρό για εμάς. Δεν είναι τόσο σημαντικό το εξωτερικό γεγονός, όσο ο τρόπος με τον οποίον αντιδρούμε μπροστά σε αυτό.
Ο τρόπος αντίδρασής μας είναι το σημείο καμπής στο οποίο ακόμη και δυσάρεστα γεγονότα μπορούν να μετατραπούν σε, ψυχολογικώς, ωφέλιμα για εμάς. Και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από την προσωπική μας προσπάθεια.

8 ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟΣ

Σε αυτού του είδους την εσωτερική δουλειά, την οποία προσπαθούμε να περιγράψουμε, υπάρχει ένα δύσκολο σημείο το οποίο πρέπει να ξεπεραστεί.
Συνήθως έχουμε έναν συγκεκριμένο τρόπο για να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο: μέσω των αισθήσεων βγαίνουμε στον «έξω κόσμο». Αυτό είναι κάτι πολύ εύκολο, κάτι που συμβαίνει μηχανικά, αυτόματα. Εμείς πρέπει να αντιστρέψουμε την διαδικασία. Πρέπει να παραμείνουμε «πίσω» από τις αισθήσεις. Πρέπει να καταλάβουμε ότι άλλος είναι αυτός που παρατηρεί τον έξω κόσμο (ο νους μέσω των αισθήσεων) και άλλος είναι εκείνος ο οποίος έχει θέληση και επομένως δυνατότητα κίνησης.
Ο νους εξηγεί και προτείνει, αλλά την τελική απόφαση την βγάζουμε εμείς. Έτσι πρέπει να καταλάβουμε την διαφορά ανάμεσα στον Παρατηρητή (σε εκείνον που παρατηρεί, δηλαδή εμείς) και στον Παρατηρούμενο (σε εκείνον που παρατηρείται δηλαδή τον εξωτερικό κόσμο και το Εγώ μας, τον Νου μας).
Για παράδειγμα ο νους αντιλαμβάνεται ένα ωραίο γλυκό. Ενεργοποιεί τότε μία διαδικασία λαιμαργίας και την επιθυμία να το φάμε. Όμως η τελική κίνηση εξαρτάται από εμάς. Εμείς τότε αποφασίζουμε αν θα φάμε ή όχι το γλυκό και για ποιον λόγο.
Εάν αφεθούμε να μας πείσει ο νους με τις ωραίες εικόνες και τις αναμνήσεις που προβάλλει, τότε θα δράσουμε σαν λαιμαργία και το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Το ίδιο θα συμβαίνει και με οποιοδήποτε άλλο περιστατικό στην ζωή μας. Επειδή δεν χωριζόμαστε (βασικά γιατί δεν μας ενδιαφέρει) σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο, όλες οι δράσεις μας είναι μηχανικές. Αυτό προξενεί προβλήματα και βάσανα κάθε είδους.
Αντίθετα αν υπάρξει αυτός ο διαχωρισμός τότε θα αρχίσουμε να παίρνουμε την ζωή μας στα χέρια μας. Ο διαχωρισμός επιτρέπει να βλέπουμε ψυχραιμότερα όλα τα προβλήματα και τις υποθέσεις μας.
Έχετε παρατηρήσει ότι μπορείτε να δώσετε με άνεση μία συμβουλή σε κάποιον, αλλά εσείς ο ίδιος δεν μπορείτε να τηρήσετε την συμβουλή σας σε μία ίδια περίπτωση;
Αυτό οφείλεται στο ότι «βρισκόσαστε σε απόσταση» από το γεγονός που απασχολεί τον γνωστό σας. Έτσι το παρατηρείτε ευκολότερα και μπορείτε να δώσετε την λύση. Όταν όμως το πρόβλημα είναι δικό σας, τότε «δεν βρισκόσαστε σε απόσταση». «Βρισκόσαστε μέσα» στο πρόβλημα. Αυτό σας εμποδίζει να δείτε λεπτομέρειες. Όλο το θέμα μοιάζει με το να καθόσαστε σε μία καρέκλα και να προσπαθείτε να την σηκώσετε.
Αυτός ο διαχωρισμός έχει κάποιες δυσκολίες. Υπάρχουν τρία βασικά ελαττώματα που εμποδίζουν την εφαρμογή του. Πρόκειται για τα:
Μυθομανία (παραλήρημα Μεγαλείου, να νομίζεις ότι είσαι ένας Θεός).
Εγωλατρία (πίστη σε ένα Διαρκές Εγώ, λατρεία οποιουδήποτε είδους Άλτερ Έγκο).
Παράνοια (Σοφιστεία, Αυτάρκεια, αλαζονεία, το να πιστεύει κανείς τον εαυτό του αλάθητο, μυστικιστική υπερηφάνεια, άτομο που δεν ξέρει να βλέπει την άποψη του άλλου).
Αυτά τα τρία ελαττώματα μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είμαστε πάντοτε «ένα άτομο». Εμποδίζουν την παρατήρηση του εσωτερικού γεγονότος ότι από ψυχολογικής άποψης αλλάζουμε συνεχώς. Έτσι είμαστε πεπεισμένοι ότι οι διάφορες σκέψεις και τα συναισθήματα, που συνεχώς εμφανίζονται και εξαφανίζονται μέσα μας, είναι πράγματα που υπάρχουν φυσιολογικά και προέρχονται από εμάς αφού εμείς τα δημιουργήσαμε.
Όμως η Διδασκαλία των Πολλών Εγώ διδάσκει ότι κάποιος έχει την δυνατότητα, με εργαλείο την παρατήρηση, να διαπιστώσει ότι όλα αυτά είναι σκέψεις και επιθυμίες που αντιστοιχούν σε διαφορετικά Εγώ:
-Εμφανίζεται το Εγώ της Λαιμαργίας. Έχει δικές του σκέψεις και επιθυμίες.
-Μετά εμφανίζεται το Εγώ της Μεγαλομανίας. Έχει και αυτό δικές του και φυσικά διαφορετικές σκέψεις και επιθυμίες.
-Έπειτα φεύγει και αυτό και στην θέση του εμφανίζεται το Εγώ της Λαγνείας και ούτω καθεξής.
Εάν κάποιος προσπαθήσει να παρατηρήσει βαθιά τον εαυτό του, τότε θα αρχίζει να «χωρίζεται» σε δύο πρόσωπα: σε εκείνο που δρα, επιθυμεί και σκέπτεται (ο Παρατηρούμενος) και σε εκείνο που αμίλητο και ήσυχο παρατηρεί (ο Παρατηρητής).
Αυτός ο διαχωρισμός έχει αρκετά πλεονεκτήματα. Εκείνος ο οποίος είναι χωρισμένος σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο, δεν ταυτίζεται ούτε με τις καταστάσεις, ούτε με τα «θέλω» του πολλαπλού Εγώ. Αρχίζει να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και σταματάει να είναι θύμα των γεγονότων της ζωής.
Διαφορετικά, εάν συνεχίζει να ζει με τον παλιό και γνωστό τρόπο ύπαρξης, θα συνεχίζει να ταυτίζεται «με την καρέκλα που κάθεται». Έτσι θα του είναι αδύνατον να αντισταθεί και η ζωή θα τον παρασύρει από εδώ και από εκεί, ακριβώς όπως ένα ξύλο είναι έρμαιο των κυμάτων.
Για να αλλάξουμε την ζωή μας, για να μπορούμε να αλλάζουμε τα γεγονότα της, πρέπει να γνωρίζουμε την αιτία τους. Και αυτή η αιτία βρίσκεται μέσα μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Έτσι για να αλλάξουμε την ζωή μας πρέπει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας πρέπει να αυτοπαρατηρηθούμε.
Για να αυτοπαρατηρηθούμε πρέπει να χωριστούμε σε Παρατηρητή και σε Παρατηρούμενο.
Τότε θα γίνουμε ικανοί να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε κάθε Εγώ που δρα μέσα μας. Έτσι θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τι προβλήματα μας προκαλεί με τις λανθασμένες σκέψεις, επιθυμίες και δράσεις του.
Όταν θα συμβεί αυτό θα αρχίσουμε να επιθυμούμε την διάλυσή τους. Είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορέσουμε να γευτούμε την ψυχολογική ελευθερία.
Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να ζούμε μία «μικρή ζωή», ονειρευόμενοι τα πλούτη, τις απολαύσεις και την δόξα που θα «έπρεπε» να μας δοθούν «γιατί έτσι», «γιατί είμαστε εμείς» και φυσικά μας αξίζουν τα πάντα.
Μόνο που φυσικά θα μένουμε πάντα στα όνειρα και στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Γιατί όπως λέει και η παροιμία: Αν δεν βρέξεις τα πόδια σου, δεν θα φας ψάρι.

9 Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΥΑΡΙΑ

Όταν κάποιος στρέψει για λίγο την προσοχή του προς τα μέσα και παρατηρήσει τι συμβαίνει στον εσωτερικό του κόσμο, τότε θα αντιληφθεί ότι ο Παρατηρούμενος είναι ένα πολύ δραστήριο άτομο-πλήθος:
-Συνεχώς η προσοχή του τρέχει από το ένα γεγονός στο άλλο.
-Αλλάζει συνεχώς διάθεση.
-Αλλάζει συνεχώς θέμα συζήτησης.
-Κρίνει συνεχώς τα πάντα.
-Γνωρίζει τα πάντα και έχει άποψη για όλα.
-Έχει έτοιμα συμπεράσματα για κάθε συμβάν.
-Έχει την τάση να υπερβάλλει «κάνοντας την τρίχα, τριχιά» όπως λέει η παροιμία.
-Ποτέ δεν βλέπει την δική του καμπούρα και δικαιολογεί αμέσως το όποιο λάθος κάνουμε, ενώ κατακεραυνώνει τα λάθη των άλλων.
-Έχει πάντα δίκιο.
Αυτός ο εσωτερικός άνθρωπος-πλήθος είναι λαλίστατος. Δεν σταματάει στιγμή να μιλάει, να βγάζει συμπεράσματα, να καταδικάζει ή να δικαιολογεί, να κρίνει ή να επικρίνει.
Όμως αυτή η εσωτερική φλυαρία, είναι η γενεσιουργός αιτία των βασάνων μας.
Μία σκέψη γεννάει ένα συναίσθημα.
Το συναίσθημα γεννάει μία πράξη.
Η πράξη γεννάει μία αντίδραση και ο στόχος της αντίδρασης είμαστε βέβαια εμείς.
Τότε ο Παρατηρούμενος αρχίζει να φωνάζει.
Ζητάει το δίκιο του.
Στήνει ένα αυτοσχέδιο λαϊκό δικαστήριο με τον εαυτό του σαν πρόεδρο.
Αγορεύει και κατακεραυνώνει εκείνον που τόλμησε να αντιδράσει στην πράξη που έκανε ή στον λόγο που είπε.
Βγάζει την καταδικαστική απόφασή του και αυτοδικαιώνεται.
Έπειτα συνεχίζει να κάνει τα ίδια και τα ίδια χωρίς να μπορεί να δει έστω και για λίγο την πραγματικότητά του. Όπως λέει ο δάσκαλος Σαμαέλ «το εγώ εξαπατά, αυτοεξαπατώμενο».
Εκείνο που πρέπει να κάνει όποιος θέλει να πραγματοποιήσει στον εαυτό του μία συνειδητή αλλαγή είναι να αρχίσει να σταματάει αυτήν την μηχανική δράση. Πρέπει να αρχίσει να παρατηρεί το σημείο από το οποίο προέρχεται αυτή η εσωτερική φλυαρία. Για να το καταφέρει αυτό πρέπει να ακολουθήσει τα παρακάτω βήματα:
Πρώτον να αποφασίσει ότι πρέπει να δουλέψει αδιάκοπα πάνω τον εσωτερικό άνθρωπο-φλυαρία με σκοπό να τον κάνει κάποτε να σιωπήσει.
Δεύτερον να αρχίσει να συγκρατεί την γλώσσα του. Πρέπει ηθελημένα να μην μιλάει, παρά μόνον όταν κρίνει ότι είναι απαραίτητο.
Τρίτον να προσπαθεί να πει ότι χρειάζεται χωρίς περιττολογίες.
Τέταρτον να παρατηρεί εντατικά τι συμβαίνει μέσα του όταν μένει εξωτερικά σιωπηλός.
Τότε μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι μέσα στο κεφάλι του ξεπετάγονται σκέψεις χωρίς αυτός να έχει την διάθεση να μιλήσει ή να σκεφτεί. Η εξάσκηση της εξωτερικής σιωπής τον βοηθάει σε αυτό, αφού για λίγο δεν υπάρχει αιτία για σκέψη ή ομιλία.
Κάποιος μέσα του εξανίσταται και θέλει να φωνάξει. Διαμαρτύρεται και πιέζει το συναίσθημα. Θέλει να πει τα δικά του. Μέσα στο κεφάλι μας πετάγονται κάτι τέτοιες στιγμές οι πιο τρελές σκέψεις, ασύνδετες μεταξύ τους και ασύνδετες με το περιβάλλον.
Ο Παρατηρούμενος (δηλαδή το πολλαπλό Εγώ) πνίγεται και θέλει να δράσει όπως παλιά.
Το να ασκούμε την εξωτερική σιωπή, έχει σαν στόχο κάποτε να αρχίσουμε να επιτυγχάνουμε την εσωτερική σιωπή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο νους σταματάει να λειτουργεί. Όσο θα έχουμε έναν μηχανικό νου, αυτός θα σκέφτεται και θα φαντάζεται συνεχώς. Η εσωτερική σιωπή που προσπαθούμε να επιτύχουμε σε πρώτη φάση είναι η σιωπή του Παρατηρητή.
Δηλαδή πρέπει να επιτύχουμε ο Παρατηρητής να αντιληφθεί την ύπαρξή του και να αρχίσει να σταματάει να ταυτίζεται με την εσωτερική φλυαρία του Παρατηρούμενου Πολλαπλού Εγώ.
Ακούμε ή βλέπουμε κάτι αλλά σταματάμε να το επεξεργαζόμαστε με την εσωτερική γλώσσα μας. Δεν κρίνουμε το γεγονός, δεν το καταδικάζουμε, αλλά το παρατηρούμε με σκοπό να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει.
Το να μην μιλάμε εξωτερικά είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να συνεχίσουμε τα επόμενα βήματα που δώσαμε παραπάνω.
Πολλοί άνθρωποι σωπαίνουν εξωτερικά, όμως με την εσωτερική τους γλώσσα γδέρνουν ζωντανό τον πλησίον. Κρίνουν ακατάπαυστα το κάθε τι.
Αν παρατηρήσουμε την εσωτερική μας φλυαρία θα δούμε ότι είναι φτιαγμένη από αλήθειες μισές. Ή γεγονότα που σχετίζονται μεταξύ τους με τρόπο αυθαίρετο. Ο νους μπορεί να φτιάξει έναν ψύλλο από ένα άλογο, για τον απλούστατο λόγο ότι το άλογο μπορεί να έχει ψύλλους. Και ξέρουμε όλοι ότι «μισή αλήθεια είναι ολόκληρο ψέμα».
Η εξωτερική φλυαρία μας είναι υπεύθυνη για την συναισθηματική δυστυχία μας. Διαστρεβλώνει τα πάντα και έτσι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την συνυπευθυνότητά μας σε ένα δυσάρεστο για εμάς γεγονός.
Μοιάζουμε πολύ με τον Νάρκισσο της μυθολογίας. Είμαστε ερωτευμένοι με τον εαυτό μας και τον κοιτάζουμε μέσα από τον διαστρεβλωτικό καθρέπτη του Εγώ και της εσωτερικής φλυαρίας. Αγαπάμε στο έπακρο το Εγώ μας και όποιος δεν μας προσκυνά γίνεται θανάσιμος εχθρός μας.
Πρέπει να φρενάρουμε την εσωτερική φλυαρία. Είναι αναγκαίο για να μπορέσουμε να επιτύχουμε την ανάπτυξη της ψυχής μας, του Είναι μας. Όμως όσο είμαστε αποκλεισμένοι στην αυτοσυ¬μπά¬θειά μας, οποιαδήποτε ψυχική ανάπτυξή του γίνεται αδύνατη.
Στην προσπάθειά μας αυτή πρέπει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει την δική του. Χρειάζεται να μάθουμε να βλέπουμε την ξένη άποψη και να αρχίσουμε να μπαίνουμε στην θέση των άλλων.
Ο Χριστός έχει πει κάποια συγκεκριμένα πράγματα για το θέμα αυτό:
-Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε.
-Με το μέτρο που κρίνετε θα σας κρίνουν.
-Μην κάνετε εκείνο που δεν θέλετε να σας κάνουν.
-Αγαπάτε τον Θεό πάνω από όλα και τους άλλους σαν τον εαυτό σας.
Για να επιτευχθούν αυτές οι εντολές απαραίτητη προϋπόθεση είναι το σπάσιμο της εσωτερικής φλυαρίας. Διαφορετικά όσο συνεχίζουμε να κακολογούμε και να κακομεταχειριζόμαστε τους συνανθρώπους μας με την εσωτερική μας γλώσσα, θα είμαστε πολύ μακριά από κάθε μορφή εσωτερικής γαλήνης.

10 Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ

Είναι απόλυτα αποδεκτό από όλους ότι το σώμα μας είναι μία μηχανή. Ακριβώς όπως και ένα αυτοκίνητο, αποτελείται από διάφορα μέρη τα οποία πρέπει να συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους.
Χρειάζεται ακόμη καύσιμο, δηλαδή τροφή. Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι η ανθρώπινη μηχανή αποτελεί την κορυφαία μηχανή, την οποία ποτέ δεν θα μπορέσει να κατασκευάσει ο άνθρωπος. Ο λόγος είναι ότι το ανθρώπινο σώμα, σε αντίθεση με το αυτοκίνητο, μπορεί να λειτουργεί καίγοντας μία μεγάλη ποικιλία καυσίμων-τροφών. Ενώ ένα αυτοκίνητο πρέπει να «τρώει» συγκεκριμένη «τροφή» και καταστρέφεται αν το βάλεις να λειτουργήσει για πολύ ώρα με άλλο καύσιμο.
Επίσης το σώμα μας όπως ένα αυτοκίνητο χρειάζεται να αναπνέει αέρα για να μπορεί να «καίει» τις τροφές που του δίνουν ενέργεια για να κινηθεί.
Το σώμα μας όμως, εκτός από τις ομοιότητες, έχει μία σημαντική διαφορά από τις άψυχες μηχανολογικές κατασκευές μας. Έχει την ικανότητα να αυτοεπισκευάζει τις φθορές που παθαίνει λόγω χρήσης.
Αλλά το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ο εξελιγμένος «ηλεκτρονικός» μας εγκέφαλος. Ένα καλό παράδειγμα για την διαφορά του εγκεφάλου μας από εκείνους που κατασκευάζουμε είναι το παρακάτω: Ο εγκέφαλος μίας μύγας ξεπερνάει σε συνολική υπολογιστική ικανότητα τους γιγαντιαίους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους που χρησιμοποιούνται αυτήν την στιγμή από τον στρατό των ΗΠΑ. Και φυσικά ο δικός μας εγκέφαλος είναι κατά πολύ ανώτερος από μίας μύγας. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ένας στρατιωτικός ηλεκτρονικός εγκέφαλος είναι ικανός να «βλέπει» προς μία κατεύθυνση. Ο δικός μας αντίθετα, είναι πολύ πιο αργός στο να κάνει αριθμητικές πράξεις αλλά, μπορεί να επεξεργάζεται τεράστιο αριθμό πληροφοριών, οι οποίες προέρχονται από πάρα πολλές διαφορετικές πηγές.
Έτσι λοιπόν έχουμε στην διάθεσή μας μία καταπληκτική αυτοεπισκευαζόμενη και αυτόνομη μηχανή: το φυσικό σώμα μας.
Η καθημερινότητα όμως καθώς και η «μηχανική» λειτουργία που αυτή συνεπάγεται, μας κρύβουν έναν σημαντικό παράγοντα ο οποίος διαφεύγει της προσοχής μας:
Το σώμα χρειάζεται και άλλο ένα είδος τροφής, το οποίο είναι τελικά σημαντικότερο από το φαγητό και τον αέρα. Αυτή η τροφή είναι οι εντυπώσεις.
Έχετε προσέξει το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να βρίσκονται σε συνεχή επαφή με άλλους ανθρώπους;
Έχετε προσέξει ότι το βράδυ οι άνθρωποι συνωστίζονται σε μέρη με φασαρία, φώτα και θόρυβο;
Έχετε προσέξει ότι τα ήσυχα μέρη συνήθως είναι και χωρίς ανθρώπους;
Οι πόλεις δεν έλκουν τον κόσμο μόνο γιατί εκεί βρίσκει κανείς πιο εύκολα δουλειά. Ο κόσμος έλκεται κυρίως από την φασαρία, τον λαμπερό φωτισμό και το πλήθος. Στην πόλη υπάρχει ζωή όπως λέγεται.
Ποιος όμως είναι ο κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά; Είναι εύκολο αν κάτσει κανείς να το σκεφτεί: Το νευρικό μας σύστημα, ο νους μας ουσιαστικά, πεθαίνει της πείνας για εντυπώσεις. Στην ύπαιθρο οι εντυπώσεις είναι ελάχιστες. Τότε πολύ απλά ο νους μας αντιδρά με την ανία. Οι άνθρωποι επομένως επιζητούν την πόλη με την «ζωή» της που φυσικά παρέχει τεράστιο αριθμό αλλά και τεράστια ποικιλία εντυπώσεων.
Φυσικά οι άνθρωποι κάνουν ότι και με το φαγητό. Πεινασμένοι, καταπίνουν αμάσητο το φαγητό και έτσι παθαίνουν βαρυστομαχιά. Πεινασμένοι, καταπίνουν «αμάσητες» τις εντυπώσεις και έτσι παθαίνουν «ψυχολογική βαρυστομαχιά».
Αλλά πριν απ’ όλα τι είναι μία εντύπωση; Ορίστε τι λέει το λεξικό: «Εντύπωση είναι το αποτέλεσμα το οποίο έχει κάποιο γεγονός, θέαμα, πρόσωπο κλπ στην ψυχή ή στην μνήμη μας». Με απλά λόγια εντύπωση είναι κάτι που «τυπώνεται μέσα» μας. Μία εικόνα, ένας ήχος, ένα γεγονός αφήνει μέσα στον ψυχισμό μας ένα ίχνος, ένα «αποτύπωμα». Δεν μπαίνει φυσικά στον ψυχισμό μας το ίδιο το γεγονός, αλλά μία «φωτογραφία» του, την οποία ονομάζουμε εντύπωση. Γι’ αυτό εξάλλου, όταν θέλουμε να τονίσουμε ότι δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι για κάτι λέμε «έχω την εντύπωση ότι…».
Η ζωή λοιπόν μας έρχεται σε κύματα εντυπώσεων. Υπάρχουν καλές εντυπώσεις, κακές εντυπώσεις και αδιάφορες εντυπώσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε επίσης ότι υπάρχουν «κοντινές» και «μακρινές» εντυπώσεις. Κοντινές εντυπώσεις μπορούμε να ονομάσουμε εκείνες που έχουν σχέση με πράγματα που μας ενδιαφέρουν άμεσα. Για αυτόν τον λόγο, η εντύπωση ενός αυτοκινήτου που καίγεται είναι διαφορετική από την εντύπωση του δικού μας αυτοκινήτου που καίγεται.
Έτσι όλοι καταπίνουμε «αμάσητες» τις εντυπώσεις που δεχόμαστε από την ζωή. Με τις ευχάριστες εντυπώσεις μένουμε ευχαριστημένοι. Με τις δυσάρεστες εντυπώσεις μένουμε δυσαρεστημένοι. Αυτό συνεχίζεται επ’ άπειρον γιατί τα κύματα των εντυπώσεων είναι συνεχή.
Με αυτόν τον τρόπο όμως παθαίνουμε αυτό που παθαίνουν και οι ναρκομανείς. Αν πάρουν την δόση τους «ανεβαίνουν ψυχολογικά» όπως ακριβώς συμβαίνει και με μία ευχάριστη εντύπωση. Όταν δεν έχουν την δόση τους «πέφτουν ψυχολογικά» όπως ακριβώς συμβαίνει και με μία δυσάρεστη εντύπωση.
Έτσι ουσιαστικά υποφέρουμε από αυτόν τον καταιγισμό των αντιθέτων εντυπώσεων. Και το χειρότερο είναι ότι ούτε καν υποψιαζόμαστε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό.
Συνήθως έχουμε την τάση να πηγαίνουμε στα άκρα. Επομένως υποφέρουμε όχι τόσο από το άσχημο συμβάν αλλά από την ένταση που βιώνουμε. Για παράδειγμα: Λόγω ενός ευχάριστου γεγονότος είσαι χαρούμενος. Φτάνεις να νοιώθεις «τρελή χαρά». Ας βαθμολογήσουμε το συναίσθημα με +10.
Την επόμενη στιγμή θα σου τύχει ένα άλλο γεγονός. Κάποιος θα σε βρίσει. Τότε εσύ θα θυμώσεις και θα φτάσεις στο αντίθετο άκρο νοιώθοντας «τρελό θυμό». Ας βαθμολογήσουμε το συναίσθημα με -10.
Τότε η διαφορά που βιώνεις είναι 20.
Αν υποθέσουμε ότι κάνεις μία μετατροπή εντύπωσης στην χαρά και την κάνεις +5 και τον θυμό τον κάνεις -5, τότε η συνολική διαφορά θα είναι 10. Επομένως ο ψυχισμός σου θα κλυδωνιστεί λιγότερο.
Ο Σαμαέλ στην Επαναστατική Ψυχολογία, στο κεφάλαιο «Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ» λέει τα εξής:
«Είναι λυπηρό το γεγονός ότι ο κόσμος δεν ξέρει να ζει συνει¬δητά: κλαίει όταν πρέπει να γελάσει και γελάει όταν πρέπει να κλά¬ψει…
Ο έλεγχος είναι κάτι διαφορετικό. Ο σοφός μπορεί να είναι χα¬ρού¬μενος, όμως ποτέ γεμάτος από τρελή φρενίτιδα. λυπημένος αλλά ποτέ απελπισμένος και απογοητευμένος… Ήρεμος ανάμεσα στη βία, εγκρατής μπροστά στα όργια, αγνός ανάμεσα στην λαγνεία κλπ…».
Επειδή «κυνηγάμε» την μη ταύτιση προσπαθούμε να μην ταυτιζόμαστε πολύ με τα δυσάρεστα ή τα ευχάριστα γεγονότα της ζωής. Απώτερος σκοπός η χριστιανική απάθεια (α στερητικό και πάθος). Τότε βιώνεις τα γεγονότα χωρίς να συμμετέχεις ψυχολογικά και επομένως χωρίς να υποφέρεις.
Εκείνο που πρέπει λοιπόν να γίνει είναι πολύ απλό και ως εκ τούτου πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί. Πρέπει να διαλέγουμε τις εντυπώσεις που θα «φάμε» και θα πρέπει επιπλέον να τις «μασάμε καλά». Ακριβώς όπως κάνουμε και με το φαγητό.
Η εργασία αυτή λέγεται «μετατροπή εντυπώσεων».
Αλλά πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Θα προσπαθήσω να δώσω μία ιδέα για αυτό το σπουδαίο θέμα. Αν προσέξετε, μία ευχάριστη εντύπωση σας κάνει να ξεχνάτε μία δυσάρεστη. Με κάποιον μυστηριώδη τρόπο η μία εντύπωση φαίνεται ότι προκαλεί την αναίρεση της άλλης. Εδώ βρίσκεται και το κλειδί του όλου θέματος.
Όταν έρθει μέσω των αισθήσεών μας μία μορφή του εξωτερικού κόσμου, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αν είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη. Εκείνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι να την προλάβουμε στο σημείο της εισόδου στον ψυχισμό μας πριν γίνει «εν-τύπωση». Στο σημείο εισόδου έχουμε την δυνατότητα να την «μασήσουμε». Αυτό γίνεται εάν προσπαθήσουμε να αντιπαραθέσουμε διανοητικά μία μορφή αντίθετη με αυτήν που έρχεται από τα παράθυρα των αισθήσεων. Η παρακάτω ιστορία είναι αρκετά διαφωτιστική:
Ήταν κάποτε ένας φτωχός γεωργός που είχε έναν γιο. Καλλιεργούσε το χωράφι του χρησιμοποιώντας μία φοράδα που είχε αγοράσει με χίλιες δύο στερήσεις. Κάποια μέρα η φοράδα αφήνιασε και εξαφανίστηκε στο δάσος. Τότε όλοι οι χωρικοί είπαν:
-Πω πω, τι ατυχία! Τόσο φτωχός και του έτυχε αυτό, τώρα που θα αρχίσουμε σε λίγο το όργωμα.
Και εκείνος όταν τα άκουγε αυτά έλεγε:
-Και πως ξέρετε ότι ήταν για κακό;
Μετά από μερικές μέρες η φοράδα επέστρεψε και μαζί της ήταν και ένα άγριο αρσενικό, το οποίο και την άφησε έγκυο. Τότε οι χωρικοί άρχισαν να λένε:
-Πω πω τι τύχη! Τώρα έχει δύο άλογα και σε λίγο θα αποκτήσει και τρίτο.
Και εκείνος όταν τα άκουγε αυτά έλεγε:
-Και πως ξέρετε ότι ήταν για καλό;
Μετά από μερικές μέρες ο γιος του προσπάθησε να ημερέψει το αρσενικό άλογο. Αλλά εκείνο τον έριξε από την πλάτη του με αποτέλεσμα να του σπάσει το πόδι. Τότε πάλι όλοι οι χωρικοί είπαν:
-Πω πω, τι ατυχία! Πάνω που πήγε να του χαμογελάσει η τύχη του συνέβη αυτό το πράγμα.
Και εκείνος όταν τα άκουγε αυτά έλεγε:
-Και πως ξέρετε ότι ήταν για κακό;
Μετά από μερικές μέρες έφτασαν στο χωριό στρατιώτες και επιστράτευσαν όλους τους νέους γιατί είχε ξεκινήσει πόλεμος με το διπλανό βασίλειο. Φυσικά δεν πήραν τον γιο του γεωργού με το σπασμένο πόδι. Η ιστορία τελειώνει με το ότι ο γεωργός, πάντοτε, όταν έβλεπε ένα ευχάριστο γεγονός έλεγε: «Και πως ξέρετε ότι ήταν για καλό; Ενώ όταν έβλεπε ένα δυσάρεστο γεγονός έλεγε: «Και πως ξέρετε ότι ήταν για κακό;».
Αυτό είναι ένα παράδειγμα μετατροπής μιας εντύπωσης. Με αυτόν τον τρόπο μία όμορφη εντύπωση δεν μας γοητεύει και μία άσκημη εντύπωση δεν μας απο-γοητεύει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι μία ευχάριστη εντύπωση θα πάψει να είναι ευχάριστη και το αντίθετο. Θα συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας αλλά με τρόπο λίγο διαφορετικό από εκείνον που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Έτσι θα αρχίσει να επικρατεί στον ψυχισμό μας φυσική και αυθόρμητη ηρεμία. Ο νους μας θα αρχίσει να είναι πιο χαλαρός, ενώ η ψυχική και σωματική ένταση θα αρχίσει να εξαφανίζεται. Και αυτό θα είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο προς την εσωτερική μας ολοκλήρωση.
Και πρέπει πάντοτε να θυμάστε ότι: ο Δρόμος αρχίζει από τις πέντε αισθήσεις. Πρέπει να τις χρησιμοποιούμε και όχι να τις συγχέουμε με εμάς.

11 ΑΚΤΙΝΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

ΚΟΣΜΟΙ-ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
Θα κάνουμε μόνο μία γενική αναφορά, με όχι πάρα πολλές λεπτομέρειες για να υπάρξει μία γενική πληροφόρηση για αυτά τα θέματα. Σκοπός είναι να καταλάβουμε σε γενικές γραμμές τι συμβαίνει, κατά την Γνωστική Θεωρία, για να μπορέσουμε να έχουμε ολοκληρωμένη άποψη σε σχέση με τα υπόλοιπα θέματα των διαλέξεων.

ΚΟΣΜΟΙ
Όταν ξεκίνησε η δημιουργία του σύμπαντος, βασικά δημιουργήθηκε μία συμπύκνωση της υπάρχουσας ενέργειας. Κάθε φορά που η ενέργεια «πύκνωνε» περισσότερο δημιουργούσε και έναν Κόσμο περισσότερο υλικό, πιο μηχανικό και πιο απομακρυσμένο από την Πρωταρχική Αιτία και την Θεϊκή ευδαιμονία.
Η αρχή της Δημιουργίας του Σύμπαντος, πάντοτε προξενούσε έλξη στους ανθρώπους. Από παλιά οι άνθρωποι έλεγαν ιστορίες για να εξηγήσουν την Δημιουργία. Άλλοι λένε ότι πρόκειται για φανταστικές ιστορίες και άλλοι για κρυπτογραφημένα χρονικά προορισμένα για ορισμένους εκλεκτούς.
Έχω την πεποίθηση ότι συμβαίνει το δεύτερο και θα δώσω δύο παραδείγματα:
Πρώτον:
Κατά την Χριστιανική θεολογία το σύμπαν δημιουργήθηκε από τον Τριαδικό Θεό.
Κατά την «υλιστική» όμως επιστημονική άποψη το σύμπαν δημιουργήθηκε από ένα «διάπυρο σύννεφο πρωτονίων, ηλεκτρονίων και νετρονίων».
Παρατηρήστε ότι οι δύο κοσμολογίες, υλιστική και πνευματική, συμφωνούν ότι η αρχική αιτία του σύμπαντος είναι «κάτι που αποτελείται από τρία πράγματα ή τρεις δυνάμεις».
Δεύτερον:
Μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί η μεγάλη ομοιότητα που υπάρχει μεταξύ των μύθων διαφορετικών λαών:
-Στην Κινεζική μυθολογία το Χάος γέννησε ένα Κοσμικό Αυγό από το οποίο ξεπήδησε ο Πα Κου, ο πρώτος άνθρωπος.
-Στην Ελληνική μυθολογία το Χάος γέννησε ένα Κοσμικό Αυγό από το οποίο ξεπήδησε ο Φάνης ή Έρως. Ήταν εκείνος που έφερε όλα τα πράγματα στο φως, τα φανέρωσε και από αυτό προέρχεται και το όνομά του.
Λαμβάνοντας υπόψιν μας την αδυναμία των τότε σοφών, να μιλήσουν καθαρά για εκείνα που αντιλαμβανόντουσαν, μπορούμε να καταλάβουμε τον λόγο που τα σχετικά κείμενα είναι αρκετά δυσνόητα και τελικά δεν μας λένε τίποτε. Για παράδειγμα η Ρίγκ Βέδα:
«Ούτε ανυπαρξία, ούτε ύπαρξη υπήρχε τότε. Και δεν υπήρχε ψηλά ούτε ο αέρας ούτε ο ουρανός. Τι σάλευε πέρα δώθε; Τι ήταν το ανεξερεύνητο; Δεν υπήρχε τότε ούτε θάνατος ούτε αθανασία, ούτε σημάδι μέρας ή νύχτας. Αυτό το Ένα ανάπνεε με δικούς του νόμους χωρίς να ανασαίνει. Τίποτε άλλο εκτός από Αυτό δεν υπήρχε στην αρχή. Το σκοτάδι ήταν κρυμμένο μέσα στο σκοτάδι. Κάτι γεμάτο ζωτικότητα που ήταν τυλιγμένο από το κενό. Το Ένα γεννήθηκε από την ίδια την δύναμη του καυτού του πόθου. Υπήρχε πάνω; Υπήρχε κάτω; Ποιος να ξέρει; Ποιος μπορεί να πει σίγουρα από πού προήλθαν; Από πού ξεπήδησε η Δημιουργία;»
Βέβαια πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που μπορούσαν να αποκρυπτογραφήσουν τους αρχαίους μύθους. Από αυτούς έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα πληροφορίες για το πώς «κατασκευάστηκε» το σύμπαν.
Στην αρχή ήταν το Χάος. Η λέξη δεν έχει την έννοια που δίνουμε συνήθως, αλλά έχει την έννοια του Κενού. Το Κενό δεν είναι ένα άδειο πράγμα αλλά κάτι που δεν καταλαβαίνουμε. Άλλο όνομα για αυτό είναι Θεός ή Τάο ή Ένα ή Φωτισμένο Κενό ή Απόλυτο ή ο Μοναδικός Νόμος, ανάλογα με την θρησκεία που δίνει το όνομα. Όλα αυτά είναι ονόματα για να προσδιορίζουμε κάτι του οποίου δεν καταλαβαίνουμε την φύση του.
Αντίστοιχα κατά την επιστημονική θεωρία, το σύμπαν την στιγμή της δημιουργίας του ήταν κυριολεκτικά ένα σημείο. Μέσα σε αυτό το σημείο, υπήρχε συμπιεσμένη όλη η ενέργεια και η ύλη του σημερινού σύμπαντος, ενώ ο όγκος του ήταν μηδενικός. Αυτού του είδους η περιγραφή είναι περισσότερο ακατανόητη από την περιγραφή των αρχαίων μύθων.
Σημασία όμως έχει αυτό καθαυτό το γεγονός. Και αυτό θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε στην σημερινή διάλεξη. Ο Σαμαέλ αναφέρει πολλά πράγματα διάσπαρτα μέσα στα βιβλία του. Η περιγραφή είναι τελείως πρόχειρη μόνο και μόνο για να πάρουμε μία ιδέα του τι συνέβη κατά την Γνωστική θεωρία. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να ασχοληθούμε κυρίως με την ψυχολογική άποψη και την εργασία πάνω στον εαυτό μας, αφού έτσι κι αλλιώς όλα αυτά είναι πληροφορίες που δεν μπορούμε να επαληθεύσουμε μόνοι μας.
Στην αρχή λοιπόν ήταν ο Θεός, το Ένα, το Απόλυτο, ο Μοναδικός Νόμος. Για λόγους έξω από την δική μας κατανόηση, ο Μοναδικός Νόμος αποφάσισε να ξεκινήσει την δημιουργία του Κόσμου. Έτσι αυτοδιαιρέθηκε σε δύο, δημιουργώντας δύο ακόμα νόμους ή δυνάμεις. Το επόμενο λοιπόν «επίπεδο» της δημιουργίας ήταν ο κόσμος των τριών νόμων. Έπειτα οι τρεις νόμοι αυτοδιαιρέθηκαν και πάλι και δημιούργησαν τον επόμενο κόσμο. Αυτό συνεχίστηκε μέχρις ότου εμφανίστηκε ο φυσικός κόσμος που ξέρουμε σήμερα.
Από «τεχνική» άποψη όταν ξεκίνησε η δημιουργία του σύμπαντος, δημιουργήθηκε μία συμπύκνωση της υπάρχουσας ενέργειας. Κάθε φορά που η ενέργεια «πύκνωνε» περισσότερο δημιουργούσε και έναν Κόσμο περισσότερο υλικό, πιο μηχανικό και πιο απομακρυσμένο από την Πρωταρχική Αιτία.
Έτσι δημιουργήθηκε η παρακάτω «σειρά» κόσμων:
Πρωτόκοσμος. Ο Ιερός Απόλυτος Ήλιος. Ο Ήλιος του Μεσονυκτίου. Θείος κόσμος. Επικρατεί πλήρης ελευθερία και ευτυχία. Κυβερνιέται από τον Μοναδικό Νόμο.
Αγιόκοσμος. Το σύμπαν. Πλήρης ευδαιμονία. Κυβερνιέται από τις 3 αρχικές δυνάμεις ή νόμους της Δημιουργίας.
Μακρόκοσμος. Ο γαλαξίας μας. Κυβερνιέται από 6 νόμους. Επομένως υπάρχει κάποια μορφή μηχανικότητας και η ύλη πυκνώνει ανάλογα με τους νόμους.
Δευτερόκοσμος. Το ηλιακό μας σύστημα. Κυβερνιέται από 12 νόμους. Η μηχανικότητα αυξάνεται.
Μεσόκοσμος. Η γη. Κυβερνιέται από 24 νόμους. Η μηχανικότητα και η περιπλοκότητά του είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Μικρόκοσμος. Ο άνθρωπος. Κυβερνιέται από 48 νόμους. Υπερβολικά μηχανικός πλέον. Αντιστοιχία των 48 νόμων με τα χρωμοσώματα.
Τριτόκοσμος. Οι κόσμοι της κόλασης. Είναι εννέα. Ο πρώτος 96 νόμους. Στον επόμενο διπλασιάζονται και αυτό συνεχίζεται μέχρι και τον ένατο. Για αυτούς τους κόσμους θα μιλήσουμε σε άλλη διάλεξη.

ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ
Εμείς, σαν εγωικά όντα, με την Ουσία μας εγκλωβισμένη κατά 97% μέσα στο πολλαπλό Εγώ, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τίποτε από την υπόλοιπη Δημιουργία. Αυτό συμβαίνει για τον απλούστατο λόγο ότι οι πέντε αισθήσεις μας δεν χρησιμεύουν παρά για να αντιλαμβανόμαστε τον τρισδιάστατο κόσμο και μάλιστα με πολλές ατέλειες.
Μπορούμε όμως να πούμε ότι ο κόσμος μας αποτελείται από επτά βασικές διαστάσεις. Οι επιστήμονες διαφωνούν ως προς τον αριθμό. Άλλοι υποστηρίζουν ότι υπάρχουν πέντε, άλλοι επτά και άλλοι περισσότερες.
Ο Σαμαέλ αναφέρει ότι υπάρχουν επτά βασικές διαστάσεις και πολλές περισσότερες υποδιαστάσεις. Λέμε βασικές γιατί ο κόσμος είναι πολύ περισσότερο περίπλοκος από ότι μπορούμε να φανταστούμε. οι διαστάσεις του αλληλοδιαπέρνιουνται χωρίς να συγχέονται μεταξύ τους. Δεν θα αναφέρουμε πολλές λεπτομέρειες για το θέμα αυτό, γιατί κυρίως δεν μπορούμε να τις επιβεβαιώσουμε. Εκείνο που μας ενδιαφέρει άμεσα, είναι το να καταλάβουμε το σώμα της Γνωστικής Θεωρίας με σκοπό να προσπαθήσουμε να δουλέψουμε πάνω στον θάνατο του Εγώ.
Εάν εξετάσουμε προσεκτικά τον κόσμο μας, τότε θα ανακαλύψουμε πολλά φαινόμενα: μηχανικά, ηλεκτρικά, χημικά αλλά και βιοηλεκτρικά, βιοχημικά, βιοθερμικά κλπ. Όλα αυτά θα πρέπει να έχουν μία αιτία, κάποιον «παρακινητή». Θα ήταν εντελώς παράλογο να υποθέσουμε για παράδειγμα ότι απλές συγκεντρώσεις υλικών μορίων λειτουργούν συνεχώς με περίπλοκες αντιδράσεις και παράγουν ουσίες «γιατί έτσι». Όσο περίπλοκη «χημική σούπα» και να φτιάξουμε, θα γίνουν αντιδράσεις, οι οποίες θα σταματήσουν γρήγορα. Χρειάζεται κάποιος να τις «σπρώχνει» για να λειτουργούν συνεχώς, διαφορετικά δεν θα έκαναν τίποτε. Αυτό μας κάνει να καταλάβουμε ότι ο φυσικός κόσμος του Ευκλείδη δεν είναι ο μόνος.
Η επόμενη διάσταση, η Τετάρτη Διάσταση, δεν γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις μας. Η τέταρτη διάσταση, δηλαδή ο χρόνος, μας περιβάλλει με τον τρόπο που το νερό περιβάλλει ένα χρυσόψαρο στην γυάλα. Του χρησιμεύει για να ζει, αλλά ταυτόχρονα το εμποδίζει και το περιορίζει σε ένα μικρό τμήμα του σύμπαντος. Το χρυσόψαρο ζει χάρη στο νερό και ταυτόχρονα δεν αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του. Επιπλέον του είναι αδύνατον να χρησιμοποιήσει το νερό με οποιονδήποτε τρόπο.
Η τετάρτη διάσταση, έχει προστεθεί, στις άλλες τρεις διαστάσεις του Ευκλειδείου Σύμπαντος, από τον Αϊνστάιν. Πρόκειται για την διάσταση του χρόνου. Δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε γιατί αποτελείται από ένα είδος ύλης, σε λεπτότερη μορφή, που για τον τρισδιάστατο κόσμο παίζει τον ρόλο της ενέργειας. Η τετάρτη διάσταση παίζει για τον φυσικό κόσμο τον ρόλο που παίζει η μπαταρία για τον φακό. Ο κόσμος-φακός λειτουργεί όσο ο χρόνος-μπαταρία παρέχει ενέργεια. Μετά πεθαίνει.
Έτσι έχουμε εφοδιαστεί όλοι από την στιγμή της γέννησής μας με μία ποσότητα χρόνου. Σαν να λέμε έχουμε γεμάτο το ντεπόζιτο με βενζίνη. Θα ζήσουμε για όσο χρονικό διάστημα υπάρχει βενζίνη στο ντεπόζιτο. Εκτός φυσικά και συμβεί κάτι βίαιο όπως ένα ατύχημα.
Η τετάρτη διάσταση ονομάζεται και Αιθερικός Κόσμος. Πρόκειται για έναν κόσμο που είναι πανομοιότυπος με τον δικό μας. Αλλά επειδή έχει λεπτότερη ύλη δεν τον αντιλαμβανόμαστε. Όλα τα φαινόμενα του φυσικού κόσμου κινούνται εξαιτίας του ζωτικού σώματος του πλανήτη γη. Έτσι ο Ζωτικός Κόσμος ή Αιθερικός Κόσμος είναι η τέταρτη χαρακτηριστική, η τέταρτη κάθετος του φυσικού κόσμου. Ο Αιθερικός Κόσμος είναι η Γη της Επαγγελίας του Μωυσή, όπου τα ποτάμια αγνού νερού ζωής αναβλύζουν γάλα και μέλι. Είναι η Εδέμ, ο Παράδεισος που αναφέρεται από όλους τους αρχαίους λαούς. Πρόκειται για έναν πανέμορφο κόσμο στον οποίο υπάρχουν όλα τα «θαύματα του Σύμπαντος». Εκεί μπορούμε να δούμε Ναούς-σχολεία όπου εκπαιδεύονται οι ψυχές που ζωντανεύουν όλα τα είδη φυτών και ζώων.
Με την Τετάρτη διάσταση μπαίνουμε στον κόσμο των Υπερ-στερεών κατά την μαθηματική επιστήμη. Η Εξωτερική Διάνοιά μας δεν χρησιμεύει σε τίποτε εκεί. Φανταστείτε ότι, για την μαθηματική επιστήμη, ο τρισδιάστατος κόσμος είναι η «σκιά» του τετραδιάστατου κόσμου. Αντίστοιχα η σκιά μας είναι ένα «δύο διαστάσεων» σώμα που προέρχεται από το «τριών διαστάσεων» σώμα μας.
Η επόμενη διάσταση είναι η διάσταση της αιωνιότητος ή η διάσταση πέρα από τον χρόνο. Ονομάζεται και αστρικό επίπεδο ή Αστρικός κόσμος. Και αυτός είναι όμοιος με τον φυσικό κόσμο αλλά έχει ακόμη λεπτότερη ύλη. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος. Επομένως μία μικρή εμπειρία, που στον φυσικό κόσμο ονομάζεται όνειρο, για να περιγραφεί χρειάζεται αρκετή ώρα, ενώ συνήθως ένα όνειρο διαρκεί από ένα μέχρι μερικά δευτερόλεπτα.
Ο Αστρικός Κόσμος χωρίζεται σε δύο «υποεπίπεδα». Το Ανώτερο και το Κατώτερο. Στο Ανώτερο Αστρικό μπορούν και κινούνται μόνο οι Δάσκαλοι, οι Αφυπνισμένοι δηλαδή άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν με τον θάνατο του Εγώ τους. Χρησιμοποιούν το Αστρικό τους Σώμα. Στο Κατώτερο Αστρικό μπορούν να κινούνται οι μαύροι μάγοι και οι ασυνείδητοι άνθρωποι, που έχουν το Εγώ τους ολοζώντανο, δηλαδή εμείς. Εκεί χρησιμοποιούμε το «αστρικό φάντασμα» που αποκτά συνοχή λόγω των Εγώ που μαζεύονται γύρω από την κοιμισμένη αλλά ακόμα ελεύθερη Ουσία μας. Για αυτόν τον λόγο συνήθως τα όνειρά μας διαδικάζονται σε μέρη σκοτεινά ή γκρίζα και σπάνια υπάρχει ο λαμπερό φως ή χρώματα. Στον Αστρικό Κόσμο συναντάμε επίσης τις ψυχές των νεκρών, στο κατώτερο μέρος πάντοτε.
Υπάρχουν εκεί επίσης πολλοί Ναοί. Όποιος είναι ικανός να κινείται με συνειδητό τρόπο στο αστρικό, μπορεί να επισκεφτεί αυτούς τους Ναούς, όπου θα αποκτήσει πολλές γνώσεις για οτιδήποτε επιθυμεί.
Η επόμενη διάσταση είναι η διάσταση του Κοσμικού Νου ή Διανοητικού Κόσμου. Ο Διανοητικός Κόσμος είναι εξαιρετικά όμορφος. Εκεί συναντάμε πολλούς ναούς όπου βρίσκονται πολλά μυητικά έργα, όπως του Ερμή του Τρισμέγιστου, αλλά και άλλων μεγάλων σοφών του κόσμου μας. Και εκεί υπάρχουν δύο «υποεπίπεδα». Στο ανώτερο επίπεδο κινούνται οι Δάσκαλοι που έχουν δημιουργήσει το Διανοητικό σώμα τους. Μέχρι τον κατώτερο Διανοητικό Κόσμο μπορούν και δραστηριοποιούνται οι μαύροι μάγοι και οι δαίμονες, χρησιμοποιώντας το «διανοητικό φάντασμα». Ο Δημιουργός ή ο Νόμος ή ο Θεός ή η Φύση έχει βάλει ένα όριο στο πόσο μπορεί να μεγαλώσει το κακό. Διαφορετικά το κακό θα καταλάμβανε ολόκληρο το σύμπαν.
Η επόμενη διάσταση είναι ο Αιτιατός Κόσμος. Ονομάζεται έτσι επειδή εκεί διαδικάζονται οι αιτίες και τα αποτελέσματα μέσα σε ένα Αιώνιο Τώρα. Ο κόσμος αυτός έχει ένα βαθύ έντονο γαλάζιο χρώμα. Είναι ένας κόσμος από αιτίες, δράσεις και αποτελέσματα. Εκεί μπορούμε να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίο γίνονται κάποια πράγματα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αυτά μπορούν να αλλάξουν. Εδώ κινούνται μόνον οι Δάσκαλοι και οι Μύστες που έχουν δημιουργήσει το Αιτιατό σώμα τους.
Η επόμενη διάσταση είναι ο Βουδικός ή Διαισθησιακός Κόσμος. Ο Κόσμος αυτός λέγεται Διαισθησιακός επειδή εκεί λειτουργεί η διαίσθηση. Υπάρχει μία αντιστοιχία των κόσμων που περιγράφουμε με τα τσάκρας. Όταν κάποιος προσπαθεί να αφυπνίζει την συνείδησή του, στον βαθμό που το κατορθώνει, σταδιακά τίθενται σε λειτουργία τα τσάκρας του σώματος. Έτσι όταν αρχίζει να αφυπνίζεται το τσάκρα της διαίσθησης, ο Μυημένος αρχίζει να μαθαίνει να κινείται σε αυτόν τον κόσμο, στον βαθμό που τελειοποιεί το Διαισθησιακό του σώμα.
Η πρωταρχική διάσταση, ο πρωταρχικός κόσμος ονομάζεται Άτμαν. Είναι ένας κόσμος με καταπληκτική ομορφιά. Στον κόσμο αυτόν, όλα αποτελούνται από μαθηματικούς αριθμούς. Επειδή όλα εκφράζονται με αριθμούς και οι αριθμοί δεν επιδέχονται παρερμηνείες, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για τον κόσμο του Απόλυτου. Τίποτε δεν μπορεί να παρερμηνευθεί. Όλα έχουν συγκεκριμένη έννοια. Εδώ επικρατεί ένας και μοναδικός νόμος: ο νόμος του Πατέρα, του Εσώτερου. Σε αυτόν τον κόσμο ο Μυημένος συγχωνεύεται με τον Εσωτερικό του Πατέρα. Μετατρέπεται σε ένα ον πέρα από οποιαδήποτε κατανόηση. Οι δράσεις του βασίζονται στο να υπακούει στην θέληση του Μοναδικού Νόμου.
Είναι λοιπόν επόμενο ότι πρόκειται για ένα ον, το οποίο εάν παρουσιαστεί στον φυσικό κόσμο, θα προκαλέσει ποικίλλες αντιδράσεις, αφού εμείς θα προβάλουμε επάνω του τον δικό μας ελαττωματικό ψυχισμό.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν τον λόγο για τον οποίο οι άνθρωποι συνήθως καταδιώκουν και τελικά «σταυρώνουν» όποιον Μύστη προσπαθήσει να τους πληροφορήσει για όλα αυτά τα θέματα και τελικά διαστρεβλώνουν αυτά που δίδαξε.
Τέλος πρέπει να επαναλάβω ότι εκτός από αυτές τις βασικές διαστάσεις που αναφέραμε υπάρχουν ακόμη πολλές άλλες. Επειδή όμως δεν μπορούμε, έτσι κι αλλιώς, να έχουμε πρόσβαση ούτε στις περισσότερες βασικές διαστάσεις δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να τις αναφέρουμε.