Το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης - β μέρος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21 Προδοσία

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22 Κατανόηση

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23 Η εξάλειψη

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24 Η Ιερή Φωτιά

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25 Το Σπερματικό μαργαριτάρι

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26 Το Χρυσό Έμβρυο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27 Η σχολή JINAΥΑΝΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28 Βουδισμός Ζεν

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29 Οι δύο σχολές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30 Αφυπνισμένοι άνθρωποι

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31 Ο Γκαίτε

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32 Η μετενσάρκωση

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33 Επιστροφή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34 Γονιμοποίηση

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35 Καλλονή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36 Εξυπνάδα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37 Ο νόμος του Κάρμα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38 Ο νόμος της Υποτροπής

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 39 Η μετεμψύχωση των ψυχών

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 40 Το Αρκάνο Δέκα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21

ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Ένας και ένας και άλλος ένας, από τόσους, μεταξύ πολλών, ξεχωρίζουν ανάμεσα στα τρία αηδιαστικά στόματα αυτού του ποταπού σκουληκιού που διαπερνά την καρδιά του κόσμου, ο Ιούδας, ο Βρούτος και ο Κάσιος.

Επιστρέφοντας στις περιπέτειες της Ρώμης και συναντώντας το Βρούτο, σημειωμένο με ένα μαχαίρι από το χέρι του Θεού, υποτασσόμενος σε αυτά τα πρωτότυπα, γευόμενος την δηλητηριασμένη καραμέλα, βέβαια δεν είναι καθόλου ευχάριστο, αλλά είναι επείγον να βγουν από το πηγάδι των αιώνων κάποιες οδυνηρές αναμνήσεις.

Κυριευμένος από αγωνία, χωρίς καμία επιδεκτικότητα, σε κατάσταση καινοφανούς επαγρύπνησης, διατηρώ ενεργητικά την ζωντανή ανάμνηση εκείνης της δικής μου ρωμαϊκής ενσάρκωσης, γνωστής με το όνομα του Ιουλίου Καίσαρα.

Τότε έπρεπε να θυσιάζομαι για την ανθρωπότητα εγκαθιδρύοντας την σκηνή για την τέταρτη υπο-φυλή αυτής της δικής μας πέμπτης ρίζας φυλής.

Θεέ και Παρθένα Μαρία, αν διέπραξα κάποιο λάθος πολύ σοβαρό, σε εκείνη την αρχαία εποχή, ήταν που συνδέθηκα με την τάξη της Jarretera, αλλά είναι φανερό ότι οι Θεοί θέλησαν να με συγχωρήσουν.

Να εξυψωθείς ως τα σύννεφα πάνω από τις φιλίες, δεν είναι στα αλήθεια καθόλου εύκολο, όμως, είναι φανερό ότι το κατόρθωσα εκπλήττοντας τη Ρωμαϊκή αριστοκρατία.

Διηγούμενος αυτό, δεν νιώθω ότι επαίρομαι γιατί ξέρω καλά ότι μόνον το Εγώ αρέσκεται να υψώνεται, να ανεβαίνει στην κορυφή της κλίμακας, να γίνεται αισθητό κλπ. Εκπληρώνω το καθήκον να διηγηθώ και αυτό είναι όλο.

Όταν πήγαινα προς την Γαλατία, ικέτευσα την όμορφή μου σύζυγο Καλπούρνια να στείλει κατά την επιστροφή μου τους δύο γιους μας προς συνάντησή μου.

Ο Βρούτος πέθαινε από ζήλεια αναθυμούμενος την θριαμβευτική μου είσοδο στην αιώνια πόλη· αλλά φαινόταν να ξεχνά επίτηδες τις φρικτές μου ταλαιπωρίες στα πεδία της μάχης...

Το δικαίωμα να κυβερνήσω εκείνη την αυτοκρατορία, βεβαίως δε μου το έδωσαν δωρεάν· ξέρουν καλά οι θεοί και οι άνθρωποι πόσο υπέφερα.

Θα μπορούσα να είχα σωθεί από την άπιστη συνομωσία αν είχα μάθει να ακούω τον γέρο αστρολόγο που επισκεπτόταν την κατοικία μου.

Δυστυχώς, ο Δαίμονας της ζήλειας βασάνιζε την καρδιά μου· εκείνος ο γέρος ήταν πολύ φίλος της Καλπούρνιας και αυτό δε μου άρεσε και πολύ.

Το πρωί εκείνης της τραγικής ημέρας, όταν σηκώθηκα από το γαμήλιο κρεβάτι με το κεφάλι στεφανωμένο με δάφνες, η Καλπούρνια μου διηγήθηκε το όνειρό της είχε δει σε όραμα την νύχτα ένα αστέρι να πέφτει από τους ουρανούς στην γη και με συμβούλεψε παρακαλώντας με να μην πάω στην Σύγκλητο...

Μάταιες ήταν οι παρακλήσεις της συζύγου μου. Σήμερα θα πάω στην Σύγκλητο, απάντησα με προστακτικό τρόπο...

«Να θυμηθείτε ότι σήμερα μία φιλική οικογένεια μας έχει καλέσει για νεύμα στα προάστια της Ρώμης· εσείς δεχτήκατε την πρόσκληση» αποκρίθηκε η Καλπούρνια...

«Δεν μπορώ να παραστώ σε αυτό το γεύμα», εναντιώθηκα. «Θα αφήσετε τότε αυτή την οικογένεια να περιμένει;».

«Πρέπει να πάω στην Σύγκλητο»...

Ώρες αργότερα, συνοδευόμενος από έναν ηνίοχο, πήγαινα με ένα άρμα μάχης κατευθυνόμενος προς το Καπιτώλιο του Ρωμαϊκού αετού.

Γρήγορα έφθασα εκεί ανάμεσα στις φοβερές ζητωκραυγές του ξετρελαμένου πλήθους...

«Ζήτω ο Καίσαρας» μου φώναζαν...

Μερικοί αξιoσημείωτoι της πόλης με περικύκλωσαν στο προαύλιο του Kαπιτώλιoυ· απάντησα σε ερωτήσεις, ξεκαθάρισα μερικά σημεία κλπ.

Ξαφνικά, με ασυνήθιστο τρόπο, εμφανίστηκε μπροστά μου ο γέρος αστρολόγος, εκείνος που προηγούμενα με είχε προειδοποιήσει για τα ψιθυριζόμενα του Μαρτίου και τους φοβερούς κινδύνους· μου παρέδωσε επιφυλακτικά ένα κομμάτι περγαμηνή, μέσα στο οποίο ήταν σημειωμένα τα ονόματα των συνωμοτών...

Ο φτωχός ο γέρος ήθελε να με σώσει, αλλά όλα πήγαν άχρηστα, δεν τον άκουσα· επιπλέον ήμουν πολύ απασχολημένος δεχόμενος τόσους λαμπρούς Ρωμαίους...

Έπειτα νιώθοντας ανίκητος και άτρωτος με εκείνη την Καισαρική στάση που με χαρακτήριζε, προχώρησα προς την Σύγκλητο ανάμεσα στις Ολυμπιακές κολώνες του Καπιτωλίου.

Αλλοίμονό μου, οι συνωμότες πίσω από αυτές τις ηρωικές κολώνες με ενέδρευαν, η ατσάλινη κόψη του δολοφονικού εγχειριδίου έσκισε την πλάτη μου....

Συνηθισμένος σε τόσες μάχες, ενστικτωδώς προσπάθησα να χουφτώσω το σπαθί μου, αλλά νιώθω να λιποθυμώ· βλέπω τον Βρούτο και φώναξα: Και εσύ γιε μου;

Ύστερα... ο τρομερός χάροντας πήρε την ψυχή μου...

Κακόμοιρε Βρούτε... Το ΕΓΩ της ζήλειας του είχε καταφάει τα σωθικά και το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να είναι διαφορετικό...

Είχα άλλες δύο ενσαρκώσεις στην αυγoυστιανή Ρώμη των Καισάρων και, αργότερα, μερικές άλλες υπάρξεις με καταπληκτικό Κάρμα στην Ευρώπη κατά την διάρκεια της Μεσαιωνικής Εποχής και της Αναγέννησης.

Στους καιρούς του τρομακτικού Ιεροεξεταστή Θωμά ντε Τορκεμάδα, εγώ ενσαρκώθηκα στην Ισπανία και αυτή είναι άλλη μία αφήγηση πολύ ενδιαφέρουσα...

Το να μιλάμε για τον λεγόμενο Ιεροεξεταστή και την Άγια Λειτουργία, βέβαια δεν είναι πολύ ευχάριστο, αλλά τώρα αυτό είναι πρόσφορο...

Εγώ ήμουν τότε ένας Μαρκήσιος πολύ ξακουστός, ο οποίος δυστυχώς έπρεπε να έρχεται σε επαφή με εκείνον τον αποτρόπαιο Ιεροεξεταστή, τόσο διεστραμμένο όσο ο άλλος ο ονομαζόμενος Juan de Arbuses.

Εκείνον τον καιρό ξαναβρήκα τον προδότη Βρούτο ξαναενσωματωμένο σε έναν καινούργιο ανθρώπινο οργανισμό.

Τι Κόμης, τόσο οξύς, δηκτικός και ειρωνικός!... πόσο είχε γελοιοποιήσει το δικό μου πρόσωπο!... Τι βρισιές!... Τι σαρκασμοί...

Με κανέναν τρόπο δεν ήθελα να ξαναμπλέξω σε νέες φιλονικίες, δεν είχα όρεξη να θυμώσω...

Η αγριότητα, η τραχύτητα, η έλλειψη καλλιέργειας αυτού του ευγενούς, με δυσαρεστούσαν φρικτά αλλά δεν ήθελα να τον μεμφθώ, θεώρησα καλύτερο να αποφύγω νέες μονομαχίες και γι’ αυτό πήγα στον Ιεροεξεταστή...

Κάποια από εκείνες τις ημέρες, πολύ πρωί, κατευθύνθηκα προς το ανάκτορο της Ιεράς Εξέτασης έπρεπε να βρω έξυπνη λύση για το γνωστό μου πρόβλημα...

-Ω! κύριε Μαρκήσιε, τι θαύμα να σας βλέπω εδώ. Σε τι μπορώ να σας χρησιμεύσω;

Έτσι απάντησε στον δικό μου χαιρετισμό ο μοναχός που καθότανε στην πόρτα του Ανακτόρου, όπου τελούσε την Αγία Λειτουργία...

-Ευχαριστώ πολύ την σεβασμιότητά σας -είπα- έρχομαι να ζητήσω μία ακρόαση από τον Κύριο Ιεροεξεταστή...

-Σήμερα είναι μία ημέρα πολλών επισκέψεων, κύριε Μαρκήσιε, αλλά αφού είστε εσείς, πηγαίνω αμέσως να μεσολαβήσω για την ακρόασή σας.

Λέγοντας αυτά τα λόγια εξαφανίστηκε εκείνος ο καλόγερος, για να ξαναπαρουσιασθεί μπροστά μου στιγμές αργότερα...

-Περάστε κύριε Μαρκήσιε, έχω διευθετήσει την ακρόασή σας.

-Ευχαριστώ πολύ την σεβασμιότητά σας.

Διάνυσα την αυλή και εισήλθα στο σαλόνι το οποίο ήταν σε απόλυτο σκοτάδι· πέρασα σε μία άλλη σάλα και την βρήκα και αυτή σκοτεινή· εισήλθα τελικά στην τρίτη αίθουσα και στο τραπέζι έφεγγε μία λάμπα... Εκεί βρήκα τον φοβερό Ιεροεξεταστή Τορκεμάδα...

Ο Ρασοφόρος εκείνος έμοιαζε βέβαια σαν ένας άγιος... Τι βλέμμα!... Τι παρουσιαστικό, τόσο μακάριο! Τι στάση ευσέβειας... Πάνω στο στήθος του έλαμπε ένας σταυρός.

Πόση αγιοφάνεια, Θεέ μου! Τι ψευδο-οσιότητα, τόσο φρικτή...

Είναι ολοφάνερο ότι το Εγώ Φαρισαίος ήταν πολύ δυνατό σε αυτόν τον μπλε μοναχό...

Ύστερα από πολλούς χαιρετισμούς και υποκλίσεις σύμφωνα με τα έθιμα εκείνης της εποχής, κάθισα στο τραπέζι μαζί με τον καλόγερο...

-Σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω, κύριε Μαρκήσιε! Μιλήστε μου.

-Ευχαριστώ πολύ την Κυριότητά σας. Συμβαίνει ότι ο Κόμης -ο τάδε- μου έχει κάνει τον βίο αβίωτο, με βρίζει από ζήλεια, με ειρωνεύεται, με συκοφαντεί κλπ.

-Ω! μην προβληματίζεστε για αυτό, κύριε Μαρκήσιε, ήδη εναντίον αυτού του κόμη έχουμε εδώ πολλά παράπονα... Θα δώσω αμέσως διαταγές για να τον συλλάβουν. Θα τον κλείσουμε στον πύργο του μαρτυρίου· θα του ξεριζώσουμε τα νύχια των χεριών και των ποδιών και θα χύσουμε στα δάκτυλά του λιωμένο μολύβι για να τον βασανίσουμε· μετά θα του κάψουμε τα πέλματα με αναμμένα κάρβουνα και τελικά θα τον κάψουμε ζωντανό στην πυρά.

Προς Θεού! Του έχει στρίψει αυτού του μοναχού; Ποτέ δεν σκέφθηκα να το πάω τόσο μακριά, μόνο γύρευα στον Οίκο των Ιεροεξεταστών μία χριστιανική νουθεσία για αυτόν τον Κόμη στον οποίο είχαν ξαναενσωματωθεί εκείνες οι αξίες που κάποτε υπήρχαν μέσα στην προσωπικότητα του Βρούτου...

Εκείνος ο μπλε μοναχός καθισμένος μπροστά στην ιερά τράπεζα με αυτή την όψη του μετανοημένου και αναχωρητή σε στάση ευσέβειας και τον Χριστό κρεμασμένο στο λαιμό...

Εκείνη η ξεχωριστή μορφή μακαριότητας, τόσο αφοσιωμένη και σκληρή, τόσο γλυκιά και βάρβαρη, τόσο αγιοφανής και διεστραμμένη...

Εκείνος ο κακοποιός, ντυμένος με την προβιά του αρνιού, ξύπνησε στο εσωτερικό της συνείδησής μου κάτι το περίεργο, ένιωσα ότι εκείνο που έχω του Μποδισάουα αναστατώθηκε, διαμαρτυρήθηκε, θύμωσε.

Μία εσώτερη θύελλα είχε ξεσπάσει στον εαυτό μου, ο κεραυνός, η βροντή, δεν άργησαν να φανούν και τότε...

Ο Θεέ μου! έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει...

-Είσαστε ένας διεστραμμένος -του είπα- δεν έχω έλθει να σας ζητήσω να κάψετε ζωντανό κανέναν, μόνο έχω έλθει να σας παρακαλέσω μία νουθεσία για αυτόν τον ευγενή, εσείς είσαστε ένας δολοφόνος, γι’ αυτό δεν ανήκω στην δική σας αίρεση κλπ.

-Α! Ώστε αυτά έχουμε κύριε Μαρκήσιε;

Εξοργισμένος ο Ιεράρχης χτύπησε με σφοδρότητα ένα εύηχο καμπανάκι και τότε σαν από θαύμα παρουσιάσθηκαν στην αίθουσα μερικοί ιππότες οπλισμένοι μέχρι τα δόντια.

«Να συλλάβετε αυτόν» κραύγασε ό ηγούμενος. «Ένα λεπτό! Σεβαστείτε τους κανόνες της Ιπποσύνης, θυμηθείτε ότι είμαστε μεταξύ ιπποτών, δεν έχω σπαθί, δώστε μου ένα και θα μάχομαι με κάθε έναν από σας... ».

Ένας από αυτούς τους άρρενες, πιστός στον κώδικα της Ιπποσύνης, μου έδωσε ένα σπαθί και μετά...

Όρμισα πάνω σε αυτόν σαν ένα λιοντάρι, δεν είχα εγώ άδικα την φήμη ότι ήμουν ένας μεγάλος ξιφομάχος... (αυτοί ήταν οι καιροί μου του πεσμένου Μποδισάουα).

Όπως πετούν στον αέρα οι νιφάδες του παγωμένου χιονιού με το φύσημα του αιθέριου Βοριά, σκορπίστηκαν μέσα σε εκείνην την Ιεροεξεταστική αίθουσα οι ισχυρές και απαστράπτουσες περικεφαλαίες, οι κυρτές ασπίδες, οι σκληροί θώρακες και τα δόρατα από μελιά.

Και ανέβαινε στον ουρανό η αντανάκλασή τους και βέβαια γελούσε η γη, φωτισμένη από την λάμψη του μπρούντζου και τρέμοντας κάτω από τα πόδια των μαχόμενων και ανάμεσα τους ήμουνα εγώ παλεύοντας σε σκληρό αγώνα με αυτόν τον άλλο ιππότη...

Όπως καταστρέφεται το ελαφρό σκάφος, όταν τα νερά της θάλασσας φουσκωμένα από τους ανέμους, που φυσάνε με σφοδρότητα από τα σύννεφα, του επιτίθενται, καλύπτοντας το τελείως με τον αφρό, ενώ ο αέρας κάνει το ιστίο να οιμώζει, φοβίζοντας τους ναυτικούς με τον προσεγγίζοντα θάνατο, έτσι ο τρόμος κατάστρεψε, μέσα στα στήθη τους, την καρδιά εκείνων των ιπποτών που παρακολουθούσαν την μάχη...

Προφανώς ήμουνα νικητής μέσα στα θορυβώδη χτυπήματα του ατσαλιού και μου έλειπε μόνο να χρησιμοποιήσω το καλύτερο μου χτύπημα για να θέσω εκτός μάχης εκείνον τον πολεμιστή...

Τρομαγμένοι οι κύριοι μπροστά στο αναπόφευκτο πλησίασμα του τρομακτικού κυριαρχικού χάρου, ξέχασαν όλους τους ιπποτικούς κανόνες και τότε ομαδικά μου επιτέθηκαν...

Και αυτό δεν το περίμενα, ήταν σοβαρό για μένα το να προσπαθώ να αμυνθώ εναντίον όλου αυτού του καλά οπλισμένου πλήθους...

Έπρεπε ν’ αγωνίζομαι μέχρι να μένω εξουθενωμένος, εξαντλημένος, νικημένος, γιατί αυτοί ήταν πολλοί...

Ότι έγινε μετά είναι εύκολο να μαντευθεί· με έκαψαν ζωντανό στην πυρά, στην ίδια την αυλή του ανακτόρου της Ιεράς Εξέτασης...

Δεμένος σ’ ένα στύλο πάνω σε πράσινα ξύλα που καίγονταν με σιγανή φωτιά, ένιωσα πόνους αδύνατον να περιγραφούν με λόγια· τότε είδα πως οι φτωχές μου αποτεφρωμένες σάρκες ξεκολλούσαν πέφτοντας στις φλόγες...

Αλλά, ο ανθρώπινος πόνος, όσο πολύ δυνατός κι αν είναι, έχει επίσης ένα όριο πολύ καθορισμένο, πιο μακριά από αυτό υπάρχει ευτυχία...

Δεν είναι τότε να παραξενεύομαι που τελικά, δοκίμασα κάποια χαρά· ένιωσα πάνω μου κάτι πολύ ευχάριστο σαν μία δροσερή και ευεργετική βροχή να πέφτει από τον ουρανό...

Μου ήλθε να κάνω ένα βήμα. Πόσο απαλό το ένιωσα! Βγήκα από εκείνο το ανάκτορο περπατώντας σιγά-σιγά... δεν είχα καθόλου βάρος, ήμουνα ήδη αποενσωματωμένος.

Έτσι είναι πώς κατάφερα να πεθάνω κατά την διάρκεια εκείνης της φρικτής εποχής της «Αγίας Ιερής Εξέτασης».

Το Αρκάνο δεκατέσσερα της Χρυσής βίβλου (του Ταρό, μας διδάσκει πώς το νερό της ζωής περνάει από έναν αμφορέα σε άλλον...

Δεν είναι τότε να παραξενεύεσαι, που μετά από εκείνη την θυελλώδη ενσάρκωση με τόσους τίτλους ευγενείας, που σε τίποτα δε μου χρησίμευσαν μπροστά στο φοβερό Ιεροεξεταστή
Θωμά ντε Τορκεμάδα, ξαναεπέστρεψα για να πάρω φυσικό σώμα...

Τότε ονομαζόμουνα Simeon Bleler και περιπλανιόμουν στην νέα Ισπανία· δεν είναι ο σκοπός μου να μιλήσω στο παρόν κεφάλαιο για την νέα μου ύπαρξη στο περασμένο Μεξικό του Πορφύριο, μόνο θέλω να αναφερθώ τώρα στην τωρινή μου ενσάρκωση.

Η Νέμεση της ζωής είχε να με φέρει ξανά σε επαφή με τις αξίες, που, κάποτε, υπήρχαν ενσωματωμένες στην προσωπικότητα του Βρούτου...

Εγώ επέτρεψα σε κάποιον κύριο, επιστροφή ο ίδιος εκείνων των αξιών, να κάνει κάποια εργασία στο ναό...

Πολλά άτομα τον άκουσαν και ήδη φαινότανε πλήρης ειλικρίνειας, μίλησε για Γνώση και ο κόσμος τον χειροκροτούσε...

Αλλά ξαφνικά κάτι ασυνήθιστο συνέβη, μία κάποια μέρα εισέρχεται στο Άδυτο με επιθετικές διαθέσεις...

Αντηχεί! Βροντάει! Αστράφτει! Μεταβάλλεται σε έναν υβριστή· περιορίζομαι τότε να συγχωρήσω και να ευλογήσω· ύστερα απομακρύνθηκε απειλητικά...

Εκείνο το Εγώ είχε γυρίσει στα παλιά του συμβάντα, πάλι με τις γνωστές συκοφαντίες και απειλές...

Τέτοιοι παραλογισμοί ενσταλαγμένων δυσφημίσεων είχαν σαν πεδίο μερικά αβάσιμα όνειρα στα οποία με έβλεπε σε δρόμους πολύ σκοτεινούς να διαπράττω αβάσιμα εγκλήματα...

Προκύπτει αυτονόητο και ολοφάνερο ότι αυτό το διεστραμμένο πνεύμα, που εκείνος έβλεπε στα παράλογα όνειρά του, ήταν ένα εγώ δημιουργημένο από τον ίδιο από την αρχαία Ρώμη...

Τέτοιο Εγώ του Βρούτου έπαιρνε, κάτω από τις παρασυνείδητες ωθήσεις του, την ίδια την δική μου μορφή και παρουσιαστικό.

Δεν είναι περιττό να αναφέρουμε ότι μερικά από αυτά τα δικά του άλλα Εγώ παίρνοντας κάποια μορφή Ιησου-χριστιανική του ανάθεταν την αποστολή να με δολοφονήσει· έτσι το δήλωσε στην δημόσια πλατεία...

Για να απελευθερωθώ από τόσο παλαιό εχθρό, ήταν απαραίτητο να αναθέσω την περίπτωση στα χέρια του Ανούβη, του Αρχηγού των κυρίων του Κάρμα...

Από τότε ο Βρούτος απομακρύνθηκε από εμένα, πάει πολύς καιρός που δεν τον βλέπω σε αυτόν τον φυσικό κόσμο.

Από τα αναφερθέντα για το Βρούτο και τα δικά του ονειρικά οράματα συμπεραίνεται ότι κανείς στ’ αλήθεια δεν μπορεί να μεταβάλλεται σε έναν ικανό ερευνητή της ζωής στους ανώτερους κόσμους, εφ’ όσον δεν έχει διαλύσει το ψυχολογικό Εγώ και όλα τα υποκειμενικά στοιχεία που ορίζουν τις αντιλήψεις...

Αχάριστος στους ευεργέτες του, με πολύ ιπποτική δουλειά, όμως ο Βρούτος δέχτηκε την Γνώση και την Sahaja Maithuna...

Χωρίς να αναχαιτισθεί με την γνώση μίας υπόθεσης, αλλά γυρίζοντας την πλάτη στον Γκουρού (Δάσκαλο), δούλεψε στο Αναμμένο καμίνι του Ηφαίστου μάταια, γιατί η Devi Kundalini δεν ανταμείβει ποτέ την προδοσία...

Όσο και αν δουλεύει κανείς πολύ σοβαρά με την Σεξο-Γιόγκα, το πυρογενές φίδι των δικών μας μαγικών δυνάμεων ποτέ δεν θα ανυψωθεί από την σπονδυλική στήλη των προδοτών, δολοφόνων, μοιχών, βιαστών και διεστραμμένων...

Η Devi Kundalini ποτέ δεν θα μετατραπεί σε συνένοχο του σφάλματος, η άγια φωτιά ανυψώνεται ανάλογα με τις αξίες της καρδιάς...

Η Σεξουαλική Μαγεία είναι βασική, αλλά χωρίς αγιότητα δεν είναι δυνατά τα πνευματικά κατορθώματα...

Ο Βρούτος υπολόγισε σε μία μηχανική Κουνταλίνη και δυστυχώς έκανε λάθος, η Θεϊκή Μητέρα είναι πολύ απαιτητική...

Για τον ανάξιο όλες οι πόρτες είναι κλειστές εκτός από μία, εκείνη της μετάνοιας. Δυστυχώς ο Βρούτος δεν ήθελε να χτυπήσει εκείνη την πόρτα και η άγια φωτιά, αντί να ανέβει από το νωτιαίο κανάλι, γκρεμίστηκε από τον κόκκυγα μεταβαλλόμενη στο βδελυρό όργανο Koυvταρτιγκoυαδόρ, την ουρά του σατανά...

Μία ξάστερη νύχτα, συζητώντας στους ανώτερους κόσμους με το μεγάλο φίλο μου, τον λαμπρό Άγγελο Αδωναΐ, ο οποίος τώρα έχει φυσικό σώμα, έπρεπε να λάβω ένα καταπληκτικό νέο...

-Ο τάδε, (ο Βρούτος) είπε ο Άγγελος, έχει αφυπνισθεί στο κακό και για το κακό.

Αυτό το διαπίστωσα μερικές μέρες αργότερα όταν τον συνάντησα στους ανώτερους κόσμους...

Θα ολοκληρώσουμε το παρόν κεφάλαιο με εκείνα τα λόγια που άκουσε σε έκσταση ο Προφήτης Δανιήλ από τον Αιώνιο και που αναφέρονται στους καιρούς του τέλους.

«Και πολλούς από αυτούς που κοιμούνται στο χώμα της γης θα τους ξυπνήσουν, μερικούς για την αιώνια ζωή και άλλους για ακατάπαυστη ντροπή και ταραχή.

Οι γνώστες θα ακτινoβoλoύν με την λάμψη του ουρανού· και αυτοί που διδάσκουν την δικαιοσύνη στα πλήθη σαν τα αστέρια σε ακατάπαυστη αιωνιότητα.

Αλλά εσύ, Δανιήλ, κλείσε τα λόγια και σφράγισε το βιβλίο μέχρι τον καιρό του τέλους· πολλοί θα τρέχουν από εδώ και από εκεί και η επιστήμη θα αναπτυχθεί».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22

ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Προσπαθώντας να κατανοήσουμε ουσιαστικά οποιοδήποτε ελάττωμα ψυχολογικού τύπου, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας..

Δυστυχώς ο Πιλάτος, το Δαιμόνιο του Νου, πάντα νίπτει τα χέρια του, ποτέ δε φταίει, ποτέ δεν αναγνωρίζει τα λάθη του...

Χωρίς υπεκφυγές κανενός είδους. χωρίς δικαιολογίες και χωρίς συγγνώμες, πρέπει να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη...

Είναι απαραίτητο να Αυτο-εξερευνηθούμε για να Αυτογνωριστούμε βαθύτατα και να αρχίσουμε από την βάση Ριζικό-Μηδέν.

Ο εσωτερικός Φαρισαίος είναι εμπόδιο για την κατανόηση. Το να υποθέτουμε ότι είμαστε ενάρετοι είναι παράλογο.

Κάποτε έκανα στον Γκουρού μου την ακόλουθη ερώτηση:

«Υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ της Θεϊκής Μονάδας σου ,και της δικής μου;»

Ο Δάσκαλος απάντησε: «Καμία, γιατί τόσο εσύ όσο και εγώ και καθένας από μας δεν είναι περισσότερο από ένα κακό σαλιγκάρι στον κόλπο του Θεϊκού Πατέρα... ».

Το να δικάζουμε τους άλλους και να τους κατηγορούμε σαν μαύρους μάγους είναι ανάρμοστο, γιατί όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, εφ’ όσον δεν έχουν διαλύσει το Πολλαπλό Εγώ, είναι λίγο ή πολύ μαύρα...

Το να αυτο-εξεταζόμαστε εσωτερικά είναι βέβαια κάτι πολύ σοβαρό. Το Εγώ είναι πραγματικά ένα βιβλίο πολλών τόμων..

Αντί να αποδίδουμε λατρεία στο φρικώδες Δαιμόνιο Algol προσφέρεται να πίνουμε από το κρασί του Διαλογισμού στο ποτήρι της τέλειας αυτοσυγκέντρωσης.

Απόλυτη προσοχή, φυσική και αυθόρμητη σε εκείνο που μας ενδιαφέρει, χωρίς κανένα τέχνασμα, είναι στ’ αλήθεια τέλεια συγκέντρωση...

Οποιοδήποτε λάθος είναι πολύπλευρο και διαδικάζεται μοιραία στις 49 σπηλιές του υποσυνείδητου.

Το ψυχολογικό Γυμναστήριο είναι απαραίτητο, ευτυχώς το έχουμε και αυτό είναι η ίδια η ζωή...

Το μονοπάτι της οικογενειακής, ζωής, με τις ατέλειωτες λεπτομέρειες, πολλές φορές οδυνηρές, είναι το καλύτερο σαλόνι του γυμναστηρίου.

Η γόνιμη και δημιουργική δουλειά, μέσω της οποίας κερδίζουμε το καθημερινό ψωμί, είναι άλλο θαυμάσιο σαλόνι του γυμναστηρίου.

Πολλοί υπoψήφιoι για την ανώτερη ζωή, επιθυμούν με απελπισία να δραπετεύσουν από τον τόπο που δουλεύουν, να μην κυκλoφορoύν πια στους δρόμους του χωριού τους, να καταφεύγουν στο δάσος με τον σκοπό να ψάχνουν την τελική απελευθέρωση...

Αυτοί οι καημένοι άνθρωποι μοιάζουν σαν ηλίθια παιδιά που το σκάνε από το σχολείο, που δεν θέλουν να παρευρίσκονται στα μαθήματα, που αναζητούν διαφυγές...

Το να ζούμε, από στιγμή σε στιγμή, σε κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης, επάγρυπνοι στο καινοφανές, όπως ο φρουρός στην εποχή του πολέμου, είναι επείγον, απαραίτητο, αν στην πραγματικότητα θέλουμε να διαλύσουμε το Πολλαπλό Εγώ.

Στις αμφίπλευρες σχέσεις, στην συνύπαρξη με τους ομοίους μας, υπάρχουν ατελείωτες δυνατότητες της Αυτοανακάλυψης.

Είναι αναντίρρητο -και οποιοσδήποτε το ξέρει- ότι στην αλληλοεπικοινωνία τα πολλαπλά ελαττώματα, που φέρνουμε κρυμμένα στα άγνωστα βάθη του υποσυνείδητου, εκδηλώνονται, πάντα φυσικά, αυθόρμητα και αν είμαστε άγρυπνοι, τότε τα βλέπουμε, τα ανακαλύπτουμε.

Όμως είναι φανερό ότι η Αυτο-επαγρύπνηση πρέπει πάντα να διαδικάζεται από στιγμή σε στιγμή.

Ένα ψυχολογικό ελάττωμα που ανακαλύπτεται, πρέπει να είναι ολοκληρωτικά κατανοητό στις διάφορες πτυχές του νου.

Δεν θα ήταν δυνατή η κατανόηση σε βάθος, χωρίς την πρακτική του διαλογισμού.

Οποιοδήποτε εσώτερο ελάττωμα καταλήγει πoλύπλευρo και με διαφορετικούς δεσμούς και ρίζες, που πρέπει να μελετήσουμε συνετά.

Η Αυτο-αποκάλυψη είναι δυνατή, όταν υπάρχει ολοκληρωτική κατανόηση του ελαττώματος, που ειλικρινά θέλουμε να εξαλείψουμε,..

Νέοι Αυτο-προσδιορισμοί αναβλύζουν από την συνείδηση, όταν η κατανόηση είναι ολοκληρωτική...

Η Υπερθετική ανάλυση είναι χρήσιμη, αν συνδυάζεται με τον βαθύ διαλογισμό· τότε αναβλύζει η φλόγα της κατανόησης.

Η διάλυση όλων αυτών των ψυχολογικών ακολούθων, που αποτελούν το Εγώ, επιταχύνεται αν ξέρουμε να επωφελούμαστε μέχρι το μέγιστο από τις χειρότερες αναποδιές.

Τα δύσκολα Ψυχολογικά γυμνάσια στην οικογένεια ή στο δρόμο ή στην εργασία μας προσφέρουν πάντα τις καλύτερες ευκαιρίες.

Το να επιθυμεί κανείς υπερβολικά τις αρετές, καταλήγει παράλογο, καλύτερο είναι να δημιουργεί κανείς ριζικές αλλαγές.

Ο έλεγχος των εσώτερων ελαττωμάτων είναι επιφανειακός και είναι καταδικασμένος στην αποτυχία.

Βαθιές αλλαγές είναι βασικές και αυτό είναι δυνατόν μόνο καταλαβαίνοντας ολοκληρωτικά κάθε λάθος...

Εξαλείφοντας τα ψυχολογικά ακόλουθα που αποτελούν τον Εαυτό μας, το ίδιο το Εγώ, εγκαθιστούμε στην συνείδησή μας τα κατάλληλα θεμέλια για την σωστή δράση.

Οι επιφανειακές αλλαγές δε χρησιμεύουν σε τίποτα· χρειαζόμαστε επειγόντως, χωρίς αναβολές, βαθιές αλλαγές...

Κατανόηση είναι το πρώτο και εξάλειψη είναι το δεύτερο...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

Η ΕΞΑΛΕΙΨΗ

Η έξοχη χημική συνουσία παράγει Υπερβατικά νευρικά αναταράγματα και καταπληκτικές χρυσές δονήσεις μεταξύ των πολύ διαφορετικών συστατικών του ανθρώπινου ζευγαριού Αδάμ-Εύας...

Οι Θεϊκές ακτινοβολίες του σεξουαλικού τύπου έχουν οριστεί από τους καλύτερους συγγραφείς του εσωτερισμού, σαν «Οντικό Φως»...

Έχοντας ήδη αρχίσει η επιστήμη να μελετάει την αστρική θεωρία του ανθρώπινου σώματος, είναι πρόσφορο, για περισσότερη απλοποίηση, να χρησιμοποιούμε την ορολογία της αρχαίας παράδοσης.

Εδώ το OD αναμφίβολα και χωρίς αντίρρηση είναι ο λαμπρός μαγνητισμός, θετικός ενεργητικός, κατευθυνόμενος από την καταπληκτική δύναμη της συνειδητής θέλησης.

Εδώ το ΟΒ είναι η παθητική μαγνητική ροή, κατευθυνόμενη πολύ σοφά από την πνευματική ικανότητα αναγνωρισμένη σαν δημιουργική φαντασία..

Εδώ το AUR είναι ο ξεχωριστός λαμπερός πράκτορας, ο «Genius Lucis» του κοσμικού αμφιθέατρου.

Μία βασιλική εικόνα, που βρίσκεται σε έξοχη συμφωνία με τον σεξουαλικό μαγνητισμό του Έρωτα, είναι ήδη γνωστή σαν το διάσημο κηρύκειο του Ερμή περιτυλιγμένο από φίδια η ηλιακή φλογισμένη Εχίδνα της δεξιάς αντιπροσωπεύει το OD· το σεληνιακό και υγρό φίδι της αριστερής αλληγορεί το ΟΒ· στο καταπληκτικό τέρμα του μυστηριώδους κηρυκείου αστράφτει με δόξα η σφαίρα του AUR ή το ίσον του φωτός...

Μέσω της μεταφυσικής συνουσίας, το άζωτο και η μαγνησία των παλιών αλχημιστών, το πολωμένο αστρικό φως, παθαίνει αξιοσημείωτες μεταβολές...

Είναι αναντίρρητο ότι τέτοιες εσώτερες μεταβολές επηρεάζουν μυστικά, τις ηλεκτροχημικές σχέσεις στις τελευταίες ζωικές μονάδες, τον δικό μας οργανισμό για να μετατρέπεται η κατασκευή του...

Ο Waldemar λέει: «Όταν οι χημικοί μας λένε ότι το σύνολο των βιοκαταλυτών ενός οργανισμού εμφανίζεται σαν ένα σύστημα τακτοποιημένο από κατώτερους τηλε-αιτιατούς παράγοντες, που βρίσκονται κάτω από την νομοτέλεια της ζωής, δηλαδή στην υπηρεσία των ανώτερων σκοπών του οργανισμού, δεν είναι δύσκολο να συμπληρωθεί ότι ο σχηματισμός των εσωτερικών συγκινήσεων, αντανακλώμενων και ωθουμένων, εξαρτάται από τους ραδιο-αιτιατούς παράγοντες της αύρας.

Ας ρίξουμε με συγκριτικό τρόπο -είπε ο Waldemar- μία ματιά στις σχέσεις των ηλεκτρονίων και ιόντων, της ζώσας ύλης, και θα πλησιάσουμε σημαντικά στην κατανόηση των προηγουμένως αναφερθέντων».

Είναι κάτι αυτονόητο και ολοφάνερο ότι σε αυτήν την καταπληκτική στιγμή του κήπου των τέρψεων, στην εξαίρετη ώρα στην οποία το ανδρικό μέλος εισχωρεί βαθιά στον κόλπο της γυναίκας, παρουσιάζεται ένα πολύ ιδιαίτερο είδος ηλεκτρικής επαγωγής.

Είναι αναμφισβήτητο ότι τότε οι τηλε-αιτιατοί παράγοντες της αύρας κάτω από την ηλεκτρική ώθηση προσφέρουν εκπληκτικές πιθανότητες...

Βαθιά ψυχολογικές αλλαγές μπορούν να αναβλύσουν στα βάθη της συνείδησης, αν ξέρουμε να εκμεταλλευθούμε έξυπνα την κοσμική ευκαιρία που μας προσφέρουν...

Χάνεται τέτοια ευκαιρία των θαυμάτων, όταν προσπαθούμε μόνο να ικανοποιούμε τις δικές μας αισθήσεις.

«Κακομοίρης ο Σαμψών της Καμπάλας, που αφέθηκε να τον κοιμίσει η Δαλιδά, ο Ηρακλής της επιστήμης, που αλλάζει το σκήπτρο της δύναμης για τον έρωτα της Ομφάλης, θα νιώσει πολύ σύντομα τις εκδικήσεις της Δηιάνειρας και δεν θα του μείνει τίποτα άλλο, παρά η πυρά του όρους Οίτη για να γλυτώσει από τα αδηφάγα μαρτύρια του χιτώνα του Νέσσου».

Το να ορέγεσαι είναι απαίσιο· το να πέφτεις σαν ένα κτήνος στην κλίνη του Προκρούστη ισοδυναμεί με το να χάνεις τις καλύτερες από τις ευκαιρίες...

Αντί της μοιραίας ακολασίας της σεξουαλικής φιληδονίας είναι καλύτερο να προσεύχεσαι· είναι γραμμένο με λόγια φωτιάς στο βιβλίο όλων των αινιγμάτων ότι η συνουσία είναι μια μορφή προσευχής.

Ο Γνωστικός Πατριάρχης Άγιος Αυγουστίνος είπε εμφατικά: Γιατί να μην πιστέψουμε ότι τα ανθρώπινα όντα μπορούσαν πριν πέσουν στην αμαρτία να ελέγχουν τα σεξουαλικά τους όργανα όπως τα υπόλοιπα μέλη του σώματος, στα οποία εξυπηρετεί η ψυχή δια μέσου της επιθυμίας, χωρίς ενοχλήματα ούτε διέγερση;

Ο Άγιος Αυγουστίνος προτείνει την αναμφισβήτητη θέση ότι μόνο μετά από την αμαρτία ή ταμπού, μορφοποιήθηκε η λίμπιντο (δεσποτική ανάδευση ή σαρκική αυθαιρεσία ή ένστικτο, ανεξέλεγκτη σεξουαλική δύναμη): Μετά την αμαρτία, η φύση, η οποία πριν δεν ντρεπότανε, ένιωσε την λίμπιντο, την αντιλήφθηκε και ντράπηκε από αυτήν, γιατί είχε χάσει την κυριαρχική δύναμη που αρχικά πρόσφερε σε όλα τα μέρη του σώματος.

Το μυστικό της ευτυχίας του εσώτερου Θεού του κάθε πλάσματος συνίσταται στην σχέση με τον Εαυτό του...

Το ιδιαίτερο Θεϊκό στάδιο είναι, χωρίς αμφιβολία, αυτό της υπέρτατης ευτυχίας, μία επιθυμία και σεξουαλική ευχαρίστηση που παραμένουν αναλλοίωτες στους Αιώνες και προέρχονται από την σχέση της θεότητας με τον εαυτό της...

Στο τελευταίο άκρο, οι επτά κόσμοι που λάμπουν δοξασμένοι στο άπειρο διάστημα, αλληλοτυλίγονται σεξουαλικά...

Γιατί πρέπει να αποτελεί εξαίρεση ο Μικρόκοσμος άνθρωπος; Αυτός και Αυτή πάντα λατρεύονται... εσύ το ξέρεις...

Η σεξουαλική ευχαρίστηση είναι τότε ένα νόμιμο δικαίωμα του ανθρώπου και προέρχεται, όπως ήδη είπαμε, από την σχέση της θεότητας με τον εαυτό της...

Με άλλα λόγια δίνουμε έμφαση στην υπερβατική πραγματικότητα λέγοντας: Η Σεξουαλική απόλαυση είναι φοβερά θεϊκή...

Ο Άγιος Αλβέρτος λέει ότι ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να κατευθύνει το σαρκικό εμπόριο προς έναν ηθικό σκοπό και ότι μία λειτουργία της σεξουαλικότητας, βασισμένη μόνο στην ικανοποίηση των αισθήσεων, ανήκει στα πιο επονείδιστα βίτσια...

Σε αυτές τις στιγμές αποτελεί ευκαιρία να θυμηθούμε ότι εκείνες οι πλάκες ή τάβλες του Νόμου, όπου ο Μωυσής έγραψε κατ’ εντολήν του Iod Heνe τα φωτεινά διδάγματα του Δεκάλογου, δεν είναι παρά ένα διπλό δόρυ των Ρούνας, πάνω στην φαλλική έννοια του οποίου πρέπει να διαλογιστούμε βαθιά...

Η αγάπη είναι το Fiat Lux (Φωτεινό Είναι) της βίβλου του Μωυσή, ο μέγας σεξουαλικός κολοφών, ο Θεϊκός Νόμος για όλες τις ηπείρους, θάλασσες, κόσμους και διαστήματα.

Η Sahaja Maithuna, η Σεξο-Γιόγκα, είναι το αδαμάντινο και αιώνιο θεμέλιο του Φωτισμένου Είναι και σπερματικό θεμέλιο της πρώτης στιγμής.

Είναι αναντίρρητο ότι, αν χουφτώνουμε θαρραλέα το σεξουαλικό δόρυ του Έρωτα, με τον υγιή σκοπό να εξαλείφουμε σε κοσμική σκόνη με διαδοχική σειρά το κάθε ένα από τα διαφορετικά υποκειμενικά στοιχεία, που φέρουμε εσωτερικά, αναβλύζει τότε το φως.

Μέσα σε κάθε ένα από αυτά τα διαφορετικά, καβγατζίδικα και φωνακλάδικα Εγώ, που προσωποποιούν τα δικά μας σφάλματα ψυχολογικού τύπου, υπάρχει Ουσία, Ψυχική Ουσία.

Έτσι όπως το άτομο, όταν διασπάται απελευθερώνει ενέργεια, έτσι επίσης η ολοκληρωτική εκμηδένιση οποιουδήποτε από αυτά τα διαφορετικά κολασμένα Εγώ, απελευθερώνει Ουσία, Φως...

Οφείλουμε τότε να κατασκευάσουμε φως, να φτιάξουμε φως... «Φως, περισσότερο φως!» φώναξε ο Γκαίτε, με όλες τις δυνάμεις της ψυχής του, στιγμές πριν πεθάνει...

Η Κατανόηση είναι βασική στην υπερβατική ψυχολογία, αλλά είναι φανερό ότι δεν είναι το παν, χρειαζόμαστε να εξαλείψουμε...

Στην Devi Kundalini, το πυρογενές φίδι των δικών μας μαγικών δυνάμεων, βρίσκεται το κλειδί.

Δεν είναι δυνατό να εξαλείψουμε Εγώ-Διαβόλους, (ψυχολογικά σφάλματα) χωρίς την βοήθεια της Devi Kundalini, εσύ το ξέρεις...

Η ΗΩ, η δική μας προσωπική Κοσμική Μητέρα, είναι βέβαια το θαυμαστό ξεδίπλωμα της δικής μας ιδιαίτερης Θεϊκής Μονάδας και, παρόλο που στερείται συγκεκριμένης μορφής, μπορεί, αν έτσι το θέλει, να πάρει ένα παρουσιαστικό ανθρώπινο και μητρικό...

Στην ύψιστη στιγμή της σεξουαλικής παράδοσης, στην πλήρη συνουσία, διαλογίσου και προσευχήσου για να μη πέφτεις στον πειρασμό.

Σε αυτές τις στιγμές της ευτυχίας ικετεύσατε με όλες τις δυνάμεις της ψυχής σας, παρακαλέστε την δική σας Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη, να εξαλείψει από το εσωτερικό σας το Εγώ Διάβολο· θέλω να αναφερθώ στο ψυχολογικό ελάττωμα, το οποίο μέσω του βαθύ διαλογισμού έχετε κατανοήσει σε όλα τα επίπεδα του νου... έτσι είναι πώς πεθαίνουμε από στιγμή σε στιγμή. Μόνο με τον θάνατο επέρχεται το καινούργιο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

Η ΙΕΡΗ ΦΩΤΙΑ

Η κάθοδος στην ΕΝΑΤΗ ΣΦΑΙΡΑ (το σεξ), ήταν από τα παλιά χρόνια η μέγιστη δοκιμασία για την υπέρτατη αξιοπρέπεια του Ιεροφάντη· ο Ερμής, ο Βούδας, ο Ιησούς, ο Δάντης, ο Ζωροάστρης, ο Κεξαλκόατλ κλπ., έπρεπε να περάσουν αυτήν την τρομερή δοκιμασία.

Εκεί κατεβαίνει ο Άρης για να ξανατεντώσει το σπαθί και να κατακτήσει την καρδιά της Αφροδίτης· ο Ηρακλής για να καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία και ο Περσέας για να κόψει το κεφάλι της Μέδουσας με το σπαθί του πυρακτωμένο.

Ο τέλειος κύκλος με το μαγικό σημείο στο κέντρο, Ερμητικό και αστρικό σύμβολο του βασιλιά-άστρου και της ουσιαστικής αρχής της ζωής, του φωτός και της κοσμικής συνείδησης, είναι έξω από κάθε αμφιβολία ένα καταπληκτικό σεξουαλικό έμβλημα.

Τέτοιο σύμβολο εκφράζει καθαρά τις αρσενικές και θηλυκές αρχές της Ενάτης Σφαίρας.

Είναι αναντίρρητο ότι η ενεργητική αρχή της ακτινοβολίας και της διαπερατότητας συμπληρώνονται στον ένατο Δαντικό κύκλο με την παθητική αρχή της υποδοχής και της απορρόφησης.

Το Βιβλικό φίδι μας παρουσιάζει την εικόνα του Δημιουργικού Λόγου ή της σεξουαλικής δύναμης, που αρχίζει την εκδήλωσή της από το στάδιο της λανθάνουσας ενεργητικότητας.

Η Φιδίσια Φωτιά, το Πυρογενές φίδι των μαγικών μας δυνάμεων, κοιμάται κουλουριασμένο τρισήμισυ φορές μέσα στο Τσάκρα Muladhara (Μουλαντάρα) ευρισκόμενο στο κόκαλο του κόκκυγα.

Αν εμβαθύνουμε πολύ σοβαρά σ’ αυτή την υπάρχουσα Εσώτερη σχέση μεταξύ του S και του ΤΑΟ, σταυρός ή Τ, φθάνουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι μόνο μέσω της Sahaja Maithuna (Σεξουαλικής Μαγείας), μπορεί να ξυπνήσει το Δημιουργικό Φίδι.

Το «Κλειδί», το «Μυστικό», το έχω δημοσιεύσει σχεδόν σε όλα τα προηγούμενα βιβλία μου και αποτελείται από το να μην ξεχειλίζεις ποτέ στην ζωή το «Ποτήρι του Ερμή», το Ens-Seminis (Ενς Σέμινις), κατά την διάρκεια της σεξουαλικής έκστασης.

Σύνδεση του Lingam-Yoni (Φαλλός-Αιδοίο) χωρίς να χυθεί ποτέ αυτό το υγρό γυαλί, εύκαμπτο, εύπλαστο (το Ens -Seminis), γιατί σε αυτήν την προαναφερθείσα ουσία, που οι μοιχοί χύνουν άθλια, βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση όλο το «Ens-Virtutis» (Ενς Βιρτούτις) της φωτιάς.

«ΟΜ» υπάκουο στην θεά, που μοιάζει με ένα φίδι κοιμισμένο μέσα στον Swayambhulingam (Σβαγιαμπουλίνγκαμ) και στολισμένο θαυμάσια, απολαμβάνει το αγαπημένο και τις άλλες ευχαριστήσεις. Βρίσκεται κατειλημμένη από το κρασί και ακτινοβολεί με εκατομμύρια ακτίνες. Θα ξυπνήσει κατά την διάρκεια της Σεξουαλικής Μαγείας από τον αέρα και την φωτιά με τα μάντραμ: ΥΑD και DRAM (Γιαντ και Ντραμ) και με το μάντραμ HUM (το Η ακούγεται σαν Χ, όπως στο Jum).

Ψάλλετε αυτά τα μάντραμ σ’ αυτές τις ανεκτίμητες στιγμές, στις οποίες ο Φαλλός είναι μέσα στο Αιδοίο, έτσι θα ξυπνήσει το πυρογενές φίδι των δικών σας μαγικών δυνάμεων.

Ι.Α.Ο., είναι το βασικό Μάντραμ, θεμελιώδες της Sahaja Maithuna. Να τονίζετε κάθε γράμμα χωριστά επιμηκύνοντας τον ήχο του, όταν θα δουλεύετε, σε πλήρη μεταφυσική συνουσία, στο εργαστήριο-προσευχητήριο του Τρίτου Λόγου.

Η σεξουαλική μεταστοιχείωση του Ens-Seminis σε δημιουργική ενέργεια είναι ένα νόμιμο αξίωμα της Ερμητικής σοφίας.

Η διπολικότητα αυτού του τύπου της κοσμικής ενέργειας μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό είχε αναλυθεί από τα αρχαία χρόνια πολύ προσεχτικά στις Σχολές Μύησης της Αιγύπτου, του Μεξικού, της Ελλάδας, της Ινδίας, της Περσίας κλπ.

Η θαυμαστή άνοδος της σπερματικής ενέργειας μέχρι τον εγκέφαλο είναι δυνατή εξ αιτίας κάποιου ζεύγους νευρικών ιστών, οι οποίοι σε σχήμα οκτώ ξετυλίγονται υπέροχα δεξιά και αριστερά της σπονδυλικής στήλης,

Φθάσαμε λοιπόν, στο Κηρύκειο του Ερμή με τα φτερά του πνεύματος θαυμάσια ανοιχτά...

Το παραπάνω ζεύγος των νευρικών ιστών ποτέ δεν θα μπορούσε να συναντηθεί με ένα νυστέρι· αυτές οι κλωστές είναι περισσότερο αιθερικής φύσης, τετραδιάστατης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί είναι οι δύο μάρτυρες της αποκάλυψης του Αγίου Ιωάννη, οι δύο ελιές και τα δύο κηροπήγια που βρίσκονται μπροστά στον Θεό της γης.

Στην άγια χώρα των Βεδών, αυτό το ζεύγος των νεύρων είναι κλασικά γνωστά με τα σανσκριτικά ονόματα της Ιδά και Πινγκαλά· το πρώτο έχει σχέση με το αριστερό ρουθούνι και το δεύτερο με το δεξί.

Είναι προφανές ότι το πρώτο από αυτά τα δύο είναι Σεληνιακής φύσης· είναι φανερό ότι το δεύτερο είναι Ηλιακού τύπου.

Πολλοί Γνωστικοί σπουδαστές μπορεί να εκπλαγούν λίγο, διότι όντας η Ιδά ψυχρής φύσης και Σεληνιακής έχει τις ρίζες της στον δεξί όρχι.

Σε πολλούς μαθητές του δικού μας Διεθνούς Γνωστικού Κινήματος θα μπορούσε να φανεί σαν κάπως παράξενη και ασυνήθιστη η πληροφορία ότι όντας η Πινγκαλά αποκλειστικά Ηλιακού τύπου, ξεκινά πραγματικά από τον αριστερό όρχι.

Αλλά δεν πρέπει να εκπλαγούμε, γιατί το παν στην φύση βασίζεται στο νόμο των πολικοτήτων.

Ο δεξιός όρχις συναντά τον αντίθετο πόλο του ακριβώς στο αριστερό ρουθούνι.

Ο αριστερός όρχις βρίσκει τον τέλειο αντίπαλο στο δεξί ρουθούνι, πράγμα αναντίρρητο.

Η εσωτερική φυσιολογία, η Γνωστική, διδάσκει με ολοκληρωτική μεσημβρινή καθαρότητα ότι στο θηλυκό φύλο οι δύο μάρτυρες ξεκινάνε από τις δύο ωοθήκες.

Είναι αναμφισβήτητο ότι στις γυναίκες η θέση αυτού του ζεύγους των ελαιών του ναού αναστρέφονται αρμονικά.

Αρχαίες παραδόσεις που αναβλύζουν σαν θαύμα από το εσωτερικό της βαθιάς νύχτας όλων των εποχών, λένε ότι, όταν τα ηλιακά και σεληνιακά άτομα του σπερματικού συστήματος κάνουν επαφή στην έδρα κοντά στο κόκαλο του κόκκυγα, τότε από ηλεκτρική επαγωγικότητα ξυπνάει μία τρίτη δύναμη μαγικού τύπου, θέλω να αναφερθώ στην Κουνταλίνη, την μυστική φωτιά του Γνωστικού Ahrat (Άρατ), μέσω του οποίου μπορούμε να ελαττώσουμε σε κοσμική σκόνη το ζωώδες Εγώ.

Είναι γραμμένο στα παλιά κείμενα της αρχαίας σοφίας ότι η κατώτερη οπή του σωλήνα του νωτιαίου μυελού στα κοινά και συνηθισμένα πρόσωπα βρίσκεται ερμητικά κλειστή· οι σπερματικοί ατμοί την ανοίγουν για να περάσει από εκεί το ιερό φίδι.

Κατά μήκος του σωλήνα του νωτιαίου μυελού δημιουργείται ένα θαυμάσιο παιχνίδι διαφορετικών καναλιών που διαπερνώνται και ξαναδιαπερνώνται αμοιβαία χωρίς να συγχέονται λόγω του ότι βρίσκονται σε διαφορετικές διαστάσεις.

Δεν είναι περιττό να υπενθυμίσουμε με έμφαση το δοξασμένο Sushumna (Σουσούμνα) και το φημισμένο Chitra (Τσίτρα) και τον Centralis (Σεντράλις) και τον Brahmanadi (Μπραχμανάντι)· είναι αναντίρρητο ότι από αυτόν τον τελευταίο ανεβαίνει η φλογερή φωτιά.

Λέγοντας την αλήθεια πρέπει να είμαστε πολύ ειλικρινείς· βεβαίως είναι ένα απαίσιο ψέμα το να τολμήσεις να πεις ότι μετά την ενσάρκωση του σε Jiνatma (Είναι) στην καρδιά, το ιερό φίδι ξεκινά το ταξίδι της επιστροφής μέχρι να ξανακλειστεί στο Τσάκρα Muladhara (Μουλαντάρα).

Είναι μία τρομερή ψευτιά ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι το πυρογενές φίδι των μαγικών μας δυνάμεων μετά την απόλαυση της ένωσής του με τον Parama Shiva, αποχωρίζεται σκληρά αρχίζοντας το ταξίδι της επιστροφής μέχρι το κέντρο του κόκκυγα.

Τέτοια μοιραία επιστροφή, τέτοιο κατέβασμα μέχρι τον Muladhara (Μουλαντάρα) είναι δυνατό μόνο όταν ο μυημένος σε πλήρη συνουσία χύνει το σπέρμα· τότε χάνει το φλογερό σπαθί και πέφτει κεραυνόπληκτος στην άβυσσο κάτω από την τρομερή ακτίνα της κοσμικής δικαιοσύνης.

Η άνοδος της Κουνταλίνης κατά μήκος του σωλήνα του νωτιαίου μυελού πραγματοποιείται πολύ αργά σύμφωνα με τις αξίες της καρδιάς οι φωτιές της Καρδιάς ελέγχουν την θαυμαστή ανάπτυξη του Ιερού Φιδιού.

Η Ντέβι Κουνταλίνη δεν είναι κάτι μηχανικό, όπως πολλοί υποθέτουν· το πυρογενές φίδι ξυπνάει μόνο με τον αυθεντικό έρωτα μεταξύ του συζύγου και της συζύγου· ποτέ δεν θα ανέβει από τον σωλήνα του νωτιαίου μυελού των μοιχών.

Σ· ένα προηγούμενο κεφάλαιο αυτού του βιβλίου, κάτι είπαμε για τους τρεις τύπους των ξελογιαστών: Δον Ζουάν Τενόριο, Καζανόβα και Διάβολο.

Είναι προφανές ότι ο τρίτος από αυτούς αποτελεί βέβαια τον πιο επικίνδυνο· δεν πρέπει όμως να παραξενευόμαστε με αυτό το είδος των υποκειμένων -τύπου Διαβόλου- που με την πρόφαση της πρακτικής της Sahaja Maithuna αποπλανούν πολλά αθώα κοριτσάκια.

Είναι καλό να γνωρίζουμε ότι όταν η Hadit (Χαντίτ), το φτερωτό φίδι του φωτός, ξυπνά για νa αρχίσει την πορεία του κατά μήκος του σωλήνα του μυελού της σπονδυλικής στήλης, εκπέμπει έναν ήχο μυστηριώδη, πολύ όμοιο με οποιοδήποτε ερπετό που ερεθίζεται με ένα ξύλο.

Ο τύπος Διαβόλου, αυτός που αποπλανά εδώ, εκεί και παραπέρα με την πρόφαση της δουλειάς στην Ενάτη Σφαίρα, αυτός που εγκαταλείπει την σύζυγό του γιατί τώρα τάχα δεν τον εξυπηρετεί για την δουλειά στο «Πυρακτωμένο Καμίνι του Ηφαίστου», αντί να ξυπνήσει την Κουνταλίνη, θα ξυπνήσει το βδελυρό όργανο Κουνταρτιγκουαδόρ.

Κάποιος μυημένος, του οποίου το όνομα δε μνημονεύω σε αυτό το κείμενο, κάνει το σφάλμα να αποδίδει στην Κουνταλίνη όλες τις αριστερές ιδιότητες του βδελυρού οργάνου Κουνταρτιγκουαδόρ.

Είναι προφανές ότι τέτοιο λάθος προκαλεί πολύ μεγάλες βλάβες μεταξύ των ψευτοεσωτερικών και ψευτο-αποκρυφιστικών κύκλων.

Είναι επείγον, χωρίς αναβολή, να καταλάβουμε ότι με κανένα τρόπο δεν είναι δυνατόν να εξαλείψουμε όλα αυτά τα καβγατζίδικα και φωνακλάδικα Εγώ που έχουμε μέσα μας, αν δεν ζητήσουμε την βοήθεια της Κουνταλίνης.

Αυτός ο μυημένος που θα έκανε το έγκλημα να τοποθετηθεί σε κακιά ώρα ενάντια στην Κουνταλίνη, είναι φανερό ότι θα τιμωρηθεί ανάλογα από τους δικαστές του νόμου της Κατάνθια. Θέλω να αναφερθώ στους δικαστές του Ανώτατου Κάρμα, μπροστά στους οποίους εμφανίζονται οι Δάσκαλοι της Λευκής Αδελφότητας.

Στο όνομα Αυτού που δεν έχει όνομα λέω: Η Κουνταλίνη είναι η «Μυστική Δυάδα», «Θεός Μητέρα», Ίσις, Μαρία ή καλύτερα θα έλεγα ΡΑΜ-ΙΟ, Αδωνία, Ινσομπέρτα, Ρέα, Κυβέλη, Τονανσίν, κλπ., το υπερβατικό ξεδίπλωμα όλης της Θεϊκής Μονάδας στα τρίσβαθα του δικού μας Είναι.

Αναλύοντας τις ρίζες ξεκαθαρίζω: η λέξη Κουνταλίνη προέρχεται από δύο όρους: Κούντα και Λίνι.

ΚΟΥΝΤΑ: μας θυμίζει το βδελυρό όργανο Κουνταρτιγκουαδόρ.

ΛΙΝΙ: λέξη ατλαντική που σημαίνει τέλος.

ΚΟΥΝΤΑΛΙΝΙ: «Τέλος του βδελυρού οργάνου Κουνταρτιγκουαδόρ».

Είναι φανερό ότι με την άνοδο της Ιερής φλόγας από τον σωλήνα του νωτιαίου μυελού, φτάνει στο τέλος του το όργανο των βδελυροτήτων, τελειώνει η τυφλή φοχατική δύναμη.

Τέτοιο Fohat αρνητικό, είναι ο αριστερός πράκτορας στον οργανισμό μας μέσω του οποίου το ιδεοπλαστικό μεταβάλλεται σε αυτήν την σειρά των Εγώ που προσωποποιούν τα ψυχολογικά μας ελαττώματα.

Όταν η φωτιά προβάλλεται προς τα κάτω από τα Τσάκρα του κόκκυγα, εμφανίζεται η ουρά του Σατανά, το βδελυρό όργανο Κουνταρτιγκουαδόρ.

Η Υπνωτική δύναμη όμως του οργάνου των μαύρων οργίων, κρατά σε λήθαργο και αποβλάκωση τις ανθρώπινες μάζες.

Αυτοί που κάνουν το έγκλημα να πραγματοποιούν τον Μαύρο Ταντρισμό (Σεξουαλική Μαγεία με έκχυση του σπέρματος), είναι προφανές ότι ξυπνούν και αναπτύσσουν στο όργανο όλες τις δεισιδαιμονίες.

Αυτοί που προδίδουν τον Γκουρού ή τον δάσκαλο, αν και πραγματoπoιoύν Άσπρο Ταντρισμό (χωρίς έκχυση του σπέρματος), είναι φανερό ότι θα ενεργοποιήσουν το όργανο όλης της κακίας.

Τέτοια ολέθρια δύναμη ανοίγει τις επτά πόρτες της κάτω κοιλιάς, (τα επτά κολασμένα Τσάκρας) και μας μεταβάλλει σε Δαιμόνια τρομερά διεστραμμένα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25

ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ ΤΟΥ ΣΠΕΡΜΑΤΟΣ

Φθάνοντας σε αυτό το κεφάλαιο του Μηνύματος των Χριστουγέννων 1971-1972, δεν είναι άσκοπο να δώσουμε έμφαση σε κάτι πολύ οδυνηρό που μπορέσαμε να επιβεβαιώσουμε κατά την διάρκεια παρά πολλών χρόνων σταθερής παρατήρησης και πείρας.

Θέλω να αναφερθώ χωρίς περιττολογίες στην «Μυθομανία», τάση πολύ εμφανή μεταξύ των ανθρώπων που παρακολουθούν διαφορετικές σχολές μεταφυσικού τύπου.

Υποκείμενα εμφανισιακά πολύ απλά, από την μία στιγμή στην άλλη, μετά από μερικές ψευδαισθήσεις μεταβάλλονται σε Μυθομανείς.

Αναντίρρητα τέτοια πρόσωπα του Υποκειμενικού Ψυχισμού, σχεδόν πάντα καταφέρνουν να εκπλήσσουν πολλούς αφελείς, που κατευθείαν γίνονται οι οπαδοί τους.

Ο Μυθομανής είναι όπως ένα τείχος χωρίς θεμέλια. αρκεί ένα απαλό σπρώξιμο για να μεταβληθεί σε συντρίμμια σ’ ένα λεπτό.

Ο Μυθομανής πιστεύει ότι αυτό του αποκρυφισμού είναι κάτι σαν «Να φυσάς και να κάνεις μπουκάλια) και από την μία στιγμή στην άλλη αυτοκαλείται Μαχάτμα, Δάσκαλος αναστημένος, Ιεροφάντης κλπ.

Ο Μυθομανής έχει συνήθως όνειρα αδύνατα, υποφέρει αμετάβλητα από αυτό που ονομάζεται «ντελίριο του μεγαλείου».

Αυτό το είδος των προσωπικοτήτων συμβαίνει να παρουσιάζονται σαν μετενσαρκώσεις των Δασκάλων ή των καταπληκτικών θρυλικών, ψεύτικων ηρώων.

Αλλά είναι φανερό ότι έχουμε δώσει έμφαση σε κάτι που αξίζει να εξηγηθεί.

Κέντρα Εγωικά του ζωώδους υποσυνείδητου, τα οποία στις σχέσεις της ανταλλαγής ακολουθούν καθορισμένες πνευματικές ομάδες, μπορούν να προκαλέσουν μέσω συνδυασμών και φανταστικών αντιδράσεων κάτι σαν «πνεύματα» τα οποία σχεδόν αμετάβλητα είναι μόνο μορφές αυταπάτης, προσωποποιήσεις του ίδιου Πλουραλιστικού Εγώ.

Δεν είναι όμως τίποτε παράξενο, που κάποιο ψυχικό ακόλουθο παίρνει μία μορφή Ιησού-Χριστιανική για να διδάξει ψεύτικους χρησμούς...

Οποιαδήποτε από αυτές τις οντότητες που στο σύνολό τους συνθέτουν αυτό που λέγεται Εγώ, μπορεί, αν έτσι το θέλει, να πάρει την μορφή του Μαχάτμα ή Γκουρού και τότε ο ονειρευόμενος επιστρέφοντας στην κατάσταση της εγρήγορσης θα πει για τον εαυτό του: «Είμαι Αυτο-πραγματοποιημένος, είμαι ένας Δάσκαλος».

Πρέπει να παρατηρηθεί σχετικά ότι στο υποσυνείδητο όλων των ανθρώπων βρίσκεται οπωσδήποτε σε λανθάνουσα κατάσταση η τάση του να πάρει θέση, η τάση για την προσωποποίηση.

Αυτή είναι όμως η κλασική αιτία για την οποία πολλοί Ασιάτες Γκουρού προτού ν’ αρχίσουν στους μαθητές τους την Υπερβατική Μαγεία προειδοποιούν απέναντι σ’ όλες τις πιθανές μορφές της Αυταπάτης.

Ένας μοναχός πήγε να επισκεφτεί τον Τε-σαν, ο οποίος του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. Ο μοναχός χτύπησε την πόρτα και ο Τε-σαν ρώτησε: Ποιος είναι; ο μοναχός απάντησε: Nεoγνό του λιονταριού. Τότε ο Τε-σαν άνοιξε την πόρτα και πήδηξε με τις παντόφλες πάνω στον λαιμό του μοναχού, ενώ φώναζε: «Ζώο! Πού θα πας τώρα;» Ο μοναχός δεν απάντησε τίποτα.

Ο όρος «νεογνό του λιονταριού» χρησιμοποιείται από Βουδιστές Ζεν, για να καθορίσει τοn μαθητή που είναι ικανός να καταλάβει την αλήθεια Ζεν. Όταν οι δάσκαλοι εγκωμιάζουν την αντίληψη ενός μαθητή ή θέλουν να τον δοκιμάσουν, συνηθίζεται να χρησιμοποιείται αυτή η ορολογία.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, ο μοναχός ονομάζει τον εαυτό του, φαντασμένα, «νεογνό του λιoνταριoύ), όμως όταν ο Τε-Σαν τoν δοκιμάζει, συμπεριφερόμενος σ’ αυτόν σαν ένα αληθινό νεογνό του λιονταριού· όταν σκαρφαλώνει στον λαιμό του και του κάνει μία ερώτηση εσωτερική, τότε ο μοναχός δεν ξέρει να απαντήσει.

Αυτή είναι η απόδειξη ότι ο μοναχός στερούνταν την αυθεντική αντίληψη που προσποιούνταν ότι κατείχε. Τέτοιος μοναχός ήταν στην πράξη ένας άνθρωπος με κοιμισμένη συνείδηση, ένας ειλικρινής απατημένος, ένας Μυθομανής.

Μία μέρα, στο Μοναστήρι του Ναν-Τσουάν οι μοναχοί της ανατολικής πτέρυγας είχαν ένα καυγά με αυτούς της δυτικής πτέρυγας για την ιδιοκτησία ενός γάτου. Όλοι μαζευτήκανε στον Ναν-Τσουάν για να κάνει το δικαστή.

Ανεμίζοντας ένα μαχαίρι στο ένα χέρι και τον γάτο στο άλλο, ο Ναν-Τσουάν είπε: «Αν κάποιος από σας μπορεί να καταφέρει να πει αυτό που πρέπει να πει ο γάτος θα σωθεί· στην αντίθετη περίπτωση, θα τον κόψω στα δύο». Κανείς από τους μοναχούς δεν ήξερε να πει τίποτα. Έτσι λοιπόν ο Ναν-Τσουάν σκότωσε τον γάτο.

Την νύχτα, όταν ο Τσάου-Τσου γύρισε στο Μοναστήρι, ο Ναν-Τσουάν τον ρώτησε τι θα έλεγε στην περίπτωση που θα ήταν παρών. Ο Τσάου-Τσου έβγαλε τα αχυρένια σανδάλια, τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του και απομακρύνθηκε. Τότε ο Ναν-Τσουάν σχολίασε: «Ω! Αν βρισκόσουνα εδώ ο γάτος θα είχε σωθεί».

Είναι φανερό ότι ο Τσάου-Τσου ήταν ένας άνθρωπος με ξύπνια συνείδηση, ένας αυθεντικός μυημένος.

Δεν είναι δυνατόν να ξυπνήσεις την συνείδηση, αντικειμενικοποιώντας την ολοκληρωτικά, χωρίς προηγουμένως να έχεις εξαλείψει τα υποκειμενικά στοιχεία των αντιλήψεων.

Τέτοια στοιχεία υποανθρώπινα είναι μορφοποιημένα από όλη αυτή την πολυπλοκότητα των καβγατζίδικων και φωνακλάδικων Εγώ και στο σύνολο τους συνθέτουν το Εγώ τον Εαυτό μου.

Η Ουσία μποτιλιαρισμένη μεταξύ όλων αυτών των υποκειμενικών και ασυνεχών οντοτήτων, κοιμάται βαθιά...

Η εκμηδένιση κάθε μιας από αυτές τις υπανθρώπινες οντότητες είναι απαραίτητη για να ελευθερωθεί η Ουσία.

Μόνο χειραφετώντας την Ουσία επέρχεται η αφύπνισή της, έτσι έρχεται η φώτιση.

Οι Ινδοστανοί Γιόγκι προσπαθούν να ξυπνήσουν την συνείδηση μέσω της Κουνταλίνης, ατυχώς δεν διδάσκουν την επιστήμη, την μέθοδο.

Λέγουν ότι όταν η Κουνταλίνη κοιμάται κουλουριασμένη μέσα στο Τσάκρα Μουλαντάρα, ο άνθρωπος είναι ξύπνιος σ’ αυτήν την κοιλάδα των δακρύων και είναι εκατό τοις εκατό λάθος, γιατί το διανοητικό Ανθρωποειδές οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, είτε στον φυσικό κόσμο ή στις ανώτερες διαστάσεις της φύσης, πάντοτε κοιμάται.

Λένε ότι, όταν η Κουνταλίνη ξυπνάει, ο άνθρωπος κοιμάται σ’ αυτήν την χώρα της πίκρας, χάνει την αντίληψη του κόσμου και μπαίνει στο Αιτιατό του σώμα· τέτοια διαβεβαίωση αποτελεί στο βάθος ουτοπία για δύο λόγους:

α) Το τριεγκέφαλο ή τρικεντρικό δίποδο λανθασμένα ονομαζόμενο άνθρωπος, πάντοτε κοιμάται εδώ και τώρα και όχι μόνο έχει χάσει πια την πλανητική συνείδηση, αλλά επί πλέον -κι αυτό είναι το χειρότερο- συνεχίζει τον εκφυλισμό.

β) Το ορθολογιστικό ζώο δεν έχει Αιτιατό σώμα, πρέπει να το κατασκευάσει μέσω της σεξουαλικής Αλχημείας στο Πυρακτωμένο καμίνι του Ηφαίστου.

Η πιο ενδιαφέρουσα αρχή είναι ότι, όταν η Κουνταλίνη έχει ξυπνήσει, τελειώνει σαν μία στατική δύναμη και μετασχηματίζεται σε μία δυναμική ισχύ.

Για να μαθαίνεις να μεταχειρίζεσαι την ενεργητική δύναμη της Κουνταλίνη είναι επείγον να ξυπνήσεις συνείδηση.

Σε πλήρη χημική συνουσία οφείλουμε να κατευθύνουμε έξυπνα την ακτίνα της Κουνταλίνης εναντίον των Κόκκινων Δαιμονίων (Εγώ) μέσα στα οποία δυστυχώς βρίσκεται η Ουσία, η Συνείδηση.

Ο κυνηγός που θέλει να κυνηγήσει δέκα λαγούς συγχρόνως δε χτυπά κανέναν· έτσι επίσης ο Γνωστικός που σε ταυτόχρονη μορφή θέλει να εξαφανίσει διαφορετικά Εγώ, αποτυγχάνει αξιοθρήνητα.

Η εσωτεριστική δουλειά προορισμένη να διαλύσει οποιοδήποτε ψυχολογικό λάθος, αποτελεί μία πραγματική κινέζικη σπαζοκεφαλιά· δεν πρέπει μόνο να καταλάβουμε εκ των προτέρων το λάθος στην αναζήτηση σε όλα και σε καθένα από τα υποσυνείδητα επίπεδα του νου, αλλά επίσης να εξαλείψουμε καθένα από τα Εγώ που το χαρακτηρίζουν.

Ξεπηδά κατάφωτο με ολοκληρωμένη μεσημβρινή σαφήνεια ότι χρειάζεται πολύ μακρές και υπομονετικές εργασίες για να εξαλείψεις οποιοδήποτε ψυχολογικό σφάλμα.

Πολλοί υποψήφιοι που ήρθαν σ· αυτόν τον τρισδιάστατο κόσμο του Ευκλείδη σε πλήρη αγνότητα, απέτυχαν αξιοθρήνητα στους υπερευαίσθητους κόσμους, όταν τους υπόβαλλαν στην δοκιμή· έδειξαν με ισχυρές και οριστικές πράξεις ότι ήσαν μοιχοί και διεφθαρμένοι.

Οποιοδήποτε ψυχολογικό σφάλμα μπορεί να εξαφανιστεί από την πνευματική ζώνη και να συνεχίσει να υπάρχει στις διάφορες υποσυνείδητες περιοχές.

Κάποιος θα μπορούσε να είναι ένα τίμιο πρόσωπο σ’ αυτόν τον φυσικό κόσμο και μέχρι τα σαράντα οχτώ υποσυνείδητα μέρη και όμως να αποτύχει στο τεσσαρακοστό ένατο.

Τώρα πρέπει να συλλογιστούν οι αγαπητοί μας αναγνώστες και να καταλάβουν το δύσκολο που είναι να ξυπνήσουν την συνείδηση, να μετατρέπονται σε «νεογνό του λιονταριού», να καταλάβουν την αλήθεια Ζεν, να πειραματίζονται το Τάο.

Δεν είναι τόσο εύκολο να ξυπνήσεις την συνείδηση· είναι απαραίτητο να ελευθερώσεις την ουσία, να την βγάλεις μέσα από τα υποσυνείδητα λημέρια· να καταστρέψεις τέτοια λημέρια, να τα κάνεις σκόνη. Αυτή είναι μία διαδικασία βαθμιαία, πολύ αργή, οδυνηρή, δύσκολη..

Σύμφωνα με την Ουσία που ελευθερώνεται. το ποσοστό της συνείδησης αυξάνεται.

Τα διανοητικά Ανθρωποειδή, λανθασμένα ονομαζόμενα άνθρωποι. κατέχουν στ’ αλήθεια μόνο ένα τρία τοις εκατό της συνείδησης· αν είχαν τουλάχιστον ένα δέκα τοις εκατό, οι πόλεμοι θα ήταν αδύνατοι πάνω στο πρόσωπο της γης.

Η αρχέγονη Ουσία που ελευθερώνεται στην έναρξη της διαδικασίας του θανάτου, είναι αναντίρρητα αυτή που μετατρέπεται στο Σπερματικό Μαργαριτάρι· αυτό το μαθηματικό σημείο της συνείδησης αναφέρεται από το ευαγγέλιο του Τάο. Έτσι αρχίζει το μυστήριο της «Χρυσής Άνθισης».

Ο Μυθομανής θεωρεί τον εαυτό του Φωτισμένο χωρίς να έχει ελευθερώσει την Ουσία, χωρίς να κατέχει τουλάχιστον ούτε το Σπερματικό Μαργαριτάρι.

Ο κόσμος της υποκειμενικής ψυχής είναι ουτοπιστικός εκατό τοις εκατό· υποθέτουν λανθασμένα ότι είναι δυνατόν να είναι κάποιος μυημένος χωρίς να έχει πετύχει τον θάνατο του Εγώ σε μορφή ριζική και οριστική.

Δεν θέλουν να καταλάβουν αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι ότι όντες αυτο-φυλακισμένοι η Αντικειμενική, η Αυθεντική Φώτιση, είναι τελείως αδύνατη.

Είναι φανερό ότι όταν η Ουσία είναι μποτιλιαρισμένη μέσα στο Πλουραλιστικό Εγώ, υπάρχει αυτο-φυλάκιση.

Η Ουσία μποτιλιαρισμένη λειτουργεί μόνο σύμφωνα με την ίδια την κατάστασή της.

Το Εγώ είναι Υποκειμενικό και Υπο-ανθρώπινο. Είναι προφανές ότι οι αντιλήψεις που η Ουσία μπορεί να παίρνει διά μέσου των αισθήσεων του Πλουραλιστικού Εγώ είναι παραμορφωμένες και παράλογες...

Αυτό μας προσκαλεί να καταλάβουμε ότι το δύσκολο είναι να φτάσεις την αντικειμενική αληθινή Φώτιση.

Η τιμή της Φώτισης πληρώνεται με την ίδια την ζωή. Στην Ιερή γη των Βεδών υπάρχουν Τσέλας-Μαθητές που μετά από τριάντα χρόνια έντονης εργασίας, βρίσκονται απλώς και μόνο στις αρχές, στον πρόλογο της εργασίας τους.

Ο Μυθομανής θέλει να γίνει φωτισμένος από το βράδυ ως το πρωί; θεωρεί αλαζονικά τον εαυτό του σοφό, πιστεύει τον εαυτό του Θεό.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΕΜΒΡΥΟ

Το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης λέει: Εξάγνισε την καρδιά, καθάρισε τις σκέψεις, περιόρισε τις ορέξεις και διατήρησε το σπέρμα.

Αν οι σκέψεις έχουν διάρκεια, έτσι θα είναι το σπέρμα· αν αυτό έχει διάρκεια, έτσι θα είναι η δύναμη· αν αυτή έχει διάρκεια, έτσι θα είναι το πνεύμα.

«Η δύναμη των νεφρών βρίσκεται κάτω από το σύμβολο του νερού. Όταν σπρώχνονται οι ορμές, ρέει προς τα κάτω κατευθύνεται προς τα έξω και δημιουργεί πλάσματα. Όταν είναι κατευθυνόμενη προς τα πίσω από την δύναμη της σκέψης, εισβάλλοντας προς τα πάνω στο χωνευτήρι του δημιουργού, ανανεώνει και τρέφει την καρδιά και το σώμα, είναι η μέθοδος της αντίθετης ροής» (αυτές είναι λέξεις αναφερόμενες στο Ταοϊκό Κεφάλαιο).

Πάμε τώρα να μεταγράψουμε άλλη ταντρική Asana του πριγκηπικού συγγραφέα του Ανανγκαράνκα: (Αυτή είναι η στάση Uttbia).

«Η σαρκική πράξη γίνεται στα πόδια. Μόνο άνθρωποι πολύ δυνατοί εκ φύσεως χρησιμοποιούν αυτή την στάση.

α) Αρχικά τοποθετείται ο ένας μπρος στον άλλο, κατόπιν παίρνει ο άντρας την γυναίκα ανάμεσα στα γόνατά του, την σηκώνει, την κρατά στην καμάρα των αγκώνων και πραγματοποιεί την συνουσία, ενώ αυτή αγκαλιάζεσαι από τον τράχηλό του.

β) Ο άντρας σηκώνει μία φτέρνα της γυναίκας, ενώ αυτή έχει την άλλη σφιχτά τοποθετημένη στο πάτωμα. Ειδικά στις νέες γυναίκες αρέσει πολύ αυτή η στάση.

γ) Ενώ ο άνδρας τοποθετείται με τις φτέρνες λίγο ανοιγμένες, η γυναίκα τον αγκαλιάζει με τα μπράτσα και με τις φτέρνες στους γοφούς του, κρατώντας την με τα χέρια του με τρόπο που αυτή κρέμεται αποκλειστικά απ’ αυτόν.

Είναι ζωτικό, Θεμελιώδες και σαφές να μην εκσπερματώσεις ποτέ στην ζωή το σπερματικό υγρό.

Είναι επείγον να κάνεις να ξαναγυρίζει η σεξουαλική ενέργεια προς τα μέσα και προς τα πάνω, χωρίς να χύνεις ποτέ το ποτήρι του Ερμή.

Αυτή η μέθοδος της αμπώτιδας ή της επανόδου, πραγματοποιεί εκείνη την περιστροφική κίνηση του φωτός, μέσω της οποίας αποκρυσταλλώνονται σε ένα «Χρυσό Άνθος» στο σώμα οι δυνάμεις του ουρανού και της γης.

Η σπερματική δύναμη κατευθυνόμενη προς τα έξω (ρέουσα προς τα κάτω) παράγει μία διασκόρπιση και μείωση της πνευματικής συνείδησης».

Μέσω της ανύψωσης της ζωής και των γεννητικών δυνάμεων, μπορεί να επιτευχθεί το φαινόμενο του ξανα-γεννήματος: δημιουργείται. το «σημείο του ζωτικού ελιξίριου», το «Σπερματικό Μαργαριτάρι» και από αυτό μορφοποιείται το χρυσό έμβρυο ή Puer Aeternus (αιώνιο παιδί), το οποίο έρχεται να αναπτύξει και να μετασχηματίσει τις δικές μας αθάνατες πνευματικές αρχές.

Ο σοφός συγγραφέας του Ανανγκαράνκα διδάσκει άλλη Ταντρική Asana πολύ ενδιαφέρουσα την οποία μεταγράφω στην συνέχεια:

ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΦΑΝΤΑ: Η γυναίκα ξαπλώνει με τρόπο που το πρόσωπό της, το στήθος και η κοιλιά ακουμπά στο κρεβάτι ή στο χαλί. Ο άνδρας πλησιάζει τότε από πίσω, τοποθετεί το ανδρικό μέλος πολύ απαλά μέσα στο αιδοίο και αποσύρεται πριν από τον σπασμό για να αποφύγει το χύσιμο του σπέρματος.

Ο Πουρουσαγιάτα-Μπάντα κάνει την γυναίκα το ενεργητικό στοιχείο, ενώ ο άνδρας παραμένει παθητικός ανάσκελα. Σ’ αυτές τις στιγμές, αυτή τοποθετημένη πάνω στον αρσενικό πιάνει με το δεξί της χέρι τον φαλλό και τον βάζει μέσα στο Αιδοίο αρχίζοντας μετά μία ερωτική κίνηση πολύ αργή και ευχάριστη την ώρα που καλεί τον Καμαντέβα για να την βοηθήσει στην Μαϊτούνα.

Η αγιασμένη γυναίκα, η Σουβάνι, γνωρίζει να κλείνει μέσω της θέλησης όλους τους κυκλοτερείς μυς, σφίγγοντας το Αιδοίο μέχρι του ανώτατου βαθμού με σκοπό να αποφύγει τον οργασμό και την απώλεια του σπερματικού υγρού (Έτσι διδάσκεται η μύηση Τάντρα).

Δεν είναι περιττό να προστεθεί με την ευκαιρία το ακόλουθο:

Στην περίπτωση που θα συνέβαινε ένας σπασμός πρέπει να αποφύγεις το σπερματικό άδειασμα αποσυρόμενος αμέσως και ξαπλώνοντας στο δάπεδο ανάσκελα (το πρόσωπο επάνω).

Σ’ αυτές τις στιγμές κλείστε τα ρουθούνια δεξιά κι αριστερά σφίγγοντάς τα με το δείκτη και τον αντίχειρα του δεξιού χεριού. Προσπαθήστε να κρατήσετε έτσι την αναπνοή όσο γίνεται περισσότερο. Στείλτε την νευρική ροή προς τους σεξουαλικούς κυκλοτερείς μυς ή πόρτες διαφυγής, με τον σκοπό να αποφύγετε το χύσιμο του ποτηριού του Ερμή. Φανταστείτε ότι η σπερματική ενέργεια ανεβαίνει από το Ιδά και Πινγκαλά μέχρι τον εγκέφαλο.

Οι Ταντρικές Asanas διδασκόμενες από τους μεγάλους μύστες στην Ιερή γη του Γάγγη, είναι θαυμάσιες στην Sahaja Maithuna.

Η χημική συνουσία, η μεταφυσική συνεύρεση της Μύησης Τάντρα είναι πράγματι υπερβατική.

Σε αυτές τις στιγμές των αναμφισβήτητων παραδείσιων απολαύσεων πρέπει να ικετεύουμε την δική μας Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη (γιατί κάθε άτομο έχει το ιδιαίτερο Πυρογενές Φίδι του) να εξαφανίσει από το εσωτερικό μας, το σφάλμα εκείνο που έχουμε καταλάβει σε όλες τις πτυχές του νου.

Αυτή, η λατρευτή, {θα χουφτώσει το δόρυ του Έρωτα και θα διαλύσει σε στάχτη αυτό το Διαβολικό Εγώ που προσωποποιεί το κατανοηθέν σφάλμα.

Έτσι η ουσία σε προοδευτική μορφή θα ελευθερώνεται στο μέτρο που θα έχουμε προχωρήσει καταστρέφοντας τα Εγώ.

Σ’ αυτήν την μορφή και με αυτόν τον τρόπο, το «Σπερματικό Μαργαριτάρι» θα αναπτυχθεί με την αύξηση των διαφόρων ποσοστών της Ουσίας μέχρι να μετατραπεί στο «Χρυσό Έμβρυο».

Είναι αναντίρρητο ότι το ξύπνημα της συνείδησης γίνεται θαυμάσιο στο μυστήριο της Χρυσής. Άνθισης.

ΤΟ «Χρυσό Έμβρυο» μας προσφέρει την Αυτο-Συνείδηση και την αντικειμενική υπερβατική γνώση.

Το «Χρυσό Έμβρυο» μας μετατρέπει σε συνειδητούς πολίτες των ανώτερων κόσμων.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27

Η ΣΧΟΛΗ JINAYANA

Η κατάκτηση της Ultra-Mare-Vitae ή κόσμου Super Liminal και Ultrate-Terrestre, θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη αν κάναμε το λάθος να υποεκτιμήσουμε την γυναίκα.

Ο απολαυστικός Λόγος της Ίσιδος ξεπετάγεται μέσα από το βαθύ στήθος όλων των ηλικιών, προσμένοντας την στιγμή που θα πραγματοποιηθεί...

Τα άφατα λόγια της θεάς Neith σκαλίστηκαν με χρυσά γράμματα στους λαμπρούς τοίχους του ναού της σοφίας.

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΘΝΗΤΟΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΣΗΚΩΣΕΙ ΤΟ ΠΕΠΛΟ ΜΟΥ».

Η πρωτόγονη θρησκεία του Jano ή Jaino, δηλαδή η χρυσή ηλιακή Guiritαria και υπερανθρώπινη διδασκαλία των Jinas, είναι απόλυτα σεξουαλική, εσύ το ξέρεις.

Είναι γραμμένο με αναμμένα κάρβουνα στο βιβλίο της ζωής ότι κατά την χρυσή Εποχή του Λάτιου και της Λιγούρια, ο Θεϊκός Βασιλιάς Ιανός ή Κρόνος (Ι.Α.Ο., Βάκχος, Ιεχωβάς Iod-Heve) κυβέρνησε σοφά αυτούς τους ανθρώπους, όλες τις Αρειανές φυλές, παρόλο που ήταν από πολύ διαφορετικές εποχές και προελεύσεις.

Τότε! Ω Θεέ μου!... όπως σε παρόμοιες εποχές άλλων λαών της αρχαίας Αρκαδίας θα μπορούσε να ειπωθεί ότι συνυπήρχαν ευτυχείς Jinas και άνθρωποι...

Μέσα στο άφατο μυστικιστικό ειδύλλιο, κοινά ονομαζόμενο «Οι Χαρές της Μεγάλης Παρασκευής», αισθανόμαστε στο βάθος της καρδιάς μας ότι στα σεξουαλικά όργανα υπάρχει μια δύναμη τρομερά Θεϊκή, η οποία μπορεί το ίδιο να ελευθερώσει ή να σκλαβώσει τον άνθρωπο.

Η σεξουαλική ενέργεια εμπεριέχει το ζωντανό αρχέτυπο του αυθεντικού Ηλιακού-Ανθρώπου που πρέπει να πάρει σχήμα μέσα σ’ εμάς τους ίδιους.

Πολλές ψυχές που υπέφεραν θέλησαν να μπουν στο υπερβατικό Μονσαλβάτ όμως, δυστυχώς, αυτό είναι κάτι περισσότερο από αδύνατο εξ αιτίας του πέπλου της Ίσιδος, ή αδαμιαίο σεξουαλικό πέπλο.

Μέσα στην άφατη καλοτυχία των Jinas παραδείσων υπάρχει βεβαίως μία θεία ανθρωπότητα που είναι αόρατη στις αισθήσεις των θνητών, εξ αιτίας των αμαρτιών και των περιορισμών τους, που δημιουργήθηκαν από σεξουαλικές καταχρήσεις.

Είναι γραμμένο και με πύρινους χαρακτήρες στο μεγάλο βιβλίο της ζωής ότι στον σταυρό Jaina ή Jina κρύβεται θαυματουργά το ανείπωτο μυστικό του Μεγάλου Arcano, το θαυματουργό κλειδί της σεξουαλικής μεταβολής.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι αυτός ο μαγικός σταυρός είναι η ίδια η Σβάστικα των μεγάλων μυστηρίων...

Μέσα στην απολαυστική έκσταση της ψυχής που ποθεί μπορούμε και ακόμα οφείλουμε να έρθουμε σε μυστική επαφή με τον Ιανό, τον αυστηρό και ύψιστο Ιεροφάντη «Jina», που στην παλιά ήπειρο Mu δίδασκε την επιστήμη των Jinas.

Στο μυστικό Θιβέτ, υπάρχουν δύο σχολές που αλληλομάχονται. Αναφέρομαι ξεκάθαρα στις οργανώσεις Mahayana και Jinayana.

Στο επόμενο κεφάλαιό μας θα μιλήσουμε για την πρώτη από αυτές τις δύο οργανώσεις τώρα θα ασχοληθούμε μόνο με την σχολή Jinayana.

Είναι προφανές ότι ο δρόμος Jinayana είναι κατά βάθος βαθιά Βουδιστικός και Χριστικός...

Σε αυτόν τον μυστηριώδη δρόμο συναντάμε με μυστικιστική έκπληξη τους πιστούς φύλακες του Αγίου Γκριάλ ή της Μυητικής Πέτρας, δηλαδή της Υπέρτατης Θρησκείας της Σύνθεσης που ήταν η πρωτοπόρος της ανθρωπότητας, την διδασκαλία της Σεξουαλικής Μαγείας...

Jana, Swana ή Jaina, είναι λοιπόν η διδασκαλία αυτού του αρχαίου Θεού, της πάλης και της δράσης, ονομαζόμενος Ιανός, ο Θείος Κύριος με τα δύο πρόσωπα, ανδρόγυνη μετάθεση του Αιγυπτιακού Ερμή και πολλών άλλων Θεών των πανθέων Mayas, Quiches και Αζτέκων, των οποίων τα επιβλητικά και μεγαλόπρεπα αγάλματα, σκαλισμένα στον ζωντανό βράχο, υπάρχουν ακόμα στο Μεξικό.

Ο Ελληνορωμαϊκός μύθος διατηρεί ακόμα την ανάμνηση της εξορίας του Ιανού ή Jainos στην Ιταλία, γιατί τον έριξε από τον ουρανό ο Κρόνος ή Saturno, δηλαδή η επική ανάμνηση της καθόδου του στην γη σαν εκπαιδευτή και οδηγού της ανθρωπότητας για να δώσει σε αυτήν την πρωτόγονη Φυσική Θρησκεία Jina ή Jaina.

Janna ή Jaina είναι επίσης προφανώς η θαυμάσια διδασκαλία Κινέζο-Θιβετιανή του Dan, Chhan, Dran, Shuan, Ioan, Huan ή Dhyan-Choan, χαρακτηριστικές όλων των εσωτεριστικών σχολών του κόσμου των Αρείων με ρίζες στην καταποντισμένη Ατλαντίδα.

Η Μυστική διδασκαλία, η Πρωτόγονη Jaina διδασκαλία βασίζεται στην Φιλοσοφική Πέτρα, στο σεξ, στην Sahaja Maithuna. Γνωστική Διδασκαλία απείρως ανώτερη, πιο παλιά και από τον ίδιο το Βραχμανισμό, η Πρωτόγονη σχολή Jinayana αυτή του στενού μονοπατιού που οδηγεί στο φως...

Διδασκαλία της Σωτηρίας πραγματικά θαυμαστή από την οποία στην Κεντρική Ασία και την Κίνα μένουν πολλές αναμνήσεις, όπως μένουν ακόμα και στον παγκόσμιο Μασονισμό όπου ακόμα συναντάμε, για παράδειγμα, την επιβίωση του συμβολικού σταυρού Jaina ή Swastika (του Swan, ο Hamsa, ο Κύκνος, το Πουλί Φοίνικας, το· περιστέρι του Αγίου Πνεύματος, ο Παράκλητος, η Ψυχή του Ναού του Γκριάλ, Νους ή Πνεύμα που δεν είναι άλλο από το Είναι ή Dhyani του ανθρώπου).

Ακόμα και στους μοντέρνους καιρούς μας, μπορούμε να βρούμε ίχνη στην Ιρλανδία από αυτούς τους 23 προφήτες Dijnas ή κατακτητές ψυχών που στάλθηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις του κόσμου, από τον ιδρυτή του Χαϊνισμού: Τον Rishi-Baja-Deva...

Τις στιγμές που γράφω αυτές τις γραμμές, έρχονται στην θύμισή μου υπερβατικές αναμνήσεις...

Σε έναν από τους τόσους διαδρόμους ενός αρχαίου παλατιού, δεν ενδιαφέρει η ημερομηνία, ούτε η ώρα, πίνοντας νερό με λεμόνι σε απολαυστικά ποτήρια από φίνο μπακαρά, μαζί με μια ομάδα από πολύ εκλεκτούς Elohim, είπα:

-Χρειάζομαι ανάπαυση για ένα διάστημα ανάμεσα στην ευτυχία· πάνε μερικοί Mahamvantaras που βοηθώ την ανθρωπότητα και ήδη έχω κουραστεί.

-Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι να έχεις το Θεό μέσα σου απάντησε ένας πολύ φίλος Αρχάγγελος.

Εκείνα τα λόγια με άφησαν σαστισμένο, συγχυσμένο· σκέφτηκα την Νιρβάνα, την Mahaparanirνana κλπ.

Κατοικώντας σε περιοχές τόσο έντονης ευτυχίας, μπορούσε μήπως κανένα πλάσμα να μην είναι ευτυχισμένο; Πώς; Γιατί; Μη έχοντας την Μονάδα μέσα του;

Γεμάτος λοιπόν με τόσες αμφιβολίες αποφάσισα να συμβουλευτώ τον γέρο σοφό «Jano» τον ζωντανό Θεό της επιστήμης Jinas...

Πριν μπω στην κατοικία του έκανα στον φύλακα έναν μυστικό χαιρετισμό· προχώρησα μπροστά από τους φρουρούς και τους χαιρέτησα με άλλον χαιρετισμό και τέλος είχα την ευτυχία να συναντηθώ με το Θεό Jano...

-Λείπει και άλλος χαιρετισμός, είπε ο Σεβάσμιος:

-Δεν υπάρχει καλύτερος χαιρετισμός από αυτόν της ήρεμης καρδιάς· απάντησα έτσι ενώ συγχρόνως έβαζα ευλαβικά τα χέρια μου στην καρδιά...

-Εντάξει, είπε ο Σοφός...

Όταν θέλησα να του κάνω ερωτήσεις που θα διέλυαν τις γνωστές αμφιβολίες μου, ο γέροντας χωρίς να πει ούτε λέξη απόθεσε την απάντηση στο βάθος της συνείδησής μου...

Αυτήν την απάντηση μπορούμε να την ανακεφαλαιώσουμε έτσι: Παρόλο που ένας άνθρωπος μπορεί να κατοικεί στην Νιρβάνα ή σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή απείρων ευτυχιών, αν δεν έχει μέσα του τον Θεό δε θα είναι ευτυχής. Όμως, αν ζούσε στους κόσμους-κολάσεις ή στην πιο απάνθρωπη φυλακή της γης, έχοντας τον Θεό μέσα του, θα ήταν ευτυχής.

Τελειώνουμε αυτό το κεφάλαιο λέγοντας: Η Σχολή Jinayana με τον βαθύ της εσωτερισμό της μάς οδηγεί από τον σεξουαλικό δρόμο μέχρι την ενσάρκωση του Λόγου και την τελική λύτρωση...

Oremus... (Ας προσευχηθούμε... ).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28

ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ ΖΕΝ

Γιατί η τελευταία Αλήθεια-Ρrajna που θέλει να υποδείξει ο Βουδισμός-Ζen είναι τόσο ακαθόριστη, αφηρημένη και ακατόρθωτη;

«Προσδιορίζω» σημαίνει στην πραγματικότητα βάζω όρια διανοητικά ή δηλώνω το νόημα ενός και ορισμένου πράγματος.

«Πιάνω» με την έννοια που χρησιμοποιείται εδώ, σημαίνει καταλαβαίνω κάτι και το συγκρατώ στην μνήμη.

Όμως η ίδια η πράξη του προσδιορίζω είναι προφανώς το να περικλείσω κάτι μέσα σε ορισμένα όρια· απαραίτητα δεν μπορεί να μην είναι πεπερασμένο, στενό και απαγορευτικό στην φύση του· έτσι ακριβώς, όπως «καταλαβαίνω» σημαίνει πιάνω κάτι νοερά, αλλά όχι όλα, πρέπει να είναι όμοια περιοριστικό και αποκλειστικό.

Η τελευταία Αλήθεια-Ρrajna που η σχολή Ζεν θέλει να υποδείξει, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να είναι κάτι στενό, πεπερασμένο ή αποκλειστικό· πρέπει να είναι κάτι ευρύ, παγκόσμιο και απεριόριστο, κάτι που περιλαμβάνει τα πάντα και τα φτάνει, κάτι περισσότερο από τον προσδιορισμό και από τον προορισμό.

Η ίδια η λέξη «προσδιορίζω» υποδεικνύει προφανώς έναν ανθρώπινο δείκτη που σημαδεύει ένα καθορισμένο αντικείμενο και η λέξη «πιάνω» ένα χέρι που κρατά κάτι και δεν το αφήνει...

Δεδομένου αυτού του θλιβερού περιορισμού (και της πρόσδεσης) βαθιά ριζωμένου στον ορθολογισμό του σκεπτόμενου ζώου, του λανθασμένα ονομαζόμενου Άνθρωπος, δεν είναι κατά κανένα τρόπο εκπληκτικό το ότι η ελεύθερη και πανταχού περικλειόμενη αλήθεια Prajna γίνεται στην πραγματικότητα κάτι το άπιαστο, το οποίο πάντα αποφεύγει μυστηριωδώς κάθε σκεπτόμενο.

Φώτιση: Αυτή η μεγαλειώδης σε σημασία και σε δύναμη λέξη, χρησιμοποιείται σ’ αυτό το κεφάλαιο για να υποδείξει εμφατικά την μυστικιστική μεταβατική πείρα που συνίσταται στο να πειραματιστείς το Τάο, την Αλήθεια Ζεν, το Πραγματικό.

Δεν αρκεί να καταλάβουμε κάτι, χρειάζεται να πιάσουμε, να αιχμαλωτίσουμε, να συλλάβουμε την βαθιά του σημασία.

Ο έκτος Πατριάρχης ρώτησε τον Bodhidharma: «Πώς είναι δυνατόν να φτάσουμε το Τάο; Ο Bodhidharma απάντησε:

«Εξωτερικά, κάθε δραστηριότητα σταματά. Εσωτερικά, ο νους παύει να αναταράζεται. Όταν ο νους έχει μετατραπεί σε έναν τοίχο, τότε έρχεται το Τάο».

Είναι επείγον το να γνωρίζεις ότι: ο Ιαπωνικός Zen είναι ο ίδιος Dhyanao ινδοστανικός, ο Jhana ο Παλαιστίνιος, ο Ch Anna ο κινέζικος μία εξαίρετη μορφή του Βουδισμού Mahayana...

Είναι αναντίρρητο ότι οι μελέτες και η πρακτική Zen μας επιτρέπουν να συλλάβουμε την εσώτερη σημασία των Βουδιστικών διδασκαλιών, διαδεδομένων από την σχολή Mahayana, θαυμάσια αντίθεση και συμπλήρωμα ταυτόχρονα της σχολής της Εσώτερης Jinayana Αυτοπραγμάτωσης.

Το φωτισμένο κενό καταλήγει αδύνατο να περιγραφεί με ανθρώπινα λόγια. Δεν μπορεί να καθοριστεί ή να περιγραφεί. Όπως έχει πει ο Δάσκαλος Jen Huai Jang: Οτιδήποτε που μπορεί να ειπωθεί, θα σφάλλει στο κύριό του σημείο.

Η Βουδιστική διδασκαλία σχετικά με το κενό, είναι καταληπτή και βαθιά και απαιτεί πολλή μελέτη πριν γίνει κατανοητή...

Μόνο σε απουσία του Εγώ μπορούμε να πειραματιστούμε σε άμεση μορφή το φωτισμένο κενό.

Η θεοποίηση του νου είναι ουτοπία, γιατί αυτός από μόνος του είναι μόνο μία θανάσιμη φυλακή για την συνείδηση...

Το να βεβαιώσεις ότι ο νους είναι ο Βούδας, το να πεις ότι είναι το Τάο, είναι παράλογο γιατί η διανόηση δεν είναι παρά ένα κλουβί για την συνείδηση.

Η μυστικιστική εμπειρία του Φωτισμένου Κενού πραγματοποιείται πάντα εκτός του διανοητικού πεδίου.

Η Βουδιστική φώτιση ποτέ δεν αποκτιέται εξελίσσοντας την νοητική δύναμη ούτε θεοποιώντας την λογική· αντίθετα: Κατορθώνεται, λύνοντας κάθε δεσμό που μας δένει με τον νου.

Μόνο αν απελευθερωθούμε από το διανοητικό μπουντρούμι θα μπορέσουμε να βιώσουμε την ευτυχία του φωτισμένου κενού, ελεύθερου και εντελώς «μη ουσιαστικού».

Το Κενό είναι απλά ένας ορισμός Βουδιστικός ξεκάθαρος και ακριβής, που υποδηλώνει την μη ουσιαστική και απρόσωπη φύση των όντων και ένα σήμα ένδειξης της κατάστασης απόλυτης αποδέσμευσης και λύτρωσης εκτός χρόνου και πιο πέρα από τον νου.

Πιέστε το κρασί του διαλογισμού στο απολαυστικό ποτήρι της τέλειας συγκέντρωσης.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29

ΟΙ ΔΥΟ ΣΧΟΛΕΣ

Η πραγματικότητα (Li στα Κινέζικα) μπορεί να ειδωθεί με μορφή, αιφνίδια, αλλά η ύλη (Shih στα Κινέζικα) πρέπει να καλλιεργηθεί με μορφή προοδευτική και τακτική.

Με άλλα λόγια, μετά αφού έχεις φθάσει στην έκσταση, πρέπει να την καλλιεργήσεις μέχρι την πλήρη ανάπτυξη και ωριμότητα.

Έτσι η εσωτεριστική εργασία συνίσταται σε δύο κύριες απόψεις: Την «ΟΡΑΣΗ» και την «ΔΡΑΣΗ».

Για να έχουμε μια όραση πρέπει να ανεβούμε μέχρι το πιο ψηλό μέρος του βουνού και να κοιτάξουμε από εκεί· για να αρχίσουμε το ταξίδι πρέπει να κατεβούμε μέχρι το βάθος της αβύσσου και να αρχίσουμε την πορεία από εκεί.

Παρόλο που ο ναός Zen που είναι μια θαυμάσια μορφή του Βουδισμού Mahayana, συγκρατιέται από τις δύο κολώνες της «όρασης» και της «δράσης», είναι φανερό ότι δίνει μεγάλη έμφαση στην πρώτη.

Αυτό το αναγνωρίζει ξεκάθαρα ο μεγάλος Guruji Ι Shan που είπε: «Η όρασή σου και όχι η δράση σου είναι αυτό που μ’ ενδιαφέρει».

Είναι γι’ αυτό που οι Δάσκαλοι Zen δίνουν όλη τους την έμφαση στην έκσταση, στο Samadhi, στο Satori και συγκεντρώνουν όλες τους τις προσπάθειες να οδηγήσουν όλους τους μαθητές τους ή Chelas κατευθείαν σ’ αυτήν.

Η θιβετιανή σχολή Jinayana είναι διαφορετική και παρόλο που οι δύο κολώνες της είναι επίσης η «Όραση» και η «Δράση» είναι αναμφίβολο ότι δίνουν ειδική επισημότητα στην δεύτερη και παλεύει ακούραστα για να οδηγήσει τους ευσεβείς στην ένατη Σφαίρα (το Σεξ).

Δεν είναι περιττό σ’ αυτό το κεφάλαιο να τονίσουμε ότι οι υποψήφιοι της σχολής Mahayana ποθούν αληθινά και με ατελείωτη ανυπομονησία την άμεση εμπειρία του φωτισμένου κενού.

Δεν υπερβάλλουμε με κανέναν τρόπο θεωρίες, αν βεβαιώσουμε με έντονη έμφαση ότι οι μαθητές της σχολής Jinayana εργάζονται εντατικά στο «Σιδηρουργείο των Κυκλώπων» -το σεξ- με την έξυπνη πρόθεση να επιτύχουν την εσώτερη Αυτο-πραγμάτωση του Φωτισμένου Κενού.

Όταν ο νους είναι ήσυχος, όταν ο νους σιωπά, από μέσα και από έξω και στο κέντρο, επέρχεται η Μυστικιστική εμπειρία του Κενού· όμως, είναι προφανές ότι το να αυτο-πραγματοποιηθεί είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Το Κενό δεν είναι πολύ εύκολο να εξηγηθεί. Ασφαλώς σας λέω ότι δεν είναι περιγράψιμο ή καθοριστέο.

Η γλώσσα αυτών των ανθρωποειδών που κατοικούν τον φλοιό της γης, δημιουργήθηκε για να καθορίζει πράγματα ή συναισθήματα υπάρχοντα· δεν είναι κατάλληλη για να εκφράσει εκείνα που βρίσκονται πιο πέρα από το σώμα των συγκινήσεων και του νου.

Το φωτισμένο Κενό δεν είναι υπόθεση να γνωρίζεις ή να μη γνωρίζεις· το να το δοκιμάσεις απ’ ευθείας είναι το ενδεδειγμένο.

«ΟΡΑΣΗ» και «ΔΡΑΣΗ», αλληλοσυμπληρώνονται. Οι δύο σχολές που αναφέρθηκαν είναι απαραίτητες..

Το να δεις με απέραντη λαμπρότητα είναι δυνατό μόνο όταν απουσιάζει το Εγώ, ο Εαυτός μου, ο Εαυτός σου· το να τον διαλύσεις είναι επείγον.

Η Συνειδητή δράση είναι το αποτέλεσμα της προοδευτικής εργασίας στο «Σιδηρουργείο των Κυκλώπων» (το Σεξ).

Το «Χρυσό άνθος» καθορίζει την τέλεια αρμονική ισορροπία μεταξύ της «ΟΡΑΣΗΣ» και της «ΔΡΑΣΗΣ». Το «Χρυσό έμβρυο», το ύψιστο άνθος, είναι η εξαίρετη βάση του εσώτερου Βούδα.

Χιλιόχρονες αρχαϊκές παραδόσεις λένε ότι υπάρχουν δύο ειδών Βούδες:

α) Βούδες μεταβατικοί. β) Βούδες μόνιμοι.

Είναι προφανές ότι οι πρώτοι συναντιόνται περαστικοί, από σφαίρα σε σφαίρα, παλεύοντας να πραγματοποιήσουν μέσα τους το «φωτισμένο κενό».

Είναι βέβαιο ότι οι δεύτεροι είναι οι Βούδες της ατένισης, εκείνοι που ήδη πραγματοποίησαν μέσα τους το «φωτισμένο κενό».

Στην εσωτεριστική μελέτη του Zen -θαυμάσια μορφή της σχολής Mahayana- υπάρχουν δύο κινέζικοι όροι πολύ ενδιαφέροντες:

Chien και Hsing.

Χρησιμοποιούμενο σαν ρήμα, Chien σημαίνει «βλέπω» ή «κοιτάζω»· χρησιμοποιούμενο σαν ουσιαστικό σημαίνει «η όραση» «η κατανόηση», ή «η αυτοπαρατήρηση».

Hsing σημαίνει «η πρακτική», «η δράση», «η εσωτεριστική εργασία». Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ρήμα ή ουσιαστικό.

Chien στην πιο εσώτερη σημασία του σημαίνει όλη την μυστικιστική κατανόηση της Βουδιστικής διδασκαλίας· όμως στο Zen, όχι μόνο σημαίνει την σαφή και ουσιαστική κατανόηση των αρχών και της Αλήθειας Ρrajna, αλλά επίσης περιλαμβάνει και την ξύπνια όραση που αναβλύζει από την εμπειρία «Wu» (Satori, Έκσταση, Samadhi).

Chien: σε αυτό, το υπερβατικό και θεϊκό νόημα μπορεί να νοηθεί σαν ορατή πραγματικότητα ή μία όραση της πραγματικότητας.

Όμως, είναι αναντίρρητο ότι παρόλο που αυτό μπορούσε να σημαίνει την όψη της πραγματικότητας, δεν περιλαμβάνει την κυριαρχία ή κτήση αυτής της ίδιας.

Hsing, η γόνιμη και δημιουργική δουλειά στο «αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου». Είναι πρωταρχικό όταν είναι επιθυμητή η απόκτηση και η κυριαρχία του «πραγματικού».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30

ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ο αφυπνισμένος καλόγερος που ονομαζόταν Tien Jan πήγε να επισκεφτεί το Σεβάσμιο Δάσκαλο Ηui Chang. Φθάνοντας ρώτησε με μεγάλη ευλάβεια κάποιον ασκητή βοηθό αν ο «Βασιλικός δάσκαλος» ήταν στο σπίτι.

Ο μυστικιστής απάντησε: «Ναι, αλλά δε δέχεται επισκέψεις».

Ο Tlen Jan είπε: «Ω!, αυτό που λέγεται είναι υπερβολικά βαθύ και παράξενο!»

Ο βοηθός αναχωρητής ανταπάντησε: «Ούτε τα μάτια του Βούδα δε μπορούν να τον δουν».

Τότε αντέταξε ο Tien Jan: «Η θηλυκιά του Δράκοντα γεννά ένα Δρακοντάκι και αυτή του Φοίνικα ένα Φοινικάκι!».

Και μετά έφυγε. Αργότερα, όταν ο Ηui Chang βγήκε από τον διαλογισμό που βρισκόταν και έμαθε αυτά που συνέβηκαν στο σπίτι του, χτύπησε τον θρησκευόμενο βοηθό.

Όταν ο Tien Jan το έμαθε έκανε την ακόλουθη παρατήρηση: «Αυτός ο γέρος αξίζει να ονομάζεται ο «Βασιλικός Δάσκαλος».

Την επόμενη μέρα ο Tien Jan, ο άνθρωπος με την αφυπνισμένη συνείδηση, επισκέφτηκε πάλι τον Γκουρού Ηui Chang.

Σύμφωνα με τις εξωτικές συνήθειες της ανατολής, όταν είδε τον Γκουρού άπλωσε στο πάτωμα το μανδύα του (σαν να ετοιμαζόταν να καθίσει για να ακούσει την διδασκαλία του). Ο Ηui Chang είπε: «Δεν είναι απαραίτητο, δεν είναι απαραίτητο».

Ο Tien Jan οπισθοχώρησε λίγο και ο Βασιλικός Δάσκαλος είπε με έμφαση: «Εντάξει, εντάξει».

Όμως με παράξενο τρόπο, ο Tien Jan προχώρησε ξανά μερικά βήματα. Τότε ο Βασιλικός Δάσκαλος είπε: «Όχι, όχι».

Ωστόσο ο Tien Jan τα κατάλαβε όλα, έκανε μια συμβολική βόλτα τριγύρω από τον Ιεροφάντη και έφυγε.

Αργότερα ο Σεβάσμιος σχολίασε: «Πολύς καιρός έχει περάσει από εκείνες τις μέρες των Μακαρίων. Ο κόσμος είναι τώρα πολύ οκνηρός. Μέσα σε τριάντα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολο να συναντήσεις έναν άνθρωπο σαν αυτόν».

Παράξενες στάσεις! Στιγμιαίες τηλεπαθητικές συνομιλίες! «Διαίσθηση» που απαστράπτει...

Το να εξηγηθούν όλα αυτά θα ήταν σαν να ευνουχίζεις την διδασκαλία. Οι πολυαγαπημένοι μας αναγνώστες θα πρέπει να συλλάβουν το βαθύ τους νόημα...

Ο Ηui Chang είχε το Χρυσό Έμβρυο: είναι φανερό ότι είχε πραγματοποιήσει μόνος του «το Φωτισμένο Κενό».

Ο Tien Jan ήταν επίσης ένας άνθρωπος αφυπνισμένης συνείδησης, κάποιος ο οποίος παρόλο που δεν είχε ακόμη αυτογνωσία του Κενού, κατείχε το «FLOR AUREA» (Χρυσό άνθος).

Ο Huang Ρο συνάντησε μια φορά έναν αφυπνισμένο καλόγερο και περπάτησε μαζί του. Όταν έφτασαν σ’ ένα ποτάμι ταραγμένο, που αγριεμένο κυλούσε την κοίτη του ανάμεσα στις πέτρες, ο Huang Ρο έβγαλε ξαφνικά το καπέλο του από μπαμπού και αφήνοντας σε μια μεριά το μπαστούνι του σταμάτησε για να σκεφτεί πώς θα μπορούσαν να περάσουν.

Ενώ έκανε αυτές τις σκέψεις, ξαφνικά συμβαίνει κάτι ασυνήθιστο· ο άλλος καλόγερος περπάτησε πάνω στα αγριεμένα νερά του ποταμού χωρίς τα πόδια του να ακουμπήσουν στο νερό και γρήγορα έφτασε στην άλλη όχθη.

Λένε παλιές παραδόσεις που χάνονται στα σκοτάδια των αιώνων, ότι όταν ο Huang Ρο είδε το θαύμα, δάγκωσε τα χείλη του και είπε: «Ω! δεν ήξερα ότι μπορούσε να το κάνει αυτό· αν το ήξερα θα τον είχα σπρώξει μέχρι τον πάτο του ποταμού».

Αυτές οι θαυματουργές δυνατότητες είναι απλά τα φυσικά παράγωγα της αληθινής φώτισης και τις έχουν οι αφυπνισμένοι άνθρωποι, αυτοί που ήδη κατασκεύασαν το «χρυσό έμβρυο» στο «αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου» (ο Σεξ).

Ο Chan Chen-Chi μας αφηγείται το παρακάτω διήγημα:

«Ο Δάσκαλος Zen Pu Huan υπήρξε βοηθός του Lin Chi. Μια μέρα αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να πεθάνει και τότε κατευθύνθηκε προς την αγορά και ζήτησε από τον κόσμο να του δώσουν από ευσπλαχνία μια φορεσιά. Αλλά, όταν μερικοί του προσέφεραν την φορεσιά και άλλα ρούχα, αυτός τα αρνήθηκε και εξακoλoύθησε τον δρόμο του με το μπαστούνι στο χέρι,

Όταν ο Lin Chi άκουσε αυτό, έπεισε μερικούς να δώσουν του Pu Huan ένα φέρετρο. Έτσι προσέφεραν ένα φέρετρο στον Pu Huan. Αυτός χαμογέλασε και είπε στους δωρητές: «Αυτό το άτομο, ο Lin Chi, είναι πραγματικά κακός και τσαρλατάνος».

Μετά δέχτηκε το φέρετρο και ανάγγειλε στον κόσμο: «Αύριο θα βγω από την πόλη από την δυτική πύλη και θα πεθάνω σε κάποια γωνιά των δυτικών προαστίων».

Την άλλη μέρα πολύς κόσμος από την πόλη, σηκώνοντας το φέρετρο τον συνόδευσαν μέχρι την δυτική πύλη, αλλά απότομα αυτός σταμάτησε και φώναξε: «Ω! όχι, όχι, σύμφωνα με την γεωμαντεία αυτή η μέρα δεν είναι γουρλίδικη. Καλύτερα είναι να πεθάνω αύριο σε ένα νότιο προάστιο».

Έτσι την άλλη μέρα, όλοι κατευθύνθηκαν στην νότια πύλη, αλλά ο Pu Huan ξανα-άλλαξε ιδέα και είπε στον κόσμο ότι προτιμούσε να πεθάνει την επόμενη μέρα σε ένα προάστιο της ανατολής.

Πολύ λιγότεροι άνθρωποι τον συνόδεψαν την επόμενη μέρα. Και ξανά ο Pu Huan άλλαξε γνώμη λέγοντας ότι ανέβαλλε την αναχώρησή του από τον κόσμο αυτόν κατά μία μέρα και ότι θα πέθαινε σε ένα βόρειο προάστιο. Τότε πια οι άνθρωποι κουράστηκαν με αυτήν την υπόθεση και έτσι κανείς δεν τον συνόδευσε την επόμενη μέρα.

Ο Pu Huan αναγκάστηκε να κουβαλήσει μόνος του το φέρετρό του μέχρι το βόρειο προάστιο. Όταν έφτασε μπήκε μέσα στο φέρετρο πάντα με το μπαστούνι στο χέρι και περίμενε κανέναν περαστικό. Τότε ζήτησε να καρφώσουν το φέρετρο μόλις θα πέθαινε. Όταν αυτοί συμφώνησαν αυτός έπεσε και πέθανε.

Τότε, συνεχίζει να λέει ο Chang Chen-Chi, οι περαστικοί κάρφωσαν το φέρετρο, όπως το είχαν υποσχεθεί.

Τα νέα για αυτό το γεγονός έφτασαν γρήγορα στην πόλη και ο κόσμος άρχισε να καταφθάνει. Κάποιος υπέδειξε τότε ν· ανοίξουν το φέρετρο για να ρίξουν μια ματιά στο πτώμα, αλλά κάνοντάς το, προς μεγάλη τους έκπληξη, δε βρήκαν τίποτα.

Πριν συνέλθουν από την έκπληξή τους άκουσαν, από τον ουρανό, τον γνώριμο ήχο από τα κουδουνάκια του μπαστουνιού, που ο Pu Huan είχε σ’ όλη του την ζωή.

Στην αρχή το κουδούνισμα ήταν δυνατό, γιατί ήταν κοντά μου· μετά έγινε περισσότερο και περισσότερο αδύναμο, μέχρι που τελικά εξαφανίστηκε εντελώς. Κανείς δεν έμαθε πού πήγε ο Pu Huan».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31

Ο ΓΚΑΙΤΕ

Σε άφατη ύψιστη έκσταση ο Γκαίτε καλεί την Θεϊκή του Μητέρα Κουνταλίνη σαν αυθεντική λυτρώτρια:

«Σηκώστε τα μάτια προς το σωτήριο βλέμμα. Εσείς όλες, τρυφερές μετανιωμένες ψυχές, με σκοπό να μεταμορφωθείτε, γεμάτες ευγνωμοσύνη για ένα ευτυχισμένο πεπρωμένο, το οποίο κάθε εξαγνισμένη αίσθηση ας είναι πρόθυμη για την εξυπηρέτησή του. Παρθένα, Μητέρα, Βασίλισσα, Θεά. Ας είσαι ευνοϊκή».

Ο Γκαίτε ήξερε καλά ότι χωρίς την βοήθεια της Devi Kundalini, του Πύρινου Φιδιού των μαγικών μας δυνάμεων, θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη η εξάλειψη του ζωώδους Εγώ.

Είναι αναντίρρητο ότι οι πιο γνωστές ερωτικές σχέσεις του Γκαίτε, με εξαίρεση φυσικά αυτήν που διατηρούσε με την Χριστίνα Βούλπιους, υπήρξαν χωρίς καμία εξαίρεση ερωτικής φύσης περισσότερο, παρά σεξουαλικής.

Ο Waldemar λέει: «Δεν πιστεύουμε να είμαστε υπερβολικοί λέγοντας ότι στον Γκαίτε η απόλαυση της φαντασίας ήταν στοιχειώδης στις σχέσεις του με τις γυναίκες. Προσπαθούσε να συλλάβει την αίσθηση της ενθουσιώδους παρηγοριάς, με μια λέξη, το ερεθιστικό στοιχείο-μούσα της γυναίκας, που του άναβε πνεύμα και καρδιά και που με κανέναν τρόπο δεν έπρεπε να του προκαλεί ευχαρίστηση στην ύλη του.

Ο παράφορος έρωτας που είχε για την Καρλότα Buff ο Lilio Federica Brion δεν μπορούσε να μεταδώσει αντίστοιχα κάθε κατάσταση στο σεξουαλικό.

Πολλές λογοτεχνικές ιστορίες αποπειράθηκαν ήδη να εκθέσουν εμπεδωμένα και ξεκάθαρα μέχρι ποιου σημείου έφτασαν οι σχέσεις του Γκαίτε με την Κυρία Φον Στέιν. Τα γεγονότα που εξετάσθηκαν συγκλίνουν στην ιδέα ότι επρόκειτο για μια ιδεαλιστική αμοιβαιότητα.

Το ότι ο Γκαίτε δεν ζούσε, όπως είναι γνωστό, σε πλήρη σεξουαλική εγκράτεια στην Ιταλία και ότι γυρίζοντας στην πατρίδα αμέσως δημιούργησε έναν δεσμό με την Χριστίνα Βούλπιους, που δεν τον απέρριψε, επιτρέπει το συμπέρασμα ότι θα έπρεπε προηγουμένως να είχε αποστερηθεί από κάτι.

Αναμφίβολα -συνεχίζει να μας λέει ο Waldemar- ο Γκαίτε αγάπησε με τον πιο παράφορο τρόπο όταν βρισκόταν χωρισμένος από το αντικείμενο του πόθου του· μόνο στον στοχασμό του αποκτούσε ο έρωτας του σώμα και του εμφυσούσε πάθος.

Αμετάβλητα, όταν άφηνε να αναβλύζουν από την πένα του οι ευωδίες της καρδιάς του προς την κυρία Φον Στέιν, βρίσκεται πραγματικά κοντά της... πιο κοντά απ’ όσο μπορούσε να είναι φυσικά... ».

Ο Χέρμαν Γκριμ λέει δικαιολογημένα: «Είδαμε πως η σχέση του με την Λότε είναι κατανοητή μόνο όταν μεταθέτουμε το πάθος του στις ώρες που δε βρίσκεται μαζί της».

Δεν είναι περιττό σ’ αυτό το κεφάλαιο να δώσουμε έμφαση στην ιδέα ότι ο Γκαίτε απεχθανόταν την συνουσία των πορνών:

Omne animal post coitum triste (Κάθε ζώο είναι θλιμμένο μετά την συνουσία).

«Έτσι πως φέρνεις στην αγάπη μου

μια δυστυχισμένη απόλαυση;

Πάρε την επιθυμία των τόσων τραγουδιών,

ξαναπάρε την σύντομη ευχαρίστηση

Πάρτη και δώσε στο θλιμμένο στήθος,

το αιώνιο θλιμμένο στήθος, κάτι καλύτερο».

Ας μιλήσει τώρα ο ποιητής! Ας πει αυτό που αισθάνεται! Σε αλήθεια και σε ποίημα, γράφει: «Εγώ έβγαινα σπάνια, αλλά τα γράμματα μας -αναφερόμενος στην Φρειδερίκη- ανταλλάσσονταν όλο και πιο έντονα. Ήμουν ενημερωμένος για τις συνθήκες ζωής της, για να τις έχω στον νου μου, έτσι όπως είχα απέναντι στην ψυχή μου με αγάπη και πάθος όλες τις αξίες της».

«Η απουσία με έκανε ελεύθερο και όλη μου η κλίση άνθιζε κατάλληλα μόνο, για την συζήτηση εξ αποστάσεως. Αυτές τις στιγμές μπορούσα εγώ να αφεθώ να θαμπωθώ από το μέλλον».

Στο ποίημά του «Ευτυχία της απουσίας», εκφράζει ξεκάθαρα την τάση του για τον μεταφυσικό έρωτα:

«Πιές, ω, νέα, από την ιερή ευτυχία το άνθος

κατά μήκος της ημέρας στα μάτια της αγαπημένης!..

Όμως πάντα αυτή η ευτυχία είναι μεγαλύτερη από οτιδήποτε

όταν βρίσκομαι μακριά από το αντικείμενο του έρωτα.

Σε κανένα μέρος να την ξεχάσω δε μπορώ,

όμως αν στο τραπέζι καθίσω ήσυχος

με εύθυμο πνεύμα και με όλη την ελευθερία.

Και το ασύλληπτο ξεγέλασμα

που καθαγιάζει την αγάπη

και μετατρέπει σε ρεμβασμό την επιθυμία».

Ο Waldemar σχολιάζοντας λέει: «ο ποιητής δεν ενδιαφερόταν καθόλου -και αυτό πρέπει να αναφερθεί- για την κυρία Φον Στέιν, για το πώς ήταν εκείνη στην πραγματικότητα, αλλά για το πως την έβλεπε εκείνος μέσα από την έξαψη της δικής του δημιουργικής καρδιάς».

Ο μεταφυσικός του πόθος για το «αιώνιο θηλυκό» προβαλλόταν επάνω στην Καρλότα με τέτοιο τρόπο, που σ’ αυτήν έβλεπε την Μητέρα· αγαπούσε, με μια λέξη, την παγκόσμια αρχή ή, εκφράζοντάς το καλύτερα, την ίδια την ιδέα της Εύας». Ήδη το 1775 έγραφε: «Θα ήταν ένα μεγάλο θέαμα το να δεις πώς αντανακλά σ’ αυτήν την ψυχή το σύμπαν. Εκείνη βλέπει το σύμπαν ακριβώς όπως είναι, και ασφαλώς δια μέσου της αγάπης».

Ενώ ο Γκαίτε θα μπορούσε να «κάνει ποίημα» το κορίτσι που αγαπούσε, δηλαδή να δημιουργήσει μία ιδεατή ύπαρξη που να αντιστοιχεί με το πέταγμα της φαντασίας του, ήταν πιστός και προσκολλημένος· όμως όταν χαλάρωνε η διαδικασία της στιχουργίας, είτε ήταν από σφάλμα δικό του ή του άλλου προσώπου, αποχωρούσε. Αμετάβλητα αναζητά τις ερωτικές-ποιητικές του αισθήσεις μέχρι την στιγμή που τα πράγματα απειλούσαν να μετατραπούν σε σοβαρά και τότε ζητούσε την ασφάλεια στο Patbos της απόστασης».

Ας μας επιτραπεί να διαφωνήσουμε με τον Γκαίτε σ’ αυτό το αγκαθωτό σημείο της φιλοσοφίας του.

Το να αγαπάς κάποιον από απόσταση, να υπόσχεσαι πολλά και μετά να ξεχνάς, μας φαίνεται υπερβολικά σκληρό· στο βάθος υπάρχει ηθικός δόλος...

Αντί να μαχαιρώνεις λατρεμένες καρδιές, καλύτερα είναι να εφαρμόζεις την Sahaja Maithuna με την ιέρεια σύζυγο, να την αγαπάς και να της μείνεις πιστός όλη σου την ζωή.

Αυτός ο άνθρωπος κατάλαβε την μεταβατική άποψη του σεξ αλλά λάθεψε στο πιο λεπτό σημείο, γι’ αυτό δεν κατάφερε την Εσώτερη Αυτο-πραγμάτωση...

Ο Γκαίτε λατρεύοντας την Θεϊκή Μητέρα του Κουνταλίνη αναφωνεί γεμάτος έκσταση:

«Παρθένα αγνή στην πιο όμορφη έννοια,

Μητέρα άξια σεβασμού,

Βασίλισσα εκλεγμένη από μας

και σε ίδια μοίρα με τους Θεούς... !».

Ποθώντας να πεθάνει μέσα του εδώ και τώρα κατά την διάρκεια της χημικής συνουσίας, θέλοντας να καταστρέψει τον Μεφιστοφελή αναφωνεί:

«Βέλη διαπεράστε με, δόρατα υποτάχτε με, μάζες λαβώστε με.

Όλα να εξαφανιστούν, να χαθούν όλα.

Να λάμψει το αιώνιο αστέρι,

λάμπα της παvτoτιvής αγάπης».

Αναντίρρητα, αυτός ο ιδιοφυής βάρδος είχε μία θαυμάσια διαίσθηση. Αν αποκλειστικά είχε ξαναανακαλυφθεί σε μία μόνο γυναίκα· αν σ’ αυτήν είχε βρει τον μυστικό δρόμο· αν μ’ αυτήν είχε εργαστεί σε όλη του την ζωή στην «Ενάτη Σφαίρα», είναι φανερό ότι θα είχε φτάσει στον τελικό λυτρωμό.

Στον Φάουστ εκθέτει με μεγάλη επιτυχία την Πίστη στην δυνατότητα της ανύψωσης του «Χρυσού Εμβρύου» ελευθερωμένου, σε μία «Υπερψυχή» (το ανώτερο Μάνας της Θεοσοφίας).

Όταν αυτό συμβεί, αυτή, η θεοσοφική αρχή εισχωρεί σε μας και ενοποιημένη με το Χρυσό Έμβρυο περνά από εξαίρετες εσώτερες μεταμορφώσεις· τότε λέγεται για μας ότι είμαστε άνθρωποι με ψυχή.

Φτάνovτας σ’ αυτά τα ύψη φτάνουμε στην Μαεστρία, την ιδιότητα του Μύστη, θα μετατραπούμε σε ενεργά μέλη της Απόκρυφης Αδελφότητας..

Αυτό δεν σημαίνει τελειότητα στην πιο πλήρη έννοια της λέξης.

Οι Θεοί και οι άνθρωποι ξέρουν καλά την δυσκολία του να φτάσεις στην τελειότητα, στην Μαεστρία.

Με την ευκαιρία λέμε, είναι επείγον να γνωρίζεις ότι αυτή η τελειότητα επιτυγχάνεται αφού έχουν γίνει εργασίες εσωτερικές στο βάθος των κόσμων Σελήνης, Ερμή, Αφροδίτη, Ήλιου, Άρη, Δία, Κρόνου, Ουρανού και Ποσειδώνα.

Οπωσδήποτε, η ενσάρκωση της αvθρώπιvης Ψυχής, της τρίτης όψης της Ινδοστανικής Trimurti, γνωστής σαν Atman-Budhi-Manas σε εμάς και η ανάμειξη με το Χρυσό Έμβρυο είναι ένα κοσμικό συμβάν εξαιρετικής σημασίας που μας μεταμορφώνει ριζικά.

Η ενσάρκωση του Ανώτερου Manas μέσα μας δεν περιλαμβάνει την είσοδο των αρχών Ατμικό και Βουδικό στο εσωτερικό του οργανισμού μας. Αυτό το τελευταίο ανήκει σε εργασίες μεταγενέστερες, για τις οποίες θα μιλήσουμε σε βάθος στο μελλοντικό μας βιβλίο με τίτλο: «ΤΑ ΤΡΙΑ ΒΟΥΝΑ».

Μετά από αυτήν την μικρή απομάκρυνση από το θέμα, απαραίτητη για το ζήτημα που συζητάμε, συνεχίζουμε με την ακόλουθη διήγηση.

Πάει πολύ καιρός που μου συνέβη στο δρόμο της ζωής κάτι ασυνήθιστο και απρόσμενο. Ένα βράδυ οποιοδήποτε, ενώ βρισκόμουν απασχολημένος με τις πολύ ενδιαφέρουσες εσωτερικές εργασίες μου έξω από το φυσικό μου σώμα, αναγκάστηκα να πλησιάσω με το Είδωλο την γιγάντια πόλη του Λονδίνου.

Θυμάμαι με όλη την διαύγεια ότι περνώντας από κάποιο σημείο εκείνης της πόλης μπόρεσα να συλλάβω με μυστικιστική έκπληξη την κίτρινη αύρα που έλαμπε κάποιου έξυπνου νέου, που βρισκόταν σε μία γωνία.

Μπήκα σε ένα καφενέ πολύ κομψό εκείνης της πρωτεύουσας και αφού κάθισα σε ένα τραπεζάκι σχολίασα το παραπάνω περιστατικό με κάποιο πρόσωπο σχετικής ηλικίας που αργά απολάμβανε σε ένα φλιτζάνι το απολαυστικό περιεχόμενο εκείνου του αραβικού ποτού.

Ξαφνικά κάτι απρόσμενο συμβαίνει, κάποιος μας πλησιάζει και κάθεται στο πλάι μας. Παρατηρώντας τον προσεκτικά μπόρεσα να διαπιστώσω με έκπληξη μεγάλη ότι επρόκειτο για τον ίδιο νέο με την αστραφτερή κίτρινη αύρα που πριν λίγο με είχε καταπλήξει.

Μετά από τις γνωστές συστάσεις έμαθα ότι αυτό το άτομο δεν ήταν άλλος από αυτόν που στην ζωή είχε γράψει τον Φάουστ· αναφέρομαι στον Γκαίτε.

Στον αστρικό κόσμο γίνονται θαύματα, πρωτοφανή γεγονότα, υπερφυσικά· δεν είναι παράξενο κάποιος να συναντήσει εκεί ανθρώπους ήδη μετενσαρκωμένους με προσωπικότητες σαν τον Βίκτωρα Ουγκώ, Πλάτωνα, Σωκράτη, Δάντη, Μολιέρο κλπ.

Έτσι λοιπόν, ντυμένος με το Είδωλο θέλησα να συζητήσω με τον Γκαίτε έξω από το Λονδίνο και στις ακτές της απέραντης θάλασσας τον προσκάλεσα και είναι προφανές ότι εκείνος με κανένα τρόπο δεν αρνήθηκε αυτή μου την πρόσκληση.

Συζητώντας μαζί στις ακτές εκείνου του μεγάλου Βρετανικού νησιού, όπου βρίσκεται τοποθετημένη η αγγλική πρωτεύουσα, μπορέσαμε να δούμε μερικά διανοητικά κύματα κόκκινου αιματηρού χρώματος που επιπλέοντας πάνω στον ταραγμένο ωκεανό έρχονταν προς εμάς.

Έπρεπε να εξηγήσω σ’ εκείνον τον νέο με την ακτινοβολούσα αύρα, ότι αυτές οι νοητικές μορφές προέρχονταν από κάποια γυναίκα που στην Λατινική Αμερική με ποθούσε σεξουαλικά. Αυτό μας προξένησε μια κάποια θλίψη...

Έλαμπαν τα άστρα στο απέραντο διάστημα και τα αγριεμένα κύματα μουγκρίζοντας τρομερά χτυπούσαν ακατάπαυστα στην αμμουδιά...

Συζητώντας στην απόκρημνη ακτή του πελάγους, αυτός κι εγώ, ανταλλάσσοντας ιδέες αποφάσισα να του κάνω στα ίσια, όπως λέμε εδώ στο φυσικό κόσμο, τις ακόλουθες ερωτήσεις:

«Έχεις τώρα ξανά φυσικό σώμα;» Η απάντηση υπήρξε καταφατική. «Το τωρινό σου όχημα είναι αρσενικό ή θηλυκό;» Τότε απάντησε: «Το τωρινό μου σώμα είναι θηλυκό». «Σε ποια χώρα βρίσκεσαι μετενσαρκωμένος;» «Στην Ολλανδία». «Αγαπάς κανέναν;» «Ναι», είπε, «Αγαπώ έναν Ολλανδό πρίγκιπα που σκέπτομαι να τον παντρευτώ σε καθορισμένη ημερομηνία (να με συγχωρεί ο αναγνώστης που δεν την αναφέρω)».

«Σκεπτόμουν ότι η αγάπη σου θα ήταν αποκλειστικά παγκόσμια· να αγαπάτε τους βράχους -του είπα- τα βουνά, τα ποτάμια τις θάλασσες, το πουλί που πετά και το ψάρι που γλιστρά στα βαθιά νερά». «Δεν είναι άραγε η ανθρώπινη αγάπη μια σπίθα της θεϊκής αγάπης;»

Αυτή η μορφή απάντησης με μορφή ερώτησης προφερμένη από αυτόν που στην προηγούμενη μετενσάρκωση ονομαζόταν Γκαίτε με άφησε ασφαλώς έκπληκτο, μπερδεμένο, έκθαμβο. Aναμφίβoλα ο επιφανής ποιητής, μου είχε πει κάτι που δε χωρούσε αντίρρηση, αναντίρρητο, ακριβές.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32

Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

Η Bagavad-Guitα, το ιερό βιβλίο του Κυρίου Krishna λέει επακριβώς τα εξής:

«Το Είναι δεν γεννιέται, ούτε πεθαίνει, ούτε μετενσαρκώνεται· δεν έχει προέλευση, είναι αιώνιο, αμετακίνητο, το πρώτο απ’ όλα και δεν πεθαίνει όταν του σκοτώνουν το σώμα».

Τώρα οι Γνωστικοί αναγνώστες μας να σκεφθούν την παρακάτω παράγραφο της αντίθεσης και αντίφασης:

«Όπως κάποιος αφήνει τα φθαρμένα του ρούχα και βάζει άλλα καινούργια, έτσι το ενσώματο Είναι, αφήνει το φθαρμένο του σώμα και μπαίνει σε άλλα καινούργια».

Δύο αντίθετοι στίχοι του μεγάλου Avatara Krishna: Αν δε γνωρίζαμε το κλειδί είναι φανερό ότι θα μέναμε μπερδεμένοι:

«Αφήνοντας το σώμα, παίρνοντας το μονοπάτι της φωτιάς, του φωτός, της μέρας, του φωτεινού δεκαπενθήμερου της Σελήνης και του βόρειου ηλιοστάσιου, οι γνώστες του Brahman, πάνε στον Brahman.

Ο Γιόγκι που πεθαίνοντας πηγαίνει από το μονοπάτι του καπνού, του σκοτεινού δεκαπενθημέρου της Σελήνης και του μεσημβρινού ηλιοστασίου, φθάνει στην Σεληνιακή σφαίρα (Αστρικό Κόσμο) και μετά ξαναγεννιέται (επιστρέφει, ξαναποκτά σώμα).

Αυτά τα δύο μονοπάτια, το φωτεινό και το σκοτεινό, θεωρούνται μόνιμα. Με το πρώτο ελευθερώνεσαι και με το δεύτερο ξαναγεννιέσαι (επιστρέφεις)».

Δηλώνουμε χωρίς περιστροφές ότι το Είναι, ο ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΟΣ Κύριος, κάποιο τέλειο πλάσμα, μπορεί να ΞΑΝΑΕΝΣΑΡΚΩΘΕΙ.

«Όταν ο Κύριος, (ΤΟ ΕΙΝΑΙ), παίρνει σώμα ή το αφήνει, AYΤΟΣ ενώνεται με τις έξι αισθήσεις ή τις εγκαταλείπει και φεύγει σαν το αεράκι που φέρνει μαζί του άρωμα των λουλουδιών.

Κατευθύνοντας την ακοή, τα μάτια, τα όργανα της αφής, γεύσης και όσφρησης και επίσης τον νου, ΑΥΤΟΣ πειραματίζεται τα αντικείμενα των αισθήσεων.

Οι αγνοούντες, οι φαντασιόπληκτοι, δεν το βλέπουν όταν ΑΥΤΟΣ παίρνει ένα σώμα, το αφήνει ή πειραματίζεται συνδυαζόμενος με τις GUNAS· αντίθετα, αυτοί που έχουν τα μάτια της σοφίας, το βλέπουν».

Σαν εξαίρετο αποδεικτικό για την σοφία της ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ αξίζει τον κόπο να συλλογιζόμαστε το παρακάτω κομμάτι του Κυρίου Krishna:

«Ω! Bharata! κάθε φορά που υποχωρεί η θρησκεία και υπερτερεί η αντι-θρησκεία, ενσαρκώνομαι ξανά (δηλαδή Μετενσαρκώνομαι) για να προστατέψω τους καλούς, να καταστρέψω τους κακούς και να αποκαταστήσω την θρησκεία. Ενσαρκώνομαι (ή Μετενσαρκώνομαι) σε διάφορες εποχές».

Από όλους αυτούς τους στίχους του Κυρίου Krishna συνάγονται λογικά με άπειρη καθαρότητα δύο συμπεράσματα:

α) Οι γνώστες του Brahama πάνε στον Brahama και μπορούν αν έτσι το θέλουν να γυρίσουν, να ενσωματωθούν, να Μετενσαρκωθούν, για να εργαστούν στο Μεγάλο έργο του Πατέρα.

β) Αυτοί που δεν έχουν διαλύσει το Εγώ, το Εγώ ο ίδιος, πάνε μετά τον θάνατο από το μονοπάτι του καπνού, του σκοτεινού δεκαπενθήμερου της Σελήνης, του μεσημβρινού ηλιοστάσιου, φθάνουν στην Σεληνιακή σφαίρα και μετά ξαναγεννιώνται, επιστρέφουν, μετενσωματώνονται σ’ αυτήν την πονεμένη κοιλάδα του Samsara.

Η διδασκαλία του Μεγάλου Avatara Krishna διδάσκει πως μόνο οι Θεοί, Ημίθεοι, Θείοι Βασιλιάδες, Τιτάνες και Ντέβες μετενσαρκώνονται.

Η Επιστροφή είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Είναι αναντίρρητα η επιστροφή του Kalpas, Yugas, Mahamvantaras, Maha-Pralayas κλπ.

Ο Νόμος της παντοτινής επιστροφής όλων των πραγμάτων συνδυάζεται πάντα με τον Νόμο της Υποτροπής.

Τα Εγώ επιστρέφουν αδιάκοπα για να επαναλάβουν δράματα, σκηνές, συμβάντα, εδώ και τώρα. Το παρελθόν προβάλλεται προς το μέλλον μέσα από το δρομάκι του παρόντος.

Η λέξη Μετενσάρκωση είναι πολύ απαιτητική· δεν πρέπει να χρησιμοποιείται με οποιονδήποτε τρόπο. Κανείς δε θα μπορούσε να Μετενσαρκωθεί χωρίς προηγουμένως να έχει εξαλείψει το Εγώ, χωρίς να έχει αληθινά μία Ιερή Ατομικότητα.

Ενσάρκωση είναι μία λέξη πολύ αξιοσέβαστη· σημαίνει εκ των πραγμάτων την επανενσωμάτωση του Θείου σε έναν άνθρωπο.

Η Μετενσάρκωση είναι η επανάληψη αυτού του κοσμικού γεγονότος μία νέα εκδήλωση του Θείου...

Με κανέναν τρόπο δεν υπερβάλλουμε απόψεις δίνοντας έμφαση στην μεταβατική ιδέα ότι η Μετενσάρκωση είναι δυνατή μόνο για τα «Χρυσά Έμβρυα», που ήδη κατόρθωσαν σε οποιονδήποτε Κύκλο της εκδήλωσης την ένδοξη ένωση με την Υπέρ-Ψυχή.

Θα ήταν παράλογο να συγχέουμε την Μετενσάρκωση με την Επιστροφή. Θα πέφταμε σε σφάλμα της χειρότερης μορφής, να βεβαιώσουμε ότι το Εγώ -λεγεώνα από σκοταδιστικά Εγώ, αριστερά και γρουσούζικα- μπορεί να Μετενσαρκωθεί.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Μιλώντας ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές, μπορούμε και οφείλουμε να βεβαιώσουμε με σχετική έμφαση πολύ έντονη ότι τρεις ανθρώπινες μορφές πάνε στον τάφο:

α) Το φυσικό πτώμα, β) Το ζωτικό ή LINGAM SARIRA, γ) Η Προσωπικότητα.

Είναι αναντίρρητο -και ο καθένας το ξέρει- ότι η πυκνή μορφή σε βαθμιαία διαδικασία αποσυντίθεται μέσα στον λάκκο του τάφου...

Είναι προφανές ότι η δεύτερη όψη, ζωτική ή LINGAM SARIRA, αιωρούμενη μπροστά στον τάφο σαν φωσφορίζον φάντασμα, καμιά φορά ορατό για ανθρώπους πολύ ψυχικούς, αποσυντίθεται πολύ αργά, ανάλογα με το φυσικό σώμα.

Είναι ενδιαφέρουσα για τους διορατικούς η τρίτη μορφή, θέλω να αναφερθώ στην ενεργητική Προσωπικότητα...

Ασφαλώς θα ήταν ανοησία να δώσουμε έμφαση στην ιδέα κάποιας πιθανής Μετενσάρκωσης για την Προσωπικότητα: Αυτή η τελευταία είναι κόρη του χρόνου της γεννιέται στο χρόνο της, πεθαίνει στο χρόνο της Δεν υπάρχει κανένα αύριο για την προσωπικότητα του νεκρού.

Στο όνομα της αλήθειας, πρέπει να πούμε ότι η Προσωπικότητα σχηματίζεται κατά την διάρκεια των επτά πρώτων χρόνων της ηλικίας και ισχυροποιείται με τον καιρό και τις εμπειρίες.

Μετά τον θάνατο του σάρκινου σώματος η προσωπικότητα πηγαίνει στον τάφο· όμως συνήθως ξεφεύγει από τον ίδιο για να τριγυρνά στο νεκροταφείο.

Ο δικός μας οίκτος πρέπει επίσης να επεκτείνεται σε μεγάλη έκταση μέχρι και σε αυτές τις απορριμμένες προσωπικότητες που έχουν τον τάφο σαν κατοικία τους...

Οι αρχαίοι λαοί δεν το αγνοούσαν αυτό και γι’ αυτό έβαζαν μέσα στον τάφο των προσφιλών τους προσώπων, πράγματα και τροφές σχετιζόμενες με αυτούς τους τελευταίους. Αυτό έχουν καταφέρει να το διαπιστώσουν πολλοί αρχαιολόγοι που ανακαλύπτουν τάφους, αρχαίους τύμβους, κενοτάφια, εντοιχισμένους τάφους, κατοικίες, σαρκοφάγους...

Τα λουλούδια και οι επισκέψεις των πονεμένων, χαροποιούν πολύ τις απορριμμένες προσωπικότητες.

Η διαδικασία αποσύνθεσης αυτών των προσωπικοτήτων συνηθίζεται αλήθεια να είναι τρομερά αργή.

Τις στιγμές που γράφω αυτές τις γραμμές έρχονται στην μνήμη μου οι σύντροφοι μου που έπεσαν στο πεδίο της μάχης κατά την Μεξικανική Επανάσταση: Είναι αναμφισβήτητο ότι οι νεκρικές προσωπικότητες βγήκαν από τους τάφους τους για να με υποδεχθούν όταν τους επισκέφθηκα σε ένα παλιό νεκροταφείο. Είναι φανερό ότι με αναγνώρισαν και με ανέκριναν ρωτώντας με, ερευνώντας για την προσωπικότητά μου και τρόπο ζωής μου στο παρόν.

Devi-Kundalini, η καθαγιασμένη Βασίλισσα του Σίβα, ατομική, ιδιαίτερη, Θεϊκή Κοσμική μας μητέρα, προσλαμβάνει σε κάθε πλάσμα πέντε μυστικιστικές υπερβατικές απόψεις, που επείγει να απαριθμήσουμε:

α) Η ανεκδήλωτη Ρrakriti,

β) Η αγνή Diana, Isis Tonanzin, Maria, ή καλύτερα θα λέγαμε RAM-IO.

γ) Η τρομερή Εκάτη, Proserpina, Coatlicue, βασίλισσα των κολάσεων και του θανάτου, τρόμος αγάπης και νόμου.

δ) Η Μητέρα Φύση ιδιαίτερη, ατομική, δημιουργός και πλάστης του φυσικού μας οργανισμού.

ε) Η Στοιχειώδης Μάγισσα στην οποία οφείλουμε κάθε ζωτική ορμή, κάθε ένστικτο.

Η ευλογημένη Θεά Μητέρα-Θάνατος έχει δύναμη για να μας τιμωρήσει, όταν παραβαίνουμε το νόμο και ισχύ να μας πάρει την ζωή.

Είναι αναμφίβολο ότι εκείνη είναι μόνο μία όψη θαυμάσια της μυστικής δυάδας μας, μια λαμπρή μορφή του δικού μας του Είναι. Χωρίς την συγκατάθεσή της, κανένας άγγελος του θανάτου δε θα τολμούσε να σπάσει το νήμα της ζωής, το ασημένιο κορδόνι, το Antakarana.

Εκείνο που συνεχίζει πιο πέρα από τον τάφο είναι το Εγώ, ο ίδιος μου ο Εαυτός, κάποιο άθροισμα από Εγώ-Διάβολους που προσωποποιούν τα ψυχολογικά μας ελαττώματα.

Κανονικά αυτά τα «ψυχικά ακόλουθα» εξελίσσονται στους κόσμους Αστρικό και Διανοητικό. Σπάνιες είναι οι Ουσίες που καταφέρνουν να απελευθερωθούν για κάμποσο καιρό ανάμεσα από τέτοια στοιχεία υποκειμενικά για να απολαύσουν κάποιες διακοπές στον Αιτιατό κόσμο κατά την επιστροφή σ’ αυτήν την κοιλάδα των δακρύων.

Αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς του Kali-Yuga η ουράνια Ζωή ανάμεσα στον θάνατο και την νέα γέννηση γίνεται όλο και πιο αδύνατη... η αιτία τέτοιας ανωμαλίας συνίσταται στην ενδυνάμωση του ζωώδους Εγώ· η Ουσία κάθε προσώπου είναι υπερβολικά αιχμαλωτισμένη από το Πολλαπλό Εγώ...

Τα Εγώ κανονικά βυθίζονται μέσα στο ορυκτό Βασίλειο στους Κόσμους Κολάσεις ή γυρίζουν σε άμεση ή έμμεση μορφή σε ένα καινούργιο οργανισμό.

Το Εγώ εξακολουθεί στον σπόρο των απογόνων μας· επιστρέφουμε ασταμάτητα για να επαναλάβουμε πάντα τα ίδια δράματα, τις ίδιες τραγωδίες.

Οφείλουμε να επιμείνουμε στο ότι όλα τα ψυχικά ακόλουθα δεν κατορθώνουν τόσο ανθρώπινη επιστροφή· στην πραγματικότητα πολλά Εγώ-διάβολοι χάνονται πράγμα που οφείλεται στο ότι ή βυθίζονται τελείως μέσα στο ορυκτό βασίλειο, ή συνεχίζουν να ξαναενσωματώνονται σε ζωικούς οργανισμούς ή αποφασιστικά γαντζώνουν, ριζώνουν σε καθορισμένα μέρη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34

ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ

Είναι αναντίρρητο ότι οι ωοθήκες βγάζουν ένα ωάριο κάθε εικοσιοκτώ μέρες, που μπαίνει σε μια από τις φαλώπιες σάλπιγγες και οδηγείται σοφά στην μήτρα των θαυμάτων, όπου πρέπει να συναντηθεί με το αρσενικό σπερματοζωάριο, αν είναι να αρχίσει μια καινούργια ζωή.

Η Sahaja Maithuna, η Σέξο Γιόγκα με όλες της τις Ταντρικές Ασάνες και το φημισμένο «Coitus Reservatus», αν και περιορίζει την ποσότητα γονιμοποιήσεων, δεν είναι με κανένα τρόπο εμπόδιο για μερικές γονιμοποιήσεις.

Οποιοδήποτε ώριμο σπερματοζωάριο μπορεί να ξεφύγει κατά την διάρκεια της Sahaja Maithuna για vα πραγματοποιήσει την γονιμοποίηση.

Είναι ενδιαφέρον το ότι από τα έξι ή επτά εκατομμύρια σπερματοζωαρίων, που οποιοσδήποτε βέβηλος συνηθισμένος και κοινός χάνει σε μια συνουσία, μονάχα ένα τυχερό σπερματοζωάριο καταφέρνει να εισχωρήσει στο ωάριο.

Είναι φανερό ότι το σπερματοζωάριο, που γονιμοποιεί και είναι ικανό να μπει στο ωάριο, διαθέτει μια μεγαλύτερη δύναμη.

Δεν είναι περιττό να δώσουμε έμφαση στην ιδέα ότι η δυναμικότητα του γονιμοποιού σπερματοζωαρίου οφείλεται στην Ουσία που γυρίζει για να ξαναενσωματωθεί.

Καταλήγει λοιπόν έκδηλα παράλογο να σκορπάς το ποτήρι του Ερμή, να χάνεις μερικά εκατομμύρια σπερματοζωάρια, όταν στην πραγματικότητα χρειάζεται μόνο ένα σπερματοζωάριο γονιμοποιό...

Οι Γνωστικοί δημιουργούμε με την δύναμη του Kriya-Shakti, την ισχύ της θέλησης και της Yoga· ποτέ στην ζωή δε σκορπούμε το «Ποτήρι του Sofico Υδραργύρου (Μercuriο Sofico)...

Δεν υπάρχει στην ζωή δύναμη πιο ελικτική στην έκφρασή της από την προσπάθεια που κάνουν τα ωάρια αρσενικά και θηλυκά για να συναντηθούν.

Η μήτρα είναι το γυναικείο όργανο όπου εξελίσσεται η κύηση, ο προθάλαμος αυτού του κόσμου όπου το πλάσμα προετοιμάζεται για τον ερχομό του.

Μας έχει ειπωθεί με μεγάλη επιτυχία ότι είναι δυνατό να διαλέξουμε και να καθορίσουμε θεληματικά το φύλο του πλάσματος αυτό είναι δυνατόν όταν ο νόμος του Karma το επιτρέπει.

Στην φαντασία κάθε ανθρώπου υπάρχει πάντα το ζωντανό πρωτότυπο μιας ιδεώδους θηλυκής καλλονής...

Στην φαντασία της κάθε γυναίκας δεν παύει πάντα να υπάρχει κάποιος γαλάζιος πρίγκιπας αυτό είναι ήδη αποδεδειγμένο...

Αν την στιγμή της συνουσίας κυριαρχεί η αρσενική λαχτάρα, το φρούτο του έρωτα θα είναι θηλυκό...

Αν την κατάλληλη στιγμή της συνουσίας ξεπηδάει η θηλυκή λαχτάρα, το πλάσμα θα είναι αρσενικό...

Βασιζόμενoι σε αυτήν την αρχή μπορούμε να διατυπώσουμε τα ακόλουθα: Αν και οι δύο. Αδάμ-Εύα, συμφωνήσουν για να δημιουργήσουν, είναι φανερό ότι μπορούν να καθορίσουν θεληματικά το φύλο του πλάσματος..

Αν στην μεταβατική στιγμή της χημικής συνουσίας, άνδρας και γυναίκα με αμοιβαία ψυχολογική συμφωνία ποθούν πραγματικά ένα παιδί αρσενικό, το φανερό αποτέλεσμα θα ήταν αγόρι.

Αν κατά την θαυμαστή στιγμή της μεταφυσικής συνουσίας, Αυτός και Αυτή ήθελαν διακαώς μία κόρη. το αποτέλεσμα θα ήταν ένα κορίτσι...

Είναι γραμμένο με αναμμένα κάρβουνα στις σελίδες του βιβλίου της ζωής, ότι κάθε σύλληψη πραγματοποιείται κάτω από τις κοσμικές επιδράσεις της Σελήνης στον Καρκίνο.

Ο θάνατος και η Σύλληψη βρίσκονται στενά συνδεδεμένα. Οι άκρες αγγίζουν. Το μονοπάτι της ζωής έχει σχηματιστεί με τα ίχνη των οπλών του αλόγου του θανάτου.

Οι τελευταίες στιγμές της αγωνίας βρίσκονται συνδεδεμένες με τις ερωτικές ηδονές των ζευγαριών που αγαπιούνται...

Το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής, την στιγμή που βγάζουμε την τελευταία μας ανάσα, μεταβιβάζουμε στον μελλοντικό οργανισμό που μας περιμένει σε κάποια χρονική στιγμή και τόπο, κάποιο ιδιαίτερο κοσμικό σχέδιο που αποκρυσταλλώνεται στο μελλοντικό ωάριο...

Είναι διαμέσου του ασημένιου κορδονιού -του περίφημου Antakarana- που μένουμε ενωμένοι με το γονιμοποιό σπερματοζωάριο...

Δεν είναι περιττό να βεβαιώσουμε ότι η Ουσία μόνο εισχωρεί στο φυσικό σώμα την στιγμή που παίρνουμε την πρώτη ανάσα...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35

ΚΑΛΛΟΝΗ

Ο Waldemar λέει: «Είναι αρκετά γνωστός ο ονομαζόμενος «φόβος της εγκυμοσύνης» της γυναίκας για να επεκταθούμε πολύ επάνω στο θέμα. Καθοδηγεί τις ειδικές αναταράξεις του πνεύματος που επενεργούν επάνω στον τρυφερό καρπό, που βρίσκεται στην κοιλιά της μητέρας».

Όμως με ιδιαίτερο τρόπο, ποτέ δε λογαριάστηκε αρκετά πόσο απέραντη σημασία έχει μια ψυχολογική επίδραση για το έμβρυο.

«Ήδη μια απλή σκέψη πραγμάτων μπορεί να επιφέρει μια φυσική μεταβολή σ’ αυτό το ίδιο· έτσι, μια γυναίκα γέννησε προ καιρού σε ένα νοσοκομείο του Βερολίνου ένα τέρας που είχε αυτιά και μουσούδι σκύλου και δέρμα ζώου. Σε κάποιους γνωστούς μου συνέβη να επισκέπτεται συχνά κατά την εγκυμοσύνη της τον Ζωολογικό κήπο η γυναίκα ενός βιομηχάνου του Chemnitz, γιατί της άρεσαν πολύ τα μικρά της λέαινας. Γέννησε δίδυμα με κεφάλια λεονταριού και νύχια και τα δύο πλάσματα δεν είχαν ανθρώπινη εξυπνάδα και πέθαναν σε ηλικία έντεκα και δώδεκα χρονών αντίστοιχα.

Για έγκυους που τρόμαξαν με ποντίκι, έχει ακουστεί συχνά ότι το νεογέννητο είχε στίγμα παρόμοιο με το δέρμα του ποντικού, ακριβώς στο σημείο που η μητέρα είχε ακουμπήσει το χέρι της την στιγμή της τρομάρας.

Στην αρχαιότητα, συνεχίζει λέγοντας ο Waldemar, έβγαζαν το αντίστοιχο αποτέλεσμα της τρομάρας των γυναικών· μπορούσε να περικλείει αποτελέσματα αρνητικά αλλά και θετικά επίσης. Έτσι μας δηλώνει ο Οππιανός ότι οι γυναίκες της Σπάρτης γεννούσαν πλάσματα εξαιρετικής καλλονής και καλοφτιαγμένα, γιατί είχαν μπροστά στα μάτια τους, στα υπνοδωμάτια, αγάλματα του Απόλλωνα, του Υάκινθου, του Νάρκισσου και των Διόσκουρων και επί πλέον απολάμβαναν κατά την εγκυμοσύνη τους μουσική από φλάουτο και άρπες.

Επίσης επιβαλλόταν στους Σπαρτιάτες συζύγους, κατά την εγκυμοσύνη των γυναικών τους να μην παρουσιάζουν ποτέ όψη κατσούφη και κακόκεφου, αλλά πάντα να δείχνουν ευχαριστημένοι. Ο Ηλιόδωρος διηγείται ότι από ένα ζευγάρι συζύγων τρομακτικά άσχημων γεννήθηκε ένα παιδί εξαιρετικά όμορφο, οφειλόμενο στο ότι η μητέρα είχε πάντα μπροστά της στο υπνοδωμάτιο ένα θαυμάσιο άγαλμα σε φυσικό μέγεθος του Άδωνη. Επίσης ο τύραννος της Κύπρου, κακοσούλουπος και άσχημος, υπήρξε εντούτοις πατέρας παιδιών εξαιρετικά όμορφων, γιατί είχε διακοσμήσει το υπνοδωμάτιο του με λαμπρές φιγούρες θεοτήτων.

Στο πέρασμα της ιστορίας συνέβη πολλές φορές οι γυναίκες να γίνουν ύποπτες απιστίας, που οφειλόταν στον «φόβο της εγκυμοσύνης.

Η σύζυγος, με σκούρο δέρμα, του επίσης σκουρόχρωμου Υδάσπου, ονομαζόμενη Περσίνα, γέννησε μετά από δέκα χρόνια γάμου στείρου, μία κόρη κάτασπρη. Στην απελπισία της, που ο άντρας της δεν πίστευε στην αθωότητά της και την κατηγορούσε ότι το έκανε με ξένο, εγκατέλειψε το πλάσμα. Την εγκατέλειψε με το όνομα Χαρίκλεια και την ξαναβρήκε μετά από πολλά χρόνια. Ευτυχισμένη είπε τότε στην κόρη της: Επειδή όταν γεννήθηκες ήσουν άσπρη, χρώμα το οποίο αντιλέγει την φύση των Αιθιόπων, ανακάλυψα εγώ η ίδια την αιτία: στα μπράτσα του άντρα μου είχα δει την εικόνα της γυμνής Ανδρομέδας, όταν την είχε απαγάγει ο Περσέας από τα βράχια και γι’ αυτό απόκτησες εσύ αυτό το χρώμα. Στην συνέχεια η Περσίνα εξομολογήθηκε στον άνδρα της ότι είχε μία κόρη· έβαλε την εικόνα της Ανδρομέδας κοντά με την Χαρίκλεια και πραγματικά η ομοιότητα ήταν καταπληκτική, Ο Ύδασπος πείσθηκε έκθαμβος και ο λαός έξαλλος από ενθουσιασμό επιδοκίμασε και τους τρεις.

Επίσης ένας κριτικός με οξύ πνεύμα σαν τον Λέσσιγκ δηλώνει πολύ εκφραστικά ότι ειδικά με τις πλαστικές τέχνες, εκτός από την αλάθητη επίδραση που έχουν επάνω στο χαρακτήρα του έθνους, είναι ικανές να επιδράσουν στον στενό έλεγχο της Πολιτείας.

Αν όμορφα όντα δημιουργούν όμορφα αγάλματα, αυτά επιδρούν ξανά επάνω σ’ αυτά και το κράτος πρέπει να ευγνωμονεί τα όμορφα αγάλματα, τους όμορφους πολίτες. Μεταξύ μας, η ντελικάτη φαντασία της μάνας φαίνεται μόνο να εξωτερικεύεται με τέρατα».

Αναγκαίο είναι να γυρίσουμε στο σημείο του ξεκινήματος και να καλλιεργήσουμε με ιδιαίτερο πόθο τις ομορφιές του πνεύματος.

Ο νυφικός θάλαμος πρέπει να μετατρέπεται σε ναό της τέχνης εκείνος είναι από μόνος του μαγνητικό κέντρο του έρωτα.

Οι γυναίκες του άγιου προορισμού δεν πρέπει ποτέ να χάσουν την ικανότητα της έκπληξης.

Ατενίστε, ω κόρες της Αφροδίτης, τα θεϊκά αγάλματα του δωματίου σας έτσι ώστε ο καρπός του έρωτα σας να είναι πραγματικά όμορφος.

Δημιουργείστε ομορφιές σας λέω στο όνομα της αγάπης και της αλήθειας... να είστε ευτυχισμένες, αγαπημένες, να είστε ευτυχισμένες με τα δημιουργήματά σας...

Η νυφική κάμαρα είναι ο ναός της Αφροδίτης, μην την βεβηλώνετε ποτέ με ανάξιες σκέψεις...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36

ΕΞΥΠΝΑΔΑ

Η μαγική προδημιουργία, εσωτερική, χωρίς σπερματική εκσπερμάτωση, η ιδεοπλαστική σύλληψη του εμβρύου, θα έπρεπε να είναι ζωντανεμένη από την έξυπνη επιθυμία του να μεταδίδει στον απόγονο τις καλύτερες χαρακτηριστικές ιδιότητες και την δυνατότητα μιας μακροζωίας και ζωής γεμάτης φως...

Οι πιο κατάλληλες στιγμές, για να αποκτήσεις παιδιά υγιή και έξυπνα, βρίσκονται στην ανοδική καμπύλη της ζωής, κατά την οποία η θαυματουργή ουσία του βρέφους, που έρχεται από την μεγάλη ανάσα στον ήλιο, στην χαρούμενη λεπτή ανάσταση της μεγάλης φύσης, θα μετενσωματωθεί στο γενικό άνθισμα της παγκόσμιας ζωής. Είναι γραμμένο με πύρινες λέξεις ότι η δύναμη της δράσης και η ψυχική και φυσική ενέργεια φτάνει στην μαγική προδημιουργία με πολύ ειδικό τρόπο στο τέταρτο της αυξανόμενης σελήνης του Μαΐου και την ώρα της ανατολής του ηλίου.

Τους ονομάζουμε «Παιδιά της γαμήλιας νύχτας». Εκείνοι οι κακότυχοι που σπάρθηκαν μετά από ατελείωτα φαγοπότια και κρασοκατάνυξη, είναι φορείς πολύ κατωτέρων ψυχικών αξιών...

Οι νευρασθενικοί, εκείνοι που υποφέρουν από κάθε μορφής συμπλέγματα, άνανδροι, μισάνθρωποι, σχιζοφρενείς, μαζοχιστές, δολοφόνοι κάθε είδους ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, μπλοκαρισμένοι, γάιδαροι, βλάκες και ηλίθιοι, που επιπλέον προσθέτουν στην αηδιαστική τους παρουσία και ένα σώμα παραμορφωμένο και ξεχαρβαλωμένο, έρχονται από απαίσιες και τυχαίες συνουσίες ή από αφροδίσιες αρρώστιες...

Η ανεξέλεγκτη προκατασκευή «πλασμάτων την στιγμή της μέθης, της ασυνειδησίας» συχνά κάτω από την διεφθαρμένη επίδραση του οινοπνεύματος, επενεργεί σαν κατάρα στις επόμενες γενιές...

Μόνο όταν ζουν ο Αδάμ-Εύα μια κατάσταση Αυτό-ανάτασης, δημιουργική και ουσιαστικά αξιοκρατική, παράγεται εκείνη η ανταλλαγή Ψυχικών δυνάμεων διά μέσου κάθε κυττάρου, που στην πραγματικότητα καταφέρνουν να συλλάβουν ένα παιδί του ήλιου, ένα όμορφο πλάσμα φυσικά και πνευματικά ευτυχισμένο...

Είναι ακριβώς αδιανόητο ο άνθρωπος, που σαν κτηνοτρόφος ή κηπουρός προσέχει με την μεγαλύτερη φροντίδα να παράγει τα καλύτερα είδη ζώων και φρούτων και τα ωραιότερα φυτά, φρέσκα και πολύχρωμα, μέσω της εκλογής και διασταύρωσης των πιο εκλεκτών προϊόντων και σπόρων, να εξαιρεί γενικά στην ίδια την γενιά του είδους του εκείνες τις προφυλάξεις, φροντίδα και προσοχή.

Η ποιότητα του σπέρματος βρίσκεται στενά συνδεδεμένη με την δύναμη της φαντασίας αν γίνει το έγκλημα να σκορπιστεί αυτό το θαυματουργό ελιξίριο, μειώνεται η γονιμοποιός ικανότητα, η διαφάνεια, η φαντασία, τότε πια δεν είναι δυνατό να συγκρατήσεις με την ίδια φρεσκάδα στον νου οποιαδήποτε όμορφη εικόνα, που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε, για να δώσουμε ζωή και μορφή σε ένα λαμπρό πλάσμα..

Ο Πλάτων, που στο συμπόσιο του ονομάζει την σοφία της καλλονής «τα μυστήρια του Έρωτα», καθορίζει την αγάπη σαν θεία όρεξη, που υποδεικνύεται στον άνθρωπο από μία μεγάλη παγκόσμια δύναμη, που καταφέρνει να ενθουσιάσει την καρδιά, για να δημιουργήσει παιδιά όμορφα και υγιή...

Είναι γνωστό ότι κάθε μήνα, κατά την φάση της πανσελήνου, ξεκολλά ένα ωάριο από την ωοθήκη της γυναίκας, το οποίο προκαλεί αιμορραγία· αυτό ονομάζεται έμμηνος ρύση.

Είναι γνωστό ότι κάθε μήνα ξεκολλά ένα ωάριο από την ωοθήκη της γυναίκας.

Το ωάριο που δε γονιμοποιήθηκε από σπερματοζωάριο εγκαταλείπει μετά από λίγες μέρες την μήτρα και ξαναρχίζει ένας ζωτικός ρυθμός.

Μας έχει ειπωθεί ότι στο σημείο της αποκόλλησης του ωαρίου, σχηματίζεται το λεγόμενο ωχρό σωμάτιο, το οποίο είναι απειροελάχιστο...

Αυτός είναι ο θαυμαστός καρπός που περιέχει την πολύτιμη ουσία νευρικής ισχύος, από την οποία αποκτά όλο το σώμα μια ενεργοποιό και εποικοδομητική συνέπεια.

Το ρεύμα του αίματος, όπως και όλα τα ζωτικά κύτταρα, για να το πούμε έτσι, φορτίζονται ξανά με ηλεκτρισμό.

Όσο πιο αγνή είναι η γυναίκα, όσο περισσότερο μετατρέπει και εξαγνίζει την σεξουαλική ενέργεια, τόσο περισσότερο παράγεται σε αυτήν μία αναζωογόνηση φυσική και ψυχική.

Είναι αναμφίβολο ότι όσο περισσότερους σπασμούς και οργασμούς έχει, θα δημιουργηθεί μια ελάττωση της εσωτερικής δομικής έκκρισης. Οι πολύτιμοι οργανικοί πυρήνες των γεννητικών αδένων δεν μπορούν τότε να μεταβληθούν σε εκείνες τις αιθέριες ουσίες με λεπτό ιστό, που προσδίδουν στα κύτταρα του φυσικού σώματος τάση και ανανέωση και θα έρθουν τα πρόωρα γηρατειά και αρρώστιες.

« Επίσης ο πιο μακρύς ή πιο κοντός αναπνευστικός ρυθμός της μητέρας καθορίζουν στον τοκετό την ποιότητα της πρώτης ανάσας του πλάσματος· με αυτόν το ρυθμό αναπνοής θα κάνει να μπει έτσι στον κόσμο και θα αποδώσει σ’ αυτό, ευχάριστο και δυσάρεστο, θάρρος και δειλία».

Το τυφλό πάθος, στην σαρκική πράξη, παράγει ακατάστατους ηλεκτρομαγνητικούς ανεμοστρόβιλους, που σαν ζωτικές κληρονομικές ταλαντώσεις προκαλούν μια δυσαρμονία μεγαλύτερη στα κύτταρα του πλάσματος, όταν δε μπορεί να ανοίξει δίοδο η θετική πλευρά της πατρικής επιρροής...

Είναι φανερό ότι έχοντας επιστημονική αγνότητα, ομορφιά και αγάπη θα μεταδοθεί στο γονιμοποιημένο ωάριο, κάποια ουσία πολύ εξελιγμένη και το αποτέλεσμα θα είναι τότε ένα αγόρι ή μία κόρη με πλούσιες ψυχικές αξίες...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΜΑ

Αναφορικά με τα μεταφυσικά υπερβατικά πειράματα, δεν είναι περιττό να βεβαιωθεί με επισημότητα ότι εγώ έχω μείνει απόλυτα ικανοποιημένος με την έξυπνη χρησιμοποίηση του Ειδώλου...

Χωρίς να υπερηφανεύομαι με κανέναν τρόπο για ορισμένες ανακαλύψεις εσωτεριστικής μορφής, απλώς ταπεινά, θα διηγηθώ κάποιο αξιοσημείωτο εσώτερο γεγονός:

Συνέβη μια οποιαδήποτε νύχτα απουσιάζοντας από την υλιστική μορφή μου, η Δασκάλα Λιτελάντες κι εγώ, αποφασίσαμε να έρθουμε σε επαφή με τον Ναό του Ζωδιακού.

Είναι αξιοσημείωτο και προφανές -και οποιοσδήποτε μπορεί να το καταλάβει- το να βρεις τέτοιο αγιαστήριο εδώ στον τρισδιάστατο κόσμο του Ευκλείδη, είναι κάτι παραπάνω από αδύνατον...

Δεν είναι λοιπόν κάτι παράδοξο, ασυνήθιστο και πρωτοφανές, το γεγονός ότι γι’ αυτόν τον τύπο πειραματικής έρευνας χρησιμοποιήσαμε το Είδωλο.

Με κανέναν τρόπο δεν θέλω να παραστήσω το σοφό, μόνο προτίθεμαι τώρα να ξεκαθαρίσω ότι αυτή η επαφή υπήρξε θαυμάσια...

Το Ζωδιακό Sanctasantorum, παρθενικό, λάμπει ένδοξο ανάμεσα στους φλογερούς ρυθμούς του Mahavan και το Chotavan που συγκρατούν το σύμπαν σταθερό στην πορεία του.

Κοσμικός ναός, βασιλική ζωδιακού φωτός, με δώδεκα προσευχητήρια, ουράνιος οίκος του Θεϊκού...

Υπέροχη Εκκλησία κυκλική με ακαταμάχητες χάρες: Sanctas αντικριστά που αλληλοσυμπληρώνονται τοποθετημένα απέναντι το ένα στο άλλο...

Προεκτεινόμενοι στο μέλλον, πέρα από την τωρινή μας μετενσάρκωση, η Λιτελάντες εισχώρησε αποφασιστικά στο Sancta του λαμπρού αστερισμού του Ζυγού...

Στο κατώφλι αυτού του προσευχητηρίου υπήρχε μια απεικόνιση που έμοιαζε με άγγελο· με ένα χέρι κρατούσε την ζυγαριά της κοσμικής δικαιοσύνης και με το άλλο κρατούσε το σπαθί.

Η Λιτελάντες προχωρώντας μερικά βήματα μέσα στον άγιο χώρο σταμάτησε τέλος και κάθισε πάνω σε μια σεβάσμια πέτρα... «Θα συνεχίσεις με το Ζυγό;» «Ναι!» «Αλλά πρόσεξε ότι η πέτρα αυτού του αστερισμού είναι πολύ κρύα!». «Δεν πειράζει!» έτσι απάντησε η Μυημένη...

Οπωσδήποτε αυτή η Κυρία-Μύστης ετοιμάζεται τώρα να εκτελέσει μια πολύ ειδική αποστολή με ανδρικό σώμα· είναι προφανές ότι ο αστερισμός του Ζυγού θα της είναι πολύ ευνοϊκός, πολύ περισσότερο όταν η εργασία θα πρέπει να είναι στον τομέα των νόμων.

Εγώ από την πλευρά μου γεμάτος από βαθιά κατάνυξη και τρομερή ευλάβεια μπήκα αποφασιστικά μέσα στο ύψιστο «Sancta» του αστερισμού του Λέοντος.

Το κατώφλι εκείνου του προσευχητηρίου έλαμπε στολισμένο με ένα ζευγάρι λαμπρών λεονταριών από ατόφιο χρυσάφι...

Εκστατικός ξάπλωσα σιωπηλός σε ύπτια θέση πάνω σε ένα εξαίσιο ντιβάνι, του οποίου τα λιονταρίσια μπράτσα έλαμπαν...

Η πρόθεσή μου ήταν να περιμένω μέσα σ’ εκείνο το αγιαστήριο τους ύψιστους άρχοντες του πεπρωμένου...

Είναι προφανές ότι αυτοί χειρίζονται το Antakarana (την κλωστή της ζωής) ενώνοντάς την με το γονιμοποιό σπερματοζωάριο...

Κάθε ζωντανό ον πεθαίνοντας παίρνει πιο πέρα από τοn θάνατο, το θεμελιώδες άτομο του φυσικού του σώματος...

Οι κύριοι του Karma εναποθέτουν αυτό το άτομο στο σπερματοζωάριο, το γονιμοποιό, με σκοπό να μπορούμε να ξαναενσωματωθούμε...

Η άκρη της Μαγνητικής Κλωστής είναι ενωμένη με αυτό το άτομο... Οποιοδήποτε πλάσμα κατά την διάρκεια του κανονικού ύπνου βγαίνει από το σώμα, για να ταξιδέψει πολλές φορές σε μακρινές αποστάσεις. Tο Νήμα της Ζωής τεντώνει μέχρι το άπειρο και μας επιτρέπει πάντα να ξαναγυρίσουμε στο φυσικό σώμα.

Πεθαίνοντας, οι άγγελοι του θανάτου κόβουν αυτό το ασημένιο νήμα και τότε είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο φυσικό σώμα...

Εγώ, προχωρώντας στο χρόνο, δεν αγνοούσα τίποτε από αυτά και υπομονετικά περίμενα τους Κυρίους του Νόμου, ποθούσα να μετενσαρκωθώ κάτω από τον αστερισμό του Λέοντα...

Όμως στοχαζόμενος λίγο, είπα στον εαυτό μου: «Τι κάνω εγώ εδώ; Πρέπει να περιμένω διαταγές από τον Πατέρα μου· επί πλέον μου έχει ειπωθεί ότι κατά την διάρκεια αυτού του Mahamνantara δε θα ξαναποκτήσω φυσικό σώμα»...

Στοχαζόμενος έτσι, σηκώθηκα και βγήκα από το ιερό μέρος. Είναι αυταπόδεικτο ότι οι Δάσκαλοι μπορούν να εκλέξουν κατά βούληση το Ζώδιο κάτω από το οποίο θα μετενσαρκωθούν...

Στον ζωδιακό ναό, μέσα στο «Sancta» που έχει διαλεχτεί, περιμένουν οι Μυημένοι τους Κυρίους του Karma με την πρόθεση να σχετιστούν ψυχικά με το γονιμοποιητικό Σπερματοζωάριο, που πλέοντας μέσα στα νερά της ζωής, θα τους οδηγήσει στον φυσικό κόσμο κάτω από την καθοδήγηση του επιλεγμένου αστερισμού.

Για τους ασυνείδητους Budhatas (Ουσίες) της πονεμένης κοιλάδας του Samsara, όλα είναι διαφορετικά, αποενσαρκώνονται ασυνείδητα και ξαναενσωματώνονται αυτόματα κάτω από οποιοδήποτε ζώδιο...

Στο θέμα της επιστροφής δεν υπάρχει αδικία· οι Δάσκαλοι του Karma διαλέγουν το ζώδιο αυτών που κοιμούνται...

Όταν ανασαίνουμε για πρώτη φορά επανερχόμαστε επηρεασμένοι εσωτερικά από το άστρο που θα κυβερνά την νέα μας ύπαρξη.

Στο θαυμαστό βιβλίο του ζωδιακού, είναι γραμμένο το πεπρωμένο κάθε πλάσματος που επιστρέφει στον κόσμο...

Δεν πληρώνουμε Karma μόνο για το κακό που κάνουμε, αλλά και για το καλό που δεν κάνουμε, ενώ μπορούσαμε να το κάνουμε...

Κάθε κακή πράξη είναι ένα γραμμάτιο που υπογράφουμε, πληρωτέο στην ζωή που ακολουθεί...

Ο Νόμος της δράσης και της συνέπειας κυβερνά στο δρόμο των διαφόρων μας υπάρξεων και κάθε ζωή είναι αποτέλεσμα της προηγούμενης...

Το να κατανοήσεις ολοκληρωτικά τις βάσεις και «Τρόπους Ενεργείας» του νόμου του Karma είναι απαραίτητο για να προσανατολίσεις το πλοίο της ζωής με θετικό και εποικοδομητικό τρόπο...

Ένα μεγάλος Δάσκαλος του καλού νόμου ντυμένος με άμφια από λευκό λινό, πλησιάζοντας πολύ ήσυχα μου έκανε την ακόλουθη διδαχή:

«Όταν ένας νόμος κατώτερος υπερβαίνεται από έναν ανώτερο, ο ανώτερος νόμος ξεπλένει τον κατώτερο νόμο».

Kατά την διάρκεια των μυητικών εσωτεριστικών διαδικασιών της φωτιάς, κατάλαβα σε πλήρη μορφή τα παρακάτω:

«Τον Λέοντα του νόμου τον καταπολεμάς με την ζυγαριά. Όποιος έχει κεφάλαιo με το οποίο μπορεί να πληρώσει, πληρώνει και τα καταφέρνει καλά με το εμπόριό του».

«Όποιος δεν έχει με τι να πληρώσει, πρέπει να πληρώνει με πόνο».

«Το ξέρω Γιε μου», μου απάντησε η Θεϊκή μου Μητέρα με παραδεισένια φωνή, γεμάτη από απέραντη τρυφερότητα.

«Ούτε για ένα εκατομμύριο δολάρια δε θα επαναλάμβανα εγώ αυτά τα λάθη», συνέχισα λέγοντας...

«Τι είναι αυτά που λες για δολάρια γιε μου; Γιατί το λες αυτό; Γιατί μιλάς έτσι;... ».

«Συγχώρεσέ με, μητέρα μου, συμβαίνει ότι εκεί στον κόσμo εκείνον τον φυσικό, τον μάταιο και απατηλό, όπου ζω μιλούν έτσι... ».

«Καταλαβαίνω γιε μου» -απάντησε η μητέρα μoυ- και με αυτά τα λόγια της λατρευτής αισθάνθηκα ανακουφισμένος...

«Τώρα ναι, Μητέρα μου, σου ζητώ να με ευλογήσεις και συγχωρέσεις», φώναξα γεμάτος ανώτατη ευλάβεια...

Ήταν τρομερή εκείνη η στιγμή κατά την οποία η μητέρα, μου γονατιστή, σκυφτή, με απέραντη ταπεινότητα, με ευλόγησε λέγοντας: «Γιε μου είσαι συγχωρεμένoς»...

«Επίτρεψέ μου να φιλήσω τα πόδια σου, Mητέρα μου» ,αναφώνησα τότε «Ω Θεέ!» βάζοντας το μυστικιστικό φιλί στα πόδια της τα Θεϊκά ανακάλυψα κάποιο σύμβολο, που ισοδυναμεί με εκείνο το ιερό πλύσιμο του Μυστικού Δείπνου.

Είναι φανερό ότι συνέλαβα από ένστικτο το βαθύ νόημα αυτού του συμβόλου.

Είχα ήδη διαλύσει το Πολλαπλό Εγώ στις ορυκτές περιοχές του πλανήτη μας γη, όμως έπρεπε να εξακολουθήσω να πεθαίνω στις κολάσεις της Σελήνης, Ερμή, Αφροδίτης, Ήλιου, Άρη, Δια, Κρόνου, Ουρανού και Ποσειδώνα...

Αργότερα, αφού ερεύνησα κάποιο λάθος πολύ λυπηρό, από την προηγούμενη μετενσάρκωση, παρά λίγο να χτυπηθώ από ένα αυτοκίνητο στον ομοσπονδιακό νομό, στην πόλη-πρωτεύουσα του Μεξικού, είναι προφανές ότι αν δεν μου είχε προηγουμένως συγχωρεθεί το Karma, θα έπρεπε να τελειώνω στο νοσοκομείο ή στο νεκροταφείο.

«Κάνετε καλά έργα για να πληρώσετε τα χρέη σας»...

Είναι δυνατό να πετύχεις πίστωση από τους Δασκάλους του Karma και αυτό είναι κάτι που πολλοί αγνοούν...

Όμως, είναι επείγον να ξέρεις ότι κάθε πίστωση πρέπει να πληρωθεί με καλά έργα ή με ανώτατο πόνο...

Εγώ όφειλα Karma από προηγούμενες ζωές και συγχωρέθηκα.

Μου είχε αναγγελθεί μία έκτακτη συνάντηση με την Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη: ήξερα πολύ καλά ότι φτάνοντας σε προκαθορισμένο εσωτεριστικό βαθμό, θα με πήγαιναν μπροστά της.

Και ασφαλώς έφτασε η ποθητή μέρα και οδηγήθηκα μπροστά της: Ένας Μύστης της απόκρυφης αδελφότητας με έβγαλε από το φυσικό μου σώμα στο Είδωλο και με οδήγησε στον χώρο λατρείας...

Είδα στον τοίχο του Sancta έναν μυστηριώδη οβελίσκο, στον οποίο έλαμπε μία μαντόνα τρομερά θεϊκή, ήταν η μητέρα μου...

Σκυμμένος... γονατιστός, ταπεινωμένος σε τρομερή λατρεία, έκλαψα, φώναξα, παρακάλεσα...

Εκείνη, η Μαντόνα, βγήκε από τον οβελίσκο και ήρθε κοντά μου σαν θαυμάσια σύνδεση της σοφίας, της αγάπης και δύναμης...

Αδύνατον να εξηγήσω με ανθρώπινες λέξεις αυτό που εκείνες τις στιγμές έκστασης αισθάνθηκα. Σε εκείνη ήταν αντιπροσωπευμένο το καλύτερο από όλες εκείνες τις όμορφες μητερούλες που είχα στις διάφορες μετενσαρκώσεις...

Εν τούτοις είναι φανερό ότι εκείνη πήγαινε μακρύτερα, δεδομένων των απέραντων τελειοτήτων της.

Σε ένα ζευγάρι αναπαυτικές πολυθρόνες καθήσαμε απέναντι ο ένας στον άλλο πολύ κοντά, γιος και Μάνα... κάτι έπρεπε να ζητήσω και μίλησα με μια φωνή που με κατάπληξε τον ίδιο...

«Σου ζητώ να μου συγχωρέσεις όλα μου τα εγκλήματα που έκανα στις περασμένες μου ζωές, γιατί εσύ ξέρεις ότι σήμερα θα ήταν αδύνατο για μένα να περιπέσω στα ίδια λάθη».

Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του ίδιου μου του πεπρωμένου -γιατί κάθε ένας έχει το δικό του- βρήκα τις σελίδες του λευκές οι προσωρινοί λογαριασμοί είχαν σβήσει από την Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη· μόνο σε κάποια σελίδα βρήκα το όνομα ενός βουνού όπου αργότερα θα πρέπει να ζήσω...

«Είναι αυτό κανένα Karma;» ρώτησα τους Κυρίους του Νόμου. «Δεν είναι Karma» μου απάντησαν. «Θα πας να ζήσεις εκεί για το καλό του Μεγάλου Σκοπού». Όμως αυτό το τελευταίο δεν είναι υποχρεωτικό· μου δίνεται ελευθερία εκλογής...

Πια δε χρωστώ Karma ανθρώπινo κοινό και συνηθισμένο, όμως είναι φανερό ότι πρέπει να πληρώσω φόρο στους Κυρίους του Νόμου, όλα έχουν μια τιμή και το δικαίωμα να έχεις φυσικό σώμα και να ζεις σ’ αυτόν τον κόσμο πρέπει να το πληρώνεις οι μύστες της μυστικής αδελφότητας πληρώνουμε με καλά έργα...

Η διαπραγμάτευση με τους Κυρίους του Νόμου είναι δυνατή δια μέσου του διαλογισμού. Να πρoσεύχεσθε, να διαλoγίζεσθε και να συγκεντρώνεστε στον Ανούβη, τον πιο εξέχοντα κυβερνήτη του καλού Νόμου...

Για τον ανάξιο όλες οι πόρτες είναι κλεισμένες εκτός από μία:

Αυτή της μετάνοιας... Ζητείστε και θα σας δοθεί, χτυπήστε και θα σας ανοίξουν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΤΡΟΠΗΣ

Με μια σειρά από ασυνήθιστες διηγήσεις θέλω να εξηγήσω τώρα τι σημαίνει ο Νόμος της υποτροπής.

Ασφαλώς ο αναφερόμενος Νόμος ποτέ δεν υπήρξε για μένα κάτι το καινούργιο, παράξενο ή παράξοδο. Στο όνομα Αυτού που είναι το Θεϊκό, πρέπει να βεβαιώσω με εμφατικό τρόπο ότι αυτόν τον κανόνα των πραγμάτων, τον γνώρισα μόνο δια μέσου των περίεργων βιωμάτων μου.

Το να πιστέψουμε όλα εκείνα που πραγματικά έχουμε ζήσει απ’ ευθείας, είναι χωρίς καμιά αμφιβολία ένα χρέος για τους όμοιους μας.

Ποτέ δεν θέλησα να αποφύγω, να δραπετεύσω διανοητικά, από αυτό το ποικίλο πλήθος των αναμνήσεων, που σχετίζονται με τις προηγούμενες τρεις υπάρξεις μου και με αυτό που αντιστοιχεί στην τωρινή μου ζωή.

Για το καλό του Μεγάλου Σκοπού για τον οποίον παλεύουμε έντονα, προτιμώ να εξοφλήσω, να αναλάβω ευθύνες, να πληρώσω, να εξομολογηθώ με ειλικρίνεια τα λάθη μου μπροστά στο σεβαστό δικαστήριο της δημόσιας συνείδησης.

Πραγματικά και χωρίς περιστροφές είναι εύκαιρο να δηλώσω τώρα ότι εγώ ήμουν στην Ισπανία ο Μαρκήσιος Juan Conrado, τρίτος μεγάλος Κύριος της Επαρχίας της Γρανάδας.

Είναι φανερό ότι εκείνη υπήρξε η Χρυσή εποχή της περίφημης Ισπανικής αυτοκρατορίας: Ο σκληρός κατακτητής Χέρμαν Κορτέζ, ύπουλος όσο κανένας, είχε τρυπήσει με το σπαθί του την καρδιά του Μεξικού, ενώ ο ανήλεος Πιζάρο στο Περού έκανε να φύγουν εκατό χιλιάδες παρθένες.

Επειδή πολλοί ευγενείς και πληβείοι, τυχοδιώκτες και διεστραμμένοι, σε αναζήτηση τύχης μπαρκάριζαν συνεχώς για την Νέα Ισπανία, είναι φανερό ότι εγώ δεν μπορούσα κατά κανέναν τρόπο να αποτελέσω εξαίρεση.

Σε μια απλή καραβέλα, εύθραυστη και ελαφριά ταξίδεψα για αρκετούς μήνες στον αγριεμένο ωκεανό με σκοπό να φθάσω σε αυτήν την γη της Αμερικής,

Δεν είναι περιττό να τονίσω με έμφαση ότι ποτέ δεν είχα την πρόθεση να λεηλατήσω τους άγιους ναούς των σεβαστών Μυστηρίων, ούτε να κατακτήσω χωριά ή να καταστρέψω πόλεις.

Περπάτησα βεβαίως σε αυτήν την γη της Αμερικής ψάχνοντας για τύχη, δυστυχώς έκανα μερικά λάθη.

Είναι αναγκαίο να μελετήσω για να γνωρίσω τις παραλλήλους και να εξακριβώσω συνειδητά τον σοφό νόμο της υποτροπής.

Αυτοί ήταν οι καιροί μου σαν πεσμένος Bodhisatwa και ασφαλώς δεν ήμουν ένα άκακο αρνί.

Πέρασαν οι αιώνες και οπωσδήποτε έχω την συνείδηση ξύπvια, είναι φανερό ότι δεν μπορώ· να ξεχάσω τόση κουταμάρα.

Η πρώτη παράλληλος που πρέπει να μελετήσουμε αντιστοιχεί ακριβώς με το τωρινό φυσικό μου σώμα.

Φθάνοντας με το εύθραυστο πλοίο από την Μητέρα Πατρίδα, εγκαταστάθηκα πολύ κοντά στα απόκρημνα βράχια σ’ αυτές τις ακτές του Ατλαντικού.

Εκείνους τους καιρούς της ισπανικής κατάκτησης, υπήρχε δυστυχώς το διεθνές εμπόριο που σχετιζόταν με την απαίσια πώληση μαύρων αφρικανών.

Τότε για καλό ή για κακό γνώρισα μία ευγενή οικογένεια έγχρωμη που προερχόταν από την Αλγερία...

Ακόμη θυμάμαι ένα κορίτσι τόσο μαύρο και τόσο όμορφο σαν ένα θαυματουργό όνειρο από τις Χίλιες και μία Νύχτες...

Αν μοιράστηκα μαζί της το κρεβάτι της ευχαρίστησης, στον κήπο των απολαύσεων, έγινε κινούμενος από την περιέργεια· ήθελα να γνωρίσω το αποτέλεσμα αυτής της διασταύρωσης ράτσας...

Το ότι από εκείνο θα γεννιόταν ένας απόγονος μιγάς δεν είναι παράξενο· αργότερα ήρθε το εγγόνι, ο δισέγγονος και ο τρισέγγονος...

Εκείνους τους καιρούς σαν πεσμένος Boddhisatwa, ξέχασα εκείνα τα περίφημα αστρικά σημάδια που δημιουργούνται κατά την συνουσία και που κάθε απενσαρκωμένος φέρει στο Karmasaya του...

Είναι χειροπιαστό και έκδηλο ότι αυτά τα σημάδια μας συσχετίζουν με εκείνους τους ανθρώπους και αίμα που συνδυάζονται με την χημική συνουσία· είναι ευκαιρία να πούμε τώρα ότι οι Γιόγκι του Ινδοστάν έχουν κάνει λεπτομερείς μελέτες επάνω σε αυτό.

Δεν είναι περιττό να τονίσω ότι το πρόσφατο φυσικό μου σώμα προέρχεται από την παραπάνω μεταφυσική συνουσία· με άλλα λόγια θα πω ότι ήρθα να μείνω ντυμένος με την σάρκα πoυ φέρω στην παρούσα μου ύπαρξη. Οι πρόγονοί μου υπήρξαν ακριβώς οι απόγονοι εκείνης της σεξουαλικής πράξης του Μαρκήσιου.

Προκαλεί θαυμασμό ότι οι απόγονοι μας δια μέσου του καιρού και της απόστασης μεταβάλλονται σε προγόνους. Είναι θαυμάσιο ότι μετά από μερικούς αιώνες θα ξαναντυθούμε με την ίδια μας την σάρκα, για να μετατραπούμε σε γιους των γιών μας των ίδιων.

Ασταμάτητα ταξίδια σ’ αυτή την γη της Νέας Ισπανίας χαρακτηρίζουν την ζωή του Μαρκήσιου και αυτά επαναλήφθηκαν στις επόμενες υπάρξεις μου συμπεριλαμβανομένης και της τωρινής.

Η Λιτελάντες όπως πάντα στάθηκε στο πλάι μου υποφέροντας υπομονετικά όλες εκείνες τις ανοησίες μου της εποχής του πεσμένου Boddhisatwa...

Φτάνοντας το φθινόπωρο της ζωής κάθε μετενσάρκωσης, ομολογώ χωρίς περιστροφές ότι πάντα έπρεπε να συμπορευτώ με την Enteradora, αναφέρομαι σε μια αρχαία μυημένη, για την οποία πάντα εγκατέλειπα την σύζυγό μου και που σε μια και σε άλλη ύπαρξη εκπλήρωσε το χρέος της δίνοντάς μου χριστιανική ταφή.

Το απόγευμα της παρούσας μου ζωής, γύρισε σε μένα αυτή η παλιά μυημένη· την αναγνώρισα αμέσως, αλλά οπωσδήποτε αφού δεν είμαι πια πεσμένος την απόκρουσα με γλυκύτητα· εκείνη απομακρύνθηκε πληγωμένη...

Ξαναντυμένος μ’ εκείνη την προσωπικότητα της ανωτερότητας και ακόμη και αλαζονική του Μαρκήσιου, άρχισα την επιστροφή στην Μητέρα Πατρίδα μετά από ένα αηδιαστικό καυγά, οφειλόμενο σε ένα φορτίο από ακατέργαστα διαμάντια που είχαν βγει από ένα πολύ πλούσιο ορυχείο...

Για το καλό πολλών αναγνωστών δεν είναι περιττό να δοθεί σχετική έμφαση τονίζοντας με ωμότητα ότι μετά από ένα μικρό διάλειμμα στην περιοχή των νεκρών, ξαναμπήκα στην σκηνή ενσαρκωνόμενος και πάλι στην Αγγλία.

Μπήκα στους κόλπους της επιφανούς οικογένειας Bleler και βαφτίστηκα με το θρησκευτικό όνομα Συμεών...

Με την άνθιση της νιότης μεταφέρθηκα στην Ισπανία κινούμενος από την εσώτερη λαχτάρα να γυρίσω στην Αμερική. Έτσι δουλεύει ο νόμος της υποτροπής...

Προφανώς δεν είναι περιττό να πω ότι επαναλήφθηκαν στον χώρο και στον χρόνο οι ίδιες σκηνές, παρόμοια δράματα, παραπλήσιοι αποχαιρετισμοί κλπ. συμπεριλαμβανομένου όπως είναι φυσικό του ταξιδιού διά μέσου του ταραγμένου ωκεανού...

Τολμηρός, πήδηξα στην γη στις τροπικές ακτές της Νότιας Αμερικής, που την κατοικούσαν τότε διάφορες φυλές...

Εξερευνώντας αυτές κι εκείνες τις περιοχές τις άγριες, κατοικημένες από άγρια θηρία, έφτασα στην βαθιά κοιλάδα της Νέας Γρανάδας στους πρόποδες των βουνών Μοnserate και Guadalupe: όμορφη χώρα, που την κυβερνούσε ο Αντιβασιλέας Solis...

Είναι αναντίρρητο ότι εκείνους τους καιρούς, εκ των πραγμάτων άρχιζα να πληρώνω το Karma που χρωστούσα από τα χρόνια του Μαρκησίου...

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ντόπιους της Νέας Ισπανίας, αναμφίβολα ήταν μάταιες οι προσπάθειές μου να βρω κάποια δουλειά με καλό μισθό· απελπισμένος από την κακή οικονομική κατάσταση κατατάχθηκα σαν απλός στρατιώτης στον στρατό του Άρχοντα, τουλάχιστον εκεί βρήκα ψωμί, ρούχα και καταφύγιο...

Συνέβη μια μέρα γιορτινή πολύ πρωί, ο στρατός της μεγαλειότητός του ετοιμαζόταν να αποδώσει πολύ ειδικές τιμές στον αρχηγό και γι’ αυτό διαμοιράζονταν εδώ κι εκεί κάνοντας ελιγμούς με σκοπό να οργανώσουν σειρές.

Ακόμα θυμάμαι κάποιον λοχία κακομούτσουνο και καυγατζή που επιθεωρώντας την ομάδα του έβγαζε φωνές, έβριζε, χτυπούσε κλπ.

Ξάφνου, φθάνοντας μπροστά μου με πρόσβαλε βαριά, γιατί τα πόδια μου δε βρίσκονταν σε σωστή στρατιωτική θέση και μετά παρατηρώντας μικρολεπτομέρειες για την ζακέτα μου, ύπουλα με χαστούκισε...

Αυτό που έγινε μετά δεν είναι πολύ δύσκολο να το μαντέψετε: τίποτα καλό δεν μπορείς να περιμένεις από έναν πεσμένο Bodhisatwa. Χωρίς καμία σκέψη, πεισματάρικα, κάρφωσα την ατσάλινη ξιφολόγχη μου στο μπαρουτοκαπνισμένο στήθος του.

Ο άνθρωπος έπεσε κάτω θανάσιμα τραυματισμένος, φωνές τρόμου ακούγονταν από παντού, όμως εγώ ήμουν έξυπνος και επωφελούμενος ακριβώς την σύγχυση, την αταξία και την τρομάρα, δραπέτευσα από εκείνο το μέρος καταδιωκόμενος από κοντά από τους καλά οπλισμένους στρατιώτες.

Περπάτησα από πολλούς δρόμους με κατεύθυνση τις απότομες πλαγιές των ακτών του Ατλαντικού Ωκεανού, με έψαχναν παντού και γι’ αυτό απέφευγα πάντα να περνάω από τα μπλόκα κάνοντας πολλούς γύρους από τα δάση.

Στους αμαξιτούς δρόμους -που ήταν λιγοστοί εκείνον τον καιρό- περνούσαν δίπλα μου αμάξια που τα έσερναν ζευγάρια αλόγων: σε αυτά τα οχήματα ταξίδευαν άνθρωποι που δεν είχαν το κάρμα μου, άνθρωποι πλούσιοι.

Μία κάποια μέρα στην άκρη του δρόμου, κοντά σε ένα χωριό, συνάντησα ένα φτωχομάγαζο και μπήκα μέσα με την πρόθεση να πιω ένα ποτήρι, ήθελα να τονωθώ λίγο.

Άφωνος! Μπερδεμένος! Έκπληκτος έμεινα ανακαλύπτοντας ότι η ιδιοκτήτρια αυτού του μαγαζιού ήταν η Λιτελάντες. Ω! Εγώ την είχα αγαπήσει τόσο και τώρα την βρίσκω παντρεμένη και μητέρα αρκετών παιδιών. Πώς μπορούσα να απαιτήσω; Πλήρωσα τον λογαριασμό και βγήκα από εκεί με σκισμένη την καρδιά...

Συνέχιζα το δρόμο από το μονοπάτι, όταν με σχετικό τρόμο, διαπιστώνω ότι κάποιος έρχεται πίσω μου: ο γιος της κυρίας, ένας αξιωματικός. Πήρε τον λόγο εκείνος ο νέος για να μου πει: «Σύμφωνα με το άρθρο 1ο του Κώδικα του Virrey (Αντιβασιλιά) είστε υπό κράτηση». Άδικα προσπάθησα να τον δωροδοκήσω, εκείνος ο κύριος καλά οπλισμένος με οδήγησε στα δικαστήρια και είναι προφανές ότι μετά, αφού καταδικάστηκα, αναγκάστηκα να πληρώσω με μεγάλη φυλάκιση για τον θάνατο του Λοχία.

Όταν ελευθερώθηκα, περπάτησα από τις άγριες και τρομερές ακροποταμιές του ορμητικού ποταμού Magdalena, εκτελώντας πολύ σκληρές δουλειές, υλικές, όπου μου δινόταν ευκαιρία.

Σαν ενδιαφέρουσα σημείωση του παρόντος κεφαλαίου, πρέπει να πω ότι η ουσία αυτού του αξιωματικού, για τον οποίο αναγκάστηκα να περάσω τόσες πίκρες κλεισμένος σ’ ένα απάνθρωπο κελί, επέστρεψε με γυναικείο σώμα· είναι τώρα κόρη μου· βέβαια έχει γίνει και μητέρα, μου έχει δώσει μερικά εγγόνια.

Πριν από την επιστροφή της ανέκρινα στους υπερευαίσθητους κόσμους αυτήν την Ψυχή· την ρώτησα το λόγο που την είχε προτρέψει να ψάξει να με βρει σαν πατέρα της. Μου απάντησε λέγοντας ότι είχε τύψεις για το κακό που μου είχε κάνει και ότι ήθελε να φερθεί καλά σε μένα για να διορθώσει τα λάθη της. Ομολογώ ότι κρατά το λόγο της.

Εκείνη την εποχή εγκαταστάθηκα στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού μετά από ατελείωτες καρμικές πίκρες, επαναλαμβάνοντας έτσι όλα τα βήματα του Μαρκήσιου Juan Conrado... Το καλύτερο που έκανα ήταν ότι μελέτησα τον εσωτερισμό, την φυσική ιατρική, την βοτανική...

Οι ευγενικοί πρωτόγονοι εκείνης της τροπικής γης, μου πρόσφεραν την αγάπη τους ευχαριστημένοι από την δουλειά μου σαν Γαληνός: τους θεράπευα πάντα αφιλοκερδώς...

Κάτι ασυνήθιστο συμβαίνει κάποια μέρα: Πρόκειται για την θεαματική εμφάνιση ενός μεγάλου Κυρίου που ήρθε από την Ισπανία. Αυτός ο Κύριος μου διηγήθηκε τις ατυχίες του. Είχε όλη του την περιουσία στο πλοίο και οι πειρατές τον ακολουθούσαν. Ήθελε ένα μέρος σίγουρο για τα πλούτη του.

Είναι φανερό ότι αδελφικά του πρόσφερα παρηγοριά και μέχρι που πρότεινα να ανοίξει μια σπηλιά και να φυλάξει εκεί το θησαυρό του. Ο κύριος δέχτηκε τις συμβουλές μου όχι όμως χωρίς προηγουμένως να μου ζητήσει να ορκιστώ για τιμιότητα και πίστη.

Με την φρεσκάδα της ειλικρίνειας και το άρωμα της ευγένειας συνεννοηθήκαμε μεταξύ μας. Μετά έδωσα διαταγές στους ανθρώπους μου, μια πολύ εκλεκτή ομάδα από ντόπιους. Αυτοί οι τελευταίοι άνοιξαν την τρύπα στην γη.

Όταν ετοιμάστηκε η τρύπα, βάλαμε εκεί γρήγορα ένα μπαούλο μεγάλο και ένα μικρό κιβώτιο, που περιείχαν νομίσματα από ατόφιο χρυσάφι και πλούσια κοσμήματα ανυπολόγιστης αξίας.

Με ορισμένους μαγικούς εξορκισμούς κατάφερα το θαύμα «Joyosa Gardada», όπως θα έλεγε ο Don Mario Roso de Luna, με σκοπό να τα κάνω αόρατα μπροστά στα δυσάρεστα μάτια της απληστίας..

Ο παλικαρίσιος ιππότης με αντάμειψε πολύ καλά παραδίνοντάς μου γενναιόδωρα μία σακούλα με χρυσά νομίσματα και μετά έφυγε από αυτά τα μέρη σχεδιάζοντας μόνος του να γυρίσει στην μητέρα πατρίδα του, για να φέρει από εκεί την οικογένειά του, γιατί επιθυμούσε να εγκατασταθεί αρχοντικά στην όμορφη γη της Νέας Ισπανίας.

Η κλεψύδρα του πεπρωμένου ποτέ δεν ησυχάζει· πέρασαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια κι εκείνος ο καλός άνθρωπος δε γύρισε ποτέ. Ίσως πέθανε στον τόπο του ή έπεσε θύμα των πειρατών, που τότε ήταν σκορπισμένοι στις επτά θάλασσες, δεν ξέρω.

Υπάρχουν συγκλονιστικά συμβάντα στην ζωή, κάποια συγκεκριμένη ημέρα στην τωρινή μου μετενσάρκωση, ενώ βρισκόμουν μακριά από την γη μου, την Μεξικάνικη, συζητούσα για το παραπάνω θέμα με μια ομάδα από Γνωστικούς αδελφούς, ανάμεσα από τους οποίους ξεχώριζε για την σοφία του ο Δάσκαλος Garcha Kuichines· τότε ήταν που πήρα μία τρομερή έκπληξη· είδα με μυστικιστική έκπληξη πως ο Ύπατος Κυβερνήτης G. Κ. σηκώθηκε, για να επιβεβαιώσει με έμφαση τα λόγια μου.

Ο παραπάνω Δάσκαλος μας πληροφόρησε ότι αυτός προσωπικά είχε δει γραμμένη αυτή την διήγηση σε χρυσούς στίχους. Μας μίλησε για ένα σκονισμένο παλιό βιβλίο και λυπήθηκε που το είχε δανείσει. Βοήθα με Θεέ και Παναγία μου! όμως εγώ ποτέ δεν ήξερα για τέτοιο βιβλίο.

Παμπάλαιες παραδόσεις μας λένε ότι πολλοί άνθρωποι από τις ακτές της Καραϊβικής έψαχναν για τον θησαυρό του Bleler.

Το περίεργο είναι ότι εκείνοι οι καλοί ιθαγενείς που παλιά είχαν θάψει τον τόσο πλούσιο θησαυρό, είναι ξανά μετενσαρκωμένοι αποτελούντες την ομάδα του S.S.S. Έτσι λειτουργεί ο Νόμος της Υποτροπής.

Θυμάμαι πολύ καθαρά ότι μετά από εκείνη την πολυτάραχη ύπαρξή μου με την προαναφερθείσα αγγλική προσωπικότητα, με καλούσαν μονίμως άνθρωποι που ασχολούνται με τον πνευματισμό, που ποθούσαν τα πλούτη του Bleler. Ήθελαν να τους πω που ήταν το μέρος όπου βρισκόταν φυλαγμένος ο πολυπόθητος θησαυρός. Όμως είναι φανερό, πως πιστός στον όρκο μου στην περιοχή των νεκρών, ποτέ δε θέλησα να τους παραδώσω το μυστικό.

Επαναλαμβάνοντας τα βήματα του Μαρκησίου Χουάν Κονράντο, στην επόμενη ύπαρξή μου μετενσαρκώθηκα στο Μεξικό, βαφτίστηκα με το όνομα Daniel Coronado, γεννήθηκα στον Βορρά, στα περίχωρα του Ερμοσίλιο, γνωστά όλα αυτά τα μέρη από τον καιρό του Μαρκήσιου. Οι γονείς μου, ήθελαν το καλό μου και από νέο με έγραψαν στην Στρατιωτική Ακαδημία. όμως όλα υπήρξαν μάταια.

Οποιαδήποτε ημέρα από όλες αυτές, επωφελήθηκα κακώς ένα Σαββατοκύριακο, για να το ρίξω στο φαγοπότι και το μεθύσι με φίλους. Ομολογώ ακόμα με σχετική ντροπή, ότι αναγκάστηκα να γυρίσω στο σπίτι μου με την στολή του δόκιμου λερωμένη, σκισμένη... Είναι φανερό ότι οι γονείς μου αισθάνθηκαν απογοητευμένοι.

Είναι φανερό το ότι δε γύρισα ξανά στην στρατιωτική ακαδημία: αναμφίβολα από εκείνη την στιγμή άρχισε ο δρόμος της πίκρας...

Ευτυχώς ξαναβρήκα τότε την Litelantes, εκείνη βρισκόταν ξαναενσαρκωμένη με το όνομα Ligia Paca (η Φρανκίσκα): σε καλή ώρα με πήρε για σύζυγό της...

Το να βιογραφείς μια ζωή είναι εκ των πραγμάτων μια δουλειά πολύ δύσκολη και με ουσιώδες περιεχόμενο και γι’ αυτό δίνω έμφαση για εσωτεριστικούς σκοπούς μόνο σε ορισμένες λεπτομέρειες.

Αναντίρρητα δεν ήμουν σε άριστη οικονομική κατάσταση, και με δυσκολία κέρδιζα το καθημερινό μας ψωμί· πολλές φορές ζούσα με τον μικρό μισθό της Ligia· εκείνη ήταν μια φτωχή δασκάλα σε αγροτικό σχολείο και σαν αποκορύφωμα την βασάνιζα με τις απαίσιες ζήλιες μου. Δεν ήθελα να δω με καλό μάτι όλους αυτούς τους συναδέλφους της του εκπαιδευτικού σώματος που της πρόσφεραν φιλία...

Παρ’ όλα αυτά έκανα κάτι χρήσιμο εκείνον τον καιρό· δεν είναι περιττό να πω με έμφαση ότι σχημάτισα ένα ωραίο εσωτερικό Γνωστικό γκρουπ μέσα στην πρωτεύουσα: Οι μαθητές αυτής της συνάθροισης της πρόσφατης μου ύπαρξης σύμφωνα με τον Νόμο της Υποτροπής επέστρεψαν σε μένα...

Κατά την διάρκεια του σκληρού καθεστώτος του Porfirio είχα μια δουλειά, όχι ασφαλώς πολύ ευχάριστη, στην χωροφυλακή. Διέπραξα το ασυγχώρητο σφάλμα να παραπέμψω σε δίκη τον φημισμένο «Golondrino», επικίνδυνο ληστή που κατάστρεψε, την περιοχή· είναι φανερό ότι αυτός ο ληστής πέθανε ντουφεκισμένος...

Στην πρόσφατη μου ύπαρξη, τον ξανασυνάντησα μετενσαρκωμένο σε ανθρώπινο σώμα θηλυκό· υπέφερε από μανία καταδίωξης, φοβόταν ότι θα την φυλάκιζαν για κλοπή, πάλευε να αποδιώξει κάποια φανταστικά δεσμά· πίστευε ότι ακόμα και θα την ντουφεκίσουν... είναι φανερό ότι πλήρωσα το χρέος μου θεραπεύοντας αυτήν την ασθενή· οι ψυχίατροι είχαν αποτύχει οικτρά: αυτοί δεν κατάφεραν να την θεραπεύσουν...

Μόλις ξέσπασε η επανάσταση ενάντια στον Ντον Πορφύριο Ντιάζ, εγκατέλειψα την θλιβερή μου θέση στην αστυνομία. Τότε μαζί με ταπεινούς προλετάριους του κασμά και του φτυαριού, φτωχούς εργάτες από τις φάρμες των αφεντικών, οργάνωσα έναν μικρό στρατό. Ήταν ασφαλώς αξιοθαύμαστη αυτή η φούχτα των ηρωικών ταπεινών ανθρώπων οπλισμένων με δρεπάνια, γιατί κανείς δεν είχε λεφτά για να αγοράσει πυροβόλα όπλα. Ευτυχώς, ο στρατηγός Φρανσίσκο Βίλια μας δέχτηκε στο Βόρειο τμήμα· εκεί μας έδωσαν άλογα και όπλα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκείνα τα χρόνια της τυραννίας παλέψαμε για την μεγάλη ιδέα· ο λαός του Μεξικού στέναζε κάτω από τις μπότες της Δικτατορίας...

Στο όνομα της αλήθειας πρέπει να πω ότι η προσωπικότητά μου σαν Ντανιέλ Κορονάδο ήταν πραγματικά μια αποτυχία: το μόνο για το οποίο άξιζε ο κόπος να ζω ήταν, για την ομάδα των εσωτεριστών στην πρωτεύουσα και για την θυσία μου στην επανάσταση...

Στους συντρόφους της επανάστασης τους λέω: Εγκατέλειψα τις γραμμές όταν αρρώστησα βαριά. Τις τελευταίες μέρες αυτής της θυελλώδους ζωής, περπάτησα στους δρόμους της πρωτεύουσας, ξυπόλητος, με τα ρούχα σκισμένα, πεινασμένος, γέρος, άρρωστος και ζητιανεύοντας...

Με βαθιά λύπη ομολογώ ειλικρινά ότι πέθανα σε μία βρώμικη καλύβα.

Ακόμα θυμάμαι εκείνη την στιγμή που ο γιατρός καθισμένος σε μια καρέκλα, μετά αφού με εξέτασε, αναφώνησε κουνώντας το κεφάλι: «Είναι χαμένη περίπτωση» και μετά έφυγε.

Αυτό που συνέβη αμέσως είναι τρομερό. Αισθάνομαι ένα φοβερό κρύο σαν πάγο του θανάτου. Στ’ αυτιά μου φτάνουν κραυγές απελπισίας: Άγιε Πέτρο, Άγιε Παύλο, βοηθείστε τον! Έτσι φωνάζει εκείνη η γυναίκα, την οποία ονομάζω La Enteradora.

Παράξενα σκελετωμένα χέρια με πιάνουν από την μέση και με βγάζουν από το φυσικό σώμα: είναι φανερό ότι ο Άγγελος του Θανάτου έχει επέμβει, αποφασιστικά κόβει με το δρεπάνι του την ασημένια κλωστή και μετά με ευλογεί και φεύγει.

Ευλογημένε θάνατε, πόσος καιρός πάει που σε περίμενα, τελικά έφτασες σε βοήθειά μου, αρκετά πικρή υπήρξε η ύπαρξή μου!

Ευτυχής αναπαύτηκα στους ανώτερους κόσμους μετά από αμέτρητες πίκρες: βέβαια ο ανθρώπινος πόνος των θνητών έχει επίσης τα όριά του πιο εκεί από τα οποία βασιλεύει η γαλήνη.

Δυστυχώς δεν κράτησε πολύ εκείνη η ανάπαυση ανάμεσα στο στήθος το βαθύ της αιωνιότητας: μία οποιαδήποτε μέρα, δεν ενδιαφέρει ποια, πολύ αθόρυβα ήρθε σε μένα ένας από τους λαμπρούς Κυρίους του Νόμου. Πήρε τον λόγο και είπε: «Δάσκαλε SamaeI Aun Weor, όλα είναι ήδη έτοιμα ακολουθήστε με».

Εγώ απάντησα αμέσως: «Ναι, σεβάσμιε Δάσκαλε, πολύ καλά, θα σας ακολουθήσω». Προχωρήσαμε τότε μαζί από διάφορα μέρη και τέλος μπήκαμε σε ένα αρχοντικό σπίτι, περάσαμε μια αυλή και κατόπιν διασχίσαμε μια αίθουσα και μετά μπήκαμε στο δωμάτιο της οικοδέσποινας: ακούσαμε κάποιον να διαμαρτύρεται, υπόφερε από πόνους του τοκετού...

Εκείνη ήταν η μυστική στιγμή όπου είδα με θαυμασμό την ασημένια κλωστή της πρόσφατής μου ζωής ενωμένη ψυχικά με το βρέφος που ήταν έτοιμο να γεννηθεί.

Στιγμές μετά εκείνο το πλάσμα ανάπνεε ζωηρά το Prana της ζωής: αισθάνθηκα τραβηγμένος προς το εσωτερικό αυτού του μικρού οργανισμού και μετά έκλαψα με όλες τις δυνάμεις της ψυχής μου...

Είδα γύρω μερικά πρόσωπα που χαμογελούσαν και ομολογώ ότι τράβηξε την προσοχή μου ένας γίγαντας που με κοίταζε τρυφερά: ήταν ο γήινος πατέρας μου.

Δεν είναι περιττό να πω με σχετική έμφαση ότι αυτός ο καλός αυτουργός των ημερών μου υπήρξε την εποχή του μεσαίωνα κατά την εποχή των ιπποτών ένας ευγενής κύριος, τον οποίο αναγκάστηκα να νικήσω σε σκληρές μάχες. Ορκίστηκε τότε εκδίκηση την οποία πήρε στην παρούσα ύπαρξη.

Πολύ νέος εγκατέλειψα το πατρικό μου σπίτι κινούμενος από θλιβερές συνθήκες και ταξίδεψα σε όλα εκείνα τα μέρη όπου υπήρξα παλιότερα σε προηγούμενες υπάρξεις μου.

Επαναλήφθηκαν τα ίδια δράματα, οι ίδιες σκηνές: η Litelantes εμφανίσθηκε ξανά στο δρόμο μου: ξανασυναντήθηκα με τους παλιούς μου φίλους: θέλησα να τους μιλήσω αλλά δε με αναγνώρισαν, άδικος ο κόπος μου να τους θυμίσω τους περασμένους καιρούς.

Όμως, κάτι καινούργιο συνέβη στην παρούσα μετενσάρκωσή μου: το πραγματικό μου εσωτερικό Είναι έκανε απελπισμένες προσπάθειες, τρομερές, για να με φέρει στον ίσιο δρόμο από τον οποίο είχα ξεστρατίσει από πολύ καιρό πριν.

Ομολογώ ειλικρινά ότι διέλυσα το Εγώ και ότι σηκώθηκα από την λάσπη της γης.

Είναι φανερό ότι το Εγώ υπόκειται στο Νόμο της Υποτροπής, όταν το Εγώ ο ίδιος διαλύεται, αποκτούμε ελευθερία, ανεξαρτητοποιούμαστε από τον παραπάνω νόμο.

Η πρακτική μού έχει διδάξει ότι οι διάφορες σκηνές των διαφόρων υπάρξεων εκτελούνται μέσα στις κοσμικές σπείρες επαναλαμβανόμενες πάντα σε σπείρες πιο ψηλέ ς ή πιο χαμηλές.

Όλες οι πράξεις του Μαρκησίου συμπεριλαμβανομένων των απείρων ταξιδιών του επαναλήφθηκαν πάντα σε σπείρες πιο χαμηλές στις τρεις διαδοχικές μετενσαρκώσεις.

Υπάρχουν στον κόσμο άτομα ακριβούς αυτόματης επανάληψης άνθρωποι που ξαναγεννιούνται πάντα στον ίδιο τόπο και μέσα στην ίδια τους οικογένεια.

Είναι προφανές ότι τέτοια Εγώ, ήδη ξέρουν από μνήμης το ρόλο τους και μέχρι που παίρνουν την πολυτέλεια να προφητεύσουν για τον ίδιο τους τον εαυτό: είναι φανερό ότι η σταθερή επανάληψη δεν τους αφήνει να ξεχάσουν γεγονότα, γι’ αυτό φαίνονται μάντεις.

Αυτά τα πρόσωπα συνηθίζουν να εκπλήσσουν τους συγγενείς τους για την ακρίβεια των προγνώσεών τους.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 39

Η ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

Έχοντας για σκηνικό το κοσμικό αμφιθέατρο, θέλω να δώσω σ’ αυτές τις σελίδες μερικές αναμνήσεις...

Πολύ πριν αναδυθώ ανάμεσα από το Χάος, αυτήν την Σεληνιακή αλυσίδα για την οποία θα μιλήσουν τόσοι αξιότιμοι θεοσοφιστές συγγραφείς, υπήρξε κάποιο σύμπαν από το οποίο τώρα μόνο μένουν τα ίχνη ανάμεσα στα εσώτερα αρχεία της φύσης...

Έγινε σε έναν κόσμο από αυτούς, όπου συνέβη αυτό, που στην συνέχεια διηγούμαι με τον φανερό σκοπό να ξεκαθαρίσω την Διδασκαλία της Μετεμψύχωσης των ψυχών...

Σύμφωνα με τις κοσμικές αποφάσεις, σ’ αυτόν τον πλανήτη είχαν ανοδική και καθοδική εξέλιξη επτά ανθρώπινες φυλές πολύ παραπλήσιες με αυτές του δικού μας κόσμου...

Την εποχή της Πέμπτης ρίζας φυλής πολύ παρεμφερή με την δική μας, υπήρξε ο απαίσιος πολιτισμός του Kali-Yuga η εποχή του σιδήρου έτσι όπως αυτή την στιγμή την έχουμε εδώ στην γη...

Τότε εγώ, που ήμουν ένα φτωχό «Διανοητικό ζώο» καταδικασμένος με την ποινή να ζω, είχα περιπέσει από το κακό στο χειρότερο ξαναενσωματωνόμενος ακατάπαυστα σε οργανισμούς ανδρικούς ή θηλυκούς ανάλογα με «το οφείλω και το έχω» του Κarma...

Ομολογώ χωρίς περιστροφές ότι άδικα δούλευε η Μητέρα Φύση μου, να μου δημιουργεί σώματα· εγώ πάντα τα κατέστρεφα με τα βίτσια και τα πάθη μου.

Σαν μια ανυπόφορη κατάρα, κάθε μου ύπαρξη επαναλαμβανόταν μέσα στην ελικοειδή γραμμή, με καμπύλες όλο και πιo χαμηλές... προφανώς είχα κατακρημνιστεί από τον κατηφορικό δρόμο, της καθοδικής εξέλιξης.

Κυλιόμουν όπως το γουρούνι στην λάσπη ρέποντας προς όλα τα βίτσια και ούτε στο ελάχιστο με ενδιέφεραν τα πνευματικά θέματα...

Είναι αναντίρρητο ότι είχα μεταβληθεί σε αδιόρθωτο κυνικό: είναι χειροπιαστό και έκδηλο ότι κάθε είδους τιμωρία όσο σκληρή και αν ήταν, ήταν εκ των πραγμάτων καταδικασμένη σε αποτυχία...

Λένε ότι Εκατόν Οκτώ χάντρες έχει το περιδέραιο του ΒΟΥΔΑ και αυτό μας δείχνει τον αριθμό των ζωών που ανατίθενται σε κάθε ψυχή...

Πρέπει να δώσω μια σχετική έμφαση λέγοντας ότι η τελευταία από αυτές τις εκατόν οκτώ υπάρξεις υπήρξε για μένα κάτι το καθοριστικό... τότε εισχώρησα στην καθοδική εξέλιξη του βυθισμένου ορυκτού Βασιλείου.

Η τελευταία από αυτές τις προσωπικότητες ήταν θηλυκού γένους και είναι φανερό ότι αφού κυλίστηκε στο κρεβάτι του Προκρούστη μου χρησίμευσε σαν διαβατήριο για την κόλαση...

Μέσα στα ορυκτά σπλάχνα εκείνου του κόσμου, βλασφημούσα, καταριόμουν, πλήγωνα, έβριζα, πόρνευα τρομακτικά και εκφυλιζόμουν περισσότερο και περισσότερο χωρίς ποτέ να δίνω δείγματα μετάνοιας.

Αισθανόμουνα ότι έπεφτα στην απομονωμένη απομάκρυνση του παρελθόντος η ανθρώπινη μορφή με δυσαρεστούσε· προτιμούσα να παίρνω μέσα σ’ αυτές τις αβύσσους κτηνώδεις μορφές μετά γινόμουνα φυτό, σκιά που γλιστρούσε εδώ, εκεί και παραπέρα· τέλος αισθάνθηκα ότι απολιθωνόμουνα...

Να μετατραπώ σε πέτρα: Τι τρόμος!.. όμως καθώς ήμουν τόσο εκφυλισμένος ούτε αυτό με ενδιέφερε...

Να βλέπεις σαν λεπρός από την πόλη των ζωντανών νεκρών να πέφτουν δάχτυλα, αυτιά, μύτη, χέρια και πόδια, ασφαλώς δεν είναι καθόλου ευχάριστο· παρ’ όλα αυτά ούτε αυτό με συγκινούσε...

Πόρνευα αδιάκοπα στο κρεβάτι του Προκρούστη με όποια νύμφη πλησίαζε και αισθανόμουνα ότι έσβηνα σαν κερί, σαν λαμπάδα...

Η ζωή στα ορυκτά έγκατα αυτού του πλανήτη προφανώς μου γινόταν πολύ βαρετή και γι’ αυτό θέλοντας να σκοτώσω τον καιρό μου τον τόσο μακρύ και ανιαρό, κυλιόμουνα σαν το γουρούνι μέσα στην ακαθαρσία.

Έσβηνα τρομακτικά, γινόμουν κομμάτια και πέθαινα οδυνηρά· η αποσύνθεσή μου γινόταν με φοβερά αργό τρόπο...

Πια δεν είχα δυνάμεις ούτε να σκεφτώ, καλύτερα ήταν έτσι τελικά έφτασε «ο Δεύτερος Θάνατος», για τον οποίο μιλά η Αποκάλυψη του Ιωάννη· έβγαλα την τελευταία μου ανάσα και μετά...

Η Ουσία έμεινε ελεύθερη· μεταμορφώθηκα σε ένα όμορφο μωρό· ορισμένοι Devas αφού με εξέτασαν προσεκτικά μου επιτρέψανε να μπω από τις ατομικές πόρτες που οδηγούν κάποιον στην επιστροφή του στην πλανητική επιφάνεια, στο φως του ήλιου.

Προφανώς είχε πεθάνει το Εγώ, το Εμένα τον ίδιο. Η ψυχή μου ελεύθερη έπαιρνε τώρα το όμορφο σχήμα ενός τρυφερού μικρού... Τι ευτυχία, Θεέ μου! Πόσο μεγάλη είναι η ευσπλαχνία του Θεού... !

Η Ουσία ελευθερωμένη από το Εγώ είναι ολοκληρωτικά αθώα και αγνή: Το Εγώ εκείνο μετατράπηκε μέσα στα σωθικά του κόσμου σε κοσμική σκόνη...

Πόσο καιρό έζησα στους κόσμους κόλαση; Δεν το ξέρω: πιθανόν οκτώ χιλιάδες ή δέκα χιλιάδες χρόνια...

Τώρα απαλλαγμένος από το Εγώ γύρισα στο μονοπάτι του ανοδικά εξελισσόμενου τύπου· μπήκα στον κόσμο των Gnomos ή Πυγμαίων, όντα που δουλεύουν με τον φλοιό της γης, αθώα στοιχειώδη του ορυκτού...

Αργότερα μπήκα στους στοιχειώδεις παράδεισους του φυτικού Βασιλείου, ξαναενσωματωνόμενος συνεχώς σε φυτά, δένδρα, λουλούδια. Πόσο ευτυχής αισθανόμουν στους ναούς της Εδέμ παίρνοντας μαθήματα στα πόδια των Devas....

Η ευτυχία των παραδείσων Χίνας είναι ασύλληπτη για την ανθρώπινη λογική.

Κάθε οικογένεια σ’ αυτές τις Εδέμ έχει τους ναούς της και τoυς εκπαιδευτές της γεμίζει κάποιος έκσταση μπαίνοντας στο ναό των πορτοκαλεώνων ή στο εκκλησάκι της στοιχειώδους οικογένειας της γλυκόριζας, της μέντας ή στην εκκλησία των ευκαλύπτων.

Συζητώντας για διαδικασίες ανοδικής εξέλιξης πρέπει να δώσουμε το ακόλουθο μήνυμα: «Natura nοn facit saltus». Η φύση δεν κάνει άλματα. Είναι συνεπώς αυταπόδεικτο ότι οι πιο προχωρημένες καταστάσεις του Φυτικού βασιλείου μου επέτρεψαν το πέρασμα στην ζωική κατάσταση.

Άρχισα να ξαναενσωματώνομαι σε οργανισμούς πολύ απλούς και αφού είχα εκατομμύρια σώματα, κατέληξα να γυρίσω σε οργανισμούς κάθε φορά περισσότερο και περισσότερο πολύπλοκους.

Σαν αξιοσημείωτη νότα αυτών των παραγράφων, πρέπει να τονίσω ότι ακόμα διατηρώ αναμνήσεις πολύ ενδιαφέρουσες για μια από τις τόσες υπάρξεις στην άκρη ενός ωραίου ποταμού με κελαριστά νερά που χαρούμενο έτρεχε ανάμεσα στις χιλιόχρονες πέτρες του...

Ήμουν τότε ένα ταπεινό πλάσμα, ένα είδος πολύ ιδιόμορφο του γένους των Bατραχoειδών: Kινιόμoυν κάνοντας πηδηματάκια εδώ, εκεί και παραπέρα, μέσα στο δάσος.

Είναι φανερό ότι είχα πλήρη συνείδηση του εαυτού μου: ήξερα ότι προηγουμένως ανήκα στο επικίνδυνο Βασίλειο των διανοητικών ζώων... Οι καλύτεροί μου φίλοι ήταν τα στοιχειώδη αυτών των φυτών που είχαν τις ρίζες τους στην ακροποταμιά, με εκείνα συζητούσα στην συμπαντική γλώσσα....

Ζούσα απολαυστικά στην σκιά πολύ μακριά από τα λογικά ανθρωποειδή· όταν προαισθανόμουν κάποιον κίνδυνο, έβρισκα αμέσως καταφύγιο στα κρυστάλλινα νερά...

Πολλές φορές εξακολούθησα να επιστρέφω σε διαφορετικούς οργανισμούς, πριν να έχω την ευτυχία να ενσωματωθώ σε ένα «είδος» κάποιας μορφής αμφιβίων πολύ έξυπνων, που χαρούμενα έβγαιναν από τα ταραγμένα νερά της θάλασσας για να απολαύσουν τις ηλιαχτίδες στην αμμουδερή παραλία...

Όταν έφθασε ο τρομερός Κυρίαρχος Χάρος που κάνει όλους τους θνητούς να τρέμουν από φόβο, είπα το τελευταίο αντίο στα τρία κατώτερα βασίλεια και γύρισα σε έναν ανθρωποειδή οργανισμό. Έτσι ξανακατάκτησα με κόπο την κατάσταση του λογικού ζώου που σε άλλη εποχή είχα χάσει...

Σ’ αυτήν την νέα μου κατάσταση του «Δίποδου τριεγκεφαλικού ή τρικεντρικού» ξαναθυμόμουνα, έφερνα στην μνήμη μου ασυνήθιστα γεγονότα της αβύσσου· ούτε στο ελάχιστο επιθυμούσα να γυρίσω στον υπόγειο κόσμο. Ποθούσα να επωφεληθώ σοφά τον νέο κύκλο των εκατόν οκτώ ζωών που τώρα μου ενετίθεντο για την εσώτερή μου Αυτοπραγμάτωση...

Η προηγούμενη εμπειρία μου είχε αφήσει οδυνηρά σημάδια στο βάθος της ψυχής μου· με κανέναν τρόπο δεν ήμουν διατεθειμένος να επαναλάβω τις καθοδικά εξελισσόμενες διαδικασίες των Κόσμων- Κολάσεων.

Ήξερα καλά ότι ο τροχός του Samsara γυρίζει αδιάκοπα με μορφή ανοδικής και καθοδικής εξέλιξης και ότι οι ουσίες μετά το πέρασμά τους από το διανoητικό ζωικό βασίλειο, κατεβαίνουν χιλιάδες φορές στο τρομερό βάραθρο για να εξαλείψουν τα υποκειμενικά στοιχεία των συλλήψεων, όμως, με κανέναν τρόπο δεν ποθούσα εγώ άλλα βάσανα της αβύσσου και γι’ αυτό ήμουν διατεθειμένος να επωφεληθώ από τον νέο κύκλο λογικών υπάρξεων.

Εκείνη την εποχή ο πολιτισμός εκείνου του Πλανήτη είχε φθάσει στο αποκορύφωμά του· σι κάτοικοι εκείνου του κόσμου είχαν σκάφη θάλασσας και αέρα, γιγάντιες υπερμοντέρνες πόλεις, πανίσχυρες βιομηχανίες και εμπόριο, πανεπιστήμια κάθε μορφής κλπ. Δυστυχώς δεν συντονιζόταν με κανέναν τρόπο αυτή η τάξη πραγμάτων, με τις ανησυχίες του πνεύματος.

Σε μια οποιαδήποτε από αυτές τις ανθρωποειδείς νέες μου υπάρξεις, με την συνείδηση ανήσυχη, σαν αισθανόμενος έναν παράξενο τρόμο, αποφάσισα να ρωτήσω, να ερευνήσω, να ψάξω τον μυστικό δρόμο....

Λέει μια παροιμία της αρχαίας σοφίας: «Όταν ο μαθητής είναι προετοιμασμένος ο Δάσκαλος εμφανίζεται».

Ο Γκουρού, ο οδηγός εμφανίστηκε, για να με βγάλει από τα σκοτάδια στο φως. Αυτός μου δίδαξε τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, αυτός μου έδειξε το Μονοπάτι της Κόψης του ξυραφιού.

Έτσι προήλθε το Μυστήριο της Χρυσής Άνθισης εγώ κατανοούσα σε βάθος την κατάστασή μου· ήξερα ότι ήμουν, ένα φτωχό λογικό ανθρωπάριο, όμως ποθούσα να μετατραπώ σε έναν «Αληθινό Άνθρωπο» και είναι φανερό ότι το κατάφερα εκείνη την κοσμική ημέρα, εκείνο το ουράνιο προχθές, πολύ πριν από το Mahamvatara του Padma ή Χρυσού Λωτού...

Δυστυχώς εκείνους τους απομακρυσμένους καιρούς, όταν μόλις άρχιζα τις εσωτεριστικές μου μελέτες στα πόδια του Δασκάλου μου, δεν είχα καθόλου λεφτά· η οικογένειά μου, κάτοικοι εκείνου του κόσμου ζούσε στην φτώχεια· μια αδελφή που φρόντιζε το σπίτι κέρδιζε πενταροδεκάρες στην λαϊκή αγορά πουλώντας φρούτα και χορταρικά· εγώ συνήθως την συνόδευα...

Κάποια στιγμή με έκλεισαν σε μια τρομερή φυλακή χωρίς κανέναν λόγο...

Έμεινα πολύ καιρό πίσω από τα σίδερα εκείνης της σκληρής φυλακής παρ’ όλα αυτά -αυτό είναι περίεργο- κανείς δε με κατηγορούσε· δεν υπήρχε έγκλημα για να διωχθώ· επρόκειτο για μία πολύ ξεχωριστή περίπτωση και σαν αποκορύφωμα, δεν υπήρχε καν το όνομά μου στον κατάλογο των κρατουμένων· προφανώς υπήρχε κάποια μορφή δίωξης μυστικής ενάντια στους μυημένους έτσι κατάλαβα.

Υπομονετικά, σε αναμονή καμιάς ευκαιρίας, παραμόνευα κάποια τυχερή στιγμή για να δραπετεύσω...

Αρκετές φορές το αποπειράθηκα μάταια, τέλος μια μέρα όπως όλες οι άλλες, οι φύλακες μη ξέροντας πώς και γιατί ξέχασαν μια πόρτα ανοιχτή· είναι αναμφίβολο ότι με κανένα τρόπο δεν ήμουν διατεθειμένος να χάσω αυτήν την τόσο ποθητή ευκαιρία· σε δευτερόλεπτα βγήκα από εκείνη την φυλακή κάνοντας κατόπιν μερικούς γύρους σε μια πλατεία της αγοράς με την επιθυμία να παραπλανήσω μερικούς αστυνομικούς που με κυνηγούσαν και με πλησίαζαν· οπωσδήποτε θριάμβευσα στην απόπειρά μου και έφυγα από εκείνη την πόλη για πάντα.

Θα κλείσω το παρόν κεφάλαιο λέγοντας ότι μόνο εργαζόμενος στο Αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου κατάφερα τότε να μετατραπώ σε Αυθεντικό Άνθρωπο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 40

ΤΟ ΑΡΚΑΝΟ ΔΕΚΑ

Από την αυστηρή ακαδημαϊκή άποψη, η λέξη Evolucion σημαίνει: εξέλιξη, οικοδόμηση, πρόοδος, προχώρημα, εποικοδομητικότητα, εξευγενισμός κλπ.

Κάνοντας μια γραμματική εστίαση, oρθόδoξη, αγνή, ξεκάθαρη, ο ορισμός Involucion (καθοδική εξέλιξη) σημαίνει: αντίθετη πρόοδος, οπισθοπορία, οπισθοδρόμηση, καταστροφή, εκφυλισμός, παρακμή, κλπ.

Προφανώς επείγει να τονισθεί η υπερβατική ιδέα ότι ο νόμος των Αντιθέτων είναι συνυφασμένος με κάθε σκληρή φυσική διαδικασία. Αυτή η αντίληψη περιεχομένου είναι απόλυτα ακατανίκητη, αναντίρρητη, ασυζήτητη.

Συγκεκριμένα παραδείγματα: μέρα και νύχτα, φως και σκοτάδια, οικοδόμηση και καταστροφή, μεγέθυνση και σμίκρυνση, γέννηση και θάνατος κλπ.

Η εξαίρεση οποιουδήποτε από αυτούς τους προαναφερθέντες Νόμους, Evolucion και Involucion, θα δημιουργούσε την στατικότητα, τον εφησυχασμό, την ριζική παράλυση των φυσικών μηχανισμών...

Το να αρνηθείς οποιαδήποτε από αυτές τις δύο θέσεις σημαίνει εκ των πραγμάτων την πτώση στην βαρβαρότητα...

Υπάρχει Evolucion στο φυτό που αναπαράγει, εξελίσσεται και μεγαλώνει. Υπάρχει Involucion στο φυτό που γερνά και μαραίνεται αργά μέχρι να γίνει ένας σωρός από ξύλα.

Υπάρχει Evolucion σε κάθε οργανισμό που κυοφορείται, γεννιέται και αναπτύσσεται· Υπάρχει Involucion σε κάθε πλάσμα που παρακμάζει και πεθαίνει.

Υπάρχει Evolucion σε κάθε κοσμική ενότητα που αναδύεται από το χάος· υπάρχει Involucion σε κάθε πλανήτη, σε κατάσταση εξάντλησης, προορισμένο να μετατραπεί σε Σελήνη, σε πτώμα...

Υπάρχει Evolucion σε κάθε ανοδικό πολιτισμό· υπάρχει Involucion σε κάθε πολιτισμό σε μορφή κατάπτωσης.

Είναι φανερό ότι οι δύο αυτοί αναφερθέντες νόμοι αποτελούν τον θεμελιακό μηχανικό άξονα της φύσης.

Αναντίρρητα χωρίς τέτοιον άξονα βασικό δε θα μπορούσε να γυρίσει ο τροχός των φυσικών μηχανισμών.

Η ζωή διαδικάζεται σε κύματα που γυρίζουν με το Αρκάνο Δέκα του Tarot.

Κύματα ουσιών αρχίζουν την Evolucion στο ορυκτό Βασίλειο· προχωρούν με την φυτική κατάσταση· συνεχίζουν στην ζωική κλίμακα και τέλος φθάνουν το επίπεδο του τύπου διανοητικού ανθρωποειδούς.

Κύματα από ζωή κατεβαίνουν, μετά εξελίσσονται καθοδικά μέσα στο εσωτερικό του πλανητικού οργανισμού, για να κατέβουν τις κλίμακες ζωική και φυτική μέχρι να επιστρέψουν στο ορυκτό βασίλειο.

Γυρίζει ο τροχός του Samsara: από την δεξιά μεριά ανεβαίνει ο Anubis εξελισσόμενος ανοδικά· από την αριστερή μεριά κατεβαίνει ο Tiphon εξελισσόμενος καθοδικά.

Η παραμονή μέσα στην κατάσταση του διανοητικού ανθρωποειδούς είναι κάτι το πολύ σχετικό και περιστασιακό.

Με πολύ δίκιο μας έχει ειπωθεί ότι κάθε ανθρωποειδής περίοδος αποτελείται πάντα από εκατόν οκτώ υπάρξεις του τύπου ανοδικής και καθοδικής εξέλιξης επάνω κάτω αντικαθιστόμενες.

Διευκρινίζω: σε κάθε λογικό ανθρωποειδή κύκλο του ανατίθενται εκατόν οκτώ ζωές, που ακολουθούν αυστηρή μαθηματική σχέση με τον αριθμό από τις χάντρες που αποτελούν το περιδέραιο του Βούδα.

Μετά από κάθε ανθρωποειδή εποχή, σύμφωνα με τους νόμους του χρόνου, χώρου και κίνησης, γυρίζει αναπόφευκτα ο τροχός του Arcano Δέκα του Tarot· τότε γίνεται απτό και έκδηλο ότι τα κύματα ζωής καθοδικά εξελισσόμενα, κατεβαίνουν στο εσωτερικό του πλανητικού οργανισμού, για να ξανανεβούν εξελισσόμενα ανοδικά αργότερα...

Τρεις χιλιάδες φορές γυρίζει ο τροχός του Samsara. Το να κατανοηθεί αυτό, το να πιάσεις το βαθύ του νόημα είναι απαραίτητο και αμετάθετο, αν στην πραγματικότητα ποθούμε την τελική λύτρωση.

Συνεχίζοντας με το κεφάλαιο αυτό είναι επείγον τώρα να δώσουμε σχετική έμφαση με την πρόθεση να τονίσουμε το ακόλουθο: αφού τελειώσουν οι τρεις χιλιάδες περίοδοι του μεγάλου τροχού, κάθε μορφή εσώτερης αυτοπραγμάτωσης είναι αδύνατη.

Με άλλα λόγια, είναι αναγκαίο να βεβαιώσουμε με μορφή αναντίρρητη το αναπόφευκτο γεγονός ότι σε κάθε μονάδα της ανατίθενται μαθηματικά τρεις χιλιάδες κύκλοι για την βαθιά εσωτερική αυτοπραγμάτωση. Είναι αναμφίβολο ότι μετά την τελευταία στροφή του τροχού, οι πόρτες κλείνουν.

Όταν συμβεί αυτό το τελευταίο, τότε η μονάδα, η αθάνατη σπίθα, το πραγματικό μας Είναι, μαζεύει την ουσία του και τις αρχές του για να απορροφηθεί τελειωτικά στους κόλπους αυτού που δεν έχει όνομα (το Ύπατο Parabrahatman).

Είναι φανερό ότι οι αποτυχημένες μονάδες που δεν κατάφεραν την Μαεστρία, κατέχουν την Θεϊκή ευτυχία, όμως δεν έχουν γνήσια αυτο-συνείδηση· είναι ελάχιστες σπίθες της μεγάλης πυρκαγιάς, δεν μπόρεσαν να γίνουν φλόγες...

Κανενός είδους δικαιολογίες δε θα μπορούσαν να έχουν αυτές οι σπίθες, διότι οι τρεις χιλιάδες στροφές του τροχού γίνονται πάντοτε σε πολλές κοσμικές ημέρες και σε διαφορετικά παγκόσμια σκηνικά προσφέροντας ατελείωτες δυνατότητες.

Επάνω από τον τροχό του Arcano Δέκα βλέπουμε μια σφίγγα στολισμένη με ένα στέμμα με εννέα μεταλλικές αιχμές.

Αυτή η Αιγυπτιακή φιγούρα ασφαλώς δεν βρίσκεται τοποθετημένη ούτε στα δεξιά, ούτε στα αριστερά του μεγάλου τροχού.

Το στέμμα μας μιλά για την Ενάτη Σφαίρα, το σεξ, την εσωτερική εργασία του Αναμμένου Καμινιού του Ηφαίστου.

Προφανώς αυτή η ιερατική εικόνα τόσο απομακρυσμένη από τους νόμους ανοδικής και καθοδικής εξέλιξης συμβολιζόμενους στο δεξιό και αριστερό μέρος του τροχού, μας υποδεικνύει το μονοπάτι της επανάστασης της συνείδησης, την μυητική πραγματική γνώση...

Μόνο μπαίνοντας από το δρόμο της εσώτερης ανταρσίας, μόνο απομακρυνόμενοι από τα μονοπάτια της ανοδικής και καθοδικής εξέλιξης του τροχού του Samsara μπορούμε να μεταβληθούμε σε αυθεvτικoύς ανθρώπους, γνήσιους και αληθινούς.

Το να αποκλείεις αδιάλλακτα την Διδασκαλία της Μετεμψύχωσης των ψυχών που διδάσκεται από τον Krisna, τον μεγάλο Ινδό ΑVATARA, μας βάζει εκ των πραγμάτων στο «Δόγμα της Eνolucion».

Σε θέματα εσωτερισμού, ανατολισμού, αποκρυφισμού κλπ., οι πολυμαθείς έχουν πλήρη ελευθερία να γράψουν ότι τους αρέσει· όμως δεν πρέπει να ξεχνούν το «Χρυσό Βιβλίο». Αναφέρομαι στον «Οδηγό Μέτρων» στο Tarot...

Κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει ατιμώρητα τους νόμους του Tarot, χωρίς να πάρει ότι του αξίζει· να θυμάστε ότι υπάρχει ο νόμος της Katancia, του Ανώτερου Κάρμα... Υπάρχει υπευθυνότητα στις λέξεις...

Το Δόγμα της Eνolucion καταργεί τους κοσμικούς νόμους του Αρκάνο 10 του Tarot παραβιάζει τα οριζόμενα του χρυσού βιβλίου... οδηγεί πολλούς ανθρώπους στο λάθος.

Προφανώς κάθε πολυμαθής αποκρυφιστής, εσωτεριστής, πρέπει πάντα να ανατρέχει στον «Οδηγό Μέτρων» στο Tarot, αν δεν θέλει να πέσει στο παράλογο.

Η Ειρήνη να είναι μαζί σας ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ