Επαναστατική ψυχολογία

Περιεχόμενα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
1 ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ
2 Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΣΚΑΛΑ
3 ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ
4 Η ΟΥΣΙΑ
5 ΤΟ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
6 Η ΖΩΗ 14
7 Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
8 ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
9 ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ
10 ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΓΩ
11 ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΓΩ
12 Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ
13 ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ­ΝΟΣ
14 ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
15 Η ATOMIKOTHTA
16 ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
17 ΜΗΧΑΝΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ
18 Ο ΑΡΤΟΣ Ο ΕΠΙΟΥΣΙΟΣ
19 Ο ΚΑΛΟΣ ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ
20 ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ
21 ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ
22 Η ΦΛΥΑΡΙΑ
23 Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
24 ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
25 ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΡΟΠΗ
26 ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
27 Ο ΤΕΛΩΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ
28 Η ΘΕΛΗΣΗ
29 Ο ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ
30 ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΚΕΝΤΡΟ ΒΑΡΟΥΣ
31 Η ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
32 Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ στην ΔΟΥΛΕΙΑ
ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των σχολείων, κολεγίων και πανεπιστημίων πρέπει να μελετάνε σε βάθος την Επαναστατική Ψυχολογία που διδάσκει η Διεθνής Γνωστική Κίνηση.
Η Ψυχολογία της Επανάστασης σε Δράση είναι ριζικά διαφορετική από οτιδήποτε έχει γίνει γνωστό με αυτό το όνομα μέχρι τώρα.
Πέρα από κάθε αμφιβολία, μπορούμε να πούμε χωρίς φόβο να κάνουμε λάθος, ότι στην πορεία των αιώνων που έχουν προηγηθεί από την βαθιά νύχτα όλων των εποχών, ποτέ η Ψυχολογία δεν είχε πέσει τόσο χαμηλά όσο στις μέρες μας, σε αυτή την εποχή των «επαναστατών χωρίς αιτία» και των νεαρών του Ροκ.
Η αναχρονιστική και αντιδραστική Ψυχολογία αυτών των σύγχρονων καιρών, ως αποκορύφωμα της δυστυχίας, έχει χάσει αξιοθρήνητα το νόημα της ύπαρξής της και κάθε άμεση επαφή με την αληθινή της προέλευση.
Σε αυτούς τους καιρούς του σεξουαλικού εκφυλισμού και της ολοκληρωτικής φθοράς του νου, όχι μόνο καθίσταται αδύνατο να καθορίσουμε με πλήρη ακρίβεια τον όρο Ψυχολογία, αλλά επιπλέον αγνοούνται πραγματικά οι θεμελιώδεις αρχές της Ψυχολογίας.
Όποιοι υποθέτουν λανθασμένα ότι η Ψυχολογία είναι μια σύγχρονη επιστήμη των τελευταίων χρόνων, είναι πραγματικά συγχυσμένοι, γιατί η Ψυχολογία είναι μία πανάρχαια επιστήμη που έχει την προέλευσή της στις παλαιές σχολές των Αρχαϊκών Μυστηρίων.
Ο σνομπ, ο υπερσύγχρονος αργόσχολος, ο αναχρονιστικός, είναι αδύνατο να καθορίσει αυτό που είναι γνωστό ως Ψυχολογία, γιατί, με εξαίρεση αυτή την σύγχρονη εποχή, είναι φανερό ότι η Ψυχολογία ποτέ δεν παρουσιάστηκε με το ίδιο της το όνομα, επειδή, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, πάντα υπήρξε ύποπτη για ανατρεπτικές τάσεις πολιτικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα, και για αυτό βρέθηκε στην ανάγκη να μεταμφιεστεί με πολυάριθμα ενδύματα.
Από τους αρχαίους καιρούς, στα διάφορα σενάρια του θεάτρου της ζωής, η Ψυχολογία πάντα έπαιξε το ρόλο της μεταμφιεσμένη έξυπνα με το ένδυμα της Φιλοσοφίας.
Από την τρομακτική νύχτα των αιώνων, στις όχθες του Γάγγη, στην ιερή Ινδία των Βεδών, υπάρχουν μέθοδοι Γιόγκα που, κατά βάθος, είναι καθαρή πειραματική Ψυχολογία υψηλού επιπέδου.
Οι επτά Γιόγκα περιγράφηκαν πάντα με μεθόδους, διαδικασίες ή φιλοσοφικά συστήματα.
Στον αραβικό κόσμο, οι ιερές διδασκαλίες των Σούφι, εν μέρει μεταφυσικές, εν μέρει θρησκευτικές, είναι πραγματικά ολότελα ψυχολογικού τύπου.
Στη γηραιά Ευρώπη, σάπια μέχρι το κόκαλο με τόσους πολέμους, φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές και άλλες προκαταλήψεις, μέχρι και τα τέλη του περασμένου αιώνα, η Ψυχολογία μεταμφιέστηκε με το ένδυμα της Φιλοσοφίας για να μπορεί να περνά απαρατήρητη.
Η Φιλοσοφία, παρ’ όλες της τις διαιρέσεις και υποδιαιρέσεις, όπως είναι η Λογική, η θεωρία της Γνώσης, η Ηθική, η Αισθητική κλπ, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία, στον ίδιο της τον εαυτό, εμφανής αυτο-στοχασμός, μυστικιστική γνώση του Είναι, γνωστική λειτουργία της αφυπνισμένης Συνείδησης.
Το λάθος πολλών φιλοσοφικών σχολών συνίσταται στο ότι έχουν θεωρήσει την Ψυχολογία σαν κάτι κατώτερο από την Φιλοσοφία, σαν κάτι που σχετίζεται αποκλειστικά με τις πιο χαμηλές και τετριμμένες απόψεις της ανθρώπινης φύσης.
Η συγκριτική μελέτη των θρησκειών μας επιτρέπει να φτάσουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι η επιστήμη της Ψυχολογίας υπήρξε πάντοτε συσχετισμένη, με πολύ εσωτερικό τρόπο, με όλες τις θρησκευτικές αρχές.
Οποιαδήποτε συγκριτική μελέτη των θρησκειών έρχεται να μας αποδείξει ότι στην πιο ορθόδοξη ιερή φιλολογία διαφόρων χωρών και εποχών, υπάρχουν θαυμάσιοι θησαυροί της Ψυχολογικής Επιστήμης.
Έρευνες σε βάθος στο πεδίο του γνωστικισμού, μας επιτρέπουν να βρούμε αυτήν την θαυμαστή συλλογή διαφόρων γνωστικών συγγραφέων, που έρχεται από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και είναι γνωστή με τον τίτλο Φιλοκαλία, και που χρησιμοποιείται ακόμα στις μέρες μας από την Ανατολική Εκκλησία, ειδικά για την εκπαίδευση των μοναχών.
Πέρα από κάθε αμφιβολία και χωρίς τον παραμικρό φόβο μήπως κάνουμε λάθος, μπορούμε να βεβαιώσουμε εμφατικά ότι η Φιλοκαλία είναι ουσιαστικά αγνή πειραματική Ψυχολογία.
Στις αρχαίες Σχολές Μυστηρίων της Ελλάδας, της Αιγύπτου, της Ρώμης, της Ινδίας, της Περσίας, του Μεξικού, του Περού, της Ασσυρίας, της Χαλδαίας κλπ, η Ψυχολογία πάντοτε ήταν συνδεδεμένη με την Φιλοσοφία, την Πραγματική Αντικειμενική Τέχνη, την Επιστήμη και την Θρησκεία.
Στους αρχαίους χρόνους, η Ψυχολογία κρυβόταν έξυπνα είτε ανάμεσα στις χαριτωμένες μορφές των ιερών χορευτριών, είτε μέσα στο αίνιγμα των παράξενων ιερογλυφικών ή στα ωραία γλυπτά ή στην ποίηση ή στην τραγωδία, μέχρι και στην γλυκιά μουσική των ναών.
Προτού η Επιστήμη, η Φιλοσοφία, η Τέχνη και η Θρησκεία χωριστούν για να ζήσουν ανεξάρτητα, η Ψυχολογία βασίλεψε κυρίαρχη σε όλες τις πανάρχαιες Σχολές Μυστηρίων.
Όταν τα Μυητικά Κολέγια έκλεισαν εξαιτίας του Κάλι Γιούγκα ή της μαύρης εποχής στην οποία ακόμα βρισκόμαστε, η Ψυχολογία επέζησε μέσα στο συμβολισμό των διάφορων εσωτεριστικών και ψευδοεσωτεριστικών σχολών του σύγχρονου κόσμου και, ειδικότερα, μέσα στον Γνωστικό Εσωτερισμό.
Βαθιές αναλύσεις και έρευνες σε βάθος μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε με πλήρη σαφήνεια ότι τα διάφορα ψυχολογικά συστήματα και διδασκαλίες που υπήρξαν στο παρελθόν και που υπάρχουν στο παρόν, μπορούν να διαιρεθούν σε δύο κατηγορίες,
Πρώτη: οι διδασκαλίες έτσι όπως τις φαντάζονται πολλοί διανοούμενοι. Η σύγχρονη Ψυχολογία ανήκει εκ των πραγμάτων σε αυτή την κατηγορία.
Δεύτερη: οι διδασκαλίες που μελετούν τον άνθρωπο από την οπτική γωνία της Επανάστασης της Συνείδησης. Αυτές οι τελευταίες είναι πραγματικά οι γνήσιες διδασκαλίες, οι πιο αρχαίες. Μόνο αυτές μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε τις ζωντανές ρίζες της Ψυχολογίας και την βαθιά της σημασία.
Όταν όλοι μας θα έχουμε κατανοήσει πλήρως και σε όλα τα επίπεδα του νου πόσο σημαντική είναι η μελέτη του ανθρώπου από την νέα οπτική γωνία της Επανάστασης της Συνείδησης, θα καταλάβουμε τότε ότι η Ψυχολογία είναι «η μελέτη των αρχών, των νόμων και των γεγονότων που σχετίζονται εσωτερικά με την ριζική και οριστική μετατροπή του ατόμου».
Είναι επείγον οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των σχολείων, των κολεγίων και των πανεπιστημίων να κατανοήσουν πλήρως την κρίσιμη ώρα στην οποία ζούμε και την καταστροφική κατάσταση του ψυχολογικού αποπροσανατολισμού στην οποία βρίσκεται η νέα γενιά.
Χρειάζεται να κατευθύνουμε το «νέο κύμα» από το δρόμο της Επανάστασης της Συνείδησης και αυτό είναι δυνατό μονάχα μέσω της Επαναστατικής Ψυχολογίας της Βασικής Εκπαίδευσης.
ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ



1. ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ
Ποιοι είμαστε; Από πού ερχόμαστε; Προς τα πού πάμε; Για ποιο λόγο ζούμε; Εξ’ αιτίας τί­νος ζούμε;...
Αναμφισβήτητα το φτωχό «Διανοού­μενο Ζώο», που λανθα­σμένα ονομάζεται άν­θρωπος, όχι μόνο δεν ξέρει, αλλά επι­πλέον ούτε καν ξέρει ότι δεν ξέ­ρει.
Το χειρότερο από όλα είναι η τόσο δύ­σκολη και παράξενη κατά­σταση στην οποία βρισκόμαστε, αγνοούμε το μυστικό όλων των τραγω­διών μας και όμως είμα­στε πεπεισμένοι ότι τα ξέρουμε όλα...
Πάρτε ένα «Λογικό Θηλαστικό», κάποιο πρόσωπο από εκείνα που στην ζωή καυχώνται για το κύρος τους, στο κέ­ντρο της ερήμου της Σαχά­ρας, αφήστε το εκεί μακριά από κάθε όαση, και παρατηρήστε από ένα αερόπλοιο όλα όσα συμβαίνουν...
Τα γεγονότα θα μιλήσουν από μόνα τους. Το «Διανοούμενο Αν­θρωποειδές» αν και καυχιέται ότι είναι δυνατός και θεωρείται πολύ άντρας, κατά βάθος παρουσιάζεται φοβερά αδύναμος...
Το «Λογικό Ζώο» είναι 100% βλάκας. Σκέφτεται για τον εαυτό του το καλύτερο. Πιστεύει ότι μπορεί να εξελιχθεί θαυμάσια μέσα από το νη­πιαγωγείο, τα εγχειρίδια καλής συμπεριφοράς, το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο, το πανεπιστήμιο, το κύρος του πατέρα κλπ...
Δυστυχώς, πίσω από τα τόσα γράμματα, τους ωραίους τρό­πους και τα χρήματα, ξέρουμε καλά ότι οποιοσδήποτε στομαχικός πόνος μας στε­ναχωρεί και ότι κατά βάθος συνεχίζουμε να είμαστε δυστυχισμένοι και κακομοίρηδες...
Αρκεί να διαβάσει κανείς την Παγκόσμια Ιστορία για να μάθει ότι είμαστε οι ίδιοι βάρβαροι του χτες και ότι αντί να καλυτερεύουμε καταλή­ξαμε χειρότεροι...
Αυτός ο 20ός αιώνας με όλη του την θεαματικότητα, τους πολέ­μους, την πορνεία, την παγκόσμια κατάπτωση της ηθικής, τον σεξουα­λικό εκφυλι­σμό, τα ναρκωτικά, το οινόπνευμα, την υπερβολική σκληρότητα, την ακραία διαστροφή, τα τερατουργήματα κλπ, είναι ο καθρέ­πτης στον οποίο πρέπει να κοιταχτούμε. Δεν υπάρχει τότε σοβα­ρός λόγος για να καυχιόμαστε ότι έχουμε φτάσει σε μιαν ανώτερη φάση ανάπτυξης...
Είναι παράλογο να σκεφτεί κανείς ότι ο χρόνος αντιπροσω­πεύει πρόοδο. Δυστυχώς οι «αγνοούντες μορφωμένοι» συνεχίζουν μποτιλια­ρι­σμένοι μέσα στο Δόγμα της Εξέλιξης...
Σε όλες τις μαύρες σελίδες της «Μαύρης Ιστορίας» βρί­σκουμε πά­ντα τις ίδιες φοβερές σκληρότητες, φιλοδοξίες, πολέμους κλπ...
Και όμως οι σύγχρονοί μας «Υπερπολιτισμένοι» πιστεύουν ακόμη ότι αυτό το πράγμα του πολέμου είναι κάτι δευτερεύον, ένα πε­ραστικό ατύχημα που τίποτα δεν έχει να κάνει με τον παινεμένο τους «Μοντέρνο Πολιτισμό».
Σίγουρα, αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος ύπαρξης του κάθε ατόμου. Ορισμένα άτομα θα είναι μέθυσα, άλλα εγκρατή, εκείνα έντιμα και τα άλλα ξεδιάντροπα, από όλα υπάρχουν στην ζωή...
Η μάζα είναι το σύνολο των ατόμων. Ότι είναι το άτομο, είναι και η μάζα, είναι και η κυβέρνηση κλπ...
Η μάζα λοιπόν είναι η προέκταση του ατόμου. Δεν είναι δυ­νατή η μεταμόρφωση των μαζών, των λαών, αν το άτομο, αν κάθε πρόσωπο, δεν μεταμορφώνεται...
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχουνε διάφορα κοινωνι­κά επίπεδα. Υπάρχουν άνθρωποι της εκκλησίας και της πορνείας, του εμπο­ρίου και της γεωργίας κλπ, κλπ, κλπ.
Έτσι επίσης υπάρχουν διαφορετικά Επίπεδα του Είναι. Αυτό που εσω­τερικά είμαστε, μεγαλόψυχοι ή μικροπρεπείς, γενναιόδωροι ή φι­λάρ­γυροι, βίαιοι ή πράοι, αγνοί ή λάγνοι, ελκύει τις διάφορες περιστά­σεις της ζωής...
Ένας λάγνος θα προσελκύσει πάντα σκηνές, δράματα, μέ­χρι και τραγωδίες ασέλγειας στις οποίες θα βρεθεί μπλεγμένος...
Ένας μέθυσος θα προσελκύσει τους μέθυσους και θα βρίσκεται πά­ντα σε μπαρ και κυλικεία, αυτό είναι φανερό...
Τι θα προσελκύσει ο τοκογλύφος; ο εγωιστής; πόσα προβλή­ματα; Φυλακίσεις; δυστυχίες;
Κι όμως ο κόσμος πικραμένος, κουρασμένος να υποφέρει, θέλει να αλλάξει, να γυρίσει την σελίδα της ιστορίας του...
Φτωχοί άνθρωποι! Θέλουν να αλλάξουν και δεν ξέρουν πως, δεν γνωρίζουν την διαδικασία. Βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδο...
Ότι τους συνέβη χτες , συμβαίνει και σήμερα και θα συμ­βεί και αύ­ριο. Επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη και δεν μαθαίνουν τα μαθήματα της ζωής ούτε με κανονιές.
Στην προσωπική τους ζωή όλα επαναλαμβάνονται. Λένε τα ίδια πράγματα, κάνουν τα ίδια πράγματα, θρηνούν για τα ίδια πράγματα...
Αυτή η κουραστική επανάληψη των δραμάτων, των τραγωδιών και των κωμωδιών θα συνεχιστεί όσο θα φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας τα ανεπιθύμητα στοιχεία της Οργής, Απληστίας, Λαγνείας, Φθό­νου, Υπε­ρηφάνειας, Οκνηρίας, Λαιμαργίας κλπ, κλπ, κλπ...
Ποιο είναι το επίπεδο της ηθικής μας; Ή καλύτερα θα λέγαμε: ποιο είναι το Επίπεδο του Είναι μας;
Όσο το Επίπεδο του Είναι δεν αλλάζει ριζικά, θα συνε­χίζεται η επα­νάληψη όλων των αθλιοτήτων, των σκηνών, των δυ­στυχιών και των ατυ­χιών μας...
Όλα τα πράγματα, όλες οι περιστάσεις που διαδραματίζονται έξω από μας στην σκηνή του κόσμου τούτου, είναι αποκλειστικά η αντανά­κλαση αυτού που κουβαλάμε μέσα μας.
Δίκαια μπορούμε να βεβαιώσουμε με επισημότητα ότι «το εξω­τε­ρικό είναι η αντανάκλαση του εσωτερικού».
Όταν ένας αλλάζει εσωτερικά και αυτή η αλλαγή είναι ριζική, το εξωτερικό, οι περιστάσεις, η ζωή, αλλάζουν επίσης.
Αυτή την εποχή (1974) μελέτησα μια ομάδα ανθρώπων που εισέ­βαλλαν σε μια ξένη περιοχή. Εδώ στο Μεξικό σε αυτούς τους ανθρώ­πους δίνουν την περίεργη ονομα­σία Αλεξιπτωτιστές.
Είναι γείτονες από τον οικισμό καμπέστρε Τσουρουμπούσκο και βρίσκονται σε μικρή απόσταση από το σπίτι μου, για τον λόγο αυτό μπό­ρεσα να τους μελετήσω από κοντά...
Το ότι είναι φτωχοί, δε μπορεί ποτέ να θεωρηθεί έγκλημα. Όμως το σοβαρό δεν βρίσκεται σε αυτό αλλά στο Επίπεδο του Είναι τους.
Καθημερινά μαλώνουν, μεθάνε, βρίζονται μεταξύ τους, γίνο­νται δολοφόνοι των ίδιων των συντρόφων στην ατυχία τους, ζουν βέβαια σε βρώμικα καλύβια όπου αντί της αγάπης βασιλεύει το μίσος...
Πολλές φορές έχω σκεφτεί πως αν οποιοδήποτε υποκείμενο από αυτά, περιό­ριζε μέσα του το μίσος, την οργή, την λαγνεία, την μέθη, την αι­σχρολογία, την σκληρότητα, τον εγωισμό, την συκοφαντία, τον φθόνο, την αυτοαγάπη, την υπερηφάνεια κλπ, κλπ, κλπ, θα άρεσε σε άλλους ανθρώ­πους, θα συναναστρεφόταν, λόγω του απλού Νόμου της Ψυχο­λογικής Συγγένειας, με ανθρώπους πιο εκλεπτυσμένους, πιο πνευ­ματι­κούς.
Οι νέες αυτές σχέσεις θα ήταν καθοριστικές για μια οικονο­μική και κοινωνική αλλαγή...
Αυτό θα ήταν το σύστημα που θα επέτρεπε σε αυτό το υποκεί­μενο να εγκα­ταλείψει τον «στάβλο», «τον βρωμερό υπόνομο».
Έτσι λοιπόν, αν πραγματικά θέλουμε μια ριζική αλλαγή, αυτό που οφείλουμε πρώτα να καταλάβουμε είναι ότι ο καθένας μας (λευ­κός ή μαύρος, κίτρινος ή ερυθρόδερμος, αμόρφωτος ή μορφωμέ­νος κλπ) βρίσκεται σε αυτό ή εκείνο το Επίπεδο του Είναι.
Ποιο είναι το δικό μας Επίπεδο του Είναι; Έχετε ποτέ στοχαστεί πάνω σε αυτό; Δε θα είναι δυνατό να περάσουμε σε άλλο επίπεδο, αν αγνο­ούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.

2. Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΣΚΑΛΑ
Πρέπει να ποθήσουμε μια πραγματική αλ­λαγή, να βγούμε από την βαρετή αυτή ρου­τίνα, από αυτήν την καθαρά μηχανική ζωή, την τόσο κουρα­στική... Αυτό που πρέπει να καταλά­βουμε με πλήρη σαφήνεια είναι ότι καθένας μας, αστός ή προλετάριος, εύπορος ή της με­σαίας τάξης, πλού­σιος ή άθλιος βρί­σκεται στην πραγματικότητα σε αυτό η εκείνο το Επί­πεδο τον Είναι.
Το Επίπεδο του Είναι του μεθύστακα εί­ναι διαφορετικό από εκείνο του εγκρατή και της πόρνης αλλιώτικο από εκείνο της παρθέ­νας κοπέλας. Αυτό που λέμε είναι κάτι οριστικό και ακλόνητο...
Φτάνοντας σε αυτό το μέρος του κεφαλαίου μας, δε χάνουμε τί­ποτα να φανταστούμε μια σκάλα να απλώνεται από κάτω μέχρι πάνω, κάθετα και με πλήθος σκαλοπάτια...
Αναμφισβήτητα σε κάποιο σκαλοπάτι από αυτά βρισκόμαστε και εμείς. Στα χαμηλότερα θα υπάρχουν άνθρωποι χειρότεροι από εμάς. Στα πιο ψηλά θα βρίσκονται άτομα καλύτερά μας...
Σε αυτή την εξαιρετική Κάθετη, σε αυτή την Θαυμαστή Σκάλα, εί­ναι φανερό ότι μπορούμε να βρούμε όλα τα Επίπεδα του Είναι... Κάθε άτομο είναι διαφορετικό και αυτό δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί...
Αναμφίβολα, δεν μιλάμε τώρα για ωραία ή άσκημα πρόσωπα, ούτε για θέμα ηλικίας. Υπάρχουν άνθρωποι νέοι και ηλικιωμένοι, γέ­ροντες που πρόκειται να πεθάνουν και βρέφη που μόλις γεννήθη­καν...
Το θέμα του χρόνου και της ηλικίας, της γέννησης, της ανά­πτυ­ξης, της εξέλιξης, του γάμου, της αναπαραγωγής, του να γερνάμε και να πε­θαίνουμε, είναι αποκλειστικά θέμα της Οριζόντιας...
Στη «Θαυμαστή Σκάλα», στην Κάθετη, η σύλληψη χρόνος δεν χω­ράει. Στα σκαλοπάτια μιας τέτοιας σκάλας μόνον Επίπεδα του Είναι μπο­ρούμε να συναντήσουμε...
Η μηχανική ελπίδα του κόσμου δεν εξυπηρετεί σε τίποτα. Πι­στεύ­ουν ότι με τον καιρό τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Έτσι σκέ­φτονταν οι παππούδες και οι προπάπποι μας. Τα γεγονότα ήρθαν ακρι­βώς να αποδεί­ξουν το αντίθετο...
Αυτό που μετράει είναι το Επίπεδο του Είναι και αυτό είναι Κά­θετο. Βρισκόμαστε σε ένα σκαλοπάτι, αλλά μπορούμε να ανέ­βουμε σε άλλο σκαλοπάτι...
Η «Θαυμαστή Σκάλα» για την οποία μιλάμε, και που αναφέρε­ται στα διαφορετικά Επίπεδα του Είναι, δεν έχει βέβαια τίποτε να κάνει με τον γραμμικό χρόνο...
Ένα υψηλότερο Επίπεδο του Είναι βρίσκεται άμεσα από πάνω μας από στιγμή σε στιγμή...
Δεν βρίσκεται σε κανένα οριζόντιο μακρινό μέλλον, αλλά εδώ και τώρα, μέσα σε εμάς τους ίδιους, στην Κάθετη...
Είναι φανερό, και οποιοσδήποτε μπορεί να το καταλάβει, ότι οι δύο γραμμές (Οριζόντια και Κάθετη) συναντιούνται από στιγμή σε στιγμή στο Ψυχολογικό εσωτερικό μας και σχηματίζουν Σταυρό...
Η προσωπικότητα αναπτύσσεται και εξελίσσεται στην Οριζό­ντια γραμμή της Ζωής. Γεννιέται και πεθαίνει μέσα στον γραμμικό χρόνο της. Είναι φθαρτή. Δεν υπάρχει κανένα αύριο για την προσωπικότητα του νεκρού. Δεν είναι το Είναι...
Τα Επίπεδα του Είναι, το ίδιο το Είναι, δεν είναι του χρό­νου, δεν έχει να κάνει τίποτα με την Οριζόντια Γραμμή. Βρίσκεται μέσα σε εμάς τους ίδιους. Τώρα, στην Κάθετη...
Θα ήταν σαφώς πα­ράλογο να αναζητήσουμε το Είναι μας έξω από τον εαυτό μας...
Δεν είναι περιττό να τοποθετήσουμε σαν πόρισμα το εξής: Τίτ­λοι, βαθμοί, προαγωγές κλπ στον φυσικό, εξωτερικό κόσμο, με κανέ­ναν τρόπο δεν θα θε­μελίωναν μια πραγματική εξύψωση, επανεκτίμηση του Είναι, ένα βήμα για ένα ανώτερο σκαλοπάτι στα Επίπεδα του Εί­ναι.

3. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ
Δεν είναι περιττό να θυμίσουμε στους ανα­γνώ­στες μας ότι υπάρ­χει ένα μα­θηματικό σημείο μέσα σε μας τους ίδιους...
Αναμφισβήτητα αυτό το σημείο δεν βρί­σκεται ποτέ στο παρελθόν ούτε επίσης στο μέλλον...
Όποιος θα ήθελε να ανακαλύψει αυτό το μυστηριώδες σημείο, πρέ­πει να το αναζη­τήσει εδώ και τώρα, μέσα στον εαυτό του, αυτή την στιγμή ακριβώς, ούτε ένα δευτερό­λεπτο μπρο­στά, ούτε ένα δευ­τερόλεπτο πίσω...
Τα δύο ξύλα του Άγιου Σταυρού, το Κάθετο και το Οριζό­ντιο, συ­ναντιούνται σε αυτό το σημείο...
Από στιγμή σε στιγμή λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε δύο Δρό­μους: τον Οριζόντιο και τον Κάθετο...
Είναι σαφές ότι ο Οριζόντιος είναι πολύ «κοινός». Από αυτόν πη­γαίνει «και η κουτσή Μαρία». Είναι φανερό ότι ο Κάθετος είναι δια­φορε­τικός. Είναι ο δρόμος των έξυπνων ανταρτών, ο δρόμος των Επαναστα­τών...
Όταν κανείς θυμάται τον εαυτό του, όταν δουλεύει πάνω στον εαυτό του, όταν δεν ταυτίζεται με όλα τα προβλήματα και τις λύπες της ζωής, εκ των πραγμάτων βαδίζει στο Κάθετο μονοπάτι...
Βέβαια ποτέ δεν είναι εύκολη δουλειά το να εξαλείψουμε τις αρ­νη­τικές συγκινήσεις. Το να χάσουμε κάθε ταύτιση με το προσω­πικό τραίνο της ζωής μας, προβλήματα κάθε είδους, επιχειρήσεις, χρέη, γραμμάτια, υποθήκες, τηλέφωνο, νερό, φως κλπ.
Οι άνεργοι, εκείνοι που για τον άλφα ή βήτα λόγο έχασαν την δου­λειά τους, το επάγγελμά τους, υποφέρουν βέβαια από την έλλειψη χρη­μάτων και το να ξεχάσουν την περίπτωσή τους, το να μην νοιάζονται και να μην ταυτίζονται με το ίδιο τους το πρόβλημα, είναι εκ των πραγμά­των φοβερά δύσκολο.
Όσοι υποφέρουν, όσοι κλαίνε, εκείνοι που έχουν υπάρξει θύματα κάποιας προ­δοσίας ή μιας κακιάς πληρωμής στην ζωή, κάποιας αχαρι­στίας, κάποιας συκοφαντίας ή απάτης, ξεχνούν τον εαυτό τους πραγμα­τικά, ξεχνούν το Πραγματικό Εσώτερό τους Είναι, ταυτίζονται απόλυτα με την ηθική τους τραγωδία...
Η Δουλειά με τον εαυτό μας είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Κάθετου Δρόμου. Κανείς δεν θα μπορούσε να πατήσει το Μο­νο­πάτι της Μεγάλης Ανταρσίας, αν δεν δούλευε ποτέ πάνω στον εαυτό του...
Η Δουλειά στην οποία αναφερόμαστε είναι Ψυχολογικού τύπου, ασχολείται με κάποια μετατροπή της παρούσας στιγμής στην οποία βρι­σκόμαστε. Χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε από στιγμή σε στιγμή...
Για παράδειγμα: Ένα άτομο που βρίσκεται σε απελπισία εξ αι­τίας ενός προβλήματος συναισθηματικού, οικονομικού ή πολιτικού, προφα­νώς έχει ξεχάσει τον ίδιο του τον εαυτό...
Αυτό το άτομο αν συγκρατηθεί για μια στιγμή, αν παρατηρήσει την κατάσταση και προσπαθήσει να θυμηθεί τον εαυτό του και μετά προσπα­θήσει να καταλάβει το νόημα της στάσης του...
Αν στοχαστεί λίγο, αν σκεφτεί ότι όλα περνούν, ότι η ζωή εί­ναι απατηλή, περαστική και ότι ο θάνατος κάνει στάχτη όλες τις μα­ταιότη­τες του κόσμου...
Αν καταλάβει ότι κατά βάθος το πρόβλημά του δεν είναι τίποτε πε­ρισσό­τερο από μια «ψεύτικη αναλαμπή», κάτι το φευγαλέο που γρή­γορα σβήνει, θα δει ξαφνικά με έκπληξη ότι όλα άλλαξαν...
Είναι δυνατή η μετατροπή μηχανικών αντιδράσεων μέσω της λο­γι­κής αντιπαράθεσης και του Εσωτερικού Αυτοστοχασμού του Είναι...
Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι αντιδρούν μηχανικά εμπρός στις διά­φορες περιστάσεις της ζωής...
Φτωχοί άνθρωποι! Συνηθίζουν να μετατρέπονται πάντα σε θύ­ματα. Όταν κανείς τους κολακέψει χαμογελούν. όταν τους ταπει­νώσει υποφέ­ρουν. βρίζουν αν τους βρίσουν. πληγώνουν αν τους πληγώσουν. ποτέ δεν είναι ελεύθεροι. οι όμοιοί τους έχουν την δύναμη να τους σέρ­νουν από την χαρά στην λύπη, από την ελπίδα στην απελ­πισία.
Καθένας από εκείνους που βαδίζουν στον Οριζόντιο Δρόμο μοιάζει με μουσικό όργανο, στο οποίο κάθε ένας από τους ομοίους του παίζει ότι του έρχεται στην όρεξη...
Όποιος μάθει να μετατρέπει τις μηχανικές αντιδράσεις, εκ των πραγμάτων μπαίνει στον «Κάθετο Δρόμο».
Αυτό αντιπροσωπεύει μια βασική αλλαγή στο Υπαρξιακό Επί­πεδο, εξαιρετικό αποτέλεσμα της «Ψυχολογικής Ανταρσίας».

4. Η ΟΥΣΙΑ
Αυτό που κάνει όμορφο και λατρευτό κάθε νε­ογέννητο είναι η Ουσία του. Αυτή η ίδια απο­τελεί την αληθινή του πραγματικό­τητα...
Η φυσιολογική ανάπτυξη της Ουσίας σε κάθε πλάσμα είναι βέβαια πολύ ελλιπής, υπο­τυπώδης...
Το ανθρώπινο σώμα μεγαλώνει και ανα­πτύσσεται σύμφωνα με τους βιολογι­κούς νόμους του είδους, ενώ τέτοιες δυνα­τότητες αποβαίνουν από μόνες τους πολύ περιορισμέ­νες για την Ου­σία...
Αναμφισβήτητα η Ουσία μπορεί να αναπτυχθεί αφ’ εαυτής, χωρίς βοήθεια σε πάρα πολύ μικρό βαθμό...
Μιλώντας ειλικρινά και χωρίς δισταγμούς λέμε ότι η αυθόρ­μητη και φυσιολογική ανάπτυξη της Ουσίας είναι δυνατή μόνο κατά την διάρκεια των πρώτων 3, 4 και 5 χρόνων, δηλαδή στην πρώτη πε­ρίοδο της ζωής...
Οι άνθρωποι σκέφτονται ότι η ανάπτυξη και η εξέλιξη της Ου­σίας πραγματοποιούνται πάντοτε σε διαρκή μορφή, σύμφωνα με τον μηχανι­σμό της εξέλιξης, όμως ο Παγκόσμιος Γνωστικισμός διδάσκει καθαρά ότι αυτό δεν συμβαίνει έτσι...
Για να αναπτυχθεί περισσότερο η Ουσία, πρέπει να γίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο, κάτι καινούριο πρέπει να πραγματοποιούμε...
Θέλω να αναφερθώ με έμφαση στην Δουλειά με τον εαυτό μας. Η ανάπτυξη της Ουσίας είναι δυνατή μόνο αν βασίζεται σε συνειδη­τές ερ­γασίες και θεληματικές ταλαιπωρίες...
Πρέπει να καταλάβετε ότι οι Δουλειές αυτές δεν αφορούν επαγ­γελ­ματικά θέματα, τράπεζες, ξυλουργική, οικοδομική, ρύθμιση σιδη­ροδρομι­κών γραμμών ή θέματα γραφείου...
Η Δουλειά αυτή είναι για κάθε άνθρωπο που έχει αναπτυγμένη την προσωπικότητα, πρόκειται για κάτι Ψυχολογικό...
Όλοι μας ξέρουμε ότι έχουμε μέσα στον εαυτό μας αυτό που λέ­γε­ται EGO, ΕΓΩ, ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ, Ο ΕΑΥΤΟΣ...
Δυστυχώς η Ουσία βρίσκεται μποτιλιαρισμένη, εγκλωβισμένη μέσα στο Εγώ και αυτό είναι λυπηρό...
Να διαλύσουμε το Ψυχολογικό Εγώ, να εκμηδενίσουμε τα ανεπι­θύ­μητα στοιχεία του, είναι επείγον, αμετάθετο, μη αναβλητό... αυτό είναι το νόημα της Δουλειάς με τον εαυτό μας.
Ποτέ δεν θα μπορούσαμε να ελευθερώσουμε την Ουσία, χωρίς να έχουμε πιο πριν εκμηδενίσει το Ψυχολογικό Εγώ...
Στην Ουσία βρίσκεται η Θρησκεία, ο Βούδας, η Σοφία, μικρά μόρια του πόνου του Πατέρα μας του Επουράνιου και όλα τα δεδο­μένα που χρειαζόμαστε για την Εσώτερη Αυτοπραγμάτωση του ΕΙΝΑΙ.
Κανείς δεν θα μπορούσε να εξαλείψει το Ψυχολογικό Εγώ, χωρίς πρώτα να έχει περιορίσει τα μη ανθρώπινα στοιχεία που φέρ­νουμε μέσα μας...
Χρειάζεται να κάνουμε στάχτη την τερατώδη σκληρότητα αυ­τών των καιρών, τον φθόνο που δυστυχώς έφτασε να γίνει το κρυφό ελατή­ριο της πράξης, την ανυπόφορη απληστία που έχει κάνει τόσο πικρή την ζωή, την βρωμερή κακογλωσσιά, την συκοφαντία, αιτία τό­σων τραγω­διών, τα μεθύσια, την αηδιαστική ασέλγεια που τόσο άσχημα μυρίζει κλπ, κλπ, κλπ...
Στο μέτρο που όλα αυτά τα αποτρόπαια μετατρέπονται σε κο­σμική σκόνη, η Ουσία εκτός του ότι θα απελευθερωθεί, θα μεγαλώσει και θα ανα­πτυχθεί αρμονικά...
Αναμφισβήτητα, όταν το Ψυχολογικό Εγώ έχει πεθάνει, μέσα μας λάμπει η Ουσία...
Η ελεύθερη Ουσία μας δίνει εσωτερική ομορφιά. Από τέτοια ομορ­φιά πηγάζουν η απόλυτη ευτυχία και η πραγματική Αγάπη...
Η Ουσία κατέχει πολλαπλές αισθήσεις που τελειοποιούν και εξαιρε­τικές φυσικές εξουσίες...
Όταν «πεθαίνουμε Μέσα Μας», όταν διαλύουμε το Ψυχολο­γικό ΕΓΩ, απολαμβάνουμε τις πολύτιμες αισθήσεις και δυνάμεις της Ου­σίας...

5. ΤΟ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
Η Ουσία που καθένας μας έχει στο εσωτερικό του, έρχεται από ψηλά, από τον Ουρανό, από τα αστέρια...
Αναμφισβήτητα η θαυμαστή Ουσία προέρχεται από την νότα ΛΑ (ο Γαλακτι­κός Δρόμος, ο Γαλαξίας στον οποίο ζούμε).
Πολύτιμη η Ουσία περνά μέσω της νό­τας ΣΟΛ (ο Ήλιος) και μετά από την νότα ΦΑ (η Πλανητική Ζώνη) μπαίνει σε αυτόν τον κόσμο και εισχωρεί στο ίδιο μας το εσω­τερικό.
Οι πατέρες μας δημιούργησαν το κατάλληλο σώμα για να την υπο­δοχή αυτής της Ουσίας που έρχεται από τα Άστρα...
Δουλεύοντας εντατικά πάνω σε μας τους ίδιους και θυ­σιαζόμενοι για τους ομοίους μας, θα γυρίσουμε νικητές στην βαθιά αγκαλιά της Ουρα­νίας...
Εμείς ζούμε στον κόσμο αυτό για κάποιο λόγο, για κάτι, για κά­ποιον ειδικό παράγοντα...
Είναι φανερό ότι σε εμάς υπάρχουν πολλά που πρέπει να δούμε, να με­λετήσουμε και να καταλάβουμε, αν πραγματικά επιθυμούμε να γνω­ρίσουμε κάτι πάνω σε μας τους ίδιους, πάνω στην ίδια μας την ζωή...
Είναι τραγική η ύπαρξη αυτού που πεθαίνει χωρίς να έχει γνωρί­σει τον λόγο της ζωής του.
Καθένας μας πρέπει να ανακαλύψει από μόνος του το νόημα της ίδιας του της ζωής, εκείνο που τον κρατά φυλακισμένο στην φυλακή του πόνου...
Προφανώς υπάρχει στον καθένα μας κάτι που μας πικραίνει την ζωή και ενάντια στο οποίο πρέπει σταθερά να πο­λεμήσουμε...
Δεν είναι απαραίτητο να συνεχίσουμε στην δυστυχία, εί­ναι επεί­γον να περιορίσουμε σε κοσμική σκόνη αυτό που μας κάνει τόσο αδύ­νατους και δυστυχισμένους.
Δε χρησιμεύει σε τίποτα να ξιπαζόμαστε για τίτλους, τιμές, δι­πλώ­ματα, χρήμα, μάταιο υποκειμενικό ορθολογισμό, πασί­γνωστες αρε­τές κλπ, κλπ, κλπ.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η υποκρισία και οι ανόητες μα­ταιό­τητες της εσφαλμένης προσωπικότητας, μας κάνουν ανθρώπους αδέξιους, ξεπερασμένους, αργόστροφους, αντιδραστικούς, ανίκα­νους να δούμε το καινούριο...
Ο θάνατος έχει πολλές σημασίες τόσο θετικές όσο και αρνητι­κές. Ας δούμε εκείνη την εξαιρετική παρατήρηση του Μεγάλου Κα­μπίρ Ιη­σού Χριστού: «Οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους». Πολ­λοί άν­θρωποι αν και ζουν είναι εκ των πραγμάτων νεκροί για κάθε πιθανή εργασία πάνω στον εαυτό τους και συνεπώς για οποιαδή­ποτε εσώτερη μετατροπή.
Είναι άνθρωποι μποτιλιαρισμένοι ανάμεσα στα δόγματα και τις πε­ποιθήσεις τους, άνθρωποι πετρωμένοι στις αναμνήσεις πολλών χθες. Άτομα γεμάτα από προγονικές προκαταλήψεις, πρόσωπα σκλα­βωμένα σε αυτό που θα πουν, φοβερά χλιαρά, αδιάφορα, μερικές φορές «δοκη­σίσο­φοι», πεπεισμένα ότι βρίσκονται στην αλήθεια γιατί έτσι τους το είπαν κλπ, κλπ, κλπ.
Δεν θέλουν να καταλάβουν οι άνθρωποι αυτοί ότι ο κόσμος τού­τος είναι ένα «Ψυχολογικό Γυμναστήριο», μέσα από το οποίο θα ήταν δυνατό να εξαλείψουμε αυτή την μυστική ασκήμια που όλοι έχουμε μέσα μας...
Αν αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι καταλάβαιναν την τόσο αξιοθρή­νητη κατάσταση στην οποία βρίσκονται θα έτρεμαν από τρόμο...
Πλην όμως τέτοια πρόσωπα πάντοτε σκέφτονται για τον εαυτό τους το καλύ­τερο. Καυχώνται για τις αρετές τους, αισθάνονται τέλειοι, καλο­συνάτοι, εξυπηρετικοί, ευγενικοί, ελεήμονες, έξυπνοι, συνεπείς στα καθή­κοντά τους κλπ.
Η πρακτική ζωή σαν σχολή είναι καταπληκτική, όμως το να την θε­ω­ρεί κανείς αυτοσκοπό είναι καθαρά παράλογο.
Όσοι παίρνουν την ζωή σαν αυτοσκοπό, έτσι όπως την ζουν κα­θη­με­ρινά, δεν έχουν καταλάβει την ανάγκη να δουλεύουν πάνω στον εαυτό τους προκειμένου να πετύχουν μια «Ριζική Μετατροπή».
Δυστυχώς οι άνθρωποι ζουν μηχανικά, ποτέ δεν έχουν ακούσει να λέγεται κάτι για την Εσωτερική Δουλειά...
Η αλλαγή είναι απαραίτητη, όμως οι άνθρωποι δεν ξέρουν πως να αλλάξουν, υποφέρουν πολύ και ούτε καν γνωρίζουν γιατί υποφέ­ρουν...
Το να έχει κανείς λεφτά δεν είναι το παν. Η ζωή πολλών πλου­σίων, συνήθως, είναι αληθινά τραγική...





6. Η ΖΩΗ
Στο πεδίο της πρακτικής ζωής ανακαλύπτουμε πάντα αντιθέσεις που ξαφ­νιάζουν. Άνθρωποι πλούσιοι με θαυμάσια κατοικία και πολλούς φί­λους, μερικές φορές υποφέρουν φοβερά...
Ταπεινοί προλετάριοι του κασμά και του φτυαριού ή άνθρωποι της μεσαίας τάξης μερι­κές φορές συνηθίζουν να ζουν σε από­λυτη ευ­τυχία.
Πολλοί πολυεκατομμυριούχοι υποφέ­ρουν από σεξουαλική ανικανό­τητα και πλού­σιες κυρίες κλαίνε πικρά για την απιστία του άντρα τους...
Οι πλούσιοι της γης μοιάζουν με γύπες μέσα σε χρυσά κλου­βιά, αυ­τούς τους καιρούς δεν μπορούν να ζήσουν χω­ρίς σωματοφύλακες.
Οι άνθρωποι του κράτους σέρνουν αλυσίδες, ποτέ δεν είναι ελεύ­θε­ροι, όπου και αν πηγαίνουν είναι περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους οπλι­σμέ­νους μέχρι τα δόντια...
Ας μελετήσουμε αυτή την κατάσταση πιο προσεκτικά. Χρειάζε­ται να ξέρουμε τι είναι η ζωή. Καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι θέ­λει...
Όταν οι άνθρωποι επιθυμούν να μας διηγηθούν ελεύθερα την ιστο­ρία της ζωής τους, αναφέρονται σε γεγονότα, επίθετα και ονόματα, ημε­ρομηνίες κλπ και αισθάνονται ικανοποίηση καθώς κάνουν τις διηγήσεις τους...
Οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι αγνοούν ότι οι ιστορίες τους είναι ατε­λείς, εφ’ όσον συμβάντα, ονόματα, ημερομηνίες είναι μόνο η εξω­τερική όψη της ταινίας. Απουσιάζει η εσωτερική όψη...
Είναι επείγον να γνωρίσουμε καταστά­σεις της συνείδησης. Σε κάθε συμβάν αντιστοιχεί αυτή ή η εκείνη η ψυχική κατάσταση.
Οι καταστάσεις είναι εσωτερικές και τα συμβάντα είναι εξωτε­ρικά, τα εξωτερικά γεγονότα δεν είναι το πάν...
Εννοούνται σαν εσωτερικές καταστάσεις, οι καλές ή κακές δια­θέ­σεις, οι ανησυχίες, η κατάθλιψη, η δεισιδαιμονία, ο φόβος, η υποψία, η συμπόνια, η αυτοθεώρηση, η υπερεκτίμηση του εαυτού μας, καταστά­σεις αισθημάτων ευτυχίας, καταστάσεις ευχαρίστησης κλπ, κλπ, κλπ.
Αναμφισβήτητα οι εσωτερικές καταστάσεις μπορούν να αντι­στοι­χούν ακριβώς με τα εξωτερικά γεγονότα ή να προέρχονται από αυτά ή να μην έχουν καμιά σχέση με αυτά...
Εν πάση περιπτώσει, καταστάσεις και συμβάντα είναι διαφο­ρε­τικά. Τα γεγονότα δεν αντιστοιχούν πάντα ακριβώς σε συγγενείς κατα­στάσεις.
Η εσωτερική κατάσταση κάποιου ευχάριστου συμβάντος θα μπο­ρούσε να μην αντιστοιχεί στο ίδιο.
Η εσωτερική κατάσταση κάποιου δυσάρεστου συμβάντος θα μπο­ρούσε να μην αντιστοιχεί στο ίδιο.
Όταν ήρθαν γεγονότα που περιμέναμε για πολύ καιρό, αισθανθή­καμε ότι κάτι έλειπε...
Σίγουρα έλειπε η αντίστοιχη εσωτερική κατάσταση που έπρεπε να συνδυαστεί με το εξωτερικό γεγονός...
Πολλές φορές το γεγονός που δεν περιμέναμε είναι αυτό που μας προσφέρει τις καλύτερες στιγμές...

7. Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Το να συνδυάσουμε εσωτερικές καταστάσεις με εξωτερικά γεγονότα σω­στά, σημαίνει να ξέ­ρουμε να ζούμε έξυπνα...
Οποιοδήποτε συμβάν που βιώθηκε έξυ­πνα απαιτεί την αντιστοι­χούσα συγκε­κριμένη εσωτερική του κατάσταση...
Πλην όμως, δυστυχώς όμως, όταν οι άν­θρωποι αναθεωρούν την ζωή τους, νομί­ζουν ότι αυτή καθ’ εαυτή αποτελείται απο­κλειστικά από εξω­τερικά συμβάντα...
Φτωχοί άνθρωποι! Νομίζουν πως αν αυτό ή εκείνο το γεγονός δεν τους είχε συμβεί, η ζωή τους θα ήταν καλύτερη...
Υποθέτουν ότι η τύχη βγήκε να τους συναντήσει και ότι έχασαν την ευ­καιρία να γίνουν ευτυχισμένοι...
Λυπούνται για αυτό που έχασαν, κλαίνε για αυτό που περιφρό­νη­σαν, θρηνούν όταν θυμούνται τα παλιά λάθη και τις συμφορές...
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να πάρουν είδηση ότι «φυτοζωώ» δεν ση­μαίνει «ζω» και ότι η ικανότητα για να υπάρχει κανείς συνειδητά εξαρτά­ται αποκλειστικά από την ποιότητα των εσωτερικών καταστά­σεων της Ψυχής...
Σίγουρα δεν έχει σημασία το πόσο όμορφα είναι τα εξωτερικά γε­γο­νότα της ζωής. Αν δε βρεθούμε εκείνες τις στιγμές στην κατάλ­ληλη εσω­τερική κατάσταση, τα καλύτερα συμβάντα μπορεί να μας φανούν μονό­τονα, κουραστικά ή απλώς βαρετά...
Κάποιος περιμένει μ’ αγωνία την ημέρα του γάμου (είναι ένα γε­γο­νός) όμως θα μπορούσε να συμβεί να είναι τόσο απασχολημένος την στιγμή ακριβώς του συμβάντος, που πραγματικά να μην δοκιμά­σει σε αυτό καμιά ευχαρίστηση, και όλο το θέμα να καταλήξει τόσο ξερό και κρύο σαν μια εθιμοτυπία...
Η πείρα μας δίδαξε ότι δεν ευχαριστιούνται, στα αλήθεια, όλοι όσοι παρευρίσκονται σε ένα συμπόσιο ή σε κάποιον χορό...
Ποτέ δεν λείπει κάποιος που πλήττει στις καλύτερες γιορτές και τα πιο όμορφα κομμάτια μουσικής χαροποιούν μερικούς και κάνουν άλλους να κλαίνε...
Πολύ σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που ξέρουν να συνδυάσουν συ­νει­δητά το εξωτερικό συμβάν με την κατάλληλη εσωτερική κα­τά­σταση...
Είναι λυπηρό το γεγονός ότι ο κόσμος δεν ξέρει να ζει συνει­δητά: κλαίει όταν πρέπει να γελάσει και γελάει όταν πρέπει να κλά­ψει...
Ο έλεγχος είναι κάτι διαφορετικό. Ο σοφός μπορεί να είναι χα­ρού­μενος, όμως ποτέ γεμάτος από τρελή φρενίτιδα. λυπημένος αλλά ποτέ απελπισμένος και απογοητευμένος... Ήρεμος ανάμεσα στην βία, εγκρατής μπροστά στα όργια, αγνός ανάμεσα στην λαγνεία κλπ...
Οι μελαγχολικοί και απαισιόδοξοι άνθρωποι σκέφτονται τα χει­ρό­τερα για την ζωή και αληθινά δεν επιθυμούν να ζήσουν...
Κάθε μέρα βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνο είναι δυστυ­χείς, αλλά που επιπλέον (και αυτό είναι το χειρότερο) κάνουν πικρή την ζωή στους άλλους...
Τέτοιοι άνθρωποι δεν θα άλλαζαν ούτε αν καθημερινά ζούσαν από γιορτή σε γιορτή. Την ψυχική αρρώστια την φέρνουν στο εσωτε­ρικό τους. Τέτοια πρόσωπα έχουν εσωτερικές καταστάσεις οριστικά διεστραμμέ­νες...
Εν τούτοις τα άτομα αυτά αξιολογούνται σαν σωστά, υγιή, ενά­ρετα ευγενικά, εξυπηρετικά, μάρτυρες κλπ, κλπ, κλπ...
Είναι άνθρωποι που αυτοθεωρούνται υπερβολικά, άνθρωποι που αγαπούν πολύ τον εαυτό τους...
Άτομα που συμπονούν πολύ τον ίδιο τους τον εαυτό και που πά­ντα ψάχνουν προφάσεις για να αποφύγουν τις προσωπικές ευθύνες τους...
Τέτοιοι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι στις κατώτερες συγκινή­σεις και φαίνεται πως για αυτόν τον λόγο δημιουργούν καθημερινά υποαν­θρώ­πινα ψυχικά στοιχεία.
Τα δυσάρεστα συμβάντα, αναποδιές της τύχης, αθλιότητα, χρέη, προβλή­ματα κλπ είναι αποκλειστικότητα εκείνων των ανθρώπων που δεν ξέρουν να ζουν...
Ο καθένας μπορεί να διαμορφώσει μια πλούσια διανοητική καλ­λιέργεια, όμως πολύ λίγοι είναι οι άνθρωποι που έχουν μάθει να ζουν σω­στά...
Όταν κανείς θέλει να διαχωρίσει τα εξωτερικά συμβάντα από τις εσωτερικές καταστάσεις της συνείδησης δείχνει την ανικανό­τητά του να υπάρχει αξιοπρεπώς.
Αυτοί που μαθαίνουν να συνδυάζουν συνειδητά εξωτερικά συμ­βά­ντα και εσωτερικές καταστάσεις προχωρούν στον δρόμο της επιτυ­χίας...

8. ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Αναμφισβήτητα, στην αυστηρή παρατήρηση του «ο Eαυτός μου», καταλήγει πάντα επεί­γον και μη αναβλητό, να γί­νεται μια από­λυτη λο­γική διαφο­ροποίηση σε σχέση με τα εξωτε­ρικά γεγονότα της πρακτικής ζωής και τις εσώτερες καταστάσεις της συνείδησης.
Χρειάζεται, επειγόντως, να ξέρουμε που είμαστε τοποθετημέ­νοι σε δεδομένη στιγμή, τόσο σε σχέση με την εσώτερη κα­τάσταση της συνείδη­σης, όσο και με την συ­γκεκριμένη φύση του εξωτερι­κού γεγονότος που μας συμβαίνει.
Η ζωή η ίδια είναι μια σειρά γεγονότων που διαδικάζονται μέσω του χρόνου και του χώρου...
Κάποιος είπε: «Η ζωή είναι μια αλυσίδα από μαρτύρια που φέρ­νει ο άνθρωπος μπερδεμένα στην ψυχή του».
Καθένας είναι τελείως ελεύθερος να σκέφτεται όπως θέλει, εγώ νο­μίζω ότι τις εφήμερες χαρές κάποιας περαστικής στιγμής τις διαδέ­χονται πάντοτε η απογοήτευση και η πίκρα...
Κάθε γεγονός έχει την ειδική χαρακτηριστική του γεύση και οι εσω­τερικές καταστάσεις είναι επίσης διαφορετικού είδους. Αυτό είναι αδιά­σειστο, αδιάψευστο...
Σίγουρα η Εσωτερική Δουλειά πάνω στον εαυτό μας αναφέρε­ται με τρόπο εμφατικό στις διάφορες ψυχολογικές καταστάσεις της συνεί­δη­σης...
Κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί ότι στο εσωτερικό μας εί­μαστε φορτωμένοι με πολλά σφάλματα και ότι υπάρχουν λανθασμέ­νες κατα­στάσεις...
Αν στα αλήθεια θέλουμε να αλλάξουμε πραγματικά χρειαζόμαστε κατεπειγόντως και αμετάθετα, να μετατρέψουμε ριζικά αυτές τις λαν­θα­σμένες καταστάσεις της συνείδησης...
Η απόλυτη μετατροπή των λανθασμένων καταστάσεων, προκαλεί ολοκληρωτικούς μετασχηματισμούς στο πεδίο της πρακτικής ζωής...
Όταν κανείς δουλεύει σοβαρά πάνω στις λανθασμένες κατα­στά­σεις σαφώς τα δυσάρεστα γεγονότα της ζωής δεν μπορούν πια να τον πληγώ­σουν τόσο εύκολα...
Λέμε κάτι που μπορεί να το καταλάβει κανείς μόνον αν το ζή­σει, αν το αισθανθεί πραγματικά στον ίδιο το πεδίο των γεγονό­των...
Αυτός που δεν δουλεύει πάνω στον εαυτό του είναι πάντοτε θύμα των περιστάσεων, είναι σαν άθλιο κούτσουρο μέσα στα τρικυμισμένα νερά του ωκεανού...
Τα γεγονότα αλλάζουν αδιάκοπα, χωρίς διακοπή, στους πολ­λα­πλούς συνδυασμούς τους. Έρχονται το ένα μετά το άλλο σε κύματα, είναι επιδράσεις...
Βέβαια υπάρχουν καλά και άσχημα γεγονότα, μερικά συμβά­ντα θα είναι καλύτερα ή χειρότερα από άλλα...
Να τροποποιήσουμε ορισμένα συμβάντα είναι δυνατόν. Να με­τα­βάλλουμε αποτελέσματα, να τροποποιήσουμε καταστάσεις κλπ, βρί­σκεται βέβαια μέσα στα όρια των πιθανοτήτων.
Ωστόσο υπάρχουν εκ των πραγμάτων καταστάσεις που στα αλή­θεια δεν μπορούν να μεταβληθούν. Οι τελευταίες αυτές περιπτώσεις πρέπει να γίνονται δε­κτές συνειδητά, ακόμα και αν μερικές καταλήγουν να γίνουν πολύ επικίνδυνες μέχρι και οδυνη­ρές...
Αναμφισβήτητα ο πόνος εξαφανίζεται όταν δεν ταυτιζόμαστε με το πρόβλημα που έχει παρουσιαστεί...
Πρέπει να θεωρήσουμε την ζωή σαν μία διαδοχική σειρά εσω­τερι­κών καταστάσεων. Μια αυθεντική ιστορία της ζωής μας ειδικά σχημα­τίζεται από όλες αυτές τις καταστάσεις...
Αναθεωρώντας το σύνολο της ίδιας της ύπαρξής μας, μπο­ρούμε να επαληθεύσουμε από μόνοι μας, με άμεσο τρόπο, ότι πολλές δυ­σά­ρεστες καταστάσεις έγιναν δυνατές χάρη σε λανθασμένες εσωτερικές καταστά­σεις...
Ο Μέγας Αλέξανδρος, αν και πάντα υπήρξε πράος εκ φύσεως, πα­ραδόθηκε από υπερηφάνεια στις υπερβολές που προκά­λεσαν τον θά­νατό του.
Ο Φραγκίσκος ο 1ος πέθανε εξ’ αιτίας μιας βρώμικης και αη­δια­στι­κής μοιχείας που ακόμη θυμάται πολύ καλά η ιστορία...
Όταν δολοφονήθηκε ο Μαρά από μια διεστραμμένη μοναχή, πέ­θαινε από υπεροψία και φθόνο, θεωρούσε τον εαυτό του απόλυτα δί­καιο...
Οι κυρίες του Πάρκου των Δουλοπάροικων, αναμφισβήτητα, εξά­ντλησαν εντελώς την ζωτικότητα του φοβερού μοιχού που λεγό­ταν Λου­δοβίκος 15ος.
Πολλοί είναι οι άνθρωποι που πεθαίνουν από φιλοδοξία, οργή ή ζή­λια, αυτό το ξέρουν οι Ψυχολόγοι πολύ καλά...
Εφ’ όσον η θέλησή μας κλείνεται αμετάκλητα σε μια παράλογη τάση μετατρεπόμαστε σε υποψήφιους για το πάνθεο ή νεκροτα­φείο...
Ο Οθέλλος εξ αιτίας της ζήλιας του έγινε φονιάς και η φυλακή είναι γεμάτη από ειλικρινείς παραπλανημένους...

9. ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ
Πλήρης, εσώτερη αυτοπαρατήρηση του «ο Εαυ­τός μου» είναι απαραίτητη όταν πρόκει­ται να ανακαλύψουμε λανθα­σμένες ψυχικές κατα­στάσεις.
Αναμφισβήτητα οι λανθασμένες εσω­τε­ρικές καταστάσεις μπο­ρούν να διορθω­θούν μέσα από σωστές διαδικασίες.
Καθώς η εσωτερική ζωή είναι ο μα­γνή­της που τραβά τα εξωτερικά συμβάντα, χρεια­ζόμαστε κατεπειγόντως, χωρίς ανα­βολή, να περιορίσουμε στον ψυχισμό μας τις λανθασμένες ψυχικές κα­ταστά­σεις.
Είναι απαραίτητο να διορθώσουμε λανθασμένες ψυχικές κατα­στά­σεις, όταν θέλουμε να μεταποιήσουμε θεμελιωδώς την φύση κά­ποιων ανε­πιθύμητων συμβάντων.
Είναι δυνατόν να μεταβάλλουμε της σχέση μας με καθορισμένα συμβάντα, αν εξαλείψουμε από το εσωτερικό μας ορισμένες παράλογες ψυχολογικές καταστά­σεις.
Καταστροφικές εξωτερικές συνθήκες θα μπορούσαν να μετατρα­πούν σε αβλαβείς μέχρι και εποικοδομητικές μέσα από την έξυπνη διόρ­θωση των λανθασμένων εσωτερικών καταστάσεων.
Μπορεί κανείς να αλλάξει την φύση των δυσάρεστων συμβά­ντων που μας συμβαίνουν όταν εξαγνιστεί μέσα του.
Όποιος δεν διορθώνει ποτέ τις παράλογες ψυχολογικές καταστά­σεις, νομίζοντας τον εαυτό του πολύ δυνατό, μετατρέπεται σε θύμα των περιστάσεων.
Είναι ζωτικό να βάλουμε σε τάξη το ακατάστατο εσωτερικό μας σπίτι αν θέλουμε να αλλάξουμε την ροή μιας δυστυχισμένης ύπαρ­ξης.
Οι άνθρωποι παραπονιούνται για όλα, υποφέρουν, κλαίνε, δια­μαρ­τύρονται, θα ήθελαν να αλλάξουν ζωή, να βγουν από την κακο­τυχία που βρίσκονται, όμως δυστυχώς δεν δουλεύουν απάνω στον εαυτό τους.
Δε θέλουν να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι η εσωτερική ζωή έλ­κει εξωτερικές περιστάσεις και ότι αν αυτές είναι οδυνηρές αυτό οφεί­λεται στις παράλογες εσωτερικές καταστάσεις.
Το εξωτερικό είναι μόνο η αντανάκλαση του εσωτερικού. Αυ­τός που αλλάζει εσωτερικά προκαλεί μια καινούρια τάξη πραγμά­των.
Τα εξωτερικά συμβάντα ποτέ δεν θα ήταν τόσο σημαντικά όσο ο τρόπος αντίδρασης μπροστά σε αυτά.
Παραμείνατε ήρεμος μπροστά στον υβριστή; Δεχτήκατε μ’ ευχα­ρί­στηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των ομοίων σας;
Με τι τρόπο αντιδράσατε μπροστά στην απιστία του αγαπημένου σας προσώπου; Αφέθηκες να παρασυρθείς από το δηλητήριο της ζή­λιας; Σκό­τωσες; Βρίσκεστε στην φυλακή;
Τα νοσοκομεία, τα νεκροταφεία ή πάνθεον, οι φυλακές είναι γε­μά­τες από ειλικρινείς εξαπατηθέντες που αντέδρασαν με παράλογο τρόπο μπροστά στα εξωτερικά συμβάντα.
Το καλύτερο όπλο που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας άνθρω­πος στην ζωή είναι μια σωστή Ψυχολογική κατάσταση.
Μπορεί κανείς να αφοπλίσει θηρία και να ξεσκεπάσει προδό­τες μέσα από κατάλληλες εσωτερικές καταστάσεις.
Οι λανθασμένες εσωτερικές καταστάσεις μας μετατρέπουν σε ανυ­περάσπιστα θύματα της ανθρώπινης διαστροφής.
Μάθετε να αντιμετωπίζετε τα πιο δυσάρεστα γεγονότα της πρα­κτι­κής ζωής με μια κατάλληλη εσωτερική στάση.
Μην ταυτίζεστε με κανένα γεγονός. Θυμηθείτε ότι όλα περνούν. Μάθετε να βλέπετε την ζωή σαν μια ταινία και θα λάβετε τα οφέλη.
Μην ξεχνάτε πως γεγονότα χωρίς καμιά αξία θα μπορούσαν να σας οδηγήσουν στην δυστυχία, αν δεν εξαλείψετε από τον Ψυχισμό σας τις λανθασμένες εσωτερικές καταστάσεις.
Κάθε εξωτερικό συμβάν χρειάζεται αναμφισβήτητα το κατάλ­ληλο εισιτήριο, δηλαδή την ακριβή ψυχολογική κατάσταση.

10. ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΓΩ
Το Λογικό Θηλαστικό που λανθασμένα ονο­μάζεται άνθρωπος, πραγματικά δεν κατέχει μια καθορισμένη ατομικότητα.
Αναμφισβήτητα αυτή η έλλειψη Ψυχο­λογικής ενότητας στο ανθρω­ποειδές είναι η αιτία τόσων δυσκολιών και πικριών.
Το φυσικό σώμα είναι μια πλήρης ενό­τητα και δουλεύει σαν ένα ορ­γανικό σύνολο, εκτός και είναι άρρωστο.
Ωστόσο η εσωτερική ζωή του ανθρω­πο­ειδούς με κανέναν τρόπο δεν είναι μια ψυ­χο­λογική ενότητα.
Το πιο σοβαρό από όλα αυτά, σε πείσμα όσων λένε οι διάφορες σχο­λές ψευτοεσωτεριστικού και ψευτοαποκρυφιστικού τύπου, είναι η απου­σία ψυχολογικής οργάνωσης στο εσώτερο βάθος του κάθε υπο­κειμένου.
Σίγουρα σε τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχει αρμονική δουλειά σαν σύ­νολο στην εσωτερική ζωή των ατόμων.
Το ανθρωποειδές, σε ότι αφορά την εσωτερική του κατάσταση, είναι μια ψυχολογική πολλαπλότητα, ένα άθροισμα από Εγώ.
Οι αγνοούντες μορφωμένοι της σκοτεινής αυτής εποχής λα­τρεύ­ουν το Εγώ, το θεοποιούν, το βάζουν στους βωμούς, το ονομάζουν Άλ­τερ Έγκο, Ανώτερο Εγώ, Θείο Εγώ κλπ, κλπ, κλπ.
Δεν θέλουν να καταλάβουν οι «Δοκησίσοφοι» αυτής της μαύρης εποχής που ζούμε, ότι το Ανώτερο Εγώ ή το Κατώτερο Εγώ είναι δύο τμήματα του ίδιου πολλαπλού Εγώ...
Το ανθρωποειδές σίγουρα δεν έχει ένα Διαρκές Εγώ, παρά μόνο μια πληθώρα διαφόρων «Εγώ» υποανθρώπινων και παράλογων.
Το φτωχό διανοούμενο ζώο που λανθασμένα ονομάζεται άν­θρω­πος, μοιάζει μ’ ένα ακατάστατο σπίτι όπου αντί να υπάρχει ένας αφέ­ντης, υπάρχουν πολλοί οικότροφοι, οι οποίοι πάντοτε θέλουν να διατά­ζουν και να κάνουν ότι τους έρχεται στην όρεξη...
Το μεγαλύτερο λάθος του ψευτοεσωτερισμού και του φτηνού ψευ­τοαποκρυφισμού είναι η υπόθεση ότι κατέχουμε ή ότι υπάρχει μέσα μας ένα Διαρκές και Αναλλοίωτο ΕΓΩ, χωρίς αρχή και τέ­λος...
Αν αυτοί που σκέπτονται έτσι ξυπνούσαν συνείδηση έστω και για μια στιγμή, θα μπορούσαν να αποδείξουν ξεκάθαρα από μόνοι τους, ότι το λογικό ανθρωποειδές ποτέ δεν είναι το ίδιο για πολύ καιρό...
Το λογικό θηλαστικό από ψυχολογική άποψη, αλλάζει διαρ­κώς...
Το να νομίζουμε ότι αν ένας άνθρωπος που ονομάζεται Λουίς εί­ναι πάντοτε ο Λουίς, είναι κάτι σαν πολύ κακόγουστο αστείο.
Αυτό το άτομο ονόματι Λουίς έχει μέσα του άλλα Εγώ, άλλα ελατ­τώματα, που εκ­φράζονται μέσα από την προσωπικότητά του σε διαφορε­τικές στιγμές, και μολονότι στον Λουίς δεν αρέσει η απληστία, σε άλλο Εγώ μέσα του (ας το πούμε Πέπε) αρέσει η απληστία και ούτω καθ’ εξής...
Κανείς άτομο δεν είναι το ίδιο σε συνεχή μορφή, πραγματικά δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολύ σοφός για να καταλάβει ακριβώς τις ανα­ρίθ­μητες αλλαγές και αντιφάσεις κάθε ατόμου...
Η υπόθεση ότι ένας κατέχει ένα Διαρκές και Αναλλοίωτο ΕΓΩ ισο­δυναμεί φανερά με εξαπάτηση του πλησίον και του ίδιου μας του εαυ­τού...
Μέσα σε κάθε πρόσωπο ζουν πολλά πρόσωπα, πολλά Εγώ, αυτό μπορεί να το επαληθεύσει από μόνο του και με άμεσο τρόπο, οποιοδή­ποτε άτομο αφυπνισμένο, συνειδητό...

11. ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΓΩ
Καθώς ανώτερο και κατώτερο είναι δύο μέρη του ίδιου πράγ­ματος, δεν εί­ναι περιττό να ται­ριάξουμε ακόλουθο πόρισμα: Ανώ­τερο Εγώ, Κατώτερο Εγώ είναι δύο όψεις του ίδιου σκο­τεινού και πολλαπλού Εγώ.
Το ονομαζόμενο Θείο Εγώ ή Ανώτερο Εγώ, Άλτερ Έγκο ή κάτι τέ­τοιο είναι βέβαια ένα τέχνασμα του «ο Εαυτός μου» μια μορφή αυτοεξα­πάτησης.
Όταν το Εγώ θέλει να συνεχίσει να υπάρχει εδώ και στο υπερπέραν, αυτοεξαπατάται με την λανθασμένη έν­νοια ενός Αθάνατου Θείου Εγώ...
Κανείς από εμάς δεν έχει ένα Εγώ αληθινό, διαρκές, αναλ­λοίωτο, αιώνιο, άφατο κλπ, κλπ, κλπ.
Κανείς από εμάς δεν έχει στα αλήθεια μια πραγματική και αυ­θε­ντική Ενότητα του Είναι. Δυστυχώς ούτε καν κατέχουμε μια αυθεντική ατομι­κότητα.
Το Εγώ αν και συνεχίζει πέρα από τον τάφο έχει εντούτοις αρχή και τέλος.
Το Εγώ ποτέ δεν είναι κάτι ατομικό, ενιαίο, ένα σύνολο. Σα­φώς το Εγώ είναι τα «Εγώ».
Στο ανατολικό Θιβέτ τα Εγώ καλούνται Ψυχικές Προσθή­κες ή απλώς Αξίες είτε είναι θετικά είτε αρνητικά.
Αν σκεφτούμε κάθε Εγώ σαν διαφορετικό πρόσωπο, μπορούμε να διαβεβαιώσουμε με έμφαση το ακόλουθο: «Μέσα σε κάθε άτομο που ζει στον κόσμο υπάρχουν πολλά πρόσωπα».
Αναμφισβήτητα μέσα στον καθένα μας ζουν πάμπολλα διαφορε­τικά πρόσωπα, άλλα καλύτερα, άλλα χειρότερα...
Καθένα από αυτά τα Εγώ, καθένα από τα πρόσωπα αυτά, αγω­νί­ζε­ται για την υπεροχή, θέλει να είναι το αποκλειστικό, ελέγχει τον δια­νοού­μενο εγκέφαλο ή το συγκινησιακό και κινητικό κέντρο κάθε φορά που μπορεί, μέχρι να το μετατοπίσει άλλο...
Η Διδασκαλία των πολλών Εγώ διδάχτηκε στο ανατολικό Θι­βέτ από τους πραγματικά Διορατικούς, από τους αυθεντικούς Φωτισμέ­νους...
Καθένα από τα ψυχολογικά μας ελαττώματα είναι προσωπο­ποιη­μένο σε τούτο ή εκείνο το Εγώ. Εφ’ όσον έχουμε χιλιάδες μέχρι και εκα­τομμύρια ελαττώματα, προφανώς στο εσωτερικό μας ζει πολύς κό­σμος.
Σε ψυχολογικά ζητήματα μπορέσαμε να αποσαφηνίσουμε τε­λείως ότι οι παρανοϊκοί, οι εγωλάτρες και οι μυθομανείς για τίποτα στην ζωή δεν θα εγκατέλειπαν την λατρεία του αγαπημένου Εγώ.
Αναμφισβήτητα τέτοιοι άνθρωποι μισούν θανάσιμα την Διδα­σκαλία των πολλών Εγώ.
Όταν ένας πραγματικά θέλει να γνωρίσει τον εαυτό του, πρέπει να αυτοπαρατηρείται και να προσπαθεί να γνωρίσει τα διαφορε­τικά Εγώ που είναι χωμένα μέσα στην προσωπικότητα.
Αν κανείς από τους αναγνώστες μας δεν καταλαβαίνει ακόμα αυτή την Διδασκαλία μας των πολλών Εγώ, τούτο οφείλεται αποκλει­στικά στην έλλειψη εξάσκησης στο θέμα της Αυτοπαρατήρησης.
Κατά το μέτρο που κάποιος εξασκεί την Εσωτερική Αυτοπαρα­τή­ρηση ανακαλύπτει από μόνος του πολλούς ανθρώπους, πολλά Εγώ που ζουν μέσα στην ίδια μας την προσωπικότητα.
Όποιοι αρνούνται την Διδασκαλία των πολλών Εγώ, όποιοι λα­τρεύ­ουν ένα Θείο Εγώ, αναμφισβήτητα ποτέ δεν αυτοπαρατηρήθη­καν στα σο­βαρά. Μιλώντας αυτή την φορά με Σωκρατικό ύφος, θα λέ­γαμε ότι αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο αγνοούν αλλά επιπλέον αγνο­ούν ότι αγνοούν.
Σίγουρα ποτέ δεν θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας χωρίς την σοβαρή και βαθιά αυτοπαρατήρηση.
Όσο ένα οποιοδήποτε άτομο συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό του σαν Ένα, είναι φανερό ότι οποιαδήποτε εσωτερική αλλαγή θα είναι κάτι πε­ρισσότερο από αδύνατη.

12. Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ
Εφ’ όσον ένας άνθρωπος συνεχίζει με το λά­θος να θεωρεί τον εαυτό του Έναν, Μονα­δικό, Ατομικό, είναι φανερό ότι η ριζική αλ­λαγή θα είναι κάτι περισσότερο από αδύ­νατη.
Το ίδιο το γεγονός ότι η Εσωτερική Δουλειά ξεκινά με την αυστηρή παρατήρηση του εαυτού μας, μας δείχνει μια πληθώρα Ψυ­χολογικών πα­ραγόντων, Εγώ ή ανεπιθύ­μητων στοιχείων που είναι επείγον να ξερι­ζω­θούν, να αποκοπούν από τον εσωτερικό μας κόσμο.
Αναμφισβήτητα, με κανένα τρόπο δεν θα ήταν δυνατόν να εξα­λεί­ψουμε άγνω­στα σφάλματα, επείγει να παρατηρήσουμε προηγουμέ­νως εκείνο που θέλουμε να χωρίσουμε από τον Ψυχισμό μας.
Αυτό το είδος Δουλειάς δεν είναι εξωτερικό αλλά εσωτερικό και όσοι σκέφτονται ότι οποιοδήποτε εγχειρίδιο συμπεριφοράς ή μέθοδος εξωτερικής και επιφανειακής ηθικής μπορεί να τους οδηγήσει στην επιτυ­χία, θα είναι εκ των πραγμάτων ολοκλη­ρωτικά λανθασμένοι.
Το συγκεκριμένο και οριστικό γεγονός ότι η εσώτερη Δουλειά ξε­κινά με την προσοχή συγκεντρωμένη στην πλήρη παρατήρηση του εαυ­τού μας, είναι ένας λόγος περισσότερο από αρ­κετός για να αποδεί­ξει ότι αυτό απαιτεί μια προσωπική προσπάθεια πολύ ιδιαίτερη καθε­νός από εμάς.
Μιλώντας ειλικρινά και χωρίς υπεκφυγές βεβαιώνουμε με έμ­φαση το ακόλουθο: Καμιά ανθρώπινη ύπαρξη δεν θα μπορούσε να κά­νει αυτή την δουλειά για μας.
Δεν είναι δυνατή καμιά αλλαγή στον ψυχισμό μας, χωρίς την άμεση παρατήρηση όλου αυτού του συνόλου των υποκειμενικών πα­ραγόντων που φέρουμε μέσα μας.
Αποδεχόμενοι το πλήθος των σφαλμάτων, απορρίπτοντας την ανά­γκη μελέτης και άμεσης παρατήρησής των, σημαίνει εκ των πραγ­μάτων υπεκφυγή ή απόδραση, φυγή από τον εαυτό μας, μια μορφή αυ­ταπάτης.
Μόνο μέσα από την αυστηρή προσπάθεια της κριτικής παρα­τή­ρη­σης του εαυτού μας, χωρίς υπεκφυγές κανενός είδους, θα μπο­ρέσουμε να διασαφηνίσουμε πραγματικά ότι δεν είμαστε Ένας αλλά Πολλοί.
Το να δεχόμαστε την πολλαπλότητα του Εγώ και το να την δια­πι­στώσουμε μέσω της αυστηρής παρατήρησης, είναι δύο διαφορετικές απόψεις.
Μπορεί κανείς να δεχτεί την διδασκαλία των πολλών Εγώ χωρίς ποτέ να την έχει διαπιστώσει. Το τελευταίο αυτό είναι δυνατό μόνο αν αυτοπαρατηρείται προσεκτικά.
Το να αποφεύγουμε την Δουλειά της εσώτερης παρατή­ρησης, το να ψάχνουμε υπεκφυγές, είναι αλάνθαστο σημάδι εκφυλισμού.
Ενώ ένας άνθρωπος υποστηρίζει την ψευδαίσθηση ότι είναι πά­ντα ένα και το αυτό πρόσωπο, δεν μπορεί να αλλάξει. Και είναι ξεκά­θαρο ότι ο σκοπός της Δουλειάς αυτής είναι ακριβώς να κατορθώ­σουμε μια βαθ­μιαία αλλαγή στην εσωτερική μας ζωή.
Η ριζική μετατροπή είναι μια οριστική δυνατότητα που κανονικά χάνεται, όταν δεν δουλεύουμε με τον εαυτό μας.
Το σημείο εκκίνησης της ριζικής αλλαγής παραμένει κρυφό, όσο ο άνθρωπος συνεχίζει να πιστεύει τον εαυτό του Ένα.
Αυτοί που απορρίπτουν την Διδασκαλία των πολλών Εγώ, απο­δει­κνύουν ξεκάθαρα ότι ποτέ δεν έχουν αυτοπαρατηρηθεί σοβαρά.
Η αυστηρή παρατήρηση του εαυτού μας, χωρίς υπεκφυγές κα­νε­νός είδους, μας επιτρέπει να εξακριβώσουμε από μόνοι μας, την ωμή πραγμα­τικότητα ότι δεν είμαστε Ένας αλλά Πολλοί.
Στον κόσμο των υποκειμενικών γνωμών, διάφορες ψευτοεσω­τε­ρι­στικές ή ψευτοαποκρυφιστικές θεωρίες χρησιμεύουν σαν διέξο­δος φυγής από τον εαυτό μας...
Αναμφισβήτητα, η ψευδαίσθηση ότι είμαστε πάντα ένα και το αυτό πρόσωπο, λειτουργεί σαν εμπόδιο για την αυτοπαρατήρηση...
Θα μπορούσε κανείς να πει: «Ξέρω ότι δεν είμαι Ένας αλλά Πολ­λοί, ο Γνωστικισμός μου το έχει διδάξει». Αν και θα ήταν πολύ ειλι­κρινής μια τέτοια διαβεβαίωση, αν δεν υπάρχει πλήρης βιωμένη εμπειρία πάνω σε αυτήν την άποψη της διδασκαλίας, σαφώς θα ήταν κάτι καθαρά εξωτε­ρικό και επιφανειακό.
Να διασαφηνίζουμε, να πειραματιζόμαστε και να κατανοούμε εί­ναι το βασικό. Μόνον έτσι είναι δυνατό να δουλέψουμε συνειδητά για να πε­τύχουμε την ριζική αλλαγή.
Να διαβεβαιώνουμε είναι ένα πράγμα και να κα­τανοούμε είναι άλλο. Όταν κάποιος λέει: «Καταλαβαίνω ότι δεν είμαι Ένας αλλά Πολ­λοί», αν η κατανόησή του είναι πραγματική και όχι απλή ανούσια πε­ριτ­τολογία διφορούμενης φλυαρίας, αυτό δείχνει, σημαίνει, αποκαλύ­πτει πλήρη επαλήθευση της Διδασκαλίας των Πολλών Εγώ.
Γνώση και Κατανόηση είναι διαφορετικές. Η πρώτη είναι του Νου, η δεύτερη της Καρδιάς.
Η απλή γνώση της Διδασκαλίας των Πολλών Εγώ δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Δυστυχώς στους καιρούς στους οποίους ζούμε, η γνώση έχει πάει πολύ πιο μακριά από την κατανόηση, γιατί το φτωχό διανοούμενο ζώο, που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, ανέ­πτυξε αποκλειστικά την πλευρά της γνώσης, ξεχνώντας αξιοθρήνητα την αντίστοιχη πλευρά του Είναι.
Το να γνωρίσουμε την Διδασκαλία των Πολλών Εγώ και να την κα­τανοήσουμε, είναι βασικό για κάθε πραγματική, ριζική αλλαγή.
Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να παρατηρεί τον εαυτό του προσε­κτικά από την άποψη ότι δεν είναι Ένας αλλά Πολλοί, σαφώς έχει αρ­χίσει την σοβαρή Δουλειά πάνω στην εσωτερική του φύση.

13. ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ­ΝΟΣ
Είναι πολύ σαφές και δεν καταλήγει δύσκολο να καταλάβουμε ότι όταν αρ­χίζει κάποιος να παρατηρεί τον ίδιο του τον εαυτό σοβαρά, από την άποψη ότι δεν είναι Ένας αλλά Πολλοί, τότε αρχίζει πραγμα­τικά να δου­λεύει πάνω σε όλο αυτό που κουβαλάει μέσα του.
Είναι κώλυμα, εμπόδιο, πρόσκομμα για την Δουλειά της Εσώτερης Αυτοπαρατή­ρησης τα εξής ψυχολογικά ελαττώματα:
Μυθομανία (παραλήρημα Μεγαλείου, να νομίζεις ότι είσαι ένας Θεός).
Εγωλατρία (πίστη σε ένα Διαρκές Εγώ, λατρεία οποιουδήποτε εί­δους Άλ­τερ Έγκο).
Παράνοια (Σοφιστεία, Αυτάρκεια, αλαζονεία, το να πιστεύει κανείς τον εαυτό του αλάθητο, μυστικιστική υπερηφάνεια, άτομο που δεν ξέρει να βλέπει την άποψη του άλλου).
Όταν συνεχίζει κανείς με την παράλογη πεποίθηση ότι είναι Ένας, ότι κατέχει ένα μόνιμο Εγώ, η σοβαρή δουλειά πάνω στον ίδιο του τον εαυτό καταλήγει κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Αυτός που πάντα πιστεύει ότι είναι Ένας, ποτέ δεν θα γίνει ικα­νός να αποχωριστεί από τα ίδια του τα ανεπιθύμητα στοιχεία. Θα θεω­ρεί κάθε σκέψη, συναίσθημα, επιθυμία, συγκίνηση, πάθος, στοργή κλπ σαν διαφο­ρετικές, αμετάβλητες λειτουργίες της ίδιας του της φύσης, μέχρι και θα δικαιολογείται μπροστά στους άλλους, λέγοντας ότι αυτά ή εκείνα τα προσωπικά ελαττώματα είναι κληρονομικού χαρα­κτήρα...
Αυτός που δέχεται την Διδασκαλία των Πολλών Εγώ, κατανοεί βα­σιζόμενος στην παρατήρηση, ότι κάθε επιθυμία, σκέψη, δράση, πά­θος κλπ αντιστοιχεί στο ένα ή το άλλο διαφορετικό, ξεχωριστό Εγώ.
Οποιοσδήποτε αθλητής της εσώτερης Αυτοπαρατήρησης, δου­λεύει πολύ σοβαρά μέσα στον ίδιο του τον εαυτό και προσπαθεί να διαχωρίσει από τον Ψυχι­σμό του τα διάφορα ανεπιθύμητα στοιχεία που κουβαλάει μέσα του...
Αν ένας στα αλήθεια και πολύ ειλικρινά αρχίσει να παρατηρείται εσωτερικά, καταλήγει να διαχωρίζεται σε δύο: Παρατηρητή και Παρα­τηρούμενο.
Αν δεν παραγόταν μια τέτοια διαίρεση, είναι φανερό ότι ποτέ δεν θα κάναμε ένα βήμα μπροστά στην θαυμαστή οδό της Αυτογνωσίας.
Πως θα μπορούσαμε να παρατηρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, αν διαπράτταμε το λάθος να μη θέλουμε να διαχωριστούμε σε Παρατη­ρητή και Παρατηρού­μενο;
Αν δεν παραγόταν μια τέτοια διαίρεση, είναι ολοφάνερο ότι ποτέ δεν θα κάναμε ένα βήμα μπροστά στον δρόμο της Αυτο­γνωσίας.
Αναμφισβήτητα, όταν η διαίρεση αυτή δεν συμβαίνει συνεχί­ζουμε ταυτισμένοι με όλες τις διαδικασίες του Πολλαπλού Εγώ...
Αυτός που ταυτίζεται με τις διάφορες διαδικασίες του πολλα­πλού Εγώ είναι πάντοτε θύμα των περι­στάσεων.
Πως θα μπορούσε να τροποποιήσει περιστάσεις εκείνος που δεν γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό; Πως θα μπορούσε να γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό αυτός που ποτέ δεν έχει παρατηρηθεί εσωτερικά; Με ποιόν τρόπο θα μπορούσε κανείς να αυτοπαρατηρηθεί αν δεν χωριστεί προη­γουμένως σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο;
Τώρα βέβαια κανείς δεν μπορεί να αρχίσει να αλλάζει ριζικά όσο δεν είναι ικανός να πει: «Η επιθυμία αυτή είναι ένα ζωώδες Εγώ που πρέ­πει να εξαλείψω», «Αυτή η εγωιστική σκέψη είναι ένα άλλο Εγώ που με βασανίζει και χρειάζεται να διαλύσω», «Αυτό το συναί­σθημα που πληγώ­νει την καρδιά μου είναι ένα παρείσακτο Εγώ που χρειάζεται να διαλύσω σε κοσμική σκόνη» κλπ, κλπ, κλπ.
Φυσικά αυτό είναι αδύνατο σε όποιον δεν χωρίστηκε ποτέ σε Πα­ρατηρητή και Παρατηρούμενο.
Αυτός που θεωρεί όλες τις ψυχολογικές του διαδικασίες σαν λει­τουργίες ενός μοναδικού Εγώ, ατομικού και μόνιμου, βρίσκεται τόσο ταυ­τισμένος με όλα του τα σφάλματα, τα έχει τόσο ενωμένα με τον ίδιο του τον εαυτό, που έχει χάσει, για τον λόγο αυτό, την ικανό­τητα να τα χωρίσει από τον ψυχισμό του.
Προφανώς τέτοια άτομα ποτέ δεν μπορούν να αλλάξουν ριζικά, εί­ναι άνθρωποι καταδικασμένοι στην πιο απόλυτη αποτυχία.

14. ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Το να σκέφτεται κανείς βαθιά και με απόλυτη προσοχή, κα­ταλήγει παρά­ξενο για αυτή την καθοδική και παρακμασμένη εποχή.
Από το Διανοητικό Κέντρο πηγάζουν διάφορες σκέψεις που προέρ­χονται, όχι από ένα μόνιμο Εγώ, όπως υποθέτουν ανόητα οι αγνοούντες μορφωμένοι, αλλά από τα δια­φο­ρετικά «Εγώ» μέσα στον καθένα από εμάς.
Όταν ένας άνθρωπος σκέφτεται, νομί­ζει με σταθερότητα ότι αυτός στον εαυτό του και από μόνος του σκέ­φτεται.
Δεν θέλει να καταλάβει το διανοούμενο θηλαστικό ότι οι πο­λυά­ριθ­μες σκέψεις που διασταυρώνονται στην κατανόησή του, έχουν την προέ­λευσή τους στα διάφορα Εγώ που φέρουμε μέσα μας.
Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε πραγματικά σκεπτόμενα άτομα. Αληθινά δεν έχουμε ακόμα νου ατομικό.
Ωστόσο, καθένα από τα διάφορα Εγώ που κουβαλάμε μέσα μας, χρησιμοποιεί το Διανοητικό μας Κέντρο, το μεταχειρίζεται κάθε φορά που μπορεί για να σκέφτεται.
Θα ήταν παράλογο λοιπόν να ταυτιζόμαστε με αυτήν ή εκείνη την αρνητική και βλαβερή σκέψη, θεωρώντας την ατομική ιδιοκτησία.
Ολοφάνερα, αυτή ή εκείνη η αρνητική σκέψη προέρχεται από οποιοδήποτε Εγώ, που σε μια δεδομένη στιγμή έχει χρησιμοποιήσει κατα­χρηστικά το διανοητικό μας κέντρο.
Αρνητικές σκέψεις υπάρχουν διαφόρων ειδών: υποψία, δυσπι­στία, κακή θέληση για τον άλλον, ζήλιες πάθους, ζήλιες θρησκευ­τικές, ζήλιες πολιτικές ζήλιες φιλικές ή του οικογενειακού τύπου, απληστία, λαγνεία, εκδίκηση, οργή, υπερηφάνεια, ζηλοφθονία, μίσος, μνησικα­κία, κλοπή, μοι­χεία, οκνηρία, λαιμαργία κλπ, κλπ, κλπ.
Πραγματικά είναι τόσα τα ψυχικά ελαττώματα που έχουμε, ώστε και να είχαμε χαλύβδινο ουρανίσκο και χίλιες γλώσσες για να μιλάμε, δεν θα κατορθώναμε να τα απαριθμήσουμε όλα.
Σαν συνέπεια ή συμπέρασμα αυτού που ειπώθηκε προηγουμέ­νως, είναι πια παράλογο το να ταυτιστούμε με τις αρνητικές σκέψεις.
Όπως δεν είναι δυνατό να υπάρχει αποτέλεσμα χωρίς αιτία, βε­βαιώ­νουμε επίσημα ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει και σκέψη από μόνη της, γεννημένη αυθόρμητα...
Η σχέση ανάμεσα στον στοχαστή και την σκέψη είναι προφανής. Κάθε αρνητική σκέψη έχει την καταγωγή της σε έναν διαφορετικό στοχα­στή.
Στον καθένα μας υπάρχουν τόσοι αρνητικοί στοχαστές, όσες σκέ­ψεις του ίδιου είδους.
Αν κοιτάξουμε αυτό το ζήτημα από την πολλαπλή γωνία των Στο­χαστών και των Σκέψεων, κάθε ένα από τα Εγώ που κουβαλάμε μέσα στον ψυχισμό μας συμβαίνει να είναι σίγουρα ένας διαφορετικός στοχα­στής.
Αναμφισβήτητα, μέσα στον καθένα από εμάς υπάρχουν πάρα πολ­λοί στοχαστές. Και όμως καθένας από αυτούς, παρόλο που είναι μόνο ένα μέρος, θεωρεί ότι ο εαυτός του είναι το παν σε μια δεδομένη στιγμή.
Οι μυθομανείς, οι εγωλάτρες, οι ναρκισσιστές, οι παρανοϊκοί ποτέ δεν θα δέχονταν την θέση της Πολλαπλότητας των Στοχαστών γιατί αγα­πούν υπερβολικά τον ίδιο τους τον εαυτό, αισθάνονται «ο μπαμπάς του Ταρζάν» ή «η μαμά των κλωσόπουλων».
Πώς θα μπορούσαν τέτοιοι ανώμαλοι άνθρωποι, να δεχτούν την ιδέα ότι δεν κατέχουν έναν ατομικό νου, μεγαλοφυή θαυμαστό;
Εντούτοις τέτοιοι Δοκησίσοφοι σκέφτονται το καλύτερο για τον εαυτό τους και μέχρι που ντύνονται με τον χιτώνα του Αρίστιππου για να δείξουν σοφία και ταπεινοφροσύνη...
Διηγείται κάπου η παράδοση των αιώνων ότι ο Αρίστιππος, θέλο­ντας να δείξει σοφία και ταπεινοφροσύνη, ντύθηκε με έναν παλιό χι­τώνα γεμάτο μπαλώματα και τρύπες. Άρπαξε στο δεξί του χέρι την Ρά­βδο της Φιλοσοφίας και βγήκε στους δρόμους της Αθήνας...
Λένε πως όταν ο Σωκράτης τον είδε να έρχεται είπε με δυνατή φωνή: Ω Αρίστιππε, φαίνεται η ματαιότητά σου μέσα από τις τρύ­πες του εν­δύματός σου!
Όποιος δεν ζει πάντα σε κατάσταση Επαγρύπνησης προς το ασυ­νή­θιστο, Επάγρυπνης Αντίληψης, σκεπτόμενος ότι είναι σκεπτό­μενος, ταυ­τίζεται εύκολα με οποιαδήποτε αρνητική σκέψη.
Σαν αποτέλεσμα από αυτό ενισχύεται αξιοθρήνητα η μοχθηρή δύ­ναμη του αρνητικού Εγώ, αυτουργού της αντίστοιχης σκέψης που αναφέ­ραμε παραπάνω.
Όσο περισσότερο ταυτιζόμαστε με μια αρνητική σκέψη, τόσο πε­ρισσότερο θα είμαστε δούλοι του αντίστοιχου Εγώ που την χαρα­κτηρίζει.
Σε ότι αφορά την Γνώση, τον Μυστικό Δρόμο, την Δου­λειά πάνω στον εαυτό μας, οι ιδιαίτεροι πειρασμοί μας συναντιούνται ακριβώς στα Εγώ που μισούν την Γνώση, την Εσωτερική Δου­λειά, γιατί δεν αγνοούν ότι η ύπαρξή τους μέσα στον ψυχισμό μας απειλείται θανά­σιμα από την Γνώση και από την Δουλειά.
Αυτά τα εριστικά και αρνητικά Εγώ εξουσιοδοτούνται εύκολα από ορισμένους νοητικούς κυλίνδρους αποθηκευμένους στο Διανοη­τικό μας Κέντρο και προκαλούν διαδοχικά βλαβερά και επιζήμια νοη­τικά ρεύματα.
Αν δεχτούμε αυτές τις σκέψεις, αυτά τα Αρνητικά Εγώ που σε μια δεδομένη στιγμή ελέγχουν το Διανοητικό μας Κέντρο, θα γίνουμε τότε ανίκανοι να ελευθερωθούμε από τα αποτελέσματά τους.
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι κάθε αρνητικό Εγώ αυτοεξα­πατά­ται και εξαπατά. Συμπέρασμα ψεύδεται.
Κάθε φορά που αισθανόμαστε μια ξαφνική απώλεια δύναμης, όταν ο υποψήφιος απογοητεύεται από την Γνώση, από την Εσωτερική Δουλειά, όταν χάνει τον ενθουσιασμό και εγκατα­λείπει το καλύτερο, είναι φανερό ότι έχει εξαπατηθεί από κάποιο αρ­νητικό Εγώ.
Το αρνητικό Εγώ της μοιχείας καταστρέφει τις καλές οικογέ­νειες, κάνει δυστυχισμένα τα παιδιά. Το αρνητικό Εγώ της ζήλιας εξα­πατά τα όντα που λατρεύ­ονται και καταστρέφει την ευτυχία τους.
Το αρνητικό Εγώ της μυστικιστικής υπερηφάνειας εξαπατά τους αφιερωμένους στον Δρόμο και αυτοί νοιώθοντας σοφοί μισούν τον Δά­σκαλό τους ή τον προδίδουν...
Το αρνητικό Εγώ επικαλείται οι προσωπικές μας εμπει­ρίες, τις ανα­μνήσεις μας, τις καλύτερες επιθυμίες μας, την ειλικρίνειά μας και μέσα από μιαν αυστηρή διαλογή όλων αυτών, πα­ρουσιάζει κάτι σε ένα ψεύτικο φως, κάτι που γοητεύει και η αποτυχία έρχεται...
Ωστόσο όταν κανείς ανακαλύπτει το Εγώ σε δράση, όταν έχει μάθει να ζει σε κατάσταση επαγρύπνησης, τέτοιου είδους εξαπάτηση γί­νεται αδύνατη...

15. Η ATOMIKOTHTA
Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του «Ένα» σί­γουρα είναι ένα πολύ κακό­γουστο αστείο. Δυ­στυχώς τούτη η μάταιη αυταπάτη υπάρ­χει μέσα στον καθένα μας.
Δυστυχώς πάντοτε σκεφτόμαστε το κα­λύτερο για τον εαυτό μας, ποτέ δεν μας συμ­βαίνει να καταλάβουμε ότι ούτε καν κα­τέ­χουμε αληθινή Ατομικότητα.
Το χειρότερο αυτής της περίπτωση εί­ναι ότι φτάνουμε στο σημείο να δώσουμε στον εαυτό μας την εσφαλμένη πολυτέλεια να υπο­θέτει ότι καθένας από εμάς απολαμβάνει πλήρους συνείδησης και ιδιαίτε­ρης θέλη­σης.
Φτωχοί εμείς! Πόσο ανόητοι είμαστε! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η άγνοια είναι η χειρότερη από τις κακοτυχίες.
Μέσα στον καθένα μας υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικά Άτομα, διαφορετικά υποκείμενα, Εγώ ή πλήθη που φιλονικούν μεταξύ τους, που διαπληκτίζονται για την υπεροχή και που δεν έχουν καμιά τάξη ή συμφω­νία.
Αν ήμασταν συνειδητοί, αν ξυπνούσαμε από τα τόσα όνειρα και φαντασίες, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή...
Όμως σαν αποκορύφωμα της ατυχίας μας οι αρνητικές συ­γκινή­σεις, οι αυτοθεωρήσεις και η αυτοαγάπη μας γοητεύουν, μας υπνωτί­ζουν, δεν μας επιτρέπουν να θυμηθούμε τον εαυτό μας ποτέ, να τον δούμε έτσι όπως είναι...
Νομίζουμε ότι έχουμε μία και μοναδική θέληση, όταν στην πραγμα­τικότητα έχουμε πολλές διαφορετικές θελήσεις (κάθε Εγώ έχει την δική του).
Η ιλαροτραγωδία όλης αυτής της Εσωτερικής Πολλαπλότητας κα­ταλήγει τρομακτική. Οι διάφορες εσωτερικές θελήσεις συ­γκρούο­νται με­ταξύ τους, ζουν σε συνεχή πάλη, δρουν σε διαφορετι­κές κατευθύνσεις.
Αν είχαμε πραγματική Ατομικότητα, αν κατέχαμε μια Ενότητα αντί για μια Πολλαπλότητα, θα είχαμε επίσης συνέχεια σκοπών, ξύ­πνια συνεί­δηση, ιδιαίτερη, ατομική θέληση.
Να αλλάξουμε είναι το ενδεδειγμένο, ωστόσο πρέπει να αρ­χί­σουμε από το να είμαστε ειλικρινείς με τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Χρειάζεται να κάνουμε μια ψυχολογική καταγραφή του εαυτού μας για να γνωρίσουμε αυτό που μας περισσεύει και αυτό που μας λεί­πει.
Είναι δυνατό να πετύχουμε την Ατομικότητα, όμως αν νομί­ζουμε ότι την έχουμε αυτή η πιθανότητα θα εξαφανισθεί.
Είναι φανερό ότι ποτέ δεν θα αγωνιζόμαστε για να αποκτή­σουμε κάτι που νομίζουμε ότι κατέχουμε. Η φαντασία μας κάνει να πιστεύ­ουμε ότι είμαστε κάτοχοι της Ατομικότητας, μέχρι που υπάρχουν σχο­λές που έτσι διδάσκουν.
Επείγει να πολεμήσουμε ενάντια στην φαντασία. Αυτή μας κά­νει να φαινόμαστε σαν να είμαστε αυτό ή εκείνο, όταν στην πραγματικό­τητα εί­μαστε άθλιοι, αδιάντροποι και διεστραμμένοι.
Σκεφτόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, όταν στην πραγματικό­τητα εί­μαστε μόνο διανοούμενα θηλαστικά στερημένα από ατομικότητα.
Οι μυθομανείς πιστεύουν τους εαυτούς τους Θεούς, Μαχάτμας κλπ, χωρίς να υποπτεύονται ότι ούτε καν έχουν ατομικό νου και Συνει­δητή Θέ­ληση.
Οι εγωλάτρες λατρεύουν τόσο το αγαπημένο τους Εγώ, που ποτέ δεν θα δέχονταν την ιδέα της Πολλαπλότητας του Εγώ μέσα στον εαυτό τους.
Οι παρανοϊκοί, με την κλασσική υπερηφάνεια που τους χαρα­κτη­ρί­ζει, ούτε καν θα διάβαζαν αυτό το βιβλίο...
Είναι απαραίτητο να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου ενάντια στην φα­ντασία που σχετίζεται με μας τους ίδιους, αν δεν θέλουμε να εί­μαστε θύ­ματα τεχνητών συγκινήσεων και λανθασμένων εμπειριών, οι οποίες εκτός του ότι μας βάζουν σε γελοίες καταστάσεις, σταματούν κάθε δυ­νατότητα εσωτερικής ανάπτυξης.
Το διανοούμενο ζώο είναι τόσο υπνωτισμένο από την φαντασία του που ονειρεύεται ότι είναι λιοντάρι ή αετός, όταν στα αλήθεια δεν είναι τί­ποτε περισσότερο από ένα τιποτένιο σκουλήκι της λάσπης της γης.
Ο μυθομανής δεν θα δεχόταν ποτέ αυτές τις διαβεβαιώσεις που κά­ναμε στις πιο πάνω παραγράφους, προφανώς αυτός αισθάνεται τον εαυτό του Αρχι-ιεροφάντη (και ας λένε οι άλλοι ότι θέλουν) χωρίς να υποψιάζε­ται ότι η φαντασία είναι απλά τίποτα, «τίποτα παρά φαντα­σία».
Η φαντασία είναι μια δύναμη πραγματική που ενεργεί παγκό­σμια πάνω στην ανθρωπότητα και που κρατάει το διανοούμενο ανθρωποει­δές σε ονειρική κατάσταση, κάνοντάς το να πιστεύει ότι είναι ήδη ένας άν­θρωπος που κατέχει αληθινή Ατομικότητα, θέληση, ξύπνια συνεί­δηση, ιδιαίτερο νου κλπ, κλπ, κλπ.
Όταν σκεφτόμαστε ότι είμαστε Ένα, δεν μπορούμε να κινη­θούμε από εκεί που βρισκόμαστε μέσα μας, παραμένουμε σταματη­μένοι και τε­λικά εκφυλιζόμαστε, εξελισσόμαστε καθοδικά.
Καθένας μας βρίσκεται σε καθορισμένη ψυχολογική φάση και δεν θα μπορέσουμε να βγούμε από αυτή, παρά μόνον αν ανακαλύ­ψουμε άμεσα όλα αυτά τα πρόσωπα ή Εγώ που ζουν μέσα στο άτομό μας.
Είναι ξεκάθαρο ότι μέσα από την εσώτερη αυτοπαρατήρηση θα μπορέσουμε να δούμε τα πλήθη που ζουν στον ψυχισμό μας και που χρειά­ζεται να εξαλείψουμε για να επιτύχουμε την ριζική μετατροπή.
Αυτή η αντίληψη, αυτή η αυτοπαρατήρηση, αλλάζει θεμελιωδώς όλες τις λανθασμένες ιδέες που είχαμε για τον εαυτό μας και σαν αποτέ­λεσμα διασαφηνίζουμε το συγκεκριμένο γεγονός ότι δεν κατέχουμε πραγ­μα­τική Ατομικότητα.
Ενώ δεν αυτοπαρατηρούμαστε, θα ζούμε μέσα στην ψευδαί­σθηση ότι είμαστε Ένα, και κατά συνέπεια η ζωή μας θα είναι λανθα­σμένη.
Δεν είναι δυνατόν να σχετιστούμε σωστά με τους ομοίους μας, όσο δεν πραγματοποιείται μια εσωτερική αλλαγή στο βάθος του ψυχι­σμού μας.
Οποιαδήποτε εσωτερική αλλαγή απαιτεί πρώτα την εξάλειψη των Εγώ που έχουμε μέσα μας.
Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαμε να περιορίσουμε αυτά τα Εγώ αν δεν τα παρατηρήσουμε στο εσωτερικό μας.
Εκείνοι που αισθάνονται Ένα, που σκέφτονται το κα­λύτερο για τον εαυτό τους, που δεν θα δέχονταν ποτέ την διδασκαλία των Πολ­λών, δεν επιθυμούν επίσης να παρατηρήσουν τα Εγώ και για αυτό κάθε πιθανότητα αλλαγής γίνεται για αυτούς αδύνατη.
Δεν είναι δυνατόν να αλλάξουμε αν δεν εξαλείψουμε, όμως εκεί­νος που αισθάνεται κάτοχος της Ατομικότητας, αν δεχόταν ότι πρέπει να εξα­λείψει, θα αγνο­ούσε πραγματικά τι είναι εκείνο που πρέπει να εξαλείψει.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός που πιστεύει ότι είναι Ένα, εξαπατώντας τον εαυτό του, νομίζει ότι ξέρει αυτό που πρέπει να εξαλεί­ψει, όμως στα αλήθεια ούτε καν ξέρει ότι δεν ξέρει. Είναι ένας αγνοών μορφωμένος.
Χρειάζεται να αποεγωποιηθούμε για να ατομικοποιηθούμε, όμως αυτός που πιστεύει ότι κατέχει την ατομικότητα είναι αδύνατον να μπορέ­σει να αποεγωποιηθεί.
Η Ατομικότητα είναι ιερή 100%. Σπάνιοι είναι αυ­τοί που την έχουν, όμως όλοι σκέπτονται ότι την έχουν.
Πως θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε τα Εγώ αν πιστεύουμε ότι έχουμε ένα Μοναδικό Εγώ;
Σίγουρα μόνο αυτός που δεν αυτοπαρατηρήθηκε ποτέ στα σο­βαρά σκέπτεται ότι έχει ένα μοναδικό Εγώ.
Όμως οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι στην διδασκαλία αυτή, γιατί υπάρχει ο ψυχολογικός κίνδυνος να μπερδευτούν η αυθεντική Ατομικό­τητα με την έννοια κάποιου είδους Ανώτερου Εγώ ή με κάτι παρόμοιο.
Η Ιερή Ατομικότητα βρίσκεται πιο πέρα από οποιαδήποτε μορφή Εγώ, είναι ότι είναι, ότι πάντα ήταν και ότι πάντα θα εί­ναι.
Η νόμιμη Ατομικότητα είναι το Είναι και ο λόγος να είναι το Εί­ναι, είναι το ίδιο το Είναι.
Να διακρίνετε μεταξύ του Είναι και του Εγώ. Αυτοί που συγχέ­ουν το Είναι με το Εγώ σίγουρα ποτέ δεν αυτοπαρατηρήθηκαν στα σο­βαρά.
Όσο θα συνεχίζει η Ουσία, η Συνείδηση να βρίσκεται εμφιαλω­μένη μέσα σε όλο αυτό το σύνολο των Εγώ που φέρουμε μέσα μας, η ριζική αλλαγή θα είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη.

16. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Ένας άνθρωπος είναι αυτό που είναι η ζωή του. Αυτό που συ­νεχίζει πέρα από τον θά­νατο είναι η ζωή. Αυτή είναι η έννοια του βιβλίου της ζωής που ανοίγεται με τον θά­νατο.
Κοιτάζοντας αυτό το ζήτημα από μια άποψη αυστηρά ψυχολογική, μια οποιαδή­ποτε μέρα της ζωής μας είναι στην πραγμα­τικότητα ένα μικρό αντίγραφο του συνόλου της ζωής.
Από όλα αυτά μπορούμε να συμπερά­νουμε το εξής: αν ένας άνθρω­πος δεν δουλεύει πάνω στον εαυτό του σήμερα δεν θα αλλάξει ποτέ.
Όταν βεβαιώνουμε ότι θέλουμε να δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας και δεν δουλεύουμε σήμερα αναβάλλοντάς το για αύριο, μια τέ­τοια βεβαίωση είναι ένα απλό σχέδιο και τίποτα περισσότερο, γιατί στο σή­μερα βρίσκεται το αντίγραφο ολόκληρης της ζωής μας.
Υπάρχει κάπου εκεί ένα λαϊκό ρητό που λέει: «Μην αφήνετε για αύριο αυτό που μπορείτε να κάνετε σήμερα».
Αν ένας άνθρωπος πει: «Θα δουλέψω πάνω στον εαυτό μου αύ­ριο», ποτέ δεν θα δουλέψει πάνω στον εαυτό του γιατί πάντα θα υπάρ­χει ένα αύριο.
Αυτό μοιάζει πολύ με κάποια υπόδειξη, ανακοίνωση ή επιγραφή που βάζουν μερικοί έμποροι στα καταστήματα τους: «Όχι πίστωση σή­μερα. Αύριο ναι».
Όταν κάποιος που βρίσκεται σε ανάγκη έρχεται να ζητήσει πί­στωση, πέφτει πάνω στην ανελέητη επιγραφή και αν ξανάρθει την άλλη μέρα συναντά πάλι την αλύπητη ανακοίνωση ή επιγραφή.
Αυτό είναι που ονομάζεται στην ψυχολογία η «αρρώστια του αύ­ριο». Όσο ένας άνθρωπος λέει «αύριο» δεν θα αλλάξει ποτέ.
Χρειαζόμαστε υπερεπειγόντως χωρίς αναβολή να δουλεύουμε με τον εαυτό μας σήμερα, όχι να ονειρευόμαστε τεμπέλικα κάποια στιγμή στο μέλλον ή κάποια εξαιρετική ευκαιρία.
Αυτοί που λένε «Θα κάνω πρώτα αυτό ή εκείνο και μετά θα δου­λέψω», ποτέ δεν θα δουλέψουν με τον εαυτό τους. Αυτοί είναι οι κά­τοικοι της γης που αναφέρονται στις Ιερές Γραφές.
Γνώρισα ισχυρό γαιοκτήμονα που έλεγε: «Πρέπει πρώτα να στρογ­γυλέψω την περιουσία μου και ύστερα θα δουλέψω πάνω στον Εαυτό μου».
Όταν αρρώστησε θανάσιμα τον επισκέφτηκα και του έκανα την πα­ρακάτω ερώτηση: «Ακόμα θέλετε να την στρογγυλέψετε;».
«Λυπάμαι πραγματικά που έχασα τον χρόνο μου» μου απά­ντησε. Μερικές μέρες αργότερα πέθανε αφού είχε αναγνωρίσει το λάθος του.
Ο άνθρωπος εκείνος είχε πολλή γη, ήθελε όμως να αποκτήσει τις γειτονικές ιδιοκτησίες, να «στρογγυλέψει» την περιουσία του με σκοπό να έχει το αγρόκτημά του ακριβώς τα όρια των τεσσάρων δρόμων.
«Αρκεί σε κάθε μέρα η μοχθηρία της» είπε ο Μεγάλος Καμπίρ Ιη­σούς. Να αυτοπαρατηρηθούμε σήμερα κιόλας σε ότι αφορά την μέρα που πάντα επαναλαμβάνεται, την μικρογραφία ολόκληρης της ζωής μας.
Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να δουλεύει πάνω στον εαυτό του σή­μερα κιόλας, όταν παρατηρεί τις δυσαρέσκειες και τις λύπες του, προχωρά στον δρόμο της επιτυχίας.
Δεν θα ήταν δυνατόν να εξαλείψουμε αυτό που δεν γνωρί­ζουμε. Οφείλουμε πρώτα να παρατηρήσουμε τα ίδια μας τα λάθη.
Χρειάζεται όχι μόνο να γνωρίσουμε την μέρα μας, αλλά και την σχέση με αυτή την ίδια. Υπάρχει μια συγκεκριμένη, οποιαδήποτε μέρα που κάθε άτομο δοκιμάζει άμεσα, εκτός από τα ασυνήθιστα, σπάνια γεγο­νότα.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς την καθημερινή υπο­τροπή, την επανάληψη λέξεων και συμβάντων σε κάθε άτομο, κλπ.
Αυτή η υποτροπή γεγονότων και λέξεων αξίζει να μελετηθεί. Μας οδηγεί στην αυτογνωσία.

17. ΜΗΧΑΝΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ
Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαμε να αρ­νη­θούμε τον Νόμο της Υποτρο­πής που δια­δικά­ζεται σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Σίγουρα, σε κάθε μέρας της ύπαρξής μας υπάρχει επανάληψη γεγο­νότων, συνει­δη­σιακών καταστάσεων, λόγων, επιθυμιών, σκέψεων, θελή­σεων κλπ.
Είναι φανερό ότι, όταν ένας δεν αυτο­παρατηρείται, δεν μπορεί να αντιληφθεί αυ­τήν την ακατάπαυστη καθημερινή επανά­ληψη.
Γίνεται φανερό ότι όποιος δεν αισθάνεται κανένα ενδιαφέρον για να παρατηρήσει τον εαυτό του, δεν επιθυμεί ούτε και να δουλέψει για να πε­τύχει μια πραγματική ριζική μετατροπή.
Σαν άκρον άωτον υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν χω­ρίς να δουλέψουν πάνω στον εαυτό τους.
Δεν αρνιόμαστε το γεγονός ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στην πραγ­ματική ευτυχία του πνεύματος, όμως είναι επίσης βέβαιο, ότι μια τέτοια ευτυχία θα ήταν κάτι παραπάνω από αδύνατη εάν δεν δου­λεύ­αμε με τον εαυτό μας.
Μπορεί ένας να αλλάξει μέσα του, όταν στα αλήθεια πετύχει να τροποποιήσει τις αντιδράσεις του εμπρός στα διάφορα γεγονότα που του προκύπτουν καθημερινά.
Ωστόσο δεν θα μπορούσαμε να τροποποιήσουμε την μορφή των αντιδράσεών μας μπροστά στα γεγονότα της πρακτικής ζωής, αν δεν δου­λεύαμε σοβαρά πάνω στον εαυτό μας.
Χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας, να είμαστε λι­γό­τερο αμελείς, να γίνουμε πιο σοβαροί και να παίρνουμε την ζωή με δια­φορετικό τρόπο, με την αληθινή και πρακτική της έννοια.
Όμως αν συνεχίσουμε έτσι όπως είμαστε, να συμπεριφερόμα­στε με τον ίδιο τρόπο, όλες τις μέρες, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη, με την ίδια πάντοτε αμέλεια, οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής εκ των πραγμά­των αποκλείεται.
Εάν πραγματικά θέλει κάποιος να φτάσει να γνωρίσει τον εαυτό του, πρέπει να αρχίσει να παρατηρεί την ίδια του την συμπεριφορά μπρο­στά στα γεγονότα οποιασδήποτε ημέρας της ζωής του.
Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι δεν πρέπει να παρα­τηρεί κα­νείς τον εαυτό του κάθε μέρα, θέλουμε μόνο να βεβαιώσουμε ότι πρέ­πει να αρχίσει να παρατηρεί κάποια πρώτη μέρα.
Σε όλα πρέπει να υπάρχει μία αρχή και το να αρχίσουμε να πα­ρα­τη­ρούμε την συμπεριφορά μας σε οποιαδήποτε μέρα της ζωής μας εί­ναι μια καλή αρχή.
Το να παρατηρήσουμε τις μηχανικές αντιδράσεις μας μπροστά σε όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες της κρεβατοκάμαρας, του σαλο­νιού, της τραπεζαρίας, του σπιτιού, του δρόμου, της δουλειάς κλπ, αυτό που κάποιος λέει, αισθάνεται και σκέφτεται, είναι σίγουρα το πιο ενδεδειγ­μένο.
Το σημαντικό έπειτα είναι να δούμε πως, με ποιο τρόπο μπορεί να αλλάξει κανείς αυτές τις αντιδράσεις. Όμως αν πιστεύουμε ότι εί­μαστε καλοί άνθρωποι, ότι ποτέ δεν συμπεριφερόμαστε ασυνεί­δητα και εσφαλ­μένα, ποτέ δεν θα αλλάξουμε.
Πριν από όλα χρειάζεται να καταλάβουμε ότι είμαστε πρόσωπα-μη­χανές, απλές μαριονέτες ελεγχόμενες από μυστικούς πράκτορες, από κρυφά Εγώ.
Μέσα μας ζούνε πολλά πρόσωπα, ποτέ δεν είμαστε οι ίδιοι. Με­ρι­κές φορές εκδηλώνεται σε μας ένα φιλάργυρο πρόσωπο, άλλες φορές ένα πρόσωπο εριστικό, κάποια άλλη στιγμή ένα θαυμάσιο πρόσωπο, καλοκά­γαθο, αργότερα ένα πρόσωπο που αγαπά τα σκάν­δαλα ή τις συ­κοφαντίες, κατόπιν ένας άγιος, στην συνέχεια ένας απα­τεώνας κλπ.
Ο καθένας μας έχει μέσα του πλήθη κάθε κατηγορίας, Εγώ όλων των ειδών. Η προσωπικότητά μας δεν είναι παρά μια μαριονέτα, μία κού­κλα που μιλάει, κάτι μηχανικό.
Ας αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε συνειδητά σε ένα μι­κρό μέ­ρος της ημέρας. Χρειάζεται να σταματήσουμε να είμαστε απλές μηχα­νές έστω και για μερικές σύντομες στιγμές της ημέρας. Αυτό θα επιδράσει αποφα­σιστικά στην ύπαρξή μας.
Όταν Αυτοπαρατηρούμαστε και δεν κάνουμε αυτό που θέλει το ένα ή το άλλο Εγώ, είναι ξεκάθαρο ότι αρχίζουμε να σταματάμε να εί­μαστε μηχανές.
Μία μόνο στιγμή, κατά την οποία είμαστε αρκετά συνειδητοί ώστε να στα­ματήσουμε να είμαστε μηχανές, αν το κάνουμε με την θέ­λησή μας, συνή­θως τροποποιεί ριζικά πολλές δυσάρεστες περιστάσεις.
Δυστυχώς ζούμε καθημερινά μια μηχανική ζωή, ρουτινιάρικη, πα­ράλογη. Επαναλαμβάνουμε γεγονότα, οι συνήθειές μας είναι οι ίδιες, ποτέ δεν θελήσαμε να τις αλλάξουμε, είναι οι μηχα­νικές σιδηροτροχιές όπου κυκλοφορεί το τραίνο της άθλιας ύπαρξής μας. Για τους εαυτούς μας όμως σκεφτόμαστε το καλύτερο...
Παντού αφθονούν οι Μυθομανείς, αυτοί που νομίζουν τους εαυ­τούς τους θεούς, μηχανικά πλάσματα, ρουτινιάρικα, πρόσωπα από την λάσπη της γης, άθλιες κούκλες κινούμενες από διάφορα Εγώ. Τέτοιοι άνθρωποι δεν θα δουλέψουν απάνω στον εαυτό τους...

18. Ο ΑΡΤΟΣ Ο ΕΠΙΟΥΣΙΟΣ
Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά οποιαδήποτε μέρα της ζωής μας, θα δούμε σίγουρα ότι δεν ξέρουμε να ζούμε συνειδητά.
Η ζωή μας μοιάζει με ένα τραίνο σε πορεία που κινείται πάνω στις σταθερές σι­δηροτρο­χιές των μηχανικών, άκαμπτων συ­νηθειών μιας μά­ταιης και επιφα­νειακής ύπαρ­ξης.
Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι δεν μας συμβαίνει ποτέ τροπο­ποιούμε τις συνή­θειες, φαίνεται ότι δεν κουραζόμαστε να επαναλαμβά­νουμε πάντα τα ίδια.
Οι συνήθειες μας κρατούν απολιθωμένους, όμως σκεφτόμαστε ότι είμαστε ελεύθεροι. Είμαστε τρομακτικά άσχημοι αλλά θε­ωρούμε τους εαυτούς μας Απόλλωνες...
Είμαστε μηχανικοί άνθρωποι, ένας λόγος υπεραρκετός για να λείπει κάθε αληθινό συναίσθημα από ότι κάνουμε στην ζωή.
Καθημερινά κινούμαστε πάνω στις παλιές σιδηροτροχιές των γέ­ρι­κων και παράλογων συνηθειών μας και έτσι είναι σαφές ότι δεν έχουμε μια πραγματική ζωή. Αντί να ζούμε φυτοζωούμε άθλια και δεν δεχόμαστε νέες εντυπώσεις.
Αν ένας άνθρωπος άρχιζε συνειδητά την μέρα του, είναι φανερό ότι μια τέτοια μέρα θα ήταν πολύ διαφορετική από τις άλλες.
Όταν κάποιος παίρνει το σύνολο της ζωής του σαν την ίδια την μέρα που ζει, όταν δεν αφήνει για αύριο αυτό που πρέπει να κάνει σή­μερα κιό­λας, φτάνει πραγματικά στο να γνωρίσει τι σημαίνει να δου­λεύει πάνω στον εαυτό του.
Ποτέ από μια μέρα δεν λείπει η σπουδαιότητα. Αν θέλουμε στα αλήθεια να μετατραπούμε ριζικά, πρέπει να βλέπουμε, να παρατηρούμε και να κατανοούμε τον εαυτό μας καθημερινά.
Εν τούτοις, οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Μερικοί που έχουν όρεξη να δουλέψουν πάνω στον εαυτό τους, δικαιο­λογούν την αμέλειά τους με φράσεις όπως η εξής: «Η δουλειά του γρα­φείου δεν με αφήνει να δουλέψω πάνω στον εαυτό μου». Τέ­τοια λό­για χωρίς νόημα, κενά, μάταια, παράλογα, χρησιμεύ­ουν μόνο για να δικαιο­λογήσουν την νωχέλεια, την τεμπελιά, την έλλειψη αγά­πης για την Με­γάλη Αιτία.
Τέτοιοι άνθρωποι αν και έχουν πολλές πνευματικές ανησυχίες εί­ναι φανερό ότι ποτέ δεν θα αλλάξουν.
Να παρατηρούμε τον εαυτό μας είναι επείγον, αμετάθετο, χωρίς αναβολή. Η εσώτερη αυτοπαρατήρηση είναι βασική για την πραγ­μα­τική αλλαγή.
Ποια είναι η ψυχολογική σας κατάσταση όταν σηκώνεστε; Ποια η ψυχική σας διάθεση στην διάρκεια του πρωινού; Ήσασταν ανυ­πόμο­νος με τον σερβιτόρο; Με την γυναίκα σας; Γιατί ήσασταν ανυ­πόμο­νος; Τι είναι αυτό που πάντα σας συγχύζει; Κλπ.
Το να μην καπνίσεις ή να φας λιγότερο δεν είναι μια ολοκλη­ρω­τική αλλαγή, όμως, ναι, δείχνει κάποια πρόοδο. Ξέρουμε καλά ότι το βίτσιο και η λαιμαργία είναι απάνθρωπα και ζωώδη.
Δεν είναι ωραίο κάποιος αφιερωμένος στον Μυστικό Δρόμο να έχει υπερβολικά χοντρό φυσικό σώμα και εξογκωμένη κοιλιά έξω από κάθε αισθητική τελειότητα. Αυτό θα έδειχνε αδηφαγία, λαιμαργία, ακόμα και τεμπελιά.
Η καθημερινή ζωή, το επάγγελμα, η δουλειά αν και ζωτικά για την ύπαρξη αποτελούν τον ύπνο της συνείδησης.
Το να ξέρει κανείς ότι η ζωή είναι ύπνος δεν σημαίνει ότι το έχει κατανοήσει. Η κατανόηση έρχεται με την αυτοπαρατήρηση και την εντα­τική δουλειά πάνω στον εαυτό μας.
Για να δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας, είναι απαραίτητο να δου­λέψουμε πάνω στην καθημερινή μας ζωή σήμερα κιόλας και τότε θα κα­ταλάβουμε τι σημαίνει εκείνη η φράση της Προσευχής του Κυ­ρίου: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον».
Η λέξη «επιούσιο» σημαίνει «τον Άρτον τον Επιούσιον» ή τον «Άρτο από Ψηλά».
Η Γνώση δίνει αυτόν τον Άρτο της Ζωής με την διπλή έννοια των ιδεών και των δυνάμεων που μας επιτρέπουν να διαλύσουμε ψυχο­λο­γικά σφάλματα.
Κάθε φορά που διαλύουμε σε κοσμική σκόνη το ένα ή το άλλο Εγώ, κερδίζουμε ψυχολογική εμπειρία, τρώμε τον «Άρτον της Σο­φίας», λαμβά­νουμε μια νέα γνώση.
Η Γνώση μας προσφέρει τον «Άρτον τον επιούσιον», τον «Άρ­τον της Σοφίας» και μας δείχνει με ακρίβεια την νέα ζωή που ξεκινά σε κά­ποιον μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό, εδώ και τώρα.
Τώρα ακόμη, κανείς δεν μπορεί να αλλάξει την ζωή του ή να αλ­λά­ξει οτιδήποτε σχετικό με τις μηχανικές αντιδράσεις της ύπαρξης, παρά μόνον αν υπο­λογίζει στην βοήθεια νέων ιδεών και λάβει Θεϊκή βοήθεια.
Η Γνώση δίνει αυτές τις καινούριες ιδέες και διδάσκει το Mondus Operandi (τρόπο δράσης) με το οποίο μπορεί κανείς να βοηθηθεί από Δυ­νάμεις Ανώτερες από τον Νου.
Χρειάζεται να προετοιμάσουμε τα κατώτερα κέντρα του οργανι­σμού μας για να λάβουμε τις ιδέες και τις δυνάμεις που έρχονται από τα Ανώτερα Κέντρα.
Στη Δουλειά πάνω στον εαυτό μας δεν υπάρχει τίποτε αξιοκατα­φρόνητο. Οποιαδήποτε σκέψη, όσο ασήμαντη και να είναι αξίζει να παρα­τηρηθεί. Οποιαδήποτε αρνητική συγκίνηση, αντίδραση κλπ πρέπει να πα­ρατηρηθεί.

19. Ο ΚΑΛΟΣ ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ
Το να αποσύρεται κανείς από τα καταστρε­πτικά αποτελέσματα της ζωής σε αυτούς τους σκο­τεινούς καιρούς, σίγουρα είναι πολύ δύσκολο αλλά απα­ραίτητο, ειδάλλως κατα­βροχθίζεται από την ζωή.
Οποιαδήποτε δουλειά που κάνει κανείς πάνω στον εαυτό του με σκοπό να πετύχει μια ψυχική και πνευματική ανάπτυξη, σχετί­ζεται πάντα με την απομόνωση, πολύ καλά κατα­νοημένη, αφού κάτω από την επί­δραση της ζωής, έτσι όπως πάντα την ζούμε, δεν είναι δυνατό να αναπτύ­ξουμε άλλο πράγμα από την προσωπικότητα.
Με κανένα τρόπο δεν εναντιωνόμαστε στην ανά­πτυξη της προ­σω­πικότητας. Σαφώς αυτή είναι αναγκαία στην ύπαρξη, όμως σίγουρα είναι κάτι καθαρά τεχνητό, δεν είναι το πραγματικό, το αληθινό σε μας.
Αν το φτωχό διανοούμενο θηλαστικό που λανθασμένα ονομάζε­ται άνθρωπος, δεν απομονώνεται, αλλά ταυτίζεται με όλα τα συμβάντα της πρακτικής ζωής και σπαταλά τις δυνάμεις του σε αρνητικές συγκι­νήσεις, σε προσωπικές αυτοθεωρήσεις και σε μάταιη ανούσια περιττο­λογία διφο­ρούμενης φλυαρίας, τίποτε το εποικοδομητικό, κανένα αλη­θινό στοιχείο δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα του, εκτός από όσα ανή­κουν στον κόσμο της μηχανικότητας.
Βέβαια, αυτός που θέλει να επιτύχει μέσα του την ανάπτυξη της Ουσίας, πρέπει να φτάσει στο σημείο να είναι ερμητικά κλει­στός. Αυτό αναφέρεται σε κάτι εσωτερικό που σχετίζεται στενά με την σιωπή.
Η φράση έρχεται από τα αρχαία χρόνια, όταν διδασκόταν κρυφά μία Διδασκαλία πάνω στην εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώ­που, η οποία σχε­τιζόταν με το όνομα του Ερμή.
Αν κάποιος θέλει να μεγαλώσει μέσα του κάτι αληθινό, είναι ξε­κά­θαρο ότι πρέπει να αποφύγει την διαρροή των ψυχικών του ενερ­γειών.
Όταν ένας έχει διαρροές ενέργειας και δεν βρίσκεται απομο­νω­μένος στο εσωτερικό του είναι αναντίρρητο ότι δε θα μπορέσει να κα­τορθώσει να αναπτύξει κάτι αληθινό στον ψυχισμό του.
Η συνηθισμένη και τρέχουσα καθημερινή ζωή θέλει να μας κα­τα­βροχθίσει αμείλικτα. Εμείς πρέπει να αγωνιζόμαστε καθημερινά ενάντια στην ζωή. Πρέπει να μάθουμε να κολυμπάμε αντίθετα στο ρεύμα...
Η Δουλειά αυτή βαδίζει αντίθετα από την ζωή, πρόκειται για κάτι διαφορετικό από εκείνη όλων των ημερών που και όμως πρέπει να ασκή­σουμε από στιγμή σε στιγμή. Θέλω να αναφερθώ στην Επα­νά­σταση της Συνείδησης.
Είναι φανερό ότι αν η στάση μας μπρος στην καθημερινή ζωή εί­ναι βασικά λανθα­σμένη, αν νομίζουμε ότι όλα πρέπει να μας πάνε καλά «γιατί έτσι», θα έλθουν οι απογοητεύσεις...
Οι άνθρωποι θέλουν να τους έρχονται τα πράγματα καλά «γιατί έτσι», γιατί πρέπει όλα να πηγαίνουν σύμφωνα με τα σχέδιά τους. Όμως η ωμή πραγματικότητα είναι διαφορετική, όσο κανείς δεν αλλά­ζει εσωτε­ρικά θα είναι πάντα θύμα των περιστάσεων του αρέσει ή δεν του αρέσει.
Λέγονται και γράφονται για την ζωή πολλές συναισθηματικές ανοη­σίες, όμως αυτό το βιβλίο της Επαναστατικής Ψυχολογίας είναι διαφορε­τικό.
Αυτή η Διδασκαλία πηγαίνει στην ρίζα, στα συγκεκριμένα γεγο­νότα τα ξεκάθαρα και οριστικά. Βεβαιώνει με έμφαση ότι το δια­νοού­μενο ζώο που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος είναι ένα μη­χανικό δίποδο, ασυ­νείδητο, κοιμισμένο.
Ο «Καλός Οικοδεσπότης» ποτέ δεν θα δεχόταν την Επαναστα­τική Ψυχολογία. Εκτελεί όλα του τα καθήκοντα σαν πατέρας, σύζυ­γος κλπ και για τούτο σκέφτεται για τον εαυτό του το καλύτερο. Όμως εξυπηρετεί μόνο τους σκοπούς της φύσης και αυτό είναι όλο.
Αντίθετα θα πούμε ότι επίσης υπάρχει ο Καλός Οικοδεσπό­της που κολυμπάει αντίθετα στο ρεύμα, που δεν θέλει να αφεθεί να κατα­βροχθι­σθεί από την ζωή. Όμως αυτά τα άτομα είναι πολύ λιγοστά στον κόσμο, ποτέ δεν αφθονούν.
Όταν κανείς σκέφτεται σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του βι­βλίου της Επαναστατικής Ψυχολογίας, αποκτά μια σωστή όραση της ζωής.

20. ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ
Να παρατηρούμε και να αυτοπαρατηρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά, εν τούτοις και τα δύο απαιτούν προσοχή.
Στην παρατήρηση η προσοχή κατευ­θύ­νεται προς τα έξω, προς τον εξωτερικό κόσμο μέσα από τα παράθυρα των αισθή­σεων.
Στην αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας η προσοχή κατευθύνεται προς τα μέσα και για αυτό οι αισθήσεις της εξωτερικής αντίληψης δεν χρησι­μεύουν. Αυτό είναι ένας λόγος περισσότερο από αρκετός για είναι δύσκολη για τον νεοφώτιστο η παρατήρηση των εσώτερών του ψυ­χολογι­κών διαδι­κασιών.
Το σημείο εκκίνησης της επίσημης επιστήμης στην πρακτική της πλευρά είναι αυτό που μπορεί να παρατηρηθεί. Το σημείο εκκί­νησης της Δουλειάς πάνω στον εαυτό μας είναι η αυτοπαρατήρηση, αυτό που μπορεί να αυτοπαρατηρηθεί.
Αναμφισβήτητα αυτά τα δύο σημεία εκκίνησης που αναφέρο­νται παραπάνω μας οδηγούν σε κατευθύνσεις τελείως διαφορετικές.
Θα μπορούσε κανείς να γεράσει μπλεγμένος ανάμεσα στα αδιάλ­λα­κτα δόγματα της επίσημης επιστήμης, μελετώντας εξωτε­ρικά φαινό­μενα, παρατηρώντας κύτταρα, άτομα, μόρια, ήλιους, αστέρια, κομήτες κλπ χω­ρίς να πειραματισθεί μέσα στον εαυτό του καμιά ριζική αλλαγή.
Το είδος της γνώσης που μετατρέπει κάποιον εσωτερικά, ποτέ δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα από την εξωτερική παρατή­ρηση.
Η αληθινή γνώση που μπορεί πραγματικά να προκαλέσει μέσα μας μια βασική, εσωτερική αλλαγή, έχει σαν βάση την άμεση αυτο­πα­ρατή­ρηση του εαυτού μας.
Επείγει να πούμε στους γνωστικούς σπουδαστές μας να πα­ρατη­ρούν τους εαυτό τους, και με ποια έννοια πρέπει να αυτοπαρατη­ρού­νται και τους λόγους για αυτό.
Η παρατήρηση είναι ένα μέσο για να τροποποιήσουμε τις μη­χα­νικές συνθήκες του κόσμου. Η εσωτερική αυτοπαρατήρηση είναι ένα μέσο για να αλλάξουμε εσώτερα.
Σαν συνέπεια ή πόρισμα όλων αυτών μπορούμε και πρέπει να βε­βαιώσουμε με έμφαση ότι υπάρχουν δύο είδη γνώσης: η εξωτερική και η εσωτερική και ότι μόνο αν έχουμε μέσα μας το μαγνητικό κέ­ντρο που μπορεί να διαφοροποιεί τις ποιότητες της γνώσης, η ανάμιξη αυτή των διατάξεων ιδεών δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην σύγχυση.
Μεγαλοπρεπείς ψευτοεσωτεριστικές διδασκαλίες με έκδηλη βα­θιά επιστημονικότητα ανήκουν στην περιοχή αυτού που μπορεί να πα­ρα­τηρη­θεί, και όμως γίνονται αποδεκτές από πολλούς υποψήφιους σαν εσωτε­ρική γνώση.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε δύο κόσμους τον εξωτερικό και τον εσωτερικό. Ο πρώτος γίνεται αντιληπτός από τις πέντε αι­σθήσεις της εξωτερικής αντίληψης. Ο δεύτερος μπορεί να γίνει αντι­ληπτός μόνο μέσα από την Αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρη­σης.
Σκέψεις, ιδέες, συγκινήσεις, επιθυμίες, ελπίδες, απογοητεύσεις κλπ είναι εσωτερικές, αόρατες για τις συνηθισμένες αισθήσεις τις κοι­νές και τρέχουσες και δίχως άλλο είναι για μας πιο πραγ­ματικές από το τραπέζι της τραπεζαρίας ή τις πολυθρόνες του σαλονιού.
Σίγουρα εμείς ζούμε πιο πολύ στον εσωτερικό μας κόσμο παρά στον εξωτερικό, αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο.
Στους Εσωτερικούς Κόσμους μας, στον εσωτερικό μας κόσμο αγα­πάμε, επιθυμούμε, υποψιαζόμαστε, απολαμβάνουμε, ευλογούμε, κατα­ριόμαστε, ποθούμε, υποφέρουμε, εξαπατούμαστε, επιβρα­βευόμα­στε κλπ, κλπ, κλπ.
Αναμφισβήτητα οι δύο κόσμοι εσωτερικός και εξωτερικός μπο­ρούν να επαληθευτούν εμπειρικά. Ο εξωτερικός κόσμος είναι αυτός που μπορεί να παρατηρηθεί. Ο εσωτερικός κόσμος είναι αυτός που μπορεί να αυτο­παρατηρηθεί στον ίδιο μας τον εαυτό και μέσα μας εδώ και τώρα.
Αυτός που θα ήθελε αληθινά να γνωρίσει τους Εσωτερικούς Κό­σμους του πλανήτη Γη, του Ηλιακού Συστήματος ή του Γαλαξία όπου ζούμε, πρέπει να γνωρίσει πρώτα τον εσωτερικό του κόσμο, την ιδιαί­τερη εσωτερική ζωή του, τους προσωπι­κούς του Εσωτερικούς Κό­σμους. «Άν­θρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το Σύμπαν και τους Θε­ούς».
Όσο πιο πολύ εξερευνά κανείς αυτόν τον Εσωτερικό Κόσμο που ονομάζεται «Ένας Εαυτός», τόσο περισσότερο θα καταλαβαίνει ότι ζει συγχρόνως σε δύο κόσμους, σε δύο πραγματικότητες, σε δύο περιοχές την εξωτερική και την εσωτερική.
Με τον ίδιο τρόπο που είναι σε κάποιον απαραίτητο να μάθει να βαδίζει στον εξωτερικό κόσμο για να μην πέσει στον γκρεμό, να μην ξε­στρατίσει από τους δρόμους της πόλης, να διαλέξει τους φίλους του, να μην σχετίζεται με διεστραμμένους, να μην τρώει δηλητήριο κλπ, έτσι επί­σης μέσα από την Ψυχολογική Δουλειά πάνω στον εαυτό μας, μαθαί­νουμε να βαδίζουμε στον Εσωτερικό Κόσμο που μπορεί να διε­ρευνη­θεί μέσα από την αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας.
Πραγματικά η Αίσθηση της αυτοπαρατήρησης του εαυτού μας βρί­σκεται σε ατροφική κατάσταση στο εκφυλισμένο ανθρώπινο γέ­νος αυτής της σκοτεινής εποχής που ζούμε.
Στον βαθμό που επιμένουμε στην αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας, η Αίσθηση της εσώτερης μας αυτοπαρατήρησης θα αναπτύσσεται κανο­νικά.

21. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ
Η Εσώτερη Αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας είναι ένα πρα­κτικό μέσο για να πετύχουμε μια ριζική μετατροπή.
Γνώση και παρατήρηση διαφέρουν. Πολλοί συγχέουν την πα­ρατή­ρηση του εαυ­τού τους με την γνώση τους. Γνωρίζουμε ότι βρι­σκόμαστε καθισμένοι σε μια καρέκλα σε κά­ποιο δωμάτιο, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πα­ρατηρούμε την καρέκλα.
Γνωρίζουμε σε μια δεδομένη στιγμή ότι βρισκόμαστε σε κάποια αρνητική κατά­σταση, με κάποιο πρόβλημα, απασχολη­μένοι με αυτό ή εκείνο το ζή­τημα, σε κα­τάσταση ταραχής ή αβεβαι­ότητας κλπ, αλλά αυτό δεν ση­μαίνει ότι το πα­ρατηρούμε.
Αισθάνεστε αντιπάθεια για κάποιον; Σας προδιαθέτει άσχημα ένα συγκεκριμένο πρόσωπο; Γιατί; Εσείς θα πείτε ότι γνωρίζετε αυτό το πρό­σωπο... Παρακαλώ! Παρατηρείστε το, το γνωρίζω ποτέ δεν είναι παρα­τηρώ. Ας μην συγχέουμε το γνωρίζω με το παρατηρώ...
Η παρατήρηση του εαυτού μας που είναι 100% ενεργητική, είναι ένα μέσο για την αλλαγή του εαυτού μας, ενώ η γνώση που εί­ναι παθη­τική δεν είναι.
Σίγουρα το να γνωρίζουμε δεν είναι μια πράξη προσοχής. Η προ­σοχή που διευθύνεται προς τον εσωτερικό εαυτό μας, προς ότι συμβαί­νει στο εσωτερικό μας, ναι είναι κάτι θετικό, ενεργητικό...
Μέσα από την περίπτωση ενός ατόμου που αντιπαθούμε, γιατί έτσι, γιατί έτσι μας κάνει κέφι και πολλές φορές χωρίς κανένα λόγο, παρατηρεί κανείς την πληθώρα των σκέψεων που συσσωρεύονται στο νου, το σύ­νολο των φωνών που μιλούν και φωνάζουν άτακτα μέσα μας, αυτά που λένε, τις δυσάρεστες συγκινήσεις που αναβλύζουν στο εσωτερικό μας, την δυσάρεστη γεύση που αφήνουν όλα τούτα στον ψυχισμό μας κλπ, κλπ, κλπ.
Ολοφάνερα, σε μια τέτοια κατάσταση προσέχουμε επίσης ότι εσω­τερικά συμπεριφερόμαστε πολύ άσχημα προς το πρόσωπο που αντιπα­θούμε.
Όμως για να τα δούμε όλα αυτά χρειάζεται αναμφισβήτητα μια προσοχή που να διευθύνεται σκόπιμα προς το εσωτερικό του εαυτού μας, όχι μια παθητική προσοχή.
Η δυναμική προσοχή πραγματικά προέρχεται από την πλευρά του παρατη­ρητή, ενώ οι σκέψεις και οι συγκινήσεις ανήκουν στην πλευρά του παρατηρούμενου.
Όλα αυτά μας κάνουν να καταλάβουμε ότι το «γνωρίζω» είναι κάτι απόλυτα παθητικό και μηχανικό, σε αντίθεση με την παρα­τήρηση του εαυτού μας που είναι συνειδητή πράξη.
Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι δεν υπάρχει η μηχανική πα­ρα­τήρηση του εαυτού μας, όμως η παρατήρηση αυτού του είδους δεν έχει τίποτε να κάνει με την ψυχολογική αυτοπαρατήρηση στην οποία αναφε­ρόμαστε.
Το να σκεφτόμαστε και το να παρατηρούμε καταλήγουν επίσης πολύ διαφορετικά. Οποιοδήποτε άτομο μπορεί να έχει την πο­λυτέλεια του να σκέφτεται για τον εαυτό του ότι θέλει, τούτο όμως δεν ση­μαίνει ότι παρατηρείται πραγματικά.
Χρειάζεται να δούμε τα διάφορα Εγώ σε δράση, να τα ανακαλύ­ψουμε μέσα στον ψυχισμό μας, να καταλάβουμε ότι μέσα στο καθένα τους υπάρχει ένα ποσοστό της ίδιας μας της συνείδησης, να μετανοή­σουμε που τα δημιουργήσαμε κλπ.
Τότε θα αναφωνήσουμε: Τι κάνει λοιπόν αυτό το Εγώ; Τι λέει; Τι θέλει; Γιατί με βασανίζει με την λαγνεία του; Με τον θυμό του; κλπ, κλπ, κλπ.
Τότε θα δούμε μέσα μας όλο αυτό το τρένο από σκέψεις, συ­γκι­νή­σεις, επιθυμίες, πάθη, ιδιωτικές κωμωδίες, προσωπικά δρά­ματα, επε­ξερ­γασμένα ψέματα, ομιλίες, δικαιολογίες, νοσηρότητες, κρεβάτια ηδονής, σκηνές ασέλγειας κλπ, κλπ, κλπ.
Πολλές φορές πριν κοιμηθούμε, την ορισμένη στιγμή της μετά­βα­σης από την εγρήγορση στον ύπνο, αισθανόμαστε διάφορες φωνές μέσα στον ίδιο μας τον νου να μιλούν μεταξύ τους. Είναι τα διάφορα Εγώ που πρέπει να σπάσουν εκείνες τις στιγμές κάθε σύνδεση με τα διάφορα κέ­ντρα της οργανικής μας μηχανής, με σκοπό να βυθιστούν στον μοριακό κόσμο της Πέμπτης Διάστασης.

22. Η ΦΛΥΑΡΙΑ
Καταλήγει επείγον, αμετάθετο, μη αναβλητό, να παρατηρήσουμε την εσω­τερική φλυαρία και τον ακριβή χώρο από όπου προέρχεται.
Αναμφισβήτητα η εσφαλμένη εσωτε­ρική φλυαρία είναι η Αι­τία των Αιτιών πολ­λών δυσάρεστων και δυσαρμονικών ψυχι­κών καταστάσεων στο παρόν και στο μέλ­λον επί­σης.
Σαφώς αυτή η μάταιη, ανούσια περιτ­το­λογία διφορούμενης φλυα­ρίας και γενικό­τερα κάθε επιζήμια, βλαβερή, παράλογη συ­ζήτηση που εκδηλώνεται στον εξωτερικό κόσμο, έχουν την προέλευσή τους στην εσφαλμένη εσωτερική συνομι­λία.
Ξέρουμε ότι υπάρχει στην Γνώση η εσωτεριστική πρα­κτική της εσω­τερικής σιωπής, αυτό το γνωρίζουν οι οπαδοί μας της Τρίτης Κά­μαρας.
Δεν είναι περιττό να πούμε με πλήρη σαφήνεια ότι η εσωτερική σιωπή οφείλει να αναφέρεται συγκεκριμένα σε κάτι πολύ ακριβές και κα­θορισμένο.
Όταν η διαδικασία της σκέψης εξαντλείται ηθελημένα στην διάρ­κεια του βαθύ εσωτερικού διαλογισμού, πετυχαίνεται η εσωτερική σιωπή, όμως δεν είναι αυτό που θέλουμε να εξηγήσουμε στο παρόν κεφάλαιο.
Ούτε το να «αδειάσει ο νους» ή «να μείνει λευκός» για να επιτύ­χουμε πραγματικά την εσωτερική σιωπή, είναι αυτό που προσπα­θούμε να εξηγήσουμε τώρα σε αυτές τις παραγράφους.
Το να ασκούμε την εσωτερική σιωπή, στην οποία αναφερό­μαστε, δεν σημαίνει επίσης να εμποδίζουμε κάτι να εισχωρήσει στο νου.
Πραγματικά μιλάμε αυτή την στιγμή για ένα είδος εσωτερικής σιω­πής πολύ διαφορετικό. Δεν πρόκειται για κάτι απροσδιόριστο και γενικό.
Θέλουμε να ασκήσουμε την εσωτερική σιωπή σε σχέση με κάτι που ήδη υπάρχει στο νου: πρόσωπο, γεγονός, προσωπικό ή ξένο πρό­βλημα, αυτό που μας διηγήθηκαν, αυτό που έκανε ο τάδε κλπ, αλλά χωρίς να τα αγγίξουμε με την εσωτερική γλώσσα, χωρίς εσώτερη συ­ζήτηση.
Το να μάθουμε να σωπαίνουμε όχι μόνο με την εξωτερική γλώσσα, αλλά ακόμα και με την μυστική, εσωτερική γλώσσα ακόμα, καταλήγει εξαιρετικό, θαυμάσιο.
Πολλοί σωπαίνουν εξωτερικά, όμως με την εσωτερική τους γλώσσα γδέρνουν ζωντανό τον πλησίον. Η δηλητηριώδης και μοχθηρή εσωτερική φλυαρία προκαλεί εσωτερική σύγχυση.
Αν παρατηρήσουμε την εσφαλμένη, εσωτερική φλυαρία θα δούμε ότι είναι φτιαγμένη από αλήθειες μισές ή από αλήθειες που σχετίζονται μεταξύ τους με τρόπο λίγο πολύ ανακριβή ή κάτι που προστέ­θηκε ή αφαι­ρέθηκε.
Δυστυχώς η συγκινησιακή μας ζωή βασίζεται αποκλειστικά στην αυτοσυμπάθεια.
Σαν άκρον άωτον της τόσης ατιμίας συμπαθούμε μόνο τους εαυ­τούς μας, το τόσο αγαπημένο μας Εγώ, και αισθανόμαστε αντιπάθεια μέχρι και μίσος για αυτούς που δεν μας συμπαθούν.
Αγαπούμε τους εαυτούς μας υπερβολικά, είμαστε ναρκισσι­στές 100%. Αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο.
Όσο συνεχίζουμε να είμαστε αποκλεισμένοι στην αυτοσυ­μπά­θεια, οποιαδήποτε ανάπτυξη του Είναι γίνεται κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Χρειάζεται να βλέπουμε την ξένη άποψη. Είναι επείγον να ξέ­ρουμε να μπαίνουμε στην θέση των άλλων.
«Όλα όσα θέλετε να κάνουν σε εσάς οι άνθρωποι, να κάνετε και εσείς σε αυτούς» Ματθαίος: κεφ7, παρ 12.
Αυτό που πραγματικά μετράει σε αυτές τις μελέτες, είναι ο τρό­πος που συμπεριφέρονται οι άνθρωποι ο ένας προς τον άλλο εσωτερικά και αόρατα.
Δυστυχώς ακόμη και αν είμαστε πολύ ευγενικοί, μέχρι και ειλι­κρι­νείς μερικές φορές, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αόρατα και εσωτε­ρικά συ­μπεριφερόμαστε πολύ άσχημα μεταξύ μας.
Άτομα φαινομενικά πολύ καλόκαρδα, σέρνουν τους ομοίους τους, καθημερινά, μέχρι την μυστική σπηλιά του εαυτού τους, για να κάνουν με αυτούς κάθε τι που επιθυμούν (ταπεινώσεις, κοροϊδίες, γελοιοποιήσεις κλπ).

23. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Ο κόσμος των σχέσεων έχει τρεις όψεις πολύ διαφορετικές που χρειάζεται να ξεκαθαρί­σουμε με ακριβή τρόπο.
Πρώτη: Είμαστε συσχετισμένοι με το πλανητικό σώμα, δηλαδή το φυσικό σώμα.
Δεύτερη: ζούμε στον πλανήτη Γη και σαν λογική συνέπεια σχετιζό­μαστε με τον εξωτερικό κόσμο και με τα ζητήματα που μας αφορούν: οι­κογενειακά, εμπορικά, χρη­ματικά, ζητήματα καθηκόντων, επαγγελμα­τικά, πολι­τικά κλπ, κλπ, κλπ.
Τρίτη: η σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του τον ίδιο. Για την πλειοψηφία των ανθρώπων, αυτού του είδους η σχέση δεν έχει την πα­ρα­μικρή σημασία.
Δυστυχώς τους ανθρώπους τους ενδιαφέρουν μόνον τα δύο πρώτα είδη σχέσεων. Αντιμετωπίζουν το τρίτο είδος με την πιο από­λυτη αδιαφο­ρία.
Τροφή, υγεία, χρήματα, επιχειρήσεις αποτελούν πραγμα­τικά τις κύ­ριες ανησυχίες του διανοούμενου ζώου που λαν­θασμένα ονομάζεται άν­θρωπος.
Έτσι λοιπόν: γίνεται φανερό ότι τόσο το φυσικό σώμα όσο και τα ζητήματα του κόσμου είναι εξωτερικά για μας.
Το Πλανητικό Σώμα (φυσικό σώμα) άλλοτε αρρωσταίνει, άλ­λοτε είναι καλά και ούτω καθ’ εξής.
Νομίζουμε πάντα ότι έχουμε κάποια γνώση γύρω από το φυ­σικό μας σώμα, όμως στην πραγματικότητα ούτε οι καλύτεροι επι­στήμονες του κόσμου δεν ξέρουν πολλά γύρω από το οστέινο και σάρκινο σώμα μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το φυσικό σώμα λόγω της τρομα­κτι­κής και περίπλοκης οργάνωσής του, βρίσκεται πολύ πιο πέρα από την κατα­νόησή μας.
Σε ότι αφορά την δεύτερη μορφή σχέσεων είμαστε πάντοτε θύ­ματα των περιστάσεων. Είναι αξιοθρήνητο που ακόμη δεν έχουμε μά­θει να προκαλούμε συνειδητά τα γεγονότα.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που είναι ανίκανοι να προσαρμοστούν με οτιδήποτε ή με οποιονδήποτε ή να έχουν πραγματική επιτυχία στην ζωή.
Αντιμετωπίζοντας τον εαυτό μας από την πλευρά της Εσωτε­ρικής Γνωστικής Δουλειάς, γίνεται επείγον να εξακριβώσουμε σε ποια από τις τρεις μορφές σχέσεων έχουμε ελλείψεις.
Μπορεί να συμβεί το συγκεκριμένο γεγονός να είμαστε εσφαλ­μένα συσχετισμένοι με το φυσικό σώμα και κατά συνέπεια να είμαστε άρρω­στοι.
Μπορεί να συμβεί να είμαστε άσχημα συσχετισμένοι με τον εξω­τε­ρικό κόσμο και σαν αποτέλεσμα να έχουμε προστριβές, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα κλπ, κλπ, κλπ .
Μπορεί να είμαστε άσχημα συσχετισμένοι με τον ίδιο μας τον εαυτό και συνεπώς να υποφέρουμε πολύ από έλλειψη εσωτερικής φώ­τι­σης.
Ολοφάνερα αν η λάμπα του δωματίου μας δεν είναι συνδεδεμένη με την ηλεκτρική εγκατάσταση, το υπνοδωμάτιό μας θα βρίσκεται στα σκο­τάδια.
Όσοι υποφέρουν από έλλειψη εσωτερικής φώτισης, πρέπει να συν­δέσουν τον νου τους με τα Ανώτερα Κέντρα του Είναι τους.
Αναμφισβήτητα χρειάζεται να εγκαταστήσουμε σωστές σχέσεις όχι μόνο με το Πλανητικό μας Σώμα (φυσικό σώμα) και τον εξωτερικό κό­σμο, αλλά επίσης με κάθε ένα από τα μέρη του ίδιου μας του Είναι.
Οι απαισιόδοξοι άρρωστοι, κουρασμένοι από τους τόσους για­τρούς και τα φάρμακα, δεν επιθυμούν πια να θεραπευθούν. Οι αισιόδο­ξοι άρρω­στοι αγωνίζονται για να ζήσουν.
Στο καζίνο του Μόντε Κάρλο πολλοί εκατομμυριούχοι, που έχα­σαν την περιουσία τους στο παιχνίδι, αυτοκτόνησαν. Εκατομμύ­ρια φτωχές μητέρες εργάζονται για να θρέψουν τα παιδιά τους.
Είναι αμέτρητοι οι απογοητευμένοι υποψήφιοι που από έλλειψη ψυχικών δυνάμεων και εσωτερικής φώτισης απαρνήθηκαν την Εσω­τερι­στική Δουλειά πάνω στον εαυτό τους. Λίγοι είναι αυτοί που ξέ­ρουν να επωφεληθούν από τις αντιξοότητες.
Σε καιρούς αυστηρού πειρασμού, ερήμωσης και απελπισίας, πρέπει κανείς να επικαλεσθεί την εσώτερη ανάμνηση του εαυτού του.
Στα βάθη του καθενός μας βρίσκεται η Τονανζίν των Αζ­τέκων, η Στέλλα Μάρις, η Αιγύπτια Ίσις, ο Θεός Μητέρα που μας περιμένει, για να γιατρέψει την πονεμένη καρδιά μας.
Όταν κάποιος προκαλεί στον εαυτό του το σοκ της «Ανάμνησης του Εαυ­τού του», παράγεται στα αλήθεια μια θαυματουργή αλλαγή σε κάθε εργασία του σώματος κατά τρόπον ώστε τα κύτταρα να δέχονται μια δια­φορετική τροφή.

24. ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Έφτασε η στιγμή να αναλογιστούμε πολύ σοβαρά πάνω σε αυτό που λέγε­ται «εσω­τερική θεώρηση».
Δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με την καταστροφική εμφάνιση της «εσώτερης αυτοθεώρησης». Αυτή εκτός του ότι υπνωτίζει την συνείδηση, μας κάνει να χάνουμε πάρα πολλή ενέρ­γεια.
Αν δεν έπεφτε κανείς στο λάθος να ταυτιστεί τόσο με τον εαυτό του, η εσωτερική αυτοθεώρηση θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Όταν ένας ταυτίζεται με τον εαυτό του, τον αγαπάει υπερβο­λικά, αισθάνεται συμπόνια για αυτόν, αυτοθεωρείται, σκέφτεται ότι πά­ντοτε συ­μπεριφέρθηκε πολύ καλά με τον τάδε, τον δείνα, την γυναίκα του, τα παι­διά του κλπ, ότι κανείς δεν μπόρεσε να το εκτιμήσει κλπ. Τελικά είναι ένας άγιος και όλοι οι άλλοι κάποιοι κακόβουλοι, κάποιοι πα­λιάνθρωποι.
Μια από τις συνηθισμένες μορφές εσώτατης αυτοθεώρησης είναι η ανησυχία για το τι θα μπορούσαν να σκεφτούν οι άλλοι για μας. Ίσως υποθέτουν ότι δεν είμαστε τίμιοι, ειλικρινείς, φιλαλήθεις, γενναίοι κλπ.
Το πιο περίεργο από όλα αυτά είναι ότι αγνοούμε αξιοθρήνητα την τεράστια απώλεια ενεργείας που μας φέρνουν αυτού του είδους οι ανησυ­χίες.
Πολλές εχθρικές στάσεις σε ορισμένα πρόσωπα που κανένα κακό δεν μας έχουν κάνει, οφείλονται ακριβώς σε τέτοιες ανησυχίες που δη­μιουργούνται από την εσωτερική αυτοθεώ­ρηση.
Σε τέτοιες περιστάσεις, επειδή αγαπάμε τόσο πολύ τον εαυτό μας αυτοθεωρούμενοι με τέτοιον τρόπο, είναι σαφές ότι το Εγώ ή καλύτερα θα λέγαμε τα Εγώ αντί να εξαλειφθούν, ενδυναμώνονται τότε τρομα­κτικά.
Όταν ταυτίζεται κανείς με τον εαυτό του, συμπονά τον εαυτό του πολύ για την ίδια του την κατάσταση, μέχρι και φτάνει να κάνει λογα­ρια­σμούς.
Έτσι που σκέφτεται ότι ο τάδε, ο δείνα, ότι ο νονός, ότι η νονά, ότι ο γείτο­νας, ότι το αφεντικό, ότι ο φίλος κλπ δεν τον πλήρωσαν όπως έπρεπε για όλες τις προαναφερθείσες καλοσύνες του και εγκλωβισμένος σε αυτά, καταντά ανυπόφορος και βαρετός για όλον τον κό­σμο.
Με ένα τέτοιο άτομο, πρακτικά, δεν μπορεί να μιλήσει κα­νείς, γιατί οποιαδήποτε συζήτηση είναι σίγουρο ότι θα καταλήξει στο ση­μειωματά­ριο των λογαριασμών του και στις ταλαιπωρίες του για τις οποίες τόσο παινεύεται.
Είναι γραμμένο ότι στην Γνωστική Εσωτερική Δουλειά η ψυ­χική ανάπτυξη είναι δυνατή μόνο μέσω από της συγχώρησης προς τους άλ­λους.
Αν κανείς ζει από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό υποφέ­ρο­ντας για ότι του χρωστούν, για ότι του έκαναν, για τις πίκρες που τον πό­τισαν, πάντα με το ίδιο τραγούδι, τίποτε δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί στο εσωτερικό του.
Η Προσευχή του Κυρίου λέει: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών».
Το αίσθημα ότι μας χρωστάνε, ο πόνος για τα κακά που μας προκά­λεσαν εμποδίζει κάθε εσωτερική πρόοδο της ψυχής.
Ο μεγάλος Καμπίρ Ιησούς είπε: «Να έρθεις σε συμφωνία με τον αντίδικό σου γρήγορα, όσο είσαι στον δρόμο μαζί του, για να μην τύχει και σε παραδώσει ο αντίδικός σου στον δικαστή και ο δικαστής στον δεσμοφύλακα και ριχτείς στην φυλακή. Σε βεβαιώ ότι δεν θα βγεις από εκεί αν δεν πληρώσεις και τον τελευταίο κοδράντη». Ματθαίος κεφ. Ε, παρ. 25-26.
Αν μας χρωστούν, χρωστάμε. Αν απαιτήσουμε να μας πληρώ­σουν μέχρι και την τελευταία δεκάρα, οφείλουμε πρώτα να πληρώσουμε μέχρι και τον τελευταίο κοδράντη.
Αυτός είναι ο νόμος της αντεκδίκησης: «οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Φαύλος κύκλος, παράλογο.
Οι συγνώμες, η πλήρης ικανοποίηση και οι ταπεινώσεις που απαι­τούμε από τους άλλους για τα κακά που μας προκά­λεσαν, απαιτούνται επίσης και από εμάς, αν και θεωρούμε τους εαυ­τούς μας «ήμερα πρόβατα».
Το να τοποθετείται κανείς κάτω από μη αναγκαίους νόμους εί­ναι παράλογο. Καλύτερα είναι να βάζει τον εαυτό του κάτω από νέες επιρ­ροές.
Ο νόμος της Ευσπλαχνίας είναι μια επιρροή πολύ ανώτερη του νό­μου του βίαιου ανθρώπου: «οφθαλμό αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδό­ντος».
Είναι επείγον, απαραίτητο, αμετάθετο να πάρουμε θέση έξυπνα κάτω από τις θαυμαστές επιρροές της Εσωτερικής Γνωστικής Δουλειάς, να ξεχάσουμε ότι μας χρωστούν και να εξαλείψουμε στον ψυχισμό μας οποιαδήποτε μορφή αυτοθεώρησης.
Ποτέ δεν πρέπει να επιτρέπουμε μέσα μας συναισθήματα εκδίκη­σης, μνησικακίες, αρνητικές συγκινήσεις, αγωνίες για τα κακά που μας προκάλεσαν, βία, φθόνο, ακατάπαυστη ανάμνηση των οφειλών κλπ, κλπ, κλπ.
Η Γνώση είναι προορισμένη για εκείνους τους ειλικρινείς υποψή­φιους που πραγματικά θα ήθελαν να δουλέψουν και να αλλάξουν.
Αν παρατηρήσουμε τα πλήθη μπορούμε να αποδείξουμε με άμεσο τρόπο, ότι καθένας έχει το δικό του τραγούδι.
Καθένας τραγουδάει το δικό του ψυχολογικό τραγούδι. Θέλω να αναφερθώ με έμφαση σε αυτό το θέμα των ψυχολογικών λογα­ριασμών, το να αισθάνεται κανείς ότι του χρωστάνε, να παραπονιέ­ται, να αυτοθεωρεί­ται κλπ.
Μερικές φορές ο κόσμος τραγουδάει το τραγούδι τους γιατί έτσι, χωρίς να τον κουρδίσει κανείς, χωρίς να του δίνει θάρρος κα­νείς και σε άλλες περιπτώσεις μετά από κάμποσα ποτήρια κρασί...
Εμείς λέμε ότι το ανιαρό μας τραγούδι πρέπει να εξαλειφτεί. Αυτό μας κάνει ανίκανους εσωτερικά, μας κλέβει πολλή ενέργεια.
Σε θέματα Επαναστατικής Ψυχολογίας, κάποιος που τραγουδάει υπερβολικά καλά (δεν αναφερόμαστε στην ωραία φωνή, ούτε στο φυσικό τραγούδι) σίγουρα δεν μπορεί να πάει μακρύτερα από τον εαυτό του, μέ­νει στο παρελθόν...
Ένα πρόσωπο που εμποδίζεται από θλιβερά τραγούδια δεν μπορεί να αλλάξει το Υπαρξιακό του Είναι του, δεν μπορεί να πάει μακρύτερα από αυτό που είναι.
Για να περάσει κανείς σε Ανώτερο Επίπεδο του Είναι πρέπει ακρι­βώς να σταματήσει να είναι αυτό που είναι. Χρειάζεται να μην είμαστε αυτό που είμαστε. Αν συνεχίζουμε να είμαστε αυτό που είμαστε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε σε ένα Ανώτερο Επίπεδο του Είναι.
Στο πεδίο της πρακτικής ζωής συμβαίνουν ασυνήθιστα πράγ­ματα. Πολύ συχνά κάποιο οποιοδήποτε άτομο δένεται με φιλία με ένα άλλο, μόνο γιατί του είναι εύκολο να του τραγουδάει το τραγούδι του.
Δυστυχώς τέτοιου είδους σχέσεις τελειώνουν, όταν του τραγουδι­στή ζητηθεί να σωπάσει, να αλλάξει δίσκο, να μιλήσει για άλλα πράγ­ματα, κλπ.
Τότε ο μνησίκακος τραγουδιστής φεύγει να αναζητήσει νέο φίλο, κάποιον που είναι διατεθειμένος να τον ακούει για απεριόριστο χρόνο.
Κατανόηση απαιτεί ο τραγουδιστής, κάποιον που να τον κατα­λα­βαίνει, Σα να είναι εύκολο να καταλάβεις έναν άλλον άνθρωπο.
Για να καταλάβεις έναν άλλον άνθρωπο πρέπει ακριβώς να καταλά­βεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Δυστυχώς ο καλός τραγουδιστής νομίζει ότι καταλαβαίνει τον εαυτό του.
Είναι πολλοί οι απογοητευμένοι τραγουδιστές που διαψεύστηκαν, που τραγου­δάνε το τραγούδι ότι δεν τους καταλαβαίνουν, και ονειρεύο­νται ένα θαυμαστό κόσμο όπου αυτοί θα είναι οι κεντρικές μορφές.
Εντούτοις δεν τραγουδούν όλοι οι τραγουδιστές δημόσια. Υπάρ­χουν επίσης και οι συγκρατημένοι. Δεν τραγουδούν το τραγούδι τους από ευθείας όμως το τραγουδούν μυστικά.
Είναι άτομα που δούλεψαν πολύ, που υπέφεραν υπερβολικά, που αισθάνονται εξαπατημένοι, σκέφτονται ότι η ζωή τους χρω­στάει όλα εκείνα που ποτέ δεν φάνηκαν ικανοί να πετύχουν.
Αισθάνονται μια εσωτερική λύπη συνήθως, μιαν αίσθηση μο­νοτο­νίας και τρομερής ανίας, εσωτερική κούραση ή απογοήτευση γύρω από όπου στοιβάζονται οι σκέψεις.
Αναμφισβήτητα τα κρυφά τραγούδια μας κλείνουν το πέρα­σμα στο δρόμο της Εσωτερικής Αυτοπραγμάτωσης του Είναι.
Δυστυχώς, τέτοια κρυφά εσωτερικά τραγούδια περνούν απαρατή­ρητα από εμάς τους ίδιους, εκτός και αν τα παρατηρήσουμε σκόπιμα.
Σαφώς κάθε παρατήρηση του εαυτού μας αφήνει το φως να περάσει μέσα μας, στα εσώτερα βάθη μας.
Καμιά εσώτερης αλλαγή δεν θα μπορούσε να συμβεί στον ψυχισμό μας, εκτός και αν έρθει στο φως της παρατήρησης του εαυτού μας.
Είναι απαραίτητο να παρατηρούμε τον εαυτό μας όταν εί­μαστε μό­νοι μας με τον ίδιο τρόπο όπως όταν σχετιζόμαστε με τους άλλους.
Όταν κάποιος είναι μόνος του παρουσιάζονται Εγώ πολύ διαφορε­τικά, σκέψεις πολύ διαφορετικές, αρνητικές συγκινήσεις κλπ.
Δεν έχουμε πάντα καλή συνοδεία όταν είμαστε μόνοι μας. Είναι σχεδόν φυσιολογικό, είναι πολύ φυσικό να έχουμε πολύ κακή συ­νοδεία σε πλήρη μοναξιά. Τα περισσότερο αρνητικά και επικίνδυνα Εγώ παρου­σιά­ζονται όταν είμαστε μόνοι μας.
Αν θέλουμε να μετατραπούμε ριζικά χρειάζεται να θυσιάσουμε τους ίδιους μας τους πόνους.
Πολλές φορές εκφράζουμε τους πόνους μας με έναρθρα ή άναρθρα τραγούδια.

25. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΡΟΠΗ
Ένας άνθρωπος είναι ότι είναι η ζωή του. Αν ένας άνθρωπος δεν αλλάξει τίποτα μέσα του, αν δεν μετατρέψει ριζικά την ζωή του, αν δεν δουλέψει με τον εαυτό του χάνει άθλια τον καιρό του.
Ο θάνατος είναι η επιστροφή στην ίδια την αρχή της ζωής του με την δυνατότητα της επανάληψής της ξανά.
Πολλά ειπώθηκαν στην ψευτοεσωτεριστική και ψευτοαπο­κρυφι­στική λογοτεχνία πάνω στο θέμα των διαδοχικών ζωών. Κα­λύτερα είναι να ασχοληθούμε με τις διαδοχικές υπάρξεις.
Η ζωή του καθενός μας, με όλες της τις περιόδους, είναι πάντα η ίδια που επαναλαμβάνεται από ύπαρξη σε ύπαρξη μέσα στους αναρίθμη­τους αιώνες.
Αναμφισβήτητα συνεχίζουμε στα σπέρματα των απογόνων μας, αυτό είναι κάτι που έχει ήδη αποδειχθεί.
Η ζωή καθενός μας ιδιαίτερα είναι μια ζωντανή ταινία που όταν πε­θαίνουμε την φέρνουμε μαζί μας στην αιωνιότητα στην αιωνιότητα.
Καθένας μας παίρνει την ταινία του και την ξαναφέρνει για να την προβάλει πάλι στην οθόνη μιας καινούριας ύπαρξης.
Η επανάληψη των δραμάτων, των κωμωδιών και των τραγω­διών εί­ναι ένα βασικό αξίωμα του Νόμου της Υποτροπής.
Σε κάθε νέα ύπαρξη επαναλαμβάνονται πάντα οι ίδιες περιστάσεις. Οι ηθοποιοί τέτοιων σκηνών που πάντοτε επαναλαμβάνο­νται, είναι αυτά τα πλήθη που ζουν μέσα στο εσωτερικό μας: τα Εγώ.
Αν διαλύσουμε τους ηθοποιούς αυτούς, αυτά τα Εγώ τα οποία προ­καλούν τις πάντοτε επαναλαμβανόμενες σκηνές της ζωής μας, τότε η επα­νάληψη τέτοιων περιστάσεων θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Σαφώς χωρίς ηθοποιούς δεν μπορούν να υπάρξουν σκηνές, αυτό εί­ναι κάτι ακαταπολέμητο, αναμφισβήτητο.
Έτσι είναι το πώς θα μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από τους νόμους της Επιστροφής και Υποτροπής. Έτσι μπορούμε στα αλήθεια να ελευθερωθούμε.
Σαφώς καθένα από τα πρόσωπα (τα Εγώ) που κουβαλάμε στο εσω­τερικό μας, επαναλαμβάνει από ύπαρξη σε ύπαρξη τον ίδιο ρόλο. Αν το διαλύσουμε, αν ο ηθοποιός πεθάνει ο ρόλος τελειώνει.
Αν στοχαστούμε σοβαρά πάνω στον νόμο της Υποτροπής ή την επανάληψη σκηνών σε κάθε Επιστροφή, ανακαλύπτουμε με την εσώτερη αυτοπαρατήρηση τα μυστικά ελατήρια αυτού του ζητήματος.
Αν στην προηγούμενη ύπαρξη είχαμε σε ηλικία 25 χρόνων μία αι­σθηματική περιπέτεια, είναι αναμφισβήτητο ότι το Εγώ ενός τέτοιου αρ­ραβώνα θα αναζη­τήσει την κυρία των ονείρων του στα 25 χρόνια της νέας ύπαρξης.
Αν η παραπάνω γυναίκα ήταν τότε μόνο 15 χρονών, το Εγώ αυτής της περιπέτειας θα αναζητήσει τον αγαπημένο της στην νέα ύπαρξη, στην ίδια ακριβώς ηλικία.
Γίνεται φανερά κατανοητό ότι τα δύο Εγώ, τόσο εκείνο του ενός όσο και εκείνο της άλλης, αναζητιόνται τηλεπαθητικά και συναντιόνται ξανά, για να επαναλάβουν την ίδια αισθηματική περιπέτεια της προηγού­μενης ύπαρξης.
Δύο εχθροί που πολέμησαν θανάσιμα στην περασμένη ύπαρξη, θ’ αναζητήσουν ξανά ο ένας τον άλλο στην νέα ύπαρξη για να επανα­λάβουν την τραγωδία τους στην αντίστοιχη ηλικία.
Αν δύο άτομα είχαν μια αντιδικία για κτηματικές περιουσίες στην ηλι­κία των 40 χρόνων στην προηγούμενη ύπαρξη, στην ίδια ηλικία θα αναζητήσουν ο ένας τον άλλο τηλεπαθητικά, στην νέα ύπαρξη, για να επα­ναλάβουν το ίδιο.
Μέσα στον καθένα μας ζουν πολλά πλήθη γεμάτα υπο­χρεώσεις, αυτό είναι σίγουρο.
Ένας ληστής έχει το εσωτερικό του φορτωμένο με ένα σπή­λαιο λη­στών με διάφορες εγκληματικές υποχρεώσεις. Ο δολοφόνος έχει μέσα του μια λέσχη δολοφόνων και ο λάγνος σέρνει στον ψυ­χισμό του ένα πορνείο.
Το σοβαρό από όλα αυτά είναι ότι η διανόηση αγνοεί την ύπαρξη αυ­τών των ατόμων ή Εγώ (μέσα σε αυτήν την ίδια) και αυτών των υπο­χρεώσεων που μοιραία συνεχίζουν να εκπληρώνονται.
Όλες αυτές οι υποχρεώσεις των Εγώ που κατοικούν μέσα μας συμ­βαίνουν κάτω από την λογική μας.
Είναι πράξεις που αγνοούμε, πράγματα που μας συμβαίνουν, συμ­βάντα που διαδικάζονται στο υποσυνείδητο και στο ασυνείδητο.
Πολύ σωστά έχει ειπωθεί ότι όλα μας συμβαίνουν όπως όταν βρέχει ή όπως όταν βροντά.
Πραγματικά έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάνουμε, όμως τίποτε δεν κάνουμε, μας συμβαίνουν, αυτό είναι μοι­ραίο, μηχανικό...
Η προσωπικότητά μας είναι μόνο το εργαλείο των διαφόρων Προ­σώπων (Εγώ), μέσω από της οποίας καθένα από τα πρόσωπα αυτά (τα Εγώ) εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του.
Κάτω από την γνωστική μας ικανότητά, συμβαίνουν πολλά πράγ­ματα. Δυστυχώς αγνοούμε αυτό που συμβαίνει κάτω από την φτωχή μας λογική.
Θεωρούμε τους εαυτούς μας σοφούς, όταν στα αλήθεια ούτε καν ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε. Είμαστε άθλια κούτσουρα που τα παρασέρνουν τα οργισμένα κύματα της θάλασσας της ύπαρξης.
Το να βγούμε από αυτή την δυστυχία, από αυτή την ασυνειδη­σία, από την τόσο λυπηρή κατάσταση στην οποία βρι­σκόμαστε είναι δυ­νατόν μόνο πεθαίνοντας στον εαυτό μας...
Πως θα μπορούσαμε να ξυπνήσουμε χωρίς να πεθάνουμε προηγου­μένως; Μόνο με το θάνατο έρχεται το καινούριο! Αν ο σπό­ρος δεν πεθά­νει το φυτό δεν γεννιέται.
Όποιος ξυπνά στα αλήθεια, αποκτά για το λόγο αυτό πλήρη αντικει­μενικότητα της συνείδησής του, αυθεντική φώτιση, ευ­τυχία...

26. ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Πολύ σοφά μας είπαν ότι έχουμε 97% Υποσυ­νείδητο και 3% Συνείδηση.
Μιλώντας ειλικρινά και χωρίς υπεκφυ­γές θα πούμε ότι το 97% της Ουσίας που φέ­ρουμε στο εσωτερικό μας βρίσκεται εγκλωβι­σμένο, παρα­χωμένο, ενσωματωμένο μέσα στο καθένα από τα Εγώ που στο σύ­νολό τους απο­τελούν το «ο Εαυτός μου».
Σαφώς η Ουσία ή Συνείδηση εγκλωβι­σμένη μέσα στο κάθε Εγώ, διαδικάζεται σύμ­φωνα με την ίδια της την μηχανοποίηση.
Οποιοδήποτε Εγώ που διαλύθηκε, ελευθερώνει ένα καθορι­σμένο ποσοστό Συνείδησης. Η χειραφέτηση ή απελευθέρωση της Ουσίας ή Συ­νείδησης θα ήταν αδύνατη χωρίς την διάλυση του κάθε Εγώ.
Μεγαλύτερη ποσότητα Εγώ που διαλύθηκαν μεγαλύτερη Αυτοσυ­νείδηση. Λιγότερη ποσότητα Εγώ που διαλύθηκαν μικρό­τερο ποσοστό αφυπνισμένης Συνείδησης.
Το ξύπνημα της Συνείδησης είναι δυνατό μόνο αν διαλυθεί το Εγώ, αν πεθάνουμε μέσα στον εαυτό μας εδώ και τώρα.
Αναμφισβήτητα ενώ η Ουσία ή Συνείδηση βρίσκεται παραχω­μένη στο καθένα από τα Εγώ που φέρουμε μέσα μας, βρίσκεται κοιμισμένη, σε κατάσταση υποσυνείδησης.
Επείγει να μετατρέψουμε την υποσυνείδηση σε συνείδηση και αυτό είναι δυνατό μόνο αν εκμηδενίσουμε το Εγώ, αν πεθάνουμε στον εαυτό μας.
Δεν είναι δυνατό να ξυπνήσουμε αν προηγουμένως δεν έχουμε πε­θάνει στον εαυτό μας. Όσοι προσπαθούν να ξυπνήσουν πρώτα για να πε­θάνουν κατόπιν, δεν κατέχουν αληθινή πείρα για αυτό που βεβαιώ­νουν, βαδίζουν αποφασιστικά στο δρόμο του λάθους.
Τα νεογέννητα μωρά είναι θαυμαστά, απολαμβάνουν πλήρη αυτο­συνείδηση, είναι ολοκληρωτικά ξύπνια.
Μέσα στο σώμα του νεογέννητου μωρού βρίσκεται επανενσαρκω­μένη η Ουσία και αυτό δίνει στο πλάσμα την ομορφιά του.
Δεν θέλουμε να πούμε ότι το 100% της Ουσίας ή Συνείδησης είναι επανενσαρκωμένο στο νεογέννητο, αλλά το ελεύθερο 3%, που φυσιολο­γικά δεν είναι εγκλωβισμένο μέσα στα Εγώ.
Εντούτοις αυτό το ποσοστό ελεύθερης Ουσίας επανενσαρκωμένο στον οργανισμό των νεογέννητων μωρών τους δίνει απόλυτη αυτοσυνεί­δηση, διαύγεια κλπ.
Οι ενήλικες βλέπουν το νεογέννητο με συμπόνια, σκέφτονται ότι το πλάσμα είναι ασυνείδητο, όμως σφάλλουν αξιοθρήνητα.
Το νεογέννητο βλέπει τον ενήλικο όπως είναι στην πραγματι­κό­τητα: ασυνείδητο, σκληρό, διεστραμμένο κλπ.
Τα Εγώ του νεογέννητου πηγαινοέρχονται, γυρίζουν γύρω από την κούνια. Θα ήθελαν να μπουν μέσα στο νέο σώμα, όμως επειδή το μωρό δεν έχει ακόμα διαμορφώσει την προσωπικότητα, κάθε προ­σπάθεια των Εγώ για να μπουν στο καινούριο σώμα καταλήγει κάτι παραπάνω από αδύνατη.
Πολλές φορές τα μωρά τρομάζουν βλέποντας αυτά τα φαντάσματα ή Εγώ να πλησιάζουν στην κούνια τους και τότε φωνάζουν, κλαίνε, όμως οι ενήλικες δεν το καταλαβαίνουν και υποθέτουν ότι το παιδί είναι άρρω­στο ή ότι πεινά ή διψά. Τέτοια είναι η ασυνειδησία των με­γάλων.
Κατά το μέτρο που διαμορφώνεται η νέα προσωπικότητα, τα Εγώ που έρχο­νται από προηγούμενες υπάρξεις διεισδύουν σιγά σιγά στο νέο σώμα.
Όταν πια το σύνολο των Εγώ έχει ξαναενσωματωθεί, εμφανιζόμα­στε στον κόσμο με αυτή την φρικώδη εσωτερική ασκήμια που μας χαρα­κτηρίζει. Τότε κινούμαστε παντού σαν υπνοβάτες, πάντοτε ασυνεί­δητοι, πάντοτε διεστραμμένοι.
Όταν πεθάνουμε τρία πράγματα πάνε στον τάφο:
1) το φυσικό σώμα, 2) το ζωτικό οργανικό υπόβαθρο, 3) η προσωπικό­τητα.
Το ζωτικό υπόβαθρο σαν φάντασμα διαλύεται σιγά σιγά εμπρός στην νεκρική τάφρο, κατά το μέτρο που το φυσικό σώμα διαλύεται επί­σης.
Η προσωπικότητα είναι υποσυνείδητη ή παρασυνειδητή, μπαι­νο­βγαίνει στον τάφο όποτε θελήσει, χαίρεται όταν οι πονεμένοι της φέρνουν λουλούδια, αγαπά τους συγγενείς της και διαλύεται αργά μέχρι να γίνει κοσμική σκόνη.
Αυτό που συνεχίζει πέρα από τον τάφο είναι το Εγώ, το πολλαπλό Εγώ, ο εαυτός μας, ένας σωρός από διαβόλους μέσα στους οποίους βρί­σκεται φυλακισμένη η Ουσία, η Συνείδηση που με τον καιρό της, στην ώρα της επιστρέφει, ξαναενσωματώνεται.
Καταλήγει αξιοθρήνητο ότι με την διαμόρφωση της νέας προσωπι­κότη­τας του μωρού ξαναενσωματώνονται επίσης και τα Εγώ.

27. Ο ΤΕΛΩΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ
Στοχαζόμενοι λίγο πάνω στις διάφορες περι­στάσεις της ζωής, αξίζει τον κόπο να καταλά­βουμε στα σοβαρά τις βάσεις πάνω στις οποίες επανα­παυόμαστε.
Ένα άτομο επαναπαύεται στην θέση του, άλλος στα λεφτά, εκείνος στο γόητρο, ο άλλος στο παρελθόν του, άλλος στον άλφα ή βήτα τίτλο κλπ, κλπ, κλπ.
Το πιο περίεργο είναι ότι όλοι πλούσιοι ή ζητιάνοι χρειαζό­μαστε τους πάντες και ζούμε από τους πάντες παρόλο που φου­σκώ­νουμε από υπερηφάνεια και ματαιότητα.
Ας σκεφτούμε για μια στιγμή ότι θα μπορούσαν να μας αφαιρέσουν. Ποια θα ήταν η τύχη μας σε μια αιματηρή επανάσταση; τι θα απέμενε από τις βάσεις πάνω στις οποίες επαναπαυ­όμαστε; Αλίμονο σε μας, θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ ισχυρούς και είμαστε τρομακτικά αδύναμοι!
Το Εγώ που αισθάνεται τον εαυτό του, την βάση στην οποία επανα­παυόμαστε, πρέπει να διαλυθεί αν ποθούμε στα αλήθεια την αυθεντική Μακαριότητα.
Ένα τέτοιο Εγώ υποτιμά τους ανθρώπους, αισθάνεται καλύ­τερο από όλον τον κόσμο, πιο τέλειο από όλα, πιο πλούσιο, πιο έξυ­πνο, πιο πεπει­ραμένο στην ζωή κλπ.
Είναι πολύ κατάλληλο να αναφέρουμε τώρα εκείνη την παρα­βολή του Ιησού, του μεγάλου Καμπίρ, σχετικά με τους δύο άντρες που προσεύ­χονταν. Ειπώθηκε σε κάποιους που πίστευαν τους εαυ­τούς τους σωστούς και περιφρονούσαν τους άλλους.
Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Δύο άνθρωποι πήγαν στο Ναό να προσευ­χηθούν, ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος Τελώνης. Ο Φαρι­σαίος όρθιος προσευχόταν μέσα του έτσι: «Θεέ μου σε ευ­χαριστώ που δεν είμαι σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους τους κλέφτες, άδικους, μοιχούς ή σαν αυτό τον Τελώνη. Νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και πληρώνω την δεκάτη για όλα όσα αποκτώ». Όμως ο Τελώνης στεκόταν μακριά, δεν ήθελε να σηκώσει ούτε τα μάτια του προς τον ουρανό, αλλά χτύπαγε το στήθος του λέγοντας: «Θεέ μου ελέησέ με τον αμαρτωλό». Σας λέω ότι αυτός κατέ­βηκε δικαιωμένος στον οίκο του. Διότι όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπει­νωθεί, ενώ αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί». Λου­κάς κεφ.18, παρ. 10-14.
Το να αρχίσουμε να προσέχουμε την ίδια μας την μηδα­μινότητα και την αθλιότητα στην οποία βρισκόμαστε είναι τελείως αδύνατο όσο υπάρ­χει μέσα μας αυτή η έννοια του πιο. Παραδείγματα: είμαι πιο δίκαιος από εκείνον, πιο σοφός από τον τάδε, πιο ενάρετος από τον δείνα, πιο πλού­σιος, πιο έμπειρος στα πράγματα της ζωής, πιο αγνός, πιο συνεπής στα καθήκοντά μου κλπ.
Δεν είναι δυνατό να περάσουμε από την τρύπα της βελόνας, όσο θα είμαστε πλούσιοι, όσο θα υπάρχει μέσα μας αυτό το σύ­μπλεγμα του πιο.
Είναι πιο εύκολο να περάσει μια κάμηλος από την τρύπα της βελό­νας, παρά να εισέλθει ένας πλούσιος στην βασιλεία του Θεού.
Αυτό το ότι η σχολή μου είναι η καλύτερη και από αυτή του διπλα­νού μου, δεν χρειάζεται. Αυτό το ότι η θρησκεία μου είναι η μόνη αληθινή και όλες οι άλλες είναι λανθασμένες και παραπλανητικές, το ότι η γυναίκα του τάδε είναι χειρότερη σύζυγος και η δική μου μια αγία, το ότι ο φίλος μου ο Ρομπέρτο είναι μεθύστακας και εγώ άνθρωπος συνετός και εγκρα­τής κλπ, εί­ναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε πλούσιοι. Ένας λόγος που όλοι είμαστε οι κάμηλοι της βιβλικής παραβολής σε σχέση με την Εσωτεριστική Δουλειά.
Επείγει να αυτοπαρατηρηθούμε από στιγμή σε στιγμή, με σκοπό να γνωρίσουμε καθαρά τα θεμέλια που πάνω τους αναπαυό­μαστε.
Όταν ένας ανακαλύπτει αυτό που τον προσβάλλει περισσότερο σε μια συγκεκριμένη στιγμή, την ενόχληση που του προξένησε αυτό ή εκείνο το πράγμα, τότε ανακαλύπτει τις βάσεις πάνω στις οποίες αναπαύεται ψυ­χολογικά.
Τέτοιες βάσεις αποτελούν σύμφωνα με το χριστιανικό Ευαγγέ­λιο «την άμμο πάνω στην οποία έχτισε το σπίτι του».
Είναι αναγκαίο να σημειώσει με προσοχή πως και πότε περι­φρό­νησε τους άλλους νιώθοντας ανώτερος, ίσως εξαιτίας του αξιώ­ματος ή της κοινωνικής θέσης ή της εμπειρίας που απόκτησε ή του χρήματος κλπ.
Είναι σοβαρό να αισθάνεται κανείς πλούσιος, ανώτερος από τον τάδε ή τον δείνα για τον άλφα ή βήτα λόγο. Τέτοια άτομα δεν μπορούν να μπουν στην Βασιλεία των Ουρανών.
Είναι καλό να ανακαλύψει κανείς με τι αισθάνεται κολακευμέ­νος, πως ικανοποιείται η ματαιοδοξία του. Αυτό θα μας δείξει τα θε­μέλια πάνω στα οποία στηριζόμαστε.
Εντούτοις τέτοιου είδους παρατήρηση δεν πρέπει να είναι κα­θαρά θεωρητικό ζήτημα, πρέπει να είμαστε πρακτικοί και να παρα­τηρούμαστε προσεκτικά με άμεσο τρόπο, από στιγμή σε στιγμή.
Όταν αρχίζει κανείς να καταλαβαίνει την ίδια του την αθλιό­τητα και ματαιότητα, όταν εγκαταλείπει τα παραληρήματα μεγαλείου, όταν ανακα­λύπτει την ανοησία στους τόσους τίτλους, τιμές και μάταιες ανωτερότητες προς τους ομοίους μας είναι αλάθητο δείγμα ότι αρχίσει πια να αλλάζει.
Δε μπορεί κάποιος να αλλάξει, αν προσκολλάται σε αυτό που λέει: «το σπίτι Μου», «τα λεφτά Μου», «οι αρετές Μου», «η ιδιοκτησία Μου», «η δουλειά Μου», «οι δια­νοητικές Μου ικανότητες», «οι καλλιτεχνικές Μου ικανότητες», «οι γνώσεις Μου», «το γόητρό Μου» κλπ.

Το να προσκολιέται κανείς στο «Δικό Μου», στο «Μου» είναι υπε­ραρκετό για να εμποδίσει να γνωρίσουμε την ίδια μας την μηδαμινό­τητα και την εσωτερική αθλιότητα.
Ξαφνιάζεται κανείς όταν μπροστά στο θέαμα μιας πυρκαγιάς ή ενός ναυαγίου, τα απελπισμένα πλήθη τρέχουν να αρπάξουν πολλές φορές πράγματα που προξενούν γέλιο, πράγματα δίχως σημασία.
Φτωχοί άνθρωποι! Αισθάνονται μέσα από αυτά τα πράγματα, επα­ναπαύονται σε ανοησίες, προσκολλούνται σε ότι δεν έχει την παραμικρή σημασία.
Το να αισθανόμαστε τον εαυτό μας μέσα από τα εξωτερικά πράγ­ματα, το να βασίζεσαι σε αυτά ισοδυναμεί με το να βρίσκεσαι σε κατά­σταση απόλυτης ασυνειδησίας.
Το συναίσθημα της ΘΕΟΤΗΤΑΣ (το πραγματικό Είναι) είναι δυ­νατό μόνο αν διαλύσουμε όλα αυτά τα Εγώ που φέρουμε μέσα μας, πιο πριν τέτοιο συναίσθημα αποβαίνει περισσότερο από αδύνατο.
Δυστυχώς οι λάτρεις του Εγώ δεν το δέχονται αυτό. Αυτοί νομίζουν τους εαυτούς τους θεούς, σκέφτονται ότι κατέχουν ήδη αυτά τα «Ένδοξα Σώματα» για τα οποία μιλούσε ο Παύλος της Ταρσού. Υπο­θέτουν ότι το Εγώ είναι Θεϊκό και δεν υπάρχει κανείς να τους βγάλει από το κεφάλι αυ­τούς τους παραλογισμούς.
Δεν ξέρει κανείς τι να κάνει με τέτοιους ανθρώπους. Τους εξηγεί και δεν καταλαβαίνουν, γαντζωμένοι πάντα από την άμμο πάνω στην οποία έχτισαν το σπίτι τους, βουτηγμένοι πάντα στα δόγματά τους, στις ιδιοτροπίες τους, στις ανοησίες τους.
Αν οι άνθρωποι αυτοί αυτοπαρατηρούνταν σοβαρά, θα επιβε­βαίω­ναν μόνοι τους την Διδασκαλία των Πολλών, θα ανακάλυπταν μέσα τους όλη αυτή την πληθώρα προσώπων ή Εγώ που ζουν στο εσωτερικό μας.
Πως θα μπορούσε να υπάρξει μέσα μας το αληθινό αίσθημα του πραγματικού μας Είναι, όταν αυτά τα Εγώ αισθάνονται για μας, σκέφτο­νται για μας;
Το πιο σοβαρό όλης αυτής της τραγωδίας είναι ότι σκέφτεται κανείς ότι σκέφτεται, αισθάνεται ότι αισθάνεται, όταν στην πραγματικότητα είναι άλλος αυτός που σε κάποια δεδο­μένη στιγμή σκέφτεται με τον μαρτυρικό μας εγκέφαλο και αισθάνεται με την πονεμένη μας καρδιά.
Δυστυχισμένοι εμείς! Πόσες φορές νομίζουμε ότι αγαπάμε και αυτό που συμβαίνει είναι ότι κάποιος άλλος μέσα σε εμάς τους ίδιους γεμάτος λαγνεία χρησιμοποιεί το κέντρο της καρδιάς!
Είμαστε κάποιοι άτυχοι που συγχέουμε το ζωικό πάθος με την αγάπη και ωστόσο είναι άλλος μέσα μας, μέσα στην προσωπικότητά μας, αυτός που περνά από τέτοιες συγχύσεις.
Όλοι σκεφτόμαστε ότι δεν θα προφέραμε ποτέ τα λόγια του Φαρι­σαίου της βιβλικής παραβολής: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου που δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους», κλπ , κλπ, κλπ.
Εντούτοις όσο και αν φαίνεται απίστευτο έτσι συμπεριφερόμαστε καθημερινά. Ο κρεοπώλης στην αγορά λέει: «Δεν είμαι σαν τους άλλους κρεοπώλες που πουλούν κακής ποιότητας κρέας και εκμεταλλεύο­νται τους ανθρώπους».
Ο υφασματέμπορος στο μαγαζί του δηλώνει: «Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους εμπόρους που ξέρουν να κλέβουν στο μέτρημα και που έχουν πλουτίσει».
Ο γαλατάς βεβαιώνει: «Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους γαλα­τάδες που νερώνουν το γάλα. Μ’ αρέσει να είμαι τίμιος».
Η οικοδέσποινα σχολιάζει σε επισκέπτες τα παρακάτω: «Εγώ δεν είμαι σαν την τάδε που πάει με άλλους άνδρες, είμαι, δόξα τω Θεώ, τίμια και πιστή στον άντρα μου».
Συμπέρασμα: οι υπόλοιποι είναι κακοί, άδικοι, μοιχοί, κλέφτες και διεστραμμένοι και καθένας από εμάς είναι ένα αθώο πρόβατο, ένας «Μι­κρός Σοκολατένιος Άγιος», άξιος για να τον έχουν σαν χρυσαφένιο παιδί σε κάποια εκκλησία.
Πόσο ανόητοι είμαστε! Σκεφτόμαστε συχνά ότι δεν κάνουμε ποτέ αυτές τις ανοησίες και τις διαστροφές που βλέπουμε να κάνουν οι άλ­λοι και φτάνουμε, για το λόγο αυτό, στο συμπέρασμα ότι είμαστε εξαιρετικά πρόσωπα. Δε βλέπουμε δυστυχώς τις ανοησίες και μικρό­τητες που κά­νουμε.
Υπάρχουν στην ζωή παράξενες στιγμές όπου ο νους ξεκουράζε­ται χωρίς κανενός είδους ανησυχίες. Όταν ο νους είναι ήσυχος, όταν ο νους σιωπά τότε έρχεται το καινούριο.
Σε τέτοιες στιγμές είναι δυνατό να δούμε τις βάσεις, τα θεμέ­λια πάνω στα οποία αναπαυόμαστε.
Καθώς ο νους βρίσκεται σε βαθιά εσωτερική ανάπαυση, μπο­ρούμε να επιβεβαιώσουμε από μόνοι μας την σκληρή πραγματικότητα της άμμου της ζωής που πάνω της χτίζουμε το σπίτι. (Ματθαίος κεφ 7, παρ 24-29), παραβολή των δύο θεμελίων.


28. Η ΘΕΛΗΣΗ
Το Μεγάλο Έργο είναι προπάντων η δημιουργία του ανθρώ­που από τον ίδιο του τον εαυτό, βά­σει συνειδητών εργασιών και ηθελημένων τα­λαιπωριών.
Το Μεγάλο Έργο είναι η εσωτερική κα­τάκτηση του εαυτού μας, της πραγματικής Θεϊκής μας ελευθερίας.
Χρειαζόμαστε κατεπειγόντως, χωρίς αναβολές, να αποσυνθέσουμε όλα αυτά τα Εγώ που ζουν στο εσωτερικό μας, αν θέλουμε στα αλήθεια την τέλεια χειραφέτηση της Θέ­λησης.
Ο Νίκολας Φλάμελ και ο Ραϊμούνδο Λούλιο φτωχοί και οι δύο, ελευθέρωσαν την Θέλησή τους και πραγματοποίησαν αναρίθμητα ψυχολο­γικά θαύματα που ξαφνιάζουν.
Ο Αγρίππας ποτέ δεν έφτασε πιο πέρα από το πρώτο μέρος του Με­γάλου Έργου. Πέθανε οδυνηρά πολεμώντας για την διάλυση των Εγώ του με σκοπό να γίνει κύριος του εαυτού του και να στερεώσει την ανεξαρτη­σία του.
Η τέλεια χειραφέτηση της θέλησης εξασφαλίζει στον σοφό την απόλυτη εξουσία πάνω στην Φωτιά, τον Αέρα, το Νερό και την Γη.
Σε πολλούς σπουδαστές της σύγχρονης ψυχολογίας θα φανεί υπερ­βολικό αυτό που βεβαιώνουμε στις παραπάνω γραμμές σε σχέση με την κυρίαρχη δύναμη της χειραφετημένης θέλησης. Και όμως η Βίβλος μας μιλάει για θαύματα σχετικά με τον Μωυσή.
Σύμφωνα με τον Φίλωνα ο Μωυσής ήταν ένας Μύστης στην γη των Φαραώ, στις όχθες του Νείλου. ιερέας του Όσιρι, εξάδελφος του Φαραώ, εκπαιδευμένος ανάμεσα στις κολώνες της Ίσιδος της Θεϊκής Μητέρας και του Όσιρι του πατέρα μας που βρίσκεται «εν κρυπτώ».
Ο Μωυσής υπήρξε απόγονος του Πατριάρχη Αβραάμ του με­γάλου Χαλδαίου Μάγου και του πολυσέβαστου Ισαάκ.
Ο Μωυσής ο άνθρωπος που ελευθέρωσε την ηλεκτρική δύ­ναμη της θέλησης, κατέχει το χάρισμα των θαυμάτων. Αυτό το ξέρουν οι Θεοί και οι άνθρωποι. Έτσι είναι γραμμένο.
Όλα όσα λένε οι Άγιες Γραφές για αυτόν τον εβραίο αρχηγό είναι σίγουρα εξαιρετικά, θαυμαστά.
Ο Μωυσής μεταμορφώνει το ραβδί του σε φίδι. Μεταμορφώ­νει ένα από τα χέρια του σε χέρι λεπρού και κατόπιν του ξαναδίνει ζωή.
Εκείνη η δοκιμασία της φλεγόμενης βάτου έδειξε καθαρά την δύ­ναμή του. Ο λαός καταλαβαίνει, γονατίζει και προσκυνά.
Ο Μωυσής χρησιμοποιεί μια Μαγική Ράβδο, έμβλημα της βα­σιλι­κής εξουσίας, της ιερατικής δύναμης του Μύστη στα Μεγάλα Μυστήρια της Ζωής και του Θανάτου.
Μπροστά στον Φαραώ ο Μωυσής μετατρέπει τα νερά του Νεί­λου σε αίμα: τα ψάρια ψοφούν, ο ιερός ποταμός καταλήγει μολυσμέ­νος, οι αιγύπτιοι δεν μπορούν να πιουν και τα χαντάκια άρδευσης του Νείλου ξε­χύνουν αίμα στον κάμπο.
Ο Μωυσής κάνει περισσότερα: κατορθώνει να εμφανιστούν εκα­τομμύρια δυσανάλογα βατράχια, τερατώδη που βγαίνουν από τον ποταμό και εισβάλλουν στα σπίτια. Ύστερα με ένα νεύμα του, δείγμα μιας ελεύ­θερης και κυρίαρχης θέλησης, εκείνα τα φριχτά βατράχια εξα­φανίζονται.
Όμως καθώς ο Φαραώ δεν αφήνει τους Ισραηλίτες ελεύθερους, ο Μωυσής απεργάζεται νέα τέρατα: σκεπάζει την γη με βρωμιά, σηκώ­νει σύννεφο από αηδιαστικές και βρωμερές μύγες και ύστερα τα απομακρύ­νει.
Εξαπολύει την τρομερή πανούκλα και όλα τα κοπάδια, εκτός από αυτά των Εβραίων, πεθαίνουν.
Μαζεύοντας στάχτη από τον φούρνο, λένε οι Ιερές Γραφές, την πετά στον αέρα και αυτή πέφτοντας πάνω στους αιγυπτίους προκαλεί πυώδη εξανθήματα και έλκη.
Σηκώνοντας το περίφημο Μαγικό Ρα­βδί του ο Μωυσής κάνει να βρέχει ο ουρανός χαλάζι που αλύπητα καταστρέφει και σκοτώνει. στην συ­νέχεια κάνει να ξεσπάσει ο πυρογενής κεραυνός, αντηχεί η τρομακτική βροντή και βρέχει φοβερά. Κατόπιν με μία του χειρονομία ξανάρχεται η ηρεμία.
Εντούτοις ο Φαραώ μένει άκαμπτος. Ο Μωυσής με ένα φοβερό χτύ­πημα του μαγικού του ραβδιού κάνει να αναπηδήσουν ως δια μαγείας σύννεφα από ακρίδες και κατόπιν έρχο­νται σκοτάδια. Άλλο χτύπημα με το ραβδί και όλα ξαναγίνονται όπως πρώτα.
Είναι πολύ γνωστό το τέλος αυτού του Βιβλικού Δράματος της Πα­λαιάς Διαθήκης: Παρεμβαίνει ο Ιεοβά, σπέρνει τον θάνατο σε όλα τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων και στον Φαραώ δεν μένει άλλη λύση παρά να αφήσει τους εβραίους να φύγουν.
Αργότερα ο Μωυσής χρησιμοποιεί το μαγικό ραβδί του για να σκί­σει τα νερά της Ερυθράς θάλασσας και να την διασχίσει με τα πό­δια στε­γνά.
Όταν οι αιγύπτιοι στρατιώτες σπεύδουν προς τα εκεί κυνηγώ­ντας τους ισραηλίτες, ο Μωυσής με μια κίνηση κάνει τα νερά να ξα­νακλείσουν καταπίνοντας τους διώκτες.
Αναμφισβήτητα πολλοί ψευτοεσωτεριστές διαβάζοντας όλα τούτα θα ήθελαν να κάνουν τα ίδια, να έχουν τις ίδιες δυνάμεις, όμως αυτό κα­ταλήγει κάτι περισσότερο από αδύνατο όσο η Θέληση συνε­χίζει να είναι μποτιλιαρισμένη μέσα σε όλα και στο καθένα από αυτά τα Εγώ που φέ­ρουμε στα διάφορα βάθη του ψυχισμού μας.
Η Ουσία βυθισμένη μέσα στο «ο Εαυτός Μου», είναι το Πνεύμα του λυχναριού του Αλαντίν που ποθεί την ελευθερία... Ελεύθερο ένα τέ­τοιο πνεύμα μπορεί να πραγματοποιήσει θαύματα.
Η Ουσία είναι «Θέληση-Συνείδηση» που δυστυχώς διαδικάζε­ται προς όφελος της ίδιας μας της μηχανοποίησης.
Όταν απελευθερωθεί η Θέληση τότε ανακατεύεται, συγχωνεύεται αδιάσπαστα με την Παγκόσμια Θέληση και για αυτό γίνεται κυρίαρχη.
Η ατομική Θέληση, συγχωνευμένη με την Παγκόσμια Θέ­ληση, μπορεί να πραγματοποιήσει όλα τα θαύματα του Μωυσή.
Υπάρχουν τρεις κατηγορίες πράξεων: α) αυτές που αντιστοι­χούν στο νόμο των ατυχημάτων, β) αυτές που ανήκουν στο νόμο της Υποτρο­πής, γεγονότα που επαναλαμβάνονται πάντα σε κάθε ύπαρξη, γ) πράξεις καθορισμένες ηθελημένα από την Συνειδητή Θέληση.
Αναμφισβήτητα μόνον άνθρωποι που έχουν ελευθερώσει την Θέ­λησή τους μέσα από τον θάνατο του ο Εαυτός Μου μπορού­ν να πραγμα­τοποιήσουν καινούριες πράξεις γεννημένες από την ελεύθερη βούλησή τους.
Οι κοινές και συνηθισμένες πράξεις της ανθρωπότητας είναι πά­ντοτε προϊόν του νόμου της Υποτροπής ή το καθαρό προϊόν μηχανικών ατυχημάτων.
Αυτός που έχει στα αλήθεια ελεύθερη Θέληση μπορεί να προ­καλέ­σει νέες περιστάσεις. Αυτός που έχει την Θέλησή του μποτιλιαρι­σμένη μέσα στο πολλαπλό Εγώ είναι θύμα των περιστάσεων.
Σε όλες τις βιβλικές σελίδες υπάρχει μια θαυμαστή έκθεση Υψηλής Μαγείας, μαντικής, προφητείας, θαυμάτων, μεταμορφώ­σεων, νεκρανά­στασης, με ένα φύσημα ή επαφή των χεριών ή με το βλέμμα συγκεντρω­μένο στην βάση της μύτης κλπ, κλπ, κλπ.
Αφθονούν στην Βίβλο: οι εντριβές, το ιερό λάδι, τα μαγνητικά πε­ράσματα, η εναπόθεση λίγου σάλιου πάνω στο άρρωστο μέ­ρος, η ανά­γνωση της ξένης σκέψης, οι μεταφορές, οι εμφανίσεις, οι εξ ουρανού λό­γοι κλπ πραγματικά θαύματα της απελευθερωμένης Συνειδητής Θέλησης της χειραφετημένης και κυριαρχικής.
Μαγγανευτές; γητευτές; μαύροι μάγοι; Αφθονούν σαν τα ζιζάνια. Όμως αυτοί δεν είναι Άγιοι, ούτε Προφήτες, ούτε Μύστες της Λευ­κής Αδελφότητας.
Κανείς δεν θα μπορούσε να φτάσει στην Πραγματική Φώ­τιση ούτε να εξασκήσει την Απόλυτη Ιεροσύνη της Συνειδητής Θέλησης, αν προη­γουμένως δεν έχει πεθάνει μέσα του ριζικά εδώ και τώρα.
Πολλοί άνθρωποι μας γράφουν συχνά και παραπονιούνται ότι δεν κατέχουν φώτιση, ζητούν δυνάμεις, απαιτούν από εμάς τα κλει­διά που θα τους μετατρέψουν σε Μάγους κλπ. Όμως ουδέποτε ενδιαφέρονται να αυ­τοπαρατηρηθούν, να αυτογνωριστούν για να διαλύσουν αυτές τις ψυχικές προσθήκες, αυτά τα Εγώ που μέσα τους βρίσκεται εγκλωβισμένη η Θέ­ληση, η Ουσία.
Τέτοια πρόσωπα είναι σαφώς καταδικασμένα στην αποτυχία. Είναι άνθρωποι που εποφθαλμιούν τις ικανότητες των Αγίων, αλλά που με κα­νένα τρόπο δεν είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν μέσα τους.
Το να εξαλείψουμε σφάλματα είναι κάτι μαγικό, θαυ­μαστό από μόνο του και συνεπάγεται αυστηρή ψυχολογική αυτοπα­ρατήρηση.
Η άσκηση δυνάμεων είναι δυνατή, όταν ελευθερωθεί ριζικά η θαυ­μαστή δύναμη της Θέλησης.
Δυστυχώς καθώς οι άνθρωποι έχουν την Θέλησή τους αποκλει­σμένη μέσα σε κάθε Εγώ αυτή, είναι φανερό, βρίσκεται διαιρεμένη σε πολλές θελήσεις που διαδικάζονται κάθε μια προς όφελος της ίδιας της της μηχα­νοποίησης.
Καταλήγει σαφές να καταλάβουμε ότι για αυτόν τον λόγο κάθε Εγώ κατέχει την ιδιαίτερη ασυνείδητη θέληση του.
Οι αναρίθμητες θελήσεις εγκλωβισμένες ανάμεσα στα Εγώ, συ­γκρούονται συχνά μεταξύ τους κάνοντάς μας για αυτό αδύναμους, ανίσχυ­ρους, άθλιους, θύματα των περιστάσεων, ανίκανους.

29. Ο ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ
Κατά το μέτρο που δουλεύει κανείς πάνω στον εαυτό του θα καταλαβαίνει κάθε φορά όλο και περισσότερο την ανάγκη να εξαλείφει ριζικά από την εσωτερική του φύση, όλα αυτά που μας κά­νουν τόσο αποτρόπαιους.
Οι χειρότερες περιστάσεις της ζωής, οι πιο κρίσιμες καταστάσεις, τα πιο δύσκολα γε­γονότα πάντοτε καταλήγουν να είναι θαυμά­σια για την εσώτερη αυτοανακάλυψη.
Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που δεν τις υποψιαζόμαστε, αναβλύζουν πάντοτε τα πιο κρυφά Εγώ. Αν είμαστε επά­γρυπνοι αναμφισβήτητα τα ανακαλύπτουμε.
Οι πιο ήσυχες εποχές της ζωής είναι ακριβώς οι λιγότερο ευ­νοϊκές για την δουλειά πάνω στον εαυτό μας.
Υπάρχουν στιγμές της ζωής υπερβολικά περίπλοκες όπου έχει κα­νείς έντονη τάση να ταυτίζεται εύκολα με τα συμβάντα και να ξε­χνά από­λυτα τον εαυτό του. Σε αυτές τις στιγμές κάνει κανείς ανοησίες που δεν οδηγούν πουθενά. Αν βρισκόταν σε επαγρύπνηση, αν τις ίδιες στιγμές αντί να χάνει το κεφάλι του, θυμόταν τον εαυτό του, θα ανακάλυ­πτε με έκπληξη ορισμένα Εγώ που δεν είχε ποτέ ούτε την παραμικρή υποψία για την δυνατότητα ύπαρξής τους.
Η Αίσθηση της εσώτερης αυτοπαρατήρησης, βρίσκεται σε ατρο­φική κατάσταση σε όλα τα ανθρώπινα όντα. Δουλεύοντας σοβαρά, αυτο­παρατηρούμενοι στιγμή προς στιγμή η Αίσθηση αυτή θα αναπτυχθεί με προοδευτικό τρόπο.
Ενώ η Αίσθηση της αυτοπαρατήρησης συνεχίζει την ανάπτυξή της μέσω της συνεχούς χρήσης, γινόμαστε κάθε φορά πιο ικανοί να αντιλη­φθούμε με άμεσο τρόπο εκείνα τα Εγώ για τα οποία δεν είχαμε ποτέ κά­ποιο δεδομένο σχετικό με την ύπαρξή τους.
Μπροστά στην Αίσθηση της εσώτερης αυτοπαρατήρησης καθένα από αυτά τα Εγώ που κατοικούν στο εσωτερικό μας, πραγματικά υιοθετεί μυστικά αυτή ή εκείνη την μορφή που σχετίζεται με το ελάττωμα που προ­σωποποιείται από αυτή την ίδια. Αναμφισβήτητα η εικόνα καθενός από αυτά τα Εγώ έχει ορισμένη ψυχολογική γεύση που δεν συγχέεται, και που με αυτή, συλλαμβάνουμε, αιχμαλωτίζουμε, αρπάζουμε ενστικτωδώς την εσώτερη φύση του και το ελάττωμα που την χαρακτηρίζει.
Στην αρχή ο εσωτεριστής δεν ξέρει από πού να αρχίσει, αισθά­νεται την ανάγκη να δουλέψει πάνω στον εαυτό του, όμως είναι αποπροσανα­τολισμένος απόλυτα.
Αν εκμεταλλευτούμε τα κρίσιμες στιγμές, τις πιο δυσάρεστες κα­τα­στάσεις, τις πιο αντίξοες στιγμές, αν είμαστε επάγρυπνοι θα ανακαλύ­ψουμε εκείνα τα ελαττώματά μας που υπερτερούν, τα Εγώ που πρέπει να διαλύσουμε επειγόντως.
Άλλοτε μπορούμε να αρχίσουμε από τον θυμό ή την αυτοαγάπη ή το ατυχές δευτερόλεπτο της λαγνείας κλπ, κλπ, κλπ.
Είναι αναγκαίο να σημειώσουμε τα πάντα στις καθημερινές ψυχικές μας καταστάσεις, αν στα αλήθεια επιθυμούμε μια οριστική αλ­λαγή.
Πριν ξαπλώσουμε, συμφέρει να εξετάσουμε τα γεγονότα που συνέ­βησαν την ημέρα, τις ενοχλητικές καταστάσεις, τον θορυ­βώδη καγχασμό του Αριστοφάνη και το ανεπαίσθητο χαμόγελο του Σω­κράτη.
Μπορεί να πληγώσαμε κάποιον με έναν καγχασμό, μπορεί να αρ­ρωστήσαμε κάποιον με ένα χαμόγελο ή μια άτοπη ματιά.
Να θυμηθούμε ότι στον αγνό εσωτερισμό καλό είναι κάθε τι που βρίσκεται στην θέση του και κακό εκείνο που δεν βρίσκεται στην θέση του.
Το νερό στην θέση του είναι καλό, αλλά αν πλημμύριζε το σπίτι θα ήταν εκτός τόπου, θα προξενούσε ζημιές, θα ήταν κακό και επι­ζήμιο.
Η φωτιά στην κουζίνα και στην θέση της εκτός του ότι είναι χρή­σιμη, είναι καλή. Έξω από την θέση της, καίγοντας τα έπιπλα της σάλας, θα ήταν κακή και επιζήμια.
Οποιαδήποτε αρετή, όσο άγια και αν είναι, στην θέση της είναι καλή διαφορετικά είναι κακή και καταστροφική. Με τα προτερήματα μπορεί να βλάψουμε τους άλλους. Είναι απαραίτητο να τοποθετήσουμε τις αρετές στην θέση που τους αντιστοιχεί.
Τι θα λέγατε για έναν ιερέα που κηρύσσει σε ένα πορνείο τον λόγο του Κυρίου; Τι θα λέγατε για έναν ειρηνικό και ανεκτικό άνδρα που ευλο­γεί μια συμμορία κακοποιών, ενώ προσπαθούν να βιάσουν την γυναίκα και τις κόρες του; Τι θα λέγατε για το είδος αυτό της ανοχής που φτάνει στα άκρα; Τι θα λέγατε για την ευσπλαχνική στάση ενός άντρα που αντί να φέρνει φαΐ στο σπίτι μοιράζει τα λεφτά του σε ζητιάνους της διαφθοράς; Ποια η γνώμη σας για τον εξυπηρετικό άνδρα που σε μια συγκεκριμένη στιγμή θα δάνειζε ένα μαχαίρι σε έναν φονιά;
Θυμήσου αγαπητέ αναγνώστη ότι ανάμεσα στους ρυθμούς του στί­χου επίσης κρύβεται το έγκλημα. Υπάρχει πολλή αρετή στους μοχθηρούς και πολλή κακία στους ενάρετους.
Ακόμα και αν φαίνεται απίστευτο μέσα στο ίδιο το άρωμα της προ­σευχής κρύβεται το έγκλημα.
Το έγκλημα μεταμφιέζεται σε άγιο, χρησιμοποιεί τις καλύτερες αρε­τές, παρουσιάζεται σαν μάρτυρας, μέχρι και που τελετουργεί στους ιερούς ναούς.
Στο μέτρο που η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης εξελίσ­σεται μέσα μας με την συνεχή χρήση, θα μπορέσουμε να δούμε όλα αυτά τα Εγώ που χρησιμεύουν σαν βασικό στήριγμα της ατομικής μας ιδιοσυγκρασίας, είτε αυτή είναι αιματώδης ή νευρική, φλεγματική ή χο­λώδης.
Και να μην το πιστεύεις αγαπητέ αναγνώστη πίσω από την ιδιοσυ­γκρασία που έχουμε, κρύβονται ανάμεσα στα πιο απόμακρα βάθη του ψυ­χισμού μας οι πιο καταραμένες διαβολικές δημιουργίες.
Το να δει κανείς αυτές τις δημιουργίες, να παρατηρήσει αυτά τα τέ­ρατα της κόλασης μέσα στα οποία είναι μποτιλιαρισμένη η ίδια μας η συ­νείδηση, γίνεται δυνατό με την πάντα προοδευτική ανάπτυξη της Αί­σθη­σης της εσώτερης αυτοπαρατήρησης.
Όσο ένας άνθρωπος δεν έχει διαλύσει αυτά τα πλάσματα της κόλα­σης, αυτές τις αποκλίσεις του εαυτού του, αναμφίβολα, στα πιο χαμηλά, στα πιο βαθιά θα συνεχίσει εγκατεστημένο στα βάθη του κάτι που δεν έπρεπε να υπάρχει, κάτι το δύσμορφο, κάτι το αποτρόπαιο.
Το σοβαρότερο από όλα αυτά είναι ότι ο αποτρόπαιος δεν συ­νειδη­τοποιεί το ίδιο του το αποτρόπαιο. Θεωρείται όμορφος, δίκαιος, καλός άνθρωπος, μέχρι που παραπονιέται για την μη κατανόηση των υπολοίπων, λυπάται για την αχαριστία των ομοίων του, λέει ότι δεν τον καταλαβαί­νουν, κλαίει βεβαιώνοντας ότι του χρωστούν, ότι τον πλήρωσαν με μαύρο νόμισμα κλπ, κλπ, κλπ.
Η Αίσθηση της εσώτερης αυτοπαρατήρησης μας επιτρέπει να επα­ληθεύσουμε από μόνοι μας και άμεσα την μυστική δουλειά με την οποία σε δεδομένη στιγμή διαλύουμε αυτό ή εκείνο το Εγώ (αυτό ή εκείνο το ψυ­χικό ελάττωμα), που πιθανώς το έχουμε ανακαλύψει κάτω δύσκολες συν­θήκες και όταν το υποψιαζόμαστε λιγότερο.
Έχεις σκεφτεί καμιά φορά στην ζωή σου πάνω σε αυτό που πε­ρισσό­τερο σε ευχαριστεί ή σε δυσαρεστεί; Έχεις ποτέ στοχαστεί πάνω στα κρυφά ελατήρια της δράσης; Γιατί θέλεις να έχεις ένα ωραίο σπίτι; Γιατί επιθυμείς να έχεις ένα αυτοκίνητο τελευταίο μοντέλο;, Γιατί θέλεις να εί­σαι πάντα ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας; Γιατί επιθυμείς άπληστα να μην είσαι άπληστος; Τι είναι αυτό που σε πρόσβαλε περισσό­τερο κάποια δεδομένη στιγμή; Τι είναι αυτό που σε κολάκεψε περισσό­τερο χθες; Γιατί αισθάνεσαι ανώτε­ρος από τον τάδε μια ορισμένη στιγμή; Γιατί υπερηφανεύτηκες ενώ διηγιόσουν τους θριάμβους σου; Δε μπόρεσες να σωπάσεις όταν μουρμούριζαν κάτι για ένα γνωστό σου πρόσωπο; Δέχτηκες το ποτήρι το λικέρ από ευγένεια; Δέχτηκες να καπνίσεις, ίσως χω­ρίς να έχεις το ελάττωμα, από καλή ανατροφή ή ανδρισμό; Είσαι σίγουρος ότι υπήρξες ειλικρινής σε εκείνη την συζήτηση; Και όταν δικαιολο­γείς τον εαυτό σου, όταν αυτοεπαινείσαι, όταν διηγείσαι τους θριάμβους και τις ιστορίες επαναλαμβάνοντας αυτά που προηγουμένως εί­πες στους υπόλοι­πους, καταλαβαίνεις ότι είσαι ματαιόδοξος;
Η Αίσθηση της εσώτερης αυτοπαρατήρησης, εκτός του ότι σου επι­τρέπει να δεις καθαρά το Εγώ που διαλύεις, θα σου επιτρέψει επίσης να δεις τα συγκινητικά και οριστικά αποτελέσματα της εσω­τερικής Δουλειάς σου.
Στην αρχή αυτά τα πλάσματα της κόλασης, αυτές οι ψυχικές απο­κλίσεις που δυστυχώς σε χαρακτηρίζουν, είναι πιο άσχημες και τερατώ­δεις από τα πιο τρομακτικά ζώα που ζουν στα βάθη της θάλασσας ή στις πιο βαθιές ζούγκλες της γης. Σύμφωνα με το πώς προχωράτε στην Δουλειά σας θα μπορέσετε να επαληθεύσετε με την αίσθηση της εσώτερης αυτο­παρατήρησης το εξέχον γεγονός ότι αυτά τα αποτρό­παια χάνουν όγκο, μικραίνουν...
Καταλήγει ενδιαφέρον να ξέρει κανείς ότι όσο ελαττώνονται, όσο χάνουν όγκο και μικραίνουν αυτές οι τερατουργίες κερδί­ζουν σε ομορφιά, παίρνουν αργά παιδική μορφή. Τέλος διαλύονται, γίνονται κοσμική σκόνη, οπότε η εμφιαλωμένη Ουσία ελευθερώνε­ται, χειραφετείται, ξυπνά.
Αναμφίβολα ο νους δεν μπορεί να μεταβάλλει βασικά κανένα ψυ­χολογικό ελάττωμα. Σαφώς η διανόηση μπορεί να έχει την πολυ­τέλεια να τιτλοφορίσει ένα ελάττωμα με αυτό ή εκείνο το όνομα, να το κρίνει, να το περνά από το ένα επίπεδο σε άλλο, κλπ. Όμως δεν θα μπορούσε από μόνη της να το εξοντώσει, να το αποσυνθέσει.
Χρειαζόμαστε επειγόντως κάποια φλογερή δύναμη ανώτερη από το νου, μια δύναμη ικανή να διαλύσει από μόνη της το ψυχικό ελάττωμα σε απλή κοσμική σκόνη.
Ευτυχώς, υπάρχει μέσα μας αυτή η οφιοειδής δύναμη, αυτή η θαυ­μαστή φωτιά που οι παλιοί αλχημιστές του μεσαίωνα βάφτισαν με το μυ­στηριώδες όνομα της Στέλλα Μάρις, η Παρθένος της Θάλασ­σας, ο Υδράργυρος της Ερμητικής Επιστήμης, η Τονανθίν του Μεξικού των Αζ­τέκων, αυτό το γέννημα του ίδιου μας του εσώτερου ΕΙΝΑΙ, ο Θεός Μη­τέρα μέσα μας, που συμβολίζεται πάντοτε με το ιερό φίδι των Μεγάλων Μυστηρίων.
Αν αφού παρατηρήσουμε και καταλάβουμε σε βάθος αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα (αυτό ή εκείνο το Εγώ), ικετεύσουμε την ιδιαί­τερη Κο­σμική μας Μητέρα (αφού καθένας μας έχει την προσωπική του Μητέρα) να διαλύσει, να καταστρέψει σε κοσμική σκόνη το ελάττωμα, αιτία της εσωτερικής μας Δουλειάς, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι αυτό θα χάσει όγκο και αργά θα γίνει σκόνη.
Όλα αυτά απαιτούν φυσικά διαδοχικές δουλειές σε βάθος, πάντα συνεχείς, εφ’ όσον κανένα Εγώ δεν μπορεί να αποσυντεθεί ποτέ στιγμιαία. Η Αίσθηση της εσώτερης αυτοπαρατήρησης θα μπορέσει να δει την δια­δοχική πρόοδο της Δουλειάς που σχετίζεται με το αποτρόπαιο, το οποίο μας ενδιαφέρει πραγματικά να διαλύσουμε.
Η Στέλλα Μάρις όσο και να φαίνεται απίστευτο είναι το αστρικό σημάδι της ανθρώπινης σεξουαλικής δύναμης.
Σαφώς η Στέλλα Μάρις έχει την αποτελεσματική δύναμη για να αποσυνθέσει τις αποκλίσεις που κουβαλάμε στον ψυχολογικό εσω­τερικό μας.
Ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη του Βαπτιστή μας καλεί να σκε­φτούμε. Δε θα ήταν δυνατή καμιά ριζική ψυχολογική αλλαγή αν προη­γουμένως δεν περάσουμε από τον αποκεφαλισμό.
Αυτό το μέρος που πηγάζει από το Είναι μας, η Τονανθίν, η Στέλλα Μάρις σαν δύναμη ηλεκτρική (άγνωστη για όλη την ανθρωπό­τητα) που βρίσκεται εν δυνάμει στο ίδιο το βάθος του ψυχισμού, ολοφάνερα έχει την δύναμη που της επιτρέπει να αποκεφαλίζει οποιοδήποτε Εγώ πριν από την τελική διάλυση.
Η Στέλλα Μάρις είναι η φιλοσοφική φωτιά που βρίσκεται εν δυνά­μει σε κάθε οργανική ή ανόργανη ύλη.
Οι ψυχικές ωθήσεις μπορούν να προκαλέσουν την έντονη δρα­στη­ριοποίηση αυτής της φωτιάς και τότε ο αποκεφαλισμός είναι δυ­νατός.
Μερικά Εγώ συνήθως αποκεφαλίζονται στην αρχή της ψυχο­λογικής Δουλειάς, άλλα στην μέση και τα ισχυρότερα στο τέλος. Η Στέλλα Μάρις σαν πύρινη σεξουαλική δύναμη, έχει την πλήρη συ­νείδηση από την δου­λειά που πρέπει να γίνει και πραγματοποιεί τον αποκεφαλισμό το κατάλ­ληλο λεπτό, την ενδεδειγμένη ώρα.
Όσο δεν έχει γίνει η αποσύνθεση όλων αυτών των ψυχολογικών φρικαλεοτήτων, όλων αυτών των ασελγειών, όλης αυτής της κατάρας, της κλεψιάς, φθόνου, φανερής ή κρυφής μοιχείας, φιλοδοξίας για χρήματα ή ψυχικές ικανότητες κλπ, ακόμα και όταν θεωρούμε τους εαυτούς μας άτομα τίμια που δεν αθετούν τον λόγο τους, ειλικρινή, ευγενικά, τρυφερά, ωραία εσωτερικά κλπ, σίγουρα δεν είμαστε κάτι περισσότερο από λευκο­βαμμένους τάφους, ωραίοι από έξω όμως από μέσα γεμάτοι από αηδια­στική σαπίλα.
Η βιβλική πολυμάθεια, η ψευτοσοφία, η ολοκληρωμένη πλη­ροφό­ρηση πάνω στις άγιες γραφές, είτε αυτές είναι της ανατολής ή της δύσης, βορρά ή νότου, ο ψευτοαποκρυφισμός, ο ψευτοεσωτερι­σμός, η απόλυτη πεποίθηση ότι είμαστε καλά ενημερωμένοι, ο αδιάλλακτος φανατισμός με πλήρη πειθώ κλπ δεν χρησιμεύουν σε τί­ποτα, γιατί στην πραγματικότητα υπάρχει στο βάθος μόνο αυτό που αγνοούμε: πλάσματα της κόλασης, κα­τάρες, τερατουργήματα που κρύβονται κάτω από τα όμορφο πρόσωπο, πίσω από την σεβάσμια μορφή, κάτω από τα άγιο ένδυμα του ιεράρχη κλπ.
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να αναρωτη­θούμε τι είναι αυτό που θέλουμε, αν ήρθαμε στην Γνωστική Διδα­σκαλία από καθαρή περιέργεια, αν στα αλήθεια αυτό που θέλουμε δεν εί­ναι να περά­σουμε από τον αποκεφαλισμό οπότε κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, υπερα­σπιζόμαστε την ίδια μας την σαπίλα, συμπεριφερόμαστε υποκριτικά.
Ανάμεσα στους πιο σεβαστές σχολές της εσωτεριστικής σοφίας και του μυστικισμού υπάρχουν πολλοί ειλικρινείς εξαπατηθέντες, που στα αλήθεια θέλουν να αυτοπραγματωθούν, αλλά που δεν είναι αφιερωμένοι στην αποσύνθεση των εσωτερικών τους φρικαλεοτήτων.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που νομίζουν ότι μέσα από τις καλές προ­θέσεις είναι δυνατόν να φτάσουν στην αγιοποίηση. Σαφώς, όσο δεν δου­λεύουμε εντατικά πάνω σε αυτά τα Εγώ που φέρουμε μέσα μας, αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν κάτω από το γεμάτο ευ­σέβεια βλέμμα και την καλή συμπεριφορά.
Έφτασε η ώρα να μάθουμε ότι είμαστε διεστραμμένοι, μεταμ­φιε­σμένοι με τον μανδύα της αγιότητας. Λύκοι με δέρμα προβάτου, κανίβα­λοι ντυμένοι με κοστούμι, δήμιοι κρυμμένοι πίσω από το ιερό σύμβολο του σταυρού, κλπ.
Όσο και αν φαινόμαστε μεγαλοπρεπείς μέσα στους να­ούς μας ή μέσα στις αίθουσές μας του φωτός και της αρμονίας, όσο και αν μας βλέ­πουν οι όμοιοί μας τόσο ήσυχους και γλυκούς, όσο και αν μοιάζουμε σε­βάσμιοι και ταπεινοί, στα βάθη του ψυχισμού μας συνεχίζουν να υπάρ­χουν όλα τα αποτρόπαια της κόλασης και όλα τα τερατουργήματα των πολέμων.
Στην Επαναστατική Ψυχολογία μας γίνεται φανερή η ανάγκη μιας ριζικής μετατροπής, και αυτή είναι δυνατή μόνον αν κηρύττουμε στον ίδιο τον εαυτό μας ένα θανάσιμο πόλεμο, σκληρό και χωρίς έλεος.
Βέβαια όλοι εμείς δεν αξίζουμε τίποτα, είμαστε καθένας μας η δυ­στυχία της γης, το απεχθές.
Ευτυχώς ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μας δίδαξε τον μυστικό δρόμο:
Να πεθάνουμε, μέσα μας, μέσω του ψυχολογικού αποκεφαλισμού.

30. ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΚΕΝΤΡΟ ΒΑΡΟΥΣ
Καθώς δεν υπάρχει μια πραγματική ατομικό­τητα, γίνεται αδύ­νατη η ύπαρξη μιας συνέ­χειας σκοπών.
Εφόσον δεν υπάρχει το Ψυχολογικό άτομο, αν στον κα­θένα μας ζουν πολλά πρό­σωπα, αν δεν υπάρχει υπεύθυνο πρόσωπο, θα ήταν παράλογο να απαιτήσει κανείς από κά­ποιον μια συ­νέχεια σκοπών.
Ξέρουμε καλά ότι μέσα σε ένα άτομο ζουν πολλά πρόσωπα, οπότε η απόλυτη έννοια ευθύνης δεν υπάρχει πραγματικά σε μας.
Αυτό που ένα συγκεκριμένο Εγώ βεβαιώνει σε δεδομένη στιγμή, δεν μπορεί να έχει καμιά σοβαρότητα, γεγονός που οφείλεται συγκεκρι­μένα στο ότι οποιοδήποτε άλλο Εγώ μπορεί να βεβαιώσει ακριβώς το αντίθετο σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή.
Το σοβαρό σε όλα αυτά είναι ότι πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι κα­τέχουν την αίσθηση της ηθικής ευθύνης και αυτοεξαπατώνται βεβαιώνο­ντας ότι είναι πάντα οι ίδιοι.
Υπάρχουν άνθρωποι που σε κάποια στιγμή της ύπαρξής τους έρ­χο­νται στις Γνωστικές Σπουδές, λάμπουν με αγγελική δύναμη, εν­θουσιάζο­νται με την Εσωτεριστική Δουλειά, μέχρι που ορκίζονται να αφιερώσουν ολόκληρη την ύπαρξή τους σε αυτά τα θέματα.
Αναμφισβήτητα όλοι οι αδελφοί της Κίνησής μας φτάνουν μέχρι και να θαυμάσουν έναν τέτοιον ενθουσιώδη τύπο.
Δεν μπορεί κανείς παρά να αισθανθεί μεγάλη χαρά, ακούγοντας άτομα αυτού του είδους, τόσο ευσεβή και οριστικώς ειλι­κρινή.
Εν τούτοις το ειδύλλιο δεν κρατά πολύ καιρό. Κάποια μέρα για τον άλφα ή βήτα λόγο, σωστό ή άδικο, απλό ή περίπλοκο, το άτομο απο­σύρε­ται από την Γνώση, οπότε εγκαταλείπει την Δουλειά και (για να ισιώσει το στραβό ή προσπαθώντας να δικαιολογηθεί στον εαυτό του) εντάσσεται σε κάποια άλλη μυστικιστική οργάνωση και σκέφτεται ότι τώρα πάει καλύ­τερα.
Όλο αυτό το πήγαινε έλα, όλη αυτή η αδιάκοπη αλλαγή σχο­λών, δογμάτων, θρησκειών, οφείλεται στην πολλαπλότητα των Εγώ που μέσα μας αγωνίζονται μεταξύ τους για την ίδια τους την υπεροχή.
Μιας και κάθε Εγώ έχει το δικό του κριτήριο, το δικό του νου, τις δικές του ιδέες, είναι σχεδόν φυσιολογική αυτή η αλλαγή των απόψεων, αυτό το συνεχές πεταλούδισμα από οργάνωση σε οργάνωση, από ιδανικό σε ιδανικό κλπ.
Το ίδιο το άτομο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μηχανή, έτοιμη να χρησιμεύσει σαν όχημα τόσο στο ένα Εγώ όσο και στο άλλο.
Μερικά μυστικιστικά Εγώ αυτοεξαπατώνται, μετά την εγκατάλειψη της μιας ή την άλλης αίρεσης, αποφασίζουν να πιστεύονται Θεοί, λά­μπουν σαν ξιπασμένα φώτα και στο τέλος εξαφανίζο­νται.
Υπάρχουν άτομα που κάποια στιγμή ξεχωρίζουν στην Εσωτερι­στική Δουλειά και κατόπιν, την στιγμή που παρεμβαίνει κάποιο άλλο Εγώ, εγκαταλείπουν οριστικά αυτές τις σπουδές και αφήνονται να τους κατα­πιεί η ζωή.
Σαφώς αν κανείς δεν αγωνιστεί ενάντια στην ζωή αυτή θα τον κατα­βροχθίζει και είναι σπάνιοι οι υποψήφιοι που στα αλήθεια δεν αφήνονται να τους καταπιεί η ζωή.
Εφόσον υπάρχει μέσα μας μια ολόκληρη πολλαπλότητα από Εγώ, το Διαρκές Κέντρο Βάρους δεν μπορεί να υπάρξει.
Είναι σχεδόν φυσιολογικό να μην αυτοπραγματώνονται εσωτε­ρικά όλα τα άτομα. Ξέρουμε καλά ότι η Εσωτερική Αυτοπραγμά­τωση του Εί­ναι απαιτεί συνέχεια σκοπών και καθώς είναι πολύ δύ­σκολο να συναντή­σει κανείς κάποιον που να έχει ένα Κέ­ντρο Διαρκούς Βαρύτητας, δεν εί­ναι περίεργο ότι είναι πολύ σπάνιο να φτάσει ένας άνθρωπος στην βαθιά εσωτερική Αυτοπραγμάτωση.
Το φυσιολογικό είναι να ενθουσιαστεί κανείς με την Εσωτερι­στική Δουλειά και ύστερα να την εγκαταλείψει. Το περίεργο είναι το να μην εγκαταλείψει κανείς την Δουλειά και να φτάσει στο τέρμα.
Σίγουρα και στο όνομα της αλήθειας βεβαιώνουμε ότι ο Ήλιος κά­νει ένα εργαστηριακό πείραμα πολύ περίπλοκο και φοβερά δύ­σκολο.
Μέσα στο διανοούμενο ζώο που λανθασμένα ονομάζεται άν­θρω­πος, υπάρχουν σπέρματα που μπορούν να μας μετατρέψουν σε ηλιακούς ανθρώπους εάν αναπτυχθούν όπως πρέπει.
Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι περιττό να ξεκαθαρίσουμε καλύτερα, πως δεν είναι σίγουρο ότι αυτά τα σπέρματα θα αναπτυχθούν. Το φυσιολογικό δυστυχώς είναι να εκφυλιστούν και να χαθούν αξιοθρήνητα.
Εν πάση περιπτώσει τα σπέρματα που αναφέραμε και που πρέ­πει να μας μετατρέψουν σε ηλιακούς ανθρώπους, χρειάζονται ένα κατάλληλο περι­βάλλον, αφού είναι πολύ γνωστό ότι η σπορά σε άγονο μέρος δεν βλασταίνει, χάνεται.
Για να μπορέσει να βλαστήσει ο πραγματικός σπόρος του ανθρώ­που, που είναι αποθηκευμένος μέσα στους σεξουαλικούς μας αδένες, χρειάζεται συνέχεια σκοπών και ένα κανονικό σώμα.
Αν οι επιστήμονες συνεχίσουν να κάνουν πειράματα με τους αδένες εσωτερικών εκκρίσεων οποιαδήποτε δυνατότητα ανάπτυξης των σπερμά­των που αναφέραμε μπορεί να χαθεί.
Αν και θα φανεί απίστευτο, τα μυρμήγκια πέρασαν από μια παρό­μοια διαδικασία σε κάποιο μακρινό αρχαϊκό παρελθόν του πλα­νήτη μας, της Γης.
Μένει κανείς έκπληκτος βλέποντας την τελειότητα ενός παλα­τιού μυρμηγκιών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η καθιερωμένη τάξη σε οποιαδή­ποτε μυρμηγκοφωλιά είναι φοβερή.
Εκείνοι οι Μυημένοι που έχουν ξυπνήσει την συνείδησή τους, ξέ­ρουν από άμεση μυστικιστική εμπειρία, ότι τα μυρμήγκια σε καιρούς που ούτε από μακριά το υποπτεύονται οι μεγαλύτεροι ιστορικοί του κόσμου υπήρξαν μια ανθρώπινη φυλή που δημιούργησε ένα πανίσχυρο σοσιαλι­στικό πολιτισμό.
Περιόρισαν τότε οι δικτάτορες της οικογένειας εκείνης την ελεύ­θερη βούληση και τις διάφορες θρησκευτικές αιρέσεις, μιας και όλα αυτά τους στερούσαν την εξουσία και αυτοί χρειάζονταν να είναι ολοκληρωτι­κοί με την πιο πλήρη έννοια της λέξης.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, με εξαλειμμένη την ατομική πρωτο­βουλία και το θρησκευτικό δικαίωμα, το διανοούμενο ζώο κα­τρακύλησε στο δρόμο της πτώσης και του εκφυλισμού.
Σε όλα όσα αναφέραμε παραπάνω προστέθηκαν τα επιστημονικά πειράματα: μεταμοσχεύσεις οργάνων, αδένων, πειράματα με ορ­μόνες κλπ, με αποτέλεσμα την βαθμιαία σμίκρυνση και την μορφολογική αλλαγή εκεί­νων των ανθρώπινων οργανισμών μέχρι να μετατραπούν στο τέλος στα μυρμήγκια που γνωρίζουμε.
Όλος εκείνος ο πολιτισμός, όλα εκείνα τα κινήματα που είχαν σχέση με την καθιερωμένη κοινωνική τάξη, έγιναν μηχανικά και κληρο­δοτήθηκαν από πατέρα σε γιο. Σήμερα μένει κανείς έκπληκτος βλέποντας μια μυρμηγκοφωλιά, όμως δεν μπορούμε να μη λυπη­θούμε από την έλ­λειψη ευφυΐας τους.
Αν δεν δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας, εξελισσόμαστε καθοδικά και εκ­φυλιζόμαστε τρομακτικά.
Το πείραμα που κάνει ο Ήλιος στο εργαστήριο της ζωής, πέρα από το ότι είναι δύσκολο έδωσε πολύ λίγα αποτελέσματα.
Η δημιουργία ηλιακών ανθρώπων είναι δυνατή όταν υπάρχει πραγ­ματική συνεργασία σε καθένα από εμάς.
Δεν είναι δυνατή η δημιουργία του ηλιακού ανθρώπου, αν πρώτα δεν εγκαταστήσουμε μέσα μας ένα Διαρκές Κέντρο Βάρους.
Πως θα μπορούσαμε να έχουμε συνέχεια σκοπών αν δεν εγκα­τα­στήσουμε στον ψυχισμό μας το Κέντρο Βάρους;
Οποιαδήποτε φυλή που δημιουργήθηκε από τον Ήλιο, σίγουρα δεν έχει άλλο σκοπό στην φύση από το να χρησιμεύσει τα συμφέροντα αυτής της δημιουργίας και στο ηλιακό πείραμα.
Αν αποτύχει ο Ήλιος στο πείραμά του χάνει όλο το ενδιαφέρον του για μια τέτοια φυλή και αυτή εκ των πραγμάτων καταδικάζεται στην κατα­στροφή και την καθοδική εξέλιξη.
Κάθε μία από τις φυλές που υπήρξαν πάνω στο πρόσωπο της Γης χρησίμευσε στο ηλιακό πείραμα. Από κάθε φυλή ο Ήλιος πέτυχε μερικούς θριάμβους, μαζεύοντας μικρές ομάδες από ηλιακούς αν­θρώπους.
Όταν μια φυλή δώσει τους καρπούς της εξαφανίζεται σταδιακά ή χάνεται βίαια με μεγάλες καταστροφές.
Η δημιουργία ηλιακών ανθρώπων είναι δυνατή όταν αγωνίζε­ται κα­νείς για να ανεξαρτητοποιηθεί από τις σεληνιακές δυνάμεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά τα Εγώ που φέρουμε στον ψυ­χισμό μας είναι αποκλειστικά σεληνιακού τύπου.
Με κανένα τρόπο δεν θα ήταν δυνατόν να απελευθερωθούμε από την σεληνιακή δύναμη εάν δεν εγκαταστήσουμε προηγουμένως μέσα μας ένα Κέντρο Διαρκούς Βαρύτητας.
Πως θα μπορούσαμε να διαλύσουμε το σύνολο του πολλαπλού Εγώ αν δεν έχουμε συνέχεια σκοπών; Με ποιόν τρόπο θα μπορούσαμε να έχουμε συνέχεια σκοπών χωρίς προηγουμένως να έχουμε εγκαταστήσει στον ψυχισμό μας ένα Κέντρο Διαρκούς Βαρύτητας Κέντρο Διαρκούς Βαρύτητας;
Καθώς η σημερινή φυλή, αντί να γίνει ανεξάρτητη από την σε­λη­νιακή επίδραση, έχασε κάθε ενδιαφέρον για την ηλιακή ευφυΐα, αναμφι­σβήτητα, καταδικάστηκε μόνη της στην καθοδική εξέλιξη και τον εκφυ­λισμό.
Δεν είναι δυνατόν να ξεπηδήσει ο πραγματικός Άνθρωπος μέσα από την μηχανικότητα της ανοδικής εξέλιξης. Ξέρουμε καλά ότι η ανοδική εξέλιξη και η δίδυμη αδελφή της η καθοδική, είναι μόνο δύο νόμοι που αποτελούν το μηχανικό άξονα όλης της φύσης. Υπάρχει ανοδική εξέλιξη μέχρι κά­ποιο απόλυτα καθορισμένο σημείο και ύστερα έρχεται η διαδικα­σία της καθοδικής εξέλιξης. Την κάθε άνοδο διαδέχεται μία κάθοδος και αντίστροφα.
Εμείς είμαστε αποκλειστικά μηχανές ελεγχόμενες από διάφορα Εγώ. Υπηρετούμε την οικονομία της φύσης, δεν έχουμε καθορισμένη ατομικότητα όπως λανθασμένα υποθέτουν πολλοί ψευτοεσωτερι­στές και ψευτομυστικιστές.
Πρέπει να αλλάξουμε υπερεπειγόντως για να δώσουν τους καρπούς τους τα σπέρματα του ανθρώπου.
Μόνο δουλεύοντας με τον εαυτό μας με πραγματική συνέχεια σκο­πών και απόλυτο αίσθημα ηθικής ευθύνης μπορούμε να γίνουμε ηλιακοί Άνθρωποι. Αυτό συνεπάγεται την αφιέρωση ολόκληρης της ύπαρξής μας στην Εσωτεριστική Δουλειά πάνω στον εαυτό μας.
Εκείνοι που ελπίζουν να φτάσουν σε ηλιακή κατάσταση με τον μη­χανισμό της ανοδικής εξέλιξης, ξεγελούν τον εαυτό τους και καταδικάζο­νται εκ των πραγμάτων στον εκφυλισμό της καθοδικής εξέλιξης.
Στην Εσωτεριστική Δουλειά δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας την πολυτέλεια της αστάθειας. Όσοι έχουν αλλοπρόσαλλες ιδέες, όσοι σή­μερα δουλεύουν πάνω στον εαυτό τους και αύριο αφήνονται να τους καταπιεί η ζωή, αυτοί που ζητούν υπεκφυγές, δικαιολογίες για να εγκαταλείψουν την Εσωτεριστική Δουλειά θα εκφυλιστούν και θα εξελι­χθούν καθοδικά.
Μερικοί μεταθέτουν το σφάλμα, αφήνουν τα πάντα για αύριο, ενώ καλυτερεύουν την οικονομική τους κατάσταση, χωρίς να υπολο­γίσουν ότι το ηλιακό πείραμα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το προσωπικό τους κριτήριο και τα πασίγνωστα σχέδιά τους.
Δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει κανείς ηλιακός Άνθρωπος όταν κου­βαλάει μέσα του την Σελήνη (το Εγώ είναι σεληνιακό).
Η Γη έχει δύο φεγγάρια. Το δεύτερο από αυτά λέγεται Λιλίθ και βρίσκε­ται λίγο μακρύτερα από την λευκή σελήνη. Οι αστρονόμοι βλέπουν συνήθως την Λιλίθ σαν μία φακή καθώς είναι πολύ μικρού μεγέθους. Αυτή είναι η μαύρη σελήνη.
Οι πιο ολέθριες δυνάμεις του Εγώ φτάνουν στην γη από την Λιλίθ και προκαλούν υπάνθρωπα και κτηνώδη ψυχολογικά αποτε­λέσματα.
Τα εγκλήματα του κόκκινου τύπου, οι πιο τερατώδεις δολοφο­νίες της ιστορίας, τα πιο ανυποψίαστα κακουργήματα κλπ, οφείλονται στα δο­νητικά κύματα της Λιλίθ.
Η διπλή σεληνιακή επίδραση που αντιπροσωπεύεται στο ανθρώ­πινο ον μέσω του Εγώ που κουβαλάει στο εσωτερικό του, προκαλεί σε μας μια πραγματική αποτυχία.
Εάν δεν δούμε το πόσο επείγει να παραδώσουμε το σύνολο της ύπαρξής μας στην Δουλειά με τον εαυτό μας, με σκοπό να ελευθε­ρω­θούμε από την διπλή σεληνιακή δύναμη, θα καταλήξουμε απορρο­φημένοι από την Σελήνη, στην καθοδική εξέλιξη, τον εκφυλισμό, κάθε φορά όλο και πιο πολύ μέσα σε ορισμένες καταστάσεις που θα μπορού­σαμε εύκολα να αξιολογήσουμε σαν ασυνείδητες και παρασυνειδητές.
Το πιο σοβαρό από όλα αυτά είναι ότι δεν κατέχουμε την πραγμα­τική ατομι­κότητα. Αν είχαμε ένα Κέντρο Διαρκούς Βαρύτητας θα δου­λεύαμε πραγματικά σοβαρά μέχρι να επιτύχουμε την ηλιακή κατάσταση.
Υπάρχουν τόσες δικαιολογίες σε αυτά τα θέματα, υπάρχουν τόσες υπεκφυγές, τόσα γοητευτικά θέλγητρα, που από τα ίδια τα γε­γονότα είναι συνήθως αδύνατο να καταλάβουμε για το λόγο αυτό, πόσο επείγει η Εσω­τεριστική Δουλειά.
Παρ’ όλα αυτά, το μικρό περιθώριο της ελεύθερης θέλησης που έχουμε και η Γνωστική Διδασκαλία που είναι προσανατολι­σμένη προς την πρακτική δουλειά, θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν σαν βάση για τους ευγενικούς μας σκοπούς που σχετίζονται με το ηλιακό πείραμα.
Ο αλλοπρόσαλλος νους, δεν καταλαβαίνει αυτά που λέμε εδώ, δια­βάζει αυτό το κεφάλαιο και ύστερα το ξεχνά. Έρχεται κατόπιν άλλο βι­βλίο και άλλο και στο τέλος καταλήγουμε σε οποιαδήποτε διδασκαλία που μας πουλάει διαβατήριο για τον ουρανό, που μας μιλά πιο αισιό­δοξα, που μας βεβαιώνει για διευκολύνσεις πέρα από τον θάνατο.
Έτσι είναι οι άνθρωποι, απλές μαριονέτες που ελέγχονται από αό­ρατα νήματα, μηχανικές κούκλες με ιδέες αλλοπρόσαλλες και χωρίς συ­νέχεια σκοπών.

31. Η ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Επείγει να μελετήσουμε την Γνώση και να χρησιμοποιήσουμε τις πρακτι­κές ιδέες που δίνουμε στο έργο αυτό, για να δουλέψουμε σο­βαρά πάνω στον εαυτό μας.
Όμως δεν θα μπορούσαμε να δουλέ­ψουμε πάνω στον εαυτό μας, με σκοπό να διαλύσουμε αυτό ή εκείνο το Εγώ, χωρίς προηγουμένως να το έχουμε παρατηρήσει.
Η παρατήρηση του εαυτού μας επιτρέπει να περάσει μια ακτίνα φωτός στο εσωτερικό μας.
Οποιοδήποτε Εγώ εκφράζεται στο κεφάλι με ένα τρόπο, στην καρδιά με άλλον τρόπο και στο σεξ με άλλον τρόπο.
Χρειάζεται να παρατηρήσουμε το Εγώ που κάποια δεδομένη στιγμή έχουμε αρπάξει. Επείγει να το δούμε σε καθένα από τα τρία αυτά κέντρα του οργανισμού μας.
Αν είμαστε επάγρυπνοι και φρουροί σε σχέση με άλλα άτομα, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου αυτοανακαλυπτόμαστε.
Θυμάστε τι ώρα σας πλήγωσαν την ματαιοδοξία σας; Την περηφά­νια σας; Τι ήταν αυτό που σας εναντιώθηκε κατά την διάρκεια της ημέρας; Γιατί δημιουργήθηκε αυτή η αντίθεση; Ποια η μυστική της αιτία; Μελε­τήστε το, παρατηρήστε το κεφάλι σας, την καρδιά και το σεξ...
Η πρακτική ζωή είναι ένα θαυμάσιο σχολείο. στην σχέση της με τους άλλους μπορούμε να ανακαλύψουμε αυτά τα Εγώ που κουβα­λάμε στο εσωτερικό μας.
Οποιαδήποτε αντίθεση, οποιοδήποτε επεισόδιο μπορεί να μας οδη­γήσει μέσα από την εσώτερη αυτοπαρατήρηση στην ανακά­λυψη ενός Εγώ, είτε αυτό είναι αυτοαγάπη, φθόνος, ζήλια, θυμός, απληστία, υποψία, συκοφαντία, λαγνεία κλπ, κλπ, κλπ.
Χρειάζεται να γνωρίσουμε τον εαυτό μας πριν μπορέσουμε να γνω­ρίσουμε τους άλλους. Επείγει να μάθουμε να βλέπουμε την ξένη άποψη.
Αν μπούμε στην θέση των άλλων, θα ανακαλύψουμε ότι τα ψυ­χολο­γικά ελαττώματα που αποδίδουμε στους άλλους τα έχουμε με το παρα­πάνω στο εσωτερικό μας.
Η αγάπη για τον πλησίον είναι απαραίτητη, όμως δεν μπορεί κανείς να αγαπήσει τους άλλους, αν πρώτα δεν μάθει να μπαίνει στην θέση κά­ποιου άλλου με την Εσωτεριστική Δουλειά.
Η σκληρότητα θα συνεχίσει να υπάρχει πάνω στο πρόσωπο της γης, όσο δεν θα έχουμε μάθει να τοποθετούμαστε την θέση των άλλων.
Όμως αν ένας δεν έχει το θάρρος να δει τον εαυτό του τον ίδιο, πως θα μπορέσει να τοποθετηθεί στην θέση των άλλων;
Γιατί πρέπει να δούμε αποκλειστικά την κακή όψη των άλλων ατό­μων;
Η μηχανική αντιπάθεια για ένα άλλο πρόσωπο που γνωρίζουμε για πρώτη φορά, δείχνει ότι δεν μπορούμε να μπούμε στην θέση του πλησίον μας, ότι δεν αγαπάμε τον πλησίον μας, ότι έχουμε υπερβο­λικά κοιμισμένη συνείδηση.
Μας φαίνεται πολύ αντιπαθητικό ένα ορισμένο πρόσωπο. Για ποιο λόγο; ίσως πίνει; ας παρατηρηθούμε ... Είμαστε σίγουροι για την αρετή μας; Είμαστε σίγουροι ότι δεν κουβαλάμε το Εγώ της μέθης μέσα μας;
Καλύτερα θα ήταν βλέποντας έναν μεθυσμένο που κάνει γελοιότη­τες να λέγαμε: «Αυτός... είμαι εγώ, τι γελοία πράγματα κάνω... »
Είσαστε μια γυναίκα τίμια και ενάρετη και για αυτό σας κακοφαίνε­ται κάποια κυρία. Αισθάνεστε για αυτήν αντιπάθεια. Γιατί; Αισθάνεστε σίγουρη για τον εαυτό σας; Νομίζετε ότι μέσα σας δεν έχετε το Εγώ της λαγνείας; Σκέφτεστε ότι εκείνη η κυρία η δυ­σφημισμένη για τα σκάνδαλα και τις ασέλγειές της είναι διεστραμ­μένη; Είσαστε σίγουρη ότι στο εσω­τερικό σας δεν υπάρχει η ασέλγεια και η διαστροφή που βλέπετε σε αυτή την γυναίκα;
Θα ήταν καλύτερα να αυτοπαρατηρηθείτε εσωτερικά και σε βαθύ διαλογισμό να τοποθετηθείτε στην θέση της γυναίκας εκείνης που σιχαί­νεστε.
Επείγει να αξιολογήσουμε την Γνωστική Εσωτεριστική Δουλειά. Εί­ναι απαραίτητο να την καταλάβουμε και να την εκτιμήσουμε, αν ποθούμε στην πραγματικότητα μια ριζική αλλαγή.
Γίνεται αναγκαίο να ξέρουμε να αγαπάμε τους ομοίους μας, να με­λετάμε την Γνώση και να μεταφέρουμε την διδασκαλία αυτή σε όλο τον κό­σμο, αλλιώς πέφτουμε στον εγωισμό.
Αν κάποιος αφιερωθεί στην Εσωτεριστική Δουλειά πάνω στον εαυτό του, αλλά δεν δώσει την διδασκαλία στους άλλους, η εσωτε­ρική του πρόοδος γίνεται πολύ δύσκολη από έλλειψη αγάπης για τον πλησίον του.
«Αυτός που δίνει παίρνει, και όσο περισσότερα δίνει περισσό­τερα θα πάρει. Αλλά αυτός που τίποτα δεν δίνει μέχρι και αυτό που έχει θα του αφαιρεθεί». Αυτός είναι ο Νόμος.

32. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ στην ΔΟΥΛΕΙΑ
Παρατήρηση, Κρίση και Εκτέλεση είναι τρεις βασικοί παράγο­ντες της διάλυσης. Πρώτο: παρατηρούμε. Δεύτερο: δικάζουμε. Τρίτο: εκτελούμε.
Τους κατασκόπους στον πόλεμο πρώτα τους παρατηρούν, δεύ­τερον τους δικάζουν και τρίτον τους τουφεκίζουν.
Στην αμοιβαία σχέση με τους άλλους υπάρχει αυτοανακάλυψη και αυτοαποκάλυψη. Αυτός που αρνιέται την συνύπαρξη με τους ομοίους του, απαρνιέται επίσης την αυτοανακάλυψη.
Οποιοδήποτε συμβάν της ζωής όσο ασήμαντο και αν φαίνεται, αναμφίβολα έχει σαν αίτιο έναν εσώτερο ηθοποιό μέσα μας, ένα ψυχικό επιπρόσθετο, ένα Εγώ.
Η αυτοανακάλυψη είναι δυνατή όταν βρισκόμαστε σε κατά­σταση επάγρυπνης αντίληψης, επαγρύπνησης προς το ασυνήθιστο.
Το Εγώ που ανακαλύπτεται «από την μυρωδιά» πρέπει να παρατη­ρηθεί με προσοχή στον εγκέφαλό μας, στην καρδιά και στο σεξ.
Ένα οποιοδήποτε Εγώ λαγνείας, θα μπορούσε να εκδηλωθεί στην καρδιά σαν αγάπη, στον εγκέφαλο σαν ιδανικό, όμως προσέχοντας το σεξ θα αισθανόμαστε κάποια αρρωστημένη διέγερση που δεν συγ­χέεται με τίποτε.
Η καταδίκη οποιουδήποτε Εγώ πρέπει να είναι τελεσίδικη. Χρειάζε­ται να το καθίσουμε στο σκαμνί του κατηγορουμένου και να το δι­κά­σουμε ανελέητα.
Οποιαδήποτε υπεκφυγή, δικαιολογία, θεώρηση, πρέπει να εξαλει­φτεί, αν θέλουμε πραγματικά να συνειδητοποιήσουμε το Εγώ που επιθυ­μούμε να ξεριζώσουμε από τον ψυχισμό μας.
Η εκτέλεση είναι διαφορετική. Δεν θα ήταν δυνατή η εκτέλεση ενός Εγώ, οποιουδήποτε, χωρίς να το έχουμε προηγουμένως παρατηρήσει και δικάσει.
Η προσευχή στην ψυχολογική Δουλειά είναι βασική για την διάλυση. Χρειαζόμαστε μια δύναμη ανώτερη από το νου, αν επιθυ­μούμε στα αλή­θεια να διαλύσουμε αυτό ή εκείνο το Εγώ.
Ο νους από μόνος του ποτέ δεν θα μπορούσε να διαλύσει κα­νένα Εγώ. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, αδιάψευστο.
Η προσευχή είναι να συνομιλούμε με το Θεό. Εμείς οφείλουμε να απευθυνόμαστε την Θεϊκή Μητέρα, στην εσωτερικότητά μας, αν επιθυ­μούμε στα αλήθεια την διάλυση του Εγώ. Αυτός που δεν αγαπά την Μητέρα του, ο αχάρι­στος γιος, θα αποτύχει στην Δουλειά πάνω στον εαυτό του.
Καθένας μας έχει την Θεϊκή του Μητέρα την ιδιαίτερη, την ατομική. Αυτή η ίδια είναι ένα μέρος του Είναι μας και προέρχεται από αυτό.
Όλοι οι αρχαίοι λαοί λάτρεψαν τον «Θεό Μητέρα» στα κατά­βαθα του Είναι μας. Η θηλυκή αρχή του Αιώνιου είναι η Ίσιδα, η Μαρία, η Το­νανζίν, η Κυβέλη, η Ρέα, η Αδωνία, η Ινσομπέρτα κλπ, κλπ, κλπ.
Αν στο φυσικό έχουμε πατέρα και μητέρα, στο βαθύ­τερο μέρος του Είναι μας έχουμε επίσης τον Πατέρα μας τον «εν κρυπτώ» και την Θεϊκή μας Μητέρα μας Κουνταλίνη.
Υπάρχουν τόσοι Πατέρες στον Ουρανό όσοι άνθρωποι στην γη. Ο Θεός Μητέρα στην ιδιαίτερή μας εσωτερικότητα είναι η θηλυκή άποψη του Πατέρα μας του «εν κρυπτώ».
ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΗ είναι βέβαια τα δύο ανώτερα μέρη του εσώτε­ρού μας Είναι. Αναμφίβολα ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΗ είναι το ίδιο μας το Αλη­θινό Είναι πιο πέρα από το Εγώ της ψυχολογίας.
ΑΥΤΟΣ ξεδιπλώνεται σε ΑΥΤΗ και διατάζει, διευθύνει, εκπαι­δεύει. ΑΥΤΗ εξαλείφει τα ανεπιθύμητα στοιχεία που φέρουμε στο εσωτε­ρικό μας με την προϋπόθεση μιας διαρκούς Δουλειάς πάνω στον εαυτό μας.
Όταν θα έχουμε πεθάνει ριζικά, όταν όλα τα ανεπιθύμητα στοιχεία θα έχουν εξαλειφτεί μετά από πολλές δουλειές συνειδητές και από ηθελη­μένες ταλαιπωρίες, θα συγχωνευθούμε και θα ολοκληρω­θούμε με τον «ΠΑΤΕΡΑ ΜΗΤΕΡΑ». Τότε θα είμαστε Θεοί υπερβολικά Θεϊκοί, πιο πέρα από το καλό και το κακό.
Η ιδιαίτερη, ατομική μας Θεϊκή Μητέρα, με τις πύρινες δυνά­μεις της μπορεί να διαλύσει σε κοσμική σκόνη οποιοδήποτε από τα τόσα Εγώ που προηγουμένως παρατηρήθηκε και δικάστηκε.
Με κανένα τρόπο δεν θα ήταν αναγκαία μια ειδική συ­νταγή για να προσευχηθούμε στην εσωτερική μας Θεϊκή Μη­τέρα. Πρέπει να είμαστε πολύ φυσικοί και απλοί όταν απευθυνό­μαστε σε ΑΥΤΗΝ. Το παιδί που απευθύνεται στην μητέρα του δεν έχει ποτέ ειδικές διατυπώσεις. Λέει αυτό που βγαίνει από την καρδιά του και αυτό είναι όλο.
Κανένα Εγώ δεν διαλύεται στιγμιαία. Η Θεϊκή μας Μητέρα πρέπει να δουλέψει, μέχρι και να υποφέρει πάρα πολύ, πριν πετύχει μια εξό­ντωση οποιουδήποτε Εγώ.
Να γίνετε εσωστρεφείς, να κατευθύνετε την ικεσία σας προς τα μέσα, ψάχνοντας μέσα στο εσωτερικό σας για την δική σας Θεϊκή Μη­τέρα και με ειλικρινείς ικεσίες μπορείτε να της μιλήσετε. Παρακαλέστε την να διαλύσει εκείνο το Εγώ που προηγουμέ­νως έχετε παρατηρήσει και δι­κάσει.
Η Αίσθηση της εσώτερη αυτοπαρατήρησης, σύμφωνα με το πώς εξελίσσεται, θα σας επιτρέψει να επιβεβαιώσετε την προοδευ­τική βελτί­ωση της δουλειάς σας.
Κατανόηση, κρίση είναι βασικές, όμως χρειάζεται κάτι περισσότερο αν θέλουμε στα αλήθεια να αποσυνθέσουμε το «ο Εαυτός Μου».
Μπορεί να έχει ο νους την πολυτέλεια να τιτλοφορεί οποιοδήποτε ελάττωμα, να το περνά από το ένα διαμέρισμα στο άλλο, να το επιδει­κνύει, να το κρύβει κλπ όμως ποτέ δεν θα μπορούσε να το μεταβάλλει ρι­ζικά.
Χρειάζεται μια ειδική δύναμη ανώτερη από το νου, μια φλο­γερή δύναμη ικανή να κάνει στάχτη οποιοδήποτε ελάττωμα.
Η Στέλλα Μάρις, η Θεϊκή μας Μητέρα, έχει αυτή την εξουσία, μπο­ρεί να κονιορτοποιήσει οποιοδήποτε ψυχολογικό ελάττωμα.
Η Θεϊκή μας Μητέρα ζει στην εσωτερικότητά μας, πιο πέρα από το σώμα, τις συγκινήσεις και το νου. Αυτή είναι από μόνη της μια πυρογε­νής δύναμη ανώτερη από το νου.
Η ιδιαίτερη, ατομική Κοσμική μας Μητέρα κατέχει Σοφία, Αγάπη και Δύναμη. Σε αυτήν υπάρχει απόλυτη τελειότητα.
Οι καλές προθέσεις και η συνεχής επανάληψή τους δεν χρησι­μεύ­ουν σε τίποτα, δεν οδηγούν πουθενά.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να επαναλαμβάνουμε: «Δεν θα εί­μαι λάγνος». Τα Εγώ της φιληδονίας με κάθε τρόπο θα συνεχίσουν να υπάρ­χουν στα βάθη του ίδιου μας του ψυχισμού.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να επαναλαμβάνουμε καθημερινά: «Ποτέ δεν θα ξαναθυμώσω». Τα Εγώ του θυμού θα συνεχίσουν να υπάρ­χουν στα ψυχολογικά μας βάθη.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να επαναλαμβάνουμε καθημερινά: «Δεν θα ξαναφερθώ άπληστα». Τα Εγώ της απληστίας θα συνεχί­σουν να υπάρχουν στα διάφορα υπόβαθρα του ψυχισμού μας.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να αποχωριστούμε τον κόσμο και να κλειστούμε σε κάποιο μοναστήρι ή να ζήσουμε σε κάποια σπηλιά. Τα Εγώ μέσα μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Μερικοί ερημίτες των σπηλαίων με βάση αυστηρές πειθαρχίες, έφτασαν στην έκσταση των αγίων και ανε­λήφθησαν στους ουρανούς όπου είδαν και άκουσαν πράγματα αδύ­νατο να κατακτηθούν και να κατανοη­θούν από τα ανθρώπινα όντα. Εντούτοις τα Εγώ συνέχισαν να υπάρχουν μέσα τους.
Αναμφισβήτητα η Ουσία μπορεί να δραπετεύσει από το Εγώ με βάση αυστηρές πειθαρχίες και να απολαύσει την έκσταση, πλην όμως μετά την ευτυχία, ξαναγυρίζει στο εσωτερικό του «ο Εαυτός Μου».
Όσοι έχουν συνηθίσει την έκσταση, χωρίς να έχουν διαλύσει το Εγώ, νο­μίζουν ότι έφτασαν πια στην απελευθέρωση, αυτοεξαπατώνται νομίζοντας τους εαυτούς τους Δάσκαλους μέχρι που μπαίνουν στην βυθι­σμένη καθοδική εξέλιξη.
Ποτέ δεν θα εκφραζόμαστε αντίθετα στην μυστικιστική έκσταση, αντίθετοι στην έκσταση και την ευτυχία της Ψυχής, σε απουσία του Εγώ.
Θέλουμε μόνο να τονίσουμε την αναγκαιότητα της διάλυσης των Εγώ για να επιτύχει κανείς την τελική απελευθέρωση.
Η Ουσία οποιουδήποτε πειθαρχημένου ερημίτη, συνηθισμένου να δραπετεύει από τα Εγώ, επαναλαμβάνει αυτό το κατόρθωμα μετά το θά­νατο του φυσικού σώματος, απολαμβάνει την έκσταση για ένα διάστημα και κατόπιν επιστρέφει σαν το Πνεύμα του λυχναριού του Αλαντίν στο εσω­τερικό της μπουκάλας, στο Εγώ, στο «ο Εαυτός Μου».
Οπότε δεν του μένει άλλη λύση παρά η επιστροφή σε ένα νέο φυ­σικό σώμα με σκοπό να επαναληφθεί η ζωή του πάνω στο χαλί της ύπαρ­ξης.
Πολλοί μυστικιστές που αποσαρκώθηκαν στα σπήλαια των Ιμαλα­ΐων, στην Κεντρική Ασία, τώρα είναι χυδαία, κοινά, και συνη­θισμένα άτομα σε αυτόν τον κόσμο, παρόλο οι απόγονοί τους ακόμα τους λατρεύ­ουν και τους τιμούν.
Οποιαδήποτε προσπάθεια απελευθέρωσης, όσο μεγαλειώδης και αν είναι, αν δεν λογαριάσει την αναγκαιότητα της διάλυσης του Εγώ, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΣ
Θα άξιζε τον κόπο να μελετούσατε το βιβλίο μου «Η Μεγάλη Ανταρσία», όπως επίσης «Η Επαναστατική Ψυχολογία»...
Ρώτησα κάποιους αδελφούς: «Λοιπόν, αδελφοί, έχετε μελετήσει το βιβλίο μου Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ;», «Ναί (μου είπαν), το διαβάσαμε γρήγορα»... «Ωραία, αλλά το μελετήσατε;» «Ότι το μελετήσαμε, όχι. το διαβάσαμε με πεντακόσια χιλιόμετρα την ώρα»... Τότε τρομοκρατήθηκα: τόσα χρόνια πέρασαν για να μπορέσω να γράψω το βιβλίο Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ή Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ και αυτοί το διάβα­σαν σε ένα δίωρο και ήδη το γνωρίζουν...!
Συνεχώς αυτοί με πλησιάζουν για να μου πουν: «Λοιπόν, θα ήθελα να δουλέψω πάνω στον εαυτό μου, θα ήθελα να διαλύσω το Εγώ, αλλά θα ήθελα εσείς να με διδάξετε»... Μα τι ανώμαλος ψυχισμός αυτός των γήι­νων: μου ζητούν να τους διδάξω να διαλύσουν το Εγώ αφού έχουν διαβά­σει το βιβλίο μου «Επαναστατική Ψυχολογία»! Μα πώς γίνεται αυτό; Αφού σε αυτό το βιβλίο έχω δώσει όλες τις υποδείξεις και τώρα μου ζη­τούν να τους διδάξω! Μα τι είναι αυτά; Έχουν ολοκληρωτικά κατεστραμ­μένο το διανοητικό κέντρο!
Στην Ατλαντίδα, για παράδειγμα, ή στην Λεμουρία, κανείς δεν μελε­τούσε με αυτό τον τρόπο. Ένας Λεμούριος, για παράδειγμα, θεωρούσε τα γράμματα ως ιερά και χρησιμοποιούσαν μία αλφάβητο που είχε 300 σύμ­φωνα και 51 φωνήεντα. Τα γράμματα στην Λεμουρία ήταν ιερά και κανείς δεν αποδεχόταν μια παράγραφο από κάποιο Ιερό Βιβλίο, αν προηγουμέ­νως δεν είχε συνειδητοποιήσει αυτή την παράγραφο. Και για να συνειδη­τοποιήσει αυτή την παράγραφο περνούσαν μέρες ολόκληρες παραδομένες στον διαλογισμό· έτσι λοιπόν, αυτοί ήταν συνειδητοί από αυτό που μελε­τούσαν.
Όταν διαβάζουμε έτσι, «με πεντακόσια χιλιόμετρα την ώρα» από εξώφυλλο σε εξώφυλλο και λέγοντας «το έχω διαβάσει πια», «ήδη το ξέρω», καταστρέφεται ολοκληρωτικά το διανοητικό κέντρο. Δεν είναι έτσι το πώς μελετάμε, δεν πρέπει κάποιος να προχωρά, να περνάει σε άλλη παράγραφο, αν δεν έχει συνειδητοποιήσει την προηγούμενη παρά­γραφο (πρέπει να γνωρίζουμε τι είναι αυτό που πάμε να μεταφέρουμε στο διανοητικό κέντρο)...
Έτσι, αγαπητοί μου φίλοι, μην καταστρέφετε το διανοητικό κέντρο, ούτε να καταστρέφετε το συγκινησιακό κέντρο. Οποιαδήποτε συγκίνηση πρέπει να περνά πρώτα μέσα από το φίλτρο της κατανόησης, πριν μπορέ­σει το συγκινησιακό κέντρο να κάνει κάτι. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλες μας τις αντιλήψεις, όλα αυτά που μελετάμε ή όλα αυτά που μας έρ­χονται.
Αν μελετάτε με προσοχή τα βιβλία μου «Η Επαναστατική Ψυχολο­γία» και «Η Μεγάλη Ανταρσία» και φέρετε αυτή την γνώση στην πρα­κτική, στο όνομα της Αλήθειας σας λέω ότι θα καταφέρετε να περάσετε από την «Βουδιστική Εξάλειψη». Έτσι λοιπόν θα εγκαταστήσετε στον ψυ­χισμό σας, μέσα στο εσωτερικό σας, την ψυχολογική ομαλότητα, θα συ­ντονιστείτε με όλα τα τριεγκέφαλα όντα του Σύμπαντος, θα μπορέσετε να πειραματιστείτε από μόνοι σας και με άμεσο τρόπο ΑΥΤΟ που δεν είναι ο Χρόνος, ΑΥΤΟ που είναι πιο πέρα από το σώμα, τα συναισθήματα και το νου.
ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ