ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 1 - ε μέρος

Ο Κόσμος της διάνοιας

Η κρυμμένη πλευρά της δικής μας Ψυχολογικής σελήνης

Ερωτήσεις επάνω στον θάνατο του ΕΓΩ

Η Επανεκτίμηση της Δουλειάς

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ

Με σκοπό να καταλάβουμε το πραγματικό, βρίσκεστε εσείς εδώ για να με ακούτε και ΕΓΩ για να σας μιλάω. Όμως είναι ανα­γκαίο να υπάρχει μεταξύ μας μια πραγματική μετάληψη των ψυχών. Να επιβάλλουμε στον εαυτό μας να αναζητάμε, να ερευνάμε, να ψά­χνουμε, να προσπαθούμε να ξέρουμε, με το σαφή σκοπό να αποκτή­σουμε ένα προσανατολισμό στον δρόμο της εσωτερικής αυτοπραγμά­τωσης του Είναι.

Το να ξέρουμε να ακούμε είναι πολύ δύσκολο, να ξέρουμε να μιλάμε είναι πιο εύκολο. Συμβαίνει ότι όταν ακούμε γίνεται ανα­γκαίο να είμαστε ανοικτοί προς το καινούργιο με αυθόρμητη Διά­νοια, ελεύθεροι από προοκέψεις, προκρίσεις, κλπ. Όμως συμβαίνει ότι το ΕΓΩ, ο εαυτός μας, δεν ξέρει να ακούει, γιατί όλα τα μεταφρά­ζει με βάση τις προκρίσεις. Όλα τα μεταφράζει σύμφωνα με αυτό που έχει αποθηκεύσει στο διαμορφωτικό κέντρο. Ποιο είναι το δια­μορφωτικό κέντρο; Η μνήμη. Γιατί την ονομάζουν διαμορφωτικό κέντρο; Διότι εκεί γίνεται η διανοητική διαμόρφωση των σκέψεων. Το καταλαβαί­νετε αυτό; Γίνεται επείγον να μάθουμε να ακούμε με καινούργια διά­νοια, μη επαναλαμβάνοντας όσα έχουμε συσσωρεύ­σει στην μνήμη.

Μετά από αυτά τα εισαγωγικά λόγια, θα προσπαθήσουμε να συμφωνούμε στην ορολογία, ιδέες κλπ. Πρώτα από όλα, είναι απαραί­τητο να ξέρουμε, αν το διανοητικό μπορεί να μας φέρει το ίδιο καμιά φορά στην εμπειρία του πραγματικού. Υπάρχουν λαμπε­ρές διάνοιες (αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε), όμως αυτές ποτέ δεν έχουν πειραματιστεί αυτό που είναι η αλήθεια.

Πρώτα από όλα είναι καλό να ξέρουμε ότι υπάρχουν 3 διά­νοιες σε μας. Την πρώτη θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε διά­νοια των αισθήσεων, την δεύτερη θα την θεωρήσουμε σαν ενδιάμεση διά­νοια και την τρίτη σαν εσωτερική διάνοια. Όμως ας σκεφθούμε τι είναι η διάνοια των αισθήσεων που όλοι χρησιμοποιούμε κάθε μέρα. ΕΓΩ θα έλεγα ότι επεξεργάζεται τις σκέψεις της με τα δεδο­μένα που της προσφέρουν οι 5 αισθήσεις και με αυτές τις περιεχό­μενες ιδέες διαμορφώνει τους συλλογισμούς της. Αν βλέπουμε τα πράγματα από αυτήν την σκοπιά, είναι φανερό ότι η υποκειμενική λο­γική, η αισθη­σιακή λογική έχει σαν βάση της τις εξωτερικές αισθη­σιακές αντιλή­ψεις. Αν σαν μοναδικό ελατήριο των λειτουργειών της έχει αποκλει­στικά τα δεδομένα που έχει λάβει μέσω των πέντε αι­σθήσεων, αναμ­φισβήτητα δεν θα έχει πρόσβαση σε εκείνο που δια­φεύγει από τον ελαττωματικό κύκλο των εξωτερικών αισθησιακών αντιλήψεων, αυτό είναι φανερό. Τίποτα δεν μπορεί να ξέρει αυτή η διάνοια από το πραγματικό των μυστηρίων της ζωής και του θανά­του, τίποτα γύρω από την αλήθεια, από το θεό κλπ. Έτσι λοιπόν από πού θα μπορούσε αυτή η διάνοια να βγάλει πληροφορίες όταν η μο­ναδική της πηγή τροφής είναι τα δεδομένα που της έχουν μεταδώσει οι 5 αισθήσεις; Σαφώς δεν έχει με τι να γνωρίζει το από πάνω.

Έρχεται αυτήν την στιγμή στην μνήμη μου κάτι πολύ ενδιαφέ­ρον. Έγινε μια φορά ένα μεγάλο συνέδριο στην Βαβυλωνία, την εποχή της λάμψης της Αιγύπτου. ήρθαν άνθρωποι της Συρίας, Αιγύ­πτου, Φοινίκης κλπ. στο αναφερόμενο συνέδριο. Είναι φανερό ότι το θέμα συζητήσεως φαινόταν ενδιαφέρον. ήθελαν να ξέρουν με ανα­λυτικές συζητήσεις αν το ανθρώπινο ον είχε ή όχι ψυχή. Τότε, σαφώς οι 5 αισθήσεις είχαν ήδη εκφυλιστεί αρκετά, μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε πώς οι άνθρωποι διάλεξαν αυτό το θέμα σαν αφορμή του συνεδρίου. Σε μια άλλη εποχή αυτό το συνέδριο θα είχε καταλήξει παράλογο. Ποτέ δεν θα είχε περάσει στον νου των Λεμουρίων να κά­νουν ένα συνέδριο τέτοιου τύπου. Στους ανθρώ­πους της ηπείρου ΜΟΥ αρκούσε να βγουν από το σώμα τους για να ξέρουν αν είχαν ή όχι ψυχή, το έκαναν με μεγάλη ευκολία. Δεν ήταν τόσο καθυστερη­μένοι στον φυσικό μηχανισμό. Έτσι λοιπόν ένα θέμα τέτοιου είδους θα μπορούσε να το προτείνει μόνο μια ανθρωπότητα που είχε πάρει το δρόμο της καθοδικής εξέλιξης, εκφυλισμένη...

Γίνονταν λοιπόν πολλές συζητήσεις, τόσο υπέρ όσο και κατά, ώσπου ανέβηκε στο βήμα της ευγλωττίας ένας μεγάλος σοφός της Συρίας. Αυτός ο άνθρωπος είχε καλλιεργηθεί στην Αίγυπτο, είχε σπουδάσει στα μυστήριά της και μίλησε με δυνατή φωνή λέγοντας:

«Η λογική δεν μπορεί να ξέρει τίποτα πάνω στην αλήθεια, πάνω στο πραγματικό, πάνω στην ψυχή, πάνω στο αθάνατο. Η λο­γική το ίδιο χρησιμεύει για να στηρίζει μια πνευματική θεωρία όπως και μια υλιστική, θα μπορούσε να επεξεργασθεί ένα θέμα με μια εξαιρετική λογική, όπως θα μπορούσε να σχηματιστεί, σε αντίθετη περίπτωση, ένα υλιστικό θέμα με μια παρόμοια λογική. Έτσι λοιπόν η υποκειμενική λογική, αισθησιακή, τρεφόμενη με τα δεδομένα που της έχουν δώσει οι 5 αισθήσεις φτάνει για όλα, μπορεί να φτιάχνει θέματα είτε πνευματικού είτε υλιστικού τύπου, επομένως δεν είναι κάτι στο οποίο μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη. Υπάρχει μια δια­φορετική αίσθηση, είναι η αίσθηση αντίληψης, που ξεχωρίζει τις κο­σμικές αλήθειες, είναι η ικανότητα του Είναι. Όμως η υποκειμε­νική λογική δεν μπορεί να μας δίνει πραγματικά καμμιά πληροφο­ρία, πάνω στην αλήθεια, πάνω στο πραγματικό. Τίποτε δεν μπορεί να ξέ­ρει η αισθησιακή λογική πάνω στα «μυστήρια της ζωής και του θα­νάτου».

Έτσι μίλησε εκείνος ο σοφός και είπε ακόμα και το άλλο:

«Εσείς με γνωρίζετε, σε όλους είναι γνωστό πως έρχομαι από την Αίγυπτο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ζωή μου έχει γίνει διαφο­ρετική και η αισθησιακή μου διάνοια δεν θα μπορούσε να προ­σφέρει τίποτα πάνω στο πραγματικό».

Έτσι εκφράστηκε εκείνος ο άνθρωπος και εξήγησε στους πε­ρήφανους:

«Εσείς δεν μπορείτε να ξέρετε τίποτα με τους συλλογισμούς σας πάνω στην αλήθεια, πάνω στην ψυχή ή πάνω στο πνεύμα. Ο ορ­θολογιστικός νους δεν μπορεί να ξέρει τίποτα πάνω σε αυτά».

Καλώς μίλησε εκείνος ο άνθρωπος με πολλή ευγλωττία και έπειτα απομακρύνθηκε εγκαταλείποντας οποιουδήποτε είδους σχο­λαστικισμό. Προτίμησε να εγκαταλείψει τον υποκειμενικό ορθολογι­σμό και να εξελίσσει εκείνη την ικανότητα που αναφέρ­θηκε πριν σαν αντίληψη διάκρισης των κοσμικών αληθειών, ικανό­τητα που σε μια άλλη εποχή είχε η ανθρωπότητα σε γενικό επίπεδο αλλά ατρόφησε όταν εξελίχθηκε το ψυχολογικό ΕΓΩ, ο εαυτός μας κλπ.

Εκείνος ο σοφός που είχε σπουδάσει στην Αίγυπτο, λένε ότι μακριά από κάθε είδους σχολείο, πήγε να καλλιεργήσει την γη και να εμπιστευτεί αποκλειστικά στην αξιοθαύμαστη ικανότητα του Είναι, γνωριζόμενη σαν αντίληψη διακρίνουσα τις κοσμικές αλήθειες. Όμως πάμε λίγο πιο μακρυά. Υπάρχει μια διάνοια διαφορετική από την αι­σθησιακή διάνοια, θέλω να πω με εμφαντική μορφή η ενδιά­μεση διά­νοια. Στην ενδιάμεση διάνοια βρίσκουμε τις πεποι­θήσεις θρη­σκευτικού είδους. Σαφώς τα δεδομένα που έχει λάβει από τις θρη­σκείες αποθηκεύονται εδώ.

Υπάρχει επίσης η εσωτερική διάνοια. Αυτή η διάνοια λει­τουργεί αποκλειστικά με τα δεδομένα που της μεταδίδει η συνεί­δηση του Είναι. Η εσωτερική διάνοια δεν θα μπορούσε ποτέ να λει­τουργεί χωρίς τα δεδομένα που της προσφέρει η εσωτερική συνεί­δηση του Είναι.

Να οι τρεις διάνοιες. την διάνοια των αισθήσεων στο Ευαγγέ­λιο την γνωρίζουμε με όλες τις θεωρίες της, σαν το προζύμι των Σαδδουκαίων. Ο Ιησούς Χριστός είχε ειδοποιήσει λέγοντας: «προ­σέξτε τον εαυτό σας από το προζύμι των Σαδδουκαίων». Δηλαδή από τις υλιστικές θεωρίες, αθεϊστικές σαν την μαρξιστική διαλεκτική. Αυτό το είδος θεωριών αντιστοιχεί ακριβώς με την διδασκαλία των Σαδδουκαίων την οποία αναφέρει ο Χριστός. Όμως επίσης ειδοποιεί ο κύριος της τελειότητας για την διδασκαλία των Φαρισαίων. Αυτή η διδασκαλία αντιστοιχεί στην ενδιάμεση διάνοια και ποιοι είναι οι Φαρισαίοι; Είναι εκείνοι που παρίστανται στους ναούς και στα σχο­λεία τους, στις θρησκευτικές αιρέσεις κλπ. για να τους βλέπουν. Ακούνε το λόγο όμως δεν τον πραγματοποιούν στον εαυτό τους, εί­ναι σαν τον άνθρωπο που κοιτάζεται σε έναν καθρέπτη και έπειτα φεύγει. Παρίστανται μόνο για να τους βλέπουν οι άλλοι, όμως ποτέ δεν δου­λεύουν με τον εαυτό τους και αυτό είναι φοβερό λάθος. Χαί­ρονται με τις πεποιθήσεις τους, δεν τους ενδιαφέρει ο εσωτερικός μετασχημα­τισμός, τελειωτικά, χάνουν το χρόνο τους άθλια και απο­τυγχάνουν.

Ας απομακρυνθούμε λοιπόν από το προζύμι των Σαδδου­καίων και των Φαρισαίων και ας σκεφτούμε να ανοίξουμε την εσωτε­ρική διάνοια. Πώς θα την ανοίξουμε; Γνωρίζοντας να σκεπτό­μαστε ψυχολογικά και έτσι θα μπορέσουμε να ανοίξουμε την εσωτε­ρική διά­νοια που λειτουργεί με τα δεδομένα της υπερθετικής συνεί­δησης του Είναι. Τότε χάρις σε αυτό θα αποκτήσουμε την εμπειρία του πραγμα­τικού, των διαφόρων φαινομένων της φύσης.

Με την εσωτερική διάνοια ανοιγμένη μπορούμε να μιλάμε για παράδειγμα πάνω στον νόμο του κάρμα, ήδη όχι από όσα λένε ή δεν λένε οι άλλοι αλλά από άμεση εμπειρία. Επίσης με την εσωτε­ρική διάνοια ανοικτή είμαστε αρκετά έτοιμοι για να μιλάμε πάνω στον νόμο της υποτροπής ή πάνω στον νόμο της αιώνιας επιστροφής όλων των πραγμάτων, ή πάνω στην μετεμψύχωση των ψυχών κλπ. Αλλά αυτό είναι γεγονός. δεν στηριζόμαστε πια σε κάτι που διαβά­σαμε ή ακούσαμε από μερικούς συγγραφείς, αλλά στηριζόμαστε σε εκείνο που πραγματικά εμείς οι ίδιοι άμεσα έχουμε πειραματιστεί, αυτό εί­ναι φανερό.

Ο κύριος Εμμανουήλ Καντ, ο φιλόσοφος, κάνει μια διαφορο­ποίηση μεταξύ της κριτικής της υποκειμενικής λογικής και της κριτι­κής της αγνής λογικής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υπο­κειμενική, ορθολογιστική λογική, ποτέ δεν θα μπορούσε να μας προ­σφέρει κάτι που δεν ανήκει στον κόσμο των πέντε αισθήσεων. Ο καλλιεργημένος νους από μόνος του είναι ορθολογιστής και υποκει­μενικός. Πάντα όταν ακούει ένα θέμα πάνω στην μετενσάρκωση, πάνω στο κάρμα, θα απαιτεί δοκιμές, αποδείξεις. Τις αλήθειες που μόνο μπορούμε να τις αντιλαμβανόμαστε με την εσωτερική διάνοια δεν θα μπορούσαμε να τις αποδείξουμε στον αισθητικό κόσμο. Το να απαιτείς δοκιμές πάνω ο' αυτές στον κόσμο των αισθήσεων, τον εξωτερικό, ισοδυναμεί με το να απαιτείς από έναν βακτηριολόγο να μελετήσει τα μικρόβια με τηλεσκόπιο, όπως επίσης να απαιτείς από τον αστρονόμο να μελετή­σει αστρονομία με ένα μικροσκόπιο. Οι δοκιμές όμως δεν μπορούν να δίνονται στην υποκειμενική λογική. Αυτή δεν έχει τίποτα με το οποίο να μπορεί να δει εκείνο που δεν ανήκει στον κόσμο των αισθή­σεων.

Τα θέματα σαν: η μετενσάρκωση, το κάρμα, η ζωή μετά θά­νατον, κλπ. είναι αποκλειστικά ζητήματα της εσωτερικής διάνοιας και ποτέ της διάνοιας των αισθήσεων.

Στην εσωτερική διάνοια μπορούμε να τα αποδείξουμε, όμως πρώτα από όλα απαιτείται στον δόκιμο να έχει ανοίξει την δική του εσωτερική διάνοια. Αν δεν την έχει ανοίξει πώς θα μπορούσαμε να του κάνουμε επίδειξη τέτοιου είδους; Αδύνατο, έτσι δεν είναι;

Αν το έχουμε καταλάβει αυτό με σαφήνεια, συμφέρει να εμ­βαθύνουμε λιγάκι σε αυτό το ζήτημα των ικανοτήτων. Ένας καλλιερ­γημένος νους, από μόνος του είναι μια ικανότητα από τις πιο χυδαίες στα επίπεδα του Είναι. Αν θέλουμε να τα κάνουμε όλα δια­νοητικά, ποτέ δεν θα φτάσουμε στην αντίληψη των κοσμικών αλη­θειών. Αναμ­φισβήτητα υπάρχει πιο μακριά από τον καλλιεργημένο νου μια ικα­νότητα επίγνωσης, θέλω να αναφερθώ με εμφαντικό τρόπο αυτήν την φορά, στην συνειδητή φαντασία. Πολύ έχει υποτιμη­θεί αυτή η ικανό­τητα, μερικοί την ονομάζουν «Η τρελλή του σπι­τιού», άδικο όνομα αυτό, γιατί αν δεν υπήρχε η συνειδητή φαντασία δεν θα υπήρχε το μα­γνητόφωνο, το αυτοκίνητο, ο σιδηρόδρομος, κλπ.

Ο σοφός που θέλει να κάνει μια εφεύρεση, πρώτα πρέπει να την φανταστεί, έπειτα να την σχηματίσει σε ένα χαρτί. Ο αρχιτέκτονας που θέλει να φτιάξει ένα σπίτι, θα πρέπει πρώτα να το φανταστεί και μετά να σχηματίσει το σχέδιο του. Έτσι λοιπόν η συνειδητή φαντα­σία έχει επιτρέψει τις εφευρέσεις. Δεν είναι τότε κάτι που μπορούμε να περιφρονούμε. Το ότι υπάρχουν πολλά είδη φαντασίας, δεν μπο­ρούμε να το αρνηθούμε. Την πρώτη φαντασία μπορούμε να την ονομά­σουμε μηχανική φαντασία. Αυτή είναι η ίδια η ονειροπόληση. Είναι φανερό ότι αυτήν την αποτελούν τα απορρίμματα της μνήμης και εί­ναι μέχρι και βλαβερή. Όμως υπάρχει ένα άλλο είδος φαντα­σίας. Είναι η θεληματική φαντασία, δηλαδή η συνειδητή φαντασία.

Η ίδια η φύση έχει φαντασία, αυτό είναι φανερό. Αν δεν υπήρχε η φαντασία όλα τα πλάσματα της φύσης θα ήταν τυφλά. Όμως χάρις σε αυτήν την καταπλητική ικανότητα, υπάρχει η αντίλήψη, διαμορφώνονται οι εικόνες στο αντιληπτικό κέντρο του Είναι, ή αντιληπτικό κέντρο των αισθήσεων. Η δημιουργική φαντα­σία της φύσης έχει παράγει τις διάφορες μορφές που υπάρχουν σε όλο εκείνο που είναι.

Στην εποχή των υπερβόρειων ή των Λεμουριανών, δεν χρησι­μοποιούσαν τον καλλιεργημένο ή μορφωμένο νου. Χρησιμοποιού­σαν την συνειδητή φαντασία. Τότε το ανθρώπινο ον ήταν αθώο και σε θαυμαστή θεαματικότητα το σύμπαν αντανακλούσε σαν σε μια κρυ­στάλλινη λίμνη στην φαντασία του. ήταν μια άλλη εποχή για την αν­θρωπότητα. Σήμερα προκαλεί πόνο να βλέπεις πολύ κόσμο να έχει χάσει μέχρι την ίδια την συνειδητή φαντασία. Έχει δηλαδή εκ­φυλιστεί τρομακτικά αυτή η ικανότητα.

Είναι δυνατόν βέβαια να εξελίσσουμε την συνειδητή φαντα­σία. Αυτό θα μας πήγαινε πιο μακριά από την διάνοια των αισθήσεων αυτό θα μας πήγαινε στο να σκεπτόμαστε ψυχολογικά. Μόνο το να σκε­πτόμαστε ψυχολογικά θα μπορούσε να μας ανοίξει τις πόρτες της εσωτερικής διάνοιας. Αν εμείς εξελίξουμε την συνειδητή φαντα­σία μπορούμε να μάθουμε να σκεφτόμαστε ψυχολογικά.

Συνειδητή φαντασία, έμπνευση και διαίσθηση είναι οι τρεις υποχρεωτικοί δρόμοι της μύησης, διότι αλλιώς θα μένουμε μποτιλια­ρισμένοι αποκλειστικά στους αισθησιακούς μηχανισμούς του κου­τιού, του διανοητικού κέντρου. Δηλαδή δεν θα είναι δυνατόν να ανέ­βουμε από τα σκαλοπάτια της συνειδητής φαντασίας, της έμπνευσης και της διαίσθησης.

Δε θέλω να σας πω ότι ο καλλιεργημένος νους δεν χρησι­μεύει. Είμαι μακρυά από το να κάνω τόσο μεγάλη βεβαίωση, αυτό που κάνω είναι να φανερώνω την ορολογία. Οποιαδήποτε ικανότητα στην τροχιά της είναι χρήσιμη, ένας πλανήτης στην τροχιά του είναι χρή­σιμος, αλλά έξω από αυτήν είναι άχρηστος και καταστρεπτικός. Το ίδιο είναι οι ικανότητες του ανθρώπινου όντος. Έχουν την τροχιά τους. Το να θέλει κανείς να βγάλει την λογική από την τροχιά της, στην λογική των αισθήσεων είναι παράλογο, διότι θα πέσουμε στον υλι­στικό σκεπτικισμό. Πολλοί άνθρωποι, ας τους πούμε μαθητές ψευδοεσωτερισμού και ψευδοαποκρυφισμού,
τόσο συνηθισμένοι σε αυτήν την εποχή, βρίσκονται πάντα σε πόλεμο με τις αμφιβολίες τους. Γιατί πηγαίνουν, σαν τις πεταλούδες, από σχολή σε σχολή και στο τέλος φτάνουν τα γηρατειά χωρίς να έχουν πραγματοποιήσει τίποτε.

Από την ίδια εμπειρία έχει παρατηρηθεί ότι εκείνοι που μέ­νουν μποτιλιαρισμένοι στον καλλιεργημένο νου, αποτυγχάνουν, ή εκείνοι που θέλουν να επαληθεύουν με το διανοητικό τους κέντρο τις μεγάλες αλήθειες αποτυγχάνουν επίσης.

Το να κάνουμε το λάθος θα λέγαμε να θέλουμε να μελετάμε αστρονομία με ένα μικροσκόπιο και βακτηριολογία με ένα τηλεσκό­πιο, δεν πάει. Ας αφήσουμε κάθε ικανότητα στην τροχιά της.

Χρειαζόμαστε να σκεπτόμαστε ψυχολογικά και είναι σαφές ότι πρέπει να απωθούμε τελείως την διδασκαλία των Σαδδουκαίων και των Φαρισαίων και να μάθουμε να σκεπτόμαστε ψυχολογικά. δεν θα ήταν δυνατόν αυτό αν συνεχίζουμε μποτιλιαρισμένοι στο δια­νοητικό. Τότε καλύτερα να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε από την σκάλα της συ­νειδητής φαντασίας, για να περάσουμε αργότερα στο δεύτερο σκαλο­πάτι που είναι η έμπνευση για να φτάσουμε το τρίτο που είναι η διαί­σθηση.

Ας δούμε πώς εξελίσσεται η συνειδητή φαντασία. Μπορείτε να πραγματοποιείτε επιστημονικές ασκήσεις, πολλές φορές έχω μι­λήσει για το ποτήρι με νερό, μια εύκολη άσκηση: Τοποθετούμε ένα ποτήρι κοντά μας, βάζουμε στον πάτο του ένα καθρεφτάκι, προσθέ­τουμε νερό και μέσα μερικές σταγόνες υδράργυρο. Συγκεντρωθείτε στο κέντρο του νερού, δηλαδή πάνω απ 'το νερό, διαπερνώντας με το βλέμμα το κρύσταλλο· έτσι λοιπόν θα έχετε μια εξαιρετική άσκηση για την εξέλιξη της συνειδητής φαντασίας. Θα προσπαθείτε να δείτε σε αυτό το νερό το αστρικό φως, θα κάνετε μια μεγάλη προσπάθεια για να το δείτε.

Στην αρχή δεν θα δείτε τίποτα αυτό είναι φανερό, μετά από ένα χρονικό διάστημα με την άσκηση θα δείτε το νερό χρωματιστό. Αρχί­ζετε να αντιλαμβάνεστε το αστρικό φως. Η αίσθηση της ψυχο­λογικής αυτοπαρατήρησης θα μπει σε δραστηριότητα και έτσι αν αργότερα περνάει ένα αυτοκίνητο στον δρόμο, για παράδειγμα θα βλέπετε στο νερό μια ταινία φωτός, και θα δείτε αυτό το αυτοκίνητο να τρέχει σε αυτήν την ταινία φωτός. Αυτό σημαίνει πως αρχίζετε να αντιλαμβάνε­σθε με την υπερβατική ικανότητα της συνειδητής φα­ντασίας. Τελικά θα φτάσετε την ημέρα που δεν θα χρειαστείτε το πο­τήρι νερό για να βλέπετε, αλλά θα δείτε τον αέρα από διαφορετικά χρώματα, θα δείτε την αύρα των ανθρώπων. Καλά, ξέρουμε ότι κάθε άτομο έχει μια αύρα φωτός γύρω του, αυτή έχει διαφορετικά χρώματα: ο σκεπτικι­στής φέρνει πάντα μια αύρα από λαμπερό πρά­σινο, ο ζηλωτής του δρόμου φέρνει μια αύρα μπλε. Το κίτρινο απο­καλύπτει το έντονο διανοητικό, το γκρίζο δηλώνει λύπη, το μολυβί γκρίζο πολύ εγωισμό, το μαύρο αντιπροσωπεύει μίσος, το σκούρο κόκκινο λαγνεία και συ­νουσία, το λαμπερό κόκκινο το θυμό.

Σαφώς για να φτάσουμε να δούμε την αύρα των ανθρώπων χρειάζεται να δουλεύουμε πολύ. Σε αυτήν την άσκηση πρέπει να δου­λεύετε το λιγότερο 3 χρονιά, δεκα λεπτά κάθε μέρα, χωρίς να χάνετε ούτε μια μέρα. Σαφώς αν έχετε αυτήν την δύναμη να επιμένετε δουλεύ­οντας δέκα λεπτά άσκησης κάθε μέρα, θα φτάσει η στιγμή που πρέπει να εξελίσσεται η ικανότητα της συνειδητής φαντασίας ή διόρασης, που είναι άλλη ορολογία με την οποία ονομάζουμε την συ­νειδητή φα­ντασία. Όμως αυτή η άσκηση δεν θα ήταν η μοναδική άσκηση για την εξέλιξη αυτής της ικανότητας. Χρειάζεται επίσης κάτι άλλο, χρειάζε­ται ο διαλογισμός. Καθισμένοι σε μια άνετη πο­λυθρόνα ή με το σώμα καλά χαλαρωμένο στο κρεββάτι σας, ή ξα­πλωμένοι, με το κεφάλι προς το βορρά πρέπει να φανταστείτε συ­νειδητά κάτι: Το σπόρο μιας τριανταφυλλιάς για παράδειγμα. Αυτόν το σπόρο τον έχουμε σπείρει προσεκτικά σε μαύρη και εύφορη γη. Φανταζόμαστε πως τον ποτί­ζουμε με αγνό νερό ζωής. Συνεχίζοντας με αυτήν την άσκηση της συνειδητής φαντασίας (τόσο υπερβατική όσο και εξαιρετική) βλέ­πουμε την διαδικασία της γέννησης: Πώς βγαίνουν τα πρώτα κλαδάκια του βλαστού, πώς αναπτύσσονται θαυμάσια, πως αναβλύζουν τα κλαδάκια από αυτόν το βλαστό για να ντυθούν με τα φύλλα τους αρ­γότερα.

Ας φανταστούμε πως αυτό το κλαδί σκεπάζεται με φύλλα τε­λείως, εμφανίζεται το μπουμπούκι και ανοίγει θαυμάσια και δη­μιουργείται το τριαντάφυλλο (η κατάσταση μαντείας όπως έλεγαν οι μυητές των Ελευσίνιων στην αρχαία Ελλάδα) έτσι ώστε να νοιώ­σουμε στον εαυτό μας το άρωμα που σκορπίζεται από τα κόκκινα ή άσπρα πέταλα του όμορφου τριαντάφυλλου. Το δεύτερο μέρος της δουλειάς με την συνειδητή φαντασία αποτελείται από το να κοιτάς την διαδικασία του θανάτου όλων των πραγμάτων. Μπορείτε να φαντα­στείτε πως εκείνα τα αρωματισμένα πέταλα αρχίζουν να πέφτουν σιγά σιγά μαραμένα και εκείνα τα κλαδιά που σε μια άλλη εποχή ήταν ρωμαλέα πως έγιναν μετά από ένα χρονικό διάστημα ένας σω­ρός ξύλων και τελικά φτάνει ο άνεμος και παρασύρει όλα τα ξύλα και όλα τα φύλλα.

Το βαθύτερο διαλογισμό πάνω στην διαδικασία της γέννησης και του θανάτου όλων των πραγμάτων, αυτήν την άσκηση, αν την κάνουμε σε εντατική μορφή κάθε μέρα, είναι φανερό ότι με τον καιρό θα μας δώσει την βαθιά εσωτερική αντίληψη εκείνου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αστρικός κόσμος.

Εν πάση περιπτώσει είναι καλό να ειδοποιήσω τους δόκι­μους ότι για να υπολογίσουμε σε οποιαδήποτε εσωτερική άσκηση, απαιτεί­ται συνέχεια σκοπού, διότι αν κάνουμε την πρακτική σήμερα και αύ­ριο όχι, κάνουμε ένα βαρύτατο λάθος. Μόνο αν υπάρχει πραγματική αφοσίωση στην εσωτερική δουλειά είναι δυνατή η εξέ­λιξη των πολύ όμορφων ικανοτήτων της συνειδητής φαντασίας.

Όταν θα βρισκόμαστε στον διαλογισμό και θα αναβλύσει στην δική μας συνειδητή φαντασία κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό από το τριαντάφυλλο, είναι φανερό σημάδι ότι προοδεύουμε. Στην αρχή οι εικόνες δεν έχουν χρώματα, όμως όσο δουλεύουμε ντύνο­νται με διάφορες γοητείες και χρώματα και έτσι θα προοδεύουμε στην βαθειά εσωτερική εξέλιξη. Λίγο παρακάτω προχωρώντας σε αυτό το ζήτημα θα μας οδηγούσε στην ανάμνηση των προηγουμένων ζωών μας. Ασυζητητί, όποιος έχει αναπτύξει στον εαυτό του την διαφανή ικανό­τητα της συνειδητής φαντασίας, μπορεί να προσπαθεί να συλ­λαμβά­νει ή να αντιλαμβάνεται με αυτήν την τελευταία στιγμή της προηγού­μενης ζωής του. Αυτός ο διάφανος καθρέφτης της συνειδη­τής φαντα­σίας θα αντανακλούσε το νεκρικό δωμάτιο. Έτσι είναι πως κανείς μπορούσε να είχε πεθάνει σε ένα πεδίο μάχης ή σε ένα δυστύχημα, πράγμα που θα ήταν σπουδαίο να δει τι τον συντρόφευε στην προη­γούμενη ζωή, στις τελευταίες στιγμές. Συνεχίζοντας με αυτήν την θαυ­μαστή διαδικασία σχετικά με την συνειδητή φαντασία μπορεί να προ­σπαθεί κανείς να μάθει όχι μόνο τις τελευταίες στιγ­μές της προηγού­μενης ζωής, αλλά την προτελευταία. Ακόμη την προηγούμενη από αυτήν, τα τελευταία χρόνια, τα προτελευταία, την νεότητα, την εφη­βεία, την παιδική ηλικία. Και έτσι να ανακεφαλαι­ώσει όμορφα όλη την περασμένη ζωή. Παρόμοια με αυτό συνεχίζο­ντας πιο βαθιά, θα μας επέτρεπε να συλλάβουμε κάθε περασμένη ζωή μας. Έτσι θα ερ­χόμασταν από προσωπική και άμεση εμπειρία να επαληθεύσουμε το νόμο της αιώνιας επιστροφής όλων των πραγ­μάτων.

Δεν είναι το διανοητικό ακριβώς αυτό που μπορεί να επαλη­θεύει αυτό το νόμο. Με το διανοητικό μπορούμε ίσως να το συζητή­σουμε, ή να βεβαιώσουμε, ή να το αρνηθούμε, αλλά αυτό δεν είναι επαλήθευση. Έτσι, λοιπόν, σας προσκαλώ στην κατανόηση.

Η συνειδητή φαντασία θα σας ανοίγει τις πόρτες του παρα­δείσου των στοιχειωδών της φύσεως. Γιατί με την συνειδητή φαντα­σία προσπαθούμε να διακρίνουμε ένα δέντρο, και αν διαλογιζόμα­στε στο ίδιο, θα δούμε ότι το αποτελούν μια πληθώρα μικρών φύλ­λων. Όμως αν καταφέρουμε να εμβαθύνουμε λίγο παραπάνω για να δούμε την εσωτερική ζωή του δέντρου δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό κατέχει αυτό που μπορούσαμε να ονομάζουμε Ουσία ή ψυχή. Όταν είναι κα­νείς στην κατάσταση της έκστασης αντιλαμβάνεται την συνείδηση του φυτού από μια τέλεια λευκότητα. Διότι αυτό είναι ένα στοιχειώδες πλάσμα, ένα πλάσμα που έχει ζωή (μη αντιληπτή για τις 5 αισθήσεις, μη αντιληπτή για την διανοητική ικανότητα), πλάσμα που μπορούμε να αποκλείσουμε από την διαδικασία των αι­σθήσεων. Είναι σημαντικό ότι σε επόμενα βήματα μπορούμε να φτάσουμε να κουβεντιάζουμε, να μιλάμε με τα στοιχειώδη. Προφα­νώς, στην τέταρτη διάσταση υπάρχουν αφύσικες εκπλήξεις. Αναμ­φίβολα η Γη της επαγγελίας, για την οποία μας μιλάει η Βίβλος, εί­ναι η ίδια η τέταρτη διάσταση, η τέταρτη κάθετη της φύσης, ο γήι­νος παράδεισος, η τέταρτη συντε­ταγμένη. Λέγεται Γη της επαγγε­λίας όπου τα ποτάμια αγνού νερού πηγάζουν γάλα και μέλι, είναι ακριβώς η τέταρτη διάσταση του δικού μας πλανήτη, Γη.

Η δημιουργική φαντασία μας επιτρέπει να ξέρουμε, από εμάς τους ίδιους, ότι η Γη είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Έρχεται στον νου μου αυτές τις στιγμές εκείνη η νεοπλατωνική βεβαίωση ότι η ψυχή του κόσμου είναι σταυρωμένη στην Γη. Αυτή η ψυχή του κό­σμου είναι το σύνολο των ψυχών, ένα σύνολο ζωών που πάλλονται και έχουν πραγματικότητα. Για την Υπερβόρεια φυλή, τα ηφαίστεια, οι βαθειές θάλασσες, τα μέταλλα, οι κορυφογραμμές, ο δυνατός άνε­μος, η λαμπερή φωτιά, οι πέτρες που βρυχώνται, τα δέντρα, δεν ήταν παρά το σώμα των θεών. Δεν έβλεπαν εκείνοι οι Υπερβόρειοι στην Γη σαν κάτι νεκρό. Για εκείνους ο κόσμος ήταν κάτι ζωντανό, ένας οργανισμός που είχε ζωή και την είχε σε περίσ­σευμα. Τότε μιλούσαν στον αγνό όρθρο της θεϊκής γλώσσας, που σαν χρυσό ποτάμι κυλάει κάτω από την πυκνή ζούγκλα του ήλιου.

Τότε ήξεραν να παίζουν την λύρα, να βγάζουν από την λύρα τις πιο σπάνιες συμφωνίες. Ακόμα δεν είχε πέσει κομματιασμένη στο δάπεδο η λύρα του Ορφέα. Αυτές ήταν άλλες εποχές, αυτή ήταν η εποχή της αρχαίας Αρκαδίας, όταν απέδιδαν λατρεία στην χάρη των θεών της αυγής, όταν γιόρταζαν την κάθε γέννηση με υπερβα­τική και μυστικιστική γιορτή. Αν εσείς εξελίσσετε με σωστό τρόπο την ικανό­τητα της συνειδητής φαντασίας όχι μόνο θα μπορέσετε να θυμηθείτε τις προηγούμενες ζωές σας αλλά να επαληθεύετε με συγκεκριμένη μορφή όσα με απόλυτη σαφήνεια εδώ σας εκφράζω διδακτικά. Όμως η συνειδητή φαντασία από μόνη της δεν είναι παρά το πρώτο σκαλο­πάτι, ένα δεύτερο σκαλοπάτι πιο ψηλά μας φέρνει στην έμπνευση. Η ικανότητα της έμπνευσης μας επιτρέπει να κου­βεντιάζουμε πρόσωπο με πρόσωπο με οποιαδήποτε ελάχιστη ζωή των στοιχειωδών. Η ικα­νότητα της δικής μας έμπνευσης μας επιτρέ­πει να νοιώσουμε εμείς οι ίδιοι τους παλμούς κάθε καρδιάς. Ας φα­νταστούμε για μια στιγμή την άσκηση της τριανταφυλλιάς. Αν μετά από όλα, αν αφού έχει τελειώ­σει ο διαλογισμός της γέννησης και του θανάτου εξαφανιστούν τα ξύλα και τα πέταλα της τριανταφυλ­λιάς, και αν θέλουμε να ξέρουμε κάτι παραπάνω, χρειαζόμαστε την έμπνευση. Έχει γεννηθεί το φυτό, έχει δώσει τους καρπούς, έχει πε­θάνει, τότε μετά από όλα αυτά, τι συμβαίνει; Τότε χρειαζόμαστε την έμπνευση για να ξέρουμε τι ση­μαίνει η γέννηση και ο θάνατος όλων των πραγμάτων. Η ικανότητα της έμπνευσης είναι ακόμα πιο υπερ­βατική και χρειάζεται μια μεγα­λύτερη κατανάλωση ενεργειών. Πρόκειται να εγκαταλείψουμε το αντικείμενο διαλογισμού, πρόκει­ται να συλλάβουμε την εσωτερική σημασία του, για την οποία είναι αναγκαία η ικανότητα της συγκίνη­σης, του συγκινησιακού κέντρου.

Το συγκινησιακό κέντρο έρχεται τότε να εκτιμήσει την εσω­τερική δουλειά του διαλογισμού. Το συγκινησιακό κέντρο μας επι­τρέπει να αισθανόμαστε εμπνευσμένοι και μετά εμπνευσμένοι γνωρί­ζουμε την έννοια της γέννησης και του θανάτου όλων των πραγμά­των.

Με την συνειδητή φαντασία θα μπορούσαμε να βεβαιώνουμε την πραγματικότητα της προηγούμενης ύπαρξης. Με την έμπνευση θα μπορούσαμε να συλλαμβάνουμε την έννοια της ύπαρξης, το λόγο της, την αιτία της, το γιατί της. Η έμπνευση τότε είναι ένα βήμα πιο πέρα από την ικανότητα της δημιουργικής συνειδητής φαντασίας. Με την συνειδητή φαντασία μπορούμε να επαληθεύουμε την πραγ­ματικό­τητα της τέταρτης καθέτου, αλλά η έμπνευση θα μας επιτρέ­ψει να συλλάβουμε την πιο βαθειά της έννοια.

Τελικά πιο πέρα από την ικανότητα της συνειδητής φαντα­σίας και της έμπνευσης πρέπει να φτάσουμε εμείς στις κορυφές της διαί­σθησης. Έτσι λοιπόν συνειδητή φαντασία, έμπνευση και διαί­σθηση είναι τα τρία σκαλοπάτια της μύησης.

Η διαίσθηση είναι κάτι διαφορετικό. Ας γυρίσουμε στην τρια­νταφυλλιά του δικού μας παραδείγματος. Αναμφισβήτητα με τη διαδικασία της συνειδητής φαντασίας κατά την διάρκεια της εσωτερι­κής άσκησης έχουμε δει τις διαδικασίες, έχουμε δει πώς μεγάλωσε η τριανταφυλλιά, πώς έδωσε καρπούς και τελικά πώς πέθανε και έγινε ένας σωρός από κούτσουρα. Η έμπνευση μας επιτρέπει να ξέρουμε την έννοια όλων αυτών, αλλά η διαίσθηση θα μας φέρει στην πνευ­ματική πραγματικότητα του. Τότε διαπερνάμε με αυτήν την αξιόλογη υπερθετική ικανότητα σε έναν κόσμο εξαιρετικά πνευματικό. Θα βρι­σκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο και όχι μόνο με το στοιχειώδες που είδαμε με την συνειδητή φαντασία (το στοιχειώδες της τριαντα­φυλ­λιάς) αλλά ακόμα περισσότερο θα βρισκόμαστε, με την παρθε­νική σπίθα, με την θεϊκή Μονάδα, με το υπέρτατο πυρογενές μόριο της τρι­ανταφυλλιάς.

Διαπερνάμε σε ένα κόσμο στον οποίο θα βρούμε τους δη­μιουργούς Ελοχίμ, που έχει αναφέρει η εβραϊκή ή Μωυσαϊκή Βί­βλος. Θα έχουμε όλη την δημιουργική λεγεώνα του στρατού του Λό­γου, δη­λαδή θα βρούμε το Δημιουργό του Σύμπαντος. Είναι η διαί­σθηση αυτή που θα μας επιτρέψει να κουβεντιάζουμε πρόσωπο με πρόσωπο με τους Ελοχίμ, με τους ΘΡΟΝΟΥΣ και ήδη δεν θα είναι αυτό για μας μια κερδοσκοπία ή πίστη, παρά μια απτή πραγματικό­τητα. Η διαίσθηση θα μπορεί να μας επιτρέψει την είσοδο στα ανώ­τερα τμή­ματα του Σύμπαντος και του Κόσμου.

Μέσω της διαίσθησης μπορούμε να μελετήσουμε την Κοσμογένεση, Ανθρωπογένεση κλπ. Η διαίσθηση μας επιτρέπει να διαπερνάμε στους ναούς της Παγκόσμιας Άσπρης Αδελφότητας, στους Ελοχίμ ή Κουμάρατς ή Θρόνους. Η διαίσθηση θα μας επιτρέ­ψει να ξέρουμε την Γέννηση του δικού μας κόσμου. Με την διαίσθηση θα μπορούμε να ερχόμαστε στην αυγή της Δημιουργίας. Να ξέ­ρουμε, όχι αυτό που μπορούσε να πει κάποιος, αλλά από προσωπική εμπει­ρία, πώς ανάβλυσε αυτός ο κόσμος στον οποίο μένουμε, με τι τρόπο τον δημιουργήσανε, με τι τρόπο εμφανίστηκε μέσα από την συμφωνία των Κόσμων.

Η διαίσθηση, θα μας επιτρέψει να ξέρουμε ήδη με ειδικό τρόπο και κατευθείαν αυτό που δεν ξέρουν οι λαμπερές διάνοιες της εποχής. Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με τον κόσμο, με το Σύ­μπαν και αυτές περνάνε συνέχεια, σαν φάρμακα, σαν την αντρική και γυναικεία μόδα. την μια θεωρία διαδέχεται άλλη και άλλη, στο τέλος ο διανοητικός δεν ξέρει παρά να φαντάζεται και να κερδο­σκοπεί, χω­ρίς να μπορεί να πραγματοποιεί ποτέ το αληθινό. Αλλά η διαίσθηση επιτρέπει να γνωρίζουμε το αληθινό, είναι μια υπερβα­τική ικανότητα επίγνωσης. Είναι μεγαλοπρεπές, να μπορούμε να ερ­χόμαστε στο θέ­αμα του Σύμπαντος, να αισθάνεται κανείς μια στιγμή, ξέχωρα από την δημιουργία, να κοιτάζει τον κόσμο, σαν αυ­τός να ήταν ένα θέατρο και αυτός ο θεατής. Να πειραματιζόμαστε πώς ένας κομήτης εξέρχε­ται μέσα από το Χάος, πως δίνει καταγωγή το βασιλικό Είναι σε οποιαδήποτε κοσμική μονάδα.

Αυτή είναι η διαίσθηση, αυτή που μας επιτρέπει να ξέρουμε ότι η Γη υπάρχει από το κάρμα των θεών, αλλιώς δεν θα υπήρχε.

Είναι η διαίσθηση αυτή που μας επιτρέπει να πειραματιζόμα­στε την ωμή πραγματικότητα του Κάρμα. Πραγματικά οι Ελοχίμ που σε σύνολο αποτελούν το θεϊκό, ενεργήσανε σε ένα περασμένο κύκλο της εκδήλωσης, πολύ πριν να αναβλύσει η Γη και το Ηλιακό σύ­στημα. Ας δούμε ένα συμπαθητικό γεγονός:

Πολλοί συζητάνε γύρω από την Σελήνη. Σκέπτονται πολλοί άνθρωποι ότι αυτή είναι ένα τμήμα της Γης που έχει ριχτεί από την φυγόκεντρο δύναμη του Σύμπαντος στο διάστημα, σαν κάποιος να εκτοξεύει ένα ατομικό πύραυλο.

Η διαίσθηση επιτρέπει σε έναν να επαληθεύει τα πράγματα με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο. Η διαίσθηση επιτρέπει σε έναν να μάθει ότι η Σελήνη είναι πάρα πολύ παλαιότερη από την Γη. για αυτό οι δικοί μας πρόγονοι του Αναχουάκ λέγανε: «η γιαγιά Σε­λήνη». Η Σελήνη πραγματικά είναι η δική μας γιαγιά ναι, αυτή είναι η μητέρα της Γης και η Γη είναι η δική μας μητέρα. Τελικά είναι η γιαγιά μας. Σοφές ιδέες του Αναχουάκ.

Πραγματικά η Γη ανάβλυσε πολύ πιο αργά στους μεταγενέ­στερους αιώνες. Η Σελήνη ήταν ένας πλούσιος κόσμος στο παρελ­θόν είχε ορυκτή ζωή, φυτική, ζωική και ανθρώπινη, βαθειές θάλασ­σες, ηφαίστεια που έκαναν εκρήξεις κλπ. ήδη οι τωρινοί επιστήμο­νες πα­ραδέχονται το οφθαλμοφανές ότι η Σελήνη είναι πιο παλιά από την Γη. Εκείνοι οι μυημένοι που έκαναν το λάθος να βεβαιώνουν ότι η Σελήνη ήταν ένα κομμάτι αποκομμένο της Γης τώρα έμειναν άσχημα όταν βεβαιώθηκαν, με ειδικά μηχανήματα μέσω της μελέ­της των με­τάλλων που έφεραν από την Σελήνη, ότι αυτή είναι πιο αρχαία από ότι η Γη και έτσι είναι. Είχε ανθρωπότητα, είχε φυτική ζωή, ήταν ένας πλούσιος κόσμος. Γιατί μετατράπηκε έτσι η Σελήνη; Η διαίσθηση μας επιτρέπει να ξέρουμε πως οτιδήποτε γεννιέται πρέπει να πεθαίνει και ότι οποιοσδήποτε κόσμος των άστρων του απείρου στο τέλος με­τατρέπεται σε μια καινούργια Σελήνη.

Αυτή η Γη που εμείς κατοικούμε μια μέρα θα γεράσει και θα πεθάνει και θα μετατραπεί σε μια καινούργια Σελήνη. Και υπάρχουν Σελήνες τόσο βαριές σαν αυτή που γυρίζει γύρω στον ήλιο Σείριο, που έχει μια πυκνότητα πέντε χιλιάδες φορές πιο μεγάλη από αυτήν του μόλυβδου. Έτσι λοιπόν, γυρίζοντας στο θέμα της δικής μας Σε­λήνης θα πούμε ότι είναι η μητέρα της Γης. Γιατί κάνω ΕΓΩ τόση με­γάλη επιβεβαίωση; Από την διαίσθηση την ίδια βλέπουμε πως μετά από εκείνη την παλιά Σελήνη, η δική μας γιαγιά, η Παγκόσμια Ψυχή της Σελήνης σταυρωμένη σεεκείνο το δορυφόρο βυθίστηκε στον κόλπο του Αιώνιου Κοσμικού Κοινού πατέρα, τον Απόλυτο. Όταν έφτασε μια καινούργια εποχή της εκδήλωσης (μετά από ένα μακρύ διάλειμμα) όταν ξανά έφτασε μια Μεγάλη Μέρα της δραστηριότη­τας, αυτή η μητέρα Σελήνη, αυτή η Παγκόσμια Ψυχή, ξανακατασκεύασε ένα καινούργιο σώμα, μετενσαρκώθηκε, σχημά­τισε το δικό της και­νούργιο σώμα που είναι αυτή η Γη. Όλα τα πλά­σματα που υπήρξανε πριν στην Σελήνη πέθαναν, αλλά τα σπέρματα από όλη την ζωική ζωή, φυτική ή ανθρώπινη, δεν πέθαναν. Αυτά τα σπέρματα προβλημένα από τις Κοσμικές Ακτίνες, κατατέθηκαν εδώ, σε αυτόν τον καινούργιο πλανήτη, μέχρι και τα σπέρματα από τα ίδια τα δικά μας σώματα. για αυτό το λόγο είμαστε γιοι της Σελήνης, αυτή είναι η μητέρα όλων των ζωντανών, είναι η μητέρα της Γης.

Όταν κάποιος κάνει μια επιβεβαίωση τέτοιου είδους μπρο­στά σε μια ομάδα μορφωμένων ανθρώπων, μπροστά στους πολυμαθείς του διανοητικού, μπροστά σε εκείνους που είναι συνηθι­σμένοι να παί­ζουν άσχημα παιχνίδια με το νου, μπροστά στους φα­νατικούς των συλλογισμών και προσυλλογισμών του υποκειμενικού ορθολογι­σμού, τότε είναι σαφές: Διακινδυνεύει να τον κοροϊδεύσουν, να τον σαρκάσουν, να τον ειρωνευτούν, να τον σατυρίζουν γιατί αυτό δεν μπορεί να το δεχθεί ποτέ ο υποκειμενικός ορθολογισμός του διανοη­τικού. Αυτό που λέω τώρα είναι κατα­νοητό μόνο με την διαίσθηση.

Εάν θέλετε να φτάσετε πραγματικά καμμιά μέρα στην φώ­τιση, στην αντίληψη του Αληθινού, στην πλήρη γνώση των μυστη­ρίων της ζωής και του θανάτου, θα χρειαστεί να ανεβείτε αναντίρ­ρητα από τα καταπληκτικά σκαλοπάτια της συνειδητής φαντασίας, της έμπνευσης και της διαίσθησης. Ο απλός ορθολογισμός ποτέ δεν θα μπορούσε να μας φέρει μέχρι εκεί, σε αυτές τις βαθειές εσωτερι­κές εμπειρίες.

Με κανένα τρόπο δεν θα μιλούσαμε εμείς εναντίον του δια­νοη­τικού, αυτό που θέλουμε είναι να ειδικεύουμε τις λειτουργίες και αυτό δεν είναι έγκλημα. Αναμφισβήτητα το διανοητικό είναι χρή­σιμο μέσα στην τροχιά του, επαναλαμβάνω αυτό που ήδη είπα στην αρχή, το διανοητικό καταλήγει χρήσιμο. Αλλά αν εμείς φανατι­στούμε με το διανοητικό και αρνιόμαστε τελείως να θέλουμε να ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της συνειδητής φαντασίας, αναμφισβή­τητα ποτέ δεν θα φτάσουμε να σκεπτόμαστε ψυχολογικά. Και όποιος δεν ξέρει να σκέφτεται ψυχολογικά μένει παγιδευμένος αποκλει­στικά στο ακατέρ­γαστο και αισθητό και μπορεί μέχρι να μετατραπεί σε ένα φανατικό της μαρξιστικής διαλεκτικής.

Μόνο το να σκεπτόμαστε ψυχολογικά θα μας ανοίξει την εσωτερική διάνοια, αυτό είναι φανερό θα μας κάνει να ανέβουμε από τα σκαλοπάτια της έμπνευσης και της διαίσθησης. Αναμφισβή­τητα αφού ανοίξουν πια οι καταπληκτικές πόρτες της εσωτερικής διάνοιας οι σπινθήρες της διαίσθησης αναβλύζουν από μέσα. Εκφράζονται μέσω της Εσωτερικής Διάνοιας, δηλαδή η εσωτερική διάνοια χρησιμεύει σαν όχημα των σπινθήρων της διαίσθησης. Αυτή η εσωτερική διάνοια είναι ο Αντικειμενικός Λόγος προσδιορισμένη ξεκάθαρα από τον Γκουρτζίεφ ή από τον Ουσπένσκι ή από τον Νικόλ.

Να κατέχουμε τον Αντικειμενικό Λόγο είναι να έχουμε ανοίξει την Εσωτερική Διάνοια. Τότε η Εσωτερική Διάνοια θα λειτουργεί αποκλειστικά με τους σπινθήρες της διαίσθησης, με τα δεδομένα του Είναι, της Συνείδησης, του Υπερθετικού, του πρωταρχικού, εκείνου που είναι Υπερβατικός και Υπερβατικό σε μας, και όχι διαφορετικά.

Εκθέτοντας αυτό το θέμα μένει ανοικτή η συζήτηση, όποιος θέλει να ρωτήσει κάτι, μπορεί να το ρωτήσει με την πιο μεγάλη ελευθερία.

ΕΡ: Δάσκαλε, θα ήθελα να ξέρω αν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ διανοητικού και νου.

ΑΠ: /\οιπόν διανοητικό και νους στο βάθος είναι το ίδιο, αλλά ένας ακαλλιέργητος νους δεν είναι διανοητικός, ο καλλιεργη­μένος νους είναι διανοητικός. Κάποιος θα μπορούσε να είναι πολύ έξυπνος χωρίς όμως να κατέχει το διανοητικό. Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει ου­σιαστική διαφορά παρά τυχαία. Ας διαφοροποιούμε με­ταξύ του τι είναι μια δύναμη και ένα ατύχημα σύμφωνα με την Το­πική λογική.

ΕΡ: Τι αντιπροσωπεύει η σφίγγα με το μισό της σώμα σε σχήμα ζώου και με ανθρώπινο πρόσωπο;

ΑΠ: Το πρόσωπο αντιπροσωπεύει τον υδράργυρο της μυστι­κής φιλοσοφίας, το άγιο σπέρμα από το οποίο έρχεται ο αληθινός Άνθρωπος. Σε ότι αναφέρεται στα φτερά, πραγματικά αναφέρονται στο πνεύμα.

Η Σφίγγα είναι σημαντικότατη, την βγάλανε από την Ατλα­ντίδα, την χρησιμοποιούσανε στο πανεπιστήμιο της Ατλαντίδος, τα μέλη της εταιρίας Ακαλντάν. Αυτή η εταιρία της Ακαλντάν είχε πάντα, εκεί την Σφίγγα για να μας αντιπροσωπεύει, τον Άνθρωπο, για να αντιπροσωπεύει το δρόμο που οδηγεί στην τελική απελευθέ­ρωση. Αρχικά το κεφάλι της Σφίγγας είχε μια κορώνα από εννέα άκρες ατσάλι που αντιπροσωπεύει την ένατη σφαίρα, το σεξ. Είχε στο μπροστινό δεξί της πόδι ένα ραβδί, στο χέρι της ένα σπαθί από φωτιά (αρχικά βεβαίως διότι η τωρινή είναι απογυμνωμένη από όλα αυτά, αλλά αρχικά είχε όλα αυτά). Σημαίνει τον εσωτερικό δρόμο, τον άγιο δρόμο που πρέπει να κάνουμε, τα μυστήρια που υπάρχουν στην ένατη σφαίρα, το σεξ, την δουλειά με τα τέσσερα στοιχεία της φύσης μέσα μας εδώ και τώρα, για να μπορούμε να κατασκευάσουμε τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, και να μετατραπούμε σε ένα αληθινό Άνθρωπο. Αλλά σε αυτό πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της Ρόδας που γυρίζει αδιάκοπα, του ΑΡΚΑΝΟ 10 του ΤΑΡΟΤ (που είναι η Ρόδα του ΣΑΜΣΑΡΑ,) και της σφίγγας.

Η Ρόδα του ΣΑΜΣΑΡΑ σημαίνει την ανοδική εξέλιξη και η αδελφή της την καθοδική εξέλιξη. Από δεξιά ο ΑΝΟΥΒΙΣ στην ανοδική εξέλιξη από την αριστερή ο ΤΥΦΩΝ στην καθοδική εξέλιξη. Η σφίγγα είναι πάνω από την Ρόδα, αυτή είναι ο δρόμος της επανά­στασης της συνείδησης. Εμείς πρέπει να μπούμε στον δρόμο της επα­νάστασης, στην πορεία της ψυχολογικής ανταρσίας. Αυτός είναι ο δρόμος που θα μας φέρει στην τελική επανάσταση. Πρέπει να απο­μακρυνθούμε από την ανοδική και την καθοδική εξέλιξη και να μπούμε από το μονοπάτι της επανάστασης στην πορεία. Να εί­μαστε επαναστατικοί, να είμαστε αντάρτες. Εάν θέλουμε πραγματικά να φτάσουμε στην απελευθέρωση, χρειαζόμα­στε την μεγάλη ψυχολογική ανταρσία.

ΕΡ: Δάσκαλε ΕΓΩ νομίζω ότι όλοι έχουμε ακούσει να μιλάνε, ακόμα και στις εφημερίδες, από την ζώνη του θανάτου που βρίσκεται στον Ατλαντικό, θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε τι φαινόμενα γίνονται εκεί;

ΑΠ: Στο τρίγωνο αυτό που υπάρχει στις Αντίλλες, στον Ατ­λαντικό. Υπάρχει ένα μέρος στο οποίο πολλά αεροπλάνα έχουν χα­θεί, διαπερνάνε με ευκολία στην τέταρτη κάθετο (τέταρτη διά­σταση). Αυτό είναι μια διάτρηση από την οποία σε πολλές εποχές περνούσαν στην τέταρτη κάθετο. Η τέταρτη κάθετος είναι τρυπη­μένη, είναι πολύ φυσικό αυτό. Σε αυτό το μέρος υπάρχουν διατρή­σεις, για αυτό πολλοί άνθρωποι, πλοία, έχουν χαθεί σε αυτό το μέρος, βυθίζονται μέσα στην τέταρτη κάθετο, συνεχίζουν να ζουν στην τέ­ταρτη κάθετο.

ΕΡ: Δεν υπάρχει τρόπος να φύγουν;

ΑΠ: Καλύτερα να μη φύγουν από εκεί. Για ποιον λόγο,

ΕΡ: Με φυσικό σώμα;

ΑΠ: Με σώμα από σάρκα και οστά κιόλας, μην πας να μπεις από εκεί. Τώρα, εάν εσύ θέλεις να πας να ζήσεις στην τέταρτη κά­θετο, δεν σε συμβουλεύω να πας.

ΕΡ: δεν λέτε εσείς ότι είναι καλύτερα να μη φεύγουμε;

ΑΠ: Καλά, είναι λίγο δύσκολο διότι αφού η τέταρτη κάθετος έχει καταπιεί έναν άνθρωπο, τότε είναι καλύτερο να μένει ζώντας εκεί και όποιος ζει στην τέταρτη κάθετο ζει καλά. Εκεί μπορεί να φάει, μπορεί να κοιμηθεί, μπορεί να ζει το ίδιο κανονικά, φωτισμέ­νος από το φως του ήλιου. Βρίσκει ότι εκεί υπάρχουν ανθρώπινες φυλές. Οι άνθρωποι δεν ζουν μόνο εδώ, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν στην τέταρτη κάθετο. Υπάρχει μια πολύ όμορφη φυλή που μου άρεσε πολύ.

Η ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΨΥΧΟΛΟ­ΓΙΚΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

Υπάρχει μεταξύ μας ένα κρυμμένο μέρος από το δικό μας ΕΓΩ, που προφανώς ποτέ δεν βλέπουμε. Έτσι όπως η σελήνη έχει δύο απόψεις μια που φαίνεται και η άλλη η κρυμμένη πλευρά, έτσι επί­σης υπάρχει σε μας μια κρυμμένη πλευρά που ποτέ δεν βλέπουμε. Πρώτα από όλα θέλω να εννοήσετε εσείς ότι έτσι όπως υπάρχει μια φυσική σελήνη που μας φωτίζει, υπάρχει επίσης μια ψυχολογική σελήνη. Εκείνη την ψυχολογική σελήνη την φορτωνόμαστε πολύ μέσα, είναι το ΕΓΩ, του εαυτού μας. Την ορατή πλευρά, την βλέπει όλος ο κόσμος με λίγη παρατήρηση, αλλά υπάρχει μια αόρατη πλευρά στην δική μας ψυχολογική σελήνη που με πρώτη ματιά δεν βλέπουμε.

Η Ουσία, δυστυχώς, δεν έχει φωτίσει το κρυμμένο μέρος της δικής μας εσωτερικής σελήνης. Πραγματικά εμείς ζούμε σε μια μι­κρή ζώνη της δικής μας συνείδησης, έχουμε δημιουργήσει μια προ­σωπο­γραφία από τον εαυτό μας, αλλά μια προσωπογραφία δεν είναι η ολό­τητα.

Όταν επιτύχουμε η συνείδηση να διαπερνά σαν μια ακτίνα φωτός σε εκείνη την αόρατη πλευρά, τότε σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά από τον εαυτό μας, η προσωπογραφία που έχουμε δημιουρ­γήσει, καταστρέφεται, μένει ελαττωμένη σε κοσμική σκόνη.

Είναι αξιοθρήνητο το να ζούμε μόνο σε ένα μικρό κλάσμα του εαυτού μας. Ότι αγνοούμε από τον εαυτό μας είναι πάρα πολύ.

Η κρυμμένη πλευρά που αγνοούμε συνηθίζει να είναι πολύ βαθιά, αλλά χρειάζεται να την γνωρίζουμε, θα μπορέσουμε να την γνωρίσουμε προβάλλοντας το φως της συνείδησης πάνω σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά. Είναι σημαντική εκείνη η κρυμμένη πλευρά διότι είναι σε αυτήν ακριβώς την πλευρά που είναι όλες οι αιτίες από τα δικά μας λάθη, οι αναρίθμητες μηχανικές αντιδράσεις, οι δικές μας πενιχρότητες, κλπ.

Ενώ δεν θα έχουμε φωτίσει εκείνη την κρυμμένη πλευρά με τις ακτίνες της συνείδησης, πραγματικώς θα είμαστε πολύ άσχημα σχετι­ζόμενοι όχι μόνο με τον εαυτό μας αλλά επίσης με τους άλ­λους.

Όταν ένας φωτίσει εκείνη την κρυμμένη πλευρά της ψυχολο­γικής σελήνης με τις ακτίνες της συνείδησης, θα γνωρίσει τα λάθη του, τότε θα ξέρει να δει τους άλλους. Αλλά όταν δεν φωτίσει με την συνείδηση του εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού του, θα δια­πράξει το λάθος να την προβάλλει πάνω στους ανθρώπους που τον περιβάλλουν και αυτό είναι το σοβαρότερο.

Προβάλλουμε πάνω στους ανθρώπους όλα τα δικά μας ψυχο­λογικά ελαττώματα και αν είμαστε πενιχροί, όλους θα τους δούμε πενιχρά και αν είμαστε γεμάτοι από μύθους, όλους θα τους δούμε με αυτόν τον τρόπο και αν είμαστε ζηλιάρηδες νομίζουμε ότι οι άλλοι επίσης είναι ζηλιάρηδες και αν είμαστε βίαιοι δεν ξέρουμε να κατα­λάβουμε την βία του άλλου, πιστεύουμε ότι μόνο εμείς έχουμε δίκιο και οι άλλοι δεν το έχουνε.

Όταν νοιώθουμε αντιπάθεια για κάποιον είναι φανερό ότι εκεί είναι ακριβώς το ελάττωμα που εσωτερικά φέρουμε και το προβάλ­λουμε πάνω σε κάποιον.

Γιατί μας προκαλεί αντιπάθεια αυτός ή εκείνος ο άνθρωπος; Γιατί βλέπουμε σε αυτόν, αυτό ή εκείνο το ελάττωμα που τόσο μας πειράζει.

Ακόμα και αν φαίνεται απίστευτο, ακόμα και αν το απωθούμε, η αλήθεια είναι ότι εκείνο το ελάττωμα το έχουμε μέσα μας και το προβάλλουμε πάνω στον συνάνθρωπο.

Όταν ένας άνθρωπος το καταλαβαίνει, τότε προτίθεται να διαλύσει το στοιχείο που έχει ανακαλύψει και αν βλέπει ότι ο συνάν­θρωπος έχει αυτό ή εκείνο το ελάττωμα, είναι σίγουρο ότι στην κρυμμένη πλευρά που δεν βλέπει, στην κρυμμένη πλευρά του εαυτού του υπάρχει το συγκεκριμένο ελάττωμα.

Έτσι λοιπόν, είναι αξιοθρήνητο ότι είμαστε τόσο άσχημα συ­σχετισμένοι με τους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως έτσι όπως είμαστε άσχημα συσχετισμένοι με τον εαυτό μας, έτσι θα είμαστε άσχημα συσχετισμένοι και με τους άλλους. Αν ξέρουμε να συσχετιζόμαστε με τον εαυτό μας, θα ξέρουμε να συσχετιζόμαστε με τους άλλους, αυτό είναι φανερό. Σύμφωνα με το πώς προχωράει ένας άνθρωπος ο' αυτό, θα μπορεί να καταλάβει πόσο λανθασμένα προχωράει στον δρόμο της ζωής.

Διαμαρτύρεται διότι οι άλλοι δεν είναι επιμελείς και αυτός, ναι, είναι. Νομίζουμε ότι οι άλλοι προχωράνε άσχημα διότι δεν είναι επιμελείς και εμείς που είμαστε επιμελείς ενοχλούμαστε εναντίον κάποιου διότι δεν είναι.

Αν ένας παρατηρεί την λεπτομέρεια, θα καταλάβει ότι εκείνοι δεν είναι επιμελείς αλλά εκείνο το ελάττωμα που βλέπει στον άλλον, υπεραφθόνως το έχει στον εαυτό του, σε εκείνη την άγνωστη πλευρά του εαυτού του.

Αυτός που πιστεύει ότι είναι πολύ επιμελής, μπορεί να συμ­βαίνει ότι δεν είναι και τόσο επιμελής όσο πιστεύει και πως υπάρχει αταξία μέσα στον εαυτό του, που αγνοεί και δεν αποδέχεται, δεν πι­στεύει, ούτε καταλαβαίνει. Αξίζει τον κόπο να μάθουμε εκείνη την άγνωστη πλευρά του εαυτού μας. 'Οταν ένας πραγματικά προβάλλει το φως της συνείδησης πάνω σε εκείνη την άγνωστη πλευρά του εαυ­τού του, αλλάζει εντελώς.

Αν ανακαλύψει ότι είναι βίαιος, επί παραδείγματι, μαθαίνει να ανέχεται την βία των άλλων. Λέει στον εαυτό του: «ΕΓΩ είμαι βί­αιος, τότε, γιατί κάνω κριτική σε εκείνον που είναι βίαιος αν και ΕΓΩ είμαι;». Όταν καταλαβαίνει ότι πραγματικά είναι άδικος με τον εαυτό του και φορτώνει την αδικία στον εαυτό του, μαθαίνει να ανέχεται την αδικία των άλλων.

Μας έχουν πει στην Γνώση ότι πρέπει να μάθουμε να δεχόμα­στε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των δικών μας συ­νανθρώπων. Αλλά δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε πραγματικά να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις από τους συ­νανθρώπους μας, αν δεν αποδεχόμαστε τις δικές μας δυσάρεστες εκ­δηλώσεις, αν δεν τις ξέρουμε. Και για να τις ξέρουμε πρέπει να ρί­ξουμε μια ακτίνα φωτός πάνω σε εκείνη την σκοτεινή πλευρά του εαυ­τού μας.

Πραγματικά, σε εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται είναι οι δυσάρεστες εκδηλώσεις που εσωτερικά φορτωνόμαστε και προβάλ­λουμε πάνω στους άλλους.

Έτσι όταν ένας ξέρει τις δικές του δυσάρεστες εκδηλώσεις, τότε μαθαίνει να ανέχεται τις δυσάρεστες εκδηλώσεις του συνανθρώ­που του.

Πραγματικά για να μπορούμε να αποκρυσταλλώσουμε στον εαυτό μας τον κοσμικό Χριστό, χρειάζεται αναπόφευκτα να μά­θουμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των άλλων και έτσι σιγά σιγά αποκρυσταλλώνουμε στον εαυτό μας τον Κύριο της Τελειότητας. Έτσι λοιπόν πρέπει να εννοήσουμε ότι ο Κύριος της Τελειότητας αποκρυσταλλώνεται σε μας μέσω του Αγίου που αρνεί­ται.

Υπάρχουν τρεις δυνάμεις σε μας πολύ σημαντικές, η πρώτη είναι ο Άγιος να βεβαιώνει, η δεύτερη ο Άγιος να αρνείται και η τρίτη ο Άγιος να συμφιλιώνει.

Για να αποκρυσταλλώνουμε, επί παραδείγματι τον Άγιο που συμφιλιώνει (την τρίτη δύναμη, το Άγιο Πνεύμα, την ουδέτερη δύ­ναμη) χρειάζεται να μετατρέπουμε την Δημιουργική ενέργεια. Τότε εκείνη η καταπληκτική δύναμη έρχεται για να αποκρυσταλλώνει τα ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι.

Για να αποκρυσταλλώνουμε στον εαυτό μας την δεύτερη δύ­ναμη (αυτήν του Κυρίου της Τελειότητας, αυτήν του Ευλογημένου, αυτήν του δικού μας Κυρίου, τον Χριστό) χρειάζεται αναπόφευκτα να μάθουμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώ­σεις των συνανθρώπων μας. Για να αποκρυσταλλώνουμε στον εαυτό μας την πρώτη δύναμη (αυτή του Αγίου που βεβαιώνει) χρει­άζεται να ξέ­ρουμε να υπακούμε στον πατέρα τόσο στους ουρανούς όσο και στην γη.

Ο Ιερός Απόλυτος Ήλιος, από τον οποίο αναβλύζει όλη η ζωή, θέλει να αποκρυσταλλώνει σε καθένα από μας αυτές τις τρεις αρχικές δυνάμεις της φύσης και του κόσμου: τον Άγιο να βεβαιώνει, τον Άγιο να αρνείται και τον Άγιο να συμφιλιώνει.

Συγκεκριμενοποιώντας μόνο το σημείο του Αγίου να αρνεί­ται, του Χριστού, χρειάζεται να αρνούμαστε τον εαυτό μας. Επανα­λαμβάνω, να μάθουμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των συνανθρώπων μας. Αλλά πώς αν πριν δεν έχουμε γνωρίσει τις δικές μας δυσάρεστες εκδηλώσεις;

Αν επί παραδείγματι, έχουμε θυμό, ξέρουμε ότι τον έχουμε. Αν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε θυμωμένοι, μανιώδεις, καυγατζήδες, είναι φανερό ότι εφόσον είμαστε συνειδητοί από αυτό, θα αρχίσουμε να συγχωρούμε αυτά τα ίδια λάθη στους άλλους και σαν αποτέλεσμα θα συσχετιζόμαστε καλύτερα με το συνάνθρωπο. Αυτοί που έχουμε ζήλεια και αναγνωρίζουμε ότι την έχουμε, που την φορτωνόμαστε στην κρυμμένη πλευρά από την δική μας ψυχολογική σελήνη, μαθαίνουμε να συγχωρούμε τις δυσάρεστες εκδηλώσεις της ζήλειας που υπάρχει σε άλλους ανθρώπους. Αν εμείς είμαστε γεμά­τοι περηφάνεια, αν ξέρουμε πως την έχουμε, ξέρουμε πως είμαστε περή­φανοι και αναγνωρίζουμε ότι είμαστε, τότε μαθαίνουμε να βλέπουμε τους περήφανους με περισσότερη κατανόηση.

Ήδη δεν τολμούμε να κάνουμε κριτική, ξέρουμε ότι μέσα μας φορτωνόμαστε αυτά τα ίδια ελαττώματα.

Αν ένας άνθρωπος αισθάνεται τίμιος αισθάνεται ανίκανος να ψεύδεται και ξαφνικά συμβαίνει να τον πληγώνουν λέγοντας τον ψεύτη, πραγματικά (αν έχει αποδειχθεί ότι στην πλευρά της ψυχολο­γικής σελήνης, σε εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται από τον εαυτό του, υπάρχει ακάματο ψέμα με ασυνείδητο τρόπο) δεν θα αισθανθεί πληγωμένος όταν τον λένε ψεύτη, θα ξέρει να είναι επιεικής με το συνάνθρωπο.

Πολλοί μπορούν να πιστεύουν πως είναι πολύ φιλελεύθεροι στον τρόπο συναναστροφής, πολύ δίκαιοι, αλλά αν ξαφνικά κάποιος τους λέει ότι δεν είναι, πως δεν είναι και τόσο φιλελεύθεροι ούτε τόσο δίκαιοι, θα μπορούσανε να προσβάλλονται διότι αυτοί αισθάνο­νται δίκαιοι και φιλελεύθεροι. Τότε αν αυτοί έχουν μάθει να προβάλλουνε προηγουμένως την συνείδηση τους πάνω στην κρυμ­μένη πλευρά του εαυτού τους, πάνω σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά που δεν φαίνεται ποτέ, θα αναγνωρίσουν από τον εαυτό τους κατεθείαν ότι δεν είναι και τόσο δίκαιοι ούτε και τόσο φιλελεύθεροι όπως σκεφτήκανε, στο βάθος όλων αυτών υπάρχει η αδικία και ανεπιείκεια κλπ.

Όταν κάποιος προσπαθεί να τους πληγώσει σε αυτήν την αί­σθηση, δεν ανησυχούν διότι ξέρουν ότι τους λένε την αλήθεια.

Γίνεται λοιπόν πολύ σημαντικό να δούμε εκείνη την κρυμ­μένη πλευρά του εαυτού μας, εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται, εκείνη την πλευρά που βρίσκεται η κριτική, η επίκρισις.

Να είμαστε ειλικρινείς, να δούμε προς τα μέσα, να αυτοεξερευνηθούμε, να φωτίσουμε εκείνη την κρυμμένη πλευρά από το δικό μας ψυχισμό, εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται, θα δούμε ότι τα ελαττώματα που σε άλλους κριτικάρουμε, τα έχουμε μέσα στον εαυτό μας, τότε όταν θα γίνει αυτό, θα σταματούμε να κάνουμε κριτική.

Η επίκρισις, η κριτική, γίνονται ακριβώς ελλείψει της κατα­νόησης.

Τι επικρίνουμε στους άλλους; Πως κάνουμε κριτική στους άλλους; Τα δικά μας ελαττώματα, αυτό είναι που κάνουμε κριτική. Πώς τα προβάλλουμε!

Είναι λυπηρό να ξέρουμε ότι εμείς προβάλλουμε τα δικά μας ψυχολογικά ελαττώματα πάνω στους άλλους.

Είναι λυπηρό να ξέρουμε ότι τους βλέπουμε έτσι όπως είμα­στε εμείς, βλέπουμε το συνάνθρωπο έτσι όπως είμαστε εμείς, είναι κάτι που πρέπει να το εννοήσουμε. Όλοι έχουμε μια τάση να πιστεύ­ουμε για τον εαυτό μας ότι είναι τέλειος, ποτέ δεν μας έχει συμβεί να δούμε εκείνη την πλευρά της σελήνης, της δικής μας ψυχολογικής σελήνης, αυτήν την πλευρά που ουδέποτε φαίνεται.

Έχει φτάσει η ώρα να αυτοεξερευνηθούμε σοβαρώς για να γνωριζόμαστε στ' αλήθεια. Φωτίζοντας πραγματικά εκείνο το κρυμ­μένο μέρος από τον εαυτό μας, την αόρατη πλευρά που φέρνουμε στο εσωτερικό μας, ανακαλύπτουμε με φρίκη ψυχολογικούς παρά­γοντες που με κανένα τρόπο δεν θα αποδεχόμαστε πως έχουμε. Πα­ράγοντες που θα απωθούσαμε αμέσως, παράγοντες που πιστεύουμε πως δεν έχουμε.

Αν ένα τίμιο άνθρωπο επί παραδείγματι, τον λένε κλέφτη εί­ναι μια προσβολή.

Γιατί θα προσεβάλλετο ένας τίμιος άνθρωπος αν τον λέγανε κλέφτη; Ο προσβαλλόμενος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την βία για να δικαιολογηθεί.

Το ίδιο το γεγονός ότι ένας τίμιος άνθρωπος προσβάλλεται όταν τον λένε κλέφτη αποδεικνύει ότι δεν είναι τίμιος. Αν πραγμα­τικά θα ήταν τίμιος δεν θα προσεβάλλετο.

Αν τον λένε κλέφτη, αν προσβάλλεται δεν είναι τίμιος. Αν αυ­τός ο άνθρωπος επί παραδείγματι, θα εφώτιζε με το δικό του φως της συνείδησης εκείνο το μέρος του εαυτού του που δεν φαίνεται, εκείνο το κρυμμένο μέρος της ψυχολογικής σελήνης του, με φρίκη θα ανα­κάλυπτε αυτό που δεν ήθελε να αποδεχθεί, θα ανακάλυπτε τα ΕΓΩ της κλοπής, κλέφτες, τι φρίκη! Αδύνατον. Αλλά έτσι είναι, σε εμάς υπάρχει το ΕΓΩ της κλοπής και ούτε από μακρυά το υποπτευό­μαστε ότι το αρ­νούμαστε, με κανένα τρόπο δεν το αποδεχόμαστε και μας προκαλεί φρίκη. Και όμως στο βάθος το έχουμε, φρικτό, αλλά έτσι είναι.

Όταν ήμουν στην δουλειά της διάλυσης του ΕΓΩ στον κόσμο των αιτιών, ξαφνιάστηκα, γιατί ποτέ δεν σκέφτηκα πως είχα μέσα στο εσωτερικό μου τα ΕΓΩ της κλοπής, και βρήκα μια ολόκληρη λε­γεώνα από τα ΕΓΩ της κλοπής. Αδύνατο, ΕΓΩ ποτέ δεν κλέβω από κα­νένα, ούτε πέντε δραχμές, πώς είναι δυνατόν να εμφανίζονται τα ΕΓΩ της κλοπής εκεί μέσα; Λοιπόν αδύνατο ή όχι αδύνατο, ακόμα και αν το απωθούσα εκεί ήτανε είτε με άρεσε ή όχι εκεί ήτανε.

Σας ειδοποιώ ότι στο πεδίο της πρακτικής ζωής είμαι κά­ποιος που θα μπορούσε να αφήσει ένα θησαυρό από αγνό χρυσό, ΕΓΩ δεν θα έπαιρνα ούτε ένα νόμισμα, αν και λέγεται ότι σε ανοικτό θησαυρό μέχρι και ο πιο δίκαιος αμαρτάνει, αλλά από αυτήν την πλευρά είμαι σίγουρος πως δεν θα έσφαλα, ούτε αν μου άφηναν χρυσό σε σκόνη θα το έπαιρνα, ούτε ένα χιλιόγραμμο χρυσού.

Όμως με πόσο πόνο ανακάλυψα ότι εκεί στο βάθος υπήρ­χανε τα ΕΓΩ της κλοπής. Όταν παρατηρούσα με την αίσθηση της ψυχολο­γικής αυτοπαρατήρησης τα έβλεπα να το βάζουν στα πόδια σαν τον κλέφτη που κλέβει και φεύγει σιγά σιγά, φρικτά πρόσωπα της κλο­πής. Φοβήθηκα με τον εαυτό μου, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα στο να το ομολογήσω διότι αν δεν θα το ομολογούσα θα ήτανε σημείο ότι ακόμα θα ήτανε ζωντανά αυτά τα ΕΓΩ εκεί μέσα.

Ο υποκριτής έχει την τάση να κρύβει τα δικά του ελαττώ­ματα, έτσι λοιπόν δεν έχω κανένα πρόβλημα στο να το ομολογήσω.

Είχα αυτήν την τάξη από τα ΕΓΩ. Αν και ζούσα μια τίμια ζωή, τα είχα. Αν και πλήρωνα τα χρέη μου στους ξένους, τα είχα.Τι έπρεπε να κάνω; Να τα καταστρέψω, να τα ελαττώσω σε κοσμική σκόνη και αυτό μου προκαλούσε φρίκη. Ναι αδελφοί μου, μέσα σε μας, στο εσωτερικό, σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά που δεν φαίνε­ται από τον εαυτό μας, φέρνουμε τερατουργήματα ανεκδιήγητα, απερίγραπτα. Εκεί ποιος πλένει τα χέρια του λέγοντας: «ΕΓΩ είμαι ένας καλός άν­θρωπος, ΕΓΩ δεν κλέβω από κανέναν ούτε πέντε δραχμές, έχω κάνει πολλά έργα ευσπλαχνίας, είμαι καλός σύζυγος, καλός πατέρας της οικογένειας, καλός γιος, δεν σκοτώνω, δεν κλέβω, δεν παίρνω την γυ­ναίκα του συνανθρώπου, τότε είμαι ένας Άγιος». Αυτοί που μιλάνε έτσι είναι σίγουρα υποψήφιοι για την κόλαση και για το δεύτερο θά­νατο, είναι χαμένες περιπτώσεις. Κανένας από μας να μην πιστεύει ότι είναι άγιος διότι στην κρυμμένη πλευρά του εαυτού του, σε εκείνη την πλευρά που δεν φαίνεται, φορτώνεται ανεκδιήγητα τερατουργή­ματα, φρικτά, που ούτε από μακριά υπο­πτεύεται. Δυστυχώς οι άν­θρωποι δεν μένουνε παρά σε ένα μικρό μέ­ρος του εαυτού τους. δεν βλέπουν την ολότητα του πίνακα, μόνο βλέπουν μία γωνία και την προσωπογραφία που ο καθένας έχει δη­μιουργήσει για τον εαυτό του. Η προσωπογραφία του τίμιου ανθρώ­που, η προσωπογραφία του ελε­ήμονος ανθρώπου, κλπ.

Σύμφωνα με αυτήν την προσωπογραφία οριοθετούμε την δική μας ύπαρξη και από εκεί πράττουμε και αντιδράμε αδιάκοπα. Εκεί είναι όλες οι πενιχρότητές μας, οι επικρίσεις, οι κριτικές αλλά νομί­ζουμε ότι είμαστε τέλειοι.

Αλλά αξίζει τον κόπο να συλλογιστού με λίγο σε αυτά τα πράγματα, σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, να έχουμε το θάρρος να τα δούμε. Όλος ο κόσμος το υποπτεύεται, αλλά κανένας δεν τολμά να δει αληθινά πρόσωπο με πρόσωπο εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού του όπου βρίσκονται οι παράγοντες που φέρνουν διχόνοια στον κόσμο.

Η ζηλοτυπία, επί παραδείγματι, έχει μετατραπεί ας πούμε σε μηχανικότητα σε αυτόν τον πολιτισμό. Πόσο αναπόφευκτο είναι αυτό. Αν κάποιος έχει ένα αυτοκίνητο και ξαφνικά βλέπει ότι κά­ποιος πέρασε με ένα πιο όμορφο αυτοκίνητο, λέει «καλά ΕΓΩ θέλω να καλυτερεύσω λιγάκι, για να δω αν μπορώ να έχω ένα πιο όμορφο αυ­τοκίνητο». Πολλές φορές μπορεί να συμβαίνει ότι το αυ­τοκίνητο που χρησιμοποιεί του χρησιμεύει, γιατί όμως επιθυμεί άλλο καλύτερο; Απλώς από ζηλοτυπία η οποία είναι εκεί στην κρυμμένη πλευρά που δεν φαίνεται, στην κρυμμένη πλευρά της δικής μας ψυχολογικής σελήνης.

Πραγματικά έχει μετατραπεί, επαναλαμβάνω, η ζηλοτυπία σε μυστικό ελατήριο της πράξης και αυτό είναι πράγματι αξιοθρή­νητο. Όταν εμείς προχωράμε στην ψυχολογική αυτοεξερεύνηση θα γινόμα­στε κάθε φορά πιο συνειδητοί από τον εαυτό μας και αυτό εί­ναι το καλύτερο.

Έχει φτάσει η ώρα να εννοήσουμε ότι όσο εμείς δεν γνωρί­ζουμε αυτήν την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, θα είμαστε άσχημα συσχετισμένοι με το συνάνθρωπο.

Είναι απαραίτητο να μάθουμε να σχετιζόμαστε καλύτερα με τον εαυτό μας για να μπορούμε να σχετιζόμαστε καλύτερα με τους άλλους. Πώς θα μπορούσαμε να συσχετιζόμαστε καλά με το συνάν­θρωπο, όταν ούτε εμείς δεν έχουμε συσχετισθεί καλά με τον εαυτό μας;

Πρέπει όχι μόνο να σκεπτόμαστε την φυσική σελήνη, αλλά και την ψυχολογική που εσωτερικά φορτωνόμαστε.

Τα δικά μας ΕΓΩ είναι ένα τρομερό τερατούργημα, και είναι στην κρυμμένη πλευρά που δεν βλέπουμε. Εκείνα τα οράματα που ο Δάντης είδε στην θεία Κωμωδία «φρικτά, νύχια γαμψά και πτερύγια, δόντια, οπλές, τερατουργήματα και τέρατα» υπάρχουνε στην κρυμ­μένη πλευρά του εαυτού μας, σε εκείνη την πλευρά που δεν βλέ­πουμε.

Στη δουλειά πάνω στον εαυτό μας υπάρχουνε βήματα πολύ δύσκολα. Όταν δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας αλλάζουμε.

Πραγματικά όταν αλλάζουμε παρεξηγούμαστε άσχημα από τους συνανθρώπους μας. Συμβαίνει ότι οι συνάνθρωποί μας δεν θέ­λουν να αλλάξουν, μένουν εμφιαλωμένοι στον χρόνο, είναι το αποτέ­λεσμα από πολλά χθες και αν εμείς αλλάζουμε, αυτοί φωνάζουν και διαμαρτύρονται και μας κρίνουν λανθασμένα. Όλα αυτά πρέπει να τα ξέρει ο γνωστικός σπουδαστής.

Στον κόσμο έχουν γραφτεί πολλοί ηθικοί κώδικες, αλλά τι πράγμα είναι η ηθικότητα; Μήπως θα χρησίμευε για την διάλυση του ΕΓΩ; Θα μπορούσε να φωτίσει την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, την πλευρά που δεν βλέπουμε; Θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην αγιότητα; Τίποτα από αυτά. Η ηθικότητα είναι γέννημα των συνη­θειών του τόπου και της εποχής της. Αυτό που σε ένα μέρος εί­ναι ηθικό, σε άλλο μέρος είναι ανήθικο, αυτό που σε μια εποχή ήτανε ηθικό, σε άλλη έπαψε να είναι. Έτσι λοιπόν σε τι καταλή­γουμε; Σε τι ωφελεί η ηθικότητα;

Στην Αρχαία Κίνα το να σκοτώσεις τον πατέρα σου ήταν δί­καιο, όταν αυτός ήταν αρκετά γέρος και ανίκανος να συντηρεί τον εαυτό του. Τι θα λέγαμε εμείς εδώ αν ένας άνθρωπος σκότωνε τον πατέρα του; Πατροκτόνος, αλήθεια; Έτσι λοιπόν, η ηθικότητα είναι σκλάβα των συνηθειών του τόπου και της εποχής. Επαναλαμβάνω. Τότε, σε τι χρησιμεύουν οι ηθικοί κανόνες που στον κόσμο έχουν γραφτεί; Τι χρησιμεύουν τόσες λάμψεις ηθικής; Θα μπορούσαν αυ­τοί να διαλύουν το ΕΓΩ; Θα μπορούσαν να φωτίζουν το πρόσωπο της δι­κής μας ψυχολογικής σελήνης; Τίποτα δεν χρησιμεύουν. στον δρόμο της διάλυσης του ΕΓΩ σε πρώτη ματιά θα φαινόμαστε ανήθι­κοι, τότε σε τι είδους ηθική χρειάζεται να συνεχίζουμε; Ποια; Αν δεν χρησιμεύ­ουν οι ηθικοί κώδικες; Τότε τι;

Υπάρχει ένας τύπος ηθικής που εσείς δεν ξέρετε. Μερικοί την ξέρουν στα Ιμαλάια. Αναφέρομαι σε αυτόν τον τύπο ηθικής της ευ­θείας διαγωγής της φύσης, αυτήν την ηθική που οι θιβετανοί συγκέ­ντρωσαν στα ΠΑΡΑΜΙΤΑΣ.

Κρίμα που τα ΠΑΡΑΜΙΤΑΣ δεν μπορούν να μεταφραστούν στην δυτική γλώσσα. Τα έχω ψάξει και δεν τα έχω βρει, ηθική πραγ­ματική, τότε ποιος τα καταλαβαίνει;

Μήπως εσείς το καταλάβατε ή μήπως όχι; Αν εσείς αλλάξετε μπορεί να συμβεί οι άνθρωποι να στρέφονται εναντίον σας. Αν κά­ποιος από σας αλλάξει, μπορεί να συμβεί όλοι αυτοί που εδώ είμα­στε, να τον κρίνουμε άσχημα, να τον δείχνουμε με το δάκτυλο σαν ανήθικο, μοχθηρό. «Κοιτάξτε τι έχει κάνει», δηλαδή, αναβλύζει η επίκρισις. Είναι γιατί οι άνθρωποι θέλουνε να παραμένει ο μυημένος εμφιαλωμένος στο παρελθόν, με κανένα τρόπο δεν θέλουνε να ανα­βλύζει ο μυημένος στο καινούργιο, να αλλάζει.

Όταν ο μυημένος αλλάζει είναι άσχημα μεταφρασμένος, λαν­θασμένα κρινόμενος. Έτσι το ΕΓΩ είναι χρόνος και το ΕΓΩ των άλλων δεν μπορεί να ανέχεται το ότι κάποιος ξεφεύγει από το χρόνο, δεν το συγχωρεί με κανένα τρόπο.

Εμένα με πετάξανε από το σπίτι του πατέρα μου, διότι απο­φάσισα να αλλάξω, με είχανε αρκετά βασανισμένο. Ο χάρακας των καθηγητών κτυπούσε πάνω σε μένα αδιάκοπα, μου τραβάγανε τα αυ­τιά. Με χτυπούσανε στο κεφάλι διότι δεν κατείχα τα μαθήματα που για αυτούς ήταν πολύ θεμελιώδη, πράγματα που για αυτούς είναι εύ­κολα και καμαρώνουν να τα έχουνε. Επίσης με πετάξανε από το σπίτι του πατέρα μου και με πετάξανε από το σχολείο, με πετάξανε από όλα τα μέρη. Συμπέρασμα: ΕΓΩ ήμουνα μια θεομηνία, απλώς άλλαζα, δεν ήθελα να συνεχίσω μέσα στον χρόνο. Τότε, με καταδικάσανε σαν αιρετικό, μοχθηρό, τρομερό, μέχρι που με κατα­δίωκαν για να με σκο­τώσουν, εχθρός υπ' αριθμόν ένα από την ορθό­δοξη θρησκεία. Συμπέ­ρασμα: τοποθετήθηκα έξω από το κύμα, δεν μπορούσανε να μου συγχωρήσουν να φύγω από την γραμμή και δεν μου το συγχωρήσανε.

Αν ένας από σας αλλάξει, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι όλοι οι άλλοι θα του κάνουνε κριτική, θέλουμε ακόμη και τον ίδιο το Δά­σκαλο να περπατάει σύμφωνα με μερικούς κανόνες τοποθετη­μένους στον χρόνο και σας βεβαιώνω ότι εσείς, δεν θα με βλέπατε με ευχαρί­στηση αν ΕΓΩ θα ξέφευγα από τους κανόνες. Έχετε τους δι­κούς σας κανόνες και αν ΕΓΩ φύγω από αυτούς τους κανόνες, τότε τι; ήδη δεν θα το βλέπατε με ευχαρίστηση αυτό. Πιθανόν θα πείτε «κοιτάξτε αυτό που κάνει και είναι ένας Δάσκαλος, αδύνατον αυτός δεν είναι ένας Δάσκαλος, γιατί; Διότι θέλησα να φύγω από την γραμμή, διότι δεν θέλησα να συνεχίζω μέσα στους κανόνες σας, διότι δεν θέλησα να συ­νεχίζω εμφιαλωμένος στον χρόνο, διότι δεν ήθελα να συνεχίζω κλει­σμένος στον κώδικα της ηθικής. Αν και φαίνεται απί­στευτο, ο καθέ­νας από εσάς συνεχίζει ένα συγκεκριμένο κώδικα ηθικής, μερικοί από εσάς θα συνεχίζουν τις δέκα εντολές, που ήδη είναι εγκατεστη­μένες και από εκεί δεν φεύγουν ούτε με κανόνια. Άλλοι από σας συνε­χίζετε κανόνες περίπου προεγκατεστημένους στον χρόνο από τις δικές σας οικογένειες. Μερικοί από σας συνεχί­ζετε συγκεκριμμένους κανό­νες διαγωγής που μάθατε σε διαφορετι­κές σχολές ψευτοεσωτερικές ή ψευτοαποκρυφιστικές, που ακούσατε από τους δικούς σας θρησκευ­τικούς παιδαγωγούς.

Όταν κάποιος εξέρχεται, όταν δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτούς τους κανόνες που εσείς έχετε εγκατεστημένους στον νου σας, αυτός ο κάποιος είναι ένας ανάξιος, είναι ένας μοχθηρός. Να δείτε εσείς πόσο δύσκολο είναι να φτάσουμε στην Εσωτερική Αυ­τοπραγ­μάτωση, του Είναι. Σύμφωνα με το πώς αυτοπαρατηρούμαστε ψυχο­λογικά, αφαιρούμε αυτό το κρυφό πρό­σωπο. Γνωρίζουμε ότι στο εσωτερικό μας υπάρχουνε παράγοντες που αγνοούμε, στοιχεία που ούτε από μακριά υποπτευόμαστε.

Όταν διαλύουμε αυτούς τους παράγοντες, προέρχονται ψυχο­λογικές αλλαγές. Πραγματικά αντανακλούν πάνω στους συνανθρώπους αυτές οι αλλαγές και είναι άσχημα μεταφρασμένες από το συνάνθρωπο. Με κανένα τρόπο ο συνάνθρωπος δεν μπορεί να αποδέχεται πως κάποιος δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με τους εγκα­τεστημένους κανόνες, σύμφωνα με τους ήδη γραμμένους κώδι­κες, σύμφωνα με τις διατηρημένες ιδέες. Συμβαίνει ότι στην δουλειά πολ­λές φορές πρέπει να γινόμαστε ανήθικοι, όταν όμως λέω «ανή­θικοι» πρέπει να ξέρουμε να το εννοήσουμε αυτό, να το βάλουμε μεταξύ εισαγωγικών και να το υπογραμμίσουμε. Σας λέω, ότι δεν αναφέρω αυτήν την λέξη με τον τρόπο που εσείς τώρα το εννοείτε, τον αρνητικό τρόπο, μόνο θέλω να διασαφηνίσω αυτήν την λέξη στην εποικοδομη­τική ή αξιόλογη έννοια, στην θετική έννοια, την εποικοδομητική. Στην έννοια ότι υπάρχει ανάγκη να αποφεύγουμε τους εφήμερους κώδικες μερικών ηθικών κανόνων χωρίς στέρεες βάσεις. Παραδείγματος χά­ριν, κάνω παρατήρηση σε κάποιον διότι έχει έρθει ήδη στο τέλος του μαθήματος. «Αυτό λοιπόν δεν είναι σωστό, έχεις κάνει ένα σκάν­δαλο, πρέπει να ερχόμαστε πάντα νω­ρίς, στην ώρα πού αρχίζουμε, αρχίσαμε στις εννιά το βράδυ». Καλά, φτάνουμε τότε στο συμπέρα­σμα ότι η νέα γραμμή συνηθίζει να είναι δύσκολη, στενός ο δρόμος, από πλευρά σε πλευρά υπάρχουνε τρο­μερά βάραθρα, καταπληκτικές άνοδοι, φρικτές κάθοδοι. Δρόμοι! Μπορούν να υπάρχουνε πολλοί δρόμοι, αλλά κανένας δρόμος δεν μας οδηγεί στην κυριαρχία μιας συ­γκεκριμένης ζώνης του Σύμπα­ντος, δηλαδή δεν μας, μετατρέπουν σε κοσμοκράτορα, για να μιλάμε αυτήν την φορά σε Ινδοστανικό τρόπο. Οι άλλοι δρόμοι μας φέρνουν σε συγκεκριμένους παραδείσους, πέ­φτουμε, μας φέρνουν από επι­στροφή στους πόνους της γης, άλλοι στην άβυσσο και στον δεύτερο θάνατο.

Υπάρχουν μονοπάτια που φεύγουν από τον κεντρικό δρόμο με καταπληκτική εμφάνιση αγιότητας αλλά που οδηγούν στην άβυσσο και στον δεύτερο θάνατο. Είναι δύσκολο να μη χανόμαστε, το κανονικό είναι να χανόμαστε για να συνεχίζουμε έναν ηθικό κώ­δικα εγκατεστημένο, χανόμαστε πέφτουμε στην άβυσσο της απώ­λειας.

Τότε; Τι να κάνουμε;

Να αυτοπαρατηρούμαστε ψυχολογικά με αδιάκοπο τρόπο και πριν να επικρίνουμε τους άλλους πρέπει να επικρίνουμε τον εαυτό μας. Πριν να είμαστε βίαιοι με τους άλλους πρέπει να αυτοεξερευνούμαστε για να γνωρίζουμε την δική μας βιαιότητα, την εσωτερική βιαιότητα μας που την φορτωνόματε αν και την απω­θούμε, αν και σκεπτόμαστε πως δεν την φορτωνόμαστε.

Αν οι άνθρωποι ζούσανε με ένα τρόπο πιο συνειδητό, όλα θα ήτανε διαφορετικά. Δυστυχώς, εμείς όπως τόσες φορές σας έχω επα­ναλάβει, έχουμε δημιουργήσει πολλές προσωπογραφίες, διότι μέ­νουμε μόνο σε ένα μικρό μέρος από τον εαυτό μας.

Όταν προβάλλουμε την δική μας συνείδηση πάνω σε αυτό το μέρος που δεν φαίνεται, παύουμε να τρέφουμε τις αντιπροσωπείες και γίνονται κοσμική σκόνη. Αλλάζουμε.

Τι μικρές και δύσμορφες αντιπροσωπείες έχουμε δημιουργή­σει από τον εαυτό μας, τι πενιχρές και τι μακριά είναι αυτές οι αντι­προσωπείες από αυτό που πραγματικά είμαστε δυστυχώς.

Σκέφτομαι φωναχτά, εσείς είστε ένα μέρος από τους δικούς μου συλλογισμούς, πόσο πενιχροί είμαστε, και όμως ούτε από μα­κριά το υποπτευόμαστε πως είμαστε πενιχροί, πως στην κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας φορτωνόμαστε την πενιχρότητα.

Μερικές φορές σκεπτόμαστε ότι αν αυτές οι γνωστικές εσω­τερικές ομάδες θα περπατούσαν καλύτερα θα ήμασταν πιο ευτυχείς, εσώκλειστοι εμείς απαιτούμε ένα ιδεώδη κόσμο για να δουλεύουμε.

Αν θα πηγαίναμε στα βουνά, στις πιο βαθιές πεδιάδες, θα πι­στεύαμε ότι έτσι θα προχωρούσαμε καλύτερα. Αλλά τι μας χρησι­μεύει να κλειδωνόμαστε σε μια σπηλιά, όταν μέσα στον εαυτό μας φορτωνόμαστε όλους αυτούς τους παράγοντες που είναι: η ζηλοτυ­πία, η λαγνεία, το ψέμα, κλπ.; Δεν είμαστε τέλειοι, τέλειος είναι μόνο ο πατέρας αυτό είναι φανερό.

Εδώ είστε όλοι σας συγκεντρωμένοι σαν άγιοι, ναι έτσι εί­ναι, αλλά στο βάθος εσείς έχετε ζηλοτυπίες, μίση, μύθους, ασχήμιες, κρι­τικές, κλπ. όμως δεν ξέρετε. Ο καθένας βλέπει το λάθος των άλ­λων, αλλά δεν το βλέπει στον εαυτό του. Κανένας δεν σκέπτεται ότι το λά­θος που βλέπει στους άλλους το φορτώνεται μέσα στον εαυτό του. Αυτό δεν το σκέπτεται. Είναι λίγοι οι αδελφοί που ξέρουν να συλλο­γίζονται σε αυτά τα πράγματα, είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν να εννο­ούν.

Γιατί θα θέλαμε εμείς κάτι ιδεώδες, ένα ιδεώδη κόσμο, στον οποίον κανένας δεν θα μισούσε, στον οποίον όλοι θα ήτανε αδελφοί, στον οποίον όλοι θα απασχολούνταν μόνο στο να ξέρουνε την αγάπη; Γιατί; Υπάρχει λόγος στο να επιθυμούμε αυτό; Αληθινά δεν υπάρχει. Αν η ομάδα είναι στην τρίτη κάμαρα, συμβολίζει, αντιπροσω­πεύει την ζωή, την ζωή που είναι έξω από αυτήν την κά­μαρα.

Εσείς ξέρετε ότι η ζωή, το τραίνο ζωή, η ανθρωπότητα σε σύ­νολο είναι γεμάτη από τρομερά ελαττώματα. Εσείς ξέρετε ότι αυ­τός ο όμορφος πληθυσμός που αφθονεί εκεί είναι γεμάτος από θυμό, φι­λαργυρία, λαγνεία, ζηλοτυπία, τεμπελιά, λαιμαργία κλπ. Ότι δεν είναι ιδεώδης πράγματι δεν είναι. Γιατί αυτή η μικρή ομάδα θέλουμε να είναι ιδεώδης; Αυτή η μικρή ομάδα αντιπροσωπεύει την ίδια την αν­θρωπότητα, αυτόν το σωρό, αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπους που υπάρχουνε στον κόσμο, εδώ υπάρχει αυτή η μικρή ομάδα με τα ίδια λάθη που έχουνε τα πλήθη. Τότε σε αυτήν την μικρή ομάδα υπάρχει μια καταπληκτική σχολή, υπάρχει ένα καταπληκτικό γυμνάσιο. Έτσι με όλα τα δικά σας λάθη, έτσι όπως είσαστε, είναι ένα καταπλη­κτικό ψυχολογικό γυμνάσιο. Αν ο αδελφός βήτα είπε κάτι για τον αδελφό τάδε, πρέπει αυτός που το είπε (αντί να το πει) να ερευνά τον εαυτό του, να κοιτάζει αυτήν την κρυμμένη πλευρά του εαυτού του, αυτήν την πλευρά που δεν βλέπεται, για να δει γιατί το είπε. Γιατί επέκρινε το συνάνθρωπο, το ότι η αδελφή βήτα είπε κάτι για την άλλη αδελφή, αντί να κάνει κριτική αυτή η αδελφή για την άλλη, να αυτοεξερευνάται για να δει αυτήν την πλευρά της σελήνης που δεν βλέπει Και επίσης είναι σίγουρο ότι το λάθος που βλέπει στην άλλη, σίγουρα το φορτώνεται στην κρυμμένη πλευρά του εαυ­τού της, στην πλευρά που δεν βλέπεται. Αυτό πρέπει να ξέρουμε να το εκμεταλλευ­όμαστε. Ακριβώς αυτά τα λάθη, τα ίδια λάθη των δι­κών μας αδελ­φών, αντί να τα κρίνουμε, να τα εκμεταλλευόμαστε για την ανακά­λυψη του εαυτού μας.

Σε μια μικρή ομάδα (είναι καταπληκτικό, έκτακτο) αντιπρο­σωπεύεται όλη η ανθρωπότητα, υπάρχει εκεί ένα θαυμάσιο γυμνά­σιο, χρήσιμο για την αυτοανακάλυψη, πρέπει να το εκμεταλλευ­τούμε. Αν σε μια ομάδα θα ήταν όλοι τέλειοι, τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη να υπάρχει αυτή η ομάδα. Γιατί;

Αν όλοι φτάσουν στην τελειότητα, γιατί να δημιουργούμε αυ­τήν την ομάδα; Αυτή η ομάδα υπάρχει διότι δεν είμαστε τέλειοι, για αυτό υπάρχει. Αν θα είμασταν τέλειοι αυτή η ομάδα δεν θα υπήρχε. Τα λάθη μας (τα λάθη όλων των αδελφών) προστιθέμενα μεταξύ των είναι τα λάθη της ανθρωπότητας. Εδώ είναι η απόδειξη, η ομάδα εί­ναι ένα δείγμα από το τι είναι η ανθρωπότητα. Τότε να εκμεταλλευό­μαστε αυτό το δείγμα, να εκμεταλλευτούμε αυτήν την σχολή αντί να επικρίνουμε τους άλλους, τους συνανθρώπους μας, να επικρίνουμε στον εαυτό μας. Το λάθος που βλέπουμε στον άλ­λον, πρέπει να μας χρησιμεύει σαν πληροφορία για την συνείδηση. Θα μας επιτρέπει να ξέρουμε ότι φορτωνόμαστε εκείνο το λάθος στην κρυμμένη πλευρά που δεν βλέπουμε.

Δείτε πόσο χρήσιμη είναι μια εσωτερική σχολή, μια σχολή της αναγέννησης. Είναι μια σχολή της αναγέννησης, αλλά εμείς εί­μαστε ηλίθιοι όταν αφήνουμε την σχολή και αλητεύουμε, ψάχνουμε μια ιδεώδη ανθρωπότητα.

Πού θα την βρούμε; Σε τι μέρος του ουρανού; Αδύνατο, αλή­θεια; Υπάρχει μια θεϊκή ανθρωπότητα, ναι αλλά δεν είναι η κανο­νική ανθρωπότητα, όχι, αναφέρομαι με εμφαντικό τρόπο στον Συνει­δητό Κύκλο της Ηλιακής Ανθρωπότητας. Σε εκείνον τον κύκλο που ενεργεί πάνω στα ανώτερα κέντρα του Είναι και η μόνη ανθρωπότητα που ΕΓΩ θα έλεγα ιδεώδη. Πώς ονομάζουμε ιδεώδη το γιο του γείτονα; Πώς μπορούμε να ονομάζουμε ιδεώδη τον Πέτρο, Παύλο, Γιώργο, Γιάννη, Κώστα και Δημήτρη;

Όμως τους χρειαζόμαστε όλοι, τα λάθη του γείτονα είναι ακριβώς πολύ χρήσιμα για μας, μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε σαν ενδείξεις. Αν ΕΓΩ ανακαλύπτω ότι ο κύριος βήτα είναι γεμάτος ζήλεια, τότε πρέπει να είμαι λίγο στοχαστικός. Αν επικρίνω την ζήλεια του κυρίου βήτα, το γενονός αυτό δεικνύει ότι ΕΓΩ την έχω στα βάθη της δικής μου συνείδησης, σε εκείνη την πλευρά που δεν βλέπεται.

Αλλά, πρέπει να ξέρουμε πολύ καλά. Ποιος είναι αυτός που επικρίνει; Ποιος είναι ο λογοκριτικός, ποιο είναι το ΕΓΩ της κριτικής; Αξίζει τον κόπο να το ελαττώνουμε σε κοσμική σκόνη.

Μέχρι εδώ η ομιλία μου, μπορείτε να ρωτάτε με απόλυτη ελευθερία.

ΕΡ: Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε γύρω από τις γοργό­νες;

ΑΠ: Οι γοργόνες, τι θέλεις να ξέρεις γύρω από τις γοργόνες; Μήπως δεν μίλησε ο Βιργήλιος ποιητής της Μάντουα στην Αινειάδα; δεν μίλησε ο Δάντης στην θεία Κωμωδία;

Τι θέλεις να ξέρεις γύρω από τις γοργόνες; Οι γοργόνες με τα γοργονικά δηλητήρια τους δεν είναι άλλο πράγμα, παρά οι τρεις Φούριας, γία τις οποίες μας μίλησε ο Βιργίλιος στην Αινειάδα του, εκεί υπάρχουν, εκεί είναι, ναι, ήδη σας είπα οι τρείς Φούριας.

Εκεί είναι, τρομερές, στον Χριστικό Εσωτερισμό θα μπορού­σαμε να τις ονομάζουμε: την πρώτη Ιούδας ο δαίμονας της επιθυ­μίας, την δεύτερη θα μπορούσαμε να την ονομάζουμε Πιλάτος, ο δαίμονας του νου και την τρίτη μπορούμε να την ονομάζουμε Καϊά­φας, ο δαί­μονας της κακής θέλησης. Να τι αποκεφάλισε ο Περσέας... το πυρογενές σπαθί.... ποιος το έκανε.... Τώρα το σημα­ντικό είναι ο κα­θένας από μας να αποκεφαλίζει τις τρεις γοργόνες που φέρουμε μέσα μας. Αυτές ανήκουν ακριβώς σε εκείνη την κρυμμένη πλευρά του εαυτού μας, σε εκείνη την πλευρά που δεν βλέ­πουμε.

ΕΡ: Όταν αναφέρατε αυτό το ζήτημα του ηθικού κώδικα μου έρχεται η ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει ο κίνδυνος να μετατρέπουμε την Γνώση, τις Γνωστικές διδασκαλίες σε ένα ηθικό κώδικα. Αν πάμε σύμφωνα με την αλήθεια της διδασκαλίας και δεν καταλαβαίνουμε την διδασκαλία, δεν ζούμε σύμφωνα με το καλό της διδασκαλίας μπορεί να υπάρχει αυτός ο κίνδυνος επίσης, δεν είναι αλήθεια;

ΑΠ: Έτσι είναι και βλέπω ότι υπάρχει μια έντονη τάση στους αδελφούς της Γνωστικής Κίνησης να γράφουνε ηθικούς κώ­δικες. Όλοι έχουν την τάση να σέβονται αυτούς τους ηθικούς κώδι­κες, όλοι θέλουνε να εγκαθιστούν ηθικούς κώδικες στην Γνωστική κίνηση με σκοπό όλοι οι αδελφοί να υπακούουν σε αυτούς τους κώ­δικες. Μετά αυτοί οι κώδικες καταλήγουν παράλογοι, παλιοί, λοξοί, μετατρέπο­νται σε μπουκάλια στα οποία ο νους μένει εμφιαλωμένος, τότε έρχε­ται η αποτυχία στην δουλειά της διάλυσης του ΕΓΩ.

Συμβαίνει σε αυτήν την δουλειά να πρέπει να κάνουμε πράγ­ματα που φαίνονται ανήθικα, να πρέπει κάποιος να εξέρχεται από μερικούς κανόνες καμμια φορά στους οποίους όλοι υποβάλλονται.

Συμβαίνει ότι όταν ένας νομίζει πως πάει πολύ καλά, πάει πολύ άσχημα, όπως ακριβώς όταν ένας πηγαίνει καλύτερα είναι όταν οι άλλοι νομίζουν ότι πηγαίνει πολύ άσχημα. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙ­ΝΑΙ ΕΤΣΙ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΛΗ ΑΡΕΤΗ ΣΤΟΥΣ ΜΟΧΘΗΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΚΑΚΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΘΟΥΣ. Υπάρχουνε τρομεροί κίνδυ­νοι, κάποιος μπορεί να εισέρχεται σε ένα δρομίσκο και να νο­μίζει ότι είναι ο σωστός και να απομακρύνεται από το σωστό και πραγματικό Δρόμο.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΓΩ

ΕΡ: Πώς θυσιάζεται ο πόνος;

ΑΠ: θα σας πω μια μεγάλη αλήθεια: Ο πόνος θυσιάζεται μόνο αυτοεξερευνώντας τον, κάνοντάς του αυστηρή ανάλυση. Ας πάρουμε ένα συγκεκριμένο γεγονός: ας πούμε ότι ένας άντρας ξαφ­νικά βρίσκει την γυναίκα του να κάνει ένα έγκλημα σε ένα δωμάτιο με έναν άλλον άντρα. Αυτό πραγματικά μπορεί να προκαλέσει ζήλεια, είναι φυσικό. Εάν βρει την γυναίκα του σε αρκετή οικειότητα με κάποιον μπορεί να υπάρχει μια έκρηξη ζήλιας. Αυτό προκαλεί τρομερό πόνο στον προσβαλόμενο άντρα. Αυτό μπορεί να δημιουρ­γήσει μέχρι και το διαζύγιο. Είναι ένας τρομερός ηθικός πόνος. Όμως η γυναίκα μι­λούσε μόνο σε χαμηλή φωνή, ο άντρας δεν είναι σίγουρος για τίποτα κακό, απλώς μπορεί να βγάλει πολλά συμπερά­σματα. Τι να κάνει για να μπορεί να σωθεί από αυτό τον πόνο; Πώς να το εκμεταλευτεί; Πώς να παραιτηθεί από τον πόνο που του έχει δημιουργήσει αυτό; Υπάρ­χει ένας τρόπος να το λύσει, να θυσιαστεί αυτός ο πόνος; Πώς;

Με σαφή αυτοσυλλογισμό του Είναι, με την αυτοεξευρεύνηση του εαυτού του. Είστε εσείς σίγουροι ότι ποτέ δεν έχετε κατακλιθεί με άλλη γυναίκα; Είστε σίγουροι ότι ποτέ δεν έχετε κάνει μοιχεία; Ούτε σε αυτήν ούτε σε προηγούμενες ενσαρκώ­σεις;

Όλοι στο παρελθόν ήμασταν μοιχοί, άνθρωποι ικανοποιούμε­νοι με την εκσπερμάτωση, αυτό είναι φανερό. Αν κά­ποιος φτάσει στο συμπέρασμα ότι επίσης ήτανε άνθρωπος ικανο­ποιούμενος με την εκ­σπερμάτωση και μοιχός, τότε, με τι εξουσία κρίνει την γυναίκα;

Γιατί το κάνει; Όταν την κρίνει το κάνει χωρίς εξουσία. ήδη το είπε ο Χριστός στην παραβολή της μοιχής, της γυναίκας των Χρι­στιανικών Ευαγγελίων, εξεφράσθη έτσι: «Αυτός που δεν έχει αμαρ­τία, πρώτος ας ρίξει την πέτρα». Κανένας δεν την έρριξε ούτε ο ίδιος ο Ιησούς τόλμησε να την ρίξει και είπε: «Πού είναι αυτοί που σε κα­τηγορούσαν; Ούτε και ΕΓΩ σε κατηγορώ, πήγαινε και μην αμαρτήσεις πια». Ούτε ο ίδιος που ήτανε τόσο τέλειος δεν τόλμησε να την κατη­γορήσει. Όντας αυτός έτσι, τώρα εμείς με τι εξουσία θα το κάνουμε; Τότε ποιος είναι αυτός που μας δίνει την συγκίνηση; Τον υπέρτατο πόνο; Μήπως δεν είναι ο δαίμονας της ζήλιας; Πραγμα­τικά, ποιος άλλος δαίμονας; Το ΕΓΩ της αυτοαγάπης που έχει πλη­γωθεί θανάσιμα, είναι εγωικό εκατό τοις εκατό, και τι άλλο; Το ΕΓΩ της αυ­τοσημασίας, το ότι αισθάνεται πολύ σημαντικός ο κύριος τάδε· «Αυτή η γυναίκα να έρθει εδώ με αυτό το είδος της διαγω­γής!».

Τι υπερηφάνεια τόσο τρομερή του ΕΓΩ της αυτοσημασίας, ή εκείνου του άλλου της ανεπιείκειας που λέει: «Σε καταδικάζω, έξω μοιχαλίδα. Σε καταδικάζω μοχθηρή. ΕΓΩ είμαι ενάρετος ανέγγι­χτος».

Να εκεί το έγκλημα μέσα σε αυτόν τον ίδιο. Αυτό το είδος των ΕΓΩ είναι εκείνα που έρχονται να μας δημιουργούν πόνους. Όταν κάποιος έχει φτάσει στο συμπέρασμα ότι είναι τα ΕΓΩ αυτά που έχουν δημιουργήσει τον πόνο, τότε συγκεντρώνεται στην θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη. Αυτή καταστρέφει τα ΕΓΩ. Όταν καταστραφεί το ΕΓΩ ο πόνος τελειώνει. Όταν τελειώνει ο πόνος μένει η συνεί­δηση δημιουρ­γημένη, τότε μέσω του πόνου έχει αυξηθεί η συνεί­δηση, έχει απο­κτήσει ρώμη. Ας πούμε ότι δεν είναι απλές ζήλιες αλλά υπήρχε πραγματικά μοιχεία. Τότε θα έπρεπε να έρθει διαζύγιο γιατί αυτό το επιτρέπει ο θεϊκός νόμος. Σε αυτήν την περίπτωση επίσης μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά ότι μπορεί να θυ­σιαστεί επίσης αυτός ο πόνος, και να πει: «Καλά, έχει κάνει μοιχεία, ΕΓΩ είμαι σίγουρος ότι δεν έχω κάνει μοιχεία ποτέ; Τότε γιατί κατα­δικάζω; Δεν έχω δίκιο να καταδικάζω κανέναν, διότι αυτός που αι­σθάνεται ελεύθερος από αμαρτία να ρίξει την πρώτη πέτρα τότε, ποιος είναι αυτός που μου προκαλεί τον πόνο; Τα ΕΓΩ της αυτοση­μασίας, της ζήλιας, της αυτο­αγάπης κλπ».

Πρέπει να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι αυτά είναι που μας προκαλούν τον πόνο: Τότε να δουλεύουμε για να τα καταστρέψουμε και ο πόνος θα εξαφανιστεί, θα αφανιστεί, γιατί; Γιατί έχει θυσια­στεί και αυτό φέρνει αύξηση της συνείδησης, διότι αυτές οι ενέρ­γειες που ήταν μπλεγμένες στον πόνο μένουν ελευθερωμένες. Μέ­νει, όχι μόνο η ειρήνη της ήρεμης καρδιάς αλλά και επίσης επέρχε­ται μια αύξηση της συνείδησης, μια μεγένθυση της συνείδησης. Οι άνθρωποι είναι ικανοί για όλα αλλά όχι για να θυσιαστούν, διότι αγαπούν πολύ τους πόνους τους. Όμως συμβαίνει ότι οι πιο μεγάλοι πόνοι είναι αυτοί που προσφέρουν τις καλύτερες ευκαιρίες για την αφύπνιση. Αλλά πρέπει να θυσιάζουμε τους πόνους. Υπάρχουν πολλά είδη πόνων, πα­ραδείγματος χάριν, ένας υβριστής που μας βρίζει, αμέσως μας προ­καλεί επιθυμίες εκδίκησης με τις λέξεις που έχει πει. Αλλά αν δεν ταυτιζόμαστε με τα ΕΓΩ της εκδίκησης, είναι φανερό ότι δεν θα απα­ντούσαμε στην στιγμή με το ένστικτο. Αλλά αν σχετιζόμαστε με το ΕΓΩ της εκδίκησης, αυτά τα ΕΓΩ μας σχετίζουν με άλλα ΕΓΩ πιο διε­στραμμένα και τελειώνουμε στα χέρια των τρο­μερά διεστραμμένων ΕΓΩ, κάνοντας παραλογισμούς. Έτσι όπως υπάρχει η πόλη του Μεξι­κού ή οποιαδήποτε πόλη του κόσμου, είναι φανερό... έτσι όπως στην πόλη βρίσκεται η αστική ζωή, υπάρχουν άνθρωποι από όλα τα είδη. Συνοικίες από κακούς ανθρώπους, συ­νοικίες από καλούς ανθρώπους. Έτσι επίσης συμβαίνει με την δική μας ψυχολογική πόλη: υπάρχουν συνοικίες ανθρώπων αποφασι­στικά διεστραμμένων, ανθρώπων με­σαίων και συνοικίες από αν­θρώπους πάνω κάτω εκλεκτούς μέσα στην δική μας ψυχολογική πόλη.

Τι είναι αυτό: Αν κάποιος ταυτοποιείται π.χ. με ένα ΕΓΩ της εκδίκησης, αυτό τον συνδυάζει με άλλα ΕΓΩ πιο διεστραμμένα. Το σημαντικό είναι να μην ταυτοποιούμασε με τον υβριστή. Υπάρχουν ΕΓΩ μέσα μας που μας υπαγορεύουν αυτό που πρέπει να κάνουμε: Απάντησε, εκδικήσου, ανταπόδωσε το. Αν κάποιος ταυτίζεται με αυτά τελειώνει ταυτισμένος με τον υβριστή. Αλλά αν δεν ταυτίζεται με αυτό το ΕΓΩ που του υπαγορεύει κάτι, τότε δεν κάνει ότι του λέει το ΕΓΩ.

Το ενδιαφέρον θα ήταν αν οι προσβεβλημένοι θα μπορούσαν να θυσιάζουν τον πόνο, και μπορούν να τον θυσιάζουν μέσω του δια­λογισμού. Να καταλάβουν ότι ο υβριστής είναι μια κακή μηχανή ελεγχόμενη από ένα συγκεκριμένο ΕΓΩ. Να καταλάβουν ότι εμείς εί­μαστε μια μηχανή που έχει επίσης τα ΕΓΩ της. Τότε αν καταλάβουμε και συγκρίνουμε ότι μέσα μας επίσης έχουμε το ΕΓΩ του υβριστή, δεν υπάρχει λόγος να τον καταδικάσουμε. Επίσης πρέπει να καταλά­βουμε τι είναι αυτό που έχει πληγωθεί σε εμάς; Πιθανόν η αυτοαγάπη, πιθανόν η υπερηφάνεια. Αυτό που πρέπει να ανακα­λύψω είναι, τι ήταν αυτό που με πλήγωσε, η αυτοαγάπη ή τι; Όταν έχω ανακαλύψει τι ήταν αυτό που πληγώθηκε προχωρώ στην εξά­λειψη της αυτοαγάπης. Και όταν έχει κάποιος θυσιάσει τον πόνο, έχει ελευ­θερωθεί από αυτόν και γεννιέται μια αρετή, αυτή της ηρε­μίας, έχει ξυπνήσει λίγο περισσότερο. Πρέπει να υπολογίσουμε όλους τους ηθοποιούς. Πρέπει να μάθουμε να θυσιάζουμε τον πόνο. Οι άνθρωποι είναι ικανοί να θυσιάζουν τα πάντα εκτός από το δικό τους πόνο, αγαπούν τις ίδιες τις οδύνες τους, τις λατρεύουνε, να εκεί είναι το λά­θος.

Να μάθουμε από τα δικά μας λάθη! Αυτό είναι το ενδιαφέρον για να μάθουμε να αφυπνίσουμε συνείδηση και βεβαίως δεν είναι εύ­κολο πράγμα. Η δουλειά εναντίον του ίδιου του εαυτού μας είναι πολύ σκληρή, αλλά αξίζει τον κόπο να διαφωνήσουμε με τον εαυτό μας για το αποτέλεσμα που θα επιτύχουμε όταν αφυπνι­σθούμε.

ΕΡ: Τι είναι αυτό που έχει δώσει σε εσάς αυτήν την ικανότητα ανάλυσης;

ΑΠ: Στην αρχή, η ικανότητα ανάλυσης ακόμα και όταν ΕΓΩ σκεφτόμουνα ότι ήτανε καταπληκτική, κατάληγε σε σχέση με την τωρινή ικανότητα που έχω, κάτι εμβρυοειδές. Η τωρινή ικανότητα αναλύσεως δεν αποκτήθηκε παρά με την εκμηδένιση του ΕΓΩ. Όταν κάποιος έχει ΕΓΩ είναι πολύ αδέξιος, αλλά όταν εκμηδενίσει το ΕΓΩ η Ουσία μένει ελεύθερη, και η ελεύθερη Ουσία του απονέμει την εξυ­πνάδα. Αυτός που έχει ΕΓΩ νομίζει ότι είναι έξυπνος αλλά δεν εί­ναι. Θα μπορεί να είναι διανοητικός, αλλά ένα πράγμα είναι να είναι δια­νοητικός και άλλο να είναι έξυπνος, πρέπει να κάνουμε πλήρη δια­φοροποίηση ανάμεσα στις δύο αυτές απόψεις.

Όταν κάποιος δεν έχει ενώ ειναι έξυπνος, αλλά όταν έχει ΕΓΩ, ακόμα και αν νομίζει ότι είναι πολύ έξυπνος λόγω του ότι έχει διαβά­σει ή ότι ανήκει σε μια σχολή, δεν είναι, δεν είναι έξυπνος, αυτή είναι η πραγματικότητα των γεγονότων.

Όταν ΕΓΩ είχα ΕΓΩ, σκεπτόμουν ότι είχα μια μεγάλη ικανό­τητα ανάλυσης. Αφού είχα καταστρέψει το ΕΓΩ, έφτασα να κατα­λάβω ότι εκείνη την εποχή η ικανότητα μου ανάλυσης ήτανε εμβρυική, αλλά ΕΓΩ πίστευα ότι ήταν τεράστια, λόγω του ότι είχα διαβάσει. Μόνο ο καιρός μου απόδειξε ότι δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο σκεπτόμουν. Έτσι το σημαντικό της ζωής είναι να έχουμε την ικανό­τητα του σαφούς αυτοσυλλογισμού του Είναι. Αλλά αυτός αν­θίζει, με την εκμηδένιση του ΕΓΩ και μπορεί να δει τα πράγματα πιο ξεκά­θαρα.

Η ΕΠΑΝΕΚΤΊΜΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Αν δεν αγαπάμε την δουλειά, τότε δεν είναι δυνατόν να γίνε­ται η συνάφεια με την γνωστική εσωτερική δουλειά. και αν δεν υπάρ­χει συνάφεια της δουλειάς με τις δικές μας ζωές, πραγματικά δεν θα δου­λεύουμε, αυτό είναι όλο. Θα αρκούμαστε με το να διαβάζουμε με­ρικά έργα, με το να ερχόμαστε στις διαλέξεις, αλλά δεν θα δουλεύ­ουμε, να εκεί είναι το σοβαρό.

Όταν δεν δουλεύουμε στις διδασκαλίες που εμείς λέμε εδώ ή στην τρίτη κάμαρα ή στην διδασκαλία που δίνουμε μέσω των δικών μας βιβλίων, αναμφισβήτητα δεν μπορούμε να καταλαβαίνουμε ούτε έτσι την Γνωστική εσωτερική δουλειά.

Θυμηθείτε την παραβολή του εμπόρου στο Χριστικό Ευαγγέ­λιο. Την περίπτωση εκείνη ενός εμπόρου που ήθελε να απο­κτήσει ένα πάρα πολύ αξιόλογο μαργαριτάρι. Έτυχε και δεν είχε, σε εκείνη την στιγμή, πώς να το αποκτήσει. Τι έκανε. Πούλησε όλα αυτά που είχε (όλες τις δικές του αξίες, δηλαδή όλα αυτά που είχε) με σκοπό να αποκτήσει αυτό το αξιόλογο μαργαριτάρι. Το από­κτησε. Έτσι επίσης η Χριστική Εσωτερική δουλειά είναι σαν ένα πάρα πολύ αξιόλογο μαργαριτάρι, και για να το αποκτήσουμε πρέ­πει να αφήσουμε όλους τους τύπους δευτερεύοντος ενδιαφέροντος. Να αφήνουμε όλα αυτά, τα του κόσμου, που μπορούν να μας προ­σελκύουν και να αφιερωνό­μαστε αποκλειστικώς στην δουλειά. Όπως εμείς έχουμε διαφορετικά ψυχολογικά επιπρόσθετα μέσα στο εσω­τερικό μας που προσωπο­ποιούν το θυμό, την απληστία, την λαγνεία, την ζηλοτυπία, την περηφάνεια, την τεμπελιά, την λαιμαργία κλπ. τότε όλα αυτά κατευθύ­νονται προς τα πιο διαφορετικά ενδιαφέροντα. Έχουνε την ψυχική ενέργεια εγκλωβισμένη σε αυτές ή εκείνες τις αξίες. Αν ένας άνθρω­πος πετύχει να την ελευθερώσει, τότε μπορεί να την συγκεντρώσει, ας πούμε, σεαυτό, το πάρα πολύ αξιόλογο μαρ­γαριτάρι που είναι η Γνω­στική εσωτερική δουλειά. Όταν ένας ελευ­θερώνει την ενέργειά του, όταν την βγάζει από τα υλικά συμφέροντα, από τα εγωιστικά συμφέ­ροντα, όταν την εξάγει από τα εμπαθή συμ­φέροντα, όταν την αποσπά από ό,τι δεν έχει σημασία, όταν την συ­γκεντρώνει σε μια μόνο διεύ­θυνση (που είναι η Δουλειά) πραγμα­τικά γίνεται τότε η συνάφεια με την Δουλειά, και τότε αφιερώνεται ολικά στην δουλειά πάνω στον εαυτό του.

Αυτό οδηγεί φυσικά στην ριζική μεταμόρφωση. Τότε, είναι απαραίτητο να το καταλάβουμε αυτό, αν πραγματικά επιθυμούμε την αλλαγή, την μεταμόρφωση. Αναμφισβήτητα η αγάπη προς την δουλειά είναι βασική. Όταν μιλάμε για την αγάπη πρέπει να είμαστε συνετοί στην ανάλυση, μην ξεχνάτε ότι ΕΓΩ ειμαι μαθηματικός στην έρευνα και απαιτητικός στην έκφραση. Η λέξη αγάπη, αυτή καθ’ εαυτή είναι λίγο αφηρημένη, χρειάζεται να την προσδιορίσουμε για να ξέρουμε τι είναι αυτό που ονομάζεται αγάπη. Πρώτα από όλα πρέπει να κοιτάμε λίγο το Χριστικό Ευαγγέλιο. Ο Μεγάλος Καβίρ Ιησούς είπε: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, έτσι βεβαιώνετε και αποδεικνύετε ότι εί­στε μαθητές μου». Πραγματικά η φράση του Μεγάλου Καβίρ είναι πολύ ενδιαφέρουσα: «Να αγαπάμε το θεό πάνω από όλα τα πράγματα και το συνάνθρωπο μας σαν τον εαυτό μας» ή «Μην κάνετε στους άλλους αυτό που δεν θέλετε να κάνουν σε σας».

Οι άνθρωποι όταν ακούνε τις λέξεις της αγάπης, νοιώθουν πως κάτι φτάνει στην καρδιά τους. Αλλά όπως δεν έχουν δόση αντι­κειμενικότητας στην σκέψη τους, όπως έχουν την διανοητικότητα σε υποκειμενική κατάσταση, πραγματικά δεν λαμβάνουν την βαθειά έν­νοια αυτής της λέξης. Είναι αναγκαίο και μη αναβλητέο να εννο­ούμε τι είναι αγάπη. Εκείνη την φράση του «Μη κάνετε στους άλ­λους αυτό που δεν θέλετε να κάνουν σε σας» μπορούμε να την μετα­φράσουμε έτσι «Να συνειδητοποιείς τους άλλους, δηλαδή, τους συ­νανθρώπους σου, και τον εαυτό σου». Και εκείνη η άλλη: «αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως ΕΓΩ σας έχω αγαπήσει» μπορεί να μεταφρα­στεί: «συνειδητο­ποιείστε τους άλλους και τον εαυτό σας», «Να αγαπάς το θεό πάνω από όλα τα πράγματα και το συνάνθρωπο σαν τον εαυτό σου» μπορεί να μεταφραστεί «Συνειδητοποιείστε την θείκότητα που υπάρχει στο εσωτερικό του συνανθρώπου σας και του εαυτού σας». Έτσι χρειάζε­ται να συνειδητοποιούμε αυτό που ονομάζεται αγάπη, που θα μπο­ρούσε να είναι μεταφρασμένο σαν συνείδηση. Πώς θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αγαπά τους συναν­θρώπους του, δηλαδή να τους καταλάβει, αν δεν έχει συνειδητο­ποιήσει τους συνανθρώπους του; Πρέπει να συνειδητοποιούμε τους συνανθρώπους μας, αν πραγματικά θέλουμε να τους καταλάβουμε, και μόνο όταν τους καταλάβουμε θα μπορούμε να αισθανόμαστε προς αυτούς αγάπη. Αλλά για να μπο­ρούμε να συνειδητοποιούμε τους συνανθρώπους μας χρειάζεται να συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας. Αν ένας άνθρωπος δεν έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του πώς μπορεί να συνειδητοποιεί τους συνανθρώπους του; Και αν δεν συνειδητοποιεί τους συνανθρώπους του πώς θα μπορούσε να τους καταλαβαίνει; Ποια θα ήταν η συμπε­ριφορά του σε αυτούς; Αυτό είναι σημαντικό. στην Γνωστική Εσωτε­ρική δουλειά πρέπει να υπάρ­χει στοργή σας είπα, αλλά δεν θα μπο­ρούσε να υπάρχει αν δεν την καταλάβουμε. Η κατανόηση είναι θεμε­λιώδης. Συνεχίζοντας παρα­κάτω, συνεχίζοντας με αυτές τις αναζητή­σεις, θα πούμε το εξής: Υπάρχουν τρεις τάξεις αγάπης. Όταν ένας από τους μαθητές ρωτάει τον Ιησού, ή καλύτερα λέει στον Ιησού, ότι τον αγαπάει, ο Ιησούς ερωτά στους μαθητές του, τους ρωτάει τι τάξη αγάπης αισθάνονται για Αυτόν. Εμείς πρέπει να εννοούμε λιγάκι αυτό το πράγμα, διότι υπάρχει αγάπη απλώς σεξουαλική, υπάρχει αγάπη απλώς συγκινη­σιακή, και υπάρχει αγάπη συνειδητή. Σε μια από τις δικές μας λει­τουργίες λέμε: «Αγάπη είναι νόμος, αλλά συνειδητή αγάπη». Πολ­λοί άνθρωποι εννοούν, εν τω μεταξύ, μόνον το σεξ, αυτό όμως είναι σεξουαλική αγάπη τίποτε άλλο.

Υπάρχουν άλλοι που έχουν το κέντρο βαρύτητας στην συγκί­νηση, δηλαδή καλλιεργούν αγάπη απλώς συγκινησιακή. Μια συγκι­νησιακή αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων, αναμφισβήτητα, στρέφεται προς το μίσος και τανάπαλιν, είναι άστατη, είναι γεμάτη από πι­κρίες, πάθη, ζηλοτυπίες κλπ. για αυτό δεν θα μπορούσαμε να την τα­ξινο­μούμε σαν μια συνετή αγάπη στο συγκεκριμένο νόημα της λέ­ξης. Αναμφισβήτητα η συνειδητή αγάπη αξίζει το δικό μας σεβα­σμό. Αλλά για να υπάρχει συνειδητή αγάπη γίνεται αναγκαίο πρώτα από όλα να δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας, για να αφαιρούμε από τον εαυτό μας τα ανεπιθύμητα ψυχικά στοιχεία που φορτώνουμε στο εσωτερικό μας. Αντίθετα δεν θα υπήρχε συνειδητή αγάπη σε μας. Πώς θα μπορούσε να έχει συνειδητή αγάπη κάποιος που είναι εντε­λώς συγκινησιακός, ένας άνθρωπος γεμάτος ζήλιες, γεμάτος πάθη; Για να γεννηθεί αυτή η συνειδητή αγάπη πρέπει να αφαι­ρούμε τα εντελώς αισθησιακά στοιχεία, κλπ. και να μάθουμε να το­ποθετούμα­στε πάντα στην σκοπιά του άλλου.

Πόσο δύσκολο είναι να μάθουμε να τοποθετούμαστε στην σκοπιά του άλλου! Όποιος υψώνεται, όποιος μαθαίνει να νοιώθει συ­νειδητή αγάπη ξέρει να τοποθετείται στην σκοπιά του άλλου. Εκείνο το «να μην κάνεις στον άλλον αυτό που δεν θέλεις να κάνουν σε σένα» μπορούμε να το μεταφράσουμε: «κάνετε συνείδηση των άλ­λων και του εαυτού σας». Αν ένας άνθρωπος δεν τοποθετείται στην σκοπιά του άλλου, αποτυγχάνει αναπόφευκτα. Δεν θα φτάσει να αγα­πάει ποτέ συνειδητά κανέναν. Αλλά για να τοποθετούμαστε στην σκο­πιά του άλλου πρέπει να αφήνουμε σε μια πλευρά την αυτοαγάπη. Δυστυχώς οι άνθρωποι έχουν φτιαχτεί σύμφωνα με το πρότυπο της αυτοαγάπης. Είναι φανερό ότι πρέπει να αφαιρούμε από τον εαυτό μας, τις διαφορετικές απόψεις του ΕΓΩ της αυτοαγάπης. Σε μεγάλο βαθμό αυτό που ονομάζεται αγάπη, αυτό που οι άνδρες νοιώθουν προς τις γυναίκες ή τανάπαλιν στο βάθος δεν είναι παρά μια έκφραση της αυτοαγάπης. Το ΕΓΩ της αυτοαγά­πης πρέπει να αχρηστεύεται, πρέπει να καταστρέφεται, πρέπει να ελαττώνεται σε στάκτη, αν πραγματικά θέλουμε να μάθουμε να βλέπουμε την σκοπιά του άλλου. Κανονικά, κανείς δεν ξέρει να βλέ­πει την σκοπιά του άλλου, κανείς δεν ξέρει να τοποθετείται στην θέση των άλλων. Ο καθένας είναι τόσο κυβερνώμενος από το ΕΓΩ της αυ­τοαγάπης που ούτε του έρχεται να σκέπτεται να τοποθετείται στην σκοπιά του άλλου. Αν ένας άνθρωπος αφαιρεί από τον εαυτό του το ΕΓΩ της αυτοαγάπης, κάνει ένα μεγάλο βήμα. Και αν κατορθώνει να αφαιρεί εκείνα τα ψυχολογικά στοιχεία που προσωποποιούν κα­θαρά, την αλαζονεία, την υπεροχή και την ανεπιείκεια, πραγματικά θα πραγματοποιεί καταπληκτικές προόδους. Διότι η αλαζονεία, το να πιστεύουμε εκείνο που μας κάνει να νιώ­θουμε τον εαυτό μας πολύ μεγάλο άνθρωπο και μας κάνει να συμπε­ριφερόμαστε μπροστά στους άλλους με ένα τρόπο δεσποτικό, είναι εμπόδιο για την αφύ­πνιση της συνείδησης. Ένας αλαζώνας άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να αγαπάει τους συνανθρώπους του, πώς να τους αγαπήσει; Η υπεροχή, τι να πούμε για αυτό το ΕΓΩ της υπεροχής, γιατί πρέπει να αισθανόμαστε εμείς τόσο σημαντικοί μπροστά στον εαυτό μας, μπροστά στον συνάνθρωπο μας, αν εμείς δεν είμαστε τί­ποτα παρά άθλια σκουλήκια της λάσπης της γης; Αυτό για την υπε­ροχή, αυτό το να πιστεύουμε τον εαυτό μας ανώτερο από τους άλ­λους, είναι εμπόδιο για την αφύπνιση της συνείδησης. Η ανεπιείκια μας οδηγεί στην κριτική. Βλέπουμε τα ελαττώματα του συνανθρώπου αλλά δεν βλέπουμε τα ελαττώματα μας, βλέπουμε το άχυρο στο ξένο μάτι, αλλά δεν βλέπουμε το δοκάρι που υπάρχει στο δικό μας. Μόνο όταν ένας άνθρωπος τοποθετείται στην σκοπιά του άλλου, τότε μαθαί­νει να είναι επιεικής, και σαν αποτέλεσμα εξαφανίζει την καταστρε­πτική και επιβλαβή κριτική. Γίνεται αναγκαίο να μάθουμε να τοποθε­τούμαστε στην θέση των άλλων. Αν ο κύριος τάδε έκλεψε, εί­μαστε σίγουροι ότι εμείς ποτέ δεν έχουμε κλέψει κανέναν; Ποιος θα μπο­ρούσε να το πει; Αν ο κύριος τάδε έκανε μοιχεία, είμαστε σί­γουροι ότι ποτέ στην ζωή μας δεν έχουμε κάνει μοιχεία; Πώς ο κύ­ριος Β δια­πράττει αυτές και εκείνες τις αταξίες, είμαστε σίγουροι ότι ποτέ δεν τις έχουμε διαπράξει εμείς; Βέβαια όταν αναπτύξουμε την επιείκεια, αυτή η καταστρεπτική κριτική εξαφανίζεται.

Χρειάζεται να αναπτύξουμε την επιείκεια, αλλά για να ανα­πτύσσεται η επιείκεια σε μας πρέπει να αφαιρούμε τα ψυχικά επιπρό­σθετα της ανεπιείκειας. Μόνο έτσι θα μπορεί να γεννηθεί σε μας η επιείκεια, και αυτό είναι καθαρό και ολόκληρο στην υπέροχη έννοια της λέξης.

Είναι εκπληκτικό το να δούμε πώς γίνεται η κριτική του συ­νανθρώπου μας. Αν τοποθετούμαστε στην σκοπιά του συνανθρώπου, ασφαλώς αν αλλάζαμε την προσωπικότητα μας με την προσωπικό­τητα του συνανθρώπου, θα καταλαβαίναμε το συνάνθρωπο, και τότε δεν θα κάναμε κριτική. Καταλήγει πολύ σημαντικό να μάθουμε να το­ποθετούμαστε στην σκοπιά του άλλου, στην θέση του συνανθρώπου, αυτό είναι απαραίτητο. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν ξέρουνε να δούνε την σκοπιά του άλλου, και για αυτό σφάλλουν αξιο­θρήνητα.

Αναμφισβήτητα η συνείδηση είναι το σημαντικό, και η συνεί­δηση είναι αγάπη. Αγάπη και συνείδηση είναι δυο μέρη από το ίδιο πράγμα. Αν ένας άνθρωπος αποφασίζει αληθινά να συνειδητο­ποιήσει τον εαυτό του, θα συνειδητοποιεί και τους συνανθρώπους του. Εκ­πλήσσει να δούμε, επί παραδείγματι, τους βασανιστές εκεί­νους που βασανίζουν τους άλλους πόσο ασυνείδητοι είναι, διότι όταν βασανί­ζουν τους άλλους βασανίζουν τον εαυτό τους. Αν ένας άνθρωπος βα­σανίζει τους άλλους, αργότερα θα είναι βασανισμέ­νος, δεν είναι αυτό το χειρότερο εμπόριο;

Πρέπει να δούμε όλες αυτές τις απόψεις αν πραγματικά επι­θυμούμε να κάνουμε έκτακτες προόδους στο πεδίο του Είναι. Όταν ερχόμαστε στην Γνωστική Εσωτερική δουλειά υπάρχει μια τρομερή και φοβερή μάχη μεταξύ των παλιών αξιών και της δουλειάς που πρέπει να κάνουμε. Όπως σας είπα, υπάρχουνε πολλαπλάσια ενδια­φέροντα μέσα μας. Υπάρχουνε πολλαπλάσια επιπρόσθετα κατευθυ­νόμενα προς τα πιο διαφορετικά ενδιαφέροντα πολιτικού, οικονομι­κού, κοινωνικού και εμπαθή τύπου. Αυτό ακριβώς μας εμποδίζει να αφιερωθούμε ολοκληρωτικά στην Γνωστική Εσωτερική δουλειά. Να περάσουμε από αυτήν την φάση στην άλλη στην οποία τα αφήνουμε όλα για την Εσωτερική δουλειά είναι το ριζικό, είναι το οριστικό. Να εγκαταλείπουμε όλα τα πράγματα του κόσμου για να αφιερωνό­μαστε στην εσωτερική δουλειά. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν σκέπτο­νται έτσι. Κανονικά οι μαθητές, οι δόκιμοι, περνάνε πολύ καιρό με­ταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, μεταξύ των περασμένων αξιών, ας πούμε, και της Γνωστικής δουλειάς. Γίνεται ένα είδος σαν κάτι άμορφο, ασυνάρτητο, θέλουν να δουλεύουν αλλά δεν την ακο­λου­θούν ολικά, συμπέρασμα, οι άνθρωποι χάνουν πολύ καιρό.

Υπάρχουνε μερικοί που αποφασίζουν να δουλεύουν πάνω στον εαυτό τους, αλλά πόσο λίγοι είναι αυτοί που αποφασίζουν να τα αφήσουν όλα για το αξιόλογο μαργαριτάρι.

Χρειάζεται μια επανεκτίμηση της ζωής, των αξιών που έχουμε για αυτή, για να μπορούμε να αφιερωνόμαστε μετά στην σοβαρή δουλειά πάνω στον εαυτό μας. Αυτό για την επανεκτίμηση είναι ση­μαντικό. Τι θα εννοούσαμε επανεκτίμηση; Ποια θα ήταν η έννοια της επανεκτίμησης;

Εκτιμούμε όλα τα ενδιαφέροντα μας, αλλά η επανεκτίμηση, πάει πιο μακριά: στο να φτάσουμε να καταλάβουμε μέσα από αυτήν, ότι όλα τα ενδιαφέροντα οικονομικά, κοινωνικά, κλπ, είναι άχρηστα και μάταια αλλά η δουλειά είναι το πιο αξιόλογο από όλα. Η επανε­κτίμηση τότε μας κάνει να εγκαταλείψουμε πολλά ενδιαφέροντα εγωιστικού τύπου, για να αφιερωνόμαστε εντελώς στον υπέροχο Χριστικό Εσωτερισμό.

Πραγματικά αγαπητοί μου αδελφοί, είναι θεμελιώδης η Βου­διστική Εξάλειψη. Οι θεόσοφοι τρέμουν στην λέξη εξάλειψη, να μην υπάρχουνε λένε, είναι οδυνηρό. Αλλά χρειάζεται να περάσουμε από την μεγάλη Βουδιστική Εξάλειψη, να μην υπάρχουμε εδώ και σε όλους τους κόσμους, να μη φοβόμαστε το θάνατο. Δυστυχώς οι άν­θρωποι φοβούνται το θάνατο, και ασυνείδητα προβάλλουν αντί­σταση σε αυ­τές τις διδασκαλίες. Οι ίδιοι εσείς που με ακούτε, είστε σίγουροι πως δεν προβάλλετε καμμιά αντίσταση αυτήν την στιγμή στην εξήγηση που τώρα θα σας δώσω πάνω στην Γνωστική Εσωτε­ρική δουλειά; Είστε σίγουροι ότι δεν βαριέστε αυτήν την στιγμή; Πώς δεν χασμουριέστε; δεν νοιώθετε πως με το να σας μιλήσω ΕΓΩ με αυ­τόν τον τρόπο (μερικοί από σας δεν νοιώθετε) πως γίνεται λίγο ξερή η διδασκαλία;

Όμως αν αρχίσω να σας μιλώ αυτήν την στιγμή πάνω στο λα­χείο ή πάνω στο πώς να καλυτερεύσουμε την οικονομική κατά­σταση, ή πώς να επιτυγχάνουμε στην αγάπη, ή κάτι τέτοιο περίπου, σας λέω πως δεν θα χασμουριέστε. Αλλά όταν αναφέρω κατευθείαν την δουλειά πάνω στον εαυτό μας και αυτό που ονομάζεται «Βουδι­στική Εξά­λειψη» αναμφισβήτητα σε καθένα σας γίνεται μια υποσυ­νείδητη αντίσταση, γιατί; Διότι με κανένα τρόπο το ΕΓΩ δεν θέλει να σταματή­σει να υπάρχει. Το ΕΓΩ απωθεί αυτόν τον τύπο διδασκα­λίας, διότι κα­τευθύνεται εναντίον της ίδιας της επιθυμίας του. Υπάρχει κανένας από σας που επιθυμεί να μην υπάρχει; Διότι εσείς θα θέλατε να υπάρ­χετε εδώ και στους ανώτερους κόσμους. Μερικοί από σας θα πούνε, καλά, ΕΓΩ δεν έχω διάθεση να υπάρχω πια στον φυσικό κόσμο, θα ήθελα να μεταστώ, αλλά με τι μυστική επιθυμία σκέπτεστε έτσι; Απλώς διότι θα επιθυμούσατε να μένετε στους ανώ­τερους κόσμους, αυτό είναι καθαρό, αλλά σε μια κατάσταση λιγάκι καλύτερη. Γιατί οι παπάδες, επί παραδείγματι, έχουν τόσο κόσμο; Διότι οι παπάδες δεν προσφέρουν την διδασκαλία της Βουδιστικής Εξάλειψης στους ενορί­τες τους. Το αντίθετο, τους προσφέρουν τον ουρανό με μερικές άνε­τες πληρωμές, δηλαδή, τους δίνουν το διαβα­τήριο για τον ουρανό. Μια άνετη ζωή πιο πέρα απολαμβάνοντας όλους τους τύπους της τι­μής, αν η χήρα αφήνει μια καλή περιουσία στην εκκλησία π.χ. θα της δώσουνε για αντάλλαγμα το διαβατήριο για τον ουρανό. Αυτό είναι σοβαρό. Έτσι, θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος ένας κοινός εγκληματίας, ένας μεγάλος δολοφόνος, αλλά φτάνει το να εξομολο­γείται για να έχει το διαβατήριο για τον ουρανό. Αλλά, αν ακόμη αφήνει μερικά λεφτά για τον παπά πριν πεθάνει, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι σύμφωνα με τον παπά θα πάει κατευθείαν στον ουρανό. Και ούτε θα περάσει από το καθαρ­τήριο, θα είναι ευτυχής. Αυτό τρα­βάει, αρέσει στους ανθρώπους, έχει πολλή εξουσία, διότι στο ΕΓΩ δεν του αρέσει με κανένα τρόπο να του βάλει κάποιος ένα πιστόλι στο στήθος, είναι καθαρό. Μου έρχονται γράμματα από όλη την Κε­ντρική Αμερική, από όλη την Νότιο Αμερική, με ρωτάνε για Τσάκρας, με ρωτάνε για μυήσεις, εξουσίες, κοινωνικές θέσεις, θέσεις μέσα στην ίδια την κίνηση, οικονομικές καταστάσεις, ερωτικές καταστά­σεις κλπ. Αλλά πολύ σπάνια στην ζωή έχω λάβει κάποιο γράμμα που σχετίζεται με την διάλυση του ΕΓΩ. Με μεγάλο πόνο, δεν βρίσκω ένα γράμμα από κάποιον που πο­λεμάει για να αλλάξει. δεν βρίσκω ένα γράμμα από κάποιον που πο­λεμάει για να διαλύσει το ΕΓΩ. δεν βρί­σκω ένα γράμμα από κάποιον που είναι εντελώς αφιερωμένος στον θάνατο του εαυτού του. Έτσι σας λέω: να ζείτε, όλοι ακόμα και αν εί­στε μαύροι μάγοι, δεν πειρά­ζει, αλλά να ζείτε. Αυτό είναι ότι θέλετε εσείς, να είστε μεγάλοι κύ­ριοι, να είστε δυνατοί, αλλά χωρίς να ενο­χληθείτε λιγάκι με την εκ­μηδένιση των ελαττωμάτων. Αλλά συμβαί­νει ότι μόνο με το θάνατο θα έρθει το καινούργιο. Αν το σπέρμα δεν πεθαίνει το φυτό δεν γεν­νιέται, αλλά δεν θέλετε να το καταλάβετε. Με­ρικοί μεμψιμοιρούν στα γράμματα τους διότι λένε πως ακόμα δεν επιτυγχάνουν να φεύγουνε συνειδητά στο αστρικό, πως θα ήθελαν να είναι φωτισμέ­νοι, αλλά δεν έχουν λάβει ακάματη φώτιση από τους ανώτερους κό­σμους και άλλες ανοησίες, αλλά δεν θέλουνε να κατα­λάβουνε ότι την φώτιση δεν είναι δυνατόν να την επιτύχουν αν πριν δεν έχουνε απε­λευθερώσει την συνείδηση.

Δε θέλουν να καταλάβουνε ότι η συνείδηση δεν χειραφετείται ποτέ αν δεν καταστρέφουνε πρώτα το ΕΓΩ. Αυτό δεν θέλουνε να το καταλάβουνε. Αυτοί θέλουν να είναι φωτισμένοι αλλά χωρίς να αφαιρούν το ΕΓΩ. Οι εξουσίες δεν χρησιμεύουν σε τίποτα αν δεν πεθά­νουμε στον εαυτό μας. Τι χρησιμεύουν όλες αυτές οι σχολές που δεν διδάσκουνε την καταστροφή του εαυτού μας; Η φώτιση, η χειραφέ­τηση, δεν έρχονται παρά με το θάνατο. Τότε αν δεν πεθαί­νουμε θα χάσουμε τον καιρό άθλια. Για να πεθαίνουμε στον εαυτό μας πρέπει να αγαπάμε την δουλειά, πρέπει να την περιβάλλουμε με στοργή, πρέ­πει να την περιβάλλουμε με αγάπη. Η συνείδηση εμφια­λωμένη στα διαφορετικά ΕΓΩ (ψυχικά επιπρόσθετα που αποτελούν τον εαυτό μας) διαδικάζεται σύμφωνα με την ίδια συνθήκη. Αναμ­φισβήτητα ενώ έχουμε την συνείδηση μποτιλιαρισμένη μέσα στο ΕΓΩ, είναι ανώμαλη, κατέχει έναν ανώμαλο ψυχισμό.

Συνεχώς ακούμε γεγονότα για ανθρώπους που τους παίρνουν οι εξωγήινοι μέσα στο διάστημα. Εκείνοι που έχουν ταξιδεύσει, που τους έχουν πάρει σε διαστημόπλοιο, στον γυρισμό πάντα έχουνε πει πως ήταν μέσα σε ένα εργαστήριο σε κάποιο διαστημόπλοιο από αυτά. Πάντα τους εξετάζουν μέσα στο εργαστήριο και μετά τους αφήνουν ήσυχους, τους κάνουν ένα περίπατο και τους γυρίζουν στο μέρος που τους πήρανε. Είναι φανερό ότι αυτά τα μεγάλα κοσμικά διαστημό­πλοια τα οδηγούν αδελφοί από άλλους κόσμους και έχουνε καταπλη­κτικά εργαστήρια. Αλλά γιατί παίρνουν τους γήινους και τους βάζουν μέσα στα εργαστήρια τους;

Εσείς δεν έχετε σκεφθεί καμμιά φορά σε αυτό; Απλώς διότι οι γήινοι είναι πλάσματα που έχουνε ψυχισμό σε ανώμαλη κατά­σταση. Δεν είναι κανονικοί άνθρωποι, είναι πλάσματα με έναν ψυχι­σμό πολύ παράξενο, πολύ παράδοξο, μένουν σε υπνοβατική κατά­σταση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον απάγονται και τους βά­ζουν στο εργα­στήριο των διαστημοπλοίων. Στους εξωγήινους, τους τραβάει πολύ την προσοχή να δούνε αυτά τα ανώμαλα πλάσματα και τα παίρνουνε για να τα μελετήσουνε. Διότι οι γήινοι είναι ανώ­μαλα πλάσματα, αυ­τός είναι ο ωμός ρεαλισμός των γεγονότων. Τώρα θα το καταλαβαί­νετε όλο αυτό καθαρά. Έχουμε έναν κανο­νικό ψυχισμό, όταν έχουμε δουλέψει πάνω στον εαυτό μας, πριν δεν είναι δυνατόν. Στα αρχαία χρόνια στον δικό μας κόσμο, ο ψυχισμός των τριεγκεφάλων υπάρξεων ήτανε κανονικός. Τότε η ανθρωπότητα ήτανε σε αρμονία με τις άλλες πλανητικές ανθρωπότητες. Αλλά δυ­στυχώς μετά από την κατα­στροφή του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ που το είχανε δώ­σει στην ανθρωπότητα με σκοπό να σταθεροποιήσουν το φλοιό της γης, ο ψυχισμός έγινε ανώμαλος διότι τα αποτελέσματα (από το απαίσιο όργανο) έμειναν αποθηκευμένα μέσα στους πέντε κυλίν­δρους της ανθρώπινης μηχα­νής. Αυτά τα αποτελέσματα αποτελούν εκείνο που ονομάζεται ΕΓΩ. Η συνείδηση εμφιαλωμένη μέσα στο ΕΓΩ άρχισε να λειτουργεί σε ανώμαλη κατάσταση, και συνεχίζει δυστυ­χώς ανώμαλα. Έτσι λοι­πόν ο σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε κανονικά πλάσματα, να τα βγάλουμε από την ανώμαλη κατάσταση που βρίσκονται. Να δείτε εσείς τις διαφορετικές ανωμαλίες των τριε­γκεφάλων γήινων. Μια από αυτές η ανεπιείκεια: Είναι σοβαρό το να δούμε το ελάττωμα του άλλου, αλλά να μη δούμε το ελάττωμα που φορτωνόμαστε. Αν στους άλλους φορτώνουμε αυτό ή εκείνο το ελάτ­τωμα, τότε υπεραφθόνως το έχουμε εμείς. Να κάνουμε κρίσεις πάνω στις στά­σεις ή σκέψεις ή σχέδια για τους συνανθρώπους μας, χωρίς να τις έχουμε επαληθεύσει είναι παράλογο. Αν βλέπουμε στον άλλον αυτήν ή εκείνη την στάση γιατί να κάνουμε κρίσεις πάνω στην ίδια; Τα γε­γονότα τα ίδια μπορούν να εννοηθούν όταν τα εξετάζουμε με την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης. Πώς θα μπορούσαμε να εννοούμε ολοκληρωτικά τα γεγονότα; Σύμφωνα με το πώς προχω­ράμε στον δρόμο αυτών των αναζητήσεων θα δούμε ότι οι συνάνθρωποι μας είναι παράλογοι. Ότι ο κύριος τάδε είπε... ότι ο κύ­ριος δείνα είχε πει... αυτό δεν το βλέπουμε παρά στον δικό μας κό­σμο της γης. Εκείνο το «σου είπα, μου είπες», μεταξύ κανονικών ανθρώ­πων δεν το βλέπουμε. Μεταξύ κανονικών ανθρώπων δεν υπάρχει το κουτσομπολιό. Αυτό είναι χαρακτηριστικό των κόσμων που οι άν­θρωποι δεν είναι κανονικοί. Παρατηρείστε πως αντιδράνε οι νόες ο ένας πάνω στον άλλον. Ποιος έχει παρατηρήσει στα τρα­πέζια των συνομιλιών πώς ο κύριος βήτα είπε κάτι, αφορούσε τον κύριο τάδε, ο κύριος τάδε αντιδράει με βία, αισθάνεται πληγωμένος, αλλά αυτό εί­ναι κανονικό; Σε έναν προχωρημένο κόσμο του διαστή­ματος, κάποιος λέει κάτι στον άλλον, και αυτός σιωπαίνει, δεν μιλάει, διότι ο καθένας είναι ελεύθερος να πει ό,τι θέλει. Μια φορά, συνο­μιλούσα ΕΓΩ, πριν 30 χρόνια, στους ανώτερους κόσμους με τον Άγγελο Αναέλ, για μια συγκεκριμένη αρετή, που νόμιζα ΕΓΩ πως είχα, και ακόμα δεν είχα. Ο Αναέλ, με πολύ δίκιο, μετά από συγκε­κριμένη παρατήρηση, με έκανε να δω το λάθος μου. Αλλά ήμουνα ακόμα συνηθισμένος στην συζή­τηση, και τότε του έφερα λίγο αντίρ­ρηση. Χρησιμοποίησα όλη την διαλεκτική που υπάρχει και μπορεί να υπάρχει, ήθελα να του δώσω τον πύργο, όπως λένε. Ο Αναέλ παρέ­μεινε αξιοσέβαστος, με άκουσε χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Όταν τε­λείωσα την ομιλία μου, όταν η Κικερωνική φλυαρία τελείωσε, υπο­κλίθηκε με σεβασμό και έφυγε. Δεν είπε ούτε μια λέξη. Αυτός είχε πει εκείνο που έπρεπε να πει και με άφησε εμένα πλήρη ελευθερία για να μιλήσω τόσο όσο θα ήθελα να μιλήσω. Μίλησα τόσο όσο ήθελα, και όσα έπρεπε να πω, πολλά, αλλά αυτός με σεβασμό σιώ­πησε, άκουσε με σύνεση, και έφυγε. Σε άλλη περίπτωση συνομι­λούσα με το Σιβανάντα στους ανώτερους κό­σμους, θυμάμαι ότι ΕΓΩ έδινα μια συνομιλία, μια διάλεξη. Μι­λούσα ΕΓΩ γύρω από το Τάντρα του Ταντρισμού, και πάνω στο SE­CRE­TUM SECRETORUM του εργαστηρίου των Αλχημιστών. ήταν τότε όταν μας επισκέφθηκε ξαφνικά ο Σιβανάντα, είχε λίγο καιρό που είχε πεθάνει. Είπε «δε βλέπετε, για αυτό εσείς βεβηλώνετε την διδα­σκαλία», δηλαδή, το ότι δίνουμε το κλειδί της Αλχημείας. Είπε «δεν μπορούμε να βεβηλώνουμε την διδασκαλία».

Τότε ΕΓΩ συνηθισμένος ξανά στην συζήτηση χτύπησα μερι­κές φορές το τραπέζι με εμφαντικό τρόπο, και του είπα, «είμαι έτοι­μος να απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις, μένει ανοικτή η συζήτηση». Ο Σι­βανάντα είχε την καλή αίσθηση, αν και είναι γήινος, να καθήσει με ανατολίτικο τρόπο και να μπει σε βαθύ διαλογισμό. Στιγμές μετά αι­σθάνθηκα ότι κάποιος μου σκάλιζε το κεφάλι από μέσα. Κοίταξα, και ήτανε ο γιόγκι σε βαθύ διαλογισμό. Όταν τελείωσε ο διαλογι­σμός σηκώθηκε, ήρθε προς εμένα με αγκάλιασε, και μου είπε «Τώρα πλέον κατάλαβα το μήνυμα που δίνεις στην ανθρωπότητα, συμ­φωνώ με εσένα Σαμαέλ, και θα συνιστώ να διαβάσουν το βιβλίο σου, θα το συνιστώ σε ολόκληρο τον κόσμο, ήδη το κατάλαβα όλο». ΕΓΩ επίσης τον αγκάλιασα, και του είπα «σε εκτιμώ επίσης πολύ Σι­βανάντα».

Βέβαια ο Σιβανάντα ήτανε, είναι γήινος, αλλά είναι ένας γήι­νος λίγο πιο συνετός από τους άλλους γήινους. Τουλάχιστον ήδη έχει ικανότητες που δεν είναι γήινες, καταπληκτικές μυστικές ικα­νότητες. Έτσι λοιπόν αγαπημένοι αδελφοί, γινόμαστε κατανοητοί όταν διαλύ­ουμε το ΕΓΩ, αυτό είναι φανερό, μαθαίνουμε να βλέ­πουμε την σκοπιά του άλλου, γινόμαστε επιεικείς και εξαφανίζεται η αίσθηση της κα­ταστρεπτικής κριτικής.

Γινόμαστε κανονικοί όταν καταστρέφουμε το ΕΓΩ, ο ψυχι­σμός γίνεται κανονικός, αρχίζουμε να αντιδράμε με διαφορετικό τρόπο, εντελώς διαφορετικό από τους άλλους.

Αν κάποιος λέει κάτι, ο άλλος αντιδράει, και νοιώθουν σαν πληγωμένα πλάσματα. Εκεί που υπάρχει κανονικός ψυχισμός δεν βλέ­πετε αυτές τις αντιδράσεις. Έτσι λοιπόν, σκεφτείτε να αγαπάτε την εσωτερική δουλειά, συνειδητοποιείστε την δουλειά. Αν εσείς δεν φτά­σετε να αγαπάτε πραγματικά αυτήν την δουλειά, ποτέ δεν θα δου­λεύετε πάνω στον εαυτό σας. Αν εσείς δεν φτάσετε να αγαπάτε πραγματικά αυτήν την δουλειά, ποτέ δεν θα υπάρχει συνάφεια των ζωών σας και της δουλειάς. Και αν δεν υπάρχει συνάφεια των ζωών σας σε σχέση με την δουλειά τότε πραγματικά ποτέ δεν θα καταλαβαί­νετε την δουλειά. Χρειάζεται να το καταλάβουμε, οι εκπαιδευτές, το μόνο που θέλουμε είναι να περάσετε από την Βουδιστική Εξάλειψη, για να ελευθερώσετε τις συνειδήσεις σας, αλλά ενώ δεν περνάτε από την μεγάλη εξάλειψη πάτε πολύ άσχημα. Αν θα με ρωτούσατε εσείς πώς πάτε, ΕΓΩ θα σας έλεγα πολύ άσχημα, γιατί; Διότι σας βλέπω ζωντανούς, και αυτό εί­ναι το χειρότερο. Ενώ είμαστε ζωντανοί δεν μπορούμε να καταλα­βαίνουμε τους άλλους, δεν μπορούμε να φτά­σουμε το Συγκινησιακό Εσωτερισμό, πηγαίνουμε σε ένα κόσμο του υποκειμενικού, της ανταλλαγής γνωμών. Οι ιδέες που προβάλλουμε είναι υποκειμενικές, ασυνάρτητες, μη ακριβείς. Νομίζετε εσείς ότι έτσι, ζωντανοί όπως είστε, θα μπορούσατε να φτάσετε το Νιρβάνα; Πραγματικά όχι. Το Νιρβάνα είναι απλό. Να θυμηθείτε αυτό που εμείς οι Βουδιστές ξέ­ρουμε: η διάλυση του ΕΓΩ είναι το Νιρβάνα. Αυτό είναι βασικό. Σή­μερα σας έχω τονίσει το θέμα πάνω στον συνάνθρωπο. Σαν δουλειά σας βάζω την διάλυση του ΕΓΩ της αυτοαγάπης, είναι βασικό και τα άλλα ΕΓΩ που ονομάζονται: ανεπιείκεια, αλαζονεία, αυτοσημασία, το να αισθανόμαστε σημα­ντικοί, κανένας από μας δεν είναι σημαντικός. Η αλαζονεία, η αυ­τοσημασία και η ανεπιείκεια είναι εμπόδιο για την αγάπη προς το συνάνθρωπο. Γίνεται αναγκαίο να αφαιρείτε την απλώς συγκινη­σιακή αγάπη και να επιτυγχάνετε την συνειδητή αγάπη, αυτό είναι βα­σικό. Μια συγκινησιακή αγάπη είναι γεμάτη επιθυμίες, πάθη, αυτό δεν είναι αγάπη, καλύτερα είναι μια αντιαγάπη. Είναι απαραί­τητο, χρειαζόμαστε την συνειδητή αγάπη, για αυτό σε μια από τις δι­κές μας λειτουργίες λέμε: «Αγάπη είναι νόμος, αλλά συνειδητή αγάπη», διότι ακόμα και αν σας κουράζω με αυτήν την επανάληψη πρέπει να σας πω ότι πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας. δεν θα μπορούσαμε να τους αγαπάμε αν δεν τους καταλαβαίνουμε. Και δεν θα μπορούσαμε να τους καταλαβαί­νουμε αν δεν τους συνειδητοποιούμε. Και δεν μπορούμε να τους συ­νειδητοποιούμε αν δεν συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας. Και δεν μπορούμε να συνειδη­τοποιούμε τον εαυτό μας. αν δεν είμαστε ικα­νοί να αφαιρούμε τα ΕΓΩ για τα οποία σας έχω μιλήσει απόψε, της αυτοαγάπης, της ανεπιείκειας, της αλαζονείας, που τόσο ζημιά μας κάνουνε. Να καταλάβετε, να καταστρέψετε αυτήν την τάξη στοιχείων, καταστρέψτε το ΕΓΩ της αυτοσημασίας, διότι εμείς δεν είμαστε σημαντικοί, ούτε ΕΓΩ, που είμαι ο πρόεδρος και ιδρυτής της Γνωστικής Κίνησης. Έτσι επίσης θα μπορούσα να θεωρώ τον εαυτό μου σημαντικό, θεωρώ ότι είμαι ένα σκουλήκι της λάσπης της γης, και αυτό είναι όλο. δεν σκέπτομαι ούτε πρέπει να σκέπτομαι ότι είμαι πιο μεγάλος από σας, είμαι ένας υπηρέτης σας, τίποτα άλλο παρά ένας υπηρέτης, ένας ταπεινός υπηρέτης. Ενώ έχουμε στον εαυτό μας την αίσθηση της αυτοσημασίας, θα βαδίζουμε στον δρόμο του ΕΓΩ. Μέχρι εδώ η συνομιλία μου απόψε, αν κάποιος από σας έχει κάτι να ρωτήσει, μπορεί να το κάνει με την πιο απόλυτη ελευθερία.

ΕΡ: Τιθα έκανε ένας άνθρωπος για να διδάσκει ένα παιδί, ένα γιο, αν είμαι δάσκαλος στο νηπιαγωγείο, επί παραδείγματι, πώς θα ήταν οι βάσεις για να καταλαβαίνουν αυτά τα παιδιά την αγάπη προς το συνάνθρωπο και σταδιακά να τους καλλιεργούμε αυτές τις αξίες;

ΑΠ: Πραγματικά, το «θα αγαπάς το συνάνθρωπο» είναι κάτι που ακούγεται πολύ ρομαντικό, πολύ ωραίο, «Αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως ΕΓΩ σας έχω αγαπήσει» αλλά αν δεν καταλάβουμε τις λέξεις του Μεγάλου Καβίρ Ιησού, η πρόταση δεν είναι τίποτε άλλο παρά απλώς όμορφη. ήδη είπα ότι για να αγαπάμε τους άλλους πρέ­πει να υπάρχει πραγματική συνείδηση. Αγάπη και συνείδηση είναι το ίδιο. Συνείδηση είναι αγάπη. Αν δεν συνειδητοποιούμε τους αλΛους, πραγματικά δεν θα αγαπάμε τους άλλους. Πρέπει να συνει­δητο­ποιούμε τους άλλους. Πώς θα συνειδητοποιήσουμε τους άλλους αν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τον εαυτό μας; Σύμφωνα με το πώς πάμε συνειδητοποιώντας τον εαυτό μας, συνειδητοποιώντας τα λάθη μας, συνειδητοποιώντας τα ελαττώματα μας, κλπ. θα συνειδητο­ποιούμε τους άλλους. Όταν ένας άνθρωπος συνειδητοποιεί τους άλ­λους και τον εαυτό του, ήδη δεν κάνει κριτική, δεν λέει, ο κύριος τάδε είναι κλέπτης ή ο κύριος δείνα είναι εγκληματίας. Δεν το λέει, έχει συνείδηση από τον εαυτό του και ξέρει ότι πολλές φορές έχει κλέψει, ότι πολλές φορές έχει σκοτώσει. Δεν λέει ο κύριος βήτα εί­ναι κουτσομπόλης, είναι φλύαρος, διότι ξέρει ότι πολλές φορές έχει μι­λήσει, έχει κουτσομπολέψει. Έτσι σύμφωνα με το πόσο συνειδητο­ποιεί τον εαυτό του θα μάθει επίσης να τοποθετείται στην θέση των άλλων, θα μάθει να δει την σκοπιά του άλλου, δηλαδή θα κατανοεί τους άλλους. Αυτό είναι αγάπη, στην καλή της έννοια. Αν δεν έχουμε συνείδηση δεν αγαπάμε τους άλλους.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε στην ομιλία σας, μας είπατε ότι πρέπει να επανεκτιμήσουμε την δουλειά και μας δώσατε το παράδειγμα του αξιόλογου μαργαριταριού. Τουλάχιστον, σε μια ιδιαίτερη κατάσταση, μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να μάθω, ας πούμε, την ψυχολογία ακαδημαϊκά. Θα ήτανε μια οπισθοχώρηση αν θα αφιερωνόμουν να μάθω αυτήν την άποψη που είναι κάτι, ας πούμε έτσι, ακαδημαϊκό, όταν έχω αποφασίσει να αφιερωθώ στην αποστολή; θα ήθελα να μου δώσετε μια καθαρή απάντηση, σχετικά με το σκοπό ή το δρόμο του έργου.

ΑΠ: Καλά, αναντίρρητα, η ακαδημαϊκή ψυχολογία βαδίζει σε λανθασμένους δρόμους, δυστυχώς. Αλλά αν το πράγμα είναι να βάλεις λανθασμένες θεωρίες στο κεφάλι, αν είναι να βλάπτεις το κε­φάλι ηλιθίως, είναι παράλογο. Η αληθινή ψυχολογία πρέπει να είναι αφιερωμένη στην αυτοεξερεύνηση του εαυτού μας, στην αυτοεξε­ρεύνηση του ΕΓΩ, στην γνώση των ψυχικών επιπρόσθετων που σε κα­θένα από μας υπάρχουν, στην αφαίρεση αυτών των επιπρόσθετων. Με μια λέξη, στην βαθειά αυτοεξερεύνηση, κατευθείαν χωρίς ανάγκη για παράλογες θεωρίες.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, μήπως ένας άνθρωπος ψάχνει την μελέτη μέσα από κάτι υποκειμενικό, επί παραδείγματι, την αυτοαγάπη;

ΑΠ: Η μελέτη δεν βλάπτει στην ζωή, αλλά αν το κοιτάξουμε, πρέπει να διαλέγουμε τις τροφές που φέρνουμε στο στομάχι, πραγμα­τικά πρέπει να διαλέγουμε τον τύπο των γνώσεων που θα βάλουμε στο δικό μας μυαλό.