Το βιβλίο των πόνων του σώματος

Δωρεάν βιβλία για θεραπείες
Κατεβάστε από εδώ το Το βιβλίο των πόνων του σώματος.
Περιέχει πρακτικές οδηγίες για να αντιμετωπίσετε πονοκεφάλους, μουδιάσματα, πιασίματα, και γενικά διάφορα μυοσκελετικά προβλήματα, αλλά και εικόνες για τις προτεινόμενες μαλάξεις. Κατεβάστε επίσης τα παρακάτω βιβλία. Έχουν σχέση με την υγεία σας. Είναι "καθαρά", χωρίς ιούς. Μοιράστε τα με την σειρά σας σε όποιον θέλετε. Όσοι περισσότεροι τα πάρουν τόσο το καλύτερο. Αν ξέρετε κάποιον σχετικό με ιατρική, που να μην είναι υπάλληλος αλλά να αγαπάει την ιατρική και τις θεραπείες, δώστε του ειδικά τα δύο πρώτα.

Σελίδες

15 Ιουνίου 2012

Πάρσιφαλ - β μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16 Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΛΙΘΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17 Ο ΛΟΥΣΙΦΕΡ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18 ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΒΟΛΟΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19 ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΒΑΛΣΑΜΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20 ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21 Ο ΠΑΠΑΠΟΥΡΟΥΣΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22 ΞΥΠΝΗΣΤΕ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23 Η ΟΦΙΟΕΙΔΗΣ ΔΥΝΑΜΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24 ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25 ΨΑΞΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26 ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΟΥΝΤΡΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27 ΟΙ ΝΥΜΦΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28 Η ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ ΔΙΑΒΟΛΙΣΣΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29 ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΦΙΔΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30 ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31 ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΗΤΙΚΟ ΝΕΥΡΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32 ΑΔΑΜ ΚΑΔΜΟΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33 ΤΟ ΘΕΪΚΟ ΖΕΥΓΑΡΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34 ΦΑΛ-ΠΑΡΣΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35 ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36 ΧΑΘΑ ΓΙΟΓΚΑ ΠΡΑΝΤΙΠΙΚΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΛΙΘΟΣ

Ένα ΙΤ πάνω σε θαυμάσια λίθο. Ποια είναι η βαθιά σημασία αυτού του τρομερού Μυστηρίου;

Ω! αγνέ κληρικέ, τραγουδούσαν οι βάρδοι (που επικαλού­νταν τις μνήμες του Γκεντχίλ ή της προϊστορικής Ιρλανδικής Γαλι­κίας), όταν μιλούσαν για τις δοξασμένες χιλιόχρονες παραδόσεις τους στους καθολικούς ιερείς που πήγαιναν να τους εκχριστιανί­σουν.

Την βαθιά και μεγαλοπρεπή σημασία της… Ποιος να μπορέ­σει να την αποκαλύψει και να την ξεδιαλύνει;

Κανείς παρά μόνο Αυτός, ο Εκλεκτός μπορεί να αποκρυπτο­γραφήσει το Μυστήριο της Λίθου και του ΙΤ της…

Όσον αφορά αυτά τα ιερά θαύματα που εκπλήσσουν τον μυ­στι­κιστή, δεν είναι αταίριαστο στ΄ αλήθεια, εκείνο το ότι η προα­ναφε­ρόμενη Λίθος μετατρέπεται σε κρατήρα, Ερμητικό ποτήρι ή Δι­σκοπότηρο ατελείωτων λαμπροτήτων…

Από πού προέρχεται λοιπόν τόση σύγχυση, τόση αμφιταλά­ντευση και τόση αβεβαιότητα, στο ποίημα εκείνο του Χρεθιέν ντε Τρόβς (12ος Αιών).

Αν το Άγιο Γκριάλ είναι μια πολύτιμη Λίθος φερμένη στην γη από τους αγγέλους ή άφατους Ντέβας και βαλμένη κάτω από την γεμάτη ζήλο φροντίδα μιας μυστικής αδελφότητας, αυτό δεν είναι πρόσκομμα για να αναλάβει αυτή η ουράνια Πολύτιμη Λίθος την μεγαλοπρεπή μορφή του Ποτηριού του Ερμή.

Νάμαστε εδώ πια, λοιπόν, με την κυβική λίθο του Γιεσόντ το­ποθετημένη από τους εβραίους καβαλιστές στα ίδια μας τα σε­ξουα­λικά όργανα.

Αυτή είναι η ευλογημένη Λίθος που ο πατριάρχης Ιακώβ, ζω­ντανότατη επανενσάρκωση του αγγέλου Ισραήλ, έχριζε σε περα­σμένα χρόνια με ιερό λάδι…

Petera μυητική των Εσωτεριστικών Κολεγίων… φιλοσοφική Λίθος των παλαιών Μεσαιωνικών Αλχημιστών…

Λίθος ολισθήματος και πέτρα σκανδάλου, όπως σε άλλους και­ρούς έλεγε ο Ιεροφάντης Πέτρος ή PATAR

Δεν περιττεύει σε αυτό το κεφάλαιο να αντιγράψουμε με άπειρη υπομονή και βαθιά γαλήνη, το αυθεντικό κείμενο του Βόλ­φραμ Έχεμπαχ που σχετίζεται με την προρρηθείσα Λίθο και την Μυστη­ριώδη Αδελφότητα που την φροντίζει:

Εκείνοι οι ήρωες εμψυχώνονται από μία Λίθο.

Δεν γνωρίζετε την μεγαλοπρεπή και αγνή της ουσία;

Λέγεται μόλυβδος-ηλεκτρικός (Magnes).

Με αυτήν μπορεί να πραγματοποιηθεί κάθε θαύμα (Μαγεία).

Αυτή, σαν τον Φοίνικα που ρίχνεται στις φλόγες,

ξαναγεννιέται από τις ίδιες του τις στάχτες,

επειδή στις ίδιες τις φλόγες ανανεώνει το φτέρωμά του

και λάμπει ξανανιωμένη πιο όμορφη από πριν.

Η δύναμή της είναι τέτοια, που οποιοσδήποτε άνθρωπος,

όσο δυστυχής και αν είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται,

αν ατενίσει αυτή την Λίθο, αντί να πεθάνει όπως οι υπόλοιποι

δεν γνωρίζει πια ηλικία,

ούτε από το χρώμα ούτε από το πρόσωπο.

Και είτε είναι άνδρας είτε γυναίκα

θα απολαύσει την ανέκφραστη ευτυχία

του να ατενίζει την Λίθο

για περισσότερα από διακόσια χρόνια.

Ο Ιησούς ο Μεγάλος Καμπίρ είπε: «Η Πέτρα (το σεξ) που απέρ­ριψαν οι οικοδόμοι (θρήσκοι),έγινε ακρογωνιαία λίθος». «Ο Κύριος το έκανε αυτό και είναι θαυμάσιο πράγμα στα μάτια μας».

Στην άλλη πλευρά του χρόνου και του χώρου, ο Κλίνγκσορ κα­κός μάγος την αμφισβήτησε και την πήρε για Ταμπού ή Αμαρ­τία…

Γραμμένο είναι και με φλογερά γράμματα στο Βαγκνερικό Δράμα, ότι το ατσάλινο μαχαίρι απέρριψε βίαια την ευλογημένη Πέτρα.

Αλλά, ο Δάσκαλος Κλίνγκσορ, με προσποιήσεις και με κλά­ματα όπως κανένας, μετά από τόσο τρομερή χαζομάρα, άπλωσε ικετευ­τικά τα ματωμένα χέρια του προς το Γκριάλ.

Είναι φανερό ότι ο Φύλακας αγανακτισμένος τον απέρριψε με την τρομερή μύτη του σπαθιού του…

Διηγούνται άνθρωποι άλλων καιρών ότι εκεί, πολύ μακριά, όπου αρχίζει η ηδονική γη των Παγάνων, ο Κλίνγκσορ, ο Κύριος των σκοταδιών έμαθε να μισεί το Σεξ…

Είναι εμφανής η βιβλιοφαγική του ευρυμάθεια μέσα στην στείρα μετάνοια και την πειθαρχία…

Πίστεψε ο δυστυχής μοναχός σε μια πιθανή αποφασιστική με­τατροπή, μέσω της εξάλειψης του σεξουαλικού ενστίκτου…

Δόλωμα αδύνατον, εξαπάτηση άχρηστη, μαύλισμα ανόητο αυ­τού του εξωτικού αναχωρητή…

Διάσημος άνδρας που ήρθε από μακρινούς τόπους, αξιοση­μείω­τος ιππότης, διακεκριμένος κύριος παράξενος και αντιφατι­κός…

Παράδοξος ερημίτης, υπονοώντας αγιότητα, ανόητος πουρι­τα­νός με αλαζονεία φωτισμένου…

Λάτρευε τον Σίβα, τον Τρίτο Λόγο, το Άγιο Πνεύμα και παρ΄ όλα αυτά έφτυνε την δυσφημιστική του βλέννα στην Ένατη Σφαίρα (το Σεξ)….

Δούλευε έντονα με πολλαπλές ψευτοεσωτερικές ασκήσεις και μαστιγωνόταν τρομερά μέχρι την εξουθένωση…

Ντυνόταν με απόκοσμα κουρέλια ζητιάνου, έριχνε στάχτες πάνω στο κεφάλι του, φορούσε τρίχινο πουκάμισο μετανοίας πάνω στο απονεκρωμένο του σώμα…

Ανυπόφορος χορτοφάγος, ήταν ο δημιουργός μιας θρησκείας της κουζίνας, λένε όσοι τον είδαν ότι ποτέ δεν ήπιε κρασί…

Καθοδηγούσε άλλους, όταν είχε μεγαλύτερη ανάγκη να τον κα­θοδηγήσουν και ποτέ δεν ανησύχησε να εξολοθρεύσει τον εσω­τε­ρικό Φαρισαίο…

Πλην όμως, όλα ήταν μάταια, αφού απέρριψε την Μυητική Πέ­τρα, έκλεισαν μπροστά στον ανάξιο οι θαυμάσιες πόρτες του εσω­τερικού Μονσαλβάτ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

ΛΟΥΣΙΦΕΡ

Ο Προμηθέας, ο Έλληνας Θεός είναι ο Μάχα Ασούρα, ο ιν­δο­στανός Λούσιφερ που επαναστάτησε εναντίον του Μπράχμα, ο κύ­ριος λόγος για τον οποίο ο Σίβα, ο Τρίτος Λόγος, τον κατακρή­μνισε αγανακτισμένος στο κατώτερο Πατάλα.

Ο Φλωρεντινός Δάντης, διάσημος μαθητής του διακεκριμέ­νου στεφανωμένου βάρδου της Μάντουας, σε καλή ώρα συναντά τον Dite, Προμηθέα-Λούσιφερ στην Ενάτη Σφαίρα, προφανώς στο κέ­ντρο της γης, στο βαθύ πηγάδι του σύμπαντος, «στην περιοχή όπου οι σκιές βρίσκονται τελείως σκεπασμένες με πάγο και διαφαί­νονταν σαν άχυρα από γυαλί».

Ο Μάχα Ασούρα, αλυσοδεμένος μοιραία στην τραχιά πέτρα του σεξ, περνάει σκληρά από ανείπωτες πίκρες. Οι θηριώδεις φλό­γες της λαγνείας τον βασανίζουν τρομερά. Ο ακόρεστος γύπας του άχρηστου συλλογισμού του τραγανίζει τα σωθικά.

Ο Προμηθέας, ο Λούσιφερ, είναι μια μυστηριώδης φωτιά απο­σπασμένη από τον Ηλιακό Λόγο και προσαρτημένη σοφά στο κέ­ντρο της γης από την δύναμη της βαρύτητας και το βάρος της ατμόσφαιρας.

Γραμμένο είναι με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ζωής: «Το υπερβατικό συστατικό της Κοσμικής ψυχής είναι ο Λουσιφερι­κός Φωσφόρος».

Σαν συνέπεια και πόρισμα ταιριάζει εδώ να βεβαιώσουμε με πολλή έμφαση, το εξής: Η άγονη δουλειά του Mimo στο σιδηρουρ­γείο του, η κατηγορηματική αποτυχία των δημιουργικών δυνάμεων επέρχεται όταν σβήνει η φωτιά.

Το φλογερό σπινθήρισμα της στοιχειώδους φωτιάς των σο­φών κάτω από την αλχημιστική υψικάμινο, είναι ένα αξίωμα της Ερμη­τικής Φιλοσοφίας.

INRI: (Ignis Natura Renovatur Integram). Η φωτιά ανανεώ­νει ακατάπαυστα όλη την φύση. Εσύ το ξέρεις…

Εξαιρέστε τον Λούσιφερ, τον Μάχα-Ασούρα από την Σεξο-Γιό­γκα και παρατηρήστε μετά τι συμβαίνει… ατενίστε την αποτυ­χία.

Στην απαστράπτουσα αυγή του Μαχαμβαντάρα, όταν ο άν­θρω­πος και η γήινη αλυσίδα επρόκειτο να εμφανισθούν, δημιουρ­γή­θηκε ως δια μαγείας της παρουσίας του Λόγου, ένας Άγγελος (η σκιά του Κυρίου), γεμάτος από επιθυμία προόδου, και είναι εμφα­νές ότι ο Θεϊκός Αρχιτέκτονας του σύμπαντος του έδωσε την κυ­ριαρχία των Κατώτερων Κόσμων.

Έτσι λοιπόν, είναι αναντίρρητο ότι ο ανώτερος σπορέας αυ­τού του ποταπού σκουληκιού που διαπερνά την καρδιά του κόσμου εί­ναι ο Joan, Swan, Choan, Juan, ο Λόγος, ο Στρατός του Λόγου.

Ο Προμηθέας-Λούσιφερ που κατεβαίνει μέχρι το βάθος του Averno για να ελευθερώσει από τα βάσανά τους τα θύματα, μας θυμίζει τον Ηρακλή, τον Ηλιακό Θεό, που κατεβαίνει στον Άδη ή την Σπηλιά της Μύησης για να σώσει τις χαμένες ψυχές.

Ο Λούσιφερ είναι η φυγόκεντρος και δραστική ενέργεια του σύμπαντος, φωτιά, ζωή, αυτοανεξαρτησία, ψυχολογική επανά­σταση.

Η κόλαση της επαναστατικής του ωστικής δύναμης, είναι η ζω­τική εξάπλωση του νεφελώματος για να μετατραπεί σε νέες πλα­νητικές ενότητες.

Ο Προμηθέας-Λούσιφερ κλέβει θαρραλέα την Θεϊκή φωτιά για να μας βοηθήσει στο μονοπάτι της πνευματικής εξέγερσης.

Ο Λούσιφερ είναι ο φύλακας της πόρτας με τα μυστηριώδη κλειδιά του Αγιαστηρίου για να μην εισχωρούν σε αυτό, παρά οι εκλεκτοί που κατέχουν το τρομερό μυστικό του Ερμή.

Ο περίλαμπρος Κύριος των επτά δοξασμένων μεγάρων που εί­ναι γνωστά με τα ιερά ονόματα Λούσιφερ, Προμηθέα, Μάχα-Ασούρα κλπ, είναι βεβαίως ο μεγαλοπρεπής Υπουργός του Ηλια­κού Λόγου.

Ξέρουν καλά οι Επτά Κύριοι του Χρόνου, (οι επτά Κρονί­δαι), ότι στον Λούσιφερ-Σαβαώθ έχουν αναθέσει το σπαθί και την ζυγα­ριά της Κοσμικής Δικαιοσύνης, είναι ο κανόνας του βάρους, το μέ­τρο και ο αριθμός, ο Ώρος, ο Άχουρα Μάζντα κλπ, κλπ.

Ο Προμηθέας-Λούσιφερ βάζοντας τον Λόγο του στο στόμα του πληγωμένου Τιτάνα, αναφερόμενος στους άθλιους θνητούς, ανα­φωνεί με όλες τις δυνάμεις της ψυχής του:

-Για να μην αρπαχτούν και βυθιστούν στον σκοτεινό Άδη,

γι΄ αυτό, τρομερά βάσανα με δυναστεύουν,

σκληρή θυσία, που έγινε κρίμα,

εγώ που τους θνητούς συμπόνεσα…

Η χορωδία παρατηρεί κατάλληλα:

-Μεγάλο όφελος ήταν αυτό που στους θνητούς πρόσφερες!

Ο Λούσιφερ-Προμηθέας απαντά:

-Ναι και επιπλέον τους έδωσα την φωτιά.

Χορωδία:

-Ώστε την φλογερή φωτιά αυτά τα εφήμερα όντα κατέχουν;

Προμηθέας:

-Ναι, και λόγω αυτής, πολλές τέχνες με τελειότητα θα μάθαι­ναν.

Πλην όμως είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι με τις τέχνες που αυτοεγκωμιάζουν και εξυψώνουν τον άνθρωπο, η ληφθείσα λουσι­φερική φωτιά έχει μετατραπεί στην χειρότερη κατάρα

Το ζωικό στοιχείο και η συνείδηση της κατοχής του έχουν αλ­λάξει το περιοδικό ένστικτο σε ζωώδες και χρονική αισθητικό­τητα.

Αυτό είναι που απειλεί την ανθρωπότητα σαν βαρύς νεκρικός μανδύας. Έτσι αναβλύζει η υπευθυνότητα της ελεύθερης θέλησης, τα τιτανικά πάθη που αντιπροσωπεύουν την ανθρωπότητα στην πιο ζοφερή της άποψη.

Και μια και στα περασμένα μας χριστουγεννιάτικα Μηνύ­ματα μιλήσαμε για τις σκοτεινές απόψεις της Λουσιφερικής Φω­τιάς, μας μένει τώρα να πούμε μόνο ότι αυτή η Φωτιά δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, όλα εξαρτώνται από την χρήση που της κά­νουμε. Σε αυτό ακριβώς βρίσκεται η βάση του αμαρτήματος και της απολύ­τρωσης ταυτόχρονα.

Αχ!… Αν ο Αμφόρτας ο Βασιλιάς του Γκριάλ, ο διακεκριμέ­νος διάδοχος του γέρο Τιτουρέλ, είχε επωφεληθεί από την μεγα­λειώδη στιγμή, το τρομερό λεπτό του σεξουαλικού πάθους, αν σε αυτά τα λεπτά της ανώτερης φιληδονίας είχε χουφτώσει την ιερή του λόγχη με σταθερότητα, ο Κακός Μάγος δεν θα είχε μπορέσει να του απο­σπάσει το Άγιο Δόρυ.

Πλην όμως, εκείνος ο διακεκριμένος κύριος, παρόλο που γνώ­ριζε το μυστικό των Ελοΐμ, το Μυστήριο της Δημιουργικής Φω­τιάς, έπεσε νικημένος στα μπράτσα της Κούντρι, της Ηρωδιά­δας…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΒΟΛΟΙ

Ο Υπέρ-Μοντέρνος Λούσιφερ-Προμηθέας, υποεξελισσόμε­νος τρομακτικά στον χρόνο, έχει μετατραπεί τώρα στον Επιμηθέα: «Αυτός που βλέπει μόνο μετά το συμβάν» γιατί η δοξασμένη πα­γκόσμια φιλανθρωπία του πρώτου έχει εκφυλιστεί εδώ και πολλούς αιώνες σε προσωπικό ενδιαφέρον και αυτοθαυμασμό.

Ω, Άγιοι Θεοί! Πότε θα μπορέσουμε να σπάσουμε αυτές τις αλυσίδες που μας δένουν στην άβυσσο του μυστηρίου;

Σε ποια εποχή της ιστορίας του κόσμου θα αναβλύσει ξανά ο λαμπρός Τιτάνας ελεύθερος από τα περασμένα στην καρδιά κάθε ανθρώπου;

Το να πεθάνουμε στον εαυτό μας είναι ριζικό, αν στ΄ αλήθεια επιθυμούμε με όλες τις δυνάμεις της ψυχής να εναρμονίσουμε τις δύο φύσεις, Θεϊκή και Ανθρώπινη σε κάθε έναν μας.

Το να είμαστε άτρωτοι μπροστά στις κατώτερες τιτανικές δυ­νά­μεις, αδιαπέραστοι σε μεγάλο βαθμό, είναι δυνατόν μόνο εξαλεί­φοντας ολοκληρωτικά τα ψυχολογικά μας ελαττώματα, αυτούς τους φοβερούς Κόκκινους Διαβόλους που αναφέρονται στο βιβλίο της Απόκρυφης Μονάδας…

Ο Σέθ, το ζωικό Εγώ, ε όλα τα αριστερά ψυχικά πρόσθετα, κα­ταλήγει στ΄ αλήθεια να είναι τρομερά μοχθηρός.

Γραμμένο είναι με αναμμένα κάρβουνα στο τρομερό βιβλίο του Μυστηρίου, ότι το Λουσιφερικό Χάρισμα, τρομερό όσο κα­νένα, μετατράπηκε αργότερα και για δική μας δυστυχία και όλου αυτού του θλιμμένου κόσμου, σε τίποτα άλλο από την πρωταρχική αιτία, στην μοναδική καταγωγή του κακού…

Ο θυελλώδης Ζευς, ο νεφελοστιβαχτής, αντιπροσωπεύει σα­φώς τον στρατό των πρωταρχικών προγεννητόρων, τους Πίτρις, τους Πατεράδες που δημιούργησαν τον άνθρωπο κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση…

Δεν αγνοούν οι λίγοι σοφοί που έχουν υπάρξει στον κόσμο, ότι ο Λούσιφερ-Προμηθέας, Μάχα-Ασούρα, ο «Δότης της φωτιάς και του φωτός» αλυσοδεμένος φοβερά στο βουνό Καύκασο και κα­τα­δικασμένος στην ποινή να ζει, αντιπροσωπεύει επίσης τους επα­ναστάτες Ντέβας που έπεσαν στην ζωική γέννηση κατά το ξημέ­ρωμα της ζωής…

Δεν περιττεύει να αναφέρουμε σε αυτό το βιβλίο μερικούς από αυτούς τους πεσμένους από το χάραγμα της αυγής τιτάνες…

Ας θυμηθούμε πρώτα τον Μολώχ, άλλοτε φωτεινό άγγελο, τρο­μερό βασιλιά λεκιασμένο με το αίμα των ανθρωποθυσιών και με τα δάκρυα των πατεράδων και των απελπισμένων μανάδων, κα­θώς, εξ αιτίας των ήχων των ταμπούρλων και των τύμπανων, μόλις που ακούγονταν τα κλάματα των γιων όταν, πετιόνταν στην φωτιά, και σφαγιάζονταν ανελέητα σε εκείνο το απεχθές τέρας, όμορφο Θεό άλλων καιρών…

Οι Αμονίτες τον λάτρευαν στην Ραμπά και στον υγρό της κά­μπο, στην Αργκόμπ και την Μπασάμ μέχρι τα πιο μακρινά ρεύ­ματα του Αρνό…

Διηγείται ο μύθος των αιώνων ότι ο Σολομώντας ο γιος του Δαυίδ, ο Βασιλιάς της Σιών, σήκωσε έναν ναό στον Μολώχ στο όρος της καταισχύνης.

Λένε οι επτά κύριοι του χρόνου ότι μεταγενέστερα ο γέρο σο­φός αφιέρωσε σε αυτόν τον πεσμένο άγγελο ένα ιερό δάσος στη γλυκιά κοιλάδα της Χινόμ…

Γόνιμη αρωματισμένη γη που γι΄ αυτό τον λόγο τον τόσο μοι­ραίο, θα αλλάξει από τότε το όνομά της με του Tofet και της μαύ­ρης Gehena, πραγματικό τύπο κόλασης…

Μετά τον Μολώχ, άνθρωπο-Άγγελο της αρχαίας ηφαιστειογε­νούς Λεμουρίας, όπου τα ποτάμια με τα αγνά νερά της ζωής ανά­βλυζαν μέλι και γάλα, έρχεται στην συνέχεια ο Βάαλ Πε­χόρ ο πρό­στυχος τρόμος των γιων της Μοάβ, που κατοικούσαν από την Αροέρ μέχρι τη Νεμπό και ακόμη πιο πέρα από το νότιο μέρος της ερήμου Αμπαρίμ…

Άνθρωποι από την Εσεβών και την Χεροναΐμ στο βασίλειο της Σιών και πιο πέρα από τις ανθισμένες κοιλάδες της Σίμπμα τις δια­κοσμημένες με αμπέλια και την Ελεάλ, μέχρι την λίμνη Ασφαλ­τίτιδα.

Τρομακτικός, αριστερός, σκοτεινός ο Βάαλ Πεχόρ: Στη Σιτίμ προέτρεπε τους Ισραηλίτες κατά την διάρκεια της πορείας τους από τον Νείλο να του κάνουν λιπαντικές προσφορές, που τόσα κακά τους προκάλεσαν…

Από εκεί, αυτός ο πεσμένος Ελοχίμ μέσα στις κόκκινες Λου­σι­φερικές φωτιές, επέκτεινε έξυπνα τα σκοτεινά λάγνα του όργια μέ­χρι το ίδιο το όρος του σκανδάλου, πολύ κοντά στο δάσος του δο­λοφόνου Μολώχ…

Είναι προφανές ότι έτσι έμεινε εγκατεστημένη η απεχθής λα­γνεία δίπλα στο μίσος, μέχρι που ο ευλαβής Josias τους έριξε στην κόλαση…

Μαζί με αυτές τις τρομερά κακές Θεότητες που στην παλιά ήπειρο Μου ήταν στ΄ αλήθεια παραδειγματικοί άνθρωποι, ανθρω­πιστές άγγελοι, εμφανίστηκαν κι εκείνες που, από τις μαγευτικές παραλίες που βρέχουν τα θυελλώδη ύδατα του αρχαίου Ευφράτη μέχρι τον χείμαρρο που χωρίζει την Αίγυπτο από την γη της Συ­ρίας, φέρουν τα ανεπιθύμητα ονόματα του Baal και του Ασταρότ…

Συνεχίζοντας μετά με διαδοχική τάξη εμφανίζεται ο Μπε­λιάλ: Από τον Έμπειρο βεβαίως δεν έχει πέσει ένα πνεύμα πιο ακάθαρτο ούτε πιο χυδαία κεκλιμένο προς το βίτσιο από αυτό το πλάσμα που στους αρχαίους λεμούριους καιρούς ήταν αληθινά ένας Δάσκαλος ή αγγελικός Γκουρού με ανείπωτες ακτινοβολίες…

Αυτό το Δαιμόνιο -Θεότητα σε άλλους καιρούς-, δεν είχε να­ούς ούτε του προσέφεραν θυσίες σε κανένα βωμό και παρόλα αυτά, κανείς δεν βρίσκεται πιο συχνά στους ναούς και στους βω­μούς.

Όταν ο ιερέας γίνεται άθεος, όπως οι γιοι του Ελί, που δυστυ­χώς γέμισαν με πορνείες και με βία τον οίκο του Κυρίου, μετατρέ­πεται εκ των πραγμάτων σε σκλάβο του Μπελιάλ…

Μεγαλειώδης Ιεροφάντης των αρχαϊκών εποχών του κόσμου μας, θαυμάσιος άγγελος, τώρα κάκιστο Λουσιφερικό Δαιμόνιο: Βασιλεύει επίσης στα παλάτια και στις πολυτελείς αυλές και στις ακόλαστες πόλεις, όπου ο θόρυβος του σκανδάλου, της λαγνείας και η προσβολή ανεβαίνει πάνω και από του πιο ψηλούς πύρ­γους…

Και όταν η νύχτα σκοτεινιάζει τους δρόμους, τότε περιπλα­νιού­νται οι γιοι του Μπελιάλ γεμάτη αυθάδεια και κρασί.

Μάρτυρες από αυτό είναι οι δρόμοι των Σοδόμων και εκείνη η τρομερή νύχτα κατά την οποία σε μια πόρτα της Gaaba εκτέθηκε μια μαμή για να αποφευχθεί μια αηδιαστική απαγωγή.

Εμπνεύστε με Μούσες! Μιλήστε μου Θεοί!, ώστε το ύφος μου να μην ξεφύγει από την φύση του θέματος…

Και τι να πούμε για τον Αζαζήλ το δοξασμένο Χερουβείμ, τον εξαιρετικό άνθρωπο της αρχαίας γης;

Αχ! Αχ! Αχ! Πόσος πόνος… Αυτό το τόσο έξοχο πλάσμα έπεσε επίσης στην ζωική αναπαραγωγή… Τι τρομερή είναι η δίψα της σεξουαλικής λαγνείας!

Ξεδιπλώνεται η πτώση του λαμπρού κονταριού, του αυτοκρα­τορικού εμβλήματος, που προωθημένο, τεντωμένο και κυ­ματιστό στον άνεμο, λάμπει σαν μετέωρο, με τα μαργαριτάρια και την πλούσια λάμψη του χρυσού που χαράζει πάνω του τα όπλα των σε­ραφείμ και τα τρόπαια…

Και έρχεται μετά ο Μάμμων, ο λιγότερο υψηλός από τους Αν­θρώπους-Αγγέλους της αρχαίας Αρκαδίας, επίσης πεσμένος στην ζωική γέννηση…

Αυτός ήταν ο πρώτος που δίδαξε στους ανθρώπους της γης να λεηλατούν το κέντρο του κόσμου, και έτσι το έκαναν εξορύσ­σο­ντας από τα σωθικά της μητέρας τους μερικούς θησαυρούς που θα άξιζε περισσότερο να έμεναν κρυμμένοι για πάντα…

Η άπληστη συμμορία του Μάμμων άνοιξε ταχύτατα μια βα­θιά πληγή στο βουνό και εξόρυξε από το στήθος του μεγάλες ρά­βδους χρυσού…

Και όσο για τον άγγελο Μουλσιμπέρ, τι να πούμε τώρα; Δεν ήταν στην πραγματικότητα λιγότερο γνωστός, ούτε του έλειψαν ποτέ οι φανατικοί θαυμαστές στην αρχαία Ελλάδα. Αυτό το ξέρουν οι Θεοί και οι άνθρωποι…

Ο κλασσικός μύθος αναφέρει πως κατακρημνίστηκε από τον Όλυμπο, εκσφενδονισμένος από τον θυμωμένο Δία πάνω από τους θεϊκούς κρυστάλλινους τοίχους. Σε τίποτε δεν του χρησίμευσε τότε που είχε σηκώσει ψηλούς πύργους στον ουρανό…

Έξοχος άνθρωπος της πορφυρής ράτσας στην ήπειρο Μου, ου έπεσε στις αβύσσους του σεξουαλικού πάθους…

Και για να ολοκληρώσουμε αυτόν τον κατάλογο με τις κεραυ­νοβολημένες Θεότητας από τον κεραυνό της Κοσμικής Δι­καιοσύ­νης, είναι αναγκαίο να πούμε ότι δεν λείπουν με κανένα τρόπο από το Πανδαιμόνιο, το μεγάλο κεφάλαιο του Σατανά και των Ομοίων του, ο Αντραμέλεκ, για τον οποίο τόσο έχουμε μιλή­σει στα περα­σμένα μας Γνωστικά βιβλία και ο Ασμοδέος ο αδελ­φός του…

Δύο ολόλαμπροι Θρόνοι του αστροσκέπαστου ουρανού της Ου­ράνιας επίσης πεσμένοι στην ζωική γέννηση…

Παραδειγματικοί Άνθρωποι, Θεοί με ανθρώπινα σώματα στην γη της Μου, που στριφογυρνούν ταπεινωμένοι στο κρεβάτι του Προκρούστη…

Ο Λουσιφερικός Χριστικός στρατός που ενσαρκώθηκε στην αρ­χαία Λεμουρία, παρακινούμενος από εκείνη την Νέμεση ή Ανώ­τερο Κάρμα (που ελέγχει τους άφατους και είναι γνωστό σα νόμος της Κατάνθιας), διέπραξε το λάθος να πέσει στην ζωική γέννηση.

Δυσοίωνη ήταν για το ανθρώπινο γένος η σεξουαλική πτώση των Θεϊκών Τιτάνων που δεν ήξεραν να χρησιμοποιήσουν το Χάρι­σμα του Προμηθέα και κύλησαν στην άβυσσο.

Οι Σωτήρες μας οι Αγκνισβάτα, οι ανώτεροι Τιτάνες της Λου­σιφερικής φωτιάς, δεν μπορούν ποτέ να εξαπατηθούν: Αυτοί, οι λαμπροί γιοι της αυγής, ξέρουν να διακρίνουν πολύ καλά το τι εί­ναι μια πτώση από το τι είναι μια κάθοδος.

Μερικοί ειλικρινείς λανθασμένοι θα μπλεχτούν τώρα στο να κρίνουν την αγγελική πτώση.

Ο Λούσιφερ είναι, μεταφορικά, ο σοφός οδηγός που βοηθάει τον άνθρωπο να βρει την ρότα του ανάμεσα στις υφαλοκρηπίδες και τις ξέρες της ζωής…

Ο Λούσιφερ είναι ο Λόγος στην πιο εξυψωμένη του άποψη και ο αντίποδας στην κατώτερή του άποψη, αντικατοπτρίζοντας και τα δύο μέσα σε κάθε έναν μας.

Ο Lactancio, μιλώντας για την φύση του Χριστού, κάνει από τον Λόγο, το Ρήμα, τον Πρωτογέννητο αδελφό του Σατανά και το πρώτο από όλα τα πλάσματα.

Μέσα στην μεγάλη θύελλα της Λουσιφερικής φωτιάς μάχο­νται αμοιβαία στρατιές Αγγέλων και Δαιμονίων (Πρωτότυπα και Αντί­τυπα).

Αν εκείνος ο καλός Κύριος Αμφόρτας, ο Βασιλιάς του Αγίου Γκριάλ, ήξερε να χρησιμοποιήσει σοφά το Λουσιφερικό Χάρισμα κατά την ανώτατη στιγμή του σεξουαλικού πειρασμού, είναι εμφα­νές ότι θα είχε περάσει τότε από μια ριζική μετατροπή.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19

ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΒΑΛΣΑΜΟ

Η Κούντρι-Ηρωδιάς όμοια με την εβραϊκή Μαγδαληνή άλ­λων καιρών φέρνει ένα πολύτιμο φιαλίδιο της εξωτικής Αραβίας…

Ο Αμφόρτας, ο διάσημος άνδρας του Άγιου Γκριάλ, ζητάει επειγόντως ένα πολύτιμο βάλσαμο για να γιατρέψει την πονεμένη του καρδιά…

Θαυμάσιο κομμάτι του Βαγκνερικού Δράματος που θα έπρεπε να λαξευτεί δοξασμένα σε μεγαλοπρεπή μάρμαρα με χρυσά γράμ­ματα…

Κρυστάλλινο συνακόλουθο σε αυτή την περίπτωση είναι αυτή του μεγάλου Καμπίρ Ιησού μυρωμένου από την ωραία του παλα­τιού της Μαγδάλας…

-Καλό έργο μου έχει κάνει, είπε ο λατρευτός, πάντα θα έχετε τους φτωχούς μαζί σας και όποτε θέλετε θα μπορείτε να τους κάνετε καλό, αλλά εμένα δεν θα με έχετε για πάντα.

Αυτή έκανε ότι μπορούσε, γιατί έχει προετοιμάσει με μύρο το σώμα μου για τον τάφο.

Γυναίκα ακατανίκητης γοητείας που έσπασε το αλαβάστρινο βάζο για να σκορπίσει το μύρο πάνω στο κεφάλι του γλυκού Ραβί της Γαλιλαίας…

Γραμμένο είναι με λέξεις μυστηρίου ότι μόνο η γυναίκα-σύμ­βολο, η πρωταρχική Διαβόλισσα, πρωτότυπο όσων πιο μεγαλόπρε­πων και ταυτόχρονα όσων πιο ταπεινωτικών υπάρχουν στην γη, εί­ναι η μόνη που πραγματικά έχει την δύναμη να μας μυρώσει για τον θάνατο…

Κατανόηση και εξάλειψη είναι ριζικά αν στ΄ αλήθεια θέ­λουμε να πεθάνουμε μέσα μας…

Το να απορρίψουμε τα διάφορα Ψυχικά επιπρόσθετα (ή ελατ­τώματα) που στο τρομακτικό τους σύνολο αποτελούν το Ζω­ικό Εγώ, δεν αποτελεί στ΄ αλήθεια αρκετά εύκολη δουλειά, εσύ το ξέ­ρεις…

Καλύτερα είναι να πίνεις θηλυκό λικέρ παρά λικέρ από μαν­δρα­γόρα, αν το πίνεις δεν θα κάνεις λάθος ποτέ στον δρόμο…

Ο σεξουαλικός ερωτισμός είναι απαραίτητος, το να αγαπάς εί­ναι βεβαίως ο πιο αγνός και θαυμάσιος πόθος…

Ελάττωμα που κατανοείται με πλήρη τρόπο, πρέπει να κατα­σταλεί, να βγει, να διαχωριστεί κάτω από τις γοητείες του Έρωτα…

Μην ξεχνάς την Θεϊκή σου Μητέρα Κουνταλίνη: Ίσιδα, Ρέα, Κυβέλη, Τοναντζίν, Μαρία, Αδωνία, Ινσομπέρτα…

Το σεξ είναι άγιο ποτήρι, βάζετε σε αυτό μόνο μια αγνή σκέψη… πίσω από κάθε φιλί πρέπει να υπάρχει μια προσευχή, πίσω από κάθε αγκάλιασμα μια τελετουργία μυστηρίου… κατά την ιερή συνουσία ζητήστε και θα σας δοθεί, κτυπήστε και θα σας ανοίξουν

Εκείνη της οποίας κανείς θνητός δεν έχει σηκώσει το βέλο, θα εξαλείψει τότε το ανεπιθύμητο, το απεχθές και έτσι θα πεθαίνεις από στιγμή σε στιγμή…

Σηκώστε καλά την κούπα σας στην πανδαισία του έρωτα και προσέξτε να μην χυθεί ούτε μία σταγόνα από το πολύτιμο κρασί…

Μη χύνεις το Ποτήρι του Ερμή, μέθυσε με φιλιά και τρυφερό­τητες κάτω από την σκιά του δέντρου της γνώσης, αλλά μην κατα­βροχθίσεις τα χρυσά μήλα του κήπου των Εσπερίδων…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20

ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ

Εξαιρετικό παραλήρημα ανώτατης πίκρας είναι εκείνο κατά το οποίο ο Λούσιφερ-Προμηθέας φωνάζει:

-Ω Θεϊκέ αιθέρα, ιπτάμενοι άνεμοι…

Κοιτάξτε αυτό που εγώ, ένας Θεός, από άλλους Θεούς υπο­φέρω.

Αλλά, τι λέω; Ξεκάθαρα προλέγω αυτό που πρόκειται να συμ­βεί…

Συμφωνώ τώρα…

Αυτή τη μοιραία τύχη να υποφέρω συνεχώς

Αφού ο Νόμος του Πεπρωμένου είναι ανίκητος…

Με πόσο πόνο ω Θεοί! διάβασα κάπου σε ένα συγκεκριμένο βι­βλίο που δεν θα αναφέρω, μια παράγραφο που κατά γράμμα λέει:

-Η στρατιά που ενσαρκώθηκε σε ένα μέρος της ανθρωπότητας, αν και σπρώχτηκε σε αυτό από το Κάρμα ή Νέμεση, προτίμησε την ελεύ­θερη βούληση από την παθητική σκλαβιά, τον πόνο και μέχρι το συ­νειδητό διανοητικό βασανιστήριο, κατά την διάρκεια, μυριά­δων χρό­νων, από την ηλίθια και κενή ενστικτώδη μακαριότητα.

Και συνεχίζει ο αναφερθείς συγγραφέας λέγοντας με έμ­φαση:

-Ξέροντας ότι παρόμοια ενσάρκωση ήταν πρόωρη και δεν βρισκόταν στο πρόγραμμα της φύσης, η ουράνια στρατιά, ο Προμη­θέας θυσιά­στηκε, πλην όμως, για να ωφελήσει με αυτό ένα ποσοστό, τουλάχι­στον, της ανθρωπότητας.

Αυτό μας φέρνει προφανώς στον εξαιρετικό μύθο όλων των αρ­χαίων Θεογονιών, της ουράνιας επανάστασης ή των πεσμένων Αγ­γέλων, αυτούς τους Τιτάνες που τολμούν να πολεμήσουν μέχρι και τους Άγιους Θεούς…

Άφατοι, τρομερά Θεϊκοί που μετατράπηκαν σε ανθρώπους, Θε­ότητες που επανενσαρκώθηκαν σε ανθρώπινα σώματα…

Μάταιο πράγμα είναι να μπερδεύουμε μία πτώση με μία κά­θοδο! Αυτές οι Θεότητες δεν κατέβηκαν, έπεσαν! Και αυτό είναι διαφορετικό…

Γι΄ αυτό και με δίκαιο λόγο οι θεογονίες ζωγραφίζουν σαν τι­μωρημένους αυτούς τους Θεϊκούς Λόγους…

Ο Παγκόσμιος Μύθος τους χαρακτηρίζει γι΄ αυτό σαν αποτυ­χη­μένους, τιμωρημένους και πεσμένους καθώς βρίσκονται αναγκα­σμένοι να ζουν με τις σκοτεινές τους λεγεώνες σε αυτή την κατώ­τερη περιοχή, την κόλαση, όπως ονομάζεται το εσωτερικό του πλα­νητικού μας οργανισμού, της γης. (Κοιτάξτε το κεφάλαιο 18 του παρόντος βιβλίου).

Γραμμένο είναι και με απαίσιους χαρακτήρες στο Βιβλίο του Νόμου, ότι ένα τρίτο της στρατιάς των ονομαζόμενων Ντιάνις ή Αρούπα, καταδικάστηκε απλά από τον Νόμο του Κάρμα ή Νέμεση να ενσαρκώνεται ασταμάτητα στον θλιβερό μας κόσμο…

Δισεκατομμύρια από αύρες, Ανάσες ή τρομακτικά Φυσή­ματα, υποεξελίσσονται τώρα στους κόσμους κολάσεις μέσα στο κλάμα, τα σκοτάδια και το τρίξιμο των δοντιών…

Δυστυχισμένα πλάσματα του Αβέρνο έπεσαν σε κόσμους με συνεχώς αυξανόμενη πυκνότητα, επιστρέφοντας προς το πρωτογε­νές χάος…

Χαμένες ψυχές που ποθούν ανυπόμονα τον δεύτερο θάνατο για να δραπετεύσουν από τον θαμμένο κόσμο…

Ανεκτίμητες ουσίες μποτιλιαρισμένες ανάμεσα σε όλα αυτά τα αβυσσαλέα Εγώ, Θεϊκές φλόγες που υποφέρουν…

Μπουδάτας πεσμένων αγγέλων που επιθυμούν να ξαναμπούν στους στοιχειώδεις παραδείσους της φύσης…

Αύρες, φυσήματα, που θα ξαναρχίσουν μετά την εξελικτική πο­ρεία που πρέπει να τις οδηγήσει ξανά από την πέτρα μέχρι τον άν­θρωπο…

Ξέρουν καλά οι Θεοί και οι άνθρωποι ότι τίποτε δεν κέρδισε το ανθρώπινο είδος από την πτώση αυτών των Τιτάνων της φωτιάς.

Τι απέμεινε από τον Μολώχ; Τι από τον Αντραμέλεκ και τον αδελφό του Ασμοδέο; Τι από τον Βελιάλ; Τι από τον Βάαλ Πεχόρ; Τι από τον Γιαχβέ;… Φωτισμένοι των αρχαίων καιρών, σήμερα τρομακτικά Δαιμόνια…

Και ο χρυσός του νου, τότε τι έγινε; Τα συλλογιστικά ανθρω­πο­ειδή ποτέ δεν προικίστηκαν με το Μ-----(Νοητικό σώμα).

Το Ηλιακό Σώμα, το Σώμα Χρυσού του Ηλιακού Ανθρώπου, τα υπερευαίσθητα οχήματα της ψυχής, πρέπει να δημιουργηθούν στο Αναμμένο Σιδηρουργείο του Ηφαίστου εσύ το ξέρεις…

Στο συμβολικό μήλο του Παραδείσου, των Εσπερίδων ή της Αππάλα, το γλυκό απαγορευμένο φρούτο του σεξ, βρίσκεται το κλειδί κάθε δύναμης…

Αντί για τα παραδεισιακά οχήματα που το διανοητικό ζώο νομί­ζει ότι έχει, μέσα σε κάθε συλλογιστικό πλάσμα υπάρχει μόνο το Εγώ, το Εγώ ο Ίδιος, ο Μεφιστοφελής…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21

O PAPAPURUSHA

Στο όνομα των εκατό χιλιάδων παρθένων του άφατου μυστη­ρίου που κρύβεται στο βάθος όλων των ηλικιών, συμφέρει τώρα να μιλήσουμε λίγο γύρω από τον διάσημο Ινδοστανό Παπαπουρούσα, (το Εγώ).

Οι παλιοί ερημίτες της ιερής γης του Γάγγη έχουν την συνή­θεια να τον οραματίζονται στην αριστερή πλευρά της κοιλότητας του στομαχιού και στο μέγεθος του αντίχειρα. Τον φαντάζονται με άγριο πρόσωπο, μάτια και γενειάδα σε κόκκινο χρώμα και κρατώ­ντας σπαθί και ασπίδα με δυσαρεστημένο συνοφρύωμα, συμβολική φιγούρα όλων των Ψυχολογικών μας ελαττωμάτων…

Αξέχαστο μυστικιστικό λεπτό εξωτικής ανατολίτικης ευδαι­μο­νίας είναι εκείνο κατά το οποίο οι γέροι αναχωρητές τραγουδούν τα Ιερά τους Μάντραμς και συγκεντρώνονται εκστατικοί στην πε­ριοχή του αφαλού…

Σε αυτές τις μαγευτικές στιγμές ανυποψίαστης ευτυχίας, ο Γιό­γκι πρέπει να σκέπτεται τον Παπαπουρούσα φανταζόμενος ότι γίνεται στάχτη ανάμεσα σε φωτιά που τσιτσιρίζει.

Δάκρυα βαθιάς μετάνοιας για τα λάθη που έχει διαπράξει από τους αρχαίους καιρούς, πέφτουν από τα μάτια του μετανοού­ντος ο οποίος στη άγια σιωπή ικετεύει την Θεϊκή του Μητέρα Κουνταλίνη να εξαλείψει από το εσωτερικό του αυτό ή εκείνο το Ψυχολογικό ελάττωμα.

Έτσι είναι το πώς ο Σαντχάκα προχωρά πεθαίνοντας από στιγμή σε στιγμή, μόνο με τον θάνατο επέρχεται το καινούριο.

Ο Παπαπουρούσα είναι το Σεληνιακό Εγώ, ο Μεφιστοφελής του Γκαίτε, ο τρομερός Κλίνγκσορ του Βαγκνερικού Δράματος…

Σε όλα τα φώτα αναβλύζει με πλήρη μεσημβρινή καθαρό­τητα το τρομερό γεγονός ότι ο Παπαπουρούσα δεν έχει νόμιμη ατομικό­τητα, δεν είναι ένα μοναδικό κέντρο αποφάσεων, δεν είναι μια ιδιαίτερη ακτίνα.

Κάθε ιδέα, οποιοδήποτε συναίσθημα, μιά και μιά άλλη αί­σθηση, «Εγώ αγαπώ», «Εγώ δεν αγαπώ», είναι πέρα από κάθε αμ­φιβολία ένα διαφορετικό, διάφορο Εγώ.

Αυτά τα πολλαπλά Εγώ δεν είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους, ούτε συντονισμένα με οποιονδήποτε τρόπο. Κάθε ένα τους εξαρτά­ται πραγματικά από τις διάφορες εξωτερικές αλλαγές.

Αυτό το «Εγώ» ακολουθεί μοιραία αυτό το άλλο και μερικά μέ­χρι που έχουν την πολυτέλεια να εμφανίζονται συνοδευμένα από άλλα, αλλά είναι φανερό ότι δεν υπάρχει σε αυτό ούτε τάξη ούτε σύστημα.

Μερικές ομάδες πεισματάρικών «Εγώ», φιλόνικων και φωνα­κλάδικων, έχουν μεταξύ τους συγκεκριμένες Ψυχικές σχέσεις που σχηματίζονται από φυσικές συνεργασίες τελείως ατυχηματι­κού τύ­που: συμπτωματικές αναμνήσεις ή ειδικές ομοιότητες.

Είναι εμφανές ότι κάθε ένα από αυτά τα κομμάτια του τρομα­κτικού Παπαπουρούσα, κάθε ένα από αυτά τα ψυχικά επι­πρόσθετα ή Εγώ, δεν αντιπροσωπεύει, σε μία δεδομένη στιγμή, τί­ποτε περισ­σότερο από ένα χαμηλότατο τμήμα από όλες μας τις Ψυχολογικές λειτουργίες, πλην όμως, είναι αναντίρρητο ότι ο ιδιαίτερος τύπος οποιουδήποτε «Εγώ» νομίζει πολύ ειλικρινά ότι αντιπροσωπεύει το σύνολο…

Όταν το φτωχό διανοητικό ζώο που λανθασμένα ονομάζεται «Άνθρωπος» λέει «Εγώ», έχει την λανθασμένη εντύπωση ότι μι­λάει για τον εαυτό του από την συνολική άποψη, την πλήρη, όμως στ΄ αλήθεια είναι ένα οποιοδήποτε από τα αναρίθμητα υποκειμε­νικά κομμάτια του Παπαπουρούσα αυτό που φλυαρεί.

Λίγα λεπτά μετά, μπορεί να το έχει ξεχάσει τελείως και να εκ­φράζει με πανομοιότυπη πεποίθηση οποιαδήποτε αντίθετη ιδέα, απλή εκδήλωση άλλου «Εγώ».

Οι πολλαπλές αντιθέσεις Ψυχολογικού τύπου έχουν σαν βάση το Πολλαπλό Εγώ, τις διάφορες φάσεις του Παπαπουρούσα.

Η σοβαρή άποψη όλων αυτών των Ψυχικών διαδικασιών εί­ναι ότι στ΄ αλήθεια το φτωχό συλλογιστικό Ανθρωποειδές δεν θυ­μάται τίποτε από αυτά, στις περισσότερες των περιπτώσεων πι­στεύει το τελευταίο «Εγώ» που έχει μιλήσει, ενόσω αυτό διαρκεί, δηλαδή, ενόσω ένα καινούριο «Εγώ» μερικές φορές χωρίς καμιά σχέση με το προηγούμενο, δεν έχει εκφράσει ακόμα την πιο δυ­νατή γνώμη του.

Η Συνείδηση εμφιαλωμένη ανάμεσα σε όλα αυτά τα υποκει­με­νικά κομμάτια του Παπαπουρούσα, είναι αναμφισβήτητο ότι κοι­μάται βαθιά, καταλήγει υποσυνείδητο…

Εμείς χρειάζεται να μετατρέψουμε το Υποσυνείδητο σε Συ­νει­δητό και αυτό είναι δυνατόν μόνο εξαλείφοντας τον Παπαπου­ρούσα.

Για να τελειώσουμε με το παρόν κεφάλαιο συμφέρει να ανα­λύ­σουμε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες λέξεις από τα Σανσκριτικά, ας δούμε:

Ahamkrita Bhava: Το νόημα αυτών των δύο ινδοστανικών όρων είναι: Εγωική κατάσταση της ίδιας μας της Συνείδησης. Είναι φα­νερό ότι η Συνείδηση βουτηγμένη μέσα σε όλα αυτά τα Ψυχικά πρόσθετα που αποτελούν τον Παπαπουρούσα, διαδικάζεται μοι­ραία σε σχέση με το ίδιο της το μποτιλιάρισμα.

Atmavidya: Μυστηριώδης λέξη, σανσκριτικός όρος γεμάτος με βαθιά σημασία, μεταφράστε τον σαν Συνείδηση ξύπνια, ελευθε­ρωμένη από τον Παπαπουρούσα μέσω της πλήρους εκμηδένισης του τελευταίου.

Η μποτιλιαρισμένη Συνείδηση μέσα σε όλα τα υποκειμενικά στοιχεία του Παπαπουρούσα, είναι πασίγνωστο ότι δεν απολαμβά­νει από την αυθεντική φώτιση, βρίσκεται σε κατάσταση χιλιόχρο­νης νάρκης, κοιμάται, είναι πάντοτε θύμα της Μάγια (οι παραισθή­σεις).

Ατμασάκτι: Θεϊκός Σανσκριτικός όρος, με αυτή την χρυσή λέξη δείχνουμε, επιδεικνύουμε την απόλυτα πνευματική δύναμη.

Σαν συνέπεια, αποτέλεσμα, συμπέρασμα, μπορούμε και μέ­χρι που πρέπει να υπογραμμίσουμε την κλασσική ιδέα ότι η Συνεί­δηση δεν μπορεί να απολαύσει την νόμιμη πνευματική δύναμη όσο δεν έχει απελευθερωθεί τελείως από την Εγωική της κατάσταση.

Ο Βαγκνερικός Πάρσιφαλ προστατευμένος από τα όπλα του Ήφαιστου ελάττωσε σε κοσμική σκόνη το τέρας με τα χίλια πρό­σωπα, το διάσημο Παπαπουρούσα, μόνο έτσι, μπόρεσε να ξανακα­τακτήσει την Αγνότητα στο νου και την καρδιά.

Αν σωστά είναι σίγουρο ότι σε ένα μακρινό παρελθόν ο γιος της Χερζελέϊντε είχε πληγώσει θανάσιμα τον κύκνο Καλαχάμσα, είναι προφανές και οποιοσδήποτε το καταλαβαίνει ότι μπαίνοντας στα χωράφια του Μονσαλβάτ δεν υπήρχε πια λαγνεία πάνω του, ήταν αγνός, είχε μετατραπεί σε άγιο, είχε καταφέρει το Ατμα Βι­ντία…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22

ΞΥΠΝΗΣΤΕ

Ω φτωχά διανοητικά Ανθρωποειδή! Ξυπνήστε από τον τρο­μερό σας ύπνο της ΑJΝΑΝΑ! (Άγνοια).

Ανοίξτε τα μάτια και αποκτήστε την πλήρη και απόλυτη γνώση του Άτμαν! (το Είναι).

Στεφανωμένοι με την ευλογημένη δάφνη της ποίησης, συμφέ­ρει να σερβίρουμε από τον χρυσό αμφορέα της σοφίας το γλυκό κρασί…

Στο όνομα του ΙΟD-ΗΕVΕ, ο Πατέρας που βρίσκεται εν κρυ­πτώ και η Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη, πρέπει να κουβεντιάσουμε εσύ και εγώ αγαπητέ αναγνώστη…

Αχ! Αν καταλάβαινες το τι είναι να είσαι ξύπνιος…

Άκουσε σου λέω! Το Νταρμαπάντα, το άγιο έργο του Βούδα Σι­ντάρτα Γκαουτάμα…

-Ο ξύπνιος έχει για ανώτατη μετάνοια να είναι υπομονετικός, για το ανώτατο Νιρβάνα, το να υπομένει, γιατί αυτός δεν είναι ένας αναχωρητής που χτυπάει τους άλλους, δεν είναι ένας ασκητής που βρίζει τους άλλους.

-Μέχρι και οι θεοί ζηλεύουν εκείνους που είναι ξύπνιοι, δεν εί­ναι ξεχασιάρηδες, αφιερώνονται στον διαλογισμό, είναι σοφοί, και απο­λαμβάνουν την ηρεμία της απομάκρυνσης από τον κόσμο.

-Μην διαπράττετε καμία αμαρτία, να κάνετε το καλό και να εξα­γνίζετε το νου σας, αυτή είναι η διδασκαλία όλων όσων είναι ξύ­πνιοι.

-Όποιος σέβεται εκείνον που είναι άξιος σεβασμού, εκείνον που έχει ξυπνήσει τους Μαθητές του, εκείνους που έχουν υποτάξει τον κακό επισκέπτη (το Ζωικό Εγώ) και έχουν διασχίσει τον χεί­μαρρο της λύπης, όποιος σέβεται όλους όσους έχουν βρει την απε­λευθέ­ρωση και δεν γνωρίζουν φόβους, αποκτά αξίες που δεν μπορεί να μετρήσει.

-Στ΄ αλήθεια θα ζούσαμε ευτυχείς αν δεν μισούσαμε όσους μας μισούν, αν ανάμεσα σε ανθρώπους που μας μισούν κατοικούμε ελεύ­θεροι από μνησικακία.

-Στ΄ αλήθεια θα ζούσαμε ευτυχείς, αν ήμασταν ελεύθεροι από απληστία ανάμεσα σε άπληστους, θα πεθαίναμε ελεύθεροι από απλη­στία ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι άπληστοι.

-Στ΄ αλήθεια θα ζούσαμε ευτυχείς αν δεν ονομάζουμε δικό μας κανένα πράγμα. Θα είμαστε όμοιοι με τους ολόλαμπρους Θεούς που τρέφονται με ευτυχία.

-Τέσσερα πράγματα κερδίζει ο ριψοκίνδυνος που επιθυμεί την γυ­ναίκα του πλησίον του: Απαξίωση, στενόχωρο κρεβάτι (καθώς και βρώμικο), τρίτον τιμωρία και τέλος κόλαση.

-Οι σώφρονες άνθρωποι που κανένα δεν βρίζουν και που ελέγ­χουν συνεχώς το ίδιο τους το σώμα, θα πάνε στον τόπο που δεν υπάρχει αλλαγή (Νιρβάνα), όπου, άπαξ και φτάσουν, ποτέ δεν θα υποφέρουν πια.

-Εκείνοι που παραμένουν πάντα επάγρυπνοι, που μελετούν νύ­χτα και μέρα, που προσπαθούν να φτάσουν στο Νιρβάνα, θα καταφέ­ρουν να εξαλείψουν τα ίδια τους τα πάθη.

Αυτό το να εξαλείψουμε, απορρίψουμε ή αποβάλλουμε Ψυ­χο­λογικά ελαττώματα είναι ριζικό για να ξυπνήσουμε συνείδηση.

Πολλαπλά επιπρόσθετα υποκειμενικού τύπου -ας τα ονομά­σουμε Εγώ-, συγκεκριμενοποιούν και δίνουν το χαρακτηριστικό γνώρισμα στα πάθη μας.

Κατανόηση και εξάλειψη είναι απαραίτητα για να αποβά­λουμε όλη αυτή την ποικιλία υποκειμενικών στοιχείων που αποτε­λούν το Εγώ, το Εγώ ο Ίδιος, το Εσύ ο Ίδιος.

Η κατανόηση δεν είναι το παν: Θα μπορούσε κανείς να κατα­λά­βει με ολοκληρωτικό τρόπο αυτό που είναι οι τρεις κλασσικές μορφές του θυμού: «Σωματικός θυμός», θυμός της ψυχής και θυ­μός της γλώσσας και παρόλα αυτά να συνεχίζει με αυτές.

Θα μπορούσαμε να έχουμε την πολυτέλεια μέχρι να ελέγ­χουμε το σώμα, την ψυχή και το νου, όμως είναι εμφανές ότι αυτό δεν σημαίνει εξάλειψη.

Όταν κάποιος θέλει να ξεριζώσει πάθη πρέπει να προσφύγει σε κάποια ανώτερη δύναμη, θέλω να αναφερθώ στην σεξουαλική ηλιακή οφιοειδή δύναμη που αναπτύσσεται στο σώμα του ασκητή.

Η μυστηριώδης λέξη που ορίζει αυτή την δύναμη είναι Κου­ντα­λίνη, το φλογερό φίδι των μαγικών μας δυνάμεων, η Θεϊκή Μη­τέρα.

Είναι αναντίρρητο ότι αυτή η δημιουργική ενέργεια ατομικο­ποιείται σε κάθε πλάσμα. Σαν συνέπεια και συμπέρασμα μπορούμε και μέχρι που πρέ­πει να υπογραμμίσουμε την υπερφυσική ιδέα μιας ιδιαίτερης Κο­σμι­κής Μητέρας σε κάθε άνθρωπο.

Η Κούντρι, η Ηρωδιάς, η Γκουντρίγια, η κατ΄ εξοχήν γυ­ναίκα που κοιμάται στην γη του Μονσαλβάτ, πρέπει να ξυπνήσει από τον χιλιόχρονο ύπνο της.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

Η ΟΦΙΟΕΙΔΗΣ ΔΥΝΑΜΗ

Όταν κουβεντιάζουμε γλυκά στον αγνότατο όρθρο της Θεϊ­κής Γλώσσας, που σαν ένα ποτάμι από χρυσό ρέει κάτω από το πυκνό δάσος του ήλιου, καταλήγει αδύνατον για μας να ξεχάσουμε το μα­γικό «S» που αντηχεί μέσα στις σκιές σαν ένα γλυκό και ήρεμο σφύριγμα…

Αυτή είναι η λεπτή φωνή, εκείνη που άκουγε ο Ηλίας στην έρημο, ο Απολλώνιος ο Τυανέας τυλιγόταν στο διάσημο πανωφόρι του από μαλλί για να ικετεύσει τους Άγιους Θεούς ζητώντας τον αινιγματικό ήχο…

Η μυστική νότα, το μαγικό «S», απένειμε στον γέρο Ιεροφά­ντη την δύναμη να βγαίνει συνειδητά με αστρικό σώμα.

Το «S» έχει στ΄ αλήθεια κάποια ομοιότητα με το Εβραϊκό γράμμα «ΤSAD» ενώ το τριπλό Ελληνικό σίγμα, σχετίζεται με το πρώτο και με το SHIN και το SAMEK, αυτό το τελευταίο σημαίνει «στήριγμα» και έχει την Καβαλιστική αξία του 60.

Μας έχει ειπωθεί (και αυτό το ξέρει οποιοσδήποτε Καβαλι­στής), ότι το SHIN έχει την αξία του 300 και σημαίνει «Δόντι».

Η πρόσθεση αυτών των δύο γραμμάτων ισούται σαν συνέ­πεια, με τις 360ο του κύκλου και τις αστρικές μέρες του ηλιακού χρόνου.

Πλην όμως, εμείς οι Γνωστικοί πρέπει να πηγαίνουμε πιο μα­κριά, να ερευνούμε, να επαληθεύουμε, να ψάχνουμε, να ανακαλύ­πτουμε την εσώτατη σχέση που υπάρχει μεταξύ του φιδιού και του σταυρού. Το «S» (φίδι) και το «Τ» (σταυρός), είναι δύο σύμβολα εσωτεριστικά που συμπληρώνονται βαθιά.

Το «S» είναι μια Ιεχωβική και Βεδική αλήθεια ταυτόχρονα, η φιδίσια δύναμη η μυστικιστική φωτιά, η πρωταρχική φωτιά ή εν δυνάμει Σάκτι που κείται κοιμισμένη στο μαγνητικό κέντρο του Κοκκυγικού οστού.

Μουλαντάρα είναι το Σανσκριτικό όνομα αυτού του μαγικού κέντρου, αυτή είναι η εκκλησία της Εφέσου.

Η Κουνταλίνη είναι η πρωταρχική φωτιά του σύμπαντος, η απόκρυφη, η ηλεκτρική δύναμη που κρύβεται πίσω από κάθε οργα­νική και ανόργανη ύλη.

Η σεξουαλική ένωση του Φαλού και της Μήτρας διαμορφώ­νει Σταυρό, η Κουνταλίνη, το μαγικό «S», το φίδι, βρίσκεται εσώ­τατα συσχετισμένη με αυτόν τον Σταυρό ή Ταυ.

Η οφιοειδής φωτιά ξυπνά με την δύναμη του Άγιου Σταυρού, αυτό είναι εμφανές.

Το εβραϊκό «TAU» έχει ακριβώς το θαυμάσιο νόημα του «Σταυρού», τελειώνοντας σαν εικοστό δεύτερο γράμμα του αλφα­βήτου και με αριθμητική αξία 400.

Καταλήγει εύκολο να καταλάβουμε ότι το φωνήεν «U» είναι μοντέρνο γράμμα προερχόμενο από το «V», όπως το «G» από το «C», λόγω της επείγουσας ανάγκης για σαφή διάκριση ανάμεσα στους δύο ήχους, αποκτώντας φυσικά μια πρακτική μορφή ταυτό­σημη με την ελληνική.

Παρατηρήστε πολύ προσεκτικά αυτήν την θαυμάσια κα­μπύλη που κατεβαίνει και ανεβαίνει: η ταπείνωση ή κάθοδος στους Κολά­σιους κόσμους, στην Ένατη σφαίρα, (το Σεξ), αναγκαία προ­ϋπό­θεση της εξύψωσης ή εξάχνωσης…

Όποιος θέλει να ανέβει πρέπει πρώτα να κατέβει, αυτός είναι ο Νόμος. Κάθε εξύψωσης προηγείται πάντα μία ταπείνωση.

Η κάθοδος στην Ένατη Σφαίρα (το Σεξ), ήταν από τα αρχαία χρόνια η ανώτατη δοκιμασία για την ύπατη αξιοπρέπεια του Ιερο­φάντη. Ο Ερμής, ο Βούδας, ο Ιησούς, ο Δάντης, ο Ζωροάστρης κλπ, έπρεπε να περάσουν από την τρομερή αυτή διαδικασία.

Εκεί κατεβαίνει ο Άρης για να ξαναακονίσει το σπαθί και να κατακτήσει την καρδιά της Αφροδίτης, ο Ηρακλής για να καθαρί­σει τους στάβλους του Αυγεία και ο Περσέας για να κόψει το κε­φάλι της Μέδουσας με το πυρογενές σπαθί του.

Ο τέλειος κύκλος με το μαγικό σημείο, Ερμητικό και αστρικό σύμβολο του άστρου-βασιλιά και της ουσιαστικής αρχής της Ζωής, του φωτός και της κοσμικής συνείδησης, είναι πέρα από κάθε αμ­φιβολία ένα Φαλλικό σύμβολο θαυμάσιο

Αυτό το σύμβολο εκφράζει σαφώς τις αρχές ανδρικό και θη­λυκό της Ένατης σφαίρας…

Είναι αναντίρρητο ότι η ενεργητική αρχή της ακτινοβολίας και της διείσδυσης συμπληρώνεται στον Ένατο κύκλο με την παθη­τική αρχή της υποδοχής και απορρόφησης..

Το Βιβλικό Φίδι μας παρουσιάζει την εικόνα του Λόγου Δη­μιουργού ή σεξουαλικής δύναμης που ξεκινάει να εμφανίζεται από την κατάσταση της υποβόσκουσας δύναμης.

Η Φιδίσια φωτιά, το ιερό Ερπετό, κοιμάται τυλιγμένο τρεις και μισή φορές μέσα στην κοκκυγική εκκλησία.

Αν συλλογιστούμε πολύ σοβαρά αυτήν την υπάρχουσα εσώ­τατη σχέση ανάμεσα στο «S» και στο TAU, τον Σταυρό ή «Τ», φτά­νουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι μόνο μέσω του Σαάχα Μαϊ­τούνα (Σεξουαλική Μαγεία), μπορούμε να ξυπνήσουμε το δημιουρ­γικό φίδι.

Το «Κλειδί», το «Μυστικό», το έχω δημοσιεύσει σχεδόν σε όλα μου τα προηγούμενα βιβλία και συνίσταται στο να μην ξεχειλί­ζουμε ποτέ το «Ποτήρι του Ερμή» κατά την διάρκεια της σεξουα­λικής κρίσιμης στιγμής.

Ένωση του Λίνγκαμ-Γιόνι (Φαλλός- Μήτρα), χωρίς να εκ­σπερ­ματώνουμε ποτέ το Ενς-Σέμινις, (την οντότητα του σπέρμα­τος), γιατί σε αυτήν την προαναφερθείσα ουσία βρίσκεται σε λαν­θά­νουσα κατάσταση όλο το «Ένς Βιρτούτις» της φωτιάς.

Το Ι.Α.Ο. είναι το βασικό μάντραμ του Σαάχα Μαϊτούνα. Τρα­γουδήστε κάθε γράμμα χωριστά στο Εργαστήριο-Προσευχητή­ριο του Τρίτου Λόγου…(κατά την διάρκεια της άγιας συνουσίας).

Η σεξουαλική Μετατροπή του Ενς Σέμινις σε δημιουργική ενέργεια, είναι ένα νόμιμο αξίωμα της ερμητικής σοφίας.

Η πολοποίηση αυτού του τύπου της κοσμικής ενέργειας στον ανθρώπινο οργανισμό, είχε αναλυθεί από τους αρχαίους καιρούς στα Μυητικά Κολέγια της Αιγύπτου, Μεξικού, Ελλάδος, Ινδίας κλπ.

Η άνοδος της σπερματικής ενέργειας είναι δυνατή χάρη σε ένα συγκεκριμένο ζευγάρι νευρικών κορδονιών, που σε μορφή οκτώ ξετυλίγονται λαμπρά στα δεξιά και στα αριστερά της σπονδυ­λικής στήλης.

Έχουμε φτάσει, λοιπόν, στο Κηρύκειο του Ερμή με τα φτερά του πνεύματος πάντα ανοιχτά.

Το αναφερθέν ζεύγος νευρικών κορδονιών δεν θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί με το νυστέρι, επειδή είναι περισσότερο αιθερικής φύσης, Τετραδιάστατης.

Αυτοί είναι οι δύο μάρτυρες της Αποκάλυψης, οι δύο ελιές και τα δύο κηροπήγια που βρίσκονται μπροστά από τον Θεό της γης και αν κάποιος ήθελε να τους βλάψει, βγαίνει φωτιά από το στόμα τους και κατατρώγει τους εχθρούς τους.

Στην ιερή γη των Βέδας αυτό το ζεύγος των νεύρων είναι γνω­στά με τα ονόματα Ιδά και Πιγκαλά, το πρώτο σχετίζεται με την αριστερή ρινική κοιλότητα και το δεύτερο με την δεξιά.

Είναι φανερό ότι το πρώτο από αυτά τα φημισμένα Νάντις εί­ναι σεληνιακής φύσης, είναι προφανές ότι το δεύτερο είναι ηλια­κού τύπου.

Πολλούς γνωστικούς μαθητές μπορεί να τους εκπλήξει λίγο ότι όντας το Ιδά κρύας και σεληνιακής φύσης έχει τις ρίζες του στον δεξιό όρχη.

Σε πολλούς μαθητές της γνωστικής μας Κίνησης θα μπο­ρούσε να ακουστεί σαν κάτι ασυνήθιστο και σπάνιο η είδηση ότι ενώ το Πιγκαλά είναι αυστηρά ηλιακού τύπου, στην πραγματικό­τητα ξε­κινά από τον αριστερό όρχη.

Πλην όμως δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε γιατί όλα στην φύση βασίζονται στον νόμο των πολικοτήτων.

Ο δεξής όρχις συναντά στον ακριβή του αντίπολο στην αρι­στερή ρινική κοιλότητα.

Ο αριστερός όρχις συναντά τον τέλειο αντίπολό του στην δε­ξιά ρινική κοιλότητα.

Η εσωτερική φυσιολογία διδάσκει ότι στο θηλυκό φύλο οι δύο μάρτυρες ξεκινούν από τις ωοθήκες.

Είναι αναντίρρητο ότι στις γυναίκες η τάξη αυτού του ζευγα­ριού των ελαιών του ναού αναστρέφεται αρμονικά.

Αρχαίες παραδόσεις που αναβλύζουν από την βαθιά νύχτα όλων των ηλικιών λένε ότι όταν τα ηλιακά και σεληνιακά άτομα του σπερματικού συστήματος κάνουν επαφή στο Τριμπένι κοντά στον κόκκυγα, τότε από ηλεκτρική επαγωγή ξυπνά μια τρίτη μα­γική δύ­ναμη, θέλω να αναφερθώ στην Κουνταλίνη, την μυστικι­στική φω­τιά του Άχρατ Γνωστικού.

Γραμμένο είναι στα παλιά κείμενα της αρχαίας σοφίας, ότι η κατώτερη οπή του σπονδυλικού καναλιού στα κοινά και συνηθι­σμένα άτομα είναι ερμητικά κλειστή, οι σπερματικοί ατμοί την ανοίγουν ώστε το ιερό φίδι να εισχωρήσει από εκεί.

Κατά μήκος του σπονδυλικού καναλιού διαδικάζεται ένα θαυ­μάσιο σύνολο από διαφορετικά κανάλια, ας θυμηθούμε το Σου­σούμνα, το Βάϊρα, το Τσίτρα, το Σεντράλις, και το Μπραχμανάντι: από αυτό το τελευταίο ανεβαίνει η Κουνταλίνη.

Είναι ένα τρομερό ψέμα να βεβαιώνουμε ότι μετά την ενσάρ­κωση στο Χιβάτμα μέσα στην καρδιά το ιερό φίδι ξεκινά το ταξίδι της επιστροφής μέχρι να ξανακλειστεί στο τσάκρα Μουλαντάρα.

Είναι μια φοβερή απάτη να βεβαιώνουμε ότι το φλογερό φίδι των μαγικών μας δυνάμεων αφού έχει απολαύσει την ένωσή του με τον Παραμασίβα, χωρίζεται ξεκινώντας το ταξίδι της επιστροφής από το αρχικό μονοπάτι.

Μια τέτοια μοιραία επιστροφή, μια τέτοια κάθοδο μέχρι τον κόκκυγα, είναι δυνατή μόνο όταν ο μυημένος ξεχειλίζει το σπέρμα, τότε πέφτει κεραυνοβολημένος κάτω από τον τρομερό κεραυνό της Θεϊκής Δικαιοσύνης.

Η άνοδος της Κουνταλίνης κατά μήκος του σπονδυλικού της καναλιού πραγματοποιείται πολύ αργά σύμφωνά με τις αξίες της καρδιάς. Οι φωτιές της Καρδιάς ελέγχουν την θαυμάσια άνοδο του ιερού φιδιού.

Η Ντέβι Κουνταλίνη δεν είναι κάτι τόσο μηχανικό όπως πολ­λοί υποθέτουν, το ιερό φίδι ξυπνά με την αληθινή αγάπη μεταξύ άνδρα και γυναίκας και ποτέ δεν ανεβαίνει από την σπονδυλική στήλη των μοιχών και διεστραμμένων.

Είναι καλό να ξέρουμε ότι όταν η Χαδίτ, το φτερωτό φίδι του φωτός ξυπνά για να αρχίζει την πορεία της κατά μήκος του κανα­λιού του νωτιαίου μυελού, εκπέμπει έναν μυστηριώδη ήχο πολύ όμοιο με οποιουδήποτε φιδιού που το έχουμε ενοχλήσει με ένα ξύλο. Αυτό έρχεται να μας θυμίσει το μαγικό «S»…

Η Κουνταλίνη αναπτύσσεται, επαναστατεί και ανεβαίνει μέσα στην θαυμάσια αύρα του Μάχα Τσόαν…

Δεν είναι περιττό να καταλάβουμε ότι όταν φτάνει η φιδίσια φωτιά στο ύψος της καρδιάς ανοίγουν τα φτερά φωτιάς του κηρυ­κείου του Ερμή, τότε μπορούμε να εισχωρούμε σε οποιοδήποτε διαμέρισμα του Βασιλείου στην στιγμή.

Η άνοδος της ιερής φωτιάς κατά μήκος του σπονδυλικού κα­να­λιού από σπόνδυλο σε σπόνδυλο -από βαθμό σε βαθμό- καταλή­γει τρομερά αργή…

Είναι φανερό ότι οι τριάντα τρεις βαθμοί της απόκρυφης μα­σο­νίας ενός Ραγκόν ή ενός Λεντμπέτερ αντιστοιχούν με αυτό το πλή­ρες σύνολο των σπονδύλων…

Όταν ο αλχημιστής χύνει το ποτήρι του Ερμή, αναφέρομαι σε εκσπερμάτωση του Ενς Σέμινις…, είναι αναντίρρητο ότι τότε υπάρχει χάσιμο εσωτερικών βαθμών, γιατί η Κουνταλίνη κατεβαί­νει, υποβιβάζεται έναν ή περισσότερους σπονδύλους σύμφωνα με το μέγεθος του λάθους.

Ο Αμφόρτας ο Αξιοσέβαστος Κύριος του Άγιου Γκριάλ, μέσα στα άσεμνα μπράτσα της Κούντρι, Γκουντρίγια, Ηρωδιάδας, της Εύας του πειρασμού της Εβραϊκής Μυθολογίας, χύνει τον Υδράργυρο της μυστικής Φιλοσοφίας, τότε πέφτει κεραυνοβολη-μέ­νος από το Αρκάνο Δέκα και το Έξι της Καβάλας.

Η πτώση των επαναστατών αγγέλων κανέναν δεν ωφέλησε και έβλαψε όλον τον κόσμο δυστυχώς…

Αν αυτοί δεν είχαν χύσει το Ιερό Κρασί θα ήταν πολύ διαφο­ρε­τική η Νέμεσίς τους. Τότε η λύρα του Ορφέα δεν θα είχε πέσει ποτέ στο δάπεδο του ναού για να γίνει κομμάτια…

Η κάθοδος στην Ένατη Σφαίρα δεν απαγορεύεται και μέχρι που είναι απαραίτητη για κάθε εξύψωση, αλλά η πτώση είναι δια­φορε­τική και ο Αμφόρτας έπεσε, εσύ το ξέρεις…

Όταν η Κουνταλίνη φτάνει στο Sahasrara, ο λωτός των χι­λίων πετάλων που βρίσκεται στο ανώτερο μέρος του εγκεφάλου, τότε παντρεύεται με τον Κύριο Σίβα, τον Τρίτο Λόγο, το Άγιο Πνεύμα.

Γραμμένο είναι με χρυσά γράμματα στο βιβλίο του απόκρυ­φου μυστηρίου, ότι το διάσημο Τάτουα Σίβα-Σάκτι κυβερνά το Σα­χασ­ράρα (την Εκκλησία της Λαοδίκειας).

Στο Μαγιστήριο της Φωτιάς βοηθούμαστε πάντα από τους Ελο­χίμ, αυτοί μας συμβουλεύουν και μας βοηθούν.

Το Πανεπιστήμιο Αντιατμίκα των σοφών εξετάζει περιοδικά τους υποψήφιους.

Στο μεδούλι και στο σπέρμα βρίσκεται το κλειδί της ανθρώπι­νης σωτηρίας και οτιδήποτε δεν προέρχεται από αυτά είναι άχρη­στο χάσιμο χρόνου…

Η Κουνταλίνη είναι η Θεά της λέξης που λατρεύουν οι σο­φοί, μόνο αυτή μπορεί να μας απονείμει την φώτιση.

Ανάλογα με την ταχύτητα που η Κουνταλίνη ξυπνά και αρχί­ζει την μεγαλοπρεπή της άνοδο προς τα μέσα και προς τα πάνω, ο αλ­χημιστής κατακτά έξι υπερβατικές εμπειρίες, για να ξέρουμε: Ανά­ντα, κάποια συγκεκριμένη πνευματική ευτυχία, Καμπάν, Ηλε­κτρική και Ψυχική Υπερευαισθησία, Ουτθάν, αύξηση του ποσο­στού της Αντικειμενικής Συνείδησης, Γκούρνι, έντονοι μυστικιστι­κοί πόθοι, Μούρχα, καταστάσεις φιληδονίας ή σποραδικά χαλαρώ­ματα κατά την διάρκεια των εσωτερικών ασκήσεων, Νίντρα, κά­ποιος ειδικός τρόπος ύπνου που συνδυασμένος με τον διαλογισμό μετατρέπεται σε Σαμαντί (Έκσταση).

Το να δίνουμε μαρτυρία για την αλήθεια δεν μπορεί ποτέ να εί­ναι έγκλημα: Με την ιδιότητά μου του Κάλκι Αβατάρα ή SOSIOSH της νέας υδροχοϊκής εποχής, δηλώνω με έμφαση το εξής:

Με όλες αυτές τις πολλαπλές ψευδοεσωτεριστικές διαδικα­σίες που είναι της μόδας και διδάσκονται σε διάφορες σχολές, δεν είναι δυνατόν το ξύπνημα της Κουνταλίνης.

Το σύστημα αναπνοής με όλα τα διάφορα Πραναγιάμας του, οι διάφορες Ασάνας και μορφές της Χάθα Γιόγκα, τα Μούδρας, Μπάκτις, Μπάντας κλπ, ποτέ δεν θα μπορέσουν να δραστηριοποιή­σουν την φιδική φωτιά.

Τα φλογερά μόρια που συμβαίνει να δραπετεύουν από την ιερή φλόγα κατά την διάρκεια συγκεκριμένων γιογκικών πρακτι­κών δεν σημαίνουν το ξύπνημα της Κουνταλίνης, δυστυχώς πολ­λοί ει­λι­κρινείς λανθασμένοι και γεμάτοι με μεγαλοπρεπείς προθέ­σεις συγ­χέουν την σπίθα με την φλόγα.

Η Φιδίσια φωτιά μπορεί να ξυπνήσει και να αναπτυχθεί απο­κλειστικά και μόνο με την Σεξουαλική Μαγεία (Σαάχα Μαϊτούνα).

Η έλευση της φωτιάς είναι το πιο εξαιρετικό κοσμικό γεγο­νός, το στοιχείο της φωτιάς έρχεται να μας μεταμορφώσει ριζικά.

Κατά τις στιγμές που γράφω αυτές τις φλογερές γραμμές, έρ­χε­ται στην μνήμη μου μια συγκεκριμένη υπερβατική ανάμνηση.

Κάποια φορά κατά την διάρκεια ενός εξωσωματικού ταξι­διού, σε κατάσταση έκστασης ή Σαμαντί, τόλμησα να ρωτήσω την Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη με τον εξής τρόπο: Είναι δυνατόν κάποιος στον φυσικό κόσμο να μπορέσει να Αυτο-Πραγματοποιη­θεί χωρίς την ανάγκη της Σεξουαλικής Μαγείας;

Η απάντηση ήταν τρομερή: «Αδύνατον γιε μου! Αυτό δεν εί­ναι δυνατόν». Και το είπε με τόση ορμητικότητα… που ειλι­κρινά συ­γκινήθηκα.

Η φιδίσια φωτιά είναι η μυστικιστική Δυάδα, το ξεδίπλωμα της ενότητας, της Μονάδας, το αιώνιο θηλυκό πρόσωπο του Μπρα­άμα, ο «Θεός Μητέρα». Το φίδι φωτιάς μας απονέμει άπειρες δυνάμεις, ανάμεσα σε άλ­λες το Μούκτι της τελικής ευδαιμονίας και το Χνάνα της απε­λευθέ­ρωσης…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗΣ

Ας επιστρέψουμε στον λυρισμό του Οράτιου και ας τραγου­δή­σουμε λίγο:

Σ΄ ΕΝΑΝ ΑΜΦΟΡΕΑ ΜΕ ΚΡΑΣΙ

Γεννημένος μαζί μου κάτω από τον Χειροποίητο πρόξενο

μια εμπνέεις κατηγορίες, μια παιχνίδια κι αστεία,

μια φιλονικίες φίλων ή τρελούς έρωτες,

μια ήσυχα όνειρα, αμφορέα ευσπλαχνικέ.

Το άξιο και αγνό κρασί μιας μεγάλης μέρας,

που πιστά έχεις φυλάξει -Γιατί; Δεν έχει σημασία-

πρόσφερέ το και χαμήλωσε -Κορακιανό σε ονομάζουν-

τη νωθρή ροή σου, τσιγγουνιά, μην σακατεύεις.

Δεν πρέπει να σε κάνει έξω φρενών, περισσότερο που στα

βάθη Σωκρατικών βιβλίων κατά προτίμηση αρμενίζουμε,

ότι ακόμη και ο Κάτωνας ο γέρος συνήθιζε -λένε-

να ζεσταίνει με κρασί την κατσουφιασμένη αρετή του.

Λιμάνι καλόγουστου βάσανου, κάνεις να μιλάει

αυτός που με αργοπόρα εφευρετικότητα, λέξεις δεν καταφέρ­νει,

εσύ την γλώσσα λύνεις του σοφού που αποκρύπτει

τα μυστικά του σχέδια και τις βαθιές του ανησυχίες.

Την ελπίδα επιστρέφεις στο στήθος που αμφιβάλλει,

στον φτωχό δίνεις ζωντάνια, κι αυτός, μετά από λίγα ποτήρια,

υπογράφει τα διαβήματα θυμωμένων βασιλιάδων

και των ακολούθων τους τα όπλα αντιμετωπίζει.

Αν ο Βάκχος, αν η Αφροδίτη προστρέχουν χαμογελαστοί,

αν έρχονται οι Χάρες που μαζί λοξοκοιτάζονται

θα αμφιβάλλεις στην λάμψη πιστών φώτων

μέχρι και τα αστέρια σβήνει η αυγή.

Στην γνωστική τελετουργία βρίσκομε ένα πολύτιμο διήγημα που κατά λέξη λέει τα εξής:

-Και ο Ιησούς ο Θεϊκός Μεγάλος Γνωστικός Ιερέας, τραγού­δησε έναν γλυκό ύμνο επαινώντας το Μεγάλο όνομα και είπε στους Μα­θητές του: Ελάτε σε μένα και αυτοί έτσι έκαναν.

Τότε απευθύνθηκε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, έστρεψε το ήσυχο βλέμμα του και πρόφερε το βαθιά ιερό όνομα LEW, τους ευ­λόγησε και τους φύσηξε στα μάτια.

Κοιτάξτε προς τα πάνω, φώναξε: Είστε πια διορατικοί. Αυτοί τότε σήκωσαν το βλέμμα τους προς το σημείο που τους έδειχνε ο Ιη­σούς και είδαν ένα μεγάλο Σταυρό που κανένα ανθρώπινο ον δεν θα μπο­ρούσε να περιγράψει.

Και ο Μεγάλος Ιερέας είπε: Τραβήξτε το βλέμμα από αυτό το με­γάλο φως και κοιτάξτε προς την άλλη μεριά. Τότε είδαν μια με­γάλη φωτιά και νερό και κρασί και αίμα. (Εδώ είναι η ευλογία του ψω­μιού και του κρασιού).

Και συνέχισε: Στ΄ αλήθεια σας λέγω ότι δεν έχω φέρει τίποτα στον κόσμο παρά την φωτιά, το νερό, το κρασί και το αίμα της απο­λύτρωσης.

Έχω φέρει την φωτιά και το νερό του τόπου του φωτός, από την αποθήκη του φωτός, από εκεί που βρίσκεται το φως.

Και έχω φέρει το Κρασί και το αίμα από την κατοικία του Μπαρ­μπέλος. Μετά την πάροδο κάποιου χρόνου, ο Πατέρας μου έχει στεί­λει το Άγιο Πνεύμα με μορφή λευκής περιστεράς, αλλά ακούστε: Η φωτιά, το νερό και το κρασί, είναι για την εξάγνιση και την συγχώ­ρεση των αμαρτιών.

Το ευαγγέλιο του Τασιάνο δίνει μαρτυρία του σώματος και του αίματος λέγοντας:

-Και ο Ιησούς πήρε το Ψωμί και το ευλόγησε.

Και το έδωσε στους Μαθητές του λέγοντας: Πάρτε και φάτε.

Γιατί αυτό είναι το σώμα μου που σας δίνω. Και παίρνοντας το δισκοπότηρο, ευχαρίστησε, και το πρόσφερε στους μαθητές του.

Και είπε: Πάρτε και πιέστε. Γιατί αυτό είναι το αίμα μου, που θα προσφερθεί στην συγχώρεση των αμαρτημάτων.

Και από τώρα δεν θα πιω πια από τον καρπό της αμπέλου, μέ­χρι την ημέρα που θα το πιω μαζί σας στο βασίλειο του Πατρός μου.

Να το κάνετε αυτό σε ανάμνησή μου.

Ο Λουκάς αποκαλύπτει έξυπνα την βαθιά σημασία αυτής της μαγικής μυστικής τελετουργίας λέγοντας:

-Έφτασε η μέρα των άζυμων άρτων, κατά την οποία ήταν ανα­γκαίο να θυσιαστεί ο Πασχαλινός αμνός.

Και ο Ιησούς έστειλε τον Πέτρο, (του οποίου το ευαγγέλιο εί­ναι το σεξ), και τον Ιωάννη, (του οποίου το ευαγγέλιο είναι ο Λό­γος), λέγο­ντας: Πηγαίνετε να ετοιμάσετε το Πάσχα για να φάμε.

Το μυστικό όνομα του Πέτρου είναι «ΡΑΤΑR» με τα τρία του σύμφωνα που στον υψηλό εσωτερισμό είναι βασικά: Ρ. Μας θυμί­ζει τον Πατέρα που βρίσκεται εν κρυπτώ, τον γέρο των ημε­ρών της Εβραϊκής Καβάλα. Τα ή ΤΑU. Γράμμα σταυρός που μελε­τήσαμε στο προηγούμενό μας κεφάλαιο, διάσημο στην Σεξο-Γιό­γκα. RΑ, Ιερή Φωτιά, Θεότητα, Λόγος.

Ο Ιωάννης αναλύεται στα πέντε φωνήεντα Ι.Ε.Ο.ΟΥ.Α. (IEOUAN, SWAN, CHOAN, IOAN), ο Λόγος, η λέξη…

Ο Πέτρος πεθαίνει θυσιαζόμενος σε έναν ανεστραμμένο σταυρό, με το κεφάλι προς τα κάτω και τα πόδια προς τα πάνω σαν να μας προσκαλεί να κατεβούμε στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων, στην Ένατη Σφαίρα, για να δουλέψουμε με το νερό και την φωτιά, καταγωγή κόσμων, κτηνών, ανθρώπων και θεών. Κάθε αυθεντική Λευκή Μύηση αρχίζει από εκεί.

Ο άφατος Ιωάννης ξεκουράζει το κεφάλι του στην καρδιά του μεγάλου Καμπίρ Ιησού σαν να διακηρύσσει: Η αγάπη τρέφεται με αγάπη…

Καταλήγει ολοφώτιστο και πολύ εύκολο να καταλάβουμε ότι ο δημιουργικός Λόγος σε μυστικό καρτέρι περιμένει, συσπειρωμέ­νος στο βάθος της κιβωτού, την ακριβή στιγμή που θα αυτοπραγ­ματο­ποιηθεί.

Σε αυτόν που ξέρει, η λέξη δίνει δύναμη, κανείς δεν την πρό­φερε, κανείς δεν θα την προφέρει παρά μόνο εκείνος που την έχει Ενσαρκώσει.

-Εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ήταν με τον Θεό, και ο Λό­γος ήταν Θεός.

Γραμμένο είναι με φλογερές λέξεις στο μεγάλο βιβλίο της κο­σμικής ύπαρξης, ότι πρώτα πρέπει να διατρέξουμε με πλήρη σταθε­ρότητα τον δρόμο του Πέτρου…

Ο Λόγος που είναι κρυμμένος στο μυστηριώδες βάθος όλων των ηλικιών, διδάσκει σαφώς ότι μετά είναι αναγκαίο να περπατή­σουμε το μονοπάτι του Ιωάννη…

Πλην όμως είναι αναντίρρητο ότι μεταξύ αυτών των δύο τρο­μερά Θεϊκών μονοπατιών, μεσολαβεί μια άβυσσος…

Είναι επείγον, είναι απαραίτητο, να απλώσουμε μια γέφυρα με σημεία και θαύματα ανάμεσα στους δύο δρόμους… και μετά να πεθαίνουμε από λεπτό σε λεπτό.

Να μεταλλαχθούμε για να μιλάμε στον αγνότατο όρθρο της Θεϊκής γλώσσας, είναι σίγουρα η βαθιά μυστικιστική σημασία του Γνωστικού χρίσματος…

Το ψωμί και το κρασί, ο σπόρος του σιταριού και ο καρπός της Αμπέλου, πρέπει να μετατραπούν μεγαλειωδώς στην σάρκα και το αίμα του εσώτερου Χριστού…

Ο Ηλιακός Λόγος με την δυνατή και δραστήρια ζωή του κά­νει τον σπόρο να καρπίζει για να μεγαλώνει το στάχυ χιλιοστόμε­τρο το χιλιοστόμετρο και μετά μένει κλεισμένος, σαν σε μια πολύ­τιμη κο­σμηματοθήκη, μέσα στο σφιχτό εσωτερικό του σπόρου…

Οι ηλιακές ακτίνες εισχωρώντας εντυπωσιακά στο κού­τσουρο της αμπέλου, αναπτύσσονται και ξεδιπλώνονται με μυστι­κότητα μέχρι να ωριμάσουν στον άγιο καρπό…

Ο Γνωστικός Ιερέας σε κατάσταση έκστασης αντιλαμβάνεται αυτήν την κοσμική ουσία του Χριστού-Ήλιου που είναι κλεισμένη στο Ψωμί και στο Κρασί και δρα απελευθερώνοντάς την από τα φυσικά της στοιχεία για να εισχωρήσουν τα Χριστικά άτομα νικη­φόρα μέσα στους ανθρώπινους οργανισμούς.

Αυτά τα ηλιακά άτομα, αυτές οι φλογερές ζωές, αυτοί οι μυ­στι­κοί πράκτορες του λατρευτού, δουλεύουν σιωπηλά μέσα στον Ναό-Καρδιά προσκαλώντας μας ξανά και ξανά να πατήσουμε το μονοπάτι που πρέπει να μας οδηγήσει στο Νιρβάνα.

Αναπηδά ολόφωτη η μυστηριώδης βοήθεια των Χριστικών ατό­μων…

Και αστράφτει το φως στα σκοτάδια και εμφανίζονται πάνω στον Βωμό οι δώδεκα άρτοι της πρόθεσης, προφανής υπαινιγμός στα ζωδιακά σύμβολα ή τις ευδιάκριτες ποικιλίες της κοσμικής ου­σίας…

Αυτό μας θυμίζει την δωδέκατη κάρτα του Ταρώ, την Απο­στολή, το Μεγάλο Έργο, το δέσιμο του σταυρού με το τρίγωνο…

Όσο για το Κρασί που προέρχεται από τον ώριμο καρπό της Αμπέλου, είναι το θαυμάσιο σύμβολο της φωτιάς, του αίματος και της Ζωής που φανερώνεται στην ουσία…

Είναι αναντίρρητο ότι αν και οι λέξεις Βίνο, Βίντα, Βίντ έχουν διαφορετική καταγωγή, δεν παύουν για αυτό να έχουν συ­γκεκριμέ­νες συμβολικές συγγένειες…

Κατ΄ αυτόν τον τρόπο σχετίζεται το Βίνο με το Βίς «Δύ­ναμη» και Βίρτους «Ηθική Δύναμη», καθώς επίσης με το Virgo «Παρθέ­νος» (το φλογερό Φίδι των μαγικών μας δυνάμεων).

Το Σαάχα Μαϊτούνα, (η Σεξουαλική Μαγεία) μεταξύ Αρσενι­κού και Θηλυκού, Αδάμ-Εύα, στο θαυμάσιο λίκνο του αυ­θεντικού έρωτα, διατηρεί μεγαλοπρεπείς ρυθμικές συμφωνίες με την μυστι­κιστική αγάπη του μεγάλου Καμπίρ Ιησού…

Ο γητευτής Σπόρος του ιερού σταχυού έχει τον εσώτατο εκ­φρα­στή του στον ανθρώπινο σπόρο…

Ο πανίερος καρπός της Αμπέλου είναι πραγματικά το φυσικό έμβλημα της Ζωής που φανερώνεται με όλη την λάμψη της στην ουσία.

Το να μεταμορφώνει το Ψωμί (Σπόρος), σε Ηλιακή σάρκα και το θαυμάσιο Κρασί σε Χριστικό Αίμα και άγια φωτιά, είναι το πιο εξαιρετικό θαύμα της Σεξο-Γιόγκα.

Το Χρυσό Σώμα του Ηλιακού Ανθρώπου, το διάσημο «ΗΛΙΑΚΟ ΣΩΜΑ» (πλήρης σύνθεση των Χριστικών Οχημάτων), είναι σάρκα, αίμα και ζωή του δημιουργικού Λόγου ή Δημιουργού.

Η μυστική ζωντανή αποκρυστάλλωση της σεξουαλικής ενέρ­γειας στην ολόλαμπρη μορφή αυτού του δοξασμένου σώματος, εί­ναι δυνατή μόνο με την Ερωτική Μαγεία…

Ο Αϊνστάιν μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της διά­νοιας, έγραψε ένα σοφό αξίωμα που κατά λέξη λέει: «Η μάζα μετατρέπεται σε ενέργεια. Η ενέργεια μετατρέπεται σε μάζα».

Είναι προφανές ότι μέσω του Σαάχα Μαϊτούνα μπορούμε να με­ταμορφώσουμε το Ενς Σέμινις σε ενέργεια.

Είναι αναντίρρητο ότι ο «Σεξουαλικός Τρόπος Λειτουργίας» μας μας επιτρέπει να μεταμορφώσουμε την δημιουργική ενέργεια στην δοξασμένη σάρκα του σώματος από χρυσό του Ανθρώπου-Χριστού.

Το να μεταμορφώσουμε το Ψωμί σε Σάρκα και το Κρασί (Ζωή) σε Βασιλικό Αίμα, σε ζωντανή και Φιλοσοφική Φωτιά, είναι το να πραγματοποιήσουμε το τρομερό θαύμα της Μεταστοιχείω­σης.

Ο Βαγκνερικός Πάρσιφαλ, μετά από πολλές πίκρες, οδηγεί­ται σοφά από τον Γκουρού του Γκουρνεμάνζ μέχρι το Ιερό Τέμε­νος του Αγίου Γκριάλ, με τον φανερό σκοπό να του διδάξει τα Μυστή­ρια της Μεταστοιχείωσης,

Από ψηλά, από τον ουρανό, την Ουρανία, κατεβαίνει σαν από μαγεία μια αγνότατη ακτίνα φωτός που όταν πέφτει πάνω στην Θεϊκή κούπα, την κάνει να απαστράπτει με ένα πορφυρό χρώμα…

Ο Αμφόρτας με το πρόσωπο μεταμορφωμένο, σηκώνει ψηλά το Δισκοπότηρο (Ζωντανό σύμβολο του θηλυκού Γιόνι) και πολύ αργά το κινεί προς όλες τις κατευθύνσεις ευλογώντας με αυτό, το Ψωμί και το Κρασί για τα τραπέζια, καθώς οι ευτυχισμένες χορω­δίες τραγουδούν τον Ύμνο της Ευχαριστίας…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25

ΨΑΞΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ

Οι ιερές γραφές λένε: «Ψάξτε και θα βρείτε, ζητήστε και θα σας δοθεί, κτυπήστε και θα σας ανοίξουν».

Γραμμένο είναι, με αναμμένα κάρβουνα στο βιβλίο όλων των μυστηρίων, ότι ο Λανού ή μαθητής πρέπει να ρωτάει αν στην πραγ­ματικότητα επιθυμεί με όλες τις δυνάμεις της ψυχής του την Εσώ­τατη Αυτοπραγματοποίηση.

Ξέρουν καλά οι Θεοί και οι Άνθρωποι ότι ο Πάρσιφαλ, σαν Τσέλα ή Μαθητής, δεν έφτασε να γίνει βασιλιάς του Γκριάλ επειδή δεν ρώτησε την αιτία των πόνων του Αμφόρτα.

Το ψωμί και το Κρασί της μεταστοιχείωσης είναι μοιρα­σμένο στα άγια τραπέζια, στα οποία όλοι οι αδελφοί κάθονται, εκτός από τον Πάρσιφαλ ο οποίος παραμένει όρθιος και σε κατά­σταση μυστι­κιστικής έκστασης, θαυμάσια και ανέκφραστη από την οποία βγαί­νει στο τέλος μόνο από τους σπαρακτικούς θρήνους του καλού Κυ­ρίου Αμφόρτα.

Ο Γκουρνεμάνζ ο γέρο Ιεροφάντης, νομίζοντάς τον αναί­σθητο, μέχρι και άκαρδο μπροστά σε όλα αυτά, υιοθετεί εκ των πραγμά­των μια αυστηρή συμπεριφορά και τον βγάζει αγανακτισμέ­νος από τον Ιερό χώρο…

Αναλύοντας πολύ σοβαρά την λαμπρή θεματική αυτού του με­γαλειώδους Βαγκνερικού Δράματος, δοξασμένου όσο κανένα, μπορούμε να ανακαλύψουμε, όχι χωρίς κάποια μυστικιστική έκ­πληξη, τους τρεις εσωτερικούς κλασσικούς βαθμούς: Μαθητευόμε­νοι, Σύντροφοι και Δάσκαλοι.

Εκείνος ο έφηβος του πρώτου μέρους του Δράματος, τίποτα δεν ξέρει ακόμα για το μέγαρο των απολαύσεων και την γωνιά του έρωτα με τις «γυναίκες λουλούδια» του, τις επικίνδυνα όμορφες, ούτε για την Κούντρι, Ηρωδιάδα, Γκουντρίγια, την εξαιρετικά αμαρτωλή, είναι ακόμα ο μαθητευόμενος της Απόκρυφης Μασο­νίας…

Ο Πάρσιφαλ του δεύτερου μέρους είναι ο άνδρας που κατε­βαί­νει θαρραλέα στον Ένατο Δαντικό Κύκλο, ο υποψήφιος που δου­λεύει στο Αναμμένο Καμίνι Του Ηφαίστου, ο Σύντροφος.

Ο Ήρωας του πρώτου μέρους του Δράματος ούτε καν έχει ξυ­πνήσει συνείδηση, είναι μόνο άλλος ένας μέσα στους τόσους πε­ρι­πλανώμενους που ταξιδεύουν πολύ μυστικά μέσω των σκοτεινών δασών της ζωής ψάχνοντας έναν συμπονετικό ταξιδιώτη που να έχει ανάμεσα στους θησαυρούς του ένα πολύτιμο βάλσαμο για να γιατρέψει την πονεμένη τους καρδιά…

Η ευτυχία είναι πολύ μεγάλη όταν συναντά στον πονεμένο του δρόμο τον γέρο ερημίτη Γκουρνεμάνζ, ο οποίος γίνεται τότε ο οδη­γός του ή γκουρού…

Ο Πάρσιφαλ του δεύτερου μέρους είναι ο ασκητής που κατε­βαίνει συνειδητά στους Κολάσιους Κόσμους, ο άνδρας που δου­λεύει στο Σιδηρουργείο Των Κυκλώπων, ο μυστικιστής που νικάει τις επτά ιέρειες του πειρασμού…

Ο υποψήφιος του τρίτου μέρους είναι ο Μυημένος ντυμένος με το φόρεμα των γάμων της ψυχής (θαυμάσια σύνθεση των ηλια­κών σωμάτων) στο οποίο περιέχονται η ανώτερη συγκίνηση, ο αυ­θεντι­κός νους και η συνειδητή θέληση,

Η θριαμβευτική επιστροφή στον ναό του Γκριάλ, είναι το κυ­ριότερο χαρακτηριστικό του Πάρσιφαλ του τρίτου μέρους.

Ο αναχωρητής επιστρέφει στον άγιο χώρο χουφτώνοντας στην τρομερή δεξιά του το Άγιο Ακόντιο, το ευλογημένο δόρυ…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΟΥΝΤΡΙ

Στην δεύτερη πράξη του Βαγκνερικού Δράματος εμφανίζεται με πλήρη αριστερή σαφήνεια, το εσωτερικό και η τρομερή φυλακή ενός παμπάλαιου μισοερειπωμένου πύργου.

Μια στοά από ζωντανή πέτρα οδηγεί αναπόφευκτα στις επάλ­ξεις του Δαντικού τείχους.

Βασιλεύει τρομερό σκοτάδι, στον μυστηριώδη πάτο εκείνης της μαύρης σπηλιάς, πάνω σε αυτόν που κατεβαίνει από το τρο­μερό αντέρεισμα του τείχους.

Διάφορα όργανα της Μαύρης Μαγείας και συσκευές της Νε­κρομαντείας εμφανίζονται διάσπαρτα εδώ, εκεί και πιο πέρα…

Στο τρομακτικό αντέρεισμα του πεσμένου τείχους της απέ­χθειας, σε μιαν άκρη, βρίσκεται ο τρομερός Κλίνγκσορ καθισμέ­νος μοιραία μπροστά στον φημισμένο μεταλλικό καθρέπτη της Μα­γείας…

Στο ύπουλο υπόδειγμα βλέπει, η αριστερή προσωπικότητα των σκιών, να παρελαύνουν αστρικά όλα τα ασυνήθιστα συμβάντα που συνέβησαν στην προηγούμενη πράξη στις Περιοχές του Άγιου Γκριάλ.

Υπάρχουν ανώτατες στιγμές της ανθρωπότητας και, αυτή εί­ναι ακριβώς μία από αυτές, έχει φτάσει η τρομερή στιγμή, η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.

Ο θλιβερός Μάγος των σκοταδιών έχει καταφέρει να έλξει προς την σπηλιά του, όπως και τόσους άλλους άτυχους ιππότες, το αφε­λές αγόρι, τον Πάρσιφαλ, με τον φανερό Μακιαβελικό σκοπό να τον κάνει να πέσει τρομερά μέσα στις γοητείες των ακατανίκη­των «γυναικών λουλουδιών», των τρομερά όμορφων.

Εκείνο το Υπνωτικό γοητευτικό και τρομερό όνειρο, στο οποίο λίγα λεπτά πριν είδαμε ότι είχε βυθίσει την Κούντρι (την γυ­ναίκα χωρίς όνομα, την αυθεντική Διαβόλισσα, την αιμοδιψή Ηρω­διάδα, την άρπυια Γκουντρίγια), δίνει τώρα όλα του τα αποτρόπαια απο­τελέσματα.

Ο Κύριος των σκοταδιών κραυγάζει με δυνατή φωνή από το βάθος της αβύσσου, επικαλείται και καλεί…

Εμφανίζεται το φάντασμα της Κούντρι ανάμεσα στις αναθυ­μιά­σεις των γαλαζωπών ατμών της ατίμωσης, στο λιβανιστήρι καί­γο­νται το μύρο, η ζαφορά, το λιβάνι και πολλά άλλα αρώματα επί­κλησης.

-Αχ!… Αχ!… Νύχτα σκοτεινή! Μυστήριο, τρέλα, μανία!… Όνειρο, όνειρο του πόνου και της κακοτυχίας…, όνειρο βαθύ, Θά­νατε! κραυγάζει σπαρακτικά η αρχική και γοητευτική διαβόλισσα των διαβολισσών.

Η αριστερή σκοτεινή προσωπικότητα δίνει επιτακτικές διατα­γές, η Κούντρι μάταια διαμαρτύρεται διότι στο τέλος αναγκά­ζεται να υπακούσει.

Υποτάσσεται να χρησιμεύσει πάλι σαν όργανο του χαμού…

Τι τρόμος!… να τυλίξει στις μαγείες της τον Πάρσιφαλ, να τον κάνει να πέσει όπως τον καλό βασιλιά Αμφόρτα, αυτή είναι η δια­ταγή και η δύστυχη, η δύσμοιρη, είναι μόνο μια σκλάβα στην υπη­ρεσία του διεστραμμένου.

Όταν ολοκληρώθηκε η υποβλητική διαταγή του μοχθηρού, αυ­τός βούλιαξε γρήγορα μαζί με όλο τον πύργο και σαν από την τέ­χνη της μαγείας ανάβλυσε τότε ένας θαυμάσιος κήπος που κά­λυψε όλη την σκηνή.

Μια μεγαλοπρεπής, τροπική και λάγνα βλάστηση εκτείνεται ακόλαστα σαν να παραφυλάει άπληστα την πλήρη ικανοποίηση των κτηνωδών απολαύσεων…

Με βασιλική ενδυμασία μεταξένιων χρωμάτων και στεφανω­μένο με δέντρα κοκκινωπά ανασηκώνεται στα δάκτυλα των ποδιών το φάντασμα της Κούντρι για να κοιτάξει από μακριά το μεγαλο­πρεπές και ευρύχωρο πανόραμα.

Ακούει μουγκή, σαστισμένη το λευκό ποτάμι που ανάμεσα στα βράχια μουγκρίζει χωριζόμενο σε ρυάκια και λάμπει αντικατο­πτρί­ζοντας στους καθρέπτες του την παντοδύναμη φλόγα του χρυ­σού Ήλιου.

Τα αστέρια, σε θρόνο από αμάραντο στο παρθένο διάστημα πι­τσιλάνε με κρυστάλλινες σταγόνες τα μαύρα φύλλα του κοιμι­σμέ­νου ακάνθου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27

ΟΙ ΝΥΜΦΕΣ

Στο σπηλαιώδες βάθος του εξωτικού μυστηρίου, φαίνονται οι μοιραίες επάλξεις του παμπάλαιου τείχους, στις οποίες στηρίζονται πλευρικά οι παράξενες προεξοχές του χιλιόχρονου κτιρίου του κά­στρου του Κλίνγκσορ και οι μεγαλοπρεπείς του ταράτσες σε αρα­βικό στυλ…

Μέσα από τον ιερό τρόμο αυτών των παράξενων επάλξεων του αινίγματος, εμφανίζεται σαν από θαύμα ο Βαγκνερικός Πάρσι­φαλ παρατηρώντας γοητευμένος τους μαγεμένους κήπους…

Οι θηλυκές ομορφιές του Άγιου πεπρωμένου, διεστραμμένες δυστυχώς από το πνεύμα του κακού, εμφανίζονται από παντού.

Από όλα τα μέρη, τόσο από τους κήπους όσο και από το με­γα­λόπρεπο παλάτι, εμφανίζονται σαν από μαγεία, πολλές νεαρές Νύμφες επικίνδυνα ωραίες.

Μερικές έρχονται σε παρέες, άλλες μόνες τους, ο αριθμός τους μεγαλώνει συνέχεια, ημίγυμνες, όμορφες, τρομερά προκλητι­κές.

Αυτές που κοιμόντουσαν ευτυχισμένες με τους αγαπητικούς τους (τους άτυχους ιππότες του Γκριάλ που έπεσαν στα δίχτυα της αγάπης τους), σαν να ξυπνούν από ένα ερωτικό όνειρο, εγκαταλεί­πουν τώρα το λίκνο των απολαύσεών τους…

Είναι η ώρα του πειρασμού κι έχουν ξαναγυρίσει όλες στις πα­λιές τους περιπέτειες σε αναζήτηση νέου θύματος…

Έχουν έλθει από όλα τα μονοπάτια της νύχτας: Δες τις εκεί! Υπάρχουν κεφάλια χρυσαφένια στον ήλιο σαν ώριμα. Υπάρχουν κεφάλια σαν να τα έχει αγγίξει η σκιά και το μυστήριο. Κεφάλια στεφανωμένα με δάφνες. Κεφάλια που θα ήθελαν να ξεκουρα­στούν στον ουρανό. Μερικά που δεν προφταίνουν να μυρίσουν την άνοιξη και πολλά άλλα που εκπέμπουν μυρωδιά από λουλούδια της κόλα­σης.

Τι σκληρή ταλαιπωρία κυματίζει μέσα σε κάθε Νύμφη όταν βλέπει να φεύγει το πλοίο που κεντάει πάνω στο νερό τα φευγαλέα του απόνερα!…

Αυτές, οι μαγικές ομορφιές, προσπαθούν τώρα να αποπλανή­σουν με τις γοητείες τους τον νεαρό Βαγκνεριανό, αλλά αυτός τις διώχνει αγανακτισμένος με το Ηράκλειο μπράτσο του!…

-Μοναδικέ έρωτα, τόσο δικέ μου πια, που θα περνά ο καιρός μέσα σε σκέψεις. Γιατί με περιφρονείς; φωνάζει μια απελπισμένη.

-Τα χέρια μου σε έχουν ξεχάσει, αλλά τα μάτια μου σε είδαν και όταν είναι πικρός ο κόσμος για να σε δω τα κλείνω. Φωνάζει μια άλλη.

-Δεν θέλω να σε συναντήσω ποτέ, να βρίσκεσαι μαζί μου και δεν θέλω να κομματιάσω την ζωή σου που φτιάχνει τα όνειρά μου. Έτσι λέει μια ονειροπόλα.

-Όπως μια μέρα μου την έδωσες, ζωντανή την εικόνα σου κα­τέχω, και καθημερινά πλένουν τα μάτια μου με δάκρια την ανάμνησή σου. Έτσι μουρμουρίζει στο αυτί του αγοριού, η πιο προκλητική…

Οι θηλυκές, ευμετάβλητες Νύμφες όλων των καιρών, ανησυ­χούν τώρα… υποφέρουν για τον Πάρσιφαλ, κάνουν τα απί­στευτα…

Το μουσικό κομμάτι που υπογραμμίζει αυτή την σκηνή έχει γοητεύσει ολοκληρωτικά τους πιο απαιτητικούς λαούς ολόκληρου του κόσμου…

Σε αυτό το πύρινο κομμάτι του κολοσσού, υπάρχει χρώμα, έρω­τας, άρωμα, ανείπωτη σαγήνη, όλα όσα μπορούν στ΄ αλήθεια να αποπλανήσουν τις ανθρώπινες αισθήσεις.

Πλην όμως είναι προφανές ότι ο Ήρωας δεν υποκύπτει στη μάχη των πειρασμών…

Παρ’ όλα αυτά αυτό δεν είναι όλο, λείπει το πιο τρομερό, η συ­νάντηση με την Κούντρι, την γυναίκα σαν αντονομασία, την γυ­ναίκα-σύμβολο, την θαυμάσια Εύα της Εβραϊκής Μυθολογίας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28

Η ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ ΔΙΑΒΟΛΙΣΣΑ

Μέσα από το γοητευτικό όνειρο μερικών μαγικών λουλου­διών, βγαίνει η μαγική φωνή της Κούντρι, της πρωτογενούς διαβό­λισ­σας, του πρωτοτύπου του χαμού και της πτώσης, στην οποία ούτε ο ίδιος ο Αμφόρτας, ο θαυμαστός βασιλιάς του Αγίου Γκριάλ, δεν μπόρεσε προηγουμένως να αντισταθεί.

Κραυγάζει παθιασμένα το μυστηριώδες θηλυκό φωνάζοντας τον ήρωα με το ίδιο του το όνομα. Εκείνο με το οποίο, σε άλλους και­ρούς, τον φώναζε τρυφερά η αγαπημένη του μητέρα.

-Πάρσιφαλ, σταμάτα! του φωνάζει η γλυκιά φωνή. Σε προσκα­λούν η απόλαυση και η ευτυχία έγκαιρα… Απομακρυνθείτε από αυ­τόν χυδαίες γυναίκες, ερωτευμένες και επιπόλαιες παιδούλες, σαγη­νευτικά λουλούδια λίγων ωρών που πολύ γρήγορα θα φύγετε!

Μπροστά σε εκείνα τα λόγια, οι ευμετάβλητες, μεταβλητές και ασταθείς Νύμφες, θλίβονται βαθιά.

Γραμμένο είναι (και αυτό το ξέρει πολύς κόσμος), ότι εκείνες οι κάκιστες ομορφιές μετά απομακρύνθηκαν γελώντας για να επι­στρέψουν στο σκοτεινό κάστρο του Κλίνγκσορ.

Ο Πάρσιφαλ ρίχνει μια φοβισμένη ματιά σε εκείνο τον χώρο των ερώτων απ΄ όπου είχε βγει η φωνή…

Και τότε ατενίζει εκείνο το όραμα της νεανικότητας και της με­γαλοπρεπούς ομορφιάς. Η προκλητική Κούντρι ξαπλωμένη σε ένα μπουκέτο εξαίσιων λουλουδιών και στολισμένη με το πιο φα­ντα­στικό και πειρακτικό φόρεμα που η ραφιναρισμένη Αραβία θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί.

-Μήπως ήσουν εσύ, ευγενής θηλυκή ομορφιά, εκείνη που με φώ­ναξε; Εμένα που ποτέ δεν είχα όνομα; Μήπως επίσης, Ω Θεοί!, γεν­νήθηκες και μεγάλωσες από τα αρωματισμένα λουλούδια;

-Ναι, απάντά η Κούντρι, εκείνη η θυελλώδης ξανθιά που λε­γό­ταν Ηρωδιάς και τα λόγια της τα τόσο τρυφερά αντηχούν με συ­γκινητικούς τόνους μιας γλυκύτατης λύρας…

-Εσένα αθώε και αγνέ φώναξα ΦΑΛ-ΠΑΡΣΙ…

Ετοιμοθάνατος στην εξωτική γη Χαλίφιδων και Σουλτάνων, έτσι ονόμασε και χαιρέτησε απολαυστικά ο θαρραλέος σου Πατέρας Γκαμουρέτ το γιο που είχε γεννήσει. Ακριβώς για να σου αποκα­λύψω αυτό περίμενα εδώ.

Βεβαίως εγώ δεν γεννήθηκα μέσα απ’ αυτόν τον κήπο των θαυ­μάτων όπως οι άλλες όμορφες…

Πολύ μακριά απ’ όλες αυτές τις γοητείες βρίσκεται η αγαπη­μένη μου Πατρίδα, βρισκόμουν σ’ αυτή την γωνιά των παθιασμένων απο­λαύσεων μόνο για να με συναντήσεις.

Από πολύ μακρινά μέρη ήλθα και πολλά πράγματα ασυνήθιστα είδα. Ελπίζω να με ακούσεις…

Είναι καλό να ξέρεις ότι είχα την απέραντη ευτυχία να γνω­ρίσω την μητέρα σου την Χερζελέϊντε…

Μόνο να κλαίει ήξερε εκείνη η εξαιρετική γυναίκα υποτάσσο­ντας τον πόνο για την αγάπη και τον θάνατο του πατέρα σου, από του οποίου την κακοτυχία ήθελε να σε προφυλάξει, συνοψίζοντας σε αυτό τα πιο υψηλά και επείγοντα καθήκοντά της, διαχωρίζοντας σε από την εξάσκηση των όπλων για να σε προφυλάξει και να σε σώσει από την μανία των ανθρώπων.

Όμορφη μητερούλα, καλή μητερούλα, που είχες μια μέρα ρό­δινα χείλη, δόντια από ελεφαντοστούν, μπούκλες που κατρακυλού­σαν σαν καταρράκτης πάνω σε αυτήν την αρωματισμένη και λεπτή σου πλάτη, σ’ αυτό το σώμα σου το σμιλεμένο με σκαρπέλο…

Μητερούλα άγια που είχες μια μέρα, όλες τις γοητείες ενός όμορ­φου ουρί, τρυφερή, λευκή και αρωματισμένη μητερούλα σαν κρί­νος που όταν άνοιγε τον κάλυκά του γινόταν μια κούνια για να σε να­νουρίζει.

Αυτό μόνο υπήρχε γι’ αυτήν σκιές και φόβοι, που ποτέ εσύ, δεν έπρεπε να γνωρίζεις. Μήπως δεν ακούς τις αγωνιώδεις της φωνές, τις ίδιες όσο μακριά κι αν πηγαίνεις;

Μητερούλα όμορφη, μητερούλα καλή, που εκείνες τις νύχτες με Πανσέληνο, έβαζες την αιώρα στο μεγάλο δέντρο του κήπου σου…

Εκεί σου έφερνε το γλυκό και το ευωδιαστό δείπνο με βρύα, γα­ρύφαλλο και βερβένα και με τριαντάφυλλα, ροδάκινο και για­σεμί…

Όμως εσύ ποτέ δεν γνώριζες τις λύπες της, ούτε το ντελίριο των πόνων της, έφυγες μια μέρα για να μην ξαναγυρίσεις ποτέ…

Ανήσυχη σε περίμενε πολλές μέρες, μέχρι που την έκαναν να σω­πάσει οι ίδιες της οι λύπες και πέθανε…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29

ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ ΦΙΛΙ

Τρομερά απορροφημένος από την θαυμάσια διήγηση της Κού­ντρι της πρωτογενούς διαβόλισσας, πέφτει ο Πάρσιφαλ στα πό­δια της όμορφης, αιφνιδιασμένος και καταπιεσμένος από τον έντονο πόνο.

-Άγνωστος σου ήταν μέχρι τώρα ο πόνος, προσθέτει, ούτε μπο­ρούσες μέχρι τώρα να αισθανθείς στην καρδιά σου τις γλύκες της απόλαυσης, του λέει η Κούντρι. Ικανοποίησε τώρα με τις παρηγο­ριές, που είναι φυσικά λάφυρα του έρωτα, την λύπη και την απελπι­σία των δακρύων σου!…

Το Ξέρω θα μετατρέψει σε γνώση την ασυνειδησία. Προσπά­θησε να γνωρίζεις, επειδή, εκείνος ο έρωτας που αγκάλιασε μια μέρα την καρδιά του Γκαμουρέτ όταν την πλημμύρησε με το φλογερό πά­θος για την Χερζελέϊντε. Εκείνος ο έρωτας σου έδωσε μια μέρα σώμα και ζωή, εκείνος ο έρωτας, θα διώξει το θάνατο, θα διώξει την αδε­ξιό­τητά σου, και σήμερα θα σου προσφέρει… σαν τελευταίο χαιρετι­σμό και ευλογία της μητέρας σου… το πρώτο φιλί του πάθους.

Ενώ μιλάει τόσο εξαίσια και με αυτήν την τόσο συγκινητική γλώσσα, η Κούντρι η πιο τρομερή ομορφιά, έχει γείρει τελείως το γοητευτικό κεφάλι της πάνω στο κεφάλι του Πάρσιφαλ, ενώνοντας τελικά τα σαν κάκιστη πορφύρα χείλη της με τα δικά του σε ένα μακρύ και φλογερό φιλί…

Πλην όμως, για όλα υπάρχει μια στιγμή, η φλογερή επαφή ενός τόσο τρομερού σεξουαλικού πάθους, προκαλεί στον ήρωα του Βα­γκνερικού Δράματος, έντονο τρόμο…

Σπαραγμένος από την αγωνία φωνάζει με όλες τις δυνάμεις της ψυχής του:

-Αμφόρτα! Η πληγή! Η πληγή!…

Στην καρδιά μου καίει τώρα πια! Οι θρήνοι σου σπαράζουν την ψυχή μου! είδα εκείνη την πληγή να ματώνει… και τώρα ματώ­νει μέσα μου… εδώ, εδώ ακριβώς…

Όχι, όχι! Δεν είναι η πληγή! Ακόμη δεν έχουν τρέξει οι χείμαρ­ροι αυτού του αίματος! Είναι η πυρκαγιά εδώ, εδώ στο σώμα μου! .

Είναι η τρομερή ανησυχία, που με αρπάζει και υποτάσσει με την βία τις αισθήσεις! Ω, βασανιστήριο του έρωτα!… Όλο μου το εί­ναι πάλλε­ται, καίγεται και τρέμει και τραντάζεται από αμαρτωλούς πόθους!

Μετά έρχεται το καλύτερο: ο ήρωας επικαλείται την ανά­μνηση του Ιερού Ποτηριού και του Θεϊκού αίματος που σκόρπισε την αμαρτία, απωθεί ηρωικά την Κούντρι, την Βαγκνερική Μαγδα­ληνή που στριφογυρίζει τρομακτικά στο λίκνο της των λουλουδιών ανα­στατωμένη από την πιο τρομερή λαγνεία…

Μάταια ανατρέχει τότε η Κούντρι σε όλες τις γοητείες, τις απά­τες και τα τεχνάσματα που της προτείνει η πονηριά της. Ο Ήρωας της ξεφεύγει…

Η αμαρτωλή εξοργισμένη και νικημένη, αλλά μη θέλοντας να παραιτηθεί απ’ αυτόν που νόμιζε εύκολο θύμα της, φωνάζει σε βο­ήθειά της τον μάγο, που εμφανίζεται στο τείχος κραδαίνοντας το δόρυ του Κυρίου…

Δόρυ που ρίχνει στον Πάρσιφαλ με την επιθυμία να τον τραυ­ματίσει όπως τον Αμφόρτα. Αλλά ο ήρωας είναι αγνός και γι’ αυτό είναι άτρωτος, το δόρυ μένει να αιωρείται πάνω από το κε­φάλι του, και αυτός το παίρνει και με μια εκστατική χειρονομία, κάνει με αυτό το σημείο του σταυρού…

Μπροστά σε αυτόν τον εξορκισμό, το σκοτεινό κάστρο του Κλίνγκσορ πέφτει στον τρομερό γκρεμό μετατρεμμένο σε κοσμική σκόνη…

Ο κήπος των απολαύσεων μετατρέπεται σε μια απλή έρημο με­τανοίας και οι «γυναίκες λουλούδια» φεύγουν και κατρακυλούν στο πάτωμα παρασυρμένες από τρομερούς τυφώνες…

Τρομερή στιγμή είναι εκείνη κατά την οποία η Κούντρι, η κά­κι­στη ομορφιά, βγάζει μια κραυγή και καταρρέει σαν θανάσιμα πλη­γωμένη…

Ο Πάρσιφαλ νικητής απομακρύνεται και εξαφανίζεται…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ

Η αυθεντική μαγεία, η Μεταφυσική πρακτική του Μπέϊκον, εί­ναι η μυστηριώδης επιστήμη που μας επιτρέπει να ελέγχουμε τις ευαίσθητες δυνάμεις της φύσης.

Η πρακτική Μαγεία, σύμφωνα με τον Νοβάλη, είναι η θαυ­μάσια τέχνη που μας επιτρέπει να επηρεάζουμε συνειδητά τις εσω­τερικές απόψεις του ανθρώπου και της φύσης.

Ο έρωτας είναι, πέρα από κάθε αμφιβολία, το εσώτατο συ­στα­τικό της μαγείας. Είναι προφανές ότι η θαυμάσια ουσία του έρωτα δρα μαγικά.

Και ο Γκαίτε επίσης, ο μεγάλος γερμανός μυημένος, μιλούσε για την μαγική ύπαρξη του δημιουργικού είναι, για μια ψυχική Μα­γεία που δρα πάνω στα σώματα.

Ο βασικός Νόμος κάθε Μαγικής επιρροής βασίζεται στην πο­λι­κότητα:

«Όλα τα ανθρώπινα όντα χωρίς εξαίρεση έχουμε κάτι από ηλεκτρικές και μαγνητικές και εξασκούμε όπως ένας Μαγνή­της μια δύναμη έλξης και μια άλλη απώθησης… ανάμεσα στους άν­δρες και τις γυναίκες που λατρεύονται είναι ιδιαίτερα δυνατή αυτή η μαγνη­τική δύναμη και είναι αναντίρρητο ότι η δράση της πηγαί­νει πολύ μακριά».

«Η λέξη ΜΑΓΕΙΑ προέρχεται από την άρια ρίζα ΜΑΒ και από αυτήν, στα περσικά MAGA, στα σανσκριτικά MAHAS, στα λατι­νικά MAGIS, στα γερμανικά MEBR δηλαδή MAS[1], εννοώντας κατ’ αυτήν την έννοια ένα ξέρω και γνωρίζω περισσότερο από το συνηθισμένο μέτρο».

Στο όνομα της αλήθειας πρέπει να πούμε το εξής: Δεν είναι Ορμόνες ή Βιταμίνες ευρεσιτεχνίας αυτό που χρειάζεται η ανθρω­πότητα για να ζήσει, παρά πλήρη γνώση του Εσύ και Εγώ και σαν ύπαρξη η έξυπνη ανταλλαγή των πιο εκλεκτών συναισθηματικών ικανοτήτων μεταξύ άνδρα και γυναίκας.

Η Σεξουαλική Μαγεία, το Μαϊτούνα, βασίζεται στις πολι­κές ιδιότητες του άνδρα και της γυναίκας που πέρα από κάθε αμφι­βο­λία έχουν την στοιχειώδη τους δύναμη στον Φαλλό και την Μήτρα.

Ο σεξουαλικός τρόπος λειτουργίας στερημένος από κάθε πνευμα­τι­κότητα και κάθε έρωτα, είναι μόνο ένας πόλος της ζωής.

Σεξουαλική λαχτάρα και πνευματικός πόθος σε πλήρη μυστι­κι­στική λειτουργία αποτελούν, στον εαυτό τους, τους δύο πρωταρ­χικούς πόλους κάθε υγιούς και δημιουργικού ερωτισμού.

Για μας τους Γνωστικούς το φυσικό σώμα είναι κάτι σαν υλο­ποιημένη συμπυκνωμένη ψυχή και όχι ένα ακάθαρτο στοιχείο, αμαρτωλό όπως υποθέτουν οι συγγραφείς της απόλυτης ασκητικής του μεσαιωνικού τύπου.

Σε αντίθεση με την απόλυτη ασκητική και με τον αρνητικό προς την ζωή χαρακτήρα της αναβλύζει σαν από μαγεία η επανα­στατική ασκητική της νέας υδροχοϊκής εποχής: Έξυπνη ανάμιξη του σε­ξουαλικού και του πνευματικού.

Ολόφωτο αναπηδά με πλήρη μεσημβρινή λαμπρότητα ότι η Σε­ξουαλική Μαγεία, η Σεξο-Γιόγκα, οδηγεί έξυπνα στην μυστικι­στική ένωση της ψυχής και του αισθησιασμού, δηλαδή της ζωογο­νημένης σεξουαλικότητας:

Το σεξουαλικό παύει να είναι λόγος ντροπής, προσποίησης ή ταμπού και γίνεται βαθιά θρησκευτικό.

Από την πλήρη λειτουργία ολόκληρου του πνευματικού εν­θου­σιασμού με την σεξουαλική λαχτάρα προέρχεται η μαγική Συ­νεί­δηση.

Είναι επείγον, αναντικατάστατο, απαραίτητο να χειραφετη­θούμε από τον φαύλο κύκλο του χυδαίου ζευγαρώματος και να ει­σχωρήσουμε συνειδητά στην δοξασμένη σφαίρα της μαγνητικής ισορροπίας.

Πρέπει να ανακαλυφθούμε ξανά στο αγαπημένο ον και να βρούμε σε αυτό το μονοπάτι της κόψης του ξυραφιού.

Η Σεξουαλική Μαγεία προετοιμάζει, ταξινομεί, συνδέει, δέ­νει και λύνει ξανά, εκ νέου με αρμονικό ρυθμό αυτούς τους χιλιά­δες χιλιάδων φυσικούς και ψυχικούς μηχανισμούς που αποτελούν το ίδιο μας το ιδιαίτερο εσωτερικό σύμπαν.

Αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες, είναι αναντίρρητο το διπλό πρό­βλημα που παρουσιάζουν τα νευρικά ρεύματα και οι ευαίσθη­τες επιρροές που με συνειδητό ή ασυνείδητο τρόπο δρουν απάνω στον ψυχισμό μας.

Το να κυβερνάμε σοφά τόσο λεπτούς μηχανισμούς, ρεύματα και επιρροές, κατά την διάρκεια της ύστατης στιγμής στο σεξ, είναι δυνατόν μόνο μέσω της προσωπικής πείρας του καθενός.

Αυτό το συγκεκριμένο είδος γνώσης είναι τελικά αμετάδοτο, εί­ναι το αποτέλεσμα του ατομικού πειραματισμού, δεν είναι κάτι που μπορεί να το δείξει κανείς σαν κάτι που το μαθαίνουμε ή το βλέπουμε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31

ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΗΤΙΚΟ ΝΕΥΡΟ

Το Συμπαθητικό Νεύρο είναι βασικό σε όλα τα τελετουρ­γικά της Υψηλής Μαγείας, επειδή πέρα από κάθε αμφιβολία, αυτό στον εαυτό του, είναι εκείνος ο παντοδύναμος συμπυκνωτής του συναι­σθήματος που εναλλάσσει και συγκεντρώνει όλο το θαυμά­σιο κύ­κλωμα των ψυχικών μας ικανοτήτων και μέσω του οποίου κυβερ­νώνται σκέψεις, συλλήψεις, επιθυμίες, ιδέες, πόθοι κλπ, κλπ, κλπ.

Η πυρηνική φυσική έχει φτάσει να αποδείξει με πειστικό, σαφή και οριστικό τρόπο ότι κάθε ύλη είναι άυλη.

Καταλήγει αναντίρρητο ότι όλοι οι κυτταρικοί εσωτερικοί ρυθ­μοί, είναι ψυχικοί.

Η ενότητα του σώματος και της ουσίας συμβαίνει να φανερώ­νε­ται με την μορφή δονήσεων ηλεκτρικού τύπου μέσω του κόσμου των εξωτερικών και των εσωτερικών αισθήσεων.

Μόνο μέσω της βαθύτατης εσωτερικής λαχτάρας προς την κα­τεύθυνση του όλου, του αναπόφευκτου, του ανυπέρβλητου μπο­ρούν οι άνδρες και οι γυναίκες που λατρεύονται να φτάσουν να γί­νουν πραγματικά πλήρεις, ολοκληρωμένοι, ενιαίοι.

Γραμμένο είναι με χρυσά γράμματα στο μεγάλο βιβλίο της κο­σμικής ύπαρξης, ότι μόνο σε αυτήν την αρσενική-θηλυκή πληρό­τητα μπορούν να βρουν τα αντίθετα φύλα την τέλεια αμοι­βαία ισορροπία.

Με την ταυτόχρονη παράδοση στον Πατέρα που βρίσκεται εν κρυπτώ και στην Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη, έχουν στο χέρι ο άν­δρας και η γυναίκα τον Μίτο της Αριάδνης της μυστικιστικής ανό­δου, τον χρυσαφένιο σπάγκο που θα τους οδηγήσει από τα σκοτά­δια στο φως, από τον θάνατο στην αθανασία.

Είναι αναμφίβολο, και κάθε ηδονικός εσωτεριστής το ξέρει, ότι οι αυθεντικές τεκνοποιητικές δυνάμεις, οι ψυχικές και πνευμα­τικές, βρίσκονται στο ζωτικό βάθος ή Λίνγκαμ Σαρίρα του οργανι­σμού μας.

Το Συμπαθητικό ή δευτερεύον νευρικό σύστημα με όλο το δί­χτυ των ευαίσθητων γαγγλίων του, είναι ο μεσάζων και ο οδηγός στην εσωτερική πραγματικότητα που όχι μόνον επηρεάζει αποφα­σιστικά τα όργανα της ψυχής, αλλά επίσης κυβερνά, κατευθύνει και ελέγχει τα πιο σημαντικά κέντρα στο εσωτερικό του οργανι­σμού μας.

Καταλήγει προφανές, σαφές και φανερό ότι το Συμπαθητικό οδηγεί με τρόπο παρομοίως μυστηριώδη, τα θαύματα της εμβρυα­κής σύλληψης και τις δραστηριότητες της καρδιάς, των νεφρών, των επινεφριδίων, των σεξουαλικών αδένων κλπ, κλπ, κλπ.

Μέσω της διεύθυνσης του κυτταρικού ρευστού και της απο­κρυ­στάλλωσης των κοσμικών ακτίνων, το Συμπαθητικό ισορροπεί μέσα στους ρυθμούς της παγκόσμιας φωτιάς όλα τα ψυχικά και φυ­σικά στοιχεία που βρίσκονται κάτω από την επιρροή του.

Το Συμπαθητικό Νεύρο είναι επίσης ένα Νεύρο Ιδεοπλα­στικό, θαυμάσιο, εξαιρετικό, τρομερό.

Πρέπει να δώσουμε έμφαση στην ιδέα ότι το δευτερεύον σύ­στημα δρα σαν ενδιάμεσος μεταξύ της υποκειμενικής τρισδιάστα­της ζωής και τον εσωτερικό κόσμο της αντικειμενικής πνευματικό­τητας.

Το Συμπαθητικό Νεύρο είναι ο μεγάλος ισορροπιστής, το μέ­σον που κατευνάζει και συμφιλιώνει τα ζεύγη των αντιθέτων της φιλο­σοφίας στο ζωντανό βάθος της συνείδησής μας.

Η Επαναστατική Γνωστική Κίνηση βεβαιώνει ότι η μεσαιω­νική χριστιανική ασκητική καταλήγει να είναι τώρα εκτός εποχής, απαρχαιωμένη, αντιδραστική.

Είναι φανερό ότι αυτούς τους καιρούς του Υδροχόου, θα έλ­θουν εκ νέου στην ζωή πολλές αρχαίες σεξουαλικές λατρείες, οι πιο πολλές ασιατικής καταγωγής.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32

ΑΔΑΜ ΚΑΔΜΟΝ

Ο πρωτογενής άνθρωπος, ο σεξουαλικός Ανδρόγυνος, ο Αδάμ-Καδμόν, αναπαραγόταν μέσω της δύναμης της φαντασίας και της θέλησης ενωμένων σε δονητική αρμονία.

Γραμμένο είναι με αναμμένα κάρβουνα, στο βιβλίο όλων των μυστηρίων, ότι στην ένωση αυτών των δύο μαγικών πόλων βρίσκε­ται το κλειδί όλων των δυνάμεων.

Διηγούνται παλιές Καμπαλιστικές παραδόσεις ότι ο άνθρω­πος έχασε αυτήν την φαντασιακή και δημιουργική δύναμη λόγω της πτώσης στο αμάρτημα… λένε ότι γι’ αυτόν τον λόγο διώχτηκε από την Εδέμ.

Ολόφωτο ξεπηδά με πλήρη μεσημβρινή σαφήνεια ότι αυτή η Καμπαλιστική σύλληψη έχει στέρεες βάσεις.

Το να ξαναεγκαταστήσουμε εκείνη την αρχική ενότητα του πρωταρχικού ανδρογύνου, είναι ακριβώς το κυριότερο αντικείμενο της Σεξουαλικής Μαγείας.

Μέσω της Σεξο-Γιόγκας με το διάσημό της Σαάχα Μαϊτούνα γι­νόμαστε πλήρεις, ενιαίοι, ολοκληρωμένοι.

Είναι αναντίρρητο το βαρυσήμαντο κοσμικό βάθος της σε­ξουα­λικότητος. Η εσωτεριστική Σεξολογία μας επιτρέπει να πραγ­ματο­ποιήσουμε μια ηλεκτροβιολογική σχέση μεταξύ εκείνων των βα­ρυσήμαντων μυστηριωδών ζωνών, του Ψυχικού και του Φυσιο­λο­γικού, για να μετατραπούμε σε αυθεντικούς Μεταλλαγμένους.

Ο έρωτας για τον σύντροφο ή την σύντροφο συνδέει μυστικά με μεγαλειώδεις αντιπροσωπείες που έχουν την καταγωγή τους στον κόσμο του αγνού πνεύματος.

Έχει έρθει η ώρα να δούμε τις σεξουαλικές λειτουργίες όχι σαν λόγο ντροπής ταμπού ή αμαρτίας αλλά σαν κάτι απείρως ανε­βα­σμένο, μεγαλοπρεπές και τρομερά Θεϊκό.

Έτσι λοιπόν ενεργεί η Σεξο Γιόγκα, το Μαϊτούνα, μετα­μορ­φώ­νοντάς μας ριζικά και δίνοντας σαφώς μια ιδεώδη έμφαση της σε­ξουαλικότητας στην ψυχή καθενός μας.

Είναι ικανά για Σεξουαλική Μαγεία εκείνα τα έξυπνα και με κατανόηση άτομα που προσπαθούν να προεκτείνουν εκείνο τον δυαδισμό που διαχωρίζει τον ψυχικό κόσμο από τον φυσικό κό­σμο.

Η δημιουργική κατανόηση είναι ο θαυμάσιος πράκτορας της σεξουαλικής ζωής και κατέχει στον εαυτό της μια Θεϊκή κοσμική ποιότητα.

Είναι μόνο ο μαγικός καθρέπτης της Φαντασίας αυτός που υπο­δέχεται στον εαυτό του την Θέληση του Πατέρα μας που βρί­σκεται εν κρυπτώ.

Η Θέληση και η Φαντασία δύο αγαπημένων που λατρεύονται μεταξύ τους, άνδρα και γυναίκας, συνίσταται στο ότι μέσω του κοι­νού σεξουαλικού πάθους δίνουν μορφή στο εσώτατο σύμπαν τους.

Σε όλα τα παλιά βιβλία της αρχαίας γνώσης μιλάνε πάντα για το Ιερό Νησί και για τους Άγιους Θεούς.

Τέτοιο ευλογημένο και άφθαρτο νησί ποτέ, ουδέποτε στην ιστο­ρία των αμέτρητων αιώνων δεν συμμετείχε στην Νέμεση των άλλων ηπείρων, επειδή είναι σίγουρα η μόνη της οποίας η μοίρα εί­ναι να υπάρχει από την αρχή μέχρι το τέλος του Μαχαμβαντάρα περνώντας από κάθε Γύρο.

Αυτό είναι, πέρα από κάθε αμφιβολία, το αρχαϊκό παραδει­σιακό λίκνο του Αδάμ-Καδμόν, της πρώτης ανθρώπινης ράτσας, άνθρω­ποι ανδρόγυνοι, πρωτοπλασματικοί, ικανοί να αναπαράγο­νται, όπως ήδη είπαμε, μέσω της δύναμης της θέλησης και της φα­ντα­σίας ενωμένων σε δονητική αρμονία.

Σεβάσμιο νησί, εξωτική κατοικία του τελευταίου θνητού Θεού, διαλεγμένου τότε σαν Σίστα, σαν σπόρος γι’ αυτήν την πυγ­μαία ανθρωπότητα.

Χιλιόχρονη γη των παραδείσων ΧΙΝΑΣ στις βόρειες περιο­χές του κόσμου.

«Το πολικό αστέρι του βορρά στυλώνει σε αυτήν την άγρυπνη μα­τιά του, από την αυγή μέχρι το τέλος του σούρουπου μιας μέρας της Με­γά­λης Ανάσας».

Ευλογημένο νησί που πρέπει να ψάξουμε στο ίδιο το βάθος της εσώτατης συνείδησής μας.

Ο Αδάμ-Καδμόν πρέπει να γεννηθεί μέσα σε καθέναν μας μέσω της θαυμάσιας δύναμης της Σεξουαλικής Μαγείας.

Έτσι θα γεμίσεις εκατό δοχεία δακρύων με το αλάτι των μα­τιών σου, έτσι θα αναστενάζεις τρομερά μέχρι να πολεμήσεις με ορμή με τον επώδυνο άνεμο που περνά θρυμματίζοντας σκληρά τα αρω­ματισμένα πέταλα των λουλουδιών του κήπου σου, έτσι θα κλαις πικρά μέχρι να πληγώσεις θανάσιμα τα σωθικά της αστρο­σκεπούς νύχτας, σας ορκίζομαι στον αιώνιο ζωντανό Θεό, ότι με κανέναν τρόπο δεν θα ήταν δυνατή η Εσώτατη Αυτοπραγμάτωση, αν απο­μακρύνεις από την ζωή σου την ευτυχία του έρωτα, την Σε­ξουα­λική Μαγεία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33

ΤΟ ΘΕΪΚΟ ΖΕΥΓΑΡΙ

Είναι η τρομερή στιγμή κατά την οποία πρέπει να μπουν στο παιχνίδι τα ερωτικά όπλα του κυρίαρχου ερωτικού πάθους, πολύ ιδιαίτερη κληρονομιά της Κούντρι, της ανώτερης γυναίκας, του πιο γοητευτικού και ολέθριου από όλα τα πλάσματα στην αιώνια νίκη της.

Το τραχύ ρούχο της μετανοούσας, της απλησίαστης γης, της πι­στής αγγελιαφόρου του Αγίου Γκριάλ, έχει εξαφανιστεί.

Η Κούντρι, η Ηρωδιάς, η Γκουντρίγια είναι τώρα η ώριμη θη­λυκή ομορφιά, με όλη την θαυμάσια δύναμη της ακατανίκητης μα­γικής της σαγήνης.

Μέσα στο μαγευτικό ημίφως του κήπου καταλαβαίνει ότι ο μα­γικός εξορκισμός του κακού μάγου την έχει τυλίξει τρομερά στα μοιραία μάγια του.

Η σκλαβωτική αβυσσαλέα επιθυμία είναι ειλικρινά αδύνατον να εξαγοραστεί πια και όπως είναι φυσικό, υποφέρει η όμορφη δυ­στυ­χισμένη στα ανεξερεύνητα βάθη της εσώτατης συνεί­δησής της.

Η ωραιότατη και τρομερή σκηνή του σεξουαλικού πειρα­σμού έχει αρχίσει μέσα στους σαγηνευτικούς καθρέπτες της ζωής…

Και αυτό που συμβαίνει μέσα στο ψυχικό βάθος εκείνης της προκλητικής γυναίκας, μόνον ο Θεός το ξέρει.

Είναι αναντίρρητο ότι μέσα σε αυτήν την τόσο λατρεμένη γυ­ναίκα, υπάρχει μάχη γυναίκας εναντίον γυναίκας, της πλανεύ­τρας εναντίον της σωτήριας, του έρωτα εναντίον της σκληρής προ­δο­σίας που όλα τα δηλητηριάζει.

Είναι φανερό ότι αγωνίζονται θανάσιμα οι δύο χιλιόχρονες Κούντρις στην θαυματουργή ψυχή της όμορφης.

Είναι εμφανές ότι αυτό το γλυκό, σαγηνευτικό πλάσμα κατα­λή­γει να είναι, στο βάθος του μυστηρίου, ένα ακόμη θύμα των φυ­σικών διεστραμμένων ωθήσεων.

Σκλάβα του σεξουαλικού πάθους, που εξασκεί πάνω στον ίδιο τον εαυτό της το έγκλημα της υποβολής του ανθρώπου, υπο­χρεω­μένη από την μαγική δύναμη του εξορκισμού, προστρέχει τότε στην γυναικεία εφευρετικότητα για να υποτάξει τον νεαρό στους πειρα­σμούς της.

Μπαίνοντας σε αυτό το μέρος του Βαγκνερικού Δράματος, συμφέρει να θυμηθούμε ότι οι Πέρσες έβλεπαν στην γυναίκα την άποψη της ψευδαίσθησης, το στοιχείο της απόλυτης αποπλάνησης.

Πολύ σαφείς, πάνω στην φύση της ιδεολογίας τους, είναι εκεί­νες οι ιστορίες που υιοθετούνται από το Κοράνι, ειδικά αυτή του Ιωσήφ και της γυναίκας του Πετεφρή, όπου δείχνεται το πρό­σωπο της γυναίκας σαν παγκόσμιος κίνδυνος.

Έτσι στο Φιρντούσι, η γυναίκα του Πετεφρή μεταμφιεσμένη σε Λουέϊκα όχι μόνο προτρέπει σε πειρασμό τον Ιωσήφ με τις φυ­σικές γοητείες της, όχι, αλλά η πρόθεσή της ήταν να πιάσει τον ενάρετο με μαγικό τρόπο στο παραισθησιακό δίχτυ της λαγνείας της.

Έτσι δέχτηκε τον Ιωσήφ σε ένα δωμάτιο με καθρέπτες. Τα κόκ­κινα μαλλιά, τα χείλη της καταραμένης πορφύρας, οι ρόδινες θηλές των σεντεφένιων στητών στηθών, όλο το σώμα μυρωμένο και κυ­ματιστό τον τύφλωνε εδώ, εκεί και πιο πέρα οπουδήποτε έστρεφε την ματιά του.

Σύμφωνα με την Περσική παρουσίαση, ο Πατριάρχης Ιωσήφ δεν μπόρεσε να αντισταθεί και υπέκυψε στο τέχνασμα.

Σε αυτήν την θαυμάσια παρουσίαση των μαγικών καθρεπτών βρίσκεται κρυμμένο όλο το μυστήριο της σεξουαλικής σαγήνης.

Η φύση προδιατεθειμένη στην παθιασμένη φιληδονία είναι πέρα από κάθε αμφιβολία μια μοναδική ξελογιάστρα και δρα πάνω σε όλα τα ζωντανά πλάσματα με υπνωτικό τρόπο.

Ο τρισδιάστατος κόσμος των μάταιων φαινομένων μας φυλα­κί­ζει έτσι τρομερά, λόγω του ότι χωρίς μεταβολή υποκύπτουμε στην γοητεία του σεξουαλικού αντίπολου.

Η Κούντρι, η Γκουντρίγια, η Ηρωδιάς, η μυστικιστική Μα­γδα­ληνή του Βαγκνερικού Πάρσιφαλ, δεν αγνοεί το ζωντανό μυ­στικό της ίδιας της της ύπαρξης και ξέρει πολύ καλά από την φύση και από ένστικτο, ότι θα μπορέσει να απελευθερωθεί από την αρι­στερή και σκοτεινή δύναμη του Κλίνγκσορ, μόνο αν συναντήσει στον πι­κρό της δρόμο έναν άνδρα δυνατό και ικανό να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό και να την απορρίψει.

-Αδύνατοι όλοι… όλοι πέφτουν μαζί μου, παρασυρμένοι από την κατάρα μου… φωνάζει η πλάνα.

Ο πειρασμός είναι φωτιά, ο θρίαμβος πάνω στον πειρασμό εί­ναι φως. Ευλογημένη να είναι η γυναίκα, ευλογημένος ο έρωτας, ευ­λογημένα τα όντα που λατρεύονται.

Είναι αναντίρρητο ότι οι παλιές θρησκευτικές λατρείες στην Ελλάδα, Χαλδαία, Αίγυπτο, Περσία, Μεξικό, Περού κλπ ήταν 100% σεξουαλικής φύσης.

Χωρίς αμφιβολία, η αναγνώριση της σεξουαλικής δύναμης σαν υπερκόσμια, αναπαραγωγική και δημιουργική δύναμη είναι βασικά πιο εξυψωτική και αξιοπρεπής από την μεσαιωνική στάση που υποβιβάζει το σεξ χαρακτηρίζοντάς το σαν κάτι χαμηλό, αμαρ­τωλό, βρώμικο και εχθρικό προς την ψυχή.

Στην σεξουαλική λατρεία των αρχαίων Ελλήνων, το θνητό ζευ­γάρι επεδίωκε με όλες τις δυνάμεις της ψυχής του να αντικατο­πτρίσει στον εαυτό του την ευτυχία του θεϊκού ζευγαριού.

Διηγείται ο μύθος των αιώνων ότι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ρώμη, βρισκόταν σε χρήση ο εορτασμός της γαμήλιας τελε­τής.

Ο άνδρας και η γυναίκα (Αδάμ και Εύα) μυρωμένοι, ντυμέ­νοι όμορφα και στεφανωμένοι με μεγαλοπρεπή λουλούδια, κατευ­θύνο­νταν, μετά από μια τελετή στον ναό, προς μιαν αμοιβαία συ­νά­ντηση σαν Θεός και Θεά για να συμμετάσχουν με τελετουργικό αγκάλια­σμα σε εκείνη την ευτυχία του υπέρτατου ζευγαριού που κυβερ­νούσε ουρανό και γη.

Αντιπροσωπεύοντας κάθε άνδρας τον Δία και κάθε γυναίκα την Ήρα στην ερωτική σεξουαλική πράξη, πραγματοποιείτο μια μεγα­λειώδης ένωση του Λίνγκαμ-Γιόνι.

Είναι προφανές ότι το ευτυχές ζευγάρι αποσυρόταν από την πράξη χωρίς να χύσει το Ποτήρι του Ερμή.

Το σεξουαλικό ζήτημα ήταν τότε το ακριβές αντίγραφο ενός καταπληκτικού κοσμικού γεγονότος που έκανε ολόκληρο το Σύ­μπαν να τρέμει.

Φυσικά, και αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε, μια τόσο μεγαλοπρεπή ταυτοποίηση με την Θεϊκότητα μπορούσαν να φτάσουν μόνο πραγματικά ξύπνια, ατομικοποιημένα και φωτι­σμένα ζευγάρια.

Ιερή εμπειρία, αλχημικοί γάμοι, τελετουργικό αγκάλιασμα, ευ­τυχία χωρίς όρια του ανώτατου ζευγαριού, προσβάσιμη μόνο στους Μυημένους της Λευκής Αδελφότητας.

Ο Όμηρος, ο μεγάλος Έλληνας ποιητής επαληθεύει μια μεγα­λο­πρεπή και μαγική περιγραφή του θεϊκού ζευγαριού Δία Ήρας: «Κάτω απ΄ αυτούς η φυτρωμένη γη γεννούσε ανθισμένη πρασι­νάδα, λωτούς, παιχνιδιάρικα τριφύλλια, υάκινθους και ζαφορά που σφριγηλά, διογκωμένα και τρυφερά υψώνονταν από το χώμα, κι αυτοί κείτονταν εκεί και σέρνονταν ψηλά τα χρυσαφένια σύννεφα τρεμοπαίζοντας και η αστραφτερή δροσοσταλίδα έπεφτε στην γη».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34

ΦΑΛ-ΠΑΡΣΙ

Στο μεγαλειώδες έργο ΠΑΡΣΙΦΑΛ, του Ριχάρδου Βάγκνερ, βρίσκεται το Ευαγγέλιο της Νέας Υδροχοϊκής Εποχής.

Αυτή είναι η Διδασκαλία της σύνθεσης, η πρωτόγονη θρη­σκεία της ανθρωπότητας, απόκρυφη από τις θλιβερές μέρες κατά τις οποίες η αρχαϊκή σοφία, ο συμβολικός ναός, θάφτηκε κάτω από τα ερείπια των Μυητικών Μυστηρίων με τον σκοτεινό ερχομό του Κάλι Γιούγκα.

Η Κούντρι, με όλο το εξαίσιο τέχνασμα της γοητείας της, ξε­πη­δώντας μέσα από το αρωματισμένο δάσος για να βάλει τον ΦΑΛ-ΠΑΡΣΙ σε πειρασμό, είναι η ομορφιά του άγιου προορισμού διε­στραμμένου από το πνεύμα του κακού.

Στην αντίσταση, στην αγνότητα του νεαρού βρίσκεται η σω­τη­ρία της Κούντρι (της γυναίκας), όμως αυτή δυσπιστεί, ο δυνατός άνδρας δεν υπάρχει γι΄ αυτήν, τα διανοητικά ζώα είναι πολύ αδύ­νατα.

Καταλαβαίνει το πολύτιμο θηλυκό ότι θα μπορέσει να απε­λευ­θερωθεί από τις αλυσίδες της σκλαβιάς μόνο όταν θα συναντή­σει στον δρόμο της έναν άνδρα αρκετά δυνατό ώστε να την απορ­ρίψει κατά την διάρκεια πλήρους σεξουαλικού ζευγαρώματος.

Γνωρίζει τον ΦΑΛ-ΠΑΡΣΙ τον νεαρό, προβλέπει την απο­στολή του και αντιστέκεται να τον αποχωριστεί, φοβούμενη μήπως τον νικήσει, πολύ σίγουρη για την δύναμη της μαγείας.

Η αξέχαστη ομορφιά ντυμένη με το ραφιναρισμένο αραβικό έν­δυμα, αρχίζει έξυπνα φωνάζοντάς τον με το οικείο όνομά του ΦΑΛ-ΠΑΡΣΙ και μετά συνεχίζει με τον νόμο των εσωτερικών ανα­λογιών φέρνοντάς τον τελικά από τον δρόμο του συναισθήματος μέχρι την ίδια σεξουαλική καταγωγή της ύπαρξής του.

Θέλει η εξωτική ιέρεια, του χιλιόχρονου εξαίσιου πειρασμού, να εγκαταστήσει μια παθιασμένη δόνηση στο σεξουαλικό κέντρο του νεαρού, με την φανερή πρόθεση να τον κάνει να πέσει αδύνα­μος ανάμεσα στα άσεμνα μπράτσα της…

Η προηγούμενη αποπλάνηση των «γυναικών λουλουδιών» του Κλίνγκσορ, του Μαύρου Μάγου, είναι επίσης παραδοσιακή ανά­μεσα στους ασιάτες. Δεν υπάρχει ιερός ήρωας που να μην έχει πε­ράσει από αυτήν.

Ο Κρίσνα, ο οδηγός του κάρου, διαπερνώντας με τα φλογερά του μάτια την Νισούμπα, την ανατολίτισσα Κούντρι και τις επτά ιέρειες του πειρασμού μεταξύ των Δρούσων της Συρίας που προ­σπαθούν να αποπλανήσουν τους Μυημένους, αποτελούν στον εαυτό τους την βασική ρίζα των εσωτεριστικών σπουδών.

Ο Μεγάλος Καμπίρ Ιησούς πειραζόμενος από την Κούντρι των Αιγυπτιακών μυστηρίων, ήταν βεβαίως ο Πάρσιφαλ της ηλιο­καμέ­νης χώρας του Κεμ.

Και τι να πούμε για τις «γυναίκες λουλούδια» που επιτέθη­καν τόσο στον Μεγάλο Δάσκαλο στην ιερή γη των Φαραώ;

Ο ακρογωνιαίος λίθος, η Ψυχή-Μητέρα του Μεγάλου Έργου βρίσκεται στην Κούντρι, την γυναίκα σαν αντονομασία, την Γυ­ναίκα-Σύμβολο χωρίς την παρουσία της οποίας είμαστε καταδικα­σμένοι αναπόφευκτα στην άβυσσο και στον δεύτερο θάνατο.

Λατρευτή Γυναίκα!… εσύ είσαι το μονοπάτι της κόψης του ξυ­ραφιού, ο πετρώδης δρόμος που οδηγεί στο Νιρβάνα…

Ποιος θα μου έδινε να πάρω τα λευκά σου χέρια για να μου σφίξεις την καρδιά με αυτά, και να τα φιλήσω φλογερά ακούγο­ντας πολύ προσεκτικά του έρωτά σου τα γλυκύτατα γοητευτικά λόγια…!

Ποιος θα μου έδινε να αισθανθώ γερμένο πάνω στο στήθος μου το κουρασμένο σου κεφάλι και να ακούσω τις θεϊκές σου ανα­πνοές του έρωτα και της ποίησης…!

Ποιος θα μου έδινε να εναποθέσω αγνά και απαλά τα στορ­γικά μου χείλη στα μαλλιά σου και να αισθάνεσαι να κλαίει με λυγμούς η ψυχή μου σε κάθε φιλί που θα τους έδινα!

Ποιος θα μου έδινε να κλέψω μια μόνο θαυμάσια ακτίνα από εκείνο το φως της ήρεμης ματιάς σου για να έχω μετά με τι να φω­τίσω την μοναξιά της ψυχής…!

Ω! ποιος θα μου έδινε να είμαι η ίδια σου η σκιά, το ίδιο το γλυκύτατο περιβάλλον που το πρόσωπό σου περικλείει και να φι­λήσω τα ουράνια μάτια σου, το δάκρυ που τρέμει στην βλεφαρίδα σου.

Και να είμαι μια καρδιά γεμάτη χαρά, φωλιά φωτός και θεϊ­κών λουλουδιών, στην οποία να κοιμάται η περιστερένια καρδιά σου τον παρθενικό ύπνο των ερώτων σου…

Γκουντρίγια, Ηρωδιάς, Κούντρι, να θυμάσαι ότι εσύ είσαι το μυστικό μονοπάτι του Μυστηρίου…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35

ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

Όταν ο κόσμος, αυτός ο Τάνταλος που φιλοδοξεί μάταια το ιδε­ώδες, διπλώνεται από το βάρος του βράχου του Σίσυφου και εκ­πνέει καμένος από τον χιτώνα του Νέσσου…

Όταν από το ζεύγος του σκοτεινού και του ακτινοβόλου μι­μεί­ται τον Βαραββά και απεχθάνεται το Δίκαιο και ο Πυγμαίος με πό­θους γίγαντα συστρέφεται στο κρεβάτι του Προκρούστη…

Όταν βογκά μέσα σε τρομερές αναταραχές για να εξιλεωθεί από τα τρομερά του σφάλματα, δαγκωμένος από τα λάβρα πάθη του όπως ο Ακταίωνας από τους αδηφάγους σκύλους του…

Όταν υποκείμενος στην μοιραία αλυσίδα σέρνει τις δυστυχίες του στις λάσπες και κάθε ένας στην εγωιστική του τιμωρία γυρίζει την πλάτη στην θλίψη όλων, τότε γεννιούνται οι μεγάλοι Αβατάρες που διδάσκουν τον μυστικό δρόμο…

Ιερή Λαμπάδα που στο αυστηρό παρεκκλήσι καίει χωρίς ανά­παυλα σαν καθαρή προσφορά και καταναλώνει το φυτίλι και τι κερί της για να διαλύσει την ζοφερότητα του βωμού, δοξασμένο ποτήρι όπου ο Θεός συνοψίζει όλα όσα είναι ο έρωτας…

Μεγαλοπρεπής Πάρσιφαλ που φιλοδοξεί να πληγώσει τον Σα­τανά μέσα στον ορυμαγδό της αστραπής και τον τρόμο της βρο­ντής…

Πτηνό Φοίνικας που με λαμπρές προσπάθειες ζωντανεύει την φωτιά της σκληρής του πυρκαγιάς και πεθαίνει μετατρεπόμενο σε στάχτες από τις οποίες ξαναγεννιέται νικηφόρο και αγνό…

Αυτό είναι ο Μυημένος στην μοιραία του εξορία!… να τρα­γουδά στην Λατρευτή για το γλυκό της όνομα και μετά…

Να αγαπάμε είναι το καλύτερο…

Να φιλάμε; Ναι, κατά την ανώτατη στιγμή!…

Αμφόρτα! Η πληγή!… Η πληγή!… αναφωνεί ο ήρωας του Βα­γκνερικού Δράματος…

Να μην εκσπερματώνεις το σπέρμα… πόνος για το ζώο, από­λαυση για το πνεύμα, βασανιστήριο για το κτήνος…

Παράξενη συμβίωση έρωτα και επανάστασης, επαναστατικός μυστικισμός του Υδροχόου, νέα ασκητική…

Υπάρχει ένας ουρανός, γυναίκα, στα μπράτσα σου, αισθάνε­ται ευτυχία η καταπιεσμένη καρδιά… Ω! Στήριξέ με στην ζωή με τις αγκαλιές σου για να μην με σκοτώσεις με το φιλί σου.

Μάταια ανατρέχει τότε η ερωτική ομορφιά σε όλες τις γοη­τείες, ο Φαλ-Πάρσι δεν χύνει το ποτήρι του Ερμή και αποσύρε­ται…

Η αμαρτωλή, εξοργισμένη και νικημένη, αλλά χωρίς να θέλει να παραιτηθεί από αυτόν που νόμιζε εύκολη λεία της, χρησιμοποιεί όλα τα σεξουαλικά μέσα του εσωτερικού της Κλίνγκσορ, του ζωι­κού Εγώ, του Μεφιστοφελή, ρίχνει εναντίον του νεαρού το δόρυ του Κυρίου…

Το ευλογημένο δόρυ, έμβλημα της σεξουαλικής δύναμης, αι­ω­ρούμενο τότε επιπλέει πάνω από το κεφάλι του Μυημένου. Αυτός το χουφτώνει με την δεξιά του και κάνει με αυτό το σημείο του σταυρού… μπροστά σε αυτόν τον εξορκισμό, το κάστρο των κα­κοηθειών που ο Αδάμ της αμαρτίας φέρνει μέσα του, πέφτει στον τρόμο του φοβερού βαράθρου μετατρεπόμενο σε κοσμική σκόνη.

Εκείνη, τρομερά ωραία, τρομακτικά απολαυστική, αφήνει να ξεφύγει από το λαρύγγι της μια λάγνα κραυγή και μετά λιποθυμά στο λίκνο των απολαύσεών της…

Ο ήρωας κρατώντας νικηφόρος στην μεγαλοπρεπή δεξιά του το δόρυ του Λονγίνου, απομακρύνεται από το καταφύγιο του ποτα­μού περπατώντας αργά αργά μέσα στον ντελικάτο εσωτερικό κήπο… κάτω από ένα διάχυτο χρυσαφί και βιολετί φως.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36

ΧΑΘΑ ΓΙΟΓΚΑ ΠΡΑΝΤΙΠΙΚΑ

Η Χάθα Γιόγκα Πραντίπικα των Μεγάλων Ινδοστανών Μυη­μέ­νων, υπογραμμίζει την υπερφυσική ιδέα ότι μια συνουσία, που πραγματοποιείται με μια καθαγιασμένη γυναίκα, είναι στην πραγ­ματικότητα μια αληθινή πανάκεια για την επίτευξη υψηλών μυστι­κιστικών καταστάσεων.

Η σεξουαλική πράξη είναι μια νόμιμη απόλαυση του ανθρώ­που, η μετουσίωση του έρωτα στον ψυχοφυσιολογικό ρεαλισμό της φύ­σης μας.

Κάποιος μεγάλος σοφός, του οποίου το όνομα δεν αναφέρω, σχολιάζοντας κάτι πάνω στον ινδοστανικό ταντρισμό είπε:

Μια αίρεση του Σίβα στην Βομβάη, στην Ινδία, πραγματοποιεί σήμερα τους ιερούς αρραβώνες σύμφωνα με τους κανόνες του Βα­τσιαγιάνα του συγγραφέα του Κάμα Σούτρα.

Τοποθετείται μια επιλεγμένη Σάκτι, γυμνή πάνω σε ένα βωμό, ο μέγιστος Ιερέας καταναλώνει μαζί της την προσφορά της κατά την διάρκεια της συνουσίας.

Η γιγάντια εικόνα του θεού Σίβα, φωτισμένη από αναρίθμητες λάμπες λαδιού, παρατηρεί την σαρκική συνουσία από ψηλά.

Σε ένα καθορισμένο σινιάλο του μέγιστου Ιερέα, πρέπει να πραγ­ματοποιηθεί μια γενική συνεύρεση, κατά την οποία πρέπει κάθε ζευ­γάρι να αντιπροσωπεύει τον Σίβα και την Σάκτι (ή σύζυγο).

Οι μυημένοι της αίρεσης πιστεύουν ότι δοξάζουν με την σεξου­α­λική τους προσφορά το σύμπαν το οποίο διατηρείται μόνο με την αιώνια αυθόρμητη τεκνοποίηση της Θεϊκότητας και ότι φτάνουν ακριβώς με την πράξη στην ρυθμική αρμονία της αιωνιότητας.

Εβδομάδες πριν από το ξεκίνημα των «ιερών αρραβώνων» ο συμμετέχων καθοδηγείται επίμονα από τους ιερείς: Αλίμονο σε εκεί­νον που σε αυτή την πράξη θα αφήσει χώρο για τις πιο μικρές σκέ­ψεις, η καλύτερα που ψάχνει την απόλαυση των αισθήσεών του. Θα πέσει πάνω του χωρίς έλεος ο θυμός της Θεότητας.

Όταν στους ναούς της Ασσυρίας, Αιγύπτου, Περσίας, Ινδίας, Ελ­λάδος κλπ, κλπ, κλπ, ενώνονταν ιερείς και ιέρειες σε σεξουαλική πράξη μπροστά στους πιστούς, ή καλύτερα όταν για παράδειγμα στους ναούς του Σίβα συνουσιάζονταν ταυτόχρονα εκατό ζευγάρια σε καθορισμένους εορτασμούς του Θεού, βαθύτερα από τις ορατές μαζικές συνευρεύσεις υπήρχε ένα νόημα ακόμα πιο απόκρυφο και βαθύ.

Δια μέσου της Σαάχα Μαϊτούνα, η σεξουαλική πράξη των θαυ­μάτων απελευθερώνει μια υγρή ουσία, έναν εξαιρετικό μα­γνη­τι­σμό, θαυμάσιο και παντοδύναμο, που όταν ξεφορτώνεται επα­νει­λημμένα στο ίδιο σημείο, μετατρέπεται εκ των πραγμάτων στο Τζίνιους Λούσις όλων των μαγικών γοητειών.

Μια αρχαία γιαπωνέζικη παροιμία λέει: «Μέσω του σεβα­σμού μπορούμε να κάνουμε να λάμψει το δόντι του σκύλου».

«Τα δόντια του είναι πιο άσπρα από τα μαργαριτάρια που βγαί­νουν από τις θάλασσες» είπε ο μεγάλος Καμπίρ Ιησούς αναφε­ρόμε­νος στο πτώμα ενός σκύλου σε αποσύνθεση.

Ολόφωτο αναπηδά με πλήρη μεσημβρινή λαμπρότητα ότι αυτή είναι η παραδοσιακή Μαγεία, η διάσημη Γκούπτα Βιντία της ανα­τολής, εκείνη η μυστηριώδης επιστήμη μέσω της οποίας είναι προ­φανές ότι μπορούμε να φτάσουμε με οριστικό τρόπο στην τε­λική απελευθέρωση.

Ο Πάρσιφαλ, ο μυστικιστικός ήρωας, συγκρατώντας την σε­ξου­αλική ορμή, αποτραβιέται τολμηρά από εκείνη την μεθυστική ξαν­θιά που λεγόταν Ηρωδιάς, χωρίς να χύσει το ποτήρι του Ερμή (το Ενς Σέμινις), είναι αναντίρρητο ότι εκ των πραγμάτων χουφτώ­νει στην παντοδύναμη και τρομερά Θεϊκή δεξιά του εκείνο το δόρυ του Λονγίνου, το εξαιρετικό έμβλημα του Τζίνιους Λούσις, το Οντικό ή μαγνητικό σύμβολο με το οποίο κάνει το σημείο του σταυρού για να μετατρέψει σε κοσμική σκόνη το Ζωικό Εγώ.

Σε αυτήν την καινούρια εποχή του Υδροχόου, η συλλογική συ­νουσία των περασμένων καιρών καταντά εκτός τόπου, εκτός επο­χής, απαρχαιωμένη, καθυστερημένη. Αυτή είναι η αστρική στιγμή κατά την οποία όλοι μας πρέπει να περπατήσουμε το ερω­τικό μο­νοπάτι του Τέλειου Γάμου.

Το να χουφτώνουμε με ζωτικότητα το σεβάσμιο δόρυ στο Ερ­γαστήριο-Προσευχητήριο του Τρίτου Λόγου, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία κάτι βασικό, ριζικό αν στ΄ αλήθεια θέλουμε να ελαττώ­σουμε σε στάχτες το αριστερό και σκοτεινό κάστρο του Κλίνγκσορ ή μυστικού Μεφιστοφελή που καθένας μας φορτώνεται μέσα του.

Κατανόηση και Εξάλειψη, βασικοί παράγοντες, αποφασιστι­κοί, θεμελιώδεις. Είναι αναντίρρητο ότι κάθε ψυχολογικό ελάτ­τωμα πρέπει απαραιτήτως να έχει γίνει κατανοητό με πλήρη τρόπο πριν την εξάλειψή του.

Χρειάζεται μια διδακτική, αυτό είναι προφανές. Ευτυχώς την έχουμε και είναι σίγουρα πολύ απλή και δυνατή.

Το να προσευχόμαστε στον θάλαμο του κήπου των απολαύ­σεων, στο γαμήλιο λίκνο των ερωτικών θαυμάτων, να ικετεύουμε κατά την στιγμή των απολαύσεων, κατά την αξέχαστη στιγμή της συνουσίας, να ζητάμε από την Θεϊκή μας και λατρευτή Μητέρα Κουνταλίνη, να χουφτώσει μεγαλειωδώς, κατά τις στιγμές αυτές των φιλιών και των τρυφεροτήτων, το μαγικό δόρυ για να εξαλεί­ψει εκείνο το ελάττωμα που έχουμε καταλάβει σε όλα τα διαμερί­σματα του νου και μετά να αποτραβιόμαστε χωρίς να χύσουμε το ιερό Κρασί, το Ενς Σέμινις, σημαίνει θάνατο, ευτυχία, μεθύσι, από­λαυση, ευχαρίστηση…

Η Κατανόηση αποκλειστικά δεν είναι το παν, η ριζική και από­λυτη εξάλειψη είναι επείγουσα, αναντικατάστατη, απαραίτητη.

Οποιοδήποτε συλλογιστικό ομοίωμα θα μπορούσε να κατα­λάβει καθαρά το απεχθές ελάττωμα του θυμού και παρ΄ όλα αυτά, σαν άκρο άωτο του κακού, να συνεχίζει με αυτό ακόμη και αν του καίει τα σωθικά.

Αυτός ο φτωχός, ζωικός, διανοητικός νους δεν μπορεί να αλ­λά­ξει ριζικά τίποτα, χρειαζόμαστε μια δύναμη ανώτερη, μια ζω­ντανή δικαιοδοσία ικανή να εξαλείψει ή να απορρίψει τε­λείως εκείνη την αριστερή οντότητα που προσωποποιεί ψυχολογικά το ελάττωμα που έχουμε καταλάβει, αυτή η εξουσία είναι πέρα από κάθε αμφι­βολία, η Θεϊκή μας και λατρευτή Θεϊκή Μητέρα Κουντα­λίνη, η μεγαλοπρεπής σύζυγος του Αγίου Πνεύματος, το φλογερό φίδι των μαγικών μας δυνάμεων, αυτή η ηλιακή ηλεκτρο­νική φωτιά που με μεγαλειώδη τρόπο ξετυλίγεται και αναπτύσσε­ται στην σπονδυλική στήλη του ασκητή.

Είναι μάταιο πράγμα να ξιπαζόμαστε για τον ζωώδη και σε­ξου­αλικό νου!… αυτός από μόνος του μπορεί να μας οδηγήσει μόνο στο λάθος…

Το διανοητικό μπορεί να δώσει την πολυτέλεια να κρύβουμε ελαττώματα, να τα αποκηρύξουμε, να τα καταδικάσουμε, να τα δι­καιολογήσουμε, να τα τιτλοφορήσουμε με διάφορα ονόματα, να τα αποκρύψουμε, να τα κρύψουμε από την ξένη ματιά, να τα περά­σουμε από ένα διαμέρισμα σε άλλο κλπ αλλά ποτέ να τα εξαλεί­ψουμε.

Το Εσωτεριστικό-Χριστικό δόρυ του Αγίου Γκριάλ και το ει­δω­λολατρικό δόρυ των ειρηνευτικών συνθηκών που επιδείκνυε ο Βο­τάν είναι ένα ίδιο και μοναδικό δόρυ, κοντάρι ή Άγιο Ακόντιο που το είχαν για ιερό όλοι οι λαοί από την πιο μακρινή αρχαιότητα.

Είναι αναντίρρητο ότι μόνο με αυτό το όπλο του Έρωτα που χουφτώνει η Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη κατά την διάρκεια της ιε­ρής συνουσίας, μπορούμε στ’ αλήθεια να εξαλείψουμε ριζικά μία προς μία όλες αυτές τις σκοτεινές οντότητες που προσωποποιούν τα ψυχολογικά μας ελαττώματα και που στο σύνολό τους χαρα­κτηρί­ζουν το Ζωικό Εγώ.


[1] Σ.Μ. Περισσότερο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πατήστε Ctrl και μετά το + μερικές φορές. Η εικόνα θα μεγαλώσει και θα σας διευκολύνει να γράψετε εύκολα την λέξη της επαλήθευσης.
Έπειτα πατώντας Ctrl και - μπορείτε να μικρύνετε την οθόνη