Το βιβλίο των πόνων του σώματος

Δωρεάν βιβλία για θεραπείες
Κατεβάστε από εδώ το Το βιβλίο των πόνων του σώματος.
Περιέχει πρακτικές οδηγίες για να αντιμετωπίσετε πονοκεφάλους, μουδιάσματα, πιασίματα, και γενικά διάφορα μυοσκελετικά προβλήματα, αλλά και εικόνες για τις προτεινόμενες μαλάξεις. Κατεβάστε επίσης τα παρακάτω βιβλία. Έχουν σχέση με την υγεία σας. Είναι "καθαρά", χωρίς ιούς. Μοιράστε τα με την σειρά σας σε όποιον θέλετε. Όσοι περισσότεροι τα πάρουν τόσο το καλύτερο. Αν ξέρετε κάποιον σχετικό με ιατρική, που να μην είναι υπάλληλος αλλά να αγαπάει την ιατρική και τις θεραπείες, δώστε του ειδικά τα δύο πρώτα.

Σελίδες

9 Μαΐου 2012

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 3 - α μέρος

Περιεχόμενα

Κεφάλαιο 1. Οι δύο γραμμές της ζωής

Κεφάλαιο 2. Ζωή δεν υπάρχει παρά μόνο μία

Κεφάλαιο 3. Ουσία, ΕΓΩ και Προσωπικότητα

Κεφάλαιο 4. Η ζυγαριά της δικαιοσύνης

Κεφάλαιο 5. Οι τρεις νόες

Κεφάλαιο 6. Ο ανθρώπινος νους

Κεφάλαιο 7. Διαλογισμός

Κεφάλαιο 8. Κλειδί για τον διαλογισμό

Κεφάλαιο 9. Η ανθρώπινη μηχανή

Κεφάλαιο 10. Τεχνικές για την διάλυση του ΕΓΩ

Κεφάλαιο 1. Οι δύο γραμμές της ζωής

Από στιγμή σε στιγμή λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε δύο Δρό­μους: τον Οριζόντιο και τον Κάθετο...

Είναι σαφές ότι ο Οριζόντιος είναι πολύ «κοινός». Απ’ αυτόν πη­γαίνει «και η κουτσή Μαρία». Είναι φανερό ότι ο Κάθετος είναι δια­φορε­τικός. Είναι ο δρόμος των έξυπνων ανταρτών, ο δρόμος των Επα­ναστα­τών...

Όταν κανείς θυμάται τον εαυτό του, όταν δουλεύει πάνω στον εαυτό του, όταν δεν ταυτίζεται με όλα τα προβλήματα και τις λύπες της ζωής, εκ των πραγμάτων βαδίζει στο Κάθετο μονοπάτι…

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Κεφάλαιο 3 «Ψυχολογική Ανταρσία» της «Επαναστατικής Ψυχολογίας».

Αδελφοί της Γνωστικής Κίνησης του Σαλβαδόρ, αδελφοί της Ονδούρας, αδελφοί της Γουατεμάλας, αδελφοί της χώρας μας του Μεξικού ειρήνη απεριόριστη.

Αδελφοί: Εσείς είστε εδώ για να με ακούτε και εγώ βρίσκομαι εδώ, έτοιμος για να σας ομιλώ. Μεταξύ εμού και εσάς πρέπει να υπάρχει μια αμοιβαία συναλλαγή. Μεταξύ εμού και εσάς πρέπει να υπάρχει η Δημιουργική Κατανόηση. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εννοήσουμε αληθινά την πραγματική αίσθηση της συναθροίσεως αυτής της νύχτας.

Ποιος είναι ο αληθινός σκοπός της υπάρξεως μας; Είναι κάτι που πρέπει να διασαφηνίσουμε με πλήρη διαύγεια, αυτό είναι κάτι που πρέπει να υπολογίσουμε, να ανακαλύψουμε, να εξετάσουμε ήρεμα...

Ζούμε στον κόσμο, για ποιον σκοπό;

Υποφέρουμε απερίγραπτα, γιατί;

Αγωνιζόμαστε για να αποκτήσουμε αυτό που λέγεται ψωμί, ενδυμασία και στέγη, και μετά από όλα αυτά, τι;

Που καταλήγουν όλες αυτές οι υπερπροσπάθειες μας;

Ζούμε για να ζούμε, δουλεύουμε για την ζωή και μετά πεθαίνουμε.

Είναι μήπως αυτό κάτι το θαυμάσιο;

Στ' αλήθεια, Αδελφοί μου, γίνεται αναγκαίο να καταλάβουμε τον λόγο της υπάρξεώς μας, την αίσθηση του τρόπου που ζούμε.

Υπάρχουν δύο γραμμές στην ζωή. Την μία θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε οριζόντια και την άλλη κάθετο και οι οποίες σχηματίζουν Σταυρό μέσα σε μας τους ίδιους, εδώ και τώρα, ούτε ένα δευτερόλεπτο μπροστά, ούτε ένα δευτερόλεπτο πίσω. Χρειάζεται να περιγράψουμε λίγο αυτές τις δύο γραμμές.

Η οριζόντια αρχίζει με την γέννηση και τελειώνει με τον θάνατο, εμπρός σε κάθε κούνια υπάρχει η προοπτική ενός μνήματος. Κάθε τι που γεννιέται, πρέπει και να πεθάνει.

Στην οριζόντια βρίσκονται όλες οι αιτίες της γέννησης, της ανάπτυξης, της αναπαραγωγής, της γήρανσης και μετά του θανάτου.

Στην οριζόντια βρίσκονται οι μάταιες απολαύσεις της ζωής: ποτά, εξωσυζυγικές σχέσεις, μοιχείες κτλ.

Στην οριζόντια γίνεται ο αγώνας για το καθημερινό ψωμί, ο αγώνας για να μην πεθάνουμε, για να υπάρχουμε κάτω από το φως του ήλιου.

Στην οριζόντια βρίσκονται όλες αυτές οι ύψιστες οδύνες της πρακτικής ζωής του σπιτιού, του δρόμου, του γραφείου κτλ. Τίποτα το θαυμάσιο δεν θα μπορούσε να προσφέρει η οριζόντια γραμμή...

Αλλά υπάρχει άλλη γραμμή ολοκληρωτικά διαφορετική: Θέλω να αναφερθώ, κατά εμφατικό τρόπο, στην κάθετο, (προηγουμένως καθώς ήδη είπα, η οριζόντια και η κάθετος σχηματίζουν σταυρό). Αλλά αυτή η κάθετος είναι ενδιαφέρουσα, σε αυτήν την κάθετο βρίσκονται τα διάφορα επίπεδα του Είναι, βρίσκονται οι Εσωτερικές Δυνάμεις, οι Δυνάμεις που Θεοποιούν, η Επανάσταση της Συνείδησης κτλ. Με τις Δυνάμεις της Καθέτου μπορούμε εμείς να επιδράσουμε αποφασιστικά, επάνω στις οριζόντιες απόψεις της πρακτικής ζωής, μπορούμε να αλλάξουμε ολοκληρωτικά το Πεπρωμένο μας, να κάνουμε την ζωή μας κάπως διαφορετική. Να γίνουμε κάπως ολοκληρωτικά διαφορετικοί, από αυτήν την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, από αυτό που είμαστε, και που έχουμε γνωρίσει σε αυτήν την πικρή ύπαρξη.

Είναι λοιπόν η κάθετος, θαυμάσια, επαναστατική από την φύση της. Αλλά χρειάζεται να έχουμε λίγες αμφιβολίες.

Πρώτα από όλα ερωτώ τον εαυτό μου και ερωτώ και σας όλους που είσαστε εδώ παρόντες. Είμαστε μήπως ευχαριστημένοι από αυτό που είμαστε; Ποιος από σας αισθάνεται ευτυχισμένος, στην πιο τέλεια έννοια της λέξης; Ποιος από σας αισθάνεται αυτό που λέω; Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς, ουδείς από εμάς μπορεί να πει πως βρίσκεται σε μια όαση μακαριότητας. Έχουμε τρομερές αμφιβολίες, δυσαρέσκειες, άγχη, πίκρες, υποφέρουμε πολύ και η καρδιά μας πάλλεται με τρομερή ένταση... Χρειαζόμαστε να εξέλθουμε από αυτόν τον βόρβορο που βρισκόμαστε, χρειαζόμαστε στ' αλήθεια να αλλάξουμε ριζικά, και αυτό θα είναι δυνατόν μόνο εάν επικαλεσθούμε τις Υπερφυσικές και Υπερβατικές Δυνάμεις της Καθέτου.

Όταν κάποιος, καθώς βαδίζει στην οριζόντια, συμφωνεί με τον εαυτό του, με το ιδιαίτερο του Είναι, όταν ερωτά τον εαυτό του «ποιος είμαι; από που έρχομαι και για που πάω; ποιος είναι ο σκοπός της υπάρξεως μου;» αναμφισβήτητα εισέρχεται στην κάθετο γραμμή, που είναι το μονοπάτι της Επανάστασης, το Μονοπάτι που οδηγεί στον Υπεράνθρωπο.

Έχει φθάσει η ώρα του Υπεράνθρωπου, το Διανοητικό ζώο δεν είναι, παρά μια γέφυρα που έχει τεθεί ανάμεσα στο κατώτερο ζώο και στον Υπεράνθρωπο. Εμείς χρειάζεται να μετατραπούμε σε αληθινούς βασιλιάδες της Δημιουργίας, σε Αφέντες του εαυτού μας, σε Κυρίους όλου αυτού που υπάρχει, που υπήρχε και που θα υπάρξει... Επείγει μια αλλαγή, μια ολοκληρωτική μετατροπή, επείγει να εξέλθουμε αμέσως από αυτό το χάος, στο οποίο βρισκόμαστε και στο οποίο φιλονικούμε άθλια.

Οι νόμοι της γης ουδόλως θα μπορούσαν να μας προσφέρουν την Ειρήνη. Οι Νόμοι της γης ουδόλως θα μπορούσαν να μας προσφέρουν την αυθεντική ευτυχία που μεταβάλλει ριζικά. Οι νόμοι της γης ουδόλως θα μπορούσαν να μας προσφέρουν την Ελευθερία.

Έτσι λοιπόν είναι επείγον να μπούμε στην κάθετο γραμμή που φέρουμε μέσα μας, σε μας τους ίδιους, εδώ και τώρα.

Έχει φθάσει η ώρα της μεγάλης επανάστασης, της Ψυχολογικής Επανάστασης, της επανάστασης στην πορεία, της επανάστασης που θα μας οδηγήσει μέχρι τον Υπεράνθρωπο...

Αδελφοί Γνωστικοί εδώ μαζεμένοι: Σας προσκαλώ να συλλογιστούμε επάνω στον Υπεράνθρωπο, σας προσκαλώ να εισέλθετε σε αυτό το επαναστατικό κάθετο Μονοπάτι που θα σας οδηγήσει αναπόφευκτα μέχρι την τελική Απελευθέρωση.

Δεν είσθε ευτυχείς, το ξέρω, και δεν θα είσθε ουδέποτε ευτυχείς, εάν δεν ερευνήσετε με σταθερότητα την κάθετο γραμμή. Δεν θα είσθε ευτυχείς, ενώ δεν θα έχετε φθάσει στο ύψος του Υπεράνθρωπου. Δεν θα είσθε ευτυχείς εφ' όσον δεν απελευθερώνετε την Συνείδηση από τον οδυνηρό βόρβορο αυτού του Κόσμου. Δεν θα είσθε ευτυχείς εφόσον δεν αποκτάτε εμπειρία από αυτό που είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ... Έτσι λοιπόν, αδελφοί που είσθε αυτήν την νύχτα εδώ μαζεμένοι, σας προσκαλώ να συλλογισθείτε... Στο κάθετο μονοπάτι βρίσκεται η απελευθέρωση της Συνείδησης. Όταν κάποιος δέχεται πως έχει μία ιδιαίτερη ψυχολογία, αναμφισβήτητα αρχίζει να δουλεύει πάνω στον εαυτό του. Τότε είναι σαφές πως εισέρχεται στο κάθετο Μονοπάτι.

Είμαστε ένα αληθινό αίνιγμα για μας τους ίδιους, ένα αίνιγμα που πρέπει να διευκρινίσουμε, ένα αίνιγμα που πρέπει να λύσουμε, ένα αίνιγμα που πρέπει να θραύσουμε. Δεν ξέρουμε τους εαυτούς μας, δυστυχώς, αν και πιστεύουμε πως τους γνωρίζουμε. Χρειάζεται να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, με τους εαυτούς σας, με εμένα τον ίδιο.

Εύκολα αποδεχόμαστε πως έχουμε ένα φυσικό σώμα, αποτελούμενο από όργανα, έναν οργανισμό, αλλά λίγοι καταλαβαίνουμε στ' αλήθεια πως έχουμε μια ιδιαίτερη Ψυχολογία. Όταν κάποιος καταλαβαίνει πως έχει μια ιδιαίτερη Ψυχολογία, αρχίζει να δουλεύει επάνω στον εαυτό του, εδώ και τώρα. Όταν κάποιος καταλαβαίνει πως έχει μια ψυχολογία, αρχίζει με την πρόθεση της Ψυχολογικής Αυτοπαρατήρησης.

Εκείνος ο οποίος αρχίζει να αυτοπαρατηρεί τον εαυτό του, μετατρέπεται εκ των πραγμάτων σε ένα διαφορετικό άτομο, διαφορετικό σε όλα, απολύτως διαφορετικό. Ο λαός έχει περισσότερο την τάση να δέχεται μόνο την Φυσική άποψη, την τρισδιάστατη, το πυκνό σώμα, επειδή μπορεί να το δει, να το ακούσει, να το αγγίξει, να το ψηλαφίσει. Λίγοι στ' αλήθεια είναι εκείνοι που ειλικρινά αποδέχονται πως έχουν μια ιδιαίτερη Ψυχολογία. Όταν κάποιος το αποδέχεται, εκ των πραγμάτων αρχίζει να αυτοπαρατηρείται και αυτό τον κάνει κάπως διαφορετικό στους πλησίον του. Αυτοπαρατηρηθείτε για να αυτογνωριστείτε, αυτό είναι το καλύτερο από τα καλύτερα...

Κάποιος μου έλεγε μια μέρα ή πάει πολύς χρόνος για να είμαι πιο σαφής, πως γνώριζε τον εαυτό του. Δεν ήταν απρέπεια να τον ρωτήσω:

-Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου, πες μου: πόσα άτομα έχει μια τρίχα των μαλλιών σου;

Και ο άνθρωπος απάντησε:

-Καλά αυτό δεν το ξέρω.

Και τότε του είπα:

-Εάν δεν γνωρίζεις μια τρίχα των μαλλιών σου, εάν δεν ξέρεις πόσα άτομα έχει, πολύ ολιγότερο θα γνωρίζεις εξ ολοκλήρου τον εαυτό σου...

Αναντίρρητα εκείνος ο άνθρωπος δεν έκανε τίποτε άλλο, από το να παραδεχθεί αυτήν την δήλωσή μου. Όταν κάποιος γνωρίζει τον εαυτό του βαθιά γνωρίζει το Σύμπαν και τους Θεούς. Στο κάθετο μονοπάτι προτιθέμεθα πριν από όλα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, επειδή μόνο γνωρίζοντας τον εαυτό μας μπορούμε να γνωρίσουμε και τους άλλους.

Στο κάθετο μονοπάτι, αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να κάνουμε μια ψυχολογική καταγραφή του εαυτού μας, για να ξέρουμε τι έχουμε και τι μας λείπει. Υπάρχει πολύ που πρέπει να εξαλείψουμε, υπάρχει πάρα πολύ στο εσωτερικό μας και επίσης υπάρχει πολύ σε μας που πρέπει να κατακτήσουμε, που μας λείπει (μας περισσεύει πολύ και μας λείπει πολύ).

Στο κάθετο μονοπάτι πρέπει να κάνουμε μια καταγραφή του εαυτού μας, για να ξέρουμε ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε, προς τα που πάμε, ποιος είναι ο σκοπός της υπάρξεώς μας...

Εδώ μαζεμένοι σε αυτήν την αίθουσα, πρέπει να εξετασθούμε για λίγο, πρέπει να κάνουμε την αυτοεξέτασή μας, πρέπει στ' αλήθεια να αναλύσουμε το θέμα του εαυτού μας, θέτοντάς το επάνω στο ταπέτο του τραπεζιού, εάν στ' αλήθεια είμαστε έτοιμοι να δουλέψουμε για να αλλάξουμε ολοκληρωτικά.

Στο κάθετο μονοπάτι βρίσκονται τα διάφορα Επίπεδα του Είναι. Όταν κάποιος αρχίζει να δουλεύει επάνω στον εαυτό του για να εξαλείψει αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα, αναμφισβήτητα, εισέρχεται εκ των πραγμάτων και με το δικό του δικαίωμα σε ανώτερο επίπεδο του Είναι, Ξέρω πως σας έχει λεχθεί μια μεγάλη αλήθεια, πως το επίπεδο του Είναι του κάθε ενός, έλκει την ίδια του την ζωή, (κάθε άνθρωπος είναι αυτό που είναι η ζωή του).

Παρατηρείστε μια αγελάδα στο στάβλο. Το Είναι της έλκει την ζωή της. Εάν μια αγελάδα την βγάλουμε από το στάβλο και την φέρουμε στο δωμάτιο μας, εάν της δώσουμε έναν υπηρέτη, εάν την χτενίσουμε πολύ καλά, εάν την γεμίσουμε με ταλκ, την αλείψουμε με κολόνια, δεν θα πάψει από του να είναι αγελάδα, θα συνεχίζει με τις συνήθειες της αγελάδας, θα κάνει το δωμάτιο μας έναν στάβλο, δεν θα αλλάξει, επειδή το επίπεδο του Είναι έλκει για τον κάθε ένα την ίδια του την ζωή.

Εάν πάρουμε από το πλήθος έναν ζητιάνο κουρελή και τον φέρουμε στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, ώστε να ζει εκεί κοντά στην βασίλισσα Ελισάβετ, στην αρχή θα τον περιμένουν πολλοί καλοαναθρεμμένοι, θα υπολογίζεται σαν ένας μεγάλος κύριος, αλλά το επίπεδο του Είναι του θα έλκει την ιδιαίτερη ζωή του. Σύντομα οι κακοαναθρεμμένοι του παλατιού εκείνου θα βρουν στον ζητιάνο συνήθειες πολύ διαφορετικές από αυτές του παλατιού. Θα δουν πως είναι φιλάργυρος, θα δουν πως χρησιμοποιεί τα χρήματα κατά τρόπο φοβερό, θα δουν πως δεν θα ξοδέψει ουδέποτε τα χρήματα, ούτε μια πεντάρα, ούτε για να βοηθήσει ένα φίλο. Θα ανακαλύψουν την ευερεθιστικότητά του, θα ανακαλύψουν την αδιαφορία του, θα ανακαλύψουν τα κουτσομπολιά του, θα μετατραπούν σε εχθρούς του, εξαιτίας όσων θα λέγονται κτλ. Οπότε, θα φθάσει η στιγμή που αυτός θα μείνει μόνος του, σε ολόκληρο το παλάτι του Μπάκιγχαμ.

Θα πρέπει να παρακαλάει τους κακοαναθρεμμένους να του φέρουν ένα πιάτο για να φάει, επειδή αυτοί δεν θα τον υπομένουν, θα τον εγκαταλείψουν μέσα στο ίδιο το παλάτι του Μπάκιγχαμ, αν και φαίνεται καλύτερος, θα συνεχίσει να αισθάνεται αυτό που είναι, ένας ζητιάνος...

Το επίπεδο του Είναι του καθενός μας έλκει την ιδιαίτερη ζωή του. Ένας άνθρωπος είναι αυτό που είναι η ζωή του. Πολλοί απασχολούνται στο να έχουν μεγάλες ποσότητες χρημάτων.

Λένε:

-Εάν μου πέσει το λαχείο, πόσο διαφορετική θα είναι η ζωή μου. Θα ξαναγεννιόμουν, θα άλλαζα ριζικά...

Αλλά αυτό είναι λάθος, είναι απολύτως λανθασμένο, επειδή το επίπεδο του Είναι, έλκει την ίδια του την ζωή (ένας άνθρωπος είναι αυτό που είναι η ζωή του)... Αρμόζει όπως εμείς συλλογισθούμε επάνω σε όλα τα θέματα.

Δεν είναι πως μαζεύοντας τεράστιες ποσότητες χρημάτων θα αλλάξουμε την ίδια μας την ύπαρξη, όχι, αυτό που χρειαζόμαστε είναι να περάσουμε σε ένα άλλο επίπεδο, σε ένα ανώτερο επίπεδο του Είναι.

Ας πάμε για μια στιγμή σε κάποιο από αυτά τα παράξενα μέρη της πόλεως σε μια από τις χαμένες πόλεις, σε ένα από αυτά τα μέρη όπου ζουν οι παραπηγματούχοι. Μαλώνουν μεταξύ τους καθημερινά, μεθούν, προσβάλλονται, σκοτώνονται, και εκείνη η παροικία που άλλοτε ζούσε ήσυχη, περνάει από ανήκουστες εκπλήξεις.

Καθημερινά τα αστυνομικά αυτοκίνητα, ηχώντας τις σειρήνες τους, κατευθύνονται προς τα εκεί, ακούγονται κραυγές, πόνου, θυμού, μίσους κτλ και εκείνοι οι δυστυχισμένοι άνθρωποι συνεχίζουν όπως πάντα, να υποφέρουν τρομερά (σαφώς το επίπεδο του Είναι τους ελκύει την ιδιαίτερη ζωή τους)...

Εάν σε κάποια δεδομένη στιγμή, κάποιος από αυτούς είχε συλλογισθεί, έστω και για μια στιγμή, εάν σκόπευε να μελετήσει τον εαυτό του, εάν είχε ανακαλύψει τα Ψυχολογικά του ελαττώματα και ως τολμηρός, είχε μπει στο κάθετο μονοπάτι της Επαναστατικής Ψυχολογίας, θα μπορούσε σαφώς να εξαλείψει μερικά ελαττώματα, τέτοια όπως του θυμού, του μίσους, του εγωισμού, του κουτσομπολιού κτλ.

Αποτέλεσμα: θα άλλαζε το επίπεδο του Είναι του, θα ετελειοποιούντο οι συνήθειές του.

Αναμφισβήτητα, τότε δεν θα μπορούσε να συνεννοηθεί με εκείνους τους ανθρώπους που τον περιτριγύριζαν, αυτοί οι άνθρωποι επίσης δεν θα μπορούσαν να συνεννοηθούν με αυτόν. Αναγκαστικά θα έπρεπε να δημιουργήσει νέες γνωριμίες και, λόγω του νόμου της ψυχολογικής σχέσης, θα αποκτούσε νέες φιλίες. Τελικά, αλλάζοντας το επίπεδο του Είναι του θα άλλαζε η ζωή του, πιθανώς, αυτές οι καινούργιες σχέσεις να του προσέφεραν καινούργιες ευκαιρίες. Μέσω των σχέσεων αυτών θα άλλαζε το οικονομικό πρόβλημα της ίδιας του της ύπαρξης, θα αποκτούσε μια διαφορετική δουλειά, θα καλυτέρευε βαθμηδόν.

Έτσι λοιπόν το επίπεδο του Είναι του καθενός έλκει την ίδια του την ζωή, και ένας άνθρωπος είναι αυτός που είναι η ζωή του.

Στο κάθετο μονοπάτι έχουμε την δυνατότητα να αλλάξουμε το ίδιο το επίπεδο του Είναι μας, εάν εξαλείψουμε από τον εαυτό μας τα ψυχολογικά ελαττώματα. Το αποτέλεσμα θα είναι εξαιρετικό, επειδή, με το να αλλάζει το ίδιο μας το επίπεδο του Είναι, θα αλλάζει επίσης η ζωή μας εξ ολοκλήρου.

Όταν κάποιος αλλάζει ριζικά, αλλάζει επίσης όλο αυτό που τον περιτριγυρίζει.

Οι φρικτές αυτές περιστάσεις της ύπαρξης, οι περιστάσεις της ζωής οι καθόλου ευχάριστες, δεν είναι παρά μόνο απλές προβολές αυτού που συμβαίνει στο εσωτερικό μας. Εάν εμείς αλλάξουμε στο εσωτερικό μας, οι εξωτερικές περιστάσεις θα αλλάξουν επίσης, αλλά εάν δεν αλλάξουμε εσωτερικά, οι εξωτερικές περιστάσεις δεν θα αλλάξουν επίσης.

Ήδη ο Δον Εμμανουήλ Κάντ, ο Φιλόσοφος του Koenisbergk, είπε: «Το εξωτερικό είναι η αντανάκλαση του εσωτερικού». Με άλλα λόγια θα διασαφηνίσουμε λέγοντας: «Το εξωτερικό δεν είναι παρά η αντανάκλαση αυτού που είμαστε εσωτερικά».

Εάν είμαστε άτομα θυμώδη, εάν μισούμε, εάν ζηλεύουμε, εάν φθονούμε, εάν είμαστε διεστραμμένοι, οι περιστάσεις που θα μας περιτριγυρίζουν θα είναι διεστραμμένες, ολέθριες, φρικτές, θα μπορούν να σημειωθούν μέχρι και του κόκκινου τύπου. Και εάν είμαστε άτομα καλύτερης ποιότητος, σε αρμονία με το Απόλυτο, εάν εμπνέουμε Ειρήνη, εάν ακτινοβολούμε Αγάπη, Καλοσύνη, Ευχαρίστηση, οι περιστάσεις της ζωής που θα πηγάζουν από τον εαυτό μας θα είναι όμορφες, θα έχουμε πάρα πολύ καλές σχέσεις, θα υπάρχει αρμονία με όλους αυτούς που μας περιτριγυρίζουν...

Είναι πολλοί αυτοί που μου γράφουν διηγούμενοι τα προβλήματά τους: Λέει η γυναίκα ότι ο σύζυγός της πήγε με άλλη. Λέει ο σύζυγος η γυναίκα του δεν θέλει να ζει πλέον με αυτόν, επειδή πήγε με άλλον άνδρα, πως να το κάνει πως να λύσει το πρόβλημα. Λέει κάποιος ότι δεν θέλουν να τον πληρώσουν, πως φιλονίκησαν μαζί του και τώρα πως θα λύσει το πρόβλημα, πως θέλει να τον βοηθήσουμε για να λύσει το πρόβλημα, για να λύσει την φιλονικία κτλ.

Κάθε περίπτωση, όσον αφορά το κοινό, είναι μπερδεμένη, δύσκολη, όλοι θέλουν να τους λυθούν τα προβλήματα τους. Όλοι επιθυμούν να ζουν σε ειρήνη, να ζουν με εξαιρετική αρμονία μέσα στην ευτυχία, χωρίς προβλήματα. Αλλά δεν θέλουν να καταλάβουν, αυτοί που μου γράφουν κατ' αυτόν τον τρόπο, ότι την ρίζα, την αιτία όλων των προβλημάτων τους την φέρουν στο εσωτερικό τους∙ ότι αυτά τα προβλήματα δεν είναι παρά μόνο οι προβολές του εσωτερικού τους∙ ότι από το εσωτερικό τους εξέρχονται τα προβλήματα, επειδή ένας άνθρωπος είναι αυτό που είναι η ζωή του, και τίποτε άλλο από αυτό που είναι η ζωή του. Εάν δεν αλλάξει το Ιδιαίτερο επίπεδο του Είναι του, εάν δεν αλλάξει την εσωτερική ζωή του, δεν θα αλλάξει τίποτα.

Το εξωτερικό δεν είναι παρά η αντανάκλαση του εσωτερικού...

Έχει φθάσει η ώρα του να το εννοήσουν αυτό. Θέλουν ευτυχία, αλλά από που θα την πάρουν; Δεν θέλουν να δεχθούν πως τα λάθη, τις αιτίες καλύτερα θα λέγαμε, όλων αυτών που τους συμβαίνουν, τις φέρνουν μέσα στον εαυτό τους. Ναι, ο κάθε ένας φέρνει τις αιτίες των οδυνών του μέσα στον εαυτό του και ενώ δεν λύνονται οι αιτίες, οι οδύνες επίσης δεν θα λυθούν.

Κάθε Αποτέλεσμα έχει την Αιτία του, η Αιτία προκαλεί εξ ολοκλήρου το Αποτέλεσμά της.

Έτσι λοιπόν, εμείς που θέλουμε να περπατήσουμε το κάθετο μονοπάτι, πριν από όλα προτρεπόμαστε στην Αυτοανακάλυψη, να γνωρίσουμε τα ιδιαίτερα ελαττώματα μας, για να τα εκριζώσουμε, για να τα εξάγουμε από τον εαυτό μας, επειδή μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αλλάξουμε βασικά...

Ένας άνθρωπος είναι αυτό που είναι η ζωή του. Εάν ένας άνθρωπος δεν δουλεύει την ίδια του την ζωή, αναμφισβήτητα θα χάσει τον χρόνο του άθλια..

Η ζωή είναι σαν μια ταινία, που προφανώς ολοκληρώνεται με τον θάνατο. Ο θάνατος είναι η επιστροφή στο σημείο της αρχικής εκκίνησης, με την δυνατότητα της εκ νέου προβολής, επάνω στο χαλί του κόσμου, της ίδιας της ζωής...

Στον βουδισμό μιλάνε για τις διαδοχικές ζωές, αλλά εγώ στ' αλήθεια σας λέω πως δεν υπάρχουν διαδοχικές ζωές, αυτό που υπάρχει, αυτό που πραγματικά υπάρχει είναι οι διαδοχικές υπάρξεις, επειδή η ζωή είναι η ίδια. Όταν φτάνει η ώρα του θανάτου η ταινία τελειώνει, την τυλίγουμε σε μια ταινία και την φέρνουμε στην Αιωνιότητα. Εκεί την ξαναζούμε κατά τρόπο αναδρομικό.

Μην ξεχνάτε εσείς, ότι όπως υπάρχει ένα Τρισδιάστατο Διάστημα, ορατό και απτό, υπάρχει επίσης ένα Ψυχολογικό Διάστημα και αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο, αξιωματικό. Στο ψυχολογικό διάστημα συνεχίζει η ίδια μας η ζωή. Εκεί την ξαναζούμε, λέω κατά τρόπο αναδρομικό. Πολύ αργότερα ξαναγυρίζουμε, επιστρέφουμε στον χρόνο, ενσωματωνόμαστε εκ νέου σε έναν νέο οργανισμό (αυτός είναι ο νόμος της Αιώνιας Επιστροφής), και επιστρέφουμε για να ξαναπροβάλλουμε την ίδια μας την ζωή, για να την ξαναπροβάλλουμε στο χαλί αυτού του κόσμου.

Έτσι λοιπόν είναι, δηλαδή, δεν είναι οι διαδοχικές ζωές αυτό που υπάρχει, αλλά πραγματικά αυτό που υπάρχει είναι οι διαδοχικές υπάρξεις. Δείτε την διαφορά ανάμεσα στις Διαδοχικές Ζωές και τις Διαδοχικές Υπάρξεις.

Κεφάλαιο 2. Ζωή δεν υπάρχει παρά μόνο μία

Είναι αυτή που φέρουμε, αυτή που προσκομίζουμε, αυτή που ξαναφέρνουμε, αυτήν που ξαναπροσκομίζουμε, (πάντοτε την ίδια)... Υπάρξεις ναι, σε κάθε Ψυχή, της προσδιορίζονται 108 υπάρξεις...

Κάνω αυτές τις δηλώσεις, επειδή είμαι προ ενός ειδικού ακροατηρίου, είμαι προ ενός ακροατηρίου αποτελουμένου από ανθρώπους της Διεθνούς Γνωστικής Κίνησης, από ανθρώπους επαναστατικούς, αντάρτες, έτοιμους στ' αλήθεια να συνεχίσουν μέσω του κάθετου μονοπατιού, από το μονοπάτι των μεταβολών, από τον δρόμο που θα μας οδηγήσει στον Υπεράνθρωπο.

Έχει φθάσει η ώρα, έχει φθάσει η στιγμή να συλλογιστούμε σε αυτό που είναι η ίδια μας η ζωή.

Εάν δεν αλλάξουμε αυτήν την ταινία της ζωής (αυτήν που φέρουμε, αυτήν που ξαναπροσκομίζουμε), εάν δεν την μεταβάλλουμε, θα συνεχίσει πάντοτε επαναλαμβανόμενη και θα επαναλαμβάνεται μέσω των 108 υπάρξεων και, εάν παρ' όλα αυτά, δεν την αλλάξουμε, θα πρέπει να πάμε, καθώς λέει το ρητό από εκεί, «με την μουσική σε άλλο μέρος», θα πρέπει να φέρουμε την ζωή μας στο βυθισμένο ορυκτό βασίλειο. Το ότι τέτοιο βασίλειο είναι μια πραγματικότητα, ουδείς δύναται να το αρνηθεί. Λοιπόν ζούμε επάνω στην επιδερμίδα αυτής της φτωχής γης που ταξιδεύει μαζί μας μέσω του Απολύτου Διαστήματος. Ο Dante Alighieri στην Θεία Κωμωδία του, έχει τοποθετήσει την Κόλασή του, μέσα στο Βυθισμένο Ορυκτό Βασίλειο. Δεν έχει τίποτα το παράξενο και αυτό το ξέρουν οι Θεοί και οι Άνθρωποι...

Σαφώς εκείνοι που αποτυγχάνουν στην μεταβολή της ίδιας τους της Ζωής, εκείνοι που δεν είναι ικανοί να εξαλείψουν τα ψυχολογικά ελαττώματά τους, με τον καιρό θα πρέπει να εξελιχθούν καθοδικά, μέσα στους «εννέα κύκλους» του Δάντη, μέχρι τον «Δεύτερο Θάνατο». Και δεν είναι καθόλου ευχάριστο το να εξελίσσεται κάποιος καθοδικά με την πάροδο του χρόνου (εγώ προσωπικά δεν φοβάμαι την Κόλαση)...

Στους κόσμους της Κολάσεως εξαλείφεται το ΕΓΩ, αυτό το ΕΓΩ της Πειραματικής Ψυχολογίας, αυτό το ΕΓΩ που μελετούν όλοι οι Ψυχολόγοι αυτού του πλανήτη.

Στο Βυθισμένο Ορυκτό Βασίλειο περνάμε πάντοτε από τον Δεύτερο Θάνατο

Αλλά στ' αλήθεια δεν είναι καθόλου ευχάριστο να ξαναεπιστρέψουμε Καθοδικώς Εξελισσόμενοι, μέσα από τους εννέα κύκλους του Δάντη Αλιγκέρι, θα σας συνιστούσα να το συγκρίνετε με την Mictlan, με τις τόσο τρομερές δοκιμασίες της...

Ακριβώς εδώ στο αγαπημένο μας Μεξικό, μιλούσαν οι παλαιοί μας Αναχουάκ πάνω στην Mictlan. Η Mictlan δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο οι Κόσμοι της Κόλασης του Δάντη, με τους εννέα κολάσιους κύκλους τους.

Εκεί βρίσκονται όλες οι τρομερές δοκιμασίες για τις οποίες μιλούσαν οι Αρχαίοι Μύστες, εκεί βρίσκεται η Σοφία που μας αναφέρει ο φλωρεντινός Δάντης Αλιγκέρι. Εκεί βρίσκεται η Σοφία που περιγράφει ο Βιργίλιος, ο συγγραφέας της Αινειάδας...

Ανεκδιήγητες πίκρες περνούν εκείνοι που εισέρχονται στην καθοδική εξέλιξη των κόσμων της Κολάσεως. Για αυτό, δεν συμβουλεύω να εξελιχθεί κάποιος καθοδικά με τον καιρό. Σαφώς εκείνοι που περνούν από αυτές τις τρομερές δοκιμασίες, μετά από τον «Δεύτερο Θάνατο» εισέρχονται στους Στοιχειώδεις Παραδείσους της Φύσης. Αργότερα εξελίσσονται Ανοδικά μέσω των «Τεσσάρων Βασιλείων» για να ξαναρχίσουν από το ανθρώπινο επίπεδο που έχασαν άλλοτε.

Το να εξαλείψει κανείς το ΕΓΩ, είναι βασικό και είναι το καλύτερο που έχει να κάνει ΕΔΩ και ΤΩΡΑ...

Μου έρχεται αυτές τις στιγμές στην μνήμη ένα περιστατικό του Μωάμεθ. Ήδη ήταν πολύ γέρος και πολύ κοντά στον Θάνατο και ευρισκόμενος κοντά σε μια κρυστάλλινη πηγή μιας όασης απευθύνθηκε προς το πλήθος και είπε: «Εάν σε κάποιον του χρωστάω κάτι, να με φτύσει στο πρόσωπο»... Ένας άνθρωπος προχώρησε μέχρι τον Μωάμεθ και τον έφτυσε στο πρόσωπο. Εκείνος λοιπόν ο σοφός άνθρωπος, ο Μωάμεθ, έπλυνε το κεφάλι του μέσα στην κρυστάλλινη πηγή της όασης και αναφώνησε: «Περισσότερο αξίζει να πληρώσει κανείς όλα τώρα στην ζωή, και όχι στον θάνατο...

Και είναι γεγονός ότι οι οδύνες που θα περάσουμε στην Mictlan των Ατζέκων, είναι βέβαια οδυνηρές. Για όλους αυτούς τους λόγους, πρέπει να συλλογισθούμε.

Υπάρχουν μερικοί που προτιμούν να απελευθερωθούν στην ζωή, μια για πάντα, και τότε εισέρχονται, καθώς λέει η Σοφία των Αρχαίων μας Αναχουάκ, στην Tlalocan, περιοχές άφατες, ζωντανά αντιπροσωπευμένες από τον Tlaloc, τον Θεό της βροχής. Υπάρχουν άφατες περιοχές στον Μοριακό Κόσμο, κυβερνώμενες από τον Ουε-ουε-τεότλ, τον Θεό της Φωτιάς, ή από τον Θεό Νυχτερίδα κτλ, ζωντανές αντιπροσωπεύσεις του Αρχαίου Εσωτερισμού, ζωντανές αντιπροσωπεύσεις του Μυστικού Χριστιανισμού και των Ατζέκας, υπερόχως υπερφυσικά. Εν πάση περιπτώσει...

Εφόσον κάποιος δεν διαλύει το ΕΓΩ, δεν έχει το δικαίωμα να εισέλθει σε αυτές τις άφατες περιοχές για τις οποίες μας μιλούσαν οι Αρχαίες Θρησκείες.

Εφόσον κάποιος δεν ανυψωθεί καθόλου στην κάθετο γραμμή, τα οποία βρίσκονται τα διάφορα επίπεδα του Είναι, δεν θα έχει το δικαίωμα να εισέλθει στους μοριακούς παραδείσους ή την ανώτερη και υπερφυσική Συνείδησή του.

Εκείνοι οι οποίοι στ' αλήθεια προτίθενται να επιτύχουν την ευτυχία, θα πρέπει να αρχίσουν να εισέρχονται από τον κάθετο δρόμο.

Σας έχω διδάξει ότι στην κάθετο, σαφώς δεν είμαστε Ιερά Άτομα, ότι κάθε ένας από μας είναι ένα άτομο-μηχανή και πως μέσα στο άτομό μας υπάρχουν πολλά άτομα... και πως μέσα στο άτομο μας υπάρχουν πολλά «ψυχολογικά άτομα».

Έχουμε το ΕΓΩ του θυμού, έχουμε το ΕΓΩ του μίσους, έχουμε το ΕΓΩ της ζηλοτυπίας, έχουμε το ΕΓΩ της ζήλιας, έχουμε το ΕΓΩ του κουτσομπολιού, έχουμε το ΕΓΩ των σχέσεων, έχουμε το ΕΓΩ της πανουργίας κτλ. Όλα αυτά τα ΕΓΩ που έχουμε δεν είναι απλός μύθος, είναι μια τρομερή πραγματικότητα για εκείνον που έχει ανεπτυγμένη την Αίσθηση της Ψυχολογικής Αυτοπαρατήρησης. Όλα αυτά τα ΕΓΩ-πρόσωπα μπαίνουν και βγαίνουν κατά βούληση από το Φυσικό μας Σώμα. Όλα αυτά τα ΕΓΩ-πρόσωπα έχουν επίσης τρεις Εγκεφάλους: Κάθε ΕΓΩ‑πρόσωπο έχει έναν διανοητικό εγκέφαλο, έναν συγκινησιακό εγκέφαλο και έναν ενστικτο/κινητικο/σεξουαλικό εγκέφαλο.

Κάθε ΕΓΩ-πρόσωπο είναι, για τον εαυτό του, μια πλήρης Οντότητα. Έτσι λοιπόν, μέσα στο άτομό μας ζουν πολλά άτομα, που μπαίνουν και βγαίνουν ελεύθερα από τον οργανισμό μας. Τώρα θα εννοήσετε εσείς στ' αλήθεια, γιατί εμείς δεν έχουμε ένα πλήρες κριτήριο, γιατί είμαστε γεμάτοι από τρομερές αντιθέσεις. Την μια στιγμή λέμε ένα πράγμα, και την άλλη δηλώνουμε το αντίθετο.

Εάν μπορούσαμε να δούμε τον εαυτό μας μέσα σε έναν καθρέφτη, πως είμαστε, εάν μπορούσαμε να δούμε το γήινο σώμα μας, ομιλώντας ψυχολογικά, μπορώ να σας πω στο όνομα της αλήθειας πως θα τρελαινόμασταν, πως θα απομακρυνόμασταν κατατρομαγμένοι, πως θα θέλαμε να δραπετεύσουμε από τον εαυτό μας.

Εάν ήμασταν «ένα άτομο» υπεύθυνο, εάν ο καθένας μας ήταν ένα «ιερό άτομο», εάν ήμασταν αδιάφθοροι, όλα θα ήσαν διαφορετικά. Αλλά εμείς δεν είμαστε αδιάφθοροι, δεν κατέχουμε αυτό που ονομάζεται «μοναδικότητα», είμαστε μια πολλαπλότητα αταξική και χαοτική, πιστεύουμε πως είμαστε ζωντανοί και είμαστε πεθαμένοι, μέσα μας ζουν πολλά φαντάσματα του θανάτου. Το ΕΓΩ-μίσος, το ΕΓΩ-ζηλεύω, το ΕΓΩ-ζηλοτυπία, το ΕΓΩ-λαγνεία, το ΕΓΩ-θυμώνω κτλ, κτλ. Όλα αυτά τα ΕΓΩ-πρόσωπα, επαναλαμβάνω μπαίνουν και βγαίνουν από το σώμα μας.

Μέσα σε κάθε «ΕΓΩ-πρόσωπο» έχουμε στ' αλήθεια μποτιλιαρισμένο, ένα ποσοστό της ίδιας μας της Συνείδησης.

Έτσι λοιπόν η Συνείδησή μας είναι μποτιλιαρισμένη μέσα σε όλη την πολλαπλότητα των ΕΓΩ τα οποία αποτελούν τον «εαυτό μας».

Η Συνείδηση μας μποτιλιαρισμένη, λειτουργεί σύμφωνα με την ιδιαίτερή της μηχανοποίηση. Λέγεται ότι έχουμε την Συνείδηση κοιμισμένη...

Από όλα τα φυσικά φαινόμενα που συμβαίνουν γύρω μας (και δηλώνω φυσικά και υπερφυσικά), εξ αυτών μόνο μπορούμε να αντιληφθούμε ένα ελαχιστότατο μέρος, τέτοιων φαινομένων.

Λέγεται πως υπάρχει μια εξαιρετική πολλαπλότητα φυσικών φαινομένων που συμβαίνουν γύρω μας και που δεν μπορούμε, δεν είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε.

Είμαστε κοιμισμένοι, αλλά πιστεύουμε πως είμαστε ξύπνιοί. Δεν παραδεχόμαστε πως είμαστε κοιμισμένοι, μέχρι που προσβαλλόμαστε όταν κάποιος μας συμπεριφέρεται σαν τέτοιους.

Όμως στ' αλήθεια πρέπει να ξυπνήσουμε. Τα τέσσερα ευαγγέλια μας προτρέπουν στην ανάγκη να ξυπνήσουμε.

Εάν εμείς ήμασταν ξύπνιοι, θα μπορούσαμε να δούμε, να ακούσουμε, να αγγίξουμε και να ψηλαφίσουμε τις μεγάλες Αλήθειες, τις μεγάλες πραγματικότητες των Ανωτέρων Κόσμων.

Εάν ήμασταν ξύπνιοι, η ζωή για μας θα ήταν ολοκληρωτικά διαφορετική. Δεν θα ήμασταν θύματα των περιστάσεων, θα μπορούσαμε να την χειριζόμαστε σύμφωνα με την επιθυμία μας.

Αλλά στ' αλήθεια δεν είμαστε ξύπνιοι, κοιμόμαστε βαθιά, δεν ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε..

Έχει φθάσει η ώρα κατά την οποίαν πρέπει θα ασχοληθούμε για να ξυπνήσουμε.

Όταν ξυπνήσουμε, θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε τέλεια αυτό που είναι η Αλήθεια, αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που είναι πέρα από το σώμα των φιλοστοργιών και του νου...

Όταν κάποιος βιώσει το Πραγματικό, βιώνει επίσης ένα στοιχείο που μετατρέπει ριζικά. Εμείς χρειαζόμαστε να βιώσουμε αυτό το στοιχείο, με την πρόθεση να δουλέψουμε εντατικά πάνω στον εαυτό μας.

Πρώτα από όλα γίνεται αναγκαίο, να διαλύσουμε τις «κενές προσωπικότητες» που έχουμε στο εσωτερικό μας, με αντικειμενικό σκοπό να αφυπνίσουμε Συνείδηση.

Όταν κάποιο ψυχολογικό ΕΓΩ, που μπορεί να είναι του θυμού, του μίσους, της λαγνείας κτλ έχει εξαλειφθεί, η Συνείδηση που είναι μποτιλιαρισμένη σε αυτό, αναβλύζει, απελευθερώνεται, και τότε έρχεται η Αφύπνιση...

Φυσιολογικά, οι άνθρωποι έχουν ένα τρία τοις εκατό αφυπνισμένη Συνείδηση, αλλά εάν δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας, εάν εξαλείψουμε όλα αυτά τα ΕΓΩ-πρόσωπα, που κατοικούν στο εσωτερικό μας, θα αυξήσουμε το ποσοστό της Συνειδήσεως μας λίγο-λίγο. Εάν ο κόσμος παρ' όλα αυτά είχε ένα δέκα τοις εκατό αφυπνισμένη συνείδηση, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι πόλεμοι πάνω στην επιφάνεια της γης, στ’ αλήθεια θα είχαν εξαλειφθεί δια παντός.

Εάν ο κόσμος έφθανε να έχει ένα πενήντα τοις εκατό αφυπνισμένη συνείδηση, η Γη θα ήταν τώρα ένας Παράδεισος.

Εάν έφθανε να είχε εκατό τοις εκατό αφυπνισμένη συνείδηση, αυτό βέβαια είναι ένα θέμα μόνο για Μύστες, για Υπεράνθρωπους, όπως ο Μωυσής, ο Γκαουτάμα Βούδας, ο Χριστός κτλ, κτλ.

Χρειάζεται να δουλέψουμε πολύ για να διαλύσουμε αυτά τα ΕΓΩ που φορτώνουμε στο εσωτερικό μας, για να μπορέσουμε να αφυπνίσουμε συνείδηση, για να φθάσουμε στην Φώτιση, για να βιώσουμε αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που είναι η Αλήθεια...

Πρώτα από όλα, όπως ήδη είπα, όταν κάποιος εισέρχεται στο «κάθετο μονοπάτι», όταν παραδέχεται πως έχει μια ψυχολογία, αρχίζει να αυτοπαρατηρείται. Όταν κάποιος ανακαλύπτει πως έχει το ΕΓΩ του θυμού, πρέπει να το δουλέψει. Στην αρχή πρέπει να επιδιώξει να το παρατηρεί και αργότερα να το καταλάβει μέσω της ανάλυσης, μέσω του βαθέως διαλογισμού, μέσω απευθείας μελετών. Κάποτε, όταν θα έχουμε καταλάβει πως έχουμε αυτό ή εκείνο το ΕΓΩ-λάθος, τότε περνάμε στην τρίτη φάση, στην καταστροφή, στην εξάλειψη... Ο νους μόνος του δεν θα μπορούσε να εξαλείψει κανένα ψυχολογικό ελάττωμα. Ο νους μπορεί μόνο να το τιτλοφορεί με διάφορα ονόματα, να το περνάει από το ένα επίπεδο στο άλλο, να το κρύβει από τον εαυτό του και από τα άλλα κτλ, να το καταδικάζει ή να το δικαιώνει, αλλά ουδέποτε να το αλλοιώνει ριζικά. Χρειαζόμαστε μια δύναμη που να είναι ανώτερη από τον νου, μια δύναμη που να μπορεί να εξαλείφει πραγματικά οποιοδήποτε ΕΓΩ-λάθος.

Ευτυχώς, αυτήν την δύναμη την κατέχουμε όλοι, μέσα σε μας τους ίδιους, εδώ και τώρα. Θέλω να αναφερθώ κατά τρόπο εμφατικό, στην Φιδική Δύναμη, που κατακαίει και που αναπτύσσεται στο σώμα του Γνωστικού Ασκητή.

Αυτή η εξαιρετική δύναμη, που οι Ανατολικοί κατονομάζουν Κουνταλίνη και οι Αλχημιστές του Μεσαίωνα ονομάζουν Stella Maris (η Στέλλα Μάρις, η Παρθένος της Θάλασσας, στ' αλήθεια είναι μια παραλλαγή του Είναι μας, αλλά διαφοροποιημένη). Η Παρθένα της θάλασσας, η Ιερή Κόμπρα, η Φιδική Δύναμη της Κουνταλίνη, όπως ονομάζεται στο Ινδουστάν και στο Θιβέτ, μπορεί να εξαλείψει αυτοστιγμεί οποιοδήποτε ελάττωμα Ψυχολογικού Τύπου.

Είναι σαφές πως όλοι έχουμε δικαίωμα να καλούμε την δύναμη της Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι. Η Δύναμη αυτή πολλαπλασιάζεται, αναπτύσσεται, ανακυκλώνεται, όταν δουλεύεται εξαιρετικά στο αναμμένο καμίνι του Ηφαίστου, στην Ενάτη Σφαίρα...

Οι ελεύθεροι επίσης μπορούν να καλούν την Ντέβι Κουνταλίνη όταν θέλουν να εξαλείψει αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα, αλλά στ' αλήθεια πρέπει να δηλώσουμε κατά εμφατικό τρόπο, πως η θαυμάσια δύναμη της Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι πολλαπλασιάζεται στην Ενάτη Σφαίρα.

Με αυτήν την θαυματουργή δύναμη μπορούμε να καταστρέψουμε οποιοδήποτε ελάττωμα.

Η Ντέβι Κουνταλίνη, Ίσις, Αδωνία, αυτή η παραλλαγή του ιδιαίτερου μας Είναι, αυτή η άποψη του Θεού-Μητέρα σε μας, μπορεί να εξαλείψει από τον εαυτό μας το ελάττωμα που έχουμε καταλάβει πλήρως, σε όλα τα επίπεδα του Νου...

Έχει φθάσει η ώρα του να καταλάβουμε σε βάθος αυτό το θέμα, του να προχωράμε πεθαίνοντας από στιγμή σε στιγμή.

Μόνο με τον θάνατο επέρχεται το καινούργιο. Αν ο σπόρος δεν πεθάνει το φυτό δεν γεννιέται...

Είναι αναγκαίο να διαλυθούμε όλοι με τον θάνατο, εάν θέλουμε στ' αλήθεια να αναγεννηθούμε πνευματικά. Ας θυμηθούμε εκείνη την παράγραφο του Ιησού και του Νικόδημου. Ο Ιησούς αναφώνησε λέγοντας:

-Είναι ανάγκη να πεθάνεις, για να μπορέσεις να εισέλθεις στην Βασιλεία των Ουρανών...

Εμείς χρειάζεται να πεθάνουμε εδώ και τώρα, εάν θέλουμε να εισέλθουμε στους Ανώτερους Κόσμους της Κοσμικής Συνείδησης, τελειωτικά αφυπνισμένοι, ολοκληρωτικά φωτισμένοι, μετατρεμμένοι ριζικά.

Έτσι καθώς είμαστε, δεν χρησιμεύουμε σε τίποτα, είμαστε μια ολοκληρωτική αποτυχία. Έτσι καθώς είμαστε, δεν είμαστε παρά μόνο ΕΓΩ (στον πληθυντικό).

Το ψυχολογικό ΕΓΩ δεν μπορεί να δημιουργήσει μια Νέα Εποχή. Το ψυχολογικό ΕΓΩ δεν μπορεί να δημιουργήσει την Χρυσή Εποχή.

Εκείνοι οι ψεύτικοι προφήτες που λένε πως το έτος 2000-2001 ή στο έτος 2007 θα αρχίσει η Εποχή της Αδελφότητας και της Αγάπης, η Εποχή του Χρυσού, η τραγουδισμένη από τον Βιργίλιο τον ποιητή της Μάντουα, στο κολοσσιαίο έργο του που φέρει τον τίτλο Αινειάδα, σφάλλουν, ψεύδονται, επειδή με ποιόν τρόπο το ΕΓΩ θα δημιουργήσει μια «Χρυσή Εποχή»; Μήπως πιστεύετε εσείς, πως το ΕΓΩ της Εμπειρικής Ψυχολογίας, αυτό το τρομερό ΕΓΩ, το ΕΓΩ του μίσους, το ΕΓΩ του πολέμου, της ζηλοτυπίας κτλ, κτλ, θα μπορούσε να δημιουργήσει στ' αλήθεια μια Χρυσή Εποχή; Σαφώς χρειαζόμαστε να πεθάνουμε στον εαυτό μας «εδώ και τώρα», εάν θέλουμε στ' αλήθεια να δημιουργήσουμε την Μελλοντική Εποχή, να δημιουργήσουμε έναν Νέο Πολιτισμό, να δημιουργήσουμε μια Νέα Πνευματική Εποχή.

Έχει φθάσει η στιγμή του να εννοήσουμε πως δεν είμαστε ευτυχείς, έχει φθάσει η ώρα του να καταλάβουμε πως είμαστε κάποιοι δυστυχισμένοι και δεν πρέπει να εξαπατάμε τους εαυτούς μας, πιστεύοντας πως είμαστε αξιόλογοι, αυτοτελείς, ηγεμόνες, θεοί, άνθρωποι και δεν ξέρω τι άλλο...

Ας τοποθετηθούμε στο πεδίο της ωμής πραγματικότητας, κάθε ένας από μας πρέπει να αγωνισθεί για να υπάρξει, πρέπει να αγωνισθεί για να ζήσει, δεν είναι ευτυχισμένος (το να αλλάξει είναι το βασικό).

Στα βιβλία μου έχω μιλήσει πολύ πάνω στο σεξ, έχω μιλήσει αρκετά πάνω στο «Αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου», πάνω στην Σεξουαλική Αλχημεία. Σαφώς μέσω της μεταβολής του σεξουαλικού λικέρ, αναφερομένου τόσες φορές από τον Άγιο Αυγουστίνο, είναι δυνατόν να δημιουργήσουμε τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, για να μετατραπούμε σε Ανθρώπους. Αλλά, σε τι θα εξυπηρετούσε να μετατραπούμε σε Αυθεντικούς Ανθρώπους, με την πιο τέλεια έννοια της λέξης, με την έννοια την πιο εξαιρετική, εάν δεν εξαλείψουμε το ΕΓΩ;

Εκείνος που κατέχει τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι και δεν έχει εξαλείψει το ΕΓΩ, μετατρέπεται εκ των πραγμάτων και εξ ιδίου δικαιώματος σε έναν Χανασμούσεν με διπλό κέντρο βαρύτητας, σε μια αποβολή της Κοσμικής Μητέρας.

Έτσι, λοιπόν, είναι αναγκαίο να δουλεύουμε στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων, αλλά ειλικρινά εάν δεν εξαλείψουμε το ΕΓΩ, θα αποτύχουμε...

Κανένας από μας δεν πρέπει να πιστεύει πως είναι τέλειος, επειδή τέλειος είναι μόνο ο Πατέρας που βρίσκεται στους Ουρανούς. Όλοι εμείς, αρχίζοντας από εμένα που είμαι αυτός που υπαγορεύει αυτήν την διάλεξη, εδώ, μπροστά σας, θεωρούμαι ατελής και πρέπει και σεις να θεωρήστε ατελείς...

Δυστυχώς το πρόβλημα είναι πως στην Γνωστική Κίνηση ακόμη υπάρχουν μυθομανείς, άτομα που αισθάνονται «ανυψωμένοι», ηγέτες. Εγώ, ως πρόεδρος ιδρυτής της Μεγάλης Κίνησης, ουδέποτε θα αισθανόμουν τέλειος, επειδή συμφωνώ πλήρως πως μόνο Αυτός, ο Κύριος, ο Πατέρας, είναι τέλειος.

Αλλά στην Γνωστική Κίνηση γίνονται απρέπειες που εκπλήσσουν. Άτομα γεμάτα από ελαττώματα, πιστεύουν πως είναι σοφοί, αισθάνονται πολύ Άγιοι, όταν τα χέρια τους είναι γεμάτα από κάρβουνα, άτομα αισθάνονται πολύ υψωμένα Ιεραρχικά, όταν στην πραγματικότητα της αλήθειας ούτε που έχουν αρχίσει να διατρέχουν το κάθετο επαναστατικό μονοπάτι...

Πρέπει να μπουν στο πεδίο της πιο ωμής πραγματικότητας. Κατά κάποιον τρόπο έχω έρθει εδώ με την πρόθεση της απαισιοδοξίας, ουδόλως όμως προτίθεμαι να γεμίσω την καρδιά σας με απαισιοδοξία. Επιθυμώ μόνο να θέσω πάνω στο ταπέτο της πραγματικότητας, το ψυχολογικό επίπεδο στο οποίο όλοι και κάθε ένας από εμάς βρίσκεται.

Εφ' όσον δεν έχουμε εξαλείψει από το εσωτερικό μας όλα αυτά τα ΕΓΩ-ελαττώματα που φορτωνόμαστε, η Συνείδηση μας θα κοιμάται βαθιά.

Θα πεθάνουμε χωρίς να ξέρουμε τι ώρα, θα γεννηθούμε χωρίς να ξέρουμε πως και γιατί, θα συνεχίσουμε πέρα από τον τάφο σαν υπνοβάτες, σαν φαντάσματα. Έτσι είναι η ζωή μας και θα είναι τέτοια, εάν δεν εξαλείψουμε από το εσωτερικό μας τα ΕΓΩ-ελαττώματα.

Παρ' όλα αυτά, πρέπει να σας πω ότι δεν είναι όλα εξ ολοκλήρου, καθώς πιστεύεται, απλός διανοουμενισμός. Δεν θέλω να πω πως η φωτισμένη διάνοια δεν χρησιμεύει.

Αυτό που θέλω είναι να διασαφηνίσω πως εάν το νερό δεν βράσει στους εκατό βαθμούς, δεν διαλύεται αυτό που πρέπει να διαλυθεί και δεν μαγειρεύεται αυτό που πρέπει να μαγειρευτεί.

Τοιουτοτρόπως, ομοίως, δηλώνω κατά τρόπο εμφατικό, πως εάν δεν περάσουμε από κρίσεις συγκινησιακές, διανοητικές, συνειδητές τότε δεν εξαλείφουμε αυτό που πρέπει, αυτό που χρειάζεται να εξαλείψουμε και δεν αποκρυσταλλώνουμε στον εαυτό μας αυτό που χρειαζόμαστε να αποκρυσταλλώσουμε.

Δεν είναι λοιπόν όλα, απλώς του διανοητικού. αυτήν την δουλειά είναι δυνατόν να την αρχίσουμε βασιζόμενοι μόνο σε συνειδητές εργασίες και ηθελημένες ταλαιπωρίες...

Δεν είναι όλα του διανοητικού. Χρειαζόμαστε να περάσουμε από μεγάλες συγκινησιακές κρίσεις.

Δεν είναι όλα του διανοητικού. Ο συγκινησιακός εγκέφαλος, πρέπει να πραγματοποιήσει την Ψυχολογική Δουλειά, η οποία μας οδηγεί στην «μετατροπή σε βάθος». Το συναίσθημα πρέπει να δουλεύεται περισσότερο από το διανοητικό, το συναίσθημα σε μας πρέπει να δραστηριοποιηθεί.

Έτσι από τον δρόμο των αυθεντικών συναισθημάτων θα φθάσουμε στην Αφύπνιση της Συνείδησης.

Στ' αλήθεια εγώ χρησιμοποιώ το διανοητικό μόνο όταν μιλάω μαζί σας, όταν πρέπει να απευθυνθώ προς την ανθρωπότητα, στον κόσμο. Στην ιδιαίτερή μου ζωή υπάρχει μόνο το συναίσθημα, η αγάπη, η συνείδηση, η μουσική, η ομορφιά και αυτό είναι όλο.

Αλλά το διανοητικό πρέπει να το χρησιμοποιώ σε αυτές τις στιγμές, για να μπορώ να συνεννοούμαι μαζί σας, επειδή όπως το είπα στην αρχή, εσείς έχετε έρθει εδώ για να με ακούτε και εγώ έρθει εδώ για να σας ομιλώ και ανάμεσα σε σας και σε μένα, πρέπει να υπάρχει αμοιβαία κατανόηση. Για αυτό με βλέπετε ότι είμαι υποχρεωμένος να χρησιμοποιώ το διανοητικό αυτήν την νύχτα...

Στο όνομα της αλήθειας πρέπει να σας πω ότι επείγει πριν από όλα, χωρίς χρονοτριβή, η εξάλειψη του εαυτού μας. Όταν το ψυχολογικό ΕΓΩ εξαλειφθεί εξ ολοκλήρου, όταν μετατραπεί σε σκόνη, όταν το ζωικό ΕΓΩ παύει να υπάρχει, η Συνείδηση φωτίζεται εξ ολοκλήρου, μπορεί να δει τους Ελοΐμ, μπορεί να συνομιλήσει με αυτούς πρόσωπο με πρόσωπο. Μπορεί να δει, να αγγίξει και να ψηλαφίσει τις Μεγάλες Αλήθειες των Ανωτέρων Κόσμων. Μπορεί να επισκεφθεί το Νιρβάνα, το Παρανιρβάνα, το Μάχα-παρανιρβάνα κτλ. Αλλά ενώ η Συνείδηση κοιμάται, εμείς δεν θα πάψουμε να είμαστε απλοί διανοητικοί, καταδικασμένοι στην ποινή της ζωής, και αυτό είναι όλο.

Έχει φθάσει η ώρα των μεγάλων επαναστάσεων, η ώρα κατά την οποίαν πρέπει να αποφασίσουμε για το «υπάρχω» ή το «δεν υπάρχω» της Φιλοσοφίας, η ώρα κατά την οποίαν πρέπει να σηκώσουμε τα όπλα εναντίον των ανθρώπων, εναντίον της Φύσης, εναντίον των Κόσμων, εναντίον του σύμπαντος, εναντίον όλων. Έχει φθάσει η ώρα κατά την οποίαν εμείς πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες και να εγκαταλείψουμε την φυλακή της αθλιότητας στην οποία ζούμε (αυτή η φυλακή ονομάζεται ΕΓΩ). Εφ όσον δεν εξαλείφουμε αυτήν την άθλια φυλακή, αυτή τον ακάθαρτη λάσπη, η Συνείδησή μας θα συνεχίσει εκεί εγκλωβισμένη, λειτουργούσα χάριν της ίδιας της ύπνωσής της, κοιμισμένη, αδρανής...

Τώρα θα καταλάβετε γιατί με ενδιαφέρει τόσο, επειδή αυτήν την νύχτα έχω πει πως το αρχικό είναι να πεθάνουμε. Έτσι είναι, έτσι θα είναι και έτσι πρέπει να είναι. Δυστυχώς, το ΕΓΩ ασκεί μια εξαιρετική μαγεία επάνω στην ίδια μας την Συνείδηση. Με το να με ακούτε, πολλοί από σας οι οποίοι θα πουν πως είμαι πολύ απαισιόδοξος, ας βάλουν το χέρι στην καρδιά για να πουν: «Καλά, εγώ έχω επιτύχει μερικές προόδους»... Ο κάθε ένας θα ψάξει να βρει μια δικαιολογία για την συμπεριφορά του, για τον τρόπο υπάρξεως του κτλ, επειδή ουδείς θέλει να παραδεχθεί την αλήθεια, να παραδεχθεί πως είναι δυστυχισμένος.

Μας έχουν δώσει πολλές υποσχέσεις, ο κάθε ένας υπόσχεται θαύματα. Οι πολιτικοί υπόσχονται να δώσουν στον κόσμο το καλό, την ευτυχία, κτλ. Και τι άλλο; Ο κόσμος θα προχωρήσει με τις πίκρες του, θα συνεχίσει να προχωρεί και ο πόνος θα συνεχίσει ημέρα με την ημέρα, μέχρι που εμείς να εξαλείψουμε τις αιτίες του πόνου. Αυτές οι αιτίες δεν είναι έξω από εμάς, αυτές οι αιτίες είναι μέσα σε εμάς τους ίδιους, εδώ και τώρα.

Χρειαζόμαστε να επαναστατήσουμε, το είπα ήδη, εναντίον του εαυτού μας, εναντίον της Φύσης, εναντίον του Κόσμου. Χρειαζόμαστε να σηκώσουμε τα όπλα εναντίον αυτού που υπάρχει, εάν θέλουμε την χειραφέτηση, την τελική απελευθέρωση.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ειλικρίνεια: να μην εξαπατούν τόσο άθλια οι μεν τους δε. Δυστυχώς, χρειάζεται πολύ ειλικρίνεια στον κόσμο, όλοι πιστεύουν πως είναι τέλειοι, όλοι πιστεύουν πως είναι άγιοι, όλοι πιστεύουν πως είναι σοφοί...

Στις διάφορες σχολές του ψευτοεσωτεριστικού και ψευτοαποκρυφιστικού τύπου, δεν υπάρχει κανένας που να πιστεύει πως είναι αγνοών, όλοι πιστεύουν πως ήδη «έπιασαν τον Θεό από τα γένια». Αγνοούν, και το πιο χειρότερο από όλα είναι πως όχι μόνο αγνοούν, αλλά πως, εκτός των άλλων αγνοούν πως αγνοούν (αυτό είναι το πιο βαρύ)...

Έχει φθάσει η ώρα των μεγάλων αποφάσεων, έχει φθάσει η ώρα κατά την οποίαν εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε τον δρόμο της Επανάστασης, από το στενό μονοπάτι, το δύσβατο και δύσκολο που οδηγεί στο Φως, από τον δρόμο της Επανάστασης της Συνείδησης, από τον δρόμο που οδηγεί στον Υπεράνθρωπο.

Δυστυχώς, για την ώρα δεν είμαστε παρά «διανοητικά ζώα» καταδικασμένα στην ποινή της ζωής. Για να γίνουμε άνθρωποι χρειάζεται να διαλύσουμε το ΕΓΩ και να δημιουργήσουμε τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι. Αλλά επίσης να θυσιαζόμαστε για την Ανθρωπότητα.

Είναι βαρύ αυτό που λέω αυτήν την νύχτα. Δηλώνω, κατά τρόπο εμφατικό, πως ακόμη εμείς δεν έχουμε φθάσει στο ανθρώπινο επίπεδο, πως είμαστε μόνο απλά «διανοητικά ζώα». Γίνεται αναγκαίο, πρώτον, να φθάσουμε στο Ανθρώπινο επίπεδο και αργότερα, στο μέλλον, να φθάσουμε στον Υπεράνθρωπο...

Μελετώντας κάποιο από τα χειρόγραφα των Αναχουάκ, διάβασα κάτι το εξαιρετικό. Οι αρχαίοι Ατζέκας μας δηλώνουν το ακόλουθο: «Οι Θεοί δημιούργησαν τους ανθρώπους από ξύλο, τους κατασκεύασαν από ξύλο, και μετά, αφού τους κατασκεύασαν από ξύλο, τους εμφύσησαν την Θεϊκότητα». Αλλά έπειτα συμπληρώνουν λέγοντας: «όλοι οι άνθρωποι δεν πέτυχαν να ενωθούν με την Θεϊκότητα».

Είναι σαφές πως εάν μετατραπούμε σε ανθρώπους, εκ των πραγμάτων έχουμε δημιουργήσει τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, μέσω του Κοσμικού Χρέους. Αυτό δεν θέλει να πει πως θα φθάσουμε θριαμβευτές. Για τον ολοκληρωτικό θρίαμβο είναι αναγκαίο όπως επιτύχουμε την Συγχώνευση με την Θεϊκότητα.

Εκείνος που έχει φθάσει στο Αληθινό και Αυθεντικό Ανθρώπινο επίπεδο, εκείνος που το επιτυγχάνει, πρέπει πριν από όλα να υποστεί την διάλυση του ΕΓΩ, επειδή εάν ένας Αληθινός Άνθρωπος δεν διαλύσει το ΕΓΩ, μετατρέπεται σε έναν Χανασμούσεν με διπλό κέντρο βαρύτητας, σε μια αποβολή της Κοσμικής Μητέρας, σε μια αποτυχία.

Έτσι λοιπόν, μόνο εξαλείφοντας ολοκληρωτικά τα ψυχολογικά μας ελαττώματα, μόνο πεθαίνοντας στον εαυτό μας, θα επιτύχουμε στ' αλήθεια την συγχώνευση με τον Λόγο, την Θεϊκότητα. Τότε θα μετατραπούμε σε Κουμάρατ, με την πιο τέλεια έννοια της λέξης. Ένας Κουμάρατ είναι ένας Υπεράνθρωπος, ένας Κουμάρατ είναι ένας ενσαρκωμένος Λόγος, ένας Κουμάρατ έχει δύναμη επάνω στην Φωτιά, επάνω στον Αέρα, πάνω στα Νερά και πάνω στην Γη. Εμείς πρέπει να μετατραπούμε σε Κουμάρατς, σε Αυθεντικούς Ανθρώπους, σε Θεϊκά Όντα, Άφατα, σε Ιερά Άτομα. Αλλά έτσι καθώς είμαστε, στ' αλήθεια δεν είμαστε παρά μόνο απλά «διανοητικά ζώα», καταδικασμένα στην ποινή της ζωής...

Προσκαλώ όλους εσάς που βρισκόσαστε εδώ παρόντες να γνωρίσετε τον εαυτό σας, να τον μελετήσετε, να τον αναζητήσετε, να τον ερευνήσετε, να βυθισθείτε στα βάθη του, για να μπορέσετε να φθάσετε να ξέρετε τι σας περισσεύει και τι σας λείπει. Όταν κάποιος καταλάβει όλα αυτά, εισέρχεται στον δρόμο που οδηγεί στον Υπεράνθρωπο.

Κεφάλαιο 3. Ουσία, ΕΓΩ και Προσωπικότητα

Αυτό που κάνει ωραίο και θαυμαστό εξ ολοκλήρου το μωρό, το προσφάτως γεννηθέν, είναι η Ουσία του. Αυτή αποτελεί στον εαυτό της την πραγματική αλήθεια...

Η φυσιολογική ανάπτυξη της Ουσίας στο μωρό, βέβαια, είναι πολύ ελλιπής, στην αρχή...

Το ανθρώπινο σώμα αναπτύσσεται και μεγαλώνει σύμφωνα με τους βιολογικούς νόμους του είδους του. Εν τούτοις, τέτοιες δυνατότητες αφ' εαυτές είναι πολύ περιορισμένες για την Ουσία...

Αναντίρρητα, η Ουσία μπορεί να αναπτυχθεί μόνο αφ' εαυτής, χωρίς βοήθεια, σε ελαχιστότατο βαθμό...

Ομιλώντας ελεύθερα και χωρίς περίφραση, θα πούμε πως η αυθόρμητη και φυσιολογική ανάπτυξη της Ουσίας είναι δυνατή μόνο κατά την διάρκεια των πρώτων τριών, τεσσάρων ή πέντε ετών της ηλικίας του ανθρώπου, δηλαδή κατά το πρώτο διάστημα της ζωής...

Οι άνθρωποι σκέπτονται πως το μεγάλωμα και η ανάπτυξη της Ουσίας, πραγματοποιείται πάντοτε κατά τρόπο συνεχή, σύμφωνα με τον μηχανικό νόμο της Ανοδικής Εξέλιξης.

Αλλά ο Διεθνής Γνωστικισμός διδάσκει σαφώς πως αυτό δεν συμβαίνει έτσι... Τελικά, για να αναπτυχθεί η Ουσία περισσότερο, πρέπει να συμβεί κάτι πολύ εξαιρετικό, κάτι καινούργιο πρέπει να πραγματοποιηθεί... Θέλω να αναφερθώ κατά εμφατικό τρόπο, στην δουλειά στον εαυτό μας.

Η ανάπτυξη της Ουσίας είναι δυνατή, βασιζόμενη μοναδικά σε συνειδητές εργασίες και ηθελημένες ταλαιπωρίες...

Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε, πως αυτές οι εργασίες δεν αναφέρονται σε επαγγελματικά θέματα, σε τραπεζικά, σε ξυλουργικά, σε οικοδομικά, σε τακτοποίηση σιδηροδρομικών γραμμών ή ζητημάτων γραφείου... Αυτή η εργασία είναι για όλα τα άτομα που έχουν αναπτύξει την προσωπικότητά τους. Αυτή εξυπηρετεί από ψυχολογικής πλευράς...

Όλοι ξέρουμε πως έχουμε μέσα στους εαυτούς μας, αυτό που ονομάζεται ΕΓΩ, ο «εαυτός μου», ο «εαυτός μας»... Δυστυχώς, η Ουσία βρίσκεται μποτιλιαρισμένη, φυλακισμένη, μεταξύ των διαφόρων ΕΓΩ και αυτό είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα...

Ποτέ δεν θα μπορούσαμε να απελευθερώσουμε την Ουσία, χωρίς προηγουμένως να καταστρέψουμε το ψυχολογικό ΕΓΩ...

Στην Ουσία βρίσκεται η Θρησκεία, ο Χριστός, ο Βούδας, η Σοφία, τα μέρη του πόνου του Πατέρα μας που βρίσκεται στους Ουρανούς και όλα εκείνα τα δεδομένα που είναι αναγκαία για την εσωτερική αυτοπραγμάτωση του Είναι μας.

Η διάλυση του ψυχολογικού ΕΓΩ, η καταστροφή των «ανεπιθύμητων στοιχείων μας», είναι επείγουσα, χωρίς χρονοτριβή, χωρίς αναβολή... Αυτή είναι η αίσθηση της δουλειάς πάνω στον εαυτό μας...

Κανένας δεν θα μπορούσε να εξαλείψει το ψυχολογικό ΕΓΩ, χωρίς προηγουμένως να ελαττώσει τα «υπανθρώπινα στοιχεία» που φέρουμε μέσα μας... Χρειαζόμαστε να μετατρέψουμε σε σκόνη τα «απάνθρωπα τερατουργήματα» αυτών των εποχών. Τον φθόνο, που έχει έρθει, δυστυχώς, για να μετατραπεί στο κρυφό ελατήριο της πράξης. Την ανυπόφορη απληστία, που μας κάνει την ζωή τόσο πικρή. Την αηδιαστική κακολογία, την συκοφαντία, από την οποία προέρχονται τόσες τραγωδίες. Τα μεθύσια, την ακάθαρτη λαγνεία, που μυρίζει τόσο άσχημα κτλ, κτλ. Όταν λοιπόν όλες αυτές οι βδελυρότητες μετατραπούν σε κοσμική σκόνη, η Ουσία κατά τα λοιπά χειραφετείται και θα μεγαλώσει και θα αναπτυχθεί αρμονικά... Αναντίρρητα, όταν το ψυχολογικό έχει πεθάνει, απαστράπτει σε μας η Ουσία...

Η Ουσία ελεύθερη μας απονέμει εσωτερική ομορφιά. Από τέτοια ομορφιά αναβλύζουν η τέλεια ευτυχία και η αληθινή αγάπη...

Η Ουσία κατέχει πολλαπλές τέλειες αισθήσεις και εξαιρετικές φυσικές δυνάμεις... Όταν πεθάνουμε στον εαυτό μας, όταν διαλύσουμε το ψυχολογικό ΕΓΩ, απολαμβάνουμε τις πολύτιμες αισθήσεις και δυνάμεις της Ουσίας...

Όπως και να είναι, το ανώτερο και το κατώτερο είναι δύο τμήματα του ιδίου πράγματος. Δεν μένει τίποτε άλλο, από το να αναφέρουμε το παρακάτω συμπέρασμα:

«Ανώτερο ΕΓΩ και κατώτερο ΕΓΩ, είναι δύο απόψεις του ιδίου ΕΓΩ, του τρομερού και πληθωρικού. Το αποκαλούμενο «θεϊκό ΕΓΩ» ή «ανώτερο ΕΓΩ» ή «μεταβλητό ΕΓΩ» ή κάτι παρόμοιο, είναι βέβαια ένα ασήμαντο κομμάτι του «εαυτού μας», ένας τρόπος αυταπάτης. Όταν το ΕΓΩ θέλει να συνεχίζει εδώ και πέραν του τάφου, αυτοεξαπατάται με την εσφαλμένη αντίληψη του αθάνατου Θεϊκού ΕΓΩ».

Κανένας από εμάς δεν έχει ένα ΕΓΩ αληθινό, διαρκές, αναλλοίωτο, αιώνιο, άφατο κτλ, κτλ. Ουδείς από εμάς έχει στ' αλήθεια μια αληθινή και αυθεντική ενότητα του Είναι.

Δυστυχώς, δεν κατέχουμε ούτε μια νόμιμη ατομικότητα. Το ΕΓΩ αν και συνεχίζει πιο πέρα και από τον τάφο, έχει, εν τούτοις, μια αρχή και ένα τέλος. Το ΕΓΩ δεν είναι καθόλου κάτι το ατομικό, το ενιαίο, το ολοκληρωμένο. Σαφώς, το ΕΓΩ είναι τα ΕΓΩ.

Στο ανατολικό Θιβέτ, τα ΕΓΩ τα αποκαλούν «ψυχικά ακόλουθα» ή απλώς «αξίες», επειδή αυτές οι τελευταίες είναι Θετικές ή Αρνητικές.

Εάν σκεφθούμε κάθε ΕΓΩ ως ένα διαφορετικό πρόσωπο, μπορούμε να βεβαιώσουμε κατά εμφατικό τρόπο το ακόλουθο: «Μέσα σε κάθε άτομο που ζει στον κόσμο, υπάρχουν πάρα πολλά και διαφορετικά άτομα, μερικά καλύτερα άλλα χειρότερα... Κάθε ένα από αυτά τα άτομα, μάχεται για την ανωτερότητα. Θέλει αποκλειστικά να είναι αυτό που θα κυβερνήσει, θα ελέγχει, το διανοητικό κέντρο (τον εγκέφαλο) ή τα κέντρα συγκινησιακό και κινητικό, κάθε φορά που μπορεί μέχρις ότου το εκτοπίσει ένα άλλο...

Η διδασκαλία των πολλών ΕΓΩ διδάχθηκε στο Ανατολικό Θιβέτ από τους αληθινούς Διορατικούς, από τους αυθεντικούς Φωτισμένους...

Κάθε ένα από τα ψυχολογικά μας ελαττώματα προσωποποιεί αυτό ή το άλλο ΕΓΩ. Όπως και νάναι, έχουμε χιλιάδες και μέχρι και εκατομμύρια ελαττώματα. Επομένως, ζει πολύς κόσμος στο εσωτερικό μας.

Σε ψυχολογικά θέματα έχουμε μπορέσει να διασαφηνίσουμε σαφώς, πως τα παρανοϊκά, εγωλατρικά και μυθομανή άτομα, για τίποτα δεν θα άφηναν την λατρεία του αγαπημένου ΕΓΩ. Αναντίρρητα, τέτοιοι άνθρωποι μισούν θανάσιμα την Διδασκαλία των πολλών ΕΓΩ.

Όταν κάποιος θέλει στ' αλήθεια να γνωρίσει τον εαυτό του, πρέπει να αυτοπαρατηρηθεί και να γνωρίσει τα διάφορα ΕΓΩ, που είναι τοποθετημένα μέσα στην προσωπικότητα.

Εάν κάποιος από τους αναγνώστες μας δεν καταλαβαίνει ακόμη την Διδασκαλία των πολλών ΕΓΩ, θα πρέπει αποκλειστικά, να φέρει σε πράξη την αυτοπαρατήρηση, έτσι ώστε όταν εφαρμόσει την Εσωτερική Αυτοπαρατήρηση, θα ανακαλύψει για τον εαυτό του τους πολλούς ανθρώπους, τα πολλά ΕΓΩ, που ζουν μέσα στην ίδια του την προσωπικότητα.

Εκείνοι που αρνούνται την Διδασκαλία των πολλών ΕΓΩ, εκείνοι που λατρεύουν ένα Θεϊκό ΕΓΩ, αναμφισβήτητα, ουδέποτε έχουν αυτοπαρατηρηθεί ειλικρινά. Ομιλώντας αυτήν την φορά με ύφος Σωκρατικό, θα πούμε πως «αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο αγνοούν, αλλά επιπλέον, αγνοούν και την άγνοιά τους». Βέβαια, ουδέποτε θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, χωρίς ειλικρινή και βαθιά αυτοπαρατήρηση.

Σε ένα τέτοιο άτομο, οποιοδήποτε, που θα συνεχίζει να νομίζει ότι είναι «ένα», είναι σαφές πως οποιαδήποτε Εσωτερική Αλλαγή, θα ήταν ολοσχερώς αδύνατη.

Ένας άνθρωπος γεννήθηκε, έζησε 65 χρόνια και πέθανε. Αλλά που βρισκότανε πριν από το 1900; Ή που θα μπορεί να βρίσκεται μετά το 1965; Η επίσημη επιστήμη, τίποτα δεν ξέρει πάνω σε όλα αυτά. Αυτή είναι η γενική άποψη όλων των θεμάτων πάνω στην ζωή, στον θάνατο.

Αξιωματικά, μπορούμε να δηλώσουμε πως: «ο άνθρωπος πέθανε επειδή τελείωσε ο χρόνος του. Δεν υπάρχει κανένα αύριο για την προσωπικότητα του πεθαμένου».

Κάθε μέρα είναι ένας κυματισμός του χρόνου, κάθε μήνας είναι ένας άλλος κυματισμός του χρόνου, κάθε έτος είναι ένας άλλος επίσης κυματισμός του χρόνου και όλοι αυτοί οι κυματισμοί, αλυσιδωτοί στο σύνολο τους, αποτελούν τον μεγάλο κυματισμό της ζωής.

Ο χρόνος είναι κυκλικός και η ζωή της προσωπικότητας είναι μια κλειστή καμπύλη.

Η ανθρώπινη προσωπικότητα γεννιέται στον χρόνο της, αναπτύσσεται στον χρόνο της και πεθαίνει στον χρόνο της, δεν μπορεί να υπάρξει πέραν του χρόνου της. Αυτό το του χρόνου είναι ένα πρόβλημα, που το έχουν μελετήσει πολλοί σοφοί. Πέρα από κάθε αμφιβολία, ο χρόνος είναι η τετάρτη διάσταση.

Η γεωμετρία του Ευκλείδη εφαρμόζεται μόνο στον τρισδιάστατο κόσμο, αλλά ο Κόσμος έχει 7 κύριες διαστάσεις και η τέταρτη είναι ο χρόνος.

Ο ανθρώπινος νους συλλαμβάνει την αιωνιότητα σαν την προέκταση του χρόνου σε ευθεία γραμμή. Τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο λανθασμένο από αυτήν την ιδέα, επειδή η αιωνιότητα είναι η πέμπτη διάσταση.

Κάθε λεπτό της ύπαρξης, συμβαίνει στον χρόνο και επαναλαμβάνεται αιωνίως.

Ο Θάνατος και η Ζωή, είναι δύο άκρα που συναντώνται. Μια ύπαρξη τελειώνει για τον άνθρωπο που πεθαίνει, αλλά την ίδια στιγμή αρχίζει μια άλλη. Ένας χρόνος τελειώνει και ένας άλλος αρχίζει. Ο θάνατος βρίσκεται υψίστως συνδεδεμένος με την αιώνια επιστροφή.

Αυτό θέλει να πει πως πρέπει να ξαναγυρίσουμε, να ξαναεπιστρέψουμε σε αυτόν τον κόσμο μετά από τον θάνατο, για να επαναλάβουμε τον ίδιο δρόμο της ύπαρξης. Αλλά καθώς η ανθρώπινη προσωπικότητα εξαφανίζεται με τον θάνατο, ποιος ή τι είναι αυτό που επιστρέφει;

Είναι αναγκαίο να διασαφηνίσουμε, κατά κάποιο τρόπο και για πάντα, πως το ΕΓΩ είναι αυτό που συνεχίζει μετά τον θάνατο, πως το ΕΓΩ είναι εκείνο που επιστρέφει σε αυτήν την κοιλάδα των δακρύων.

Όλα επιστρέφουν, για να προβούν αργότερα στην κατασκευή μιας νέας ανθρώπινης προσωπικότητας, η οποία σχηματίζεται κατά την διάρκεια των πρώτων 7 χρόνων της νεότητας.

Η οικογενειακή σχέση, η ζωή στον δρόμο και στο σχολείο, διαμορφώνουν τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης προσωπικότητας. Το παράδειγμα από τους μεγάλους, είναι καθοριστικό για την νεαρή προσωπικότητα. Το παιδί καταλαβαίνει καλύτερα με το παράδειγμα παρά με το δίδαγμα. Ο λανθασμένος τρόπος του ζειν, το άτοπο παράδειγμα, τα εκφυλισμένα έθιμα των μεγάλων, δίδουν στην προσωπικότητα του παιδιού, αυτόν τον ειδικό τύπο του «σκεπτικού και πρόστυχου» της εποχής που ζούμε.

Σε αυτούς τους μοντέρνους καιρούς, η μοιχεία εμφανίζεται τόσο κοινά, όπως οι πατάτες και τα κρεμμύδια και όπως είναι λογικό, αυτό επιφέρει Δαντικές σκηνές μέσα στα σπίτια.

Είναι πολλά τα παιδιά που σε αυτούς τους καιρούς πρέπει να υπομένουν, γεμάτα από πόνο και μνησικακία, το μαστίγιο και το ξύλο του πατριού ή της μητριάς.

Είναι σαφές πως, κατ' αυτόν τον τρόπο, η προσωπικότητα του παιδιού, αναπτύσσεται μέσα από τα πλαίσια του πόνου, της μνησικακίας και του θυμού.

Υπάρχει ένα κοινό ρητό που λέει: «Ο ξένος γιος μυρίζει άσχημα, σε όλα τα μέρη». Φυσικά, σε αυτό υπάρχουν εξαιρέσεις επίσης, αλλά αυτές μπορούμε να τις μετρήσουμε με τα δάχτυλα του χεριού και περισσεύουν δάχτυλα.

Οι φιλονικίες μεταξύ του πατέρα και της μητέρας για λόγους ζήλιας, τα δάκρυα και οι θρήνοι της λυπημένης μητέρας ή του καταπιεζόμενου, κατεστραμμένου, και απελπισμένου συζύγου, αφήνουν στην προσωπικότητα του παιδιού μια ανεξίτηλη σφραγίδα βαθύ πόνου και μελαγχολίας, που ουδέποτε ξεχνιέται κατά την διάρκεια ολόκληρης της ζωής του.

Η Επαναστατική Ψυχολογία της Γνωστικής Κίνησης, κατά τρόπον σαφή και ακριβή, κάνει μια διαφοροποίηση σε βάθος μεταξύ του ΕΓΩ και της Ουσίας.

Μόνο κατά την διάρκεια των τριών ή τεσσάρων πρώτων ετών της ζωής, εκδηλώνεται στο παιδί η ομορφιά της Ουσίας του. Τότε το παιδί είναι τρυφερό, γλυκό και ωραίο σε όλες τις απόψεις του, τις ψυχολογικές. Όταν το ΕΓΩ αρχίζει να διευθύνει την τρυφερή προσωπικότητα του παιδιού, τότε όλη αυτή η ομορφιά της Ουσίας θα εξαφανισθεί και στην θέση της θα εμφανιστούν τα ιδιαίτερα, χαρακτηριστικά, ψυχολογικά ελαττώματα της ανθρώπινης υπάρξεως.

Έτσι, όπως πρέπει να διαφοροποιήσουμε το ΕΓΩ από την Ουσία, επίσης είναι ανάγκη να κάνουμε την διαφοροποίηση μεταξύ της Προσωπικότητας και της Ουσίας.

Το ανθρώπινο ον γεννιέται με την Ουσία του, αλλά δεν γεννιέται με την Προσωπικότητά του, αυτήν την τελευταία είναι αναγκαίο να την δημιουργήσει.

Η Προσωπικότητα και η Ουσία πρέπει να αναπτυχθούν με τρόπο αρμονικό και ισορροπημένο.

Στην Ουσία μας έχουμε όλα αυτά που είναι δικά μας, στην Προσωπικότητα όλα αυτά που έχουμε δανειστεί.

Στην Ουσία μας έχουμε τις έμφυτες αξίες μας, στην Προσωπικότητα μας έχουμε το παράδειγμα των μεγαλυτέρων μας, αυτό που έχουμε μάθει στο σπίτι, στο σχολείο, στον δρόμο.

Η ποιότητα της ανθρώπινης Προσωπικότητας εξαρτάται αποκλειστικά, από τον τύπο του ψυχολογικού υλικού, με το οποίο δημιουργήθηκε και τράφηκε.

Γύρω από την Ουσία, το ΕΓΩ και την Προσωπικότητα, υπάρχει πολύ μπέρδεμα μεταξύ των μελετητών της ψυχολογίας.

Μερικοί μπερδεύουν την Προσωπικότητα με την Ουσία και άλλοι μπερδεύουν το ΕΓΩ με την Ουσία.

Είναι επείγον να ξέρουμε πως μας είναι αναγκαίο να εξαλείψουμε το ΕΓΩ, το «εμένα τον ίδιο» και να το ελαττώσουμε σε κοσμική σκόνη.

Η Προσωπικότητα είναι μόνο ένα όχημα εκδήλωσης, ένα όχημα που χρειάζεται να το δημιουργούμε, να το κατασκευάσουμε.

Η Προσωπικότητα στον εαυτό της είναι μόνο ένα όχημα και τίποτα άλλο. Μέσω της Προσωπικότητας μπορούν να εκδηλωθούν τα ΕΓΩ ή η Ουσία, η Συνείδηση, το Είναι. Όλα αυτά εξαρτώνται από μας τους ίδιους και μόνο.

Κεφάλαιο 4. Η ζυγαριά της δικαιοσύνης

Πρώτα από όλα είναι αναγκαίο να εννοήσουμε αυτό που σημαίνει η σανσκριτική λέξη Κάρμα.

Δεν χρειάζεται να βεβαιωθεί περισσότερο πως αυτή η ίδια η λέξη στον εαυτό της σημαίνει τον νόμο της Πράξης και του Αποτελέσματος. Προφανώς, δεν υπάρχει αιτία χωρίς αποτέλεσμα, ούτε αποτέλεσμα χωρίς αιτία. Οποιαδήποτε πράξη της ζωής μας, καλή ή κακή, έχει τις συνέπειές της.

Είναι αναμφισβήτητο πως το ΕΓΩ διαπράττει αναρίθμητα λάθη των οποίων αποτέλεσμα είναι ο πόνος. Ας σκεφτούμε για μια στιγμή τα ανθρωποειδή πλήθη που κατοικούν στην επιφάνεια της γης. Υποφέρουν απερίγραπτα, θύματα των ιδιαίτερών τους λαθών. Χωρίς το ΕΓΩ δεν θα κάναμε λάθη, ούτε επίσης θα υποφέραμε τις συνέπειες από αυτά τα ίδια.

Το μοναδικό που πρέπει να υπεραγαπά κανείς για να έχει δικαίωμα στην αληθινή ευτυχία είναι, πριν από όλα, να μην έχει ΕΓΩ. Σαφώς, όταν δεν υπάρχουν μέσα σε μας τα ψυχικά ακόλουθα, τα υποανθρώπινα στοιχεία που επιστρέφουν, τα τόσο τρομερά και κακά, δεν υπάρχει κάρμα για πληρωμή και το αποτέλεσμα είναι η ευτυχία.

Όταν κάποιος ζει σύμφωνα με τον σωστό τρόπο του σκέπτεσθαι, τον σωστό τρόπο του αισθάνεσθαι και τον σωστό τρόπο του πράττειν, οι συνέπειες συνηθίζουν να είναι ευτυχείς. Ατυχώς, η δίκαιη σκέψη, το δίκαιο αίσθημα, η δίκαιη πράξη κτλ, γίνονται αδύνατα, όταν μια δεύτερη υποανθρώπινη φύση τίθεται σε λειτουργία και μέσα σε μας και μέσω ημών, εδώ και τώρα. Εάν δεν ήταν από εμένα τον ίδιο, ουδόλως θα ήμουν θυμώδης, ουδόλως θα ορεγόμουν τα ξένα αγαθά, ουδόλως θα ήμουν λάγνος, φθονερός, υπερήφανος, οκνηρός, λαίμαργος κτλ, κτλ.

Η Δικαιοσύνη και η Ευσπλαχνία είναι οι δύο κύριες κολώνες της Παγκοσμίου Λευκής Αδελφότητας.

Η δικαιοσύνη χωρίς ευσπλαχνία είναι τυραννία, η ευσπλαχνία χωρίς δικαιοσύνη είναι ανοχή, ασυδοσία, ικανοποίηση με το έγκλημα. Σε αυτόν τον κόσμο των ατυχιών που βρισκόμαστε, γίνεται αναγκαίο να μάθουμε να χειριζόμαστε τις ιδιαίτερες διαπραγματεύσεις μας για να κυβερνάμε το πλοίο της ύπαρξης μέσω των διαφόρων κλιμάκων της ζωής.

Το Κάρμα είναι διαπραγματεύσιμο και αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει πολύ καλά κατανοητό στους οπαδούς των διαφόρων ορθοδόξων σχολών. Βέβαια, ψευτοεσωτεριστές και ψευτοαποκρυφιστές έχουν υπερβολική απαισιοδοξία σε σχέση με τον νόμο της πράξης και του αποτελέσματος. Ξέρουν εσφαλμένα πως αυτός αναπτύσσεται με τρόπο μηχανικό, αυτόματο και ωμό.

Εάν ο νόμος της πράξης και του αποτελέσματος (Κάρμα και Ντάρμα), εάν η Νέμεσις της υπάρξεως δεν ήτο διαπραγματεύσιμη, τότε, πού υπάρχει η Θεϊκή Ευσπλαχνία;

Όταν ένας κατώτερος νόμος υπερβαίνεται από έναν ανώτερο νόμο, ο ανώτερος νόμος ξεπλένει τον κατώτερο νόμο.

Κάνε καλά έργα, ώστε να πληρώσεις τις αμαρτίες σου (κάρμα). Το λιοντάρι του Νόμου το πολεμάς με την ζυγαριά. Εκείνος ο οποίος έχει να πληρώσει, πληρώνει και εξέρχεται καλά από τις διαπραγματεύσεις του, εκείνος ο οποίος δεν έχει με τι να πληρώσει, θα πληρώσει με πόνο.

Εάν στον έναν δίσκο της Κοσμικής Ζυγαριάς θέσουμε τα καλά έργα και στον άλλο τα κακά, είναι προφανές πως το Κάρμα θα εξαρτηθεί από την κλίση της ζυγαριάς.

Εάν βαρύνει περισσότερο ο δίσκος των κακών πράξεων, το αποτέλεσμα θα είναι οι πίκρες. Εν τούτοις, είναι δυνατόν να αυξήσουμε το βάρος με καλά έργα στο δίσκο της ζυγαριάς, και κατ' αυτόν τον τρόπο να καταργήσουμε το Κάρμα χωρίς την ανάγκη να υποφέρουμε. Όλο αυτό που χρειαζόμαστε είναι να κάνουμε καλά έργα για να αυξήσουμε το βάρος στον δίσκο των καλών πράξεων.

Ουδέποτε πρέπει να διαμαρτυρόμαστε εναντίον του Κάρμα, το ενδιαφέρον είναι γνωρίζοντας το να το διαπραγματευτούμε. Δυστυχώς στους ανθρώπους, το μόνο που κάνουν όταν βρίσκονται σε μια μεγάλη πίκρα, είναι το να «νίπτουν τας χείρας» όπως ο Πιλάτος, λέγοντας πως δεν έχουν κάνει κανένα κακό, πως δεν είναι ένοχοι, πως είναι ψυχές δίκαιες κτλ, κτλ.

Αυτοί που, ευρισκόμενοι στην αθλιότητα, ελέγχουν την διαγωγή τους, κρίνουν τον εαυτό τους, αισθάνονται να είναι για μια στιγμή στο έδρανο των κατηγορουμένων, που μετά από μια επιπόλαιη ανάλυση του εαυτού τους μεταβάλλουν την διαγωγή τους… Αυτοί που ενώ βρίσκονται χωρίς δουλειά, γίνονται αγνοί, απείρως ελεήμονες, απαθείς, εξυπηρετικοί εκατό τις εκατό, είναι προφανές πως αλλοιώνουν ριζικά την αιτία της δυστυχίας τους, μετατρέποντας κατά συνέπεια το αποτέλεσμα.

Δεν είναι δυνατόν να αλλοιώσει κανείς ένα αποτέλεσμα, εάν πριν δεν μετατρέψει την αιτία που το προκάλεσε. Λοιπόν, καθώς ήδη είπαμε, δεν υπάρχει αποτέλεσμα χωρίς αιτία, ούτε αιτία χωρίς αποτέλεσμα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η αθλιότητα έχει τις αιτίες της στα μεθύσια, στην αηδιαστική λαγνεία, στην βία, στις μοιχείες, στην σπατάλη, στην φιλαργυρία κτλ, κτλ.

Δεν είναι δυνατόν κάποιος να βρίσκεται στην αθλιότητα, όταν ο Πατέρας που είναι στο κρυφό, βρίσκεται παρών εδώ και τώρα.

Το Κάρμα είναι φάρμακο που μας δίνεται για το δικό μας ιδιαίτερο καλό. Δυστυχώς, οι άνθρωποι αντί να υποκλίνονται μπροστά στον αιώνιο Ζωντανό Θεό, διαμαρτύρονται, βλασφημούν, δικαιολογούνται στον εαυτό τους, αυτοσυγχωρούνται βλακωδώς και «νίπτουν τας χείρας» όπως ο Πιλάτος. Με τέτοιες διαμαρτυρίες δεν μετατρέπεται το Κάρμα, αντιθέτως, αποδίδεται πιο δυνατό και αυστηρό.

Απαιτούμε πίστη από τον/την σύζυγο, όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε μοιχοί σε αυτή ή σε προηγούμενες ζωές.

Ζητούμε αγάπη, όταν είμαστε άσπλαχνοι και σκληροί. Εκλιπαρούμε για κατανόηση, όταν ουδέποτε μάθαμε να καταλαβαίνουμε κανέναν, όταν ουδέποτε έχουμε μάθει να βλέπουμε την άποψη του άλλου.

Επιθυμούμε άπειρες ευτυχίες, όταν είμαστε πάντοτε το πρότυπο πολλών ατυχιών.

Είχαμε εκφράσει την επιθυμία να γεννηθούμε σε ένα σπίτι πολύ όμορφο και με πολλές ανέσεις, παρ' όλο που δεν ξέραμε στις προηγούμενες υπάρξεις μας να προσφέρουμε στα παιδιά μας σπίτι και ομορφιά. Διαμαρτυρόμαστε εναντίον των υβριστών, όταν πάντοτε βρίζουμε όλους αυτούς που μας περιβάλλουν.

Θέλουμε τα παιδιά μας να μας υπακούουν, όταν ουδέποτε μάθαμε να υπακούμε εμείς στους γονείς μας.

Μας ενοχλεί τρομερά η συκοφαντία, όταν εμείς υπήρξαμε πάντοτε συκοφάντες και γεμίζουμε τον κόσμο με πόνο. Μας ενοχλεί το κουτσομπολιό, δεν θέλουμε καμιά συκοφαντία για μας και εν τούτοις, πάντοτε κάναμε κουτσομπολιά και συκοφαντίες λέγοντας κακά για τον γείτονα. Εξευτελίζουμε την ζωή των λοιπών, όπως λέγεται με το να απαιτούμε πάντοτε αυτό που δεν έχουμε δώσει. Σε όλες τις προηγούμενες ζωές μας υπήρξαμε κακοί και αξίζουμε το χειρότερο, αλλά εμείς υποθέτουμε ότι πρέπει να μας δοθεί το καλύτερο.

Οι άρρωστοι αντί να απασχολούνται περισσότερο με τον εαυτό τους, θα πρέπει να εργάζονται για τους άλλους, να κάνουν έργα από ευσπλαχνία, να εξυπηρετούν τους άλλους για να γίνουν καλά, να τους παρηγορούν στις λύπες τους, να φέρνουν στον γιατρό εκείνους που δεν έχουν με τί να τον πληρώσουν, να δωρίζουν φάρμακα κτλ και έτσι θα μετατρέπουν το Κάρμα τους και θα θεραπεύονται ολοκληρωτικά.

Εκείνοι οι οποίοι υποφέρουν στα σπίτια τους, θα πρέπει να πολλαπλασιάζουν την ταπεινότητά τους, την υπομονή τους και την αγάπη τους. Δεν απαντούν με κακές λέξεις. Δεν τυραννούν τον γείτονα, δεν ενοχλούν αυτούς που τους περιβάλλουν, ξέρουν να μοιράζονται τα ξένα ελαττώματα με μια υπομονή πολλαπλασιασμένη ως το άπειρο. Έτσι θα μετατρέπουν το Κάρμα και θα επιστρέφουν καλύτεροι.

Δυστυχώς, αγαπητοί μου φίλοι, αυτό το ΕΓΩ που ο καθένας φέρει μέσα του, κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που εδώ λέμε, για αυτόν τον σκοπό, υπολογίζω ως επείγον, χωρίς χρονοτριβή, χωρίς αναβολή, να το ελαττώσουμε στον εαυτό μας σε κοσμική σκόνη.

Όταν το ένα ή το άλλο Κάρμα βρίσκεται ήδη ολοκληρωτικά αναπτυγμένο και ξεδιπλωμένο, πρέπει να φτάσει ως το τέλος αναπόφευκτα. Αυτό σημαίνει πως είναι δυνατόν να μετατρέψουμε ριζικώς το Κάρμα, μόνο όταν η μετάνοια είναι ολοκληρωτική και όταν η δυνατότητα να επαναλάβουμε το λάθος που το φτιάξαμε έχει εξαφανιστεί ριζικά. Όταν έρθει το σκληρό Κάρμα είναι πάντοτε καταστροφικό. Δεν είναι όλο το Κάρμα διαπραγματεύσιμο.

Είναι καλό να γνωρίζουμε επίσης πως όταν έχουμε αφαιρέσει ριζικά το ΕΓΩ, η δυνατότητα να διαπράξει κάποιος ένα έγκλημα αφαιρείται και κατά συνέπεια, το Κάρμα μπορεί να μείνει αδρανές...

Στον παγκόσμιο παράλληλο της έκτης διάστασης, στον Αιτιατό Κόσμο, βλέπουμε το Κάρμα σε δράση και βλέπουμε πως κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμά της, ή ότι κάθε αποτέλεσμα έχει την αιτία του και πως εναλλάσσονται οι αιτίες και τα αποτελέσματα μέσα στην αιώνια στιγμή της ζωής.

Ο Αιτιατός Κόσμος είναι ένας κόσμος αλλεπαλλήλων κυμάτων πράξεων και συνεπειών. Εκεί οι Πρίγκιπες χειρίζονται το Κάρμα με μεγάλη σοφία.

Κεφάλαιο 5. Οι τρεις νόες

Το να ξέρουμε να ακούμε είναι πολύ δύσκολο, το να ξέρουμε να μιλάμε είναι περισσότερο εύκολο. Συμβαίνει το πως όταν ακούμε χρειαζόμαστε να είμαστε ανοιχτοί στο καινούργιο, με νου αυθόρμητο, ελεύθερο από προ-αντιλήψεις, προκαταλήψεις κτλ. Αλλά συμβαίνει πως το ΕΓΩ, ο Εαυτός μου, δεν ξέρει να ακούει. Όλα τα μεταφράζει με βάση τις προκαταλήψεις, όλα τα εξηγεί σύμφωνα με αυτό που έχει αποθηκευμένο στο Διαμορφωτικό του Κέντρο.

Ποιο είναι αυτό το διαμορφωτικό κέντρο; Η μνήμη.

Γιατί ονομάζεται διαμορφωτικό κέντρο; Επειδή εκεί τροφοδοτείται ο σχηματισμός των διανοητικών αντιλήψεων.

Γίνεται επείγον να μάθουμε να ακούμε με καινούργιο Νου, όχι επαναλαμβάνοντας αυτό που υπάρχει αποθηκευμένο στην μνήμη.

Μετά από αυτόν τον πρόλογο, θα εξυπηρετούσε στο να συμφωνούσαμε επάνω σε μερικές ιδέες, αντιλήψεις κτλ.

Πρώτα από όλα είναι απαραίτητο να ξέρουμε, εάν το Διανοητικό, από τον εαυτό του, μπορεί να μας φέρει κάποια φορά στην εμπειρία του πραγματικού. Υπάρχουν λαμπρές διάνοιες, αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε, αλλά αυτές ουδέποτε έχουν εμπειρία από αυτό που είναι η Αλήθεια.

Πρώτα από όλα δεν είναι υπερβολικό να ξέρουμε πώς υπάρχουν μέσα μας τρεις νόες.

Τον πρώτο θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε Αισθησιακό νου. Τον δεύτερο να τον χαρακτηρίσουμε ως Ενδιάμεσο νου. Και τον τρίτο ως Εσωτερικό νου.

Αλλά ας σκεφθούμε για λίγο αυτό που είναι ο αισθησιακός νους, που όλοι χρησιμοποιούμε καθημερινώς.

Εγώ θα έλεγα πως επεξεργάζεται τις αντιλήψεις του περιεχομένου του, με δεδομένα προερχόμενα από τις πέντε αισθήσεις. Και με αυτές τις αντιλήψεις σχηματίζει τους συλλογισμούς του.

Βλέποντας τα πράγματα από αυτήν την γωνία, είναι σαφές πως η υποκειμενική ή αισθησιακή λογική, βασίζεται στις εξωτερικές αισθητήριες αντιλήψεις.

Εάν λοιπόν ως μοναδικά κίνητρα των λειτουργιών του, είναι αποκλειστικά τα δεδομένα τα προερχόμενα από τις πέντε αισθήσεις, αναμφισβήτητα τέτοιος Νους δεν θα έχει πρόσβαση σε αυτό που διαφεύγει του ελαττωματικού κύκλου των αντιλήψεων των εξωτερικών αισθητηρίων, αυτό είναι σαφές.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να ξέρει τέτοιος νους, επάνω στην πραγματικότητα των μυστηρίων της ζωής ή του θανάτου, επάνω στην Αλήθεια, περί Θεού κτλ. Λοιπόν, από που θα μπορούσε να εξάγει πληροφορίες τέτοιος νους, εάν η μοναδική του πηγή πληροφοριών είναι τα δεδομένα, τα προερχόμενα από τις πέντε αισθήσεις; Σαφώς δεν έχει την δυνατότητα να γνωρίσει το Υψηλό.

Μου έρχεται στην μνήμη αυτές τις στιγμές κάτι πολύ ενδιαφέρον. Κάποτε πραγματοποιήθηκε ένα μεγάλο συνέδριο στην Βαβυλώνα, στην εποχή των αιγυπτιακών μεγαλείων.

Στο αναφερθέν συνέδριο, ήρθαν άνθρωποι από την Ασσυρία, την Αίγυπτο, την Φοινίκη κτλ. Είναι σαφές πως το θέμα που αποτελούσε το ενδιαφέρον όλων, ήταν πως ήθελαν να ξέρουν, βασιζόμενοι σε αναλυτικές συζητήσεις, εάν το ανθρώπινο ον είχε ή όχι ψυχή.

Τότε, σαφώς, οι πέντε αισθήσεις είχαν εκφυλισθεί πάρα πολύ. Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε πως οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, διάλεξαν αυτό το θέμα ως αιτία πραγματοποιήσεως τέτοιου συνεδρίου.

Σε άλλους καιρούς, ένα τέτοιο συνέδριο θα κατέληγε γελοίο. Ουδέποτε θα ερχόταν η ιδέα στους Λεμούριους να κάνουν ένα συνέδριο αυτού του χαρακτήρα. Στους λαούς της ηπείρου Μου, τους αρκούσε να εξέλθουν από το φυσικό τους σώμα και να ξέρουν εάν είχαν ή όχι Ψυχή.

Το έκαναν με μια ευκολία τρομερή. Δεν ήσαν ιδιαιτέρως εγκλωβισμένοι από την φυσική μηχανικότητα. Επομένως ένα θέμα αυτού του τύπου, θα μπορούσε να έρθει σαν ιδέα μόνο σε μια γενικώς καθοδικά εξελισσόμενη ανθρωπότητα.

Αποτέλεσμα λοιπόν αυτού ήταν να υπάρχουν πολλές γνώμες, άλλες υπέρ και άλλες κατά, καθώς και πολλές έριδες επάνω στο εν λόγω θέμα.

Στο τέλος ανήλθε στο βήμα της ευγλωττίας ένας μεγάλος Ασσύριος Σοφός. Αυτός ο άνθρωπος μορφώθηκε στην Αίγυπτο. Υπήρξε λοιπόν μελετητής των Μυστηρίων και μίλησε με φωνή πολύ δυνατή λέγοντας:

Η λογική δεν μπορεί να ξέρει τίποτα πάνω στην Αλήθεια, πάνω στην πραγματικότητα, πάνω στο ανήθικο. Η λογική μπορεί να χρησιμεύσει το ίδιο για να στηρίξει μια πνευματική θεωρία, όπως και μια υλιστική. Θα μπορούσε να επεξεργασθεί μια πνευματική θεωρία με μια διαμορφωμένη λογική. Επίσης θα μπορούσε να κατασκευάσει, από αντίθεση, ένα θέμα υλιστικού τύπου με μια παρόμοια λογική. Έτσι η υποκειμενική ή αισθησιακή λογική, να τροφοδοτείται από τα δεδομένα τα προερχόμενα από τις πέντε αισθήσεις, με το να δίδει απαντήσεις σε όλα.

Μπορεί να κατασκευάσει ένα θέμα πνευματικού τύπου, ή ένα θέμα υλιστικού τύπου. Τότε δεν είναι κάτι στο οποίο μπορείς να στηριχθείς.

Υπάρχει μια αίσθηση διαφορετική, είναι η «ενστικτώδης αίσθηση των κοσμικών αληθειών», η ικανότητα του Είναι.

Αλλά η υποκειμενική λογική από τον εαυτό της, αληθινά δεν μπορεί να μας δώσει κανένα δεδομένο πάνω στην Αλήθεια, πάνω στο Πραγματικό.

Τίποτα δεν μπορεί να ξέρει η αισθησιακή λογική για τα Μυστήρια της Ζωής και του Θανάτου».

Έτσι μίλησε εκείνος ο μεγάλος σοφός και είπε ακόμη:

Εσείς με γνωρίζετε, εγώ έχω φήμη ενώπιον σας. Ξέρετε πολύ καλά πως έρχομαι από την Αίγυπτο. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ζωή μου έχει γίνει διαφορετική και ο νους μου, ο αισθησιακός, δεν θα μπορούσε να φέρει δεδομένα πάνω στο πραγματικό».

Έτσι μίλησε εκείνος ο άνθρωπος και εξήγησε σε αυτούς τους υπερήφανους:

Εσείς δεν μπορείτε να ξέρετε με τις λογικές σας τίποτα πάνω στην Αλήθεια, πάνω στην Ψυχή ή πάνω στο Πνεύμα. Ο αισθησιακός ή ορθολογιστικός νους, δεν μπορεί να ξέρει τίποτα πάνω σε αυτό».

Καλά, έτσι μίλησε εκείνος ο άνθρωπος με πολύ ευγλωττία και ύστερα απομακρύνθηκε. Τελειωτικά προτίμησε να αφήσει παράμερα τον υποκειμενικό ορθολογισμό και να αναπτύξει στον εαυτό του εκείνη την ικανότητα την ήδη αναφερμένη από αυτόν και που γνωρίζετε με το όνομα της ενστικτώδους αντίληψης των κοσμικών αληθειών. Ικανότητα που σε άλλη εποχή την είχε η Ανθρωπότητα, γενικά. Αλλά ατρόφησε με την διαμόρφωση, την ανάπτυξη του ψυχολογικού ΕΓΩ, του «ο Εαυτός μου», του «εμένα τον ίδιο».

Εκείνος ο σοφός Ασσύριος, επιστρέφοντας από την Αίγυπτο, λένε πως απομακρύνθηκε από όλες τις σχολές και ασχολήθηκε με το να καλλιεργεί την γη και να εμπιστεύεται αποκλειστικά την αξιοθαύμαστη ικανότητα του Είναι, την γνωστή ως ενστικτώδη αντίληψη των κοσμικών αληθειών.

Αλλά ας πάμε λίγο πιο μακριά. Υπάρχει ένας Νους διαφορετικός από τον αισθησιακό νου, θέλω να αναφερθώ κατά τρόπο εμφατικό στον ενδιάμεσο νου. Σε αυτόν τον ενδιάμεσο νου συναντάμε τις θρησκευτικές πίστεις όλων των τύπων. Σαφώς τα δεδομένα τα προερχόμενα από τις θρησκείες, στο τέλος και μέχρι τέλους λαμβάνουν χώρα στον ενδιάμεσο νου.

Τέλος υπάρχει ο εσωτερικός νους. Ο εσωτερικός νους, στον εαυτό του και για τον εαυτό του, λειτουργεί αποκλειστικά με τα δεδομένα τα προερχόμενα από την Συνείδηση του Είναι. Ο εσωτερικός νους, δεν θα μπορούσε ουδέποτε να λειτουργήσει χωρίς αυτά τα δεδομένα, που αναλογούν στην Εσωτερική Συνείδηση του Είναι.

Να εδώ οι τρεις νόες. Ο αισθησιακός νους στα Ευαγγέλια αναγνωρίζεται από όλες τις θεωρίες του κτλ, ως προζύμι των Σαδδουκαίων. Ο Ιησούς Χριστός ειδοποίησε λέγοντας: «Προσέχετε από το προζύμι των Σαδδουκαίων», μιλώντας για τις υλιστικές διδασκαλίες, τις αθεϊστικές. Αυτός ο τύπος των διδασκαλιών, ανταποκρίνεται ειδικά στην διδασκαλία των Σαδδουκαίων, για την οποίαν μιλάει ο Χριστός.

Αλλά ειδοποιεί επίσης ο Κύριος της Τελειότητας, επάνω στην διδασκαλία των Φαρισαίων. Αυτή η διδασκαλία των Φαρισαίων ανταποκρίνεται στον ενδιάμεσο νου. Και ποιοι είναι οι Φαρισαίοι; Είναι εκείνοι που παρίστανται στους ναούς τους, στις σχολές τους, τις κρυφές θρησκείες τους κτλ για να τους βλέπουν όλοι. Ακούν τον Λόγο αλλά δεν κάνουν τίποτα για τον εαυτό τους. Είναι σαν τους ανθρώπους που κοιτάζονται στον καθρέπτη και μετά γυρίζουν την πλάτη και φεύγουν. Παρίστανται μόνο για να τους βλέπουν οι άλλοι. Αλλά ουδέποτε δουλεύουν επάνω στον εαυτό τους. Αυτό είναι βαρύτατο, ευχαριστιούνται απλώς με το να πιστεύουν. Δεν τους ενδιαφέρει η εσωτερική μεταβολή, η ολοκληρωτική. Χάνουν άθλια το χρόνο τους και αποτυγχάνουν.

Ας απομακρυνθούμε λοιπόν από το προζύμι των Σαδδουκαίων και των Φαρισαίων και ας σκεφθούμε για να ανοίξουμε τον εσωτερικό νου. Πως θα τον ανοίξουμε; Λοιπόν με το να ξέρουμε να σκεπτόμαστε Ψυχολογικά. Έτσι ανοίγεται ο εσωτερικός νους και αυτός λειτουργεί με τα δεδομένα της Υπερθετικής Συνείδησης, του Είναι. Τότε βιώνει κανείς, χάρις σε αυτόν, την Αλήθεια των διαφόρων φαινομένων της Φύσης.

Με τον εσωτερικό νου ανοιχτό, μπορούμε εμείς να μιλήσουμε πχ πάνω στο Νόμο του Κάρμα, όχι από αυτό που λέγεται ή αφήνεται να εννοηθεί, αλλά μόνο από την απευθείας εμπειρία.

Επίσης με τον εσωτερικό νου ανοιχτό, είμαστε αρκετά προπαρασκευασμένοι για να ομιλούμε πάνω στην επανενσάρκωση, πάνω στον Νόμο της Αιώνιας Επιστροφής, πάνω στην Διαμετακομιδή των Ψυχών, σε όλα τα πράγματα. Αλλά εκ των πραγμάτων και όχι βασιζόμενοι σε αυτό που διαβάσαμε ή ακούσαμε από κάποιους συγγραφείς. Αλλά μόνο από αυτό που εμείς οι ίδιοι έχουμε βιώσει κατά τρόπο πραγματικό και απευθείας, αυτό είναι σαφές.

Ο Δον Εμμανουήλ Καντ ο Φιλόσοφος, κάνει μια διαφοροποίηση, μεταξύ της κριτικής της υποκειμενικής λογικής και της κριτικής της καθαρής λογικής.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η υποκειμενική λογική ή συλλογιστική, ουδέποτε θα μπορούσε να μας φέρει τίποτε από αυτό που δεν θα ανήκε στον κόσμο των πέντε αισθήσεων.

Το διανοητικό από τον εαυτό του, είναι συλλογιστικό και υποκειμενικό. Όταν ακούει ένα θέμα π.χ. πάνω στην επανενσάρκωση, πάνω στο κάρμα κτλ απαιτεί πάντοτε δοκιμές, αποδείξεις.

Οι Αλήθειες που μπορούν να είναι αντιληπτές μόνο μέσω του εσωτερικού νου, δεν θα μπορούσαν να αποδειχθούν στον αισθησιακό κόσμο. Το να απαιτεί κανείς δοκιμασίες πάνω σε αυτό, στον αισθητήριο εξωτερικό κόσμο, ισοδυναμεί με το να απαιτεί κανείς από έναν μικροβιολόγο να μελετήσει τα μικρόβια με το τηλεσκόπιο, όπως και να απαιτήσει κανείς από έναν αστρονόμο να μελετήσει τα αστέρια, με ένα μικροσκόπιο.

Το ίδιο ισχύει και για την υποκειμενική λογική, επειδή δεν έχει τίποτε που να σχετίζεται με εκείνο που δεν ανταποκρίνεται στον κόσμο των πέντε αισθήσεων.

Τα θέματα όπως της επανενσάρκωσης, του κάρμα, της ζωής μετά θάνατον κτλ είναι εκ των πραγμάτων αποκλειστικά του εσωτερικού νου και όχι του αισθησιακού νου.

Στον εσωτερικό νου μπορούν να αποδειχθούν αυτά τα πράγματα, αλλά όμως απαιτείται να έχουμε ανοιχτό τον εσωτερικό νου. Εάν δεν τον έχουμε ανοιχτό, πως θα μπορούσαμε να έχουμε μια απόδειξη αυτού του τύπου; Αδύνατον. Αλήθεια;

Είναι εμφανές και με πλήρη σαφήνεια, πως πρέπει τώρα να συμφωνήσουμε στο να εμβαθύνουμε για λίγο στο ερώτημα περί ικανοτήτων.

Μια διάνοια στον εαυτό της είναι μια από τις ικανότητες, τις πιο πρόστυχες των επιπέδων του Είναι.

Εάν θέλουμε όλα να περιστρέφονται γύρω από την διάνοια, ουδέποτε θα φθάσουμε στην γνώση των Κοσμικών Αληθειών.

Αναπόφευκτα πιο μακριά από την διάνοια υπάρχει άλλη ικανότητα της Αντίληψης, θέλω να αναφερθώ με έμφαση στην φαντασία. Έχει υπερεκτιμηθεί πολύ αυτή η ικανότητα, μερικοί μέχρι που να την κατονομάζουν εξοργιστικά «ο τρελός του σπιτιού». Τίτλος λανθασμένος, επειδή, εάν δεν υπήρχε η φαντασία, δεν θα υπήρχε το μαγνητόφωνο, το αυτοκίνητο, το τρένο κτλ.

Η ίδια η Φύση φαντάζεται, αυτό είναι σαφές. Εάν δεν είχε φαντασία, όλα τα δημιουργήματα της Φύσης θα ήσαν τυφλά. Αλλά χάρις σε αυτήν την ισχυρότατη ικανότητα, υπάρχει η Αντίληψη με την οποίαν σχηματίζονται οι εικόνες στο αντιληπτικό κέντρο του Είναι, ή αντιληπτικό κέντρο των αισθήσεων.

Στην Δημιουργική Φαντασία της Φύσης, οφείλονται τα πολλαπλά σχήματα σε όλο αυτό που υπάρχει.

Την εποχή των Υπερβορείων ή των Λεμουρίων, δεν εχρησιμοποιείτο η διάνοια, χρησιμοποιείτο η φαντασία. Τότε το ανθρώπινο ον ήταν αθώο και στο θαυμάσιο θέατρο της ζωής, ο κόσμος αντανακλούσε σαν μια κρυστάλλινη λίμνη, πάνω στην φαντασία του. Ήταν άλλος τύπος ανθρωπότητας. Σήμερα με πόνο βλέπουμε, πως πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει και αυτήν την ίδια την Φαντασία. Έχει εκφυλισθεί τρομακτικά αυτή η ικανότητα.

Είναι δυνατόν να αναπτύξει κανείς την φαντασία. Αυτό θα μας έφερνε πιο μακριά από τον αισθησιακό νου. Αυτό θα μας έφερνε στο να σκεπτόμαστε Ψυχολογικά. Μόνο με το να σκέπτεται κανείς Ψυχολογικά, μπορεί να του ανοιχτούν οι πόρτες του εσωτερικού νου.

Εάν κάποιος αναπτύξει την Φαντασία, μπορεί να μάθει να σκέπτεται Ψυχολογικά.

Φαντασία, έμπνευση και διαίσθηση, είναι οι τρεις υποχρεωτικοί δρόμοι της Μύησης.

Αλλά εάν εμείς μείνουμε μποτιλιαρισμένοι στις αισθησιακές λειτουργίες της διανοητικής συσκευής, δεν θα μπορέσουμε να ανέλθουμε από τα σκαλοπάτια της φαντασίας, της έμπνευσης και της διαίσθησης.

Δεν θέλω να σας πω πως η διάνοια δεν εξυπηρετεί, είμαστε μακριά από του να κάνουμε μια τέτοια δήλωση, αυτό που κάνουμε είναι να διασαφηνίσουμε γνώμες.

Κάθε ικανότητα μέσα στην τροχιά της είναι ωφέλιμη, ένας οποιοσδήποτε πλανήτης είναι ωφέλιμος μέσα στην τροχιά του, έξω από την τροχιά του είναι ανώφελος και καταστροφικός.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις ικανότητες του ανθρωπίνου όντος. Και αυτές έχουν την τροχιά τους.

Το να θέλουμε να εξάγουμε την λογική, την αισθησιακή λογική από την τροχιά της είναι παράλογο, θα πέσουμε στον υλιστικό σκεπτικισμό.

Πολλοί άνθρωποι από τους καλουμένους ψευτοεσωτεριστικού και ψευτοαποκρυφιστικού τύπου μελετητές, που τόσο διαφημίζονται σε αυτούς τους καιρούς, αγωνίζονται πάντοτε εναντίον των αμφιβολιών.

Γιατί πολλοί πηγαίνουν πεταλουδίζοντας από σχολές σε σχολές και έτσι φθάνουν στα γηρατειά, χωρίς να έχουν πραγματοποιήσει τίποτα. Από προσωπική εμπειρία, έχω μπορέσει να παρατηρήσω, πως εκείνοι που μένουν μποτιλιαρισμένοι στο διανοητικό αποτυγχάνουν, εκείνοι που θέλουν να επαληθεύσουν με το διανοητικό τις μεγάλες Αλήθειες που δεν είναι του διανοητικού, αποτυγχάνουν. Διαπράττουν το λάθος να θέλουν να μελετήσουν αστρονομία, θα λέγαμε ομιλώντας κατά τρόπο συμβολικό, με μικροσκόπιο και επίσης να μελετήσουν μικροβιολογία, με τηλεσκόπιο.

Ας αφήσουμε την κάθε ικανότητα στον τόπο της, στην τροχιά της. Χρειαζόμαστε να σκεπτόμαστε ψυχολογικά και είναι σαφές πως πρέπει να απορρίψουμε την διδασκαλία την ονομαζόμενη προζύμι των Σαδδουκαίων και των Φαρισαίων και να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε ψυχολογικά.

Αυτό δεν θα ήταν δυνατόν, εάν συνεχίζαμε να είμαστε μποτιλιαρισμένοι μέσα στο διανοητικό.

Αλλά αξίζει περισσότερο να αρχίζουμε να ανεβαίνουμε από το σκαλοπάτι της φαντασίας, αργότερα θα περάσουμε από το δεύτερο σκαλοπάτι που είναι αυτό της έμπνευσης και στο τέλος θα φθάσουμε στην διαίσθηση.

Κεφάλαιο 6. Ο ανθρώπινος νους

Ο εγκέφαλος έχει πέντε κύρια μέρη. Πρώτο τον εγκέφαλο. Δεύτερο την παρεγκεφαλίδα. Τρίτο τον μέσο εγκέφαλο. Τέταρτο τον προμήκη μυελό ή μέσο επιμήκη εγκέφαλο. Πέμπτο την Γέφυρα.

Εκείνοι που λένε ότι ο εγκέφαλος κυβερνά την εξυπνάδα, την μνήμη, την θέληση κτλ, πραγματικά αγνοούν την ύπαρξη του νοητικού σώματος. Εκείνα τα άτομα πρέπει να μελετήσουν τους έξι τόμους της Μυστικής Διδασκαλίας της Έλενας Πέτροβνα Μπλαβάτσκι.

Ο εγκέφαλος φτιάχτηκε για να επεξεργάζεται την σκέψη, αλλά δεν είναι η σκέψη. Ο εγκέφαλος είναι ένα όργανο του νου, αλλά δεν είναι ο νους. Πρέπει να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στον εγκέφαλο και τον νου. Πρέπει να μελετούμε τις εσώτερες σχέσεις του εγκεφάλου και του νου.

Σε παρελθόντα κεφάλαια μιλήσαμε για το αστρικό σώμα. Τότε είπαμε ότι μέσα στο αστρικό σώμα βρίσκεται ο νους και οι ψυχικές και πνευματικές αρχές του ανθρώπου. Ο νους είναι ένα θαυμάσιο, λεπτό σώμα που έχει την υπερ-φυσιολογία του και την υπερ-παθολογία του, σε εσώτερη σχέση με το εγκέφαλο-νωτιαίο νευρικό σύστημα και τον εγκέφαλο.

Η σκέψη είναι μια λειτουργία του νοητικού σώματος. Ο άνθρωπος μπορεί να σκέπτεται και χωρίς φυσικό εγκέφαλο, κατά τρόπο ανεξάρτητο της εγκεφαλικής ουσίας. Αυτό είναι πια αποδεδειγμένο στα επιστημονικά εργαστήρια όπου επιτεύχθηκε η υλοποίηση αποσαρκωμένων οντοτήτων.

Μιλάμε για συγκεκριμένα γεγονότα, αποδεδειγμένα ήδη εάν ο αναγνώστης δεν έχει διαβάσει τίποτα σχετικά με τις υλοποιήσεις της Κατιέ Κιγκ με την βοήθεια των μέντιουμ της υλοποίησης κυρίων Φοξ, στο εργαστήριο του Ουϊλιαμ Κροκς, αυτό δεν είναι δικό μας φταίξιμο. Το βέβαιο γεγονός είναι ότι το αστρικό της μακαρίτισσας Κατιέ Κιγκ υλοποιούταν επί τρία συνεχή χρόνια σε ένα επιστημονικό εργαστήριο. Και τότε οι επιστήμονες είδαν, άκουσαν, ψηλάφισαν κτλ, κτλ. Εκείνη η οντότητα αφέθηκε να υποστεί κάθε είδους πειραματισμό. Εκεί, δεν υπήρξαν απάτες, διότι οι επιστήμονες έλεγξαν μέχρι και την ελάχιστη πιθανότητα απάτης.

Στα τρία χρόνια πειραμάτων, η Κατιέ Κιγκ απο-υλοποιήθηκε αργά-αργά μπροστά στις φωτογραφικές μηχανές και άφησε στους ανθρώπους της επιστήμης μια μπούκλα υλοποιημένα μαλλιά, σαν τελευταία απόδειξη της πραγματικότητας της υλοποίησής της. Μιλάμε λοιπόν για αποδεδειγμένα πράγματα.

Ο εγκέφαλος κυβερνάται από τον νου, αλλά ο νους δεν κυβερνάται από τον εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος είναι το όργανο των συγκινήσεων και της συνείδησης, αλλά δεν παράγει ούτε συγκινήσεις, ούτε συνείδηση. Αυτό που είναι λογικό δεν μπορεί να ανασκευαστεί από την άγνοια. Η λογική είναι λογική. Αυτοί που βεβαιώνουν ότι ο εγκέφαλος παράγει σκέψη, συγκίνηση, συνείδηση είναι αγνοούντες, διότι δεν έχουν μελετήσει το νοητικό σώμα. Έχοντας βάση στην άγνοια, δεν μπορούμε να ανασκευάζουμε. Το αναγκαίο είναι να σπουδάζουν οι αγνοούντες.

Οι δώδεκα εγκεφαλικές συζυγίες (νεύρα) μας αποδεικνύουν την Ερμητική αρχή που λέει: «Έτσι όπως είναι επάνω, είναι και κάτω». Αν επάνω υπάρχει ένας Ζωδιακός με δώδεκα αστερισμούς, εδώ κάτω υπάρχει ο Ζωδιακός Άνθρωπος με τις δώδεκα εγκεφαλικές του συζυγίες-νεύρα. Κάθε μία από αυτές κυβερνά μια περιοχή του σώματος. Τα δώδεκα ζεύγη νεύρων, οι συζυγίες, ελέγχουν όλα τα δώδεκα ζεύγη του Ζωδιακού Ανθρώπου.

Αυτά τα νεύρα είναι: Το Οσφρητικό, το Οπτικό, το Κοινό (οπτικό) Κινητικό, το Τροχιλιακό ή Παθητικό, το Τρίδυμο, το Επαγωγό, το Προσωπικό, το Ακουστικό, το Γλωσσο-φαρυγγικό, το Πνευμονογαστρικό, το Παραπληρωματικό (Προμηκο-Νωτιαίο Μυελικό), το Υπογλώσσιο.

Αυτά τα δώδεκα ζεύγη νεύρων πληροφορούν τον νου για το καθετί που συμβαίνει στον Ανθρώπινο Ζωδιακό. Το γραφείο που συλλέγει αυτές τις πληροφορίες είναι ο εγκέφαλος, και ο νους είναι ο υπάλληλος του γραφείου.

Οι πληροφορίες οι προσερχόμενες από τον εξωτερικό κόσμο συλλέγονται από τα όργανα των αισθήσεων εξωτερικής αντίληψης. Αυτές οι πληροφορίες πηγαίνουν στο εγκεφαλικό γραφείο όπου ο υπάλληλος του τις αναλύει και τις μελετά. Δυστυχώς, ο υπάλληλος έχει μια κακή γραμματέα που πάντα τον προδίδει. Αυτή η κακή γραμματέας είναι το ΕΓΩ, το «ο ίδιος μου ο εαυτός». Πηγαίνουμε για παράδειγμα σε ένα θέατρο όπου παίζεται μια ερωτική ταινία. Όλες αυτές οι αντιλήψεις συλλέγονται από τον υπάλληλο στο εγκεφαλικό του γραφείο. Ο υπάλληλος μελετάει την ταινία, την παρατηρεί, διασκεδάζει μαζί της. Η γραμματέας, στα κλεφτά και με πολλή μυστικότητα, του κλέβει τις ερωτικές εικόνες και τις αναπαράγει για λογαριασμό της στο νοητικό επίπεδο της μεγάλης Φύσης, τότε αυτές οι εικόνες μετατρέπονται σε ζωντανές παραστάσεις του νοητικού κόσμου.

Αργότερα, κατά την διάρκεια ενός κοινού ονείρου, ο νους ο εμφιαλωμένος στο ΕΓΩ, καταλήγει να πορνεύει με εκείνες τις νοητικές παραστάσεις και έρχονται οι νυκτερινές εκσπερματώσεις (ονειρώξεις).

Ο ονειρευόμενος πορνεύει με τις εικόνες που ο ίδιος δημιούργησε. Ο ονειρευόμενος βλέπει διορατικά εκείνες τις εικόνες. Αυτή είναι ασυνείδητη διόραση.

Κάποιος είναι ζηλιάρης και υποθέτει ότι του κλέβει την γυναίκα ο φίλος του. Το ΕΓΩ, επεξεργάζεται μυστικά το σενάριο, το δημιουργημένο από το συγγραφέα, και έρχονται τα νυκτερινά όνειρα, τρομερά δράματα, η γυναίκα να μοιχεύει με το φίλο και πράγματα φοβερά.

Αυτή είναι η ασυνείδητη διόραση. Αν ο διορατικός είναι ολιγόφρων, θα δολοφονήσει πρόστυχα το φίλο του. Αν είναι νευρασθενής, μπορεί επίσης να τον προσβάλλει, να τον συκοφαντήσει και τελικά να τον δολοφονήσει. Αν είναι παρανοϊκός, θα σχεδιάσει διανοητικά μια τεχνικά τέλεια δολοφονία. Αν είναι σχιζοφρενής, θα σπάσει την φιλία βίαια. Αν είναι σαδομαζοχιστής, μπορεί να δολοφονήσει την γυναίκα του με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο. Αν είναι σχιζοειδής, πολύ καλλιεργημένος με επιληπτοειδή συμπεριφορά-προσωπικότητα, μπορεί να δεχθεί ένα εντονότατο συγκινησιακό σοκ που θα τον φέρει στο έγκλημα της ανθρωποκτονίας, πέφτοντας μετά σε μια κατάσταση σφαιρικής ψυχικής κατάπτωσης.

Το μεγαλύτερο μέρος των διορατικών πέφτουν στην άβυσσο της εγκληματικότητας, από έλλειψη καλλιέργειας και διανοητικής πειθαρχίας. Ας υποθέσουμε ότι ένας διορατικός δυσπιστεί για έναν φίλο του θεωρώντας τον μαύρο μάγο. Το ΕΓΩ της διόρασης επεξεργάζεται στο ασυνείδητο τις φοβερότερες μορφές, που μετά εμφανίζονται στο όνειρο. Αυτή είναι ασυνείδητη διόραση. Μπορεί τότε να υποστεί μια τρομακτική ευκαιριακή αντίδραση που να τον φέρει στο έγκλημα, στην συκοφαντία και στην δημόσια προσβολή, στην κηλίδωση της τιμής, στην δολοφονία, κτλ.

Όλες οι διορατικές αντιλήψεις περνούν στην παρεγκεφαλίδα. Κατόπιν, διασχίζοντας την γέφυρα, φθάνουν στον εγκέφαλο. Οι ασυνείδητες αντιλήψεις μετατρέπονται σε συνειδητές, όταν φθάνουν στον εγκέφαλο.

Η γέφυρα ενώνει τον μέσο εγκέφαλο με τον προμήκη μυελό και με τα δύο περίφημα εγκεφαλικά ημισφαίρια.

Στους αρχαίους χρόνους, ο προμήκης εγκέφαλος αποτελούσε ολόκληρο τον εγκέφαλο και μπορούσε τέλεια να ελέγχει όλα τα κύτταρα του ανθρωπίνου οργανισμού.

Ο προμήκης μυελός έχει επτά κέντρα που ελέγχουν το φτέρνισμα, τον βήχα, τον θηλασμό, την μάσηση, την κατάποση, τον εμετό, τις λειτουργίες των σιαλωδών και γαστρικών αδένων και το κλείσιμο των βλεφάρων.

Πολύ ενδιαφέρων είναι επίσης ο μέσος εγκέφαλος. Ένα τμήμα του ενώνει τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια με την παρεγκεφαλίδα και την γέφυρα, μέσω της οποίας περνούν οι διορατικές αντιλήψεις. Στις λειτουργικές περιοχές του εγκεφάλου βρίσκονται όλα τα κέντρα που ελέγχουν τον ανθρώπινο οργανισμό. Πολλές φορές μια διορατική αντίληψη καταγράφεται σε κάποια γωνίτσα του εγκεφάλου πολύ σταθερά. Αυτό είναι όμοιο με μια εικόνα, αποτυπωμένη σε μια φωτογραφική πλάκα. Τότε ο νους δέχεται όλες τις ώρες εκείνη την εικόνα της ασυνείδητης διόρασης. Οι γιατροί έχουν λύσει αυτό το πρόβλημα εκριζώνοντας χειρουργικά αυτήν την κυτταρική γωνίτσα όπου είναι καταγραμμένη αυτή η εικόνα.

Μια συγκεκριμένη περίπτωση ασυνείδητης διόρασης και ανθρωποκτονίας, ήταν η δολοφονία του μεγάλου πολιτικού Χόργε Ελιέζερ Γκαϊτάν. Οι έρευνες των αρχών απέδειξαν ότι ο δολοφόνος ήταν ενεργό μέλος της σχολής Αμόρκ του Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας. Λέγεται επίσης ότι ο «περί ου ο λόγος» διώχτηκε από εκείνη την σχολή, διότι θεωρήθηκε διανοητικά ανισόρροπος. Το άτομο αυτό ήταν ένας ασυνείδητος διορατικός. Άναψε ένα ζευγάρι κεριά εμπρός στο βωμό, σύμφωνα με το τελετουργικό των Ροδοσταύρων Αμόρκ και είδε τότε στον καθρέπτη δύο εικόνες. Του Σιμόν Μπολιβάρ και του Φραγκίσκου ντε Πάουλα Σαντάντερ. Ο ίδιος πίστευε ότι είναι η επανενσάρκωση του Μπολιβάρ και πίστευε ότι ο Χόρχε Ελιέζερ Γκαϊτάν ήταν η επανενσάρκωση του Σαντάντερ, του εχθρού του Μπολιβάρ.

Ο δολοφόνος είπε στον εαυτό του: Αν ο Σαντάντερ ήθελε να με σκοτώσει σε περασμένη μου ενσάρκωση, εγώ τώρα θα τον εκδικηθώ και θα τον σκοτώσω. Στις 9 του μηνός Απριλίου, ημέρα απογραφών, σκότωσε τον Χόρχε Ελιέζερ Γκαϊτάν προδοτικά, όταν ο πολιτικός έβγαινε από το Κυβερνητικό μέγαρο της Μπογκοτά. Οι εμπειρογνώμονες στην βαλλιστική θεώρησαν ότι ο δολοφόνος έπρεπε να είχε εξασκηθεί στην σκοποβολή πολύ πριν την ανθρωποκτονία. Οι τρεις σφαίρες στην πλάτη βρήκαν το στόχο τους με μεγάλη ακρίβεια.

Αυτό που ακολούθησε ήταν τρομακτικό. Ο Μποκοτανός άφησε έκπληκτο ολόκληρο τον κόσμο. Τα πλήθη ξαναμμένα όρμησαν στην μάχη ενάντια στην κυβέρνηση και αν μεσολαβούσε η πανουργία ενός φιλελεύθερου πολιτικού, αληθινής αλεπού, ο λαός θα είχε καταλάβει το προεδρικό Ανάκτορο.

Αυτό είναι ένα συγκεκριμένο παράδειγμα ανθρωποκτονίας και ασυνείδητης διόρασης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το όραμα στον καθρέπτη ήταν η μυστική πηγή του εγκλήματος. Τα υπόλοιπα τα έκαναν οι πολιτικοί εχθροί του Γκαϊτάν. Πιθανώς χρηματοδότησαν το έγκλημα, αγόρασαν το δολοφόνο κτλ. Αλλά η μυστική πηγή ήταν η ασυνείδητη διόραση. Ο ανισόρροπος νους του δολοφόνου δημιούργησε τις εικόνες που προβλήθηκαν στον καθρέπτη. Αυτό είναι όλο.

Η ασυνείδητη διόραση είναι εκατό στις εκατό η μυστική αιτία για τις ανθρωποκτονίες.

Η ψυχίατρο-δικαστική χρειάζεται μια λίγο παραπέρα διεύρυνση.

Οι αντιλήψεις της ασυνείδητης διόρασης παραμένουν πολλές φορές κατατεθειμένες στα ασυνείδητα τρίσβαθα του ανθρώπινου νου, μετατρεπόμενες σε μυστικό πειρασμό που φέρνουν στην ανθρωποκτονία. Στο βάθος κάθε ανθρώπου υπάρχουν παράγοντες που τον φέρνουν στο έγκλημα. Οι μυστικές πηγές όλων των εγκλημάτων είναι ασυνείδητες. Πολλοί άγιοι είχαν ένα ασυνείδητο γεμάτο από σαρκικό πάθος, σαδισμό, κλεψιά, έγκλημα, βία, ζήλιες, μίση, μνησικακίες κτλ, κτλ.

Κατά την διάρκεια του ύπνου, αυτοί οι άγιοι υπέφεραν τρομακτικά. Κατά την διάρκεια του ύπνου, αυτοί οι άγιοι έπεφταν στα πιο τρομερά εγκλήματα. Στο υποσυνείδητο αυτών των αγίων βρίσκονταν πολύ μεγάλες μοχθηρίες. Όταν ξυπνούσαν, καταλάβαιναν τότε την τρομακτική ηθική τους αθλιότητα και εισέρχονταν σε φοβερούς κανόνες (αυτοτιμωρίες) χρησιμοποιώντας σάκους και κουκούλες.

Εκείνοι που κατάφερναν να κάνουν Συνείδηση από ένα ηθικό ελάττωμα, το διέλυαν ολότελα, Όταν ένας άνθρωπος αποσυνθέτει όλα του τα ελαττώματα, τότε το ΕΓΩ διαλύεται.

Όταν το ΕΓΩ διαλύεται, έρχεται σε μας η αλήθεια. Τότε πια είμαστε τέλειοι διορατικοί.

Η αλήθεια γεννιέται από την δημιουργική κατανόηση. Η αλήθεια είναι άχρονη. Το ΕΓΩ είναι ένα μάτσο αναμνήσεων. Το ΕΓΩ είναι του χρόνου. Το ΕΓΩ γεννιέται στον χρόνο και πεθαίνει στον χρόνο. Ο θάνατος είναι μια αφαίρεση θραυσμάτων. Όταν έχει τελειώσει πια η μαθηματική πράξη, απομένουν οι αξίες που αργότερα επανενσαρκώνονται. Αυτές οι αξίες είναι το ΕΓΩ, το «ο εαυτός», το ΕΓΩ που επανενσαρκώνεται.

Το ΕΓΩ είναι μια ψευδαίσθηση και όλα τα εγκλήματα, τα κακουργήματα και κάθε ελάττωμα, είναι το μοιραίο αποτέλεσμα της κατάφασης του ΕΓΩ, του εαυτού. Η καταγωγή του πόνου είναι το ΕΓΩ. Όταν εκμηδενίζουμε την επιθυμία, διαλύεται το ΕΓΩ όπου βρίσκεται το ΕΓΩ, δεν μπορεί να βρίσκεται η αλήθεια, διότι το ΕΓΩ και η αλήθεια είναι ασύμβατα.

Το ΕΓΩ είναι παροδικό λάθος του Τροχού της Σαμσάρα, του τροχού των επανενσαρκώσεων και του Κάρμα. Το ΕΓΩ είναι η αίρεση της διαχωριστικότητας. Το ΕΓΩ είναι η προέλευση του εγωισμού, του μίσους, της πορνείας, της μοιχείας, του φθόνου, του θυμού κτλ, κτλ. Το ΕΓΩ είναι η δίψα των απολαύσεων και η πηγή της υπερηφάνειας και της ματαιοδοξίας. Για την ενσάρκωση της αλήθειας απαιτείται η διάλυση του ΕΓΩ. Για την προσέγγιση της εσωτερικής ειρήνης, είναι αναγκαία η διάλυση του ΕΓΩ, του εαυτού. Για το φθάσιμο στην τέλεια διόραση και την υπέρτατη φώτιση, χρειάζεται η διάλυση του ΕΓΩ.

Η Αλήθεια είναι ο εσωτερικός Χριστός κάθε ανθρώπου. Το ΕΓΩ είναι ο Σατανάς που φέρουμε μέσα μας. Όπου βρίσκεται το ΕΓΩ, δεν μπορεί να βρίσκεται η Αλήθεια.

Εκείνοι που διαιρούνται ανάμεσα σε δύο ΕΓΩ, ένα «ανώτερο» και ένα «κατώτερο», βαδίζουν στο μονοπάτι του λάθους. Εκείνοι που βεβαιώνουν την ύπαρξη ενός θεϊκού ΕΓΩ, θεοποιούν τον Σατανά.

Το ατομικό Πνεύμα δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο το Συμπαντικό Πνεύμα της Ζωής.

Η αθάνατη Σπίθα κάθε ανθρώπου είναι το Είναι, είναι το γεμάτο από υπέρτατη ευτυχία, αιώνιο Συμπαντικό Πνεύμα.

Κεφάλαιο 7. Διαλογισμός

Ο ορισμός του διαλογισμού, σύμφωνα με ένα λεξικό, είναι: «Η πράξη της μετά προσοχής προσήλωσης των σκέψεων στην μελέτη ενός πράγματος».

Εάν θυμηθούμε τι είναι ο νους, βλέπουμε ότι ένας τέτοιος ορισμός δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, διότι οι σκέψεις είναι μια λειτουργία του νοητικού σώματος και όχι του φυσικού εγκεφάλου. Για αυτόν τον λόγο, ο άνθρωπος σκέπτεται δίχως τον φυσικό εγκέφαλο, ανεξάρτητα από την φυσική ύλη.

Η πράξη του να προσηλώνει κανείς τις σκέψεις στην μελέτη ενός πράγματος, συνεπάγεται την ισχυροποίηση του νοητικού σώματος, και έτσι, όπως είναι ο κόσμος του ψυχολογικού ΕΓΩ, (το ΕΓΩ εκτυλίσσεται στον κόσμο του νου) αυτή η πράξη σημαίνει να βάζουμε τον εαυτό μας κάτω από τον έλεγχο του τρομερού δαίμονα Χάϊ (του δαίμονα του νου).

Ο διαλογισμός αυτός καθαυτός είναι μια τεχνική για να παίρνουμε πληροφορίες από τους εσωτερικούς κόσμους και για άλλα πράγματα που θα δούμε αργότερα. Είναι αδύνατο για έναν τέτοιο σκοπό, να βάζουμε τον εαυτό μας στην κατοχή του νου: για έναν αληθινό διαλογισμό, ο νους πρέπει να ελέγχεται πλήρως.

Μέσω του διαλογισμού, η ψυχή βυθίζεται στην ανώτερη διάσταση, έξω από αυτόν τον κόσμο της Μάγια (κόσμο της πλάνης, της αυταπάτης) η Ουσία συλλαμβάνει τα πράγματα έτσι όπως είναι, την αληθινή πραγματικότητα.

Βυθιζόμενοι στον αληθινό διαλογισμό, καταλαβαίνουμε και κατανοούμε ότι αυτή η τυχαία συσσώρευση αντικειμένων που βλέπουμε πάνω σε αυτό το φυσικό επίπεδο, σε αυτήν την περιοχή σκιών, δεν υπάρχει. Και πράγματι, όλα τα φαινόμενα της φύσης και όλα τα αντικείμενα είναι στενά συνδεδεμένα και εσωτερικά εξαρτώμενα και αμοιβαία καθοριζόμενα το ένα από το άλλο.

Κάθε φαινόμενο της φύσης μπορεί να κατανοηθεί εξ ολοκλήρου, εάν το μελετήσουμε ξεχωριστά. Όλα βρίσκονται σε ακατάπαυστη κίνηση, όλα αλλάζουν, τίποτα δεν παραμένει στάσιμο.

Σε κάθε αντικείμενο υπάρχει μια εσωτερική μάχη, το αντικείμενο είναι συγχρόνως θετικό και αρνητικό. Το ποσοτικό μετατρέπεται σε ποιοτικό. Η εξέλιξη είναι μια διαδικασία περιπλοκής της ενέργειας, η ζωή είναι ένα ακέραιο σύνολο.

Η Γνώση μέσω του διαλογισμού, μας επιτρέπει να γνωρίσουμε την σχέση που υπάρχει, υπήρξε και θα υπάρχει. Μας επιτρέπει να γνωρίσουμε την στενή υπάρχουσα σχέση ανάμεσα σε όλες τις μορφές και τις αξίες της Μεγάλης Φύσης.

Μέσω του διαλογισμού θα ψάξουμε τις κοσμικές αλήθειες, θα γνωρίσουμε από άμεση εμπειρία αυτό που υπάρχει πάνω και κάτω από τα όρια της εξωτερικής αντίληψης, την ύπαρξη των κόσμων, ηλιακών συστημάτων και αστερισμών, που κατοικούνται από όλα τα είδη ζωντανών πλασμάτων.

Πράγματι, εκεί υπάρχουν μάζες που είναι πάνω και κάτω από τα όρια της εξωτερικής αισθητηριακής αντίληψης.

Από τους νόμους της φυσικής ξέρουμε ότι, όταν μια παλμική κίνηση είναι πολύ αργή, η μάζα βρίσκεται κάτω από τα όρια της εξωτερικής αισθητηριακής αντίληψης και όταν η παλμική κίνηση είναι πολύ ταχεία, η μάζα βρίσκεται πάνω από τα όρια της εξωτερικής αισθητηριακής αντίληψης. Με το τηλεσκόπιο μπορούμε να δούμε μόνο την μάζα της οποίας οι βαθμοί δόνησης των ατόμων της βρίσκονται εντός των ορίων της αντίληψης. Οι αισθήσεις μας εξωτερικής αντίληψης μόνο λίγα μπορούν να ανιχνεύουν και ξέρουμε πια ότι η αποκαλούμενη ύλη είναι ενέργεια συμπυκνωμένη σε απεριόριστη μάζα.

Ο διαλεκτικός υλισμός, όπως και η μεταφυσική, δίνουν απαρχαιωμένες εξηγήσεις περί της πραγματικότητας των κόσμων. Ο διαλεκτικός υλισμός δεν ξέρει από αξίες, μελετά μόνο το αντικείμενο. Ας θυμηθούμε ότι το όπιο των θεωριών είναι πικρότερο από τον θάνατο. Κι η μεταφυσική ωστόσο, δεν ξέρει ούτε από αξίες, ούτε από αντικείμενα.

Η μεγαλύτερη επιδίωξη του μαθητή αποκρυφισμού είναι να γίνει ένας συνειδητός πολίτης των ανώτερων κόσμων, αλλά δυστυχώς η ανθρώπινη φυλή έχει τις εσωτερικές της δυνάμεις τελείως κατεστραμμένες, ατροφικές, και αυτό είναι το καρμικό αποτέλεσμα των κακών μας συνηθειών.

Πρέπει να μάθουμε να διαλογιζόμαστε. Όταν ο σοφός βυθίζεται σε διαλογισμό, αναζητεί πληροφορίες, τα Τσάκρας ενεργοποιούνται μέσω του διαλογισμού. Ο διαλογισμός είναι το ψωμί του σοφού.

Όταν ο σοφός διαλογίζεται, αναζητά τον Θεό, ψάχνει για άμεσες πληροφορίες. Αλλά για να διαλογιστούμε σωστά, όπως ήδη έχουμε πει, είναι αναγκαίο να καθιερώσουμε μια τέλεια ισορροπία ανάμεσα στον νου και στην καρδιά. Όταν ο νους είναι ακινητοποιημένος στον εγκέφαλο, ο εσωτερικός διαλογισμός καθίσταται αδύνατος, εξαιτίας μιας τέτοιας έλλειψης ισορροπίας.

Κεφάλαιο 8. Κλειδί για τον διαλογισμό

Α. Άνετη θέση.

Β. Κενός νους (δίχως σκέψεις).

Γ. Συγκέντρωση (φαντασία).

Δ. Ενδοσκόπηση.

Ε. Έκσταση ή Σαμαδί, σε δύο φάσεις: έμπνευση και διαίσθηση.

Α. Άνετη θέση: Πρώτα από όλα, για να διαλογιστούμε σωστά, πρέπει το φυσικό σώμα να είναι σε μια πολύ άνετη στάση. Δεν έχει σημασία αν κάθεται κανείς σε μια πολυθρόνα, ή είναι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι, ή σε μια ανατολίτικη ασάνα (θέση, στάση). Το σημαντικό είναι να χαλαρώνουμε όλους τους μυς του σώματος, από την κορφή έως τα νύχια. Αν ξαπλώνουμε σε ένα κρεβάτι, το φυσικό σώμα πρέπει να είναι σε ραχιαία θέση (ανάσκελα).

Β. Κενός νους: Αυτό το δεύτερο βήμα είναι γνωστό με το ανατολίτικο όνομα Νταράνα (συγκέντρωση). Μόλις πραγματοποιηθεί αυτό το βήμα, πρέπει να αποσύρουμε κάθε είδος γήινων σκέψεων από τον νου. Οι σκέψεις πρέπει να πέσουν νεκρές προ των πυλών του Ναού, πρέπει να συγκεντρωνόμαστε προς τα μέσα μας... στον Εσώτερο μας.

Αυτό το δεύτερο βήμα είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, αλλά ο ενδιαφερόμενος μαθητής που νοιάζεται για τις γνωστικές σπουδές θα βρει τα κλειδιά, για να πετύχει ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Ένα από αυτά τα κλειδιά, πολύ αποτελεσματικό για να αδειάζει κανείς το νου, είναι η χρήση ενός κοάν, δηλαδή, μιας αινιγματικής, μυστηριώδους φράσης, η οποία είναι ακατανόητη για το νου. Ένα κοάν, είναι η παρουσίαση στον νου ενός προβλήματος, του οποίου το βαθύ νόημα αυτός δεν μπορεί να καταλάβει. Είναι εύκολο να δούμε ότι ο νους αγωνίζεται, καθώς προσπαθεί να κατανοήσει βαθιά ένα κοάν. Υποταγμένος, λοιπόν, τότε, παραμένει σε βαθιά ηρεμία και σιωπή. Αν θέλουμε να αδειάζουμε τον νου μας, πρέπει να συγκεντρωνόμαστε σε ένα κοάν και να περιμένουμε τον νου να παλέψει για την λύση του, έως ότου ηρεμήσει, ησυχάσει.

Υπάρχουν πολλά κοάν για την άσκηση του αδειάσματος του νου:

1) Ποιος απαγγέλλει το όνομα του Βούδα;

2) Εάν όλα τα πράγματα ελαττώνονται στην μονάδα, σε τι ελαττώνεται μια τέτοια μονάδα;

3) ΓΟΥ. Η εργασία με το κοάν ΓΟΥ, έχοντας τον νου ήρεμο και ήσυχο, είναι κάτι το θαυμάσιο. Ο Δάσκαλος Τσάο Τσού ρωτήθηκε από ένα μοναχό: «Έχει ο σκύλος βουδική φύση;», ο Δάσκαλος είπε: ΓΟΥ (όχι). Το ΓΟΥ πέρα από το ότι είναι ένα μάντραμ που προφέρεται σαν διπλό ΟΥ κατά απομίμηση του ήχου της καταιγίδας, είναι από μόνο του ένα κοάν.

4) Πού ήμουν προτού γεννηθώ και πού θα είμαι μετά τον θάνατό μου; Είναι σημαντικό να μάθουμε να συγκεντρώνουμε τις σκέψεις σε ένα μόνο πράγμα. Εκείνοι που μαθαίνουν να σκέπτονται ένα μόνο πράγμα, μπορούν να κάνουν θαύματα, σημεία και τέρατα.

Γ. Συγκέντρωση: Η συγκέντρωση έρχεται μετά το δεύτερο βήμα. Αυτό το τρίτο βήμα έγκειται στο να προσηλώνει κανείς τον νου του σε ένα και μόνο σημείο, στο αντικείμενο του διαλογισμού. Πρέπει να εστιάζεται σε κάτι, σε ένα σχήμα, ένα σύμβολο της καρδιάς κτλ. Όλος ο νους πρέπει να είναι συγκεντρωμένος στο επιλεγμένο αντικείμενο, μέχρι να το αισθανθούμε να δονείται μέσα στον εγκέφαλο μας, για να το στείλουμε αργότερα στην καρδιά.

Το πιο σημαντικό βήμα της συγκέντρωσης είναι η συνειδητή φαντασία. Για τον σοφό, το να φαντάζεται ισοδυναμεί με το να βλέπει. Η φαντασία είναι διάφανη στην ψυχή. Ο μαθητής που επιθυμεί να φθάνει στην δημιουργική, επινοητική (μέσω της συνειδητής φαντασίας) γνώση, πρέπει να μάθει πως να συγκεντρώνεται και να διαλογίζεται βαθιά. Μια καλή άσκηση για να φθάνει στην επινοητική γνώση, είναι η ακόλουθη: Κάθεται εμπρός σε ένα φυτό και συγκεντρώνεται σε αυτό. Αργότερα, κλείνοντας τα μάτια, αποκοιμιέται διατηρώντας στην φαντασία του το σχήμα και την μορφή του φυτού, την δομή του, το άρωμα και το χρώμα του. Ο μαθητής πρέπει να καλεί το όνειρο, κατά την διάρκεια αυτής της πρακτικής, και αποκοιμούμενος να διαλογίζεται βαθιά στην εσωτερική σύσταση του φυτού.

Είναι αναγκαίο να έχουμε μια ζώσα φαντασία. Το να φαντάζεται κάποιος, ισοδυναμεί με το να δημιουργεί. Πρέπει να φαντάζεται όλη την εσωτερική δομή του φυτού, τις διαδικασίες του, όλες τις εσωτερικές του κινήσεις, όλες τις οργανικές του ενώσεις και τις μεταλλικές του ουσίες.

Ακολουθείστε βήμα-βήμα, με λογική ακρίβεια, όλες τις διαδικασίες του πχ γέννηση, μεγάλωμα, ανάπτυξη και θάνατο, έως ότου μετατραπεί σε ένα σωρό από ξερά ξύλα. Αυτή η διαδικασία της ανάπτυξης και του θανάτου είναι θαυμάσια. Ο διαλογισμός πάνω στην εξέλιξη του φυτού από την γέννηση μέχρι τον θάνατο, αν η συγκέντρωση είναι τέλεια και αν το όνειρο είναι βαθύ, θα κάνει τα τσάκρας του αστρικού σώματος να αρχίσουν να περιστρέφονται και να αναπτύσσονται.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι κάθε ασυναρτησία, κάθε έλλειψη λογικής και κάθε έλλειψη νοητικής ισορροπίας θα σταματήσει και θα καταστρέψει την εξέλιξη των τσάκρας.

Οι μαθητές χρειάζονται πολύ υπομονή, διότι μία πράξη ανυπομονησίας θα τους οδηγήσει στην αποτυχία. Μεγάλη υπομονή, δύναμη θέλησης και μια απόλυτα συνειδητή πίστη, είναι αναγκαία. Κάποια μέρα, καθώς κοιμόμαστε, μια μακρινή εικόνα, ένα τοπίο της φύσης, ένα πρόσωπο κτλ θα εμφανισθεί κατά το διαλογισμό.

Οι μαθητές εξυψώνονται λίγο-λίγο στην επινοητική (μέσω της συνειδητής φαντασίας) γνώση. Κάποια μέρα, το φυτό πάνω στο οποίο θα διαλογίζονται, θα εξαφανισθεί και στην θέση του φυτού θα δουν ένα όμορφο παιδάκι, αυτό το παιδάκι είναι η ψυχή του φυτού. Πολύ αργότερα, κατά την διάρκεια του ύπνου, θα αφυπνίσουν συνείδηση και θα μπορέσουν να πουν «είμαι με αστρικό σώμα», και θα συνεχίσουν έτσι, αφυπνίζοντας την συνείδηση τους λίγο-λίγο, μέχρις ότου αποκτήσουν συνεχή συνείδηση.

Τα όνειρα είναι γνήσιες εσωτερικές εμπειρίες. Κατά την διάρκεια των ωρών του ύπνου, όλοι οι άνθρωποι ταξιδεύουν με αστρικό σώμα. Τα όνειρα είναι αστρικές εμπειρίες και αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να προσπαθούμε να τα θυμόμαστε και να τα ερμηνεύουμε, διότι ακόμη και τα πιο παράλογα όνειρα είναι απολύτως συμβολικά.

Οι εσωτερικές εμπειρίες ερμηνεύονται σύμφωνα με τον νόμο των φιλοσοφικών αναλογιών, τον νόμο της αναλογίας των αντιθέτων, τον νόμο των αντιστοιχιών και την αριθμολογία. Αργότερα, θα έλθει η στιγμή κατά την οποίαν οι μαθητές θα αφυπνίσουν την συνείδηση τους και έτσι τα πράγματα που θα βλέπουν, κατά την διάρκεια του ύπνου-ονείρου, θα τα βλέπουν δίχως να ονειρεύονται.

Δ. Ενδοσκόπηση: Αυτό το στάδιο είναι η στιγμή του στοχασμού πάνω στο αντικείμενο ή πράγμα, όγκο ή μορφή, που πρέπει να μας φέρει σε στοχασμό.

Ε. Έκσταση ή Σαμαδί: Αυτό είναι το τελευταίο στάδιο ενός καλού διαλογισμού. Έχει δύο φάσεις:

Πρώτον, έμπνευση. Αυτό το στάδιο της πρακτικής του διαλογισμού σε βαθιά συγκέντρωση, μας δίνει την ισχύ να ερμηνεύουμε τα σύμβολα της Μεγάλης Φύσης.

Όταν οι μαθητές φθάσουν στην δια της συνειδητής φαντασίας γνώση, βλέπουν τα σύμβολα, αλλά δεν τα εννοούν, καταλαβαίνουν ότι η φύση είναι μια ζωντανή γραφή που δεν μπορούν να κατανοήσουν. Για αυτόν τον λόγο, χρειάζεται να υψωθούν μέχρι την «εμπνευσμένη γνώση», για να ερμηνεύουν τα ιερά σύμβολα της Μεγάλης Φύσης. Αυτή η ερμηνεία των συμβόλων είναι πολύ λεπτεπίλεπτη. Τα σύμβολα πρέπει να ερμηνεύονται δίχως πρόληψη, δυσπιστία, υπερηφάνεια, ματαιοδοξία, φανατισμό, προκατάληψη, προαντιλήψεις, φθόνο, ζήλια, κτλ, διότι όλα αυτά τα ελαττώματα ανήκουν στο ΕΓΩ, στο «ο εαυτός μου».

Η ερμηνεία πρέπει να είναι τρομερά αναλυτική, υψηλά επιστημονική και ουσιαστικά μυστικιστική. Η εμπνευσμένη γνώση μας επιτρέπει να μελετάμε την στενή σχέση που υπάρχει, ανάμεσα σε όλα τα διαφορετικά είδη αξιών της Μεγάλης Φύσης.

Είναι σαφές ότι η φάση αυτή είναι για μαθητές ήδη προχωρημένους και επομένως πρέπει να εξασκούμε πολύ την επινοητική γνώση, για να φθάνουμε σε κάτι περισσότερο.

Δεύτερον, διαίσθηση. Αυτό το στάδιο της Έκστασης ή Σαμαδί είναι πολύ υπερβατικό και πολύ δύσκολο για να το φθάσει κανείς, διότι απαιτεί τις δύο προηγούμενες φάσεις: φαντασία και έμπνευση. Ωστόσο, εμείς θα εξηγήσουμε περί τίνος πρόκειται.

Ο κόσμος της διαίσθησης είναι ο κόσμος των μαθηματικών. Εκείνοι που έχουν φθάσει στην διαισθητική γνώση, έχουν φθάσει στην υπερσυνείδηση. Την Παντογνωσία μπορούμε να την βρούμε μόνο στον κόσμο της διαίσθησης. Ο κόσμος της διαίσθησης είναι ο κόσμος του Είναι, ο κόσμος του Εσώτερου. Σε αυτόν τον κόσμο, το ΕΓΩ δεν μπορεί να εισέλθει. Ο κόσμος της διαίσθησης είναι το Συμπαντικό Πνεύμα Ζωής.

Συμπεράσματα:

1) Ο κόσμος της επινοητικής γνώσης είναι ο κόσμος των συμβολικών εικόνων, παραστάσεων.

2) Η έμπνευση μας δίνει την ισχύ να ερμηνεύουμε τα σύμβολα.

3) Στον κόσμο της διαίσθησης βλέπουμε το Μεγάλο Κοσμικό Θέατρο, είμαστε οι θεατές. Βλέπουμε το Μεγάλο Δράμα της Ζωής.

Με την διαδικασία του Σαμαδί, αφυπνίζουμε την συνείδηση μας από τον χιλιετή λήθαργο στον οποίο έχουμε εμπλακεί για εκατομμύρια χρόνια και μπορούμε να αποκτήσουμε αληθινή σοφία, δίχως την ανάγκη να επηρεάσουμε την δύναμη του νου, ούτε με την μάχη των ορθολογισμών ούτε με τις μάταιες διανοήσεις.

Ο διαλογισμός είναι η επιστήμη του στοχασμού προς αφύπνιση της συνείδησης, και απελευθέρωση της αίσθησης της διαίσθησης. Όταν υπάρχει κάποια έλλειψη γνώσης ή αμφιβολία πάνω σε κάποιο θέμα, αντί να παίξουμε το ρόλο του χαζού ή του φανατικού, είναι καλύτερα να το θέσουμε υπό την εξέταση του εσωτερικού μας Είναι, του Εσώτερού μας, που θα ρίξει φως πάνω στην περίπτωση και θα έχουμε την. πληροφορία ή την γνώση πάνω σε αυτό το θέμα.

Ο διαλογισμός πρέπει να είναι σωστός, ο νους πρέπει να είναι ακριβής. Λογική σκέψη και ακριβείς αντιλήψεις είναι αναγκαίες, για την τέλεια ανάπτυξη των αισθήσεων. Ο ακριβής διαλογισμός αφυπνίζει τις εσωτερικές αισθήσεις. Ο διαλογισμός παράγει ένα ολικό μετασχηματισμό των εσωτερικών σωμάτων.

Με τον διαλογισμό, το αστρικό μας σώμα μετασχηματίζεται, οι αστρικές μας εμπειρίες γίνονται σαφέστερες κατά την διάρκεια των ωρών του ονείρου και έτσι επανακτούμε τις δυνάμεις μας και μαθαίνουμε να αφήνουμε το φυσικό μας σώμα, όποτε θέλουμε να έχουμε αληθινές εμπειρίες στον αστρικό κόσμο.

Η πνευματικότητα μας σχετίζεται με την καθημερινή μας ζωή. Η ζωή στους ανώτερους κόσμους είναι η ακριβής αντανάκλαση της καθημερινής ζωής, που ακολουθούμε σε αυτήν την κοιλάδα των δακρύων. Εάν τα λόγια μας και οι πράξεις μας δεν είναι δίκαιες, το αποτέλεσμα προβάλλεται στους εσωτερικούς κόσμους και ο Νόμος πέφτει επάνω μας. Ο Νόμος είναι Νόμος και η άγνοια του Νόμου δεν αποκλείει την εκπλήρωση του.

Το χειρότερο αμάρτημα είναι η άγνοια. Το διανοητικό δεν μπορεί να μας δώσει ευτυχία.

Οι συγγραφείς αντιφάσκουν μεταξύ τους στα έργα τους. Ο καημένος αναγνώστης έχει να πιει από το πικρό ποτήρι των αμφιβολιών. Οι αμφιβολίες επιφέρουν σύγχυση και τρέλα.

Αφού είχε γεράσει μέσα στην σκόνη της βιβλιοθήκης του, ο Φάουστ αναφώνησε: «Μελέτησα τα πάντα με μια ζωντανή ανυπομονησία και σήμερα είμαι ένας φτωχός τρελός, με έναν δυστυχισμένο ψυχισμό. Τι είναι αυτό που είμαι ΕΓΩ; Το ίδιο που ήξερα, το μόνο πράγμα που έμαθα είναι ότι δεν ξέρω τίποτα».

Ο διανοητισμός οδηγεί στην νεύρωση και επηρεάζει το νευρικό εγκεφαλονωτιαίο σύστημα. Εκείνοι που έχουν εξαντληθεί σε όλη τους την ζωή μέσα στην σκόνη των βιβλιοθηκών, πέφτουν στην σύγχυση των αμφιβολιών και το μόνο πράγμα που μπορούν να μάθουν είναι ότι δεν γνωρίζουν τίποτα.

Η απλότητα είναι αυτό που επειγόντως πρέπει να αποκτήσουμε. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος σε κάθε είδους ορθολογισμούς, πάθη, μίση, εγωισμούς, βιαιότητες, ζήλιες, διανοητισμούς, κοινωνικές προκαταλήψεις, κτλ.

Πρέπει να έχουμε τον νου ενός παιδιού. Πρέπει να είμαστε αγνοί και ευαίσθητοι. Ο διαλογισμός είναι το βασικό όπλο για την εκμηδένιση των ψυχικών ελαττωμάτων και για αυτόν τον λόγο είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για να φθάνουμε στην αφύπνιση της συνείδησης.

Ο νους είναι υπερβολικά άθλιος και αναξιόπιστος για να μας οδηγήσει σε μια βαθιά έρευνα.

Κεφάλαιο 9. Η ανθρώπινη μηχανή

«Όλα τα ΕΓΩ-ελαττώματα κατασκευάζονται στους πέντε κυλίνδρους της ανθρώπινης μηχανής».

«Είναι δυστύχημα που από έλλειψη σοφίας, τα ανθρώπινα όντα, κατασκευάζουν αυτά τα ΕΓΩ-δαιμόνια, που κλέβουν μέρος της συνείδησης και της ζωής».

Σαμαέλ Αούν Βεόρ «Μήνυμα των Χριστουγέννων του έτους 1966».

Κεφάλαιο 9. Η ανθρώπινη μηχανή

Η ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ

Η ανθρώπινη μηχανή έχει επτά κέντρα: Πέντε κατώτερα και δύο ανώτερα που ο κόσμος ούτε που υποπτεύεται. Θα μελετήσουμε τα πέντε κατώτερα κέντρα: 1) Διανοητικό κέντρο 2) Συγκινησιακό κέντρο 3) Κινητικό κέντρο 4) Κέντρο του Ενστίκτου και 5) Σεξουαλικό κέντρο.

Κάθε κέντρο της ανθρώπινης μηχανής πρέπει να λειτουργεί με την δική του ενέργεια, αλλά δυστυχώς, τα άλλα κέντρα της ανθρώπινης μηχανής, λειτουργούν με την ενέργεια του σεξουαλικού. Όταν τα κέντρα, διανοητικό, συγκινησιακό, κινητικό και του ενστίκτου, λειτουργούν με την σεξουαλική ενέργεια, υπάρχει τότε σεξουαλική κατάχρηση.

Το πιο βαρύ από όλα αυτά είναι πως το σεξουαλικό κέντρο πρέπει ταυτοχρόνως να παίρνει την ενέργεια των άλλων κέντρων, με την πρόθεση να μπορεί να δουλεύει. Αλλά όμως όλο αυτό που συμβαίνει είναι μια σεξουαλική κατάχρηση...

Είναι εύκολο να αποκαλύψουμε την σεξουαλική κατάχρηση του κόσμου. Όταν υπάρχει σεξουαλική κατάχρηση, το διανοητικό, το συγκινησιακό, το κινητικό και το ένστικτο, αισθάνονται μια τέλεια και εξαιρετική «γεύση», μια ορισμένη και σαφή απόχρωση, μια ορισμένη εμπάθεια, μια ορισμένη σφοδρότητα που δεν αφήνει τόπο για απορίες.

Μπορούμε να το δούμε όλο αυτό στον διανοητικό κόσμο των κυρίων του πολέμου, στις ταυρομαχίες, στις εμπαθείς υπερπροσπάθειες των ποδοσφαιριστών, κατά την διάρκεια μιας Ολυμπιάδας, στις παθιασμένες ενστικτώδεις βιαιότητες του κόσμου... παντού υπάρχει σπατάλη του διαβολικού διανοητικού. Βίαιες συγκινήσεις, παθιασμένες κινήσεις, παθιασμένα τρεξίματα των αυτοκινήτων, αλόγων, μοτοσικλετών, ολυμπιακών παιχνιδιών κτλ, κτλ, ή επίσης ζωωδών ενστίκτων σε πράξη.

Είναι σαφές πως τότε υπάρχει σεξουαλική κατάχρηση. Όμως το πιο βαρύ όλων αυτών είναι πως το σεξουαλικό κέντρο αναγκάζεται να δουλεύει με ενέργειες πιο βαριές (οι οποίες στον γνωστικισμό ονομάζονται «Υδρογόνα») και που ανταποκρίνονται στα άλλα κέντρα.

Εκείνοι που απολαμβάνουν με τις πορνογραφικές ταινίες, τα μυθιστορήματα και τις νοσηρές ζωγραφικές, χρησιμοποιούν την σεξουαλική ενέργεια στο κέντρο της σκέψης, και είναι σαφές πως μένουν με την τάση να ικανοποιηθούν μόνο με την σεξουαλική φαντασία και, αργά ή γρήγορα, αποκτούν ανικανότητα ψυχο-σεξουαλικού τύπου...

Όταν το συγκινησιακό κέντρο κλέβει την σεξουαλική ενέργεια, έρχονται οι βλακώδεις συναισθηματικότητες, της ζήλιας, της ωμότητας κτλ, κτλ.

Όταν το κινητικό κέντρο δουλεύει με την κλεμμένη ενέργεια από το σεξ, τότε φαίνονται οι καταχρήσεις του κινητικού κέντρου π.χ. στους παίχτες του ποδοσφαίρου, στους σχοινοβάτες του τσίγκου, στους μοτοσικλετιστές των μεγάλων ταχυτήτων κτλ.

Και όταν το κέντρο του ενστίκτου κλέβει την σεξουαλική ενέργεια, τότε αυτή σπαταλιέται σε ενστικτώδεις πράξεις παθών, βιασμών...

Η σεξουαλική σπατάλη τελειώνει στ' αλήθεια, όταν εγκαταστήσουμε μέσα μας ένα κέντρο διαρκούς βαρύτητας.

Ήδη το έχουμε πει και το επαναλαμβάνουμε, πως το ΕΓΩ είναι μια λεγεώνα διαβόλων, πως το ΕΓΩ υπάρχει σε πληθωρικότητα. Από τους πέντε κυλίνδρους της ανθρώπινης μηχανής, προέρχονται και δυναμώνουν οι λεγεώνες των μικρών ΕΓΩ, που στο σύνολο τους συνιστούν αυτό που ονομάζεται ΕΓΩ, ο εαυτός μου.

Το πληθωρικό ΕΓΩ ξοδεύει χονδροειδώς την Ουσία, που έχουμε μέσα μας για να αποκρυσταλλώσουμε Ψυχή. Όταν διαλύσουμε το πληθωρικό ΕΓΩ, ο σπάταλος τελειώνει και τότε συσσωρεύεται μέσα μας η Ουσία, μετατρεπομένη σε ένα κέντρο διαρκούς βαρύτητας

Όταν εγκαταστήσουμε μέσα μας ένα κέντρο διαρκούς βαρύτητας, τότε το σεξουαλικό κέντρο επαναλειτουργεί με την δική του ενέργεια.

Όποιος θέλει να τελειώνει με την σεξουαλική σπατάλη, πρέπει να εξαλείψει το ΕΓΩ, να το μεταβάλλει σε κοσμική σκόνη.

Είναι επείγον να εγκαταστήσουμε μια τέλεια ισορροπία στα πέντε κέντρα της ανθρώπινης μηχανής και αυτό είναι μόνο δυνατόν διαλύοντας το ΕΓΩ.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΚΕΝΤΡΩΝ

«Το θέμα της λανθασμένης λειτουργίας των πέντε κέντρων, είναι ένα θέμα που απαιτεί μελέτη για μια ολόκληρη ζωή, μέσω των παρατηρήσεων του εαυτού μας εμπράκτως, και της αυστηρής εξετάσεως των ονείρων».

«Δεν είναι δυνατόν να μπορέσει κανείς να φθάσει, στο να καταλάβει τα κέντρα και τις σωστές ή λανθασμένες λειτουργίες τους σε μια μόνο στιγμή. Χρειαζόμαστε απόλυτη υπομονή».

Σαμαέλ Αούν Βεόρ Από το βιβλίο του «Η Μυστική Διδασκαλία του Αναχουάκ»

Όταν φανταζόμαστε κατά τρόπο σαφή και ακριβή το απαστράπτον και παρατεινόμενο σώμα του Ηλιακού μας Συστήματος, με όλα αυτά τα καλύμματα και τα περιπεπλεγμένα νήματα, που σχηματίζουν το θαυμάσιο σχέδιο των κόσμων, μου έρχεται στον νου, κατά τρόπο αντιληπτικό, η ζωντανή εικόνα του ανθρώπινου οργανισμού με τα συστήματα του. Του σκελετικού, του λεμφικού, του αρτηριακού, του νευρικού κτλ που πέρα από κάθε αμφιβολία συνδυάζονται και ενώνονται κατά αρμονικό τρόπο.

Το ηλιακό σύστημα του Όρς, αυτό το σύστημα στο οποίο ζούμε, κινούμεθα και έχουμε το Είναι μας, εάν το δούμε από μακριά, φαίνεται σαν ένας άνθρωπος να βαδίζει μέσω του αναλλοίωτου Απόλυτου. Ο μικρόκοσμος άνθρωπος είναι ένα ηλιακό σύστημα σε μικρογραφία, μια θαυμάσια μηχανή με διάφορα διανεμημένα δίκτυα ενέργειας, σε διάφορους βαθμούς έντασης.

Ο οργανισμός του τριεγκεφαλικού δίποδου, λανθασμένα ονομαζόμενου «άνθρωπος», είναι μια εξαιρετική μηχανή με πέντε θαυμάσια ψυχοφυσιολογικά κέντρα.

Η διάταξη των κέντρων είναι η ακόλουθη: Διανοητικό, Συγκινησιακό, Κινητικό, Ένστικτο και Σεξουαλικό.

Όταν κάποιος αυτοπαρατηρείται βαθιά, φθάνει στο λογικό συμπέρασμα πως, μολονότι το κάθε ένα από τα πέντε κέντρα απλώνεται σε ολόκληρο τον οργανισμό, εν τούτοις, έχει το βασικό του σημείο, το ουσιώδες, σε κάποιο μέρος της οργανικής μηχανής.

Το κέντρο βαρύτητας του διανοητικού βρίσκεται στον εγκέφαλο.

Το κέντρο βαρύτητας του συγκινησιακού βρίσκεται μονίμως στο ηλιακό πλέγμα.

Το κέντρο βαρύτητας του κινητικού βρίσκεται στο ανώτερο μέρος της σπονδυλικής στήλης.

Το κέντρο βαρύτητας του ενστίκτου είναι τοποθετημένο στο κατώτερο μέρος της σπονδυλικής στήλης.

Και το κέντρο βαρύτητας του σεξουαλικού είναι σαφές πως έχει τις ρίζες του στα σεξουαλικά όργανα.

Κάθε ένα από τα πέντε κέντρα της ανθρώπινης μηχανής, κάνει ειδικές λειτουργίες, απολύτως καθορισμένες.

Μια μελέτη σε βάθος πάνω στα πέντε κέντρα, μας επιτρέπει να καταλάβουμε πως υπάρχουν μεταξύ τους διάφορες ταχύτητες λειτουργίας και αυτό ήδη είναι επαληθευμένο.

Οι μελετητές του ψευτοαποκρυφιστικού και ψευτοεσωτεριστικού τύπου, πιστεύουν πως το κέντρο της σκέψης είναι εξαιρετικά γρήγορο, αλλά δυστυχώς σφάλλουν, επειδή τα κέντρα κινητικό και ένστικτο είναι 300.000 φορές γρηγορότερα.

Το συγκινησιακό κέντρο είναι ακόμη πιο ταχύ από τα κέντρα κινητικό και ένστικτο. Οι μεγάλοι σοφοί δηλώνουν πως το συγκινησιακό κέντρο είναι αληθινά 300.000 φορές πιο γρήγορο από τα κέντρα του κινητικού και του ενστίκτου...

Ο δυαδισμός του Νου, με την αδιάκοπη μάχη των αντιθέσεων που διαιρούν την σκέψη, δημιουργεί ευχάριστες καθώς και δυσάρεστες συγκινήσεις. Οι ενστικτώδεις συγκινήσεις της ευχαρίστησης και του πόνου, η σεξουαλική έλξη ή αποστροφή κτλ δεικνύουν, σημειώνουν, βέβαιο δυαδισμό στις ειδικές λειτουργίες κάθε κέντρου.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, πως κάθε ένα από τα πέντε κέντρα είναι ταυτοχρόνως θετικό και αρνητικό.

Οι πέντε κύλινδροι της ανθρωπινής μηχανής καθ’ ολοκληρίαν είναι βασικοί στην ζωή, αλλά, πέρα από κάθε αμφιβολία, το σεξουαλικό κέντρο είναι αληθινά το πιο ενδιαφέρον και το πιο γρήγορο.

Λοιπόν σε αυτό το κέντρο βρίσκονται οι ίδιες οι ρίζες της ύπαρξής μας... Είναι δυστύχημα που τα πέντε κέντρα της ανθρώπινης μηχανής ελέγχονται απολύτως από αυτήν την λεγεώνα των ΕΓΩ-διαβόλων, που το άτομο φέρει καθ’ ολοκληρία μέσα του.

Είναι οδυνηρό να ξέρουμε πως το ποσοστό της Ψυχής, το Μπουδάτα, η Ουσία που φέρουμε μέσα μας, βρίσκεται μποτιλιαρισμένη εντός του σεληνιακού ΕΓΩ.

Η λανθασμένη λειτουργία των πέντε ψυχοφυσιολογικών κέντρων, οφείλεται στις καταστρεπτικές δραστηριότητες του πληθωρικού ΕΓΩ.

Η ανθρώπινη μηχανή, όπως οποιαδήποτε άλλη μηχανή, κινείται κάτω από τις ωθήσεις των λεπτών δυνάμεων της Φύσης.

Οι κοσμικές ακτινοβολίες κατά πρώτον λόγο και το πληθωρικό ΕΓΩ κατά δεύτερον λόγο, είναι οι κρυφοί πράκτορες που κινούν την ανθρώπινη μηχανή. Ο Ήλιος με την ζέστη του και με τον καλό ή άσχημο καιρό του, δίνει άμεσο τόπο στο να εξέλθουν ορισμένα ΕΓΩ, που εξουσιοδοτούνται από την μηχανή. Μερικά από αυτά τα ΕΓΩ συνηθίζουν να είναι περισσότερο δυνατά από άλλα. Η βροχή, οι διαφωνίες, οι κενές περαστικές χαρές, παράγουν καινούργια και ενοχλητικά ΕΓΩ, αλλά η φτωχή μαριονέτα που λέγεται άνθρωπος, δεν έχει ιδέα για αυτές τις αλλαγές, επειδή έχει την συνείδηση κοιμισμένη, αυτή ζει πάντοτε στο τελευταίο ΕΓΩ.

Οι Κοσμικές ακτινοβολίες, δημιουργούν μέσα στον υποκειμενικό ψυχισμό του διανοητικού ζώου, του λανθασμένα ονομαζόμενου άνθρωπος, συγκεκριμένη ψυχολογική διάθεση.

Ορισμένα ΕΓΩ εισέρχονται και άλλα εξέρχονται. Στην υπερφύση του ανθρώπου παρουσιάζονται ορισμένα ΕΓΩ-διάβολοι, ενώ άλλα χάνονται στις 49 βυθισμένες περιοχές του υποσυνειδήτου.

Οποιοσδήποτε αντίθετος πλανητικός σύνδεσμος, οποιοσδήποτε απαίσιος τετραγωνισμός των πλανητών, οποιαδήποτε ένταση παραγόμενη από το υπερβολικό πλησίασμα δύο πλανητών, είναι αρκετά ώστε εκατομμύρια ανθρωπίνων μηχανών, να ριχθούν στον πόλεμο, δικαιολογώντας τον, είναι σαφές, με πολλές αιτίες, συνθήματα, σημαίες κτλ.

Η ανθρώπινη μηχανή, δεν έχει καμία αίσθηση ηθικής υπευθυνότητας. Είμαστε απλές μαριονέτες που σκέπτονται, αισθάνονται και πράττουν, σύμφωνα με τον τύπο του ΕΓΩ που ελέγχει τα βασικά κέντρα της μηχανής, σε κάποια δεδομένη στιγμή.

Ορισμένα ΕΓΩ κυβερνούν τα άλλα, επειδή είναι πιο δυνατά, αλλά η δύναμη τους είναι η δύναμη των κυλίνδρων της μηχανής, που ζουν σε αδιάκοπη ανισορροπία, κλέβοντας ενέργεια ο ένας από τον άλλον.

Όλα τα ΕΓΩ είναι αποτέλεσμα εξωτερικών και εσωτερικών επιδράσεων. Στο διανοητικό ζώο δεν υπάρχει αληθινή ατομικότητα, το διανοητικό ζώο είναι μια μηχανή.

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΠΕΝΤΕ ΚΥΛΙΝΔΡΟΥΣ

«Οποιοδήποτε συμβάν της ζωής όσο ασήμαντο και αν φαίνεται, αναμφίβολα έχει σαν αίτιο έναν εσώτερο ηθοποιό μέσα μας, ένα ψυχικό επιπρόσθετο, ένα Εγώ.

Η αυτοανακάλυψη είναι δυνατή όταν βρισκόμαστε σε κατά­σταση επάγρυπνης αντίληψης, επαγρύπνησης προς το ασυνήθιστο.

Το Εγώ που ανακαλύπτεται «από την μυρωδιά» πρέπει να παρατη­ρηθεί με προσοχή στον εγκέφαλό μας, στην καρδιά και στο σεξ.

Ένα οποιοδήποτε Εγώ λαγνείας, θα μπορούσε να εκδηλωθεί στην καρδιά σαν αγάπη, στον εγκέφαλο σαν ιδανικό, όμως προσέχοντας το σεξ θα αισθανόμαστε κάποια αρρωστημένη διέγερση που δεν συγ­χέεται με τίποτε».

Σαμαέλ Αούν Βεόρ από το βιβλίο «Επαναστατική Ψυχολογία».

Είναι επείγον να μελετήσει κανείς την Γνώση και να χρησιμοποιήσει τις πρακτικές ιδέες που δίνουμε σε αυτό το έργο, για να δουλέψει σοβαρά επάνω στον εαυτό του.

Εντούτοις δεν θα μπορούσαμε να δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας, με τον σκοπό να διαλύσουμε αυτό ή εκείνο το ΕΓΩ, εάν δεν το παρατηρήσουμε προηγουμένως.

Η παρατήρηση του εαυτού μας, επιτρέπει όπως εισέλθει μια ακτίνα φωτός στο εσωτερικό μας.

Οποιοδήποτε ΕΓΩ εκδηλώνεται στον εγκέφαλο κατά έναν τρόπο, στην καρδιά κατά άλλον τρόπο και στο σεξ επίσης κατά άλλον τρόπο.

Χρειαζόμαστε να παρατηρήσουμε το ΕΓΩ που σε κάποια δεδομένη στιγμή έχουμε συλλάβει.

Επείγει να το δούμε, σε κάθε ένα από τα τρία κέντρα του οργανισμού μας, σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Εάν είμαστε επάγρυπνοι και ξύπνιοι, σαν τον σκοπό σε καιρό πολέμου, θα αυτοαποκαλυφτούμε.

Θυμηθήκατε σε ποια ώρα εκδηλώθηκε η ματαιοδοξία ή η υπερηφάνεια σας; Ποιο ήταν αυτό που σας εναντιώθηκε περισσότερο κατά την διάρκεια της ημέρας; Γιατί είχατε αυτήν την εναντίωση; Ποια ήταν η κρυφή αιτία της; Μελετείστε το, παρατηρείστε το, στο Διανοητικό, στην Καρδιά και στο Σεξ...

Η πρακτική ζωή είναι ένα θαυμάσιο σχολείο. Στις σχέσεις μας μπορούμε να ανακαλύψουμε αυτά τα ΕΓΩ που φέρουμε στον ψυχισμό μας.

Οποιαδήποτε αντίθεση, οποιοδήποτε περιστατικό, μπορεί να μας οδηγήσει μέσω της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, στην ανακάλυψη ενός ΕΓΩ, ήδη μπορεί να είναι αυτό της αυτοαγάπης, της ζήλιας, της ζηλοτυπίας, του θυμού, της απληστίας, της υποψίας, της κακολογίας, της λαγνείας κτλ.

Χρειαζόμαστε να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας, προτού μπορέσουμε να γνωρίσουμε τους άλλους. Είναι επείγον να μάθουμε να ακούμε την άποψη του άλλου.

Εάν μπαίνουμε στην θέση των άλλων, θα ανακαλύψουμε πως τα ψυχολογικά ελαττώματα που βλέπουμε στους άλλους, τα έχουμε και με το παραπάνω στο εσωτερικό μας.

Το να αγαπάμε τον πλησίον μας είναι απαραίτητο, αλλά δεν θα μπορούσε κάποιος να αγαπάει τους άλλους, εάν δεν μάθει να τίθεται στην θέση του άλλου στην εσωτερική δουλειά.

Η ωμότητα θα συνεχίσει να υπάρχει επάνω στην επιφάνεια της γης, εφ' όσον δεν έχουμε μάθει να τιθέμεθα στην θέση του άλλου.

Αλλά, εάν κάποιος δεν έχει την δύναμη να δει τον εαυτό του, πώς θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην θέση των άλλων.

Γιατί να βλέπουμε, μόνο, την κακή πλευρά του άλλου ατόμου; Η μηχανική αντιπάθεια για το άλλο άτομο, που για πρώτη φορά γνωρίζουμε, δεικνύει πως δεν ξέρουμε να τιθέμεθα στην θέση του πλησίον, πως δεν αγαπάμε, πως έχουμε την συνείδηση πάρα πολύ κοιμισμένη.

Μας «πέφτει» πολύ αντιπαθητικό κάποιο, ορισμένο, άτομο; Για ποιαν αιτία; Μήπως πίνει; Ας παρατηρηθούμε.... Είμαστε σίγουροι για την δική μας «αρετή»; Είμαστε σίγουροι πως δεν φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας το ΕΓΩ της μέθης; Θα ήτανε καλύτερα βλέποντας έναν μεθυσμένο να κάνει γελοιότητες, να λέγαμε: «Αυτός είμαι ΕΓΩ, που γελοιοποιούμαι».

Είσθε μια γυναίκα έντιμη και ενάρετη και για αυτό σας «πέφτει άσχημα» κάποια, ορισμένη, κυρία; Αισθάνεστε αντιπάθεια για αυτήν; Γιατί; αισθάνεστε πολύ σίγουρη για τον εαυτό σας; πιστεύετε πως μέσα σας δεν έχετε το ΕΓΩ της λαγνείας; Σκέφτεστε πως εκείνη η κυρία, υποτιμημένη για τα σκάνδαλά της και τις ασέλγειές της είναι πρόστυχη; Είσθε σίγουρη πως στο εσωτερικό σας δεν υπάρχει η ασέλγεια και η προστυχιά που βλέπετε σε εκείνη την γυναίκα;

Θα ήταν καλύτερα να αυτοπαρατηρηθείτε εσωτερικά, και σε βαθύ διαλογισμό να βρεθείτε στην θέση εκείνης της γυναίκας την οποίαν απεχθάνεστε...

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΚΥΛΙΝΔΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΧΡΕΟΣ, ή «ΤΟ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ»

«Πριν απ’ όλα, είναι επείγον να αρχίσουμε την σε βάθος κατανόηση και σε όλα τα επίπεδα του νου ότι δεν έχουμε αληθινή ατομικότητα, ότι δεν έχουμε ένα μόνιμο κέντρο Συνείδησης, ότι την μια καθορισμένη στιγμή είμαστε ένα πρόσωπο και την άλλη στιγμή άλλο. Όλα εξαρτώνται από την οντότητα που ελέγχει την κατάσταση ανά πάσα στιγμή.

Αυτό που προκαλεί την ψευδαίσθηση της ενότητας και ακεραιότητας του Σκεπτόμενου Ζώου είναι από το ένα μέρος η αίσθηση που έχει το φυσικό του σώμα και από το άλλο μέρος το όνομα και επίθετο και τέλος η μνήμη και ορισμένος αριθμός από μηχανικές συνήθειες που είναι εμφυτευμένα σε αυτόν από την εκπαίδευση ή που αποκτήθηκαν από απλή και ανόητη μίμηση.

Το φτωχό Σκεπτόμενο Ζώο δεν μπορεί να πάψει να είναι μηχανή, δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορεί να αποκτήσει το αληθινό ατομικό ΕΙΝΑΙ και να μετατραπεί σε γνήσιο άνθρωπο, ενώ ΔΕΝ έχει το θάρρος να εξαλείψει της σε βάθος κατανόησης και με διαδοχική σειρά κάθε μια από αυτές τις μεταφυσικές οντότητες οι οποίες στο σύνολό τους αποτελούν αυτό που ονομάζεται ΕΓΩ, ο εαυτός μου».

Σαμαέλ Αούν Βεόρ από το βιβλίο «Βασική Εκπαίδευση».

Εάν εκπληρώναμε το Κοσμικό Χρέος μας, θα μετατρεπόμαστε σε αληθινούς ανθρώπους. Αλλά ποιο είναι το Κοσμικό μας Χρέος; Εγώ θα σας πω ποιο είναι:

1ον. Να μην επιτρέπουμε να περνάνε οι διανοητικές σκέψεις στον νου μας με τρόπο μηχανικό. Με άλλα λόγια: Να γίνουμε συνειδητοί σε όλες τις διανοητικές λήψεις που έρχονται στον νου. Πώς θα γίνουμε συνειδητοί σε αυτές τις λήψεις; Μέσω του διαλογισμού. Εάν πχ διαβάζουμε ένα βιβλίο, θα πρέπει να διαλογιζόμαστε σε αυτό, χρειάζεται να το καταλάβουμε.

2ον. Συγκινήσεις. Πρέπει να γίνουμε συνειδητοί σε όλες τις δραστηριότητες του συγκινησιακού κέντρου. Είναι δυστύχημα το να βλέπουμε πως ο κόσμος κινείται κάτω από τις ωθήσεις των συγκινήσεων, κατά τρόπο απολύτως μηχανικό, χωρίς έλεγχο. Πρέπει να γίνουμε αυτοσυνείδητοι σε όλες τις συγκινήσεις μας, σε όλα τα αισθήματά μας.

3ον. Συνήθειες. Οι συνήθειες ανήκουν στο κινητικό κέντρο. Πρέπει να γίνουμε αυτοσυνείδητοι σε όλες τις δραστηριότητες μας, σε όλες τις κινήσεις μας, σε όλες τις συνήθειες μας. Δεν θα πρέπει να κάνουμε τίποτα, κατά μηχανικό τρόπο.

4ον. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα ένστικτά μας και να τα υποτάσσουμε. Πρέπει να τα καταλαβαίνουμε σε βάθος, ολοσχερώς.

5ον. Να μετατρέπουμε τις σεξουαλικές ενέργειες. Μέσω ορισμένης αλχημιστικής μεθόδου, θα μετατρέπουμε τις δημιουργικές μας ενέργειες.

Έτσι, εκπληρώνοντας το κοσμικό μας χρέος, είναι σαφές πως η ζωή μας θα αναπτυχθεί αρμονικά... και σε συμφωνία με το Απόλυτο, σύμφωνα με τον Μεγάλο Νόμο, θα μπορέσουμε να φθάσουμε στα γηρατειά, γεμάτοι έκσταση, θα μπορέσουμε να επιτύχουμε την Μαεστρία και την Τελειότητα.

Κεφάλαιο 10. Τεχνικές για την διάλυση του ΕΓΩ

Το ΕΓΩ ασκεί έλεγχο πάνω στα πέντε κατώτερα κέντρα της ανθρώπινης μηχανής (Δηλαδή, στο διανοητικό, κινητικό, συγκινησιακό, ένστικτο και σεξουαλικό). Τα δύο ανώτερα κέντρα του ανθρωπίνου όντος, δηλαδή το Ανώτερο Διανοητικό και το Ανώτερο Συγκινησιακό, δεν μπορούν να ελέγχονται από το ΕΓΩ, παρά μόνο από την Ουσία, την Συνείδηση, ή Μπουδάτα.

Εάν θέλουμε να διαλύσουμε το ΕΓΩ, πρέπει να το μελετήσουμε στα πέντε κατώτερα κέντρα, χρειαζόμαστε να το καταλάβουμε.

Είναι επείγον να καταλάβουμε τις δράσεις και αντιδράσεις, του κάθε ενός εκ των πέντε κατωτέρων κέντρων της ανθρώπινης μηχανής. Το ΕΓΩ δουλεύει με αυτά τα πέντε κατώτερα κέντρα και καταλαβαίνοντας σε βάθος, τις δραστηριότητες του κάθε ενός εξ αυτών, μέσα σε αυτά τα κέντρα, βρισκόμαστε στον δρόμο της διάλυσης του πληθωρικού ΕΓΩ.

Πάμε λοιπόν να μελετήσουμε συντόμως και χωριστά το κάθε ένα κέντρο για να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα το μηχανισμό της μηχανής μας και έτσι να αφιερωθούμε περισσότερο αποτελεσματικά, στην αυτοπαρατήρηση, τον συλλογισμό και την κατανόηση των ελαττωμάτων μας, των ΕΓΩ μας.

Διανοητικό κέντρο: Σχετίζεται με όλες τις αιτίες του συλλογισμού, της σκέψης, γενικά. Είναι το πιο αργό κέντρο, και τελικά εκδηλώνεται μέσω αυτού, μεγάλος αριθμός ΕΓΩ, εν γένει σχετιζομένων με την υποφαντασία και την καταστρεπτική φαντασία. Πρέπει να βάλουμε φραγμό στον μεγάλο αριθμό των σκέψεων που μας πολιορκούν συνεχώς και που μας εμποδίζουν στην καλύτερη συγκέντρωση, κατά τις διάφορες εκδηλώσεις της ζωής μας.

Η υπερβολική φθορά της ενέργειας αυτού του κέντρου, προξενεί φυσικές και ψυχικές διαταραχές, οι οποίες την τελευταία στιγμή μετατρέπονται σε τρέλα, σχιζοφρένεια, υστερία κτλ.

Οι παρατεταμένες ώρες ανάγνωσης, είναι επιβλαβείς για αυτό το κέντρο. Θα πρέπει να ισορροπήσουμε την ανάγνωση, σταματώντας την δραστηριότητα του διανοητικού κέντρου, με το να δραστηριοποιήσουμε άλλα κέντρα. Όπως το κινητικό ή το συγκινησιακό, π.χ. με το να βαδίζουμε αναπνέοντας ρυθμικά ή με το να ακούσουμε ευχάριστη μουσική κτλ.

Συγκινησιακό κέντρο: Δύο άτομα αντιδρούν προ μιας παραστάσεως με διαφορετικό τρόπο. Αυτό που στο ένα άτομο είναι ευχάριστο, στο άλλο άτομο είναι δυσάρεστο. Όλα εξαρτώνται από το πώς διοχετεύεται η λαμβανόμενη εντύπωση από τον εξωτερικό κόσμο.

Το συγκινησιακό κέντρο είναι η παραληπτική αντένα όλων των εντυπώσεων, των προερχομένων από τον εξωτερικό κόσμο.

Θα πρέπει να αποφεύγουμε τις απαίσιες εντυπώσεις, συγκινήσεις, που προέρχονται από την πολύ δυνατή και άρρυθμη μουσική και ακόμη τις βίαιες και νοσηρές συνομιλίες.

Οι αρνητικές εντυπώσεις οι υποανθρώπινες, διεγείρονται με τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, όταν προβάλλονται ταινίες βίας, πορνογραφικές, χαμηλής ποιότητας μυθιστορήματα κτλ.

Οι αισθηματικότητες ανήκουν σε αυτό το κέντρο. Η μελέτη και η κατανόησή τους είναι βασική, για την εξάλειψη του ψυχολογικού και πληθωρικού ΕΓΩ.

Κινητικό κέντρο: Χρειαζόμαστε να αυτοαποκαλυφτούμε και να καταλάβουμε σε βάθος τις συνήθειές μας. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε να αναπτύσσεται μηχανικά η ζωή μας. Φαίνεται απίστευτο που εμείς, ζώντας μέσα στις μορφές των συνηθειών, δεν γνωρίζουμε αυτές τις μορφές που ορίζουν την ζωή μας.

Χρειαζόμαστε να μελετήσουμε αυτούς τους τύπους των συνηθειών, τις συνήθειες μας γενικά, να τις καταλάβουμε, με το να αυτοπαρατηρούμε τον τρόπο που μιλάμε, που ντυνόμαστε, που βαδίζουμε κτλ.

Οι συνήθειες ανήκουν στο κινητικό κέντρο. Τα σπορ, τα αθλήματα γενικά, επίσης ανήκουν σε αυτό το κέντρο. Η κατάχρηση των δραστηριοτήτων αυτού του κέντρου, επιφέρει μερικές βλάβες του φυσικού σώματος, καθώς και μερική ή ολική καταστροφή του οργανισμού. Οι κινήσεις μας επίσης θα πρέπει να είναι ρυθμικές.

Ένστικτο κέντρο: Σχετίζεται με όλες τις αιτίες της φυσικοχημικής αφομοίωσης, της πέψης, της δυσπεψίας, της κυκλοφορίας του αίματος, της λειτουργίας της καρδιάς, του στομάχου κτλ. με την βοήθεια των δύο συστημάτων, του Συμπαθητικού και του Παρασυμπαθητικού.

Επίσης υπάρχουν τα ένστικτα, της επιβίωσης, το σεξουαλικό ένστικτο κτλ. Ακόμη υπάρχουν και πολλές διαστροφές του ενστίκτου.

Σε ολόκληρο το ανθρώπινο ον, υπάρχουν υποανθρώπινες ενστικτώδεις δυνάμεις, που παραλύουν το Αληθινό Πνεύμα της Αγάπης και της Ευσπλαχνίας. Αυτές οι δαιμονικές δυνάμεις κατά πρώτον πρέπει να κατανοηθούν και αργότερα να υποταχθούν και να εξαλειφθούν. Είναι δυνάμεις ζωώδεις, ενστικτώδεις, εγκληματικές. Είναι οι δυνάμεις της λαγνείας, είναι οι δυνάμεις της δειλίας, είναι οι δυνάμεις του φόβου κτλ.

Σεξουαλικό κέντρο: Είναι εξαιρετικά λεπτό και ταχύ, χάρις στην πιο καλή και ραφιναρισμένη ενέργεια που έχει.

Το μεγαλύτερο μέρος των εκδηλώσεων του, τοποθετείται σε μοριακό επίπεδο, όπου οι ωθήσεις του μεταδίδονται χιλιάδες φορές πιο γρήγορα από εκείνες του Νου.

Το σεξ μπορεί να ελευθερώσει ή να σκλαβώσει τον άνθρωπο. Η κατάχρησή του επιφέρει την καταστροφή όλων των φυσικών και κοσμολογικών Αξιών μας.

Το σεξουαλικό κέντρο είναι η έδρα όλων των φυσικών και ζωτικών ενεργειών μας.

Το ΕΓΩ είναι η ρίζα του πόνου, της άγνοιας και του λάθους. Μόνο διαλύοντας το ΕΓΩ, το πληθωρικό ΕΓΩ, εξαφανίζεται η άγνοια, το λάθος και ο πόνος. Όταν διαλύεται το ΕΓΩ, επέρχεται σε μας η αυθεντική και η μόνιμη ευτυχία.

Η ευτυχία δεν έχει καμία σχέση και δεν εξαρτάται ούτε από τα χρήματα, ούτε από την κοινωνική θέση, ούτε από τα πλούτη κλπ. Γιατί; Διότι η ευτυχία είναι της Ουσίας, της Ψυχής, της Συνείδησης ή Μπουδάτα...