ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ - α μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
Η ΜΙΜΗΣΗ
Η ΕΞΟΥΣΙΑ
Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ
ΤΙ ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ, ΠΩΣ ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ
Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΙΓΟΥΡΙΑΣ
Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ
Η ΑΓΑΠΗ
Ο ΝΟΥΣ
ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣ
ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ
ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ
ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ
ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ
Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Η ΕΙΡΗΝΗ
Η ΑΛΗΘΕΙΑ


ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Ο άνθρωπος σήμερα μέσα από το σύνολο της εκπαίδευσής του έχει ωθηθεί περισσότερο στο να αποστηθίζει ό,τι του υπαγορεύουν και λιγότερο στο να μαθαίνει, μέσα από την προσωπική έρευνά του, τον εαυτό του στον εαυτό του και τον εαυτό του στην ζωή.
Επιπλέον διδάχτηκε ως επί το πλείστον το τι πρέπει να σκέπτεται και όχι το πώς να σκέπτεται.
Δεν χρησιμεύει όμως σε τίποτα να παραμείνουμε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια στο σχολείο, αν βγαίνοντας είμαστε εσωτερικά χωρίς εκλεπτισμό στις σκέψεις, ιδέες, αισθήματα και συνήθειές μας.
Το παρελθόν είναι παρελθόν και έδωσε πια τους καρπούς του.
Η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ είναι η επιστήμη της Συνείδησης, η επιστήμη που επιτρέπει στον άνθρωπο να ξυπνήσει την ικανότητα της ευφυΐας μέσα σε αυτόν και στους άλλους. Η ευφυΐα δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα από την «πεπατημένη οδό» της ασφάλειας των πεποιθήσεων, ούτε μέσα από την άγνοια αυτού που πραγματικά είμαστε εσωτερικά.
Η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ είναι η επιστήμη που μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε την σχέση μας με τα ανθρώπινα όντα, με την Φύση, με τον εαυτό μας, με όλα τα πράγματα...
Χρειαζόμαστε να καταλάβουμε το βαθύ νόημα της στιγμής που ζούμε. Χρειάζεται η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ με μορφή επείγουσα, γιατί οι νέες γενιές σημαίνουν την απαρχή μιας καινούργιας εποχής. Έχει φτάσει η ώρα της ΑΛΗΘΙΝΗΣ Επανάστασης, με βάση την επιστήμη της Συνείδησης.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
Εκατομμύρια σπουδαστές σε όλες τις χώρες του κόσμου πάνε καθημερινά στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο με τρόπο ασυνείδητο, αυτόματο, υποκειμενικό, χωρίς να ξέρουν γιατί και για ποιον λόγο.
Οι σπουδαστές είναι υποχρεωμένοι να μελετούν μαθηματικά, φυσική, χημεία, γεωγραφία κλπ.
Ο νους των σπουδαστών αυτών λαμβάνει πληροφορίες καθημερινά, αλλά ουδέποτε σταματά έστω και για μια στιγμή, για να σκεφτεί το γιατί όλων αυτών των πληροφοριών που λαμβάνει και τον σκοπό αυτής της πληροφόρησης. Γιατί γεμίζουμε από τόση πληροφόρηση και για ποιον λόγο.
Οι σπουδαστές ζουν πραγματικά μια ζωή μηχανική και το μόνο που ξέρουν είναι ότι πρέπει να λάβουν διανοητική πληροφόρηση, την οποία θα πρέπει να διατηρήσουν αποθηκευμένη σε μια αναξιόπιστη μνήμη και αυτό είναι όλο.
Οι σπουδαστές δεν σκέφτονται ποτέ το τι είναι πραγματικά αυτή η εκπαίδευση, πηγαίνουν στο σχολείο, στο κολέγιο ή στο πανεπιστήμιο, γιατί τους έστειλαν οι γονείς τους και αυτό είναι όλο.
Ούτε όμως οι σπουδαστές αλλά ούτε και οι διδάσκοντες αναρωτήθηκαν ποτέ: Γιατί βρισκόμαστε εδώ; για ποιο λόγο έχουμε έρθει εδώ; Ποιος είναι άραγε ο πραγματικός, κρυφός σκοπός που μας έφερε εδώ;
Εκπαιδευτικοί, σπουδαστές και σπουδάστριες ζουν με κοιμισμένη συνείδηση, ενεργούν σαν πραγματικά αυτόματα, πηγαίνουν στο σχολείο, στο γυμνάσιο ή στο πανεπιστήμιο ασυνείδητα, υποκειμενικά, χωρίς να ξέρουν πραγματικά τίποτα σχετικά με το γιατί και το πώς είναι αναγκαίο να πάψουμε να είμαστε αυτόματα, να ξυπνήσουμε την συνείδηση, να ανακαλύψουμε μόνοι μας τι σημαίνει αυτή η τόσο τρομερή πάλη για να περάσουμε στις εξετάσεις, για να μελετήσουμε, για να ζήσουμε σε καθορισμένο μέρος, για την καθημερινή μας μελέτη και να περάσουμε την χρονιά με τρόμο και αγωνία, σκοτούρες, να κάνουμε αθλητισμό, να μαλώνουμε με τους συμμαθητές μας κλπ.
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να γίνουν πιο συνειδητοί έτσι ώστε να συνεργάζονται από το σχολείο, το γυμνάσιο ή το πανεπιστήμιο βοηθώντας τους μαθητές να ξυπνήσουν συνείδηση.
Είναι λυπηρό να βλέπεις τόσα ΑΥΤΟΜΑΤΑ καθισμένα στα θρανία του δημοτικού, λυκείου ή πανεπιστημίου, παίρνοντας μια πληροφόρηση την οποία πρέπει να διατηρήσουν στην μνήμη τους χωρίς να ξέρουν γιατί και για ποιο σκοπό.
Τα παιδιά με το μόνο που ασχολούνται είναι να περάσουν την χρονιά, τους έχουν πει ότι πρέπει να αποκτήσουν εφόδια για να κερδίσουν την ζωή, για να βρουν δουλειά κλπ και αυτά σπουδάζουν φτιάχνοντας χίλιες φαντασιώσεις στον νου τους σχετικά με το μέλλον, χωρίς πράγματι να ξέρουν το παρόν, χωρίς να ξέρουν τον πραγματικό λόγο γιατί πρέπει να μελετήσουν φυσική, χημεία, βιολογία, μαθηματικά, γεωγραφία κλπ.
Τα μοντέρνα κορίτσια σπουδάζουν για να αποκτήσουν τα εφόδια που θα τους επιτρέψουν να βρουν έναν καλό σύζυγο ή για να κερδίσουν την ζωή τους και για να είναι έτοιμες για την περίπτωση που ο σύζυγος θα τις εγκαταλείψει ή που θα μείνουν χήρες ή γεροντοκόρες.
Μόνο φαντασίες στον νου γιατί στην πραγματικότητα αυτές δεν ξέρουν ποιο θα είναι το πεπρωμένο τους ούτε και σε ποια ηλικία πρόκειται να πεθάνουν.
Η ζωή του σχολείου είναι πολύ αόριστη, πολύ ασαφής, πολύ υποκειμενική, στο παιδί μαθαίνουμε πολλές φορές ορισμένα πράγματα που στην πρακτική ζωή δεν του χρησιμεύουν σε τίποτα.
Στη σημερινή εποχή το σημαντικό στο σχολείο είναι να περάσει την χρονιά και αυτό είναι όλο.
Σε άλλους καιρούς υπήρχε τουλάχιστον κάτι από ηθική στο να περάσεις την χρονιά. Τώρα δεν υπάρχει πια ούτε αυτή η ηθική.
Οι γονείς μπορούν να δωροδοκήσουν κρυφά τον εκπαιδευτικό και ο μαθητής ή η μαθήτρια, όσο κακός μαθητής κι αν είναι θα περάσει αναπόφευκτα την χρονιά.
Τα κορίτσια στο σχολείο συνήθως κολακεύουν τον δάσκαλο με σκοπό να «περάσουν την χρονιά» και το αποτέλεσμα είναι συνήθως θαυματουργό, παρόλο που μπορεί να μην έχουν καταλάβει ούτε ένα «κόμμα» από αυτά που διδάσκει ο δάσκαλος, οπωσδήποτε όμως περνούν τις εξετάσεις και προβιβάζονται.
Υπάρχουν αγόρια και κορίτσια που διαθέτουν εξυπνάδα για να προβιβαστούν. Αυτό είναι ζήτημα πονηριάς σε πολλές περιπτώσεις.
Ένα παιδί που περνά με επιτυχία κάποιο διαγώνισμα (κάποιο ηλίθιο διαγώνισμα) δεν σημαίνει ότι έχει αληθινά αντικειμενική συνείδηση επάνω στο συγκεκριμένο μάθημα που διαγωνίστηκε.
Ο μαθητής επαναλαμβάνει σαν παπαγάλος ή ψιττακός κατά μηχανικό τρόπο εκείνο το μάθημα που διάβασε και στο οποίο εξετάστηκε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι έχεις ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του μαθήματος εκείνου, αυτό σημαίνει να αποστηθίσεις και να παπαγαλίσεις αυτό που μαθαίνεις και αυτό είναι όλο.
Το να περάσεις στις εξετάσεις, να προβιβαστείς, δεν σημαίνει ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΕΞΥΠΝΟΣ. Στην πρακτική ζωή συναντάμε ανθρώπους πολύ έξυπνους που στο σχολείο δεν τα πήγαν ποτέ καλά στις εξετάσεις.
Εμείς έχουμε γνωρίσει αξιοθαύμαστους συγγραφείς και μεγάλους μαθηματικούς οι οποίοι στο σχολείο ήταν πολύ κακοί μαθητές και οι οποίοι ποτέ δεν τα πήγαν καλά στα διαγωνίσματα της γραμματικής και των μαθηματικών.
Έχουμε υπόψη μας την περίπτωση ενός κακού στην ανατομία φοιτητή που μόνο μετά από μεγάλους αγώνες μπόρεσε να περάσει το μάθημα της ανατομίας. Σήμερα αυτός ο φοιτητής είναι συγγραφέας ενός μεγάλου έργου σχετικά με την ανατομία.
Το να περάσεις την χρονιά δεν σημαίνει αναγκαστικά να είσαι έξυπνος. Υπάρχουν άτομα που ποτέ δεν πέρασαν μια χρονιά κι όμως είναι πολύ έξυπνα.
Υπάρχει κάτι σπουδαιότερο από τον προβιβασμό, υπάρχει κάτι σπουδαιότερο από το να μελετάς ορισμένα μαθήματα και είναι ακριβώς το να έχεις πλήρη και Αντικειμενική Συνείδηση ξεκάθαρη και φωτισμένη πάνω στα μαθήματα που μελετάς.
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να προσπαθήσουν για να βοηθήσουν τους μαθητές να ξυπνήσουν την συνείδησή τους. Όλες οι προσπάθειες των εκπαιδευτικών πρέπει να κατευ¬θύνονται στην συνείδηση των μαθητών.
Είναι ΕΠΕΙΓΟΝ οι μαθητές να γίνουν πλήρως ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ των μαθημάτων που μελετούν. Το να μάθεις να αποστηθίζεις, να μάθεις να παπαγαλίζεις είναι απλά ΑΝΟΗΤΟ στην πιο πλήρη έννοια της λέξης.
Οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να μαθαίνουν δύσκολα μαθήματα και να τα αποθηκεύουν στην μνήμη τους για να «περάσουν την χρονιά» και κατόπιν στην πρακτική ζωή αυτά τα μαθήματα δεν είναι μόνο άχρηστα αλλά ξεχνιούνται κιόλας γιατί η μνήμη είναι αναξιόπιστη.
Τα αγόρια σπουδάζουν με τον σκοπό να κερδίσουν την ζωή τους, να βρουν εργασία και αργότερα αν έχουν τύχη και βρουν αυτή την δουλειά ή γίνουν επαγγελματίες, γιατροί, δικηγόροι κλπ και το μόνο που κατορθώνουν είναι να επαναλάβουν την ίδια ιστορία: Παντρεύονται, υποφέρουν, αποκτούν παιδιά και πεθαίνουν χωρίς να έχουν ξυπνήσει την συνείδηση, πεθαίνουν χωρίς να συνειδητοποιήσουν την ίδια τους την ζωή. Αυτό είναι όλο. Τα κορίτσια παντρεύονται, κάνουν τα νοικοκυριά τους, απο¬κτούν απογόνους, τσακώνονται με τους γείτονες, με τον σύζυ¬γο, με τα παιδιά τους, χωρίζουν και ξαναπαντρεύονται, χηρεύ¬ουν, γίνονται γριές και τέλος πεθαίνουν αφού έζησαν σε ΥΠΝΟ, ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, επαναλαμβάνοντας όπως πάντοτε το ί¬διο ΠΟΝΕΜΕΝΟ ΔΡΑΜΑ της ύπαρξης.
ΔΕΝ θέλουν οι εκπαιδευτικοί των σχολείων να κατανοή¬σουν ότι όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις έχουν συνείδηση κοιμι¬σμένη. Είναι επείγον να ξυπνήσουν και οι εκπαιδευτικοί των σχολείων για να μπορέσουν να αφυπνίσουν και τους μαθητές.
Δεν χρησιμεύει σε τίποτα το να γεμίζουμε το κεφάλι μας με θεωρίες και ξανά θεωρίες και να αναφερόμαστε στον Δάντη, στον Όμηρο και τον Βιργίλιο κλπ, όταν έχουμε την συνείδηση κοιμισμένη, όταν δεν έχουμε αντικειμενική συνείδηση, ξεκά-θαρη και τέλεια για μας τους ίδιους, σχετικά με τα μαθήματα που μελετάμε και για την ίδια την πρακτική ζωή.
Σε τι χρησιμεύει η μόρφωση αν δεν γίνουμε δημιουργικοί, συνειδητοί, πραγματικά έξυπνοι;
Η πραγματική μόρφωση δεν είναι το να ξέρουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε. Οποιοσδήποτε καλαμαράς, οποιοσδήπο¬τε ανόητος γνωρίζει ανάγνωση και γραφή.
Χρειάζεται να είμαστε Έξυπνοι και η εξυπνάδα ξυπνά μέσα μας μόνο όταν ξυπνήσει η Συνείδηση.
Η ανθρωπότητα έχει ένα 97 τοις εκατό Υποσυνείδηση και 3 τοις εκατό Συνείδηση.
Χρειαζόμαστε το ξύπνημα της Συνείδησης, πρέπει να με¬τατρέψουμε το Υποσυνείδητο σε Συνειδητό. Πρέπει να έχουμε ένα εκατό τοις εκατό Συνείδηση.
Το ανθρώπινο ον δεν ονειρεύεται μόνο όταν το φυσικό του σώμα κοιμάται, αλλά ονειρεύεται ακόμα και όταν το φυσικό του σώμα δεν κοιμάται, όταν βρίσκεται σε κατάσταση εγρήγορσης.
Είναι αναγκαίο να πάψουμε να ονειρευόμαστε, χρειάζεται να ξυπνήσουμε την συνείδηση και αυτή η διαδικασία του ξυπνήμα¬τος πρέπει να αρχίσει από το σπίτι και από το σχολείο.
Η προσπάθεια των εκπαιδευτικών πρέπει να κατευθύνεται στην Συνείδηση των μαθητών και όχι αποκλειστικά στην μνήμη.
Οι μαθητές πρέπει να μάθουν να σκέπτονται μόνοι τους και όχι να επαναλαμβάνουν σαν τους παπαγάλους τις ξένες θεω¬ρίες. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να προσπαθήσουν να διώξουν τον φόβο από τους μαθητές.
Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να επιτρέψουν στους μαθητές την ελευθερία της διαφωνίας και της υγιούς και εποικοδομητι¬κής κριτικής όλης της θεωρίας που μελετάνε.
Είναι παράλογο να τους υποχρεώσεις να δεχθούν με ΔΟΓ¬ΜΑΤΙΚΟ τρόπο όλες τις θεωρίες που διδάσκονται στο σχολείο, το λύκειο ή το πανεπιστήμιο.
Είναι αναγκαίο οι σπουδαστές να εγκαταλείψουν τον φόβο για να μάθουν να σκέπτονται από μόνοι τους. Είναι επείγον οι μα¬θητές να εγκαταλείψουν τον φόβο για να μπορέσουν να αναλύσουν τις θεωρίες που σπουδάζουν.
Ο φόβος είναι ένα από τα εμπόδια για την ευφυΐα. Ο μαθητής με τον φόβο ΔΕΝ τολμά να διαφωνεί και δέχεται με ΤΥΦΛΗ ΠΙΣΤΗ όλα όσα λένε οι διάφοροι συγγραφείς.
Δεν χρησιμεύει σε τίποτα να μιλάνε οι δάσκαλοι για τόλμη όταν οι ίδιοι φοβούνται. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι ελεύ¬θεροι από φοβίες. Οι εκπαιδευτικοί που φοβούνται την κριτική, το τι θα πουν κλπ, ΔΕΝ μπορούν να είναι αληθινά έξυπνοι.
Το πραγματικό αντικείμενο της μόρφωσης πρέπει να είναι η εξάλειψη του φόβου και το ξύπνημα της συνείδησης.
Σε τι χρησιμεύει η επιτυχία στις εξετάσεις όταν εξακολουυθούμε να είμαστε φοβιτσιάρηδες και ασυνείδητοι;
Οι εκπαιδευτικοί έχουν χρέος να βοηθούν τους μαθητές από τα μαθητικά θρανία για να γίνουν χρήσιμοι στην ζωή, αλλά όσο υπάρχει ο φόβος, κανείς δεν μπορεί να γίνει χρήσιμος στην ζωή. Ο γεμάτος φόβο άνθρωπος δεν τολμά να διαφωνεί με την γνώμη των άλλων.
Ο γεμάτος φόβο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει ελεύθερη πρωτοβουλία.
Είναι προφανώς δουλειά κάθε εκπαιδευτικού το να βοηθά όλους και κάθε έναν χωριστά τους μαθητές του σχολείου του να είναι εντελώς απαλλαγμένοι από τον φόβο, έτσι ώστε να μποορούν να ενεργούν με τρόπο αυθόρμητο χωρίς την ανάγκη να τους υποδεικνύεις ή να τους διατάζεις.
Είναι επείγον οι μαθητές να αφήσουν τον φόβο για να μπορούν να έχουν ελεύθερη πρωτοβουλία, αυθόρμητη και δημιουργική.
Οταν οι μαθητές με δική τους πρωτοβουλία ελεύθερη και αυθόρμητη μπορούν να αναλύουν και να κριτικάρουν ελεύθερα τις θεωρίες που διδάσκονται, τότε θα πάψουν να είναι απλά μηχανικά όντα, υποκειμενικά και ηλίθια.
Είναι επείγον να υπάρξει η ελεύθερη πρωτοβουλία για να αναβλύσει η δημιουργική εξυπνάδα των μαθητών και μαθητριών.
Είναι απαραίτητο να δοθεί η ελευθερία αυθόρμητης ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ και χωρίς καμιάς μορφής περιορισμό σε όλους τους μαθητές και μαθήτριες, ώστε να μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν αυτό που σπουδάζουν.
Η ελεύθερη δημιουργική δύναμη μπορεί να εκφραστεί μόνο όταν δεν φοβόμαστε την κριτική, το τι θα πουν, το χάρακα του εκπαιδευτικού, τους κανόνες κλπ. Ο ανθρώπινος νους είναι εκφυλισμένος από τον φόβο και τον δογματισμό και γίνεται ΕΠΕΙΓΟΝ το να τον αναγεννήσουμε μέσω της ελεύθερης αυυθόρμητης και απαλλαγμένης από φόβο πρωτοβουλίας. Χρειάζεται να γίνουμε συνειδητοί για την ίδια μας την ζωή και αυτή η διαδικασία του ξυπνήματος πρέπει να αρχίσει από τα ίδια τα μαθητικά θρανία.
Λίγο μας χρησιμεύει το σχολείο αν βγούμε από αυτό ασυνείδητοι και κοιμισμένοι.
Η κατάργηση του φόβου και η ανάπτυξη της ελεύθερης πρωτοβουλίας θα φέρουν σαν αποτέλεσμα αυθόρμητη και αγνή δράση.
Με την ελεύθερη πρωτοβουλία οι μαθητές και οι μαθήτριες θα πρεπει να έχουν το δικαίωμα σε όλα τα σχολεία να συζητούν σε συνέλευση όλες τις θεωρίες που σπουδάζουν.
Μόνο έτσι απαλλαγμένοι από τον φόβο και με ελευθερία συζήτησης, ανάλυσης, διαλογισμού και υγιή κριτική σε αυτό που σπουδάζουμε, μπορούμε να γίνουμε συνειδητοί αυτών των μαθημάτων και όχι απλώς παπαγάλοι που επαναλαμβάνουν αυτό που αποθηκεύουν στην μνήμη.
Η ΜΙΜΗΣΗ
Είναι ήδη εντελώς αποδεδειγμένο ότι ο ΦΟΒΟΣ εμποδίζει την ελεύθερη ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ. Η κακή οικονομική κατάσταση σε εκατομμύρια ανθρώπους οφείλεται, χωρίς καμιά αμφιβολία, σε αυτό που ονομάζεται φόβος.
Το μικρό, φοβισμένο, ψάχνει την αγαπημένη του μανούλα και κουρνιάζει επάνω της σε αναζήτηση σιγουριάς. Ο φοβισμένος σύζυγος προσκολλάται στην σύζυγό του και αισθάνεται ότι την αγαπά πολύ περισσότερο. Η σύζυγος τρομοκρατημένη ψάχνει τον σύζυγο της και τα παιδιά της και αισθάνεται ότι τους αγαπά πολύ περισσότερο.
Από ψυχολογική άποψη είναι πολύ περίεργο και ενδιαφέρον το να ξέρεις ότι ο φόβος συνήθως μεταμφιέζεται με τα ρούχα της ΑΓΑΠΗΣ.
Οι άνθρωποι που εσωτερικά διαθέτουν πολύ λίγες ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ, οι άνθρωποι με εσωτερική φτώχεια, ψάχνουν πάντα κάτι απ’ έξω για να συμπληρωθούν. Ο εσωτερικά φτωχός άνθρωπος ζει πάντα με καχυποψία, πάντα με κουταμάρες, κουτσομπολιά, ηδονές, κτηνωδίες κλπ.
Ο εσωτερικά φτωχός άνθρωπος ζει από τρόμο σε τρόμο και όπως είναι φυσικό, προσκολλάται στο σύζυγο, στην γυναίκα, στους γονείς, στους γιους, στις παλιές και εκφυλισμένες παραδόσεις κλπ.
Κάθε άρρωστος και φτωχός γέρος ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ είναι συνήθως γεμάτος φόβο και προσκολλάται με απεριόριστη αγωνία στο χρήμα, στις οικογενειακές παραδόσεις, στα εγγόνια, στις αναμνήσεις του κλπ, σαν να αναζητά εξασφάλιση. Αυτό είναι κάτι που όλοι μπορούμε να διαπιστώσουμε παρατηρώντας προσεκτικά τους ηλικιωμένους.
Κάθε φορά που οι άνθρωποι φοβούνται, κρύβονται πίσω από την προστατευτική ασπίδα της ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΗΤΑΣ, ακολουθώντας μια παράδοση, είτε της φυλής, είτε της οικογένειας, του έθνους κλπ.
Στην πραγματικότητα κάθε παράδοση είναι μια απλή επανάληψη χωρίς κανένα νόημα, κενή, χωρίς πραγματική αξία.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια χαρακτηριστική τάση να ΜΙΜΗΘΟΥΝ το ξένο. Αυτή η ΜΙΜΗΣΗ είναι παράγωγο του ΦΟΒΟΥ. Ο φοβισμένος άνθρωπος ΜΙΜΕΙΤΑΙ όλους εκείνους στους οποίους προσκολλάται. Μιμείται τον σύζυγο, την σύζυγο, τα παιδιά του, τα αδέλφια του, τους φίλους που τον προστατεύουν κλπ.
Η ΜΙΜΗΣΗ είναι το αποτέλεσμα του ΦΟΒΟΥ, Η ΜΙΜΗΣΗ καταστρέφει εντελώς την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ.
Στα σχολεία, στα λύκεια, στα πανεπιστήμια οι εκπαιδευτικοί κάνουν το λάθος να διδάξουν στους μαθητές και στις μαθήτριες αυτό που ονομάζεται ΜΙΜΗΣΗ.
Στα μαθήματα ζωγραφικής και σχεδίου διδάσκουν στους μαθητές να αντιγράφουν, να ζωγραφίζουν εικόνες δέντρων, σπιτιών, βουνών, ζώων κλπ. Αυτό δεν είναι δημιουργία, αυτό είναι ΜΙΜΗΣΗ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ.
Η δημιουργία δεν είναι ΜΙΜΗΣΗ. Η δημιουργία δεν είναι ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ. Η δημιουργία είναι να μεταφράζεις, να μεταδίδεις με το πινέλο και ζωντανά το δέντρο που σε ευχαριστεί, το ωραίο ηλιοβασίλεμα, το ξημέρωμα με τις ανεπανάληπτες μελωδίες του κλπ.
Υπάρχει πραγματική δημιουργία στην κινεζική και γιαπωνέζικη τέχνη του ΖΕΝ, στην αφηρημένη και ημιαφηρημένη τέχνη. Κανέναν κινέζο ζωγράφο του CΗΑΝ και του ΖΕΝ δεν ενδιαφέρει να μιμηθεί, να φωτογραφίσει. Οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες ζωγράφοι απολαμβάνουν με το να δημιουργούν και ξανά πάλι να δημιουργούν. Οι ζωγράφοι του ΖΕΝ και του CΗΑΝ, δεν μιμούνται, δημιουργούν, και αυτή είναι η δουλειά τους. Τους ζωγράφους της Κίνας και της Ιαπωνίας δεν τους ενδιαφέρει να ζωγραφίσουν ή να φωτογραφίσουν μια ωραία γυναίκα. Αυτοί απολαμβάνουν μεταδίδοντας την δικιά τους αφηρημένη ομορφιά.
Οι ζωγράφοι της Κίνας και Ιαπωνίας δεν θα εμιμούντο ποτέ ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα, αυτοί απολαμβάνουν μεταδίδοντας σε αφηρημένη ομορφιά όλη την μαγεία του ηλιοβασιλέματος.
Το σπουδαίο δεν είναι η μίμηση, η αντιγραφή σε άσπρο και μαύρο, το σπουδαίο είναι να αισθανθείς την βαθιά σημασία της ομορφιάς και να ξέρεις να την μεταδώσεις, αλλά γι’ αυτό είναι αναγκαίο να μην έχεις φόβο, προσκόλληση στους κανόνες στην παράδοση ή φόβο για το τι θα πουν ή για την κατσάδα του εκπαιδευτικού.
Είναι επείγον να καταλάβουν οι εκπαιδευτικοί την αναγκαιότητα της ανάπτυξης της δημιουργικής δύναμης από τους μαθητές και τις μαθήτριες.
Είναι ολοφάνερο ότι είναι παράλογο το να διδάσκεις στους μαθητές την ΜΙΜΗΣΗ. Είναι καλύτερο να τους διδάξεις να δημιουργούν. Το ανθρώπινο ον δυστυχώς είναι ένα κοιμισμένο αυτόματο, ασυνείδητο, που το μόνο που ξέρει είναι να ΜΙΜΕΙΤΑΙ.
Μιμούμαστε τα ξένα ρούχα και απ’ αυτήν την μίμηση βγαίνουν τα διάφορα ρεύματα της μόδας. Μιμούμαστε τις ξένες συνήθειες και όταν ακόμα είναι πολύ λανθασμένες. Μιμούμαστε τα βίτσια, μιμούμαστε οτιδήποτε είναι παράλογο, οτιδήποτε επαναλαμβάνεται στον χρόνο κλπ.
Είναι αναγκαίο οι εκπαιδευτικοί του σχολείου να διδάξουν τους μαθητές να σκέπτονται από μόνοι τους με τρόπο ανεξάρτητο.
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να προσφέρουν στους μαθητές τους όλες τις δυνατότητες έτσι ώστε να πάψουν να είναι ΑΥΤΟΜΑΤΑ, ΜΙΜΗΤΙΚΟΙ.
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να προσφέρουν στους μαθητές τις καλύτερες ευκαιρίες ώστε αυτοί να αναπτύξουν την δημιουργική τους δύναμη.
Είναι ΕΠΕΙΓΟΝ οι μαθητές να γνωρίσουν την αληθινή ελευθερία έτσι ώστε να μπορούν να μάθουν να σκέπτονται από μόνοι τους, ελεύθερα χωρίς κανένα φόβο.
Ο νους που ζει σκλαβωμένος στο «ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝ», ο νους που μιμείται από φόβο μήπως παραβιάσει τις παραδόσεις, τους κανόνες, τις συνήθειες κλπ, δεν είναι δημιουργικός νους, δεν είναι νους ελεύθερος.
Ο νους των ανθρώπων είναι σαν ένα κλειστό και σφραγισμένο με επτά σφραγίδες σπίτι, σπίτι στο οποίο δεν μπορεί να συμβεί τίποτα το καινούργιο, σπίτι που δεν μπαίνει ο ήλιος, σπίτι στο οποίο βασιλεύει ο θάνατος και ο πόνος.
Το ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ μπορεί να συμβεί μόνο εκεί όπου δεν υπάρχει φόβος, όπου δεν υπάρχει ΜΙΜΗΣΗ, όπου δεν υπάρχει προσκόλληση στα πράγματα, στο χρήμα, στα πρόσωπα, στις παραδόσεις, στις συνήθειες κλπ.
Ο κόσμος ζει σκλάβος της δολοπλοκίας, της ζήλιας, των συνηθειών της οικογένειας, των εθίμων, της αχόρταγης επιθυμίας να κερδίσει θέσεις, να ανεβεί, να σκαρφαλώσει, να φτάσει στην κορυφή της κλίμακας, να γίνει γνωστός κλπ.
Είναι ΕΠΕΙΓΟΝ οι εκπαιδευτικοί να διδάξουν στους μαθητές και τις μαθήτριες την αναγκαιότητα του να μην ΜΙΜΟΥΝΤΑΙ όλη αυτή την σειρά από ξεπερασμένα και εκφυλισμένα παλιά πράγματα.
Είναι ΕΠΕΙΓΟΝ οι ΜΑΘΗΤΕΣ να μάθουν στο σχολείο να δημιουργούν ελεύθερα, να σκέπτονται ελεύθερα και να αισθάνονται ελεύθερα.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες περνούν τα καλύτερα τους χρόνια στο σχολείο αποκτώντας ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ και παρόλα αυτά δεν τους μένει καιρός να σκεφθούν για όλα αυτά τα πράγματα.
Για δέκα ή δεκαπέντε χρόνια στο σχολείο ζουν ζωή ασυνειδήτων αυτόματων και βγαίνουν από τις σχολές με την συνείδηση αποκοιμισμένη, αλλά αυτοί βγαίνουν από τις σχολές πιστεύοντας τον εαυτό τους πολύ ξύπνιο.
Ο ανθρώπινος νους ζει εγκλωβισμένος ανάμεσα σε συντηρητικές και αντιδραστικές ιδέες.
Το ανθρώπινο ον δεν μπορεί να σκεφτεί με αληθινή ελευθερία γιατί είναι γεμάτο από ΦΟΒΟ.
Το ανθρώπινο ον έχει ΦΟΒΟ για την ζωή, ΦΟΒΟ για τον θάνατο, ΦΟΒΟ για το τι θα πουν, στο κουτσομπολιό, στο να χάσουν την δουλειά τους, στο να παραβιάσουν τους κανονισμούς, στο ότι κάποιος θα του κλέψει την σύζυγο ή τον σύζυγο κλπ.
Στο σχολείο μας διδάσκουν την ΜΙΜΗΣΗ και βγαίνουμε από κει μετατρεμένοι σε ΜΙΜΗΤΕΣ.
Δεν έχουμε ελεύθερη ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ γιατί από τα μαθητικά θρανία μας δίδαξαν να ΜΙΜΟΥΜΑΣΤΕ.
Οι άνθρωποι ΜΙΜΟΥΝΤΑΙ από φόβο για το τι θα πουν οι άλλοι άνθρωποι, οι μαθητές και οι μαθήτριες ΜΙΜΟΥΝΤΑΙ γιατί οι εκπαιδευτικοί πραγματικά τρομοκρατούν τους κακόμοιρους τους μαθητές, τους απειλούν κάθε στιγμή, τους απειλούν με μια κακή βαθμολογία, τους απειλούν με καθορισμένες τιμωρίες, τους απειλούν με αποβολή κλπ.
Αν πράγματι θέλουμε να γίνουμε δημιουργικοί με όλη την σημασία της λέξης, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλη αυτή την σειρά των ΜΙΜΗΣΕΩΝ που δυστυχώς μας έχουν παγιδευμένους.
Όταν είμαστε σε θέση πια να γνωρίζουμε όλες τις ΜΙΜΗΣΕΙΣ, όταν έχουμε αναλύσει με λεπτομέρειες κάθε μια από τις ΜΙΜΗΣΕΙΣ, τις συνειδητοποιούμε και σαν λογικό αποτέλεσμα, αυθόρμητα γεννιέται μέσα μας η δημιουργική δύναμη.
Είναι αναγκαίο οι μαθητές και οι μαθήτριες του σχολείου, του λυκείου ή του πανεπιστημίου να ελευθερωθούν από κάθε ΜΙΜΗΣΗ έτσι ώστε να γίνουν αληθινά δημιουργικοί.
Κάνουν λάθος οι εκπαιδευτικοί όταν υποθέτουν λανθασμένα ότι οι μαθητές και οι μαθήτριες χρειάζεται να ΜΙΜΗΘΟΥΝ για να μάθουν. Αυτός που ΜΙΜΕΙΤΑΙ δεν μαθαίνει, αυτός που ΜΙΜΕΙΤΑΙ γίνεται ένα ΡΟΜΠΟΤ κι αυτό είναι όλο.
Δεν χρειάζεται να ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ αυτό που λένε οι συγγραφείς της γεωγραφίας, φυσικής, αριθμητικής, ιστορίας κλπ. Να μιμούμαστε να απομνημονεύουμε, να επαναλαμβάνουμε σαν παπαγάλοι, είναι ανόητο, καλύτερο είναι να καταλάβουμε συνειδητά αυτό που μελετάμε. Η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ είναι η Επιστήμη της Συνείδησης, η επιστήμη που μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε την σχέση μας με τα ανθρώπινα όντα, με την φύση, με όλα τα πράγματα. Ο νους που ξέρει μόνο να ΜΙΜΕΙΤΑΙ είναι ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ, είναι μια μηχανή που λειτουργεί. ΔΕΝ είναι δημιουργική, δεν είναι ικανή να δημιουργήσει, δεν σκέπτεται πραγματικά, μόνο επαναλαμβάνει κι αυτό είναι όλο.
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να ανησυχούν για το ξύπνημα της Συνείδησης του κάθε μαθητή.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες ανησυχούν μόνο για να περάσουν την τάξη και μετά... έξω από το σχολείο, στην πρακτική ζωή, μετατρέπονται σε υπαλληλάκους γραφείου ή μηχανές τεκνοποίησης.
Δέκα ή δεκαπέντε χρόνια σπουδών για να βγουν μετατρεμένοι σε ομιλούντα ρομπότ, τα μαθήματα που σπούδασαν ξεχνιούνται σιγά-σιγά και στο τέλος δεν μένει τίποτα στην μνήμη.
Αν οι μαθητές έκαναν Συνείδηση τα μαθήματα που σπούδασαν, αν ή μελέτη τους δεν βασιζόταν μόνο στην ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ, την ΜΙΜΗΣΗ και την ΜΝΗΜΗ, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, θα έβγαιναν από το σχολείο με ΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ, ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ και ΠΛΗΡΕΙΣ γνώσεις, που δεν θα είχαν εξάρτηση από την ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΜΝΗΜΗ. Η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ θα βοηθήσει τους σπουδαστές αφυπνίζοντας την Συνείδηση και την ΕΥΦΥΪΑ.
Η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ οδηγεί τους νέους στο δρόμο της ΑΛΗΘΙΝΗΣ Επανάστασης.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες πρέπει να επιμείνουν ώστε οι εκπαιδευτικοί να τους δώσουν την ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, την ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ.
Δεν αρκεί το να κάθονται στα θρανία οι μαθητές και οι μαθήτριες για να μάθουν για κάποιον βασιλιά ή για κάποιον πόλεμο, χρειάζεται κάτι παραπάνω, χρειάζεται ή ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ για να αφυπνίσουν την Συνείδηση.
Είναι επείγον το να βγαίνουν οι μαθητές ώριμοι από το σχολείο, αληθινά Συνειδητοί, Έξυπνοι, για να μην μετατρέπονται σε αυτόματα εξαρτήματα της κοινωνικής ζωής.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ
Η κυβέρνηση κατέχει ΕΞΟΥΣΙΑ, το ΚΡΑΤΟΣ κατέχει ΕΞΟΥΣΙΑ, η αστυνομία, ο νόμος, ο στρατιώτης, οι αρχηγοί των οικογενειών, οι δάσκαλοι, οι θρησκευτικοί αρχηγοί κλπ, κατέχουν ΕΞΟΥΣΙΑ.
Υπάρχουν δύο είδη ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Πρώτον η ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Δεύτερον η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
Δεν χρησιμεύουν σε τίποτα οι ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ ή οι ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ. Χρειαζόμαστε ΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ.
Οι ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ ή ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ έχουν γεμίσει τον κόσμο με δάκρυα και πόνο.
Στο σπίτι και στο σχολείο οι ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ κάνουν κατάχρηση από το γεγονός και μόνο ότι είναι ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ ή ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ.
Οι ασυνείδητοι γονείς και δάσκαλοι, την σημερινή εποχή δεν είναι παρά τυφλοί οδηγοί τυφλών και όπως λένε οι ιερές γραφές, θα πάνε όλοι με το κεφάλι στην άβυσσο.
Ασυνείδητοι γονείς και δάσκαλοι μας υποχρεώνουν κατά την τρυφερή ηλικία να κάνουμε ανόητα πράγματα τα οποία όμως εκείνοι θεωρούν λογικά. Λένε ότι αυτά είναι για το δικό μας καλό.
Οι πατεράδες είναι ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μεταχειρίζονται τα παιδιά σαν σκουπίδια, σαν αυτοί να είναι όντα ανώτερα του ανθρώπινου είδους.
Οι εκπαιδευτικοί φαίνεται ότι μισούν ορισμένους μαθητές ή μαθήτριες και επαινούν ή κάνουν τους αδιάφορους με τα λάθη άλλων. Μερικές φορές τιμωρούν αυστηρά ορισμένους μισητούς μαθητές παρόλο που αυτοί δεν είναι διεστραμμένοι και βραβεύουν με μεγάλους βαθμούς πολλούς μαθητές ή μαθήτριες πού αληθινά δεν το αξίζουν. Πατέρες και δάσκαλοι σχολείου επιβάλλουν λανθασμένους κανόνες στα παιδιά, νεαρούς, δεσποινίδες κλπ.
Οι ΕΞΟΥΣΙΕΣ που δεν έχουν Αυτο-Συνείδηση το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι πράγματα παράλογα.
Χρειαζόμαστε ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ. Με την λέξη Αυτο-Συνείδηση εννοούμε την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΜΑΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ, την ολοκληρωτική γνώση όλων μας των ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ.
Μόνο αυτός που έχει αληθινά πλήρη γνώση του ΕΑΥΤΟΥ του είναι αφυπνισμένος ολοκληρωτικά. Αυτό σημαίνει να είσαι ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ.
Όλος ο κόσμος πιστεύει ότι είναι ΑΥΤΟΓΝΩΣΤΗΣ, όμως είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον στην ζωή που να γνωρίζει πράγματι τον εαυτό του. Ο κόσμος έχει για τον εαυτό του εντελώς λανθασμένη αντίληψη. Το να γνωρίζεις τον ίδιο τον εαυτό σου απαιτεί μεγάλες και τρομερές ΑΥΤΟ-ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ. Μόνο μέσω της ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ ΦΘΑΝΕΙΣ ΑΛΗΘΙΝΑ στην Αυτο-Συνείδηση.
Η ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ οφείλεται στην ΑΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ.
Καμία ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ δεν θα έφθανε ποτέ στην ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Μερικοί φιλόσοφοι είναι ενάντια σε κάθε ΕΞΟΥΣΙΑ, απεχθάνονται τις ΕΞΟΥΣΙΕΣ. Παρόμοιος τρόπος σκέψης είναι ΛΑΘΟΣ γιατί σε όλη την δημιουργία, από το μικρόβιο μέχρι τον ήλιο, υπάρχουν κλίμακες και κλίμακες, βαθμοί και βαθμοί, ανώτερες δυνάμεις που ελέγχουν και διευθύνουν και κατώτερες δυνάμεις που ελέγχονται και διευθύνονται.
Σε μια απλή κυψέλη υπάρχει εξουσία στην ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ.
Σε κάθε μυρμηγκοφωλιά υπάρχει εξουσία και νόμοι. Η καταστροφή της αρχής της ΕΞΟΥΣΙΑΣ θα οδηγούσε στην ΑΝΑΡΧΙΑ, οι ΕΞΟΥΣΙΕΣ αυτών των κρίσιμων καιρών στους οποίους ζούμε είναι ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ και είναι φανερό ότι εξαιτίας αυτού του ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΎ φαινόμενου σκλαβώνουν, αλυσσοδένουν, κάνουν κατάχρηση, προξενούν πόνο.
Χρειαζόμαστε ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ, εκπαιδευτές ή πνευματικούς οδηγούς, κυβερνητική εξουσία, αρχηγούς της οικογένειας κλπ, εντελώς ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ. Μόνον έτσι μπορούμε να φτιάξουμε έναν αληθινά ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ.
Είναι ανόητο το να πούμε ότι δεν χρειάζονται δάσκαλοι και πνευματικοί καθοδηγητές.
Είναι ανόητο να αγνοήσεις την αρχή της ΕΞΟΥΣΙΑΣ σε όλη την πλάση.
Αυτοί που είναι ΑΥΤΑΡΚΕΙΣ, ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ έχουν την γνώμη ότι οι εκπαιδευτικοί και οι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε την δικιά μας ΜΗΔΑΜΙΝΟΤΗΤΑ και ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ. Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι χρειαζόμαστε ΑΡΧΕΣ, εκπαιδευτικούς, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ κλπ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ έτσι ώστε να μας κατευθύνουν, να μας βοηθήσουν και να μας οδηγήσουν σοφά.
Η ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ των ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ καταστρέφει την δημιουργική δύναμη των μαθητών και των μαθητριών. Αν ο μαθητής ζωγραφίζει, ο ασυνείδητος δάσκαλος του λέει τι να ζωγραφίσει, το δέντρο ή το τοπίο που πρέπει να αντιγράψει και ο μαθητής έντρομος δεν τολμά να ξεφύγει από τους μηχανικούς κανόνες του δάσκαλου.
Αυτό δεν είναι δημιουργία. Είναι ανάγκη ο μαθητής να γίνεται δημιουργικός. Να είναι ικανός να ξεφύγει από τους ασυνείδητους κανόνες του ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ, έτσι που να μπορέσει να μεταδώσει αυτό που αισθάνεται σε σχέση με το δέντρο, όλη την μαγεία της ζωής που κυκλοφορεί στα τρεμουλιαστά φύλλα του δέντρου, όλο το βαθύ νόημά του.
ΕΝΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ εκπαιδευτικός δεν θα αντιτίθετο στην απελευθερωτική δημιουργικότητα του πνεύματος.
Οι εκπαιδευτικοί με ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ποτέ δεν θα ακρωτηρίαζαν τον νου των μαθητών και των μαθητριών.
Οι ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ εκπαιδευτικοί καταστρέφουν με την ΕΞΟΥΣΙΑ τους τον νου και την εξυπνάδα των μαθητών και των μαθητριών.
Οι εκπαιδευτικοί με ΑΣΥΝΕΊΔΗΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ξέρουν μόνο να τιμωρούν και να υπαγορεύουν ηλίθιους κανόνες για να συμπεριφέρονται καλά οι μαθητές.
Οι ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ εκπαιδευτικοί διδάσκουν με μεγάλη υπομονή τους μαθητές και τις μαθήτριες, βοηθώντας τους να κατανοήσουν τις προσωπικές τους δυσκολίες, έτσι ώστε με την κατανόηση να μπορέσουν να διορθώσουν όλα τους τα λάθη και να προχωρήσουν θριαμβευτικά.
Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ή ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ποτέ δεν θα μπορούσε να καταστρέψει την ΕΥΦΥΪΑ.
Η ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ καταστρέφει την ΕΥΦΥΪΑ και προξενεί βαριές βλάβες στους μαθητές και στις μαθήτριες.
Η εξυπνάδα έρχεται σε μας μόνο όταν απολαμβάνουμε την αληθινή ελευθερία και οι εκπαιδευτικοί ΜΕ ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ξέρουν να σέβονται την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Οι ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ εκπαιδευτικοί πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα και καταρρακώνουν την ελευθερία των μαθητών ευνουχίζοντας την ευφυΐα τους με τους νεκρούς κανόνες τους.
Οι ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ εκπαιδευτικοί ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ότι δεν ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ και επιπλέον μαθαίνουν παρατηρώντας τις δημιουργικές ικανότητες των μαθητών τους.
Είναι αναγκαίο, οι μαθητές των σχολείων, λυκείων ή πανεπιστημίων να ξεπεράσουν την απλή ιδιότητα του πειθαρχημένου αυτόματου στην λαμπρή ιδιότητα των έξυπνων και ελεύθερων όντων για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία όλες τις δυσκολίες της ύπαρξης.
Αυτό απαιτεί αρμόδιους εκπαιδευτικούς ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥΣ, που πραγματικά ενδιαφέρονται για τους μαθητές τους, δασκάλους καλοπληρωμένους για να μην αντιμετωπίζουν οικονομικές στενοχώριες κανενός είδους.
Δυστυχώς κάθε εκπαιδευτικός, κάθε πατέρας οικογένειας, κάθε μαθητής, πιστεύει τον εαυτό του ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ, ΞΎΠΝΙΟ, και αυτό είναι το πιο ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥ ΛΑΘΟΣ.
Είναι πολύ σπάνιο το να βρεις στην ζωή κάποιο πρόσωπο ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ και ΞΎΠΝΙΟ.
Οι άνθρωποι ονειρεύονται όταν το σώμα κοιμάται και ονειρεύονται όταν το σώμα είναι σε κατάσταση εγρήγορσης. Οι άνθρωποι οδηγούν αυτοκίνητα ονειρευόμενοι, εργάζονται ονειρευόμενοι, περπατούν στους δρόμους ονειρευόμενοι, ζουν την κάθε τους στιγμή ονειρευόμενοι.
Είναι πολύ φυσικό ένας καθηγητής να ξεχάσει την ομπρέλλα του ή να ξεχάσει στο αυτοκίνητο κάποιο βιβλίο ή το πορτοφόλι. Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο καθηγητής έχει κοιμισμένη την συνείδηση, ονειρεύεται...
Είναι πολύ δύσκολο να παραδεχθούν οι άνθρωποι ότι κοιμούνται, όλος ο κόσμος πιστεύει για τον εαυτό του ότι είναι ξύπνιος. Αν κάποιος παραδεχόταν ότι έχει την συνείδησή του κοιμισμένη, είναι φανερό ότι από την στιγμή εκείνη θα άρχιζε να ξυπνά.
Ο μαθητής ή η μαθήτρια ξεχνά το βιβλίο στο σπίτι, ή το τετράδιο που πρέπει να πάρει μαζί του στο σχολείο, ένα τέτοιο ξέχασμα φαίνεται εντελώς κανονικό και είναι, αλλά δείχνει, οριοθετεί την κατάσταση ύπνωσης στην οποία βρίσκεται η ανθρώπινη συνείδηση.
Οι επιβάτες κάθε δημόσιου μεταφορικού μέσου στις πόλεις περνούν συχνά την στάση τους γιατί κοιμούνται και όταν ξυπνούν καταλαβαίνουν ότι έχουν περάσει την στάση τους και τώρα θα πρέπει να γυρίσουν με τα πόδια πίσω μερικές στάσεις.
Σπάνιες φορές στην ζωή βρίσκεται το άτομο πραγματικά ξύπνιο και όταν βρεθεί έστω και για κάποια στιγμή, όπως στις στιγμές ατέλειωτου τρόμου, βλέπει τον εαυτό του προς στιγμή με τρόπο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ. Αυτές οι στιγμές είναι αξέχαστες.
Ο άνθρωπος, που γυρίζει στο σπίτι του μετά αφού διέτρεξε όλη την πόλη, είναι δύσκολο να θυμάται με λεπτομέρειες όλες του τις σκέψεις, συμβάντα, πρόσωπα, πράγματα, ιδέες κλπ, στην προσπάθεια του να θυμηθεί, θα συναντήσει στην μνήμη του μεγάλα κενά που αντιστοιχούν συγκεκριμένα στις στιγμές του βαθύτερου ύπνου.
Μερικοί σπουδαστές της ψυχολογίας προσπάθησαν να ζήσουν σε ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ λεπτό προς λεπτό, αλλά γρήγορα αποκοιμούνται, καμιά φορά συναντώντας κάποιο φίλο στο δρόμο, μπαίνοντας σε κάποιο κατάστημα για να αγοράσουν κάτι κλπ και όταν ώρες αργότερα θυμηθούν την απόφαση τους να ζήσουν σε ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ και ΞΎΠΝΙΟΙ λεπτό προς λεπτό, τότε καταλαβαίνουν ότι είχαν κοιμηθεί όταν είχαν μπει στο τάδε μέρος ή όταν συνάντησαν τον τάδε άνθρωπο κλπ.
Το να είσαι ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ είναι κάτι το πολύ δύσκολο αλλά μπορείς να φτάσεις σε αυτήν την κατάσταση μαθαίνοντας να ζεις σε εγρήγορση και σε επιφυλακή από ΣΤΙΓΜΗ σε ΣΤΙΓΜΗ.
Αν θέλουμε να φτάσουμε στην Αυτο-Συνείδηση χρειαζόμαστε την αυτογνωριμία σε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΉ μορφή.
Όλοι εμείς έχουμε το ΕΓΩ, τον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, που χρειαζόμαστε να εξερευνήσουμε μόνοι μας και να γίνουμε ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ.
Είναι ΕΠΕΙΓΟΝ να ΑΥΤΟ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΘΟΥΜΕ, να ΑΝΑΛΥΣΟΥΜΕ και να ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ κάθε ένα από τα ελαττώματά μας.
Είναι αναγκαίο να μελετήσουμε τους εαυτούς μας στο πεδίο του νου, της συγκίνησης, των συνηθειών, των ενστίκτων και του σεξ.
Ο νους έχει πολλά ΕΠΙΠΕΔΑ, περιοχές ή διαμερίσματα ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ που οφείλουμε να γνωρίσουμε σε βάθος μέσω της ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ, της ΑΝΑΛΥΣΗΣ, ΤΟΥ ΒΑΘΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ και της ΒΑΘΙΑΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ.
Οποιοδήποτε ελάττωμα μπορεί να εξαφανιστεί από ένα διανοητικό επίπεδο και να εξακολουθήσει να υπάρχει σε άλλα υποσυνείδητα επίπεδα του νου.
Το πρώτο που χρειάζεται είναι η ΑΦΥΠΝΙΣΗ για να κατανοήσουμε την ίδια μας την ΜΙΖΕΡΙΑ, την ΜΗΔΑΜΙΝΟΤΗΤΑ και τον ΠΟΝΟ. Μετά αρχίζει να ΠΕΘΑΙΝΕΙ το ΕΓΩ από στιγμή σε στιγμή.
ΕΠΕΙΓΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΓΩ.
Μόνο πεθαίνοντας γεννιέται το αληθινά ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΕΙΝΑΙ μέσα μας. Μόνο το ΕΙΝΑΙ μπορεί να ασκήσει αληθινή ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
ΞΥΠΝΗΜΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ, ΓΕΝΝΗΣΗ. Αυτές είναι οι τρεις ψυχολογικές φάσεις που μας οδηγούν στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΥΠΑΡΞΗ.
Πρέπει να ξυπνήσεις για να ΠΕΘΑΝΕΙΣ και πρέπει να πεθάνεις για να ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ. Αυτός που πεθαίνει χωρίς να έχει ΑΦΥΠΝΙΣΘΕΙ μεταμορφώνεται σε έναν ΗΛΙΘΙΟ ΑΓΙΟ. Αυτός που γεννιέται χωρίς να έχει πεθάνει, μεταμορφώνεται σε ένα άτομο με ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, την πολύ δίκαιη και την πολύ διεστραμμένη.
Η άσκηση της αληθινής ΕΞΟΥΣΙΑΣ μπορεί να εφαρμοστεί μόνο από εκείνους που κατέχουν το συνειδητό ΕΙΝΑΙ.
Εκείνοι που ακόμη δεν κατέχουν το ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΕΙΝΑΙ, εκείνοι που δεν είναι ακόμα ΑΥΤΟ-ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ, συνήθως κάνουν ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ και προξενούν πολλές ζημιές.
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να μάθουν να διατάζουν και οι μαθητές πρέπει να μάθουν να υπακούν. Εκείνοι οι ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ που καταφέρονται κατά της υπακοής είναι εκ των πραγμάτων πολύ λανθασμένοι γιατί κανείς δεν μπορεί να διατάζει συνειδητά εάν προηγουμένως δεν έχει μάθει να υπακούει.
Πρέπει να ξέρεις να διατάζεις ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ και πρέπει να ξέρεις να υπακούς συνειδητά.

Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ
Οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, λυκείων και πανεπιστημίων δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στην πειθαρχία και εμείς οφείλουμε να την μελετήσουμε σε αυτό το κεφάλαιο λεπτομερειακά.
Όλοι όσοι περάσαμε από το σχολείο, λύκειο, πανεπιστήμιο κλπ, ξέρουμε πολύ καλά τι είναι οι πειθαρχίες, οι κανόνες, τα μαλώματα κλπ. Πειθαρχία είναι αυτό που ονομάζεται ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.
Τους εκπαιδευτικούς του σχολείου τους ευχαριστεί να καλλιεργούν την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
Μας διδάσκεται να αντιστεκόμαστε, να ορθώνουμε κάτι ενάντια σε κάτι άλλο. Μας διδάσκεται να αντιστεκόμαστε στον σαρκικό πειρασμό και μαστιγωνόμαστε και καταναγκαζόμαστε για αντίσταση.
Μας διδάσκεται να ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ στους πειρασμούς που φέρνει η τεμπελιά, πειρασμούς στο να μη μελετάμε, να μην πάμε στο σχολείο, να παίξουμε, να γελάσουμε, να κοροϊδέψουμε τους δάσκαλους, να παραβιάσουμε τους κανόνες κλπ.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν την λανθασμένη αντίληψη ότι μέσω της πειθαρχίας μπορούμε να κατανοήσουμε την ανάγκη του σεβασμού της τάξης στο σχολείο, την ανάγκη να μελετήσουμε, να προσέχουμε την συμπεριφορά μας απέναντι στους εκπαιδευτικούς, να συμπεριφερόμαστε καλά στους συμμαθητές κλπ.
Υπάρχει στους ανθρώπους η λανθασμένη εντύπωση ότι όσο περισσότερο αντιστεκόμαστε, όσο περισσότερο απορρίπτουμε, γινόμαστε με περισσότερη κατανόηση, πιο ελεύθεροι, πιο πλήρεις, πιο θριαμβευτές.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι όσο περισσότερο παλεύουμε ενάντια σε κάτι, όσο περισσότερο του αντιστεκόμαστε, τόσο περισσότερο το απορρίπτουμε, τόσο λιγότερη είναι η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.
Αν παλεύουμε ενάντια στο βίτσιο του ποτού, αυτό θα εξαφανισθεί για ένα διάστημα, αλλά καθώς δεν το έχουμε ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ σε βάθος σε όλα το ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΝΟΥ, αυτό θα ξαναγυρίσει όταν χαλαρώσουμε την επιφυλακή και θα πιούμε της χρονιάς μας.
Αν απορρίψουμε το βίτσιο της μοιχείας, για ένα διάστημα θα είμαστε πολύ εγκρατείς φαινομενικά (παρόλο που σε άλλα ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΝΟΥ εξακολουθούμε να είμαστε τρομεροί ΣΑΤΥΡΟΙ όπως μπορεί να αποδειχθεί από τα ΕΡΩΤΙΚΑ όνειρα και τις ονειρώξεις της νύχτας), και μετά θα ξαναρχίσουμε με μεγαλύτερη δύναμη τα παλιά μας περπατήματα σαν ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΙ ΜΟΙΧΟΙ, που οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουμε κατανοήσει σε βάθος το τι είναι ΜΟΙΧΕΙΑ.
Πολλοί απορρίπτουν την ΑΠΛΗΣΤΙΑ, αυτοί που παλεύουν εναντίον της, αυτοί που πειθαρχούνται εναντίον της, ακολουθώντας καθορισμένους ΚΑΝΟΝΕΣ συμπεριφοράς όμως, καθώς δεν έχουν καταλάβει αληθινά όλη την διαδικασία της ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ, καταλήγουν στο βάθος επιθυμώντας άπληστα να μην είναι άπληστοι.
Πολλοί είναι αυτοί που πειθαρχούν ενάντια στην ΟΡΓΗ, αυτοί που μαθαίνουν να της αντιστέκονται, αλλά αυτή συνεχίζει να υπάρχει σε άλλα επίπεδα του υποσυνείδητου νου, παρ όλο που φαινομενικά έχει εξαφανιστεί από το χαρακτήρα μας και στην παραμικρή χαλάρωση της επιφυλακής, το υποσυνείδητο μας προδίδει και τότε αστράφτουμε και βροντάμε γεμάτοι από οργή, όταν δεν το περιμένομε και καμιά φορά για λόγο που δεν έχει την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ.
Πολλοί είναι αυτοί που πειθαρχούν στην ζήλεια και τελικά πιστεύουν ακράδαντα ότι την έχουν κατασβέσει, αλλά επειδή δεν την κατάλαβαν είναι φυσικό να ξαναφανεί στην σκηνή ακριβώς τότε που την θεωρούσαμε νεκρή για καλά. Μόνο με την παντελή έλλειψη πειθαρχίας, μόνο με αυθεντική ελευθερία, αναβλύζει στον νου η αναμμένη φλόγα της ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ σε έναν σκελετό αρχών. Χρειαζόμαστε ελευθερία για να ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ τα ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ μας ελαττώματα με ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ τρόπο. Χρειαζόμαστε ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να γκρεμίσουμε τοίχους και να σπάσουμε ατσάλινες χειροπέδες, για να είμαστε ελεύθεροι. Πρέπει να δοκιμάσουμε από μόνοι μας αυτό που, οι δάσκαλοι μας στο σχολείο και οι πατεράδες μας, μας έχουν πει ότι είναι καλό και χρήσιμο. Δεν αρκεί να μάθουμε απέξω και να μιμούμαστε. Χρειάζεται να καταλάβουμε.
Όλη η προσπάθεια των εκπαιδευτικών πρέπει να κατευθύνεται στην συνείδηση των μαθητών. Πρέπει να καταβάλουν προσπάθεια για να μπουν στον δρόμο της ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ.
Δεν αρκεί το να πεις στους μαθητές ότι πρέπει να είναι τούτο ή εκείνο, χρειάζεται οι μαθητές να μάθουν να είναι ελεύθεροι για να μπορούν να εξετάζουν από μόνοι τους, να μελετούν, να αναλύουν όλες τις αξίες, όλα τα πράγματα που ο κόσμος έχει πει ότι είναι ωφέλιμα, χρήσιμα, ευγενικά, και όχι απλά να τα δέχονται και να τα μιμούνται.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ανακαλύψουν από μόνοι τους, έχουν τον νου κλειστό, κουτό, νου ο οποίος δεν θέλει να ψάξει, νου μηχανικό που ποτέ δεν ερευνά αλλά μόνο ΜΙΜΕΙΤΑΙ.
Είναι αναγκαίο, είναι επείγον, είναι απαραίτητο, οι μαθητές και οι μαθήτριες από την πιο τρυφερή τους ηλικία μέχρι την στιγμή που θα εγκαταλείψουν τις αίθουσες διδασκαλίας να απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία για να ανακαλύψουν μόνοι τους, για να ερευνήσουν, για να καταλάβουν ότι δεν είναι περιορισμένοι από τα θλιβερά τείχη των απαγορεύσεων, των παρατηρήσεων και της πειθαρχίας.
Αν πούμε στους μαθητές αυτό που πρέπει και αυτό που δεν πρέπει να κάνουν και δεν τους κάνουμε να ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ και να πειραματίζονται, ΠΟΥ είναι τότε λοιπόν η εξυπνάδα τους; ΠΟΙΑ είναι η ευκαιρία που δόθηκε στην ευφυΐα; Σε τι χρησιμεύει λοιπόν το να περνάμε τις εξετάσεις, να ντυνόμαστε καλά, να έχουμε πολλούς φίλους αν δεν είμαστε έξυπνοι;
Η ευφυΐα έρχεται σε μας μόνο όταν είμαστε αληθινά ελεύθεροι για να ερευνήσουμε για τον εαυτό μας, για να κατανοήσουμε, για να αναλύσουμε αδέσμευτα χωρίς τον φόβο της επίπληξης και χωρίς την βέργα της Πειθαρχίας.
Οι φοβισμένοι μαθητές, τρομαγμένοι, υποταγμένοι σε τρομερή πειθαρχία, ποτέ δεν θα μπορέσουν να ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ. Ποτέ δεν θα μπορέσουν να είναι ευφυείς.
Σήμερα τους πατέρες των οικογενειών και στους εκπαιδευτικούς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το να κάνουν οι μαθητές και οι μαθήτριες καριέρα, να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, υπάλληλοι γραφείου, δηλαδή ζωντανά αυτόματα που αργότερα παντρεύονται και μετατρέπονται επιπλέον σε ΜΗΧΑΝΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΜΩΡΩΝ και αυτό είναι όλο.
Όταν τα αγόρια ή τα κορίτσια θέλουν να κάνουν κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό, όταν αισθάνονται την ανάγκη να βγουν από αυτή την πανοπλία, από τις προκαταλήψεις, απαρχαιωμένες συνήθειες, πειθαρχίες, παραδόσεις οικογενειακές ή εθνικές κλπ, τότε οι πατέρες των οικογενειών σφίγγουν περισσότερο τις χειροπέδες και λένε στο αγόρι ή στο κορίτσι: «Μην το κάνεις αυτό! Δεν είμαστε διατεθειμένοι να σε υποστηρίξουμε σε αυτό, αυτά τα πράγματα είναι τρέλες» κλπ. ΤΕΛΙΚΑ το αγόρι ή το κορίτσι βρίσκονται κανονικά μέσα στην φυλακή της πειθαρχίας, παράδοσης, απαρχαιωμένων συνηθειών, γερασμένων ιδεών κλπ
Η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ μαθαίνει να συμβιβάζουμε την ΤΑΞΗ με την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ΤΑΞΗ χωρίς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι ΤΥΡΑΝΝΙΑ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ χωρίς ΤΑΞΗ είναι ΑΝΑΡΧΙΑ.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΤΑΞΗ σοφά συνδυασμένες αποτελούν την ΒΑΣΗ της ΒΑΣΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ.
Οι ΜΑΘΗΤΕΣ πρέπει να απολαμβάνουν τέλειας ελευθερίας για να ερευνήσουν από μόνοι τους, για να ΨΑΞΟΥΝ, για να ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΝ αυτό που είναι πραγματικό, αυτό που είναι ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ και αυτό που μπορούν να κάνουν στην ζωή.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες, οι στρατιώτες, οι αστυνομικοί και γενικά όλα εκείνα τα πρόσωπα που αναγκάζονται να ζουν υπό αυστηρή πειθαρχία συνήθως γίνονται σκληροί, αναίσθητοι στον ανθρώπινο πόνο, χωρίς οίκτο.
Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ καταστρέφει την ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ του ανθρώπου και αυτό είναι ήδη εντελώς αποδεδειγμένο από ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ και από ΠΕΙΡΑ.
Εξαιτίας των τόσων πειθαρχιών και κανονισμών, οι άνθρωποι της εποχής αυτής έχουν χάσει εντελώς την ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ και έχουν γίνει σκληροί και άπονοι.
Για να είναι αληθινά ελεύθεροι πρέπει να είναι πολύ ευαίσθητοι και ανθρωπιστές.
Στα σχολεία, τα λύκεια και τα πανεπιστήμια διδάσκουν στους σπουδαστές να ΠΡΟΣΈΧΟΥΝ στα μαθήματα και οι μαθητές και οι μαθήτριες προσέχουν για να αποφύγουν την επίπληξη, το τράβηγμα των αυτιών, το ξύλο με τον χάρακα κλπ.
Όμως, δυστυχώς δεν τους διδάσκουν να ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το τι είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ.
Πειθαρχώντας ο σπουδαστής προσέχει και ξοδεύει δημιουργική ενέργεια πολλές φορές με τρόπο μάταιο.
Η δημιουργική ενέργεια είναι η πιο λεπτή μορφή δύναμης που παράγεται από την οργανική μηχανή.
Εμείς τρώμε και πίνουμε και όλες οι διαδικασίες της χώνευσης είναι κατά βάθος μια κατάληξη όπου οι χονδρές ύλες μετατρέπονται σε υλικά και δυνάμεις χρήσιμες.
Η δημιουργική ενέργεια είναι ή λεπτότερη μορφή ΥΛΗΣ και ΔΥΝΑΜΗΣ που επεξεργάζεται ο οργανισμός.
Αν ξέρουμε να δώσουμε ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ μπορούμε να εξοικονομήσουμε δημιουργική ενέργεια. Δυστυχώς οι εκπαιδευτικοί δεν διδάσκουν στους μαθητές τους το τι είναι ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ.
Οπουδήποτε και αν στρέψουμε την ΠΡΟΣΟΧΗ ξοδεύουμε ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Μπορούμε να εξοικονομήσουμε αυτήν την ενέργεια διαιρώντας την προσοχή, αν δεν ταυτιζόμαστε με τα πράγματα, με το πρόσωπα και με τις ιδέες.
Όταν εμείς ταυτιζόμαστε με τα πρόσωπα, με τα πράγματα, και με τις ιδέες, ξεχνάμε τον εαυτό μας και τότε χάνουμε την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ με τον πιο λυπηρό τρόπο.
ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ να ξέρουμε ότι χρειαζόμαστε την εξοικονόμηση της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ για να αφυπνίσουμε την Συνείδηση και ότι η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ είναι το ΖΩΝΤΑΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ, ο ΦΟΡΕΑΣ της Συνείδησης, το όργανο για το ΞΥΠΝΗΜΑ Συνείδησης.
Όταν μάθουμε να ΜΗΝ ξεχνάμε τους ΕΑΥΤΟΥΣ μας, όταν μάθουμε να διαιρούμε την ΠΡΟΣΟΧΗ ανάμεσα στο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ, το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ και τον ΤΟΠΟ, εξοικονομούμε ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ για να ξυπνήσουμε την Συνείδηση.
Είναι αναγκαίο να μάθουμε να οδηγούμε την ΠΡΟΣΟΧΗ για να ξυπνήσουμε την συνείδηση, αλλά οι μαθητές και οι μαθήτριες δεν ξέρουν τίποτα γι’ αυτό, γιατί οι εκπαιδευτικοί δεν τους το έχουν διδάξει.
Όταν μάθουμε να χρησιμοποιούμε την ΠΡΟΣΟΧΗ συνειδητά, τότε η πειθαρχία περιττεύει.
Ο μαθητής ή η μαθήτρια που είναι προσεκτικοί στην τάξη, στα μαθήματα, στους κανόνες, ΔΕΝ χρειάζεται πειθαρχία καμιάς μορφής.
Είναι ΕΠΕΙΓΟΝ να καταλάβουν οι εκπαιδευτικοί την αναγκαιότητα να συμφιλιώσουν με εξυπνάδα την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την ΤΑΞΗ και αυτό είναι δυνατόν μέσω της ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ.
Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ αποκλείει αυτό που ονομάζεται ΤΑΥΤΙΣΗ. Όταν ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΣΤΕ με τα πρόσωπα, με τα πράγματα και με τις ιδέες, έρχεται η ΓΟΗΤΕΙΑ και αυτή η τελευταία φέρνει ΥΠΝΟ στην Συνείδηση.
Πρέπει να ξέρουμε να χρησιμοποιούμε την προσοχή χωρίς ΤΑΥΤΙΣΗ.
ΟΤΑΝ προσέχουμε κάτι η κάποιον και ξεχνιόμαστε εμείς οι ίδιοι, το αποτέλεσμα είναι η ΤΑΥΤΙΣΗ και ο ΥΠΝΟΣ της Συνείδησης. Παρατηρείστε με προσοχή ένα θεατή του κινηματογράφου. Βρίσκεται κοιμισμένος, όλα τα αγνοεί, αγνοεί ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό, είναι άδειος, μοιάζει με υπνοβάτη, ονειρεύεται με την ταινία που βλέπει, με τον ήρωα του φιλμ.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες πρέπει να προσέξουν στα μαθήματα, χωρίς να ξεχνούν τους εαυτούς τους, για να μην πέσουν στον ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΥΠΝΟ ΤΗΣ Συνείδησης.
Ο μαθητής πρέπει να βλέπει τον εαυτό του στην σκηνή όταν διαγωνίζεται ή όταν βρίσκεται μπροστά στον πίνακα μετά από διαταγή του δάσκαλου ή όταν μελετά ή ξεκουράζεται ή παίζει με τους συμμαθητές του.
Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ σε ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ: ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ, ΤΟΠΟΣ είναι εκ των πραγμάτων ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ. Όταν δεν διαπράττουμε το ΛΑΘΟΣ να ΤΑΥΤΙΣΤΟΥΜΕ με τα πρόσωπα, τα πράγματα, τις ιδέες κλπ, αποταμιεύουμε ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ και προκαλούμε μέσα μας το ξύπνημα της Συνείδησης.
Αυτός που θέλει να ξυπνήσει Συνείδηση στους ΑΝΩΤΕΡΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ, πρέπει να αρχίσει να ΞΎΠΝΑ εδώ και τώρα.
Όταν ο σπουδαστής διαπράττει το σφάλμα να ΤΑΥΤΙΣΤΕΙ με τα πρόσωπα, τα πράγματα και τις ιδέες, όταν διαπράττει το σφάλμα να ξεχάσει τον εαυτό του, τότε πέφτει στην γοητεία και τον ύπνο.
Η πειθαρχία δεν διδάσκει στους σπουδαστές να ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. Η πειθαρχία είναι μια αληθινή φυλακή του νου.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες πρέπει να μάθουν να οδηγούν την ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ από τα ίδια τα θρανία του σχολείου έτσι ώστε αργότερα στην πρακτική ζωή έξω από το σχολείο, να μην διαπράξουν το σφάλμα να ξεχάσουν τους εαυτούς τους.
Ο άνθρωπος που ξεχνά τον εαυτό του όταν τον προσβάλλει κάποιος, ταυτίζεται μαυτόν, γοητεύεται, πέφτει στον ύπνο του υποσυνείδητου και τότε τραυματίζει ή σκοτώνει και πάει αναπόφευκτα στην φυλακή.
Εκείνος που δεν αφήνεται να γοητευτεί από αυτόν που τον προσβάλλει, εκείνος που δεν ταυτίζεται με αυτόν, εκείνος που δεν ξεχνά τον εαυτό του, εκείνος που ξέρει να δώσει ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ, δεν θα ήταν ικανός να δώσει σημασία στα λόγια αυτού που τον προσβάλλει ή να τον τραυματίσει ή να τον σκοτώσει.
Όλα τα λάθη που διαπράττει το ανθρώπινο ον στην ζωή του οφείλονται στο ότι ξεχνά τον εαυτό του, ταυτίζεται, γοητεύεται και πέφτει σε ύπνο.
Θα ήταν καλύτερα για την νεολαία, για όλους τους σπουδαστές, να διδάσκονταν το ΞΥΠΝΗΜΑ της Συνείδησης αντί να τους σκλαβώνουν με τόσες πειθαρχίες.

ΤΙ ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ
Στο σπίτι μας και στο σχολείο οι πατέρες των οικογενειών και οι δάσκαλοι μας λένε πάντα αυτό που πρέπει να σκεπτόμαστε αλλά ποτέ στην ζωή μας δεν μας μαθαίνουν ΠΩΣ ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ. Το να ξέρεις τι να σκέφτεσαι είναι σχετικά πολύ εύκολο. Οι πατέρες μας, εκπαιδευτικοί, κηδεμόνες, συγγραφείς βιβλίων κλπ, κάθε ένας από αυτούς είναι με τον τρόπο του ένας δικτάτορας, κάθε ένας θέλει να σκεπτόμαστε σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις του, απαιτήσεις του, θεωρίες, προκαταλήψεις κλπ.
Οι δικτάτορες του νου αφθονούν όπως η τσουκνίδα στον αγρό. Υπάρχει παντού μία διεστραμμένη τάση του να σκλαβώνεται ο νους του άλλου, να τον εγκλωβίζουν, να τον υποχρεώνουν να ζει μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια, προκαταλήψεις, σχολές κλπ.
Οι χιλιάδες και εκατομμύρια ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ του νου ποτέ δεν θέλησαν να σεβαστούν την πνευματική ελευθερία κανενός. Αν κάποιος δεν σκέπτεται όπως αυτοί, χαρακτηρίζεται σαν διεστραμμένος, αντιρρησίας, αμόρφωτος κλπ.
Όλοι θέλουν να σκλαβώσουν όλους, όλος ο κόσμος θέλει να καταπατήσει την πνευματική ελευθερία των άλλων.
Κανείς δεν θέλει να σεβαστεί την ελευθερία σκέψης του πλησίον του. Καθένας αισθάνεται ΣΟΦΟΣ, ΦΡΟΝΙΜΟΣ, ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ, και θέλει όπως είναι φυσικό οι άλλοι να είναι σαν αυτόν, να μιμηθούν το πρότυπο του, να σκέπτονται σαν αυτόν. Έχει γίνει μεγάλη κατάχρηση με τον νου. Παρατηρήστε τους εμπόρους και την διαφήμισή τους μέσω της εφημερίδας, του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης κλπ.
Η εμπορική διαφήμιση γίνεται με έναν δικτατορικό τρόπο. «Αγοράστε το τάδε σαπούνι! τάδε παπούτσια! τόσα χρήματα! τόσα δολάρια! αγοράστε τώρα! αμέσως! μην το αφήνετε για αύριο! πρέπει να είναι αμέσως!» κλπ. Το μόνο που λείπει εδώ είναι ότι αν δεν υπακούσετε θα φυλακιστείτε ή θα σας σκοτώσουμε.
Ο πατέρας θέλει να επιβάλει τις ιδέες του με το ζόρι στον γιο του και ο δάσκαλος του σχολείου μαλώνει, τιμωρεί και βάζει χαμηλούς βαθμούς αν το αγόρι ή το κορίτσι δεν δεχθούν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΑ τις ιδέες του δασκάλου.
Η μισή ανθρωπότητα θέλει να σκλαβώσει τον νου της άλλης μισής ανθρωπότητας. Αυτή ή τάση να σκλαβώνεται ο νους των άλλων γίνεται οφθαλμοφανής όταν μελετάμε την μαύρη σελίδα της μαύρης ιστορίας.
Οπουδήποτε υπήρξαν και υπάρχουν ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΕΣ απασχολημένες με το να σκλαβώνουν τους λαούς. Αιμοσταγείς δικτατορίες που υπαγορεύουν αυτό που οι λαοί πρέπει να σκέπτονται. Δυστυχισμένος εκείνος που προσπαθεί να σκεφτεί ελεύθερα! Αυτός πάει αναπόφευκτα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στην Σιβηρία, στην φυλακή, στα καταναγκαστικά έργα, στην αγχόνη, στον τουφεκισμό, στην εξορία κλπ.
ΟΥΤΕ οι εκπαιδευτικοί, ΟΥΤΕ οι πατέρες των οικογενειών, ΟΥΤΕ τα βιβλία θέλουν να διδάξουν το ΠΩΣ ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ.
Οι άνθρωποι ευχαριστιούνται με το να υποχρεώνουν τους άλλους να σκέπτονται σύμφωνα με αυτό που πιστεύουν σαν σωστό και είναι φανερό ότι ο κάθε ένας σε αυτόν τον τομέα είναι ένας ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ με τον τρόπο του, καθένας θεωρεί τον εαυτό του την τελευταία λέξη, καθένας πιστεύει ακράδαντα ότι όλοι οι άλλοι οφείλουν να σκέπτονται όπως αυτός, γιατί είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει.
Πατέρες οικογενειών, δάσκαλοι, αφεντικά κλπ, μαλώνουν και ξαναμαλώνουν τους υποτακτικούς τους. Είναι φρικιαστική αυτή η τρομερή τάση της ανθρωπότητας με την έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους, να καταπατείται ο νους του άλλου, να σκλαβώνουν, να φυλακίζουν, να αλυσσοδένουν την σκέψη.
Ο σύζυγος θέλει να βάλει τις ιδέες του με το ζόρι στο κεφάλι της συζύγου του, την θεωρία του, τις ιδέες του κλπ, και η γυναίκα θέλει να κάνει το ίδιο.
Πολλές φορές το αντρόγυνο χωρίζει για ασυμφωνία ιδεών. Δεν θέλουν οι σύζυγοι να καταλάβουν την ανάγκη του σεβασμού της ξένης πνευματικής ελευθερίας. Κανένας σύζυγος δεν έχει το δικαίωμα να σκλαβώσει την σκέψη του άλλου συζύγου. Κάθε ένας είναι εκ των πραγμάτων άξιος σεβασμού. Κάθε ένας έχει το δικαίωμα να σκέπτεται όπως θέλει, να ασκεί την θρησκεία του, να ανήκει στο πολιτικό κόμμα πού θέλει.
Τα μικρά αγόρια και κορίτσια του σχολείου τα υποχρεώνουν να σκέπτονται με το ζόρι γι’ αυτές ή τις άλλες ιδέες αλλά δεν τους διδάσκουν πώς να χειρίζονται τον νου.
Ο νους των μικρών παιδιών είναι τρυφερός, ελαστικός, ευλύγιστος και των γέρων είναι πια σκληρός, σταθερός, σαν πηλός σε ένα καλούπι, δεν αλλάζει πια, δεν μπορεί να αλλάξει πια. Ο νους των παιδιών και νέων είναι επιδεκτικός πολλών αλλαγών, μπορεί να μεταβληθεί.
Στα παιδιά και τους νέους μπορεί να διδαχθεί πώς να ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ. Οι γέροι είναι δύσκολο να διδαχθούν πως να ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ γιατί αυτοί είναι όπως είναι και έτσι πεθαίνουν. Είναι πολύ σπάνιο να συναντήσεις στην ζωή γέρο που να θέλει να αλλάξει ριζικά.
Ο νους των ανθρώπων έχει μπει σε καλούπι από την παιδική ηλικία. Αυτό είναι που προτιμούν να κάνουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί του σχολείου. Αυτοί ευχαριστούνται δίνοντας μορφή στον νου των παιδιών και των νέων.
Νους που είναι βαλμένος σε καλούπι είναι εκ των πραγμάτων νους προκατειλημμένος, νους σκλαβωμένος.
Είναι αναγκαίο οι εκπαιδευτικοί του σχολείου να σπάσουν τα σίδερα της φυλακής του νου. Είναι επείγον οι εκπαιδευτικοί να ξέρουνε να κατευθύνουν τον νου των παιδιών προς την αληθινή ελευθερία για να μην γίνουν ποτέ σκλάβοι.
Είναι απαραίτητο οι δάσκαλοι να διδάσκουν στους μαθητές και μαθήτριες πως πρέπει να σκέπτονται.
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να καταλάβουν την αναγκαιότητα της διδαχής στους μαθητές και μαθήτριες του δρόμου της ανάλυσης, του διαλογισμού και της κατανόησης.
Κανένα πρόσωπο με κατανόηση δεν πρέπει ποτέ να δεχθεί τίποτα με τρόπο δογματικό. Είναι επείγον πρώτα να ερευνούμε. Να κατανοούμε, να ψάχνουμε, πριν να δεχτούμε.
Με άλλα λόγια θα πούμε ότι δεν υπάρχει ανάγκη να δεχτούμε, αλλά να ερευνήσουμε, να αναλύσουμε, να διαλογιστούμε και να κατανοήσουμε. Όταν ή κατανόηση είναι πλήρης, η αποδοχή δεν χρειάζεται. Δεν μας χρησιμεύει σε τίποτα το να γεμίσουμε το κεφάλι μας με διανοητικές πληροφορίες όταν βγαίνοντας από το σχολείο ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ και εξακολουθούμε σαν ΖΩΝΤΑΝΑ ΑΥΤΟΜΑΤΑ, σαν μηχανές επαναλαμβάνοντας την ίδια ρουτίνα των πατέρων μας, παππούδων, προ-προπάππων κλπ.
Το να επαναλαμβάνουμε πάντα το ίδιο, να ζούμε ζωή μηχανική, από το σπίτι στο γραφείο και από το γραφείο στο σπίτι, το να παντρεύεσαι για να γίνεις μηχανή κατασκευής παιδιών, αυτό δεν είναι ζωή και αν γι’ αυτό πάμε στο σχολείο και στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο επί δέκα ή δέκα πέντε χρόνια, καλύτερο θα ήταν να μην σπουδάζαμε.
Ο Μαχάτμα Γκάντι υπήρξε ένας πολύ απλοϊκός άνθρωπος. Πολλές φορές οι διαμαρτυρόμενοι παπάδες κάθονταν στην πόρτα του για ώρες και ώρες ολόκληρες παλεύοντας να τον κάνουν διαμαρτυρόμενο χριστιανό. Ο Γκάντι δεν παραδεχόταν την διδασκαλία των παπάδων αλλά ούτε την απέρριπτε, την ΚΑΤΑΝΟΟΥΣΕ, την ΣΕΒΟΤΑΝ και αυτό είναι όλο. Πολλές φορές έλεγε ο Μαχάτμα: «Εγώ είμαι Βραχμάνος, Ιουδαίος, Χριστιανός, Μωαμεθανός» κλπ. Ο Μαχάτμα κατανοούσε ότι όλες οι θρησκείες είναι αναγκαίες γιατί όλες διατηρούν τις ίδιες ΑΙΩΝΙΕΣ ΑΞΙΕΣ. Το να δέχεσαι ή να απορρίπτεις κάποια διδασκαλία ή αντίληψη μαρτυρά έλλειψη νοητικής ωριμότητας. Όταν απορρίπτουμε ή αποδεχόμαστε κάτι, είναι γιατί δεν το κατανοήσαμε. Όπου υπάρχει ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ περισσεύει ή αποδοχή ή η απόρριψη. Ο νους που πιστεύει, ο νους πού δεν πιστεύει, ο νους που αμφιβάλλει, είναι νους ΑΓΝΟΩΝ.
Ο δρόμος της ΣΟΦΙΑΣ δεν έχει τίποτα να κάνει με το να πιστεύεις ή να μην πιστεύεις ή να αμφιβάλλεις.
Ο δρόμος της ΣΟΦΙΑΣ αποτελείται από το να ΕΡΕΥΝΑΣ, να ΑΝΑΛΥΕΙΣ, να ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΣΑΙ και να ΠΕΙΡΑΜΑΤΊΖΕΣΑΙ.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι το άγνωστο από στιγμή σε στιγμή. Η ΑΛΗΘΕΙΑ δεν έχει να κάνει με το να πιστεύει κανείς ή να μην πιστεύει, ούτε και με τον σκεπτικισμό. Η ΑΛΗΘΕΙΑ δεν είναι το να δέχεσαι κάτι ή να το απορρίπτεις. Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι υπόθεση του να ΠΕΙΡΑΜΑΤΊΖΕΣΑΙ, να ΒΙΩΝΕΙΣ και να ΚΑΤΑΝΟΕΙΣ.
Όλες οι προσπάθειες των εκπαιδευτικών πρέπει σε τελευταία ανάλυση να οδηγούν τους μαθητές και μαθήτριες στην ΠΕΙΡΑ του πραγματικού, του αληθινού.
ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ το να εγκαταλείψουν οι εκπαιδευτικοί αυτήν την καθυστερημένη και βλαβερή τάση που σκοπεύει να ΚΑΛΟΥΠΩΣΕΙ τον ΕΎΠΛΑΣΤΟ και ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ νου των μικρών.
Είναι ανόητο το ότι άτομα ΕΝΗΛΙΚΑ γεμάτα προκαταλήψεις, πάθη, καθυστερημένες αντιλήψεις κλπ, αναποδογυρίζουν με αυτόν τον τρόπο τον νου των παιδιών και των νέων, προσπαθώντας να καλουπώσουν τον νου σύμφωνα με τις σκουριασμένες, πεισματικές και καθυστερημένες ιδέες τους.
Είναι καλύτερα να σεβόμαστε την διανοητική τους ευστροφία, τον δημιουργικό αυθορμητισμό.
Οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν δικαίωμα να εγκλωβίζουν τον νου των μαθητών και μαθητριών.
Το θεμελιώδες δεν είναι η ΥΠΑΓΟΡΕΥΣΗ στον ΝΟΥ των μαθητών αυτού που πρέπει να σκεφθούν, αλλά να διδαχθούν με πλήρη τρόπο το ΠΩΣ ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ.
Ο νους είναι το εργαλείο της ΓΝΩΣΗΣ και είναι αναγκαίο οι εκπαιδευτικοί να διδάσκουν στους μαθητές και μαθήτριες τους να χειρίζονται με σοφία αυτό το εργαλείο.

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΙΓΟΥΡΙΑΣ
Όταν τα κλωοσόπουλα αισθάνονται φόβο, κρύβονται κάτω από τα αγαπημένα φτερά της κότας σε αναζήτηση σιγουριάς. Το μωρό τρομαγμένο τρέχει σε αναζήτηση της μητέρας γιατί κοντά σε εκείνη αισθάνεται σίγουρο.
Είναι λοιπόν αποδεδειγμένο ότι ο ΦΟΒΟΣ και η αναζήτηση της ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ συναντώνται πάντα εσωτερικά συσχετισμένα.
Ο άνθρωπος που φοβάται την επίθεση ληστών ψάχνει ασφάλεια στο πιστόλι του. Η χώρα που φοβάται την επίθεση από άλλη χώρο, θα αγοράσει κανόνια, αεροπλάνα, πολεμικά πλοία και θα εξοπλίσει στρατό και θα μπει επί ποδός πολέμου.
Πολλά υποκείμενα που δεν ξέρουν να εργαστούν, πανικόβλητοι από την μιζέρια ψάχνουν την εξασφάλιση στο έγκλημα και γίνονται κλέφτες, ληστές κλπ.
Πολλές γυναίκες που τους λείπει η εξυπνάδα τρομαγμένες από την πιθανότητα της δυστυχίας γίνονται πόρνες.
Ο ζηλιάρης άντρας που φοβάται μήπως χάσει την γυναίκα του βρίσκει σιγουριά στο πιστόλι, σκοτώνει και μετά είναι φυσικό να πάει στην φυλακή. Η ζηλιάρα γυναίκα σκοτώνει την αντίζηλο της ή τον σύζυγο της και έτσι γίνεται δολοφόνος.
Αυτή φοβάται μήπως χάσει τον άντρα της και θέλοντας να τον εξασφαλίσει, σκοτώνει την άλλη ή αποφασίζει να τον σκοτώσει. Ο σπιτονοικοκύρης φοβούμενος ότι οι ενοικιαστές δεν θα του πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού, απαιτεί συμβόλαια, εγγυητές, εγγυήσεις κλπ, θέλοντας έτσι να εξασφαλιστεί και αν μια φτωχή χήρα με πολλά παιδιά δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, και αν όλοι οι σπιτονοικοκύρηδες της πόλης κάνουν το ίδιο, στο τέλος η δύστυχη θα αναγκαστεί να πάει να κοιμηθεί με τα παιδιά της στο δρόμο ή στα πάρκα της πόλης.
Όλοι οι πόλεμοι έχουν σαν αιτία τον φόβο.
Η Γκεστάπο, οι βασανισμοί, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι Σιβηρίες, οι τρομερές φυλακές, εξορίες, καταναγκαστικά έργα, τουφεκισμοί κλπ, έχουν σαν αίτια τον φόβο.
Τα έθνη επιτίθενται σε άλλο έθνη από φόβο, ψάχνουν για ασφάλεια στην βία, πιστεύουν ότι σκοτώνοντας, εισβάλλοντας κλπ, μπορούν να είναι σίγουρα, γερά, ισχυρά.
Στα γραφεία της μυστικής αστυνομίας, αντι-κατασκοπείας κλπ, τόσο στην Ανατολή όσο και στην Λύση, βασανίζονται οι κατάσκοποι, τους φοβούνται, θέλουν να τους κάνουν να ομολογήσουν με την πρόθεση να εξασφαλίσουν σιγουριά για την χώρα.
Όλα τα εγκλήματα, όλοι οι πόλεμοι, όλοι οι φόνοι έχουν σαν αιτία τον φόβο και το ψάξιμο της ασφάλειας.
Σε άλλους καιρούς υπήρχε ειλικρίνεια μεταξύ των ανθρώπων. Σήμερα ο φόβος και η αναζήτηση της σιγουριάς έχουν εξαλείψει το θαυμάσιο άρωμα της ειλικρίνειας.
Ο φίλος δυσπιστεί στο φίλο, φοβάται μήπως τον κλέψει, τον απατήσει, τον εκμεταλλευτεί και μέχρι που υπάρχουν ηλίθιες και διεστραμμένες παροιμίες όπως: «Ποτέ μην γυρίσεις την πλάτη στον καλύτερό σου φίλο». Το έλεγαν οι χιτλερικοί και αυτή ήταν χρυσή παροιμία.
Ήδη ο φίλος φοβάται τον φίλο και μέχρι που χρησιμοποιεί παροιμίες για να αμυνθεί. Δεν υπάρχει ειλικρίνεια μεταξύ των φίλων. Ο φόβος και η αναζήτηση ασφάλειας σκότωσαν την ομορφιά της ειλικρίνειας.
Ο Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα τουφέκισε χιλιάδες πολίτες φοβούμενος μήπως τον σκοτώσουν. Ο Κάστρο αναζητά ασφάλεια σκοτώνοντας. Πιστεύει ότι έτσι μπορεί να βρει ασφάλεια.
Ο Στάλιν, ο διεστραμμένος και αιμοβόρος, βρώμισε την Ρωσία με τις αιματηρές καθάρσεις. Αυτός ήταν ο τρόπος να βρει ασφάλεια.
Ο Χίτλερ οργάνωσε την Γκεστάπο, την τρομερή Γκεστάπο, για την ασφάλεια του κράτους. Δεν χωρά αμφιβολία ότι φοβόταν μήπως τον ρίξουν και γι’ αυτό ίδρυσε την αιματηρή Γκεστάπο.
Όλες οι πίκρες αυτού του κόσμου έχουν την πηγή τους στον φόβο και στην αναζήτηση της ασφάλειας.
Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου πρέπει να διδάξουν στους μαθητές και μαθήτριες την αρετή του θάρρους. Είναι λυπηρό το ότι γεμίζουνε από φόβο τα αγόρια και τα κορίτσια μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Τα αγόρια και το κορίτσια τα απειλούν, τα φοβερίζουν, τα τρομοκρατούν, τα ξυλοκοπούν κλπ.
Είναι συνήθεια των αρχηγών της οικογένειας και των εκπαιδευτικών να τρομοκρατούν το μικρό παιδί και τον νέο με σκοπό να τους κάνουν να μελετήσουν.
Λένε στους νέους και τα παιδιά ότι αν δεν μελετήσουν θα πρέπει να ζητούν ελεημοσύνη, να γυρίζουν πεινασμένοι στους δρόμους, να κάνουν δουλειές πολύ ταπεινωτικές όπως να γυαλίζουν παπούτσια, να δουλεύουν σαν αγρότες, να φορτώνουν τσουβάλια, να πουλάνε εφημερίδες κλπ λες και η δουλειά είναι έγκλημα.
Στο βάθος, πίσω από αυτά τα λόγια των γονέων και δασκάλων υπάρχει ο φόβος προς το παιδί και η αναζήτηση σιγουριάς για το παιδί. Το σοβαρό για όλα αυτά που λέμε είναι ότι το παιδί και ο νέος κομπλεξάρονται, γεμίζουν από φόβο και αργότερα στην πράξη της ζωής είναι άνθρωποι γεμάτοι φόβο.
Οι αρχηγοί οικογένειας και οι εκπαιδευτικοί που έχουν την κακή ιδέα να τρομοκρατούν τα παιδιά αγόρια και κορίτσια, τους νέους και νέες, με τρόπο ασυνείδητο τους οδηγούν στο δρόμο τις εγκληματικότητας, γιατί όπως έχουμε πει, κάθε έγκλημα έχει την ρίζα του στο φόβο και στην αναζήτηση της σιγουριάς.
Σήμερα ο ΦΟΒΟΣ και η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗΣ έχουν μετατρέψει τον πλανήτη Γη σε μια φρικιαστική κόλαση. Όλος ο κόσμος φοβάται. Όλος ο κόσμος θέλει σιγουριά.
Σε άλλους καιρούς μπορούσες να ταξιδέψεις ελεύθερα, τώρα τα σύνορα είναι γεμάτα οπλισμένους φρουρούς, απαιτούν διαβατήρια και πιστοποιητικά κάθε λογής για να έχεις δικαίωμα να περάσεις από μια χώρα σε μια άλλη.
Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα του φόβου και της ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ της ΣΙΓΟΥΡΙΑΣ. Φοβούνται αυτόν που ταξιδεύει, φοβούνται αυτόν πού φτάνει και αναζητούν σιγουριά σε διαβατήρια και χαρτιά όλων των ειδών,
Οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, λυκείων και πανεπιστημίων πρέπει να κατανοήσουν τον τρόμο σε όλα αυτά και να συνεργαστούν γιο το καλό του κόσμου, ξέροντας να εκπαιδεύσουν τις νέες γενιές, διδάσκοντάς τις τον δρόμο του πραγματικού θάρρους.
ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ να δείξουμε στις νέες γενιές να μην φοβούνται και να μην αναζητούν ασφάλεια σε κανέναν και σε τίποτα.
Είναι απαραίτητο κάθε άτομο να μάθει να εμπιστεύεται τον εαυτό του περισσότερο, Ο ΦΟΒΟΣ και η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ της ΣΙΓΟΥΡΙΑΣ είναι τρομερές αδυναμίες που μετατρέπουν την ζωή σε μια τρομακτική κόλαση.
Παντού αφθονούν οι δειλοί, οι φοβιτσιάρηδες, οι αδύναμοι που πάντα αναζητούν την ΣΙΓΟΥΡΙΑ.
Φοβόμαστε την ζωή, φοβόμαστε τον θάνατο, φοβόμαστε το τι θα πουν, να χάσουμε την κοινωνική θέση, την πολιτική θέση, το γόητρο, το χρήμα, το ωραίο σπίτι, την ωραία γυναίκα, τον καλό άνδρα, την δουλειά, το μαγαζί, το μονοπώλιο, τα έπιπλα, το αυτοκίνητο κλπ. Όλα τα φοβόμαστε. Παντού αφθονούν οι δειλοί, οι φοβιτσιάρηδες, οι αδύναμοι, όμως κανείς δεν πιστεύει τον εαυτό του δειλό, όλοι προσποιούνται τους δυνατούς, θαρραλέους κλπ.
Σε όλες τις κοινωνικές τάξεις υπάρχουν χιλιάδες και εκατομμύρια από συμφέροντα που υπάρχει φόβος να χαθούν και γι αυτό όλος ο κόσμος αναζητά σιγουριά που εκ των πραγμάτων γίνεται όλο και περισσότερο πολύπλοκη, κάνει την ζωή πιο δύσκολη, όλο και πιο πικρή, σκληρή και ανελέητη.
Όλα τα κουτσομπολιά, όλες οι συκοφαντίες, δολοπλοκίες κλπ, έχουν σαν πηγή τον φόβο και αναζήτηση σιγουριάς.
Για να μη χαθεί η περιουσία, η θέση, η δύναμη, το γόητρο, διαδίδονται συκοφαντίες, κουτσομπολιά, γίνονται δολοφονίες, πληρώνονται δολοφόνοι κλπ.
Οι ισχυροί της Γης έχουν την πολυτέλεια να έχουν μέχρι και μισθωτούς δολοφόνους και καλοπληρωμένους, με την αηδιαστική πρόθεση να ξεκαθαρίσουν όλους εκείνους που τους απειλούν.
Αυτοί αγαπούν την δύναμη για την δύναμη και την εξασφαλίζουν βασιζόμενοι στο χρήμα και στο αίμα.
Οι εφημερίδες συνεχώς γράφουν για πολλές περιπτώσεις αυτοκτονιών. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτός που αυτοκτονεί είναι θαρραλέος, αλλά στην πραγματικότητα αυτός που αυτοκτονεί είναι ένας δειλός, που φοβάται την ζωή και ψάχνει σιγουριά στην άσαρκη αγκαλιά του θανάτου.
Μερικοί ήρωες του πολέμου ήταν γνωστοί σαν αδύνατα και δειλά άτομα, όταν όμως βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο, ο τρόμος τους ήταν τόσο μεγάλος, που έγιναν τρομερά θηρία αναζητώντας σιγουριά για την ζωή τους, κάνοντας μια υπεράνθρωπη προσπάθεια ενάντια στον θάνατο. Τότε ανακηρύχθηκαν ΗΡΩΕΣ.
Ο φόβος συνήθως μπερδεύεται με το θάρρος. Αυτός που αυτοκτονεί φαίνεται πολύ θαρραλέος, αυτός που έχει πιστόλι φαίνεται πολύ θαρραλέος όμως στην πραγματικότητα οι αυτόχειρες και οι πιστολάδες είναι πολύ άνανδροι.
Αυτός που δεν φοβάται την ζωή δεν αυτοκτονεί. Αυτός που δεν φοβάται κανέναν δεν φορά το πιστόλι στο ζωνάρι.
Είναι ΕΠΕΙΓΟΝ οι εκπαιδευτικοί του σχολείου να διδάξουν στον πολίτη με τρόπο ξεκάθαρο και ακριβή τι είναι στ’ αλήθεια ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ και τι είναι φόβος.
Ο ΦΟΒΟΣ και η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ της ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ έχουν μετατρέψει τον κόσμο σε μια τρομακτική κόλαση.

Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ
Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ έχει διάφορες αιτίες και μια από αυτές είναι αυτό που ονομάζεται ΦΟΒΟΣ.
Το ταπεινό παιδί, που στα πάρκα των πολυτελών πόλεων γυαλίζει τα παπούτσια των υπερήφανων κυρίων, θα μπορούσε να μετατραπεί σε κλέφτη αν έφτανε να αισθανθεί φόβο για την φτώχεια, φόβο για τον εαυτό του, φόβο για το μέλλον του.
Η ταπεινή μοδιστρούλα, που δουλεύει στο πολυτελές κατάστημα του ισχυρού, θα μπορούσε να γίνει κλέφτρα ή πόρνη από την μια μέρα στην άλλη, αν αισθανόταν φόβο για το μέλλον φόβο για την ζωή, φόβο για τα γεράματα, φόβο για τον εαυτό της κλπ.
Ο κομψός σερβιτόρος του πολυτελούς εστιατορίου ή του μεγάλου ξενοδοχείου θα μπορούσε να γίνει ένας γκάνγκστερ, ένας ληστής τραπεζών ή ένας κλέφτης πολυτελείας αν από λάθος έφθανε στο σημείο να αισθανθεί φόβο για τον εαυτό του, την ταπεινή θέση του σερβιτόρου, για το ίδιο του το μέλλον κλπ.
Το ασήμαντο έντομο φιλοδοξεί να γίνει κομψό. Ο φτωχός υπάλληλος του πάγκου που εξυπηρετεί τους πελάτες και που με υπομονή μας δείχνει την γραβάτα, το πουκάμισο, τα παπούτσια, κάνοντας πολλές υποκλίσεις και χαμογελώντας με φτιαχτή ευγένεια, φιλοδοξεί κάτι παραπάνω γιατί φοβάται, φοβάται πολύ, φοβάται την φτώχεια, φοβάται το σκοτεινό του μέλλον, φοβάται τα γεράματα κλπ.
Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ είναι πολύμορφη. Η ΦΙΛΟΔΟΞΊΑ έχει πρόσωπο αγίου και πρόσωπο διαβόλου, πρόσωπο άνδρα και πρόσωπο γυναίκας, πρόσωπο συμφέροντος και πρόσωπο αφιλοκέρδειας, πρόσωπο ενάρετου και πρόσωπο αμαρτωλού.
Υπάρχει ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ σε αυτόν που θέλει να παντρευτεί και σε εκείνο το γεροντοπαλλίκαρο που είναι ταγμένο κατά του γάμου.
Υπάρχει ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ σε αυτόν που επιθυμεί τρελά «να γίνει κάποιος», «να κάνει φιγούρα», «να ανέβει» και υπάρχει ΦΙΛΟΔΟΞΊΑ σε αυτόν που γίνεται αναχωρητής, που δεν επιθυμεί τίποτα σε αυτόν τον κόσμο, γιατί η μοναδική του ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ είναι να φτάσει τον ΟΥΡΑΝΟ, να ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ κλπ. Υπάρχουν ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΓΗΙΝΕΣ και ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ. Μερικές φορές η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ φορά την μάσκα της ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑΣ και της ΟΥΣΙΑΣ.
Αυτός που δεν φιλοδοξεί αυτόν το μάταιο και μίζερο κόσμο, ΦΙΛΟΔΟΞΕΙ τον άλλο, και αυτός που δεν ΦΙΛΟΔΟΞΕΙ χρήμα, ΦΙΛΟΔΟΞΕΙ ΨΥΧΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ.
Στο ΕΓΩ, στον ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, στον ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, ευχαριστεί να κρύβουν την ΦΙΛΟΔΟΞΊΑ, να την βάζουν στις πιο κρυφές κρυψώνες του νου και να λένε μετά: «εγώ δεν φιλοδοξώ τίποτε», «εγώ αγαπώ τους ομοίους μου», « Εγώ εργάζομαι αφιλοκερδώς για το καλό όλων των ανθρώπινων».
Ο πολιτικός «αλεπού» που ξέρει τα πάντα, καταπλήσσει πολλές φορές τα πλήθη με τα επιφανειακώς αφιλοκερδή του έργα όμως όταν εγκαταλείψει την δουλειά, γίνεται ένας απλός πολίτης που φεύγει από την χώρα του κουβαλώντας μερικά εκατομμύρια δολάρια. Η ΦΙΛΟΔΟΞΊΑ όταν είναι μεταμφιεσμένη με την ΜΑΣΚΑ της ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑΣ συνήθως ξεγελά ακόμη και τους πιο πονηρούς. Υπάρχουν στον κόσμο πολλοί που το μόνο που ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΝ είναι να μην είναι ΦΙΛΟΔΟΞΟΙ.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που παραιτούνται από όλα τα μεγαλεία και ματαιότητες γιατί το μόνο που ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΝ είναι η εσωτερική ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ.
Ο πένης που προχωρά γονατισμένος μέχρι τον ναό και που μαστιγώνεται γεμάτος πίστη, δεν φιλοδοξεί φαινομενικά τίποτα και μέχρι που δίνει χωρίς να παίρνει από κανέναν, αλλά είναι φανερό ότι ΦΙΛΟΔΟΞΕΙ το ΘΑΥΜΑ, την θεραπεία, την υγεία για τον εαυτό του ή για κάποιον της οικογένειας του, ή ακόμα την αιώνια σωτηρία. Εμείς θαυμάζουμε τους ανθρώπους άνδρες και γυναίκες που είναι στ’ αλήθεια θρησκόληπτοι, αλλά δυστυχώς δεν αγαπούν την θρησκεία τους εντελώς ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ.
Οι άγιες θρησκείες, οι άφατες αιρέσεις, τα τάγματα, οι πνευματικές εταιρίες κλπ, αξίζουν την ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΗ ΑΓΑΠΗ μας.
Είναι πολύ σπάνιο σε αυτόν τον κόσμο να συναντήσεις κάποιον που να αγαπά την θρησκεία του, το σχολείο του, την αίρεση του κλπ αφιλοκερδώς. Αυτό είναι λυπηρό.
Όλος ο κόσμος είναι γεμάτος από φιλοδοξίες. Ο Χίτλερ ρίχτηκε στον πόλεμο από φιλοδοξία.
Όλοι οι πόλεμοι έχουν την αιτία τους στο φόβο και στην ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ. Όλα τα σοβαρότερα προβλήματα της ζωής έχουν σαν ξεκίνημα την ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ. Όλος ο κόσμος ζει παλεύοντας όλον τον κόσμο εξαιτίας της φιλοδοξίας ένας ενάντια όλων και όλοι ενάντια όλων.
Κάθε άνθρωπος στην ζωή ΦΙΛΟΔΟΞΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ και οι άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας, εκπαιδευτικοί, αρχηγοί οικογενειών, κηδεμόνες κλπ, προτρέπουν τους μικρούς, τις μικρές, τις δεσποινίδες, τους νέους να ακολουθήσουν τον φοβερό δρόμο της ΦΙΛΟΔΟΞΙΑΣ.
Οι μεγάλοι λένε στους μαθητές και μαθήτριες: «Πρέπει να γίνεις κάτι στην ζωή, να γίνεις πλούσιος, να παντρευτείς με εκατομμυριούχο, να γίνεις δυνατός» κλπ.
Οι παλιές γενιές, τρομερές, άσχημες, απαρχαιομένες, θέλουν οι νέες γενιές να γίνουν κι αυτές φιλόδοξες, άσχημες φρικιαστικές σαν αυτές.
Το χειρότερο απ’ όλα αυτά είναι ότι οι νέοι άνθρωποι αφήνονται να «ζαλιστούν» και επίσης αφήνονται να οδηγηθούν σ’ αυτόν τον φρικιαστικό δρόμο της ΦΙΛΟΔΟΞΙΑΣ.
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να διδάξουν στους μαθητές και τις μαθήτριες ότι καμιά τίμια εργασία δεν πρέπει να περιφρονείται και είναι ανόητο να κοιτάζουμε με περιφρόνηση τον οδηγό του ταξί, τον υπάλληλο της βιτρίνας, τον αγρότη, τον λούστρο κλπ. Κάθε ταπεινή δουλειά είναι ωραία. Κάθε ταπεινή δουλειά είναι απαραίτητη στην κοινωνία.
Δεν είμαστε γεννημένοι όλοι για μηχανικοί, κυβερνήτες, πρόεδροι, γιατροί, δικηγόροι κλπ.
Στο κοινωνικό σύνολο χρειάζονται όλες οι δουλειές, όλα τα επαγγέλματα, καμία τίμια δουλειά δεν μπορεί ποτέ να είναι περιφρονημένη. Στην πρακτική ζωή κάθε ανθρώπινο ον χρησιμεύει σε κάτι και το σπουδαιότερο είναι να ξέρεις σε τι χρήσιμεύει ο καθένας.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν καθήκον να ανακαλύπτουν την κλίση κάθε μαθητή και να τον προσανατολίζουν προς τα εκεί. Αυτός που εργάζεται σύμφωνα με την ΚΛΙΣΗ του στην ζωή, θα εργαστεί με ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ και χωρίς ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ.
Η ΑΓΑΠΗ πρέπει να αντικαταστήσει την ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ.
Η ΚΛΙΣΗ προς αυτό που πράγματι μας αρέσει, εκείνο το επάγγελμα που εξασκούμε με χαρά είναι αυτό που μας ευχαριστεί και που αγαπάμε.
Στη μοντέρνα ζωή οι άνθρωποι δυστυχώς εργάζονται με δυσαρέσκεια και από φιλοδοξία γιατί εξασκούν επαγγέλματα που δεν συμπίπτουν με την ΚΛΙΣΗ τους.
Όταν κάποιος εργάζεται σε κάτι που του αρέσει, στην πραγματική του κλίση, το κάνει με ΑΓΑΠΗ γιατί ΑΓΑΠΑ την κλίση του, γιατί οι ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ για την ζωή είναι αυτές της κλίσης του. Αυτή είναι ακριβώς η δουλειά των εκπαιδευτικών. Να ξέρουν να προσανατολίσουν τους μαθητές και μαθήτριες τους, να ανακαλύψουν τις ικανότητες τους και να τους οδηγήσουν στον δρόμο της αυθεντικής τους κλίσης.

Η ΑΓΑΠΗ
Οι μαθητές και οι μαθήτριες από τα σχολικά θρανία ακόμη πρέπει να καταλάβουν με ολοκληρωτικό τρόπο αυτό που λέγεται ΑΓΑΠΗ.
Ο ΦΟΒΟΣ και η ΕΞΑΡΤΗΣΗ μπερδεύονται συνήθως με την ΑΓΑΠΗ, όμως δεν είναι ΑΓΑΠΗ.
Οι μαθητές και μαθήτριες εξαρτώνται από τους γονείς τους και τους δασκάλους τους και είναι φανερό ότι τους σέβονται αλλά και τους φοβούνται συγχρόνως.
Τα αγόρια και κορίτσια, οι νέοι και δεσποινίδες εξαρτώνται από τους γονείς τους για τα ρούχα, την τροφή, τα χρήματα, την κατοικία κλπ και είναι ολοφάνερο πώς αισθάνονται προστατευμένοι, ξέρουν ότι εξαρτώνται από τους γονείς τους και για τον λόγο αυτό τους σέβονται και τους φοβούνται ακόμη, αλλά αυτό δεν είναι ΑΓΑΠΗ.
Για να αποδείξουμε αυτό που λέμε μπορούμε να εξακριβώσουμε με απόλυτη ακρίβεια ότι όλα τα αγόρια και κορίτσια, νέοι ή δεσποινίδες εμπιστεύονται περισσότερο τους φίλους και φίλες του σχολείου παρά τους ίδιους τους γονείς τους.
Πραγματικά τα αγόρια και κορίτσια, νέοι και δεσποινίδες μιλούν με τους συντρόφους και συντρόφισσες σχετικά με πράγματα ιδιαίτερα που ποτέ δεν θα το έλεγαν στους ίδιους τους γονείς τους.
Αυτό μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει αληθινή εμπιστοσύνη ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς, ότι δεν υπάρχει αληθινή ΑΓΑΠΗ.
Γίνεται ΕΠΕΙΓΟΝ το να καταλάβουμε ότι υπάρχει μια διαφορά βασική ανάμεσα στην ΑΓΑΠΗ και αυτό που λέγεται σεβασμός, φόβος, εξάρτηση, δέος. Είναι ΕΠΕΙΓΟΝ να ξέρουμε να σεβόμαστε τους γονείς και τους δασκάλους αλλά να μην μπερδεύουμε τον σεβασμό με την ΑΓΑΠΗ.
Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ και η ΑΓΑΠΗ πρέπει να είναι εσωτερικά ενωμένα, όμως δεν πρέπει να μπερδεύουμε το ένα με το άλλο.
Οι γονείς φοβούνται για τα παιδιά τους, επιθυμούν γι’ αυτά το καλύτερο: ένα καλό επάγγελμα, έναν καλόν γάμο, προστασία κλπ και συγχέουν αυτόν τον φόβο με την αληθινή ΑΓΑΠΗ.
Γίνεται αναγκαίο να καταλάβουμε ότι χωρίς ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ είναι αδύνατον για τους γονείς και εκπαιδευτικούς να οδηγήσουν τις νέες γενεές με σοφία ακόμα και αν οι προθέσεις τους είναι πάρα πολύ καλές. Ο δρόμος που οδηγεί στην άβυσσο είναι στρωμένος με πολύ καλές προθέσεις.
Βλέπουμε την περίπτωση που είναι παγκοσμίως γνωστή σαν «Επαναστάτες χωρίς αιτία». Αυτή είναι μια νοητική επιδημία που έχει διαδοθεί σε όλον τον κόσμο. Πληθώρα από «καλά παιδιά», δηλαδή πολύ αγαπημένα από τους γονείς τους, πολύ χαϊδεμένα, πολύ λατρεμένα, επιτίθενται σε αθώους περαστικούς, χτυπούν και βιάζουν γυναίκες, κλέβουν, πετροβολούν, γυρίζουν σαν συμμορίες κάνοντας παντού ζημιές, δεν σέβονται τους εκπαιδευτικούς και γονείς κλπ.
Οι «Επαναστάτες χωρίς αιτία» είναι το προϊόν της έλλειψης της αληθινής ΑΓΑΠΗΣ.
Όπου υπάρχει αληθινή ΑΓΑΠΗ δεν υπάρχουν «Επαναστάτες χωρίς αιτία». Αν οι γονείς ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ αληθινά τα παιδιά τους θα ήξεραν να τα προσανατολίσουν έξυπνα και τότε δε θα υπήρχαν «Επαναστάτες χωρίς αιτία». Οι επαναστάτες χωρίς αιτία είναι προϊόν κακού προσανατολισμού. Οι γονείς δεν έχουν αρκετή ΑΓΑΠΗ για να αφοσιωθούν και να προσανατολίσουν τα παιδιά τους με σοφία.
Οι μοντέρνοι γονείς σκέπτονται μόνο το χρήμα και να δώσουν στο παιδί τους όλο και περισσότερα, και αυτοκίνητο τελευταίο μοντέλο, και ρούχα τελευταίας μόδας κλπ, αλλά δεν αγαπούν αληθινά, δεν ξέρουν να αγαπήσουν και γι’ αυτό υπάρχουν οι «επαναστάτες χωρίς αιτία».
Η επιπολαιότητα της εποχής αυτής οφείλεται στην έλλειψη πραγματικής αγάπης.
Η μοντέρνα ζωή μοιάζει με ένα ρυάκι ρηχό, χωρίς βάθος.
Στην βαθιά λίμνη της ζωής μπορούν να ζήσουν πολλά πλάσματα, πολλά ψάρια, αλλά η λακούβα με νερό που βρίσκεται στην άκρη του δρόμου γρήγορα στεγνώνει από τις καυτές αχτίδες του ήλιου και τότε το μόνο που μένει είναι η λάσπη, η σαπίλα, η ασκήμια.
Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την ομορφιά της ζωής σε όλο της το μεγαλείο, αν δεν έχουμε μάθει να ΑΓΑΠΑΜΕ. Ο κόσμος μπερδεύει τον σεβασμό και τον φόβο με αυτό που λέγεται ΑΓΑΠΗ. Σεβόμαστε τους ανωτέρους μας και τους φοβόμαστε και τότε πιστεύουμε ότι τους αγαπάμε.
Τα μικρά παιδιά φοβούνται τους γονείς τους και τους δασκάλους τους και τους σέβονται και πιστεύουν ότι τους αγαπούν. Φοβάται το μικρό παιδί το μαστίγιο, τον χάρακα, την κακή βαθμολογία, την επίπληξη στο σπίτι ή στο σχολείο κλπ και τότε πιστεύει ότι αγαπά τον πατέρα του ή τον εκπαιδευτικό αλλά στην πραγματικότητα μόνο τους φοβάται.
Είμαστε εξαρτημένοι από την δουλειά, από το αφεντικό, φοβόμαστε την μιζέρια, να μείνουμε χωρίς δουλειά και τότε πιστεύουμε ότι αγαπάμε το αφεντικό και μέχρι που προασπιζόμαστε τα συμφέροντά του, προσέχουμε την ιδιοκτησία του αλλά αυτό δεν είναι ΑΓΑΠΗ, είναι φόβος.
Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να σκεφτούν για τον εαυτό τους, για τα μυστήριο της ζωής και του θανάτου, φοβούνται να ερευνήσουν, να ψάξουν να κατανοήσουν, να μελετήσουν κλπ και τότε αναφωνούν: Εγώ αγαπώ τον Θεό και αυτό είναι αρκετό.
Πιστεύουν ότι αγαπούν τον ΘΕΟ αλλά στην πραγματικότητα δεν ΑΓΑΠΟΥΝ, φοβούνται.
Σε καιρό πολέμου η σύζυγος αισθάνεται ότι λατρεύει τον σύζυγο περισσότερο από ποτέ και προσμένει με αγωνία το γυρισμό του στο σπίτι, αλλά στην πραγματικότητα δεν τον αγαπά, φοβάται μόνο μήπως μείνει χωρίς σύζυγο, χωρίς προστασία κλπ.
Η ψυχολογική σκλαβιά, η εξάρτηση, το να εξαρτάσαι από κάποιον, δεν είναι ΑΓΑΠΗ. Είναι απλά ΦΟΒΟΣ και αυτό είναι όλο. Το παιδί στις σπουδές του εξαρτάται από τον εκπαιδευτικό και είναι φανερό ότι φοβάται την αποβολή, την κακή βαθμολογία, την παρατήρηση και πολλές φορές νομίζει ότι τον ΑΓΑΠΑ αλλά αυτό που συμβαίνει είναι ότι τον φοβάται.
Όταν η γυναίκα είναι ετοιμόγενη ή σε κίνδυνο να πεθάνει από κάποια αρρώστια, ο άντρας πιστεύει ότι την αγαπά πολύ περισσότερο, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι φοβάται μην την χάσει, εξαρτάται από αυτήν σε πολλά πράγματα, όπως είναι το φαγητό, σεξ, πλύσιμο ρούχων, χάδια κλπ και τρέμει μήπως την χάσει. Αυτό δεν είναι ΑΓΑΠΗ. Όλος ο κόσμος λέει ότι λατρεύει όλον τον κόσμο αλλά δεν είναι έτσι.
Είναι πολύ σπάνιο στην ζωή να βρεις κάποιον που να ξέρει να ΑΓΑΠΑ ΑΛΗΘΙΝΑ.
Αν οι γονείς αγαπούσαν αληθινά τα παιδιά, αν τα παιδιά αγαπούσαν αληθινά τους γονείς τους, αν οι εκπαιδευτικοί αγαπούσαν αληθινά τους μαθητές και μαθήτριες, δεν θα υπήρχαν πόλεμοι. Οι πόλεμοι θα ήταν αδύνατοι εκατό τα εκατό.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει τι είναι η αγάπη και κάθε φόβο, κάθε ψυχολογική σκλαβιά, κάθε πάθος κλπ, τα συγχέουν με αυτό που λέγεται ΑΓΑΠΗ.
Οι άνθρωποι δεν ξέρουν να ΑΓΑΠΟΥΝ, αν οι άνθρωποι ήξεραν να αγαπούν, η ζωή θα ήταν σίγουρα ένας παράδεισος. Οι ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ πιστεύουν ότι αγαπούν και πολλοί θα μπορούσαν να δώσουν ακόμα και όρκο αίματος ότι αγαπούν. Όμως το μόνο που αισθάνονται είναι ΠΑΘΟΣ. Μόλις ικανοποιηθεί το ΠΑΘΟΣ, ο χάρτινος πύργος γκρεμίζεται. Το ΠΑΘΟΣ συνήθως ξεγελά τον ΝΟΥ και την ΚΑΡΔΙΑ. Καθένας που αισθάνεται ΠΑΘΟΣ νομίζει ότι είναι ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ.
Είναι πολύ σπάνιο να βρεις στην ζωή κάποιο ζευγάρι αληθινά ερωτευμένο. Αφθονούν τα ζευγάρια με ΠΑΘΟΣ αλλά είναι δυσκολότατο να συναντήσεις ζευγάρι ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΩΝ.
Όλοι οι καλλιτέχνες τραγουδούν την ΑΓΑΠΗ αλλά δεν ξέρουν τι πράγμα είναι η αγάπη και μπερδεύουν το ΠΑΘΟΣ με την ΑΓΑΠΗ. Αν υπάρχει ένα πράγμα πολύ δύσκολο στην ζωή αυτή, είναι να ΜΗΝ μπερδεύεις το ΠΑΘΟΣ με την ΑΓΑΠΗ.
Το ΠΑΘΟΣ είναι το πιο ηδονιστικό δηλητήριο και το πιο ραφιναρισμένο που μπορεί να αντιλαμβάνεται κανείς, πάντα θριαμβεύει με τίμημα το αίμα. Το ΠΑΘΟΣ είναι ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ εκατό τοις εκατό, το ΠΑΘΟΣ είναι κτηνώδες, αλλά μερικές φορές είναι πολύ ραφιναρισμένο και λεπτό. Πάντα μπερδεύεται με την ΑΓΑΠΗ.
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να διδάξουν στους μαθητές, νέους και δεσποινίδες να ξεχωρίζουν την ΑΓΑΠΗ από το ΠΑΘΟΣ. Μόνο έτσι θα αποφύγουν αργότερα πολλές τραγωδίες στην ζωή. Οι εκπαιδευτικοί είναι υποχρεωμένοι να διαμορφώσουν την υπευθυνότητα των μαθητών και μαθητριών και γι’ αυτό πρέπει να τους προετοιμάσουν σωστά για να μην γίνουν τραγικοί στην ζωή. Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε αυτό που είναι ΑΓΑΠΗ, αυτό που δεν μπορεί να μπερδευτεί με την ζήλεια, τα πάθη, βίες, φοβίες, προσκολλήσεις, ψυχολογικές εξαρτήσεις κλπ. Η ΑΓΑΠΗ δυστυχώς δεν υπάρχει στα ανθρώπινα όντα, αλλά ούτε είναι και κάτι που μπορούμε να ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ, να αγοράσουμε, ούτε να καλλιεργήσουμε σαν λουλούδι στο θερμοκήπιο κλπ. Η ΑΓΑΠΗ πρέπει να ΓΕΝΝΗΘΕΙ μέσα μας και ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ μόνο όταν έχουμε καταλάβει σε βάθος αυτό που είναι το ΜΙΣΟΣ που υπάρχει μέσα μας, αυτό που είναι ΤΡΟΜΟΣ, το ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΠΑΘΟΣ, τον φόβο, την ψυχολογική σκλαβιά, την εξάρτηση κλπ.
Οφείλουμε να καταλάβουμε αυτό που είναι αυτά τα ψυχολογικά ελαττώματα, οφείλουμε να καταλάβουμε πώς διαδικάζονται σε μας όχι μόνο στο διανοητικό επίπεδο της ζωής, αλλά επίσης σε άλλα απόκρυφα και άγνωστα επίπεδα του Υποσυνείδητου. Γίνεται αναγκαίο να ανασύρουμε από τις διάφορες κρυψώνες του νου όλα αυτά τα ελαττώματα. Μόνο έτσι γεννιέται μέσα μας με αυθόρμητο και αγνό τρόπο, αυτό που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ. Είναι αδύνατον να θέλεις να μεταμορφώσεις τον κόσμο χωρίς το κάλεσμα της ΑΓΑΠΗΣ. Μόνο η ΑΓΑΠΗ μπορεί να μεταμορφώσει αληθινά τον κόσμο.

Ο ΝΟΥΣ
Δια μέσου της πείρας έχουμε μπορέσει να αποδείξουμε ότι είναι σημαντικό να καταλάβουμε ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΓΑΠΗ, μέχρι να καταλάβουμε με τρόπο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ το πολύπλοκο πρόβλημα του ΝΟΥ.
Αυτοί που υποθέτουν ότι ο ΝΟΥΣ είναι ο εγκέφαλος, είναι εντελώς λανθασμένοι. Ο ΝΟΥΣ είναι ενεργειακός, λεπτός, μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί από την Ύλη, μπορεί σε ορισμένες καταστάσεις ύπνωσης ή κατά την διάρκεια του φυσιολογικού ύπνου, να μεταφερθεί σε πολύ απομακρυσμένα μέρη για να δει ή να ακούσει αυτό που συμβαίνει σε αυτά τα μέρη.
Στα εργαστήρια παραψυχολογίας γίνονται αξιόλογα πειράματα με πρόσωπα σε κατάσταση ΥΠΝΩΣΗΣ. Πολλά πρόσωπα σε κατάσταση ΥΠΝΩΣΗΣ μπόρεσαν να δώσουν λεπτομερείς πληροφορίες για γεγονότα, πρόσωπα ή καταστάσεις που κατά την διάρκεια της ύπνωσης τους συνέβησαν σε απομακρυσμένα σημεία.
Οι επιστήμονες έχουν κατορθώσει να εξακριβώσουν μετά από αυτά τα πειράματα, την αλήθεια αυτών των πληροφοριών. Μπόρεσαν να αποδείξουν την αλήθεια των γεγονότων, την ακρίβεια των συμβάντων. Με αυτά το εργαστηριακά πειράματα της παραψυχολογίας είναι εντελώς αποδεδειγμένο από την παρατήρηση και την πείρα ότι ο εγκέφαλος δεν είναι ο ΝΟΥΣ.
Πραγματικά και με όλη την αλήθεια μπορούμε να πούμε ότι ο νους μπορεί να ταξιδέψει δια μέσου του χρόνου και της διάστασης, ανεξάρτητα από το μυαλό, για να δει και ακούσει πράγματα που συμβαίνουν σε απόμακρα μέρη.
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ των υπερ-αντιληπτικών αισθήσεων είναι ήδη ΑΠΟΛΥΤΑ αποδεδειγμένη και μόνο ένας τρελός για δέσιμο ή ένας βλάκας θα μπορούσε να αρνηθεί την πραγματικότητα των υπεραντιλήψεων.
Ο εγκέφαλος είναι φτιαγμένος για να επεξεργάζεται την σκέψη αλλά δεν είναι η σκέψη. Ο εγκέφαλος είναι μόνο το εργαλείο του ΝΟΥ, δεν είναι ο νους. Εμείς χρειαζόμαστε να μελετήσουμε σε βάθος τον νου αν θέλουμε αληθινά να γνωρίσουμε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ αυτό που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ. Τα παιδιά και οι νέοι, έχουν ελαστικότερο ευέλικτο, ξύπνιο, άμεσο νου.
Πολλά είναι τα παιδιά και οι νέοι που διασκεδάζουν ρωτώντας τους γονείς τους και δασκάλους γι’ αυτά ή εκείνα τα πράγματα, για τα οποία επιθυμούν να μάθουν κάτι παραπάνω, θέλουν να μάθουν γι’ αυτό ρωτούν, παρατηρούν, βλέπουν ορισμένες λεπτομέρειες που οι ενήλικες περιφρονούν ή δεν συλλαμβάνουν. Έτσι περνούν τα χρόνια, έτσι προχωρεί η ηλικία, ο νους αποκρυσταλλώνεται σιγά-σιγά.
Ο νους των υπερήλικων είναι σταθερός, πετρωμένος και δεν αλλάζει πια ούτε με κανονιές. Οι γέροι είναι πια έτσι και έτσι πεθαίνουν, δεν αλλάζουν, όλα τα βλέπουν από ένα σταθερό σημείο.
Η «αρτηριοσκλήρωση» των γέρων, οι προκαταλήψεις τους, οι μόνιμες ιδέες κλπ, μοιάζουν όλα μαζί ένας ΒΡΑΧΟΣ, μια ΠΕΤΡΑ που δεν αλλάζει με κανέναν τρόπο. Γι’ αυτό λέει η παροιμία: «Ευφυΐα και φιγούρα μέχρι τον τάφο».
Γίνεται ΕΠΕΙΓΟΝ οι εκπαιδευτικοί που είναι επιφορτισμένοι να διαμορφώσουν την ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ των μαθητών και μαθητριών, να μελετούν σε βάθος τον νου, έτσι που να μπορούν να προσανατολίζουν με εξυπνάδα τις νέες γενιές.
Είναι πικρό να κατανοείς σε βάθος πώς δια μέσου του χρόνου απολιθώνεται σιγά-σιγά ο ΝΟΥΣ.
Ο ΝΟΥΣ είναι ο φονιάς του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ, του αληθινού.
Ο ΝΟΥΣ καταστρέφει την ΑΓΑΠΗ. Αυτός που φτάνει στα γεράματα δεν είναι ικανός να ΑΓΑΠΑ γιατί ο νους του είναι γεμάτος από πικρές εμπειρίες, προκαταλήψεις, μόνιμες ιδέες σαν ατσάλινη μύτη κλπ. Υπάρχουν γέροι καλοστεκούμενοι που πιστεύουν ότι είναι ικανοί ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι ότι αυτοί οι γέροι είναι γεμάτοι σεξουαλικά πάθη και μπερδεύουν το ΠΑΘΟΣ με την ΑΓΑΠΗ. Κάθε καλοστεκούμενος γέρος και κάθε καλοστεκούμενη γριά περνάνε από τρομερές λάγνες και παθιασμένες καταστάσεις πριν να πεθάνουν και αυτοί νομίζουν ότι αυτό είναι αγάπη. Η ΑΓΑΠΗ των γέρων είναι αδύνατη γιατί ο νους την καταστρέφει με την «αρτηριοσκλήρωση», τις μόνιμες ιδέες, προκαταλήψεις, ζήλειες, εμπειρίες, αναμνήσεις, σεξουαλικά πάθη κλπ.
Ο ΝΟΥΣ είναι ο χειρότερος εχθρός της ΑΓΑΠΗΣ. Στα υπερ-πολιτισμένα κράτη η ΑΓΑΠΗ δεν υπάρχει πια, γιατί ο νους των ανθρώπων μυρίζει μόνο εργοστάσια, λογαριασμούς τραπεζών, βενζίνη και ζελατίνη. Υπάρχουν πολλοί εγκλωβισμοί για τον ανθρώπινο νου και ο νους του κάθε ατόμου είναι καλά μποτιλιαρισμένος. Μερικοί έχουν τον ΝΟΥ μποτιλιαρισμένο στον αποκρουστικό κομμουνισμό, άλλοι τον έχουν μποτιλιάρει στον ανελέητο καπιταλισμό. Υπάρχουν εκείνοι που έχουν τον ΝΟΥ ΜΠΟΤΙΛΙΑΡΙΣΜΕΝΟ στην ζήλεια, στο μίσος, στην επιθυμία να γίνουν πλούσιοι, στην καλή κοινωνική θέση, στην απαισιοδοξία, στην προσκόλληση σε καθορισμένα πρόσωπα στην προσκόλληση στις δικές τους συμφορές, στα οικογενειακά τους προβλήματα κλπ.
Τους ανθρώπους τους ευχαριστεί να μποτιλιάρουν τον νου. Είναι ΣΠΑΝΙΟΙ αυτοί που αποφασίζουν να κομματιάσουν το μπουκάλι.
Χρειαζόμαστε να ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΜΕ τον νου, αλλά τους ανθρώπους τους ευχαριστεί η σκλαβιά, είναι σπάνιο να συναντήσεις στην ζωή κάποιον που να μην έχει τον νου καλά μποτιλιαρισμένο.
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να διδάξουν στους μαθητές και μαθήτριες όλα αυτά τα πράγματα. Πρέπει να διδάξουν στις νέες γενεές να ερευνούν τον ίδιο τους τον νου, να τον παρατηρούν, να τον κατανοούν. Μόνο έτσι, μέσω της σε βάθος ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ, θα μπορέσουμε να αποφύγουμε την αποκρυστάλλωση, το πάγωμα, το μποτιλιάρισμα των ανθρώπων.
Το μόνο που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο είναι αυτό που λέγεται ΑΓΑΠΗ, αλλά ο νους καταστρέφει την ΑΓΑΠΗ.
Χρειαζόμαστε να ΜΕΛΕΤΗΣΟΥΜΕ τον νου μας, να τον παρατηρήσουμε, να τον ερευνήσουμε σε βάθος, να τον καταλάβουμε αληθινά. Μόνο έτσι, μόνο αν γίνουμε κύριοι του εαυτού μας, του ίδιου μας του νου, θα σκοτώσουμε τον δολοφόνο της ΑΓΑΠΗΣ και θα γίνουμε αληθινά ευτυχισμένοι,
Εκείνοι που ζουν ονειρευόμενοι την ΑΓΑΠΗ, εκείνοι που ζουν κάνοντας σχέδια για την ΑΓΑΠΗ, εκείνοι που θέλουν η ΑΓΑΠΗ να λειτουργήσει συμφώνως με το γούστα τους, τα σχέδια και τις φαντασίες τους, κανόνες και προκαταλήψεις, αναμνήσεις και εμπειρίες κλπ, ποτέ δεν θα μπορέσουν να μάθουν πραγματικά το τι είναι αγάπη, εκ των πραγμάτων αυτοί έχουν γίνει εχθροί της ΑΓΑΠΗΣ.
Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε με τρόπο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ποιες είναι οι διαδικασίες του νου σε κατάσταση συσσώρευσης εμπειριών.
Οι εκπαιδευτικοί μαλώνουν πολλές φορές δίκαια αλλά μερικές φορές ηλίθια και χωρίς αληθινό λόγο, χωρίς να καταλάβουν ότι κάθε άδικο μάλωμα μένει αποθηκευμένο στο νου των σπουδαστών, το αποτέλεσμα παρόμοιας λαθεμένης τακτικής συνήθως είναι το χάσιμο της ΑΓΑΠΗΣ για τον εκπαιδευτικό.
Ο ΝΟΥΣ καταστρέφει την ΑΓΑΠΗ και αυτό είναι κάτι που οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, των λυκείων και πανεπιστημίων δεν πρέπει να ξεχνούν ποτέ.
Είναι ανάγκη να καταλάβουμε σε βάθος όλες αυτές τις διαδικασίες του νου που σκοτώνουν την ομορφιά της ΑΓΑΠΗΣ.
ΔΕΝ αρκεί να είσαι πατέρας ή μητέρα οικογένειας, πρέπει να ξέρεις να ΑΓΑΠΑΣ. Οι πατέρες και μητέρες της οικογένειας πιστεύουν ότι αγαπούν τους γιους τους και τις κόρες τους γιατί τους έχουν, γιατί είναι δικοί τους, γιατί τους κατέχουν, όπως κάποιος έχει ένα ποδήλατο, ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι.
Αυτή η αίσθηση ιδιοκτησίας, εξάρτησης, συνήθως συγχέεται με την ΑΓΑΠΗ, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι ΑΓΑΠΗ.
Οι εκπαιδευτικοί του δεύτερου μας σπιτικού που είναι το σχολείο, πιστεύουν ότι αγαπούν τους μαθητές τους, τις μαθήτριες, γιατί τους ανήκουν σαν τέτοιοι, γιατί τους κατέχουν, αλλά αυτό δεν είναι ΑΓΑΠΗ. Το αίσθημα κυριότητας ή εξάρτησης δεν είναι ΑΓΑΠΗ.
Ο ΝΟΥΣ καταστρέφει την ΑΓΑΠΗ και μόνο κατανοώντας όλες τις λανθασμένες διεργασίες του νου, τον παράλογο τρόπο σκέψης μας, τις κακές μας συνήθειες, το μηχανικά μας έθιμα, μηχανικότητες, τον λανθασμένο τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα κλπ, μπορούμε να φτάσουμε στο να βιώσουμε, στο να πειραματιζόμαστε αληθινά αυτό που δεν ανήκει στον χρόνο, αυτό που λέγεται ΑΓΑΠΗ.
Αυτοί που θέλουν η ΑΓΑΠΗ να γίνει ένα εξάρτημα της ρουτινιάρικης μηχανής τους, αυτοί που θέλουν την ΑΓΑΠΗ να κυλά στις λανθασμένες γραμμές των δικών τους προκαταλήψεων, ορέξεων, φόβων, εμπειριών της ζωής, εγωιστικού τρόπου να βλέπεις τα πράγματα, λανθασμένου τρόπου σκέψης κλπ, σκοτώνουν εκ των πραγμάτων την ΑΓΑΠΗ γιατί αυτή ποτέ δεν υποτάσσεται.
Αυτοί που θέλουν την ΑΓΑΠΗ να λειτουργεί σαν ΕΓΩ ΘΕΛΩ, σαν ΕΓΩ ΕΠΙΘΥΜΩ, σαν ΕΓΩ ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ, χάνουν την ΑΓΑΠΗ γιατί ο ΕΡΩΣ, ο ΘΕΟΣ της ΑΓΑΠΗΣ, δεν είναι διατεθειμένος ποτέ να αφεθεί σκλάβος του ΕΓΩ.
Πρέπει να σκοτώσουμε το ΕΓΩ, το «ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ», το «Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ», για να μην χάσουμε το μωρό της ΑΓΑΠΗΣ.
Το ΕΓΩ είναι ένας σωρός από αναμνήσεις, ορέξεις, φοβίες, μίση, πάθη, εμπειρίες, εγωισμούς, ζήλειες, απληστίες, λαγνείες κλπ. Μόνο κατανοώντας κάθε ελάττωμα χωριστά, μόνο μελετώντας το, παρατηρώντας το κατευθείαν όχι μόνο στον διανοητικό τομέα, αλλά επίσης σε όλα το υποσυνείδητο επίπεδα του νου, αρχίζει να εξαφανίζεται κάθε ελάττωμα, αρχίζουμε να πεθαίνουμε από στιγμή σε στιγμή. Έτσι και μόνο έτσι κατορθώνουμε την αποσύνθεση του ΕΓΩ.
Αυτοί που θέλουν να μποτιλιάρουν την ΑΓΑΠΗ μέσα στην τρομερή μπουκάλα του εγώ, χάνουν την ΑΓΑΠΗ, μένουν χωρίς αυτήν, γιατί η ΑΓΑΠΗ δεν μπορεί ποτέ να μποτιλιαριστεί.
Δυστυχώς οι άνθρωποι θέλουν η ΑΓΑΠΗ να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις δικές τους συνήθειες, επιθυμίες, έθιμα κλπ. Οι άνθρωποι θέλουν η ΑΓΑΠΗ να υποταγεί στο ΕΓΩ και αυτό είναι εντελώς αδύνατο γιατί η ΑΓΑΠΗ δεν υπακούει στο ΕΓΩ.
Τα ζευγάρια των ερωτευμένων (ή καλύτερα παθιασμένων) υποθέτουν ότι η ΑΓΑΠΗ πρέπει να προχωρά πιστά στις γραμμές των δικών τους επιθυμιών, ορέξεων, λαθών κλπ, και σε αυτό κάνουν μεγάλο λάθος. «Ας μιλήσουμε για τους δυο μας!» λένε οι ερωτευμένοι ή παθιασμένοι σεξουαλικά, που αφθονούν σε αυτόν τον κόσμο, και μετά αρχίζουν τις συζητήσεις, τα σχέδια, τα όνειρα, και τους αναστεναγμούς. Καθένας λέει κάτι, εκθέτει τα σχέδια του, τις επιθυμίες του, τον τρόπο να βλέπει τα πράγματα της ζωής και θέλει την ΑΓΑΠΗ να κινείται σαν μηχανή σιδηροδρόμου στις σιδερένιες γραμμές που χάραξε ο νους.
Πόσο λάθος κάνουν αυτοί οι ερωτευμένοι ή παθιασμένοι! Πόσο μακριά βρίσκονται από την πραγματικότητα!
Η ΑΓΑΠΗ δεν υπακούει στο ΕΓΩ, και όταν οι σύζυγοι θελήσουν να την αλυσοδέσουν και να την υποτάξουν, φεύγει αφήνοντας το ζευγάρι δυστυχισμένο.
Ο ΝΟΥΣ έχει την κακή ιδέα να συγκρίνει. Ο άνθρωπος συγκρίνει μια αρραβωνιαστικιά με μια άλλη. Η γυναίκα συγκρίνει τον άνδρα της με έναν άλλον. Ο εκπαιδευτικός συγκρίνει έναν μαθητή με άλλον, μια μαθήτρια με άλλη, σαν να μην άξιζαν όλοι οι μαθητές την ίδια εκτίμηση. Στην πραγματικότητα κάθε σύγκριση είναι ΑΠΕΧΘΗΣ.
Αυτός που θαυμάζει μια ωραία δύση του ήλιου, και την συγκρίνει με άλλη, δεν ξέρει πραγματικά να κατανοήσει την ομορφιά που έχει μπροστά στα μάτια του.
Αυτός που θαυμάζει ένα ωραίο βουνό και το συγκρίνει με ένα άλλο που είδε χθες, δεν καταλαβαίνει πραγματικά την ομορφιά του βουνού που έχει μπροστά στα μάτια του.
Όπου υπάρχει ΣΥΓΚΡΙΣΗ δεν υπάρχει ΑΓΑΠΗ ΑΛΗΘΙΝΗ. Ο πατέρας και η μητέρα που αγαπούν πραγματικά τα παιδιά τους, ποτέ δεν τα συγκρίνουν με κανένα, τα αγαπούν και αυτό είναι όλο.
Ο σύζυγος που πραγματικά αγαπά την σύζυγο του ποτέ δεν διαπράττει το λάθος να την συγκρίνει με καμμία, την αγαπά κι αυτό είναι όλο. Οι εκπαιδευτικοί που αγαπούν τους μαθητές και μαθήτριες τους ποτέ δεν τους διακρίνουν ποτέ δεν τους συγκρίνουν μεταξύ τους, τους αγαπούν αληθινά και αυτό είναι όλο.
Ο νους διαιρεμένος από τις συγκρίσεις, ο νους σκλάβος του ΔΥΑΔΙΣΜΟΥ καταστρέφει την ΑΓΑΠΗ.
Ο νους διαιρεμένος από την μάχη των αντιθέτων δεν είναι σε θέση να καταλάβει το καινούργιο, απολιθώνεται, παγώνει. Ο ΝΟΥΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ ΒΑΘΗ, περιοχές, υποσυνείδητα πεδία, κρυψώνες, αλλά το καλύτερο είναι η ΟΥΣΙΑ, η Συνείδηση και βρίσκεται στο Κέντρο.
Όταν ο ΔΥΑΔΙΣΜΟΣ τελειώσει, όταν ο νους γίνεται ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ, ΗΡΕΜΟΣ, ΓΑΛΗΝΙΟΣ, ΗΣΥΧΟΣ, ΒΑΘΥΣ, όταν δεν συγκρίνει πια, τότε ξυπνά η ΟΥΣΙΑ, η Συνείδηση και αυτό πρέπει να είναι το αληθινό αντικείμενο της ΒΑΣΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ. Ας ξεχωρίσουμε το τι είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ και ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ. Στο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ υπάρχει ξύπνια συνείδηση. Στο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ υπάρχει κοιμισμένη συνείδηση, Υποσυνείδηση. Μόνο η Αντικειμενική Συνείδηση μπορεί να απολαμβάνει την Αντικειμενική ΓΝΩΣΗ.
Η διανοητική πληροφόρηση, που σήμερα παίρνουν οι μαθητές και μαθήτριες όλων των σχολείων, λυκείων και πανεπιστημίων, είναι ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ εκατό τοις εκατό.
Η Αντικειμενική ΓΝΩΣΗ δεν μπορεί να αποκτηθεί χωρίς Αντικειμενική Συνείδηση.
Οι μαθητές και μαθήτριες πρέπει να φτάσουν πρώτα στην Αυτο-Συνείδηση και μετά στην Αντικειμενική Συνείδηση. Μόνο από τον ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ μπορούμε να φτάσουμε στην Αντικειμενική Συνείδηση και στην Αντικειμενική ΓΝΩΣΗ.
Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε το ΠΟΛΥΠΛΟΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ του ΝΟΥ αν στ’ αλήθεια θέλουμε να διασχίσουμε τον ΔΡΟΜΟ της ΑΓΑΠΗΣ

ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣ
Υπάρχουν στον κόσμο πολλοί ομιλητές που καταπλήσσουν με την γλαφυρότητά τους, όμως είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν ν’ ακούνε.
Το να ξέρεις να ακούς είναι δύσκολο πολύ, λίγοι είναι στ’ αλήθεια οι άνθρωποι που ξέρουν αληθινά να ακούνε.
Όταν μιλά ο εκπαιδευτικός, ο ομιλητής, το ακροατήριο φαίνεται ότι είναι πολύ προσεκτικό, σαν να παρακολουθεί λεπτομερώς κάθε λέξη του ομιλητή, όλοι δίνουν την εντύπωση ότι ακούν, ότι βρίσκονται σε κατάσταση εγρήγορσης, όμως στο ψυχολογικό βάθος κάθε ατόμου υπάρχει ένας γραμματέας που μεταφράζει κάθε λέξη του ομιλητή.
Αυτός ο γραμματέας είναι το ΕΓΩ, ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ. Η δουλειά του παραπάνω γραμματέα συνίσταται στο να κακοερμηνεύει και να κακομεταφράζει τα λόγια του ομιλητή.
ΤΟ ΕΓΩ μεταφράζει σύμφωνα με τις προκαταλήψεις του, προ-αντιλήψεις, φόβους, υπερηφάνειες, επιθυμίες, ιδέες, αναμνήσεις κλπ. Οι μαθητές στο σχολείο, οι μαθήτριες, το σύνολο που αθροιστικά αποτελεί το ακροατήριο που ακούει, στην πραγματικότητα δεν ακούν τον ομιλητή, ακούν τον εαυτό τους, ακούν το ίδιο το δικό τους ΕΓΩ, το αγαπημένο Μακιαβελικό τους ΕΓΩ, που δεν είναι διατεθειμένο να δεχθεί το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, το ΑΛΗΘΙΝΟ, το ΟΥΣΙΩΔΕΣ. Μόνο σε κατάσταση εγρήγορσης, ανοικτός στο καινούργιο, με ΝΟΥ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ, ελεύθερο από το βάρος του παρελθόντος, σε κατάσταση πλήρους ΑΝΤΙΛΗΠΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, μπορούμε να ακούσουμε πραγματικά χωρίς την επέμβαση αυτού του κάκιστου γραμματέα της κακιάς ώρας που λέγεται ΕΓΩ, ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ.
Όταν ο νους είναι εξαρτημένος από την μνήμη, επαναλαμβάνει μόνο αυτό που έχει αποθηκευμένο. Ο νους εξαρτημένος από τις εμπειρίες τόσων και τόσων χθες μπορεί να δει το παρόν μόνο μέσα από τα θολά γυαλιά του παρελθόντος.
ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ, αν θέλουμε να μάθουμε να ακούμε για να ανακαλύψουμε το καινούργιο, πρέπει να ζήσουμε σύμφωνα με την φιλοσοφία της στιγμής.
Είναι επείγον να ζήσουμε στιγμή προς στιγμή χωρίς τις έγνοιες του παρελθόντος και χωρίς τα σχέδια του μέλλοντος.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι το άγνωστο από στιγμή σε στιγμή, ο νους μας πρέπει να είναι πάντα σε συναγερμό, σε πλήρη προσοχή, ελεύθερος από προκαταλήψεις, και προ-αντιλήψεις, έτσι ώστε να είναι πάντα δεκτικός.
Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου πρέπει να διδάξουν στους μαθητές τους και μαθήτριες την βαθιά έννοια που περιλαμβάνει αυτό το να ξέρεις να ακούς.
Είναι αναγκαίο να μάθουμε να ζούμε με σοφία, να επαναβεβαιώσουμε τις αισθήσεις μας, να ραφινάρουμε την συμπεριφορά μας, τις σκέψεις μας, το συναισθήματα μας.
Δεν χρησιμεύει σε τίποτα το να έχουμε μια μεγάλη ακαδημαϊκή μόρφωση, αν δεν ξέρουμε να ακούμε, αν δεν είμαστε ικανοί να ανακαλύπτουμε το καινούργιο από στιγμή σε στιγμή.
Χρειαζόμαστε να ραφινάρουμε την προσοχή μας, να εξευγενίσουμε τα ήθη μας, να ραφινάρουμε το πρόσωπα μας, τα πράγματα κλπ.
Είναι αδύνατον να είμαστε αληθινά εκλεπτισμένοι όταν δεν ξέρουμε να ακούμε.
Ο χοντροκομμένος, βαρύς, σκουριασμένος, διεστραμμένος νους ποτέ δεν ξέρει να ακούει, ποτέ δεν ξέρει να ανακαλύπτει το καινούργιο, αυτός ο νους μόνο καταλαβαίνει, μόνο αντιλαμβάνεται με λαθεμένο τρόπο τις παράλογες μεταφράσεις αυτού του σατανικού γραμματέα που ονομάζεται ΕΓΩ, ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ.
Το να είσαι εκλεπτισμένος είναι κάτι το δύσκολο και απαιτεί μεγάλη προσοχή. Μπορεί κάποιος να είναι πολύ εκλεπτυσμένος στην μόδα, ρούχα, κουστούμια, κήπους, αυτοκίνητα, φιλίες και εντούτοις να εξακολουθεί στο εσωτερικό να είναι χοντροκομμένος, αγενής και βαρύς.
Αυτός που ξέρει να ζει την κάθε στιγμή, προχωρεί πραγματικά από το δρόμο του αληθινού εξευγενισμού.
Αυτός που έχει νου δεκτικό, αυθόρμητο, ολοκληρωμένο, ξύπνιο, περπατά στο μονοπάτι του αυθεντικού εξευγενισμού.
Αυτός πού είναι ανοιχτός σε κάθε τι το καινούργιο, εγκαταλείποντας το βάρος του παρελθόντος, τις προκαταλήψεις, τις αντιζηλίες, φανατισμούς κλπ, προχωρεί θριαμβευτικά από τον γνήσιο δρόμο του εξευγενισμού.
Ο διεστραμμένος νους ζει μποτιλιαρισμένος στο παρελθόν, στις προκαταλήψεις, υπερηφάνειες, εγωισμούς προλήψεις κλπ.
Ο διεστραμμένος νους δεν ξέρει να δει το καινούργιο, δεν ξέρει να ακούει, είναι εξαρτημένος από την ΑΥΤΟΑΓΑΠΗ.
Οι φανατικοί του Μαρξισμού-Λενινισμού δεν δέχονται το καινούργιο. Δεν δέχονται από εγωισμό την Τέταρτη Χαρακτηριστική όλων των πραγμάτων, την τέταρτη ΔΙΑΣΤΑΣΗ. Αγαπούν υπερβολικά τον εαυτό τους, στηρίζονται στις δικές τους παράλογες υλιστικές θεωρίες, και όταν τους τοποθετήσουμε στο πεδίο των συγκεκριμένων γεγονότων, όταν τους αποδεικνύουμε το παράλογο των σοφισμάτων τους, σηκώνουν το αριστερό τους μπράτσο, κοιτάζουν τους δείκτες του ρολογιού τους, λένε μια δικαιολογία και φεύγουν.
Αυτοί έχουν νου διεστραμμένο, αρτηριοσκληρωτικό, δεν ξέρουν να ακούνε, δεν ξέρουν να ανακαλύψουν το καινούργιο, δεν δέχονται την πραγματικότητα γιατί είναι μποτιλιαρισμένοι στην ΑΓΑΠΗ του ΕΑΥΤΟΥ τους. Οι νόες που αγαπούν υπερβολικά τον εαυτό τους είναι νόες που δεν ξέρουν από ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥΣ ΕΚΛΕΠΤΙΣΜΟΥΣ, χοντροκομμένοι νόες, βαρείς που το μόνο που ακούν είναι το αγαπημένο τους ΕΓΩ.
Η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ διδάσκει να ακούς, διδάσκει να ζεις με σοφία,
Οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, λυκείων, πανεπιστημίων, πρέπει να διδάξουν στους μαθητές και μαθήτριες τον δρόμο του αληθινού ζωτικού εξευγενισμού.
Δεν χρησιμεύει σε τίποτα το να παραμείνουμε δέκα και δεκαπέντε χρόνια μέσα στο σχολείο, το λύκειο ή το πανεπιστήμιο, αν βγαίνοντας είμαστε εσωτερικά αληθινά γουρούνια στις σκέψεις μας, ιδέες, αισθήματα και συνήθειες.
Χρειάζεται η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ με μορφή επείγουσα γιατί οι νέες γενιές σημαίνουν την απαρχή μιας καινούργιας εποχής. Έχει φτάσει η ώρα της ΑΛΗΘΙΝΗΣ Επανάστασης, έχει φτάσει η στιγμή της ΒΑΣΙΚΗΣ Επανάστασης.
Το παρελθόν είναι παρελθόν και έδωσε πια τους καρπούς του. Χρειαζόμαστε να καταλάβουμε το βαθύ νόημα της στιγμής που ζούμε.

ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ
Η ΣΟΦΙΑ και η ΑΓΑΠΗ είναι οι δύο κολώνες που στηρίζουν κάθε αληθινό πολιτισμό.
Στον ένα δίσκο της ζυγαριάς της δικαιοσύνης θα πρέπει να βάλουμε την ΣΟΦΙΑ, στον άλλο δίσκο πρέπει να βάλουμε την ΑΓΑΠΗ.
Η ΣΟΦΙΑ και η ΑΓΑΠΗ πρέπει να ισορροπούν αμοιβαία. Η Σοφία χωρίς Αγάπη είναι ένα καταστροφικό στοιχείο. Η Αγάπη χωρίς Σοφία μπορεί να μας οδηγήσει στο λάθος, «Η αγάπη είναι νόμος αλλά συνειδητή αγάπη».
Είναι αναγκαίο να μελετήσουμε πολύ και να αποκτήσουμε γνώσεις αλλά είναι επίσης ΕΠΕΙΓΟΝ να αναπτύξουμε μέσα μας το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ.
Η γνώση χωρίς το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ σωστά αναπτυγμένο σε αρμονική μορφή μέσα μας έρχεται να είναι η αιτία αυτού που ονομάζεται απατεωνιά.
Το ΕΙΝΑΙ σωστά αναπτυγμένο μέσα μας αλλά χωρίς διανοητικές γνώσεις κανενός είδους παράγει ανόητους Αγίους. Ένας Ανόητος Άγιος κατέχει το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ πολύ ανεπτυγμένο, αλλά επειδή δεν έχει διανοητικές γνώσεις, δεν μπορεί να κάνει τίποτα γιατί δεν ξέρει πώς να το κάνει.
Ο Ανόητος ΑΓΙΟΣ έχει την δύναμη να κάνει αλλά δεν μπορεί να κάνει γιατί δεν ξέρει πώς να κάνει.
Η διανοητική γνώση, χωρίς το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ σωστά αναπτυγμένο, παράγει διανοητική σύγχυση, διαφθορά, υπερηφάνεια κλπ.
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο χιλιάδες επιστήμονες αποστερημένοι από κάθε πνευματικό στοιχείο στο όνομα της επιστήμης και της ανθρωπότητας, διέπραξαν τρομακτικά εγκλήματα με την πρόθεση να κάνουν επιστημονικά πειράματα.
Χρειαζόμαστε να σχηματίσουμε μια ισχυρή νοητική μόρφωση αλλά τρομακτικά ισορροπημένη με την αληθινή συνειδητή πνευματικότητα. Χρειαζόμαστε μια ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ και μια ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ αν στ΄αλήθεια θέλουμε να διαλύσουμε το ΕΓΩ για να αναπτύξουμε το γνήσιο πνευματικό ΕΙΝΑΙ μέσα μας. Είναι λυπηρό ότι λόγω έλλειψης αγάπης οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟ με καταστρεπτικό τρόπο.
Οι μαθητές και μαθήτριες χρειάζονται να σπουδάσουν επιστήμες, ιστορία, μαθηματικά κλπ. Χρειάζεται να αποκτήσουμε γνώσεις της κλίσης μας, με σκοπό να γίνουμε χρήσιμοι στον πλησίον μας. Το να μελετήσουμε είναι αναγκαίο. Είναι απαραίτητη η συσσώρευση βασικών γνώσεων, αλλά ο φόβος δεν είναι απαραίτητος. Πολλοί άνθρωποι συσσωρεύουν γνώσεις από φόβο, φοβούνται την ζωή, τον θάνατο, την πείνα, την μιζέρια, το τι θα πουν κλπ και για τον λόγο αυτόν μελετούν.
Πρέπει να σπουδάζουμε από Αγάπη προς τους πλησίον μας με την επιθυμία να τους εξυπηρετήσουμε καλύτερα, αλλά ποτέ δεν πρέπει να σπουδάζουμε από φόβο.
Στην πράξη της ζωής έχουμε μπορέσει να αποδείξουμε ότι όλοι εκείνοι οι σπουδαστές που σπουδάζουν από φόβο, αργά ή γρήγορα μετατρέπονται σε απατεώνες.
Χρειαζόμαστε να γίνουμε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας για να αυτοπαρατηρούμαστε και να ανακαλύψουμε σε μας τους ίδιους όλες τις διαδικασίες του φόβου.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ στην ζωή ότι ο φόβος έχει πολλά πρόσωπα. Μερικές φορές ο φόβος μπερδεύεται με το θάρρος.
Οι στρατιώτες στο πεδίο της μάχης φαίνονται πολύ θαρραλέοι, αλλά στην πραγματικότητα κινούνται και παλεύουν από φόβο. Ο αυτόχειρας επίσης φαίνεται από πρώτη όψη πολύ θαρραλέος αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας άνανδρος που φοβάται την ζωή.
Κάθε απατεώνας στην ζωή είναι φαινομενικά πολύ θαρραλέος αλλά κατά βάθος είναι ένας δειλός. Οι απατεώνες συνηθίζουν να χρησιμοποιούν το επάγγελμα και την δύναμη με καταστροφικό τρόπο όταν φοβούνται. Παράδειγμα; Ο Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα.
Εμείς ποτέ δεν καταφερόμαστε ενάντια στην πείρα της πρακτικής ζωής ούτε ενάντια στην καλλιέργεια του διανοητικού, αλλά καταδικάζουμε την έλλειψη της ΑΓΑΠΗΣ.
Η γνώση και η εμπειρία της ζωής γίνονται καταστρεπτικές όταν λείπει η ΑΓΑΠΗ.
Το ΕΓΩ συνηθίζει να αιχμαλωτίζει τις εμπειρίες και τις διανοητικές γνώσεις όταν υπάρχει έλλειψη αυτού πού λέγεται ΑΓΑΠΗ. Το ΕΓΩ κάνει κατάχρηση των εμπειριών και του διανοητικού όταν τα χρησιμοποιεί για να ενδυναμωθεί.
Όταν διαλυθεί το ΕΓΩ, ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, οι εμπειρίες και το διανοητικό μένουν στα χέρια του εσωτερικού μας ΕΙΝΑΙ και κάθε κατάχρηση γίνεται τότε αδύνατη.
Κάθε σπουδαστής πρέπει να προσανατολιστεί προς τον δρόμο της κλίσης του και να μελετήσει πολύ σε βάθος όλες τις θεωρίες που σχετίζονται με την κλίση του.
Οι σπουδές, το διανοητικό, δεν βλάπτουν κανέναν, όμως δεν πρέπει να κάνουμε κατάχρηση του διανοητικού. Χρειαζόμαστε να μελετάμε για να μην καταχρώμαστε του νου. Καταχράται του νου εκείνος που θέλει να μελετήσει τις θεωρίες διαφορετικών κλίσεων, αυτός που θέλει να βλάψει άλλους με το διανοητικό, αυτός που εφαρμόζει βία επάνω στον ξένο νου κλπ.
Είναι αναγκαίο να μελετήσουμε τα επαγγελματικά και πνευματικά μαθήματα, για να έχουμε έναν ισορροπημένο νου. Είναι επείγον να φτάσουμε στην διανοητική και πνευματική σύνθεση, εάν πραγματικά θέλουμε να έχουμε έναν ισορροπημένο νου.
Οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, λυκείων, πανεπιστημίων κλπ, πρέπει να μελετήσουν σε βάθος την επαναστατική μας ψυχολογία αν στ’ αλήθεια θέλουν να οδηγήσουν τους μαθητές τους στον δρόμο της ΘΕΜΕΛΙΩΔΟΥΣ Επανάστασης.
Είναι αναγκαίο για τους σπουδαστές να αποκτήσουν το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ, να αναπτύξουν μέσα τους το ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΙΝΑΙ, ώστε να βγουν από το σχολείο άτομα υπεύθυνα και όχι ηλίθιοι απατεώνες.
Σε τίποτα δεν χρησιμεύει η Σοφία χωρίς Αγάπη. Το διανοητικό χωρίς Αγάπη παράγει μόνο απατεώνες.
Η Σοφία στον εαυτό της είναι Ατομική Ουσία, Ατομικό Κεφάλαιο που πρέπει να το διαχειρίζονται άτομα γεμάτα από αληθινή ΑΓΑΠΗ.

ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ
Είναι αναγκαίο να αγαπάς και να αγαπιέσαι, αλλά για δυστυχία του κόσμου οι άνθρωποι ούτε αγαπούν ούτε αγαπιούνται. Αυτό που λέγεται αγάπη είναι κάτι το άγνωστο για τους ανθρώπους και το μπερδεύουν εύκολα με το πάθος και με τον φόβο.
Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, οι πόλεμοι θα ήταν εντελώς αδύνατοι επάνω στην γη.
Πολλοί γάμοι που θα μπορούσαν να είναι αληθινά ευτυχισμένοι, δυστυχώς δεν είναι λόγω των παλιών μνησικακιών συσσωρευμένων στην μνήμη.
Αν οι σύζυγοι είχαν γενναιοδωρία, θα ξεχνούσαν το πονεμένο παρελθόν και θα ζούσαν με πληρότητα, γεμάτοι αληθινή ευτυχία. Ο νους σκοτώνει την αγάπη, την καταστρέφει. Οι εμπειρίες, οι παλιές δυσαρέσκειες, οι παλιές ζήλειες, όλα αυτά συγκεντρωμένα στην μνήμη, καταστρέφουν την αγάπη.
Πολλές σύζυγοι μνησίκακες θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένες αν είχαν αρκετή γενναιοδωρία για να ξεχάσουν το παρελθόν και να ζήσουν το παρόν λατρεύοντας τον σύζυγο.
Πολλοί σύζυγοι θα μπορούσαν να είναι αληθινά ευτυχείς με τις συζύγους τους αν είχαν αρκετή γενναιοδωρία, για να συγχωρήσουν παλιά σφάλματα και να ρίξουν στην λήθη καυγάδες και μίση συγκεντρωμένα στην μνήμη.
Είναι αναγκαίο, είναι επείγον να καταλάβουν τα αντρόγυνα την βαθειά σημασία της στιγμής.
Άνδρες και γυναίκες πρέπει να αισθάνονται πάντα σαν νιόπαντροι, ξεχνώντας το παρελθόν και ζώντας χαρούμενα στο παρόν.
Η αγάπη και οι μνησικακίες είναι ασυμβίβαστες ατομικές ουσίες. Στην ανάπη δεν μπορεί να υπάρξει μνησικακία καμμιάς μορφής. Η αγάπη είναι αιώνιο συγνώμη.
Υπάρχει αγάπη σε εκείνους που αισθάνονται αληθινή στενοχώρια για τα παθήματα των φίλων και εχθρών τους. Υπάρχει αληθινή αγάπη σε εκείνον που με όλη του την καρδιά εργάζεται για το καλό των ταπεινών, των φτωχών, αυτών που έχουν ανάγκη. Υπάρχει αγάπη σε εκείνον που με τρόπο αυθόρμητο και φυσικό αισθάνεται συμπάθεια για τον αγρότη που ποτίζει την γη με τον ιδρώτα του, για τον χωρικό που υποφέρει, για τον ζητιάνο που ζητά μια δεκάρα, και για τον ταπεινό σκύλο που με αγωνία και άρρωστος πεθαίνει από πείνα στην άκρη του δρόμου.
Όταν με όλη μας την καρδιά βοηθάμε κάποιον, όταν με τρόπο αυθόρμητο και φυσικό, φροντίζουμε το δέντρο και ποτίζουμε τα λουλούδια του κήπου χωρίς κανένας να το απαιτήσει, υπάρχει αυθεντική γενναιοδωρία, αληθινή συμπάθεια, αληθινή αγάπη. δυστυχώς για τον κόσμο, οι άνθρωποι δεν έχουν αληθινή γενναιοδωρία. Οι άνθρωποι νοιάζονται μόνο για το δικό τους εγωιστικό όφελος, επιθυμίες, επιτυχίες, γνωριμίες, παθήματα, ευχαριστήσεις κλπ.
Στον κόσμο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι έχουν μόνο πλαστή γενναιοδωρία. Υπάρχει ψεύτικη γενναιοδωρία στον έξυπνο πολιτικό, στον υποψήφιο «αλεπού» που σκορπά χρήματα με την εγωιστική πρόθεση να αποκτήσει δύναμη, κύρος, θέση, πλούτη κλπ. Δεν πρέπει να μπερδεύουμε την γάτα με τον λαγό.
Η αληθινή γενναιοδωρία είναι απόλυτα αφιλοκερδής, αλλά μπορεί εύκολα να μπερδευτεί με την ψεύτικη γενναιοδωρία των «αλεπούδων» της πολιτικής, των πονηρών του καπιταλισμού, των σάτυρων που άπληστα επιθυμούν μια γυναίκα κλπ.
Πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι από την καρδιά. Η αληθινή γενναιοδωρία δεν είναι από το νου• η αυθεντική γενναιοδωρία είναι το άρωμα της καρδιάς.
Εάν οι άνθρωποι είχαν γενναιοδωρία θα ξεχνούσαν όλες τις μνησικακίες που συγκεντρώνονται στην μνήμη, όλες τις οδυνηρές εμπειρίες των πολλών χθες και θα μάθαιναν να ζουν κάθε στιγμή πάντα ευτυχισμένοι, πάντα γενναιόδωροι, γεμάτοι αληθινή ειλικρίνεια.
Δυστυχώς το ΕΓΩ είναι ανάμνηση και ζει στο παρελθόν, θέλει πάντα να γυρίζει στο παρελθόν. Το παρελθόν σκοτώνει τους ανθρώπους, καταστρέφει την ευτυχία, σκοτώνει την αγάπη.
Ο νους που είναι μποτιλιαρισμένος στο παρελθόν ποτέ δεν μπορεί να καταλάβει με ολοκληρωτική μορφή την βαθειά σημασία της στιγμής που ζούμε.
Είναι πολλοί αυτοί που μας γράφουν ζητώντας παρηγοριά, ζητώντας ένα πολύτιμο βάλσαμο για να γιατρέψουν μια πονεμένη καρδιά, όμως είναι λίγοι εκείνοι που νοιάζονται για να παρηγορήσουν τον απελπισμένο.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που μας γράφουν για να μας διηγηθούν την μίζερη κατάσταση στην οποία ζούνε, αλλά είναι σπάνιοι εκείνοι που κόβουν το μοναδικό ψωμί που θα τους θρέψει για να το μοιραστούν με τους άλλους που έχουν ανάγκη. Δεν θέλουν να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι πίσω από κάθε γεγονός υπάρχει κάποια αιτία και μόνο διαφοροποιώντας την αιτία θα μεταλλάξουμε το γεγονός.
Το ΕΓΩ, το αγαπημένο μας ΕΓΩ είναι ενέργεια που έχει ζήσει στους προγόνους μας και έχει προκαλέσει μερικές αιτίες στο παρελθόν των οποίων τα παρόντα αποτελέσματα καθορίζουν την ύπαρξη μας.
Χρειαζόμαστε γενναιοδωρία για να μετατρέψουμε ριζικά την ίδια μας την ζωή. Η γνήσια γενναιοδωρία δεν είναι από τον νου. Η αυθεντική συμπάθεια και η αληθινή ειλικρινής τρυφερότητα ποτέ δεν μπορούν να είναι αποτελέσματα του φόβου.
Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε ότι ο φόβος καταστρέφει την συμπάθεια, σκοτώνει την γενναιοδωρία της καρδιάς και εκμηδενίζει μέσα μας το εξαίσιο άρωμα της ΑΓΑΠΗΣ.
Ο φόβος είναι η ρίζα κάθε διαφθοράς, η μυστική αιτία κάθε πολέμου, το θανάσιμο δηλητήριο που εκφυλίζει και σκοτώνει.
Οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, λυκείων και πανεπιστημίων πρέπει να καταλάβουν την αναγκαιότητα του να οδηγούν τους μαθητές και μαθήτριες από το μονοπάτι της ειλικρινούς γενναιοδωρίας του θάρρους και της ειλικρίνειας της καρδιάς. Οι γέροι και πεισματάρηδες της περασμένης γενιάς αντί να καταλάβουν το τι είναι αυτό το δηλητήριο του φόβου, το καλλιέργησαν σαν μοιραίο λουλούδι του θερμοκηπίου. Το αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής υπήρξε η διαφθορά, το χάος και η αναρχία.
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να καταλάβουν την ώρα που ζούμε, την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και την ανάγκη να χτίσουμε τις νέες γενιές πάνω στα θεμέλιο μιας επαναστατικής ηθικής που να συμβαδίζει με την ατομική εποχή που ξεκινά αυτές τις στιγμές της αγωνίας και του πόνου μέσα στην σεβάσμια έκρηξη της σκέψης.
Η ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ στηρίζεται σε μια επαναστατική ψυχολογία και σε μια επαναστατική ηθική, σύμφωνα με τον νέο παλλόμενο ρυθμό της νέας εποχής.
Το αίσθημα της συνεργασίας θα πρέπει να διώξει εντελώς το τρομερό πάλεμα του εγωιστικού ανταγωνισμού.
Γίνεται αδύνατον να ξέρουμε να συνεργαζόμαστε όταν αποκλείουμε την αρχή της επαναστατικής και αποτελεσματικής γενναιοδωρίας.
Είναι επείγον να καταλάβουμε με ολοκληρωτικό τρόπο όχι μόνο στο διανοητικό επίπεδο, αλλά και στις διάφορες ασυνείδητες κρυφές γωνιές του νου, το ασυνείδητο και παρασυνείδητο, αυτό που είναι η έλλειψη της γενναιοδωρίας και ο τρόμος του εγωισμού.
Μόνο κάνοντας συνείδηση αυτό που είναι μέσα μας ο εγωισμός και η έλλειψη γενναιοδωρίας, θα ανθίσει μέσα στην καρδιά μας το υπέροχο άρωμα της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ και της αποτελεσματικής ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑΣ, που δεν είναι του νου.

ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ
Το να θυμάσαι είναι να προσπαθείς να αποθηκεύσεις στον νου αυτό που έχεις δει ή ακούσει, αυτό που διάβασες, αυτό που άλλοι σου έχουν πει, αυτό που μας συνέβη κλπ.
Οι εκπαιδευτικοί θέλουν οι μαθητές και μαθήτριες να αποθηκεύουν στην μνήμη τα λόγια τους, τις φράσεις, αυτό που είναι γραμμένο στα σχολικά κείμενα, κεφάλαια ολόκληρα, δουλειές που σκοτίζουν, με όλα τα κόμματα και τελείες κλπ.
Το να περάσεις στις εξετάσεις σημαίνει να ξαναφέρεις στην μνήμη αυτό που σου έχουν πει, αυτό που διάβασες μηχανικά, να αποστηθίζεις την μνήμη, να επαναλαμβάνεις σαν παπαγάλος όλα όσα έχεις αποθηκεύσει στην μνήμη.
Είναι αναγκαίο το να καταλάβει η νέα γενιά ότι το να επαναλαμβάνεις σαν δίσκος γραμμοφώνου όλες τις ηχογραφήσεις που έγιναν στην μνήμη σου, δεν σημαίνει ότι έχεις καταλάβει σε βάθος. Το να θυμάσαι δεν είναι ότι καταλαβαίνεις. Σε τίποτα δεν χρησιμεύει το να θυμάσαι χωρίς να έχεις καταλάβει. Η ανάμνηση ανήκει στο παρελθόν, είναι κάτι νεκρό, κάτι που δεν έχει ζωή πια.
Είναι απαραίτητο, είναι επείγον και ζωντανής επικαιρότητας όλοι οι μαθητές και μαθήτριες των σχολείων, λυκείων και πανεπιστημίων να καταλάβουν πραγματικά την πλατειά σημασία της σε βάθος κατανόησης.
Το «κατανοώ» είναι κάτι άμεσο, ευθύ, κάτι που συνειδητοποιούμε έντονα, κάτι που δοκιμάζουμε πολύ βαθιά και που αναπόφευκτα μετατρέπεται στο αληθινό εσωτερικό ελατήριο της συνειδητής δράσης. Το να θυμάσαι, να απομνημονεύεις, είναι κάτι νεκρό, ανήκει στο παρελθόν και δυστυχώς μετατρέπεται σε ιδανικό, σε έμβλημα, σε ιδέα, σε ιδεαλισμό που θέλουμε μηχανικά να μιμηθούμε και να ακολουθήσουμε ασυνείδητα.
Στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, στην βαθιά κατανόηση, στην εσωτερική κατανόηση σε βάθος υπάρχει μόνο εσωτερική πίεση της συνείδησης, συνεχής πίεση γεννημένη από την Ουσία που έχουμε μέσα μας και αυτό είναι όλο.
Η αυθεντική κατανόηση εκδηλώνεται σαν αυθόρμητη ενέργεια, φυσική, λεπτή, ελεύθερη από την καταπιεστική διαδικασία της εκλογής, καθάρια χωρίς αμφιταλαντεύσεις καμιάς μορφής.
Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ που μετατρέπεται σε ΜΥΣΤΙΚΟ ΕΛΑΤΗΡΙΟ της πράξης είναι υπέροχη, θαυμάσια, εποικοδομητική και ουσιαστικά εξυψωτική.
Η πράξη που βασίζεται στην ανάμνηση αυτού που έχουμε διαβάσει, του ιδανικού που επιθυμούμε, του κανόνα συμπεριφοράς που μας έχουν διδάξει, των εμπειριών που έχουμε συγκεντρώσει στην μνήμη κλπ, είναι υπολογίστρια, εξαρτάται από την καταπιεστική επιλογή, είναι δυαδική, βασίζεται στην διανοητική εκλογή και οδηγεί αναπόφευκτα μόνο στο λάθος και τον πόνο.
Αυτό το να βολεύουμε την δράση στην θύμηση, αυτό το να προσπαθούμε να μεταλλάξουμε την δράση ώστε να συμπίπτει με τις αναμνήσεις που έχουν συγκεντρωθεί στην μνήμη, είναι κάτι το φτιαχτό, ανόητο, χωρίς αυθορμητισμό και αναπόφευκτα μπορεί να οδηγήσει μόνο στο λάθος και στον πόνο.
Αυτό το να περνάς τις εξετάσεις, αυτό το να περνάς την χρονιά, το κάνει οποιοσδήποτε βλάκας που διαθέτει μια καλή δόση πονηριάς και μνήμης.
Το να κατανοήσεις τα μαθήματα που έχουν μελετηθεί και στα οποία θα μας εξετάσουν, είναι κάτι πολύ διαφορετικό, δεν έχει καμία σχέση με την μνήμη, ανήκει στην αληθινή ευφυΐα που δεν πρέπει να μπερδεύεται με τον ορθολογισμό.
Οι άνθρωποι εκείνοι που θέλουν να βασίζουν όλες τις ενέργειες της ζωής τους σε ιδεώδη, θεωρίες και αναμνήσεις κάθε μορφής που έχουν συσσωρευτεί στις αποθήκες της μνήμης, πηγαίνουν πάντα από σύγκριση σε σύγκριση και όπου υπάρχει σύγκριση υπάρχει επίσης και φθόνος. Αυτοί οι άνθρωποι συγκρίνουν τους εαυτούς τους, τους συγγενείς τους, τα παιδιά τους με τα παιδιά του γείτονα, με τα γειτονικά πρόσωπα. Συγκρίνουν το σπίτι τους, τα έπιπλα τους, τα ρούχα τους, όλα τους τα πράγματα, με τα πράγματα του γείτονα ή των γειτόνων ή του πλησίον τους. Συγκρίνουν τις ιδέες τους, την εξυπνάδα των παιδιών τους με τις ιδέες άλλων ανθρώπων, με την εξυπνάδα άλλων ανθρώπων και έρχεται ο φθόνος που μετατρέπεται τότε στο μυστικό ελατήριο της ενέργειας.
Γιο δυστυχία του κόσμου όλος ο μηχανισμός της κοινωνίας βασίζεται στον φθόνο και στο πνεύμα της απόκτησης. Όλος ο κόσμος φθονεί όλον τον κόσμο. Φθονούμε τις ιδέες, τα πράγματα, τα πρόσωπα και θέλουμε να αποκτήσουμε χρήματα και περισσότερα χρήματα, νέες θεωρίες, νέες ιδέες που συσσωρεύουμε στην μνήμη, νέα πράγματα για να καταπλήξουμε τους ομοίους μας κλπ.
Στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, γνήσια, αυθεντική, υπάρχει αληθινή αγάπη και όχι ξερή απόδοση της μνήμης.
Τα πράγματα που θυμόμαστε, αυτό που εμπιστευόμαστε στη μνήμη, γρήγορα πέφτει στην λησμονιά γιατί ή μνήμη είναι άπιστη. Οι σπουδαστές συγκεντρώνουν στις αποθήκες της μνήμης, ιδανικά, θεωρίες, πλήρη κείμενα που σε τίποτα δεν χρησιμεύουν στην πράξη της ζωής γιατί στο τέλος εξαφανίζονται από την μνήμη χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος τους.
Οι άνθρωποι που ζουν μόνο διαβάζοντας και διαβάζοντας μηχανικά, οι άνθρωποι που χαίρονται συγκεντρώνοντας θεωρίες μέσα στις αποθήκες της μνήμης, καταστρέφουν το νου, τον τραυματίζουν θανάσιμα.
Εμείς δεν καταφερόμαστε ενάντια στην αληθινή βαθιά και συνειδητή μελέτη η οποία βασίζεται στην σε βάθος κατανόηση.
Εμείς καταδικάζουμε μόνο τις απαρχαιωμένες μεθόδους της εξωπραγματικής εκπαίδευσης. Καταδικάζουμε κάθε μηχανικό σύστημα μελέτης, κάθε απομνημόνευση κλπ. Η αποστήθιση περισσεύει εκεί όπου υπάρχει αληθινή κατανόηση.
Χρειαζόμαστε μελέτη, χρειάζονται χρήσιμα βιβλία, χρειάζονται οι εκπαιδευτικοί του σχολείου, λυκείου, πανεπιστημίου.
Χρειάζεται ο Γκουρού, οι Πνευματικοί Καθοδηγητές, οι Μαχάτμα κλπ, αλλά είναι απαραίτητο να καταλάβουμε με ολοκληρωτική μορφή τις διδασκαλίες και όχι απλά να τις αποθηκεύσουμε μέσα στις αποθήκες της άπιστης μνήμης μας.
Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να είμαστε αληθινά ελεύθεροι εφόσον έχουμε το κακό γούστο να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με την ανάμνηση που έχει συγκεντρωθεί στην μνήμη με το ιδανικό, με αυτό που φιλοδοξούμε να γίνουμε και δεν είμαστε κλπ. Όταν αληθινά κατανοούμε τις διδασκαλίες που έχουμε πάρει, δεν χρειαζόμαστε να τις θυμόμαστε, ούτε να τις μετατρέψουμε σε ιδανικά.
Όπου υπάρχει σύγκριση αυτού που είμαστε εδώ και τώρα με αυτό που θέλουμε να φτάσουμε να είμαστε αργότερα, όπου υπάρχει σύγκριση της παρούσας πρακτικής μας ζωής με το ιδανικό ή μοντέλο στο οποίο θέλουμε να βολευτούμε, δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή αγάπη.
Κάθε σύγκριση είναι απαίσια, κάθε σύγκριση φέρνει φόβο, φθόνο, υπερηφάνεια κλπ. Φόβο ότι δεν θα καταφέρουμε αυτό που θέλουμε, φθόνο για την ξένη πρόοδο, υπερηφάνεια γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε ανώτεροι από τους υπόλοιπους.
Το σημαντικό στην πρακτική ζωή που ζούμε, είτε είμαστε άσχημοι, φθονεροί, εγωιστές, άπληστοι κλπ, είναι να μην προσποιούμαστε τους αγίους, να ξεκινήσουμε από το απόλυτο μηδέν και να κατανοηθούμε σε βάθος, έτσι όπως είμαστε και όχι όπως θέλουμε να είμαστε ή όπως προσποιούμαστε ότι είμαστε.
Είναι αδύνατον να διαλύσουμε το ΕΓΩ, τον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, αν δεν μάθουμε να αυτοπαρατηρούμαστε, να συλλαμβάνουμε για να κατανοήσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε εδώ και τώρα με τρόπο ουσιαστικό και απόλυτα πρακτικό.
Αν πραγματικά θέλουμε να καταλάβουμε, πρέπει να ακούμε τους εκπαιδευτικούς μας, γκουρού, ιερείς, πνευματικούς οδηγούς κλπ.
Τα αγόρια και κορίτσια του νέου κύματος έχουν χάσει το αίσθημα του σεβασμού, της εκτίμησης προς τους γονείς, εκπαιδευτικούς, πνευματικούς οδηγούς, γκουρού, μαχάτμα κλπ.
Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε τις διδασκαλίες όταν δεν ξέρουμε να σεβαστούμε και να τιμήσουμε τους γονείς μας, εκπαιδευτικούς και πνευματικούς οδηγούς.
Η απλή μηχανική θύμηση αυτού που έχουμε μάθει από μνήμης μόνο, χωρίς κατανόηση σε βάθος, ακρωτηριάζει τον νου και την καρδιά και δημιουργεί φθόνο, φόβο, υπερηφάνεια κλπ.
Όταν ξέρουμε στ’ αλήθεια να ακούμε με συνειδητό και βαθύ τρόπο αναβλύζει από μέσα μας μια θαυματουργή δύναμη, μία κατανόηση υπέροχη, φυσική, απλή, απαλλαγμένη από κάθε μηχανική διεργασία, ελεύθερη από κάθε ενθύμηση.
Αν ξεφορτώσουμε το μυαλό του σπουδαστή από την τεράστια προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει για να θυμηθεί, θα είναι εντελώς δυνατόν να του διδάξουμε την δομή του πυρήνα και να του εξηγήσουμε την Σχετικότητα και την θεωρία των Κβάντα.
Όπως έχουμε συζητήσει με ορισμένους καθηγητές και καθηγήτριες λυκείων, καταλαβαίνουμε ότι επιμένουν με αληθινό φανατισμό στην παλιά παιδαγωγική την απαρχαιωμένη και εξωπραγματική. Θέλουν να κάνουν τους μαθητές και μαθήτριες να μαθαίνουν τα πάντα από μνήμης ακόμα και αν δεν τα καταλαβαίνουν.
Μερικές φορές δέχονται ότι είναι καλύτερα να κατανοούν από το να αποστηθίζουν, αλλά τότε επιμένουν ότι οι τύποι της φυσικής, χημείας, μαθηματικών κλπ, πρέπει να αποτυπωθούν στην μνήμη.
Είναι φανερό ότι τέτοια αντίληψη είναι λανθασμένη γιατί όταν ένας τύπος της φυσικής, χημείας, μαθηματικών κλπ έχει γίνει κατανοητός, όχι μόνο στο διανοητικό επίπεδο αλλά επίσης και στα άλλα επίπεδα του νου όπως είναι το υποσυνείδητο, ασυνείδητο, υπερσυνείδητο κλπ, δεν χρειάζεται να χαρακτεί στην μνήμη, γίνεται μέρος της ψυχής μας και μπορεί να εκδηλωθεί σαν άμεση ενστικτώδης γνώση όταν το απαιτούν οι συνθήκες της ζωής.
Αυτή η ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ γνώση μας δίνει μια μορφή ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΙΑΣ, ένα τρόπο συνειδητής αντικειμενικής εκδήλωσης. Η κατανόηση σε βάθος και σε όλα τα επίπεδο του νου είναι δυνατή μόνο μέσω του βαθύ αναδρομικού διαλογισμού.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ
Μια από τις μεγαλύτερες επιθυμίες της ψυχολογίας βρίσκεται στην ΤΕΛΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ.
Αν το ΕΓΩ ήταν ΑΤΟΜΙΚΟ το πρόβλημα της ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ θα λυνόταν με μεγάλη ευκολία, αλλά δυστυχώς για τον κόσμο, το ΕΓΩ υπάρχει μέσα σε κάθε άτομο σε πολλαπλή μορφή.
Το πολλαπλό ΕΓΩ είναι η βασική αιτία, μια θεμελιακή αιτία όλων μας των εσωτερικών αντιφάσεων.
Αν μπορούσαμε να κοιταχτούμε σε ένα καθρέφτη ολόσωμο έτσι όπως ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ είμαστε με όλες μας τις αντιφάσεις, θα καταλήγαμε στο πικρό συμπέρασμα ότι δεν έχουμε ακόμα αληθινή ατομικότητα. Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι μια θαυματουργή μηχανή που ελέγχεται από το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ το οποίο το μελετά σε βάθος η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ:
Θα διαβάσω την εφημερίδα, λέει το ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟ ΕΓΩ. Θέλω να πάω στην γιορτή, φωνάζει το ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ ΕΓΩ. Στον διάβολο η γιορτή, γκρινιάζει το ΕΓΩ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ, καλύτερα να πάω περίπατο. ΕΓΩ δεν θέλω περίπατο, φωνάζει το ΕΓΩ του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, πεινάω και θέλω να φάω κλπ.
Καθένα από το μικρά ΕΓΩ που απαρτίζουν το μεγάλο ΕΓΩ, θέλει να διατάζει, να είναι το αφεντικό, ο κύριος. Στο φως της επαναστατικής ψυχολογίας μπορούμε να καταλάβουμε ότι το ΕΓΩ είναι λεγεώνα και ότι ο οργανισμός είναι μια μηχανή.
Το μικρά ΕΓΩ τσακώνονται μεταξύ τους, παλεύουν για την πρωτιά, το κάθε ένα θέλει να είναι ο αρχηγός, το αφεντικό, ο κύριος.
Αυτό εξηγεί την θλιβερή κατάσταση ψυχολογικής αποσύνθεσης στην οποία ζει το φτωχό διανοητικό ζώο που κατά λάθος ονομάζεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε την σημασία της λέξης ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ στην ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ. Αποσυντίθεμαι σημαίνει διαλύομαι, σκορπίζω, ξεσκίζομαι, αντιλέγω κλπ.
Η πρωταρχική αιτία της ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗΣ είναι ο φθόνος που συνηθίζει να εκδηλώνεται πολλές φορές με μορφές πολύ εκλεπτισμένες και ηδονιστικές.
Ο φθόνος είναι πολυπρόσωπος και υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να τον δικαιολογήσεις. Ο φθόνος είναι το μυστικό ελατήριο όλης της κοινωνικής μηχανής. Τους ανόητους τους ευχαριστεί να δικαιολογούν το φθόνο.
Ο πλούσιος φθονεί τον πλούσιο και θέλει να γίνει πιο πλούσιος. Οι φτωχοί φθονούν τους πλούσιους και θέλουν να γίνουν κι αυτοί πλούσιοι. Αυτός που γράφει φθονεί αυτόν που γράφει και θέλει να γράψει καλύτερα. Αυτός που έχει πολλή πείρα φθονεί αυτόν που έχει περισσότερη πείρα και επιθυμεί να έχει περισσότερη από εκείνον.
Οι άνθρωποι δεν αρκούνται στο ψωμί, ρούχα και στέγη. Το κρυφό ελατήριο του φθόνου για το ξένο αυτοκίνητο, για το ξένο σπίτι, για το κοστούμι του γείτονα, για τα πολλά λεφτά του φίλου ή του εχθρού κλπ, δημιουργεί επιθυμίες για καλυτέρευση, απόκτηση πραγμάτων και άλλων πραγμάτων, ρούχα, κοστούμια, αρετές, για να μην είμαστε κατώτεροι από άλλους κλπ.
Το πιο τραγικό από όλα αυτά είναι ότι η διαδικασία συγκέντρωσης εμπειρίας, αρετών, πραγμάτων, χρημάτων κλπ, δυναμώνει το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ εντείνοντας τότε μέσα μας, στους ίδιους τους εαυτούς μας τις εσωτερικές αντιφάσεις, τα τρομακτικά ξεσκίσματα, τις σκληρές μάχες του εσωτερικού μας τομέα, κλπ.
Όλο αυτά είναι πόνος. Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να φέρει πραγματική χαρά στην απελπισμένη καρδιά, όλα αυτά προκαλούν αύξηση της σκληρότητας στον ψυχισμό μας, πολλαπλασιασμό του πόνου, δυσαρέσκεια κάθε φορά και πιο βαθιά.
Το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ βρίσκει πάντα δικαιολογητικά ακόμα και για τα χειρότερα εγκλήματα και σε αυτήν την διαδικασία του φθόνου, της απόκτησης, συσσώρευσης, αναζήτησης, ακόμα και αν πρόκειται για προϊόντα ξένου κόπου, τα ονομάζει εξέλιξη, πρόοδο, προκοπή κλπ.
Οι άνθρωποι έχουν την συνείδηση κοιμισμένη και δεν καταλαβαίνουν ότι είναι φθονεροί, σκληροί, άπληστοι, ζηλιάρηδες και όταν για κάποιον λόγο τα καταλάβουν όλα αυτά, τότε δικαιολογούνται, καταδικάζουν, ψάχνουν υπεκφυγές, αλλά δεν καταλαβαίνουν.
Ο φθόνος είναι δύσκολος να ανακαλυφθεί πράγμα που οφείλεται στο γεγονός ότι ο ανθρώπινος νους είναι φθονερός. Η δομή του νου βασίζεται στον φθόνο και στην απόκτηση.
Ο φθόνος αρχίζει από τα μαθητικά θρανία. Φθονούμε την μεγαλύτερη εξυπνάδα των συμμαθητών μας, τους καλύτερους βαθμούς, τα καλύτερα ρούχα, τα καλύτερα φορέματα, τα καλύτερα ποδήλατα, τα καλύτερα παπούτσια, το ωραία πατίνια, την ωραία μπάλα κλπ. Οι εκπαιδευτικοί που είναι ταγμένοι να διαμορφώσουν την προσωπικότητα των μαθητών και μαθητριών, πρέπει να καταλάβουν το τι είναι οι ατέρμονες διαδικασίες του φθόνου και να εγκαταστήσουν μέσα στο ψυχισμό των μαθητών τους το κατάλληλο θεμέλιο για την κατανόηση.
Ο νους, φθονερός από την φύση του, σκέπτεται μόνο σε συνδυασμό με το ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. «ΕΓΩ μπορώ να εξηγήσω καλύτερα, ΕΓΩ έχω περισσότερες γνώσεις, ΕΓΩ είμαι πιο έξυπνος, ΕΓΩ έχω περισσότερες αρετές, περισσότερα χαρίσματα, είμαι πιο τελειοποιημένος κλπ». Όλη η λειτουργικότητα του νου βασίζεται στο ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. Το ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ είναι το εσωτερικό μυστικό ελατήριο του φθόνου. Το ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ είναι η συγκριτική διαδικασία του νου. Κάθε συγκριτική διαδικασία είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΑ. Παράδειγμα: «Εγώ είμαι πιο έξυπνος από σένα. Ο τάδε έχει περισσότερες αρετές από σένα. Ο τάδε είναι καλύτερος από σένα, πιο σοφός, πιο όμορφος» κλπ.
Το ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ δημιουργεί τον χρόνο. Το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ χρειάζεται χρόνο για να γίνει καλύτερο από τον γείτονα, για να αποδείξει στην οικογένεια ότι είναι πολύ έξυπνος και ότι μπορεί να φτάσει να γίνει κάποιος στην ζωή, για να αποδείξει στους εχθρούς, ή σε εκείνους που φθονεί ότι είναι πιο έξυπνος, πιο ισχυρός, πιο δυνατός κλπ. Η συγκριτική σκέψη βασίζεται στον φθόνο και παράγει αυτό που λέγεται δυσαρέσκεια, άγχος, πίκρα.
Δυστυχώς ο κόσμος πάει από μια αντίθεση σε άλλη αντίθεση, από την μια άκρη στην άλλη, δεν ξέρει να περπατήσει στο κέντρο. Πολλοί παλεύουν για την δυσαρέσκεια, το φθόνο, την απληστία, την ζήλια, αλλά ο αγώνας ενάντια στην δυσαρέσκεια δεν φέρνει ποτέ την αληθινή ευχαρίστηση στην καρδιά.
Είναι επείγον να καταλάβουμε ότι η αληθινή ευχαρίστηση της ήσυχης καρδιάς δεν αγοράζεται ούτε πουλιέται και μόνο γεννιέται μέσα μας με απόλυτη φυσικότητα και με αυθόρμητο τρόπο, όταν έχουμε καταλάβει σε βάθος τις ίδιες τις αιτίες της δυσαρέσκειας: ζήλια, φθόνος, απληστία κλπ.
Αυτοί που θέλουν να βρουν χρήματα, περίφημη κοινωνική θέση, αρετές, ευχαριστήσεις κάθε είδους κλπ με την πρόθεση να φτάσουν στην αληθινή ικανοποίηση, είναι εντελώς λανθασμένοι γιατί όλα αυτά βασίζονται στον φθόνο και ο δρόμος του φθόνου δεν μπορεί ποτέ να μας οδηγήσει στο λιμάνι της ήσυχης και ικανοποιημένης καρδιάς.
Ο νους που είναι εγκλωβισμένος στο ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ κάνει τον φθόνο μία αρετή και μέχρι που του δίνει ωραία ονόματα. Πρόοδο, εξέλιξη, επιθυμία για άνοδο, πάλη για την καταξίωση κλπ.
Όλα αυτά προκαλούν εσωτερική αποσύνθεση, αντιθέσεις, μυστικούς αγώνες, πρόβλημα με δύσκολη λύση κλπ. Είναι δύσκολο να βρεις στην ζωή κάποιον που να είναι αληθινά ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ στην πιο πλήρη έννοια της λέξης.
Είναι εντελώς αδύνατον να καταφέρεις την ΤΕΛΕΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ενόσω υπάρχει μέσα σε μας τους ίδιους το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ.
Είναι επείγον να καταλάβουμε ότι μέσα σε κάθε άτομο υπάρχουν τρεις βασικοί παράγοντες. Πρώτον η Προσωπικότητα. Δεύτερον το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ. Τρίτον το ψυχικό υλικό, δηλαδή, Η ΙΔΙΑ η ΟΥΣΙΑ του ΑΤΟΜΟΥ.
Το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ σπαταλά πεισματικά το ψυχολογικό υλικό σε ατομικές εκρήξεις φθόνου, ζήλιας, απληστίας κλπ. Είναι αναγκαίο να διαλύσουμε το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ με την πρόθεση να συγκεντρώσουμε μέσα μας, το ψυχολογικό υλικό έτσι ώστε να εγκαταστήσουμε στο εσωτερικό μας ένα μόνιμο κέντρο συνείδησης.
Αυτοί που δεν διαθέτουν ένα κέντρο συνείδησης δεν μπορούν να είναι ολοκληρωμένοι. Μόνο το μόνιμο κέντρο συνείδησης μας δίνει πραγματική ατομικότητα. Μόνο το μόνιμο κέντρο της συνείδησης μας κάνει ολοκληρωμένους.

Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ
Είναι επείγον, είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε την δημιουργική κατανόηση, γιατί αυτή φέρνει στο ανθρώπινο ον την πραγματική ελευθερία ζωής. Χωρίς κατανόηση είναι αδύνατον να βρούμε την αυθεντική ικανότητα κριτικής της βαθειάς ανάλυσης. Οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, λυκείων και πανεπιστημίων πρέπει να οδηγήσουν τους μαθητές και μαθήτριες από τον δρόμο της αυτοκριτικής και της κατανόησης.
Στο προηγούμενο κεφάλαιο μελετήσαμε με πληρότητα τις διαδικασίες του φθόνου και αν θέλουμε να απαλλαγούμε από όλες τις αποχρώσεις της ζήλιας, είτε είναι αυτές θρησκευτικές, πάθους κλπ, πρέπει να κάνουμε πλήρη συνείδηση αυτού που πραγματικά είναι ο φθόνος, γιατί μόνο καταλαβαίνοντας σε βάθος και με εσωτερικό τρόπο τις ατέλειωτες διαδικασίες του φθόνου θα καταφέρουμε να τελειώσουμε με την ζήλια κάθε μορφής.
Η ζήλια καταστρέφει τους γάμους, η ζήλια καταστρέφει τις φιλίες, η ζήλια προκαλεί ιερούς πολέμους, μίση μεταξύ αδελφών, δολοφονίες και δυστυχίες κάθε μορφής.
Ο φθόνος με όλες του τις ατέλειωτες αποχρώσεις κρύβεται πίσω από υπέροχες προθέσεις. Υπάρχει φθόνος σε αυτόν που μαθαίνοντας για την ύπαρξη θαυμαστών αγίων, Μαχάτμα και Γκουρού, επιθυμεί να γίνει κι αυτός άγιος. Υπάρχει φθόνος στον φιλάνθρωπο που βάζει τα δυνατά του να ξεπεράσει άλλους φιλάνθρωπους. Υπάρχει φθόνος σε κάθε άτομο που ονειρεύεται αρετές, γιατί είχε πληροφορίες, γιατί στον νου του υπάρχουν στοιχεία σχετικά με την ύπαρξη ατόμων ιερών γεμάτα από αρετές.
Ο πόθος να γίνεις άγιος, ο πόθος να γίνεις ενάρετος, ο πόθος να γίνεις μεγάλος έχει σαν βάση το φθόνο. Οι άγιοι με τις αρετές τους έχουν προκαλέσει πολλές ζημιές. Μας έρχεται στην μνήμη η περίπτωση ενός ανθρώπου που θεωρούσε τον εαυτό του πολύ άγιο. Κάποια στιγμή ένας ποιητής πολύ πεινασμένος και δυστυχής χτύπησε την πόρτα του για να του βάλει στο χέρι ένα ωραίο ποίημα ειδικά αφιερωμένο στον άγιο της ιστορίας μας. Ο ποιητής περίμενε μόνο ένα νόμισμα για να αγοράσει τροφή για το εξαντλημένο και γέρικο κορμί του. Όλα τα φανταζόταν ο ποιητής εκτός από μια προσβολή.
Υπήρξε όμως μεγάλη η έκπληξη του όταν ο άγιος με ματιά πονετική και συνοφρυωμένος έκλεισε την πόρτα λέγοντας στον δύστυχο ποιητή: «Έξω από εδώ φίλε, μακριά, μακριά... εμένα δεν μου αρέσουν αυτά τα πράγματα, σιχαίνομαι την κολακεία... δεν μου αρέσει η ματαιότητα του κόσμου, αυτή η ζωή είναι ουτοπία... εγώ ακολουθώ το μονοπάτι της ταπεινότητας και της μετριοφροσύνης». Ο δύστυχος ποιητής που το μόνο που ήθελε ήταν ένα νόμισμα, αντί αυτού πήρε την προσβολή του άγιου, τον λόγο που πληγώνει, το χαστούκι και με πονεμένη καρδιά και με σπασμένη την λύρα του πήρε τους δρόμους αργά... αργά... αργά.
Η νέα γενιά πρέπει να ανεγερθεί επάνω στο θεμέλιο της αυθεντικής κατανόησης γιατί αυτή είναι απόλυτα δημιουργική.
Η μνήμη και η ανάμνηση δεν είναι δημιουργικές. Η μνήμη είναι ο τάφος του παρελθόντος. Η μνήμη και ή ανάμνηση είναι θάνατος.
Η αληθινή κατανόηση είναι ο ψυχολογικός παράγων της ολικής λύτρωσης.
Οι αναμνήσεις της μνήμης ποτέ δεν μπορούν να μας φέρουν αληθινή λύτρωση γιατί ανήκουν στο παρελθόν και κατά συνέπεια είναι νεκρές.
Η κατανόηση δεν είναι πράγμα του παρελθόντος αλλά ούτε και του μέλλοντος. Η κατανόηση ανήκει στην στιγμή που ζούμε εδώ και τώρα. Η μνήμη πάντα φέρνει την ιδέα του μέλλοντος.
Είναι επείγον να μελετήσουμε επιστήμη, φιλοσοφία, τέχνη και θρησκεία, αλλά δεν θα πρέπει να εμπιστευτούμε τις μελέτες στην αξιοπιστία της μνήμης γιατί αυτή δεν είναι αξιόπιστη. Είναι ανόητο να αποθηκεύουμε τις γνώσεις στο μνήμα της μνήμης. Είναι κουτό να θάβουμε στον τάφο του παρελθόντος τις γνώσεις που πρέπει να κατανοήσουμε.
Εμείς ποτέ δεν θα μπορούσαμε να ταχθούμε ενάντια στη μελέτη, ενάντια στην σοφία, ενάντια στην επιστήμη, αλλά είναι παράλογο το να αποθηκεύουμε τα ζωντανά κοσμήματα των γνώσεων μέσα στον διεφθαρμένο τάφο της μνήμης.
Είναι αναγκαίο να μελετήσουμε, είναι αναγκαίο να ερευνήσουμε, είναι αναγκαίο να αναλύσουμε, όμως πρέπει να διαλογιστούμε σε βάθος για να καταλάβουμε σε όλα τα επίπεδα του νου.
Ο αληθινά απλός άνθρωπος κατανοεί σε βάθος και έχει απλό νου.
Το βασικό στην ζωή δεν είναι αυτό που έχουμε συσσωρευμένο στον τάφο της μνήμης, αλλά αυτό που έχουμε καταλάβει όχι μόνο στο διανοητικό επίπεδο αλλά και στα διάφορα υποσυνείδητα και ασυνείδητα επίπεδα του νου.
Η επιστήμη, το να ξέρουμε, πρέπει να γίνουν άμεση κατανόηση. Όταν η γνώση, όταν η μελέτη έχουν μετατραπεί σε αυθεντική κατανόηση δημιουργίας, μπορούμε τότε να κατανοήσουμε αμέσως όλα τα πράγματα γιατί η κατανόηση γίνεται άμεση, στιγμιαία.
Στον απλό άνθρωπο δεν υπάρχουν περιπλοκές στον νου γιατί κάθε περιπλοκότητα του νου οφείλεται στην μνήμη. Το μακιαβελικό ΕΓΩ που έχουμε μέσα μας είναι αποθηκευμένη ανάμνηση.
Οι εμπειρίες της ζωής πρέπει να μετατραπούν σε αληθινή κατανόηση. Όταν οι εμπειρίες δεν μετατρέπονται σε κατανόηση, όταν οι εμπειρίες εξακολουθούν στην μνήμη, αποτελούν την σαπίλα του τάφου επάνω στην οποία καίει η μάταιη και εωσφορική φλόγα του ζωικού διανοητικού.
Είναι αναγκαίο να ξέρουμε ότι το ζωικό διανοητικό γυμνωμένο εντελώς από κάθε πνευματικότητα είναι απλώς η έκφραση της μνήμης, το κερί του τάφου που ανάβει στο μνήμα.
Ο απλός άνθρωπος έχει τον νου ελεύθερο από εμπειρίες γιατί αυτές έχουν μετατραπεί σε συνείδηση, έχουν γίνει δημιουργική κατανόηση.
Ο θάνατος και η ζωή βρίσκονται σε εσωτερικό συσχετισμό.
Μόνο πεθαίνοντας ο σπόρος γεννιέται το φυτό, μόνο πεθαίνοντας η πείρα γεννιέται η κατανόηση. Αυτή είναι μια διαδικασία αυθεντικού μετασχηματισμού.
Ο περίπλοκος άνθρωπος έχει την μνήμη γεμάτη από εμπειρίες. Αυτό αποδεικνύει την έλλειψη δημιουργικής κατανόησης, γιατί όταν οι εμπειρίες έχουν γίνει εντελώς κατανοητές σε όλα τα επίπεδα του νου, παύουν να υπάρχουν σαν εμπειρίες και γεννιούνται σαν κατανόηση.
Είναι αναγκαίο πρώτα να δοκιμάσεις, όμως δεν θα πρέπει να μείνουμε στο πεδίο τον δοκιμών γιατί τότε ο νους περιπλέκεται και γίνεται δύσκολος. Είναι αναγκαίο να ζήσουμε την ζωή έντονα και να μετατρέψουμε όλες τις εμπειρίες σε αυθεντική δημιουργική κατανόηση. Εκείνοι που λανθασμένα υποθέτουν ότι για να καταλαβαίνεις τους άλλους, για να είσαι απλός και λεπτός, πρέπει να εγκαταλείψεις τον κόσμο, να γίνεις ζητιάνος, να ζεις σε καλύβα απομονωμένη και να χρησιμοποιείς κουρέλια αντί κομψών ρούχων, κάνουν μεγάλο λάθος.
Πολλοί αναχωρητές, πολλοί μοναχικοί ερημίτες, πολλοί ζητιάνοι, έχουν νου περιπλοκότατο και δύσκολο. Είναι άχρηστο το να αποτραβιέσαι από τον κόσμο και να ζεις αναχωρητής εάν η μνήμη είναι γεμάτη από εμπειρίες που ρυθμίζουν την ελεύθερη ροή των σκέψεων.
Είναι άχρηστο να ζεις σαν ερημίτης θέλοντας να κάνεις ζωή αγίου αν η μνήμη σου είναι παραγεμισμένη με πληροφορίες που δεν έχουν γίνει δεόντως κατανοητές, που δεν έχουν γίνει συνείδηση στις διάφορες κρυψώνες, διαδρόμους και ασυνείδητες περιοχές του νου.
Αυτοί που μετατρέπουν τις διανοητικές πληροφορίες σε πραγματική δημιουργική κατανόηση, αυτοί που μετατρέπουν τις εμπειρίες της ζωής σε αληθινή βαθειά κατανόηση, δεν έχουν τίποτα στην μνήμη, ζουν από στιγμή σε στιγμή γεμάτοι από αληθινή πληρότητα, έχουν γίνει απλοί ακόμα και αν ζουν σε πολυτελή σπίτια και μέσα στην περίμετρο της αστικής ζωής. Τα μικρά παιδιά πριν τα επτά τους χρόνια είναι γεμάτα απλότητα και αληθινή εσωτερική ομορφιά που οφείλεται στο ότι εκφράζεται δια μέσου αυτών μόνο η ζωντανή ΟΥΣΙΑ της ζωής σε απουσία ολική του ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΓΩ.
Εμείς θα πρέπει να ξανακατακτήοουμε την χαμένη παιδική ηλικία, στην καρδιά μας και στον νου μας. Εμείς θα πρέπει να ξανακατακτήσουμε την αθωότητα αν στ’ αλήθεια θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.
Οι εμπειρίες και η μελέτη μετασχηματισμένες σε κατανόηση βαθειά δεν αφήνουν κατάλοιπο στο μνήμα της μνήμης και τότε θα γίνουμε απλοί, αθώοι, ευτυχισμένοι.
Ο βαθύς διαλογισμός επί των εμπειριών και γνώσεων που έχουν αποκτηθεί, η βαθιά αυτοκριτική, ή εσωτερική ψυχανάλυση μεταβάλλουν, μετατρέπουν όλα σε βαθιά δημιουργική κατανόηση. Αυτός είναι ο δρόμος της αυθεντικής ευτυχίας γεννημένης από την σοφία και την αγάπη.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Το να σκοτώσεις είναι πέρα από κάθε αμφιβολία και προφα¬νώς η πιο καταστροφική πράξη και μεγαλύτερης διαφθοράς που γνωρίζουμε στον κόσμο.
Η χειρότερη μορφή δολοφονίας είναι να καταστρέψεις την ζωή των ομοίων μας.
Ανατριχιαστικά τρομερός είναι ο κυνηγός που με το όπλο του δολοφονεί τα αθώα πλάσματα του δάσους αλλά χίλιες φορές πιο τερατώδης, χίλιες φορές πιο απαίσιος είναι εκείνος που δολοφονεί τους ομοίους του.
Δεν σκοτώνουμε μόνο με πολυβόλα, τουφέκια, κανόνια, πι¬στόλια ή ατομικές βόμβες. Μπορούμε να σκοτώσουμε επίσης και με μια ματιά που τραυματίζει την καρδιά, μια ματιά ταπεινω¬τική, μια ματιά γεμάτη περιφρόνηση, μια ματιά γεμάτη μίσος ή μπορούμε να σκοτώσουμε με μια πράξη αχαριστίας, με μια μαύ¬ρη πράξη, ή μια προσβολή ή με μια λέξη που πληγώνει.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από πατροκτόνους, μητροκτόνους, που σκότωσαν τον πατέρα και την μητέρα τους αχάριστα, είτε με τα μάτια τους ή με τα λόγια τους ή με τις σκληρές τους πράξεις.
Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που χωρίς να ξέ¬ρουν σκότωσαν τις γυναίκες τους και από γυναίκες που χωρίς να το ξέρουν έχουν δολοφονήσει τους άντρες τους.
Σαν αποκορύφωμα δυστυχίας σε αυτόν τον κόσμο τον σκλη¬ρό στον οποίο ζούμε, το ανθρώπινο ον σκοτώνει ό,τι αγαπά πιο πολύ. Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο από ψωμί αλλά από διάφορους ψυχολογικούς παράγοντες.
Εlναι πολλοί οι σύζυγοι που θα είχαν ζήσει περισσότερο εάν τους το είχαν επιτρέψει οι γυναίκες τους .
Είναι πολλές οι γυναίκες που θα μπορούσαν να ζήσουν πε¬ρισσότερο αν το επέτρεπαν οι άντρες τους.
Είναι πολλοί οι πατέρες και μητέρες της οικογένειας που θα μπορούσαν να ζήσουν περισσότερο αν τους το είχαν επιτρέψει τα παιδιά τους. Η αρρώστια που στέλνει το αγαπημένο μας πρόσωπο στον τάφο έχει σαν αιτία λόγια που σκοτώνουν, ματιές που τραυματίζουν, αχάριστες ενέργειες κλπ.
Αυτή η γερασμένη και εκφυλισμένη κοινωνία είναι γεμάτη από δολοφόνους ασυνείδητους που υποκρίνονται τους αθώους. Οι φυλακές είναι γεμάτες από δολοφόνου, αλλά το χειρότερο είδος εγκληματιών προσποιείται τον αθώο και, κυκλοφορεί ελεύθερο. Καμία μορφή δολοφονίας δεν μπορεί να έχει καμία δι-καιολογία. Σκοτώνοντας τον άλλο δεν λύνεται κανένα πρόβλημα στην ζωή. Οι πόλεμοι ποτέ δεν έλυσαν κανένα πρό¬βλημα. Βομβαρδίζοντας ανυπεράσπιστες πόλεις και δολοφο¬νώντας εκατομμύρια ανθρώπους δεν λύνεται τίποτε.
Ο πόλεμος είναι κάτι πολύ ωμό, σκληρό, τερατώδες, απο¬κρουστικό. Εκατομμύρια ανθρώπινες μηχανές κοιμισμένες, α¬συναίσθητες, κουτές, ρίχνονται στον πόλεμο με πρόθεση να καταστρέψουν άλλα τόσα εκατομμύρια ανθρώπινες μηχανές ασυνείδητες.
Πολλές φορές αρκεί μια πλανητική καταστροφή στον Κόσμο ή μια κακή θέση των άστρων στον ουρανό και εκατομμύρια άνθρωποι ρίχνονται στον πόλεμο.
Οι ανθρώπινες μηχανές δεν έχουν συνείδηση. Κινούνται με τρόπο καταστροφικό όταν ορισμένος τύπος κοσμικών ακτίνων τις τραυματίσει μυστικά.
Εάν οι άνθρωποι ξυπνούσαν την συνείδηση, εάν από τα ίδια τα θρανία του σχολείου διδάσκονταν σοφά οι μαθητές και μαθήτριες, οδηγούμενοι στην συνειδητή κατανόηση αυτού που είναι η έχθρα και ο πόλεμος, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Κανένας δεν θα ριχνόταν στον πόλεμο και τα καταστροφικά κοσμικά κύματα θα χρησιμοποιούνταν με διαφορετικό τρόπο.
Ο πόλεμος μυρίζει κανιβαλισμό, ζωή των σπηλαίων, κτηνωδία της χειρότερης μορφής, όργιο αίματος, είναι ολοφάνερα ασυμβίβαστος με τον πολιτισμό.
Όλοι οι άνδρες στον πόλεμο είναι άνανδροι, φοβητσιάρηδες και οι φορτωμένοι με παράσημα ήρωες είναι ακριβώς οι πιο δειλοί, οι πιο φοβητσιάρηδες.
Ο αυτόχειρας φαίνεται επίσης θαρραλέος αλλά είναι ένας δειλός ο οποίος φοβόταν την ζωή.
Ο ήρωας στο βάθος είναι ένας αυτόχειρας που σε κάποια στιγμή μεγάλου φόβου έκανε την τρέλα να αυτοκτονήσει.
Η τρέλα του αυτόχειρα μπερδεύεται εύκολα με το θάρρος του ήρωα. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά την διαγωγή του στρατιώτη κατά τον πόλεμο, τους τρόπους του, την ματιά του, τα λόγια του, τα βήματά του στην μάχη, μπορούμε να διαπιστώσου¬με την δειλία του.
Οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, λυκείων και πανεπιστημίων οφείλουν να διδάξουν στους μαθητές και μαθήτριες την αλή¬θεια σχετικά με τον πόλεμο. Πρέπει να οδηγήσουν τους μαθη¬τές και μαθήτριές τους να διαπιστώσουν συνειδητά αυτή την αλήθεια.
Αν οι άνθρωποι είχαν πλήρη συνείδηση του τι είναι αυτή η τρομερή αλήθεια του πολέμου, αν οι εκπαιδευτικοί ήξεραν να μορφώσουν με σοφία τους μαθητές και μαθήτριες, κανένας πολίτης δεν θα παραδινόταν στο σφαγείο.
Η Βασική Εκπαίδευση πρέπει να διαδοθεί τώρα αμέσως σε όλα τα σχολεία, λύκεια και πανεπιστήμια, γιατί είναι ακριβώς από τα σχολικά θρανία εκεί όπου θα πρέπει να εργαστούμε για την ΕΙΡΗΝΗ.
Είναι επείγον οι νέες γενιές να γίνουν απόλυτα συνειδητές αυτού που είναι η βαρβαρότητα και αυτού που είναι ο πόλεμος.
Στα σχολεία, λύκεια και πανεπιστήμια πρέπει να γίνει κατα¬νοητή σε βάθος η εχθρότητα και ο πόλεμος σε όλες του τις μορφές. Οι νέες γενιές πρέπει να καταλάβουν ότι οι γέροι με τις σκουριασμένες και πεισματάρικες ιδέες τους θυσιάζουν πάντα τους νέους και τους πηγαίνουν σαν βόδια στο σφαγείο.
Οι νέοι δεν πρέπει να παρασύρονται από την προπαγάνδα του πολέμου, ούτε από την λογική των γέρων, γιατί σε μία λογική αντιτίθεται άλλη λογική και σε μια γνώμη αντιτίθεται άλλη, αλλά ούτε οι σκέψεις ούτε οι γνώμες είναι η αλήθεια για τον πόλεμο. Οι γέροι έχουν χιλιάδες λόγους για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο και να οδηγήσουν τους νέους στο σφαγείο.
Το σπουδαίο δεν είναι οι σκέψεις επί του πολέμου αλλά να διαπιστώσεις την αλήθεια επάνω στο τι είναι πόλεμος.
Εμείς δεν καταφερόμαστε ενάντια στην Λογική ούτε ενάντια στην ανάλυση. Θέλουμε να πούμε ότι οφείλουμε πρώτα να δια¬πιστώνουμε την αλήθεια επάνω στον πόλεμο και κατόπιν μπο¬ρούμε να έχουμε την πολυτέλεια να σκεπτόμαστε και να αναλύουμε.
Είναι αδύνατον να δοκιμάσουμε την αλήθεια του ΜΗ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ, αν αποκλείσουμε τον εσωτερικό και βαθύ διαλογισμό.
Μόνο ο πολύ βαθύς διαλογισμός μπορεί να μας οδηγήσει στο να δοκιμάσουμε την αλήθεια σχετικά με τον πόλεμο.
Οι εκπαιδευτικοί όχι μόνο πρέπει να δώσουν διανοητικές πληροφορίες στους μαθητές και μαθήτριες, αλλά πρέπει να διδάξουν τους μαθητές τους να χειρίζονται τον νου, να πειραματίζονται την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Αυτή η γέρικη και εκφυλισμένη φυλή δεν σκέπτεται άλλο από το να σκοτώνει. Αυτό το να σκοτώνουν και να σκοτώνουν, είναι ίδιον μόνο κάποιας ανθρώπινης εκφυλισμένης φυλής.
Οι πράκτορες του εγκλήματος διαδίδουν τις εγκληματικές τους ιδέες μέσω του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.
Τα αγόρια και κορίτσια της νέας γενιάς παίρνουν καθημερινά μέσω της οθόνης της τηλεόρασης, των κόμικς, του σινεμά, των περιοδικών κλπ, μια καλή δόση δηλητηρίου από δολοφονίες, τρομακτικά εγκλήματα κλπ.
Δεν μπορείς να ανοίξεις την τηλεόραση χωρίς να αντικρίσεις τα γεμάτα μίσος λόγια, τους πυροβολισμούς, την διαστροφή. Δεν κάνουν τίποτα οι Κυβερνήσεις της γης ενάντια στην εξάπλωση του εγκλήματος. Ο νους των παιδιών και των νέων οδηγείται από τους πράκτορες του εγκλήματος στον δρόμο του φονικού. Ήδη είναι τόσο εξαπλωμένη η ιδέα του φόνου, ήδη είναι τόσο διαδεδομένη μέσω των ταινιών, περιοδικών, παραμυθιών κλπ, ώστε να έχει εξοικειωθεί όλος ο κόσμος. Οι επαναστάτες του νέου κύματος έχουν μορφωθεί για το έγκλημα και σκοτώνουν για την ευχαρίστηση του φόνου, διασκεδάζουν βλέποντας άλλους να πεθαίνουν. Έτσι το έμαθαν στην τηλεό¬ραση του σπιτιού τους, στο σινεμά, στα κόμικς και στα περιοδι¬κά. Παντού βασιλεύει το έγκλημα και οι κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτα για να διορθώσουν το ένστικτο να σκοτώνουν από την ίδια του τη ρίζα.
Είναι η σειρά των εκπαιδευτικών των σχολείων, λυκείων και πανεπιστημίων να βάλουν την φωνή στον ουρανό και να αναποδογυρίσουν γη και ουρανό για να θεραπεύσουν αυτή την διανοητική επιδημία.
Είναι επείγον το ότι πρέπει οι εκπαιδευτικοί των σχολείων λυκείων και πανεπιστημίων, να βάλουν τη φωνή του συναγερμού και να ζητήσουν από όλες τις κυβερνήσεις της γης λογοκρισία στον κινηματογράφο, την τηλεόραση κλπ.
Το έγκλημα πολλαπλασιάζεται τρομακτικά, πράγμα που οφεί¬λεται, σε όλα αυτά τα θεάματα του αίματος και έτσι όπως προχωρούμε θα φθάσει η ημέρα που κανείς δεν θα μπορεί να κυκλοφορήσει στους δρόμους ελεύθερα χωρίς τον φόβο να δο¬λοφονηθεί. Το ραδιόφωνο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, τα περιοδικά του αίματος, έχουν δώσει τέτοια εξάπλωση στο έ¬γκλημα του φόνου, το έχουν κάνει τόσο ευχάριστο στον αδύ¬ναμο και εκφυλισμένο νου τους, που κανείς πια δεν διστάζει να ρίξει μια σφαίρα ή να μπήξει το μαχαίρι σε κάποιον άλλο.
Με τη βοήθεια τόσης διάδοσης του εγκλήματος, της δολοφονίας, τα αδύναμα μυαλά έχουν εξοικειωθεί υπερβολικά με το έγκλημα που τώρα πια σκοτώνουν για να μιμηθούν αυτό που είδαν στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση.
Οι εκπαιδευτικοί που είναι οι εκπαιδευτές του λαού είναι υποχρεωμένοι να τηρήσουν το χρέος τους να παλεύουν για τις νέες γενιές ζητώντας από τις κυβερνήσεις της Γης την απαγό¬ρευση των θεαμάτων αίματος, την καταστροφή κάθε εί¬δους φιλμ που αναφέρεται σε δολοφονία, κλεψιά κλπ.
Η πάλη των εκπαιδευτικών πρέπει να εξαπλωθεί και στην πυγμαχία και στις ταυρομαχίες. Ο τύπος του ταυρομάχου είναι ο πιο δειλός και εγκληματικός. Ο ταυρομάχος θέλει όλες τις προϋποθέσεις υπέρ του να σκοτώνει για να διασκεδάσει ο κό¬σμος.
Ο τύπος του πυγμάχου είναι εκείνος του τέρατος δολοφό¬νου στην σαδιστική του μορφή που τραυματίζει ή σκοτώνει για να διασκεδάσει το κοινό.
Αυτή η μορφή θεαμάτων αίματος είναι βάρβαρη εκατό τοις εκατό και προτρέπει τον νου στον δρόμο του εγκλήματος. Αν θέλουμε στ’ αλήθεια να παλέψουμε για την Ειρήνη του Κόσμου, οφείλουμε να ξεκινήσουμε μια καμπάνια σε βάθος ενάντια στα θεάματα του αίματος.
Όσο θα υπάρχουν μέσα στον νου του ανθρώπου οι κατα¬στροφικοί παράγοντες θα υπάρχουν αναπόφευκτα και πόλεμοι. Μέσα στον νου του ανθρώπου υπάρχουν οι παράγοντες που δημιουργούν τους πολέμους, αυτοί οι παράγοντες είναι το μί¬σος, η βία, σε όλες της τις μορφές, ο εγωισμός, ο θυμός, ο φόβος, τα εγκληματικά ένστικτα, οι ιδέες πολέμου που διαδί¬δονται από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το σινεμά κλπ.
Η προπαγάνδα για την ΕΙΡΗΝΗ, τα βραβεία ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗ¬ΝΗΣ αποδεικνύονται ανόητα ενόσω υπάρχουν μέσα στον άνθρωπο οι ψυχολογικοί παράγοντες που παράγουν πόλεμο.
Τελευταία πολλοί δολοφόνοι κατέχουν το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Η ΕΙΡΗΝΗ
Η ΕΙΡΗΝΗ δεν μπορεί να έρθει από τον ΝΟΥ γιατί δεν είναι του νου. Η ΕΙΡΗΝΗ είναι το υπέροχο άρωμα της ΗΣΥΧΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. Η ΕΙΡΗΝΗ δεν είναι πράγμα σχεδίων, διεθνούς α¬στυνομίας, ΟΗΕ, ONU, διεθνών συμφωνιών ή επιθετικών στρα¬τών που παλεύουν στο όνομα της ΕΙΡΗΝΗΣ.
Εάν πραγματικά θέλουμε αληθινή ΕΙΡΗΝΗ πρέπει να μάθουμε να ζούμε όπως ο σκοπός σε καιρό πολέμου, πάντα σε ετοιμό¬τητα και επιφυλακή, με νου έτοιμο και ελαστικό, γιατί η ΕΙΡΗΝΗ δεν είναι υπόθεση ρομαντικών ΦΑΝΤΑΣΙΩΝ ή υπόθεση ωραίων ονείρων.
Εάν δεν μάθουμε να ζούμε σε κατάσταση επαγρύπνησης από λεπτό σε λεπτό, τότε ο δρόμος που οδηγεί στην ΕΙΡΗΝΗ γίνεται αδύνατος, στενός και αφού γίνει τρομερά δύσκολος οδηγεί τελικά σε αδιέξοδο.
Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε, είναι επείγον να ξέρουμε ότι η αυθεντική ΕΙΡΗΝΗ της ΗΣΥΧΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, δεν είναι ένα σπίτι στο οποίο μπορούμε να φτάσουμε και όπου μας περιμένει χαρούμενη, μια όμορφη κοπελίτσα. Η ΕΙΡΗΝΗ δεν είναι ένα τέρμα, ένα μέρος κλπ. Το να κυνηγάς την ΕΙΡΗΝΗ, να την Ψάχνεις, να κάνεις σχέδια γι’ αυτήν, να παλεύεις στο όνομά της, να κάνεις προπαγάνδα γι’ αυτήν, να ιδρύεις οργανισμούς οι οποίοι εργάζονται γι’ αυτήν κλπ, είναι εντελώς ανόητο, γιατί η ειρήνη δεν είναι του νου. Η ΕΙΡΗΝΗ είναι το θαυμάσιο άρωμα της ήσυχης καρδιάς.
Η ΕΙΡΗΝΗ δεν αγοράζεται ούτε πουλιέται ούτε μπορεί να επιτευχθεί με το σύστημα της Καταστολής, των ειδικών ελέγχων της αστυνομίας κλπ. Σε μερικές χώρες ο εθνικός στρατός πηγαίνει στην ύπαιθρο καταστρέφοντας χωριά, δολοφονώντας ανθρώπους και τουφεκίζοντας υποθετικούς κακοποιούς και όλα αυτά υποτίθεται στο όνομα της ΕΙΡΗΝΗΣ. Το αποτέλεσμα παρόμοιας τακτικής είναι ο πολλαπλασιασμός της ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ.
Η βία φέρνει περισσότερη βία το μίσος φέρνει κι άλλο μίσος.
Η ΕΙΡΗΝΗ δεν μπορεί να κατακτηθεί, η ΕΙΡΗΝΗ δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της βίας. Η ΕΙΡΗΝΗ επέρχεται σε μας όταν διαλύουμε το ΕΓΩ, όταν καταστρέψουμε μέσα στον εαυτό μας όλους τους ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥΣ παράγοντες που προκαλούν πολέμους.
Εάν θέλουμε ΕΙΡΗΝΗ θα πρέπει να αντικρύσουμε, θα πρέπει να μελετήσουμε, θα πρέπει να δούμε το ολικό πλαίσιο και όχι μια γωνία του μόνο.
Η ΕΙΡΗΝΗ γεννιέται μέσα μας όταν έχουμε αλλάξει ριζικά με εσωτερική μορφή.
Οι έλεγχοι, οργανισμοί για την ΕΙΡΗΝΗ, καταστολές κλπ, είναι λεπτομέρειες μεμονωμένες, σημεία στον ωκεανό της ζωής, μεμονωμένα τμήματα του όλου πίνακα της ΥΠΑΡΞΗΣ, που ποτέ δεν θα μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα της ειρήνης σε ριζική μορφή, ολική και οριστική.
Οφείλουμε να κοιτάξουμε τον πίνακα στην συνολική του μορφή. Το πρόβλημα του κόσμου είναι το πρόβλημα του ατόμου.
ΕΑΝ το ΑΤΟΜΟ δεν έχει ΕΙΡΗΝΗ στο εσωτερικό του, η κοινωνία, ο κόσμος θα ζήσει σε πόλεμο αναπόφευκτα.
Οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, λυκείων, πανεπιστημίων, πρέπει να εργαστούν για την ΕΙΡΗΝΗ, εκτός αν αγαπούν την ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ και την ΒΙΑ.
Είναι επείγον, είναι απαραίτητο να υποδείξουμε στους μαθητές και μαθήτριες της νέας γενιάς τον δρόμο που θα ακολουθήσουν, το εσωτερικό μονοπάτι που μπορεί να μας οδηγήσει με ακρίβεια, στην αυθεντική ΕΙΡΗΝΗ της γαλήνιας καρδιάς.
Οι άνθρωποι δεν ξέρουν να καταλάβουν πραγματικά το τι είναι η αληθινή εσωτερική ΕΙΡΗΝΗ και το μόνο που θέλουν είναι να μην τους κόψει κανείς το δρόμο, να μην τους ενοχλούν, να μην τους εμποδίζουν, ακόμα και όταν αυτοί αναλαμβάνουν για λογαριασμό τους το δικαίωμα να ενοχλούν και να εμποδίζουν και να πικραίνουν την ζωή των ομοίων τους.
Οι άνθρωποι ποτέ δεν έχουν δοκιμάσει την αληθινή ΕΙΡΗΝΗ και το μόνο που έχουν για αυτήν είναι παράλογες γνώμες, ρομαντικά ιδανικά, αντιλήψεις λανθασμένες.
Για τους κλέφτες η ΕΙΡΗΝΗ θα ήταν η ευτυχία του να μπορούν να κλέβουν ατιμώρητα και χωρίς να τους εμποδίσει η αστυνομία. για τους λαθρέμπορους η ΕΙΡΗΝΗ θα ήταν να μπορούν να βάζουν τα λαθραία τους από όλες τις μεριές χωρίς να τους εμποδίζουν οι αρχές. για τους εμπόρους η ΕΙΡΗΝΗ θα ήταν να πουλούν ακριβά, εκμεταλλευόμενοι δεξιά και αριστερά χωρίς να τους εμποδίζει κανείς. για τις πόρνες η ΕΙΡΗΝΗ θα ήταν να απολαμβάνουν στα κρεβάτια της ευχαρίστησης και να εκμεταλλεύονται όλους τους άντρες ελεύθερα χωρίς οι υγειονομικές αρχές ή η αστυνομία να επεμβαίνει στην ζωή τους για τίποτα.
Κάθε ένας σχηματίζει στον νου χιλιάδες ανόητες φαντασίες σχετικά με την ΕΙΡΗΝΗ. Κάθε ένας επιδιώκει να σηκώσει γύρω του ένα εγωιστικό τείχος από ψεύτικες ιδέες, από πιστεύω, γνώμες και ανόητες αντιλήψεις σχετικά με αυτό που είναι η ΕΙΡΗΝΗ.
Κάθε ένας θέλει ΕΙΡΗΝΗ με τον τρόπο του, σύμφωνα με τις επιθυμίες του, τα γούστα του, τα έθιμα, λανθασμένες συνήθειες κλπ.
Κάθε ένας θέλει να εγκλειστεί μέσα σε ένα προστατευτικό, φανταστικό τείχος, με πρόθεση να ζήσει την δική του ΕΙΡΗΝΗ, που αντιλαμβάνεται λανθασμένα.
Ο κόσμος παλεύει για την ΕΙΡΗΝΗ, την επιθυμεί, την θέλει, αλλά δεν ξέρει τι πράγμα είναι η ΕΙΡΗΝΗ.
Ο κόσμος θέλει μόνο να μην τον ενοχλούν, να μπορεί να κάνει ο καθένας τις διαβολιές του πολύ ήσυχα και με την άνεση του. Αυτό είναι που ονομάζουν ΕΙΡΗΝΗ.
Αδιάφορο τι διαβολιές κάνει ο κόσμος, καθένας πιστεύει ότι αυτό πού κάνει είναι καλό. Οι άνθρωποι βρίσκουν δικαιολογίες μέχρι και για τα χειρότερα εγκλήματά τους. Αν ο μεθύστακας είναι λυπημένος, πίνει γιατί είναι λυπημένος. Αν ο μεθύστακας είναι χαρούμενος, πίνει γιατί είναι χαρούμενος. Ο μεθύστακας πάντα δικαιολογεί το βίτσιο του οινοπνεύματος. Έτσι είναι όλοι οι άνθρωποι, για κάθε έγκλημα βρίσκουν μια δικαιολογία, κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του διεστραμμένο, όλοι προτίθενται ότι είναι δίκαιοι και τίμιοι.
Υπάρχουν πολλοί αλήτες που υποθέτουν λανθασμένα ότι ΕΙΡΗΝΗ είναι να μπορείς να ζεις χωρίς να εργάζεσαι, πολύ ήσυχα και χωρίς κόπο κανένα σε έναν κόσμο γεμάτο θαυμάσιες ρομαντικές φαντασίες.
Για την ΕΙΡΗΝΗ υπάρχουν εκατομμύρια από γνώμες και αντιλήψεις λανθασμένες. Σε αυτόν τον πονεμένο κόσμο που ζούμε, καθένας ψάχνει την φανταστική του ΕΙΡΗΝΗ, την ειρήνη της γνώμης του. Ο κόσμος θέλει να βλέπει στον κόσμο την ειρήνη των ονείρων του, τον δικό του ειδικό τύπο ειρήνης, παρ’ όλο που καθένας μέσα του έχει στο εσωτερικό του τους ψυχολογικούς συντελεστές που παράγουν τους πολέμους, εχθρότητες, κάθε μορφής προβλήματα.
Τους καιρούς αυτούς της παγκόσμιας κρίσης όποιος θέλει να γίνει διάσημος ιδρύει οργανώσεις ΥΠΕΡ της ΕΙΡΗΝΗΣ, κάνει προπαγάνδα και γίνεται προασπιστής της ΕΙΡΗΝΗΣ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλοί πολιτικοί «αλεπούδες» έχουν κερδίσει το βραβείο ΝΟΜΠΕΛ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ, παρ’ όλο που έχουν στον λογαριασμό τους ένα ολόκληρο νεκροταφείο και που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν διατάξει να δολοφονήσουν κρυφά πολλούς ανθρώπους, όταν βρέθηκαν σε κίνδυνο να τους βγάλουν εκτός παιχνιδιού. Υπάρχουν επίσης αληθινοί Δάσκαλοι της ανθρωπότητας που θυσιάζονται διδάσκοντας, σε όλα τα μέρη της Γης, την θεωρία της Διάλυσης του ΕΓΩ.
Αυτοί οι Δάσκαλοι γνωρίζουν από πείρα δική τους ότι μόνο διαλύοντας τον Μεφιστοφελή που έχουμε μέσα μας, έρχεται σε μας η ειρήνη της καρδιάς.
Όσο υπάρχει μέσα σε κάθε άτομο το μίσος, η απληστία, ο φθόνος, η ζήλεια, το πνεύμα απόκτησης, η φιλοδοξία, η οργή, η υπερηφάνεια κλπ θα έχουμε πόλεμο αναπόφευκτα.
Γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους στον κόσμο που προσποιούνται ότι έχουν βρει την ΕΙΡΗΝΗ.
Όταν μελετήσαμε αυτούς τους ανθρώπους σε βάθος, μπορέσαμε να διαπιστώσουμε ότι ούτε κατά το ελάχιστον γνωρίζουν την ΕΙΡΗΝΗ και ότι απλώς κλείστηκαν μέσα σε κάποια μοναχική και παρήγορη φορεσιά ή μέσα σε κάποια ειδική πεποίθηση κλπ, όμως στην πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δοκιμάσει ούτε από μακριά αυτό που είναι η αληθινή ΕΙΡΗΝΗ της ήρεμης καρδιάς. Πραγματικά αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι κατασκεύασαν μόνο μια τεχνητή ειρήνη, την οποία στην άγνοιά τους την συγχέουν με την ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ.
Είναι ανόητο να ψάχνουμε την ΕΙΡΗΝΗ μέσα στους λαθεμένους τοίχους των προκαταλήψεων μας, πεποιθήσεων, προϊδεών, επιθυμιών, πάθους, συνηθειών κλπ.
Ενώ μέσα στον νου υπάρχουν οι ψυχολογικοί παράγοντες που προκαλούν έχθρες, προβλήματα, διαφορές, πολέμους, δεν θα υπάρχει πραγματική ειρήνη.
Η αυθεντική ΕΙΡΗΝΗ έρχεται από την γνήσια ομορφιά σοφά κατανοημένη.
Η ομορφιά της ήσυχης καρδιάς αναδύει το υπέροχο άρωμα της αληθινής εσωτερικής ΕΙΡΗΝΗΣ. Είναι επείγον να καταλάβουμε την ομορφιά της φιλίας και το άρωμα της ευγένειας. Είναι επείγον να καταλάβουμε την ομορφιά της γλώσσας. Είναι αναγκαίο τα λόγια μας να έχουν μέσα τους την ουσία της ειλικρίνειας. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε ποτέ λέξεις άρρυθμες, αναρμονικές, ανόητες, χοντροκομμένες.
Κάθε λέξη πρέπει να είναι μια αληθινή συμφωνία. Κάθε έκφραση πρέπει να είναι γεμάτη πνευματική ομορφιά. Είναι κακό να μιλάς όταν πρέπει να σωπαίνεις και να σωπαίνεις όταν πρέπει να μιλάς. Υπάρχουν εγκληματικές σιωπές και υπάρχουν λόγια διεστραμμένα. Υπάρχουν φορές που το να μιλάς είναι ένα έγκλημα, υπάρχουν φορές που το να σωπαίνεις είναι πάλι έγκλημα. Πρέπει να μιλάμε όταν πρέπει να μιλάμε και να σωπαίνουμε όταν πρέπει να σωπαίνουμε. Μην παίζουμε με τον Λόγο γιατί αυτός είναι μεγάλης ευθύνης. Κάθε λέξη πρέπει να ζυγίζεται πριν εκφραστεί γιατί αυτή η λέξη μπορεί να προκαλέσει στον κόσμο πολλά χρήσιμα ή πολλά άχρηστα, πολύ όφελος ή πολλή ζημία.
Πρέπει να προσέχουμε τις χειρονομίες μας, συμπεριφορά, ντύσιμο και πράξεις κάθε είδους. Πρέπει οι χειρονομίες μας το ντύσιμο μας, ο τρόπος που καθόμαστε στο τραπέζι, ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε όταν τρώμε, ο τρόπος που περιποιούμαστε τον κόσμο στο σαλόνι, στο γραφείο, στον δρόμο κλπ, να είναι πάντα γεμάτος ομορφιά και αρμονία.
Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε την ομορφιά της καλοσύνης, να αισθανθούμε την ομορφιά της καλής μουσικής, να αγαπήσουμε την ομορφιά της δημιουργικής τέχνης, να ραφινάρουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε, αισθανόμαστε και ενεργούμε.
Η τέλεια ομορφιά μπορεί να γεννηθεί μέσα μας μόνο όταν έχει πεθάνει το ΕΓΩ με τρόπο ριζικό, τελικό και οριστικό. Εμείς είμαστε άσχημοι, τρομεροί, αηδιαστικοί εφόσον έχουμε μέσα μας, και ολοζώντανο, το ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΕΓΩ.
Η ομορφιά σε ολοκληρωμένη μορφή είναι αδύνατον να υπάρξει μέσα μας όσο υπάρχει το ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΕΓΩ.
Εάν θέλουμε αυθεντική ΕΙΡΗΝΗ θα πρέπει να μετατρέψουμε το ΕΓΩ σε κοσμική σκόνη. Μόνο έτσι θα υπάρχει μέσα μας εσωτερική ομορφιά. Από αυτήν την ομορφιά θα γεννηθεί μέσα μας η χαρά της αγάπης και η αληθινή ΕΙΡΗΝΗ της ήρεμης καρδιάς. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ φέρνει την τάξη μέσα στον καθένα μας διαλύοντας την σύγχυση και γεμίζοντάς μας με γνήσια ευτυχία. Είναι αναγκαίο να ξέρουμε ότι ο νους δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αληθινή ΕΙΡΗΝΗ. Είναι επείγον να καταλάβουμε ότι η ειρήνη της γαλήνιας καρδιάς δεν μας φθάνει μέσω της προσπάθειας ή από το γεγονός ότι ανήκουμε σε κάποια οργάνωση ή εταιρία, ή οποία ασχολείται με την προπαγάνδα για την ειρήνη. Η αυθεντική ειρήνη έρχεται σε μας με μορφή ολοκληρωτικά φυσική και απλή όταν επανακτούμε την αθωότητα στον νου και την καρδιά, όταν ξαναγινόμαστε μικρά παιδιά ευαίσθητα και άμορφα, ευαίσθητα σε ο,τιδήποτε το ωραίο και ο,τιδήποτε το άσχημο, σε ο,τιδήποτε καλό καθώς και σε ο,τιδήποτε το κακό, σε ο,τιδήποτε το γλυκό όπως και σε ο,τιδήποτε πικρό.
Είναι αναγκαίο να ξανακατακτήοουμε την χαμένη παιδική ηλικία τόσο στον νου όσο και στην καρδιά.
Η ΕΙΡΗΝΗ είναι κάτι απέραντο, πλατύ, ατέλειωτο, δεν είναι κάτι σχηματισμένο από τον νου, δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα ενός καπρίτσιου ούτε το παράγωγο μιας ιδέας. Η ειρήνη είναι μια ατομική ουσία που βρίσκεται μακρύτερα από το καλό και το κακό, μια ουσία που βρίσκεται μακρύτερα από κάθε ηθική, μια ουσία που αναβλύζει από το ίδια τα έγκατα του ΑΠΟΛΥΤΟΥ.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Από την παιδική ηλικία και την νεότητα αρχίζει ο Γολγοθάς της άθλιας ύπαρξης μας με πολλές διαστρεβλώσεις του νου, εσωτερικές οικογενειακές τραγωδίες, αντιθέσεις μέσα στο σπίτι και στο σχολείο κλπ.
Είναι φανερό ότι στην παιδική ηλικία και νεότητα, εκτός από πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, όλα αυτά τα προβλήματα δεν κατορθώνουν να μας επηρεάσουν με πολύ βαθύ τρόπο, αλλά όταν πια μεγαλώσουμε, αρχίζουν τα ερωτηματικά. Ποιος είμαι εγώ; Από πού έρχομαι; Γιατί πρέπει να υποφέρω; Ποιο είναι το αντικείμενο αυτής της ύπαρξης; κλπ.
Όλοι στον δρόμο αυτής της ζωής έχουμε κάνει στον εαυτό μας αυτές τις ερωτήσεις, όλοι κάποια στιγμή θελήσαμε να ερευνήσουμε, να εξετάσουμε, να γνωρίσουμε το «γιατί» σε τόσες πίκρες, ανοησίες, παλέματα και δυστυχίες, αλλά δυστυχώς πάντα τελειώνουμε εγκλωβισμένοι σε κάποια θεωρία, σε κάποια γνώμη, σε κάποια δοξασία, γι’ αυτό που είπε ο γείτονας, σε κάτι που μας απάντησε κάποιος γέρο-ξεκούτης κλπ.
Έχουμε χάσει την αληθινή αθωότητα και την γαλήνη της ήρεμης καρδιάς και γι’ αυτό δεν είμαστε ικανοί να διαπιστώσουμε άμεσα την αλήθεια σε όλη της την ωμότητα, ότι εξαρτιόμαστε από το τι θα πουν οι άλλοι και είναι φανερό ότι πάμε από λάθος δρόμο. Η καπιταλιστική κοινωνία καταδικάζει ριζικά τους άθεους, αυτούς που δεν πιστεύουν στον Θεό.
Η Μαρξιστική-Λενινιστική κοινωνία καταδικάζει αυτούς που πιστεύουν στον Θεό, όμως στο βάθος και τα δυο πράγματα είναι το ίδιο, θέματα απόψεων, καπρίτσια των ανθρώπων, προβολές του νου. Ούτε η πίστη, ούτε η απιστία, ούτε ο σκεπτικισμός σημαίνουν ότι έχουμε δοκιμάσει την αλήθεια.
Ο νους μπορεί να έχει την πολυτέλεια να πιστεύει, να αμφιβάλλει να έχει γνώμη, να κάνει υποθέσεις κλπ, αλλά αυτό δεν είναι να πειραματίζεσαι την αλήθεια.
Μπορούμε επίσης να έχουμε την πολυτέλεια να πιστεύουμε στον ήλιο ή να μην πιστεύουμε σε αυτόν και μέχρι να τον αμφισβητούμε, αλλά το άστρο βασιλιάς θα εξακολουθήσει να δίνει φως και ζωή σε ο,τιδήποτε υπαρκτό χωρίς οι γνώμες μας να έχουν γι’ αυτόν την παραμικρότερη σημασία.
Πίσω από το τυφλό πιστεύω, πίσω από την δυσπιστία και τον σκεπτικισμό κρύβονται όλες οι ποικιλίες της κάλπικης ηθικής και πολλές λανθασμένες αντιλήψεις ψεύτικου σεβασμού του οποίου ή σκιά δυναμώνει το ΕΓΩ.
Η καπιταλιστική κοινωνία και η κομμουνιστική κοινωνία έχει η κάθε μία, με τον τρόπο της και σύμφωνα με τα καπρίτσια της, τις προκαταλήψεις της και θεωρίες, τον ειδικό τύπο της ηθικής της. Αυτό που είναι ηθικό μέσα στο καπιταλιστικό μπλοκ είναι ανήθικο μέσα στο κομμουνιστικό μπλοκ και τανάπαλιν.
Η ηθική εξαρτάται από τις συνήθειες, τον τόπο, την εποχή. Αυτό που είναι ηθικό σε μία χώρα, είναι ανήθικο σε μια άλλη και αυτό που υπήρξε ηθικό μια εποχή, άλλη εποχή υπήρξε ανήθικο.
Η ηθική δεν έχει καμία ουσιαστική αξία, εάν την αναλύσουμε σε βάθος, είναι ανόητη εκατό τοις εκατό.
Η Βασική Εκπαίδευση δεν διδάσκει ηθική, ή Βασική Εκπαίδευση διδάσκει ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ και αυτό είναι που χρειάζονται οι νέες γενιές.
Από την τρομοκρατική νύχτα των αιώνων, σε όλους τους καιρούς, πάντα υπήρξαν άνθρωποι που απομακρύνθηκαν από τον κόσμο για να ψάξουν την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Είναι ανόητο να απομακρύνεσαι από τον κόσμο για να ψάξεις την ΑΛΗΘΕΙΑ, γιατί αυτή βρίσκεται μέσα στον κόσμο και μέσα στον άνθρωπο εδώ και τώρα.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι το άγνωστο από στιγμή σε στιγμή και δεν πρέπει να αποχωριστούμε από τον κόσμο ούτε να εγκαταλείψουμε τους συνανθρώπους μας, για να μπορέσουμε να την ανακαλύψουμε.
Είναι ανόητο να πούμε ότι κάθε αλήθεια είναι μισή αλήθεια και ότι κάθε αλήθεια είναι μισό λάθος.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ριζική και ΕΙΝΑΙ ή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ποτέ δεν μπορεί να είναι μισή, ποτέ δεν μπορεί να είναι μισό λάθος. Είναι παράλογο να πούμε ότι η αλήθεια είναι του χρόνου και ότι αυτό που σε μια εποχή είναι, σε μια άλλη εποχή δεν είναι.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ΑΧΡΟΝΙΚΗ. Το ΕΓΩ είναι χρόνος και γι’ αυτό δεν μπορεί να γνωρίζει την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Είναι ανόητο να υποθέτουμε συμβατικές αλήθειες, πρόσκαιρες, σχετικές. Οι άνθρωποι συγχέουν τις αντιλήψεις και γνώμες με αυτό που είναι ΑΛΗΘΕΙΑ.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ δεν έχει καμιά σχέση με τις γνώμες ούτε με αυτές που λέγονται συμβατικές αλήθειες, γιατί αυτές είναι μόνο μη υπερβατικές προβολές του νου.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι το άγνωστο από στιγμή σε στιγμή και μπορούμε να την πειραματιζόμαστε μόνο στην απουσία του ψυχολογικού ΕΓΩ. Η αλήθεια δεν έχει σχέση με σοφίσματα, αντιλήψεις, γνώμες. Την αλήθεια μπορούμε να την γνωρίσουμε μόνο με την απευθείας πείρα. Ο νους μπορεί να έχει μόνο γνώμη και οι γνώμες δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια.
Ο νους δεν μπορεί ποτέ να συλλάβει την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, λυκείων, πανεπιστημίων, πρέπει να πειραματίζονται την αλήθεια και να δείχνουν τον δρόμο στους μαθητές και μαθήτριες τους.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι υπόθεση άμεσης εμπειρίας, όχι υπόθεση θεωριών γνωμών ή αντιλήψεων.
Μπορούμε και οφείλουμε να μελετήσουμε αλλά είναι επείγον να πειραματιζόμαστε μόνοι μας και με άμεσο τρόπο οποιαδήποτε αλήθεια υπάρχει σε κάθε θεωρία, αντίληψη, γνώμη κλπ.
Οφείλουμε να μελετήσουμε, αναλύσουμε, ερευνήσουμε, αλλά επίσης χρειαζόμαστε ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ αμετάθετα να πειραματιζόμαστε ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ που εμπεριέχεται σε όλα εκείνα που μελετάμε. Είναι αδύνατον να πειραματιζόμαστε την ΑΛΗΘΕΙΑ όταν ο νους είναι διεγερμένος, ταραγμένος και βασανισμένος από αντίθετες γνώμες. Είναι δυνατόν να πειραματιστείς την αλήθεια μόνο όταν ο νους είναι ήσυχος, όταν ο νους είναι σιωπηλός.
Οι εκπαιδευτικοί των σχολείων, λυκείων και πανεπιστημίων πρέπει να υποδείξουν στους μαθητές και μαθήτριες τους τον δρόμο του βαθιού εσωτερικού διαλογισμού.
Ο δρόμος του βαθιού εσωτερικού διαλογισμού μας οδηγεί μέχρι την ησυχία και την σιωπή του νου.
Όταν ο νους είναι ήσυχος, άδειος από σκέψεις, επιθυμίες, γνώμες κλπ, όταν ο νους είναι σιωπηλός τότε έρχεται σε μας η αλήθεια.