Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ

«Και με όλα αυτά, τι είναι αυτό που θέλουμε; Να αφυπνίσουμε Συνείδηση! Είναι η αλήθεια, αυτό είναι αυτό που θέλουμε: ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΘΟΥΜΕ».
«Στον ανατολικό κόσμο δεν αγνοούν ότι ο κόσμος είναι κοιμισμένος, κανείς δεν το αγνοεί, αλλά στον δυτικό κόσμο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι ξύπνιοι και ωστόσο κάνουν πράγματα που δεν θέλουν να κάνουν: ρίχνονται στον πόλεμο αλλά δεν θέλουν να πάνε στον πόλεμο, πάντοτε πηγαίνουν μολονότι δεν θέλουν. Γιατί; Γιατί είναι ΥΠΝΩΤΙΣΜΕΝΟΙ».

ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ
(Διάλεξη με τίτλο: Πώς να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης.)


Πρόλογος εκδοτών
ΤΙ ΖΗΤΑΜΕ;
Ευγενικέ αναγνώστη: Για να δώσει αυτή εδώ η διδασκαλία τους καρπούς της είναι ανάγκη ο καθένας από μας να σκεφθεί μόνος του την βαθιά της σημασία και ακόμη μέχρι πού θα μας οδηγήσει στην πρακτική της εφαρμογής.
Είναι φανερό ότι με την ψυχολογική αυτοπαρατήρηση, πριν από όλα αυτό που ζητάμε είναι να ρίξουμε ΦΩΣ στα βάθη του εαυτού μας, και το ΦΩΣ σημαίνει ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Με άλλα λόγια, ζητάμε να ζούμε πιο συνειδητά, ζητάμε να γινόμαστε συνειδητοί της δικής μας ζωής. Όλες οι οδηγίες της ψυχολογικής εργασίας πάνω στον εαυτό μας, όπως για παράδειγμα, η αυτοπαρατήρηση, η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ, η ΜΗ ΤΑΥΤΙΣΗ, η μάχη με τις αρνητικές συγκινήσεις και τις αρνητικές σκέψεις, κλπ, έχουν έναν υπέρτατο και μοναδικό στόχο: να απελευθερώσουν την ΟΥΣΙΑ από τους κακούς συντρόφους ή ΕΓΩ μέσα στα οποία βρίσκεται υποδουλωμένο, σε κατάσταση ύπνωσης ή νάρκης, το ενενήντα επτά τοις εκατό της ατομικής μας Συνείδησης.
Έτσι λοιπόν η ψυχολογική εργασία που προτείνει η Γνώση, αρχίζει διδάσκοντάς μας με ποιον τρόπο πρέπει να αυτοπαρατηρούμαστε και γιατί πρέπει να το κάνουμε. Στην πραγματικότητα, η Εσωτεριστική Εργασία είναι σαν ένα βιβλίο με οδηγίες ή καλύτερα θα λέγαμε σαν ένας χάρτης με τον οποίο οφείλουμε να αλλάξουμε ριζικά.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Γνωστικισμό, εμείς έχουμε γεννηθεί για κάτι, για κάποιον ειδικό λόγο και βεβαιώνει ότι αν κάποιος πεθάνει χωρίς να έχει καταλάβει γιατί έζησε και ποιο είναι το πραγματικό νόημα του να ζεις, αυτή η ύπαρξη ήταν ολοκληρωτικά άχρηστη και τραγική. Γιατί ακριβώς η ζωή στην Γη δεν είναι παρά ένα «γυμναστήριο» για να εργασθούμε πάνω στον εαυτό μας έτσι ώστε η πραγματικότητα που υπάρχει μέσα στον κάθε ένα από μας (δηλαδή η Ουσία, η Συνείδηση, αυτό που έχουμε από ψυχή) να μπορέσει να ξαναεπιστρέφει στον τόπο από όπου ήρθε.
Με αυτήν την έννοια, πρέπει επίσης αν καταλάβουμε ότι η ικανότητα να ζούμε συνειδητά και έξυπνα, εξαρτάται από την εσωτερική ανάπτυξη, από την ποιότητα των εσωτερικών καταστάσεων της Ψυχής, επειδή σε ότι αφορά τις δικές μας καταστάσεις, η ΨΥΧΙΚΗ ΣΥΣΚΕΥΗ βρίσκεται εσωτερικά, και αν αυτή η συσκευή είναι καταπιεσμένη από την αυτολύπηση, για παράδειγμα, ή από την αυτοθεώρηση ή τις προκαταλήψεις ή άλλες αρνητικές συγκινήσεις, αδιάφορο το πόσο θελκτικά υπήρξαν τα εξωτερικά γεγονότα, είναι γιατί το άτομο από μόνο του, συνειδητά, βρίσκεται σε πλήρη ανικανότητα να συνδυαστεί με κάποιο τρόπο επιτυχώς με τέτοια γεγονότα.
Καταλήγει εύκολο να καταλάβουμε ότι η ζωή μας δεν αποτελείται μόνο από εξωτερικά γεγονότα, αλλά επίσης και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από καταστάσεις της Συνείδησης.
Οι καταστάσεις είναι εσωτερικές απόψεις ενός εαυτού και τα γεγονότα είναι εξωτερικά, μας έρχονται από έξω.
Η ακριβής ανταπόκριση των εσωτερικών καταστάσεων με τα εξωτερικά γεγονότα είναι αυτό που επιτρέπει να ζούμε συνειδητά και έξυπνα.
Δυστυχώς στο ψυχολογικό μας σύμπαν υπάρχουν πολλά ΕΓΩ τα οποία προκαλούν λανθασμένες καταστάσεις.
Τα δυσάρεστα συμβάντα, για παράδειγμα, μας πληγώνουν γιατί ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΣΤΕ με αυτά, γιατί δεν εργαζόμαστε πάνω στον εαυτό μας και ειδικά πάνω στις καταστάσεις της Συνείδησης.
Για να τροποποιήσουμε τις λανθασμένες καταστάσεις είναι απαραίτητο να αυτοπαρατηρούμε τις αιτίες που τις προκαλούν. Η ψυχολογική αυτοπαρατήρηση επιτρέπει να κάνουμε μια λογική και πλήρη διαφοροποίηση μεταξύ των εξωτερικών γεγονότων της πρακτικής ζωής και των εσωτερικών καταστάσεων της Συνείδησης.
Η ψυχολογική αυτοπαρατήρηση είναι μια πράξη πρακτικής ευφυΐας. Όταν κάποιος δεν παρατηρεί τίποτα στον εαυτό του, οι εσωτερικές καταστάσεις κινητοποιούνται χωρίς κανέναν έλεγχο και κατά συνέπεια γινόμαστε θύματα των περιστάσεων και της κακίας των πλησίον.
Τελικά, αυτό που ενδιαφέρει πραγματικά δεν είναι τα καθημερινά γεγονότα. Το σημαντικό είναι να παρατηρούμε την κατάσταση της Συνείδησης, την ψυχική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε κατά την πρόκληση οποιουδήποτε εξωτερικού γεγονότος αφού εκεί βρίσκεται η πραγματική μας ζωή.
Η ζωή, πράγματι, είναι μια διαδοχική σειρά εσωτερικών καταστάσεων. Μια αυθεντική ιστορία της ιδιαίτερής μας ζωής, σχηματίζεται από όλες αυτές τις καταστάσεις.
Συνεπώς το να αλλάξουμε την ζωή σημαίνει να βάλουμε τάξη στο αποδιοργανωμένο εσωτερικό σπίτι, γιατί ο κόσμος των σκέψεων και των συναισθημάτων είναι ο μαγνήτης που τραβά τις εξωτερικές περιστάσεις.
«Το εξωτερικό είναι μια αντανάκλαση του εσωτερικού». Αυτός που αλλάζει εσωτερικά δημιουργεί μια νέα τάξη πραγμάτων και για αυτό δίνει αξιόπιστη διαμαρτυρία ο Δάσκαλος Σαμαέλ Αούν Βεόρ, Αβατάρας και Αγγελιοφόρος της Εποχής του Υδροχόου και μοναδικός και αναντικατάστατος Πατριάρχης της Διεθνούς Γνωστικής Κίνησης.
Ο Δάσκαλος Samael Aun Weor πέτυχε να εξαλείψει το εκατό τοις εκατό των ψυχικών του ακολούθων ή ΕΓΩ-ελαττωμάτων συμπεριλαμβανομένης της προσωπικότητας και για αυτό δημιούργησε έναν σίγουρο οδηγό για τους υποψήφιους του φωτός.
Εμείς οι Ιεραπόστολοι που δημιουργήσαμε το Ίδρυμα Σαμαέλ, στο Μεξικό, στην Ισπανία και στην Βενεζουέλα, έχοντας κατανοήσει την ανάγκη να οργανώσουμε διδακτικά τις διδασκαλίες του Δασκάλου, έχουμε απομαγνητοφωνήσει σε αυτό το φυλλάδιο, αυτό που εκείνος μας έχει εξηγήσει πάνω στην ψυχολογική αυτοπαρατήρηση, ελπίζοντας ή επιθυμώντας να χρησιμεύσει τα μέγιστα στους γνωστικούς σπουδαστές σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη. Αν αυτό συμβεί θα έχουμε επιτύχει το σκοπό μας.
«Οι άνθρωποι παραπονιούνται για όλα, υποφέρουν, κλαίνε, διαμαρτύρονται, επιθυμούν να αλλάξουν την ζωή, να βγουν από την δυστυχία στην οποία βρίσκονται αλλά δυστυχώς δεν εργάζονται πάνω στον εαυτό τους».
Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Πρώτο μέρος.
1. Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ
Χρειαζόμαστε να τροποποιήσουμε το δράμα της δικής μας ζωής, χρειαζόμαστε να γίνουμε ελεύθεροι, ωστόσο τέτοια ελευθερία δεν θα ήταν δυνατή αν δεν τροποποιηθούμε, αν δεν αλλάξουμε την δική μας ζωή.
Αναμφισβήτητα, εάν ένας άνθρωπος είναι αυτό που είναι η ζωή του, αλλάζοντας την ζωή του, αλλάζει και ο άνθρωπος, αλλά πρέπει να εργαζόμαστε πάνω στον εαυτό μας για να μπορέσουμε να αλλάξουμε την ζωή. Δεν θα ήταν δυνατό να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι με την πιο πλήρη σημασία της λέξης, αν δεν εγκαταστήσουμε μέσα μας μια ριζική αλλαγή.
Είμαστε πάντοτε πήγαινε έλα, επαναλαμβάνοντας πάντα τα ίδια. Είναι ανάγκη να χειραφετηθούμε από αυτήν την αδιάκοπη επανάληψη, επείγει να απελευθερωθούμε ριζικά από αυτήν την μηχανικότητα: από μια ζωή χωρίς αλλαγές, ή από έναν άνθρωπο χωρίς αλλαγές (πάντοτε ο ίδιος πόνος, τα ίδια λάθη, η ίδια ταλαιπωρία). Όλο αυτό πρέπει να το μετατρέψουμε, αν πραγματικά επιθυμούμε την αυθεντική και νόμιμη ευτυχία...
Μέσα στον κάθε έναν από εμάς υπάρχει (σίγουρα) ένα πολύτιμο στοιχείο: η ΟΥΣΙΑ, η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Αυτή η Ουσία αρχικά κατεβαίνει από την Γαλακτική Οδό και αφού έχει περάσει από τον Ήλιο διεισδύει στο εσωτερικό μας. Δυστυχώς αυτή βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα σε όλη εκείνη την διαφορετικότητα των υπανθρώπινων στοιχείων που αποτελούν το ΕΓΩ, τον εαυτό μου, τον εαυτό σου. Το να αναπτύξουμε την Ουσία είναι απαραίτητο εφ' όσον θέλουμε να αφυπνίσουμε Συνείδηση, αλλά αυτό θα ήταν δυνατόν μόνο αποσυνθέτοντας το ΕΓΩ, τον εαυτό μου.
Με πολύ πόνο παρατηρώ ότι πολλοί υποψήφιοι θέλουν «Βαθμούς», ποθούν Μυήσεις, δυνάμεις, κλπ, αλλά ξεχνούν το πιο σημαντικό: τον θάνατο του εαυτού. Η αλλαγή δεν θα ήταν δυνατή αν κάτι δεν πεθάνει σε εμάς, γιατί μόνο με τον θάνατο έρχεται το καινούργιο.
Σύμφωνα με το πώς προχωρούμε εξαλείφοντας από τον ψυχισμό μας τα ανεπιθύμητα στοιχεία, η Ουσία θα αναπτύσσεται, θα ξετυλίγεται και όταν θα έχουμε επιτύχει την ριζική διάλυση του ΕΓΩ η προαναφερθείσα Ουσία (απολύτως χειραφετημένη) θα είναι φωτισμένη, αφυπνισμένη.
Ο Θεός είπε στην Γένεση «ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΦΩΣ! ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΩ ΤΟ ΦΩΣ». Αναμφισβήτητα ΦΩΣ και ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι το ίδιο. Όταν η Συνείδηση είναι κοιμισμένη, υπάρχουν σκοτάδια. Η κατάκτηση αυτού του Φωτός είναι δυνατή μόνο αν αφυπνιζόμαστε, τέτοια αφύπνιση θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη αν δεν ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, δηλαδή, αν δεν διαλύσουμε το ΕΓΩ.
Τα χριστιανικά Ευαγγέλια επιμένουν στην αναγκαιότητα της αφύπνισης, αλλά οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πώς να αφυπνισθούν.
Η προσευχή του Ιησού με τίτλο «Πάτερ ημών» περιέχει ένα κλειδί πολύ ενδιαφέρον που επί λέξη λέει: «Τον άρτο ημών τον επιούσιο δος υμίν σήμερον»...Σε τι είδους ψωμί αναφέρεται ο Ιησούς, ο Μέγας Καβίρ; Είναι προφανές ότι δεν αναφέρεται στο ψωμί ολικής αλέσεως που πουλούν στα αρτοποιεία. Όχι, αναφέρεται στο ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ στο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΨΩΜΙ που κατέρχεται από το Ύψιστο, στον ΥΠΕΡΟΥΣΙΟ ΑΡΤΟ. Εργαζόμενοι πάνω το εαυτό μας καθημερινά, θα τρώμε από αυτόν τον ΑΡΤΟ και με αυτόν θα αφυπνίζουμε την Συνείδηση μας.

Όταν κάποιος μελετά τα τέσσερα Ευαγγέλια, συναντά σε αυτά, θαυμάσια πράγματα. Λέγεται εκεί, ότι ο Μέγας Καβίρ Ιησούς επανέφερε την ακοή στους κωφούς, τον λόγο στους μουγκούς, κλπ. Αλλά πρέπει να ξέρουμε να το κατανοούμε όλο αυτό. Αυτό «το άνοιξε τα μάτια» αναφέρεται σε εκείνους που δεν επιθυμούσαν να δουν τα Πνευματικά πράγματα, να κάνει να κατανοήσουν τον Λόγο του Θεού εκείνοι που ήσαν κουφοί για να ακούσουν την Διδασκαλία και που χάρις στην σοφία του Δασκάλου μετετράπησαν σε οπαδούς του, έμαθαν να ακούν αυτήν την σοφία, να βλέπουν τον δρόμο, να ομιλούν τον Λόγο του Πνεύματος γιατί μέχρι τότε άρθρωναν μόνο τις φράσεις του ΕΓΩ. Χάρη λοιπόν στην Χριστιανική Διδασκαλία του Δασκάλου, μπόρεσαν να διαλύσουν το ΕΓΩ για να μιλούν την ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ...
«Και πολλοί νεκροί αναστήθηκαν». Είναι φανερό ότι πρώτα πρέπει να πεθάνουμε στον εαυτό μας, για να μπορέσουμε ύστερα να αναστηθούμε μεταξύ των νεκρών. Μόνο πεθαίνοντας στον εαυτό μας, εδώ και τώρα, θα επιτύχουμε μια ημέρα την ανάσταση που συνεστήθη ένθερμα από τον Δάσκαλο των Δασκάλων.
Αν ο σπόρος δεν πεθάνει, το φυτό δεν γεννιέται. Είναι απαραίτητο, όλα αυτά τα «ψυχολογικά ακόλουθα» που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας (δηλαδή συνήθειες, βίτσια, ελαττώματα, κλπ), να πεθάνουν για να κατοικήσει σε μας το καλύτερο, και αυτό είναι: το ΠΝΕΥΜΑ, το ΕΙΝΑΙ που δίνει ζωή και σοφία.

2. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ
Το μεγαλύτερο λάθος του ψευδοεσωτερισμού ή φθηνού ψευδο-αποκρυφισμού, είναι ότι οι άλλοι ή κάποιος κατέχει, ένα ΕΓΩ διαρκές και αμετάβλητο, χωρίς αρχή και τέλος.
Αν αυτοί που σκέπτονται έτσι, αφυπνίζουν Συνείδηση, έστω για μια στιγμή, θα μπορούσαν να διαπιστώσουν από μόνοι τους ότι το λογικό ανθρωποειδές ποτέ δεν είναι το ίδιο για πολύ καιρό, ότι το λογικό θηλαστικό από ψυχολογική άποψη, αλλάζει διαρκώς.
Το να σκεπτόμαστε ότι ένα άτομο που ονομάζεται Λουδοβίκος, είναι πάντοτε ο Λουδοβίκος, μοιάζει κάπως σαν κακόγουστο αστείο.
Αυτό το υποκείμενο που ονομάζεται Λουδοβίκος, έχει στον εαυτό του άλλα ΕΓΩ που εκφράζονται μέσω της προσωπικότητας του σε διαφορετικές στιγμές και αν στον Λουδοβίκο δεν αρέσει η απληστία, σε άλλο ΕΓΩ σε αυτόν (ας το ονομάσουμε Πέπε), ναι, του αρέσει η απληστία και έτσι διαδοχικά.
Κανένα άτομο δεν είναι το ίδιο κατά τρόπο συνεχή. Πραγματικά, δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολύ σοφός για να υπολογίσει σωστά τις αναρίθμητες αλλαγές και αντιφάσεις του κάθε υποκειμένου.
Μέσα στον καθέναν από εμάς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι. Κάθε ψυχολογικό ελάττωμα είναι προσωποποιημένο από κάποιο ΕΓΩ.
Το ΕΓΩ που σήμερα ορκίζεται αιώνια αγάπη για κάποια αιτία, αντικαθίσταται αργότερα από οποιοδήποτε άλλο ΕΓΩ που δεν έχει κεριά για την κηδεία (Λατ. έκφραση) όπως λέγεται και τότε ο πύργος με τα τραπουλόχαρτα πέφτει.
Αναντίρρητα και στο όνομα της αλήθειας, πρέπει να πούμε ότι τα ανθρωποειδή δεν έχουν στην πραγματικότητα, την αίσθηση της ηθικής υπευθυνότητας. Το ΕΓΩ που σήμερα λέει κάτι, αύριο αντικαθίσταται και άλλο ΕΓΩ ξελέει αυτό που είπε το πρώτο.
Κανείς δεν μένει ούτε για μισή ώρα ο ίδιος. Θα ήταν ως και εγκληματικό να σκεφθεί κανείς ότι ένα άτομο παραμένει πάντοτε το ίδιο (θα ήταν εξωφρενικό τόσο για το άτομο όσο και για τον εαυτό του).
Έτσι λοιπόν, μέσα μας ζουν πολλοί άνθρωποι: άνθρωποι που μπαίνουν, άνθρωποι που βγαίνουν, αλλά διαφορετικοί...
Σε μερικές σχολές ψευδο-εσωτεριστικού ή ψευδο-αποκρυφιστικού τύπου μιλούν για τον Νου, διδάσκονται πρακτικές «για να ελέγχουν τον Νου» κλπ. Αλλά εγώ λέω: ποιόν Νου; Σε ποιόν Νου αναφέρονται οι σχολές ψευδο-εσωτεριστικού ή ψευδο-αποκρυφιστικού τύπου; Κάθε ΕΓΩ έχει τον δικό του Νου και αυτό έχει αποδειχθεί.
Μιλούν λοιπόν, για έναν Νου, ενώ στην πραγματικότητα της αλήθειας έχουμε χιλιάδες νόες. Κάθε ΕΓΩ έχει το δικό του κριτήριο, τις δικές του ιδέες, τις δικές του σκέψεις. Κάθε ΕΓΩ μάχεται για την υπεροχή, θέλει να ελέγχει το σώμα μας, γίνεται αφέντης και κύριος του εγκεφάλου, της καρδιάς και του κινητικού, ένστικτου και σεξουαλικού κέντρου. Κάθε ΕΓΩ ελέγχει την μηχανή και αυτή είναι μια άποψη που βρίσκεται πέρα από κάθε αμφιβολία.
Μιλούν για μια «ατομική θέληση» και υπάρχουν σχολές και συγγραφείς που διακηρύσσουν στους τέσσερις ανέμους, την αναγκαιότητα «να αναπτύξουμε την μεγαλειώδη ισχύ της Θέλησης». Αλλά σε ποια θέληση αναφέρονται; Κάθε ΕΓΩ έχει την δική του θέληση και μέχρι που συγκρούονται μεταξύ τους οι θελήσεις του ΕΓΩ.
Έτσι λοιπόν, σε ποια θέληση αναφέρονται οι διάφοροι συγγραφείς του ψευδο-εσωτεριστικού και ψευδο-αποκρυφιστικού τύπου; Το διανοητικό ανθρωποειδές δεν έχει καμία δική του ατομική θέληση.
Έτσι, αγαπητοί μου γνωστικοί αδελφοί, είναι καλό να γνωρίζετε ότι είμαστε απλές μηχανές, κινούμενες από διάφορα ΕΓΩ, απλές μαριονέτες ελεγχόμενες από αόρατες κλωστές.
Κρίνω μη καθυστερητέο το να αυτοπαρατηρούμαστε καθημερινά στο πεδίο της πρακτικής ζωής με την εμφανή πρόθεση να αυτο-ανακαλυπτόμαστε. Όταν κάποιος παρατηρεί τον εαυτό του, αυτο-ανακαλύπτεται. Οποιοδήποτε φυσιολογικό γεγονός της ύπαρξης μπορεί να μας χρησιμεύσει σαν καθρέφτης για να δούμε ολόσωμα αυτό που είμαστε.
Έτσι λοιπόν, είναι απαραίτητο να αυτοπαρατηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή. Όταν κάποιος αυτοπαρατηρείται, ανακαλύπτεται. Και είναι ακριβώς, στην σχέση, στην συμβίωση εκεί όπου εμείς μπορούμε να αυτο-ανακαλυφθούμε. Στην συμβίωση, τα ελαττώματα που έχουμε κρυμμένα, ξεπηδούν αυθόρμητα, και αν είμαστε επάγρυπνοι όπως ο σκοπός σε καιρό πολέμου, τότε τα ανακαλύπτουμε.

3. ΣΕ ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ;
Η Συνείδηση μπορεί να αφυπνισθεί μόνο μέσω συνειδητών εργασιών και θεληματικών πόνων.
Η εργασία πάνω στον εαυτό μας είναι το βασικό χαρακτηριστικό του ΚΑΘΕΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ. Κανείς δεν θα μπορούσε να βαδίσει το δρόμο της μεγάλης επανάστασης αν δεν έχει εργαστεί ποτέ πάνω στον εαυτό του.
Η εργασία στην οποία αναφερόμαστε είναι ψυχολογικού τύπου, ασχολείται με κάποια μετατροπή της παρούσης στιγμής στην οποία βρισκόμαστε (χρειαζόμαστε να μάθουμε να ζούμε από στιγμή σε στιγμή).
Για παράδειγμα: Ένα άτομο το οποίο βρίσκεται απελπισμένο εξ’ αιτίας ενός συναισθηματικού, οικονομικού ή πολιτικού προβλήματος, προφανώς έχει ξεχάσει τον εαυτό του. Αυτό το άτομο αν σταματήσει μια στιγμή, αν παρατηρήσει την κατάσταση και προσπαθήσει να ΘΥΜΗΘΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, αν στην συνέχεια προσπαθήσει να κατανοήσει την σημασία της στάσης του, αν αναλογισθεί λίγο, αν σκεφθεί πάνω σε όλα αυτά που συμβαίνουν, στο ότι η ζωή είναι απατηλή, φευγαλέα και ότι ο θάνατος ελαττώνει σε στάχτες όλες τις ματαιότητες του κόσμου, αν καταλάβει ότι το πρόβλημα του είναι μια αναλαμπή, μια μοιραία φωτιά που γρήγορα σβήνει, θα δει αμέσως με έκπληξη ότι όλα έχουν αλλάξει...
Η μετατροπή των μηχανικών αντιδράσεων είναι δυνατή μέσω της λογικής αντιπαράθεσης και του εσωτερικού αυτοσυλλογισμού του Είναι.
Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι αντιδρούν μηχανικά μπροστά στις διάφορες περιστάσεις της ζωής.
Φτωχοί άνθρωποι, αφήνονται πάντοτε να μετατρέπονται σε θύματα! Όταν κάποιος τους κολακεύει, χαμογελούν, όταν κάποιος τους ταπεινώνει, υποφέρουν, βρίζουν όταν τους βρίζουν, πληγώνουν όταν τους πληγώνουν. Ποτέ δεν είναι ελεύθεροι: οι όμοιοι τους έχουν την δύναμη να τους πηγαίνουν από την χαρά στην λύπη, από την ελπίδα στην απελπισία!
Όλοι εμείς γνωρίζουμε ότι έχουμε μέσα μας αυτό που ονομάζεται ΕΓΩ, ο εαυτός μου, ο εαυτός σου. Δυστυχώς η Ουσία βρίσκεται εμφιαλωμένη, εγκλωβισμένη μέσα στο ΕΓΩ και αυτό είναι το αξιοθρήνητο.
Να διαλύσουμε το ψυχολογικό ΕΓΩ, να αποσυνθέσουμε τα ανεπιθύμητα στοιχεία του, είναι η σημασία της εργασίας πάνω στον εαυτό μας.
Ποτέ δεν θα μπορούσαμε να απελευθερώσουμε την Ουσία χωρίς προηγουμένως να έχουμε αποσυνθέσει το ψυχολογικό ΕΓΩ.
Στην Ουσία βρίσκεται η Θρησκεία, ο Βούδας, η Σοφία, τα μόρια του πόνου του Πατέρα μας που βρίσκεται στο κρυφό και όλα τα δεδομένα που χρειαζόμαστε για την Εσωτερική Αυτοπραγμάτωση του Είναι.
Κατά το μέτρο που κάποιος εργάζεται πάνω στον εαυτό του θα κατανοεί κάθε φορά και περισσότερο την αναγκαιότητα να εξαλείψει ριζικά την εσωτερική του φύση, όλα αυτά που μας κάνουν τόσο απεχθείς.
Χρειαζόμαστε να μετατρέψουμε σε στάχτη την τερατώδη σκληρότητα αυτών των καιρών. Τον φθόνο, ο οποίος δυστυχώς έχει μετατραπεί στο κρυφό ελατήριο της πράξης. Την ανυπόφορη απληστία που έχει κάνει την ζωή τόσο πικρή. Την αηδιαστική κακεντρέχεια, την συκοφαντία που δημιουργεί τόσες τραγωδίες, τα μεθύσια, την τρομακτική λαγνεία που μυρίζει τόσο άσχημα κλπ, κλπ, κλπ.
Κατά το μέτρο που όλες αυτές οι απέχθειες θα ελαττώνονται σε κοσμική σκόνη, η Ουσία (χειραφετημένη συν τοις άλλοις) θα μεγαλώνει και θα αναπτύσσεται αρμονικά.
Αναμφισβήτητα, όταν το ψυχολογικό ΕΓΩ έχει πεθάνει, απαστράπτει σε μας η Ουσία.
Η ελεύθερη Ουσία μας απονέμει εσωτερική ομορφιά. Από τέτοια ομορφιά απορρέουν η ευτυχία και η πραγματική Αγάπη.
Η Ουσία κατέχει πολλαπλές αισθήσεις τελειότητας και καταπληκτικές φυσικές δυνάμεις.
Όταν πεθαίνουμε στον εαυτό μας, όταν διαλύουμε το ψυχολογικό ΕΓΩ, απολαμβάνουμε τις πολύτιμες αισθήσεις και δυνάμεις της Ουσίας.

4. ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Η Ουσία, εγκλωβισμένη στον εαυτό, είναι το Τζίνι του Λυχναριού του Αλαντίν που επιθυμεί την ελευθερία του. Ελεύθερο το Τζίνι μπορεί να πραγματοποιήσει θαύματα.
Η Ουσία είναι ΘΕΛΗΣΗ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, καταδικασμένη δυστυχώς εξ’ αιτίας της δικής μας εξάρτησης.
Όταν η θέληση ελευθερώνεται, τότε αναμειγνύεται, συγχωνεύεται, συντάσσεται με την Συμπαντική Θέληση, γινόμενη ως εκ τούτου κυρίαρχη.
Όποιος κατέχει θέληση, πραγματικά ελεύθερη, μπορεί να δημιουργεί νέες περιστάσεις. Όποιος έχει την θέληση του εγκλωβισμένη στο πληθωρικό ΕΓΩ είναι θύμα των περιστάσεων.
Κανείς δεν θα μπορούσε να φτάσει στην αληθινή φώτιση, ούτε να εξασκήσει την απόλυτη Ιεροσύνη της «Θέλησης-Συνείδησης», αν προηγουμένως δεν έχει πεθάνει στον εαυτό του εδώ και τώρα.
Το να εξαλείφουμε λάθη είναι κάτι μαγικό, θαυμάσιο από μόνο του, που υποδηλώνει αυστηρή ψυχολογική αυτοπαρατήρηση.
Η εξάσκηση δυνάμεων είναι δυνατή όταν ελευθερώνεται, ριζικά, η θαυμάσια δύναμη της Θέλησης.
Μας έχει ειπωθεί ότι υπάρχουν οι εσωτερικές αισθήσεις (δεν το αρνούμαστε). Προφανώς υπάρχουν περισσότερες εσωτερικές αισθήσεις από εξωτερικές.
Οι διάφορες σχολές έχουν μεθόδους για να αναπτύσσουν δυνάμεις, για να αναπτύσσουν τις εσώτερες αισθήσεις, τις εσωτερικές αισθήσεις, αλλά πραγματικά σας λέω, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι αν θέλουμε να αναπτύξουμε τις εσωτερικές αισθήσεις, πρέπει να αρχίσουμε αναπτύσσοντας την αίσθηση της παρατήρησης του εαυτού μας, δηλαδή της αυτο-παρατήρησης.
Η αίσθηση αυτή βρίσκεται λανθάνουσα σε κάθε έναν από μας αλλά πρέπει να την αναπτύξουμε. Η ανάπτυξη είναι δυνατή μόνο με βάση την πρακτική.
Σύμφωνα με το πώς προχωράμε χρησιμοποιώντας αυτήν την αίσθηση, αυτή από μόνη της θα αναπτύσσεται και στον βαθμό που προοδεύουμε στην παρατήρηση του εαυτού μας, άλλες αισθήσεις θα αρχίσουν να εκδηλώνονται και στο τέλος (την ημέρα κατά την οποία μέσω της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης θα έχουμε αυτο-γνωρισθεί σε βάθος, ολοκληρωτικά και σε όλα τα διαμερίσματα του Νου και της καρδιάς) οι πολλαπλές εσωτερικές αισθήσεις που κατέχουμε θα εκδηλωθούν, θα ξετυλιχτούν θαυμάσια. Να λοιπόν γιατί μας ειπώθηκε: ΓΝΩΘΙ Σ’ΑΥΤΟΝ (Άνθρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το Σύμπαν και τους Θεούς)...
Οι κοινοί και κανονικοί άνθρωποι ζουν αιχμαλωτισμένοι από τις εξωτερικές αισθήσεις. Υπάρχουν ωστόσο, άνθρωποι οι οποίοι έχουν ήδη εγκαταστήσει στον εαυτό τους ένα Κέντρο Διαρκούς Βαρύτητας (είναι εκείνα τα άτομα που σε προηγούμενες ζωές ήταν σε αυτές τις σπουδές).
Αυτά τα άτομα θα ψάξουν την Διδασκαλία, θα την επιθυμήσουν, θα νιώσουν ότι πέρα από τον κόσμο των εσωτερικών αισθήσεων, υπάρχει κάτι. Και δεν κάνουν λάθος: πολύ πέρα από αυτές τις αισθήσεις (μέσω των οποίων συσχετιζόμαστε με τον εξωτερικό κόσμο) βρίσκουμε την Ουσία.
Στην Ουσία βρίσκεται το καλύτερο που κατέχουμε (η Ουσία είναι η Συνείδηση) και είναι το καθαρότερο, το πιο άξιο του Είναι μας...
Πολλοί είναι εκείνοι που ασχολούνται με τις μαγικές δυνάμεις. Εγώ σας λέω ότι η αφυπνισμένη Ουσία κατέχει, στον εαυτό της, θαυμάσιες ικανότητες. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να αναπτύξουμε την Ουσία και δεν θα μπορούσε κανείς να την αναπτύξει παρά μόνο αν εργασθεί πάνω στον εαυτό του.
Όταν πραγματικά ασχολούμαστε με το να εξαλείψουμε (από την εσωτερική μας φύση) τα ψυχολογικά μας ελαττώματα: θυμό, απληστία, λαγνεία, ζήλια, υπερηφάνεια, οκνηρία, λαιμαργία, κλπ, η Ουσία φυσιολογικά, αρχίζει να αναπτύσσεται θαυμάσια.
Με τον ριζικό θάνατο του ΕΓΩ, του Εαυτού μου, του Εαυτού σου, η Ουσία ελεύθερη, εκδηλωμένη μέσω του ανθρώπινου σώματος, μέσω ενός εγκεφάλου (ή των τριών εγκεφάλων, γιατί πραγματικά δεν έχουμε μόνο τον διανοητικό εγκέφαλο αλλά έχουμε επίσης τον συγκινησιακό και τον κινητικό εγκέφαλο) θα είναι μια Ουσία φυσικά πολυτιμότατη και θα απαστράπτουν (σε αυτήν) οι δυνάμεις της Διόρασης, της Διαίσθησης, της Τηλεπάθειας, οι ικανότητες για το αστρικό ξεδίπλωμα και πολλές άλλες εσωτερικές αισθήσεις που θα μας έπαιρνε πολύ χρόνο να απαριθμήσουμε.
Έτσι λοιπόν, ο δρόμος για την απόκτηση δυνάμεων είναι αυτός του ΘΑΝΑΤΟΥ. Για αυτό σας έχω πει: «αν ο σπόρος δεν πεθάνει, το φυτό δεν γεννιέται»...
Όταν εμείς πεθαίνουμε στον εαυτό μας, όταν αυτό το αγαπημένο ΕΓΩ που φέρουμε μέσα μας γίνεται σκόνη, οι δυνάμεις ανθίζουν (ξεπηδούν), γιατί αναβλύζει η Ουσία (αναβλύζει η ελεύθερη Ουσία). Η ελεύθερη Ουσία απολαμβάνει πάρα πολλές ιδιότητες, πολύτιμες αισθήσεις, εκπληκτικές ικανότητες.
Υπάρχουν επίσης πολυάριθμες οργανώσεις (διάφορες οργανώσεις: σχολές κλπ) για να αναπτύσσουμε Τσάκρας για να αποκτήσουμε μαγικές δυνάμεις. Μερικά από αυτά τα ιδρύματα διδάσκουν πρακτικές που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε οριστικά μαύρες.
Πραγματικά μπορούμε να βεβαιώσουμε, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι αν ασχολούμαστε μόνο με το να αναπτύξουμε δυνάμεις και δεν εξαλείφουμε τον εαυτό μου, τον εαυτό σου, το ΕΓΩ της Ψυχολογίας, το περισσότερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να μετατραπούμε σε μαύρους μάγους.
Οι Άγιες Γραφές έχουν μιλήσει ξεκάθαρα, το Ευαγγέλιο έχει πει: «Αναζητήστε πρώτα το Βασίλειο του Θεού και την Δικαιοσύνη του και όλα τα άλλα θα σας δοθούν σαν συμπλήρωμα».
Δυστυχώς το ενενήντα επτά τοις εκατό της ουσίας, βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στα διάφορα στοιχεία που αποτελούν το ΕΓΩ. Χρειαζόμαστε να αναπτύξουμε την Ουσία, να την απεγκλωβίσουμε, να την απεμφιαλώσουμε. Όταν το επιτύχουμε, πολλαπλές φυσικές δυνάμεις, θεϊκές, θα εκφρασθούν σε εμάς με όλη τους την ομορφιά και όλη τους την λαμπρότητα. Δεν χρειαζόμαστε, λοιπόν, να κοπιάζουμε, για να αποκτήσουμε δυνάμεις. Το μόνο για το οποίο πρέπει να κοπιάζουμε είναι για να πεθάνουμε στον εαυτό μας, εδώ και τώρα, γιατί μόνο με τον θάνατο έρχεται το καινούργιο.
Παρατηρείστε την ζωή των μεγάλων χριστιανών μυστικιστών: δεν ασχολήθηκαν με την απόκτηση δυνάμεων, ασχολήθηκαν μόνο με την αγιότητα, με την εξάλειψη κάθε ενός από τα ψυχολογικά τους ελαττώματα, με το να πεθαίνουν στον εαυτό τους και σύμφωνα με το πώς προχωρούσαν, πολλαπλές ικανότητες υπερφυσικές εκδηλώνονταν σε αυτούς. Αυτοί έγιναν γνωστοί πάντοτε σαν άγιοι και υπάρχουν πολλοί από αυτούς και από εντελώς διαφορετικές καταγωγές είτε της Δύσης, είτε της Ανατολής.

5. ΤΙ ΕΙΝΑΙ, ΑΥΤΗ ΚΑΘΕΑΥΤΗ, Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ;
«Η αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης, αυτή καθεαυτή, είναι η ΔΙΟΡΑΣΗ, είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ή ΗΜΙΔΙΑΦΑΝΕΙΑ».
Η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης βρίσκεται σε ατροφική κατάσταση σε κάθε ανθρώπινο ον. Με το να εργαζόμαστε σοβαρά, με το να αυτοπαρατηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή, αυτή η αίσθηση θα αναπτύσσεται προοδευτικά.
Οι χειρότερες περιστάσεις της ζωής, οι πιο κρίσιμες καταστάσεις, τα πιο δύσκολα γεγονότα, αποδεικνύονται πάντοτε θαυμάσια για την Αυτοανακάλυψη.
Σε τέτοιες ανυποψίαστες και κρίσιμες στιγμές, ξεπηδούν πάντοτε (και όταν ούτε καν το σκεπτόμαστε) τα πιο κρυφά ΕΓΩ και αν είμαστε επάγρυπνοι, αναμφισβήτητα τα ανακαλύπτουμε.
Οι πιο ήρεμες εποχές της ζωής, είναι ακριβώς οι λιγότερο ευνοϊκές για την εργασία πάνω στον εαυτό μας.
Υπάρχουν στιγμές της ζωής υπερβολικά πολύπλοκες κατά τις οποίες κάποιος έχει έκδηλη τάση να ταυτίζεται εύκολα με τα γεγονότα και να ξεχνά, εντελώς τον εαυτό του.
Σε τέτοιες στιγμές κάνει βλακείες που δεν οδηγούν πουθενά. Αν όμως ήταν επάγρυπνος, αν σε αυτές τις στιγμές (αντί να χάσει το μυαλό του) ΘΥΜΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, θα ανακάλυπτε με έκπληξη κάποια ΕΓΩ για τα οποία ουδέποτε είχε την παραμικρή υποψία ότι είναι δυνατό να υπάρχουν.
Στον βαθμό που η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης θα συνεχίζει την ανάπτυξή της, μέσω της αδιάκοπης χρήσης, θα γινόμαστε κάθε φορά και περισσότερο ικανοί να αντιλαμβανόμαστε (με άμεσο τρόπο) εκείνα τα ΕΓΩ για τα οποία ουδέποτε είχαμε κάποιο δεδομένο σχετικό με την ύπαρξη τους.
Μπροστά στην αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, κάθε ένα από αυτά τα ΕΓΩ που κατοικούν στο εσωτερικό μας, προσλαμβάνουν (πραγματικά) αυτήν ή εκείνη την μορφή (μυστικά) παρόμοια με το ελάττωμα που προσωποποιείται από αυτά.
Αναμφισβήτητα η εικόνα κάθε ενός από αυτά τα ΕΓΩ έχει κάποια «ψυχολογική γεύση» συγκεκριμένη, μέσω της οποίας αντιλαμβανόμαστε, συλλαμβάνουμε, αρπάζουμε ενστικτωδώς την εσωτερική του φύση και το ελάττωμα που το χαρακτηρίζει.
Στην αρχή ο εσωτεριστής δεν ξέρει από που να αρχίσει: νιώθει την ανάγκη να εργασθεί πάνω στον εαυτό του, αλλά είναι εντελώς αποπροσανατολισμένος.
Επωφελούμενοι από τις κρίσιμες στιγμές από τις πιο δυσάρεστες καταστάσεις, από τις πιο αντίξοες στιγμές, αν είμαστε επάγρυπνοι θα ανακαλύψουμε τα προεξέχοντα ελαττώματα μας, τα ΕΓΩ που πρέπει επειγόντως να αποσυνθέσουμε.
Μπορούμε να αρχίσουμε με τον θυμό ή με την αυτο-αγάπη ή με το άθλιο ακόλουθο της λαγνείας, κλπ.
Είναι αναγκαίο να κρατάμε σημειώσεις σχετικά με όλες τις καθημερινές ψυχολογικές μας καταστάσεις, αν πραγματικά θέλουμε μια οριστική αλλαγή.
Πριν ξαπλώσουμε, είναι χρήσιμο (συμφέρει) να εξετάσουμε τα γεγονότα που συνέβησαν την ημέρα, τα εμπόδια, το θορυβώδες γέλιο του Αριστοφάνη και το διακριτικό χαμόγελο του Σωκράτη, γιατί μπορεί να έχουμε πληγώσει κάποιον με ένα δυνατό γέλιο ή μπορεί να έχουμε αρρωστήσει κάποιον με ένα χαμόγελο ή ένα βλέμμα εκτός τόπου.
Να θυμόσαστε ότι στον Αγνό Εσωτερισμό, καλό είναι όλα όσα βρίσκονται στην θέση τους και κακό είναι όλα όσα βρίσκονται έκτος θέσης (τόπου).
Το νερό, στην θέση του είναι καλό, αλλά αν αυτό πλημμυρίσει το σπίτι, θα βρίσκεται εκτός θέσης, θα προξενήσει ζημιές, θα είναι κακό και επιβλαβές.
Η φωτιά, στην κουζίνα και, εντός θέσης όντας χρήσιμη, είναι καλή, εκτός όμως της θέσης της καίγοντας τα έπιπλα του δωματίου θα ήταν κακή και επιβλαβής.
Οποιαδήποτε αρετή, όσο άγια και αν είναι, στην θέση της είναι καλή, εκτός όμως της θέσης της είναι κακή και βλαβερή. Με τις αρετές μπορούμε να βλάψουμε τους άλλους. Είναι απαραίτητο να τοποθετούμε τις αρετές στην θέση που τους αντιστοιχεί.
Τι θα λέγατε για έναν ιερέα που θα κήρυττε τον λόγο του Θεού μέσα σε ένα πορνείο; Τι θα λέγατε για έναν κύριο πράο και επιεική που θα ευλογούσε μια ομάδα κακοποιών που έχουν την πρόθεση να βιάσουν την γυναίκα και τις κόρες του; Τι θα λέγατε για αυτού του είδους την επιείκεια που φθάνει στην υπερβολή; Τι θα λέγατε για την φιλανθρωπική δραστηριότητα ενός άνδρα που αντί να φέρει φαγητό στο σπίτι του, μοιράζει τα χρήματα σε βιτσιόζους ζητιάνους; Ποια θα ήταν η γνώμη σας για τον εξυπηρετικό άνθρωπο που σε μια δεδομένη στιγμή προσφέρει ένα στιλέτο σε έναν δολοφόνο;
Θυμηθείτε, αγαπητέ αναγνώστη, ότι μέσα στους ρυθμούς του στίχου βρίσκεται επίσης το έγκλημα. Υπάρχει πολλή αρετή στους κακούς και υπάρχει πολλή κακία στους ενάρετους.
Αν και φαίνεται απίστευτο, μέσα στο ίδιο το άρωμα της ικεσίας βρίσκεται επίσης το έγκλημα. Το έγκλημα μεταμφιέζεται σε άγιο, χρησιμοποιεί τις καλύτερες αρετές, παρουσιάζεται σαν μάρτυρας και ακόμη ιερουργεί στους Ιερούς Ναούς
Στον βαθμό που η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης αναπτύσσεται σε εμάς, μέσω της συνεχούς χρήσης, θα μπορέσουμε να δούμε όλα αυτά τα ΕΓΩ που χρησιμεύουν σαν βασικό θεμέλιο της ατομικής μας ιδιοσυγκρασίας είτε είναι (αυτή η τελευταία) αιματώδης ή νευρική, φλεγματική ή χολώδης.
Αν και δεν το πιστεύετε, αγαπητέ αναγνώστη, πίσω από την ιδιοσυγκρασία που έχουμε, κρύβονται (μέσα στα πιο απόμακρα βάθη του ψυχισμού μας) τα πιο αποτρόπαια διαβολικά δημιουργήματα.
Το να ΔΟΥΜΕ αυτά τα δημιουργήματα, το να ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ αυτά τα τερατουργήματα της κόλασης (μέσα στα οποία βρίσκεται εγκλωβισμένη η ίδια μας η Συνείδηση) γίνεται δυνατόν με την πάντα προοδευτική ανάπτυξη της αίσθησης της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης.
Εφόσον ένας άνθρωπος δεν έχει διαλύσει αυτά τα δημιουργήματα της κόλασης, αυτές τις παρεκκλίσεις του εαυτού του, αναμφισβήτητα στα μεγαλύτερα βάθη του θα συνεχίσει να υπάρχει κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει: μια παραμόρφωση, μια απέχθεια.
Το σοβαρότερο από όλα αυτά είναι ότι ο απεχθής δεν υπολογίζει την ίδια του την απέχθεια: θεωρεί τον εαυτό του ωραίο, δίκαιο, καλό άτομο και μέχρι που παραπονιέται για την έλλειψη κατανόησης των άλλων, οδύρεται για την αχαριστία των όμοιων του, λέει ότι δεν τον καταλαβαίνουν, θρηνεί βεβαιώνοντας ότι του οφείλουν, ότι τον έχουν πληρώσει με «μαύρο χρήμα», κλπ.
Η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης μας επιτρέπει να διαπιστώνουμε μόνοι μας και άμεσα, την μυστική εργασία μέσω της οποίας (σε μια δεδομένη στιγμή), θα διαλύουμε αυτό ή εκείνο το ΕΓΩ, αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα που ανακαλύψαμε σε δύσκολες συνθήκες ή όταν ούτε καν το υποπτευόμαστε.
Έχεις σκεφθεί κάποια στιγμή στην ζωή σου, πάνω σε αυτό που σου αρέσει περισσότερο ή που δεν σου αρέσει; Εσύ έχεις αναλογισθεί πάνω στα κρυφά ελατήρια της πράξης; Γιατί θέλεις να έχεις ένα ωραίο σπίτι; Γιατί επιθυμείς να έχεις ένα αυτοκίνητο τελευταίο μοντέλο; Γιατί θέλεις να είσαι πάντα μέσα στην μόδα; Γιατί ζητάς άπληστα να μην είσαι άπληστος; Τι είναι αυτό που σε προσβάλλει περισσότερο σε μια δεδομένη στιγμή; Τι είναι αυτό που σας ευχαρίστησε χθες; Γιατί αισθάνεστε ανώτεροι από τον τάδε ή την τάδε σε μια δεδομένη στιγμή; Τι ώρα αισθάνεστε ανώτερος από κάποιον; Γιατί σου αρέσει να αφηγείσαι τους θριάμβους σου; Δεν μπορείς να σωπαίνεις όταν κουτσομπολεύουν ένα άλλο γνωστό πρόσωπο; Δέχεσαι το ποτήρι με το λικέρ από ευγένεια; Δέχεσαι να καπνίσεις ενώ δεν έχεις το βίτσιο, με την έννοια να το μάθεις ή από ανδρισμό; Είσαι σίγουρος ότι υπήρξες ειλικρινής σε εκείνη την συζήτηση; Και πότε κρίνεις τον εαυτό σου, πότε καυχιέσαι, πότε μετράς τους θριάμβους σου και τις αφηγήσεις σου επαναλαμβάνοντας αυτά που έχεις πει πρωτύτερα στους άλλους; Κατάλαβες ότι είσαι ματαιόδοξος;...
Η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης εκτός το ότι σου επιτρέπει να ΔΕΙΣ ΚΑΘΑΡΑ το ΕΓΩ που εξαλείφεις, σου επιτρέπει επίσης να ΔΕΙΣ τα έντονα και οριστικά αποτελέσματα της εσωτερικής σου εργασίας.
Στην αρχή, αυτά τα δημιουργήματα της κόλασης, αυτές οι ψυχικές παρεκκλίσεις που δυστυχώς σε χαρακτηρίζουν, είναι φρικτότερα και πιο τερατώδη από τα φοβερότερα κτήνη που υπάρχουν στο βάθος των θαλασσών ή στις πιο πυκνές ζούγκλες της Γης. Σύμφωνα με την πρόοδο στην εργασία σου, θα μπορείς να διαπιστώνεις (μέσω της αίσθησης της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης) το έκδηλο γεγονός ότι εκείνες οι απέχθειες θα χάνουν όγκο, θα σμικρύνονται.
Καταλήγει ενδιαφέρον να γνωρίζουμε ότι αυτές οι κτηνωδίες, καθώς χάνουν όγκο και σμικρύνονται, κερδίζουν σε ομορφιά, αποκτούν σταδιακά την παιδική μορφή και τελικά αποσυντίθενται, μετατρέπονται σε κοσμική σκόνη.
Τότε η εγκλωβισμένη Ουσία ελευθερώνεται, χειραφετείται, αφυπνίζεται.
Αναμφισβήτητα, ο Νους δεν μπορεί να αλλάξει (βασικά) κανένα ψυχολογικό ελάττωμα. Προφανώς η νοημοσύνη μπορεί να έχει την πολυτέλεια να τιτλοφορεί ένα ελάττωμα με αυτό ή εκείνο το όνομα ή να το δικαιολογήσει ή να το περάσει από ένα επίπεδο σε άλλο, κλπ αλλά δεν μπορεί μόνη της να το εξαλείψει, να το αποσυνθέσει.
Χρειαζόμαστε επειγόντως μια φλογοβόλο δύναμη, ανώτερη από τον Νου, μια δύναμη που να είναι ικανή, από μόνη της να ελαττώσει σε απλή κοσμική σκόνη αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα. Ευτυχώς υπάρχει σε εμάς αυτή η ΦΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, αυτή η καταπληκτική Φωτιά, που οι Αλχημιστές του μεσαίωνα βαπτίζουν με το μυστηριώδες όνομα Στέλλα Μάρις, η Παρθένος της Θάλασσας, η ΑΖΟΕ της Ερμητικής Επιστήμης, ο Θεός Μητέρα στο εσωτερικό μας, συμβολισμένη πάντοτε με το Ιερό Φίδι των Μεγάλων Μυστηρίων.
Αν, αφού έχουμε παρατηρήσει και κατανοήσει αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα, αυτό ή εκείνο το ΕΓΩ, ικετεύσουμε την ιδιαίτερη ΚΟΣΜΙΚΗ μας ΜΗΤΕΡΑ (γιατί ο κάθε ένας από μας έχει την δική του) να αποσυνθέσει, να ελαττώσει σε κοσμική σκόνη αυτό ή εκείνο το ελάττωμα, εκείνο το ΕΓΩ (λόγω της δικής μας εσωτερικής εργασίας) μπορείτε να είστε σίγουροι ότι αυτό θα χάσει όγκο και σταδιακά θα κονιορτοποιείται.
Όλο αυτό προϋποθέτει, φυσικά, διαρκείς εργασίες σε βάθος, πάντοτε συνεχείς γιατί κανένα ΕΓΩ δεν μπορεί ποτέ να αποσυντεθεί στιγμιαία. Η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, μπορεί να δει την προοδευτική εξέλιξη της εργασίας σχετικά με την απέχθεια που μας ενδιαφέρει πραγματικά να αποσυνθέσουμε.
Η Στέλλα Μάρις, αν και φαίνεται απίστευτο, είναι η «αστρική υπογραφή» της ανθρώπινης σεξουαλικής δύναμης. Προφανώς, η Στέλλα Μάρις διαθέτει την αποτελεσματική δύναμη για να αποσυνθέτει τις απέχθειες που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας.
Ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη του Βαπτιστή είναι κάτι που μας προσκαλεί σε συλλογισμό. Καμιά ριζική ψυχολογική αλλαγή δεν θα ήταν δυνατή, αν πριν δεν περνούσαμε από τον ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟ.
Η Τοναντζίν, η Στέλλα Μάρις, το ιδιαίτερό μας παράγωγο είναι σαν ηλεκτρική δύναμη άγνωστη για όλη την ανθρωπότητα. Βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση στο βάθος του ψυχισμού μας και είναι φανερό ότι κατέχει την δύναμη εκείνη που της επιτρέπει να αποκεφαλίσει οποιοδήποτε ΕΓΩ πριν από την τελική αποσύνθεση.
Η Στέλλα Μάρις είναι η Φιλοσοφική Φωτιά που βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση σε οποιαδήποτε οργανική ή ανόργανη ύλη. Οι ψυχολογικές ωθήσεις μπορούν να προκαλέσουν την έντονη δράση αυτής της Φωτιάς και τότε ο ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ γίνεται δυνατός.
Μερικά ΕΓΩ πρέπει να αποκεφαλίζονται στην αρχή της ψυχολογικής εργασίας, άλλα στην μέση και τα τελευταία στο τέλος. Η Στέλλα Μάρις σαν πύρινη σεξουαλική δύναμη, έχει την πλήρη συνείδηση για να πραγματοποιεί την εργασία και πραγματοποιεί τον αποκεφαλισμό στο ενδεδειγμένο λεπτό, στην κατάλληλη στιγμή.
Εφόσον δεν έχει συμβεί η αποσύνθεση όλων αυτών των ψυχολογικών απεχθειών, όλων αυτών των ακολασιών, όλων αυτών των κακιών όπως: κλοπή, φθόνος, κρυφή ή εκδηλωμένη μοιχεία, φιλοδοξία για τα χρήματα ή ψυχικές δυνάμεις, κλπ, και ενώ θεωρούμαστε άτομα έντιμα, συνεπή στον λόγο, ειλικρινή, ευγενικά, φιλεύσπλαχνα, όμορφα στο εσωτερικό, κλπ, δεν θα γίνουμε παρά ασπρισμένοι τάφοι: όμορφοι από έξω, αλλά από μέσα γεμάτοι αηδιαστική σαπίλα...
Η βιβλιοφάγος πολυμάθεια, η ψευδοσοφία, η άπλετη πληροφόρηση πάνω στις Ιερές Γραφές (είτε αυτές προέρχονται από την Ανατολή ή την Δύση, από τον Βορρά ή τον Νότο), η απόλυτη σιγουριά του να είσαι καλά ενημερωμένος, ο αδιάλλακτος δογματισμός (με πλήρη βεβαιότητα), κλπ, δεν εξυπηρετούν σε τίποτα, γιατί στην πραγματικότητα υπάρχει, στο βάθος, μόνο αυτό που αγνοούμε: δημιουργήματα της κόλασης, ασχήμιες, τερατουργήματα που βρίσκονται πίσω από το όμορφο πρόσωπο, πίσω από την αξιοσέβαστη μορφή, κάτω από το αγιότατο ένδυμα του ιερού αρχηγού, κλπ.
Με αυτήν την έννοια, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να αναρωτιόμαστε τί είναι αυτό που θέλουμε. Αν έχουμε έλθει στην Γνωστική Διδασκαλία από καθαρή περιέργεια, αν το να περάσουμε από τον αποκεφαλισμό, δεν είναι αυτό που πραγματικά επιθυμούμε, τότε κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, υπερασπιζόμαστε την ίδια μας την σαπίλα, συμπεριφερόμαστε υποκριτικά.
Στις πιο αξιοσέβαστες σχολές της Εσωτερικής Σοφίας και του Αποκρυφισμού, υπάρχουν πολλοί λανθασμένοι ειλικρινείς που επιθυμούν πραγματικά να Αυτοπραγματωθούν, αλλά δεν είναι αφιερωμένοι στην αποσύνθεση των εσωτερικών απεχθειών.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που υποθέτουν ότι μέσω των καλών προθέσεων, είναι δυνατόν να φτάσουν στην αγιοποίηση. Είναι σαφές ότι ενώ δεν εργάζονται με ένταση πάνω στα ΕΓΩ που φέρουμε στο εσωτερικό μας, αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν στο βάθος του ευλαβούς βλέμματος και της καλής διαγωγής.
Έφθασε η ώρα να μάθουμε ότι είμαστε κάποιοι μοχθηροί, μεταμφιεσμένοι με το ένδυμα της αγιότητας, λύκοι με δέρμα προβάτου, κανίβαλοι ντυμένοι με το ρούχο των ιπποτών, δήμιοι κρυμμένοι πίσω από το ιερό σημείο του σταυρού, κλπ και όσο πιο ηγεμονικοί δείχνουμε μέσα στις Αίθουσες διαλέξεων του Φωτός και της Αρμονίας, όσο πιο ειρηνικούς και γλυκείς μας βλέπουν οι όμοιοι μας, όσο πιο σεβάσμιοι και ταπεινοί φαινόμαστε, στο βάθος του ψυχισμού μας συνεχίζουν να υπάρχουν όλες οι απέχθειες της κόλασης και όλα τα τερατουργήματα του πολέμου.
Στην Επαναστατική Ψυχολογία μας, έγινε φανερή η αναγκαιότητα μιας ριζικής μετατροπής και αυτό είναι δυνατό μόνο κηρύσσοντας (στον εαυτό μας) έναν πόλεμο μέχρι θανάτου, ανηλεή και σκληρό.
Πραγματικά, όλοι εμείς δεν αξίζουμε τίποτα: είμαστε, ο κάθε ένας από μας, η δυστυχία της Γης, το αποτρόπαιο.
Ευτυχώς, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μας δίδαξε τον Μυστικό Δρόμο: ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ μέσω του ψυχολογικού αποκεφαλισμού.

6. ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ
Είναι επείγον να πούμε, στους γνωστικούς σπουδαστές μας που παρατηρούν τον εαυτό τους, με ποια έννοια πρέπει να αυτο-παρατηρούνται και τους λόγους για αυτό.
Όταν κάποιος θέλει πραγματικά να γνωρίσει τον εαυτό του, πρέπει να αυτο-παρατηρείται και να προσπαθεί να γνωρίσει τα διάφορα ΕΓΩ που βρίσκονται τοποθετημένα μέσα στην προσωπικότητα».
Αν κάποιος από τους αναγνώστες μας, δεν καταλαβαίνει ακόμα αυτήν την «Διδασκαλία των πολλών εγώ», οφείλεται (αποκλειστικά) στην έλλειψη πρακτικής στο θέμα της αυτοπαρατήρησης.
Κατά το μέτρο που κάποιος εξασκεί την εσωτερική αυτοπαρατήρηση θα ανακαλύπτει (μόνος του) τους «πολλούς ανθρώπους» τα «πολλά ΕΓΩ» που ζουν μέσα στην ίδια μας την προσωπικότητα».
Όποιοι αρνούνται την «Διδασκαλία των πολλών ΕΓΩ», όποιοι λατρεύουν ένα «θεϊκό εγώ», αναμφισβήτητα δεν έχουν αυτοπαρατηρηθεί ποτέ σοβαρά. Μιλώντας αυτήν την φορά με Σωκρατικό τρόπο λέμε ότι αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο αγνοούν, αλλά επιπλέον αγνοούν ότι αγνοούν.
Πραγματικά, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, χωρίς την σοβαρή και βαθιά αυτοπαρατήρηση. Αλλά ενώ ένα οποιοδήποτε υποκείμενο συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό του σαν «ένα», είναι φανερό ότι οποιαδήποτε εσωτερική αλλαγή θα είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Όσο ένας άνθρωπος συνεχίζει με το λάθος, να νομίζει ότι είναι «ένας», «μοναδικός», «ατομικός», είναι προφανές ότι η ριζική αλλαγή θα είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη. Αναμφισβήτητα, αυτή η έλλειψη της ψυχολογικής ενότητας στο ανθρωποειδές, είναι η αιτία όλων των δυσκολιών και πικριών.
Το φυσικό σώμα, ναι, είναι μια πλήρης ενότητα και εργάζεται σαν ένα οργανικό σύνολο εκτός αν είναι άρρωστο. Η εσωτερική ζωή του ανθρωποειδούς όμως, σε καμιά περίπτωση δεν είναι μια ψυχολογική ενότητα.
Το σοβαρότερο από όλα αυτά, και σε πείσμα αυτού που λένε οι διάφορες σχολές ψευδο-εσωτεριστικού ή ψευδο-αποκρυφιστικού τύπου, είναι η απουσία ψυχολογικής οργάνωσης στο εσώτερο βάθος του κάθε υποκειμένου.
Πραγματικά, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει αρμονική εργασία (σαν ένα ΟΛΟΝ) στην εσωτερική ζωή των ατόμων.
Το ίδιο γεγονός ότι η εσωτερική εργασία αρχίζει με την αυστηρή παρατήρηση του εαυτού μας, μας δείχνει μια πληθώρα ψυχολογικών παραγόντων, ΕΓΩ, ή ανεπιθύμητων στοιχείων που επείγει να εξαλείψουμε, να ξεριζώσουμε από το εσωτερικό μας διάστημα.
Αυτός ο τύπος εργασίας δεν είναι εξωτερικός, αλλά εσωτερικός και όποιοι σκέπτονται ότι οποιοδήποτε εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς ή ηθικό σύστημα (εξωτερικό και επιφανειακό), μπορεί να τους οδηγήσει στην επιτυχία, πραγματικά λανθάνουν ολοκληρωτικά.
Το συγκεκριμένο και οριστικό γεγονός ότι η εσωτερική εργασία αρχίζει με την ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΠΡΟΣΟΧΗ, με την πλήρη παρατήρηση του εαυτού μας, είναι λόγος περισσότερο από αρκετό για να δείξει ότι αυτή απαιτεί μια προσωπική προσπάθεια, πολύ ιδιαίτερη από τον καθένα από εμάς.
Μιλώντας ειλικρινά και χωρίς υπεκφυγές βεβαιώνουμε με καταφατικό τρόπο το ακόλουθο: κανένα άλλο ανθρώπινο ον δεν θα μπορούσε να κάνει αυτήν την εργασία για εμάς. Δεν είναι δυνατή καμία αλλαγή στον ψυχισμό μας, χωρίς την ευθεία παρατήρηση όλου αυτού του συνόλου των υποκειμενικών παραγόντων που φέρουμε μέσα μας.
Το να δεχθούμε την πληθωρικότητα του ΕΓΩ και να απορρίψουμε την αναγκαιότητα της μελέτης και ευθείας παρατήρησης του εαυτού μας, σημαίνει (πραγματικά) μια φυγή από τον εαυτό μας, μια μορφή αυτο-εξαπάτησης.
Μόνο μέσω της αυστηρής προσπάθειας που συνεπάγεται την συνετή παρατήρηση του εαυτού μας (χωρίς κανενός είδους διαφυγές) μπορούμε να διαπιστώσουμε, πραγματικά ότι «δεν είμαστε ένας αλλά πολλοί».
Το να «παραδεχθούμε» την πληθωρικότητα του ΕΓΩ και το να το «διαπιστώσουμε» μέσω της αυστηρής παρατήρησης, είναι δυο διαφορετικές απόψεις.
Κάποιος μπορεί να παραδεχθεί την Διδασκαλία των Πολλών ΕΓΩ χωρίς να το έχει ποτέ διαπιστώσει, γιατί αυτό το τελευταίο είναι δυνατό μόνο όταν αυτοπαρατηρούμαστε προσεκτικά.
Το να αποφύγουμε την εργασία της εσωτερικής παρατήρησης, το να ψάχνουμε υπεκφυγές, είναι αδιάψευστο σημάδι εκφυλισμού...
Ενώ ένας άνθρωπος (επαναλαμβάνουμε) υποστηρίζει την ψευδαίσθηση ότι είναι πάντοτε «ένας» και το «ίδιο πρόσωπο», δεν μπορεί να αλλάξει και είναι σαφές ότι ο σκοπός αυτής της εργασίας είναι, ακριβώς, το να επιτύχουμε μια βαθμιαία αλλαγή στην εσωτερική μας ζωή.
Η ριζική μετατροπή είναι μια καθορισμένη δυνατότητα που φυσιολογικά χάνεται όταν δεν εργαζόμαστε πάνω στον εαυτό μας. Το αρχικό σημείο αυτής της ριζικής αλλαγής παραμένει απόκρυφο ενώ ο άνθρωπος συνεχίζει πιστεύοντας τον εαυτό του σαν «ένα».
Όταν σκεπτόμαστε ότι είμαστε «ένας», δεν μπορούμε να μετακινηθούμε από εκεί που βρισκόμαστε (στον εαυτό μας), αλλά παραμένουμε στάσιμοι και τελικά εκφυλιζόμαστε, υπο-εξελισσόμαστε.
Κάθε ένας από εμάς βρίσκεται σε καθορισμένη ψυχολογική φάση και δεν μπορούμε να βγούμε από αυτήν, εκτός αν ανακαλύψουμε, ευθέως, όλα εκείνα τα πρόσωπα ή ΕΓΩ που ζουν μέσα στο δικό μας πρόσωπο.
Είναι φανερό ότι μέσω της εσωτερικής παρατήρησης, μπορούμε να δούμε τους «πολλούς ανθρώπους» που ζουν στον ψυχισμό μας και τους οποίους χρειάζεται να εξαλείψουμε για να επιτύχουμε την ριζική μετατροπή.
Αυτή η αντίληψη, αυτή η αυτοπαρατήρηση αλλάζει θεμελιωδώς όλες τις λανθασμένες απόψεις που έχουμε για τον εαυτό μας και σαν αποτέλεσμα διαπιστώνουμε το ακριβές γεγονός ότι δεν κατέχουμε πραγματική ατομικότητα.
Ενώ δεν αυτοπαρατηρούμαστε, θα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι «είμαστε ένας» και κατά συνέπεια η ζωή μας θα είναι λανθασμένη.
Δεν είναι δυνατόν να σχετιζόμαστε σωστά με τους όμοιους μας ενώ δεν πραγματοποιείται μια εσωτερική αλλαγή στο βάθος του ψυχισμού μας.
Οποιαδήποτε εσωτερική αλλαγή, απαιτεί προηγουμένως την εξάλειψη των ΕΓΩ που φέρουμε μέσα μας.
Με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε αυτά τα ΕΓΩ, αν δεν τα παρατηρήσουμε στο εσωτερικό μας.
Εκείνοι που αισθάνονται «ένας», που σκέπτονται για τον εαυτό τους το καλύτερο, ουδέποτε θα δέχονταν την Διδασκαλία των Πολλών, ούτε βεβαίως θα επιθυμούσαν να παρατηρήσουν τα ΕΓΩ και ως εκ τούτου, οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής θα ήταν για αυτούς αδύνατη.
Δεν είναι πιθανή η αλλαγή χωρίς την εξάλειψη. Και ακόμη περισσότερο, όποιος αισθάνεται κάτοχος της Ατομικότητας, έστω και αν δεχθεί ότι πρέπει να εξαλείψει θα αγνοούσε πραγματικά τί είναι αυτό που πρέπει να εξαλείψει.
Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όποιος πιστεύει ότι είναι «ένας», αυτο-εξαπατώμενος πιστεύει ότι ναι, γνωρίζει αυτό που πρέπει να εξαλείψει αλλά στην πραγματικότητα ούτε καν γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει, είναι ένας αγνοών μορφωμένος.
Χρειαζόμαστε να απο-εγωποιηθούμε και να ατομικοποιηθούμε, αλλά όποιος πιστεύει ότι κατέχει την ατομικότητα, είναι αδύνατον να μπορέσει να απο-εγωποιηθεί.
Η Ατομικότητα είναι Ιερή εκατό τοις εκατό. Σπάνιοι είναι εκείνοι που την κατέχουν, αλλά όλοι πιστεύουν ότι την κατέχουν.
Πώς θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε το ΕΓΩ, αν πιστεύουμε ότι έχουμε ένα μοναδικό ΕΓΩ; Ασφαλώς, μόνο εκείνος που δεν αυτο-παρατηρήθηκε σοβαρά ποτέ, σκέπτεται ότι έχει ένα μοναδικό ΕΓΩ.
Ωστόσο οφείλουμε να είμαστε πολύ σαφείς σχετικά με αυτήν την Διδασκαλία, γιατί υπάρχει ο ψυχολογικός κίνδυνος να μπερδέψουμε την αυθεντική Ατομικότητα με την άποψη περί κάποιου είδους «ανώτερου ΕΓΩ» ή με κάτι άλλο.
Η Ιερή Ατομικότητα βρίσκεται πολύ πιο μακριά από οποιαδήποτε μορφή του ΕΓΩ. Η Ιερή Ατομικότητα είναι αυτό που είναι, αυτό που πάντοτε ήταν και αυτό που πάντοτε θα είναι. Η νόμιμη Ατομικότητα είναι το ΕΙΝΑΙ και ο λόγος ύπαρξης του ΕΙΝΑΙ, είναι το ίδιο το ΕΙΝΑΙ.
Διακρίνετε μεταξύ του ΕΙΝΑΙ και του ΕΓΩ. Όποιοι συγχέουν το ΕΓΩ με το ΕΙΝΑΙ, ουδέποτε έχουν αυτοπαρατηρηθεί σοβαρά.

7. Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ
Η αυτοπαρατήρηση, που είναι εκατό τοις εκατό δραστήρια, είναι ένα μέσον για να αλλάξουμε τον εαυτό μας, ενώ το ΞΕΡΩ που είναι αισθητικό, δεν είναι μέσον για να αλλάξουμε.
Πραγματικά το ΞΕΡΩ δεν είναι μια πράξη προσοχής. Η ΠΡΟΣΟΧΗ κατευθυνόμενη μέσα σε κάποιον μέχρις αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό μας, ναι, είναι κάτι θετικό, δραστήριο.
Στην περίπτωση ενός ατόμου το οποίο αντιπαθούμε (γιατί έτσι, γιατί μας κάνει κέφι, και πολλές φορές χωρίς κανένα λόγο) παρατηρεί κανείς την πληθώρα των σκέψεων που συσσωρεύονται στον νου: την ομάδα των φωνών που μιλούν και φωνασκούν, άτακτα, μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό, αυτό που λένε, τις συγκινήσεις που ξεπηδούν στο εσωτερικό μας, την δυσάρεστη γεύση που αφήνουν όλα αυτά στον ψυχισμό μας κλπ.
Προφανώς σε αυτήν την κατάσταση, διαπιστώνουμε επίσης ότι εσωτερικά έχουμε φερθεί πολύ άσχημα στο πρόσωπο που αντιπαθούμε. Αλλά αναμφισβήτητα για να τα δούμε όλα αυτά χρειάζεται μια ΠΡΟΣΟΧΗ κατευθυνόμενη ηθελημένα προς τα μέσα και όχι μια παθητική προσοχή.
Η δυναμική προσοχή προέρχεται από την «παρατηρούσα πλευρά», ενώ οι σκέψεις και τα συναισθήματα ανήκουν στην «παρατηρούμενη πλευρά».
Όλα αυτά μας κάνουν να κατανοήσουμε ότι το «ξέρω» είναι κάτι εντελώς παθητικό και μηχανικό σε σαφή αντίθεση με την «παρατήρηση του εαυτού» που είναι μια πράξη συνειδητή.
Δεν θέλουμε με αυτό να πούμε ότι δεν υπάρχει η μηχανική παρατήρηση του εαυτού μας, αλλά αυτού του τύπου η παρατήρηση δεν έχει καμία σχέση με την ψυχολογική αυτοπαρατήρηση στην οποία αναφερόμαστε.
Το να σώσουμε την Ψυχή, το να την βγάλουμε από τα σκοτάδια, είναι ωραίο αλλά δεν είναι εύκολο. Το φυσιολογικό είναι να παραμείνει φυλακισμένη. Και δεν θα μπορούσε κανείς να απολαύσει μια αυθεντική Φώτιση ενόσω η Ουσία, η Συνείδηση, η Ψυχή βρίσκεται εκεί εγκλωβισμένη, βρίσκεται εκεί φυλακισμένη, και αυτό είναι σοβαρό. Επομένως χρειάζεται, να καταστρέφουμε δυναμικά, να αποσυνθέτουμε ηρωικά, με έναν ηρωισμό ανώτερο από αυτόν του Ναπολέοντα κατά τις μεγάλες του μάχες, ή σαν αυτόν στις μάχες του Morelos στον αγώνα του για την ελευθερία κλπ. Χρειαζόμαστε έναν τέτοιον ασύγκριτο ηρωισμό για να μπορέσουμε να ελευθερώσουμε την φτωχή Ψυχή, για να την βγάλουμε από τα σκοτάδια. Χρειάζεται πριν από όλα, όπως σας είπα εδώ κατά την προηγούμενη ομιλία, αδελφοί μου, να γνωρίσουμε τις τεχνικές, τις διαδικασίες που οδηγούν στην αποσύνθεση αυτών των «στοιχείων» μέσα στα οποία βρίσκεται εγκλωβισμένη η Ψυχή, ώστε να έλθει η Φώτιση.
Πριν από όλα, πρέπει να αρχίσουμε με την κατανόηση της αναγκαιότητας του να «μάθουμε να παρατηρούμε». Εμείς, για παράδειγμα, βρισκόμαστε καθισμένοι εδώ. Όλοι, σε αυτά τα καθίσματα, ξέρουμε ότι είμαστε καθισμένοι, αλλά δεν έχουμε παρατηρήσει αυτά τα καθίσματα. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την γνώση ότι είμαστε καθισμένοι σε αυτά τα καθίσματα, αλλά το να τα παρατηρούμε είναι κάτι το διαφορετικά.
Θα λέγαμε ότι στην πρώτη περίπτωση υπάρχει το ξέρω αλλά όχι η παρατήρηση. Η παρατήρηση, απαιτεί μια παρατήρηση ειδική: να παρατηρούμε από τι είναι φτιαγμένα, και ύστερα να εισερχόμαστε σε διαλογισμό για να ανακαλύψουμε τα άτομα τους, τα μόρια τους κλπ, και αυτό απαιτεί μια «προσοχή κατευθυνόμενη».
Το να ξέρουμε ότι κάποιος κάθεται σε ένα κάθισμα είναι μια προσοχή παθητική, αλλά το να παρατηρούμε το κάθισμα θα ήταν μια προσοχή κατευθυνόμενη.
Έτσι λοιπόν, εμείς μπορούμε να σκεπτόμαστε πολλά για τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παρατηρούμε τις ίδιες μας τις σκέψεις. Το να παρατηρούμε είναι κάτι ξεχωριστό, διαφορετικό...
Ζούμε σε έναν κόσμο κατώτερων συγκινήσεων, οποιοδήποτε πράγμα μας δημιουργεί συγκινήσεις κατώτερου τύπου και ξέρουμε ότι τις έχουμε. Αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει κάποιος ότι βρίσκεται σε μια αρνητική κατάσταση και άλλο πράγμα είναι να παρατηρεί την αρνητική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ας δούμε ένα παράδειγμα. Σε κάποια περίπτωση, ένας κύριος εμφανίσθηκε σε έναν ψυχολόγο: «Λοιπόν, νιώθω αντιπάθεια για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο» και του ανέφερε το όνομα και το επώνυμο. Ο ψυχολόγος του απάντησε: «Παρατηρήστε τον, παρατηρήστε αυτό το πρόσωπο!» και ο κύριος του απαντά: «Μα γιατί να τον παρατηρήσω αφού τον ξέρω;» Έβγαλε λοιπόν το συμπέρασμα ο ψυχολόγος ότι αυτός δεν ήθελε να παρατηρήσει, ότι ήξερε, αλλά δεν παρατηρούσε.
Να «ξέρουμε» είναι ένα πράγμα και «να παρατηρούμε» είναι κάτι άλλο πολύ διαφορετικό. Μπορεί κάποιος να ξέρει ότι έχει μια αρνητική σκέψη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι την έχει παρατηρήσει. Κάποιος ξέρει ότι βρίσκεται σε μια αρνητική κατάσταση αλλά δεν έχει παρατηρήσει την αρνητική κατάσταση.
Στην πραγματική ζωή βλέπουμε ότι μέσα μας υπάρχουν πολλά πράγματα, που θα πρέπει να μας προκαλέσουν ντροπή: γελοίες κωμωδίες, παράλογα εσωτερικά θέματα, αρρωστημένες σκέψεις, κλπ Το να ξέρουμε ότι υπάρχουν, δεν σημαίνει ότι έχουμε παρατηρήσει. Θα μπορούσε κάποιος να πει: «Ναι, αυτήν την στιγμή έχω μια αρρωστημένη σκέψη», αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρουμε ότι την έχουμε και άλλο πράγμα είναι να την παρατηρούμε και αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Έτσι λοιπόν, αν κάποιος επιθυμεί να φθάσει στην εξάλειψη αυτού ή εκείνου του ανεπιθύμητου ψυχολογικού στοιχείου, πριν από όλα πρέπει να μάθει να παρατηρεί με τον σκοπό να κατορθώσει, μια αλλαγή, γιατί, πραγματικά, αν κάποιος δεν μάθει να αυτοπαρατηρείται, οποιαδήποτε πιθανότητα αλλαγής γίνεται αδύνατη.
Όταν κάποιος μαθαίνει να αυτοπαρατηρείται, αναπτύσσεται, σε αυτόν τον ίδιο, η αίσθηση της αυτοπαρατήρησης.
Σαν πρώτη άποψη, διαπιστώνουμε ότι, μέσω της αυτοπαρατήρησης, ακόμη και οι πιο ασήμαντες σκέψεις, οι πιο γελοίες κωμωδίες που συμβαίνουν εσωτερικά και ουδέποτε εξωτερικεύονται, δεν είναι δικές μας, είναι δημιουργημένες από άλλον, από τα ΕΓΩ. Το σοβαρό είναι να ταυτίζεται κανείς με αυτές τις κωμωδίες, με αυτές τις γελοιότητες, με αυτές τις διαμαρτυρίες, με αυτούς τους θυμούς, κλπ. Αν κάποιος ταυτίζεται με οποιαδήποτε εσωτερική ακρότητα από αυτές, δυναμώνει περισσότερο το ΕΓΩ που τις παράγει και έτσι οποιαδήποτε δυνατότητα εξάλειψης γίνεται κάθε φορά πιο δύσκολη.
Επομένως η αυτοπαρατήρηση είναι ζωτική όταν πρόκειται να προκαλέσουμε μια ριζική αλλαγή σε εμάς...
Τα διάφορα ΕΓΩ που ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας, είναι πολύ πονηρά: καταφεύγουν, πολλές φορές, την ταινία των αναμνήσεων που έχουμε στο Διανοητικό Κέντρο.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος, στο παρελθόν, πόρνευε με κάποιο άλλο άτομο του αντίθετου φύλου και ότι επιμένει ή όχι στο να εξαλείφει την λαγνεία. Τότε το ΕΓΩ της λαγνείας θα καταφύγει, θα πάρει στην κατοχή του το κέντρο των αναμνήσεων, το Διανοητικό Κέντρο, θα αρπάξει εκεί, θα λέγαμε, την ταινία των αναμνήσεων (αυτό που έχει ανάγκη) και θα το κάνει να περάσει από την φαντασία του προσώπου και έτσι θα ισχυροποιηθεί περισσότερο, θα γίνεται κάθε φορά και πιο δυνατό. Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να δείτε την αναγκαιότητα της αυτοπαρατήρησης. Δεν θα ήταν δυνατή μια πραγματική αλλαγή, ριζική και καθοριστική, αν δεν μάθουμε να αυτοπαρατηρούμαστε...
Ξέρω, δεν σημαίνει παρατηρώ, σκέπτομαι επίσης δεν σημαίνει παρατηρώ. Πολλοί πιστεύουν ότι το να σκέπτονται πάνω στον εαυτό τους σημαίνει να παρατηρούν αλλά δεν είναι έτσι. Μπορεί κάποιος να σκέπτεται πάνω στον εαυτό του και ωστόσο δεν μπορεί να παρατηρείται. Είναι τόσο διαφορετικό το να σκέπτεται κανείς τον εαυτό του από το να παρατηρεί, όσο είναι η δίψα από αυτό που είναι το νερό ή το νερό από την δίψα.
Για να παρατηρηθεί κάποιος, πρέπει να διαχωριστεί σε δύο, σε δυο μισά: ένα μέρος που «παρατηρεί» και ένα άλλο που είναι «παρατηρούμενο». Όταν το μέρος που παρατηρεί βλέπει τις γελοιότητες και τις βλακείες του παρατηρούμενου μέρους, υπάρχει όσο ποτέ άλλοτε η δυνατότητα να ανακαλύψουμε (ας υποθέσουμε το ΕΓΩ του θυμού) ότι αυτό το ΕΓΩ δεν είμαστε εμείς, ότι αυτό είναι αυτό. Θα μπορέσουμε να αναφωνήσουμε: «το ΕΓΩ έχει θυμό, αυτό είναι ένα ΕΓΩ, αυτό πρέπει να πεθάνει, θέλω να εργασθώ πάνω σε αυτό για να το αποσυνθέσω». Αλλά αν κάποιος ταυτίζεται με αυτό και λέει: «Εγώ έχω θυμό, είμαι θυμωμένος!» το ΕΓΩ παίρνει περισσότερη δύναμη, γίνεται κάθε φορά και πιο ισχυρό και τότε πώς να το διαλύσει; Με ποιον τρόπο; Λοιπόν δεν θα μπορέσει, αλήθεια; Έτσι λοιπόν δεν πρέπει κανείς να ταυτίζεται με αυτό το ΕΓΩ, με το ξέσπασμά του ή με την τραγωδία του, γιατί αν κάποιος ταυτίζεται με την δημιουργία του καταλήγει επίσης να ζει με την δημιουργία του και αυτό είναι παράλογο.
Στον βαθμό που κάποιος προχωρά εργαζόμενος πάνω στον εαυτό του και εμβαθύνει κάθε φορά και περισσότερο στα θέματα της αυτοπαρατήρησης, θα πηγαίνει όλο και βαθύτερα. Για αυτό λοιπόν δεν πρέπει να παραλείπουμε να παρατηρούμε ούτε την πιο ασήμαντη σκέψη. Οποιαδήποτε επιθυμία (όσο περαστική και αν είναι), οποιαδήποτε αντίδραση, οποιαδήποτε αρνητική σκέψη, προέρχεται από αυτό ή εκείνο το ΕΓΩ. Και αν θέλουμε να κατασκευάσουμε το Φως και να ελευθερώσουμε την Ψυχή, θα επιτρέπουμε να συνεχίζουν να υπάρχουν αυτά τα ΕΓΩ; Θα ήταν παράλογο. Αν αυτό που θέλουμε είναι το Φως, αν στ’ αλήθεια είμαστε ερωτευμένοι με το Φως, τότε πρέπει να αποσυνθέσουμε τα ΕΓΩ. Δεν μας μένει τίποτε άλλο από το να τα κάνουμε σκόνη και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε σκόνη αυτό που δεν έχουμε παρατηρήσει. Επομένως, χρειαζόμαστε να μάθουμε να παρατηρούμε.
Σε αυτό το θέμα πρέπει επίσης να προσέξουμε την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΥΑΡΙΑ, γιατί υπάρχουν πολλές αρνητικές και παράλογες εσωτερικές φλυαρίες, εσωτερικές συζητήσεις οι οποίες δεν εξωτερικεύονται ποτέ και φυσικά χρειαζόμαστε να επιπλήττουμε αυτήν την εσωτερική φλυαρία, να μάθουμε να σιωπούμε, να μάθουμε να μιλάμε όταν πρέπει να μιλάμε και να σωπαίνουμε όταν πρέπει να σωπαίνουμε (αυτό είναι νόμος όχι μόνο για τον φυσικό και εξωτερικό κόσμο αλλά επίσης για τον εσωτερικό κόσμο). Οι αρνητικές, εσωτερικές φλυαρίες, αργότερα εξωτερικεύονται στο φυσικό. Για αυτό είναι τόσο σημαντικό να εξαλείφουμε την αρνητική εσωτερική φλυαρία, γιατί βλάπτει.
Πρέπει να μάθουμε να διατηρούμε την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΙΩΠΗ. Φυσιολογικά θεωρούμε ως «νοητική σιωπή» όταν κάποιος αδειάζει τον νου από κάθε είδους σκέψεις, όταν κάποιος επιτυγχάνει την ηρεμία και την σιωπή του νου μέσω του διαλογισμού, κλπ αλλά υπάρχει και άλλο είδος σιωπής.
Ας υποθέσουμε ότι παρουσιάζεται, μπροστά μας, μια περίπτωση κριτικής σε σχέση με έναν όμοιο μας. Τότε ασφαλώς διανοητικά κρατάμε σιωπή: δεν κρίνουμε, δεν κατηγορούμε. Σωπαίνουμε τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Σε αυτήν λοιπόν την περίπτωση υπάρχει «εσωτερική σιωπή».
Τα γεγονότα της πρακτικής ζωής, στο κάτω-κάτω, πρέπει να διατηρούνται σε εσωτερική αντιστοιχία με μια τέλεια εσωτερική διαγωγή. Όταν τα γεγονότα της πρακτικής ζωής εναρμονίζονται με μια τέλεια εσωτερική διαγωγή, είναι σημάδι ότι ήδη δημιουργούμε στον εαυτό μας το περίφημο διανοητικό σώμα.
Αν βάλουμε τα διάφορα μέρη ενός ραδιοφώνου ή ενός μαγνητοφώνου πάνω σε ένα τραπέζι αλλά δεν γνωρίζουμε τίποτε από ηλεκτρονικά ασφαλώς δεν θα μπορέσουμε να συλλάβουμε τους διάφορους ηχητικούς παλμούς που διαχέονται στον Κόσμο. Αν όμως διαμέσου της κατανόησης ενώσουμε τα διάφορα μέρη, θα έχουμε το ραδιόφωνο, θα έχουμε την συσκευή που μπορεί να συλλαμβάνει τους ήχους που δεν θα συλλαμβάναμε με άλλον τρόπο. Έτσι λοιπόν, επίσης, τα διάφορα μέρη αυτών των σπουδών αυτής της εργασίας θα συμπληρώνονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν ένα θαυμάσιο Σώμα: το περίφημο «σώμα του Νου». Αυτό το Σώμα θα μας επιτρέψει να συλλαμβάνουμε καλύτερα αυτό που υπάρχει μέσα σε εμάς τους ίδιους και θα αναπτύξει περισσότερο σε εμάς την αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, και αυτό είναι αρκούντως σημαντικό.
Έτσι λοιπόν, το αντικείμενο της παρατήρησης είναι η πραγματοποίηση μιας αλλαγής σε εμάς τους ίδιους, η υποκίνηση μιας ουσιαστικής, πραγματικής αλλαγής.
Την στιγμή που θα έχουμε γίνει επιδέξιοι, θα λέγαμε, στην παρατήρηση του εαυτού μας, τότε λοιπόν έρχεται η διαδικασία της εξάλειψης. Επομένως υπάρχουν χαρακτηριστικά, τρία στάδια σε αυτό το θέμα: Πρώτον, η παρατήρηση, δεύτερον, η κριτική κρίση και τρίτον ότι τώρα είναι ακριβώς η εξάλειψη αυτού ή εκείνου του ΕΓΩ.
Παρατηρώντας ένα ΕΓΩ, πρέπει να δούμε με ποιον τρόπο συμπεριφέρεται στο Διανοητικό Κέντρο και να το γνωρίσουμε στα «παιχνίδια» του στον νου. Δεύτερον, με ποιον τρόπο εκφράζεται μέσω του συναισθήματος στην καρδιά και τρίτον να ανακαλύψουμε τον τρόπο δράσης του στα κέντρα Κινητικό, Ένστικτο και Σεξουαλικό.
Προφανώς στο σεξ, ένα ΕΓΩ έχει έναν τρόπο έκφρασης, στην καρδιά έχει άλλον τρόπο και στον εγκέφαλο άλλον. Στον εγκέφαλο ένα ΕΓΩ εκδηλώνεται μέσω της διανόησης: αιτίες, δικαιολογίες, υπεκφυγές, προφάσεις, κλπ∙ στην καρδιά σαν πόνος, σαν στοργή, σαν μια αγάπη (όταν προφανώς, πολλές φορές είναι ζήτημα λαγνείας), κλπ, ενώ στο Κινητικο-Ενστικτο-Σεξουαλικό Κέντρο έχει άλλον τρόπο έκφρασης (σαν δράση, σαν ένστικτο, σαν λάγνα ώθηση, κλπ).
Για παράδειγμα αναφέρουμε μια συγκεκριμένη περίπτωση: Λαγνεία. Ένα ΕΓΩ, λαγνείας (μπροστά σε ένα άτομο του αντίθετου φύλου) στον νου, μπορεί να εκδηλωθεί με σταθερές σκέψεις, στην καρδιά, θα μπορούσε να εκδηλωθεί σαν μια στοργή, σαν μια αγάπη φαινομενικά αγνή, ακηλίδωτη σε βαθμό που κάποιος θα μπορούσε να δικαιολογηθεί τέλεια και να πει: «Εντάξει, εγώ δεν νιώθω λαγνεία για αυτό το άτομο, αυτό που νιώθω είναι αγάπη», αλλά αν αυτός είναι παρατηρούμενος, αν προσέχει πολύ την οργανική του μηχανή και παρατηρεί το Σεξουαλικό Κέντρο, θα ανακαλύψει ότι στο σεξουαλικό κέντρο υπάρχει κάποια δραστηριότητα μπροστά σε αυτό το άτομο. Τότε θα καταστεί σαφές ότι δεν υπάρχει τέτοια στοργή, ότι δεν υπάρχει τέτοια αγάπη για αυτό το άτομο, ότι αυτό που υπάρχει δεν είναι παρά λαγνεία.
Δείτε λοιπόν πόσο λεπτό είναι το έγκλημα: η λαγνεία μπορεί κάλλιστα να μεταμφιεσθεί (στην καρδιά) σε αγάπη και να γράφει στίχους, κλπ, αλλά είναι μεταμφιεσμένη λαγνεία.
Αν κάποιος είναι προσεκτικός και παρατηρεί αυτά τα τρία Κέντρα της μηχανής, μπορεί να διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα ΕΓΩ και αφού έχει ανακαλύψει ότι πρόκειται για ένα ΕΓΩ, αφού έχει γνωρίσει τις λειτουργίες του στα τρία Κέντρα, δηλαδή στο Διανοητικό, στην Καρδιά και στο Σεξ, τότε προχωρά στην τρίτη φάση. Ποια είναι η τρίτη φάση; Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ. Αυτή είναι η τελική φάση της εργασίας: η εκτέλεση. Τότε πρέπει κανείς να προσφύγει στην ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ. Τι εννοούμε με τον όρο «προσευχή στην εργασία»; Η προσευχή στην εργασία πρέπει να πραγματοποιείται πάνω στην φάση της ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ...
Σε κάποια ευκαιρία είπαμε ότι όταν το σώμα είναι ενεργητικό στα όνειρα, το άτομο μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά στον φυσικό κόσμο. Για αυτόν τον λόγο οι Ιερές Γραφές επιμένουν στην αναγκαιότητα της αφύπνισης.
Αν αυτοί οι δύο τύποι ανθρώπων (αυτοί που βρίσκονται, θα λέγαμε, σε κατάσταση βαθιάς ασυνειδησίας ή εκείνοι που συνεχίζουν να ονειρεύονται και έχουν το σώμα τους ενεργητικό στα όνειρα) κάνουν προσευχή, αυτές οι δύο ίδιες καταστάσεις (οι τόσο υπεράνθρωπες) δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα, παρ’ όλο που λυπούνται για τις αρνητικές τους καταστάσεις, ωστόσο η Φύση ανταποκρίνεται.
Για παράδειγμα: αν ένας ασυνείδητος, ένας κοιμισμένος, κάνει προσευχή για να κάνει μία διαπραγμάτευση, είναι δυνατόν τα ΕΓΩ του που είναι αμέτρητα, να μην είναι όλα σύμφωνα με αυτό που πρόκειται να κάνει. Είναι μόνο ένα από τα ΕΓΩ εκείνο που κάνει την προσευχή και τα άλλα (που δεν έχουν δώσει σημασία) μπορεί να μην τα ενδιαφέρει τέτοια συμφωνία, να μη συμφωνούν με αυτήν την προσευχή και παρακαλούν (κατά την προσευχή) ακριβώς για το αντίθετο, για να αποτύχει αυτή η διαπραγμάτευση, επειδή δεν συμφωνούν. Καθώς οι άλλοι είναι πλειοψηφία, η Φύση απαντά με τις δυνάμεις της, με μια ροή δυνάμεων και έρχεται η αποτυχία της διαπραγμάτευσης (αυτό είναι σαφές). Επομένως, για να έχει η προσευχή και αποτελεσματική αξία στην εργασία πάνω στον ίδιο τον εαυτό, πρέπει κανείς να αφιερώνεται στην Τρίτη Κατάσταση της Συνείδησης που είναι αυτή της ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ, δηλαδή, στην ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ.
Τότε, βυθιζόμενος σε βαθύ διαλογισμό, συγκεντρωμένος στην Εσωτερική Θεϊκή Μητέρα, θα την ικετεύσει να εξαλείψει από τον ψυχισμό του αυτό το ΕΓΩ που επιθυμεί να αποσυνθέσει. Η Θεϊκή Μητέρα μπορεί εκείνη την στιγμή, να δράσει αποκεφαλίζοντας αυτό το ΕΓΩ, αλλά με αυτό δεν έχει ολοκληρωθεί η εργασία. Η Θεϊκή Μητέρα δεν θα το αποσυνθέσει (στιγμιαία) όλο. Θα χρειαστεί, αν δεν το αποσυνθέσει όλο, να έχουμε υπομονή και με συνεχείς εργασίες διαμέσου του χρόνου θα επιτυγχάνουμε ώστε αυτό το ΕΓΩ να αποσυντίθεται αργά, να χάνει τον όγκο του, το μέγεθός του.
Ένα ΕΓΩ μπορεί να είναι τρομακτικά απαίσιο, αλλά στον βαθμό που θα χάνει όγκο θα ομορφαίνει. στην συνέχεια θα λάβει την μορφή ενός παιδιού και τελικά θα μετατρέπεται σε σκόνη. Όταν πλέον έχει γίνει σκόνη, η Συνείδηση (που βρισκόταν κλεισμένη, εμφιαλωμένη, εγκλωβισμένη μέσα σε εκείνο το ΕΓΩ) μένει απελευθερωμένη. Τότε το Φως θα έχει αυξηθεί, είναι ένα ποσοστό φωτός που μένει ελεύθερο. Έτσι θα προχωράμε με κάθε ένα από τα ΕΓΩ...
Η εργασία είναι μακρά και πολύ σκληρή. Πολλές φορές, οποιαδήποτε αρνητική σκέψη, όσο ασήμαντη και αν είναι, έχει σαν υπόβαθρο ένα αρχαιότατο ΕΓΩ. Αυτή η αρνητική σκέψη που φθάνει στον νου, μας δείχνει ότι υπάρχει πραγματικά ένα ΕΓΩ πίσω από αυτήν την σκέψη και ότι αυτό το ΕΓΩ πρέπει να εξαλειφθεί, να εκριζωθεί από τον ψυχισμό μας, ότι πρέπει να το μελετήσουμε, να γνωρίσουμε τις λειτουργίες του, να δούμε, πώς συμπεριφέρεται στους τρεις εγκεφάλους: στον Διανοητικό, στον Συγκινησιακό και μιλώντας σε σύνθεση στον Κινητικο-Ενστικτο-Σεξουαλικό. Να δούμε με ποιόν τρόπο εργάζεται σε κάθε ένα από αυτά τα κέντρα. Σύμφωνα με την συμπεριφορά του, θα το αναγνωρίσουμε.
Όταν κάποιος αναπτύσσει την αίσθηση της αυτοπαρατήρησης, φθάνει να διαπιστώσει (από μόνος του) ότι μερικά από αυτά τα ΕΓΩ είναι τρομακτικά τέρατα με τρομακτική μορφή καθώς και το γιατί ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας...

8. Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ
Πρέπει κανείς να μάθει να δημιουργεί τον διαχωρισμό του Εαυτού, τον διαχωρισμό από όλα τα πράγματα: Να μην ταυτίζεται με τα γεγονότα, με τις περιστάσεις, με τα συμβάντα, με τα πράγματα, κλπ, γιατί αυτή η ταύτιση τον απορροφά, του βαμπιρίζει την Συνείδηση και τον βάζει πιο βαθιά στον ύπνο.
Έτσι λοιπόν, χρειαζόμαστε την Συνείδηση μας αφυπνισμένη, πράγμα που είναι δυνατόν, αν κάνουμε τον διαχωρισμό ανάμεσα σε μας και τα πράγματα, ανάμεσα σε μας και τα γεγονότα ή συμβάντα.
Σε κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης μπορούμε να διαπιστώσουμε άμεσα ότι τα κρυμμένα ελαττώματα, ξεπηδούν αυθόρμητα. Είναι σαφές ότι πρέπει να δουλέψουμε συνειδητά το ελάττωμα που έχουμε ανακαλύψει στο γυμναστήριο της πρακτικής ζωής, με τον σκοπό να το διαχωρίσουμε από τον ψυχισμό μας.
Εάν μένουμε ακίνητοι πάνω σε μία σανίδα, θελήσουμε να την σηκώσουμε για να την τοποθετήσουμε δίπλα σε έναν τοίχο, αυτό δεν θα ήταν δυνατόν, αν συνεχίζαμε να είμαστε ακίνητοι πάνω σε αυτήν.
Προφανώς, πρέπει να αρχίσουμε με το να απομακρύνουμε (να χωρίσουμε) την σανίδα από τον εαυτό μας, αποσυρόμενοι από αυτήν, και ύστερα (με τα χέρια μας) να την σηκώσουμε και να την τοποθετήσουμε γερμένη προς τον τοίχο.
Κατά τον ίδιο τρόπο, εμείς δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με κανένα ψυχικό ακόλουθο αν στ' αλήθεια επιθυμούμε να το διαχωρίσουμε από τον ψυχισμό μας...
Όποιος αισθάνεται πάντοτε σαν «ένας», δεν θα γίνει ποτέ ικανός να διαχωριστεί από τα ιδιαίτερα του ανεπιθύμητα στοιχεία: θα θεωρεί κάθε σκέψη, αίσθηση, επιθυμία, πάθος, στοργή, κλπ, σαν διαφορετικές και αμετάτρεπτες λειτουργίες της δικής του φύσης και μέχρι που θα δικαιολογείται λέγοντας ότι αυτά ή εκείνα τα προσωπικά ελαττώματα, είναι κληρονομικού χαρακτήρα.
Εκείνος όμως που δέχεται την Διδασκαλία των Πολλών ΕΓΩ, κατανοεί (με βάση την παρατήρηση) ότι κάθε επιθυμία, κάθε σκέψη, δράση, πάθος, κλπ, αντιστοιχεί σε αυτό ή εκείνο το διαφορετικό ΕΓΩ.
Κάθε αθλητής της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, εργάζεται πολύ σοβαρά μέσα στον εαυτό του και προσπαθεί να διαχωρίσει από τον ψυχισμό του, τα ανεπιθύμητα στοιχεία που φορτώνεται στο εσωτερικό του.
Αν κάποιος, πραγματικά και πολύ σοβαρά, αρχίζει να παρατηρείται εσωτερικά, καταλήγει διαιρούμενος σε δύο: Παρατηρητή και Παρατηρούμενο. Αν αυτή η διαίρεση δεν επιτευχθεί, είναι σαφές ότι ποτέ δεν θα προχωρήσουμε στην θαυμάσια ζωή της αυτογνωσίας.
Πώς θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, αν κάναμε το λάθος να μην διαχωριζόμαστε σε παρατηρητή και παρατηρούμενο; Αναμφισβήτητα, όταν αυτή η διαίρεση δεν επιτευχθεί, είναι σαφές ότι ποτέ δεν θα προχωρήσουμε στην θαυμάσια ζωή της αυτογνωσίας.
Πως θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, αν κάνουμε το λάθος να μην διαχωριζόμαστε σε παρατηρητή και παρατηρούμενο;
Αναμφισβήτητα, όταν αυτή η διαίρεση δεν συμβαίνει, συνεχίζουμε ταυτιζόμενοι με όλες τις διαδικασίες του πληθωρικού ΕΓΩ.
Εκείνος που ταυτίζεται με όλες τις διαδικασίες του πληθωρικού ΕΓΩ, είναι πάντοτε θύμα των περιστάσεων.
Πως θα μπορούσε να τροποποιήσει τις περιστάσεις εκείνος που δεν γνωρίζει τον εαυτόν του; Πως θα μπορούσε να γνωρίσει τον εαυτόν του, όποιος ουδέποτε έχει παρατηρηθεί εσωτερικώς; Με ποιο τρόπο θα μπορούσε κάποιος να αυτο-παρατηρηθεί αν δεν διαιρεθεί σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο;
Λοιπόν, κανείς δεν θα αρχίσει να αλλάζει ριζικά αν δεν γίνει ικανός να πει: «αυτή η επιθυμία είναι ένα ζωικό ΕΓΩ που πρέπει να εξαλείψω», «αυτό το συναίσθημα που πληγώνει την καρδιά μου, είναι ένα παρείσακτο ΕΓΩ που είναι ανάγκη να μετατραπεί σε κοσμική σκόνη», κλπ, κλπ, κλπ.
Φυσικά, αυτό είναι αδύνατον για εκείνον που ουδέποτε διαιρέθηκε σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο.
Όποιος εκλαμβάνει όλες τις ψυχολογικές του διαδικασίες σαν λειτουργίες ενός και μοναδικού ΕΓΩ, ατομικού και διαρκούς, βρίσκεται τόσο ταυτισμένος με όλα του τα λάθη, τα έχει τόσο ενωμένα στον εαυτόν του, ώστε για αυτόν το λόγο έχει χάσει την ικανότητα να τα διαχωρίσει από τον ψυχισμό του.
Είναι προφανές, ότι τέτοια άτομα δεν μπορούν ποτέ να αλλάξουν ριζικά. Είναι άνθρωποι καταδικασμένοι στην πιο κατηγορηματική αποτυχία.

9. Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ.
Χρειαζόμαστε να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας με τρόπο άμεσο, χωρίς την καταθλιπτική διαδικασία της εννοιολογικής επιλογής. Με κανένα τρόπο δεν θα ήταν αυτό δυνατόν, αν δεν αυτο-παρατηρούμαστε σε δράση, από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό.
Δεν πρόκειται να δούμε τον εαυτόν μας μέσω κάποιας θεωρίας ή μιας απλής διανοητικής θεώρησης. Να δούμε τον εαυτόν μας άμεσα, έτσι όπως είμαστε είναι το σημαντικό. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να φθάσουμε στην πραγματική γνώση του εαυτού μας.
Ένα πράγμα είναι ο καθαρός ζωϊκός άνθρωπος (δηλαδή το διανοητικό ζώο) και άλλο πράγμα (πραγματικά πολύ διαφορετικό στα σίγουρα) είναι ο αληθινός ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Αναφέροντας την λέξη «άνθρωπος», συμπεριλαμβάνω φυσικά και την γυναίκα και αυτό πρέπει να υπονοείται ξεκάθαρα.
Γεννιόμαστε με ένα θαυμάσιο φυσικό σώμα, αλλά στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε να κάνουμε κάτι περισσότερο. Το να σχηματίσουμε το φυσικό σώμα δεν είναι δύσκολο (το κληρονομούμε) αλλά το να σχηματίσουμε τον ψυχολογικό άνθρωπο, ναι είναι δύσκολο.
Για να σχηματίσουμε το φυσικό σώμα δεν χρειάζεται να εργαστούμε πάνω στον εαυτό μας, για να σχηματίσουμε όμως τον ψυχολογικό άνθρωπο, ναι, πρέπει να εργαστούμε πάνω σε μας τους ίδιους, αυτό είναι σαφές.
Πρόκειται λοιπόν, να οργανώσουμε τον ψυχισμό (ο οποίος βρίσκεται σε αταξία) για να δημιουργήσουμε τον ψυχολογικό άνθρωπο, που είναι ο αληθινός άνθρωπος με την πιο πλήρη σημασία της λέξης.
Διακρίνατε λοιπόν, ανάμεσα στο «διανοητικό ζώο» το λανθασμένα ονομαζόμενο «άνθρωπος» και τον αληθινό και αυθεντικό ψυχολογικό άνθρωπο.
Εμείς χρειαζόμαστε να εργαζόμαστε πάνω στον εαυτό μας, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν τέτοιον Άνθρωπο. Ωστόσο υπάρχει μάχη, μέσα μας: ο αισθησιακός νους είναι δηλωμένος εχθρός του υπέρτατου Νου.
Ο αισθησιακός νους ταυτίζεται με οποιαδήποτε περίσταση. Αν για παράδειγμα βρεθούμε ξαφνικά σε ένα πλουσιοπάροχο συμπόσιο, ταυτιζόμαστε τόσο με τα φαγητά, που μετατρεπόμαστε σε λαίμαργους. Και αν μας προσφέρουν ένα ποτήρι, ταυτιζόμαστε τόσο με το κρασί που καταλήγουμε μεθυσμένοι. Και αν συναντήσουμε στον δρόμο μας ένα άτομο του αντίθετου φύλλου γοητευτικό και ενδιαφέρον, ταυτιζόμαστε τόσο με αυτό που καταλήγουμε σε πόρνους ή απλά μετατρεπόμαστε σε μοιχούς. Υπό αυτές τις περιστάσεις και με αυτόν τον τρόπο, δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε τον ψυχολογικό άνθρωπο.
Αν πρέπει να αρχίσουμε την εργασία για να δημιουργήσουμε τον ψυχολογικό άνθρωπο από κάποιο σημείο, αυτό θα είναι (πραγματικά) από το να εργασθούμε πάνω στον εαυτό μας: να μην ταυτιζόμαστε ποτέ και με καμιά περίσταση και να αυτο-παρατηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό...
Υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι πλανώνται σε λάθος δρόμο. Υπάρχουν Κοινωνίες, Τάξεις, Στοές, Θρησκείες και Αιρέσεις, που προσπαθούν να οργανώσουν τον ανθρώπινο ψυχισμό μέσω κάποιων αξιωμάτων που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «χρυσά». Είναι κοινότητες που προσπαθούν, μέσω αυτού ή εκείνου του αξιώματος να συμπεριφέρονται σε όλες τις περιστάσεις της ζωής έτσι ώστε να επιτύχουν αυτό που εκείνοι θα ονόμαζαν «κάθαρση», «αγιότητα», κλπ. Όλο αυτό πρέπει επειγόντως να το αναλύσουμε.
Είναι σαφές ότι ένα οποιοδήποτε αξίωμα ηθικού, θρησκευτικού τύπου, ουδέποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει ως υπόδειγμα για διάφορα γεγονότα της ζωής. Ένα αξίωμα, έστω και αν έχει δομηθεί με την ανώτερη λογική ενός Ουσπένσκι για παράδειγμα, στα αλήθεια δεν θα μπορούσε ποτέ να δημιουργήσει έναν νέο Κόσμο, ούτε μια νέα φύση. Το να υποταχθούμε αυστηρά σε ένα αξίωμα με σκοπό να οργανώσουμε τον ψυχισμό μας, θα ήταν παράλογο. Αυτό θα σήμαινε ασφαλώς να μετατραπούμε σε σκλάβους.
Έτσι λοιπόν, συμφέρει να συλλογιστούμε πάνω σε πολλούς ηθικούς καταλόγους και κώδικες με «χρυσά αξιώματα». Όλοι αυτοί οι κανόνες ή αξιώματα δεν θα μπορούσαν ποτέ να αλλάξουν κανέναν, αυτό είναι προφανές. Εξ’ άλλου υπάρχουν παράγοντες που πρέπει κανείς να αναλύσει πριν μπορέσει να εισέλθει στην εργασία της οργάνωσης του ψυχισμού.
Αναμφισβήτητα, μια διατύπωση, για παράδειγμα, όσο πλούσια και τέλεια και αν ήταν θα μπορούσε να είναι λανθασμένη και αυτό που είναι χειρότερο: εκ προθέσεως λανθασμένη. Έτσι λοιπόν, προσπαθώντας να πετύχουμε μια μετατροπή του εαυτού μας, πρέπει να γίνουμε λίγο πιο ατομικοί (δεν θέλω να πω «εγωϊστές»∙ υπονοήστε το σαν: ΜΑΘΑΙΝΩ ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ και με έναν τρόπο ανεξάρτητο και τέλειο), γιατί πολλά ιερά αποφθέγματα («χρυσά αξιώματα» όπως ήδη είπα, ή αφορισμοί που ο όλος ο κόσμος θεωρεί τέλειους) πραγματικά δεν θα εξυπηρετούσαν σαν υπόδειγμα για να επιτύχουμε μία αυθεντική μετατροπή και μία οργάνωση του ψυχισμού μέσα μας.
Πρόκειται να οργανώσουμε τον εσωτερικό ψυχισμό μας και πρέπει να ξεφύγουμε από τον ορθολογισμό υποκειμενικού τύπου και να προχωρήσουμε όπως λέγεται «στο θέμα», στα γεγονότα: να αντιμετωπίζουμε τα λάθη μας όπως είναι, να μην θέλουμε ποτέ να τα δικαιολογούμε, να μην προσπαθούμε να τα αποφεύγουμε, να μην προσπαθούμε να τα συγχωρήσουμε.
Χρειάζεται να γίνουμε πιο σοβαροί. Πρέπει να είμαστε πιο συνετοί, πιο περιεκτικοί στην Ανάλυση. Αν πραγματικά δεν ψάχνουμε για υπεκφυγές, τότε ναι, μπορούμε να εργασθούμε πάνω στον εαυτό μας για να επιτύχουμε την οργάνωση του ψυχολογικού ανθρώπου και να πάψουμε να είμαστε καλά «διανοητικά ζώα» όπως μέχρι τώρα είμαστε...
Η ψυχολογική αυτοπαρατήρηση είναι βασική. Χρειάζεται πραγματικά, να αυτο-παρατηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή, από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο. Με τι αντικείμενο; Ένα!. Ποιο; Να ανακαλύπτουμε ελαττώματα ψυχολογικού τύπου αλλά να τα ανακαλύπτουμε στο πεδίο των γεγονότων, να τα παρατηρούμε άμεσα, συνετά, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς προφάσεις, χωρίς διαφυγές κανενός είδους.
Και όταν ένα ελάττωμα έχει δεόντως ανακαλυφθεί, τότε και μόνο τότε μπορούμε να το κατανοήσουμε, και προσπαθώντας να το κατανοήσουμε, οφείλουμε (επαναλαμβάνω) να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας.
Πολλοί, όταν προσπαθούν να κατανοήσουν ένα λάθος, το δικαιολογούν, το αποφεύγουν ή το αποκρύπτουν από τον εαυτό τους και αυτό είναι παράλογο. Υπάρχουν επίσης κάποια γνωστικά αδελφάκια τα οποία ανακαλύπτοντας αυτό ή εκείνο το ελάττωμα στον εαυτό τους, αρχίζουν με τα θεωρητικά μυαλά τους να φτιάχνουν θεωρίες και αυτό είναι πολύ σοβαρό γιατί όπως ήδη είπα και το επαναλαμβάνω τώρα αυτήν την στιγμή, οι θεωρίες του νου (καθαρά υποκειμενικές) θα καταλήξουν υποχρεωτικά, στο πεδίο του ουτοπισμού και αυτό είναι ξεκάθαρο.
Έτσι λοιπόν αν θέλουμε να κατανοήσουμε ένα λάθος, οι καθαρά υποκειμενικές θεωρίες, πρέπει να εξαλειφθούν και για να εξαλειφθούν χρειάζεται να έχουμε παρατηρήσει το λάθος άμεσα. Μόνον έτσι, μέσω μιας άμεσης παρατήρησης είναι δυνατόν να διορθώσουμε την τάση, προς την θεωρία.

10. Η ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ
Το να βεβαιώνουμε είναι ένα πράγμα και το να κατανοούμε είναι άλλο. Όταν κάποιος λέει: ξέρω ότι δεν είμαι «ένας» αλλά «πολλοί», αν η κατανόηση του είναι πραγματική και όχι απλά ανούσιο κουβεντολόι διφορούμενης φλυαρίας, αυτό δείχνει, σημαίνει, αποκαλύπτει πλήρη επαλήθευση της Διδασκαλίας των Πολλών ΕΓΩ.
Το ξέρω και η κατανόηση είναι διαφορετικές: η πρώτη είναι του νου και η δεύτερη της καρδιάς.
Η απλή γνώση της Διδασκαλίας των Πολλών ΕΓΩ, δεν χρησιμεύει σε τίποτα.
Δυστυχώς, σε αυτούς τους καιρούς που ζούμε, το ξέρω έχει πάει πιο πέρα από την κατανόηση, γιατί το φτωχό διανοητικό ζώο που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος ανέπτυξε αποκλειστικά την πλευρά του ξέρω ξεχνώντας αξιοθρήνητα την αντίστοιχη πλευρά του Είναι.
Το να γνωρίσουμε την Διδασκαλία των Πολλών ΕΓΩ και το να την κατανοήσουμε, είναι βασικό για κάθε πραγματική και ριζική αλλαγή.
Να μελετούμε, να βιώνουμε και να κατανοούμε είναι το θεμελιώδες. Μόνο έτσι είναι δυνατόν να εργασθούμε συνειδητά για να επιτύχουμε μια ριζική αλλαγή.
Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να αυτο-παρατηρείται προσεκτικά από την άποψη του ότι δεν είναι «ένας» αλλά «πολλοί», προφανώς έχει αρχίσει να εργάζεται σοβαρά πάνω στην εσωτερική του φύση.
Το να παρατηρούμε και το να αυτο-παρατηρούμαστε είναι δύο πράγματα εντελώς διαφορετικά. Ωστόσο και τα δύο απαιτούν προσοχή.
Στη παρατήρηση, η προσοχή κατευθύνεται προς τα έξω, προς τον εξωτερικό κόσμο μέσω των παραθύρων των πέντε αισθήσεων. Στην αυτοπαρατήρηση, η προσοχή κατευθύνεται προς τα μέσα και για αυτό οι αισθήσεις εξωτερικής αντίληψης δεν χρησιμεύουν, λόγος παραπάνω από αρκετός ώστε να γίνεται δύσκολη στον νεόφυτο η αυτοπαρατήρηση των εσωτερικών ψυχολογικών διαδικασιών του.
Το σημείο εκκίνησης της επίσημης επιστήμης στην πρακτική της πλευρά είναι το παρατηρούμενο. Το σημείο εκκίνησης της εργασίας πάνω στον εαυτό μας είναι η αυτοπαρατήρηση, το αυτοπαρατηρούμενο.
Αναμφισβήτητα, αυτά τα δύο σημεία εκκίνησης όπως αναφέρθηκαν πριν, μας οδηγούν σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις, θα μπορούσε κάποιος να γεράσει, εγκλωβισμένος ανάμεσα στα αδιάλλακτα δόγματα της επίσημης επιστήμης, μελετώντας εξωτερικά φαινόμενα, παρατηρώντας κύτταρα, άτομα, μόρια, ήλιους, αστέρια, κομήτες, κλπ., χωρίς να βιώσει μέσα στον εαυτό του καμιά ριζική αλλαγή, γιατί το είδος της γνώσης που μετατρέπει ριζικά κάποιον δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω της εξωτερικής παρατήρησης.
Η αληθινή γνώση που μπορεί πραγματικά να δημιουργήσει σε μας μια βασική εσωτερική αλλαγή, έχει σαν θεμέλιο την άμεση αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας.
Σαν συνέπεια ή απόρροια όλων αυτών, μπορούμε και οφείλουμε να βεβαιώσουμε με εμφατικό τρόπο, ότι υπάρχουν δύο είδη γνώσης: η εξωτερική και η εσωτερική και εκτός και αν έχουμε (στον εαυτό μας) το Μαγνητικό Κέντρο που μπορεί να διαφοροποιεί τις ποιότητες της γνώσης, αυτή η ανάμιξη, των δύο πεδίων και τάξεων ιδεών, θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην σύγχυση.
Υπέροχες ψευδο-εσωτεριστικές διδασκαλίες, με εμφανή επιστημονικότητα στο βάθος, ανήκουν στο πεδίο του παρατηρούμενου. Ωστόσο είναι αποδεκτές από πολλούς υποψηφίους σαν «εσωτερική γνώση»...
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε δύο κόσμους: τον εξωτερικό και τον εσωτερικό. Ο πρώτος από αυτούς γίνεται αντιληπτός από τις εξωτερικές αισθήσεις, ο δεύτερος μπορεί να γίνει αντιληπτός μόνο μέσω της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης.
Οι σκέψεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα, αγωνίες, ελπίδες, οι απογοητεύσεις, κλπ είναι εσωτερικές και αόρατες, για τις συνηθισμένες, κοινές και καθημερινές αισθήσεις. Ωστόσο, για μας είναι πιο αληθινές από την τραπεζαρία ή τις πολυθρόνες του σαλονιού. Πραγματικά, εμείς ζούμε πιο πολύ στον εσωτερικό μας κόσμο, παρά στον εξωτερικό. Αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο.
Στους εσωτερικούς μας κόσμους, στον μυστικό μας κόσμο, αγαπάμε, επιθυμούμε, υποψιαζόμαστε, ευλογούμε, κακολογούμε, ποθούμε, υποφέρουμε, χαιρόμαστε, νιώθομε εξαπατημένοι ή επιβραβευμένοι, κλπ.
Αναμφισβήτητα, οι δύο κόσμοι (εσωτερικός και εξωτερικός) είναι πειραματικά επαληθεύσιμοι. Ο εξωτερικός κόσμος είναι το παρατηρούμενο, ο εσωτερικός κόσμος είναι το αυτοπαρατηρούμενο στον εαυτό μας, μέσα μας, εδώ και τώρα.
Όποιος επιθυμεί πραγματικά να γνωρίσει τους εσωτερικούς κόσμους του πλανήτη Γη ή του Ηλιακού Συστήματος ή του Γαλαξία στον οποίο ζούμε, πρέπει προηγουμένως να γνωρίσει τον δικό του εσωτερικό κόσμο, την ιδιαίτερη εσωτερική του ζωή, τους δικούς του εσωτερικούς κόσμους: Άνθρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το Σύμπαν και τους Θεούς. Όσο περισσότερο εξερευνά κάποιος αυτόν τον εσωτερικό κόσμο τον ονομαζόμενο «ένα και το αυτό», τόσο περισσότερο θα κατανοεί ότι ζει ταυτόχρονα σε δύο κόσμους, σε δύο πραγματικότητες: την εξωτερική και την εσωτερική.

11. Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΧΩΡΑ.
Έτσι όπως υπάρχει έξω από μας η πόλη (η πόλη του Μεξικού, για παράδειγμα) και έτσι όπως στην πόλη αυτή της αστικής κοινής και καθημερινής ζωής, υπάρχουν άνθρωποι κάθε είδους: Άποικοι και αστοί, καλοί και κακοί, έτσι επίσης συμβαίνει με την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΗ, με την ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΗ.
Σε αυτήν την Ψυχολογική Πόλη, ζουν πολλοί άνθρωποι (τα δικά μας ΕΓΩ). Υπάρχουν ομάδες από ανθρώπους αποκλειστικά διεστραμμένους, ομάδες από ανθρώπους μέτριους και ομάδες από ανθρώπους λίγο ή πολύ εκλεκτούς (αυτή είναι η δική μας Ψυχολογική Πόλη).
Αν κάποιος ταυτίζεται με ένα ΕΓΩ εκδίκησης, αυτό με την σειρά του σχετίζεται με άλλα ΕΓΩ από πολύ κατώτερες συνοικίες (όπου ζουν δολοφόνοι, ληστές, κλπ). Τότε αφού συσχετίζεται με αυτά, εκείνα με την σειρά τους τον ελέγχουν, του ελέγχουν τον εγκέφαλο και την καρδιά και καταλήγει κάνοντας βαρβαρότητες που τελικά θα τον οδηγήσουν στην φυλακή.
Πως όμως θα μπορούσε κανείς να αποφύγει το πέσιμο σε παρόμοιες τρώγλες; Με το να μην ταυτίζεται με τον υβριστή.
Υπάρχουν ΕΓΩ μέσα σε κάποιον που του υποδεικνύουν αυτά που πρέπει να κάνει, που του λένε: Απάντησε, εκδικήσου, κάρφωσε τον, διεκδίκησε..! Αν αυτός ταυτισθεί με αυτά, καταλήγει κάνοντάς το: απαντώντας λοιπόν στον υβριστή καταλήγει εκδικούμενος. Αν όμως δεν ταυτισθεί με το ΕΓΩ που του λέει να κάνει μία τέτοια τρέλα, τότε λοιπόν δεν το κάνει.
Με τον ίδιο τρόπο που σε κάποιον είναι απαραίτητο να μάθει να βαδίζει στον εξωτερικό κόσμο ώστε να μην πέφτει σε έναν γκρεμό, να μη χάνεται στους δρόμους της πόλης, να διαλέγει τους φίλους του, να μη σχετίζεται με διεστραμμένους, να μην τρώει δηλητήρια, κλπ, έτσι επίσης μέσω της ψυχολογικής εργασίας, μαθαίνουμε να βαδίζουμε στον εσωτερικό κόσμο, ο οποίος είναι εξερευνήσιμος μέσω της αυτοπαρατήρησης.
Αναμφισβήτητα, έτσι όπως υπάρχει η εξωτερική χώρα, στην οποία ζούμε, έτσι επίσης στην ιδιωτική μας πραγματικότητα υπάρχει η ψυχολογική χώρα.
Οι άνθρωποι δεν αγνοούν ποτέ την πόλη ή την περιοχή όπου ζουν, αλλά δυστυχώς, συμβαίνει να μη γνωρίζουν τον ψυχολογικό τόπο του οποίου είναι κάτοικοι. Σε μία δεδομένη στιγμή, ο οποιοσδήποτε ξέρει σε ποια συνοικία ή παροικία βρίσκεται, αλλά στο ψυχολογικό πεδίο δεν συμβαίνει το ίδιο: φυσιολογικά, οι άνθρωποι ούτε καν υποψιάζονται τον τόπο της Ψυχολογικής Χώρας στον οποίο βρίσκονται σε μία δεδομένη στιγμή.
Έτσι όπως υπάρχουν στον φυσικό κόσμο, παροικίες με ανθρώπους ευυπόληπτους και καλλιεργημένους, έτσι επίσης συμβαίνει και στην Ψυχολογική Περιοχή του καθενός από εμάς: δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν παροικίες πολύ εκλεπτυσμένες και όμορφες. Έτσι όπως στον φυσικό κόσμο υπάρχουν παροικίες ή συνοικίες με πολύ επικίνδυνα δρομάκια, γεμάτα με κακοποιούς, έτσι επίσης συμβαίνει ακριβώς και στην Ψυχολογική Περιοχή του εσωτερικού μας διαστήματος.
Όλα εξαρτώνται από το είδος των ανθρώπων που μας συνοδεύουν. Αν έχουμε φίλους μέθυσους, θα καταλήξουμε στην ταβέρνα και αν αυτοί οι τελευταίοι είναι φαλακροί (εννοεί πόρνοι), το πεπρωμένο μας θα είναι στα πορνεία.
Μέσα στην Ψυχολογική μας Χώρα ο καθένας έχει τους συντρόφους του, τα ΕΓΩ του και αυτά τον οδηγούν όπου πρέπει να τον οδηγήσουν σύμφωνα με τα ψυχολογικά του χαρακτηριστικά.
Μια ενάρετη και αξιότιμη κυρία, θαυμάσια σύζυγος, με παραδειγματική διαγωγή, η οποία ζει σε μία όμορφη κατοικία του φυσικού κόσμου, εξ’ αιτίας των ΕΓΩ της λαγνείας της, θα μπορούσε να βρίσκεται σε άντρα πορνείας μέσα στην Ψυχολογική της Χώρα. Ένας αξιότιμος κύριος, με άψογη τιμιότητα, θαυμάσιος πολίτης θα μπορούσε, μέσα στην Ψυχολογική του περιοχή, να βρίσκεται σε μια σπηλιά κλεφτών, εξ’ αιτίας των χειρίστων συντρόφων ή ΕΓΩ κλεψιάς που βρίσκονται βυθισμένα μέσα στο υποσυνείδητό του. Ένας αναχωρητής και μετανοών που ζει αυστηρά μέσα στο κελί του, σε κάποιο μοναστήρι, θα μπορούσε ψυχολογικά να βρίσκεται σε παροικία δολοφόνων, πιστολέρο, κακοποιών, ναρκομανών, κλπ, εξ’ αιτίας ακριβώς των υποσυνείδητων ή ασυνειδήτων ΕΓΩ τα οποία βρίσκονται βυθισμένα βαθιά μέσα στις πιο βαθιές σπείρες της ψυχής του.
Για αυτό μας έχει ειπωθεί ότι «υπάρχει πολλή αρετή στους κακούς και υπάρχει πολλή κακία στους ενάρετους».
Πολλοί ανακηρυγμένοι άγιοι, ζουν ακόμα (μέχρι τώρα) μέσα στα ψυχολογικά άντρα της κλεψιάς ή σε σπίτια πορνείας.
Αυτό που βεβαιώνουμε, με εμφατικό τρόπο, θα μπορούσε να σκανδαλίσει τους υποκριτές, τους υπερευσεβείς, τους «αγνοούντες μορφωμένους», τα «υποδείγματα σοφίας», αλλά ποτέ τους πραγματικούς ψυχολόγους.
Αν και φαίνεται απίστευτο, μέσα στο λιβάνι της προσευχής βρίσκεται επίσης το έγκλημα, μέσα στους ρυθμούς του στίχου βρίσκεται επίσης το έγκλημα. Κάτω από τον θόλο των πιο θεϊκών Αγιαστηρίων, το έγκλημα ντύνεται με το ράσο της αγιότητας και τον εξυψωμένο λόγο. Στα πιο μεγάλα βάθη των πλέον αξιοσέβαστων αγίων, ζουν τα ΕΓΩ της πορνείας, της κλεψιάς, της ανθρωποκτονίας, κλπ, υπανθρώπινοι σύντροφοι, κρυμμένοι στα απύθμενα βάθη του ασυνειδήτου.
Για αυτόν τον λόγο, υπέφεραν πολύ ο διάφοροι άγιοι της Ιστορίας. Ας θυμηθούμε τους πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου και όλες εκείνες τις βδελυγμίες εναντίον των οποίων έπρεπε να παλέψει ο αδελφός μας Φραγκίσκος της Ασίζης.
Ωστόσο, δεν τα είπαν όλα αυτοί οι άγιοι και το μεγαλύτερο μέρος των αναχωρητών σιώπησαν.
Είναι όμως άγιοι, και αν ακόμα δεν έχουν ανακαλύψει αυτά τα φρικτά πράγματα στον ψυχισμό τους, όταν τα ανακαλύψουν θα χρησιμοποιήσουν χαλίκια πάνω στις σάρκες τους, θα νηστέψουν, πιθανότατα θα μαστιγωθούν και θα ικετεύσουν την Θεϊκή τους Μητέρα Κουνταλίνι, να εξαλείψει από τον ψυχισμό τους, αυτούς τους «κακούς συντρόφους» οι οποίοι ζουν σε αυτά τα σκοτεινά άντρα της Ψυχολογικής τους Χώρας...
Πολλά έχουν πει, οι διάφορες θρησκείες, σχετικά με την ζωή μετά θάνατον και για το «πιο πέρα».
Έχουν σπάσει το κεφάλι τους οι φτωχοί άνθρωποι πάνω σε αυτό που βρίσκεται εκεί, στην άλλη πλευρά, πιο πέρα από τον τάφο! Αναμφισβήτητα, μετά τον θάνατο ο καθένας συνεχίζει να ζει πάντα στην Ψυχολογική αποικία. Ο κλέφτης, θα συνεχίζει στα άντρα των κλεφτών, ο λάγνος θα συνεχίζει στους οίκους ανοχής, σαν φάντασμα κακού οιωνού. Ο οξύθυμος, ο εξοργισμένος θα συνεχίζει να ζει στα επικίνδυνα μονοπάτια του βίτσιου και του θυμού, εκεί όπου επίσης αστράφτει το στιλέτο και αντηχούν οι πυροβολισμοί των πιστολιών...
Η ΟΥΣΙΑ, αυτή καθ' εαυτή, είναι πολύ όμορφη. Αυτή έρχεται από ψηλά, από τα αστέρια, και δυστυχώς βρίσκεται τοποθετημένη μέσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ που φέρουμε μέσα μας. Σε αντίθεση, η Ουσία μπορεί να ξανακάνει τον δρόμο: να επιστρέψει στο σημείο της αρχικής της εκκίνησης, να γυρίσει στα αστέρια, αλλά πρώτα πρέπει να ελευθερωθεί από τους «κακούς συντρόφους» οι οποίοι την έχουν βάλει μέσα στα υποβαθμισμένα προάστια της απώλειας.
Όταν ο Φραγκίσκος της Ασίζης και ο Αντώνιος της Πάδουα, διακεκριμένοι χριστικοποιημένοι Δάσκαλοι, ανακάλυψαν στο εσωτερικό τους τα ΕΓΩ της απώλειας, υπέφεραν το άφατο και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με βάση συνειδητές εργασίες και θεληματικούς πόνους, πέτυχαν να ελαττώσουν σε κοσμική σκόνη όλο αυτό το σύνολο των «υπανθρώπινων στοιχείων» που ζούσαν στο εσωτερικό τους. Αναμφισβήτητα, αυτοί οι άγιοι χριστικοποιήθηκαν και αφού υπέφεραν πολύ επέστρεψαν στο σημείο της αρχικής εκκίνησης.
Πριν από όλα είναι αναγκαίο, είναι επείγον, αμετάθετο, το ΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ το οποίο (με τρόπο αφύσικο) έχουμε εγκαταστήσει στην λανθασμένη προσωπικότητα μας, να μετατεθεί στην Ουσία. Έτσι μπορεί να αρχίσει ο ολοκληρωμένος άνθρωπος το ταξίδι του από την προσωπικότητα μέχρι τα αστέρια, ανεβαίνοντας με τρόπο διδακτικό, προοδευτικό, από βαθμό σε βαθμό, μέχρι το ΟΡΟΣ του ΕΙΝΑΙ.
Όσο όμως το Μαγνητικό Κέντρο, συνεχίζει να βρίσκεται εγκατεστημένο στην απατηλή μας προσωπικότητα, θα ζούμε στα πιο φρικτά ψυχολογικά άντρα, έστω και αν στην πρακτική ζωή είμαστε θαυμάσιοι πολίτες. Ο καθένας έχει ένα μαγνητικό κέντρο που τον χαρακτηρίζει. Ο έμπορος έχει το Μαγνητικό Κέντρο του εμπορίου και για αυτό εξελίσσεται στα εμπόρια και ελκύει ότι είναι παρόμοιο: αγοραστές και εμπόρους. Ο άνθρωπος της επιστήμης έχει στην προσωπικότητα του το Μαγνητικό Κέντρο της επιστήμης και για αυτό ελκύει προς αυτόν όλα τα πράγματα της επιστήμης: βιβλία, εργαστήρια, κλπ. Ο εσωτεριστής έχει, στον εαυτό του, το Μαγνητικό Κέντρο του εσωτερισμού και καθώς αυτό το είδος Κέντρου διαφοροποιείται από τα θέματα της προσωπικότητας, αναμφισβήτητα συμβαίνει (για αυτόν τον λόγο) η μεταβίβαση. Όταν το Μαγνητικό Κέντρο εγκαθίσταται στην Συνείδηση, δηλαδή στην Ουσία, τότε αρχίζει η επιστροφή του ολοκληρωμένου ανθρώπου στα αστέρια...

12. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ;
Κοινώς, όταν κάποιος μιλά για την Γνώση, εκείνοι που φαινομενικά ακούνε, δεν ακούνε: φεύγουν τρομοκρατημένοι, πηγαίνουν από δω και από εκεί, τριγυρνούν στην ψυχολογική πόλη, εσωτερικά. Ας θυμηθούμε ότι μέσα στον καθένα από μας, υπάρχει μια Ψυχολογική χώρα, μια Ψυχολογική πόλη και ένα πράγμα είναι ένας τόπος του φυσικού κόσμου και άλλο ο ψυχολογικός τόπος στον οποίο εμείς βρισκόμαστε.
Σε ποιον τόπο βρισκόμαστε τώρα; Εσείς θα λέγατε εδώ (μπορεί να είναι, μπορεί να μην είναι). Η πραγματικότητα είναι ότι καταλήγει δύσκολο να μαθαίνουμε να ακούμε γιατί συνήθως αυτός που ακούει δραπετεύει, τριγυρνά στην ψυχολογική του χώρα, φεύγει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Ολοκληρωτικά δεν βρίσκεται στο σπίτι, και εφ' όσον δεν βρίσκεται στο σπίτι, ποιος θα ακούσει; η ανθρώπινη προσωπικότητα; Πραγματικά αυτή δεν ξέρει να ακούει. Το φυσικό σώμα; Αυτό δεν είναι παρά ένα όργανο! Ποιος θα ακούσει τότε;
Έχετε άραγε αναλογισθεί σε αυτό που είναι η Συνείδηση; Με τι θα μπορούσε να συγκριθεί η Συνείδηση; Λοιπόν μπορεί να συγκριθεί με μία ΔΕΣΜΗ ΦΩΤΟΣ που κατευθύνεται προς το ένα ή το άλλο μέρος, αυτό είναι προφανές. Η Συνείδηση είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε να την τοποθετούμε έξυπνα εκεί όπου πρέπει να είναι τοποθετημένη. Αν τοποθετήσουμε την Συνείδηση μας σε μια καντίνα, θα διαδικαστεί κατά συνέπεια στην καντίνα και αν την τοποθετήσουμε σε μια αγορά, θα έχουμε έναν καλό έμπορο ή έναν κακό έμπορο. Οπουδήποτε βρίσκεται η συνείδηση μας, εκεί βρισκόμαστε και εμείς.
Η συνείδηση δυστυχώς είναι εγκλωβισμένη και ένα ΕΓΩ λαγνείας θα μπορούσε να την οδηγήσει σε έναν οίκο ανοχής, ένα ΕΓΩ αλκοολισμού θα μπορούσε να την φέρει σε μια καντίνα, ένα ΕΓΩ απληστίας θα την οδηγούσε εκεί σε μια αγορά, ένα ΕΓΩ δολοφόνου θα την οδηγούσε εκεί στο σπίτι ενός εχθρού, κλπ..
Σας φαίνεται λοιπόν, σωστό να μη γνωρίζετε να χειρίζεστε την συνείδηση; Έχω καταλάβει ότι είναι παράλογο να την οδηγούμε σε μέρη όπου δεν πρέπει να βρίσκεται, αυτό είναι προφανές...
Αναμφισβήτητα, κάθε ένα από αυτά τα ΕΓΩ, βάζουν στον νου μας αυτό που πρέπει να σκεφθούμε, στο στόμα μας αυτό που πρέπει να πούμε, στην καρδιά μας αυτό που πρέπει να νιώσουμε, κλπ και υπό αυτές τις συνθήκες η ανθρώπινη προσωπικότητα δεν είναι παρά ένα ρομπότ κυβερνώμενο από διάφορα πρόσωπα που διεκδικούν την υπεροχή και επιθυμούν τον υπέρτατο έλεγχο των κύριων κέντρων της οργανικής μηχανής.
Στο όνομα της αλήθειας βεβαιώνουμε, επισήμως, ότι το φτωχό διανοητικό ζώο λανθασμένα ονομαζόμενο άνθρωπος, αν και πιστεύει τον εαυτό του ισορροπημένο, ζει σε μια απόλυτη ψυχολογική ανισορροπία. Πως θα μπορούσε να ισορροπήσει το λογικό ανθρωποειδές; Για να υπάρχει τέλεια ισορροπία, χρειάζεται την αφυπνισμένη συνείδηση.
Τα σκοτάδια είναι η ασυνειδησία, το Φως είναι η Συνείδηση. Οφείλουμε να επιτρέψουμε στο Φως να διεισδύσει στα ιδιαίτερά μας σκοτάδια γιατί, προφανώς, το Φως έχει την ισχύ να νικήσει τα σκοτάδια. Μόνο το Φως της Συνείδησης κατευθυνόμενο όχι από τις γωνίες, αλλά με τρόπο πλήρη και κεντρικό επάνω σε εμάς τους ίδιους, μπορεί να δώσει ένα τέλος στις αντιθέσεις, στις ψυχολογικές αντιφάσεις και να εγκαταστήσει σε εμάς την πραγματική εσωτερική ισορροπία.
Όταν διαλύουμε όλο αυτό το σύνολο των ΕΓΩ που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας, έρχεται η αφύπνιση της συνείδησης και κατά συνέπεια ή απόρροια, η πραγματική ισορροπία του ψυχισμού μας. Το φως της συνείδησης, δίνοντάς μας αληθινή ψυχολογική ισορροπία, έρχεται να βάλει το κάθε πράγμα στην θέση του και αυτό που πριν βρισκόταν σε εσωτερική σύγκρουση μέσα μας, εκ των πραγμάτων παραμένει στην κατάλληλη θέση του. Μόνο μέσω της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης, επιτρέπουμε στο φως να διεισδύσει στα ιδιαίτερα σκοτάδια μας...
Έτσι λοιπόν, χρειαζόμαστε να γίνουμε κύριοι της δικής μας συνείδησης: τοποθετώντας την εκεί όπου πρέπει να τοποθετηθεί, βάζοντας την εκεί όπου πρέπει να βρίσκεται, μαθαίνοντας να την θέτουμε σε ένα μέρος και μαθαίνοντας να την αφήνουμε. Η συνείδηση είναι ένα δώρο θαυμάσιο, αλλά ένα δώρο που δεν χρησιμοποιούμε σοφά.
Πραγματικά, η συνείδηση είναι το πιο άξιο που έχουμε. Τα διάφορα ψυχικά ακόλουθα που φορτωνόμαστε, με κανέναν τρόπο δεν είναι άξια. Το μοναδικό άξιο, το μοναδικό αληθινό, αυτό που «ναι αξίζει τον κόπο» σε εμάς είναι η συνείδηση, αλλά βρίσκεται κοιμισμένη, δεν ξέρουμε να την χειριζόμαστε: τα «ψυχικά ακόλουθα» την πηγαίνουν όπου αυτά θέλουν. Εμείς, πραγματικά, δεν ξέρουμε να την χειρισθούμε και αυτό είναι πραγματικά αξιοθρήνητο.
Αν θέλουμε μια αλλαγή, αλλά μια αλλαγή σε βάθος, πρέπει να αρχίσουμε μαθαίνοντας να χειριζόμαστε αυτό που ονομάζεται Συνείδηση.

13. Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΡΙΖΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ.
Η ζωή είναι ο ψυχολογικός καθρέφτης όπου μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας όπως ακριβώς είναι, αλλά πριν από όλα πρέπει να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα του να δούμε τον εαυτό μας, του να αλλάξουμε ριζικά, γιατί μόνο έτσι θα έχουμε την επιθυμία να αυτοπαρατηρηθούμε πραγματικά.
Όποιος είναι ευχαριστημένος με την κατάσταση στην οποία ζει (ο ανόητος, ο καθυστερημένος, ο αδιάφορος) δεν θα νιώσει ποτέ την επιθυμία να δει τον εαυτό του: θα πολεμήσει υπερβολικά και με κανέναν τρόπο δεν θα είναι διατεθειμένος να ξαναδεί την διαγωγή του και τον τρόπο ύπαρξής του.
Αναμφισβήτητα, κάθε άτομο έχει την ιδιαίτερή του προσωπική ψυχολογία. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, αδιάσειστο, αναντίρρητο.
Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν σκέπτονται ποτέ πάνω σε αυτό και πολλοί ούτε το αποδέχονται εξ αιτίας του ότι βρίσκονται παγιδευμένοι στον αισθησιακό νου. Ο καθένας δέχεται την πραγματικότητα του φυσικού σώματος, γιατί μπορεί να το δει και να το ψηλαφίσει, αλλά η ψυχολογία είναι ένα θέμα διαφορετικό: δεν είναι αντιληπτή από τις πέντε αισθήσεις και για αυτό υπάρχει η γενική τάση να την απορρίπτουν ή απλά να την υποτιμούν και να την περιφρονούν χαρακτηρίζοντας την σαν κάτι άνευ σημασίας...
Αναμφισβήτητα, όταν κάποιος αρχίζει να αυτοπαρατηρείται, είναι σημάδι αλάνθαστο ότι έχει αποδεχθεί την τρομερή πραγματικότητα της προσωπικής του ψυχολογίας.
Είναι σαφές ότι κανείς δεν θα προτίθεται να αυτοπαρατηρηθεί αν δεν έβρισκε προηγουμένως έναν βασικό λόγο. Προφανώς, όποιος αρχίζει την αυτοπαρατήρηση, μετατρέπεται σε ένα υποκείμενο πολύ διαφορετικό από τους άλλους και πραγματικά δείχνει την δυνατότητα μιας αλλαγής.
Δυστυχώς, οι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν, ευχαριστιούνται με την κατάσταση στην οποία ζουν. Προκαλεί πόνο το να βλέπει κανείς πως οι άνθρωποι γεννιούνται, μεγαλώνουν, αναπαράγονται σαν κτήνη, υποφέρουν το άφατο και πεθαίνουν χωρίς να γνωρίζουν γιατί.
Το να αλλάξει κάποιος είναι κάτι θεμελιώδες, αλλά αυτό είναι αδύνατο αν δεν αρχίσει να αυτοπαρατηρείται ψυχολογικά. Είναι αναγκαίο να αρχίσει κανείς να βλέπει τον εαυτό του με σκοπό να αυτογνωριστεί γιατί πραγματικά το λογικό ανθρωποειδές δεν γνωρίζει τον εαυτό του.
Όταν κάποιος ανακαλύπτει ένα ψυχολογικό ελάττωμα έχει κάνει εκ των πραγμάτων ένα μεγάλο βήμα, γιατί αυτό θα του επιστρέψει να το μελετήσει και ακόμη να το εξαλείψει ριζικά.
Πραγματικά τα ψυχολογικά μας ελαττώματα είναι αναρίθμητα και ακόμη και αν είχαμε χίλιες γλώσσες για να μιλάμε και χαλύβδινο ουρανίσκο, δεν θα καταφέρναμε να τα απαριθμήσουμε όλα ακριβώς. Το σοβαρό όλων είναι ότι δεν ξέρουμε να υπολογίσουμε την τρομερή πραγματικότητα του οποιουδήποτε ελαττώματος: πάντοτε το κοιτάμε μάταια, χωρίς να βάζουμε σε αυτό την δέουσα προσοχή, το βλέπουμε σαν κάτι άνευ σημασίας.
Όταν δεχόμαστε την Διδασκαλία των πολλών ΕΓΩ, και καταλαβαίνουμε την ωμή πραγματικότητα των επτά δαιμονίων τα οποία έβγαλε ο Ιησούς Χριστός από το σώμα της Μαρίας της Μαγδαληνής, αναμφισβήτητα ο τρόπος σκέψης μας (με σεβασμό στα ψυχολογικά ελαττώματα) υποφέρει μία θεμελιώδη αλλαγή. Δεν περιττεύει να βεβαιώσουμε με έμφαση, ότι η Διδασκαλία των πολλών ΕΓΩ έχει εκατό τα εκατό Θιβετιανική και Γνωστική καταγωγή.
Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε ευχάριστο στο να γνωρίζουμε ότι μέσα στο άτομό μας ζουν μερικές χιλιάδες «ψυχολογικά άτομα». Κάθε ελάττωμα είναι ένα διαφορετικό πρόσωπο που υπάρχει μέσα σε εμάς τους ίδιους, εδώ και τώρα.
Τα «επτά δαιμόνια» που ο Μεγάλος Δάσκαλος Ιησούς, ο Χριστός, έβγαλε από το σώμα της Μαρίας της Μαγδαληνής, είναι τα επτά κεφαλαιώδη αμαρτήματα: Θυμός, Απληστία, Λαγνεία, Ζήλια, Υπερηφάνεια, Οκνηρία και Λαιμαργία. Φυσικά, κάθε ένα από αυτά τα δαιμόνια είναι ξεχωριστά η κεφαλή Λεγεώνας.
Στην γηραιά Αίγυπτο των Φαραώ, ο Μυημένος όφειλε να εξαλείψει (από την εσωτερική του φύση) τα «Κόκκινα Δαιμόνια του Σετ», αν επιθυμούσε να επιτύχει την αφύπνιση της συνείδησης. Βλέποντας την πραγματικότητα των ψυχολογικών ελαττωμάτων, ο υποψήφιος επιθυμεί να αλλάξει: δεν θέλει να συνεχίζει στην κατάσταση στην οποία ζει, με τόσον κόσμο μέσα στον ψυχισμό του και τότε αρχίζει την αυτοπαρατήρηση.

14. Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ
Η αφυπνισμένη συνείδηση μας επιτρέπει να πειραματισθούμε την πραγματικότητα με άμεσο τρόπο. Δυστυχώς το διανοητικό ζώο, που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, γοητευμένο από την τυποποιημένη ισχύ της εκλογικευμένης διαλεκτικής, έχει ξεχάσει την Διαλεκτική της Συνείδησης.
Αναμφισβήτητα, η ισχύς για να διατυπώνουμε λογικές αντιλήψεις καταλήγει, στο βάθος, φοβερά φτωχή: από την θέση μπορούμε να περάσουμε στην αντίθεση και μέσω του διαλόγου φθάνουμε στην σύνθεση, αλλά η τελευταία αυτή καθ' εαυτή συνεχίζει να είναι μια διανοητική αντίληψη ή οποία με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να συμφωνεί με την πραγματικότητα.
Η διαλεκτική της συνείδησης είναι πιο άμεση: μας επιτρέπει να πειραματισθούμε την πραγματικότητα οποιουδήποτε φαινομένου, στον εαυτό του και από τον εαυτό του. Η διαλεκτική της συνείδησης βασίζεται στις ζωντανές εμπειρίες και όχι στον καθαρό υποκειμενικό ορθολογισμό.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ είναι εκείνο που βιώνει κάποιος στο εσωτερικό του και μόνον η Συνείδηση μπορεί να πειραματισθεί την πραγματικότητα. Η γλώσσα της συνείδησης είναι συμβολική, εσωτερική, βαθιά βαρυσήμαντη και μόνο οι αφυπνισμένοι μπορούν να την καταλάβουν.
Καθώς προοδεύουμε στην εσωτερική εργασία θα μπορούμε εμείς οι ίδιοι να διαπιστώσουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάταξη στο σύστημα εξάλειψης. Εκπλήσσεται κανείς όταν ανακαλύπτει μία τάξη στην εργασία, η οποία σχετίζεται με την εξάλειψη των πολυάριθμων «ψυχικών ακολούθων», που προσωποποιούν τα λάθη μας. Το σημαντικό όλων αυτών είναι ότι αυτή η τάξη στην εξάλειψη των ελαττωμάτων, πραγματοποιείται βαθμιαία και εξελίσσεται σύμφωνα με την Διαλεκτική της συνείδησης. Τα γεγονότα μας έχουν αποδείξει ότι η ψυχολογική διάταξη στην εργασία της εξάλειψης των ελαττωμάτων, είναι εγκατεστημένη από το ιδιαίτερο μας ΒΑΘΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΙΝΑΙ.
Οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι υπάρχει μία ριζική διαφορά ανάμεσα στο ΕΓΩ και στο ΕΙΝΑΙ. Το ΕΓΩ δεν θα μπορούσε ποτέ να εγκαταστήσει μία τάξη σε ψυχολογικά θέματα αφού αυτό το ίδιο είναι το αποτέλεσμα της αταξίας. Μόνο το ΕΙΝΑΙ κατέχει την δύναμη να εγκαθιστά τάξη στον ψυχισμό μας. Το Είναι, είναι το Είναι, και ο λόγος της ύπαρξης του Είναι, είναι το ίδιο το Είναι...
Η τάξη στην εργασία της παρατήρησης, κρίσης και εξάλειψης των ψυχικών ακολούθων μας γίνεται εμφανής από την συνετή αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης.
Σε όλα τα ανθρώπινα όντα, η αίσθηση της αυτοπαρατήρησης, βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση, αλλά αναπτύσσεται βαθμιαία καθώς την χρησιμοποιούμε. Αυτή η αίσθηση μας επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε άμεσα και όχι μέσω απλών διανοητικών συσχετισμών, τα διάφορα ΕΓΩ που ζουν στο ψυχισμό μας.
Αυτό το θέμα των υπερ-αισθητηριακών αντιλήψεων άρχισε να μελετάται στο πεδίο της παραψυχολογίας και πράγματι έχει αποδειχθεί σε πολυάριθμα πειράματα που έχουν πραγματοποιηθεί (συνετά) μέσα στον χρόνο και πάνω στα οποία υπάρχουν πολλές αποδείξεις. Εκείνοι που αρνούνται την πραγματικότητα των υπερ-αισθητηριακών αντιλήψεων, είναι αγνοούντες εκατό τοις εκατό, «τεμπέληδες του διανοητικού», εγκλωβισμένοι στον αισθησιακό νου.
Ωστόσο, η αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης είναι κάτι πιο βαθύ πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τις απλές παραψυχολογικές διατυπώσεις: μας επιτρέπει την εσωτερική αυτοπαρατήρηση και την πλήρη επαλήθευση της τρομερής υποκειμενικής πραγματικότητας των διαφόρων «ακολούθων» μας...

15. Η ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ Η «ΜΝΗΜΗ-ΕΡΓΑΣΙΑ»
Η συνεχής διάταξη των διάφορων τμημάτων της εργασίας που σχετίζεται με αυτό το τόσο σοβαρό θέμα της εξάλειψης, μας επιτρέπει να επιτύχουμε μια ΜΝΗΜΗ-ΕΡΓΑΣΙΑ πολύ ενδιαφέρουσα αλλά και πολύ χρήσιμη στο θέμα της εσωτερικής ανάπτυξης. Αυτή η μνήμη-εργασία αν και είναι βέβαιο ότι μπορεί να μας δώσει διάφορες ψυχολογικές φωτογραφίες από τις διάφορες φάσεις της προηγούμενης ύπαρξης, ενωμένες στο σύνολό τους θα φέρουν (στην φαντασία μας) μία ζωντανή αλλά και απεχθή σφραγίδα αυτού που υπήρξαμε πριν να αρχίσουμε την ριζική ψυχο-μεταμορφωτική εργασία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ουδέποτε θα κάναμε το λάθος να επιστρέψουμε σε αυτήν την τρομακτική μορφή, ζωντανή αντιπροσωπεία αυτού που υπήρξαμε.
Από αυτήν την άποψη μια τέτοια ψυχολογική φωτογραφία θα κατέληγε χρήσιμη, σαν μέσον αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ένα μετατρεμμένο παρόν και ένα παρελθόν οπισθοδρομικό, ξεπερασμένο, δυσκίνητο και δυστυχισμένο. Η μνήμη-εργασία εγγράφεται πάντοτε με βάση τα διαδοχικά ψυχολογικά γεγονότα που καταχωρούνται από την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης.
Διακρίνατε την μηχανική μνήμη από την μνήμη της γνωστικής εσωτερικής εργασίας. Η μηχανική μνήμη οδηγεί κάποιον σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Είστε σίγουροι ότι θυμάστε πραγματικά την ζωή σας όπως ακριβώς ήταν; Δεν σας ρωτώ για τις προηγούμενες υπάρξεις σας αλλά για την παρούσα. Αδύνατον! Υπάρχουν πράγματα που μοιάζουν παραμορφωμένα στην μηχανική μνήμη !
Αν κάποιος, από παιδάκι, αν και έχει γεννηθεί στην μεσαία τάξη, έχει ζήσει ως επί το πλείστον σε σπίτι καθαρό, συγυρισμένο, έχει χαρεί το ψωμί, την στέγη και την προστασία και έχει δει κάποια χρήματα, μπορεί να συμβεί ώστε με το πέρασμα του χρόνου, με τα χρόνια, να φυλάξει στην μηχανική μνήμη του κάτι παραμορφωμένο.
Σαν παιδιά, λίγα χαρτονομίσματα μας φαίνονται σαν εκατομμύρια, κάποιες μικρές αχυροκαλύβες, γύρω από την αυλή ή από το δωμάτιο, μας φαίνονται κολοσσιαίες. Εξ αιτίας του ότι το σώμα μας είναι μικρό, δεν είναι λοιπόν παράξενο που σαν μεγάλοι πλέον θα λέγαμε: «Σαν μικροί, σαν παιδιά ζήσαμε σε εκείνο το μέρος, το σπίτι μου ήταν θαυμάσια τακτοποιημένο, με μεγάλους τοίχους και περιποιημένα ταβάνια. Τι δωμάτια! Τι ακριβό τραπέζι, πόσα πράγματα! Είναι μία μηχανική ανάμνηση παιδική και παράλογη. Έτσι λοιπόν η μοναδική πραγματική μνήμη είναι αυτή της εργασίας.
Αν μέσω της αναδρομικής άσκησης, θελήσουμε να θυμηθούμε την παιδική ηλικία, θα δούμε ότι εκείνο το σπίτι των μικρών παιδιών της μεσαίας τάξης, δεν ήταν το παλάτι που θυμόμασταν πριν ότι ήταν, αλλά μια ταπεινή κατοικία ενός εργατικού και τίμιου πατέρα, ότι αυτά τα «μυθικά ποσά» που μας περιστοίχιζαν ήσαν μόλις, ναι, λίγα χρήματα για να πληρώσουμε το νοίκι και να αγοράζουμε το καθημερινό φαγητό.
Η μηχανική μνήμη είναι λίγο πολύ εσφαλμένη και εάν όχι, ας δούμε την περίπτωση των περίφημων ψυχολογικών τεστ.
Αν μία ομάδα από εσάς κάνει μια εκδρομή στο Γιουκατάν, και δείτε ακριβώς τα ίδια μνημεία και τις ίδιες πέτρες, επιστρέφοντας εδώ, ο καθένας από εσάς θα δώσει και μία διαφορετική εκδοχή. Τι αποδεικνύει αυτό; Ότι η μηχανική μνήμη είναι άπιστη, δεν χρησιμεύει.
Εσείς θα το έχετε διαπιστώσει πολλές φορές το ίδιο πράγμα: έχετε αφηγηθεί κάποια ιστορία, την έχετε πει σε κάποιον φίλο. Αυτός με την σειρά του, την έχει αφηγηθεί σε άλλον αλλά αφηγούμενος της έχει ήδη προσθέσει κάτι περισσότερο ή έχει παραλείψει κάτι. Δεν είναι πια η ίδια ιστορία, έχει ήδη παραμορφωθεί. Και αυτός ο άλλος με την σειρά του, την αφηγείται σε άλλον και τότε η ιστορία παραμορφώνεται ακόμη περισσότερο και στο τέλος ούτε εσείς οι ίδιοι δεν την αναγνωρίζετε: έχει παραμορφωθεί τόσο πολύ που σε τίποτα δεν μοιάζει με αυτό που εσείς αφηγηθήκατε.
Έτσι είναι η μηχανική μνήμη. Δεν εξυπηρετεί και συμβαίνει ότι στην μηχανική μνήμη, υπάρχει η φαντασία. Μηχανική μνήμη και φαντασία, βρίσκονται σε πολύ στενή σχέση. Πώς λοιπόν να ελέγξουμε την φαντασία; Δεν υπάρχει παρά ένας τρόπος για να την ελέγξουμε: μέσω της μνήμης εργασίας. Αν για παράδειγμα η μηχανική μνήμη μας κάνει να βλέπουμε την ζωή μας όπως δεν είναι, όπως δεν ήταν, μέσω της εργασίας θα τεμαχίσουμε την ίδια μας την ζωή και θα φθάσουμε να την ανακαλύψουμε έτσι ακριβώς όπως είναι. Επομένως, τι σημαίνει αυτό; Ότι η μνήμη που διατηρούμε μετά την πραγματοποιημένη εργασία, μας επιτρέπει να ελέγχουμε την φαντασία, να την εξαλείφουμε και να την εξαλείψουμε ριζικά.
Συμφέρει λοιπόν να εξαλείφουμε αυτήν την μηχανική φαντασία γιατί με δεν μας επιτρέπει την εσωτερική πρόοδο κανέναν τρόπο.
Δείτε εσείς, την κυρία που φτιάχνεται μπροστά στον καθρέφτη, που βάφει τις μεγάλες σακούλες των ματιών της, που βάζει ψεύτικες βλεφαρίδες, τα χείλη της τα βάφει με κόκκινο χρώμα, κλπ. Δείτε την ντυμένη με την τελευταία λέξη της μόδας! Πως κοιτάζεται μπροστά στον καθρέφτη, ερωτευμένη με τον εαυτό της! Αν της λέγαμε ότι είναι τρομερά άσχημη, θα ένιωθε θανάσιμα πληγωμένη την ματαιοδοξία της. Έχει μια τρομερή φαντασία, ο τρόπος φαντασίας της την κάνει να βλέπει τον εαυτό της όπως δεν είναι, την κάνει να τον βλέπει εκπληκτικά όμορφο.
Επομένως ο καθένας έχει για τον εαυτό του μια αντίληψη λανθασμένη, εντελώς λανθασμένη και αυτό είναι τρομερό.
Κάποιος μπορεί να αισθάνεται ότι είναι ευφυΐα, ικανός να κυριαρχήσει, να κυριαρχήσει τον κόσμο με την σπινθηροβόλα διανόησή του (είναι πεπεισμένος), αλλά αν δει τον εαυτό του στην ωμή του πραγματικότητα, θα ανακαλύψει ότι αυτό που έχει στην προσωπικότητά του, δεν είναι δικό του, αλλά ξένο, ότι οι ιδέες που κατέχει δεν είναι δικές του, αλλά εκείνες που διάβασε σε αυτό ή εκείνο το βιβλίο, ότι είναι γεμάτος από ηθικές πληγές. Επί πλέον, λίγοι είναι εκείνοι που έχουν το κουράγιο να ξεγυμνωθούν μπροστά στον εαυτό τους, για να τον δουν έτσι όπως είναι. Ο καθένας έχει προβάλλει κάποια μορφή στην φαντασία του, σχετικά με τον εαυτό του και καθώς αυτή η μορφή δεν είναι η πραγματικότητα, κανείς δεν έχει δει ποτέ τον εαυτό του και αυτό είναι φοβερό, τρομακτικό...
Συνεχίζοντας με αυτές τις πραγματείες, σκεπτόμενος υψηλόφωνα, για να τις μοιραστώ μαζί σας, θα πούμε ότι ενόσω κάποιος δεν προχωρά διαλύοντας αυτές τις μορφές της φαντασίας, θα παραμένει πολύ μακριά από το ΕΙΝΑΙ. Αλλά σύμφωνα με το πώς κάποιος εξαλείφει όλο και περισσότερο όλες τις μορφές της φαντασίας, το ΕΙΝΑΙ θα εκδηλώνεται κάθε φορά και περισσότερο σε μας. Συνεχίζοντας λοιπόν με αυτές τις πραγματείες, βλέπουμε καθαρά ότι η μηχανική φαντασία μας κρατά πολύ μακριά από την πραγματικότητα, από το ΕΙΝΑΙ, και αυτό είναι πραγματικά αξιοθρήνητο.
Οι άνθρωποι περιδιαβαίνουν τους δρόμους ονειρευόμενοι (βαδίζουν με τις φαντασίες τους), παντρεύονται ονειρευόμενοι, ζουν μια ζωή ονείρων και πεθαίνουν ονειρευόμενοι έναν κόσμο ανύπαρκτο, φανταστικό. Ποτέ δεν είδαν τον εαυτό τους, πάντοτε έβλεπαν μια μορφή της φαντασίας τους. Εγκαταλείποντας κάποιος αυτήν την φανταστική μορφή, γίνεται δυνατός, φοβερά δυνατός, τρομακτικά δυνατός...
Επαναλαμβάνω: πως ελέγχουμε την φαντασία; Δεν υπάρχει παρά ένας μόνο τρόπος να την ελέγξουμε: με την μνήμη-εργασία.
Αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, οφείλουμε να εργαζόμαστε για να εξαλείψουμε τα ανεπιθύμητα στοιχεία που έχουμε και σύμφωνα με το πώς προχωράμε εξαλείφοντας, θα ανακαλύπτουμε μια τάξη στην εργασία. Αλλά ποιος θα εγκαταστήσει αυτήν την τάξη στην εσωτερική εργασία; Το ΕΙΝΑΙ!
Αυτό εγκαθιστά αυτήν την τάξη και αυτή η μνήμη-εργασία μας επιτρέπει να εξαλείψουμε την φαντασία.
Προφανώς, η φαντασία είναι αυτή που έχει την ανθρωπότητα βυθισμένη στην κατάσταση ασυνειδησίας στην οποία βρίσκεται. Ενώ υπάρχει η φαντασία, η συνείδηση θα συνεχίζει κοιμισμένη. Πρέπει να καταστρέψουμε την φαντασία! Αντί της φαντασίας εμείς πρέπει να κατέχουμε την Συνειδητή Φαντασία, την κατευθυνόμενη φαντασία, την «Ημιδιαφάνεια», την Διόραση ή Αίσθηση της Ψυχολογικής Αυτοπαρατήρησης). Και αντί της μηχανικής μνήμης, εμείς πρέπει να κατέχουμε την μνήμη της εσωτερικής φαντασίας, την συνειδητή μνήμη. Αν εμείς, αντί της μηχανικής μνήμης, που είναι καθαρή φαντασία, εγκαταστήσουμε την μνήμη-εργασία, αν εργασθούμε πάνω στον ίδιο μας τον εαυτό, διαλύοντας τα ανεπιθύμητα στοιχεία που έχουμε, είναι σαφές ότι θα επιτύχουμε την συνειδητή μνήμη, την μνήμη-εργασία.
Εκείνος που, για παράδειγμα, εξασκεί την αναδρομική άσκηση για να ξαναδεί την ζωή του, τελειώνει με την μηχανική μνήμη και εγκαθιστά (μέσα στον εαυτό του) την συνειδητή μνήμη, την μνήμη-εργασίας. Έτσι λοιπόν, η Μνήμη-Εργασία και η Συνειδητή Φαντασία θα μας επιτρέψουν να πάμε πολύ μακριά στον δρόμο της αυτο-ανακάλυψης...

16. Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟΥ
Καμιά θεωρία, κανένα σύστημα δεν θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην απελευθέρωση. Εκείνοι που προτίθενται να τσακίσουν τα ΕΓΩ με βάση απλές θεωρίες, με την απλή διανόηση, είναι όντα καθαρά αντιδραστικά, συντηρητικά, οπισθοδρομικά και βαδίζουν τον δρόμο του μεγάλου λάθους.
Αυτή η Βαβυλωνία που φέρουμε μέσα μας, αυτή η ψυχολογική πόλη που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας όπου ζουν τα δαιμόνια του θυμού, της απληστίας, της ζήλιας, της λαιμαργίας, κλπ, πρέπει να καταστραφεί με Φωτιά.
Προφανώς, χρειαζόμαστε να αυτογνωριστούμε και για αυτό είναι ανάγκη να αυτοπαρατηρούμαστε. Μόνον από αυτόν το δρόμο θα γίνει δυνατόν να φθάσουμε κάποια μέρα, στην αποσύνθεση του ΕΓΩ. Θέλω να καταλάβετε αγαπητοί μου γνωστικοί αδελφοί, την αναγκαιότητα του να παρατηρούμε τον εαυτό μας. Αλλά πρέπει να μάθουμε να παρατηρούμαστε, γιατί ένα πράγμα είναι η μηχανική παρατήρηση και άλλο είναι η συνειδητή παρατήρηση.
Κάποιος που θα γνώριζε για πρώτη φορά τις διδασκαλίες μας, θα έλεγε: «Και τι κερδίζω με το να αυτοπαρατηρηθώ; Αυτό είναι βαρετό: έχω δει ότι έχω θυμό, έχω δει ότι έχω ζήλιες, Ε! και λοιπόν;»... Είναι φανερό, έτσι είναι η μηχανική παρατήρηση. Εμείς χρειαζόμαστε να παρατηρούμε το παρατηρούμενο και αυτό σημαίνει συνειδητή παρατήρηση του εαυτού μας.
Η μηχανική παρατήρηση του εαυτού μας, δεν θα μας οδηγήσει ποτέ πουθενά (είναι παράλογη, ασυνείδητη, στείρα). Χρειαζόμαστε την συνειδητή παρατήρηση γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αυτογνωριστούμε, για να εργασθούμε πάνω στα ελαττώματά μας.
Νιώθουμε θυμό σε κάποια δεδομένη στιγμή; Ας παρατηρήσουμε το παρατηρούμενο (την σκηνή του θυμού), δεν ενδιαφέρει αν το κάνουμε αργότερα, ας το κάνουμε! Και παρατηρώντας το παρατηρούμενο, αυτό που θα δούμε μέσα μας, θα γνωρίζουμε αν ήταν θυμός ή δεν ήταν, διότι θα μπορούσε να είχε προκληθεί ένα νευρωτικό σύνδρομο, που νομίσαμε για θυμό.
Και ξαφνικά καταληφθήκαμε από ζήλιες; Ας παρατηρήσουμε λοιπόν το παρατηρούμενο! Τι ήταν αυτό που παρατηρούμε; Την φορά που η γυναίκα ήταν με τον άλλο τύπο, ή αν είναι γυναίκα, την φορά που είδε τον άνδρα της με άλλη γυναίκα και ένιωσε ζήλια; Σε κάθε περίπτωση, πολύ ήρεμα και σε βαθύ διαλογισμό θα παρατηρήσουμε το παρατηρούμενο για να γνωρίσουμε, πραγματικά αν ήταν ή δεν ήταν ζήλια.
Την παρατήρηση του παρατηρούμενου την κάνουμε μέσω του διαλογισμού και του έκδηλου αυτο-συλλογισμού του Είναι. Έτσι η παρατήρηση γίνεται συνειδητή. Όταν κάποιος γίνεται συνειδητός αυτού ή εκείνου του ψυχολογικού ελαττώματος, μπορεί να το εργαστεί με την ΦΩΤΙΑ. Θα πρέπει να συγκεντρωθεί στην Στέλλα Μάρις την Τοναντζίν των Ατζέκων, την Ρέα, την Κυβέλη, την Μαράχ, Μαρία, ή ΡΑΜ-ΙΟ. Αυτή είναι ένα μέρος του ιδιαίτερου μας Είναι, αλλά παράγωγο...
Θυμηθείτε ότι τα «ψυχικά ακόλουθα» ή «Κόκκινα δαιμόνια του Σετ», ζωντανή προσωποποίηση των δικών μας λαθών, αλλοιώνουν το ζωτικό σώμα και αλλοιώνοντάς το, βλάπτουν το φυσικό σώμα. Έτσι αναβλύζουν οι αρρώστιες σε μας. Ποιος είναι αυτός που δημιουργεί τα έλκη, δεν είναι άραγε ο θυμός; Ποιος δημιουργεί τον καρκίνο, δεν είναι άραγε η λαγνεία; Ποιος δημιουργεί την παράλυση, δεν είναι άραγε η υλιστική, χονδροειδής, εγωιστική και μοιραία ζωή;
Χρειαζόμαστε να μάθουμε να αγαπάμε την ΦΩΤΙΑ και να εργαζόμαστε, στην πραγματικότητα της αλήθειας, με τα ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ...
Αν εμείς αυτο-παρατηρούμαστε, κατανοούμε και εξαλείφουμε τα ΕΓΩ της λαγνείας, οι σκηνές της πορνείας και της νοσηρότητας, θα τελειώσουν. Αν εμείς αυτο-παρατηρούμαστε, κατανοούμε και ελαττώνουμε σε στάχτες τις κρυφές προσωπικότητες του φθόνου, τα γεγονότα του ίδιου θα σταματήσουν ριζικά. Αν εμείς αυτο-παρατηρούμαστε, κατανοούμε και σκοτώνουμε τα ΕΓΩ της υπερηφάνειας, της ματαιοδοξίας, της αλαζονείας, της αυτο-σημασίας, οι γελοίες σκηνές αυτών των ελαττωμάτων, θα τελειώσουν από έλλειψη ηθοποιών.
Αν εμείς αυτο-παρατηρούμαστε, κατανοούμε και εξαλείφουμε από τον ψυχισμό μας τους παράγοντες της οκνηρίας, της νωθρότητας και της πλαδαρότητας, οι τρομακτικές σκηνές αυτού του είδους των ελαττωμάτων δεν θα μπορέσουν να επαναληφθούν από έλλειψη ηθοποιών. Αν εμείς αυτο-παρατηρούμαστε, κατανοούμε και κονιορτοποιούμε τα αηδιαστικά ΕΓΩ της λαιμαργίας, της αδηφαγίας, θα τελειώσουν τα συμπόσια, τα μεθύσια, κλπ, από έλλειψη ηθοποιών...
Καθώς όμως αυτά τα πολλαπλά ΕΓΩ διαδικάζονται στα διάφορα επίπεδα του Είναι, γίνεται αναγκαίο να γνωρίσουμε τις ΑΙΤΙΕΣ τους, την καταγωγή τους και τις διαδικασίες που τελικά θα μας οδηγήσουν στον θάνατο του «εαυτού», και την τελική απελευθέρωση.

Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ Σαμαέλ Αούν Βεόρ
Δεύτερο μέρος.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟ
1. Η ταύτιση.
2. Η ερμητική σφραγίδα, μία πρακτική λύση.
3. Οι αρνητικές σκέψεις.
4. Η εσωτερική φλυαρία.
5. Οι αρνητικές συγκινήσεις.
6. Πώς να αυτοπαρατηρούμε, να καταλαβαίνουμε και να εξαλείφουμε τον μηχανικό πόνο.
7. Η υπό-φαντασία.
8. Το «εγώ-φαντασία», το «άτομο-φαντασία».
9. Οι ψυχολογικές βάσεις πάνω στις οποίες αναπαυόμαστε.
10. Πως «ακυρώνουμε χρέη».
11. Η παρατήρηση του νόμου της υποτροπής, στην προσωπική μας ζωή.
12. Η «αρρώστια του αύριο».


1. Η ΤΑΥΤΙΣΗ.
Η ταύτιση είναι ένα ψυχολογικό στάδιο, στο οποίο το ανθρώπινο ον περνά όλη του την ζωή. Το διανοητικό ανθρωποειδές ταυτίζεται με τα πάντα: με αυτό που λέει, με αυτό που ξέρει, με αυτό που πιστεύει ή που δεν πιστεύει, με αυτό που επιθυμεί ή που δεν επιθυμεί, με αυτό που το ελκύει ή με αυτό που το απωθεί, κλπ.. Όλα το ΑΠΟΡΡΟΦΟΥΝ και είναι ανίκανο να ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΕΙ από την ιδέα, το συναίσθημα ή από το αντικείμενο που το απορροφά. Αυτό σημαίνει ότι κατά την κατάσταση ταύτισης, το διανοητικό ζώο, είναι ανίκανο να κρίνει αμερόληπτα το αντικείμενο, από την ταύτισή του.
Είναι δύσκολο να βρεθεί κάτι, όσο μικρό και αν είναι, με το οποίο να μη μπορεί να ταυτισθεί, το ψυχολογικό ανθρωποειδές. Κατά την στιγμή της κατάστασης ταύτισης, έχουμε την λιγότερη παρά ποτέ, κυριαρχία, πάνω στις μηχανικές αντιδράσεις μας.
Εκφράσεις όπως το ψέμα, η μηχανική φαντασία ή φαντασίωση, η εσωτερική και η εξωτερική φλυαρία, η έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων, κλπ, απαιτούν την ταύτιση, δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την ταύτιση. Αν το ανθρώπινο ον μπορούσε να απελευθερωθεί από την ταύτιση θα απελευθερωνόταν από πολλές άχρηστες και επιβλαβείς εκδηλώσεις.
Εμείς δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με κανένα «ψυχικό ακόλουθο», αν στ' αλήθεια επιθυμούμε να το διαχωρίσουμε από τον ψυχισμό μας, γιατί όταν κάποιος ταυτίζεται με αυτό ή εκείνο το ΕΓΩ, πραγματικά το δυναμώνει αντί να το αποσυνθέτει.
Ας υποθέσουμε ότι ένα οποιοδήποτε ΕΓΩ λαγνείας παίρνει τον έλεγχο των «κυλίνδρων» που έχουμε στο διανοητικό κέντρο, για να προβάλλει στην οθόνη του νου σκηνές ασέλγειας και σεξουαλικής νοσηρότητας. Αν εμείς ταυτισθούμε με αυτές τις παθιασμένες εικόνες, αναμφισβήτητα εκείνο το «εγώ λαγνείας, θα δυναμώσει τρομακτικά. Αν όμως εμείς, αντί να ταυτισθούμε με εκείνη την «οντότητα», την διαχωρίσουμε από τον ψυχισμό μας, θεωρώντας την σαν ένα παρείσακτο δαιμόνιο, προφανώς θα έχει αναβλύσει στο εσωτερικό μας η δημιουργική κατανόηση.
Αργότερα θα μπορέσουμε με την άνεσή μας να απαγγείλουμε αναλυτικά την κατηγορία σε εκείνο το «ακόλουθο» με την πρόθεση να γίνουμε πλήρως συνειδητοί αυτού του είδους. Το σοβαρό για τους ανθρώπους συνίσταται ακριβώς στην ταύτιση, και αυτό είναι αξιοθρήνητο. Αν οι άνθρωποι γνώριζαν την «Διδασκαλία των πολλών ΕΓΩ», αν στ' αλήθεια καταλάβαιναν ότι ούτε η ίδια τους η ζωή δεν τους ανήκει, τότε δεν θα διέπρατταν το λάθος να ταυτίζονται.
Σκηνές θυμού, εικόνες ζήλιας, κλπ, στο πεδίο της πρακτικής ζωής, καταλήγουν ανώφελες όταν βρισκόμαστε σε συνετή ψυχολογική αυτοπαρατήρηση. Τότε διαπιστώνουμε ότι ούτε οι σκέψεις μας, ούτε οι επιθυμίες μας, ούτε οι πράξεις μας, μας ανήκουν. Αναμφισβήτητα, πολυάριθμα ΕΓΩ διεισδύουν σαν απρόσκλητοι επισκέπτες για να βολευτούν στο:
ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟ ΚΕΝΤΡΟ : ιδέες, σκέψεις.
ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ : συγκινήσεις.
ΚΙΝΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ : πράξεις κάθε είδους.
Είναι λυπηρό να μην είμαστε κύριοι του εαυτού μας, είναι λυπηρό που διάφορες ψυχολογικές οντότητες κάνουν με εμάς ότι τους κάνει όρεξη. Το χειρότερο όλων αυτών είναι ότι αντί να μαχόμαστε για να ανεξαρτητοποιηθούμε από όλους αυτούς τους «κρυφούς τυραννίσκους», κάνουμε το λάθος να τους δυναμώνουμε και αυτό συμβαίνει όταν ταυτιζόμαστε.

2. Η ΕΡΜΗΤΙΚΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ, ΜΙΑ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ.
Η οποιαδήποτε εργασία που κάνει κάποιος με την πρόθεση να επιτύχει μια ψυχική και πνευματική ανάπτυξη, σχετίζεται πάντοτε με την απομόνωση (πολύ καλά κατανοημένη), αλλά κάτω από την επήρεια της ζωής, έτσι όπως πάντοτε την ζούμε, δεν είναι δυνατόν να αναπτύξουμε κάτι άλλο εκτός από την προσωπικότητα.
Αν το φτωχό διανοητικό θηλαστικό το λανθασμένα ονομαζόμενο άνθρωπος, δεν απομονώνεται, αλλά ταυτίζεται με όλα τα γεγονότα της πρακτικής ζωής και σπαταλά τις ενέργειές του σε αρνητικές συγκινήσεις, σε προσωπικές αυτο-θεωρήσεις και σε μάταια και ανούσια περιττολογία διφορούμενης φλυαρίας δεν κάνει τίποτε εποικοδομητικό, κανένα πραγματικό στοιχείο δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε αυτόν, εκτός από αυτό που ανήκει στον κόσμο της μηχανικότητας».
Ασφαλώς, όποιος επιθυμεί στ' αλήθεια να επιτύχει (στον εαυτό του) την ανάπτυξη της Ουσίας, πρέπει να φθάσει να είναι ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΟΣ (αυτό αναφέρεται σε κάτι εσωτερικό, στενά συσχετισμένο με την σιωπή). Η φράση προέρχεται από τους αρχαίους καιρούς όταν διδασκόταν μυστικά μία διδασκαλία πάνω στην εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου, συνδεδεμένη με το όνομα του Ερμή.
Όταν κάποιος παρατηρείται συνετά, ανακαλύπτει ότι είναι κοιμισμένος, ότι η συνείδησή του, η οποία είναι στην πραγματικότητα η δεύτερη πιο σημαντική άποψη μετά το Είναι, βρίσκεται εγκλωβισμένη στα πολυάριθμα «ανεπιθύμητα ψυχικά στοιχεία», είναι υπνωτισμένη. Διαπιστώνοντας αυτό, προσέχει το μέρος που είναι κοιμισμένο. Πως θα μπορούσε κάποιος να προσέξει αυτό που είναι κοιμισμένο, αν δεν αυτο-παρατηρείται βαθιά; Η αυτο-παρατήρηση είναι αναγκαία, γιατί μόνο έτσι μπορεί κανείς να προσέξει αυτό που είναι κοιμισμένο.
Όταν κάποιος μπορεί να επαληθεύσει (μόνος του) το συγκεκριμένο γεγονός ότι είναι κοιμισμένος, προτίθεται ειλικρινά να αφυπνισθεί. Η συνείδηση (το ΤΣΙΤΤΑ), ναι, πρέπει να αφυπνισθεί πριν μπορέσει να χαρεί το ΑΝΑΝΤΑ, την υπέρτατη ευτυχία του Είναι, όμως αυτό απαιτεί άκρα επαγρύπνηση.
Προφανώς, αν κάποιος ξεχνά τον εαυτό του μπροστά σε ένα ποτήρι κρασί, καταλήγει μεθυσμένος. Αν κάποιος ξεχνά τον εαυτό του μπροστά σε κάποιο άτομο του αντιθέτου φύλου, καταλήγει πορνεύοντας ή μοιχεύοντας, διαπράττοντας εγκλήματα εναντίον του Αγίου Πνεύματος. Αν κάποιος ξεχνά τον εαυτό του μπροστά σε έναν υβριστή, καταλήγει βρίζοντας. Όταν κάποιος ξεχνά τον εαυτό του, διαπράττει πολύ σοβαρά εγκλήματα.
Είναι αναμφισβήτητο ότι πάντοτε ζούμε ταυτιζόμενοι με πράγματα και ανώφελα γεγονότα. Ταυτιζόμαστε με βλακείες: άλλοτε επειδή χάσαμε ένα ρολόι, πιθανόν όταν μας πέταξαν μια βρισιά, όταν μας είπαν μια σκληρή κουβέντα ή πίνουμε όταν δεν πρέπει να πίνουμε, ή καπνίζουμε όταν δεν πρέπει να καπνίζουμε. Αγχωνόμαστε για οποιαδήποτε βλακεία: επειδή πιθανώς, ξεχάσαμε να κολλήσουμε το γραμματόσημο στο ταχυδρομείο, και αυτό μας ανησυχεί πολύ, ή επειδή δεν λάβαμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να πληρώσουμε το νοίκι και ήρθε ο σπιτονοικοκύρης και μας διαμαρτυρήθηκε έντονα, ή επειδή φάγαμε και πιθανώς μας προκάλεσε δυσπεψία το φαγητό...
Τελικά, είναι τόσες και τόσο ασήμαντες οι λεπτομέρειες που μας διατηρούν σε συνεχή ύπνο, ώστε βαδίζουμε πάντοτε ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ταυτιζόμενοι με πολυάριθμες βλακείες: με αυτό που είπε η διπλανή, με αυτό που είπε ο γνωστικός αδελφούλης, με αυτό που είπε η αδελφούλα, με αυτό που δήλωσε κάποιος, με αυτό που είπε ο τάδε ότι είχε πει ο δείνα,... Ζούμε ταυτιζόμενοι με όλες αυτές τις κοινοτυπίες καθόλου εποικοδομητικοί, ούτε καν αξιοπρεπείς και επειδή, δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό, γεμίζουμε με αρνητικά συναισθήματα και η συνείδηση βυθίζεται στον πιο φρικτό ύπνο. Έτσι λοιπόν όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται σε «κατάσταση κώματος».
Αν αφήσουμε να μας ρουφούν την ψυχική ενέργεια, με τι θα μοιάζαμε; Εγώ λέω ότι ίσως με ένα φίλτρο, από αυτά που χρησιμεύουν για να φιλτράρουμε τους χυμούς. Από εκεί ξεφεύγει η ενέργεια και το φτωχό φίλτρο, μένει άδειο. Το μέσο περιβάλλον ρουφά τις ενέργειές μας και δεν τις αφομοιώνουμε και ακόμη και αν εργαζόμαστε (υπό αυτές τις συνθήκες) στο «αναμμένο καμίνι του Ηφαίστου», είναι φανερό ότι δεν καταφέρνουμε, με αυτόν τον τρόπο, να δημιουργήσουμε το δεύτερο Σώμα και πολύ περισσότερο ούτε το τρίτο ή το τέταρτο.
Για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε το δεύτερο Σώμα, χρειάζεται να μάθουμε να ΣΦΡΑΓΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΡΜΗΤΙΚΑ, ΜΑΓΙΚΑ. Τι σημαίνει «ΕΡΜΗΤΙΚΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ»; Να μην επιτρέπουμε να μας ρουφούν την ενέργεια, ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ποτέ, σε καμία στιγμή, σε κανένα λεπτό.
Με το να μη ταυτιζόμαστε με τις κοινωνίες, με τις βλακείες αυτού του κόσμου, είναι φανερό ότι δεν μπορούν να μας βγάλουν την ζωτική μας ενέργεια και αυτή αφομοιώνεται στο εσωτερικό με αποτέλεσμα να αναβλύζει το δεύτερο Σώμα: το Αστρικό. Αν όμως, επιτρέπουμε να μας βγάζουν οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν τον τρισδιάστατο κόσμο του Ευκλείδη, όλον τον Υδράργυρο της Μυστικής Φιλοσοφίας, τότε με ποιο στοιχείο θα κατασκευάσουμε ή θα κρυσταλλοποιήσουμε το δεύτερο Σώμα ή το τρίτο ή το τέταρτο;
Σε άλλη εποχή είπα ότι τα Σώματα κατασκευάζονταν αυτόματα, μετατρέποντας μόνο το ΕΧΙΟΧΕΧΑΡΙ, τον Υδράργυρο των Σοφών, δηλαδή το Ιερό Σπέρμα (συμβαίνει ότι είχα ξεχάσει ότι οι γήινοι δεν κατέχουν αυτά τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι. Προέκυψε ότι καθώς είχα γεννηθεί με αυτά τα Σώματα, είχα ξεχάσει αυτήν την λεπτομέρεια). Σκεπτόμενος λίγο, διαπίστωσα ότι ενώ οι γήινοι αφήνονται να βγαίνει ο Υδράργυρος, με τι θα κατασκεύαζαν τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι;
Τι εννοούμε με τον Υδράργυρο; Την Σεξουαλική Ενέργεια. Την αφήνουν να βγαίνει, αυτό είναι προφανές και κάθε φορά που εσείς ταυτίζεστε με μια ιπποδρομία, αφήνετε να βγαίνει ο Υδράργυρος, και κάθε που εσείς ταυτίζεστε με ένα τυχερό παιγνίδι, αφήνετε να βγαίνει ο Υδράργυρος, και κάθε φορά που εσείς ταυτίζεστε με έναν υβριστή, αφήνετε να βγαίνει ο Υδράργυρος και κάθε φορά που εσείς ταυτίζεστε με έναν παλιάτσο, αφήνετε να βγαίνει ο Υδράργυρος, κλπ, κλπ, κλπ...
Είναι ανάγκη να δημιουργήσουμε την ερμητική σφραγίδα, πρέπει να δημιουργήσουμε μια μαγική δύναμη, σαν στοιχείο που να μας επιτρέπει να μην αφήνουμε να βγαίνει ο Υδράργυρος. Και είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε μια τέτοια μαγική δύναμη, αν πραγματικά, αδελφοί, δεν ταυτιζόμαστε με όλες αυτές τις κοινοτυπίες που μας ρουφούν την ενέργεια...
Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε σχετικά με την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι υπό τις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε, ο οποιοσδήποτε παίζει με εμάς, κάνουμε αυτό που οι άλλοι θέλουν να κάνουμε, και αυτό είναι σοβαρό.
Θα απαιτήσουμε μια δική μας προσωπικότητα, ή θα συνεχίσουμε όπως είμαστε; Δεν σας φαίνεται αξιοθρήνητο που οι άλλοι παίζουν με εμάς; Ενώ κάθεστε ήσυχοι στο γραφείο σας, ξαφνικά κάποιος σας τηλεφωνεί, σας βρίζει και εσείς δυσαρεστείστε. Αυτό δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά εσείς δυσαρεστηθήκατε. Γιατί; Επειδή ο άλλος σας πήρε στο τηλέφωνο και είπε αυτό που του έκανε κέφι; Και λοιπόν, που είναι η ικανότητα για άμυνα; Είστε εντελώς ανυπεράσπιστοι!
Κάθε φορά που κάποιος ταυτίζεται με τις βλακείες της ανθρωπότητας, η συνείδηση μένει κοιμισμένη, μένει κάποιος μετατρεμμένος σε ρομπότ. Πρέπει κανείς όλα τα πρωινά, να σφραγίζεται ερμητικά: δεν θα κάνω παρά μόνο αυτό που έχω να κάνω, όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να κάνω. Δεν θα ταυτισθώ με τίποτα στην ζωή, γιατί όταν κάποιος ταυτίζεται με κάτι καταλήγει να είναι ένα ρομπότ. Αν κάποιος ταυτίζεται με τον ίδιο του τον νου, με τις αρρωστημένες του σκέψεις, καταλήγει μοιχεύοντας, πορνεύοντας. Αν κάποιος ταυτίζεται (δυστυχώς) με τις αρνητικές του συγκινήσεις, καταλήγει χάνοντας τόνους δημιουργικής ενέργειας. Αν κάποιος ταυτίζεται με τις λέξεις, όπως τις χονδροειδείς λέξεις ενός υβριστή, καταλήγει βρίζοντας και αυτός...
Πρέπει να σφραγιζόμαστε, επαναλαμβάνω, κάθε πρωί, και η σφραγίδα πρέπει να είναι πλήρης: να μη ταυτιζόμαστε με τίποτε, ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ ποτέ, ποτέ, ποτέ, γιατί το Είναι, είναι αυτό που μετρά, είναι το βασικό. Έτσι αλλάζοντας την συμπεριφορά μας, σφραγιζόμενοι ερμητικά, μπορούμε να εργαστούμε στο «Καμίνι των Κυκλώπων»...
Έτσι λοιπόν, αυτήν την νύχτα, μιλώντας για την ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ, επιμένω για μια ακόμη φορά στην αναγκαιότητα μιας ΕΡΜΗΤΙΚΗΣ ΣΦΡΑΓΙΔΑΣ, μιας ΜΑΓΙΚΗΣ ΣΦΡΑΓΙΔΑΣ. Όλα τα πρωινά, ξυπνώντας, πρέπει να παίρνουμε μια και μόνη απόφαση: Να θυμόμαστε τον εαυτό μας, όλη την ημέρα. Να μην ξεχνάμε ούτε για ένα λεπτό τον εαυτό μας.
Αυτό ονομάζεται «σφραγίζομαι ερμητικά». Αν κάποιος δεν ενεργεί έτσι, αν δεν γνωρίζει να σφραγίζεται, είναι ένα ανυπεράσπιστο παιγνίδι, ευάλωτος εκατό τα εκατό, μια μηχανή, ένα ρομπότ που το χειρίζεται όλος ο κόσμος. Βυθιστείτε σε αυτές τις αντιλήψεις, αγαπητοί μου αδελφοί: χρειαζόμαστε να μετασχηματισθείτε σε μια αληθινή ατομικότητα. Ακόμη δεν έχετε δημιουργήσει μια ατομικότητα και είναι αναγκαίο να την δημιουργήσετε. για αυτό χρειάζεται η ερμητική και μαγική σφραγίδα, καθημερινή συνεχής. Και αν εργάζεστε στο «αναμμένο καμίνι του Ηφαίστου», πρέπει να γνωρίζετε ότι τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, απαιτούν την ερμητική σφραγίδα, να μη ξεχνάμε τον εαυτό μας, γιατί αν εσείς χάνετε τις ενέργειες σας, με τι θα κατασκευάσετε τα Σώματα, πως θα το κάνετε;
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δράτε, είναι ξεκάθαρο πως ναι. «Σφραγίζομαι» σημαίνει μαθαίνω να επωφελούμαι από τις χειρότερες δυσκολίες. Είναι αλήθεια ότι τα σοβαρότερα εμπόδια της ζωής, καταλήγουν ένα θαυμάσιο «γυμναστήριο» για την αυτο-ανακάλυψη, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε να επωφελούμαστε από αυτό.

3. ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Ο καθένας έχει έναν τρόπο να σκέπτεται και πιστεύει ότι ο δικός του τρόπος σκέψης είναι ο πιο σωστός. Αλλά στην πραγματικότητα της αλήθειας, οι διαφορετικοί τρόποι σκέψης του καθενός ή όλων συνολικά, δεν έχουν τίποτε σωστό, δεδομένου ότι όλοι είναι υπνωτισμένοι. Πως μπορεί να σκέπτεται σωστά ένα άτομο που είναι υπνωτισμένο; Εσείς όμως πιστεύετε ότι σκέπτεστε σωστά και εδώ είναι το λάθος σας: αυτές οι διανοητικές συνήθειες δεν χρησιμεύουν. Έτσι λοιπόν, ας μη κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Αν (εσείς θέλετε να αλλάξετε;) θέλουμε να αλλάξουμε, ας γίνουμε ΣΟΒΑΡΟΙ και ας αρχίσουμε αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμαστε.
Δεν είμαστε πάντοτε με καλή παρέα, όταν είμαστε μόνοι. Είναι σχεδόν φυσικό, είναι πολύ φυσικό να είμαστε ΜΕ ΚΑΚΗ ΠΑΡΕΑ, σε πλήρη μοναξιά. Τα πιο αρνητικά και επικίνδυνα ΕΓΩ παρουσιάζονται όταν είμαστε μόνοι. Οι «κακές παρέες» βρίσκονται μέσα μας. Οι «κακές παρέες» είναι τα διεστραμμένα «ψυχικά ακόλουθα», που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας. Οι πολυπληθείς σκέψεις που διασταυρώνονται μέσω της διάνοιάς μας, έχουν την καταγωγή τους στα πολυπληθή ΕΓΩ που φέρουμε μέσα μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε αληθινά σκεπτόμενα άτομα, ότι πραγματικά ακόμα δεν έχουμε ατομικό νου.
Ωστόσο, το καθένα από τα ΕΓΩ που φέρουμε μέσα μας, χρησιμοποιεί το διανοητικό μας κέντρο, το εκμεταλλεύεται (κάθε φορά που μπορεί) για να σκέπτεται. Θα ήταν λοιπόν, παράλογο, να ταυτιζόμαστε με αυτήν ή εκείνη την αρνητική και επιζήμια σκέψη, θεωρώντας την δική μας ιδιοκτησία. Προφανώς, αυτή ή εκείνη η αρνητική σκέψη προέρχεται από οποιοδήποτε ΕΓΩ που σε εκείνη την δεδομένη στιγμή χρησιμοποιεί καταχρηστικά το διανοητικό μας κέντρο.
Υπάρχουν διαφόρων ειδών αρνητικές σκέψεις: υποψίας, δυσπιστίας, κακής θέλησης προς άλλο άτομο, παθιασμένης ζήλιας, πολιτικής ζήλιας, φιλικής ή οικογενειακού τύπου ζήλιας, απληστίας, λαγνείας, εκδίκησης, θυμού, υπερηφάνειας, φθόνου, μίσους, μνησικακίας, κλοπής, μοιχείας, τεμπελιάς, λαιμαργίας, κλπ.
Σαν συνέπεια ή συμπέρασμα αυτών που είπα πριν, καταλήγει να είναι παράλογο το να ταυτιζόμαστε με τις αρνητικές σκέψεις. Και καθώς δεν είναι δυνατό να υπάρχει αποτέλεσμα χωρίς αιτία, βεβαιώνουμε επίσημα ότι ουδέποτε θα μπορούσε να υπάρχει μια σκέψη από μόνη της, από αυθόρμητη γένεση.
Η σχέση ανάμεσα στον ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟ και την ΣΚΕΨΗ είναι προφανής: κάθε αρνητική σκέψη, προέρχεται και από έναν διαφορετικό σκεπτόμενο. Κοιτάζοντας το θέμα από την άποψη «σκεπτόμενοι και σκέψεις», συμβαίνει ότι κάθε ένα από τα ΕΓΩ που κουβαλάμε στον ψυχισμό μας είναι ακριβώς, ένας διαφορετικός σκεπτόμενος. Αναμφισβήτητα, μέσα στον καθένα από εμάς, υπάρχουν πάρα πολλοί σκεπτόμενοι. Ωστόσο καθένας από αυτούς, ενώ είναι μόνο ένα μέρος, θεωρεί τον εαυτό του το παν σε μια δεδομένη στιγμή.
Όποιος δεν ζει σε κατάσταση επάγρυπνου νεωτερισμού, σε επάγρυπνη αντίληψη, σκεπτόμενος ότι σκέπτεται, ταυτίζεται εύκολα με οποιαδήποτε αρνητική σκέψη.
Σαν αποτέλεσμα αυτού, δυναμώνει (αξιοθρήνητα) η κακοήθης δύναμη του αρνητικού ΕΓΩ, αυτουργού της αντίστοιχης σκέψης. Όσο περισσότερο ταυτιζόμαστε με μία αρνητική σκέψη, τόσο περισσότερο θα γινόμαστε σκλάβοι του αντίστοιχου ΕΓΩ που την χαρακτηρίζει.
Με σεβασμό στην Γνώση, το Μυστικό Μονοπάτι, την Εργασία πάνω στον εαυτό μας, οι ιδιαίτεροί μας πειρασμοί βρίσκονται ακριβώς στα ΕΓΩ που μισούν την Γνώση και την εσωτερική εργασία, γιατί αυτά δεν αγνοούν ότι η ύπαρξή τους μέσα στον ψυχισμό μας, απειλείται από την Γνώση και την εργασία.
Αυτά τα αρνητικά και φωνακλάδικα ΕΓΩ, αρπάζουν εύκολα μερικούς «νοητικούς κυλίνδρους» που έχουμε στην μνήμη του διανοητικού μας κέντρου και δημιουργούν, κατά συνέπεια, βλαβερά και επιζήμια ΝΟΗΤΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ. Αν αποδεχόμαστε αυτές τις σκέψεις, αυτά τα αρνητικά ΕΓΩ που σε μια δεδομένη στιγμή ελέγχουν το διανοητικό μας κέντρο, θα γίνουμε τότε ανίκανοι να απελευθερωθούμε από τα αποτελέσματά τους. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι κάθε «αρνητικό εγώ» αυτο-εξαπατάται και εξαπατά και τελικά, ΨΕΥΔΕΤΑΙ... Κάθε φορά που νιώθουμε μια ξαφνική απώλεια δύναμης, όταν ο υποψήφιος απογοητεύεται από την Γνώση και την εσωτερική εργασία, όταν χάνει τον ενθουσιασμό του και εγκαταλείπει το καλύτερο, είναι φανερό ότι έχει εξαπατηθεί από κάποιο αρνητικό ΕΓΩ.

Το αρνητικό ΕΓΩ της μοιχείας καταστρέφει τα έντιμα σπίτια και κάνει δυστυχισμένα τα παιδιά. Το αρνητικό ΕΓΩ της ζήλιας, εξαπατά τα όντα που λατρεύονται και καταστρέφει την ευτυχία τους. Το αρνητικό ΕΓΩ της μυστικιστικής υπερηφάνειας, εξαπατά τους αφοσιωμένους του δρόμου, και αυτοί νιώθοντας σοφοί, εγκαταλείπουν τον Δάσκαλό τους ή τον προδίδουν. Το αρνητικό ΕΓΩ προσφεύγει στις προσωπικές μας εμπειρίες, στις καλύτερες επιθυμίες μας, στην ειλικρίνειά μας και μέσω μιας αυστηρής επιλογής όλων αυτών, παρουσιάζει ένα ΨΕΥΤΙΚΟ φως, κάτι που γοητεύει και έρχεται η αποτυχία.
Ωστόσο, όταν κάποιος ανακαλύπτει το ΕΓΩ σε δράση, όταν έχει μάθει να ζει σε επάγρυπνη κατάσταση, τέτοια εξαπάτηση καθίσταται αδύνατη...

4. Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΥΑΡΙΑ
Αυτο-παρατηρούμενος κάποιος, μπορεί να ανακαλύψει στον εαυτό του ένα περίεργο μηχανικό χαρακτηριστικό. Πρόκειται για το γεγονός του να μιλάμε. Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό καθ' εαυτό το γεγονός του να μιλάμε, αλλά σε μερικά άτομα και ειδικότερα σε εκείνα που λίγο νοιάζονται για αυτό, το να μιλάς, μετατρέπεται σε ένα βίτσιο, μιλούν συνεχώς, οπουδήποτε και αν βρίσκονται: στην δουλειά, στα ταξίδια και ακόμη όταν κοιμούνται. Δεν μπορούν να πάψουν να μιλάνε όταν βρίσκουν με ποιόν να το κάνουν, και αν δεν υπάρχει κανείς, μιλούν μόνοι τους.
Ας διακρίνουμε ανάμεσα σε αυτό που είναι μια ομιλία, κατάλληλα ειπωμένη, και σε αυτό που είναι η φλυαρία. Η φλυαρία και ο φλύαρος είναι το ίδιο. για αυτό, στις σπουδές μας, δεν πρέπει ποτέ να δεχόμαστε την λέξη ΦΛΥΑΡΙΑ ή ΦΛΥΑΡΟΣ για τις διαλέξεις μας. Εμείς δεν φλυαρούμε. Εγώ δεν φλυαρώ μαζί σας. Είμαι ένας σοβαρός άνθρωπος που δεν έχω έλθει να φλυαρήσω, αλλά να ΟΜΙΛΗΣΩ μαζί σας και αυτό είναι διαφορετικό. Η φλυαρία είναι για τους φλύαρους και την ομιλία την συναντάμε στους Διάλογους του Πλάτωνα ή στις ομιλίες που έκανε ο Σωκράτης με τους μαθητές του. Έχω ήδη μιλήσει εκτενώς πάνω σε αυτό και θα άξιζε τον κόπο να μελετήσουμε την Δημοκρατία του Πλάτωνα. Έτσι θα μπορέσουμε να κάνουμε μια σαφή διαφοροποίηση ανάμεσα σε αυτό που είναι η ομιλία και σε αυτό που είναι η φλυαρία των φλύαρων.
Η φλυαρία είναι, εκ φύσεως, κάτι μηχανικό. Ο φλύαρος, ή αυτός που φλυαρεί, είναι το άτομο που δεν έχει συνείδηση αυτού που λέει: μιλά μηχανικά. Η ομιλία είναι κάτι άλλο: ομιλία είναι αυτή ενός Σωκράτη με τους μαθητές του στην Ακαδημία του, αυτή ενός Πλάτωνα στα Μυστήρια της Ελευσίνας (αυτό είναι η ομιλία, εδώ υπάρχει συλλογισμός). Σε αυτήν την περίπτωση, αυτός που ομιλεί, αυτός που δίνει την διδασκαλία, ομιλεί δια του ΕΚΔΗΛΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥ του ΕΙΝΑΙ: διαλέγει τις ιδέες με ακριβείς λέξεις, έκδηλο αποτέλεσμα του ΑΥΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥ του ΕΙΝΑΙ.
Όποιος ομιλεί, όποιος δίνει την Γνωστική Διδασκαλία, με κανέναν τρόπο δεν θα συνδιαλεγόταν μηχανικά. Παρατηρείστε ότι οι στοχαστικοί άνθρωποι όταν ομιλούν, το κάνουν έκδηλα συγκεντρωμένοι: διαλέγουν τις λέξεις που χρειάζονται για να ντύσουν τις υπερβατικές ιδέες του Είναι. Έτσι λοιπόν, πρέπει να γινόμαστε συνειδητοί του λόγου.
Καθίσταται επείγον, αναντικατάστατο, αμετάθετο, το να παρατηρούμε την εσωτερική φλυαρία και τον ακριβή τόπο από όπου προέρχεται. Αναντίρρητα, η εσφαλμένη εσωτερική φλυαρία, είναι η αιτία των αιτιών πολλών μη αρμονικών και δυσάρεστων ψυχολογικών καταστάσεων τόσο στο παρόν όσο και στο μέλλον.
Προφανώς, αυτή η μάταιη και ανούσια λογοδιάρροια διφορούμενης φλυαρίας και γενικώς κάθε βλαβερή, επιζήμια και παράλογη ομιλία που εκδηλώνεται στον εξωτερικό κόσμο, έχει την ρίζα της στην εσφαλμένη εσωτερική συνομιλία.
Είναι γνωστό ότι, στην Γνώση, υπάρχει η εσωτερική πρακτική της ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΣΙΩΠΗΣ (αυτό το γνωρίζουν οι μαθητές μας της 3ης Κάμαρας). Δεν είναι περιττό να πούμε, με πλήρη σαφήνεια, ότι η εσωτερική σιωπή πρέπει να αναφέρεται, ειδικά, σε κάτι πολύ ακριβές και καθορισμένο. Όταν η διδασκαλία της σκέψης, εξαντλείται ηθελημένα κατά την διάρκεια του βαθέος εσωτερικού διαλογισμού, επιτυγχάνεται η εσωτερική σιωπή. Δεν είναι όμως αυτό, εκείνο που θέλουμε να εξηγήσουμε στο παρόν κεφάλαιο. Ούτε το να «αδειάζουμε τον νου» ή «να τον βάζουμε σε σιωπή», είναι αυτό που προτιθέμεθα να εξηγήσουμε τώρα σε αυτές τις παραγράφους. Το να εξασκήσουμε την εσωτερική σιωπή, στην οποία αναφερόμαστε, δεν σημαίνει επίσης να εμποδίζουμε να διεισδύσει κάτι στον νου.
Πραγματικά μιλάμε τώρα, για μια εσωτερική σιωπή πολύ διαφορετική, δεν πρόκειται για κάτι ασαφές ή γενικό. Θέλουμε να εξασκήσουμε την εσωτερική σιωπή, σε σχέση με κάτι που ήδη βρίσκεται στον νου: πρόσωπο, γεγονός, προσωπικό ή ξένο ζήτημα, αυτό που μας αφηγήθηκαν, αυτό που έκανε ο κύριος τάδε, κλπ, χωρίς να το αγγίξουμε με την εσωτερική γλώσσα, ΧΩΡΙΣ εσωτερικό διάλογο.
Το να μάθουμε να σωπαίνουμε, όχι μόνο με την εξωτερική γλώσσα αλλά επίσης με την εσωτερική, μυστική γλώσσα, αποδεικνύεται καταπληκτικό, θαυμάσιο.
Πολλοί σωπαίνουν εξωτερικά, αλλά με την εσωτερική γλώσσα γδέρνουν ζωντανό τον διπλανό τους. Η φαρμακερή και κακόβουλη, εσωτερική φλυαρία, δημιουργεί εσωτερική σύγχυση. Αν παρατηρήσουμε την εσφαλμένη εσωτερική φλυαρία, θα δούμε ότι αποτελείται από μισές αλήθειες ή από αλήθειες που σχετίζονται μεταξύ τους με έναν τρόπο λίγο ή πολύ ανακριβή ή με κάτι που προστίθεται ή παραλείπεται.
Δυστυχώς, η συναισθηματική μας ζωή βασίζεται αποκλειστικά στην αυτο-συμπάθεια. Και το άκρον άωτον της ατιμίας, είναι ότι συμπαθούμε μόνο τον εαυτό μας, με το τόσο «αγαπημένο μας ΕΔΩ», και νιώθουμε αντιπάθεια (μέχρι και μίσος) για εκείνους που δεν μας συμπαθούνε. Αγαπάμε υπερβολικά τον εαυτό μας, είμαστε ναρκισσιστές εκατό τα εκατό. Αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο. Και καθώς συνεχίζουμε εγκλωβισμένοι στην αυτο-συμπάθεια, οποιαδήποτε ανάπτυξη του Είναι γίνεται κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Χρειαζόμαστε να μάθουμε να βλέπουμε την ξένη άποψη, επείγει να γνωρίζουμε να τοποθετούμαστε στην θέση των άλλων... «Έτσι ώστε όλα όσα θα θέλατε να κάνουν οι άνθρωποι σε εσάς, και εσείς επίσης να κάνετε σε αυτούς» Ματθαίος κεφ 7, παρ 12. Αυτό που πραγματικά μετρά σε αυτές τις σπουδές είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται, εσωτερικά και αόρατα, οι μεν προς τους δε.
Άνθρωποι φαινομενικά πολύ ευγενικοί, σέρνουν τους όμοιους τους μέχρι την μυστική σπηλιά του εαυτού τους, για να κάνουν σε αυτούς ότι τους αρέσει: ταπεινώσεις, χλευασμό, γελοιοποίηση, κλπ.

5. ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙΣ
Τι εννοούμε με τον όρο «αρνητικές συγκινήσεις»; Η Γνωστική Ψυχολογία με τον όρο αρνητικές συγκινήσεις ορίζει όλες τις εκφράσεις των ΕΓΩ που εντοπίζονται στο κατώτερο συγκινησιακό κέντρο, και το ελέγχουν, εκφράσεις τέτοιες όπως ο φόβος, η ζήλια, η μνησικακία, η αυτο-λύπηση, η αυτο-θεώρηση, η αυτο-συμπάθεια, ο θυμός, η πλήξη, ο φθόνος, η δυσπιστία προς τον ίδιο και προς τους άλλους, κλπ.
Συνήθως η έκφραση των αρνητικών συγκινήσεων εκλαμβάνεται σαν κάτι απολύτως «φυσικό» και «αναγκαίο» και επίσης συχνά οι άνθρωποι την ονομάζουν «ειλικρίνεια». Ασφαλώς, είναι όχι μόνο μη αναγκαίες και αφύσικες αλλά δεν έχουν και καμιά σχέση με την ειλικρίνεια. Είναι, απλά, ένα σημάδι αδυναμίας, ένα σημάδι της εγωιστικής κατάστασης της συνείδησης και της ανικανότητας να μάθουμε να δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των όμοιων μας.
Στη Πειραματική και Γνωστική Ψυχολογία υπάρχει ένας κανόνας (σχετικός με την μάχη ενάντια στις αρνητικές συγκινήσεις) που λέει: «Αν θέλουμε να μετασχηματιζόμαστε ριζικά, χρειαζόμαστε ΝΑ ΘΥΣΙΑΖΟΥΜΕ τα βάσανά μας.
Δεν υπάρχει χαρά ούτε ευχαρίστηση την οποία να μην είναι διατεθειμένο να θυσιάσει το ανθρώπινο ον για ασήμαντους λόγους, όμως αρνείται να θυσιάσει τα βάσανά του. Η ονομαζόμενη «Σύγχρονη Τέχνη»: το Θέατρο, το Δράμα, κλπ., όπως επίσης τα ονομαζόμενα «Τηλε-μυθιστορήματα», και «Ραδιο-μυθιστορήματα», βασίζονται σε αυτές τις αρνητικές συγκινήσεις οι οποίες προξενούν τόση σοβαρή ζημιά. Με τις αρνητικές συγκινήσεις, το ΕΓΩ δυναμώνει τρομακτικά, παρεμποδίζοντας κάθε δυνατότητα εσωτερικής ανάπτυξης.
Σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολη εργασία το να εξαλείψουμε τις αρνητικές συγκινήσεις και να πάψουμε να ταυτιζόμαστε με το τραίνο της ζωής μας: προβλήματα κάθε είδους, διαπραγματεύσεις, οφειλές, λογαριασμούς υποθηκών, τηλεφώνου, νερού, ρεύματος, κτλ.
Οι άνεργοι (για παράδειγμα), εκείνοι οι οποίοι για κάποιο λόγο έχουν χάσει την απασχόλησή τους, την δουλειά τους, υποφέρουν εμφανώς από έλλειψη χρημάτων, και το να ξεχνούν την περίπτωση τους, να μην ανησυχούν ούτε να ταυτίζονται με τα προβλήματά τους, καταλήγει εκ των πραγμάτων φοβερά δύσκολο. Εκείνοι που υποφέρουν, που κλαίνε, εκείνοι που ένιωσαν θύματα κάποιας προδοσίας, μιας «κακής πληρωμής» στην ζωή ή μιας αχαριστίας, μιας συκοφαντίας ή κάποιας ατιμίας, πράγματι ξέχασαν τον εαυτό τους, το Εσωτερικό τους Είναι, ταυτίστηκαν πλήρως με την ηθική τους τραγωδία... Τα μελαγχολικά και απαισιόδοξα άτομα, σκέπτονται για την ζωή τους το χειρότερο και ειλικρινά δεν επιθυμούν να ζήσουν.
Καθημερινά βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνο είναι δυστυχείς, αλλά επιπλέον (και αυτό είναι χειρότερο) πικραίνουν επίσης την ζωή των άλλων. Τέτοιοι άνθρωποι δεν θα άλλαζαν ούτε αν ζούσαν από γιορτή σε γιορτή, γιατί την ψυχολογική αρρώστια την κουβαλούν στο εσωτερικό τους. Αυτά τα άτομα κατέχουν εσωτερικές καταστάσεις, οριστικά διεστραμμένες.
Ωστόσο αυτά τα υποκείμενα αυτοχαρακτηρίζονται σαν «δίκαιοι», «άγιοι», «ενάρετοι», «ευγενικοί», «χρήσιμοι», «μάρτυρες», κτλ. Είναι άνθρωποι που αυτο-θεωρούνται υπερβολικά, άτομα που αγαπούν πολύ τον εαυτό τους, άτομα που λυπούνται πολύ τον εαυτό τους και που πάντοτε ψάχνουν τρόπους διαφυγής για να αποφύγουν τις ευθύνες. Τέτοια άτομα είναι συνηθισμένα στις κατώτερες συγκινήσεις και για αυτόν τον λόγο είναι προφανές ότι δημιουργούν καθημερινά υπανθρώπινα ψυχικά στοιχεία...
Αν κάποιος δεν έκανε το λάθος να ταυτισθεί τόσο με τον εαυτό του, η εσωτερική αυτο-θεώρηση θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Όταν κάποιος ταυτίζεται με τον εαυτό του, τότε τον αγαπά υπερβολικά, αισθάνεται οίκτο για τον εαυτό του, αυτοθεωρείται και σκέπτεται ότι πάντοτε έχει φερθεί πολύ καλά στον τάδε, στον δείνα, στην σύζυγο, στα παιδιά, κτλ, και ότι κανείς δεν τον έχει εκτιμήσει. Τελικά αυτός είναι ένας άγιος και οι υπόλοιποι κακοί, τεμπέληδες.
Μία από τις πιο συνηθισμένες μορφές εσωτερικής αυτο-θεώρησης είναι η ανησυχία για αυτό που οι άλλοι θα μπορούσαν να σκεφθούν για τον εαυτό μας, το γιατί ίσως υποθέτουν ότι δεν είμαστε τίμιοι, ειλικρινείς, φιλαλήθεις, αξιόπιστοι, κλπ.. Το πιο περίεργο είναι ότι αγνοούμε αξιοθρήνητα, το τεράστιο χάσιμο ενέργειας που μας προκαλεί αυτό το είδος ανησυχιών.
Δεν χωρά την παραμικρή αμφιβολία για την καταστροφική άποψη της εσωτερικής αυτο-θεώρησης αφού αυτή, εκτός του ότι ΥΠΝΩΤΙΖΕΙ την Συνείδηση, μας κάνει να χάνουμε μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Πολλές εχθρικές ενέργειες προς μερικά άτομα που δεν μας έχουν κάνει κανένα κακό, οφείλονται ακριβώς σε τέτοιες ανησυχίες, γεννημένες από την εσωτερική αυτο-θεώρηση. Σε τέτοιες περιστάσεις, αγαπώντας τον εαυτό μας τόσο πολύ, αυτοθεωρούμενοι με αυτόν τον τρόπο, είναι φανερό ότι τα ΕΓΩ αντί να εξαλείφονται, ισχυροποιούνται τρομακτικά.
Ταυτιζόμενος κάποιος με τον εαυτό του, λυπάται πολύ για την κατάσταση του και μέχρι που φθάνει στο σημείο να «κάνει λογαριασμούς». Έτσι λοιπόν σκέπτεται ότι ο τάδε, ο δείνα, ο κουμπάρος, ο γείτονας, το αφεντικό, ο φίλος, κτλ, δεν τον πλήρωσαν όπως όφειλαν παρ' όλες τις πασίγνωστες καλοσύνες του, και εγκλωβισμένος σε αυτό γίνεται ανυπόφορος και ανιαρός για όλον τον κόσμο. Με ένα τέτοιο υποκείμενο, πρακτικά δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, γιατί οποιαδήποτε συζήτηση είναι σίγουρο ότι θα καταλήξει στο «βιβλιαράκι των λογαριασμών», και στις τόσο κραυγαλέες ταλαιπωρίες του.
Είναι γραμμένο ότι στην εσωτερική γνωστική εργασία, είναι δυνατή η ψυχική ανάπτυξη, μόνο μέσω της συγχώρησης των άλλων.
Αν κάποιος ζει (από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό) υποφέροντας για αυτό που του οφείλουν, για αυτό που του έκαναν, για τις πίκρες που του προξένησαν, πάντοτε με το ίδιο «ΤΡΑΓΟΥΔΙ» τίποτε δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί στο εσωτερικό του. Η Κυριακή Προσευχή λέει: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών».
Η ΑΙΣΘΗΣΗ κάποιου ότι του χρωστούν, ο πόνος για τα κακά που οι άλλοι μας προκαλούν, καθυστερούν την κάθε εσωτερική πρόοδο την ψυχής. Ο Ιησούς, ο μεγάλος Καβίρ είπε: «Φρόντισε να συμφωνήσεις με τον αντίδικο σου γρήγορα, ενόσω βρίσκεσαι μαζί του στον δρόμο, ώστε ο αντίδικος να μην σε οδηγήσει στον δικαστή και ο δικαστής στον κλητήρα και βρεθείς κλεισμένος στην φυλακή. Σίγουρα σας λέω, ότι δεν θα βγεις από εκεί, μέχρι να πληρώσεις και την τελευταία δεκάρα».
Αν μας οφείλουν, οφείλουμε, αν απαιτούμε να μας πληρώσουν μέχρι και την τελευταία δραχμή, πρέπει πρώτα να πληρώσουμε μέχρι και την τελευταία δεκάρα. Αυτός είναι ο νόμος της Ανταπόδοσης «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» (παράλογος φαύλος κύκλος).
Οι συγνώμες, η πλήρης ικανοποίηση και οι ταπεινώσεις που απαιτούμε από τους άλλους για τα κακά που μας προξένησαν, θα απαιτηθούν επίσης από εμάς παρόλο που θεωρούμαστε «ήμερα πρόβατα». Το να τοποθετούμαστε κάτω από ανώφελους νόμους, είναι παράλογο. Καλύτερα είναι να βάζουμε τον εαυτό μας κάτω από νέες επιρροές.
Είναι επείγον, απαραίτητο, αμετάθετο, να τοποθετούμαστε έξυπνα κάτω από τις θαυμάσιες επιρροές της εσωτερικής γνωστικής εργασίας: ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΟΦΕΙΛΟΥΝ και να εξαλείφουμε από τον ψυχισμό μας οποιαδήποτε μορφή αυτο-θεώρησης. Δεν πρέπει ποτέ να δεχόμαστε μέσα μας, αρνητικές συγκινήσεις: συναισθήματα εκδίκησης, κακίες, αγωνίες για το κακά που μας προξένησαν, βία, ζήλια, αδιάκοπη ανάμνηση χρεών, κλπ. Η Γνώση είναι προορισμένη για εκείνους τους ειλικρινείς υποψηφίους που επιθυμούν πραγματικά να εργάζονται και να αλλάζουν...
Αν παρατηρήσουμε ευθέως τους ανθρώπους, μπορούμε να διαπιστώσουμε (με άμεσο τρόπο) ότι κάθε άτομο έχει το ιδιαίτερο του «τραγούδι», ότι ο καθένας «τραγουδά» το ιδιαίτερό του «ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ». Θέλω να αναφερθώ με εμφατικό τρόπο, στο θέμα αυτό των «ψυχολογικών λογαριασμών»: να νιώθει κάποιος ότι του χρωστούν, να παραπονιέται, να αυτοθεωρείται, κτλ. Μερικές φορές οι άνθρωποι «τραγουδούν» το «τραγούδι» τους «γιατί έτσι», χωρίς να τους «κουρδίσουν», χωρίς να τους ενθαρρύνουν και σε άλλες περιπτώσεις μετά από μερικά ποτήρια κρασί. Εμείς λέμε ότι το ανιαρό μας «τραγούδι» πρέπει να εξαλειφθεί, γιατί αυτό μας κάνει ανίκανους εσωτερικά, μας κλέβει πολλή ενέργεια.
Σε θέματα ψυχολογίας, κάποιος που «τραγουδά υπερβολικά καλά» (δεν αναφερόμαστε στην όμορφη φωνή, ούτε στο φυσικό τραγούδι), σίγουρα δεν μπορεί να πάει πιο πέρα από τον εαυτό του, παραμένει στο παρελθόν. Ένα άτομο, εμποδισμένο από λυπητερά «τραγούδια», δεν μπορεί να πάει πιο πέρα από αυτό που είναι και για να περάσει σε ένα Ανώτερο επίπεδο του Είναι, πρέπει ακριβώς να πάψει να είναι αυτό που είναι. Χρειαζόμαστε να μην είμαστε αυτό που είμαστε. Αν συνεχίζουμε να νιώθομε αυτό που είμαστε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε σε ένα Ανώτερο επίπεδο του Είναι...
Στο πεδίο της πρακτικής ζωής συμβαίνουν ασυνήθιστα πράγματα. Πολύ συχνά, ένα οποιοδήποτε άτομο συνδέεται φιλικά με άλλο, μόνο επειδή, του είναι εύκολο να του «τραγουδάει το τραγούδι» του. Δυστυχώς τέτοιο είδος σχέσεων, τελειώνουν όταν του ζητούν του «τραγουδιστή» να σωπάσει, να «αλλάξει τον δίσκο», να μιλήσει για άλλο πράγμα, κτλ. Τότε ο «τραγουδιστής» χολωμένος, ψάχνει για έναν νέο φίλο, για κάποιον που να είναι διατεθειμένος να τον ακούει για απεριόριστο χρόνο...
Κατανόηση απαιτεί ο «τραγουδιστής», κάποιον που να τον καταλαβαίνει, σαν να ήταν τόσο εύκολο το να καταλαβαίνεις ένα άλλο άτομο! Για να κατανοήσεις ένα άλλο άτομο, χρειάζεται να κατανοείς τον εαυτό σου. Δυστυχώς, ο «καλός τραγουδιστής» πιστεύει ότι κατανοεί τον εαυτό του.
Είναι πολλοί οι «απογοητευμένοι τραγουδιστές που τραγουδούν το τραγούδι» ότι δεν τους καταλαβαίνουν και ονειρεύονται έναν κόσμο θαυμαστό όπου αυτοί είναι οι κεντρικές μορφές. Ωστόσο δεν τραγουδούν όλοι οι τραγουδιστές δημόσια. Υπάρχουν επίσης και οι συγκρατημένοι, αυτοί που δεν τραγουδούν το τραγούδι τους ευθέως, αλλά το τραγουδούν μυστικά.
Αυτοί είναι άνθρωποι που έχουν δουλέψει πολύ, που έχουν υποφέρει υπερβολικά, που αισθάνονται εξαπατημένοι, που σκέπτονται ότι η ζωή τους οφείλει όλα εκείνα που ποτέ δεν ήσαν ικανοί να πετύχουν και που νιώθουν, κοινώς, μία εσωτερική λύπη, μια αίσθηση μονοτονίας και φοβερή πλήξη, εσωτερική εξάντληση ή απογοήτευση, γύρω από την οποία συνωστίζονται οι σκέψεις
Αναντίρρητα, τα μυστικά τραγούδια μας κλείνουν το πέρασμα στο δρόμο της εσωτερικής Αυτοπραγμάτωσης του Είναι. Δυστυχώς, τέτοια μυστικά εσωτερικά τραγούδια περνούν απαρατήρητα από εμάς τους ίδιους, εκτός εάν τα παρατηρούμε αδιάκοπα.
Σαφώς, κάθε παρατήρηση του εαυτού, αφήνει να διεισδύσει το φως σε εμάς τους ίδιους, στα εσωτερικά μας βάθη. Καμιά εσωτερική αλλαγή δεν θα μπορούσε να συμβεί στον ψυχισμό μας, εκτός εάν έφθανε σε αυτόν το φως της παρατήρησης του εαυτού.
Είναι απαραίτητο να αυτο-παρατηρούμαστε ενώ είμαστε μόνοι, έτσι όπως και όταν βρισκόμαστε με κόσμο... Αν θέλουμε να μεταμορφωθούμε ριζικά, χρειαζόμαστε να θυσιάζουμε τα βάσανα μας. Πολλές φορές εκφράζουμε τα βάσανα μας με έντεχνα ή άτεχνα «τραγούδια».

6. ΠΩΣ ΝΑ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΑΣΤΕ, ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ, ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΑΛΕΙΦΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΟΝΟ.
Πρέπει κάποιος να αρχίσει, θυσιάζοντας μέχρι και τα ίδια του τα βάσανα. Εγώ σας διαβεβαιώνω ότι οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τις χαρές τους, ακόμη και τα βίτσια τους ή τα χρήματα τους, αλλά ποτέ τα βάσανά τους. Οι άνθρωποι αγαπούν πολύ τα βάσανά τους, τους πόνους τους, τα αγαπούν υπερβολικά. Όλα θα τα θυσίαζαν, εκτός από τα βάσανά τους. Τους ανθρώπους τους γοητεύει το να μιλούν για τις εμπειρίες τους, για τα βάσανά τους, για αυτά που πέρασαν, για τις πίκρες τους, για αυτό που «ΕΓΩ θέλω να είμαι», για αυτό που «ΕΓΩ είμαι αφού έχω υποφέρει τόσο»... Είναι σπάνιοι, πολύ λίγοι πραγματικά, εκείνοι που είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τα βάσανά τους.
Ξεριζώστε αυτά τα πράγματα από την προσωπικότητα. Όλα μετασχηματίζονται μέσω της Ουσίας. ΘΥΣΙΑΣΤΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΑΣ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ, ξεριζώστε από τον εαυτό σας τα ΕΓΩ που τα δημιούργησαν και τα βάσανα θα μείνουν θυσιασμένα. Τα ΕΓΩ των βασάνων πρέπει να τα αποσυνδέσετε, να τα κάνετε σκόνη και αυτή η ενέργεια που προκύπτει από εκεί, παράγει μια μεταμόρφωση από την οποία γεννιέται ένας διαφορετικός άνθρωπος.
Θέλω να σας πω μια μεγάλη αλήθεια: ο πόνος θυσιάζεται αυτο-εξερευνώντας τον και κάνοντάς του ανατομία.
Ας πάρουμε μια συγκεκριμένη περίπτωση: ας υποθέσουμε ότι ένας άνδρας βρίσκει, ξαφνικά, την γυναίκα του να κουβεντιάζει «πολύ τρυφερά» σε κάποιο δωμάτιο, με έναν άλλο άνδρα. Πραγματικά αυτό μπορεί να προκαλέσει ζήλιες. Τώρα, αν βρει την γυναίκα του «υπερβολικά τρυφερή», σε υπερβολική οικειότητα με ένα υποκείμενο χ, μπορεί να συμβεί μια έκρηξη ζήλιας συνοδευμένη με μία μεγάλη δυσαρέσκεια (η οποία μπορεί να φθάσει σε καβγά με τον άλλον άνδρα από ζήλια). Αυτό προκαλεί έναν τρομερό πόνο στον σύζυγο (στον προσβεβλημένο σύζυγο) που μπορεί να οδηγήσει σε ένα διαζύγιο. Υπάρχει ένας τρομακτικός ηθικός πόνος.
Ωστόσο δεν ήταν και τόσο σοβαρό αφού απλά κουβέντιαζε «πολύ τρυφερά». Δεν στοίχισε τίποτα κακό στον σύζυγο, αλλά ο νους κάνει πολλές υποθέσεις και αν και η γυναίκα αρνείται και αρνείται και αρνείται, ο νους διαθέτει πολλούς διαδρόμους, πολλές recobecos (=περιστροφές;) όπου διαμορφώνονται πραγματικά πολλές υποθέσεις...
Τι να κάνει για να εξαλείψει αυτόν τον πόνο; πώς να τον θυσιάσει; πώς να σταματήσει τον πόνο που του έχει προκαλέσει αυτό; Υπάρχει ένας τρόπος να το κάνει. Να θυσιάσει αυτόν το πόνο. Ποιος; Ο ΣΑΦΗΣ ΑΥΤΟ-ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, η αυτο-εξερεύνηση του εαυτού.
Είστε, για παράδειγμα, σίγουροι ότι ποτέ δεν είχατε σχέση με άλλη γυναίκα; Είναι κανείς σίγουρος ότι ποτέ δεν έχει ξαπλώσει να κοιμηθεί με άλλη γυναίκα; Είναι σίγουρος κανείς ότι ποτέ δεν υπήρξε μοιχός, ούτε σε αυτήν ούτε σε προηγούμενες υπάρξεις; Είναι φανερό ότι όλοι εμείς στο παρελθόν υπήρξαμε μοιχοί και πόρνοι. Αυτό είναι ολοφάνερο. Αν λοιπόν φθάσει κάποιος στο συμπέρασμα ότι επίσης υπήρξε πόρνος και μοιχός, τότε με ποιο δικαίωμα κρίνει την γυναίκα; Ήδη ο Ιησούς ο Χριστός, στην παραβολή της μοιχαλίδας (εκείνης της γυναίκας των χριστιανικών Ευαγγελίων), αναφώνησε: «Αυτός που είναι ελεύθερος από αμαρτία, ας ρίξει την πρώτη πέτρα». Κανείς δεν της έριξε, ούτε ο ίδιος ο Ιησούς τόλμησε να την κατηγορήσει. Της είπε: «Που είναι αυτοί που σε κατηγορούσαν; Ούτε εγώ ο ίδιος σε κατηγορώ. Πήγαινε και μην αμαρτήσεις πια». Ούτε αυτός που ήταν τόσο τέλειος, τόλμησε. Τώρα λοιπόν, εμείς με ποιο δικαίωμα θα το κάνουμε;
Επομένως ποιος είναι αυτός που μας προκάλεσε αυτό το συναίσθημα, αυτόν τον υπέρτατο πόνο; Δεν είναι μήπως, το δαιμόνιο της Ζήλιας; Είναι φανερό πως ναι. Και ποιο άλλο δαιμόνιο; Το ΕΓΩ της Αυτο-αγάπης που πληγώθηκε θανάσιμα (το ΕΓΩ της αυτο-αγάπης είναι εγωιστικό εκατό τα εκατό). Και ποιο άλλο; Το ΕΓΩ θα λέγαμε, της Αυτο-σημασίας, αυτό που αισθάνεται πολύ σημαντικό και που λέει: ΕΓΩ, που είμαι ο αξιότιμος κύριος τάδε εκείνης, και πως αυτή η γυναίκα ήλθε εδώ με αυτήν την συμπεριφορά; (δείτε πόσο τρομερή είναι η Υπερηφάνεια, αυτή του κυρίου της αυτο-σημασίας!). Ή εκείνο της Ανεπιείκειας που λέει: Έξω, μοιχαλίδα, σε καταδικάζω, κακόβουλη, εγώ είμαι ενάρετος, ανέγγιχτος!.
Ιδού λοιπόν, το έγκλημα μέσα σε κάποιον. Αυτός ο τύπος ΕΓΩ, είναι αυτά που προκαλούν πόνο... Όταν κάποιος φθάνει στο συμπέρασμα ότι αυτά τα ΕΓΩ είναι εκείνα που του προκάλεσαν τον πόνο, τότε συγκεντρώνεται στην Θεϊκή του Μητέρα Κουνταλίνι και αυτή αποσυνθέτει αυτά τα ΕΓΩ. Όταν το ΕΓΩ έχει αποσυντεθεί, ο πόνος τελειώνει. Τελειώνοντας ο πόνος, μένει η συνείδηση ελεύθερη. Επομένως μέσω της θυσίας του πόνου, η συνείδηση αυξάνει, αποκτά δύναμη.
Ας υποθέσουμε ότι δεν ήταν απλή ζήλια, αλλά υπήρξε πραγματικά μοιχεία. Τότε θα πρέπει να ζητήσει διαζύγιο, γιατί αυτό το δικαίωμα το δίνει ο Θεϊκός Νόμος. Σε αυτήν την περίπτωση μπορούμε επίσης να πούμε ότι είναι δυνατό να θυσιάσει τον πόνο και να πει: «Λοιπόν διέπραξε μοιχεία. Είμαι σίγουρος ότι δεν έχω μοιχεύσει ποτέ; Τότε λοιπόν, γιατί καταδικάζω; Δεν έχω δικαίωμα να κατηγορήσω κανέναν, γιατί αυτός που αισθάνεται ελεύθερος από αμαρτία, ας ρίξει την πρώτη πέτρα... Ποιος είναι αυτός που προκάλεσε τον πόνο; Το ΕΓΩ της ανεπιείκειας, το ΕΓΩ της αυτο-σημασίας, της ζήλιας, της αυτο-αγάπης, κτλ.
Έχοντας φθάσει στο συμπέρασμα ότι αυτά είναι τα ΕΓΩ που μας έχουν προκαλέσει τον πόνο, πρέπει να εργαστούμε για να τα αποσυνθέσουμε και ο πόνος θα εξαφανισθεί, θα εξαλειφθεί. Γιατί; Γιατί έχει θυσιαστεί και αυτό προκαλεί μια αύξηση της συνείδησης, αφού εκείνες οι ενέργειες που ήσαν αναμεμειγμένες στον πόνο, παραμένουν ελεύθερες. Αυτό φέρνει, όχι μόνο την ειρήνη της ήσυχης καρδιάς, αλλά επίσης μια αύξηση της συνείδησης, ένα μεγάλωμα της συνείδησης.
Αυτό ονομάζεται: «ΘΥΣΙΑΖΩ ΤΟΝ ΠΟΝΟ». Συνεπώς οι μεγαλύτεροι πόνοι είναι εκείνοι που προσφέρουν σε κάποιον, τις μεγαλύτερες ευκαιρίες για να τον ξυπνήσουν, για την αφύπνιση της συνείδησης... Οι άνθρωποι όμως είναι ικανοί για όλα, εκτός από το να θυσιάζουν τους πόνους τους.
Πρέπει να θυσιάζουμε τον μηχανικό πόνο και υπάρχουν πολλά είδη πόνων. Για παράδειγμα, τα λόγια ενός υβριστή. Τι μας προκαλεί ένας υβριστής; Λοιπόν (άμεσα, πολύ άμεσα) προκαλεί την επιθυμία της Εκδίκησης. Γιατί; Λόγω της ταύτισης με εκείνα τα λόγια. Αν όμως δεν ταυτιζόμαστε με τα ΕΓΩ της εκδίκησης, είναι φανερό ότι δεν θα απαντήσουμε στην ύβρη με ύβρη. Αν όμως κάποιος ταυτίζεται με τα εγώ της εκδίκησης, αυτά τον συσχετίζουν με άλλα πιο διεστραμμένα ΕΓΩ και κάνει μεγάλες επιπολαιότητες...
Πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν αυτούς τους παράγοντες και να μάθουμε να ΘΥΣΙΑΖΟΥΜΕ τον ΠΟΝΟ. Οι άνθρωποι επαναλαμβάνω, είναι ικανοί να τα θυσιάσουν όλα, εκτός από τον πόνο. Αγαπούν πολύ τα βάσανα τους, τα ειδωλοποιούν, να εδώ το λάθος.
Το να μάθει κάποιος να θυσιάζει τα ίδια του τα βάσανα, είναι το σημαντικό για να αφυπνίζει συνείδηση. Ασφαλώς, δεν είναι εύκολο πράγμα. Η εργασία είναι σκληρή και πηγαίνει ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι κάτι πολύ σκληρό, δεν είναι ευχάριστο, αλλά ναι αξίζει τον κόπο να πηγαίνει κάποιος ενάντια στον εαυτό του, για τα αποτελέσματα που θα αποκτήσει αφυπνιζόμενος...

7. Η ΥΠΟ-ΦΑΝΤΑΣΙΑ ή ΦΑΝΤΑΣΙΑ
Η φαντασία είναι μία πραγματική δύναμη η οποία δρα συμπαντικά πάνω στην ανθρωπότητα και η οποία διατηρεί το διανοητικό ζώο σε κατάσταση ονείρου, κάνοντας τον να πιστεύει ότι είναι ήδη ένας άνθρωπος που κατέχει αληθινή ατομικότητα, θέληση, αφυπνισμένη συνείδηση, κτλ. Το διανοητικό ζώο είναι τόσο υπνωτισμένο από την φαντασία ώστε ονειρεύεται ότι είναι λιοντάρι ή αετός, όταν πραγματικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ελεεινό σκουλήκι της λάσπης της γης.
Είναι επείγον να παλέψουμε ενάντια στην φαντασία γιατί αυτή μας κάνει να φαινόμαστε σαν να είμαστε αυτό ή εκείνο, όταν στην πραγματικότητα είμαστε άθλιοι, ξεδιάντροποι και διεστραμμένοι. Είναι απαραίτητο να μαχόμαστε ενάντια στην φαντασία για εμάς τους ίδιους, αν δεν θέλουμε να είμαστε θύματα τεχνητών συναισθημάτων και ψεύτικων εμπειριών, τα οποία εκτός του ότι μας βάζουν σε γελοίες καταστάσεις, σταματούν κάθε δυνατότητα εσωτερικής ανάπτυξης.
Συμφέρει να κάνουμε μια πλήρη διαφοροποίηση ανάμεσα σε αυτό που είναι η θεληματική κατευθυνόμενη φαντασία και σε αυτό που είναι η ΜΗΧΑΝΙΚΗ φαντασία. Αναμφισβήτητα, η κατευθυνόμενη φαντασία είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ. Για τον σοφό το να φαντάζεται σημαίνει να ΒΛΕΠΕΙ. Η συνειδητή φαντασία είναι το ΗΜΙΔΙΑΦΑΝΕΣ... Σε αυτήν αντανακλάται το Στερέωμα, τα Μυστήρια της Ζωής και του Θανάτου, το Πραγματικό Είναι.
Προφανώς, οι άνθρωποι με την μηχανική φαντασία τους δεν βλέπουν τον εαυτό τους όπως ακριβώς είναι, αλλά σύμφωνα με τις μορφές της φαντασίας τους. Υπάρχουν διάφορες μορφές της φαντασίας. Αναμφισβήτητα, μια από αυτές συνίσταται, ακριβώς, στο να μην βλέπει κάποιος τον εαυτό του έτσι όπως είναι. Λίγοι είναι εκείνοι που αξιώνονται να βλέπουν τον εαυτό τους στην σκληρή του πραγματικότητα.
Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι από τους εδώ παρευρισκόμενους, κανείς δεν έχει δει τον εαυτό του έτσι όπως είναι. Η μηχανική φαντασία τους κάνει να μπερδεύουν «τον γάτο με τον λαγό», στην μηχανική τους φαντασία βλέπουν τον εαυτό τους με έναν τρόπο που δεν συμπίπτει με την πραγματικότητα. Αν εγώ, πραγματικά έλεγα (στον καθένα από τους εδώ παρόντες) πώς είναι ακριβώς, ποιό είναι το ψυχολογικό χαρακτηριστικό του, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα ένιωθαν πληγωμένοι. Είναι φανερό ότι εσείς έχετε για τον εαυτό σας, μία λανθασμένη αντίληψη, και ουδέποτε έχετε δει τον εαυτό σας, γιατί ο τρόπος της φαντασίας σας, σας κάνει να τον βλέπετε όπως δεν είναι.
Μιλώντας αλληγορικά και συμπαθητικά, θα δοκιμάσω να κάνω μία ψυχολογική εξερεύνηση «με χοντρό τρόπο», χωρίς να αναφέρω ονόματα, ούτε επώνυμα, χρησιμοποιώντας συμβολικά ονόματα. Έτσι ώστε, καθένας από τους παρόντες να κατανοεί και να ακούει...
Τι θα λέγαμε, για παράδειγμα, για τον Κικέρωνα; Τι σπουδαίος άνδρας! Λιθοτόμος στους «Κατιλιναίους» του, παθιασμένος (ποιος θα το αρνιόταν;), μεγαλόσωμος όπως κανένας άλλος, λιθοτόμος, φοβερός... Είμαστε σίγουροι ότι όλα σε αυτόν είναι καλοσύνη; Αν τον δείχναμε θα διαμαρτυρόταν βίαια. Ποτέ δεν δολοφόνησε την Ποπέα (αυτό το έργο το αφήνουμε στον Νέρωνα), αλλά αν αυτός με το «στιλετάκι» έκανε να ματώνει η καρδιά της Ποπέας του, με κανένα τρόπο δεν θα αισθανόταν το προαναφερθέν. Αισθανόταν πάντοτε μεγαλόψυχος, ευγενικός, και αυτό είναι το φανταστικό χαρακτηριστικό του: να βλέπει τον εαυτό του λανθασμένα, μέσα από το πρίσμα μιας καταπληκτικής καλοσύνης, αυτό είναι φανερό.
Και τι θα λέγαμε, για παράδειγμα, για εκείνον που επιθυμώντας το φως του πνεύματος υποχωρούσε από την βάση του; Δεν λένε ότι ο Ίκαρος ανέβηκε μέχρι τον ουρανό, με φτερά από κερί, που του έλιωσαν και τότε κατακρημνίστηκε στην άβυσσο; Ωστόσο, αυτός δεν σκέπτεται έτσι για τον εαυτό του. Αυτός υποθέτει ότι είναι πιστός στις γραμμές του, είναι σίγουρος ότι βαδίζει στον ορθό δρόμο, ότι είναι έντιμος όσο κανένας.
Συνεχίζοντας έτσι, από αυτόν το δρόμο, τι να έμεινε λοιπόν στο Ίκαρο αφού κατακρημνίσθηκε στην Άβυσσο; Δεν λένε ότι ο Γανυμήδης ανέβηκε στον Όλυμπο για να πιει κρασί; Όμως ο Γανυμήδης επίσης μπορεί να βρίσκεται ριγμένος στο βάθος του γκρεμού...
Ο μαθητής, ας τον ονομάσουμε Ιουστινιανό, πόσες φορές έχει κρίνει τον εαυτό του; Είναι πεπεισμένος ότι πηγαίνει πολύ καλά. Τον τελευταίο καιρό, έχει καλυτερεύσει κάτι, αλλά μήπως δεν διαμαρτυρήθηκε μπροστά στον βωμό του Θυσιαστηρίου; Αυτός μάλλον νιώθει αήττητος, είναι σίγουρος ότι ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε. Ανέκαθεν έκανε τα πάντα χάριν της Μεγάλης Αιτίας, χωρίς ποτέ να κάνει λάθη...
Στο όνομα της αλήθειας (έστω και αν φαίνεται σε σας λιγάκι δύσκολο) είναι σπάνιοι αυτοί που έχουν δει τον εαυτό τους έτσι όπως είναι.
Ο Αριστοτέλης ξανά και ξανά (στη φιλοσοφία του), πεπεισμένος ότι η σοφία του είναι θαυμάσια, δεν ένιωσε ποτέ σκληρός. Θαυμάσιος σύζυγος, τέτοιος όπως κανένας, έκανε να υποφέρουν, αλλά αυτός εξακολουθεί να πιστεύει ότι δεν έχει προξενήσει κακό, είναι σίγουρος ότι είναι θαυμάσιος, καλός, γλυκός κλπ.
Στο όνομα της αλήθειας θα σας πω αυτό: ότι υπάρχει μόνο ένα άτομο που έχει δει τον εαυτό του έτσι όπως είναι. Κανείς μάλλον παρά ένας μεταξύ των εδώ παρόντων. Ένας, οι υπόλοιποι, όλοι, έχουν για τον εαυτό τους μια φανταστική εικόνα. Ο τρόπος της μηχανικής φαντασίας τους, τους κάνει να βλέπονται όχι όπως είναι αλλά όπως φαινομενικά είναι.
Έτσι λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, σας καλώ σε συλλογισμό. Σκεφθείτε αν κάποια φορά έχετε δει τον εαυτό σας έτσι όπως είναι. Φυσιολογικά τον βλέπει κάποιος όπως πιστεύει ότι είναι, σύμφωνα με την φαντασία του. Και από εκεί πρέπει κάποιος να αρχίσει: κομματιάζοντας την φαντασία...

8. ΤΟ «ΕΓΩ ΦΑΝΤΑΣΙΑ», «ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΦΑΝΤΑΣΙΑ»
Όταν κάποιος δει πραγματικά τον εαυτό του όπως είναι, συνήθως υποφέρει από μία τρομερή απογοήτευση για τον εαυτό του, μια τρομερή απογοήτευση. Μετά μένει η παρηγοριά της σοφίας.
Φυσικά υπάρχουν πολλές μορφές της φαντασίας. Έτσι ο καθένας μας από τους εδώ παρόντες έχει αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ένα «εγώ-φάντασμα», ένα «άτομο-φαντασία» που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Το «άτομο-φαντασία» σας υπήρξε από την αρχή, υπάρχει τώρα και θα υπάρχει αύριο και εσείς (εδώ είναι το σοβαρό)θα είστε πεπεισμένοι ότι αυτό το «άτομο-φαντασία» είναι η πραγματικότητα ενώ δεν είναι.
Λοιπόν, υπάρχουν στιγμές φοβερές (αυτό σας το λέγω), πολύ σπάνιες, υπερβολικά σπάνιες, κατά τις οποίες κάποιος κατορθώνει να δει, για μια στιγμή, την δική του γελοιότητα. Είναι ζήτημα δευτερολέπτων, λεπτών, όπου πετυχαίνει κάποιος να αντιληφθεί το «εγώ-φαντασία» του, το «άτομο-φαντασία». Όταν συμβαίνει αυτό, νοιώθει έναν βαθύτατο ηθικό πόνο, αλλά στην συνέχεια έρχονται τα «παιγνιδάκια» του νου, ο τρόπος να διορθώνει την αδικία, και στο τέλος αυτο-παρηγορείται με χίλιους τρόπους και ξεχνά το θέμα και ο κόσμος συνεχίζει να βαδίζει όπως πάντα. Είναι σπάνιες αυτές οι στιγμές, πολύ σπάνιες, αλλά όλοι κάποτε τις είχαμε, όλοι...
Αξίζει λοιπόν, τον κόπο να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε απλά να αυτο-γνωριστούμε, αν πραγματικά θέλουμε να εκδηλώσουμε το Είναι που φέρουμε μέσα στο εσωτερικό μας, αν πραγματικά επιθυμούμε ώστε, κάποια μέρα, να μείνει σε μας η πραγματικότητα και τίποτε περισσότερο από την πραγματικότητα, χωρίς ούτε ένα μόριο της φαντασίας.
Χρειαζόμαστε να είμαστε ειλικρινείς και να έχουμε το θάρρος να ξεσχίσουμε, να κομματιάσουμε αυτό το «εγώ-φαντασία», αυτό το «άτομο-φαντασία» που δεν υπάρχει, που οι άλλοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει αλλά αυτός πιστεύει πως ναι, υπάρχει. Χρειάζεται λοιπόν, να χρησιμοποιήσουμε το νυστέρι της αυτοκριτικής γιατί αλλιώς δεν θα ήταν δυνατή η αυτοκριτική σε βάθος.
Αν προχωρήσουμε έτσι, θα επιτύχουμε να κομματιάσουμε το «εγώ-φαντασία», θα επιτύχουμε να το καταστρέψουμε, να το ελαττώσουμε σε στάχτες, σε κοσμική σκόνη. Σκοπός; Να ανακαλύψουμε το Είναι. Αλλά το «εγώ-φαντασία» επισκιάζει το Είναι, διατηρεί κάποιον τόσο γοητευμένο με τον εαυτό του, τόσο γοητευμένο με αυτό που ΔΕΝ είναι, με αυτό που ΔΕΝ είναι πραγματικό, ώστε δεν τον αφήνει να ανακαλύψει το Είναι, το Είναι που υπάρχει σε αυτόν τον ίδιο, στα βάθη του...

9. ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΑΝΑΠΑΥΟΜΑΣΤΕ
Δεν θα ήταν δυνατόν να εγκαταστήσουμε σωστές σχέσεις με τα διάφορα μέρη, του Είναι μας, αν προηγουμένως δεν εξαλείφουμε τα ψυχικά ακόλουθα. Όλο αυτό το σύνολο των ψυχικών ακολούθων, ζωντανή προσωποποίηση των ψυχολογικών μας ελαττωμάτων, αποτελούν το ΕΓΩ.
Η Ουσία, η Συνείδηση, βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα σε αυτά τα ψυχικά ακόλουθα διαδικαζόμενη σύμφωνα με τον εγκλωβισμό της.
Τώρα καταλαβαίνουμε καλύτερα γιατί η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης: ασυνείδητη, κοιμισμένη. Όσο το ζωικό ΕΓΩ, συνεχίζει μέσα μας, δεν είναι δυνατή η σωστή σχέση με εμάς του ίδιους.
Συλλογιζόμενοι λίγο πάνω στις διάφορες περιστάσεις της ζωής, αξίζει τον κόπο να καταλάβουμε, σοβαρά, τις βάσεις πάνω στις οποίες αναπαυόμαστε.
Ένα άτομο αναπαύεται πάνω στην κοινωνική του θέση, άλλος πάνω στο χρήμα, εκείνος πάνω στην φήμη, ο άλλος πάνω στο παρελθόν του, ο άλλος πάνω σε αυτόν ή εκείνο τον τίτλο, κτλ. Το πιο περίεργο είναι ότι όλοι, είτε είμαστε πλούσιοι είτε ζητιάνοι, τους χρειαζόμαστε όλους και ζούμε από όλους, έστω και αν είμαστε φουσκωμένοι από υπερηφάνεια και ματαιοδοξία. Ας σκεφθούμε για μια στιγμή, πάνω σε αυτό που θα μπορούσαμε να στερηθούμε: ποια θα ήταν η τύχη μας σε μια επανάσταση αίματος και οινοπνεύματος; τι θα έμενε από τις βάσεις πάνω στις οποίες αναπαυόμαστε; Αχ εμείς! Νομίζουμε ότι είμαστε πολύ δυνατοί και όμως είμαστε τρομερά αδύναμοι!
Το ΕΓΩ που αισθάνεται στον εαυτό του, ότι είναι η βάση πάνω στην οποία αναπαυόμαστε, πρέπει να διαλυθεί αν πραγματικά επιθυμούμε την αυθεντική μακαριότητα. Αυτό το ΕΓΩ υποτιμά τους ανθρώπους, αισθάνεται καλύτερα από όλον τον κόσμο, τελειότερο σε όλα, πλουσιότερο, εξυπνότερο, κτλ.
Είναι κατάλληλη η στιγμή να αναφέρω τώρα εκείνη την παραβολή του Ιησού, του Μεγάλου Καβίρ, σχετικά με τους δύο άνδρες που προσεύχονταν (για εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους δίκαιους και περιφρονούν τους άλλους). Ο Ιησούς Χριστός είπε: Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο Ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν ο Φαρισαίος και ο άλλος ήταν ο Τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε όρθιος και προσευχόταν με τον εξής τρόπο: Θεέ μου, σε ευχαριστώ που δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι (κλέφτες, άδικοι, μοιχοί), όπως αυτός εδώ ο Τελώνης, νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, και δίνω την δεκάτη από όλα όσα κερδίζω. Ο Τελώνης όμως, γονατιστός, δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να σηκώσει προς τον ουρανό, αλλά χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: θεέ μου, ευσπλαχνίσου με, τον αμαρτωλό. Σας λέγω ότι αυτός γύρισε στο σπίτι του δικαιωμένος και όχι ο άλλος, γιατί όποιος υψώνεται θα ταπεινωθεί, και αυτός που ταπεινώνεται θα εξυψωθεί». (Λουκάς κεφ 17, παρ10-14).
Το να αρχίσουμε να δίνουμε σημασία στην δική μας ασημαντότητα και αθλιότητα στην οποία βρισκόμαστε, είναι απολύτως αδύνατον, ενόσω υπάρχει σε εμάς αυτή η αντίληψη του ΠΙΟ. Παραδείγματα: Εγώ είμαι πιο δίκαιος από τον τάδε, πιο σοφός από τον δείνα, πιο πλούσιος, πιο ειδικός στα θέματα της ζωής, πιο αγνός, πιο συνεπής στις υποχρεώσεις μου, κτλ.
«Είναι ευκολότερο να περάσει μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας, παρά να εισέλθει ένας πλούσιος στην Βασιλεία του Θεού». Δεν είναι δυνατόν να περάσουμε μέσα από την τρύπα της βελόνας, ενόσω υπάρχει σε μας αυτό του σύμπλεγμα του ΠΙΟ. Το ότι «η σχολή μου είναι καλύτερη», και ότι «αυτή του διπλανού μου δεν χρησιμεύει» το: «η θρησκεία μου είναι η μόνη αληθινή» και ότι «όλες οι άλλες είναι λανθασμένες και διεφθαρμένες», το ότι «η γυναίκα του τάδε είναι η χειρότερη σύζυγος», και ότι «η δική μου είναι μια αγία», το ότι «ο φίλος μου ο Ρομπέρτο είναι ένας μεθύστακας», και ότι «εγώ είμαι ένας άνθρωπος πολύ δίκαιος και δεν πίνω ποτέ», κτλ, κτλ, κτλ, είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε «πλούσιοι», λόγος για τον οποίο είμαστε όλοι, οι «καμήλες» της Βιβλικής παραβολής σε σχέση με την εσωτεριστική εργασία.
Είναι επείγον να αυτο-παρατηρούμαστε από λεπτό σε λεπτό, με την πρόθεση να γνωρίσουμε με σαφήνεια, τις βάσεις πάνω στις οποίες αναπαυόμαστε. Όταν κάποιος ανακαλύπτει εκείνο που τον προσβάλλει περισσότερο σε μια δεδομένη στιγμή (την ενόχληση που του προκάλεσε αυτό ή εκείνο το πράγμα), ανακαλύπτει τις βάσεις πάνω στις οποίες αναπαύεται ψυχολογικά. Τέτοιες βάσεις, αποτελούν σύμφωνα με το χριστιανικό Ευαγγέλιο «την άμμο πάνω στην οποία έχτισε το σπίτι του»...
Είναι απαραίτητο να σημειώνουμε, προσεκτικά, πως και πότε, περιφρονήσαμε τους άλλους, νιώθοντας ανώτεροι, άλλοτε λόγω του τίτλου ή της κοινωνικής θέσης, ή του χρήματος, κτλ. Είναι σοβαρό να νιώθει κάποιος «πλούσιος», ανώτερος από τον τάδε ή τον δείνα για αυτόν ή εκείνον το λόγο. Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν να εισέλθουν στην Βασιλεία των Ουρανών.
Είναι καλό να ανακαλύψει κανείς για πιο πράγμα νιώθει ευχαριστημένος, τι ικανοποιεί την ματαιοδοξία του. Αυτό θα μας δείξει τις βάσεις πάνω στις οποίες στηριζόμαστε.
Ωστόσο αυτό το είδος παρατήρησης δεν πρέπει να είναι θέμα απλά θεωρητικό. Οφείλουμε να είμαστε πρακτικοί, και να παρατηρούμαστε προσεκτικά και άμεσα από στιγμή σε στιγμή. Όταν κάποιος αρχίζει να κατανοεί την δική του αθλιότητα και ασημαντότητα, όταν εγκαταλείπει τα παραληρήματα μεγαλείου, όταν ανακαλύπτει την ανοησία των τόσων τίτλων, τιμών και μάταιων ανωτεροτήτων πάνω στους όμοιους, είναι αλάνθαστο σημάδι ότι αρχίζει να αλλάζει.
Δεν μπορεί να αλλάξει κανείς αν εμμένει στο σπίτι «μου», τα χρήματα «μου», οι περιουσίες «μου», η δουλειά «μου», οι αρετές «μου», οι διανοητικές ικανότητές «μου», η φήμη «μου», κτλ. Αυτό, το να εμμένουμε στο «ΔΙΚΟ ΜΟΥ» στο «ΜΟΥ», είναι περισσότερο από αρκετό για να μας εμποδίσει να αναγνωρίσουμε την εσωτερική μας μηδαμινότητα και αθλιότητα.
Εκπλήσσεται κάποιος μπροστά στο θέαμα μιας πυρκαγιάς ή ενός ναυαγίου. Τότε οι άνθρωποι, απελπισμένοι, αρπάζουν (πολλές φορές) πράγματα που προκαλούν γέλιο, πράγματα ασήμαντα. Φτωχοί άνθρωποι! ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ αυτά τα πράγματα, ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ σε χαζομάρες, ΠΡΟΣΚΟΛΛΩΝΤΑΙ σε αυτό που δεν έχει την παραμικρή σημασία. Αισθάνονται τον εαυτό τους μέσω των εξωτερικών πραγμάτων, βασίζονται σε αυτά, και αυτό ισοδυναμεί στο να βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης ασυνειδησίας.
Η αίσθηση της ΘΕΟΤΗΤΑΣ, του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΕΙΝΑΙ, είναι δυνατή μόνο διαλύοντας όλα αυτά τα ΕΓΩ που φέρουμε στο εσωτερικό μας. Πριν, μια τέτοια αίσθηση είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Δυστυχώς οι λάτρεις του ΕΓΩ, δεν το δέχονται αυτό. Αυτοί θεωρούν τους εαυτούς τους «θεούς», σκέπτονται ότι ήδη κατέχουν αυτά τα δοξασμένα Σώματα για τα οποία μίλησε ο Παύλος από την Ταρσό, υποθέτουν ότι το ΕΓΩ είναι θεϊκό και δεν μπορεί κανείς να τους βγάλει αυτές τις βλακείες από το κεφάλι. Δεν ξέρει κανείς τι να κάνει με τέτοιους ανθρώπους: τους το εξηγεί και δεν το καταλαβαίνουν, πάντοτε προσκολλημένοι στην «άμμο» πάνω στην οποία θεμελίωσαν το «σπίτι» τους, πάντοτε ανακατεμένοι στα δόγματά τους, στις ιδιοτροπίες τους, στις ανοησίες τους...
Αν αυτοί οι άνθρωποι αυτο-παρατηρούνταν σοβαρά, θα διαπίστωναν μόνοι τους την «Διδασκαλία των πολλών», θα ανακάλυπταν μέσα τους όλη αυτήν την πληθώρα ατόμων ή ΕΓΩ που ζουν μέσα στον εσωτερικό τους κόσμο. Πως θα μπορούσε να υπάρξει σε εμάς η αληθινή αίσθηση του πραγματικού μας Είναι, όταν αυτά τα ΕΓΩ αισθάνονται για εμάς και σκέπτονται για εμάς;
Το πιο σοβαρό όλης αυτής της τραγωδίας είναι ότι κάποιος «σκέπτεται ότι σκέπτεται», «αισθάνεται ότι αισθάνεται», όταν στην πραγματικότητα είναι «άλλος» αυτός που σε μια δεδομένη στιγμή, σκέπτεται με τον μαρτυρικό μας εγκέφαλο και αισθάνεται με την πονεμένη μας καρδιά.
Δύστυχοι εμείς! Πόσες φορές νομίζουμε ότι αγαπάμε και αυτό που συμβαίνει είναι ότι «άλλος» μέσα σε μας τους ίδιους, γεμάτος από Λαγνεία, χρησιμοποιεί το κέντρο της καρδιάς! Είμαστε άτυχοι! Μπερδεύουμε το ζωικό πάθος με την αγάπη και ωστόσο είναι «άλλος» μέσα σε μας τους ίδιους, μέσα στην προσωπικότητά μας αυτός που περνά από αυτές τις συγχύσεις. Όλοι σκεπτόμαστε ότι ποτέ δεν θα προφέρουμε εκείνα τα λόγια του Φαρισαίου της Βιβλικής παραβολής: «θεέ μου σε ευχαριστώ γιατί δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι», κτλ.
Ωστόσο, αν και φαίνεται απίστευτο έτσι συμπεριφερόμαστε καθημερινά... Ο κρεοπώλης στην αγορά, λέει: «Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους εμπόρους που ξέρουν να κλέβουν στο ζύγισμα και έχουν πλουτίσει». Ο γαλατάς βεβαιώνει: «Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους γαλατάδες που νερώνουν το γάλα, μου αρέσει να είμαι τίμιος». Η νοικοκυρά σχολιάζει κατά την επίσκεψή της: «Εγώ δεν είμαι σαν την τάδε, που πηγαίνει με άλλους άνδρες, είμαι δόξα τον θεό, ευπρεπής και πιστή στον σύζυγο μου».
Συμπέρασμα : οι άλλοι είναι κακοί, άδικοι, κλέφτες και διεστραμμένοι και ο καθένας από μας ένα «ήμερο πρόβατο» ένας «μικρός σοκολατένιος άγιος», άξιος για να τον έχουν σαν ένα «χρυσό παιδί» σε κάποια εκκλησία. Πόσο ανόητοι είμαστε! Συχνά σκεπτόμαστε ότι δεν κάνουμε όλες αυτές τις βλακείες και τις διαστροφές που βλέπουμε να κάνουν οι άλλοι και για αυτόν τον λόγο συμπεραίνουμε ότι είμαστε «θαυμάσια άτομα». Δυστυχώς δεν βλέπουμε τις ανοησίες και τις μικροπρέπειες που κάνουμε...
Υπάρχουν παράξενες στιγμές στην ζωή κατά τις οποίες ο νους, χωρίς κανενός είδους προκαταλήψεις, αναπαύεται. Όταν ο νους είναι ήσυχος, όταν ο νους βρίσκεται σε σιωπή, τότε έρχεται το καινούργιο. Σε αυτές τις στιγμές είναι δυνατόν να δούμε τις βάσεις, τα θεμέλια πάνω στα οποία αναπαυόμαστε. Όντας ο νους σε βαθιά εσωτερική ανάπαυση, μπορούμε να διαπιστώσουμε (μόνοι μας) την ωμή πραγματικότητα αυτής της «Άμμου της ζωής», πάνω στην οποία «χτίζουμε το σπίτι μας».

10. ΠΩΣ ΝΑ «ΑΚΥΡΩΝΟΥΜΕ ΧΡΕΗ»
Όταν κάποιος αναγνωρίζει την δική του μηδαμινότητα και εσωτερική αθλιότητα, όταν δεν αισθάνεται τόσο μεγαλοπρεπής, ούτε τόσο θεός, ούτε τόσο σοφός, όταν κατανοεί ότι είναι ένας αμαρτωλός όπως οποιοσδήποτε άλλος, τότε πια δεν είναι γεμάτος από τον εαυτό του και θα γίνει μακάριος.
Όμως τι σημαίνει το να είναι κάποιος, μακάριος; Πολλοί σκέπτονται ότι θα είναι μακάριοι την ημέρα που θα πεθάνουν και θα πάνε εκεί ψηλά για να χαρούν την ουράνια ευτυχία με τα αγγελούδια. Όχι, αυτή είναι μια λανθασμένη αντίληψη. Μακαριότητα, σημαίνει ΕΥΤΥΧΙΑ, να γίνεις ευτυχής! Πού; Εδώ και τώρα!
Θα εισέλθει ο μακάριος στο Βασίλειο των Ουρανών; Σωστό! Όμως που βρίσκεται το Βασίλειο των Ουρανών; Σε ποιο μέρος του Σύμπαντος βρίσκεται; Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, το Βασίλειο των Ουρανών αποτελείται από τον «Συνειδητό κύκλο της Ηλιακής Ανθρωπότητας» η οποία λειτουργεί πάνω στα Ανώτερα Κέντρα του Είναι. Αυτό είναι το Βασίλειο των Ουρανών. Έτσι λοιπόν, ας είμαστε πρακτικοί και ας το κατανοήσουμε όλο αυτό.
Το Ευαγγέλιο του Κυρίου αρχίζει διδάσκοντας μας την «μη ταύτιση». Κάποιος ταυτίζεται με τον εαυτό του, σκεπτόμενος ότι θα έχει πολλά χρήματα, ένα καλό αυτοκίνητο τελευταίο μοντέλο, ή ότι η αρραβωνιαστικιά τον αγαπά, ή ότι είναι ένας μεγάλος κύριος, ή ότι είναι ένας μεγάλος σοφός. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ταυτίζεται κάποιος με τον εαυτό του.
Πρέπει κάποιος να αρχίσει με το να μην ταυτίζεται με τον εαυτό του και μετά να μην ταυτίζεται με τα εξωτερικά πράγματα.
Όταν κάποιος δεν ταυτίζεται, για παράδειγμα, με έναν υβριστή, τον συγχωρεί, τον αγαπά, δεν μπορεί να τον πληγώσει, και αν κάποιου του πληγώσουν την αυτο-αγάπη αλλά αυτός δεν ταυτισθεί με την αυτο-αγάπη του, είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα μπορεί να αισθανθεί κανέναν πόνο, αφού δεν τον πονάει. Και αν κάποιος δεν ταυτισθεί με την ματαιοδοξία του δεν θα τον πειράξει να περπατήσει στο δρόμο έστω και αν είναι με μπαλωμένα παντελόνια. Γιατί; Επειδή δεν είναι ταυτισμένος με την ματαιοδοξία.
Ναι: πρώτον, δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με τον εαυτό μας και μετά δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε με τις ματαιότητες του εξωτερικού κόσμου.
Όταν κάποιος δεν ταυτίζεται με τον εαυτό του, μπορεί να συγχωρεί. Ας θυμηθούμε την Προσευχή του Κυρίου: «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών»... Εγώ λέω κάτι περισσότερο: δεν αρκεί απλώς να συγχωρούμε, πρέπει να ακυρώνουμε τα χρέη και αυτό είναι όλο. Κάποιος θα μπορούσε να συγχωρήσει έναν εχθρό, αλλά ΔΕΝ θα διέγραφε τα χρέη ποτέ. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, χρειαζόμαστε να ακυρώνουμε και αυτό είναι το νόημα ή το βάθος εκείνης της φράσης που λέει: «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών»...
Ενώ κάποιος ταυτίζεται με τον εαυτό του, δεν μπορεί να συγχωρεί κανέναν. Κάποιον τον πονά που τον βρίζουν, κάποιον το πονά που τον ταπεινώνουν, κάποιον το πονά που τον υποτιμούν. Γιατί; Επειδή έχει το ΕΓΩ της υπερηφάνειας, έχει το ΕΓΩ της αυτο-αγάπης, εκεί μέσα, ολοζώντανο, και ενώ κάποιος έχει το ΕΓΩ της αυτο-αγάπης, τον πονά επειδή ο άλλος του πληγώνει αυτήν την αυτο-αγάπη.
Έτσι λοιπόν, αν δεν ταυτιζόμαστε, τότε μας είναι εύκολο να συγχωρούμε και ακόμη περισσότερο: Να ακυρώνουμε τα χρέη, που είναι το καλύτερο... Λέει το Ευαγγέλιο του Κυρίου: Μακάριοι οι πράοι, διότι αυτοί θα κληρονομήσουν την Γη... Αυτό είναι άλλο πράγμα που κανείς δεν έχει καταλάβει. Μακάριους θα μπορούσαμε να πούμε τους ΜΗ μνησίκακους, γιατί αν κάποιος είναι μνησίκακος, πως θα μπορούσε να είναι πράος; Ο μνησίκακος προχωρά κάνοντας «λογαριασμούς»: Α! αυτός ο φίλος τον οποίο τόσο εξυπηρέτησα και τώρα δεν είναι ικανός να με εξυπηρετήσει...!
Το Ευαγγέλιο του Κυρίου, όταν λέει: «Μακάριοι οι πράοι, διότι αυτοί θα κληρονομήσουν την Γη», πρέπει να μεταφράζεται: «Μακάριοι οι ΜΗ μνησίκακοι». Πως θα μπορούσε κάποιος να είναι πράος, αν είναι γεμάτος μνησικακία; Αυτός που είναι γεμάτος από μνησικακίες, ζει «κάνοντας λογαριασμούς», όλες τις ώρες. Μετά, δεν είναι πράος. Τότε πως, θα μπορούσε να είναι μακάριος; Και τι σημαίνει μακαριότητα; Σημαίνει Ευτυχία.
Είστε σίγουροι, εσείς, ότι είστε ευτυχισμένοι; Ποιος είναι ευτυχισμένος; Έχω γνωρίσει ανθρώπους που λένε: «Εγώ είμαι ευτυχισμένος, είμαι ευχαριστημένος από την ζωή μου, είμαι ευτυχής». Όμως, αυτούς τους ίδιους τους έχουμε ακούσει να λένε: «με ενοχλεί ο τάδε», «εκείνος ο τύπος, μου την δίνει», «δεν ξέρω γιατί δεν μου δίνει αυτό που τόσο έχω επιθυμήσει»... Επομένως, δεν είναι ευτυχείς, αυτό που πραγματικά συμβαίνει, είναι ότι είναι υποκριτές, αυτό είναι όλο.
Το να είσαι ευτυχής, είναι πολύ δύσκολο. Πριν από όλα, χρειάζεται να γίνεις πράος. Η λέξη μακαριότητα σημαίνει Εσωτερική Ευτυχία όχι σε χίλια χρόνια, αλλά τώρα, εδώ, στην στιγμή που ζούμε. Αν εμείς, μέσω της μη-ταύτισης, γινόμασταν πραγματικά πράοι τότε θα φθάναμε να γίνουμε ευτυχείς.
Όμως είναι αναγκαίο όχι μόνο να μην ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις μας λαγνείας, μίσους, εκδίκησης, κακίας ή μνησικακίας∙ όχι, πρέπει να εξαλείψουμε σε μας τα «Κόκκινα δαιμόνια του Σετ», αυτά τα «ψυχικά ακόλουθα» που προσωποποιούν τα ψυχολογικού τύπου ελαττώματα μας. Πρέπει να κατανοήσουμε, για παράδειγμα, αυτό που είναι η διαδικασία της μνησικακίας, πρέπει να κάνουμε ανατομία της μνησικακίας. Όταν κάποιος φθάσει στο συμπέρασμα ότι η μνησικακία οφείλεται στο ότι κατέχουμε στο εσωτερικό μας την αυτο-αγάπη, τότε μαχόμαστε για να εξαλείψουμε το ΕΓΩ της αυτο-αγάπης. Πρέπει όμως να το κατανοήσουμε για να μπορέσουμε να το εξαλείψουμε. Δεν θα μπορούσαμε να το εξαλείψουμε αν προηγουμένως δεν το έχουμε κατανοήσει.
Ναι, αγαπημένοι μου αδελφοί: για να μπορούμε να εξαλείψουμε, χρειάζεται να καλέσουμε την Ντέβι Κουνταλίνι Σάκτι. Μόνο αυτή μπορεί να αποσυνθέτει οποιοδήποτε ψυχολογικό ελάττωμα, συμπεριλαμβανομένου του ΕΓΩ της αυτο-αγάπης.
Είστε σίγουροι ότι δεν είστε μνησίκακοι; Ποιος από εσάς είναι σίγουρος ότι δεν ΚΑΝΕΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ; Ποιος;...

11. Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΥΠΟΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ.
Υπάρχουν τρία είδη πράξεων:
1) Εκείνες που αντιστοιχούν στο Νόμο του Τυχαίου.
2) Αυτές που ανήκουν στο Νόμο της Υποτροπής, γεγονότα επαναλαμβανόμενα πάντοτε σε κάθε ύπαρξη.
3) Πράξεις καθορισμένες σκόπιμα από την Συνειδητή Θέληση.
Αναντίρρητα, μόνο οι άνθρωποι που έχουν ελευθερώσει την Θέλησή τους μέσω του Θανάτου του Εαυτού, θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν καινούργιες πράξεις, γεννημένες από την ελεύθερη βούλησή τους.
Οι κοινές και οι συνηθισμένες πράξεις της ανθρωπότητας, είναι πάντοτε το αποτέλεσμα του Νόμου της Υποτροπής ή το απλό αποτέλεσμα μηχανικών ατυχημάτων. Φτωχοί άνθρωποι! Θέλουν να αλλάξουν αλλά δεν ξέρουν πως, δεν γνωρίζουν την διαδικασία, βρίσκονται σε αδιέξοδο. Αυτό που τους συνέβη χθες, του συμβαίνει σήμερα και θα τους συμβεί αύριο. Επαναλαμβάνουν πάντοτε τα ίδια λάθη και δεν μαθαίνουν τα μαθήματα που του δίνει η ζωή, ούτε με κανονιές! Όλα τα πράγματα επαναλαμβάνονται στις ζωές τους: λένε τα ίδια πράγματα, κάνουν τα ίδια πράγματα, θρηνούν για τα ίδια πράγματα».
Ένας άνθρωπος είναι αυτό που είναι η ζωή του.
Αν ένας άνθρωπος δεν εργάζεται πάνω στην ίδια του την ζωή, χάνει άθλια τον χρόνο του. Μόνο εξαλείφοντας τα «ανεπιθύμητα στοιχεία» που φέρουμε στο εσωτερικό μας, μπορούμε να κάνουμε από την ζωή μας ένα ΕΡΓΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ.
Ο θάνατος είναι η επιστροφή της ζωής με την δυνατότητα να την επαναλάβουμε, ξανά, στην σκηνή άλλης ύπαρξης. Οι διάφορες σχολές ψευδο-εσωτερισμού και ψευδο-αποκρυφιστικού τύπου, υποστηρίζουν την θεωρία των «Αιωνίων και διαδοχικών Ζωών», αλλά τέτοια αντίληψη είναι εσφαλμένη. Η ζωή είναι μια ταινία. Τελειώνοντας η προβολή, τυλίγουμε το φιλμ στο καρούλι του και το κουβαλάμε στην Αιωνιότητα. Η ΕΠΑΝΕΙΣΟΔΟΣ υπάρχει, η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ υπάρχει. Ξανα-επιστρέφοντας σε αυτόν τον κόσμο, προβάλλουμε πάνω στο χαλί της ύπαρξης την ίδια ταινία, την ίδια ζωή.
Μπορούμε να δεχθούμε την θέση των Διαδοχικών Υπάρξεων, όχι όμως των Διαδοχικών Ζωών, γιατί η ταινία είναι η ίδια... Ο θάνατος είναι μία αφαίρεση κλασμάτων. Τελειώνοντας η μαθηματική πράξη, το μόνο που συνεχίζει είναι οι ΑΞΙΕΣ και αυτές είναι: τα «καλά ΕΓΩ» και τα «κακά ΕΓΩ», τα χρήσιμα και τα άχρηστα, τα θετικά και τα αρνητικά. Οι ΑΞΙΕΣ στο αστρικό φως έλκονται κα απωθούνται μεταξύ τους, σύμφωνα με τους Νόμους του Παγκόσμιου Μαγνητισμού.
Εμείς είμαστε «μαθηματικά σημεία» στο Σύμπαν, που χρησιμεύουμε ως οχήματα καθορισμένων συνόλων ΑΞΙΩΝ. Μέσα στην ανθρώπινη προσωπικότητα του καθενός από εμάς, υπάρχουν πάντα αυτές οι «Αξίες», οι οποίες χρησιμεύουν σαν βάση του Νόμου της Υποτροπής.
Καθώς μέσα στον καθένα από εμάς υπάρχουν πολλά ΕΓΩ από προηγούμενες υπάρξεις, μπορούμε να βεβαιώσουμε με έμφαση ότι το καθένα από αυτά είναι ένα διαφορετικό άτομο. Αυτό μας καλεί να κατανοήσουμε ότι μέσα στον καθένα από εμάς ζουν πάρα πολλά άτομα με διαφορετικές υποχρεώσεις. Μέσα στην προσωπικότητα ενός κλέφτη υπάρχει μια πραγματική σπηλιά κλεφτών. Μέσα στην προσωπικότητα ενός ανθρωποκτόνου υπάρχει ένα ολόκληρο κλαμπ δολοφόνων, μέσα στην προσωπικότητα οποιασδήποτε πόρνης, υπάρχει ολόκληρο πορνείο, κλπ. Καθένα από αυτά τα πρόσωπα που φέρουμε μέσα στην ίδια μας την προσωπικότητα έχει τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις του. Άνθρωποι που ζουν μέσα σε ανθρώπους, άτομα που ζουν μέσα σε άτομα! Αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο!
Το πιο σοβαρό από όλα αυτά είναι ότι καθένα από αυτά τα «άτομα» ή ΕΓΩ που ζουν μέσα μας, έρχεται από αρχαίες υπάρξεις και έχει καθορισμένες υποχρεώσεις.
Το ΕΓΩ που στην περασμένη ύπαρξη είχε μια ερωτική περιπέτεια στην ηλικία των τριάντα ετών, στην νέα ύπαρξη θα περιμένει αυτήν την ηλικία για να εκδηλωθεί και φθάνοντας την στιγμή, θα ψάξει το άτομο των ονείρων του, θα έλθει τηλεπαθητικά σε επαφή με το ίδιο και τελικά θα γίνει η επανεύρεση και η επανάληψη της σκηνής. Το ΕΓΩ που στην ηλικία των σαράντα ετών, είχε μια διαμάχη για υλικά αγαθά, στην νέα ύπαρξη θα περιμένει αυτήν την ηλικία για να επαναλάβει την ίδια κωμωδιούλα. Το ΕΓΩ που στην ηλικία των είκοσι πέντε ετών μάλωσε με το ΕΓΩ ενός άλλου άνδρα στην ταβέρνα ή στο μπαρ, θα περιμένει στην νέα ύπαρξη, στην ίδια ηλικία των είκοσι πέντε ετών, για να βρει τον αντίπαλο του και να επαναλάβει την τραγωδία.
Τα ΕΓΩ του ενός και του άλλου υποκειμένου, ψάχνονται μεταξύ τους μέσω τηλεπαθητικών κυμάτων και στην συνέχεια ξανα-βρίσκονται για να επαναλάβουν μηχανικά το ίδιο. Αυτός είναι πραγματικά, ο μηχανισμός του Νόμου της Υποτροπής. Αυτή είναι η τραγωδία της ζωής. Μέσω χιλιάδων ετών οι διάφορες προσωπικότητες ξαναβρίσκονται για να επαναλάβουν μηχανικά το ίδιο. Η ανθρώπινη προσωπικότητα δεν είναι παρά μια μηχανή, στην υπηρεσία αυτών των ΕΓΩ με τις τόσες υποχρεώσεις.
Το χειρότερο από όλο αυτό το θέμα είναι ότι αυτές οι υποχρεώσεις, των ανθρώπων που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας, εκπληρώνονται χωρίς η κατανόηση μας να λάβει προηγουμένως κάποια πληροφορία. Η ανθρώπινη προσωπικότητά μας, υπό αυτήν την έννοια, μοιάζει με μια άμαξα που την σέρνουν πολλά άλογα. Υπάρχουν επίσης ζωές αδιάκοπης επανάληψης, υποτροπιάζουσες υπάρξεις οι οποίες ουδέποτε τροποποιούνται.
Με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσαν να επαναληφθούν οι κωμωδίες, τα δράματα και οι τραγωδίες την ζωής πάνω στην οθόνη της ύπαρξης αν δεν υπήρχαν «ηθοποιοί». Οι «ηθοποιοί» όλων αυτών των σκηνών, είναι τα ΕΓΩ που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας και που προέρχονται από αρχαίες υπάρξεις.
Έτσι λοιπόν, με κανέναν τρόπο δεν θα μπορούσαμε να αρνηθούμε τον Νόμο της Υποτροπής που διαδικάζεται σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Για την ακρίβεια, κάθε μέρα της ζωής μας, υπάρχει επανάληψη γεγονότων και καταστάσεων της συνείδησης (λέξεις, επιθυμίες, σκέψεις, βουλήσεις, κτλ).
Είναι προφανές ότι όταν κάποιος δεν αυτο-παρατηρείται, δεν μπορεί να υπολογίσει αυτήν την αδιάκοπη καθημερινή επανάληψη. Καταλήγει πρόδηλο ότι όποιος δεν αισθάνεται κάποιο ενδιαφέρον για να παρατηρήσει τον εαυτό του, ούτε καν θα νιώσει την επιθυμία να εργασθεί για να επιτύχει μια πραγματική ριζική μεταμόρφωση. Και το άκρον άωτον είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να μεταμορφωθούν χωρίς να εργαστούν πάνω στον εαυτό τους.
Δεν αρνούμαστε το γεγονός ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στην πραγματική ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, όμως είναι επίσης σίγουρο ότι τέτοια ευτυχία θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη, αν δεν εργαζόμαστε πάνω στον εαυτό μας. Κάποιος μπορεί να αλλάξει εσωτερικά όταν πράγματι πετυχαίνει ΝΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΕΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ του προ των διαφόρων γεγονότων που του συμβαίνουν καθημερινά. Όμως δεν θα μπορούσαμε να τροποποιήσουμε τον τρόπο αντίδρασης προ των γεγονότων της πραγματικής ζωής, αν δεν εργαζόμαστε σοβαρά πάνω στον εαυτό μας.
Χρειαζόμαστε να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε, να είμαστε λιγότερο αμελείς, να γίνουμε πιο σοβαροί και να πάρουμε την ζωή με διαφορετικό τρόπο, με την πραγματική και πρακτική της σημασία. Όμως αν συνεχίζουμε έτσι, όπως είμαστε, συμπεριφερόμενοι με τον ίδιο τρόπο, όλες τις ημέρες, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ τα ίδια λάθη με την ίδια πάντοτε αμέλεια, οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής θα αποκλεισθεί.
Αν κάποιος θέλει πραγματικά να φθάσει να γνωρίσει τον εαυτό του, πρέπει να αρχίσει από το να παρατηρεί την δική του συμπεριφορά εμπρός στα συμβάντα οποιασδήποτε ημέρας της ζωής. Δεν θέλουμε να πούμε, με αυτό, ότι δεν πρέπει κάποιος να παρατηρεί τον εαυτό του καθημερινά, θέλουμε μόνο να βεβαιώσουμε ότι πρέπει να αρχίσει να παρατηρεί ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ. Σε όλα πρέπει να κάνουμε μια αρχή, και το να αρχίσουμε να παρατηρούμε την συμπεριφορά μας κάποια μέρα της ζωής μας, είναι μια καλή αρχή.
Να παρατηρήσουμε τις μηχανικές αντιδράσεις μας μπροστά σε όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες του σπιτιού: στο υπνοδωμάτιο, στην τραπεζαρία ή στο δρόμο, στην δουλειά, κτλ. Αυτό που κάποιος λέει, σκέπτεται και αισθάνεται, είναι ασφαλώς το πιο ενδεδειγμένο. Το σημαντικό είναι να δούμε μετά με ποιον τρόπο μπορεί κάποιος να αλλάξει αυτές τις αντιδράσεις. Όμως αν πιστεύουμε ότι είμαστε καλά άτομα, ότι ποτέ δεν φερόμαστε ασυνείδητα και λανθασμένα, τότε ποτέ δεν θα αλλάξουμε...
Ας αρχίσουμε με το να φερθούμε συνειδητά για ένα μικρό τμήμα της ημέρας. Χρειαζόμαστε να πάψουμε να είμαστε απλές μηχανές, έστω και για λίγα λεπτά της ημέρας. Αυτό θα επιδράσει αποφασιστικά πάνω στην ύπαρξ’η μας. Όταν αυτο-παρατηρούμαστε και ΔΕΝ κάνουμε ότι θέλει αυτό ή εκείνο το ΕΓΩ, είναι φανερό ότι αρχίζουμε να παύουμε να είμαστε μηχανές. Μία μόνο στιγμή, στην οποία βρίσκεται αρκετά συνειδητός ώστε να πάψει να είναι μηχανή, αρκεί για να τροποποιήσει, ριζικά, πολλές δυσάρεστες καταστάσεις.
Δυστυχώς, ζούμε καθημερινά μια ζωή μηχανική, συνηθισμένη και παράλογη: Επαναλαμβάνουμε γεγονότα, οι συνήθειες μας είναι οι ίδιες, ποτέ δεν θελήσαμε να τις αλλάξουμε. Αυτές είναι τα μηχανικά αχνάρια από όπου κυκλοφορεί το τραίνο της άθλιας ύπαρξης μας. Όμως, σκεπτόμαστε για μας το καλύτερο.
Παντού αφθονούν οι μυθομανείς (αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους θεούς) πλάσματα μηχανικά, συνηθισμένα, πρόσωπα της λάσπης της γης, άθλιες κούκλες κινούμενες από διαφορετικά ΕΓΩ. Τέτοιοι άνθρωποι, δεν θα εργασθούν ποτέ πάνω στον εαυτό τους.

12. Η «ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ»
Στην εσωτερική εργασία δεν έχουμε την πολυτέλεια της μεταβλητότητας. Αυτοί που έχουν αλλοπρόσαλλες ιδέες, αυτοί που σήμερα εργάζονται πάνω στον ψυχισμό τους και αύριο αφήνονται να καταβροχθισθούν από την ζωή, αυτοί που ψάχνουν προφάσεις και δικαιολογίες για να εγκαταλείψουν την εσωτερική εργασία, εκφυλίζονται και υπο-εξελίσσονται.
Κάποιοι αναβάλλουν το λάθος, αφήνουν τα πάντα για ένα αύριο, ενώ καλυτερεύουν την οικονομική τους κατάσταση χωρίς να υπολογίζουν ότι το Ηλιακό Πείραμα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από τα προσωπικά τους κριτήρια και από τα προαναφερθέντα σχέδιά τους.
Το σοβαρότερο από όλα αυτά είναι ότι δεν κατέχουμε την αληθινή ατομικότητα. Αν είχαμε ένα Διαρκές Κέντρο Βάρους θα εργαζόμασταν αληθινά, σοβαρά μέχρι να φθάσουμε στην Ηλιακή Κατάσταση.
Υπάρχουν τόσες προφάσεις σε αυτά τα θέματα, υπάρχουν τόσες υπεκφυγές, υπάρχουν τόσες μοιραίες έλξεις, που πραγματικά για αυτόν τον λόγο γίνεται σχεδόν αδύνατον να κατανοήσουμε την επείγουσα ανάγκη της εσωτεριστικής εργασίας.
Ένα άτομο είναι αυτό που είναι η ζωή του. Αυτό που συνεχίζει πιο πέρα από τον θάνατο, είναι η ζωή. Αυτή είναι η σημασία του Βιβλίου της Ζωής που ανοίγεται με τον θάνατο.
Βλέποντας αυτό το θέμα από αυστηρά ψυχολογική άποψη, μια οποιαδήποτε ημέρα της ζωής μας είναι, πραγματικά ένα ακριβές αντίγραφο της ολότητας της ζωής μας. Από όλα αυτά μπορούμε να συμπεράνουμε το ακόλουθο: αν ένας άνθρωπος δεν εργάζεται πάνω στον εαυτό του ΣΗΜΕΡΑ, δεν θα αλλάξει ποτέ. Όταν βεβαιώνει ότι θέλει να εργασθεί πάνω στον εαυτό του και δεν εργάζεται σήμερα, αναβάλλοντας την εργασία για αύριο, μια τέτοια βεβαίωση θα είναι ένα απλό σχέδιο και τίποτε περισσότερο, γιατί στο σήμερα βρίσκεται το αντίγραφο ολόκληρης της ζωής μας.
Υπάρχει ένα κοινό ρητό που λέει: «Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα». Αν ένας άνθρωπος λέει: «Θα εργασθώ πάνω στον εαυτό μου ΑΥΡΙΟ», δεν θα εργασθεί ποτέ, γιατί πάντοτε θα υπάρχει ένα αύριο. Αυτό είναι ίδιο με κάποια ανακοίνωση, προφορική ή γραπτή, που μερικοί έμποροι βάζουν στα καταστήματά τους: «Σήμερα όχι πίστωση, αύριο ναι». Όταν κάποιος άπορος έρχεται να ζητήσει πίστωση πέφτει επάνω στην φοβερή επιγραφή, κα αν επιστρέψει την άλλη μέρα βρίσκει και πάλι την καταραμένη επιγραφή.
Αυτό είναι εκείνο που στην Ψυχολογία, ονομάζεται: «ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ». Δηλαδή όσο ένας άνθρωπος λέει ΑΥΡΙΟ, δεν θα αλλάξει ποτέ.
Χρειαζόμαστε επειγόντως, ανυπερθέτως, να εργαζόμαστε επάνω στον εαυτό μας ΣΗΜΕΡΑ, όχι να ονειρευόμαστε τεμπέλικα για ένα μέλλον, ή για μια εξαιρετική ευκαιρία. Αυτοί που λένε: «Θα κάνω αυτό ή εκείνο και ύστερα θα εργασθώ», δεν θα εργασθούν ποτέ πάνω στον εαυτό τους.
Αυτοί είναι οι «κατοικούντες την γη», οι αναφερόμενοι στις Άγιες Γραφές...
Γνώρισα έναν ισχυρό αγροκτηματία, ο οποίος έλεγε: «Χρειάζομαι πρώτα να στρογγυλευτώ και μετά θα εργασθώ πάνω στον εαυτό μου. Όταν αρρώστησε θανάσιμα, τον επισκέφθηκα. Τότε του έκανα την ακόλουθη ερώτηση: «Ακόμη θέλετε να στρογγυλευτείτε; «Θλίβομαι, στα αλήθεια, που έχασα το χρόνο», μου απάντησε. Μέρες αργότερα πέθανε, αφού είχε αναγνωρίσει το λάθος του. Εκείνος ο άνθρωπος είχε πολλά κτήματα, αλλά ήθελε να αποκτήσει τις γειτονικές ιδιοκτησίες (να στρογγυλευτεί), ώστε το αγρόκτημα του να ορίζεται, ακριβώς, από τέσσερις δρόμους.
«Αρκεί ο μόχθος της κάθε ημέρας!», είπε ο Μεγάλος Καβίρ Ιησούς. Να αυτο-παρατηρούμαστε ΣΗΜΕΡΑ ΚΙΟΛΑΣ, σε σχέση με την ημέρα, την πάντα επαναλαμβανόμενη μικρογραφία όλης μας της ζωής : αυτό είναι εκείνο που ΑΡΚΕΙ.
Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να εργάζεται πάνω στον εαυτό του σήμερα κιόλας, όταν αυτο-παρατηρεί τις ενοχλήσεις και τις λύπες του, βαδίζει στο δρόμο της επιτυχίας. Δεν θα ήταν δυνατόν να εξαλείψουμε αυτό που δεν γνωρίζουμε. Πρέπει πριν, να παρατηρήσουμε τα ίδια μας τα λάθη. Χρειαζόμαστε, όχι μόνο να παρατηρούμε την αναδρομικά την ημέρα, αλλά επίσης την ψυχολογική σχέση με την ίδια.
Καταλήγει ενδιαφέρον να παρατηρούμε την καθημερινή υποτροπή, την επανάληψη λέξεων, γεγονότων, κτλ... Αυτή η επανάληψη γεγονότων και λέξεων, αξίζει να μελετηθεί, γιατί μας οδηγεί στην αυτογνωσία.

(Μεξικό, Βενεζουέλα και Ισπανία, Φεβρουάριος 1985).