Το βιβλίο των πόνων του σώματος

Δωρεάν βιβλία για θεραπείες
Κατεβάστε από εδώ το Το βιβλίο των πόνων του σώματος.
Περιέχει πρακτικές οδηγίες για να αντιμετωπίσετε πονοκεφάλους, μουδιάσματα, πιασίματα, και γενικά διάφορα μυοσκελετικά προβλήματα, αλλά και εικόνες για τις προτεινόμενες μαλάξεις. Κατεβάστε επίσης τα παρακάτω βιβλία. Έχουν σχέση με την υγεία σας. Είναι "καθαρά", χωρίς ιούς. Μοιράστε τα με την σειρά σας σε όποιον θέλετε. Όσοι περισσότεροι τα πάρουν τόσο το καλύτερο. Αν ξέρετε κάποιον σχετικό με ιατρική, που να μην είναι υπάλληλος αλλά να αγαπάει την ιατρική και τις θεραπείες, δώστε του ειδικά τα δύο πρώτα.

Σελίδες

15 Ιουνίου 2012

Πάρσιφαλ - γ μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37 ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38 ΤΟ ΒΡΥΧΩΜΕΝΟ ΚΤΗΝΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 39 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 40 ΓΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 41 Ο ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΣΚΟΤΑΔΙΩΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 42 ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΕΛΗΝΙΑΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43 ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 44 Η ΤΕΛΙΚΗ ΦΩΤΙΣΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 45 ΛΕΥΚΟΣ ΤΑΝΤΡΙΣΜΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 46 Η ΤΡΙΤΗ ΠΡΑΞΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 47 ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΙΩΝΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 48 Η ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΣΙΦΑΛ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37

Η ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Αφού είχα δημιουργήσει το Ηλιακό Σώμα στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων (το σεξ) έπρεπε να περάσω ένα διάστημα σε βαθείς στοχασμούς.

Ταιριάζει με την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε ότι μέσα στο χρυσό σώμα του ηλιακού ανθρώπου, σαν σε άγιο ποτήρι, περιέχο­νται η ανώτερη συγκίνηση, ο νους του Γνωστικού ασκητή και η συνειδητή θέληση.

Δεν είναι περιττό να υπογραμμίσουμε το υπερφυσικό γεγο­νός της δεύτερης γέννησης αφού είχα ντυθεί με το φόρεμα των γά­μων της ψυχής στον ένατο Δαντικό κύκλο,

Στην κατοικία του έρωτα συνάντησα και άλλους αδελφούς και αδελφές που επίσης είχαν δουλέψει έντονα στο Αναμμένο Κα­μίνι του Ηφαίστου (το σεξ). Όλοι αυτοί άστραφταν δοξασμένα ανά­μεσα στις απερίγραπτες Θεϊκές μαγείες της Μεγάλης Παρα­σκευής.

Ολόφωτο αναπηδά με πλήρη μεσημβρινή λαμπρότητα ότι μι­λάω μυστικιστικά για τον ναό των «Δύο φορές γεννημένων».

Θεϊκή ανθρωπότητα, εξαιρετικοί άνθρωποι διαφόρων λαών, χωρών, γλωσσών!

Σε εκείνο το ΑΟΥΛΑ ΛΟΥΣΙΣ κατάλαβα με πλήρη τρόπο την υπερ­φυσική ιδέα ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι και σαρκικά επί­σης ένα με τον Θεό.

Είναι αναντίρρητο ότι το ανθρώπινο πλάσμα μπορεί να Αυτο­πραγματοποιηθεί εσώτατα μόνο παραδίδοντας το σώμα του στον Θεό.

Αν και φαίνεται παράδοξο, είναι προφανές ότι, οι «δύο φορές γεννημένοι» δεν έχουν όλοι διαλύσει το Εγώ.

Μετά την δεύτερη γέννηση με δίδαξαν έντονα στον ναό, τότε κατάλαβα ότι χρειαζόταν να πεθαίνω από στιγμή σε στιγμή αν δεν ήθελα να μετατραπώ σε έναν Χανασμούσεν με διπλό κέντρο βαρύ­τητος.

Εξήγησα ήδη σε περασμένα μου βιβλία ότι οι Χανασμούσεν εί­ναι κοσμικές αποτυχίες, αποβολές της Θεϊκής Μητέρας Κουντα­λίνης, χαμένες περιπτώσεις.

Είναι απαραίτητο, είναι επείγον να πεθάνουμε ριζικά στον ίδιο μας τον εαυτό, στην σάρκα, στο Εγώ με την σταθερή πρόθεση να ενσαρκώσουμε την δύναμη του Θεού μέσα μας.

Χρειάζεται να συμφιλιωθούμε με τον υπέρτατο Δημιουργό κατά τρόπον ώστε Αυτός να μπορεί να αναγνωρίσει στην σάρκα την ίδια του την δημιουργία.

Το φως και η σκόνη πρέπει να γιορτάσουν τους αρραβώνες τους και ο ουρανός και η γη να απελευθερωθούν μαζί στον έρωτα.

Ένας νέος ουρανός διατίθεται πια και κατά τον ίδιον τρόπο πρέ­πει επίσης να δημιουργήσουμε μια νέα γη όμοια με αυτόν σε ομορφιά και μεγαλοπρέπεια.

Το εξωτερικό δεν είναι παρά μόνο η προβολή του εσωτερι­κού. Όποιος είναι πλέον για τα καλά νεκρός, και έχει τον Θεό μέσα του, προβάλλει έναν παράδεισο.

Βαθιοί συλλογισμοί δόνησαν την ψυχή μου… κατάλαβα σε βά­θος και με πλήρη τρόπο κάθε ένα από τα ίδια μου τα ψυχολογικά ελαττώματα.

Ω Μάχα Λάκσμι, Μάχα Σαρασβάτι, Ίσις, Αδωνία, Ινσομπέρτα, Το­νανζίν, Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη! ΟΜ… Σάντι… Σάντι…

Χωρίς εσένα Θεϊκή μου Μητέρα, δεν θα μπορούσα ποτέ να εξαλείψω τα κόκκινα Δαιμόνια του Σέθ, αυτές τις οντότητες των σκοταδιών που προσωποποιούν τα ελαττώματά μας.

Μια οποιαδήποτε μέρα, δεν έχει σημασία η ημερομηνία, ούτε η ημέρα, ούτε η ώρα, με επισκέφθηκε ο Κετέρ της Εβραϊκής Κα­μπάλα, ο Γέρος των Ημερών, «ο Πατέρας μου που βρίσκεται εν κρυ­πτώ», «το απόκρυφο του απόκρυφου», «η καλοσύνη των καλο­συ­νών», «η συμπόνια της συμπόνιας».

Ο Κύριος κάθισε στον θρόνο του και είπε: Έτσι όπως δουλεύ­εις πηγαίνεις πολύ καλά, πρέπει να συνεχίσεις την εργασία σου

Περνούσε ο καιρός και εγώ πέθαινα από στιγμή σε στιγμή… η εργασία μου ήταν να καταλαβαίνω και να εξαλείφω.

Γραμμένο είναι με αναμμένα κάρβουνα στο μεγάλο βιβλίο των μεγαλειοτήτων, ότι εκείνοι που έχουν πεθάνει στον εαυτό τους θα γίνουν δεκτοί στον κόσμο των νεκρών…

Η περίπτωσή μου δεν ήταν εξαίρεση στον νεκρικό κανόνα. Ντυμένος με αυτά τα νεκρικά ρούχα που συνηθίζω πάντα να χρη­σιμοποιώ μετά από κάθε αποσάρκωση έζησα τότε ευτυχής στην απόκρυφη κατοικία.

Θέλω να τελειώσω το παρόν κεφάλαιο αντιγράφοντας και μέ­χρι και σχολιάζοντας συνοπτικά κάθε εδάφιο της Αιγυπτιακής εξο­μο­λόγησης.

Πάπυρος ΝΕΜΠΣΕΝΙ

-1. Ω εσύ, Πνεύμα που φεύγεις με μεγάλα βήματα και που αναδύεσαι στην Ηλιούπολη, άκουσέ με! Εγώ δεν έχω διαπράξει διεστραμμένες πράξεις.

Είναι φανερό ότι εκείνος που ήταν στην πραγματικότητα ικα­νός για κακοπροαίρετες πράξεις έπαψε να υπάρχει. Μόνο το Εγώ δια­πράττει τέτοιες δράσεις, το Είναι του νεκρού ακόμα και με το σώμα ζωντανό, δεν θα πραγματοποιούσε τίποτε κακό.

-2. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στο Κέρ Αχά και που τα μπράτσα σου περιβάλλονται από μια φωτιά που καίει! Εγώ δεν έχω δράσει με βία.

Ολόφωτο αναπηδά με πλήρη μεσημβρινή λαμπρότητα ότι η βία είναι πολύπλευρη. Το Εγώ παραβιάζει νόμους, βλάπτει υπολή­ψεις, βεβηλώνει, παραβιάζει ξένους νόες, σπάζει, τσαλακώνει, θα­μπώ­νει, τρομοκρατεί τον πλησίον κλπ. Το Είναι σέβεται την ελεύ­θερη θέληση των ομοίων μας, είναι πάντα ειρηνικό και ευγενικό.

-3. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στην Ερμούπολη και που αναπνέεις την Θεϊκή ανάσα! Η καρδιά μου απεχθάνεται την βα­ναυσότητα.

Το Εγώ βεβαίως είναι χονδροκομμένο, αδέξιο, ανίκανο, φί­λος της ελαφρότητας, κτηνώδες από την φύση του και από το ζω­ικό ένστικτο. Το Είναι είναι διαφορετικό, εκλεπτυσμένο, σοφό, ικανό, θεϊκό, γλυκό, αυστηρό κλπ.

-4. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στις σκιές του Νείλου και που τρέφεσαι πάνω από τις σκιές των νεκρών! Εγώ δεν έχω κλέ­ψει.

Το Εγώ το ευχαριστεί η κλοπή, η αρπαγή, η λεηλασία, το πλιά­τσικο, η απαγωγή, η κατάσχεση, η ατιμία, η εξαπάτηση, να αφαι­ρεί, να ζητά δανεικά και να μην τα επιστρέφει, να καταχράται την εμπιστοσύνη των άλλων και να παρακρατεί το ξένο πράγμα, να εκμεταλλεύεται τον πλησίον, να αφιερώνεται σε καταπατήσεις κλπ. Το Είναι απολαμβάνει να δίνει μέχρι και να απαρνείται τους καρ­πούς της δράσης, είναι χρήσιμο, ανιδιοτελές, ελεήμον, φιλάν­θρωπο, αλτρουιστικό κλπ.

-5. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στο Ρέ Στάου και που τα μέλη σου σαπίζουν και μολύνονται! Εγώ δεν έχω σκοτώσει τους ομοίους μου.

Η δολοφονία είναι πέρα από κάθε αμφιβολία η πιο μεγάλη διε­φθαρμένη πράξη που υπάρχει στον κόσμο. Δεν εξοντώνουμε ή σβήνουμε την ζωή των άλλων μόνο με πιστόλια, αέρια, μαχαίρια, δηλητήρια, πέτρες, ξύλα, κρεμάλες κλπ, αλλά επίσης καταστρέ­φουμε την ζωή των ομοίων μας, με σκληρές λέξεις, βίαιες ματιές, πράξεις αχαριστίας, απιστίας, προδοσίας, καγχασμού κλπ. Πολλοί πατέρες και μητέρες θα ζούσαν ακόμα αν τα παιδιά τους δεν τους είχαν αφαιρέσει την ζωή με τις κακές τους πράξεις. Πολλοί θα ανά­πνεαν ακόμα κάτω από το φως του ήλιου αν ο σύντροφος ή η σύ­ντροφος τους το είχαν επιτρέψει. Ας θυμόμαστε ότι το ανθρώπινο ον σκοτώνει αυτό που αγαπά περισσότερο. Οποιαδήποτε ηθική τα­λαιπωρία μπορεί να μας αρρωστήσει και να μας πάει στον τάφο. Κάθε αρρώστια έχει Ψυχολογικές αιτίες.

-6. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στον ουρανό με την δι­πλή μορφή του λιονταριού! Εγώ δεν έχω αφαιρέσει από το ζύγι­σμα του σταριού.

Το Εγώ παραποιεί αυθαίρετα το βάρος των τροφίμων.

-7. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στην Λητόπολη και που τα δυο σου μάτια πληγώνουν σαν στιλέτα! Εγώ δεν έχω δια­πρά­ξει ατιμία.

Το Είναι ποτέ δεν θα διέπραττε τέτοιο έγκλημα.

-8. Ω εσύ, Πνεύμα, με την εκθαμβωτική μάσκα που προχω­ράς αργά και προς τα πίσω! Εγώ δεν έχω αφαιρέσει αυτό που ανήκε στους Θεούς.

Το Εγώ το ευχαριστεί να λεηλατεί τους τάφους των Μεγά­λων Μυημένων, να βεβηλώνει τους ιερούς τάφους, να κλέβει τα αξιοσέ­βαστα λείψανα, να βγάζει τις μούμιες από τις κατοικίες τους, να ψάχνει στο εσωτερικό της γης τα άγια πράγματα για να τα βεβηλώ­νει.

-9. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στην Ηρακλειούπολη και που συνθλίβεις και βασανίζεις τα κόκαλα! Εγώ δεν είπα ψέ­ματα.

Το Εγώ το ευχαριστεί η απάτη, η εξαπάτηση, η πλαστογρα­φία, η ζαβολιά, η ματαιότητα, το λάθος, ο μύθος, το φαινομενικό κλπ. Το Είναι είναι διαφορετικό, ποτέ δεν ψεύδεται, λέει πάντα την αλήθεια όσο και αν κοστίσει.

-10. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στην Μέμφιδα και που κάνεις να ξεπροβάλλουν και να μεγαλώνουν οι φλόγες! Εγώ δεν έχω αφαιρέσει την τροφή από τους ομοίους μου.

Το Εγώ το ευχαριστεί να αφαιρεί το φαγητό από τους ομοί­ους του, να εμπορεύεται αθέμιτα με την ξένη τροφή, να την μειώ­νει, να την αφαιρεί, ακόμη και αν είναι πράγματα που δεν του ανή­κουν, να πεινάνε οι λαοί ή διάφορες ομάδες ανθρώπων, να μονο­πωλεί τρό­φιμα, να τα ακριβαίνει, να βγάζει απ΄ αυτό ανόητες υπε­ραξίες, να παίρνει, να κλέβει, να ιδιοποιείται, να αρνείται ένα κομ­μάτι ψωμί στον πεινασμένο κλπ.

-11. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στο Αμέντι, Θεότητα των δύο πηγών του Νείλου! Εγώ δεν έχω δυσφημήσει.

Το Εγώ το ευχαριστεί η συκοφαντία, η δολιότητα, το μουρ­μου­ρητό, η κακολογία, να υποτιμά τους άλλους, να δυσφημεί, να βρί­ζει κλπ. Το Είναι προτιμά να σιωπά αντί να βεβηλώνει τον Λόγο.

-12. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στην περιοχή των λι­μνών και που τα δόντια σου λάμπουν σαν τον ήλιο! Εγώ δεν ήμουν επιθετικός.

Το Εγώ είναι από την φύση του προκλητικό, καυστικό, ειρω­νικό, δηκτικό, προσβλητικό, οξύ, του αρέσει η επίθεση, η έφοδος, η εφόρμηση, πληγώνει με το λεπτό χαμόγελο του Σωκράτη και σκο­τώνει με το θορυβώδες γέλιο του Αριστοφάνη. Στο πάντα ειρη­νικό Είναι ισορροπούν σοφά η γλυκύτητα και η γαλήνη.

-13. Ω εσύ, Πνεύμα, που ξεπροβάλλεις κοντά στην αγχόνη και που αδηφάγο ρίχνεσαι πάνω στο αίμα των θυμάτων! Να το ξέ­ρεις: Εγώ δεν έχω δώσει θάνατο στα ζώα των ναών.

Τα καθαγιασμένα ζώα της Θεϊκότητας. Πλην όμως το Εγώ πλη­γώνει και δολοφονεί τα πλάσματα που είναι αφιερωμένα στον Αι­ώνιο. Το Είναι ξέρει μόνο να ευλογεί και να αγαπά και να κάνει τέλεια όλα τα πράγματα.

-14. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στην αχανή αίθουσα των τριάντα δικαστών και που τρέφεσαι με τα σωθικά των αμαρ­τω­λών! Εγώ δεν έχω υπεξαιρέσει.

Το Εγώ το ευχαριστεί να σφετερίζεται, να παίρνει, να κατα­χρά­ται, να κλέβει, να ματαιώνει, να διαταράσσει, να κάνει άνω κά­τω κλπ.

-15. Ω εσύ, Κύριε της παγκόσμιας τάξης που εμφανίζεσαι στην Αίθουσα της Αλήθειας-Δικαιοσύνης, μάθε! Εγώ δεν έχω μο­νοπωλήσει ποτέ τα καλλιεργήσιμα χωράφια.

Η γη είναι όποιου την καλλιεργεί, ο εργάτης δουλεύει, καλ­λιερ­γεί, ιδρώνει. Πλην όμως οι δυνατοί, οι γαιοκτήμονες παρακρα­τούν, απορροφούν τα καλλιεργήσιμα χωράφια. Έτσι είναι το Εγώ.

-16. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στο Μπουμπάστις και που προχωράς οπισθοχωρώντας, μάθε! Εγώ δεν έχω κρυφακού­σει πίσω από τις πόρτες.

Το Εγώ είναι περίεργο και διεστραμμένο από την φύση του και από ένστικτο. Λένε ότι οι καλύβες ή οι τοίχοι έχουν αυτιά και είναι φανερό ότι και οι πόρτες έχουν επίσης. Το Εγώ το γοητεύει να ανακατεύεται στα διάφορα πράγματα του πλησίον. Ο Μεφιστο­φε­λής ή Σατανάς είναι πάντα αδιάκριτος, μικροπρεπής, ωτακου­στής.

-17. Ω εσύ, Πνεύμα, Άστι, που εμφανίζεσαι στην Ηλιού­πολη! Εγώ δεν έχω αμαρτήσει ποτέ υπερβάλλοντας με τον λόγο.

Το εγώ συνηθίζει να είναι τσαρλατάνος, συνομιλητής, ομιλη­τής, πολυλογάς, φλύαρος, ομιλητικός, πάρλας, μπλαμπλάς, γλωσ­σάς, ανοιχτόστομος κλπ. Το Είναι λέει τα αυστηρώς απαραίτητα, δεν παίζει ποτέ με τον λόγο.

-18. Ω εσύ, Πνεύμα,Τάτουφ που εμφανίζεσαι στο Άτι! Εγώ δεν έχω προφέρει ποτέ κατάρες όταν κάποιος μου έχει κάνει ζη­μιά.

Στο Εγώ αρέσει να καταριέται, να εξευτελίζει, να απεχθάνε­ται, να υποτιμά κλπ. Το Είναι ξέρει μόνο να αγαπά, να ευλογεί, να συγ­χωρεί.

-19. Ω εσύ, Πνεύμα Ουαμέντι, που εμφανίζεσαι που εμφανί­ζε­σαι στις σπηλιές του μαρτυρίου! Εγώ δεν έχω διαπράξει ποτέ μοιχεία.

Το εγώ είναι διεφθαρμένος, απατεώνας, διεστραμμένος, ψεύ­της, απολαμβάνει δικαιολογώντας την μοιχεία, εξυψώνοντάς την, δίνο­ντάς της άφατες πινελιές, λεπτές, δίνει την πολυτέλεια να την κα­λύπτει, να την κρύβει από τον ίδιο του τον εαυτό και από τους υπόλοιπους, να την διακοσμεί, να την στολίζει με νόμιμους κανό­νες και γράμματα διαζυγίου, να την νομιμοποιεί με καινούριες τε­λετές αρραβώνων. Εκείνος που ζηλεύει την ξένη γυναίκα είναι εκ των πραγμάτων μοιχός ακόμα και αν δεν συνουσιάστηκε ποτέ μαζί της, στ΄ αλήθεια σας λέγω ότι η μοιχεία στα υποσυνείδητα υπερ­βάθη των πιο αγνών ανθρώπων συνηθίζει να έχει πολλαπλές πλευ­ρές.

-20. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στον ναό του Ανσού και που κοιτάζει προσεκτικά τις προσφορές που σου φέρνουν! Ξέρε: ότι δεν έχω πάψει ποτέ να είμαι αγνός στην κοινωνία.

Η απόλυτη αγνότητα είναι δυνατή μόνο όταν το Εγώ είναι τε­λείως νεκρό. Πολλοί αναχωρητές που εδώ στον φυσικό κόσμο πέ­τυχαν την αγνότητα, την παρθενικότητα της ψυχής, την εντιμό­τητα, την αθωότητα κλπ, όταν τους υπέταξαν σε δοκιμασίες στους υπε­ρευαίσθητους κόσμους απέτυχαν, αδίκησαν, έπεσαν σαν τον Αμ­φόρτα, τον Βασιλιά του Γκριάλ, ανάμεσα στα απρεπή μπράτσα της Κούντρι, της Γκουντρίγια, εκείνης της μεθυστικής ξανθιάς που λε­γόταν Ηρωδιάδα.

-21. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στο Χεχάτου, εσύ Αρ­χηγέ των αρχαίων Θεών! Εγώ δεν έχω φοβίσει ποτέ τους ανθρώ­πους.

Στο Εγώ αρέσει να τρομοκρατεί, να τρομάζει, να σκιάζει, να εκφοβίζει τους άλλους, να απειλεί, να κατεδαφίζει ηθικά τον πλη­σίον, να τον συντρίβει, να τον καταπιέζει, να τον φοβίζει κλπ. Οι εμπορικοί οίκοι συνηθίζουν να στέλνουν στους κακοπληρωτές πε­λάτες τους υπενθυμίσεις μερικές φορές πολύ κομψές, αλλά πάντα απειλητικές.

-22. Ω εσύ, Πνεύμα καταστροφικό που εμφανίζεσαι στο Κα­ουίλ! Εγώ δεν έχω παραβιάσει ποτέ την τάξη του χρόνου.

Το Εγώ αλλάζει αυθαίρετα τα ωράρια και μεταβάλλει το ημε­ρο­λόγιο. Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε την αυθεντική τάξη των επτά ημερών της εβδομάδας: Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή, Κυ­ριακή, Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο. Οι ψευτοσοφοί μετέβαλλαν αυτήν την τάξη.

-23. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στο Ουρίτ, και του οποίου την φωνή ακούω να ψάλλει! Εγώ ποτέ δεν έχω παραδοθεί στον θυμό.

Το Εγώ είναι πάντα διατεθειμένο να αφεθεί στον θυμό, στην οργή, στην παρενόχληση, στην ενόχληση, στον εκνευρισμό, στην μανία, στην εξόργιση, στην λύσσα κλπ.

-24. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στην περιοχή της λί­μνης Χεκάτ με την μορφή ενός μωρού! Εγώ ποτέ δεν ήμουν κου­φός στα λόγια της Δικαιοσύνης.

Το Είναι αγαπά πάντοτε την ισότητα, το δικαίωμα, είναι αμε­ρό­ληπτο, ευθύ, δίκαιο. Θέλει την νομιμότητα, αυτό που είναι θε­μιτό, καλλιεργεί την αρετή και την αγιότητα, είναι ακριβές σε όλα του τα πράγματα, τέλειο, πλήρες, ποθεί την ακρίβεια, την ακριβή τή­ρηση. Αντίθετα το Εγώ προσπαθεί πάντα να δικαιολογεί και να συγχωρεί τα ίδια του τα παραπτώματα, ποτέ δεν είναι ακριβές, επι­θυμεί την εξαγορά, είναι παραδομένο στο να δωροδοκεί και να δια­φθείρει τα δικαστήρια της ανθρώπινης δικαιοσύνης.

-25. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στο Ουνές και που η φωνή σου είναι τόσο διεισδυτική! Εγώ ποτέ δεν έχω ξεκινήσει μηνύσεις.

Το Εγώ το ευχαριστεί το παράπονο, η διαφωνία, η φιλονικία, ο καυγάς, η διαμάχη, ο τσακωμός, είναι φίλος των χτυπημάτων, της πάλης, της εριστικότητας, της δικαστικής αγωγής, της προσφυ­γής, των διαπληκτισμών, των απαιτήσεων, των πολέμων κλπ. Αντίθετα θα λέγαμε ότι το Είναι είναι διαφορετικό: Αγαπά την ει­ρήνη, την ηρεμία, είναι εχθρός των σκληρών λόγων, απεχθάνεται τις λογομα­χίες, τους καυγάδες. Λέει αυτό που έχει να πει, και μετά κρατάει σιωπή και αποσύρεται, αφήνοντας στους συνομιλητές του πλήρη ελευθερία να σκεφτούν, να δεχτούν ή να απορρίψουν.

-26. Ω εσύ, Πνεύμα Μπάστι, που εμφανίζεσαι στα Μυστή­ρια! Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ τους ομοίους μου να χύσουν δά­κρυα.

Το κλάμα των καταπιεσμένων πέφτει πάνω στους ισχυρούς όπως ένας κεραυνός εκδίκησης. Το εγώ υποκινεί θρήνους και αθλιότητες παντού. Ο εντελώς νεκρός Μυημένος, αν και έχει ακόμα το σώμα του ζωντανό, απ’ οπουδήποτε και αν περνά αφήνει σπίθες φωτός και χαράς.

-27. Ω εσύ, Πνεύμα, του οποίου το πρόσωπο βρίσκεται στο πίσω μέρος του κεφαλιού και που βγαίνεις από την απόκρυφη κα­τοικία σου! Εγώ δεν έχω ποτέ αμαρτήσει εναντίον της φύσης με τους ανθρώπους.

Οι υποσεξουαλικοί της Λιλίτ, ομοφυλόφιλοι, παιδεραστές, λε­σβίες, θηλυπρεπείς κλπ είναι εκφυλισμένοι σπόροι, χαμένες περι­πτώσεις, υποκείμενα που με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να Αυτο­πραγματοποιηθούν. Για αυτούς θα είναι τα εξώτερα σκοτάδια όπου ακούγεται μόνο το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών.

-28. Ω εσύ, Πνεύμα, με την γάμπα τυλιγμένη από φωτιά και που βγαίνεις από το Ακχεκχού! Εγώ ποτέ δεν έχω αμαρτήσει από ανυπομονησία.

Η ανησυχία, η ανυπομονησία, η έλλειψη υπομονής και ειρη­νι­κότητας είναι πρόσκομμα, εμπόδιο, κώλυμα για την εσωτερι­στική δουλειά και την Εσώτερη Αυτοπραγμάτωση του Είναι. Το Εγώ εί­ναι από την φύση του ανυπόμονο, ανήσυχο, έχει πάντα την τάση να αλλάζει, να εξοργίζεται, να λυσσάει, να γίνεται έξαλλο, να βρά­ζει από θυμό, να ενοχλείται. Δεν ξέρει να περιμένει και είναι ανα­ντίρ­ρητο ότι αποτυγχάνει.

-29. Ω εσύ, Πνεύμα, που βγαίνεις από το Κενεμέτ και του οποίου το όνομα είναι Κενεμτί! Εγώ δεν έχω βρίσει ποτέ κανέ­ναν.

Είναι φανερό ότι ο εντελώς νεκρός Μυημένος, επειδή εξά­λειψε το Εγώ, έχει μέσα στον εαυτό του μόνο το είναι και είναι προφανές ότι αυτό είναι Θεϊκής φύσεως και για αυτό θα ήταν ανί­κανος να βρίσει τον πλησίον. Το Είναι δεν προσβάλλει κανέναν, είναι τέλειο στην σκέψη, τον λόγο και τα έργα. Το Εγώ πληγώνει, κακομετα­χειρίζεται, βλάπτει, προσβάλλει, βρίζει, αδικεί κλπ.

-30. Ω εσύ, Πνεύμα, που βγαίνεις από την Σαΐδα και που έχεις στα χέρια σου την προσφορά σου! Εγώ δεν έχω γίνει ποτέ μηνυ­τής.

Το Εγώ το ευχαριστούν οι φασαρίες, οι ενοχλήσεις, ο σάλος, οι καυγάδες, οι σαματάδες, τα ξεφαντώματα, οι αναμπουμπούλες, οι μηνύσεις κλπ.

-31. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στην πόλη του Ντζε­φίτ και του οποίου τα πρόσωπα είναι πολλαπλά! Εγώ δεν έχω πράξει ποτέ απερίσκεπτα.

Το Εγώ έχει πάντα την σημειούμενη τάση να κατακρημνι­στεί, παρασύρεται, είναι αστόχαστο, σαστίζει, είναι απερίσκεπτο, παρά­τολμο, επιπόλαιο, επιθυμεί να τρέξει, να κινηθεί βιαστικά, δεν έχει σύνεση. Το Είναι είναι πολύ διαφορετικό, βαθύ, στοχαστικό, σώ­φρον, υπομονετικό, γαλήνιο κλπ.

-32. Ω εσύ, Πνεύμα, που εμφανίζεσαι στην Ούνθ και που εί­σαι γεμάτο οξυδέρκεια! Εμένα δεν μου έλειψε ποτέ ο σεβασμός προς τους Θεούς.

Κατά την διάρκεια του παρόντος σκοτεινού κύκλου του Κάλι Γιούγκα οι άνθρωποι κοροϊδεύουν τους Άγιους Θεούς, τους Praja­patis ή Βιβλικούς Ελοχίμ. Τα πλήθη της μελλοντικής έκτης μεγά­λης ράτσας θα επιστρέψουν στον σεβασμό των άφατων.

-33. Ω εσύ, Πνεύμα, στολισμένο με κέρατα και που βγαίνεις από το Σαντιού! Στις ομιλίες μου δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ υπερβολικές λέξεις.

Παρατηρήστε τους φλύαρους των διαφόρων συχνοτήτων του ραδιοφώνου. Έτσι είναι το Εγώ, πάντα πολυλογάς.

-34. Ω εσύ, Νεφέρ Τούμ που βγαίνεις από την Μέμφιδα! Εγώ δεν έχω εξαπατήσει ποτέ ούτε έχω δράσει με διαστροφή.

Η απάτη έχει πολλές αποχρώσεις ψυχολογικού τύπου. Αι­σθά­νονται εξαπατημένες οι παραπλανημένες αρραβωνιαστικιές, οι προδομένοι σύζυγοι, οι πατέρες και μητέρες που εγκαταλείφθηκαν ή πληγώθηκαν ηθικά από τα παιδιά τους, ο εργάτης που απολύθηκε άδικα από την δουλειά του, το παιδί που δεν πήρε το βραβείο που του υποσχέθηκαν, η εσωτεριστική ομάδα που εγκαταλείφθηκε από τον οδηγό της κλπ. Στο Εγώ αρέσει να εξαπατά, να διαφθείρει, να σαπίζει, να μολύνει όσα αγγίζει.

-35. Ω εσύ, Τούμ Σέπ που βγαίνεις από το Ντζεντού! Εγώ δεν έχω καταραστεί ποτέ τον Βασιλιά.

Οι αρχηγοί της Πολιτείας είναι τα οχήματα του Κάρμα, γι΄ αυτό δεν πρέπει να τους καταριόμαστε.

-36. Ω εσύ, Πνεύμα, που η καρδιά σου είναι ζωντανή και που βγαίνεις από το Ντέπτ! Εγώ ποτέ δεν έχω βρωμίσει τα νερά.

Θα ήταν το άκρον άωτον του παραλόγου ένας Μυημένος, με το εγώ τελείως νεκρό, να διέπραττε το έγκλημα να ρίχνει σκουπί­δια ή βρωμιές στις λίμνες ή τα ποτάμια. Πλην όμως είναι φανερό ότι το Εγώ το γοητεύουν τέτοια εγκλήματα, απολαμβάνει να κάνει το κακό, δεν αισθάνεται συμπόνια για τα διάφορα πλάσματα, δεν θέ­λει να καταλάβει ότι μολύνοντας το υγρό στοιχείο βλάπτει εκ των πραγμάτων όλα όσα έχουν ζωή.

-37. Ω εσύ, Χί, που εμφανίζεσαι στον ουρανό! Να το ξέρεις: τα λόγια μου ποτέ δεν ήταν υπεροπτικά.

Το Εγώ είναι από την φύση του υπεροπτικό, υπερήφανο, αλα­ζο­νικό, αυταρχικό, περιφρονητικό, ακατάδεκτο. Συνηθίζει παρ΄ όλα αυτά να κρύβει την υπερηφάνεια του κάτω από τον χιτώνα του Αρίστιππου (ρούχο γεμάτο τρύπες και μπαλώματα) και μέχρι που έχει την πολυτέλεια να μιλάει με ψεύτικη πραότητα και ευλαβικές στάσεις, αλλά μέσα από τις τρύπες του ενδύματός του φαίνεται η ματαιότητά του.

-38. Ω εσύ, Πνεύμα, που δίνεις διαταγές στους Μυημένους! Εγώ δεν έχω καταραστεί ποτέ τους Θεούς.

Οι διεστραμμένοι άνθρωποι απεχθάνονται και προσβάλλουν τους Θεούς, τους Αγγέλους ή Ντέβας.

-39. Ω εσύ, Νεχέμπ Νεφέρτ που βγαίνεις από την λίμνη! Εγώ ποτέ δεν ήμουν αναιδής ούτε αυθάδης.

Η αναίδεια και η αυθάδεια βασίζονται στην έλλειψη ανθρω­πιάς και υπομονής. Το Εγώ συνηθίζει να είναι βαρύ, ασεβές, άκαιρο, παράλογο, χονδροκομμένο, βιαστικό, αδέξιο.

-40. Ω εσύ, Νεχέμπ Κάου, που βγαίνεις από την πόλη! Εγώ δεν έχω ραδιουργήσει ποτέ , ούτε έχω βοηθήσει άλλους.

Το Εγώ θέλει να ανάβει, να αναρριχηθεί στην κορυφή της κλί­μακας, να γίνει αισθητό, να είναι κάποιος στην ζωή κλπ. Το εγώ είναι φαρσέρ, ταραχοποιός, ραδιούργος, μηχανορράφος, σκευωρός, φίλος της ίντριγκας, της συνομωσίας, δύσκολος, σκοτεινός, επικίν­δυνος.

-41. Ω εσύ, Πνεύμα, του οποίου το κεφάλι είναι αγιασμένο και που ξάφνου βγαίνεις από τον κρυψώνα σου! Να το ξέρεις: εγώ δεν έχω πλουτίσει με παράνομο τρόπο.

Το Εγώ ζει σε σχέση με το «περισσότερο», η συσσωρευτική διαδικασία του Εγώ είναι σίγουρα τρομακτική: περισσότερα χρή­ματα, δεν έχουν σημασία τα μέσα, ακόμα και αν εξαπατήσει, υπε­ξαιρέσει, κλέψει, παγιδεύσει. Ο Μεφιστοφελής είναι εκρηκτικός, διεστραμμένος, κακοποιός. Έτσι ήταν πάντα ο Σατανάς, το «Εγώ ο Ίδιος».

-42. Ω εσύ, Πνεύμα, που βγαίνεις από τον κατώτερο κόσμο και έχεις μπροστά σου το κομμένο σου χέρι! Εγώ ποτέ δεν έχω περι­φρονήσει τους Θεούς της πόλης μου.

Αυτές οι άφατες θεότητες, οι προστάτες άγγελοι του πλή­θους, τα οικογενειακά πνεύματα κλπ αξίζουν τον θαυμασμό και τον σε­βασμό μας. Αυτά είναι οι Θεοί Τιμωροί των αρχαίων χρό­νων. Κάθε οίκημα, λαός, μητρόπολη ή χωριουδάκι έχει τον πνευ­ματικό του οδηγό, τον Πραγιαπάτι του. δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει τον δικό της πνευματικό διευθύνοντα. Το εγώ περιφρο­νεί τέ­τοιους ποιμένες της ψυχής.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38

ΤΟ ΒΡΥΧΩΜΕΝΟ ΚΤΗΝΟΣ

Πριν από την δεύτερη Τρανσαλπαλνιάνα καταστροφή που με­τάλλαξε εκ βάθρων την εμφάνιση του γήινου φλοιού, υπήρχε μια παλιά ήπειρος που τώρα είναι βυθισμένη στα νερά του Ατλαντι­κού.

Θέλω να αναφερθώ με έμφαση στην Ατλαντίδα, γύρω από την οποία είναι προφανές ότι υπάρχουν παντού αναρίθμητες παρα­δό­σεις.

Κοιτάξτε ονόματα ξένων Ατλάντων ή βάρβαρων γλωσσών, όπως συνήθιζαν να λένε οι κρετίνοι εκείνοι Έλληνες που ήθελαν να σκοτώσουν τον Αναξαγόρα όταν τόλμησε να υποπτευθεί ότι ο ήλιος ήταν λίγο μεγαλύτερος από την μισή Πελοπόννησο.

Ονόματα, λέω, μεταφρασμένα στα αιγυπτιακά από τους ιε­ρείς της Σαΐδος και τυλιγμένα με την αρχική τους σημασία από τον θεϊκό Πλάτωνα για να τα αδειάσει μετά θαυμαστά στην διάλεκτο της Αττικής.

Κοιτάξτε την διαμαντένια κλωστή της χιλιόχρονης παράδο­σης από τα χρόνια του Σόλωνα, συνεχίζοντας μετά με τους δύο Κριτίες και τον Δάσκαλο Πλάτωνα…

Κοιτάξτε, σας λέω, εξαιρετικές περιγραφές βοτανολογίας, γε­ω­γραφίας, γεωλογίας, πολιτικής, θρησκείας, εθιμολογίας κλπ των Ατλάντων.

Κοιτάξτε επίσης, με μάτια αντάρτη αετού, καλυμμένους υπαι­νιγμούς για τους πρώτους Θεϊκούς Βασιλιάδες εκείνης της πα­λιάς προκατακλυσμιαίας χώρας για τους; Οποίους έχουν τόσες αναφο­ρές ο μεσογειακός Παγανισμός και τα ιερά κείμενα του ανα­τολικού κόσμου.

Μεγαλοπρεπείς Βασιλιάδες για τους οποίους αναφέρουν οι εκ­πληκτικές σημειώσεις του Διόδωρου του Σικελιώτη που ακόμα χρειάζεται να μελετηθούν, με λεπτομερείς υπολογισμούς.

Κοιτάξτε, τελικά, και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον, την ίδια την θυσία της Ιερής Αγελάδας, χαρακτηριστική των Βραχμάνων, των Εβραίων, των Μωαμεθανών, των ευγενών ευρωπαίων και χι­λιάδων άλλων λαών…

Είναι αναντίρρητο ότι το διασημότατο και άφθαρτό μας Ταυ­ρο­μαχικό αμφιθέατρο κατά βάθος δεν είναι παρά μια αρχαιότατη προγονική επιβίωση εκείνης της γιορτής της Ατλαντικής θυσίας της οποίας περιγραφές βρίσκουμε ακόμα σε πολλά μυστικά βιβλία.

Στην πραγματικότητα είναι πολλοί οι μύθοι που υπάρχουν στον κόσμο, γύρω από αυτούς τους λυτούς ταύρους στον ναό του Πο­σειδώνα, ζώα που δεν τα υπέτασσαν κτηνωδώς όπως σήμερα, με βούκεντρα και σπαθιά, παρά με δεσμά και άλλες τέχνες της κλασ­σικής ταυρομαχίας.

Νικημένο πλέον στον ιερό κύκλο το συμβολικό κτήνος σφα­ζό­ταν προς τιμήν των Αγίων Θεών της Ατλαντίδος οι οποίοι, όπως και ο ίδιος ο Ποσειδώνας, είχαν υποεξελιχθεί από την πρωταρχική ηλιακή κατάσταση μέχρι που μετετράπησαν σε ανθρώπους Σελη­νιακού τύπου.

Η κλασσικά ταυρομαχική τέχνη είναι βέβαια κάτι μυητικό και σχετισμένο με την μυστηριακή λατρεία της Ιερής Αγελάδας.

Κοιτάξτε τον Ατλάντιο κύκλο του ναού του Ποσειδώνα, και τον τωρινό, βεβαίως δεν είναι παρά ένας ζωντανός ζωδιακός, στον οποίο έναστρο κάθεται το αξιότιμο κοινό.

Ο Πρωτοπόρος ή Ιεροφάντης είναι ο Δάσκαλος, οι πεζοί μπα­ντιγιέρος είναι οι σύντροφοι. Οι πικαδόρες με την σειρά τους είναι οι μαθητευόμενοι. Για αυτό αυτοί οι τελευταίοι είναι πάνω σε άλογα, δηλαδή με όλο το φορτίο πάνω στο όχι δαμασμένο σώμα τους, το οποίο συνήθως πέφτει νεκρό στον αγώνα.

Οι σύντροφοι, όταν βάλουν τις μπαντερίγιας ή τα μπαστού­νια αρχίζουν πια να αισθάνονται ανώτεροι από το θηρίο, από το ζωικό Εγώ. Δηλαδή είναι, όπως ο Αρτζούνα του Μπαγκαβάντ Γκιτά, οι διώκτες του μυστικού εχθρού, ενώ ο Δάσκαλος με τον μανδύα της ιεραρχίας του, δηλαδή με την κυριαρχία της Μάγια και χουφτώνο­ντας με την δεξιά του το πυρογενές σπαθί της θέλησης, γίνεται, όπως ο θεός Κρίσνα του παλιού εκείνου ποιήματος, όχι ο διώκτης αλλά ο φονιάς του Εγώ, του κτήνους, του τρομακτικού βρυχώμε­νου τέρατος που έβλεπε επίσης στο Κάμελοτ ή Καμαλόκα ο ίδιος ο Βα­σιλιάς Αρθούρος, ανώτατος αρχηγός των διακεκριμέ­νων ιππο­τών της στρογγυλής τράπεζας.

Είναι λοιπόν, η λαμπρή Ατλάντεια ταυρομαχία, μια βασιλική τέχνη βαθιά σημασιολογική για όσα μας διδάσκει μέσω του λα­μπρού συμβολισμού της, του σκληρού αγώνα που πρέπει να μας οδηγήσει μέχρι την διάλυση του Εγώ.

Οποιαδήποτε αναδρομική ματιά σχετικά με τον ταυρομαχικό εσωτερισμό. Είναι αναμφίβολο ότι μπορεί να μας οδηγήσει σε εσω­τεριστικές ανακαλύψεις σπουδαιότατης μορφής.

Σαν γεγονός άμεσης επικαιρότητας δεν είναι περιττό να ανα­φέ­ρουμε την βαθιά αγάπη που αισθάνεται ο ταυρομάχος για την παρ­θένο του. είναι φανερό ότι παραδίδεται σε αυτήν τελείως πριν εμ­φανιστεί με το φωτεινό του κοστούμι στο αμφιθέατρο.

Αυτό έρχεται να μας θυμίσει τα Μυητικά Μυστήρια, την τρο­μερή θυσία της ιερής αγελάδας και τις αρχαϊκές λατρείες της Ιούς, οι καταγωγές των οποίων προέρχονται επισήμως από την χα­ραυγή της ζωής στον πλανήτη μας γη.

Είναι συγκινητικό, σαφές και οριστικό, ότι μόνο η Ιώ, η Ντέβι Κουνταλίνη, η Ιερή Αγελάδα, η Θεϊκή Μητέρα κατέχει στ΄ αλήθεια αυτήν την μαγική φιδίσια φωτιά που μας επιτρέπει να κά­νουμε κο­σμική σκόνη το ζωικό Εγώ, τον τρομερό ταύρο, το βρυ­χώμενο κτή­νος του κύκλου της ύπαρξης.

Ο Πάρσιφαλ, ο τορέρο του αστρικού, μετά τον σκληρό αγώνα στον θαυμάσιο κύκλο της ζωής, μετατράπηκε, εκ των πραγ­μάτων και δικαιωματικά, σε αυτόν τον αγνό αθώο του Βαγκνερι­κού δρά­ματος που παρουσιάστηκε από την φωνή της σιωπής ανά­μεσα στις εξαίσιες λαμπρότητες του Αγίου Γκριάλ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 39

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ

-Και είδα να βγαίνουν από το στόμα του Δράκοντα και από το στόμα του Θηρίου και από το στόμα του ψεύτικου προφήτη τρία βρώμικα πνεύματα με μορφή βατράχου.

Επειδή είναι πνεύματα δαιμονίων που κάνουν τερατουργίες και στέλνονται στους Βασιλείς της γης σε όλον τον κόσμο για να τους συ­γκεντρώσουν στην μάχη εκείνης της μεγάλης μέρας του Θεού του Παντοδύναμου. ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ.

Γραμμένο είναι με αναμμένα κάρβουνα στο θαυμάσιο βιβλίο όλων των λάμψεων ότι αυτοί είναι οι τρεις προδότες που δολοφό­νησαν τον Χιράμ, ή καλύτερα θα λέγαμε τον Χιράμ-Όσιρι, τον εσώτερο Θεό κάθε ανθρώπου που έρχεται στον κόσμο.

Πρέπει να ψάξουμε με άπειρη λαχτάρα, μέσα σε εμάς τους ίδιους, τους τρεις δολοφόνους του μυστικού Δάσκαλου, μέχρι που στο τέλος, μια οποιαδήποτε μέρα (δεν έχει σημασία η ημερομηνία, ούτε η μέρα, ούτε η ώρα) να μπορέσουμε να αναφωνήσουμε με όλες τις δυνάμεις της ψυχής μας: ο Βασιλιάς πέθανε. Ζήτω ο Βασι­λιάς!

Είναι φανερό ότι ο πρώτος προδότης είναι βέβαια το αηδια­στικό δαιμόνιο της επιθυμίας.

Είναι αναντίρρητο ότι ο δεύτερος άπιστος είναι το τρομα­κτικό δαιμόνιο του νου.

Καταλήγει παθιασμένος, σαφής και οριστικός ο τρίτος προδό­της, το αχρείο δαιμόνιο της κακής θέλησης.

Ο Ιούδας είναι ο πρώτος, εκείνος που πουλάει τον μυστικό Χρι­στό για τριάντα αργύρια.

Ο Πιλάτος είναι ο δεύτερος, πάντοτε πλένει τα χέρια του και διακηρύσσεται αθώος, ποτέ δεν αναγνωρίζεται λανθασμένος.

Ο Καϊάφας είναι ο τρίτος, ποτέ δεν κάνει την θέληση του Πα­τέρα, μίσησε τον Κύριο και ακόμα συνεχίζει να τον μισεί.

Η καταγωγή αυτών των τριών κακοποιών είναι βέβαια υπερ­βο­λικά σκοτεινή. Είναι αναμφίβολο ότι εξελίσσονται από την τρο­μερή διαστροφή των τριών Γκούνας.

Σάττουα είναι η Γκούνα της παγκόσμιας αρμονίας.

Ράγιας είναι η Γκούνα της συγκίνησης.

Τάμας είναι η Γκούνα της ενέργειας.

Οποιοσδήποτε φωτισμένος Ιεροφάντης θα μπορέσει να επα­λη­θεύσει από μόνος του με σαφή τρόπο, μελετώντας τα Ακασικά αρ­χεία της φύσης, το βαρυσήμαντο γεγονός της απόλυτης ισορρο­πίας των τριών Γκούνας του μυστηρίου στην διάρκεια της βαθιάς νύ­χτας της μεγάλης Πραλάγια.

Όταν αυτές οι τρεις Γκούνας ανισορροπούν στους δίσκους της κοσμικής ζυγαριάς τότε ξεκινά η χαραυγή της νέας μέρας.

Ο Κρίσνα, εκείνος ο επιφανής άνδρας που άλλοτε εκπλή­ρωσε μια γιγάντια αποστολή στην ιερή γη των Βέδας, αναφερόμε­νος με έμφαση στις τρεις Γκούνας της Αρχαίας σοφίας είπε:

-Αν το ενσαρκωμένο ον πεθάνει όταν κυριαρχεί η Σάττουα, τότε πη­γαίνει στην σφαίρα των ευσεβών που λατρεύουν το πιο υψηλό.

Αν την στιγμή του θανάτου κυριαρχεί η Ράγιας γεννιέται κα­νείς ανάμεσα σε ανθρώπους αφοσιωμένους στην δράση και αν κυ­ριαρχεί η Τάμας γεννιέται ανάμεσα σε όντα που δεν συλλογίζο­νται.

Όσοι έχουν Σαττουακή ιδιοσυγκρασία πηγαίνουν ψηλά (στις ανώ­τερες σφαίρες του σύμπαντος).

Οι Ραγιασικοί μένουν στο μέσον. Ξαναγεννιούνται με ανθρώ­πινο σώμα με άμεσο ή έμμεσο τρόπο χωρίς να τους έχει δοθεί η πο­λυτέ­λεια κάποιων διακοπών στις ανέκφραστες περιοχές.

Οι Ταμασικοί πηγαίνουν κάτω. Βυθίζονται στο εσωτερικό της γης, εισέρχονται στο βυθισμένο ορυκτό βασίλειο, για να οπισθο­χω­ρήσουν εξελισσόμενοι καθοδικά στον χρόνο, κατεβαίνοντας τα σκα­λιά: ζωικό, φυτικό και ορυκτό. Μετά βγαίνουν πάλι στο φως του ήλιου και ξαναρχίζουν μια νέα ανάβαση εξελικτικού τύ­που που πρέ­πει να ξαναρχίσει από την σκληρή πέτρα.

Και εκείνος ο διάσημος Κύριος ξαναπήρε τον λόγο για να πει τα εξής:

-Όταν η γνώση λάμπει μέσω των αισθήσεων, πρέπει να ληφθεί υπ΄ όψιν ότι κυριαρχεί η Σάττουα.

Όταν επικρατούν η απληστία, η δράση, η σύλληψη νέων επιχει­ρή­σεων, η ανησυχία και η επιθυμία τότε, ώ Μπαράτα! κυριαρ­χεί η Ρά­γιας.

Και όταν κυριαρχεί η Τάμας, ώ Καουντέγια! επικρατεί το νοη­τικό σκοτάδι, η αδράνεια, η αμέλεια και η ψευδαίσθηση.

Εξατμίζοντας τις τρεις Γκούνας, που προκαλούν αυτό το σώμα, το ενσαρκωμένο Είναι απελευθερώνεται από την γέννηση, τον θά­νατο, τα γηρατειά και τα βάσανα και γίνεται αθάνατο.

Η Κουνταλίνη Γιόγκα διδάσκει με λαμπρό τρόπο ότι η Bhu­jan­jini ή φιδίσια δύναμη βρίσκεται κουλουριασμένη τρεισήμισι φο­ρές μέσα στο Κοκκυγικό Τσάκρα. Οι τρεις κύκλοι αντιπροσωπεύ­ουν τις τρεις Γκούνας της Πρακρίτι: Σάττουα, Ράγιας και Τάμας.

Είναι ένα αξίωμα της απόκρυφης σοφίας ότι η υπόλοιπη μισή ουρά αντιπροσωπεύει την Βιρκρίτις, την μετατροπή της Πρακρίτι του αιώνιου θηλυκού.

Το ευαγγέλιο του Κυρίου Βούδα λέει:

-Οι τρεις κόρες του Μαρά (οι τρεις διεστραμμένες Γκούνας) πείρα­ξαν τον Μποτισάτβα, αλλά δεν τις έλαβε υπ΄ όψιν και όταν είδε ο Μαρά ότι δεν μπορούσε να ανάψει καμία επιθυμία στην καρδιά του νικηφόρου Σραμάνα, διέταξε όλα τα κάκιστα πνεύματα που, υπά­κουα στις διαταγές του, επιτέθηκαν και εκφόβισαν τον μεγάλο Μούνι, αλλά ο καλότυχος τα παρατήρησε όπως κάποιος κοιτάζει τα αθώα παιχνίδια των παιδιών και το φλογερό μίσος των κακών πνευ­μάτων έμεινε χωρίς αποτέλεσμα. Οι φλό­γες της κόλασης έγιναν αρω­ματισμένες υγιεινές αύρες και οι μαινό­μενες ακτίνες μετατράπηκαν σε άνθη του λωτού.

Μπροστά σε αυτά ο Μαρά (ο δράκος των σκοταδιών) και ο στρα­τός του κρύφτηκαν. Εν τω μεταξύ, από τα ουράνια ύψη, έπεφτε μια βροχή από λουλούδια και ακούγονταν οι φωνές των καλών πνευ­μά­των: Κοιτάξτε τον μεγάλο Μούνι! Το μίσος δεν κινεί το πνεύμα του! οι λεγεώνες του κακού (αυτοί οι κόκκινοι διάβολοι που αποτε­λούν το φημισμένο Εγώ) δεν τον φοβίζουν. Είναι αγνός και σοφός, είναι γεμάτος με αγάπη και συμπόνια.

Όπως οι ακτίνες του ήλιου σαρώνουν τα σκοτάδια του κόσμου έτσι και αυτός που επιμένει στο ψάξιμό του θα βρει την αλήθεια και η αλήθεια θα τον φωτίσει.

Μέχρι εδώ μερικά ιερά εδάφια του ευαγγελίου του Κυρίου μας Βούδα.

Πολλούς αιώνες μετά, ο Θεϊκός Ραβί της Γαλιλαίας φώναζε με όλες τις δυνάμεις της ψυχής του: Γνωρίστε τη αλήθεια και η αλή­θεια θα σας ελευθερώσει.

Ο Θεός είναι Πνεύμα, λέει το χριστιανικό ευαγγέλιο, και αυ­τοί που τον λατρεύουν, στο Πνεύμα και στην Αλήθεια πρέπει να τον λα­τρεύουν.

Όταν, μ΄ όλα ταύτα, έρθει το Πνεύμα της Αλήθειας, Αυτό θα σας δι­δάξει όλες τις αλήθειες, επειδή δεν θα μιλάει για τα δικά του, παρά θα λέει όλα τα πράγματα που θα έχει ακούσει, και θα σας μιλή­σει για τα μελλούμενα.

Γραμμένο είναι, με χαρακτήρες φλογερής φωτιάς, ότι μόνο πε­θαίνοντας στον εαυτό μας μπορούμε να ενσαρκώσουμε το Πνεύμα της Αλήθειας, σε αυτόν που ξέρει ο Λόγος δίνει δύναμη. Κανείς δεν τον πρόφερε, κανείς δεν θα τον προφέρει παρά μόνο εκείνος που τον έχει Ενσαρκώσει.

Ο Σιντάρτα , ο Βούδας, αυτός που εκπληρώνει αυτό που έχει σκοπό, όπως ο Πάρσιφαλ του Βαγκνερικού Δράματος, χουφτώνει θαρραλέα το δόρυ του Έρωτα για να εξοντώσει πρώτα τα Δαιμόνια του Σέθ (το Εγώ) και μετά τις τρεις Μαινάδες που κατοικούν στις τρομερές αβύσσους του Αχέροντα.

Ο Γκαουτάμα ήταν σίγουρα ένας μάγος της Ταντρικής Μύη­σης, εφάρμοσε το Σαάχα Μαϊτούνα έντονα και χειρίστηκε το δόρυ με μοναδική μαεστρία.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 40

ΓΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ

Κάθε ένας από Εμάς ξέρει πολύ καλά ότι η διάλυση του Εγώ αντιστοιχεί με την εσωτεριστική δουλειά στις αριστερές αβύσσους του Αχέροντα.

Είναι εμφανές ότι εμείς οι Αδελφοί του Μυστικού Τάγματος, ήμασταν τελείως νεκροί, πλην όμως θέλαμε να εισχωρήσουμε σε μια ανώτερη δουλειά.

Όλοι υποφέραμε γεμάτοι από εσωτερικούς πόθους, θέλαμε να ελαττώσουμε σε κοσμική σκόνη αυτές τις τρεις κλασσικές Μαι­νά­δες που ο Δάντης έβλεπε στις κολάσιες αβύσσους.

Μας ειπώθηκε στον Ναό ότι έπρεπε να περιμένουμε με άπειρη υπομονή τον Αββά του Μοναστηριού, όμως είναι φανερό ότι οι ώρες μας φαίνονταν μακριές και ενοχλητικές… ο Αξιοσέβα­στος δεν φαινόταν να βιάζεται καθόλου.

Κατέληξε να είναι κάτι μοναδικό και ασυνήθιστο να βλέπεις αυτούς τους Μυημένους της Λ.Α., πολύ κουρασμένους, ενοχλημέ­νους και κακοδιάθετους.

Μερικοί αδελφοί, πολύ σεβάσμιοι, περιφέρονταν παντού, εδώ, εκεί και παραπέρα διαμαρτυρόμενοι για την ιδιαίτερη αργοπο­ρία του Ηγούμενου.

Υπάρχουν περιπτώσεις που σε εκπλήσσουν πολύ στην ζωή και μια από αυτές ήταν η ξαφνική είσοδος του Αββά στον ναό. Όλοι οι αδελφοί του τάγματός μας έμειναν άναυδοι, εμβρόντητοι, επειδή είχαν πλέον χάσει την ελπίδα να δουν τον Δάσκαλο.

Μπροστά στην ιερή αδελφότητα, μίλησε ο Αξιοσέβαστος λέ­γο­ντας: «Από εσάς, αδελφοί, λείπουν δυο αρετές που έχει αυτός ο αδελφός». Αυτά είπε δείχνοντάς με με το δάχτυλο…

Μετά με γλυκό και επιβλητικό τρόπο ταυτόχρονα μου είπε: «Πέστε τους αδελφέ ποιες είναι αυτές οι δύο αρετές!».

«Πρέπει να ξέρουμε να είμαστε υπομονετικοί, πρέπει να ξέ­ρουμε να είμαστε γαλήνιοι». Έτσι μίλησα με αργή και καθαρή φωνή…

«Βλέπετε τώρα; Πειστήκατε;» αναφώνησε ο Αββάς. Τρομαγ­μέ­νοι και έκθαμβοι ταυτόχρονα όλοι επέλεξαν να κρατήσουν μια τρομερή σιωπή…

Είναι αναμφίβολο ότι όλοι οι αδελφοί έπρεπε να επανεξετα­στούν για την ανώτερη δουλειά αφού μόνο το ασήμαντό μου άτομο βγήκε νικητής από την δύσκολη δοκιμασία.

Πού αργότερα στον χρόνο έπρεπε να εμφανιστώ μπροστά στην αδελφότητα ενός άλλου μοναστηριού της Λ.Α. για να λάβω συγκε­κριμένες οδηγίες και να υπογράψω κάποια σημαντικά έγ­γραφα. Θα δούλευα εντατικά στις σεληνιακές ατομικές κολάσεις εκμηδενίζο­ντας τις τρεις Κόρες του Μαρά και είναι φανερό ότι γι΄ αυτόν τον λόγο έπρεπε πρώτα να λάβω οδηγίες και νουθεσίες.

Δεν περιττεύει να τονίσω το υπερβατικό γεγονός μιας ολο­κλη­ρωμένης εργασίας στο βυθισμένο ορυκτό βασίλειο του πλα­νήτη Γη, επειδή είναι φανερό ότι στα Τάρταρα είχα ελαττώσει σε κο­σμική σκόνη το ζωικό Εγώ.

Πλην όμως, είναι αναντίρρητο ότι η ανώτερη δουλειά στις σε­ληνιακές αβύσσους, για να εξαλείψω τους τρεις προδότες του Χι­ράμ-Όσιρι, έπρεπε να είναι αναμφίβολα πολύ πιο δύσκολη.

Με προειδοποίησαν και με συμβούλεψαν με τα εξής λόγια:

-Πρέπει να προσέξεις πολύ το σεληνιακό κρύο (σαν να μου έλε­γαν να μην εγκαταλείπεις την σεξουαλική μαγεία). Έχετε το εγώ τε­λείως νεκρό, όμως αν διαπράττατε το λάθος να πέσετε εκ νέου στην ζωική γέννηση, τότε το εγώ θα αναβίωνε σιγά σιγά.

Σε κατάσταση Νιρβικάλπα Σαμαντί με πήγε ο Θεικός μου AUGOIDES στον Σεληνιακό Κόσμο, τότε με συμβούλεψε σοφά.

Η ψυχή μου συγκινήθηκε στα πιο εσώτερα βάθη της όταν συ­νά­ντησε εκεί τον Αρχαίο του ναού των δύο φορές γεννημένων, τον αγαπημένο μας πρύτανη. Ο ιερός γέρος φαίνεται να έχει όλα τα ψυ­χολογικά χαρακτηριστικά του λεμονιού, όμως είναι εμφανές ότι ακτινοβολούσε άπειρη αγάπη…

Κατάλαβα ότι για να έχω δικαίωμα στην άνοδο στον σελη­νιακό ουρανό, έπρεπε προηγουμένως να κατέβω στις σεληνιακές κολά­σεις και να αντιμετωπίσω θαρραλέα τις τρεις Μαινάδες.

-Έλα Μέδουσα να σε κάνουμε πέτρα (φωνάζουν οι διεστραμ­μέ­νες) κάναμε άσχημα που δεν εκδικηθήκαμε την θρασεία είσοδο του Θησέα.

Όταν θέλησα να ανέβω την συμβολική σκάλα του Ιακώβ, ο Ιε­ρός γέρος του ναού έκοψε από το δέντρο της γνώσης ένα θαυμά­σιο κλαδί και μου το έδωσε να το μυρίσω. Εκείνο το άρωμα ήταν Νιρ­βανικό, παραδεισιακό.

-Να μυρίζεις πάντα αυτό το κλαδί για να μπορείς να ανεβαί­νεις. Αυτά ήταν τα λόγια του Μυημένου.

Πρέπει να τρεφόμαστε με το θαυμάσιο άρωμα του δέντρου της επιστήμης του καλού και του κακού, όμως να μην το τρώμε… αυ­τός είναι ο Νόμος.

Στις αβύσσους της σελήνης άρχισα την δουλειά μου με τον Ιούδα, το δαιμόνιο της επιθυμίας, τον θεοσοφικό Κάμα Ρούπα. Εί­ναι πολύ λυπηρό ότι πολλοί αγνοούντες άνθρωποι μπερδεύουν αυ­τόν τον πρώτο προδότη με το άστρινο ή αστρικό σώμα που οι δυο φορές γεννημένοι έχουν κατασκευάσει στο Αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου.

Η Θεά με το Κεφάλι του Σκορπιού, η τρίτη άποψη της Θεϊ­κής μου Μητέρας Κουνταλίνης, περπατώντας μέσα στο τερατώδες πά­θος μεταμφιεσμένη σε μυστηριώδη σκορπιό, έκανε να βρέξει πάνω του το κύπελλο της καταστροφής.

Να εδώ που οι Θεοί, που με βοηθούσαν, ξέσκισαν το στήθος της πρώτης Μαινάδας χωρίς καμία συμπόνια. Η Θεά με το Κεφάλι του Λιονταριού, τρομερά Θεϊκή, ακινητοποίησε τα μέλη του και του απέσπασε όλη την κτηνώδη δύναμη που κατείχε.

Περιττεύει να πούμε με πλήρη επιτυχία και μεγάλη έμφαση ότι σε καλή ώρα και χάρις στην βοήθεια της Θεϊκής μου Μητέρας Κουνταλίνης, έγινε στάχτες το τρομακτικό δαιμόνιο της επιθυμίας, ο μοχθηρός Ιούδας.

Λίγο αργότερα έπρεπε να συνεχίσω την δουλειά μου με το ανή­συχο δαιμόνιο του νου που τόση πίκρα μας φέρνει, τον βδε­λυρό Πιλάτο όλων των καιρών. Αυτή η ποταπή κλασσική Μαινάδα προφανώς έχει προκαλέ­σει αρκετή σύγχυση στο διανοητικό αξιοσημείωτων απόκρυφων ερευ­νητών…

Είναι φανερό ότι μερικοί πολύ σοβαροί συγγραφείς μπέρδε­ψαν τον εσωτερικό Πιλάτο του καθενός με το αυθεντικό και νό­μιμο νοητικό σώμα που οι δυο φορές γεννημένοι κατασκεύασαν υπομο­νετικά στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων.

-Πίσω, ω νοητικό δαιμόνιο, εσύ, για το οποίο ο Όσιρις (το εσώ­τερο Είναι κάθε ανθρώπινου όντος) αισθάνεται τρόμο! Απομα­κρύν­σου από την βάρκα μου που την σπρώχνουν ευμενείς άνεμοι.

Και κραύγασα με δυνατή φωνή, όπως βρυχάται ένα λιοντάρι, καλώντας με όλες τις δυνάμεις της ψυχής μου την Θεϊκή μου Μη­τέρα Κουνταλίνη καθώς επτά βροντές επανέλαβαν τις κραυγές μου…

-Οι Θεοί της απέραντης γης είναι δεμένοι. Φύγε αηδιαστικέ Πι­λάτε, ο Θεός, ο Κύριος της περιοχής των νεκρών, σε απεχθάνεται!

Αυτή η τρομακτική Μαινάδα στο τρομακτικό της λυκόφως, έφτασε να πάρει την μορφή ενός μωρού…

Μάταιη σκιά που ελαττώνεται αργά το σχήμα της, τέρας που ομορφαίνει, χάνει το αρχικό της μέγεθος, ελαττώνεται σε ένα ση­μείο και εξαφανίζεται για πάντα.

Εξόντωση… τρομερή λέξη… αυτό ήταν το τέλος του τρομε­ρού Πιλάτου μου με βασάνιζε…

Μετά συνέχισα την δουλειά μου επιτιθέμενος στον Καϊάφα, τον τρίτο προδότη, την πιο απεχθή από όλες τις Μαινάδες.

Είδα το δαιμόνιο της κακής θέλησης να ανεβαίνει τα σκαλιά της κατοικίας μου, είχε ένα Καισάρειο πρόσωπο.

Δυστυχώς το δυστυχισμένο δεν έφταιγε. Εγώ ο ίδιος το είχα δη­μιουργήσει και σαν άκρο άωτο μέχρι που διέπραξα το σφάλμα να το ενδυναμώσω με τυραννικά άτομα όταν στην Ρώμη ονομαζό­μουν Ιούλιος Καίσαρας.

Δοξασμένες εποχές του ρωμαϊκού αετού: σε εκείνη την εποχή εγκατέστησα την σκηνή για τους ανθρώπους της τέταρτης Αρείας υποφυλής και δολοφονήθηκα από τον μοχθηρό Βρούτο και τους οπαδούς του…

Τι βαθιοί διαλογισμοί… Θεέ μου…!

-Αχ! είπα στον εαυτό μου πρέπει να εξαλείψω από την εσώ­τατη φύση μου αυτόν τον διεστραμμένο απείθαρχο που ποτέ δεν θέ­λησε να υπακούσει στον Πατέρα…

Οι Θεοί μου παραχωρούν τον θρόνο σου! Ω Ρά!, όπως και το δοξασμένο σου σώμα. Την διαδρομή σου εγώ την διατρέχω και την αυγή απορρίπτω το δαιμόνιο της κακής θέλησης που έρχεται ύπουλα πίσω από μια κουρτίνα από παθιασμένες φλόγες, και στον στενό και μακρύ διά­δρομο των εσωτεριστικών δοκιμασιών, μου επιτίθεται απροσδόκητα.

Αχ! Αχ! Αχ! Τι θα είχα απογίνει χωρίς την κοσμική βοήθεια της Θεϊκής μου Μητέρας Κουνταλίνης;

Η Αφροδίτη, η Αδωνία, η Ινσομπέρτα, η Ρέα, η Ίσιδα χου­φτώ­νοντας με την δεξιά της το δόρυ του Έρωτα πάλεψε εναντίον του τρομερού κτήνους…

Ούτε η αμαζόνα Καμίλα, με τα μαλλιά λυτά στον άνεμο και ξανθά σαν το χρυσάφι, όμοια με την Άρτεμη, προχωρώντας σε συ­νάντηση των εχθρών της, δεν θα μπορούσε ποτέ να συναγωνιστεί με την Μητέρα μου σε ομορφιά…

Πέθανε βέβαια η τρίτη Μαινάδα αφού δέχτηκε αρκετά χτυπή­ματα στο σώμα με το δόρυ… καμιά δεν της έμοιαζε στην τρομερή εμφάνιση, καμιά δεν είχε στα μαλλιά της τέτοια φίδια, οι ίδιες οι αδελφές της την έτρεμαν, είχε η δυστυχισμένη στα χέρια της όλα τα Γοργονικά δηλητήρια της Κόλασης.

Μπόρεσα να επαληθεύσω, με πλήρη σαφήνεια που εκπλήσ­σει, όλη την διαδικασία του θανάτου των τριών Μαινάδων.

Είναι αναντίρρητο ότι πέρασαν από όλες τις μαγικές μετα­μορ­φώσεις που τραγούδησε ο Οβίδιος.

Αν και στην αρχή ήταν γιγάντιες και τρομαχτικές όπως το τέ­ρας Πολύφημος της καταραμένης γης, που καταβρόχθιζε αδυσώ­πητα τους συντρόφους του Οδυσσέα, μετά (λίγα λεπτά πριν φτάσει ο Θάνατος) είχαν πια την εμφάνιση μωρών που μόλις γεννήθη­καν…

Εκείνες οι σκιές πέθαναν απελευθερώνοντας μέσα μου το άρωμα της ζωής, κάποιο συγκεκριμένο ποσοστό της συνείδησής μου που ήταν εγκλωβισμένο μέσα τους…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 41

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΩΝ ΧΙΝΑΣ

Η λόγχη επί σκοπόν, στο στήθος η δυνατή ασπίδα, πάνω στην σέλα το απειλητικό σώμα, το ήρωα τον απειλεί η βάρβαρη μανία, καρφωμένα τα μάτια, χλωμό το πρόσωπο, γαλήνια έκ­φραση, κινή­σεις απότομες, κραδαίνει ο ιππότης τον σπινθηροβόλο σίδηρο και, σκεπασμένη από την σκόνη που σηκώνουν, τρομάζουν την γύρω γη καθώς επιτίθενται.

Περιτριγυρισμένη με σύγχυση είναι η μάχη, πολεμά ο ιππό­της για την Κυρία του, όλοι οι γιοι του Σατανά φλεγόμενοι από θυμό εξαγριώνονται, πετά κομματιασμένο το σχισμένο δίχτυ, σκληρά κτυπήματα τα σώματα μαρτυρούν, δεν υπάρχει σταματη­μός, δεν υπάρχει ηρεμία, αμετακίνητο εμπόδιο, διασταυρούμενα σίδερα χί­λιες φορές σηκώνουν τις τρίχες όρθιες, πληγώνονται και επιστρέ­φουν τις πληγές και περιφρονούν τον θάνατο βράζοντας από θυμό που δυναμώνει.

Η αιώνια Κυρία, η Ψυχή Πνεύμα, το Μπούδι, απαιτεί πά­ντοτε από τον ιππότη της, κάθε είδους ανήκουστα θαύματα θάρ­ρους και θυσίας.

Αυτή, η Τέλεια Θεϊκή Σύζυγος, είναι η Τζινέμπρα, η βασί­λισσα των Χίνας, εκείνη που στο Λανζαρότ σέρβιρε το κρασί.

Θαυμάσιο κρασί της διάχυτης πνευματικότητας στα μυητικά ποτήρια των Σούκρα και των Μάντι…

Ποτήρια που δεν είναι σε τελική ανάλυση παρά το Άγιο Γκριάλ, στην έννοια του Δισκοπότηρου του ανώτατου ποτού ή μυητικού νέκταρ των Άγιων Θεών.

Ευτυχώς ο σκύλος Κέρβερος (το σεξουαλικό ένστικτο) σέρ­νει το λουρί που βοηθάει τον ιππότη στην ασυνήθιστη περιπέτειά του.

Ο Ηρακλής πήρε τον Κέρβερο, τον σκύλο με τα τρία κεφά­λια, και παρ΄ όλα τα γαυγίσματά του τον έβγαλε έξω από τον Τάρ­ταρο δεμένο από το περιλαίμιο…

Τρομερή σπηλιά όπου ουρλιάζει ο Κέρβερος, θαύμα τρόμου που με τα γαυγίσματά του, τα τρία τεράστια πλακουτσωτά κεφάλια του και τον λαιμό του περιτριγυρισμένο από φίδια γεμίζει με τρόμο όλους τους αποθανόντες…

Ο Κέρβερος, ο Σκύλος Οδηγός, οδηγεί ευγνώμων από το μο­νο­πάτι της κόψης του ξυραφιού τον ιππότη που είναι ικανός να τον βγάλει από τα βάσανα της κόλασης.

Ο Κέρβερος, βυθισμένος μέσα στις ατομικές κολάσεις του αν­θρώπου, όταν απελευθερώνεται μετατρέπεται στον καλύτερο οδηγό του Μυημένου.

Ο Θαυμάσιος Σκύλος (σεξουαλικό ένστικτο) τραβώντας την αλυσίδα προσανατολίζει τον Μαθητευόμενο που ψάχνει την Πο­λυαγαπημένη του…

Ευτυχής ο ιππότης που μετά από τον σκληρό αγώνα γιορτά­ζει τους αρραβώνες του με την Βασίλισσα των Χίνας …!

Γραμμένο είναι με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ζωής, ότι μέσα από το Μπούδι, σαν μέσα από αγνό και διάφανο κρυστάλ­λινο ποτήρι, φωτίζει θαυμάσια η φλόγα του Πράνα (το Είναι).

Πολύτιμη Κυρία Πνεύμα, λατρευτή αιώνια σύζυγος, ιδεατή γυ­ναίκα, Βουδική γοητεία του έρωτα.

Να με δεχτείς, τι ευχάριστη τιμή, σαν υπηρέτη και σκλάβο (που είμαι) για σένα. Ξέρω αγαπημένη μου ότι δεν είμαι άξιος για σένα…

Όμως, ευγενική Θεϊκή Κυρία, δεν σας ζητώ παρά να επιτρέ­ψετε να προσφέρω τις υπηρεσίες μου. Όσον αφορά εμένα θα σας υπηρε­τήσω σαν πιστός υποτελής.

Κοιτάξτε… υποταγμένος σε εσάς, με όλο μου τον ενθουσια­σμό και τον ζήλο, παραδίδομαι στην θέλησή σας αιώνια…!

Ξέρουν καλά οι Θεοί και οι άνθρωποι ότι ο Κύριος της Τε­λειό­τητας (ο θεοσοφικός Άτμαν) έχει δύο ψυχές, εσύ και εγώ…(το Μπούδι και το ανώτερο Μάνας ή Αιτιατό).

Δεν αγνοούν οι λίγοι σοφοί που έχουν υπάρξει στον κόσμο, ότι εσύ είσαι η λατρευτή μου και εγώ είμαι ο λάτρης σου…

Είναι το φως της ημέρας που με φωτίζει ή είναι η ανάμνηση της παρουσίας σου; Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου ο κόσμος φαί­νεται γεμάτος από την εικόνα σου. Στην ακτίνα του ήλιου που τρε­μοπαίζει στο νερό και παιχνιδίζει ανάμεσα στα φύλλα, δεν βλέπω τίποτε περισσότερο από την ομοιότητα με τα μάτια σου…

Σε τί συνίσταται αυτή η αλλαγή που έχει αλλάξει το είναι μου και που έχει διαφοροποιήσει την εμφάνιση του σύμπαντος;

Δεν θα ψάξω καμιά ανακούφιση για τις δοκιμασίες σου. Σε όλες όσες με υποβάλλεις υποτάσσομαι. Είμαι ο υποτελής σου… και εσύ η βασίλισσά μου. Το διακηρύττω με δυνατή φωνή και καυ­χιέ­μαι γι αυτό. Στ΄ αλήθεια το να πεθάνω για σένα θα είναι η με­γαλύ­τερη ευτυχία.

Μια νύχτα ανείπωτων απολαύσεων είχα την ευτυχία να συνα­ντήσω την πολυαγαπημένη μου στον μυστικό τόπο ενός βου­νού.

Στο μοναχικό μονοπάτι προχωρούσε αργά η άμαξα της αρρα­βωνιαστικιάς μου…

Λέει ο μύθος των αιώνων ότι η Μαρκησία του Μπωπρέ περ­νούσε με ένα αμάξι μοναδικής ομορφιάς, γιατί ήταν φτιαγμένο από αγνή πορσελάνη, αλλά η νικηφόρα άμαξα της λατρευτής μου Βαλ­κυρίας έμοιαζε πιο πολύ με εκείνο το αμάξι που τους καιρούς του Ροκοκό χρησιμοποιούσε η γυναίκα του Δούκα του Κλερμόντ: με­γαλοπρεπής άμαξα με έξι άλογα, τα οποία είχαν ασημένια πέταλα και οι ρόδες της άμαξας, τροχοί από το ίδιο μέταλλο.

-Μας αιχμαλώτισες, αδελφή μου, νύμφη, μας αιχμαλώτισες με μια ματιά σου, με ένα περιδέραιο του λαιμού σου.

Γιατί είναι τόσο ωραία τα στήθη σου, αδελφή μου νύμφη;

Γιατί είναι τόσο καλύτερα τα στήθη σου από το κρασί, και η οσμή των ιματίων σου (καλύτερη) από όλα τα αρώματα;

Κηρήθρα αποστάζουν τα χείλη σου (και τρέχουν μέλι), νύμφη.

Μέλι και γάλα (υπάρχει) κάτω από την γλώσσα σου και η οσμή των ιματίων σου (είναι) σαν την μυρωδιά του Λιβάνου.

Κλεισμένος κήπος (είσαι) αδελφή μου νύμφη, κλεισμένος κή­πος (και) πηγή σφραγισμένη.

Τα δώρα σου (είναι) παράδεισος από ροδιές, με καρπούς στα ακρο­βλάσταρα, μυρτιές και νάρδους. Νάρδος και κρόκος (είναι τα δώρα σου), κάλαμος και κανέλλα με όλα τα δέντρα του Λιβάνου, σμύρνα αλώθ μαζί με όλα τα καλύτερα μύρα. Πηγή κήπου (είναι τα δώρα σου), πηγάδι ζώ­ντων υδάτων που πηγάζει από τον Λίβανο.

Βίβλος, Παλαιά Διαθήκη, Άσμα Ασμάτων Κεφ. Δ, παρ. 9-15

Η νικηφόρα άμαξα της λατρευτής μου σταματάει μπροστά σε ένα φρούριο λαμπερού πορφυρίτη, με τα πλούτη και την λάμψη της ανατολής, με τείχη και περίχωρα λαμπερά…

Το μεγαλοπρεπές όχημα σταθμεύει μπροστά στις πόρτες από αστραφτερό μπρούτζο που με τόση μεγαλοπρέπεια τρομάζουν…

Αμέσως εμφανίζεται εκεί να πλησιάζει την άμαξα ευγενές πλή­θος, διακεκριμένοι ιππότες, πρίγκιπες και ευγενείς, όμορφες κυ­ρίες και λεπτοκαμωμένα παιδιά…

Κάποιος δίνει ένα σινιάλο και εγώ υπακούω, προχωρώ προς την άμαξα του έρωτα, βλέπω μέσω των κρυστάλλων της ευτυχίας την Βαλκυρία μου…

-Πόσο όμορφα είναι τα βήματά σου με τα σανδάλια, κόρη Να­δάβ. Οι μηροί σου σαν κοσμήματα, έργο τεχνίτη.

Ο ομφαλός σου (είναι σαν) τορνευτός κρατήρας που δεν του λεί­πει μίγμα κρασιού. Η κοιλιά σου (είναι σαν) θημωνιά σταριού φραγ­μένη με κρί­νους. Τα δυο σου στήθια (είναι) σαν δίδυμα ελαφά­κια γαζέλας

Ο λαιμός σου (είναι) σαν πύργος από ελεφαντοστούν, τα μάτια σου σαν λίμνες της Εσεβών, που έχει πολλούς κατοίκους.

Η μύτη σου (είναι) σαν τον πύργο του Λιβάνου που κοιτάζει προς την Δαμασκό.

Η κεφαλή σου επάνω σου (είναι) σαν το (όρος) Κάρμηλο, και η πλεξούδα του κεφαλιού σου (που είναι) σαν την πορφύρα παγιδεύει τον Βασιλιά όταν περνά.

Βίβλος, Παλαιά Διαθήκη, Άσμα Ασμάτων Κεφ Ζ, παρ 2-6

Ντυμένη με το νυφικό φόρεμα, το κοστούμι των γάμων της ψυ­χής, έχει φτάσει η αρραβωνιαστικιά μου με το αστραφτερό αμάξι της για τους αρραβώνες.

Το να αρραβωνιαστώ μπροστά στον Άγιο Βωμό με την Δί­δυμη Ψυχή μου, το Θεοσοφικό Μπούδι, τι ευτυχία Θεέ μου!… πλην όμως μου ειπώθηκε ότι έπρεπε να περιμένω λίγο ακόμα…

Η αρρενωπός προμηθεύτρια της δύναμης από ψηλά, ανέβαλε κι εγώ υπέφερα με ατελείωτη υπομονή…

Έπρεπε τότε να βυθιστώ σε βάθος στα ιερά μυστήρια της Μίννα, τα τρομακτικά σκοτάδια μιας αγάπης που είναι δίδυμη αδελφή του θανάτου…

Δούλεψα εντατικά στο Υπερσκότος της σιωπής και το μεγα­λο­πρεπές μυστικό των σοφών…

Έπρεπε να περιμένω για έναν χρόνο και χρόνους και μισό… ωστόσο εγώ αναστέναζα για την Τζινέμπρα, την Βασίλισσα των Χίνας …

Κάποια νύχτα… τα αστέρια που έλαμπαν στο διάστημα που τα πάντα περιέχει, έμοιαζαν να έχουν μια καινούρια εμφάνιση…

Μακριά από τον κοσμικό ορυμαγδό βρισκόμουν σε Σαμαντί, η πόρτα του θαλάμου μου παρέμενε ερμητικά κλειστή…

Τότε μπόρεσα να γιορτάσω τους Αλχημικούς Γάμους. Αυτή μπήκε μέσα σε μένα και εγώ χάθηκα σε αυτήν…

Σε εκείνες τις στιγμές καλοτυχίας έλαμψε έντονα ο Ήλιος του Μεσονυχτίου, ο Ηλιακός Λόγος…

Ένιωσα μεταμορφωμένος σε πλήρη μορφή. Η Εκκλησία της Λαοδίκειας, το διάσημο τσάκρα Σαχασράρα, ο Λωτός των Χιλίων Πετάλων, η κορώνα των Αγίων λάμποντας στον Κωνοειδή Αδένα, μου έφερε νόμιμη ευτυχία… (Π-Αράμ Ανάντ).

Σε εκείνα τα λεπτά ανώτατης ευδαιμονίας μετατράπηκα πραγ­ματικά σε έναν αυθεντικό και νόμιμο Μπραχμαβιντβαρίστα.

Τα χίλια γιόγκικα κανάλια του Σαχασράρα μου απένειμαν εκ των πραγμάτων δύναμη πάνω σε συγκεκριμένες δυνάμεις της φύ­σης…

Το Μπούδι, η Τζινέμπρα μου, εκτός του ότι έφερε το Σίβα-Σά­κτι-Τάττουα στο ανώτατο σημείο της δονητικής δραστηριότη­τάς του, είχε τοποθετήσει το στεφανιαίο Πάντμα σε μια συγκεκριμένη κατάσταση σφοδρότατων μυστικιστικών λειτουργιών…

Τότε είδα τον εαυτό μου μετατρεμμένο στον Αγγελιοφόρο της Νέας Υδροχοϊκής Εποχής, διδάσκοντας την ανθρωπότητα μια διδα­σκαλία τόσο νέα και τόσο επαναστατική… και ωστόσο τόσο αρ­χαία.

Όταν άνοιξα την πόρτα του θαλάμου μου, το Μάτι του Δια­μα­ντιού (ο κωνοειδής) μου επέτρεψε να δω αναρίθμητους εχθρούς. Είναι φανερό ότι η διάδοση της Γνώσης με την επαναστατική της μορφή θα αυξήσει κάθε φορά και περισσότερο τον αριθμό των αντιπάλων μου.

Δεν είναι περιττό να πούμε ότι, μετά από αυτό το μεγάλο κο­σμικό γεγονός, έπρεπε να πραγματοποιηθεί η νυφική εθιμοτυπία στον ναό… πολύς κόσμος παρευρέθηκε σε αυτήν την μεγάλη γιορτή της αγάπης…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 42

Ο ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΣΚΟΤΑΔΙΩΝ

Μετά από τους Αλχημιστικούς Γάμους με αυτήν την άφατη γυ­ναίκα που λέγεται Τζινέμπρα, την Βασίλισσα των Χίνας, έπρεπε τώρα να αντιμετωπίσω θαρραλέα τον Δράκοντα των Σκοτα­διών.

Είπα ήδη στο περασμένο κεφάλαιο ότι η θαυμάσια Βαλκυρία απαιτεί πάντοτε από τον λατρευτό της ιππότη κάθε είδους ανήκου­στα θαύματα θάρρους και θυσίας.

Ανάμεσα στην εναγκαλιστική φωτιά του σύμπαντος δεν υπάρ­χουν βέβαια εξαιρέσεις: Μέχρι και οι Κυρίες-Μύστες πρέπει να πολεμήσουν σε πολλές μάχες, όμοιες με επικές αμαζόνες, αν επι­θυμούν πραγματικά να αρραβωνιαστούν με τον Καλότυχο (το Μπούδι).

Εγώ σκεπτόμουν ότι, μετά τους Αλχημιστικούς Γάμους με την λατρευτή μου, θα έμπαινα για τα καλά σε έναν παραδεισιακό μήνα του μέλιτος. Ούτε στο ελάχιστο δεν υποπτευόμουν ότι ανά­μεσα στις βυθισμένες κρυψώνες του Υποσυνείδητου κρυβόταν ο αριστε­ρός και σκοτεινός Μαρά, ο πατέρας των τριών κλασσικών Μαινά­δων.

Γιγάντιο τέρας με επτά υπανθρώπινα κεφάλια που προσωπο­ποιούν πικρά τα επτά βασικά αμαρτήματα…

Εγώ του Εγώ, φρικιαστικό τερατούργημα της αβύσσου μέσα στο οποίο βρισκόταν μποτιλιαρισμένο ένα μεγάλο ποσοστό της συ­νείδησής μου.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές δεν μπορώ να μην θυμηθώ εκείνο τον στίχο της Αποκάλυψης που λέει κατά λέξη:

-Και ρίχτηκε έξω ο Μέγας Δράκων, το αρχαίο φίδι που λέγεται διάβολος και σατανάς, ο οποίος εξαπατά ολόκληρο τον κόσμο, ρί­χτηκε στην γη και οι άγγελοί του (τα Εγώ που αποτελούν το Εγώ) ρίχτηκαν μαζί του.

Αν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, και οι φωτεινοί του άγγελοι του Θεϊ­κού Φωτός, έδωσαν ηρωικές μάχες εναντίον του Δράκοντα γιατί θα έπρεπε ακριβώς εγώ να είμαι μια εξαίρεση από τον γενικό κα­νόνα;

Βοήθα με Θεέ και Αγία Μαρία! επειδή μέχρι και ο Βούδας Γκαουτάμα Σιντάρτα έπρεπε να ξεκινήσει τρομερούς πολέμους ενάντια στον τρομαχτικό Δράκοντα Μαρά και τις τρεις αηδιαστι­κές Μαινάδες του.

Δεν περιττεύει να μεταγράψουμε εδώ, με κατάλληλη μορφή, ένα εδάφιο του Βουδικού ευαγγελίου που κατά γράμμα λέει:

-Ο Μαρά (ο Δράκοντας των Σκοταδιών) πρόφερε τις απειλές που εμπνέουν τρόμο και ξεσήκωσε τέτοιον τυφώνα, που οι ουρανοί σκο­τείνιασαν και η θάλασσα βρυχήθηκε και σπαρτάρισε. Αλλά κάτω από το δέντρο του Μπούδι (την Συκιά, σύμβολο του σεξ) ο Καλότυ­χος παρέμενε ήρεμος χωρίς να φοβάται τίποτα. Ο φωτισμένος ήξερε ότι κανένα κακό δεν μπορούσε να του συμβεί.

Αχ! Αν ο Μυημένος μπορούσε να φωνάξει: Εγώ δεν είμαι ο Δράκοντας…, αν μπορούσε να πει: Αυτό το τέρας δεν έχει να κάνει τίποτε με μένα

Πλην όμως είναι γραμμένο ξεκάθαρα, στο βιβλίο όλων των αι­νιγμάτων, ότι ο Μαρά είναι το Εγώ ο Ίδιος, το Εσύ ο Ίδιος, στις πιο βαθιές καταστάσεις της υποσυνείδησής του.

Ο Δίας από τον Όλυμπο κυβερνά τον κόσμο και πολλές φο­ρές οι Θεοί κάνουν αυτό που δεν περιμένουμε και αυτό που περιμέ­νουμε δεν συμβαίνει και ο ουρανός δίνει στις ανθρώπινες συναλλα­γές απρόσμενο τέλος. Έτσι συνέβη και τώρα.

Να πολεμάς ενάντια στον Δράκοντα μετά από τον γάμο; Τι έκ­πληξη Θεέ μου! τι παράξενο αυτό που συμβαίνει…

Εύκολο είναι να κατέβεις στους Κόσμους Κολάσεις αλλά δεν είναι και τόσο να γυρίσεις. Εκεί βρίσκεται η σκληρή δουλειά! Εκεί βρίσκεται η δύσκολη δοκιμασία.

Μερικοί μεγαλοπρεπείς ήρωες, λίγη στ’ αλήθεια, έχουν πετύ­χει την νικηφόρα επιστροφή. Αδιαπέραστα δάση διαχωρίζουν την κό­λαση από τον κόσμο του φωτός και τα νερά του χλωμού ποτα­μού, του Κωκυτού, σχηματίζουν λαβύρινθους με τις καμπύλες τους σε εκείνο το ημίφως, του οποίου η εικόνα και μόνο τρομοκρατεί.

Και βρυχιόταν το μεγάλο κτήνος τρομακτικά όπως όταν ένας λέων βρυχάται και τραντάζονταν από τρόμο οι δυνάμεις του σκό­τους.

Όταν στο τεράστιο σιωπηλό δάσος, στην μεγαλοπρεπή σκιά του Ταμπούρνο, δύο ταύροι με ακονισμένα κέρατα τρέχουν εξα­γριω­μένοι ο ένας εναντίον του άλλου για να χτυπηθούν, οι ταπεινοί ποιμένες αποτραβιούνται τρομαγμένοι και, όπως είναι απόλυτα φυ­σικό, όλο το κοπάδι μένει εκεί ακίνητο και μουγκό από τρόμο.

Αυτοί με όλες τους τις δυνάμεις γεμίζουν με τρομερές πληγές και, με όλο τους το βάρος, βυθίζουν τα ακονισμένα κέρατά τους στην σάρκα. Οι λαιμοί τους και οι πλάτες αναβλύζουν κόκκινο πορφυρό αίμα και όλο το βαθύ δάσος αντηχεί από τα μουγκρητά τους.

Παρομοίως ο Δράκοντας των σκοταδιών και η επιθυμούσα ψυχή μου έτρεχαν ο ένας εναντίον του άλλου, προστατευμένοι με τις ασπίδες τους, και η άβυσσος γέμιζε με ορυμαγδό.

Ο Δίας, ο αξιοσέβαστος Πατέρας των θεών και των ανθρώ­πων, παρατηρώντας τον σκληρό αγώνα, έχει σε ισορροπία τα δυο θαυ­μάσια πιατάκια της ζυγαριάς της κοσμικής δικαιοσύνης και βά­ζει πάνω σε κάθε ένα από αυτά τα πεπρωμένα των δύο μαχητών. Ποιος θα υποταχθεί; Σε ποιο μέρος θα βαρύνει ο θάνατος; Ο δόλιος Μαρά αισθάνεται άτρωτος με το θράσος του. η ελπίδα και η υπερ­βολή του μίσους τον ωθούν.

Το τέρας χουφτώνει με το αριστερό του χέρι την τρομερή λόγχη του Λονγίμπους. Τρεις φορές προσπαθεί να με πληγώσει αλλά μά­ταια. Απελπισμένο ρίχνει εναντίον μου το Άγιο Δόρυ, απο­φεύγω το κτύπημα της σκληρής αιχμής και σε εκείνες τις συγκεκρι­μένες στιγμές η Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη αρπάζει την μονα­δική αντίκα και πληγώνει θανάσιμα με αυτήν το απαίσιο τερατάκι της κόλασης.

Ο Κόκκινος Δράκοντας χάνει λίγο λίγο το γιγάντιο παρά­στημά του, συρρικνώνεται τρομερά, ελαττώνεται σε ένα μαθημα­τικό ση­μείο και χάνεται για πάντα στο σκοτεινό σπήλαιο…

Τρομερά είναι τα μυστικά της παλιάς αβύσσου, του σκιερού ωκεανού του χωρίς όρια, όπου η πρωτογέννητη Νύχτα και το Χάος (παππούδες της φύσης) διατηρούν διηνεκή αναρχία εν μέσω φημών αιώνιων πολέμων, υποστηριζόμενων με την βοήθεια της σύγχυσης.

Η ζέστη, το κρύο, η υγρασία, η ξηρασία (τέσσερις τρομεροί πρωταθλητές) διεκδικούν εκεί την ανωτερότητα και οδηγούν στην μάχη τα έμβρυα των ατόμων τους τα οποία ομαδοποιούμενα γύρω από το έμβλημα των λεγεώνων τους και μαζεμένα σε διάφορες φυ­λές, οπλισμένα ελαφρά ή βαριά, ακριβή, στρογγυλεμένα, γρήγορα ή αργά, μυρμηγκιάζουν αναρίθμητα (όπως η άμμος της Μπάρκα ή η άμμος της φλογισμένης ακτής της Κυρηναίας) παρασυρμένα να πά­ρουν μέρος στην μάχη των ανέμων και χρησιμεύουν σαν έρμα στα ταχύτατα φτερά τους.

Το άτομο που επάνω του προσκολλάται ο μεγαλύτερος αριθ­μός ατόμων κυριαρχεί για μια στιγμή. Το Χάος κυβερνά σαν διαι­τητής και οι αποφάσεις του έρχονται να αυξήσουν κάθε φορά και περισ­σότερο την αταξία, χάρη σε όποιον κυβερνά. Μετά από αυ­τόν, εί­ναι προφανές ότι σε εκείνες τις βυθισμένες υποσεληνιακές περιο­χές η τύχη τα διευθύνει όλα.

Μπρος σε εκείνη την άγρια άβυσσο λίκνο και τάφο της φύ­σης, μπρος σε εκείνο το σπήλαιο που δεν είναι ούτε θάλασσα, ούτε γη, ούτε αέρας, ούτε φωτιά, παρά είναι διαμορφωμένο από όλα αυτά τα στοιχεία, που συγκεχυμένα, ανάμικτα στις γόνιμες αιτίες τους, πρέπει να πολεμούν με τον ίδιο τρόπο πάντα εκτός και αν ο δη­μιουργικός ΛΟΓΟΣ διατάξει την μαύρη τους ύλη για να διαμορ­φώσει καινούριους κόσμους, μπρο­στά σε εκείνον τον βάρβαρο Τάρταρο, το τρομακτικό τερατούρ­γημα της αβύσσου έβγαλε την τελευταία του πνοή.

Τότε συνέβη κάτι μοναδικό, θαυμάσιο, εξαιρετικό. Εκείνο το κλάσμα της συνείδησής μου, που προηγουμένως ήταν βουτηγμένο μέσα στο τεράστιο σώμα του απαίσιου τέρατος, επέστρεψε στο βά­θος της ψυχής μου…

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43

ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΕΛΗΝΙΑΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ

Αφού είχα ελαττώσει σε κοσμική σκόνη τον Μαρά, τον πα­τέρα των τριών κλασσικών Μαινάδων, έπρεπε τότε να αντιμετω­πίσω θαρραλέα τα δευτερεύοντα κτήνη της αβύσσου.

Η μέρα τελείωνε αργά, ο θαυμάσιος αέρας της νύχτας προ­σκα­λούσε σε ξεκούραση από τις κακουχίες, τα ζωντανά όντα που κα­τοικούν στο πρόσωπο της γης και εγώ ανησυχούσα μόνο για να υποστηρίξω τις μάχες του δρόμου και για τα πράγματα τα άξια συ­μπόνιας που η μνήμη μου θα γράψει χωρίς να κάνει λάθος.

Ω άφατες Μούσες! Ω υψηλή Θεϊκή εφευρετικότητα! Ελάτε προς βοήθειά μου. Δία, αξιοσέβαστε Πατέρα των Θεών και των αν­θρώπων! Ενέπνευσέ με ώστε το ύφος μου να μην ξεφύγει από την φύση του θέματος.

Διέκοψε τον βαθύ μου ύπνο μια βροντή τόσο δυνατή που τρα­ντάχτηκα σαν άνθρωπος που ξυπνάει βίαια, σηκώθηκα και, στρέ­φοντας το βλέμμα τριγύρω μου, κοίταξα να αναγνωρίσω τον τόπο που βρισκόμουν. Ήμουν σε ένα μοναχικό σπίτι δίπλα στον σκο­τεινό δρόμο.

Καθισμένος σε μια τραχιά πολυθρόνα, κοντά στο παράθυρο από το οποίο μπορούσα να παρατηρώ καλά το απόκρημνο μονο­πάτι, αναπόλησα τους περασμένους καιρούς…

Σίγουρα σε άλλες εποχές βρέθηκα εκεί στο αρχοντικό της αβύσσου και μπροστά στον ίδιο δρόμο…

Τίποτε από αυτά δεν μου φάνηκε καινούριο, κατάλαβα ότι ανα­κεφαλαίωνα μυστήρια, σηκώθηκα από την καρέκλα, άνοιξα την παλιά πόρτα εκείνης της κατοικίας και βγήκα περπατώντας αργά… αργά… στον μοναχικό δρόμο…

Με μια μοναδική ματιά, και διαπερνώντας με το βλέμμα μια απόσταση τόσο μεγάλη όσο είναι εφικτό στην διείσδυση της πνευ­ματικής όρασης, είδα εκείνον τον θλιμμένο, καταστροφικό και σκιερό τόπο…

Το δάπεδο ήταν υγρό και εγώ έπρεπε να σταματήσω έγκαιρα μπροστά σε ένα συγκεκριμένο ηλεκτρικό καλώδιο που κειτόταν απλωμένο στο πάτωμα…

Ένα χάλκινο καλώδιο φορτωμένο με υψηλή τάση; Τι τρόμος! και μόλις που θα το πατούσα…

-Είναι προτιμότερο να πεθάνεις ελεύθερος παρά να ζεις φυλα­κι­σμένος.

Έτσι φώναξε η φωνή της σιωπής στην νύχτα του μυστη­ρίου…

Και εγώ, που ανήσυχος ήθελα εκείνη την στιγμή να οπισθο­χω­ρήσω, αισθάνθηκα δυναμωμένος.

Προχώρησα αποφασιστικά σε εκείνα τα Υποσεληνιακά μέρη κατά μήκος του στριφογυριστού αβυσσαλέου μονοπατιού…

Απαίσια οδός μέσα στα τρομακτικά σωθικά της χλωμής Σε­λή­νης, μυστηριώδες μονοπάτι της περασμένης μεγάλης κοσμικής ημέρας… πόσες αναμνήσεις μου φέρνεις!…

Αχ ναι! Εγώ ήμουν δραστήριος στον προηγούμενο Μαχαμβα­ντάρα και έζησα τότε μεταξύ των κατοίκων του Σεληνια­κού Κό­σμου…

Τώρα αυτός ο παλιός Σεληνιακός Κόσμος είναι ένα πτώμα και από τους Σελήνιους δεν έμειναν ούτε τα κόκαλα…

Βαθιοί συλλογισμοί συγκίνησαν τρομερά τις πιο εσώτερες ίνες της ψυχής μου καθώς περπατούσα σιωπηλός σε εκείνο το βυ­θι­σμένο μονοπάτι…

Εν των μεταξύ το πλανητικό μου, σώμα εδώ στην γη, κειτό­ταν σε βαθιά ανάπαυση…

Είναι μήπως παράξενο το ότι η ψυχή δραπετεύει από το φυ­σικό σώμα κατά την διάρκεια του διαλογισμού;

Να ονειρεύομαι; Όχι! Εδώ και πολύ καιρό έπαψα να ονειρεύ­ο­μαι… όποιοι ξυπνούν συνείδηση δεν ονειρεύονται πια…

Αυτοσυνείδηση; Αυτή είναι μια διαφορετική ικανότητα και εγώ την έχω γιατί είμαι τελείως νεκρός…

Αντικειμενική Συνείδηση; Είναι σαφές ότι αν δεν την είχα δεν θα μπορούσα να πληροφορήσω τους αγαπητούς μου αναγνώ­στες γύρω από την ζωή στους ανώτερους κόσμους…

Μελέτες; Ναι και τις κάνω έξω από το φυσικό μου σώμα κατά την διάρκεια του Σαμαντί.

Πλην όμως ας γυρίσουμε στην διήγησή μας αγαπητέ αναγνώ­στη και συγχωρήστε αυτήν την μικρή, αλλά σημαντική, παρα­δρομή.

Το απόκρημνο σεληνιακό μονοπάτι στρίβοντας απρόσμενα προς τα αριστερά εισχώρησε μέσα σε κάποιους πολύ γραφικούς λό­φους…

Εκεί είδα κάτι σαν ένα εθνικό πάρκο την Κυριακή, ένα πολύ­χρωμο σύνολο από ανθρώπινα πλάσματα έμοιαζε να απολαμβάνει θαυμάσια το μεγάλο λιβάδι…

Για αναψυχή και προπόνηση πολλών κάποιοι περιοδεύοντες πωλητές πήγαιναν και έρχονταν εδώ, εκεί και παρά πέρα πουλώ­ντας πολύχρωμες σφαίρες…

Ζωντανό σύμβολο της βέβηλης ζωής, έτσι το κατάλαβα, πλην όμως είναι προφανές ότι θέλησα να το ζήσω όλο αυτό με ένταση…

Ήμουν πολύ απορροφημένος από όλα αυτά, παρατηρώντας την παντοτινή κοσμοσυρροή, όταν ξαφνικά να εδώ που κάτι ασυ­νήθι­στο και σπάνιο συμβαίνει, μου φάνηκε σαν ο χρόνος να σταμά­τησε για ένα λεπτό…

Σε εκείνες τις στιγμές τρόμου πηδά μέσα από τα αγριόχορτα ένας αιμοδιψής λύκος που άγριος και με διεστραμμένο βλέμμα προσπαθεί μάταια να αρπάξει την λεία του. μπροστά από αυτόν τρέχουν να ξεφύγουν από την αιλουροειδή ανηλεή Μοίρα μερικές κότες που κακαρίζουν…

Ασυνήθιστη απόκρυφη συμβολογία: πτηνό κοτετσιού, μικρό­ψυχο, δειλό, άτολμο. Αιμοδιψής λύκος, σκληρός, ανηλεής…

Τρόμος! Φόβος! Τρομάρα!… υποσεληνιακές καταστάσεις της ανθρώπινης υποσυνείδησης και εγώ που είχα πεθάνει στον εαυτό μου… αγνοούσα την ύπαρξη αυτών των ζώων μέσα στις ίδιες μου τις ατομικές κολάσεις…

Ευτυχώς ποτέ, κατά την διάρκεια της σκληρής μάχης, δεν πέ­ταξα την Αγία Λόγχη. Χάρη στην Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη μπόρεσα να ξεπεράσω πολλούς σε δύναμη και ικανότητα με το δόρυ…

Έχοντας συντρίψει πλέον τα κυριότερα αβυσσαλέα δαιμόνια, αχρείες αντιπροσωπεύσεις των υποανθρώπινων ελαττωμάτων μου, ολοκληρώθηκαν με επικό τρόπο οι σεληνιακές εργασίες μου θανα­τώνοντας με την άγια λόγχη πολλά άλλα κολάσια θηρία.

Δεν περιττεύει να πούμε ότι μάζεψα πολύ πλούσια λάφυρα πο­λέμου μετά από πολλές αιματηρές μάχες…

Θέλω να αναφερθώ με μεγάλη έμφαση σε εκείνες τις πολλα­πλά ανεκτίμητες πολύτιμες λίθους της ίδιας μου της συνείδησης, τις βουτηγμένες μέσα στα παραμορφωμένα αβυσσαλέα σώματα.

Το τελευταίο μέρος της δουλειάς ήταν τελείως ατομικού χα­ρα­κτήρα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αποβάλλεις τις μοχθηρές ευ­φυΐες μέσα από τους ατομικούς τόπους σου.

Αυτό είναι βέβαια που είναι κατανοητό σαν μετατροπή των μαύρων υδάτων σε λευκά.

Τώρα αυτά τα άτομα έχουν μετατραπεί σε θαυμάσια οχήματα συγκεκριμένων φωτεινών ευφυϊών.

Μεγαλοπρεπείς σπίθες ικανές να μας πληροφορούν σχετικά με τις δραστηριότητες του μυστικού εχθρού…

Μια δοξασμένη νύχτα είχα την πιο μεγάλη τιμή που μπορεί να αποδοθεί σε ανθρώπινο ον: με επισκέφτηκε ο Κοσμικός Χρι­στός. Ο Λατρευτός είχε ένα μεγάλο βιβλίο στο δεξί του χέρι σαν να μου έλεγε: Θα μπείτε τώρα στην σφαίρα του Ερμή.

Βλέποντας τον Δάσκαλο δεν μπόρεσα παρά να φωνάξω λέγο­ντας: Κύριε, έχετε έρθει πιο γρήγορα από ότι νόμιζα. Δεν σας πε­ρί­μενα ακόμα.

Ο Ζωντανός Χριστός απάντησε γλυκά: Μερικές φορές κα­θυ­στερώ να φτάσω όταν είναι να έρθω τον μήνα Μάρτιο. Εσύ πρέ­πει να συνεχίσεις ακόμα να πεθαίνεις.

-Πως; Να συνεχίσω ακόμα να πεθαίνω;

-Ναι! απάντησε ο Λατρευτός. Πρέπει να συνεχίσετε να πε­θαί­νετε, επανέλαβε…

Αυτό που συνέβη μετά ήταν καταπληκτικό. Ο Δάσκαλος ανέ­βηκε αργά προς τον ήλιο του μεσονυχτίου, αποσπώντας μετά λίγο από το άστρο Βασιλιά σαν για να με ευλογήσει και να συγχω­ρήσει τα αρχαία λάθη μου.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 44

ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ

Ο Τιέχ Σάν έγραψε:

-Γνώρισα τον Βουδισμό από τα δεκατρία μου χρόνια. Στα δε­κα­οκτώ μπήκα στην ιεροσύνη. Μετά, κάποια μέρα, διάβασα μια δια­τριβή που έφερε ένας καλόγερος του Χσουέν Γιέν, η οποία λεγό­ταν «Προχωρημένοι Διαλογισμοί».

Αυτό με έκανε να καταλάβω ότι δεν είχα φτάσει σε εκείνο το σημείο. Τότε πήγα να δω τον Χσουέν Γιέν και ακολούθησα τις οδη­γίες του γύρω από τον τρόπο να διαλογίζομαι πάνω στην λέξη Wu.

Κατά την τέταρτη νύχτα ο ιδρώτας ανάβλυσε από όλο μου το σώμα και ένοιωσα άνετος και ελαφρύς. Παρέμεινα στην Αίθουσα του Διαλογι­σμού συγκεντρωμένος χωρίς να απευθύνω σε κανένα τον λόγο.

Μετά είδα τον Μιάο Κάο Φένγκ ο οποίος μου είπε να συνε­χίσω να διαλογίζομαι πάνω στην λέξη Wu χωρίς σταματημό, μέρα και νύχτα.

Όταν σηκώθηκα, πριν την αυγή, ο Χούα Τού (το νόημα της λέ­ξης η ουσία του ρητού) εμφανίστηκε μπροστά μου. Κάθε φορά που νύσταζα λίγο άφηνα την θέση μου και σηκωνόμουν. Ο Χούα Τού (δηλαδή η λέξη Wu) με συνόδευε καθώς περπατούσα, ετοί­μαζα το κρεβάτι ή το φαγητό, όταν έπιανα το κουτάλι ή όταν άφηνα κάτω τα ξυλάκια. Ήταν μαζί μου όλο το διάστημα, σε όλες μου τις δρα­στηριότητες, μέρα και νύχτα.

«Αν κάποιος καταφέρει να συγχωνεύσει τον νου του σε ένα συ­νε­χές και ομοιογενές σύνολο, η φώτιση είναι σίγουρη».

Σαν αποτέλεσμα αυτής της συμβουλής πείστηκα εντελώς ότι είχα κατορθώσει αυτό το στάδιο.

Στις είκοσι Μαρτίου ο Δάσκαλος Γιέν απευθύνθηκε στην συ­νά­θροιση: Καθίστε όρθιοι, φρεσκάρετε τους νόες σας όπως αν βρι­σκό­σασταν στο χείλος ενός βαράθρου δέκα χιλιάδων ποδιών και συ­γκε­ντρωθείτε στον Χούα Τού σας (την μαγική λέξη Wu). Αν δουλέ­ψετε με αυτόν τον τρόπο κατά την διάρκεια έξι ημερών(χωρίς να ξε­κου­ραστείτε ούτε ένα μόνο δευτερόλεπτο) χωρίς αμφιβολία θα φτά­σετε στην πραγμάτωση. Εγώ πραγματοποίησα μια παρόμοια προσπά­θεια εδώ και σαράντα χρόνια.

Άρχισα να καλυτερεύω καθώς ακολουθούσα αυτές τις οδη­γίες. Κατά την τρίτη ημέρα αισθάνθηκα ότι το σώμα μου επέπλεε στον αέρα, την τέταρτη μέρα έγινα τελείως αναίσθητος από όλα όσα συ­νέβαιναν σε αυτόν τον κόσμο. Εκείνη την νύχτα παρέμεινα ακου­μπισμένος για λίγο σε ένα κάγκελο. Ο νους μου ήταν τόσο γα­λή­νιος σαν να μην ήμουν συνειδητός. Διατηρούσα συνεχώς μπρο­στά μου το Χούα Τού (την λέξη Wu) και μετά γυρνούσα στο κάθι­σμά μου. την στιγμή που πήγαινα να καθίσω, αιφνιδίως, είχα την αί­σθηση ότι όλο μου το σώμα (από την κορφή μέχρι τα νύχια) ήταν διαιρεμένο. Είχα την αίσθηση ότι μου έσπαζαν το κρανίο ή ότι με σήκωναν μέχρι τους ουρανούς από ένα πηγάδι βάθους δέκα χιλιά­δων ποδιών.

Τότε διηγήθηκα στον Δάσκαλο Γιέν αυτήν την απερίγραπτη έκ­σταση και την αναδυόμενη χαρά που είχα πειραματισθεί. Αλλά ο Δάσκαλος Γιέν είπε: Όχι, δεν είναι αυτό! Πρέπει να συνεχίσεις να δουλεύεις στον διαλογισμό σου.

Αφού του το ζήτησα ανέφερε τότε μερικές λέξεις του Ντάρμα από τις οποίες οι τελευταίοι στίχοι ήταν:

-Για να αναπαράγεις και να δοξάσεις τους ευγενείς άθλους των Βουδών και των Πατριαρχών σου λείπει να λάβεις μια καλή σφυριά στον σβέρκο.

Εγώ αναρωτιόμουν: γιατί χρειάζομαι μια σφυριά στον σβέρκο; Εμφανώς, είχα ακόμη στο νου μου μια ελαφριά αμφιβο­λία, κάτι για το οποίο δεν ήμουν σίγουρος. Έτσι, συνέχιζα να δια­λογί­ζομαι ένα μακρύ διάστημα κάθε ημέρα για μισό χρόνο. Μετά, σε κάποια περίπτωση που ετοίμαζα ένα φάρμακο με βότανα για έναν κεφα­λόπονο θυμήθηκα έναν Κοάν (αινιγματική φράση) στον οποίο η Κόκκινη Μύτη έκανε μία ερώτηση στο Naja: Αν επιστρέ­ψεις τα κό­καλά σου στον πατέρα σου και την σάρκα σου στην μητέρα σου, τότε, πού θα βρίσκεσαι εσύ;.

Θυμήθηκα τότε ότι όταν ο καλόγερος που με υποδέχτηκε μου έκανε για πρώτη φορά αυτήν την ερώτηση, εγώ δεν ήξερα να του απαντήσω, αλλά τώρα, ξάφνου, η αμφιβολία μου είχε εξαφανιστεί.

Μετά πήγα να δω τον Μένγκ Σάμ. Ο Δάσκαλος Μένγκ Σάμ με ρώτησε: Πότε και που μπορούμε να πούμε ότι έχει τελειώσει η Ζεν δουλειά μας;.

Εκ νέου δεν ήξερα να απαντήσω, ο Δάσκαλος Μένγκ Σάμ επέ­μεινε ότι έπρεπε να δουλέψω με μεγαλύτερη επιμονή στον δια­λο­γισμό (Dhyana) και ότι έπρεπε να αφήσω στην άκρη τις συνηθι­σμένες ανθρώπινες σκέψεις.

Κάθε φορά που έμπαινα στο δωμάτιό του και έδινα μιαν απά­ντηση στην ερώτησή του, αυτός έλεγε ότι δεν είχα καταλάβει το πράγμα.

Μια μέρα διαλογίστηκα από το απόγευμα μέχρι το επόμενο πρωί, χρησιμοποιώντας την δύναμη του Dhyana για να στηριχτώ και να προχωρήσω, μέχρι που κατόρθωσα απ΄ ευθείας το στάδιο της βαθιάς λεπτότητας. Αφήνοντας το Dhyana κατευθύνθηκα τότε εκεί που βρισκόταν ο Δάσκαλος και του διηγήθηκα την εμπειρία μου. Αυτός ρώτησε: Ποιο είναι το πρωταρχικό σου πρόσωπο;.

Καθώς πήγαινα να απαντήσω ο Δάσκαλος με πέταξε έξω και έκλεισε τη πόρτα. Από εκείνη την στιγμή κατάφερνα κάθε μέρα μια λεπτή βελτίωση.

Αργότερα κατάλαβα ότι όλη αυτή η δυσκολία εμφανίστηκε γιατί δεν είχα παραμείνει αρκετό χρόνο με τον Δάσκαλο Χσούεντ Γιέν για να δουλέψω τις λεπτές και ευαίσθητες απόψεις της δου­λειάς.

Όμως πόσο τυχερός ήμουν που συνάντησα έναν Δάσκαλο του Ζεν τόσο έξοχο! Χάρη σε αυτόν και μόνο μπόρεσα να φτάσω σε αυτό το στάδιο. Δεν είχα καταλάβει ότι αν κάποιος εξασκείται ασταμάτητα και επίμονα, πάντα θα πρέπει να πετυχαίνει κάτι από καιρό σε καιρό και η άγνοιά του θα μειώνεται σε κάθε βήμα στον δρόμο.

Ο Δάσκαλος Μένγκ Σάμ μου είπε: Αυτό είναι το ίδιο με το να γυαλίζεις ένα μαργαριτάρι. Όσο περισσότερο το γυαλίζεις τόσο πιο γυαλιστερό, καθαρό και αγνό γίνεται.

Ένα γυάλισμα τέτοιου είδους είναι ανώτερο από μια ολό­κληρη δουλειά ενσάρκωσης. Ωστόσο, όταν ήθελα να απαντήσω στην ερώτηση του Δάσκαλού μου, αυτός μου έλεγε ότι μου λείπει κάτι.

Μια μέρα στην μέση του διαλογισμού η λέξη «λείπει» παρου­σιάστηκε στο νου μου και ξαφνικά ένιωσα ότι το σώμα μου και ο νους μου άνοιγαν από την μια άκρη ως την άλλη μέχρι το με­δούλι των κοκάλων μου με ολοκληρωτικό τρόπο.

Η αίσθηση ήταν σαν ένα αρχαίο βουνό από σκόνη να διαλυό­ταν ξαφνικά κάτω από τον φλογερό ήλιο, ο οποίος ξεπρόβαλε μετά από πολλές σκοτεινές και συννεφιασμένες ημέρες.

Δεν μπόρεσα να το σταματήσω και άρχισα να γελάω τραντα­χτά. Πήδηξα από το κάθισμά μου, άρπαξα το χέρι του Δασκάλου Μένγκ Σάμ και του είπα: Πες μου, Τι μου λείπει; Τι μου λείπει;

Ο Δάσκαλος με χαστούκισε τρεις φορές και εγώ προσκύνησα τρεις φορές μπροστά του. αυτός είπε: Ω Τιέχ Σάν άργησες πολλά χρόνια να φτάσεις σε αυτό το σημείο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 45

Η ΤΕΛΙΚΗ ΦΩΤΙΣΗ

Η αλήθεια πρέπει να γίνει κατανοητή μέσα από έναν στιγ­μιαίοι φωτισμό, αλλά το γεγονός, η πλήρης Εσώτερη Αυτοπραγμά­τωση του Είναι, πρέπει να δουλευτεί έντονα με βαθμιαίο τρόπο.

Το μάντραμ Wu αναφέρεται κυρίως στο ξύπνημα της μυστι­κι­στικής εμπειρίας με την άμεση έννοια και το Σαμιασαμπόντι (Χούε στην Κίνα) υποδεικνύει την μόνιμη και πλήρη φώτιση.

Αν μέσω μιας αναδρομικής άσκησης γυρίσουμε στο αρχικό ση­μείο εκκίνησης και θεωρητικά επιστρέψουμε τα κόκαλα στον πα­τέρα μας και την σάρκα στην μητέρα μας, τότε που θα βρισκό­μα­στε; Είναι φανερό ότι θα βρισκόμαστε στον σπόρο, στο σπέρμα…

Αυτό μας προτρέπει να σκεφτούμε ότι χωρίς το Σαάχα Μαϊ­τούνα δεν θα μπορούσαμε ποτέ να καταλάβουμε την ουσία του γνωμικού του διάσημου Χούα Τού, του Wu

Παρατηρήστε τις κάθετες γραμμές του W, μελετήστε το σύ­νολο. Η γραφική μορφή των συνδυασμών υπογραμμίζει ξεκάθαρα την βασική ιδέα των διαδοχικών εξυψώσεων που προέρχονται πά­ντα από τρομερές ταπεινώσεις.

Όποιος θέλει να ανέβει πρέπει πρώτα να κατέβει, αυτός είναι ο Νόμος, η Μύηση είναι θάνατος και γάμος ταυτόχρονα.

Για μεγαλύτερη κατανόηση του Χούα Τού, του Wu, δεν πε­ριτ­τεύει να επαναλάβουμε το εξής: Η κάθοδος στην Ενάτη Σφαίρα (το σεξ), ήταν από τους αρχαίους καιρούς η μέγιστη δοκι­μασία για την υπέρτατη αξιοπρέπεια του Ιεροφάντη. Ο Ιησούς, ο Βούδας, ο Ερ­μής, ο Δάντης, ο Ζωροάστρης κλπ, έπρεπε να περά­σουν από αυ­τήν την δύσκολη δοκιμασία.

Εκεί κατεβαίνει ο Άρης για να ξαναακονίσει το σπαθί και να κατακτήσει την καρδιά της Αφροδίτης, ο Ηρακλής για να καθαρί­σει τους στάβλους του Αυγεία, και ο Περσέας για να κόψει το κε­φάλι της Μέδουσας με το πυρογενές σπαθί του.

Πλην όμως, για το καλό της μεγάλης αιτίας, συμφέρει να θυ­μη­θούμε ότι μαζί με το W λάμπει στο Ζεν το ριζικό U, ζωντανό σύμ­βολο εκείνης της «Μεγάλης κοιλιάς μέσα από την οποία κυο­φο­ρούνται οι κόσμοι».

Στην κοσμική γραμματική η Ρούνα UR είναι βέβαια η Θεϊκή Μητέρα-Διάστημα, η Άγια Μήτρα όπου κυοφορούνται κτήνη, άν­θρωποι και θεοί. Είναι αναντίρρητο ότι χωρίς την εσωτεριστική δύ­ναμη της Ντέβι Κουνταλίνη, θα ήταν αδύνατον να δουλέψουμε στο Αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου (το σεξ).

Το Μαγιστήριο της φωτιάς πρέπει να πραγματοποιηθεί σε επτά μέρες ή περιόδους: ας θυμηθούμε την αστρολογική μας φόρ­μουλα: Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Ήλιος, Άρης, Δίας, Κρόνος. Ο ένα­στρος ουρανός του Ουρανού και ο κλασσικός έμπειρος είναι για εκείνους που έφτασαν πια στο επιθυμητό τέρμα.

Εγώ κέρδισα το δικαίωμα να εισέλθω στον ουρανό της Σελή­νης μετά από μια προηγούμενη ταπείνωση. Αυτός είναι ο νόμος για όλους τους κόσμους. Κανείς δεν θα μπορούσε να εισδύσει ορι­στικά στους ουρανούς του Ερμή, της Αφροδίτης κλπ χωρίς προη­γουμένως να έχει δουλέψει εσωτερικά στις αντίστοιχες πλανητικές κο­λάσεις τους.

Οι εμπειρίες του Wu είναι μία και πολλές: μία γιατί είναι ταυ­τόσημες σε ουσία, πολλές γιατί διαφέρουν σε βάθος, σαφήνεια και αποτελεσματικότητα. Αυτό δίνει μια ελαφριά ιδέα για το νόημα και την φύση τουWu.

-Ποιο είναι το πρωταρχικό σου πρόσωπο; ρωτάει τρομερά ο Δά­σκαλος Μένγκ Σάμ! Η εβραϊκή Γένεση λέει: Ο άνδρας θα εγκα­τα­λείψει πατέρα και μητέρα για να ενωθεί με την γυναίκα του και να είναι οι δύο σε μία σάρκα.

Ας μιλήσουν οι Θεοί της χαραυγής! Ας με εμπνεύσουν οι Μού­σες! Ας βρυχηθεί ο τυφώνας!

Γραμμένο είναι, με αναμμένα κάρβουνα στο βιβλίο όλων των μυστηρίων, ότι όλοι οι Αβατάρας του Ισβάρα ικανοποιούν πάντα την απαίτηση του Παντελεήμονος παγκόσμιου πνεύματος της ζωής: να αποκαταστήσουν πάνω στο πρόσωπο της γης το «πρω­ταρχικό πρόσωπο», την αρχική παραδεισιακή κατάσταση του Αδάμ Καδ­μόν, την ανδρόγυνη οντότητα που ενσαρκώνεται στο ζεύγος άνδρα και γυναίκας.

Αυτή η πολύτιμη αποκατάσταση του κοσμικού Είναι, μέσα σε κάθε έναν από εμάς, πραγματοποιείται ακριβώς κατά τις θαυ­μάσιες στιγμές εκείνης της ανώτατης έκστασης του έρωτα που δύο όντα, ένα αρσενικό και ένα θηλυκό, σε πλήρη συνουσία, παραχω­ρούν συνειδητά την ατομική τους ιδιαιτερότητα για να ενωθούν σε ένα.

Και δεδομένου ότι αυτή η ενότητα δεν είναι μόνο φυσική αλλά επίσης και τύπου Ψυχικοπνευματικού οι Διδασκαλίες που απορρί­πτουν την Σεξουαλική Μαγεία του Έρωτα καταντούν αντιανθρώ­πινες και αντιθεϊκές.

Στο περιβάλλον της πνευματικής καλλιέργειας της τωρινής επο­χής και πάνω απ΄ όλα στους πιο λεπτούς εσωτεριστικούς κύ­κλους βρίσκεται η αναγνώριση του ανθρώπου σαν εικόνα και ομοίωση του ζωντανού σύμπαντος και τέλος η κοσμική έννοια της σεξουα­λικής του δύναμης.

Οι θεολόγοι και οι φυσιοδίφες του μεσαίωνα ήδη γνώριζαν λίγα σχετικά με την συσχέτιση ανάμεσα στην σεξουαλική ενέργεια και τις θαυμαστές δυνάμεις που διαπερνούν το αμετάβλητο άπειρο…

Έτσι, ο Άγιος Αλβέρτος ο Μεγαλοπρεπής ήταν βυθισμένος σε βαθιά πίστη σχετικά με την δύναμη των άστρων που εξασκούν αποφασιστική επιρροή πάνω στην σεξουαλική δύναμη του ατόμου.

Έχοντας ο Άγιος Αλβέρτος την γνώμη ότι τα αστέρια ήταν δι­πολικά, δηλαδή Αγγελικής-Ζωικής φύσης, έφτασε στην λογική ακολουθία ότι μπορούσαν να δώσουν στον γάμο μια διπλή ένωση, πνευματική και ζωική.

Ο Άγιος Αυγουστίνος, ο Γνωστικός Πατριάρχης, υπογραμμί­ζει την ιδέα ότι η σεξουαλική λίμπιντο περιλαμβάνει όχι μόνο όλο το σώμα, αλλά και το εσώτερο ον που στην σαρκική τρικυμία δένε­ται με το ψυχικό, κατά τρόπον ώστε διαμορφώνεται ένα αίσθημα απόλαυ­σης που δεν έχει όμοιό του ανάμεσα στους αισθησιασμούς, έτσι κατά την στιγμή στην οποία φτάνει στο ανώτερο σημείο του, είναι αποσυν­δεμένη κάθε συνείδηση και κάθε δύναμη κατανόησης.

Αυτή η αποσύνδεση μεταξύ συνείδησης και διάνοιας είναι ακριβώς αυτή που θα μεταμορφώσει την θαυμάσια συνουσία σε υπερφυσική, σε πνευματική, σε κάτι τρομερά Θεϊκό.

Είναι το τελευταίο τέρμα των μυστικιστικών πρακτικών, όπως για παράδειγμα αυτό του Ζεν ή αυτό του χριστιανικού ησυχα­σμού του καλόγερου Μιχαήλ των Μύλων, αυτό που μας φέρνει στην ησυχία και την σιωπή του νου.

Όταν ο νους είναι ήσυχος, όταν ο νους βρίσκεται σε σιωπή τότε έρχεται το καινούριο.

Σε αυτές τις στιγμές των απερίγραπτων θαυμάτων η συνεί­δηση δραπετεύει μέσα από τον απονεκρωμένο νου για να πειραμα­τιστεί το πραγματικό…

Ο δεύτερος Πατριάρχης του Ζεν ρώτησε τον Μπόντι Ντάρμα:

-Πως γίνεται να καταφέρουμε το Τάο;

Ο Μπόντι Ντάρμα απάντησε:

-Εξωτερικά κάθε δραστηριότητα σταματά,

εσωτερικά ο νους παύει να κυματίζει.

Όταν ο νους έχει μετατραπεί σε έναν τοίχο

τότε μπορείς να εισέλθεις στο Τάο.

Οι βουδιστές Chan στην Κίνα σπάνια μιλάνε για το Σαμπό­ντι, την τελική φώτιση (το διάσημο Σουέμπ).

Καθώς το Wu είναι βασικά η μυστικιστική εμπειρία του ξυ­πνή­ματος στην αλήθεια (Prajna) το άτομο που κατορθώνει το βί­ωμα Wu μπορεί να μην είναι ικανό να το κυριαρχήσει, να το εμβα­θύνει και να το ωριμάσει.

Χρειάζεται πολύ δουλειά στην Ενάτη Σφαίρα πριν να φτά­σουμε στην τελειοποίηση με τον σκοπό να διαχωρίσουμε τις δυαδι­κές, εγωιστικές και βαθιά εγκατεστημένες σκέψεις που αναβλύ­ζουν από τα πάθη.

Το ευαγγέλιο του Τάο λέει:

-Εξάγνισε την καρδιά σου, καθά­ρισε τις σκέψεις σου, συγκρά­τησε τις ορέξεις σου και διατήρησε το σπέρμα.

Ο συγγραφέας του Ελ Κτάμπ, θαυμάσιου γραπτού πολύ εκτι­μη­τέου από τους άραβες, δεν κουράζεται να δοξάζει την συνουσία η οποία είναι για αυτόν, και δικαίως, ο πιο μεγαλειώδης και ιερός επαινετικός ύμνος, ο πιο ευγενής πόθος του άντρα και της συντρό­φου του μετά την πρωταρχική ενότητα και τις παραδεισιακές απο­λαύσεις.

Ο έρωτας είναι το Φίατ Λούξ του βιβλίου του Μωυσή, η Θεϊκή προσταγή, ο νόμος για όλες τις ηπείρους, θάλασσες, κό­σμους και διαστήματα.

Όταν χουφτώνουμε θαρραλέα την λόγχη του Έρωτα με τον φα­νερό σκοπό να ελαττώσουμε σε κοσμική σκόνη όλα και κάθε ένα από τα υποκειμενικά στοιχεία που φέρνουμε μέσα μας, εκδη­λώνε­ται το φως.

Μέσα σε κάθε υποσυνείδητη οντότητα υπάρχει εμφιαλωμένη ουσία, φως σε εν δυνάμει κατάσταση.

Όπως το άτομο όταν κομματιαστεί ελευθερώνει ενέργεια, έτσι επίσης η πλήρης καταστροφή οποιουδήποτε από τα κολάσια στοι­χεία μας απελευθερώνει φως.

Χρειάζεται να φτιάξουμε το φως σε καθέναν από εμάς. Φως πε­ρισσότερο φως, είπε ο Γκαίτε πεθαίνοντας.

Η σεξουαλική Μαγεία είναι το αιώνιο θεμέλιο του φωτεινού και σπερματικού Fiat της πρώτης στιγμής.

Ο ριζικός θάνατος του Εγώ και των υπολοίπων υποανθρώπι­νων στοιχείων που έχουμε μέσα μας, μας οδηγεί στην τελική φώ­τιση (Σαμιασαμπόντι).

Έτσι η φώτιση Ζέν, ή Wu, διαφέρει πολύ από την επιφα­νειακή παρακολούθηση των αρχαρίων πάνω στην νοητική ουσία, μέχρι τον πλήρη Βουδισμό όπως πραγματοποιήθηκε από τον Βούδα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 46

ΛΕΥΚΟΣ ΤΑΝΤΡΙΣΜΟΣ

Οι αυθεντικές ταντρικές διδασκαλίες του Κάμα Σούτρα του Βα­τσιαγιάνα και του Ανανγκαράνγκα του Καγιαναμάλα συμπλη­ρώ­νονται με το Βαχρόλι Γιόγκα και το Πανκατάτουα.

Το νόμιμο ινδοστανικό Κάμα Σούτρα δεν έχει να κάνει τί­ποτε με κάποιες εκδόσεις κίβδηλου, μπάσταρδου, νοθευμένου τύ­που οι οποίες, επιδεικνύοντας τον ίδιο τίτλο, κυκλοφορούν εν αφθονία πα­ντού σε όλες τις δυτικές χώρες.

Αυτό το κλασσικό έργο της ερωτικής τέχνης των Ινδών διαι­ρεί­ται σε επτά μέρη. Στο πρώτο παρουσιάζονται ταυτόχρονα η ορμή της ζωής και οι τέχνες και επιστήμες που είναι πρακτικής χρησιμό­τητας στην Σεξουαλική Μαγεία.

Λαμβάνονται υπ΄ όψιν σαν Δασκάλες για τις αρχάριες μόνον εκείνες οι γυναίκες που έχουν εφαρμόσει Σεξουαλική Μαγεία με κάποιον άνδρα. Η μαθήτρια πρέπει να φτάσει να κατέχει εξήντα τέσσερις βασικές τέχνες.

Αφού μάθει, ανάμεσα σε άλλες τραγούδι, ορχηστική μου­σική, χορό, τατουάζ, προετοιμασία του λίκνου των πετάλων των λουλου­διών, μουσική εκτέλεση με ποτήρια που περιέχουν αγνό νερό, ορυ­κτολογία, χημική επιστήμη, οργάνωση κοκορομαχιών, ορτυκομα­χιών και κριαρομαχιών και τεχνική όλων των λογοτεχνι­κών εργα­σιών, η μαθήτρια πρέπει να μάθει υποχρεωτικά μαγικές τέχνες. Όχι μόνο πρέπει να ξέρει να φτιάχνει τα διαγράμματα και τα ερωτικά φίλτρα εσωτεριστικής αποτελεσματικότητας αλλά να καθοδηγηθεί επίσης σε σοφά μάγια και μάντραμς.

Στο δεύτερο μέρος του Κάμα Σούτρα ο μεγάλος ινδοστανός Δάσκαλος Βατσιαγιάνα παρουσιάζει με σοφία μια πλούσια εσωτε­ριστική διδασκαλία, γύρω από την τέχνη της αγάπης, ενασχολούμε­νος πολύ ειδικά με κάτι ασυνήθιστο, το οποίο είναι στην πραγματι­κότητα η διαίρεση των τύπων των ανδρών και γυ­ναικών σύμφωνα με το μέγεθος των σεξουαλικών τους οργάνων.

Παρουσιάζει έξυπνα τρεις τάξεις ανδρών που χαρακτηρίζο­νται σύμφωνα με τον φαλλό τους σαν: Λαγός, Ταύρος και Ελέφα­ντας (μεγάλο ζώο του ινδοστάν).

Απέναντι από τους άνδρες κατηγοριοποιούνται επίσης και οι γυναίκες σε τρεις τάξεις σύμφωνα με τον σχηματισμό του Γιόνι τους (σεξουαλικό όργανο) : Γαζέλα, Φοράδα, Ελεφαντίνα.

Αυτή η διαφοροποίηση των δύο φύλων δίνει βασικά εννέα ερω­τικούς συνδυασμούς που έρχονται να μας θυμίσουν την ενάτη σφαίρα:

1) Αυξημένη σεξουαλική ευχαρίστηση: Λαγός με Γαζέλα, Ταύ­ρος με Φοράδα, Ελέφαντας με Ελεφαντίνα.

2) Ανόμοιες σεξουαλικές ενώσεις: Λαγός με Φοράδα, Λαγός με Ελεφαντίνα, Ταύρος με Γαζέλα, Ταύρος με Ελεφαντίνα, Ελέφα­ντας με Φοράδα, Ελέφαντας με Γαζέλα…

Οι εννέα πιθανότητες σεξουαλικής ένωσης υποδιαιρούνται σε τρεις τάξεις σύμφωνα με το μέγεθος των σεξουαλικών οργάνων:

1) Η αναλογία του ίδιου μεγέθους που αναμφισβήτητα είναι το καλύτερο.

2) Η σχέση μεταξύ μεγάλων και μικρών οργάνων, η οποία εί­ναι από το πιο δυσάρεστο μέχρι την απόλαυση της ευχαρίστησης.

3) Όλες οι υπόλοιπες ερωτικές σχέσεις που μπορούν να χαρα­κτηρισθούν απλά κανονικές.

Η ενδεχόμενη ιδιοσυγκρασία των συζύγων, που αναντίρρητα διαδραματίζει ένα μεγάλο ρόλο στην σεξουαλική πράξη, ομαδο­ποιείται σε τρεις τάξεις: Κρύα, Μεσαία και Φλογερή, έτσι ώστε εί­ναι πιθανά τα εννέα ζευγαρώματα της ενάτης Σφαίρας, για να ξέ­ρουμε: Κρύα με Κρύα, Μεσαία με Μεσαία, Φλογερή με Φλογερή.

Ανόμοιες σεξουαλικές ενώσεις: Κρύα με Μεσαία, Κρύα με Φλογερή, Μεσαία με Κρύα, Μεσαία με Φλογερή, Φλογερή με Κρύα, Φλογερή με Μεσαία.

Η διάρκεια της σεξουαλικής ευχαρίστησης, δηλαδή η πιθανό­τητα μιας μακριάς διάρκειάς της δεν βασίζεται, για τους Ινδούς, για παράδειγμα, σε μια αισθησιακή δραστηριότητα καθαρά ζωική, αλλά θεωρείται σαν ζωτικό θέμα που εκφράζει στην εκτελούμενη πράξη μια απόδειξη πολύ ανεπτυγμένης καλλιέργειας ιδιαίτερα εξαίρετης. Ένας σύζυγος που δεν είναι πραγματικά προσανατολι­σμένος σχετικά με τα πιο εσώτερα σεξουαλικά φαινόμενα χαρα­κτηρίζεται σαν ανεπαρκής. Σύμφωνα με τον Ρασαμαντζούρι αυτό είναι κάθε άνδρας που στο παιχνίδι της αγάπης δεν συλλογίζεται σχετικά με το τι πρέπει να κάνει και τι να μην κάνει.

Ολοφώτιστο αναπηδά με απόλυτη μεσημβρινή λαμπρότητα ότι και η διάρκεια της σεξουαλικής ευχαρίστησης διαιρείται σε τρεις τάξεις: Γρήγορη, Μεσαία, Αργή.

Το μυστικό της ευτυχίας του Θεού συνίσταται στην σχέση του με τον ίδιο του τον εαυτό.

Από αυτήν την σχέση προέρχεται, σύμφωνα με τον νόμο των φιλοσοφικών αναλογιών, κάθε κοσμικός δεσμός, κάθε σεξουαλική σχέση.

Είναι λοιπόν η σεξουαλική ευχαρίστηση ένα νόμιμο δικαί­ωμα του ανθρώπου, η ευτυχία του Θεού που εκφράζεται μέσα σε εμάς.

Ο Μωάμεθ είπε:

-Η συνουσία είναι μία πράξη μέχρι και ευχάρι­στη στην θρη­σκεία, όταν πραγματοποιείται πάντα με την επίκληση του Αλλάχ και με την ίδια γυναίκα για την αναπαραγωγή.

Το Κοράνι λέει:

-Κοίτα, πάρε για γυναίκα μια κόρη την οποία θα χαϊδεύεις και θα σε χαϊδεύει. Μην περάσεις σε συνουσία χωρίς να σε έχει διεγείρει προηγουμένως με τα χάδια.

Ο Προφήτης υπογραμμίζει:

-Οι σύζυγοί σας είναι για σας ένα χωράφι. Πηγαίνετε σε αυτές όπως σας ευχαριστεί, αλλά πραγματο­ποιείστε πριν μια πράξη ευσέ­βειας. Να φοβάστε τον Θεό και να μην ξεχνάτε ότι κάποια μέρα θα βρεθείτε μπροστά του!

Σύμφωνα με αυτήν την σύλληψη είναι φανερό ότι η θαυμά­σια συνουσία με την λατρευτή γυναίκα είναι βέβαια μια μορφή προ­σευχής. Σε αυτές τις στιγμές ανώτατης ευτυχίας μετατρεπόμα­στε σε συνεργάτες του Λόγου Δημιουργού, συνεχίζουμε από στιγμή σε στιγμή την ακτινοβόλα και αναδημιουργική εργασία της διατήρη­σης του σύμπαντος μέσα στο μυστηριώδες στήθος της αιώ­νιας Μη­τέρας-Διάστημα.

Κάντε όπως ο δημιουργός σας, όπως ένας άνθρωπος δυνατός σε έργα και δύναμη που έχει συνείδηση από αυτό που κάνει και θα έχετε να λάβετε διπλή απόλαυση, αυξανόμενο σπερματικό λικέρ και υγιείς και δυνα­τούς γιους.

Έτσι είπε ο Μωάμεθ:

-Δέκα χάρες δίνει ο Αλλάχ στον άνδρα που προσφέρει την συ­μπά­θειά του στην γυναίκα με χέρια χαϊδευτικά, είκοσι αν την χαϊ­δεύει αντίθετα από την καρδιά του, αλλά αν η ερωτική αγκαλιά του είναι η αυθεντική αποκτά από τον Θεό τριάντα χάρες για κάθε φιλί.

Ο Καλυαναμάλλα υπογραμμίζει την υπερφυσική ιδέα ότι η ακριβής εκπλήρωση του ερωτικού κώδικα είναι πολύ πιο δύσκολη από αυτό που λανθασμένα νομίζει το λογικό ανθρωποειδές:

-Όταν οι προπαρασκευαστικές απολαύσεις έχουν πια πλεχτεί πρέ­πει τότε να χρησιμοποιηθεί η ακριβής τέχνη, σύμφωνα με τους κανό­νες, για να αναζωογονηθεί το πάθος της γυναίκας με τον ίδιο τρόπο που αναζωογονείται μια πυρκαγιά και το Γιόνι της να γίνει πιο μα­λακό, ελαστικό και ηδονικό στην ερωτική πράξη.

Ένας σοφός συγγραφέας είπε:

-Ο Ανανγκαράνγκα αποδίδει μεγάλη σημασία ώστε και τα δυο μέρη του ζευγαριού να μην αφήσουν να μπει στην κοινή ζωή τους καμία χλιαρότητα, κούραση ή κορεσμός στις σχέσεις τους, πραγματο­ποιώντας την ολοκλήρωση του έρωτα με απομόνωση και απόλυτη παράδοση. Η μορφή της σεξουαλικής πράξης, δηλαδή η στάση σε αυ­τήν, ονομάζεται Ασάνα. Πρέπει να διαφοροποιηθούν τέσσερις ποικι­λίες: Ούτανα, Τίριακ, Ουπαβίστα, Ούτθιτα.

Καθώς η εσωτεριστική μελέτη αυτών των Ταντρικών Ασά­νας είναι περίπλοκου περιεχομένου, με καθαρά παιδαγωγικό σκοπό θα περιοριστούμε στο παρόν βιβλίο να μεταγράψουμε ειδικά εκείνη την σεξουαλική στάση που λέγεται Ουπαβίστα. Πλην όμω­ςείναι σαφές ότι σε μελλοντικές πραγματείες θα συνεχίσουμε την μελέτη των υπολοίπων Ασάνας. Ουπαβίστα θέλει να πει καθιστή θέση, της οποίας υπάρχουν δώδεκα διαφοροποιήσεις:

1. Η ειδικότερα προτιμητέα Παντμασάνα:Ο άνδρας κάθεται με τα πόδια σταυρωμένα πάνω στο κρεβάτι ή ένα χαλί, παίρνει την γυναίκα πάνω στα σταυρωμένα πόδια και αυτή με τα δικά της τυλί­γει το σώμα του άνδρα με τέτοιο τρόπο που τα δύο πόδια της έρχο­νται να κάνουν επαφή πάνω στον αρσενικό κόκκυγα. Έτσι η γυ­ναίκα απορροφά τον Φαλλό.(Δες την εικόνα).

2. Καθισμένοι και οι δύο, και κατά την διάρκεια της θαυμά­σιας πράξης, η γυναίκα σηκώνει με το ένα χέρι το ένα πόδι της.

3. Ο άνδρας και η γυναίκα περιπλέκουν τα χέρια πίσω από τους σβέρκους τους.

4. Καθώς η γυναίκα παίρνει στα χέρια της τα πόδια του άν­δρα, αυτός παίρνει της γυναίκας.

5. Ο άνδρας παίρνει στα μπράτσα του τα πόδια της γυναίκας, τα αφήνει να ακουμπήσουν στην καμάρα του αγκώνα και περιπλέ­κει τα μπράτσα πίσω από τον σβέρκο της.

6. Η θέση της χελώνας: Και οι δύο κάθονται με τρόπο ώστε να αγγίζουν αμοιβαία στόμα, χέρια και πόδια.

7. Καθισμένος, με τα πόδια ανοιχτά, ο άνδρας εισάγει το μέ­λος του και πιέζει ανάμεσα στους μηρούς του τους μηρούς της γυ­ναί­κας.

8. Μια θέση που εκτελείται μόνο από έναν πολύ δυνατό άν­δρα και μια γυναίκα πολύ ελαφριά: ο άνδρας στηρίζει την γυναίκα με τους αγκώνες σηκωμένους, εισάγει το μέλος του και μετά την κου­νάει από δεξιά προς τα αριστερά.

9. Η ίδια θέση μόνο που η κίνηση της γυναίκας πραγματο­ποιεί­ται από μπροστά προς τα πίσω.

Το ανατολικό Ουπαβίστα είναι θαυμάσιο, πλην όμως είναι ανα­ντίρρητο ότι εμείς οι Γνωστικοί δεν είμαστε αποκλειστικοί. Εί­ναι φανερό ότι στον δυτικό κόσμο πολλοί μυστικιστές προτιμούν την εξής Ασάνα:

Α) Η γυναίκα ξαπλωμένη ανάσκελα στο κρεβάτι, πόδια ανοι­χτά, δηλαδή δεξιά και αριστερά, μαξιλάρι από κάτω ή χωρίς.

Β) Ο άνδρας τοποθετείται πάνω στην γυναίκα, μπαίνει μέσα στα πόδια της, το πρόσωπο, στήθος και κοιλιά του άνδρα κάνει επαφή κατευθείαν με το σώμα της γυναίκας.

Γ) Μέτωπο με μέτωπο, στήθος με στήθος, ηλιακό πλέγμα με ηλιακό πλέγμα, όλα τα αντίστοιχα αστρικά κέντρα ακουμπάνε για να επιτρέπεται μια ανταλλαγή μαγνητικών ρευμάτων και να εγκα­ταστήσουν έτσι έναν πλήρη ανδρογυνισμό.

Δ) Εισάγετε πολύ απαλά το ανδρικό μέλος στον κόλπο, απο­φύ­γετε βίαιες κινήσεις. Η κίνηση του φαλλού μέσα στην μήτρα πρέ­πει να είναι αργή και απαλή.

Ε) Η συνουσία πρέπει να διαρκέσει τουλάχιστον μια ώρα.

Ζ) Αποτραβηχτείτε από την γυναίκα πριν τον σπασμό για να αποφύγετε την εκσπερμάτωση του σπέρματος.

Η) Ο Φαλλός πρέπει να βγει μέσα από την Μήτρα πολύ αργά και με κάθε απαλότητα.

Ο Πιέρ Χουάρντ Μίνγκ Γουόνγκ μιλώντας σχετικά με την κι­νέ­ζικη ιατρική λέει:

-Ο Ταοϊσμός έχει άλλες επιρροές στην ιατρική όπως το αποδει­κνύει βιβλιογραφία μιας συλλογής Ταοϊστικών πραγματειών το Σίνγκ Μίνγκ Κουέλ Τσέν του 1622 περίπου.

Ξεχωρίζουν τρεις περιοχές στο ανθρώπινο σώμα. Η ανώτερη πε­ριοχή ή κεφαλική είναι η περιοχή των πνευμάτων που κατοικούν στο σώμα.

Το μαξιλάρι του Νεφρίτη (Γιού Τσέν) βρίσκεται στο οπίσθιο μέ­ρος του κεφαλιού. Το ονομαζόμενο κόκαλο του μαξιλαριού είναι το ινίο (Τσέν Κού).

Το παλάτι του Νί Χουάν (όρος που προέρχεται από την σαν­σκρι­τική λέξη Νιρβάνα), βρίσκεται στον εγκέφαλο ο οποίος ονομάζε­ται επίσης «θάλασσα του οστέινου μεδουλιού» (Σουέι Χάϊ), και είναι το μέρος παραγωγής των σπερματικών ουσιών.

Η μεσαία περιοχή είναι η σπονδυλική στήλη, που χαρακτηρίζε­ται όχι σαν ένας λειτουργικός άξονας αλλά σαν ένας αγωγός που ενώνει τις εγκεφαλικές κοιλότητες με τα γεννητικά κέντρα, καταλήγει σε ένα σημείο που λέγεται ουράνια κολώνα (Τιέν Τσού) και βρίσκε­ται πίσω από τον σβέρκο στο σημείο που φυτρώνουν οι τρίχες. Δεν πρέ­πει να συγχέεται αυτό το σημείο με το σημείο του βελονισμού που έχει το ίδιο όνομα.

Η κατώτερη περιοχή καταλαμβάνει το πεδίο του κινναβάρεως (Τάν Τιέν). Σε αυτό κείται η γεννητική δραστηριότητα που αντιπρο­σωπεύεται από τα δύο νεφρά: την φωτιά του Τίγρη (Γιάνγκ) στα αρι­στερά και την φωτιά του Δράκου (Γίν) στα δεξιά.

Η σεξουαλική ένωση συμβολίζεται με ένα ζευγάρι: ένας νέος άν­δρας οδηγεί τον λευκό Τίγρη και μια νέα γυναίκα ιππεύει τον πρά­σινο Δράκο. Ο μόλυβδος (αρσενικό στοιχείο) και ο υδράργυρος (θη­λυκό στοιχείο) θα αναμιχθούν. Ενόσω βρίσκονται ενωμένοι οι νέοι πετάνε την ουσία τους σε έναν μπρούτζινο λέβητα, σύμβολο της σε­ξουαλικής δραστηριότητας. Αλλά τα γεννητικά υγρά, ιδιαίτερα το σπέρμα (Τσίνγκ), δεν αποβάλλονται ούτε χάνονται, αλλά μπορούν να επιστρέψουν στον εγκέφαλο από την σπονδυλική στήλη, χάρη στην οποία ξαναβρίσκουμε την πορεία της ζωής.

Η βάση αυτών των Ταοϊστικών σεξουαλικών πρακτικών εί­ναι η Συγκρατημένη Συνουσία κατά την διαδικασία της οποίας το σπέρμα που έχει κατέβει από τον εγκέφαλο μέχρι την Προστατική περιοχή (αλλά που ΔΕΝ έχει εκσπερματωθεί) επιστρέφει στην προ­έλευσή του, είναι αυτό που ονομάζεται: να κάνουμε να επιστρέψει η ουσία (Χουάν Τσίνγκ).

Όποιες και αν είναι οι ενστάσεις που διαμορφώνονται απένα­ντι στην πραγματικότητα αυτής της επιστροφής, δεν είναι λιγότερο βέβαιο ότι οι Ταοϊστές αντελήφθησαν μια εγκεφαλική κυριαρχία των στοιχειωδών ενστίκτων που διατηρούσε τον βαθμό της γενετή­σιας διέγερσης χαμηλότερα από το κατώφλι της εκσπερμάτωσης. Έδωσαν έτσι ένα νέο ύφος στην σεξουαλική πράξη και ένα στόχο διαφορετικό από την γονιμοποίηση.

Οι σεξουαλικές πρακτικές έχουν παίξει έναν μεγάλο ρόλο στον Ταοϊσμό, οι δημόσιες και συλλογικές πρακτικές, που σημάδε­ψαν τον 2ο αιώνα, εξαφανίστηκαν τον 6ο αιώνα.

Οι ιδιωτικές πρακτικές συνεχίστηκαν τόσον καιρό που ο Τσένγκ Τσάο (12ος αιώνας) τους αφιέρωσε ένα τμήμα του Τάο Τσού του.

Στην πραγματικότητα τόσο οι Ταοϊστές όσο και οι Βουδιστές παρατηρούσαν την εγκράτεια (που έχει την βάση της στην Σεξουα­λική Μαγεία) αλλά οι πρώτοι την χαρακτήριζαν σαν μια μορφή απόσπασης που έπρεπε να τους φέρει στην απελευθέρωση, ενώ οι δεύτεροι, εκτός από την επιθυμία τους να κατορθώσουν το Τάο, διατηρούνταν αγνοί για να συγκεντρώνονται, να διατηρούν την ου­σία τους και να ζουν πολύ χρόνο.

Είναι πιθανόν ότι, όπως συνέβη με τις αναπνευστικές ασκή­σεις τους, οι Ταοϊστές εμπνεύστηκαν από τις Ινδικές Ταντρικές Πραγ­ματείες, μερικοί πήγαν την εποχή των Τ’ άνγκ και γνωρίστη­καν με τον Σουέν Σέου Μιάο.

Το Πάο Π’ού Τσέου περιέχει ένα τμήμα με τίτλο «Το υπνο­δω­μάτιο» (18 κεφάλαια) που τυπώθηκε το 1066 και ανατυπώθηκε το 1307, 1544 και 1604 από τον Κιάο Τσέν Κίνγκ.

Αυτά τα δεδομένα πάρθηκαν από κείμενα που περιλαμβάνο­νται στα Χρονικά των Σουέι από τον Τάμπα Γιασουγιόρι στο Γίν Σίν Φάνγκ (982-984) που τυπώθηκε από τον Τακί Γκενκίν (πέθανε το 1857).

Το 1854 αυτή η ιατρική σύνοψη των τριάντα κεφαλαίων πε­ριέ­χει τα μυστικά του υπνοδωματίου, επανεκδόθηκε από τον Γιέ Το Χουέι (1864-1927) που ανασυγκρότησε τα χαμένα κείμενα και ει­δικά το Άρς Αματόρια του Δασκάλου Τόνγκ Χιουάν.

Ένας μεγάλος σοφός είπε:

-Μέσω της πρακτικής του Βαχρόλι Μούδρα ο γιόγκι κάνει να πλημμυρίζει σε αυτόν η Σάκτι, δηλαδή η αποκαλυμένη παγκόσμια σεξουαλική ενέργεια, κατά τρόπον ώστε δεν θα είναι πια αυτός μόνο ο συμμέτοχός της αλλά επίσης και ο Κύριός της.

Στο Βιπαρίτα Καράνι λέγεται:

-Αυτή η πρακτική είναι η πιο έξοχη, η αιτία της απελευθέρω­σης για τον Γιόγκι. Αυτή η πρακτική προσκομίζει υγεία στον Γιόγκι και του παρέχει την τελειοποίηση.

Αν ξεγυμνώσουμε το Βαχρόλι Μούδρα, αν σχίσουμε το πέ­πλο της Ίσιδας, μένει η αλήθεια γυμνή, η Σεξουαλική Μαγεία, το Σα­άχα Μαϊτούνα.

Η εσωτεριστική Βιπαρίτα Καράνι διδάσκει με σαφή και ακριβή τρόπο πως ο Γιόγκι κάνει να ανέβει αργά το σπέρμα μέσω συγκέ­ντρωσης κατά τρόπον ώστε άνδρας και γυναίκα σε πλήρη συνουσία μπορούν να φτάσουν το Βαχρόλι.

ΟΜ! Υπάκουο στην Θεά, που μοιάζει με ένα φίδι που κοιμάται στο Σβαγιαμπουλίνγκαμ και θαυμάσια στολισμένο, απολαμβάνει από τον αγαπημένο και από άλλες σαγήνες. Είναι πιασμένο από το κρασί και ακτινοβολεί με εκατομμύρια ακτίνες. Θα ξυπνήσει (κατά την διάρκεια της Σεξουαλικής Μαγείας) από τον αέρα και την φωτιά με τα μάντραμς Γιάμ και Χούμ και το μάντραμ Χούμ.

Τραγουδήστε αυτά τα μάντραμς σε αυτές τις ανεκτίμητες στιγ­μές κατά τις οποίες τα Λίνγκαμ και Γιόνι βρίσκονται συνδεδε­μένα στο γαμήλιο λίκνο. Έτσι θα ξυπνήσει η Ντέβι Κουνταλίνη, το φλο­γερό φίδι των μαγικών μας δυνάμεων.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 47

Η ΤΡΙΤΗ ΠΡΑΞΗ

Ο Δον Μάριο Ρόζο ντε Λούνα, ο διακεκριμένος Θεοσοφικός συγγραφέας, διηγούμενος το τρίτο μέρος του βαγκνεριανού Πάρσι­φαλ γράφει κατά λέξη τα εξής:

-Η τρίτη πράξη εκτυλίσσεται εκ νέου στις επικράτειες του Γκριάλ. Είναι άνοιξη. Σε μια χαρωπή εξοχή, της οποίας τα όρια εκτείνονται από την άκρη του δάσους μέχρι τα βουνά του Γκριάλ, φαίνεται ανάμεσα στα δέντρα μια πηγή και απέναντι από αυτήν, στηριγμένη στους βράχους, μια φτωχή καλύβα ερημίτη.

Είναι η πρώτη ώρα της Μεγάλης Παρασκευής. Ο Γκουρνε­μάνζ, ο ερημίτης, γερασμένος και χωρίς άλλα ρούχα εκτός από τον παλιό χιτώνα των ιπποτών του Γκριάλ που έχει ακόμα, βγαίνει από την καλύβα και ακούει βαθιά βογκητά, σαν κάποιου που, σε βαθύ όνειρο, πολεμάει μέσα σε έναν εφιάλτη.

Στρέφεται τότε γρήγορα προς τα βάτα, από όπου βγαίνουν τα βογκητά, και βρίσκει την Κούντρι, παγωμένη και άκαμπτη, κρυμ­μένη ποιος ξέρει από πότε, στα άγρια βάτα του χειμώνα (η θλιμ­μένη ηθική νύχτα του αμαρτωλού) χωρίς να ξέρει την άφιξη της λυτρωτικής άνοιξης…

Ο γέρος σέρνει έξω την Κούντρι και αρχίζει να την συνεφέρ­νει με την ανάσα του. Ξυπνάει τελικά βγάζοντας μία φωνή. Με όψη μετανοούσης. Είναι χλωμή. Από το πρόσωπο και τους τρό­πους της έχει εξαφανισθεί η απλησίαστη αγριότητα.

Κοιτάζει τον Γκουρνεμάνζ με μια επίμονη ματιά, σαν κά­ποιον που επικαλείται παλιές αναμνήσεις, σηκώνεται και κατευθύ­νεται προς την καλύβα του ερημίτη όπου ετοιμάζεται για το καθή­κον να τον υπηρετήσει, όπως και παλιότερα έκανε με τους άγιους ιππότες.

Παίρνει, λοιπόν, μια κανάτα και την πάει στην πηγή να την γε­μίσει. Μετά επιστρέφει στην καλύβα, στην οποία αρχίζει να δου­λεύει, ως συνήθως, σαν προσφορά προς τον τελευταίο επιζήσαντα του Γκριάλ.

Εν τω μεταξύ βγαίνει από το δάσος ο Πάρσιφαλ με μαύρα ρούχα και πανοπλία, μουσκεμένο καπέλο, κατεβασμένο το δόρυ και το κεφάλι γερμένο κάτω από το βάρος των σκέψεών του.

Ο Γκουρνεμάνζ τον πλησιάζει μήπως χρειάζεται καθοδή­γηση. Ο Πάρσιφαλ δεν ανταποκρίνεται στις φροντίδες του ασκητή, αλλά αυτός του θυμίζει ότι είναι Μεγάλη Παρασκευή, μέρα της οποίας την αγιότητα δεν πρέπει να παραβιάζουμε με όπλα.

Ο Πάρσιφαλ σηκώνεται, ρίχνει τα άρματά του, καρφώνει την λόγχη στην γη, και μπροστά της, πέφτει γονατιστός σε εκστατική προσευχή.

Ο Γκουρνεμάνζ τον παρατηρεί τότε συγκινημένος και έκπλη­κτος, καθώς φωνάζει με νοήματα την Κούντρι. Αναγνωρίζει σε αυ­τόν τον φονιά του κύκνου παλαιότερα, αμαρτωλό που έχει έρθει, ο ίδιος άνθρωπος, στον Άγιο Περίβολο «από τους δρόμους της ερη­μιάς και της σύγχυσης, εκατό φορές καταραμένος, από τόπους χω­ρίς μονοπάτι και αναρίθμητες μάχες…».

Ο ερημίτης τον πληροφορεί για την δυστυχή κατάσταση που έχουν πέσει οι ιππότες του Γκριάλ, διασκορπισμένοι ή νεκροί όλοι εκτός από αυτόν. Μέχρι και ο Αμφόρτας, ανίκανος πια να αντιστα­θεί στην κατάρα της πληγής του αναζητάει τον θάνατο, παραιτού­μενος από το να αποκαλύπτει το ιερό Ποτήρι ώστε Αυτός να μην συνεχίζει να μακραίνει την ζωή του με την αθάνατη Πνοή.

Ο Πάρσιφαλ μπροστά σε τόσο μεγάλο πόνο πέφτει εκμηδενι­σμένος δίπλα στην πηγή. Ο Γκουρνεμάνζ τον στηρίζει και τον βοη­θάει να καθίσει στο γρασίδι. Η Κούντρι εμφανίζεται με ένα ποτήρι νερό για να ραντίσει το πρόσωπο του Πάρσιφαλ.

Όχι! λέει ο Γκουρνεμάνζ. Το Ποτήρι είναι η ίδια η ιερή Πηγή (το Γιόνι που αναζωογονεί τον περιπλανώμενο).

-Προβλέπω ότι είναι επιλεγμένος να πραγματοποιήσει σήμερα ένα μεγαλοπρεπές έργο, να εξασκήσει μια Θεία Αποστολή. Ας είναι λοι­πόν καθαρός από κάθε σημάδι και πλυμένος εδώ από τα μιά­σματα της μακρινής του περιπλάνησης.

Οι δυο τους πηγαίνουν τον Πάρσιφαλ μέχρι την άκρη της πη­γής. Καθώς η Κούντρι του λύνει τις μπότες της πανοπλίας και του πλέ­νει τα πόδια, ο ερημίτης τον ξεγυμνώνει από τα παλιά μαύρα ρούχα του πόνου και της μάχης, αφήνοντάς τον μόνο με τον λευκό χιτώνα της αγνότητας, περικόπτοντας πια κάθε παλιό ίχνος αμαρ­τίας, όπως θα έλεγε ο Άγιος Παύλος.

Μετά η Κούντρι μυρώνει τα πόδια του εκλεκτού αδειάζοντας απάνω τους το περιεχόμενο ενός χρυσού φιαλιδίου που έκρυβε στο στήθος της.

Σαν νέα Μαγδαληνή, τα στεγνώνει με τα ίδια της τα μαλλιά, ενώ ο Γκουρνεμάνζ του μυρώνει και το κεφάλι, σαν μελλοντικού βασιλιά, βαφτίζοντάς τον σαν Λυτρωτή του Γκριάλ και σοφό από συμπόνια…

Το ανέκφραστο ειδύλλιο που λέγεται Οι Γοητείες της Μεγά­λης Παρασκευής, αντηχεί τότε νικηφόρο στο διάστημα, χαιρετώ­ντας χαρούμενα τον Λυτρωτή, εν μέσω της μεγαλοπρεπούς ευτυ­χίας του βουνού και των λουλουδιών, όπου όλα χαμογελούν καθώς πλησιά­ζει η ανώτατη στιγμή της απελευθέρωσης…

Οι καμπάνες του Γκριάλ ξανακούγονται όπως και παλαιό­τερα καλώντας στην άγια τελετή.

Ο Γκουρνεμάνζ ξαναντύνει με τα φορέματα και τον μανδύα του ιππότη τον νέο βασιλιά και μαζί του ξεκινάει την άνοδο προς το κάστρο, του οποίου η λαμπρότητα, χάρη στην ιερή σεξουαλική λόγχη, δεν θα αργήσει να επιστρέψει.

Το εσωτερικό της μεγάλης Σάλας του Γκριάλ γεμίζει ιππότες και ιπποκόμους που από την μια μεριά μεταφέρουν το φορείο του Αμφόρτα και από την άλλη το πτώμα του Τιτουρέλ, που έρχεται να λάβει την έσχατη ευλογία του Γκριάλ.

Ο πονεμένος γιος, που ψάχνει μόνο την ξεκούραση του θανά­του, ασυνείδητα έχει προκαλέσει τον θάνατο του πατέρα του στε­ρώντας του το αθάνατο ατένισμα του Αναγεννητικού Ποτηριού.

Όλοι οι ιππότες απαιτούν από τον Αμφόρτα, για τελευταία φορά!, να εκπληρώσει το καθήκον του!

Ο Αμφόρτας προαισθανόμενος πιο κοντά του τα γλυκά σκο­τά­δια του θανάτου, αντιστέκεται να επιστρέψει στην ζωή, που το αποκαλυμμένο Γκριάλ θα πρέπει να του δώσει, και σκίζει, σε τρο­μερό παροξυσμό, αγανακτισμένος τα ρούχα του ζητώντας με κραυ­γές τον θάνατο …

Όλοι απομακρύνονται από αυτόν αιφνιδιασμένοι καθώς απο­κα­λύπτεται, αναβλύζοντας αίμα, η ολέθρια πληγή.

Ο Πάρσιφαλ, που έχει έρθει, αποχωρίζεται από το πλήθος κρα­δαίνοντας την λόγχη και αγγίζοντας με την μύτη της το πλευρό του Αμφόρτα, τελικά την κλείνει θαυμαστά.

Σηκώνει μετά νικηφόρα το δόρυ και όλοι προσπίπτουν σε έκ­σταση, ενώ ο Αμφόρτας βγάζοντας από το κιβώτιο την ιερή αντίκα, εμποτίζει όλο το περιβάλλον με την δόξα του Γκριάλ. Ο Πάρσιφαλ ανεβαίνει από εκείνη την στιγμή στο ανώτατο αξίωμα και ευλογεί­ται από τότε και για πάντα μαζί με Αυτόν στην αποκα­ταστημένη Άγια Συνάθροιση…

Ο Τιτουρέλ, επιστρέφοντας για μια στιγμή στην ζωή, αναση­κώ­νεται στο φέρετρο καθώς, από τον θόλο, η λευκή περιστερά πετά πάνω από το κεφάλι του νέου βασιλιά, του σοφού από συμπό­νια!… καθώς ξεσπούν πιο δυνατά από ποτέ οι ιερές ψαλμωδίες και η Κού­ντρι, η γυναίκα σύμβολο, πέφτει εξαντλημένη και απελευθε­ρωμένη στο πάτωμα, εν μέσω του παγκόσμιου φόρου τιμής που ουρανοί και γη αποδίδουν δοξασμένα στον Ήρωα που έχει νικήσει τις δυνάμεις του κακού, κατορθώνοντας την Απελευθέρωση μέσω της προσπά­θειας και της θυσίας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 48

ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΙΩΝΑ

-Αυτή η κακή και μοιχαλίδα γενιά απαιτεί σημάδι, όμως ση­μάδι δεν θα της δοθεί, παρά το σημάδι του προφήτη Ιωνά. Γιατί όπως ήταν ο Ιωνάς στην κοιλιά της φάλαινας τρεις μέρες και τρεις νύχτες, έτσι θα είναι ο Γιος του ανθρώπου στην γη τρεις μέρες και τρεις νύ­χτες. Ματθαίος κεφ. 12, παρ 39-40

Αυτή η εξωτική και κάπως μπερδεμένη εξήγηση του θαυμά­σιου βιβλίου του Ιωνά, έχει σαν εσωτερική βάση μια αρχαιότατη συμ­βολική τελετή που αποτελείται από το να αφήνεται ο μυημένος για τρεις μέρες και τρεις νύχτες μέσα στο απερίγραπτο μυστήριο μιας σπηλιάς ή μιας τρύπας με μορφή ίδια με ενός ψαριού.

Διηγούνται παλιές παραδόσεις, που χάνονται στην τρομα­κτική νύκτα όλων των αιώνων, ότι κατά την διάρκεια αυτού του διαλείμ­ματος , όσο το σώμα του μυημένου κειτόταν σαν ένα πτώμα μέσα σε μια σαρκοφάγο, η ψυχή του απούσα από την πυκνή αν­θρώπινη μορφή, πειραματιζόταν απ΄ ευθείας στους ανώτερους κό­σμους το τελετουργικό της ζωής και του θανάτου.

Τόσο το στοιχειώδες νερό όσο και η αρωματισμένη γη, στοι­χεία παθητικά ή απλά αρνητικά πέρα από κάθε αμφιβολία αντιπρο­σω­πεύουν την προκαταρκτική εξάγνιση και την σοβαρή βάση κάθε αναγεννητικής διαδικασίας, η οποία μετά πρέπει να γίνει αποτελε­σματική μέσω των ανώτερων και δραστικών στοιχείων, τον αέρα και την φωτιά αντίστοιχα σύμβολα του πνεύματος και της μεγάλης πραγματικότητας.

Η ασυνήθιστη και θαυμάσια μορφή του παλιού φέρετρου του Όσιρη φέρνει φυσικά στην μνήμη, λόγω της ομοιότητας και της εσωτεριστικής έννοιας, ένα άλλο ψάρι που αντιπροσωπεύεται θαυ­μάσιο στο σημιτικό αλφάβητο από το γράμμα Σάμεκ, που κατα­λαμβάνει την δέκατη πέμπτη καμπαλιστική θέση, αυτή που αναμ­φίβολα συμβόλιζε στην αρχή το διάσημο αστερισμό της φάλαινας κάτω από την διεύθυνση του οποίου πρέπει να πραγματοποιήσουμε συγκεκριμένες εργασίες της Ενάτης Σφαίρας.

Το καμπαλιστικό δεκαπέντε του Τυφώνα Μπαφομέτο, ο Διά­βο­λος, το ζωικό πάθος, αντιπροσωπευτικό του αναφερθέντος αστε­ρισμού, μας προσκαλεί να καταλάβουμε το τι είναι η δουλειά στην Ενάτη Σφαίρα (το σεξ).

Ο Μυημένος που χύνει το ποτήρι του Ερμή, θα κεραυνοβολη­θεί από το Αρκάνο 16 του αστερισμού του Κριού και θα πέσει από τον πύργο κάτω από τον κεραυνό της παγκόσμιας δι­καιοσύνης όπως η αντεστραμμένη πεντάλφα, με το κεφάλι κάτω και τα δυο πόδια προς τα πάνω.

Αν προσθέσουμε καμπαλιστικά τους δύο αριθμούς του 15 θα έχουμε το εξής αποτέλεσμα: 1+5=6.

Έξι στο Ταρώ είναι το Αρκάνο του Ερωτευμένου, ο άνθρω­πος ανάμεσα στην αρετή και το πάθος. Μάθετε να πολοποιείστε σωστά στο Αρκάνο 6 και θα έχετε νικήσει το τρομερό 15 του αστε­ρισμού της φάλαινας.

Θυμήσου αγαπητέ αναγνώστη ότι στο κέντρο του στήθους έχεις ένα πολύ ειδικό μαγνητικό σημείο που συλλαμβάνει τα κύ­ματα φωτός και δόξας που έρχονται από την ανθρώπινη ψυχή σου.

Αυτή είναι ο Τιφερέτ του Αρκάνο 6 του Ταρώ. Άκουσέ την. Υπάκουσε στις διαταγές που πηγάζουν από αυτήν.

Δράσε σύμφωνα με αυτές τις εσώτατες ωθήσεις, δούλεψε στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων όταν έτσι απαιτεί αυτή. αν μά­θεις να υπακούς δεν θα χαθείς μέσα στην κοιλιά της φάλαινας.

Κοίταξε! εσύ έχεις γίνει ένα ψάρι δουλεύοντας ανάμεσα στα χαοτικά νερά της πρώτης στιγμής. Τώρα θα καταλάβεις γιατί το φέ­ρετρο του Όσιρι έχει την μορφή ενός ψαριού.

Είναι αναντίρρητο ότι οι επτά ημέρες ή γενεσιουργοί περίο­δοι του Μωυσή συντίθενται σε αυτές τις τρεις ημέρες και νύκτες του Ιωνά μέσα στην κοιλιά της Φάλαινας, μυητική τελετή που επα­νέ­λαβε ο μεγάλος Καμπίρ Ιησούς μέσα στον Άγιο Τάφο.

Μερικοί πολύ άσκημα πληροφορημένοι άνθρωποι, υποθέ­τουν λανθασμένα ότι η απλή συμβολική μυητική τελετή του Με­γαλο­πρεπούς τάφου με τις διάσημες τρεις ημέρες της και η κατα­ληψία του φυσικού σώματος είναι όλο και όλο…

Αγνοούν λυπηρά οι καλοί αυτοί άνθρωποι ότι η τελετή είναι μόνο ένα σημάδι, ένα σύμβολο ή αλληγορία από κάτι τεράστιο και τρομερό που προβάλλεται στο άγνωστο…

Ο Προφήτης Ιωνάς, δουλεύοντας κάτω από την διεύθυνση του αστερισμού της Φάλαινας, βυθισμένος στο βαθύ πηγάδι του σύ­μπαντος, στην ενάτη Σφαίρα (το σεξ), πραγματοποιεί την δου­λειά του σε τρεις μέρες ή περιόδους λίγο ή πολύ μεγάλες.

Α. Κατασκευάζει το κοστούμι των γάμων της ψυχής και εγκα­θιστά μέσα στον ίδιο του τον εαυτό ένα διαρκές κέντρο συνεί­δη­σης.

Β. Εξαλείφει ριζικά τους τρεις προδότες του εσώτατου Χρι­στού και ελαττώνει σε κοσμική σκόνη τον Δράκοντα των σκοτα­διών και τα δευτερεύοντα κτήνη (υποσεληνιακή δουλειά).

Γ. Συνεχίζει να πεθαίνει στις ανώτερες σφαίρες του Ερμή, Αφροδίτης, Ηλίου, Άρη, Δία, Κρόνου κλπ.

Η πρώτη περίοδος του χρόνου ολοκληρώνεται με την δεύ­τερη Γέννηση για την οποία μιλούσε ο μεγάλος Καμπίρ Ιησούς στον ρα­βίνο Νικόδημο.

Η δεύτερη περίοδος τελειώνει με έναν θαυμάσιο γάμο. Τί­ποτε λιγότερο από την γαμήλια τελετή της ανθρώπινης ψυχής με την Τζινέμπρα, την βασίλισσα των Χίνας. Στις γυναίκες θα πούμε ότι τότε παντρεύονται με τον Πολυαγαπημένο…

Η τρίτη περίοδος ολοκληρώνεται μεγαλειωδώς με την ανά­σταση του μυστικού Χριστού μέσα στην ίδια μας την καρδιά.

Τα ινδοστανικά εσωτεριστικά κείμενα αναφέρουν συνεχώς την διάσημη Τριμούρτι: Άτμαν-Μπούδι-Μάνας (αυτή είναι ο Ίντιμο με τις δύο ψυχές του: Μπούδι και Μάνας αντίστοιχα)

Από αυτήν την Τριμούρτι, μόνο ένα ασήμαντο κλάσμα της τρί­της άποψης είναι ενσαρκωμένο στο διανοητικό ανθρωποειδές που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος.

Αυτό το κλάσμα ονομάζεται Ουσία. Στο γιαπωνέζικο Ζεν ονο­μάζεται απλά Μπουδάτα.

Η Ουσία υπόκειται αξιοθρήνητα σε όνειρα μέσα σε αυτό το πο­λύχρωμο και αλλόκοτο σύνολο από βυθισμένες και σκοτεινές οντότητες που αποτελούν το εγώ, το εγώ ο ίδιος, το εμένα τον ίδιο.

Πλην όμως αυτή η ουσία είναι η πρώτη ύλη για να κατασκευ­ά­σουμε ψυχή, σύλληψη που δυστυχώς ακόμα δεν έχει γίνει πολύ καλά κατανοητή από τους γνωστικούς μας σπουδαστές.

Το κινέζικο Τάο διδάσκει σαφώς ότι η ουσία εμφιαλωμένη μέσα σε όλο αυτό το σύνολο από Εγώ Διαβόλους που αποτελούν το Εγώ, πρέπει να περάσει στην Ενάτη Σφαίρα από συνεχείς αλ­χημι­στικές μετατροπές πριν μετατραπεί στο Σπερματικό Μαργαρι­τάρι.

Η θαυμάσια άμπωτις της σεξουαλικής ενέργειας σε μορφή φω­τεινού σίφουνα, όπως όταν μια ακτίνα φωτός επιστρέφει αφού χτυ­πήσει ενάντια σε έναν τοίχο, έρχεται να αποκρυσταλλωθεί μέσα μας στο Χρυσό Άνθος, το οποίο όπως είναι γνωστό εγκαθιστά μέσα στον Νεόφυτο ένα διαρκές κέντρο συνείδησης.

Το Σπερματικό Μαργαριτάρι αναπτυσσόμενο μέσω της Σε­ξου­αλικής Μαγείας και την τρομερή δουλειά με την λόγχη του Λόνγι­μπους, πρέπει να περάσει από απερίγραπτες πίκρες προτού μετα­τραπεί στο Χρυσό Έμβρυο (στο χρυσό άνθος).

Η Δεύτερη Γέννηση είναι ένα κοσμικό συμβάν στ΄ αλήθεια εξαιρετικό, θαυμάσιο, τότε ενσαρκώνουμε την τρίτη άποψη της Τριμούρτι: Άτμαν-Μπούδι-Μάνας.

Η Ανθρώπινη Ψυχή (το ανώτερο Μάνας των ινδοστανών) μπαί­νει στο Χρυσό Έμβρυο. Από εκείνη την στιγμή λέγεται ότι εί­μαστε άνθρωποι με ψυχή, ιερά άτομα, πραγματικά υπεύθυνοι άν­θρωποι με την πιο πλήρη έννοια της λέξης.

Το Χρυσό Έμβρυο, ντυμένο με το κοστούμι των Γάμων της Ψυ­χής, πειραματίζεται στ΄ αλήθεια μια υπέρτατη απόλαυση κατά την στιγμή κατά την οποία λειτουργεί με την ανθρώπινη ψυχή.

Στο Χρυσό Έμβρυο βρίσκονται συνοπτικά όλες οι εμπειρίες και για αυτό είναι φανερό ότι προκαλεί μεταβολές σε βάθος στις αθά­νατες Πνευματικές Αρχές του ανθρώπου. Έτσι είναι πως μετα­τρε­πόμαστε σε Μυημένους της Λευκής Αδελφότητας.

Ο Γάμος με την Τζινέμπρα, την Θεϊκή Αμαζόνα, είναι βέβαια ένα άλλο γεγονός των θαυμάτων που σημαδεύει το αποθεωτικό τέ­λος της δεύτερης μεγάλης ημέρας ή περιόδου. Τότε είναι αναντίρ­ρητο ότι πειραματιζόμαστε άλλη μια ριζική μετατροπή γιατί μέσα από το Μπούδι, σαν μέσα από ένα ποτήρι από λεπτό και διαφανές αλάβαστρο, καίει η φλόγα του Πράνα.

Πλην όμως, είναι αναμφίβολο, ότι η υπέρτατη μετατροπή εί­ναι δυνατή μόνο με την ανάσταση του εσώτατου Χριστού στην καρδιά του ανθρώπου. Αυτό είναι το κορυφαίο στάδιο της τρίτης περιό­δου: Η τρομερή στιγμή κατά την οποία ο λαμπρός αστερι­σμός της Φάλαινας ξερνάει τον Ιωνά τον προφήτη στις ακτές της Νινευί, η ανώτατη στιγμή στην οποία ανασταίνεται ο Ιησούς ο Με­γάλος Καμπίρ, η εξαιρετική στιγμή του θριάμβου του Πάρσιφαλ στον αστραφτερό ναό του Αγίου Γκριάλ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 49

Η ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΣΙΦΑΛ

Ο Δον Μάριο Ρόσο ντε Λούνα, ο μεγάλος Ισπανός σοφός γρά­φει:

-Η παρτιτούρα του Πάρσιφαλ, λέει ο Ρογέλιο Βιγιάρ, ξαφνιά­ζει γενικά λόγω του μεγαλείου και της μεγαλοπρέπειας και για την έμπνευση και την ομορφιά της γραφής, για την αγνότητα των γραμμών της και για τους χρωματισμούς και τις αποχρώσεις της σοφής και καλλιτεχνικής, γλυκιάς και απαλής, μεγαλειώδους και επίσημης ενορχήστρωσης. Σημαδεύει την κατάληξη της εξέλιξης που ξεκίνησε στο Τανχάουζερ και Λόενγκριν, αυτά τα εμπνευ­σμένα έργα στα οποία βρίσκονται σκιτσαρισμένες οι θεωρίες του σχετικά με το λυρικό δράμα, που φτάνουν τα έσχατα όριά τους στην ωραιό­τατη παρτιτούρα του Πάρσιφαλ.

Τα αποσπασματικά μελωδικά κομμάτια (Λάιτμοτίβς), που ακούστηκαν στην παρέλευση του δράματος του Βάγκνερ, στις διά­φορες ενότητες, είναι μεγάλης εκφραστικής δύναμης, και όσον αφορά τον χαρακτήρα του ποιήματος, πάντα υπαγόμενα στο πνεύμα της λογοτεχνικής φράσης.

Το προανάκρουσμα και η καθαγίαση του Αγίου Γκριάλ (Δεί­πνο των Αποστόλων), θαυμάσια σελίδα και με έντονη συγκίνηση στην πρώτη πράξη, το προανάκρουσμα και ο μαγεμένος Κήπος του Κλίνγκσορ (φιλήδονη σκηνή από τα λουλούδια), και το δραματικό ντουέτο της αποπλάνησης μεταξύ Κούντρι και Πάρσιφαλ. στην δεύτερη, το σύντομο και μελαγχολικό προανάκρουσμα, η συγκινη­τική σκηνή του βαπτισμού (ένα από τα σημεία με την μεγαλύτερη συγκίνηση στον Πάρσιφαλ) και οι Γοητείες της Μεγάλης Παρα­σκευής, σελίδες μεγαλοπρεπούς ομορφιάς. Στην τρίτη, η πιο ευγε­νική και ποιητική λόγω της χάρης και για την πλούσια και εύρωστη ενορχήστρωση, όπως όλες οι ενότητες που βγαίνουν από αυτήν την όπερα, γεμάτες με γοητευτική ποίηση και με εξαίσια τρυφερότητα, λεπτές ή γλυκές, ζοφερές ή απαισιόδοξες, πάντα στην φύση του ποιήματος.

Άλλα ενδιαφέροντα αποσπασματικά επεισόδια για την ορχη­στρική εργασία περιγραφικού είδους είναι: η πρωινή προσευχή του Γκουρνεμάνζ, η έξοδος της Κούντρι, η αυλή του Βασιλιά με πολλή εικονογράφηση, καθώς επίσης η ομιλία του Γκουρνεμάνζ στην σκιά ενός αιωνόβιου δέντρου, στην οποία αναφέρει στους ιπποκό­μους του την προέλευση του τάγματος του Γκριάλ, η Κούντρι, οι πόνοι του Αμφόρτα και οι κατάρες του Κλίνγκσορ.

Ξεχωρίζει επίσης στην δεύτερη πράξη ολόκληρη η αριστερή σκηνή του κολασμένου μάγου, στην οποία βοηθάει με τις πονηριές του ώστε η Κούντρι, η Εύα της εβραϊκής μυθολογίας, να αποπλα­νήσει τον Πάρσιφαλ, και στην τρίτη, η οδυνηρή σκηνή του Αμ­φόρτα, με βαθιά συγκίνηση και το νεκρικό εμβατήριο.

Στην παρτιτούρα του Πάρσιφαλ υπάρχουν συμφωνικά απο­σπά­σματα αστάθμητης ομορφιάς, θαυμάσια ακούσματα, γεμισμένα και εδραιωμένα με μια τέχνη τόσο νέα, τόσο ταιριαστή με το περι­βάλ­λον στο οποίο διαδραματίζεται η δράση, με τον χαρακτήρα του το­πίου, ποιητικομουσικές εικόνες τόσο εκφραστικές και πραγματι­κές επιτυχίες παρουσίασης του μύθου του Γκριάλ, που σε κατα­κτούν.

Αναμιγμένες με μια τέχνη χωρίς προηγούμενο ακούγονται τα θέματα: του Δείπνου, Τιτουρέλ, Τάγμα του Γκριάλ, Κούντρι, Αμ­φόρτας, Πάρσιφαλ που συμβολίζουν την Πίστη, την Συμπόνια, την ταπεινότητα, την μελαγχολία, τον έρωτα, την υποταγή, τον Κύκνο, το δόρυ και άλλα, των οποίων χρειάζεται να ξέρουμε την έννοια για να απολαύσουμε πλήρως την Βαγκνεριακή σύλληψη σε όλο της το μεγαλείο και την μεγαλοπρέπεια, ο Αμφόρτας συμβολίζει την Με­τάνοια, ο Τιτουρέλ την φωνή του παρελθόντος, ο Κλίν­γκσορ την αμαρτία (το εγώ). Ο Πάρσιφαλ την απολύτρωση, ο Γκουρνεμάνζ (ο Γκουρού) την παράδοση, η Κούντρι την αποπλά­νηση.

ΕΙΡΗΝΗ ΥΜΙΝ

ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πατήστε Ctrl και μετά το + μερικές φορές. Η εικόνα θα μεγαλώσει και θα σας διευκολύνει να γράψετε εύκολα την λέξη της επαλήθευσης.
Έπειτα πατώντας Ctrl και - μπορείτε να μικρύνετε την οθόνη