Το βιβλίο των πόνων του σώματος

Δωρεάν βιβλία για θεραπείες
Κατεβάστε από εδώ το Το βιβλίο των πόνων του σώματος.
Περιέχει πρακτικές οδηγίες για να αντιμετωπίσετε πονοκεφάλους, μουδιάσματα, πιασίματα, και γενικά διάφορα μυοσκελετικά προβλήματα, αλλά και εικόνες για τις προτεινόμενες μαλάξεις. Κατεβάστε επίσης τα παρακάτω βιβλία. Έχουν σχέση με την υγεία σας. Είναι "καθαρά", χωρίς ιούς. Μοιράστε τα με την σειρά σας σε όποιον θέλετε. Όσοι περισσότεροι τα πάρουν τόσο το καλύτερο. Αν ξέρετε κάποιον σχετικό με ιατρική, που να μην είναι υπάλληλος αλλά να αγαπάει την ιατρική και τις θεραπείες, δώστε του ειδικά τα δύο πρώτα.

Σελίδες

5 Μαΐου 2012

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 1 - α μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η Γνώση του εαυτού μας

Να ξέρουμε να ζούμε

Η Καταγωγή του ΕΓΩ

Η Μετατροπή των εντυπώσεων

Η ανάγκη να ξέρουμε να ζούμε

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Να ένα υπέροχο έργο στο οποίο μπορεί να βρει ο διψασμέ­νος της πραγματικής σοφίας όλα τα θαυμάσια κλειδιά, που έμαθαν οι μυημένοι από στόμα σε στόμα σε όλες τις εποχές, αν δεν κάνει το λάθος να το διαβάσει με έναν επιπόλαιο τρόπο. Εδώ έχει δώσει, ο αξιοσέβαστος δάσκαλος Σαμαέλ Αούν Βεόρ θαυμάσια κλειδιά για να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας δένουν με αυτόν τον οδυνηρό κόσμο, για να διαλύσουμε το ΕΓΩ, μια και καλή να φύγουμε από την σκλαβιά του. Ενώ υπάρχει ΕΓΩ (λέει ο Δάσκαλος Σαμαέλ Αούν Βεόρ) θα συ­νεχίζουμε στην άγνοια και εξαιτίας της σε αυτήν την οδυνηρή ζωή. ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ, η ώρα να σηκώσουμε τα κεφάλια μας για να πολεμή­σουμε τον πρίγκιπα του κόσμου αυτού, με τα όπλα που μας δίνει ο Αγγελιοφόρος του Υδροχόου Σαμαέλ Αούν Βεόρ. Τρεις είναι οι πα­ράγοντες για να πραγματοποιήσουμε το έργο αυτό και όποιος το πε­τύχει θα αποκτήσει την τέλεια ελευθερία της ψυχής του.

Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

Θα μιλήσουμε λίγο για τις ανησυχίες του πνεύματος. Πριν από όλα χρειάζεται Δημιουργική Κατανόηση. Το πλέον βασικό στην ζωή είναι να φθάσει κανείς να γνωρίσει αληθινά τον εαυτό του. Από πού ερχόμαστε; Πού πηγαίνουμε; Ποιο είναι το αντικείμενο της υπάρξεως μας; Για ποιο πράγμα ζούμε; Γιατί ζούμε; κλπ.

Πραγματικά εκείνη η φράση που τοποθετήθηκε στην είσοδο του ναού των Δελφών: «ΓΝΩΘΙ Σ ΑΥΤΟΝ» «Άνθρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς» είναι αξιωμα­τική. Το να γνωρίσεις τον εαυτό σου είναι βασικό. Όλοι πι­στεύουν ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους, όταν πραγματικά δεν τον γνωρίζουν καθόλου. Είναι αναγκαίο λοιπόν να φθάσουμε στην πλήρη γνώση του εαυτού μας. Για τούτο όμως χρειάζεται αδιάκοπη αυτοπαρατήρηση. Χρειάζεται να δούμε τον εαυτό μας έτσι όπως ακριβώς είναι. Δυστυ­χώς, ο κόσμος δέχεται εύκολα ότι έχει ένα φυ­σικό σώμα με σάρκα και οστά, του στοιχίζει όμως αρκετά να κατα­λάβει την ίδια του την ψυχολογία, να την δεχθεί με τρόπο ωμό και ρεαλιστικό. Το φυσικό σώμα, δέχονται ότι το έχουν γιατί μπορούν να το δουν, να το πιά­σουν, να το ψηλαφίσουν. Όμως η ψυχολογία είναι λίγο αλλιώτικη, λίγο διαφορετική. Βέβαια επειδή δεν μπορούν να δουν τον δικό τους ψυχισμό δεν μπορούν να τον ακουμπήσουν, να τον ψηλαφίσουν, για αυτούς είναι κάτι το αόριστο δεν τον καταλα­βαίνουν. Όταν ένας άν­θρωπος αρχίζει να παρατηρεί τον εαυτό του, είναι αλάθητο σημάδι, ότι έχει σκοπό να αλλάξει. Όταν κάποιος πα­ρατηρεί τον εαυτό του, κοιτά τον εαυτό του, μας δείχνει ότι αρχίζει να γίνεται διαφορετικός από τούς άλλους. Από τα διάφορα συμβά­ντα της ύπαρξης εμείς μπο­ρούμε να αντλήσουμε το απαραίτητο ψυ­χικό υλικό για το ξύπνημα της συνειδήσεως από τις σχέσεις μας με τα άτομα είτε στο σπίτι, είτε στον δρόμο, στον αγρό, στο σχολείο, στο εργοστάσιο κλπ. Τα ελατ­τώματα που έχουμε κρυμμένα μέσα μας, βγαίνουν αυθόρμητα στην επιφάνεια, και αν είμαστε επάγρυπνοι και σε επιφυλακή, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου, τα βλέπουμε. Ελάττωμα το οποίο ανακα­λύπτουμε, πρέπει να γίνεται κατανοητό ολοκληρωτικά σε όλα τα επί­πεδα του Νου.

Εάν περάσουμε από μια σκηνή θυμού θα πρέπει να καταλά­βουμε όλα όσα συνέβησαν. Ας υποθέσουμε ότι είχαμε ένα μικρό δια­πληκτισμό, ότι πήγαμε σε κάποιο μαγαζί, ζητήσαμε κάτι, ο υπάλλη­λος μας έφερε άλλο από αυτό που ζητήσαμε, τότε νευριά­ζουμε λίγο. Κύριε, του λέμε, ΕΓΩ σας ζήτησα άλλο πράγμα και εσείς μου φέρατε αυτό, δεν βλέπετε ότι βιάζομαι και δεν μπορώ να χάνω την ώρα μου; Να εδώ ένας μικρός διαπληκτισμός, μια μικρή στενο­χώρια. Είναι φα­νερό ότι χρειάζεται να καταλάβουμε τι ακριβώς μας συνέβη. Όταν φθάσουμε σπίτι, πρέπει αμέσως να συγκεντρωθούμε βαθιά σε αυτό που συνέβη. Αν εμβαθύνουμε στους λόγους που μας έκαναν να ενερ­γήσουμε με αυτόν τον τρόπο, και να μαλώσουμε με τον υπάλληλο, θα ανακαλύψουμε την αυτοσπουδαιότητά μας. Δη­λαδή, ότι θεωρούμε τον εαυτό μας πολύ σπουδαίο. Είναι φανερό ότι υπήρξε σε εμάς αυτό που ονομάζουμε αλαζονεία, υπερηφάνεια, ευέ­ξαπτος χαρακτήρας, να εκεί η ανυπομονησία, να εκεί μερικά ελατ­τώματα. Η ανυπομονησία είναι ένα ελάττωμα, η αλαζονεία είναι άλλο ελάττωμα, η αυτοσπου­δαιότητα, το να αισθανόμαστε πολύ σπουδαίοι, να εκεί άλλο ελάτ­τωμα, η υπερηφάνεια, το να αισθανό­μαστε πολύ μεγάλοι και να βλέ­πουμε με περιφρόνηση τον υπάλληλο που μας εξυπηρέτησε, όλα αυτά τα ελαττώματα μας έκαναν να φερ­θούμε με αυτόν τον ανάρμο­στο τρόπο. Προχωρώντας έχουμε ανα­καλύψει μερικά ΕΓΩ που πρέπει να τα δουλέψουμε και να τα κατα­νοήσουμε. Θα πρέπει να μελετή­σουμε σε βάθος τι είναι το ΕΓΩ της αλαζονείας, θα πρέπει να το κα­τανοήσουμε ολοκληρωτικά, να το αναλύσουμε. Θα πρέπει να μελε­τήσουμε σε βάθος τι είναι το ΕΓΩ της υπερηφάνειας, τι είναι το ΕΓΩ της αυτοσπουδαιότητας, τι είναι το ΕΓΩ της έλλειψης της υπομονής, τι είναι το ΕΓΩ του θυμού, κλπ. Είναι μια ομάδα από ΕΓΩ. Κάθε ένα πρέπει να γίνεται κατανοητό ξε­χωριστά, πρέπει να αναλύεται και να μελετάται ξεχωριστά. Πρέπει να δεχθούμε ότι πίσω από αυτό το μι­κρό και χωρίς σημασία γεγο­νός, κρύβονται ένα σύνολο από ΕΓΩ, τα οποία φυσικά βρίσκονται σε δράση. Πρέπει να τα μελετήσουμε κάθε ένα ξεχωριστά από τα άλλα, μέσα σε κάθε ένα από αυτά βρίσκεται εγκλωβισμένη η Ουσία, δη­λαδή η συνείδηση. Τότε πρέπει να τα απο­συνθέσουμε, να τα εκμη­δενίσουμε. Για να τα αποσυνθέσουμε, θα πρέπει να αυτοσυγκε­ντρωθούμε στην θεία Μητέρα Κουνταλίνη, να την ικετέψουμε, να την παρακαλέσουμε να τα ελαττώσει σε κοσμική σκόνη. Πρώτα όμως πρέπει να κατανοήσουμε ένα ελάττωμα, ας υπο­θέσουμε τον θυμό, και μετά αφού το κατανοήσουμε, τότε να ικετέ­ψουμε την θεία Μητέρα Κουνταλίνη, να το εξαλείψει μετά αφού κα­τανοήσουμε την ανυπομονησία να την ικετέψουμε να εξαλείψει αυτό το λάθος, αφού κατανοήσουμε την αυτοσπουδαιότητα, το ίδιο. Γιατί να πιστεύουμε τους εαυτούς μας τόσο σπουδαίους αφού δεν είμαστε τίποτα περισ­σότερο από μίζερα σκουλήκια της λάσπης της γης; Σε τι βασίζουμε την αυτοσπουδαιότητα μας; Σε τι την στηρίζουμε; Ειλι­κρινά δεν υπάρχει καμιά βάση για την αυτοσπουδαιότητα μας γιατί δεν είμα­στε τίποτα. Τι είμαστε εμπρός στο άπειρο; Εμπρός στον Γαλα­ξία που ζούμε; Εμπρός στα εκατομμύρια των κόσμων που κατοικούν αυτό το διάστημα χωρίς τέλος; Γιατί να αισθανόμαστε σπουδαίοι;

Έτσι, αναλύοντας τα ελαττώματα μας, τα κατανοούμε και ελάττωμα το οποίο κατανοούμε πρέπει να το αποβάλλουμε με την βο­ήθεια της θείας Μητέρας Κουνταλίνης. Είναι φανερό ότι θα πρέ­πει να παρακαλέσουμε Αυτήν. Θα πρέπει να την ικετέψουμε να κα­τα­στρέψει το ελάττωμα το οποίο αρχίζουμε να κατανοούμε. Σε μια σκηνή λαμβάνουν μέρος διάφορα ΕΓΩ. Ας πάρουμε μια άλλη σκηνή, ζήλιας π.χ. Αναμφίβολα, είναι σοβαρό το ότι σε μια σκηνή ζήλιας υπεισέρχονται επίσης πολλά ΕΓΩ. Εάν ένας άνδρας συναντά απρόο­πτα την σύζυγο του να μιλάει με κάποιον άλλο με οικείο τρόπο, τι ση­μαίνει αυτό; θα ζηλέψει ίσως, ίσως και να δημιουργήσει επεισό­διο στην γυναίκα του. Είναι φανερό ότι εάν παρατηρήσουμε αυτήν την σκηνή θα δούμε ότι υπήρξε ζήλια, θυμός, αυτοαγάπη. Το ΕΓΩ της αυ­τοαγάπης, αισθάνθηκε πληγωμένο, τα ΕΓΩ της ζήλιας και του θυ­μού δραστηριοποιήθηκαν.

Οποιαδήποτε σκηνή, οποιοδήποτε συμβάν, οποιοδήποτε γε­γονός, πρέπει να μας χρησιμεύσει για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Σε οποιοδήποτε περιστατικό μπορούμε να ανακαλύψουμε ότι έχουμε μέσα μας διάφορα ΕΓΩ, αυτό είναι φανερό. Για όλες αυτές τις αιτίες χρειάζεται να βρισκόμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση και επιφυ­λακή όπως ο σκοπός σε καιρό πολέμου. Είναι τελείως απαραί­τητη η κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης, επαγρύπνησης του τι γί­νεται. Εάν δεν ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο, η συνείδηση μας θα συνεχίσει εγκλωβισμένη μέσα στα ψυχικά επιπρόσθετα που φορτω­νόμαστε μέσα μας και δεν θα ξυπνούσαμε ποτέ. Πρέπει να καταλά­βουμε ότι κοιμόμαστε. Εάν ο κόσμος ήταν ξύπνιος θα μπορούσε να δει, να πιά­σει και να ψηλαφίσει τις μεγάλες αλήθειες των ανώτερων κόσμων. Εάν οι άνθρωποι βρίσκονταν ξύπνιοι, θα θυμόνταν τις προηγούμενες ζωές τους. θα έβλεπαν την γη έτσι όπως ακριβώς είναι, και όχι όπως την βλέπουν σήμερα. Οι άνθρωποι της Λεμουρίας έβλε­παν τον κόσμο έτσι όπως είναι, ήξεραν ότι ο κόσμος έχει εννέα δια­στάσεις, επτά βα­σικές θα λέγαμε, και έβλεπαν τον κόσμο με τρόπο πολυδιάστατο. στην φωτιά αντιλαμβάνονταν τις Σαλαμάντρες ή πλά­σματα της φωτιάς, στα νερά αντιλαμβάνονταν τα υδάτινα πλά­σματα, τις Οντίνες ή Νε­ράιδες, στον αέρα ήταν φανεροί για αυτούς οι Σίλφοι και μέσα στο στοιχείο Γη έβλεπαν τους Γκνόμος. Όταν σήκωναν τα μάτια προς το άπειρο μπορούσαν να αντιληφθούν άλλες πλανητικές ανθρωπότητες. Οι παλαιοί έβλεπαν τους πλανήτες του διαστήματος με διαφορετικό τρόπο, έβλεπαν την Αύρα των πλανη­τών και επίσης μπορούσαν να αντιληφθούν τις μεγαλοφυΐες των πλανητών, αλλά όταν η ανθρώπινη συνείδηση έμεινε εμφιαλωμένη μέσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ ή τα ψυχικά επιπρόσθετα που αποτελούν τον εαυτό μας, το ΕΓΩ, το ΕΓΩ ο ίδιος, τότε η συνείδηση κοιμήθηκε, τώρα διαδικάζεται σύμφωνα με την μη­χανοποίηση της.

Στον καιρό της Λεμουρίας οποιοδήποτε άτομο μπορούσε να δει τουλάχιστον τα μισά ενός Ολταπάμνα. Ένα Ολταπάμνα αντι­στοιχεί σε πεντέμισι εκατομμύρια διαφορετικούς τόνους χρωμάτων, όταν όμως η συνείδηση εγκλωβίστηκε στο ΕΓΩ, οι αισθήσεις εκφυλί­στηκαν. Στην Ατλαντίδα ήδη μόνο μπορούσαν να αντιλη­φθούν το 1/3 των τόνων των χρωμάτων και σήμερα πια γίνονται αντιληπτά μόνο τα επτά χρώματα του ηλιακού φάσματος και λίγοι ακόμα τόνοι. Οι άνθρωποι της Λεμουρίας ήταν διαφορετικοί. για αυ­τούς τα βουνά εί­χαν υψηλή πνευματική ζωή, τα ποτάμια για αυτούς ήταν το σώμα των θεών, αντιλαμβάνονταν ολόκληρη την γη σαν ένα μεγάλο ζωντανό οργανισμό, ήταν άλλος τύπος ανθρώπων, διαφορε­τικοί, αλλιώτικοι. Τώρα δυστυχώς, η ανθρωπότητα έχει εξελιχθεί καθοδικά σε μια φρι­κτή μορφή, αυτόν τον καιρό η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια πα­ρακμάζουσα κατάσταση.

Εάν δεν ενδιαφερθούμε εμείς οι ίδιοι για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε καλύτερα, θα συνεχίσουμε με την συνείδηση μας κοιμισμένη, ριγμένη μέσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ που κουβαλάμε μέσα μας. Οι ψυχολόγοι συνήθως πιστεύουν ότι έχουμε μόνο ένα ΕΓΩ και τίποτα περισσότερο. στην ΓΝΩΣΗ σκεπτόμαστε διαφορετικά, στην ΓΝΩΣΗ ξέρουμε ότι ο θυμός είναι ένα ΕΓΩ, η Απληστία είναι άλλο ΕΓΩ, η Λαγνεία είναι άλλο ΕΓΩ, η Ζήλια είναι ένα άλλο ΕΓΩ, η Υπερηφάνεια άλλο ΕΓΩ, η Λαιμαργία άλλο ΕΓΩ και τα λοιπά. Ο Βιργίλιος, ο ποιητής της Μάντουα, ο συγγραφέας της Αινειάδας έλεγε ότι και αν ακόμα είχαμε χίλιες γλώσσες για να μιλή­σουμε και ουρανίσκο από χάλυβα δεν θα μπορούσαμε να απα­ριθμή­σουμε ακριβώς τα υπάρχοντα ΕΓΩ. Είναι τόσα πολλά!

Και πού θα πάμε να αυτοανακαλυφθούμε; Μόνο στο πεδίο της καθημερινής ζωής γίνεται δυνατή η αυτοανακάλυψη. Οποιαδή­ποτε σκηνή του δρόμου είναι αρκετή για να ξέρουμε πόσα ΕΓΩ μπή­καν σε δράση. Οποιοδήποτε ΕΓΩ που μπαίνει σε δράση είναι ανα­γκαίο να το δουλέψουμε για να το καταλάβουμε και να το αποσυνθέ­σουμε. Μόνο μέσω αυτού του δρόμου γίνεται δυνατή η απελευθέ­ρωση της συνειδήσεως, μόνο μέσω αυτού του δρόμου είναι δυνατό το ξύπνημα.

Εμάς πρώτα από όλα, πρέπει να μας ενδιαφέρει το ξύπνημα, γιατί εάν συνεχίσουμε έτσι όπως είμαστε, σε μια κατάσταση ύπνου, τι μπορούμε να ξέρουμε για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου; Τι μπορούμε να ξέρουμε για το πραγματικό, για την αλήθεια; Για να μπορέσει κανείς να φθάσει να γνωρίσει σε βάθος τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, χρειάζεται απαραίτητα να ξυπνήσει. Εάν κά­ποιος θέλει είναι δυνατόν να ξυπνήσει, αλλά είναι αδύνατο να αφυ­πνιστεί εάν η συνείδηση βρίσκεται μποτιλιαρισμένη ανάμεσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ.

Ζούμε μέσα σε ένα μηχανισμό αρκετά περίπλοκο, η ζωή έχει μηχανοποιηθεί τελείως 100%. Ο νόμος της υποτροπής είναι φοβε­ρός, όλα επαναλαμβάνονται. Την ζωή θα μπορούσαμε να την παρο­μοιά­σουμε με μια ρόδα που γυρίζει γύρω από τον εαυτό της χωρίς να σταματά ποτέ. Περνούν τα γεγονότα πάλι και πάλι, επαναλαμβα­νό­μενα συνεχώς. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπάρχει μια τελική λύση για τα προβλήματα. Ο καθένας φορτώνεται με προβλήματα, αλλά η τελική λύση δεν υπάρχει, και εάν υπήρχε τελική λύση για τα προβλήματα που κάποιος θα είχε στην ζωή του αυτό θα σήμαινε ότι η ζωή δεν θα ήταν ζωή, αλλά θάνατος. Έτσι λοιπόν είναι άγνωστη η τελική λύση. Γυρίζει η ρόδα της ζωής, πάντα περνούν τα ίδια γεγο­νότα, επαναλαμβανόμενα με έναν τρόπο λίγο τροποποιημένο αλλά επαναλαμβανόμενα. Να φθάσεις στην τελική λύση, να εμποδίσεις την συνέχιση της επαναλήψεως των γεγονότων ή των περιστάσεων, εί­ναι κάτι περισσότερο από αδύνατον. Τότε το μόνο που μπορούμε εμείς να μάθουμε είναι να ξέρουμε πώς θα αντιδράσουμε στις διά­φορες περιστάσεις της ζωής. Εάν πάντοτε αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο, εάν πάντα αντιδρούμε με βία, εάν πάντα αντιδρούμε με ασέλγειες, εάν πάντα αντιδρούμε με απληστία στα διάφορα γεγο­νότα που επανα­λαμβάνονται συνεχώς σε κάθε ύπαρξη μας, δεν θα αλλάζαμε ποτέ!!! Γιατί τα γεγονότα που ζείτε τώρα, ήδη τα έχετε ζήσει στην προηγού­μενη ζωή σας, αυτό σημαίνει ότι εάν εσείς βρί­σκεσθε τώρα εδώ και με ακούτε, στην προηγούμενη ζωή σας επίσης με ακούγατε. Δεν θα ήταν εδώ ακριβώς σε αυτό το σπίτι, αλλά ναι σε οποιοδήποτε σημείο της πόλεως. Έτσι επίσης και στην προ-προη­γούμενη ζωή σας θα βρι­σκόσασταν κάπου ακούγοντας με αλλά και στην ακόμα πιο προηγού­μενη ζωή σας θα κάνατε το ίδιο και ΕΓΩ πά­ντα θα ήμουν εκεί μιλώ­ντας σας. Δηλαδή πάντα η ρόδα της ζωής γυρίζει και τα γεγο­νότα τα οποία περνούν είναι πάντα τα ίδια, έτσι λοιπόν είναι αδύνα­τον να εμποδίσει κανείς να σταματήσουν να επαναλαμβάνονται τα γεγονότα.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να αλλάξουμε την συμπεριφορά μας απέναντι στα διάφορα περιστατικά της ζωής. Εάν εμείς μάθουμε να μη αντιδρούμε σε κανένα κτύπημα προερχόμενο από τον εξωτερικό κόσμο, εάν μάθουμε να είμαστε ήρεμοι, απαθείς, τότε θα συμβεί ότι θα μπορούμε να αποφεύγουμε να προκαλούν τα γεγονότα τα ίδια αποτελέσματα σε εμάς. Με σκοπό να καταλάβετε καλύτερα τα λόγια μου θα σας διηγηθώ ένα γεγονός που ανάφερα στο βιβλίο μου με τον τίτλο «Το μυστήριο της Χρυσής Άνθισης», για εκείνη την ύπαρξη μου κατά την οποία ονομαζόμουν Χουάν Κον­ράδο, τρίτος άρχων της επαρχίας της Γρενάδας, στην παλιά Ισπανία, στην εποχή της Ιεράς Εξετάσεως, όταν ο Ιεροεξεταστής Τορκεμάδα έκανε καταστροφές σε όλη την Ευρώπη, καίγοντας ζω­ντανούς τους ανθρώπους στην φωτιά. Συγκεκριμένα είχα πάει σε αυ­τόν με την προ­ϋπόθεση να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη. Επρό­κειτο για ένα κόμη που με ταπείνωνε συνέχεια με τα λόγια του και με ειρωνευόταν. Εκείνη την εποχή ήμουν ένας πεσμένος Μποντι­σάτβα και για την ακρίβεια δεν ήμουν ένα άκακο αρνάκι. Το ΕΓΩ μου ήταν αρκετά ζω­ντανό, αλλά ήθελα να αποφύγω μια νέα μονο­μαχία, όχι από φόβο, αλλά γιατί ήμουν κουρασμένος από τόσες μο­νομαχίες, καθότι είχα την φήμη ότι ήμουν ένας μέγας ξιφομάχος. Έφθασα στην είσοδο του πα­λατιού της Ιεράς Εξέτασης. Ένας κλη­ρικός, γαλάζιος καλόγερος, που βρισκόταν στην πόρτα μου λέει: «Τι θαύμα να σας δούμε εδώ κύριε Μαρκήσιε». Ευχαριστώ πολύ, του λέω, την σεβασμιότητά σου, έρχο­μαι να ζητήσω ακρόαση από τον ανακριτή μονσενιόρ Τομάς ντε Τορκεμάδα. «Αδύνατον, μου λέει, σήμερα υπάρχουν πολλές επισκέ­ψεις. Εν τούτοις θα προσπαθήσω να πετύχω ακρόαση για σας». «Ευ­χαριστώ πολύ την σεβασμιότητά σας», λέω, προσαρμοζόμενος φυσικά στις συνήθειες εκείνης της εποχής. Πραγματικά έπρεπε να προσαρ­μόζεται κανείς γιατί στην αντίθετη περίπτωση τα πράγματα γίνονταν άσχημα για αυτόν. Εν πάση περιπτώσει ο καλόγερος εξαφανίσθηκε σαν από θαύμα και πε­ρίμενα υπομονετικά να γυρίσει. Τελικά γύρισε και μου λέει: «Έχει εγκριθεί για σας η ακρόαση. Μπορείτε να περά­σετε». Πέρασα, διέ­σχισα μια αυλή και ένα μεγάλο σαλόνι που βρισκό­ταν στο σκοτάδι, πέρασα σε άλλο σαλόνι που βρισκόταν σε ακόμη περισσότερο σκο­τάδι και στο τέλος πέρασα σε ένα τρίτο σαλόνι. Αυτό φωτιζόταν από μια λάμπα που βρισκόταν πάνω σε ένα τραπέζι μπρος στο οποίο κα­θόταν ο ανακριτής Δον Τομάς Ντε Τορκεμάδα. Τίποτα λιγότερο από τον μεγάλο Ιεροεξεταστή, ένα άτομο άσπλαχνο. Στο στήθος του φο­ρούσε ένα μεγάλο σταυρό, βρισκόταν σε μια κατά­σταση φαινομε­νικά ευσεβή με τα χέρια πάνω στο στήθος. ΕΓΩ δεν έκανα τίποτε άλλο από το να τον χαιρετίσω με όλες τις τυπικότητες της εποχής. Μου είπε: «Καθίστε κύριε Μαρκήσιε, τι σας φέρνει ως εδώ;» Τότε του απάντησα: «Έρχομαι να ζητήσω μια χριστιανική προειδοποίηση για κάποιον κόμη δείνα, με πενήντα χιλιάδες ονόματα και επίθετα, ο οποίος ρίχνει όλο το φαρμάκι του εναντίον μου, με ει­ρωνεύεται, με κοροϊδεύει και δεν έχω διάθεση για μια επί πλέον μο­νομαχία, θέλω να αποφύγω μια νέα μονομαχία».

«Α! μην ανησυχείτε κύριε Μαρκήσιε», μου απάντησε, «ήδη έχουμε πολλά παράπονα εναντίον αυτού του κόμη. Θα τον κάνουμε να μάθει, θα τον μεταφέρουμε στον πύργο των μαρτυρίων, θα του βάλουμε τα πόδια μέσα σε αναμμένα κάρβουνα για να του τα κά­ψουμε καλά. Για να υποφέρει θα του σηκώσουμε τα νύχια των χε­ριών, θα του ρίξουμε λιωμένο μολύβι στα νύχια, θα τον βασανί­σουμε και μετά θα τον μεταφέρουμε στην πλατεία για να τον κά­ψουμε στην φωτιά».

Λοιπόν ΕΓΩ δεν είχα σκεφθεί τόσο μακριά, απλώς πήγαινα να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη και έμεινα έκπληκτος ακούγο­ντας τον Τορκεμάδα να μιλά με αυτόν τον τρόπο, με τα χέρια ακου­μπι­σμένα στο στήθος, σε μια στάση ευσέβειας. Αυτό μου προκά­λεσε φρίκη, δεν μπόρεσα παρά να εκδηλώσω την αντίθεση μου. Του είπα: «Είσθε ένας διεστραμμένος, ΕΓΩ δεν ήλθα να ζητήσω να κά­ψετε ζω­ντανό κανένα, ούτε να βασανίσετε κανένα, ήλθα απλώς να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη και αυτό είναι όλο. Τώρα θα κατα­λάβετε γιατί δεν είμαι σύμφωνος με την αίρεση σας». Τέλος πάντων είπα πολλά άλλα λόγια, έβαλα άλλες τόσες φωνές, τις οποίες δεν μπορώ να αναφέρω τώρα, σε ένα τόνο αρκετά υψηλό, αίτια αρκετή για να κάνει αυτόν τον υψηλά ιστάμενο στην Ιερά εξέταση να μου πει; «Ώστε αυτά έχουμε κύριε Μαρκήσιε». Χτύπησε μια καμπάνα και εμ­φανίστηκαν μερικοί ιππότες οπλισμένοι μέχρι τα δόντια, ση­κώθηκε φουριόζος και διέταξε εκείνους τους ιππότες λέγοντας: «Συλλάβετε αυτόν τον άνθρωπο».

«Ένα λεπτό κύριοι, τους είπα, θυμηθείτε τους κανόνες του ιπ­ποτισμού». Εκείνη την εποχή οι κανόνες του ιπποτισμού ήταν σε­βα­στοί από όλο τον κόσμο. Δώστε μου ένα ξίφος και θα αναμετρηθώ με κάθε έναν από εσάς. Ένας από τους ιππότες μου δίνει ένα ξίφος μετά κάνει ένα βήμα πίσω και μου λέει: «Φυλαχτείτε». «Πάντοτε το κάνω», του απάντησα και ριχτήκαμε σε σκληρή πάλη. Δεν ακουγό­ταν τίποτε άλλο παρά μόνο τα κτυπήματα των σπαθιών. Ο αντίπα­λος μου ήταν πολύ επιδέξιος στην ξιφασκία και μεταχειριζόταν τα όπλα θαυμάσια, αλλά και ΕΓΩ δεν ήμουν άκακο αρνάκι, σίγουρα όχι. Τελικά η μονομαχία υπήρξε πολύ σκληρή. Μου έμενε μόνο να χρη­σιμο­ποιήσω το καλύτερο μου κόλπο για να βγω νικητής. Αλλά οι άλλοι ιππότες που έβλεπαν, πήραν είδηση ότι ο σύντροφος τους θα πήγαινε κατευθείαν στο νεκροταφείο και βέβαια έπεσαν ομαδικά πάνω μου. Μου επιτέθηκαν με μια φοβερή μανία και ήσαν αρκετοί. Αμύνθηκα όπως μπορούσα, πηδούσα τα τραπέζια, χρησιμοποιούσα τα έπιπλα σαν ασπίδα, τέλος πάντων έκανα θαύματα για να μπο­ρέσω να επι­ζήσω, να αμυνθώ. Έφθασε όμως μια στιγμή που το δεξί μου μπράτσο κουράστηκε, δεν μπορούσα πια το βάρος του σπαθιού και τους είπα: «Νικήσατε, γιατί μου επιτεθήκατε όλοι μαζί, αυτό δεν είναι χαρακτη­ριστικό των ιπποτών, εάν θέλετε το σπαθί μου εδώ εί­ναι». Τότε ο ιε­ροεξεταστής διέταξε: «Στη φωτιά» και τελικά δεν ήταν δύσκολο το να με κάψουν ζωντανό. Είχαν εκεί, στην βάση ενός σιδερένιου δοκα­ριού, λίγα ξύλα με αλυσόδεσαν στο δοκάρι, έβαλαν φωτιά και σε λίγα λεπτά βρισκόμουν εκεί καιγόμενος σαν δάδα αναμμένη. Ένοιωσα μεγάλο πόνο, έβλεπα πως το σώμα μου καιγό­ταν μέχρι που μετατράπηκε όλο σε στάχτη, ένοιωσα ότι εκείνος ο υπερβολικός πό­νος μετατρεπόταν σε ευτυχία, και κατάλαβα ότι πιο πέρα από τον πόνο υπάρχει η ευτυχία. Ο ανθρώπινος πόνος, όσο με­γάλος και αν εί­ναι έχει ένα όριο. Μια αγαθοεργός βροχή άρχισε να πέφτει στο κε­φάλι μου, ένοιωσα να ανακουφίζομαι, έκανα ένα βήμα και είδα ότι μπορούσα να κάνω και άλλο, τελικά, βγήκα από κείνο το παλάτι περ­πατώντας αργά αργά και ήταν γιατί είχα αφήσει την σάρκα μου. Το φυσικό μου σώμα χάθηκε στην πυρά της ιεράς εξε­τάσεως.

Σήμερα π.χ. επαναλαμβανόμενο ένα από αυτά τα περιστατικά της ζωής μου, είμαι σίγουρος ότι δεν θα πήγαινα στην πυρά, ούτε σε κάποιο απόσπασμα ούτε σε κάτι παρόμοιο. Γιατί; Διότι μη έχοντας πια τα ελαττώματα της οργής, της ανυπομονησίας, θα άκουγα τον εξεταστή ήρεμος, απαθής, θα καταλάβαινα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, θα τηρούσα απόλυτη σιωπή. Καμιά αντίδραση δεν θα έβγαινε από μένα και σαν αποτέλεσμα δεν θα συνέβαινε τίποτα, αυτό είναι φανερό, θα μπορούσα να βγω από εκεί χωρίς κανένα πρό­βλημα. Όπως βλέπουμε τα προβλήματα τα δημιουργεί το ΕΓΩ. Εάν σε εκείνη την περίπτωση δεν είχα αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο ενα­ντίον του «Αγίου αξιώματος» όπως το ονόμαζαν, εναντίον της ιεράς εξετάσεως κλπ. είναι ευνόητο ότι δεν θα είχα χάσει το σώμα μου με αυτόν τον τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει δειλία αλλά απλώς και μόνο θα είχα παραμείνει ήρεμος και απαθής. Έπειτα θα τους γύριζα την πλάτη. και θα είχα φύγει χωρίς κανένα πρόβλημα, θα έμενε ένα μόνο σημείο για συζήτηση. Εκείνος ο κόμης θα είχε συλληφθεί και θα είχε πάει στην πυρά και θα μπορούσα να έφταιγα ΕΓΩ για αυτό. Όχι!!! θα είχα το θάρρος να πάω και να προειδοποιήσω τον κόμη, ακόμη και αν αυτός ήταν γεμάτος οργή εναντίον μου, και θα του έσωζα την ζωή, ίσως ο άνθρωπος να μου έμενε ευγνώμων. για αυτό δεν θα είχε συμ­βεί τίποτε από όλα αυτά εάν το ΕΓΩ είχε κα­ταστραφεί. Δυστυχώς είχα ένα ΕΓΩ αρκετά αναπτυγμένο και αυτά είναι τα προβλήματα που δη­μιουργεί το ΕΓΩ. Όταν κάποιος δεν έχει αυτά τα ελαττώματα, δεν του παρουσιάζονται αυτά τα προβλήματα Μπορεί να επαναλαμβάνεται το περιστατικό, αλλά δεν συμβαίνουν, δεν έρχονται τα προβλήματα.

Η ωμή αλήθεια των πραγμάτων είναι ότι τα γεγονότα μπορεί να επαναλαμβάνονται, αλλά αυτό που εμείς πρέπει να τροποποιή­σουμε είναι η αντίδραση μας απέναντι στα γεγονότα. Εάν η ενέργεια μας είναι αρνητική, δημιουργούμε μεγάλα προβλήματα στον εαυτό μας, αυτό είναι ευνόητο. Χρειάζεται να αλλάξουμε την στάση μας απέναντι στην ζωή, αλλά δεν μπορεί κανείς να το κάνει εάν δεν αφαι­ρέσει εκείνα τα επιζήμια στοιχεία που έχει στον ψυχισμό του. Η οργή π.χ. πόσα προβλήματα δεν δημιουργεί σε κάποιον; Η λαγνεία, πόσα προβλήματα δεν δημιουργεί; Οι ζήλιες πόσο απαίσιες είναι! Ο φθό­νος, πόσες αντιξοότητες δεν δημιουργεί;

Πρέπει κανείς να αλλάξει τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα γεγονότα της ζωής. Αυτά επαναλαμβάνονται με εμάς ή χω­ρίς εμάς. Το πιο σπουδαίο είναι να αλλάξει κάποιος τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα γεγονότα ή περιστάσεις της ζωής. Δη­λαδή, χρειαζόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας σε βάθος. Εάν γνωρί­ζουμε τον εαυτό μας, ανακαλύπτουμε τα σφάλματα μας, και εάν τα ανακαλύπτουμε τα αφαιρούμε και εάν τα αφαιρούμε ξυπνάμε και εάν ξυπνάμε καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, να πειραματιστούμε αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που είναι η αλήθεια.

Αλλά ενώ εμείς συνεχίζουμε με την συνείδηση μας μποτιλια­ρισμένη μεταξύ των διαφόρων ΕΓΩ, είναι ευνόητο ότι δεν θα μπορέ­σουμε να μάθουμε τίποτα για τα μυστήρια της ζωής και του θανά­του, δεν θα μπορέσουμε να έχουμε την εμπειρία του αληθινού, θα ζούμε στην άγνοια. Γίνεται λοιπόν επείγον και χωρίς αναβολή το να εκπλη­ρώσουμε το γνωμικό του Θαλή του Μιλήσιου: «Nosce te ipsum: Άν­θρωπε γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύ­μπαν και τους θεούς». Όλοι οι νόμοι της φύσεως βρίσκονται μέσα στον καθένα μας, και εάν κάποιος δεν τους ανακαλύψει μέσα του, δεν μπορεί να τους ανακαλύψει ούτε έξω από αυτόν. Έτσι λοιπόν μέσα στον καθένα υπάρχει το σύμπαν. Ο άνθρωπος περιέχεται στο σύμπαν και το σύ­μπαν περιέχεται στον άνθρωπο. Εάν δεν ανακαλύ­ψουμε το σύμπαν μέσα μας δεν θα μπορέσουμε να το ανακαλύ­ψουμε ούτε έξω από εμάς, αυτό είναι ευνόητο. Υπάρχουν σε μας ασυνήθεις δυνατότητες, αλλά πριν από όλα πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή : «Γνώθι σε αυτόν».

Η εσφαλμένη προσωπικότητα, π.χ. είναι κώλυμα για την πραγματική ευτυχία. Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις έχουν μια εσφαλ­μένη προσωπικότητα που είναι φτιαγμένη από την υπεροψία, την υπερηφάνεια, τον φόβο, τον εγωισμό, την οργή, την αυτοσπουδαιό­τητα, τον συναισθηματισμό κλπ. Η εσφαλμένη προσωπικότητα είναι στ' αλήθεια προβληματική, γιατί δυναστεύεται από αυτόν τον τύπο του ΕΓΩ που ανέφερα πιο πάνω. Ενώ κάποιος έχει εσφαλμένη προ­σωπικότητα, με κανένα τρόπο δεν πρόκειται να γνωρίσει την αλη­θινή ευτυχία. Πώς να την γνωρίσει; Εάν κάποιος θέλει να είναι ευτυ­χισμέ­νος, και όλοι έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία, πρέπει να αρχίσει από το να αποβάλλει την εσφαλμένη προσωπικότητα. Πρέπει να αποβάλλει τα ΕΓΩ που την χαρακτηρίζουν, αυτά που ανέφερα, και όταν απο­βληθούν αυτά τα ΕΓΩ τότε όλα αλλάζουν. Δημιουργείται στην συνεί­δηση μας ένα συνεχές κέντρο βαρύτητας και έρχεται μια κατάσταση υπέροχης ευτυχίας. Αλλά όσο υπάρχει η εσφαλμένη προσωπικότητα η ευτυχία δεν είναι δυνατή. Πρέπει να έχουμε υπ' όψη μας όλα αυτά εάν στ' αλήθεια επιθυμούμε να είμαστε μια μέρα ευτυχισμένοι.

Χωρίς αμφιβολία, το πιο σπουδαίο στην πρακτική ζωή είναι το να αποκρυσταλλώσουμε στην ανθρώπινη προσωπικότητα αυτό που ονομάζεται Ψυχή. Όλο αυτό το σύνολο από ικανότητες, δυνά­μεις, αρετές, ιδιότητες κλπ. του ΕΙΝΑΙ. Εάν κάποιος αποβάλλει π.χ. το ελάττωμα ή ΕΓΩ της οργής, σε αντικατάσταση του θα αποκρυ­σταλλώσει την αρετή της ηρεμίας. Εάν κάποιος αποβάλλει το ελάτ­τωμα του εγωισμού θα αποκρυσταλλώσει την υπέροχη αρετή του αλ­τρουισμού. Εάν κάποιος αποβάλλει το ελάττωμα της λαγνείας θα αποκρυσταλλώσει στην ψυχή του την καταπληκτική αρετή της αγνό­τητας. Εάν κάποιος αποβάλλει από τα απόκρυφα της ψυχής του το μίσος θα αποκρυσταλλώσει στην προσωπικότητα του την αγάπη. Εάν κάποιος αποβάλει από την προσωπικότητα του το ελάττωμα του φθό­νου, θα αποκρυσταλλώσει σε αντικατάσταση του την χαρά για το καλό του άλλου, την φιλανθρωπία κλπ. Έτσι λοιπόν χρειάζεται να καταλά­βουμε ότι είναι απαραίτητο να αποβάλλουμε από την ψυχή μας τα ανεπιθύμητα στοιχεία για να μπορέσουμε να αποκρυ­σταλλώσουμε στην ανθρώπινη ύπαρξη μας αυτό που ονομάζεται ψυχή, ένα σύνολο από δυνάμεις, αρετές, κοσμικές ικανότητες κλπ. Εντούτοις, πρέπει να πω ότι το διανοητικό δεν είναι το παν. Το δια­νοητικό είναι χρήσιμο όταν βρίσκεται στην υπηρεσία του πνεύμα­τος, αλλά το διανοητικό δεν είναι το παν. Αναμφίβολα πρέπει να περάσουμε από μεγάλες συ­γκινησιακές κρίσεις, εάν θέλουμε να αποκρυσταλλώσουμε ψυχή στον εαυτό μας. Εάν το νερό δεν βράσει στους 100 βαθμούς δεν αποκρυ­σταλλώνει αυτό που πρέπει να απο­κρυσταλλώσει και δεν αποβάλλει αυτό που πρέπει να αποβάλλει. Έτσι επίσης και εμείς εάν δεν περά­σουμε προηγουμένως από μεγά­λες συγκινησιακές κρίσεις δεν θα αποκρυσταλλωθεί σε μας αυτό που ονομάζουμε ψυχή, δεν θα απο­βληθεί αυτό που πρέπει να απο­βληθεί. Έτσι συμβαίνει πάντοτε. Όταν η ψυχή αποκρυσταλ-λώνεται απόλυτα σε κάποιον, μέχρι και το σαρ­κικό σώμα μετατρέπεται σε ψυχή.

Ο Ιησούς της Ναζαρέτ, ο Μεγάλος Καμπίρ, μίλησε καθαρά πάνω σε αυτό λέγοντας «Στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυχές σας». Οι άνθρωποι δεν κατέχουν την ψυχή τους, η ψυχή τους κατέχει, η ψυχή κάθε ανθρώπου υποφέρει φορτωμένη με ένα αβάστακτο κατα­πιεστή (τον άνθρωπο). Το να κατακτήσεις την ψυχή είναι κάτι διαφο­ρετικό, αλλά υπάρχει γραμμένο «Στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυ­χές σας». Υπάρχουν ΕΓΩ πολύ δύσκολα να αποβληθούν, ελαττώματα φοβερά, ΕΓΩ τα οποία βρίσκονται σε σχέση με τον νόμο του Κάρμα. Όταν φθάνει κανείς σε αυτό είναι σαν να συγκρατείται στην αφετηρία και είναι ευνόητο ότι έτσι είναι. Επί πλέον μόνο με απεριόριστη υπο­μονή κατορθώνεται στο τέλος η αποβολή αυτών των ΕΓΩ.

Η υπομονή και η ηρεμία είναι εξαιρετικές ιδιότητες ή υπέρο­χες αρετές, χρήσιμες για να προχωρήσουμε σε αυτόν τον δρόμο της ριζικής αλλαγής. Στο βιβλίο μου «Τα τρία βουνά» μιλάω συγκεκρι­μένα για την περίπτωση της υπομονής και της ηρεμίας. Μια ημέρα, μια ομάδα αδελφών ευρισκόμενοι στο Μοναστήρι, περιμέναμε ανυ­πόμονα τον ηγούμενο, αλλά περνούσαν οι ώρες και αυτός αργούσε. Όλοι ήταν ανήσυχοι. Υπήρχαν εκεί μερικοί δάσκαλοι, πολύ σεβά­σμιοι, αλλά γεμάτοι ανυπομονησία, περπατούσαν στο σαλόνι, πήγαι­ναν και ερχόντουσαν τραβούσαν τα μαλλιά τους, ξύνανε το κεφάλι τους, τραβούσαν τα γένια τους ανυπόμονοι. ΕΓΩ παρέμενα ήρεμος, ήσυχος, περίμενα υπομονετικά. Μόνο περιέργεια μου προ­καλούσαν αυτοί οι ανυπόμονοι αδελφοί, ΕΓΩ παρέμενα ήσυχος. Τε­λικά, μετά από αρκετές ώρες, παρουσιάστηκε ο ηγούμενος και απευθυνόμενος σε όλους, τους είπε: «Σε σας λείπουν δύο αρετές που αυτός ο αδελ­φός έχει» και έδειξε εμένα. Μετά απευθυνόμενος σε μένα μου λέει: «Πέστους αδελφέ ποιες είναι αυτές οι αρετές». Τότε ΕΓΩ σηκώθηκα και είπα: «Πρέπει να ξέρετε να είσθε υπομονε­τικοί, πρέπει να ξέρετε να είσθε ήρεμοι». Όλοι έμειναν κατάπλη­κτοι, Αμέσως ο ηγούμενος έφερε ένα πορτοκάλι, το οποίο είναι σύμβολο της ελπίδας και μου το έδωσε επιδοκιμάζοντας με.

Πέτυχα!!! Πέτυχα για να περάσω στο δεύτερο Βουνό, που εί­ναι το Βουνό της αναστάσεως. Οι άλλοι, οι ανυπόμονοι, απέτυχαν. Έπρεπε να πάω μετά σε άλλο μοναστήρι για να υπογράψω κάτι χαρ­τιά και έτσι έκανα. Αργότερα πήγα στο Μοναστήρι, υπέγραψα τα χαρ­τιά, μου έδωσαν ορισμένες εσωτεριστικές οδηγίες, και με δέχτη­καν στα μαθήματα του δεύτερου Βουνού, και εκείνοι οι σύντροφοι, αυτήν την ώρα, ακόμη μάχονται για να αποκτήσουν την υπομονή και την ηρεμία, διότι ακόμα δεν τις έχουν. Δέστε λοιπόν τι σπουδαίο που εί­ναι να είναι κανείς υπομονετικός και ήρεμος. Έτσι όταν κά­ποιος δου­λεύει στην διάλυση ενός ΕΓΩ και για τίποτα στην ζωή δεν μπορεί να το διαλύσει, γιατί έχει γίνει αρκετά δύσκολο -υπάρχουν τέτοια ΕΓΩ, σχετίζονται με το Κάρμα- δεν του απομένει τίποτε άλλο από το να πολλαπλασιάσει την υπομονή και την ηρεμία μέχρι να επιτύχει, αλλά πολλοί είναι ανυπόμονοι, θέλουν να αποβάλλουν αυτό ή το άλλο ΕΓΩ αμέσως, χωρίς να πληρώσουν το απαιτούμενο αντίτιμο και αυτό είναι παράλογο.

Στο έργο που κάνει κάποιος για τον εαυτό του, χρειάζεται να πολλαπλασιάσει την υπομονή μέχρι το άπειρο και την ηρεμία μέχρι τον Κολοφώνα. Οποίος δεν ξέρει να έχει υπομονή, όποιος δεν ξέρει να έχει ηρεμία αποτυγχάνει στον δρόμο του εσωτερικού του κόσμου. Παρατηρείστε τον εαυτό σας στην καθημερινή ζωή. Είσθε υπομονε­τικοί; Παρατηρείστε τον εαυτό σας, ξέρετε να παραμένετε ήρεμοι την κατάλληλη στιγμή; Εάν δεν έχετε αυτές τις δύο αρετές πρέπει να δουλέψετε αρκετά για να τις αποκτήσετε, Πώς; Αποβάλλοντας τα ΕΓΩ της ανυπομονησίας και τα ΕΓΩ της ελλείψεως ηρεμίας, το θυμό, τα ΕΓΩ του θυμού τα οποία είναι αυτά που δεν επιτρέπουν την ηρε­μία. Τι είναι αυτό που ψάχνουμε σε τελική ανάλυση. Να αλλά­ξουμε, αλλά να αλλάξουμε ριζικά, γιατί έτσι όπως είμαστε, αναμφί­βολα το μόνο που κάνουμε είναι να υποφέρουμε, να πικραίνουμε την ζωή μας. Οποιοσδήποτε μπορεί να μας κάνει να υποφέρουμε. Αρκεί να μας ακουμπήσουν μια ίνα της καρδιάς για να μας κάνουν να υποφέρουμε. Εάν μας πουν μια σκληρή λέξη υποφέρουμε, εάν μας δώσουν ένα κτύπημα στον ώμο και μας πουν μια γλυκιά κουβέντα χαιρόμαστε. Έτσι όμως είμαστε αδύνατοι, δεν έχουμε εξουσία πάνω στις ψυχολο­γικές μας αντιδράσεις, ο οποιοσδήποτε μπορεί να μετα­χειρισθεί τον ψυχισμό μας. Θέλετε να δείτε κάποιον ενοχλημένο, θυμωμένο; Πέστε του μία σκληρή κουβέντα και θα τον δείτε αμέ­σως ενοχλημένο. Εάν θέλετε να τον δείτε χαρούμενο δώστε του ένα φιλικό κτύπημα στον ώμο, πέστε του μερικές γλυκές κουβέντες, και αμέσως αλλάζει, χαί­ρεται. Τι εύκολο!!! Ο οποιοσδήποτε μπορεί να παίξει με τον ψυχισμό των άλλων. Τι αδύνατα που είναι αυτά τα πλάσματα!!!

Πρόκειται επομένως για αλλαγή, πρόκειται για αποβολή όλων των αδυναμιών που έχουμε, μέχρι η ίδια η προσωπική μας ταυτότητα πρέπει να χαθεί για μας. Αυτό θέλει να πει ότι η αλλαγή πρέπει να είναι ριζική, μέχρι και αυτή ακόμη η προσωπική μας ταυ­τότητα ΕΓΩ είμαι ο τάδε κλπ. πρέπει να εξαφανισθεί για μας. Θα έλ­θει μια ημέρα που δεν θα μπορούμε να συναντήσουμε την προσωπική μας ταυτό­τητα. Εάν πρόκειται να μεταβληθούμε σε κάτι διαφορε­τικό, πρέπει να χαθεί η ίδια η προσωπική μας ταυτότητα, Χρειάζεται να μεταβλη­θούμε σε αλλιώτικα πλάσματα, ευτυχισμένα, μακάρια, έχουμε δικαί­ωμα στην ευτυχία. Εάν δεν προσπαθούμε, πώς θα αλ­λάξουμε; Με ποιο τρόπο; Να το σοβαρό! Το πιο σπουδαίο είναι να μην ταυτο­ποιούμαστε με τις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Η ζωή είναι όπως μια κινηματογραφική ταινία, και είναι εκ των πραγμάτων μια ταινία που έχει μια αρχή και ένα τέλος. Διάφορες σκηνές περνάνε από την οθόνη του νου. Το πιο σπουδαίο σφάλμα μας είναι το να ταυτιστούμε με αυτές τις σκηνές. Γιατί; Διότι περνάνε, απλά και μόνο γιατί περ­νάνε, είναι σκηνές μιας μεγάλης ταινίας και τέλος περνάνε. Ευτυχώς κατά την διάρκεια της ζωής μου δέχθηκα σαν πι­στεύω πάντα αυτό: Να μην ταυτίζεται κάποιος με τις διάφορες περι­στάσεις της ζωής. Έρχο­νται στην μνήμη μου γεγονότα της παιδικής ηλικίας. Επειδή οι γήινοι γονείς μου είχαν χωρίσει, όλοι εμείς τα αδέλφια μιας μεγάλης οικογέ­νειας έπρεπε να είμαστε δυστυχισμέ­νοι. Είχαμε μείνει με τον αρχηγό της οικογένειας και μας απαγορευ­όταν να επισκεφθούμε την γήινη μη­τέρα μας. Εν τούτοις εμείς δεν ήμασταν τόσο αγνώμονες για να μπο­ρούμε να την ξεχάσουμε. Ξέ­φευγα πάντα από το σπίτι με ένα μικρό­τερο αδελφό μου που πάντα με ακολουθούσε, πηγαίναμε να την επι­σκεφθούμε και μετά γυρί­ζαμε σπίτι, αλλά ο αδελφός μου υπέφερε πολύ γιατί στην επιστροφή κουραζόταν επειδή ήταν μικρός και ΕΓΩ έπρεπε να τον παίρνω στην πλάτη μου, τόσο μικρός ήταν και έκλαιγε πικρά και έλεγε: «Τώρα που θα γυρίσουμε σπίτι ο μπαμπάς θα μας μα­στιγώσει». Και ΕΓΩ του απαντούσα λέγοντας: «Γιατί κλαις; Όλα περ­νάνε, να θυμάσαι ότι όλα περνάνε». Όταν φθάναμε σπίτι, πραγματικά μας περίμενε ο πα­τέρας μας ο γήινος, γεμάτος οργή, και μας έδερνε με το μαστίγιο. Μετά κλεινόμασταν στο δωμάτιό μας για να κοιμη­θούμε, αλλά ξα­πλώνοντας έλεγα στον αδελφό μου: «Το πρόσεξες, πέρασε πια, πεί­σθηκες ότι όλα αυτά πέρασαν, όλα περνάνε». Μια από αυτές τις πολλές ημέρες ο πατέρας με άκουσε που έλεγα στον αδελφό μου: «όλα περνάνε, αυτό πέρασε πια» και φυσικά, έτσι όπως οργιζό­ταν εύκολα, άρπαξε το φοβερό μαστίγιο που είχε και μπήκε στο δω­μάτιο λέγοντας: «Ώστε όλα περνάνε αδιάντροποι» και μας έδωσε άλλο μαστίγωμα πιο φοβερό και μετά έφυγε ήσυχος που μας είχε μα­στι­γώσει. Όταν έφυγε, γυρίζω στον αδελφό μου και του λέω πιο χα­μη­λόφωνα: «Τα είδες; και αυτό πέρασε πια». Δηλαδή ποτέ δεν ταυτι­ζό­μουνα με αυτές τις σκηνές και έκανα πιστεύω στην ζωή μου, ποτέ να μην ταυτιστώ με τις περιστάσεις, με τα γεγονότα, με τα συμβάντα. Ξέρω ότι αυτά τα συμβάντα, αυτές οι σκηνές περνάνε,

Τόσο πολύ ανησυχεί κάποιος που έχει ένα μεγάλο πρόβλημα και δεν μπορεί να το λύσει, μετά όμως αυτό περνάει και έρχεται άλλη σκηνή, τελείως διαφορετική. Τότε γιατί ανησύχησε; Αφού θα περ­νούσε, ποιο το αντικείμενο της ανησυχίας του; Όταν κάποιος ταυτί­ζεται με τα διάφορα γεγονότα της ζωής, κάνει πολλά σφάλματα. Εάν κάποιος ταυτισθεί με ένα ποτήρι λικέρ που του προσφέρουν μερικοί φίλοι μεθυσμένοι, στο τέλος μεθάει. Εάν κάποιος ταυτίζεται με κά­ποιο πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, καταλήγει κάνοντας έρωτα σε μια ορισμένη στιγμή. Και εάν κάποιος ταυτίζεται με κά­ποιον υβρι­στή, που πληγώνει κάποιον με τα λόγια του, καταλήγει επίσης να γί­νει υβριστής.

Εσείς νομίζετε φρόνιμο το ότι εμείς είμαστε καλοί, φαινομε­νικά σοβαροί, Έτσι δεν είναι; Και εάν καταλήγαμε υβριστές, πιστεύ­ετε ότι αυτό θα ήταν καλό; Εάν κάποιος ταυτίζεται με μια σκηνή π.χ. με συναισθηματικό κλαυθμό, όπου όλοι κλαίνε πικρά, καταλή­γει σί­γουρα με τα δακρυάκια του. Πιστεύετε ότι αυτό είναι ορθό; Να μας κάνουν άλλοι να κλαίμε επειδή έτσι τους ήρθε η όρεξη; Αυτά που σας λέω είναι απαραίτητο εάν θέλετε να ανακαλύψετε τον εαυτό σας. Είναι απαραίτητα γιατί εάν κάποιος ταυτίζεται απόλυτα με μια σκηνή, αυτό θέλει να πει ότι έχει ξεχάσει τον εαυτό του, έχει ξεχάσει την δουλειά την οποία κάνει, χάνει τον καιρό του τελείως ανόητα. Ο κόσμος ξεχνάει εντελώς τον εαυτό του, ξεχνάει την ίδια του την βαθιά εσωτερική ύπαρξη, γι αυτό ταυτίζεται με τις διάφορες περιστάσεις. Κανονικά ο κόσμος κοιμάται γιατί είναι ταυτισμένος με τα διάφορα γεγονότα που τον περιστοιχίζουν και κάθε ένας έχει το ψυχολογικό του τραγουδάκι, όπως έλεγα στο βιβλίο μου «Επα­ναστατική Ψυχολο­γία».

Ξαφνικά συναντά ένας κάποιον και του λέει: «ΕΓΩ στην ζωή μου έκανα αυτό, έκανα το άλλο, με έκλεψαν, υπήρξα πλούσιος, είχα χρήματα, με εξαπάτησαν, κάποιος τάδε ήταν ο απατεώνας που με εξαπάτησε», με λίγα λόγια το ψυχολογικό του τραγούδι. Δέκα χρό­νια αργότερα κάποιος άλλος συναντά το ίδιο υποκείμενο, και επα­νέρχε­ται να του διηγηθεί την ίδια ιστορία. Είκοσι χρόνια αργότερα τον συ­ναντά κάποιος άλλος και επανέρχεται να του διηγηθεί το ίδιο τρα­γούδι. Αυτό είναι το ψυχολογικό του τραγούδι. Έμεινε ταυτι­σμένος με αυτό το γεγονός για την υπόλοιπη ζωή του. Σε αυτές τις περιπτώ­σεις πώς θα διαλύσει κάποιος το ΕΓΩ, με ποιο τρόπο; Αφού ενεργώ­ντας έτσι το ενισχύει. Με το να εξευτελίζεται έτσι, ενισχύει το ΕΓΩ.

Μου έρχεται στον νου η περίπτωση ενός μποξέρ παλεύοντας εναντίον ενός άλλου, στις Ηνωμένες Πολιτείες, προκάλεσε τέτοια ταύτιση που στο τέλος όλοι οι θεατές άρχισαν να δίνουν κτυπήματα ο ένας στον άλλον, τελείως τρελοί, όλοι έδιναν γροθιές ο ένας στον άλ­λον, καταλήγοντας όλοι να πιστεύουν τον εαυτό τους μποξέρ. Προ­σέξτε τι είναι η ταύτιση.

Βλέποντας μια ταινία στην οποία οι ηθοποιοί κλαίνε, κλαίνε στα ψέματα φυσικά, παρατηρώ ξαφνικά μια κυρία, η οποία βλέπει την ταινία, να καταλήγει σε ένα φοβερό και αγωνιώδες κλάμα. Δέ­στε τι είναι η ταύτιση. Τι έκανε αυτή η φτωχή γυναίκα και ταυτί­στηκε με την ταινία; Πίστεψε τον εαυτό της πρωταγωνιστή ή πρω­ταγωνίστρια της ταινίας, ένα καινούργιο ΕΓΩ που δημιούργησε μέσα της,. Αυτό το καινούργιο ΕΓΩ έκλεψε μέρος της συνειδήσεως της. Έτσι, εάν αυτή η γυναίκα κοιμόταν, τώρα κοιμάται ακόμα πε­ρισσότερο. Γιατί; Λόγω της ταυτίσεως, αυτό είναι εμφανές.

Έρχεται στην μνήμη μου αυτήν την στιγμή ένα γεγονός ασυνήθι­στο. Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, συνέβη να πάω στον κινη­ματο­γράφο. Η ταινία ήταν πολύ ρομαντική. Παρουσιαζόταν ένα ζευγάρι που αγαπιόταν, που λατρευόταν και δεν ξέρω τι άλλο, και ΕΓΩ τους έβλεπα γεμάτος ενδιαφέρον. Αυτές οι στάσεις, αυτά τα λό­για, αυτά τα βλέμματα, τι ωραία πράγματα και ΕΓΩ μαγεμένος τους κοίταζα. Τε­λείωσε η ταινία και ΕΓΩ πολύ ήσυχος πήγα στο σπίτι. Σε λίγο νύσταξα και ξάπλωσα. Αυτό το βράδυ είχα να κάνω με τον κό­σμο της σκέ­ψεως. Έτσι συνάντησα μια γυναίκα ίδια με αυτήν που θαύμαζα στο έργο, ήταν πολύ όμορφη και βρισκόταν απέναντι μου. Κάθισα μαζί της σε ένα τραπέζι για να πάρουμε ένα αναψυκτικό και τότε ήλθαν τα γλυκά λόγια, πολύ παρόμοια με τα λόγια του έργου. Η κατάληξη δεν ήταν να τελειώσουμε κάνοντας έρωτα, αλλά δεν έλειψαν τα φιλιά, τα αγκαλιάσματα, τα χάδια, οι τρυφερότητες και χίλια δυο άλλα πράγ­ματα. Σας μιλάω για μια ιστορία που συνέβη πριν είκοσι χρόνια, δεν είναι τωρινή, γιατί τώρα δεν πηγαίνω στον κινηματογράφο, αλλά εκείνη την εποχή πήγαινα γιατί πίστευα ότι είναι μια υγιής διασκέ­δαση. Έτσι πίστευα ΕΓΩ. Καταλήγοντας, η σκηνή δεν ήταν και τόσο ωραία, λίγο ερωτική. Ξαφνικά άλλαξε το πανόραμα και κατέβηκα από τον κόσμο της σκέψεως στον αστρικό κόσμο. Είναι δύο διαφορε­τικοί κόσμοι, Φθάνοντας στον αστρικό κόσμο βρέθηκα σε έναν μεγάλο ναό και μπόρεσα να δω ότι ένας δά­σκαλος ασχολιόταν με την ανά­λυση μου. Σκέφτηκα ότι την έπαθα. Απομακρύνθηκα λίγα βήματα για να δω τι θα συμβεί πάρα κάτω και ξαφνικά ο δάσκαλος εκείνος μου στέλνει με το φύλακα του ναού ένα χαρτί που έγραφε: «απομακρυν­θείτε αμέσως από το ναό, αλλά με ΙΝΡΙ», Με ΙΝΡΙ σημαίνει διατη­ρώντας την φωτιά, επειδή δεν είχα φθάσει να κάνω έρωτα, είχα περιο­ριστεί στις τρυφερότητες, του λέω: «Χωρίς άλλο αυτό είναι σοβαρό». Πολύ αργά βγήκα, προχώ­ρησα στον κεντρικό διάδρομο και πριν βγω από το ναό, σε ένα προ­σκυνητήριο, γονάτισα ταπεινά ζητώντας συγ­χώρηση, ζητώντας να δείξουν λίγο οίκτο, στο ασήμαντο άτομό μου, παραδεχόμενος ότι είχα σφάλει. Και ενώ βρισκόμουν στις προσευχές μου και στις πα­ρακλήσεις μου, βλέπω να έρχεται πάλι ο φύλακας και μου λέει: «Κύριε διαταχθήκατε να βγείτε από το ναό» «Χωρίς άλλο του λέω, αλλά θα ήθελα να μιλήσω με το διδάσκαλο για να του εκ­θέσω τις απόψεις μου», τότε μου απάντησε: «Ο Διδάσκαλος είναι απασχολη­μένος με το να αναλύει και να εξετάζει άλλα ομοιώματα του δια­νοητικού κόσμου». Τότε κατάλαβα ότι αυτό με το οποίο ΕΓΩ βρι­σκόμουν μαζί στον κόσμο της σκέψεως ήταν ένα διανοητικό ομοί­ωμα δημιουργημένο από τον εαυτό μου. Το είχα δημιουργήσει στον κινηματογράφο και αυτό το ομοίωμα είχε πάρει ατομική ζωή στον διανοητικό κόσμο. ήταν μια γυναίκα ακριβώς ίδια με την ηθο­ποιό που είχα δει στην ταινία, τελικά στον φτωχό μου νου την είχα αναπα­ραγάγει και τώρα στον κόσμο της σκέψεως, βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με το ομοίωμα που δημιούργησα ΕΓΩ ο ίδιος. Ο Δάσκα­λος συνέχισε εξετάζοντας άλλα ομοιώματα άλλων μυημένων. Δεν μου έμενε άλλη λύση από το να βγω από τον Ναό. Γύρισα στο φυσικό μου σώμα. Κατά την διάρκεια όλης της επόμενης ημέρας ήμουν πολύ δυστυχισμένος, λυπούμενος που πήγα στον κινηματογράφο. Τι σφάλμα, έλεγα, δεν έπρεπε να πάω, δέστε τι πήγα να δημιουργήσω, ένα διανοητικό ομοίωμα. ήμουν πολύ πικραμένος, περίμενα να έλ­θει το βράδυ για να δω πώς θα τελείωνε αυτό, ζήτησα εκατομμύρια φο­ρές συγγνώμη από το Χριστό, τον εσωτερικό μου Χριστό, γιατί σκέ­φθηκα ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να μου συγχωρήσει αυτό το σφάλμα. Την επομένη νύχτα ζήτησα με όλη μου την καρδιά να μου επαναλάβουν την δοκιμασία, αισθανόμουν ικανός να βγω νι­κητής, όχι άλλες τρυφερότητες, όχι άλλα χάδια σε αυτό το νοητικό ομοίωμα. Και πράγματι μου παραχωρήθηκε επανάληψη της δοκιμα­σίας, με με­τέφεραν με το διανοητικό σώμα στο ίδιο σημείο, στο ίδιο τραπέζι, συνάντησα πάλι την ίδια γυναίκα, την ηθοποιό που είχα δει στην οθόνη, και πήγαν να αρχίσουν πάλι οι τρυφερότητες, αλλά θυ­μήθηκα και αμέσως τράβηξα το φλογώδες ξίφος λέγοντας: «Δεν μπορείς μαζί μου, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά μια διανοητική μορφή δημιουργη­μένη από το νου μου» και χρησιμοποιώντας το ξίφος, έκανα κομμά­τια αυτό το διανοητικό ομοίωμα, μετατράπηκε σε σκόνη. Μετά από αυτό με κάλεσαν εκ νέου στον αστρικό ναό και μπήκα μέσα νικητής, με δέχθηκαν με πολλή μουσική, γιορταστικά. Εκ νέου ήλθαν οι συμ­βουλές λέγοντας μου να μην ξαναπάω σε κινηματογράφο γιατί θα μπορούσα να χάσω το ξίφος. Με μετέφεραν στο αστρικό για να μου δείξουν τι είναι οι κινηματογράφοι, οι οποίοι ήταν γεμάτοι από δια­νοητικά ομοιώματα, Τα ομοιώματα που άφηναν οι θεατές. Όλα όσα βλέπει κάποιος στην οθόνη, και πάνω από όλα εάν είναι νοσηρά, όλα αναπαράγονται στον νου των ανθρώ­πων, οι ίδιες φιγούρες, οι ίδιες μορφές. Όσοι βγαίνουν αφήνουν πίσω τους πλήθος από διανοητικές μορφές σε αυτά τα άντρα της Μαύρης Μαγείας. Συμπέρασμα, μου είπαν ότι αντί να πηγαίνω στους διάφορους κινηματογράφους, να έριχνα μια ματιά στις προη­γούμενες ζωές μου, πράγμα που είναι πιο χρήσιμο από το να πη­γαίνω στον κινηματογράφο. ΕΓΩ υπάκουσα στην διαταγή και έπαψα να πηγαίνω στον κινηματογράφο. Αλλά τι ήταν αυτό που με έβλαψε; Το να ταυτιστώ με εκείνη την ταινία που παιζό­ταν. Μου φάνηκε τόσο ενδιαφέρουσα και η γυναίκα εκείνη μου φά­νηκε τόσο όμορφη, εκείνη την εποχή, που αισθάνθηκα να είμαι ΕΓΩ ο πρωτα­γωνιστής. Αποτέλεσμα, αποτυχία. Αυτό συνέβη πριν 20 με 22 χρό­νια, αλλά δεν το έχω ξεχάσει.

Δεν πρέπει κανείς να ταυτίζεται με τίποτα από όσα βλέπει στην ζωή, οι περιστάσεις, τα δυσάρεστα γεγονότα, όλα περνάνε. Πρέπει να επωφεληθείτε από όλες τις περιστάσεις για να μελετή­σετε, για να παρατηρήσετε τον εαυτό σας. Αντί να είσθε ταυτισμέ­νος με μια δυσά­ρεστη κατάσταση, καλύτερα είναι να μελετήσετε τον εαυτό σας. Εί­μαι οργισμένος, Ζηλεύω; Μισώ; Τι είναι αυτό που αισθάνομαι αυτήν την στιγμή, για αυτό που μου συμβαίνει, Έτσι είναι το πώς επωφελείται από το ΕΓΩ, ξέροντας κάποιος να μην ταυτίζε­ται, ξέροντας να κερδί­ζει από όλα. Μην ξεχνάτε ότι οι χειρότερες αντιξοότητες προσφέρουν σε κάποιον τις καλύτερες ευκαιρίες για την ανακάλυψη του εαυτού του. Όταν κάποιος ταυτίζεται με τα διά­φορα δυσάρεστα γεγονότα, κάνει σφάλματα και δημιουργεί προ­βλήματα δυσκολεύοντας την ζωή του.

Όλος ο κόσμος είναι γεμάτος προβλήματα γιατί όλοι ταυτίζο­νται με αυτά που τους συμβαίνουν, με αυτά που ζουν. Για αυτό είναι όλοι γεμάτοι προβλήματα, αλλά εάν κάποιος δεν ταυτίζε­ται με τίποτα από ότι του συμβαίνει, εάν λέει: «όλα περνάνε, όλα περνάνε», «αυτή είναι μια σκηνή που θα περάσει», και δεν ταυτίζε­ται με αυτή, δεν δυ­σκολεύει την ζωή του, αλλά τον κόσμο τον ευχα­ριστεί να δυσκολεύει την ζωή του. Εάν κάποιον τον τραυματίσουν με μια βαριά κουβέντα, αντιδρά με βία, σε όλους αρέσει να δυσκολεύ­ουν την ζωή τους, γιατί ενώ κάποιος αντιδρά βίαια είναι χειρότερα, γίνεται δυσκολότερη η κατάσταση. Ας επωφεληθούμε από τις δυ­σάρεστες καταστάσεις της ζωής για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, έτσι θα ξέρουμε τι είδους ελαττώματα έχουμε. Ας έχουμε την ζωή σαν ένα ψυχολογικό γυμνα­στήριο. Εάν συμπεριφερόμαστε έτσι, τότε μπορούμε να ανακαλύ­ψουμε τον εαυτό μας.

ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ

Προ πάντων, αγαπητοί αδερφοί μου είναι αναγκαίο το ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ. Αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να κατα­λάβουμε. Όταν συζητάμε με κάποιον, αυτός μας διηγείται τα διά­φορα περιστατικά της ζωής του. Μας μιλά, θα λέγαμε, για γεγονότα, για κάθε τι, που του συνέβη σε καθορισμένες χρονικές περιόδους της ιστορίας του, σαν να ήταν η ζωή του μια αλυσίδα από συμβά­ντα. Ο κόσμος δεν προσέχει ότι εκτός από τις υπαρξιακές περιστά­σεις, υπάρχουν επίσης και οι ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. Η ικα­νότητα του να ζει κανείς βασίζεται, ακριβώς, στον τρόπο με τον οποίο αυτός πετυχαίνει να συνδυάζει τις καταστάσεις της συνει­δή­σεως με τις υπαρξιακές περιστάσεις.

Μπορεί να συμβεί μια περίσταση, που ενώ θα μπορούσε να είναι ευχάριστη, τελικά να μην είναι ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε να συνδυάζουμε την συνειδησιακή μας κατάσταση με το ίδιο το γεγο­νός. Όταν εξετάζουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε, μπορούμε να εξακρι­βώσουμε το πειστικό γεγονός, σαφές και οριστικό, ότι υπάρ­χουν πρόσωπα που θα ήθελαν να είναι ευτυχισμένα και τα οποία τε­λικά δεν είναι.

Γνωρίσαμε πολλές συγκεκριμένες περιπτώσεις ατόμων που έχουν ένα καλό σπιτικό, ένα ωραίο αυτοκίνητο, μια θαυμάσια σύ­ζυγο, αξιόλογα παιδιά και αρκετό χρήμα εν τούτοις, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΑ. Αντίθετα μπορέσαμε να δούμε την περίπτωση φτωχών ανθρώπων, ενδεών, πιθανόν ανθρώπων μεροκαματιάρηδων και εργατών. Ενώ αυτοί ούτε προσωρινή διαμονή δεν έχουν, ούτε χρήματα περισσότερα από όσα χρειάζονται για την συντήρηση τους σε μια ημέρα, ούτε χρησιμοποιούν τα τελευταία ακριβά μοντέλα αυ­τοκι­νήτων, είναι ευτυχισμένοι στα σπιτικά τους, με τα φτωχά αλλά κα­θαρά παιδιά τους, και τις γυναίκες τους φιλόπονες και ειλικρινείς. Έτσι λοιπόν, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ. 'Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μας ξέρει να συνδυάζει τις συνει­δησιακές του καταστάσεις με τα συμβάντα, τις περιστάσεις της πρα­κτικής ζωής.

Αν κάποιος, με θαυμάσιες προϋποθέσεις, δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων, δεν ξέρει να συνδυάζει έξυπνα τις συνειδησιακές καταστάσεις με το περιβάλλον όπου κινείται και ζει, αναμφισβήτητα θα είναι δυστυχής. Αντίθετα αυτός που αν και βρίσκεται σε δύσκο­λες περιστάσεις, ξέρει να συνδυάζει τα γεγονότα της πρακτικής του ζωής με τις συνειδησιακές του καταστάσεις, θα πετύχει την ανά­παυση, την ευημερία, την ευτυχία κλπ. Έτσι λοιπόν, επείγει να κα­ταλάβουμε την ανάγκη του να μάθουμε ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΟΦΑ. Αν θέλουμε μια ορι­στική αλλαγή των περιστάσεων της ζωής είναι απα­ραίτητο να γίνει η αλλαγή αυτή πρώτα μέσα σε μας τους ίδιους. Αν εσωτερικά δεν αλ­λάξουμε τίποτα, εξωτερικά η ζωή θα συνεχιστεί με τις ίδιες δυσκο­λίες. Προ πάντων πρέπει να γίνουμε κύριοι του εαυ­τού μας. Όταν ένας δεν ξέρει να κυβερνά τον εαυτό του, ούτε και τις δύσκολες πε­ριστάσεις της ύπαρξης δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει. Όταν παρα­τηρούμε τα διάφορα συμβάντα της ζωής, όταν βλέπουμε αυτήν την τάξη των πραγμάτων, μπορούμε να δούμε ότι οι άνθρωποι είναι αλη­θινές ΜΗΧΑΝΕΣ, που δεν ξέρουν να ζουν. Αν κάποιος τους προ­σβάλλει αντιδρούν με θυμό, αν κάποιος τους χαιρετίσει χα­μογελούν ευτυχισμένοι. Καταλήγει πολύ εύκολο για τον οποιονδή­ποτε διε­στραμμένο να παίζει με τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ. Μπορεί να τις κάνει να περνούν από την λύπη στην χαρά και τανάπα­λιν, μόνο λέ­γοντας τους μερικά λόγια. Πόσο εύκολο τους είναι!!! Έτσι δεν είναι; ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙ­ΔΡΑΜΕ. ΦΤΑΝΕΙ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΩΜΌ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ. Δεν ξέ­ρουμε να κυριαρχήσουμε τον εαυτό μας, άλλοι μας κυβερνάνε, και αυτό από μόνο του είναι ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ.

Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε, τι είναι ο νους και τι το συ­ναίσθημα και ο συναισθηματισμός. Αν φρόνιμα μελετούσαμε το Εί­ναι, θα βλέπαμε ότι ο νους δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. στην θεοσοφία αναφέ­ρεται πολύ το Νοητικό Σώμα. Οι διάφορες φιλοσοφικές σχο­λές θί­γουν το θέμα αυτό. Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι όλα τα ανθρω­ποειδή κατέχουν ήδη το νοητικό όχημα. θα υπάρξουν ΜΑ­ΝΑΣ, όπως λέγεται στα Σανσκριτικά, δηλαδή, νοητική Ουσία μέσα σε καθένα από εμάς. Αυτό όμως δεν σημαίνει πραγματική κατοχή του νοητικού οχήματος. Εν πάση περιπτώσει, ο νους, είτε τον κατέχει ήδη το αν­θρώπινο ον, είτε αρχίζει να τον δημιουργεί, είτε ακόμη δεν τον έχει, δεν είναι παρά ένα όργανο εκδηλώσεως, όμως δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Ούτε το συναίσθημα είναι το ΕΙΝΑΙ. Στο παρελθόν έκλινα στην πί­στη πως το συναίσθημα το ίδιο αντιστοιχούσε, πραγματικά, στο ΕΙ­ΝΑΙ. Όμως αργότερα, μετά από ΑΥΣΤΗΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, αναγκά­στηκα να αναθεωρήσω αυτήν την αντίληψη. Προφανώς το συναί­σθημα έρχεται από το Αστρικό Σώμα στα ανθρώπινα όντα. Θα μπο­ρούσαν να μου αντικρούσουν ότι δεν κατέχουν όλοι το πολύτιμο όχημα, QUΕΤΖJΑΝΟ, και σε αυτό συμφωνούμε. Όμως, υπάρχει η συγκίνηση, η αντίστοιχη Ουσία σε καθένα μας. Πράγματι, είτε έχουμε το αστρικό όχημα είτε όχι, εκδηλώνεται, ξεκάθαρα, αυτό που λέγεται συναίσθημα. από την αρνητική του σκοπιά. Ο ΣΥΝΑΙ­ΣΘΗΜΑΤΙ­ΣΜΟΣ μας μετατρέπει σε όντα υπερβολικά αρνητικά. Όμως, από μόνο του, το συναίσθημα δεν είναι επίσης το ΕΙΝΑΙ. Μπορεί να ανή­κει στο ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΌ ΚΕΝΤΡΟ, αλλά δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Ο νους έχει το κέντρο του, το ΝΟΗΤΙΚΌ ΚΕΝΤΡΟ, όμως δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Το κέντρο του νου, το Νοητικό, είναι στον εγκέφαλο, αυτό είναι φανερό, αλλά δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Το συναί­σθημα που αντι­στοιχεί στο ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ή στο ΣΥ­ΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ, βρίσκεται στην περιοχή του Ηλιακού Πλέγματος και αγκαλιάζει τα συμπαθητικά κέντρα και την Καρδιά, όμως δεν είναι το ΕΙΝΑΙ.

ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ.

Γιατί πρέπει να αφεθούμε να φερόμαστε από τα κέντρα της Μηχανής; Γιατί επιτρέπουμε να μας ελέγχουν το Νοητικό ή το Συ­γκινησιακό κέντρο; Γιατί πρέπει να γίνουμε σκλάβοι αυτού του μη­χανοστασίου; Οφείλουμε να μάθουμε να ελέγχουμε όλα τα κέντρα της μηχανής, οφείλουμε να μετατραπούμε σε αφέντες, σε κύριους. Πέντε κέντρα υπάρχουν στην ανθρώπινη μηχανή. Αυτά είναι το ΝΟΗΤΙΚΟ (πρώτο), το ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ (δεύτερο),το ΚΙΝΗΤΙΚΟ (τρίτο), το ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΕΣ (τέταρτο) και το ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ (πέ­μπτο). Όμως όλα τα κέντρα της μηχανής δεν αποτελούν το ΕΙΝΑΙ. Έτσι λοιπόν, ούτε ο νους, ούτε το συναίσθημα είναι το ΕΙΝΑΙ.

ΓΙΑΤΙ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ; Διότι επι­τρέπουν στην σκέψη και στο συναίσθημα να επεμβαίνουν στις διάφο­ρες περιστάσεις της ζωής. Αν μας βρίσουν, αντιδράμε αμέσως βρίζο­ντας. Αν μας πληγώσουν την αυτοαγάπη υποφέρουμε και θυ­μώ­νουμε. Όταν ατενίσουμε το πανόραμα της ζωής, μπορούμε να δούμε καθαρά ότι υπήρξαμε, ας πούμε, ΣΑΝΙΔΕΣ ΣΤΟΝ ΩΚΕ­ΑΝΌ, ακρι­βώς επειδή επιτρέψαμε πάντα στις διάφορες περιστάσεις της υπάρ­ξεως μας την επέμβαση του ΝΟΥ και του ΣΥΝΑΙΣΘΗ­ΜΑΤΌΣ, Δεν δώσαμε την ευκαιρία στην Ουσία, στο ΕΙΝΑΙ να εκ­φραστεί μέσα από εμάς. Πάντα θέλαμε να λύσουμε τα πράγματα για λογαριασμό μας. Αντιδρούμε σε κάθε σκληρή λέξη, σε κάθε πρό­βλημα, σε οποιαδή­ποτε δυσκολία. Αισθανόμαστε πληγωμένοι όταν κάποιος μας προ­σβάλλει ή ευτυχισμένοι όταν οιοσδήποτε μας επαι­νεί. ΕΙΜΑΣΤΕ ΘΥΜΑΤΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Όλος ο κόσμος έχει παίξει μαζί μας. ΥΠΗΡΞΑΜΕ, θα λέγαμε, ΣΑΝΙΔΕΣ ΑΝΑ­ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΟΡΓΙ­ΣΜΕΝΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΩΚΕΑ­ΝΟΥ. Δεν υπήρξαμε ποτέ κύριοι του εαυτού μας.

ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ; αναρωτιέμαι και σας ρωτώ. «Για ένα πρόβλημα» θα μου πείτε. Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ, ΔΕΝ ΧΡΗΣΙ­ΜΕΥΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ. Πρέπει να μάθει κα­νείς να ζει από ΣΤΙΓΜΗ σε ΣΤΙΓΜΗ, από ΛΕΠΤΟ σε ΛΕΠΤΟ. Γιατί να προβληματίζεται κανείς; Προ πάντων, λοιπόν, ας μην επι­τρέψουμε στον νου και στα συναισθήματα να μπουν στις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Η ανθρώπινη προσωπικότητα οφείλει να γίνει ήρεμη, ΠΑ­ΘΗΤΙΚΗ. Αυτό περιλαμβάνει, από μόνο του, μια τρο­μερή ΕΝΕΡ­ΓΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Αυτό σημαίνει να μάθεις να ζεις συνειδητά. Αυτό σημαίνει να βάλεις τις βάσεις της ΑΦΥΠΝΙ­ΣΗΣ. Όλοι θα ήθελαν να δουν, να ακούσουν, να αγγίξουν ή να ψηλα­φίσουν τις μεγάλες πραγματικότητες των ΑΝΩΤΑΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ. Φυσικά, πώς θα μπορούσαν οι κοιμισμένοι να γίνουν πειραματιστές των μεγάλων αληθειών; Πώς θα μπορούσαν όσοι έχουν κοιμισμένη συνείδηση να γίνουν ερευνητές της ζωής στις υπερευαίσθητες περιο­χές της φύσεως και του ΚΟΣΜΟΥ; Αν αφυ­πνίσουμε την συνείδηση, θα μπορέσουμε να δούμε ότι ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως τον βλέ­πουμε. Είπα πολλές φορές και το ξαναλέω, ότι όλα εκείνα τα θαυμα­στά του βιβλίου «Χίλιες και μία νύχτες», όλα εκείνα τα μεγάλα φαι­νόμενα της αρχαίας ΑΡΚΑΔΙΑΣ, όλα τα θαύματα της αρχέγονης γης, των ποταμών των καθάριων νερών της ζωής που έρεαν γάλα και μέλι, δεν έχουν τελειώσει. Συνεχίζουν να συμβαίνουν, από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.

Θα μπορούσατε να μου πείτε ότι αν είναι έτσι γιατί δεν τα βλέπουμε; Γιατί δεν μαρτυρούμε το ασυνήθιστο; Γιατί δεν μας δίνεται η δυνατότητα να πειραματιστούμε αυτά τα θαύματα; Η απάντηση είναι η εξής: Κανείς δεν μας εμποδίζει να Δούμε και να Ακούσουμε ό,τι γίνεται γύρω μας. Το ότι τέτοια φαινόμενα δεν μπορούμε να τα συλλάβουμε αυτήν την στιγμή με τις εξωτερικές μας αισθήσεις, οφείλε­ται στο μοναδικό σοβαρό γεγονός ότι: ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΤΑ­ΣΤΑΣΗ ΥΠΝΩΣΕΩΣ... ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ. Το άτομο σε κα­τάσταση ύπνωσης γίνεται ανίκανο να συλλάβει τέτοιου είδους φαι­νόμενα.

Πολλά έχουν λεχθεί για το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουα­δόρ, όργανο μοιραίο που κατείχε η ανθρωπότητα των αρχαίων χρό­νων. Δεν έχει καθόλου χαθεί. Ξέρουμε πολύ καλά πως υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο οστού στο κατώτατο μέρος της σπονδυλικής στήλης. Κανένας δεν το αγνοεί. Το απαίσιο υπόλοιπο αυτού του ορ­γάνου κα­τέχει, μεταξύ άλλων, μια εξαιρετική υπνωτική δύναμη. Αυτό το υπνωτικό γενικό ρεύμα, συλλογικό, είναι γοητευτικό. Αν, για παρά­δειγμα, δούμε κάποιον ντυμένο πολύ εκκεντρικά στον δρόμο, δεν ξαφνιαζόμαστε. Λέμε απλά: τι εκκεντρικός άνθρωπος!. Ένας άλλος που θα πήγαινε μαζί μας θα μπορούσε να πει: Αυτή εί­ναι φέτος η μόδα. Και κάποιος άλλος να δηλώσει: αυτός είναι χίπη. Και ένας γέ­ρος που περνά απέναντι θα περιοριστεί στην σκέψη: πώς είναι οι άν­θρωποι του νέου κύματος. Όμως όλοι βρίσκονται σε κα­τάσταση υπνώσεως και αυτό είναι όλο. Υποβάλλετε οποιοδήποτε άτομο σε βαθιά υπνωτική κατάσταση, πείτε του μετά ότι βρίσκεται στον ανοι­χτό ωκεανό και ότι πρέπει να γδυθεί αν δεν θέλει να πνιγεί και θα το δείτε να γδύνεται. Πείτε του ότι είναι ένας μεγάλος τρα­γουδιστής και θα το δείτε να τραγουδά, αν και στην πραγματικότητα μόνο με κραυ­γές. Πείτε του να ξαπλώσει στο έδαφος και θα ξαπλώ­σει, ότι στηρίζε­ται με το κεφάλι στο πάτωμα και θα το κάνει γιατί βρίσκεται σε κα­τάσταση ΥΠΝΩΣΕΩΣ. Έκανα, πριν λίγο καιρό, ένα ταξίδι μέχρι το λιμάνι της Μπαγιάρτας (Μεξικό). Εκεί υπάρχει, όπως στο Ακα­πούλκο, ένα πλοίο για επισκέπτες. Αγόρασα το εισι­τήριο για να ταξι­δέψω προς μια γειτονική παραλία. Η πορεία υπήρξε γοητευτική, εξαίσια. Το να πλέει κανείς στον Ειρηνικό Ωκε­ανό, είναι μια ευχάρι­στη εμπειρία. Υπήρξε εκεί κάποιος καλλιτέ­χνης. Όταν ηχούσαν τα όργανα της μουσικής έλεγε στον κόσμο να χορέψει και χόρευε, να κρατιέται από τα χέρια και όλοι κρατιόντου­σαν από τα χέρια, στους αρραβωνιασμένους να φιλιούνται και φι­λιόντουσαν το μόνο που έλειψε σε αυτόν τον άνθρωπο, σε αυτόν τον αυτοσχέδιο υπνωτιστή, ήταν να τους πει να σταθούν με το κεφάλι στο πάτωμα. Όλα αυτά που παρήγγειλε γίνονταν. ήταν να γελά κα­νείς και να θαυμάζει συγ­χρόνως τα θαύματα που έκανε ο υπνωτι­στής. Πώς έπαιζε με τους επι­βάτες, πώς τους έκανε να πηδούν, να γελούν, να κάνουν στροφές κλπ. Σαφώς, ΕΓΩ ένα άτομο που συνη­θίζω να είμαι πάντα σε κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης περιορι­ζόμουν να τους βλέπω να είναι σε κα­τάσταση Ύπνωσης. Παρατη­ρείστε την διαφήμιση. «ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΤΑΔΕ ΦΑΡΜΑΚΟ ΑΠΟ­ΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΒΗΧΑ». Κάθε αγγελία προστάζει τον υπνωτισμένο λαό να πάει στο άλφα ή βήτα μέρος, να αγοράσει το α ή β σαπούνι, εκείνο ή το άλλο φάρμακο, εκείνο ή το άλλο άρωμα, να επισκεφθεί το τάδε ή το δείνα ιατρείο κλπ. Και ο κόσμος κινείται κάτω από τις διαταγές των υπνωτιστών, οι οποίοι, με την σειρά τους, είναι υπνωτισμένοι από άλλους ανθρώ­πους και άλλα πλήθη. Όπως τα ίδια τα πλήθη, ΟΛΟΙ ζουν ΣΕ ΚΑ­ΤΑΣΤΑΣΗ ΥΠΝΩΣΕΩΣ.

Βέβαια είναι λυπηρό, όμως κοστίζει δουλειά το να ξέρει κα­νείς ποιος βρίσκεται σε κατάσταση υπνώσεως. Αν οι άνθρωποι το σκόπευαν θα μπορούσαν να ξυπνήσουν από αυτήν την τόσο λυπηρή κατάσταση, όμως δυστυχώς κανείς δεν το σκοπεύει. Κοστίζει λοι­πόν, επαναλαμβάνω, πολύ να ανακαλύψει κανείς τον βαθμό υπνώ­σεως στον οποίο βρίσκεται. Παίρνει είδηση κανείς ότι ο υπνωτισμός κυ­κλοφορεί, όταν η υπνωτική δύναμη ρέει πιο γρήγορα, όταν συγκε­ντρώνεται σε κάποιον καθορισμένον τόπο, όταν γίνεται μια συ­νάντηση υπνωτισμού. Έξω από τέτοιες στιγμές δεν μπορεί κανείς να προσέξει ότι βρίσκεται σε κατάσταση υπνώσεως. Αν ένας μπορούσε να ξυπνή­σει από αυτόν τον ύπνο που βρίσκεται, θα έβλεπε τα θαυ­μαστά φαι­νόμενα που από αρχής του κόσμου συμβαίνουν γύρω του. Γνωρίζω φαινόμενα τόσο απλά, που οιοσδήποτε θα μπορούσε να δει, είναι Φυσικά, υλικά, βρίσκονται μπροστά σε όλο τον κόσμο και όμως οι άνθρωποι, αντικρίζοντάς τα, δεν τα βλέπουν. Θα μπορού­σατε να μου πείτε εσείς και πολύ δίκαια, ή θα μπορούσατε να μου απαιτήσετε, για να μιλάμε πιο καθαρά, «Αν αυτό είναι έτσι, γιατί δεν μας αναφέρεις έστω και ένα μόνο;» Οι λόγοι μου: Αν σας ανά­φερα οιοδήποτε από τα φαινόμενα αυτά, θα το βλέπατε αμέσως. Εί­ναι αντιληπτά στην απλή όραση. Όμως θα πεθαίνατε γιατί συμβαίνει όλα αυτά τα φαινό­μενα, να αντιστοιχούν σήμερα σε δυνάμεις και θαύματα και φυλάσσο­νται από ορισμένα πολύ ισχυρά στοιχειώδη, τα οποία αν καταλάβαι­ναν μιαν αποκάλυψη, θα προκαλούσαν το θάνατο των περιέργων. Και όπως δεν έχω όρεξη να δημιουργηθεί ένα νεκροταφείο εξ αιτίας μου, βρίσκομαι στην ανάγκη να σωπάσω. Έτσι, αδέρφια, είναι ανάγκη να ξυπνήσετε, αν θέλετε να αντιλη­φθείτε τις μεγάλες πραγματικότητες της ζωής. Όμως, η αφύπνιση εί­ναι δυνατή μόνο όταν ξέρουμε να ζούμε. ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙ­ΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ;

Αν σας πρόσβαλλα αυτήν την στιγμή, είμαι βέβαιος πως δεν θα με συγχωρούσατε. Θα διαμαρτυρόσασταν βίαια και οι καλλίτεροι από σας θα αποχωρούσαν αμέσως. Κοιτάξτε πόσο εύκολο είναι να σας κάνει κανείς να αλλάξετε. Αρκεί μια σκληρή λεξούλα και γίνε­στε βίαιοι και κατακόκκινοι. Τώρα, αν θέλω να σας γαληνέψω, αρ­κεί να σας πω γλυκές λέξεις και θα είσθε ευχαριστημένοι, δηλαδή, είστε θύ­ματα των περιστάσεων. Δεν κυριαρχείτε τον εαυτό σας και αυτό είναι πραγματικά λυπηρό....Για να αρχίσει κανείς να κυριαρχεί τον εαυτό του, πρέπει να μην επιτρέπει στον νου και στα Συναισθή­ματα να επεμβαίνουν στα ζητήματα της πρακτικής ζωής. Αυτό απαιτεί, επα­ναλαμβάνω, μια ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ­ΤΗΤΑΣ και μια φοβερή ενεργητικότητα της ΣΥΝΕΙ­ΔΗΣΗΣ. Είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε: ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΌ­ΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥ­ΝΕΙΔΗΣΗΣ. Όταν η συνείδηση γίνεται ενεργητική βγαίνει από το λήθαργό της και τότε είναι φανερό ότι αρχίζει να ξυ­πνά. Προ πάντων πρέπει να αρχίσουμε από το να ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ αυτό που κάνουν οι άλλοι. Όταν πηγαίνω στα εστιατόρια με τους δικούς μου, βλέπω ότι όλοι περνούν από το λουτρό για να πλύνουν τα χέρια τους. θα εί­μαι αρκετά βρώμικος και λερωμένος, όμως ΕΓΩ δεν θα περάσω να πλύνω τα χέρια μου. Όταν με ρωτούν το λόγο για τον οποίο κάνω αυτό, απαντώ: «Απλά γιατί δεν με αρέσει να κάνω αυτό που κάνουν οι υπόλοιποι, δηλαδή, δεν με αρέσει να είμαι ΜΗ­ΧΑΝΗ». Αν οι άλλοι στέκονται με το κεφάλι προς τα κάτω πρέπει και ΕΓΩ να κάνω το ίδιο; Αν οι άλλοι περπατάνε με τα τέσσερα, πρέπει και ΕΓΩ να μπουσουλήσω; Γιατί; Χρειάζεται να μετατρα­πούμε σε ΑΤΟΜΑ. Και αυτό εί­ναι δυνατόν μόνον αν αποεγωποιη­θούμε και δεν επιτρέπουμε στον νου και στα συναισθήματα να πα­ρεμβαίνουν στις διάφορες περιστάσεις της υπάρξεως. Όταν αρχί­σουμε με αυτήν την δουλειά, όταν μάθουμε να γινόμαστε απέραντα παθητικοί, για να δώσουμε ευκαιρία ενεργοποί­ησης της συνείδησης, βλέπουμε ότι όλα αλλάζουν.

Θέλω να αναφερθώ σε μια συγκεκριμένη περί­πτωση: Βρισκόμουν σε ένα σπίτι. Ένα από τα «καλά παιδιά» εκείνου του σπιτιού, τριγυρνούσε κάπου εκεί και μετατρεμμένος σε Δον Ζουάν έκανε τα δικά του με μια μικρούλα. Τελικά, επεμβαίνουν οι συγγενείς της κοπέλας. Ασφαλώς παρουσιάζονται οι ίδιοι στο σπίτι. Ψάχνουν το «παιδί της μαμάς» το «καλό παιδί». Τον επινοητικό και ερωτευμένο. Γλεντζέ και παίχτη; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι μιλάμε για ένα πραγματικό Δον Ζουάν. Ο πατέρας της κοπέλας έρχε­ται με σκοπό να σκοτώσει το νέο. Κανείς δεν τολμά να παρου­σιαστεί, μόνο ΕΓΩ που είμαι εκεί. Παρουσιάζομαι και όπως μου έδωσαν την ευκαιρία να μεσολαβήσω, την εκμεταλλεύομαι. Ο θυ­μωμένος αφέ­ντης της οικογένειας καλεί το νεαρούλη εκείνο να βγει στον δρόμο. Σταματώ το νεαρούλη και καταφέρνω να μπει ο προ­σβεβλημένος αφέντης της οικογένειας. Με πολλή γλυκύτητα και αγάπη απευθύνο­μαι στον προσβεβλημένο και το Δον Ζουάν, τους παρακινώ να καθί­σουν μια στιγμή, και έτσι κάνουν. Μαζί με τον αφέντη έρχεται μια κυρία, καταλαβαίνω ότι πρόκειται για την μητέρα της κοπέλας. Λέγο­νται λόγια φοβερά. δεν μένει παρά να βγει το πι­στόλι και να εκπυρσο­κροτήσει. Χωρίς αναβολή λέω ευγενικά στον κύριο: «Μπορούμε να τα κανονίσουμε όλα. Με την ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ όλα μπορούν να λυ­θούν. Με τα φονικά δεν λύνεται κανένα πρό­βλημα». Ο άνθρωπος αι­σθάνθηκε έκπληκτος. δεν φανταζόταν ότι σε εκείνο το σπίτι θα υπήρχε κάποιος τόσο ήσυχος και τόσο ήρεμος. Γίνονται συνομιλίες, φιλική ανταλλαγή απόψεων μεταξύ του αφέντη και του Δον Ζουάν. Όλα τα­κτοποιούνται και ο προσβεβλημένος φεύγει με το πιστόλι του χωρίς να τραβήξει μια πιστολιά. Όλα κα­νονίστηκαν. Γιατί; Γιατί ΕΓΩ έφτιαξα μια κατάσταση ανώτερης συ­νείδησης σε εκείνο το γεγονός. Όμως, αν ΕΓΩ είχα συμβουλεύσει εκείνα τα πρόσωπα να προχωρή­σουν στην βία, αν ΕΓΩ ο ίδιος, φερό­μενος σαν καλός φίλος, θα είχα απαντήσει με σκληρά λόγια, οι πε­ριστάσεις θα ήταν διαφορετικές. Ο Δον Ζουάν θα είχε καταλήξει στο νεκροταφείο και οι δύο οικογένειες θα βυθίζονταν στο πένθος και τον πόνο. Άρα οι περιστάσεις της ζωής εξαρτώνται από την συ­νειδησιακή μας κατάσταση. ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ την ΣΥΝΕΙΔΗ­ΣΙΑΚΉ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙ­ΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, αυτό είναι όλο. Δεν θα μπορούσαν να αλλά­ξουν οι πε­ριστάσεις της ζωής αν δεν αλλάξουμε προηγουμένως τις συνειδη­σιακές μας καταστάσεις. Σας καλώ λοιπόν για ένα πιο βαθύ συλλο­γισμό. Καθώς προχωράμε, αν επιτρέπουμε στην συνείδηση να εκδη­λωθεί, καθώς προχωράμε, αν ελέγχουμε το νου και το συναίσθημα για να μη χώ­νουν την μύτη τους όπου δεν πρέπει, το αποτέλεσμα θα είναι θαυμα­στό γιατί, κατά το μέτρο που η συνείδηση ενεργοποιείται, εντείνεται και η διαδικασία της αφύπνισης. Όχι μόνο αλλάζουν όλες οι περιστά­σεις που μας τριγυρίζουν, αλλά επιπλέον αρχίζουμε να βλέ­πουμε ότι τις ώρες που το φυσικό μας σώμα κοιμάται, δουλεύουμε και ζούμε, θα λέγαμε, έξω από το φυσικό σώμα περισσότερο συνει­δητά. και έτσι, στο μέτρο που η προσωπικότητα γίνεται σιγά σιγά και πιο παθητική, στο μέτρο που ο νους και το συναίσθημα ελέγχονται όλο και περισ­σότερο ώστε να μην υπεισέρχονται όπου δεν πρέπει, η αφύπνιση θα είναι κάθε φορά μεγαλύτερη και έτσι θα καταλήξουμε να γίνουμε με­γάλοι ερευνητές της ζωής στους ανώτερους κόσμους. ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΞΥ­ΠΝΗΣΕΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ.

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΕΓΩ

Έφτασε η ώρα να καταλάβετε ποιος ακριβώς είναι ο δρόμος που πρέπει να μας οδηγήσει στην ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΤΡΩΣΗ. Προ πά­ντων συμφέρει να γνωρίσουμε βαθιά τον εαυτό μας. Αναντίρρητα κάθε φορά γίνεται όλο και πιο απαραίτητη η εσωτερική ΑΥΤΟΕ­ΞΕΡΕΥ­ΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ. Αν εμείς πολύ ειλικρινά εμ­βαθύνουμε μέσα μας, αν ΑΥΤΟΕΞΕΡΕΥΝΗΘΟΥΜΕ, μπορούμε να φτάσουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι μέχρι τώρα είμαστε απλά λο­γικά ζώα, καταδικασμένα με την ποινή της ζωής. Είναι πολύ το ότι καμαρώ­νουμε με τον τίτλο του Ανθρώπου. Έχει λεχθεί ότι ο άνθρω­πος είναι ο βασιλιάς της Δημιουργίας και αυτό είναι φανερό, όμως ας δούμε τι είμαστε: ΠΟΙΟΣ από εσάς θα μπορούσε να πει ότι είναι ο βασιλιάς κάθε δημιουργήματος; Σε ΠΟΙΟΝ από εσάς υπακούει η Φύση; Είστε ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι μπορείτε να διατάξετε τα τέσσερα στοι­χεία ΦΩΤΙΑ, ΝΕΡΟ, ΑΕΡΑ και ΓΗ; Μήπως τυχόν είσαστε διοικη­τές της Παγκό­σμιας Τάξεως; Τότε αν πραγματικά δεν μπορούμε να διατάξουμε την φύση θα ήταν σαφώς παράλογο να πούμε ότι είμαστε βασιλιάδες. Και αν ο Άνθρωπος είναι ο βασιλιάς της δημιουργίας, τότε δεν είμαστε Άνθρωποι, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να διατά­ξουμε την δημιουρ­γία.

Ο Φρειδερίκος Νίτσε, στο έργο του με τίτλο «Τάδε έφη Ζα­ρατούστρα» τονίζει την ιδέα του υπεράνθρωπου. Θυμάμαι ακόμη φράσεις του Νίτσε: «Ο άνθρωπος είναι για τον υπεράνθρωπο, ότι εί­ναι το ζώο για τον άνθρωπο, μια θλιβερή ντροπή, μια κοροϊδία, ένας σαρκασμός, τίποτα περισσότερο». Όμως, μήπως ο Νίτσε, ήταν υπε­ράνθρωπος; Σίγουρα ο υπεράνθρωπος του Νίτσε χρησίμευσε σαν μυ­στική βάση στην ναζιστική Γερμανία για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πό­λεμο. Δείτε πώς προχωρούσε λανθασμένα ο Νίτσε· αν δεν υπάρ­χει ο άνθρωπος, πολύ λιγότερο ακόμα υπάρχει ο υπεράνθρωπος, Πραγμα­τικά η μοναδική σημερινή ύπαρξη δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά το λο­γικό θηλαστικό που εσφαλμένα καλείται άνθρωπος. Νο­μίζω ότι ο τίτλος αυτός του ανθρώπου είναι ένα καπέλο που μας έρ­χεται υπερ­βολικά μεγάλο, αν δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε τον εαυτό μας, πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε την φύση, Αν ο άνθρωπος δεν είναι βασιλιάς του εαυτού του, τότε ποια­νού είναι βα­σιλιάς; Θα μπορούσε μήπως να είναι βασιλιάς της φύ­σεως; από τότε που ονομάστηκε άνθρωπος, λέγεται βασιλιάς, αν δεν είναι βασιλιάς δεν είναι άνθρωπος. Οπότε συμπεραίνουμε ότι αυτό που υπάρχει σή­μερα είναι το λογικό θηλαστικό που εσφαλμένα κα­λείται άνθρωπος, και αυτό είναι διαφορετικό.

Αν εμβαθύνουμε μέσα μας θα ανακαλύψουμε όργανα. Ναι, αυτά αποτελούν μέρος του ανθρώπινου οργανισμού, και πίσω από όλον αυτόν τον οργανισμό τι υπάρχει; Το Λίνγκαμ Σαρίρα απαντούν οι Ινδοστανοί, αυτό είναι βέβαιο. Όμως τι είναι το Λίνγκαμ Σαρίρα; Το Ζωτικό Σώμα, η έδρα όλων των φυσιολογικών, βιολογικών, χημι­κών φαινομένων μας κλπ. Πιο πέρα από το Ζωτικό Σώμα αυτό που υπάρχει είναι το ΕΓΩ, ο εαυτός μας, όμως τι πράγμα είναι το ΕΓΩ; Ένας σωρός από ψυχικά επιπρόσθετα: οργή, απληστία, λα­γνεία, τε­μπελιά, φθόνος, περηφάνια, λαιμαργία και πολλά άλλα ακόμη ελατ­τώματα. Σίγουρα, και να είχαμε χαλύβδινο ουρανίσκο και χιλιάδες γλώσσες για να μιλάμε δεν θα κατορθώναμε να αριθ­μήσουμε όλα τα ελαττώματα που φέρνουμε μέσα μας. Αυτά μπο­ρούν να προσωπο­ποιηθούν. Τα ψυχικά επιπρόσθετα έχουν ζωομορ­φοποιηθεί, ποιος οξυδερκής θα τολμούσε να αρνηθεί το σημείο αυτό, σαν βασικό; Πιο πέρα από το θάνατο τι είναι αυτό που υπάρ­χει; Τι αυτό που συνεχίζει; Το ΕΓΩ, και μήπως το ΕΓΩ είναι ομορφιά; Όχι, το έχω ήδη πει, είναι ένα σύνολο από ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία και μέσα σε αυτά βρί­σκεται εγκλωβισμένη η Συνείδηση, η Ουσία. Στην αυστηρή γλώσσα των αλχημιστών θα λέγαμε: το αλάτι το ενσωματωμένο, το άφλεκτο, το τέλειο. Αυτός είναι ακριβώς ο κύριος παράγων όλου του ψυχισμού μας, ο βασικότερος παράγοντας για να μιλάμε πιο καθαρά. Δυστυχώς όμως βρίσκεται εγκλωβι­σμένη, βυθισμένη μέσα σε όλα αυτά τα ζω­ικά πρόσωπα του ΕΓΩ, ανάμεσα σε όλα αυτά τα μη ανθρώπινα φορτία που έχουμε μέσα μας. Έτσι μπλεγμένη είναι φυσικό να «αναπτύσσε­ται σαν αποτέλε­σμα αυτής της ίδιας της δέσμευσής της» και αυτό εί­ναι λυπηρό. Κοιμάται βαθιά. Θέλω να καταλάβετε ακριβοί μου αδελφοί, θέλω να εννοήσετε βαθιά την δομή του ΕΓΩ, θέλω να ξέρετε ποια είναι η προέλευσή του, να το διαλύσετε ριζικά, ακούστε με καλά:

Στην αυγή της ζωής, εκεί στην εποχή της αρχαίας ΜΟΥ, στον Ειρηνικό Ωκεανό, τα λογικά ζώα έπρεπε ατυχώς να δεχθούν το απαί­σιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Μιλήσαμε πολύ για την Κου­νταλίνη όμως λίγα έχουν ειπωθεί για την αντίθεση της το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Είναι φανερό ότι εξ αιτίας εκείνης της παλιάς εποχής, ο γεωλογικός φλοιός του κόσμου δεν είχε διαρκή σταθερό­τητα. Ακατάπαυστοι σεισμοί και φοβερές παλίρροιες τάρα­ζαν τον πλανήτη μας. Τότε ήταν που κάποιο ιερό πρόσωπο συνο­δευόμενο από μια υψηλότατη αποστολή, ήρθε στην Γη μέσα σε ένα διαστημό­πλοιο. Αφού μελέτησε εκείνη η ιερή ακολουθία το πρό­βλημα των κατακλυσμών, βρήκε σαν λύση το να δώσει στην αν­θρωπότητα το παραπάνω όργανο, με σκοπό να ρυθμίσει το γεωλο­γικό πρόβλημα. Θα μου πει κανείς, τι σχέση έχει αυτή η υπόθεση των σεισμών της Γης και των παλιρροιών με το όργανο Κουνταρτι­γουαδόρ και τον αν­θρώπινο οργανισμό; Έχει, και πολύ μάλιστα. Λάβετε υπ' όψη σας ότι κάθε ανθρώπινο σώμα είναι μια εξαιρετική μηχανή, που συλλαμβάνει τις ενέργειες που κατεβαίνουν από τον Μεγαλόκοσμο, και τις μετα­τρέπει θαυμάσια, για να τις τοποθετήσει ξανά αυτόματα στο εσωτε­ρικό του γήινου οργανισμού, στους πρώ­τους μανδύες της Φύσεως της Γης. Η ανθρωπότητα είναι ένα όρ­γανο του πλανήτη Γη, ένα όργανο της φύσεως, μέσω του οποίου τροποποιούνται οι ενέργειες που είναι βασικές για την οικονομία του κόσμου Γη. Ασυζητητί με οποιαδή­ποτε μεταβολή της ανθρώπι­νης μηχανής, παράγονται αναμφίβολα ουσιαστικές τροποποιήσεις ενέργειας και η τοποθέτηση τους στους πρώτους μανδύες του κό­σμου μας που ήδη είναι διαφορετικοί, μπο­ρούν να επηρεάσουν την σταθερότητα του φλοιού της Γης. Η προ­σφορά λοιπόν του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ στην Αν­θρωπότητα είναι φανερό, ξε­κάθαρο, έκανε ώστε οι ενέργειες να τρο­ποποιηθούν έτσι όπως και όταν βρίσκονταν στο εσωτερικό της Γης. Άσκησαν πάνω στον φλοιό της Γης μια διαδικασία που οδήγησε στην σταθεροποίηση αυτής της ίδιας. Βλέπετε λοιπόν ήδη το πόσο σπου­δαία είναι η ανθρώπινη μη­χανή, έτσι; Το απαίσιο όργανο Κουνταρτι­γουαδόρ είναι η περιβόητη ουρά του βιβλικού Σατανά που έφτασε στην αποκρυστάλλωση, αυτό είναι φανερό. Όταν πρόβαλλαν την ιερή φωτιά προς την ατομική κόλαση του ανθρώπου από τον κόκκυγα με­ταβλήθηκε σε Ουρά του Σατανά και παίρνοντας φυσική μορφή εμφα­νίστηκε σαν την ουρά των πιθήκων. Υπήρξε μια εποχή που η Ανθρω­πότητα είχε ουρές; Είναι αλήθεια, είναι βέβαιο, όμως αυτό δεν σημαί­νει ότι εμείς κατα­γόμεθα από τους πιθήκους ή τις μαϊμούδες. Όχι, το αντίθετο, αυτοί κατάγονται από εμάς, αποτελούν εκφυλισμό του ανθρώπινου εί­δους. Υπήρξαν αποτέλεσμα της αναμείξεως του λογι­κού ζώου με μερικά είδη της φύσεως.

Πολύ αργότερα μέσα στον χρόνο, και αυτό είναι το ενδιαφέ­ρον, άλλη ανώτατη αποστολή αποφάσισε να πάρει από την Ανθρω­πότητα το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Δεν ήταν πια απαραί­τητο. Ο γεωλογικός φλοιός του κόσμου μας είχε σταθερο­ποιηθεί. Δυστυχώς αν και έχασε αυτό το όργανο η ανθρωπότητα έμειναν σε μας οι άσχημες συνέπειές του. Οι άσχημες αυτές συνέ­πειες συγχω­νεύθηκαν στους 5 κυλίνδρους της οργανικής μηχανής. Τέτοιοι κύλιν­δροι είναι: πρώτα το νοητικό κέντρο, δεύτερο το συ­γκινησιακό κέ­ντρο, τρίτο το κινητικό κέντρο, τέταρτο το κέντρο του ενστίκτου και πέμπτο το σεξουαλικό κέντρο. Συσσωρευμένες οι κα­κίες συνέπειες του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ, μέσα στους 5 κυλίνδρους της μηχανής, σχημάτισαν στον εσωτερικό μας κόσμο μια φύση όχι ανθρώπινη αλλά φοβερά ζωώδη. Οι αναφερθεί­σες συνέπειες του απαίσιου οργάνου, αποτελούν μέσα μας, τον εαυτό, το ΕΓΩ. Είναι ξε­κάθαρο και αναμφίβολο ότι η Συνείδηση, δηλαδή η πρωτογενής Ου­σία, στην γλώσσα των αλχημιστών: «το πιο καθαρό, ενσωματωμένο, άφλεκτο και τέλειο αλάτι», έμεινε εγκλω­βισμένη, φυλακισμένη, μπλεγμένη μέσα σε αυτήν την δεύτερη μη αν­θρώπινη φύση. από τότε είμαστε με δύο φύσεις: η μία εξωτερική και η άλλη εσωτερική απε­χθής. Δυστυχώς, αγαπητοί μου αδερφοί, ας λάβουμε υπ' όψη ότι οι καιροί πέρασαν, η συνείδηση εγκλωβισμένη, έμεινε να κοιμάται σιγά σιγά, και έχασε τις δυνάμεις που κάποτε κα­τείχε, τις δυνάμεις αυτές με τις οποίες μπορούσαμε να χειριστούμε την φωτιά που φλογίζει, την καταιγίδα που μουγκρίζει, το καθαρό­τατα νερά της παγκόσμιας Ζωής και της αρωματισμένης Γης.

Άλλες εποχές, όταν το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ δεν είχε εμφανιστεί μέσα μας, μπορούσαμε να συλλάβουμε το ένα τρίτο όλων των υπαρχόντων χρωματικών τόνων του άπειρου κό­σμου. Θέλω να σας πω στο όνομα της αλήθειας και προσέξτε με πολύ, ότι υπάρχουν εκατομμύρια χρωματικών τόνων- αυτό αρκεί, δεν είναι έτσι; Σήμερα μια ανθρώπινη ύπαρξη δύσκολα μπορεί να συλλάβει τα επτά βασικά χρώματα του ηλιακού φάσματος. Την πα­λιά εκείνη εποχή, τον καιρό που τα καθαρά ποτάμια από νερό της ζωής πήγαζαν γάλα και μέλι, όλα ήταν διαφορετικά. Τα ανθρώπινα όντα ύψωναν το βλέμμα μέχρι το διάστημα και έπιαναν την αύρα των κόσμων και τα πλανητικά μεγάλα μυαλά και τις ανθρωπότητες που κατοικούσαν εκεί και τους Μεγάλους Ιεροφάντες της αρχαίας Αρκαδίας, τα Παιδιά του Αύριο. Μπορούσαν να δουν καθαρά στον καθαρό Ακάσα τους κόσμους που είχαν υπάρξει σε περασμένους Μαχαμβαντάρας και εκείνους που ήταν να υπάρξουν στο μέλλον. Έτσι ήταν η Ανθρωπό­τητα σε άλλες εποχές. Τα αυτιά κάθε ανθρω­πίνου όντος, συλλάμβα­ναν τις μυστικές ηχητικές δονήσεις του Σύ­μπαντος, μιλούσαν με τους Ανέκφραστους Θεούς και ήξεραν να ακούν τις συμφωνίες που συ­γκρατούν σταθερό το Σύμπαν στην πο­ρεία του. Δυστυχώς η Βιολο­γική Ανάπτυξη επισπεύθηκε στα αν­θρώπινα όντα σε ένα δρόμο εκ­φυλισμού, οι ικανότητες ατρόφησαν και με τον καιρό χάθηκαν.

Μετά την Δεύτερη Διαλπινιανή καταστροφή που άλλαξε εξ ολοκλήρου το γεωλογικό φλοιό του κόσμου μας, με την καταβύθιση της παλιάς ηπείρου της Ατλαντίδος, επισπεύθηκε ο εκφυλισμός στην βιολογική εξέλιξη του ανθρώπου. Οι ικανότητες ατρόφησαν αργά και τέλος η Κάλι Γιούγκα που άρχισε με τον Ελληνορωμαϊκό πολιτι­σμό, μας οδήγησε στην σημερινή μας κατάσταση. Σε άλλες εποχές προ του Κάλι Γιούγκα, πριν αρχίσει ο Ελληνορωμαϊκός πολιτι­σμός, που ξεκίνησε αυτήν την μαύρη εποχή, υπήρχε η Αντικει­μενική Σκέψη, ο Αντικειμενικός Νους. Ας κάνουμε μια πλήρη διά­κριση ανάμεσα στο τι είναι Αντικειμενικός Νους και τι υποκειμενι­κός νους. Σαν Αντικειμενικός Νους νοείται εκείνος που λειτουργεί μόνο με τα δεδομένα της Συνειδήσεως. Σαν υποκειμενικός νους νο­είται εκείνος που βασίζεται μόνο στα αισθησιακά εξωτερικά ερεθί­σματα. Πολλοί σοφοί που ήρθαν στην Αρχαία Ελλάδα από άλλες χώρες, έπαιζαν με τις λέξεις, έκαναν συλλογισμούς, προσυλλογι­σμούς, ισολογισμούς, κλπ. Το παιχνίδι με τις λέξεις έγινε πολύ αγα­πητό, χρησιμοποιήθηκε για να αφανιστεί η ανία. Με τον καιρό εμ­φανίστηκε εδώ καθαρά δια­νοητική σύζευξη, βασιζόμενη στα εξωτε­ρικά αισθησιακά ερεθίσματα, ανεπαρκές λογικό σύστημα που απο­κλείει τα προαισθήματα καθαρά λογικό σύστημα απαλλαγμένο από κάθε συνειδησιακή διαδικασία. Έτσι μεγάλα τμήματα του εγκέφα­λου ατρόφησαν δυστυχώς. Ατυχώς οι Έλληνες έκαναν το λάθος να εξαπλώσουν το ορθολογιστικό τους σύστημα σε όλη την επιφάνεια της γης και αυτό οδήγησε στην πα­γκόσμια υποκειμενική λογική. Σήμερα ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν λειτουργεί πια απόλυτα. Οι επιστήμονες ξέρουν πολύ καλά ότι σή­μερα δεν λειτουργούν όλα τα τμήματα του εγκεφάλου και αυτό συνε­πάγεται την καθαρά υποκειμε­νική σύζευξη. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί εκφυλί­στηκε ο ανθρώπινος νους, ατρόφησε ο ανθρώπι­νος εγκέφαλος, έγινε αυτό που είναι σήμερα. Ας δούμε τώρα τους Ρωμαίους, μιας και αυ­τοί μαζί με τους Έλληνες άρχισαν αυτήν την μαύρη εποχή που διανύ­ουμε σήμερα, την Κάλι Γιούγκα. Αντίθετα από τους Έλληνες, αυτοί αντί να παίζουν με τις λέξεις, έπαιζαν με το σεξ. Αλήτες της Αρ­χαίας Ρώμης, επιδόθηκαν σε όργια. Έτσι εξέλειψε οριστικά η οργα­νική ντροπή. από παντού εμφανίστηκαν οι προαγω­γοί και η ανθρω­πότητα έσπευσε στον δρόμο του ελεύθερου έρωτα. Σήμερα βλέπουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε: σεξουα­λικός εκφυλισμός σε μεγάλη κλίμακα και σπινθηροβόλος νους. Οι αχρείοι του νου εί­ναι φοβερά ασελγείς, η ασέλγεια και ο μάταιος δια­νοητισμός, ο βα­σιζόμενος στις καθαρά ορθολογιστικές συζεύξεις υποκειμενικής μορφής, λάμπουν παντού, εκδηλώνονται εδώ, εκεί, πιο πέρα, πα­ντού. Το ΕΓΩ έχει πάρει γιγάντιες διαστάσεις. Καθένας μας φέρνει μέσα του όλους τους παράγοντες που προκαλούν τους πολέ­μους, τις πίκρες και τις ταλαιπωρίες. Χρειάζεται να ελευθερωθούμε από την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Όλες οι ανθρώπινες ικανότη­τες εκφυλίστηκαν, επαναλαμβάνω, δυστυχώς τα πάντα χάθη­καν μας μένει μόνο ένας παράγοντας που μπορεί να χρησιμεύσει στην σωτη­ρία μας. Θέλω να αναφερθώ έντονα στην ΟΥΣΙΑ, η οποία, όπως έχω πει ήδη, βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα στο ΕΓΩ. Είναι φα­νερό ότι μέσα σε αυτήν βρίσκονται τα δεδομένα που χρειαζόμαστε για να οδηγηθούμε στον δρόμο που θα μας οδηγήσει στην ΤΕΛΙΚΗ ΛΥ­ΤΡΩΣΗ. Μέσα στην ΟΥΣΙΑ, μέσα στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, βρίσκονται επίσης όλα τα μέρη του πόνου του ΠΑΝ-ΚΟΣΜΙΚΟΥ, δηλαδή, του ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΠΑΤΕΡΑ. Κάθε φορά που εμείς σφάλ­λουμε, αυτός υποφέρει, και τα μέρη του πόνου του μένουν πάνω στην ΟΥΣΙΑ, στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Αν ξέρουμε να επωφεληθούμε από αυτά μπορούμε μέσω αυτών να ξυπνήσουμε. Στην ΟΥΣΙΑ βρίσκε­ται η επιστήμη του Βούδα, η θρησκεία και η Γνώση. Στην ΟΥΣΙΑ βρίσκο­νται τα δεδομένα αυτά που επειγόντως χρειαζόμαστε για να οδηγη­θούμε στο μονοπάτι ΤΗΣ ΚΟΨΗΣ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ. Η ΟΥ­ΣΙΑ εί­ναι αυτή που καθοδηγεί λαμπρά και που έχουμε μέσα μας για αυτόν το σκοπό, όμως δυστυχώς βρίσκεται καταπιεσμένη, εγκλωβι­σμένη, μπλεγμένη, περιορισμένη μέσα στο ΕΓΩ, μέσα στον εαυτό Μας. Πρέπει να ξεμπλέξουμε την ΟΥΣΙΑ, να την ελευθερώσουμε για να μπορέσει να μας οδηγήσει στον δρόμο που θα μας βγάλει στην τελική λύτρωση, και αυτό είναι δυνατόν μόνο καταστρέφοντας το ΕΓΩ, αγα­πητοί αδελφοί, περιορίζοντας το, διαλύοντας το σε κοσμική σκόνη· αυτό είναι η φυλακή όπου βρίσκεται κλεισμένη η καθαρό­τατη ΟΥ­ΣΙΑ. Ας καταστρέψουμε τα σίδερα αυτής της φυλακής, ας κάνουμε σκόνη αυτούς τους τοίχους του αίσχους, ας γίνει στάχτη αυτή η μπουκάλα για να ελευθερωθούμε. Ελεύθερη η Ουσία, θα μπορέσει να μας οδηγήσει στον δρόμο της τελειότητας μέχρι την τε­λική λύτρωση. Αν εμείς θέλουμε να καταστρέψουμε το ΕΓΩ, πρέπει να το διαλύ­σουμε και να το περιορίσουμε. Η πρακτική ζωή, είναι το ψυχολογικό γύμνασμα όπου εμείς μπορούμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Διότι στην σχέση μας με τους ανθρώπους, τους φίλους μας, τους συ­νεργάτες της δουλειάς, τους συγγενείς μας, κλπ, τα ελαττώματα που φέρνουμε μέσα μας κρυμμένα εμφανίζονται. Αν είμαστε ξύπνιοι και σε επιφυλακή όπως σε καιρό πολέμου, τότε θα μπορέσουμε να τα δούμε έτσι όπως είναι μέσα μας. Ελαττώματα που ανακαλύπτουμε, πρέπει να υπόκεινται στην τεχνική του διαλο­γισμού και μόλις κατα­νοηθούν απόλυτα μπορούμε να τα περιορί­σουμε με την βοήθεια της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνης, του Πύρι­νου Φιδιού των μαγικών μας δυνάμεων. Αν βρισκόμαστε σε άσχημη σεξουαλική κατάσταση, κατά την διάρκεια του Σαάχα Μαϊτούνα, την καλούμε με καθαρή καρδιά και αυτή θα μπορέσει να μας βοη­θήσει. Είναι γραμμένο: Ζητήστε και θα σας δοθεί, χτυπήστε και η πόρτα θα ανοίξει. Αν ζητήσουμε αυτή θα μας δώσει, αν χτυπήσουμε αυτή θα μας ανοίξει. Ας το ζητήσουμε από την ιδιαίτερη μας θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη, την μοναδική μέσα στον καθένα από μας, να περιορίσει από τον ψυχισμό μας το ψυχολο­γικό ελάττωμα που έχουμε καταλάβει ήδη σε βάθος σε όλα τα επί­πεδα του νου. Το απο­τέλεσμα θα είναι εξαιρετικό. Αυτή θα περιορί­σει το ελάττωμα και αν συνεχίζουμε έτσι δουλεύοντας ακούραστα, θα φτάσει η μέρα που το ΕΓΩ θα διαλυθεί οριστικά, οπότε θα ξυπνήσει η Ουσία που θα ελευθερωθεί. Η αφυπνισμένη συνείδηση θα μπο­ρέσει να μας προσανα­τολίσει στο μονοπάτι της κόψης του ξυραφιού. Η αφυπνισμένη συ­νείδηση θα μας παραδώσει τα δεδομένα που χρει­αζόμαστε για την προσωπική μας τελική λύτρωση. Όμως, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΙ στην ΔΟΥΛΕΙΑ, ΠΟΛΥ ΑΥ­ΣΤΗΡΟΙ, ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΤΑΘΕΡΟΙ. ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΕ ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΕΙ­ΝΑΙ ΠΟΛΥ­ΠΛΕΥΡΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΣΤΑ 49 ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΥΠΟ­ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ.

Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ

Το θέμα αυτό αφορά την μετατροπή ενός εαυτού. Σε περασμέ­νες ομιλίες αναφέραμε την σημασία αυτής καθεαυτής της ζωής. Εί­παμε ακόμη ότι ένας άνθρωπος είναι αυτό που η ζωή του είναι και ότι η τελευταία είναι σαν μια ταινία. Αποδεσμευόμενοι από την σάρκα ερχόμαστε να την ζήσουμε σε αναδρομική μορφή στον Αστρικό Κό­σμο, και ξαναεπιστρέφοντας την φέρνουμε για να την προβάλλουμε ξανά στο χαλί του φυσικού σώματος. Είναι φανερό ότι ο Νόμος της Υποτροπής υπάρχει και ότι όλα τα συμβάντα επα­ναλαμβάνονται, ότι όλα ξαναγίνονται όπως συνέβησαν με τις καλές ή άσχημες επιπτώ­σεις τους. Είναι φανερό ότι η μετατροπή της ζωής είναι δυνατή αν κάποιος το αποφασίσει.

Μετατροπή: Σημαίνει ότι ένα πράγμα αλλάζει σε άλλο διαφο­ρετικό. Είναι λογικό να είναι τα πάντα επιδεικτικά αλλαγών. Υπάρ­χουν μετατροπές της ύλης πολύ γνωστές. Κανείς δεν μπορεί να αρνη­θεί π.χ. ότι η ζάχαρη μετατρέπεται σε αλκοόλ και πως το αλ­κοόλ μέσω ζυμώσεων καταλήγει σε ξίδι. Αυτή είναι η μετατροπή μιας μο­ριακής ουσίας σε μια άλλη. Είναι γνωστή η χημική ζωή των στοι­χείων το ράδιο, π.χ. μετατρέπεται αργά σε μόλυβδο. Οι αλχημι­στές του Μεσαίωνα μιλούσαν γιο την μετατροπή του μολύβδου σε χρυσό. Όμως, δεν υπαινίσσονταν πάντα το φυσικό μέρος του προ­βλήματος αυτού. Κανονικά, ήθελαν να επισημάνουν με τα λόγια αυτά, την μετα­τροπή του μολύβδου της Προσωπικότητας σε χρυσό του Πνεύματος. Έτσι συμφέρει να συλλογιζόμαστε όλες αυτές τις περιπτώσεις. Στα Ευαγγέλια, η ιδέα του γήινου ανθρώπου σε σύ­γκριση με ένα σπόρο που μπορεί να βλαστήσει, έχει την ίδια έννοια με την Αναγέννηση: ένας άνθρωπος που ξαναγεννιέται. Είναι φα­νερό ότι αν ο σπόρος δεν πεθάνει, φυτό δεν γεννιέται. ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΣΗ. στην γνώση θεωρούμε τον άνθρωπο σαν κάποιο τριώροφο εργοστάσιο που απορροφά τρεις τροφές:

1. - Την κοινή τροφή. Κανονικά αντιστοιχεί στον κατώτερο όροφο του εργοστασίου, στο στομάχι.

2. - Τον Αέρα. Βρίσκεται στον δεύτερο όροφο και είναι σχετι­κός με τους πνεύμονες.

3. -Τις Εντυπώσεις. Αναμφισβήτητα, είναι στενά συνδεδεμέ­νες με τον εγκέφαλο ή τον τρίτο όροφο.

Έχουμε: ΕΝΤΥΠΩΣΗ - ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ, ΑΕΡΑΣ - ΠΝΕΥ­ΜΟΝΕΣ, ΤΡΟΦΗ - ΣΤΟΜΑΧΙ.

Η τροφή που τρώμε υφίσταται διαδοχικές μετατροπές, αυτό είναι αναμφισβήτητο. Η προώθηση της ζωής μέσω του εαυτού της, είναι μετατροπή. Κάθε πλάσμα του Σύμπαντος ζει μέσα από την μετα­τροπή μιας ουσίας σε άλλη. Τα φυτά π.χ. μετατρέπουν τον αέρα, το νερό και τα άλατα της γης σε νέες ζωτικές ουσίες, σε ζω­τικά στοιχεία για μας (φρούτα κλπ.) έτσι λοιπόν όλα είναι μετατρο­πές. Με την δράση του ηλιακού φωτός, αλλάζουν οι ζυμώσεις της φύσης. Είναι αναμφισβήτητο ότι η ευαίσθητη ταινία της ζωής, που κανονικά απλώνεται στην επιφάνεια της Γης, οδηγεί την δύναμη του Σύμπαντος μέχρι τα ενδότερα του Πλανητικού Κόσμου. Όμως κάθε φυτό, κάθε έντομο, κάθε πλάσμα, το ίδιο το διανοητικό ζώο το λαν­θασμένα ονο­μαζόμενο άνθρωπος, απορροφά, αφομοιώνει, καθορι­σμένες κοσμικές δυνάμεις και αμέσως τις μετατρέπει και τις μεταθέ­τει ασυνείδητα στους εσωτερικούς μανδύες του Πλανητικού Οργα­νισμού. Τέτοιες διαφοροποιημένες δυνάμεις βρίσκονται σε ιδιαίτερη σχέση με την όλη οικονομία του Πλανητικού Οργανισμού όπου ζούμε. Αναμφί­βολα κάθε πλάσμα, ανάλογα με το είδος του, μετα­τρέπει ορισμένες δυνάμεις. Έτσι κάθε πλάσμα που υπάρχει, εκπλη­ρώνει την ίδια λει­τουργία. Σε όλα υπάρχει μετατροπή. Ο εξωτερικός φλοιός της Γης είναι ένα όργανο μετατροπών. Όταν τρώμε κάποια τροφή τόσο απα­ραίτητη για την ύπαρξη μας, αυτή τροποποιείται, εί­ναι φανερό, από φάση σε φάση. Ποιος θα πραγματοποιήσει μέσα μας αυτήν την μετα­τροπή της τροφής στις ουσίες της; Το Κέντρο των Ενστίκτων... πόσο σοφό είναι αυτό το Κέντρο! Πραγματικά η σοφία του είναι εκπλη­κτική. Η χώνεψη αυτή καθ' εαυτή είναι μετατροπή. Η τροφή στο στομάχι, δηλαδή τον κατώτερο όροφο του τριώροφου εργοστασίου που είναι ο ανθρώπινος οργανισμός, υφίσταται μετα­τροπές. Αν κάτι εισβάλλει χωρίς να περάσει από το στομάχι, ο ορ­γανισμός δεν μπορεί να αφομοιώσει τις βιταμίνες και τις πρωτεΐνες του, και αυτό θα ήταν πρόβλημα.

Έτσι, σύμφωνα με το θέμα αυτό θα προχωρήσουμε σε κά­ποιους συλλογισμούς, θα φθάσουμε στο να καταλάβουμε την ανα­γκαιότητα των μετατροπών. Είναι φανερό ότι οι φυσικές τροφές με­τατρέπονται, αλλά υπάρχει κάτι που μας καλεί στον συλλογισμό, και αυτό είναι η κατάλληλη Μετατροπή των Εντυπώσεων. Για το σκοπό της ιδίας της φύσης, δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να μετατρέπει το δια­νοητικό ζώο από μόνο του τις εντυπώσεις, θα ήταν θαυμάσιο να με­τατρέπουμε τις εντυπώσεις. Οι περισσότεροι από τους ανθρώ­πους, όπως αντιμετωπίζουν την πρακτική ζωή, πιστεύουν ότι αυτός ο φυσι­κός κόσμος θα τους δώσει αυτό που ψάχνουν και ποθούν. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι ένα τρομερό σφάλμα. Η ζωή αυτή καθ' εαυτή μπαίνει στον οργανισμό μας με την μορφή απλών Εντυ­πώσεων. Δεν θα μπορούσε κανείς να αλλάξει την ζωή του, αν δεν με­τατρέπει τις Εντυπώσεις που φθάνουν στον νου. Στην πραγματικό­τητα δεν υπάρχει πράγμα τέτοιο σαν την εξωτερική ζωή. Μιλάμε για κάτι πολύ επανα­στατικό μιας και όλος ο κόσμος πιστεύει ότι το φυ­σικό είναι το πραγματικό. Αν όμως προχωρήσουμε λιγάκι πιο βαθιά, αυτό που πραγματικά δεχόμαστε το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή, είναι Εντυ­πώσεις. Όταν βλέπουμε κάποιο πρόσωπο που μας ευχαρι­στεί ή μας δυσαρεστεί, το πρώτο πράγμα που πετυχαίνουμε είναι Εντυπώσεις τέτοιας φύσεως. Η ζωή είναι μια αλυσίδα Εντυπώσεων, όχι όπως πι­στεύουν πολλοί αγνοούντες ειδήμονες, πως το φυσικό είναι αποκλει­στικά υλικό. Η πραγματικότητα της ζωής είναι οι Εντυπώσεις της. Είναι φανερό ότι οι ιδέες που δίνουμε, παρουσιά­ζονται πολύ δύσκο­λες στην σύλληψη τους, στην κατανόηση τους. Αυτός που βλέπουμε να κάθεται π.χ. σε μια καρέκλα, που φορεί ένα τέτοιο ή άλλο χρωμα­τιστό ρούχο, αυτός που μας χαιρετά, αυτός που μας χαμογελά κλπ. είναι για μας αληθινά πράγματα, αλήθεια; Αν όμως συλλογιστούμε βαθιά όλα τούτα, θα καταλήξουμε στο συμπέ­ρασμα ότι το πραγμα­τικό βρίσκεται στις Εντυπώσεις. Αυτές φυσικά φθάνουν στον νου μέσω των αισθήσεων. Αν δεν είχαμε τις αισθήσεις, π.χ. μάτια για να βλέπουμε, αυτιά να ακούμε, στόμα να γευόμαστε, θα υπήρχε για μας αυτό που λέγεται Φυσικό Σώμα; Φυσικά όχι. Απόλυτα όχι. Η ζωή φθάνει σε μας με την μορφή Εντυπώσεων και εδώ είναι που υπάρχει η πιθανότητα να δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας. Προ πάντων τι πρέπει να κάνουμε; Να καταλάβουμε την δουλειά που έχουμε να κά­νουμε. Πώς θα μπορούσαμε να πετύχουμε μια ψυχολογική μετα­τροπή μας; Μπορούμε, εκτελώντας μια εργα­σία πάνω στις Εντυπώ­σεις που δεχόμαστε κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Αυτή η πρώτη εργασία λαμβάνει το όνομα: Πρώτο συνειδητό σοκ. Αυτό συσχετίζεται με εκείνες τις Εντυπώσεις που είναι ό,τι γνωρί­ζουμε από τον εξωτερικό κόσμο που μας περιβάλλει. Τι μέγεθος έχουν τα αληθινά πράγματα, τα αληθινά πρόσωπα; Πρέπει να μετα­τρέπουμε κάθε μέρα στο εσω­τερικό μας. Για να μετατρέψουμε την ψυχολογική μας άποψη, χρειά­ζεται να δουλεύουμε πάνω στις Εντυ­πώσεις που εισέρχονται μέσα μας.

Γιατί καλούμε την δουλειά πάνω στην Μετατροπή των Εντυπώ­σεων, το πρώτο συνειδητό σοκ; Διότι το σοκ, είναι κάτι που δεν θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε υπό μορφή καθαρά μηχανική. Αυτό ποτέ δεν θα γινόταν μηχανικά, χρειάζεται κάποια αυτοσυνειδη­σιακή προσπάθεια. Είναι προφανές ότι όταν αρχίζουμε να καταλα­βαίνουμε αυτήν την δουλειά αρχίζουμε να σταματάμε το μηχανικό άν­θρωπο που εξυπηρετεί τους σκοπούς της φύσης, πράγμα που πηγαί­νει ενάντια στην δική μας θεληματική εσωτερική Αυτοπραγματοποί­ηση. Εσείς λοιπόν, αρχίστε να καταλαβαίνετε την έννοια τώρα όλων όσων λέγω. Εάν σκεφθείτε τώρα την σημασία όλων όσων διδάσκεστε εδώ από το δρόμο της προσωπικής προσπάθειας, αρχίζοντας από την αυτοπαρα­τήρηση, θα δείτε ότι στην εσωτερική πρακτική πλευρά όλα αναφέρο­νται στενά στον μετασχηματισμό των ενεργειών και στο αποτέλεσμά τους. Η δουλειά π.χ. των αρνητικών αντιδράσεων πάνω στις ενοχλη­τικές καταστάσεις του πνεύματος, πάνω στο θέμα της ταυτοποίησης, πάνω στην αυτοθεώρηση, πάνω στα εξακολουθητικά ΕΓΩ, πάνω στο ψέμα, πάνω στην αυτοδικαίωση, πάνω στις ασυνεί­δητες καταστάσεις όπου βρισκόμαστε, συνδέεται με το Μετασχημα­τισμό των Εντυπώ­σεων. Έτσι η εσωτερική δουλειά, αντιπαραβάλλε­ται κατά κάποιον τρόπο με την απόφαση για μετατροπή. Είναι ανα­γκαίο λοιπόν, να συλλογιστούμε και να καταλάβουμε αυτό που είναι η Πρώτη Συνει­δητή Σύγκρουση. Είναι αναγκαίο να σχηματίσουμε ένα στοιχείο αλ­λαγής στον τόπο της εισόδου των Εντυπώσεων. Μην το ξεχνάτε.

Μέσω της αντιλήψεως της εργασίας, μπορείτε να δεχθείτε την ζωή σαν μια πραγματική εργασία, τότε θα είσθε σε μια διαρκή κατά­σταση ενθύμησης των εαυτών σας. Αυτή η κατάσταση της συνείδη­σης θα φέρει μέσα σας το φοβερό ρεαλισμό του Μετασχηματισμού των Εντυπώσεων. Οι ίδιες Εντυπώσεις κανονικά, ή υπερφυσικά θα λέγαμε καλλίτερα, θα σας οδηγούσαν σε μια καλλίτερη ζωή από αυ­τήν που αναλογεί σε σας εκ φύσεως. Η ζωή πια δεν θα εργάζεται πε­ρισσότερο πάνω σε σας όπως το έκανε πριν, θ' αρχίσετε να σκέφτε­στε και να καταλαβαίνετε με ένα νέο τρόπο και αυτό είναι φυσικά η αρχή του δικού σας μετασχηματισμού. Αλλά όσο εσείς συνεχίζετε να σκέφτεστε με τον ίδιο τρόπο, είναι φανερό ότι δεν θα υπάρξει κα­μιά εσωτερικότερη αλλαγή. Το να μετασχηματίζεις τις Εντυπώσεις της ζωής είναι το να μετασχηματίζεσαι εσύ ο ίδιος. Αυτή η ολοκλη­ρω­τικά καινούργια μορφή του σκέπτεσθαι, μπορεί να πραγματο­ποιηθεί. Θα καταλάβετε φυσικά πως πρέπει να αντιδράτε διαρκώς. Όλες αυτές οι αντιδράσεις σχηματίζουν την δική μας προσωπική ζωή. Το να αλ­λάξει κάποιος την ζωή του, δεν σημαίνει ότι αλλάζει πραγματικά και τις δικές του αντιδράσεις. Αλλά η εξωτερική ζωή φθάνει σε μας με την μορφή ξεκάθαρων Εντυπώσεων που μας υπο­χρεώνουν να αντιδρούμε. Η ζωή αποτελείται πρωταρχικά από μια εξακολουθητική σειρά αρνη­τικών αντιδράσεων που δίνονται σαν αδιάκοπη απάντηση στις Εντυ­πώσεις που έρχονται στον νου. Μετά, το καθήκον μας συνίσταται στο να μετατρέπουμε τις Εντυπώσεις της ζωής, με τρόπο που να μην προκαλούν αυτόν τον τύπο της απα­ντήσεως. Αλλά για να το καταφέ­ρουμε αυτό, πρέπει να αυτοπαρα­τηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή. Είναι λοιπόν επείγον να μελε­τάμε τις δικές μας Εντυπώσεις. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τις Εντυπώσεις να φθάνουν με έναν τρόπο υποκειμενικό, μηχανικό. Το να το κάνουμε αυτό, ισοδυναμεί με το να αρχίσουμε την ζωή, να αρ­χίσουμε να ζούμε πιο συνειδητά. Το άτομο μπορεί να δίνει στον εαυτό του την πολυτέλεια να αφήνει τις εντυ­πώσεις να φτάνουνε μηχανικά, αλλά όμως εάν δεν διαπράξει τέτοιο λάθος, αν μετατρέπει τις Εντυπώσεις, τότε αρχίζει να ζει συνειδητά. για αυτό λέγεται ότι αυτό είναι το Πρώτο Συνειδητό Σοκ. Αυτό το πρώτο συνειδητό σοκ, αποτελείται από το να Μετασχηματίζουμε τις Εντυπώσεις που φθά­νουν στον νου, κατά το λεπτό της εισόδου των. Μπο­ρούμε πάντα να ερ­γαστούμε στο αποτέλεσμα των εντυπώσεων και είναι σαφές ότι λή­γουν χωρίς ένα μηχανικό αποτέλεσμα, που συνή­θως είναι πάντα κα­ταστρεπτικό στο εσωτερικό του ψυχισμού μας.

Μια προσδιορισμένη δόνηση της δουλειάς, μια αξιολόγηση της διδασκαλίας: Τούτο σημαίνει, ότι η Εσωτερική Γνωστική δου­λειά πρέπει να φθάσει μέχρι το σημείο όπου εισέρχονται οι Εντυπώ­σεις και είναι διανεμημένες μηχανικά σε εσφαλμένα μέρη στην Προσωπι­κότητα, για να προκαλέσουν τις παλιές αντιδράσεις. Θα προσπαθήσω να το απλοποιήσω αυτό: Για παράδειγμα, εάν ρίξουμε μία πέτρα σε μία κρυστάλλινη λίμνη, παράγονται στην λίμνη εντυ­πώσεις και οι απαντήσεις σε αυτές τις εντυπώσεις που δίνονται από την πέτρα, εκ­δηλώνονται σε κύματα που πηγαίνουν από το κέντρο στην περιφέ­ρεια, αλήθεια; Καλώς, τώρα αυτό το παράδειγμα: στον νου, που θα τον φανταστούμε για ένα λεπτό σαν μια λίμνη, αμέσως εμφανίζεται η εικόνα ενός προσώπου. Αυτή η εικόνα είναι όπως η πέτρα του παρα­δείγματος μας που φθάνει στην λίμνη του νου. Τότε ο νους αντιδρά σε μορφή Εντυπώσεων, αλήθεια; λέω σε μορφή αντι­δράσεων. Οι εντυ­πώσεις είναι αυτές που παράγουν την εικόνα που φθάνει στον νου. Οι αντιδράσεις είναι οι απαντήσεις σε τέτοιες Εντυ­πώσεις. Εάν πετάξετε μια μπάλα σε έναν τοίχο, ο τοίχος δέχεται τις Εντυπώσεις, μετά έρχε­ται η αντίδραση που αποτελείται από την επι­στροφή της μπάλας σε αυτόν που την έστειλε. Καλά, μπορεί να μη φθάσει σε ευθεία, αλλά με κάθε τρόπο, ο τοίχος εκσφενδονίζει την μπάλα και αυτό είναι η αντίδραση. Ο κόσμος, λοιπόν, σχηματίζεται από Εντυπώσεις. Για πα­ράδειγμα, μας έρχεται η εικόνα στον νου μέσω των αισθήσεων, ενός τραπεζιού. Δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει φτάσει το τραπέζι ή ότι έχει μπει το τραπέζι στον εγκέφαλο μας, αυτό θα ήταν παράλογο, όμως εάν είναι μέσα μας η εικόνα του τρα­πεζιού, τότε ο νους μας αντιδρά αμέσως λέγοντας: «αυτό είναι ένα τραπέζι που είναι από ξύλο ή μέταλλο, κλπ». Τώρα υπάρχουν Εντυπώσεις που δεν είναι ευχάριστες, για παράδειγμα: οι λέξεις ενός υβριστού, έτσι δεν είναι; Θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε τα λόγια αυτά του υβριστού; Τα λόγια είναι όπως είναι. Τότε, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Να με­τατρέψουμε τις Εντυπώσεις που μας παράγουν τέτοια λόγια. Ναι, αυτό είναι δυνατόν.

Η γνωστική διδασκαλία μας μαθαίνει να αποκρυσταλλώ­νουμε την δεύτερη δύναμη, το Χριστό μέσα μας, που μέσω ενός αξιώματος μας λέγει: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΧΌΜΑΣΤΕ ΜΕ ΕΥΧΑΡΊ­ΣΤΗΣΗ ΤΙΣ ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΜΟΙΩΝ ΜΑΣ.

Να ο τρόπος, πώς να μετασχηματίζουμε τις Εντυπώσεις που μας προκαλούν οι λέξεις ενός υβριστή. Αυτό το αξίωμα θα μας φέ­ρει στην αποκρυστάλλωση φυσικά της δεύτερης δύναμης, το Χριστό μέσα μας, θα κάνουμε να πάρει ο Χριστός τελικά μορφή μέσα μας. Είναι ένα αξίωμα υψηλόφρον, εσωτερικό 100%. Εάν από τον Φυ­σικό Κόσμο δεν ξέρουμε παρά μόνο τις Εντυπώσεις, τότε δικαιωμα­τικά ο Φυσικός Κόσμος δεν είναι τόσο εξωτερικός όπως πιστεύουν οι άν­θρωποι. Δίκαια είπε ο Δον Εμμανουήλ Κάντ: «Το εξωτερικό είναι το εσωτερικό». Έτσι λοιπόν, εάν το εσωτερικό είναι αυτό που μετράει, πρέπει να μετασχηματίσουμε το εσωτερικό. Οι Εντυπώσεις είναι εσωτερικές, έτσι λοιπόν όλα τα αντικείμενα και πράγματα, όλα όσα βλέπουμε, υπάρχουν στο εσωτερικό μας σε μορφή εντυπώσεων. Εάν, για παράδειγμα, εμείς δεν μετασχηματίσουμε τις Εντυπώσεις τίποτα δεν αλλάζει μέσα μας. Η λαγνεία, η απληστία, το μίσος, η υπερηφά­νεια, κλπ. υπάρχουν μέσα στον ψυχισμό μας σε μορφή Εντυπώσεων που πάλλονται συνεχώς. Το μηχανικό αποτέλεσμα τέ­τοιων Εντυπώ­σεων έχει γίνει όλα αυτά τα απάνθρωπα στοιχεία που φέρνουμε μέσα μας και που κανονικά τα έχουμε ονομάσει ΕΓΩ και που στο σύνολό τους αποτελούν τον εαυτό μας. Ας υποθέσουμε ότι ένα άτομο βλέπει μια προκλητική γυναίκα και δεν μετασχηματίζει τις Εντυπώσεις του. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι οι ίδιες, λάγνου φυσικά τύπου, παράγουν σε αυτόν την επιθυμία να την κατακτήσει. Αυτή η επιθυμία τελικά είναι η κατάληξη του μηχανικού τύπου της λαμβα­νόμενης Εντύπω­σης και αποκρυσταλλώνεται, παίρνει μορφή στον ψυχισμό του. Με­τατρέπεται σε άλλο ένα επιπρόσθετο στοιχείο, δη­λαδή, σε ένα στοι­χείο απάνθρωπο που στην ολότητα του αποτελεί το ΕΓΩ. Ας συνεχί­σουμε να συλλογιζόμαστε λοιπόν: μέσα μας υπάρχει, Θυμός, Απλη­στία, Φθόνος, Υπερηφάνεια, Τεμπελιά, Λαιμαργία, Λαγνεία:

Θυμός; γιατί; Διότι πολλές Εντυπώσεις ήλθαν στο εσωτερικό μας και ποτέ δεν τις μετασχηματίσαμε. Η μηχανική κατάληξη τέ­τοιων Εντυπώσεων θυμού, σχηματίζει τα ΕΓΩ που υπάρχουν και ζουν στον ψυχισμό μας και που σταθερά μας κάνουν να αισθανόμα­στε πα­ράφορα.

Απληστία: Αναμφίβολα πολλά πράγματα μέσα μας ξυπνάνε την απληστία: το χρήμα, τα κοσμήματα, υλικά πράγματα κάθε εί­δους, κλπ. Αυτά τα πράγματα, αυτά τα αντικείμενα, φθάνουν σε μας υπό μορφή Εντυπώσεων με διαφορετικό τρόπο, με μια πρόκληση ομορ­φιάς, ή χαράς, κλπ. Εντυπώσεις τέτοιες, αν δεν μετασχηματι­σθούν, φυσικά καταλήγουν να γίνουν ΕΓΩ της Απληστίας.

Λαγνεία: ήδη είπα πώς διάφορες μορφές λαγνείας έφθασαν σε μας υπό μορφή Εντυπώσεων, δηλαδή, αναδύθηκαν στο εσωτε­ρικό του νου μας εικόνες ερωτικής μορφής, και η αντίδραση σε αυ­τές ήταν η λαγνεία. Εφ' όσον εμείς δεν μετατρέψαμε αυτά τα λάγνα κύματα, αυτές τις Εντυπώσεις, αυτά τα λάγνα αισθήματα, αυτόν τον ανθυ­γιεινό ερωτισμό, φυσικά και το αποτέλεσμα δεν άργησε. ήταν τε­λείως μηχανικό και γεννήθηκαν καινούργια ΕΓΩ μέσα στον ψυχι­σμό μας, νοσηρά ΕΓΩ.

Κανείς δεν θα μπορούσε να πει ότι βλέπει αυτό καθαυτό το δέντρο, βλέπει την εικόνα του δέντρου, αλλά όχι το ίδιο. Το πράγμα το ίδιο όπως έλεγε ο Εμμανουήλ Κάντ κανένας δεν το βλέπει, βλέπε­ται η εικόνα του πράγματος, δηλαδή, αναβλύζει μέσα μας η Εντύ­πωση του δέντρου, του πράγματος και αυτή είναι εσωτερική, το μη­χανικό αποτέλεσμα δεν αργεί: είναι η γέννηση καινούργιων ΕΓΩ, που έρχονται να σκλαβώσουν πιο πολύ την συνείδηση μας και να εντεί­νουν το όνειρο που ζούμε. Όταν κανείς καταλάβει πραγματικά ότι όλα όσα υπάρχουν μέσα του σε σχέση με το Φυσικό Κόσμο δεν είναι τίποτα περισσότερο από Εντυπώσεις, θα καταλάβει επίσης την ανα­γκαιότητα της μετατροπής αυτών των Εντυπώσεων και κάνο­ντας το παράγεται η μετατροπή του εαυτού του. Δεν υπάρχει πράγμα που να μας πονάει περισσότερο από την συκοφαντία ή τα λό­για κάποιου υβριστή. Αν κάποιος μπορεί να μετατρέψει τις Εντυπώ­σεις αυτές, που τα λόγια εκείνα του προκαλούν, τότε αυτά μένουν χωρίς αξία, δηλαδή, κάτι σαν επιταγή χωρίς αντίκρισμα. Σίγουρα, τα λόγια ενός υβριστή δεν έχουν περισσότερη αξία, επαναλαμβάνω, από όση τους δίνει ο προσβαλλόμενος. Έτσι αν ο προσβαλλόμενος δεν τους δώσει αξία μένουν σαν επιταγή χωρίς αντίκρισμα. Όταν κανείς το καταλά­βει αυτό, μετατρέπει τότε τις Εντυπώσεις τέτοιων λόγων σε κάτι δια­φορετικό για παράδειγμα σε Αγάπη, σε Κατα­νόηση για τον υβριστή. Αυτό φυσικά σημαίνει Μετατροπή.

Έτσι πρέπει να μετατρέπουμε συνεχώς τις Εντυπώσεις, όχι μόνο τις τωρινές μα και τις περασμένες. Μέσα μας υπάρχουν πολλές Εντυπώσεις που από λάθος δικό μας δεν μετατρέψαμε στο παρελθόν, πολλά μηχανικά αποτελέσματα τους που είναι τα ΕΓΩ, τα οποία πρέ­πει να καταστρέψουμε με σκοπό η συνείδηση να μένει ελεύθερη και ξύπνια. Μετατρέποντας τις Εντυπώσεις, από τα πράγματα και τα πρόσωπα μέσα σας, μετατρέπετε την ζωή σας. Π.χ. μέσα σε κάποιον υπάρχει ένα πρόσωπο καυχησιάρικο για την κοινωνική του θέση, για τα λεφτά του. Αν αυτό το πρόσωπο σκεφθεί ότι η κοινωνική του θέση είναι ζήτημα καθαρά νοητικό, μια σειρά από Εντυπώσεις έχουν φθά­σει στον νου του, Εντυπώσεις για την κοινωνική του κατά­σταση. Όταν σκέφτεται ότι αυτή η κατάσταση, δεν είναι παρά κάτι καθαρά του νου του, ή όταν αναλύει το ζήτημα αξιολογώντας το, θα καταλάβει ότι η θέση του υπάρχει στον νου του με την μορφή Εντυ­πώσεων. Αυτή η εντύπωση που προκαλούν τα λεφτά και η κοινω­νική θέση, δεν είναι τίποτα άλλο από εσωτερικές εντυπώσεις του νου. Με το απλούστατο γεγονός, του να καταλάβουμε ότι είναι μόνο εντυπώσεις του νου, κά­νοντας την μετατροπή των ίδιων, τότε η υπε­ρηφάνεια από μόνη της πέφτει, καταρρέει, γεννιέται με φυσικό τρόπο μέσα μας η ταπείνωση. Συνεχίζοντας έτσι με αυτές τις διαδι­κασίες της Μετατροπής των Εντυπώσεων προχωρούμε στην εικόνα π.χ. μιας λάγνας γυναίκας, που φθάνει στον νου μας σαν μια Εντύ­πωση, θα μπορούσαμε να μετα­τρέψουμε αυτήν την λάγνα εικόνα μέσα από την Κατανόηση. Αρκεί να σκεφτόμαστε σε εκείνη την στιγμή ότι η γυναίκα αυτή κάποτε θα πε­θάνει και το κορμί της θα αποσυντεθεί μέσα στον τάφο. Αυτό θα ήταν αρκετό να μετατρέψει την Εντύπωση της λαγνείας σε αγνότητα. Αν δεν μετατραπεί θα γίνει τότε ένα ακόμη ΕΓΩ λαγνείας. Έτσι λοιπόν είναι κατάλληλο μέσα από την Κατανόηση να μετατρέπουμε τις Εντυπώσεις που αναβλύ­ζουν στον νου.

Νομίζω ότι αρχίζετε να κατανοείτε ότι ο εξωτερικός κόσμος δεν είναι τόσο εξωτερικός όσο κανονικά νομίζετε. Είναι εσωτερικό, οτιδήποτε μας έρχεται από τον κόσμο, δεν είναι παρά εσωτερικές Εντυπώσεις. Κανείς δεν θα μπορούσε να βάλει στον νου του ένα δέ­ντρο, μια καρέκλα, ένα σπίτι, ένα παλάτι, μια πέτρα. Τα πάντα φθά­νουν στον νου σαν Εντυπώσεις, αυτό είναι όλο. Εντυπώσεις ενός κό­σμου που λέμε εξωτερικό και που πραγματικά δεν είναι τόσο εξωτε­ρικός όσο πιστεύουμε. και εμείς πρέπει να μετατρέπουμε τις Εντυπώ­σεις αυτές ΜΕΣΑ από ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. Αν κάποιος μας εξυ­μνεί, μας κολακεύει, πώς θα μετατρέπαμε την ματαιοδοξία που θα μας προκαλούσαν τα λόγια του κόλακα; Προφανώς οι κολακείες δεν είναι τίποτα παραπάνω από Εντυπώσεις που φθάνουν στον νου μας ο οποίος αντιδρά με την Ματαιοδοξία. Όμως αν μετατρέπουμε τις Εντυ­πώσεις αυτές, η Ματαιοδοξία γίνεται αδύνατη. Πώς θα μετα­τρέπαμε τα λόγια ενός κόλακα; Χρησιμοποιώντας την Κατανόηση. Όταν κα­νείς καταλάβει πραγματικά πως δεν είναι παρά ένα απειρο­ελάχιστο πλάσμα σε μια γωνιά του Σύμπαντος, από αυτό και μόνο μετατρέπει πιο εύκολα τέτοιες Εντυπώσεις κολακείας, σε κάτι δια­φορετικό, δη­λαδή, σε αυτό που είναι αυτές οι Εντυπώσεις: Σκόνη, κοσμική σκόνη, γιατί καταλαβαίνει την θέση του. Γνωρίζουμε ότι ο πλανήτης Γη είναι ένας κόκκος άμμου στο άπειρο. Ας σκεφθούμε ότι το Γαλαξία που ζούμε τον αποτελούν εκατομμύρια κόσμοι. Τι είναι η Γη; Ένα μόριο σκόνης στο άπειρο. Και εμείς, θα λέγαμε, εί­μαστε κάποιοι μικροορ­γανισμοί μέσα στο μόριο αυτό. Και λοιπόν; Αν το κατανοούσαμε αυτό όταν μας κολάκευαν, θα κάναμε μια Με­τατροπή των Εντυπώ­σεων που θα σχετιζόταν με την φιλοφρόνηση ή τον έπαινο και δεν θα αντιδρούσαμε με υπερηφάνεια, έτσι; Όσο πιο πολύ το σκεφτόμαστε αυτό τόσο πιο πολύ βλέπουμε αναγκαία την Μετατροπή των Εντυπώ­σεων. Όλο εκείνο που βλέπουμε σαν εξωτε­ρικό είναι εσωτερικό. Αν δεν δουλεύουμε με το εσωτερικό προχω­ράμε στον δρόμο του λάθους, γιατί τότε δεν τροποποιούμε τις συνή­θειες μας. Αν θέλουμε να είμα­στε διαφορετικοί χρειάζεται να μετα­σχηματιστούμε ολοκληρωτικά. Αν θέλουμε να μετασχηματιστούμε, πρέπει να αρχίσουμε να μετα­τρέπουμε τις ζωικές, τις κτηνώδεις Εντυπώσεις, σε στοιχεία ευσέ­βειας. Τότε αναβλύζει στον εαυτό μας η μετατροπή των ενεργειών, η μεταβολή. Ασυζητητί, αυτή η περί­πτωση των Εντυπώσεων αξίζει να αναλυθεί ξεκάθαρα και με ακρί­βεια. Η προσωπικότητα που έχουμε λάβει ή αποκτήσει, λαμβάνει τις Εντυπώσεις της ζωής, όμως δεν τις μετατρέπει γιατί πρακτικά αυτή είναι κάτι πεθαμένο. Αν οι Εντυπώ­σεις έφθαναν κατευθείαν στην Συ­νείδηση, είναι φανερό ότι θα ήταν μετασχηματισμένες, γιατί αυτή, σίγουρα θα τις τοποθετούσε στο κα­τάλληλο Κέντρο της ανθρώπινης μηχανής. Η Προσωπικότητα είναι ο όρος που εφαρμόζεται σε κάθε τι που έχουμε αποκτήσει. Είναι σαφές ότι μεταφράζει όλες τις Εντυ­πώσεις όλων των όψεων της ζωής στε­ρεότυπα και σύμφωνα με την ποιότητα και το συνδυασμό της. Από αυτήν την άποψη, στην δουλειά συγκρίνεται μερικές φορές η προσωπι­κότητα με μια κακή γραμμα­τέα που βρίσκεται στο απέναντι δωμάτιο και ασχολείται με όλες τις ιδέες, γνώμες, κριτικές, προδικάσεις. Έχει πολλά λεξικά, εγκυκλο­παίδειες κάθε είδους, ενημερωτικά βιβλία κλπ. και βρίσκεται σε επαφή με τα τρία κέντρα. Δηλαδή το Νοητικό, το Συγκινησιακό και τα Φυσικά κέντρα, τα ρυθμίζει σύμφωνα με τις άχρηστες ιδέες της και συνέχεια συμβαίνει να βρίσκεται σχεδόν πάντα σε επικοινωνία με λάθος κέντρα. Αυτό σημαίνει πως οι Εντυ­πώσεις που φθάνουν, στέλνονται σε λάθος περιοχές, δηλαδή σε κέ­ντρα άσχετα και φυσικά δημιουργούν εσφαλμένα αποτελέσματα. Θα θέσω ένα παράδειγμα για να με καταλάβετε καλλίτερα. Ας υποθέ­σουμε ότι μια γυναίκα εξυπηρετεί με πολλή υπόληψη και σεβασμό έναν άντρα. Σαφώς οι Εντυπώσεις που ο άντρας δέχεται στον νου του, είναι λήψεις με την Προσωπικότητα του και αυτή τις στέλνει σε λαν­θασμένα κέντρα. Κανονικά τις στέλνει στο Σεξουαλικό Κέντρο, τότε αυτός ο άντρας φθάνει να πιστέψει σταθερά ότι η γυναίκα είναι ερω­τευμένη μαζί του και όπως είναι φυσικό δεν καθυστερεί να της κάνει υπαινιγμούς ερωτικού τύπου. Αναμφίβολα, εάν εκείνη η γυ­ναίκα ου­δέποτε είχε αυτήν την τάξη των απασχολήσεων για τον άντρα δικαίως αισθάνεται έκπληκτη. Αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός χειρότερου με­τασχηματισμού των Εντυπώσεων. Ας δείτε εσείς πόσο κακή γραμμα­τέας είναι η Προσωπικότητα. Αναμφίβολα, η ζωή ενός ανθρώπου εξαρτάται από αυτήν την γραμματέα που ψάχνει μηχα­νικά τον μετασχη­ματισμό, στα βιβλία της της αναφοράς, χωρίς να καταλαβαίνει απο­λύτως αυτό που σημαίνει πραγματικά και τον με­ταδίδει συνεπώς χω­ρίς απασχολήσεις για αυτά που μπορεί να συμ­βούν, αλλά αισθανό­μενη μοναδικά ότι εκπληρώνει το καθήκον της. Αυτή είναι η δική μας εσωτερική κατάσταση. Αυτό που έχει σημα­σία να καταλάβουμε σε αυτήν την αλληγορία είναι ότι η ανθρώπινη Προσωπικότητα που αποκτούμε (και πρέπει να αποκτήσουμε) αρχί­ζει να γίνεται υπεύθυνη για την ζωή μας. Αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό. Ασυζητητί, εί­ναι άχρηστο να φανταστούμε ότι αυτό συμ­βαίνει σε μεμονωμένα πρόσωπα. Συμβαίνει σε όλους, σε όποιον και νάναι (το αντιλαμβάνε­ται όποιος βρίσκεται στην παρατήρηση του εαυτού του) και κατέχει ένα χαρακτηριστικό αριθμό αντιδράσεων, στις πολλαπλές Εντυπώ­σεις της εισερχόμενης ζωής. Αυτές οι μηχα­νικές αντιδράσεις δυστυ­χώς μας κυβερνούν. Είναι προφανές ότι κα­θένας στην ζωή κυβερνά­ται. Δεν είναι ελεύθερος άσχετα αν ονομάζε­ται φιλελεύθερος ή συ­ντηρητικός, επαναστάτης ή μπολσεβίκος.

Είναι φανερό ότι αυτές οι αντιδράσεις στα ερεθίσματα του εξωτερικού κόσμου, αποτελούν την δική μας ζωή. Μπορούμε να πούμε σε εμφαντική μορφή ότι η ανθρωπότητα, σε αυτήν την αί­σθηση, είναι πλήρως μηχανοποιημένη. Οιοσδήποτε άνθρωπος στην ζωή, έχει μορφοποιήσει μια ποσότητα αντιδράσεων που γίνονται οι πρακτικές εμπειρίες της ύπαρξης του. Είναι φανερό ότι όπως κάθε ενέργεια πα­ράγει μια αντενέργεια, ενέργειες βέβαιου τύπου παρά­γουν αντενέρ­γειες βέβαιου τύπου και τέτοιες αντενέργειες τις ονο­μάζει εμπειρίες. Το σπουδαίο θα ήταν για παράδειγμα να γνωρί­σουμε καλλίτερα τις ενέργειες και αντενέργειές μας, ώστε να μπο­ρέσουμε να χαλαρώ­σουμε το νου. Αυτή η νοητική χαλάρωση είναι θαυμάσια.

Να ξαπλώνεις, σε ένα κρεβάτι ή σε μια άνετη πολυθρόνα, να χαλαρώνεις τους μυς όλους υπομονετικά και μετά να αδειάζεις το νου από κάθε είδους σκέψεις, συγκινήσεις, αναμνήσεις. Όταν ο νους βρί­σκεται σε σιωπή μπορούμε να γνωρίσουμε καλλίτερα το εσωτε­ρικό μας. Σε τέτοιες στιγμές ησυχίας και νοητικής σιωπής, είναι που πραγματικά ερχόμαστε να γνωρίσουμε ευθέως την σκληρή πραγματι­κότητα όλων των ενεργειών της πρακτικής ζωής. Όταν ο Νους βρί­σκεται σε απόλυτη ανάπαυση, θα δούμε την πλειονότητα στοιχείων και υποστοιχείων, δράσεων και αντιδράσεων, επιθυμιών και παθών κλπ. σαν κάτι ξένο σε μας. Περιμένουν όμως την συγκεκριμένη στιγμή για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν έλεγχο επάνω μας, πάνω στην Προσωπικότητα μας. Να η αιτία για την οποία αξίζει τον κόπο η σιωπή και η ησυχία του νου. Πραγματικά η χαλάρωση της νοημοσύνης στην κυριολεκτική έννοια της λέξης μας οδηγεί στην ατομική αυτογνωσία. Έτσι είναι ότι όλη η εξωτερική ζωή, αυτό που βλέπουμε, ακούμε και ζούμε, είναι για κάθε πρόσωπο η αντίδραση του στις Εντυπώσεις που του έρχονται από το Φυσικό Κόσμο. Είναι μεγάλο λάθος να σκεφτόμαστε ότι αυτό που ονομάζεται ζωή είναι κάτι σταθερό, στερεό, το ίδιο για οποιοδήποτε πρόσωπο. Βέβαια, δεν υπάρχει ένα μόνο πρόσωπο που έχει τις ίδιες Εντυπώσεις που σχετικά με την ζωή υπάρχουν στο ανθρώπινο γένος. Είναι ατέλειωτα.

Η ζωή, βέβαια, είναι οι Εντυπώσεις μας από αυτήν και είναι σαφές ότι μπορούμε, εάν προτιθέμεθα, να μετασχηματίσουμε τέ­τοιες Εντυπώσεις. Αλλά, όπως είπαμε, αυτή είναι μια ιδέα πολύ δύ­σκολη να κατανοηθεί πράγμα που οφείλεται στο ότι είναι πολύ ισχυρός ο υπνωτισμός των αισθήσεων. Μολονότι φαίνεται απί­στευτο, όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις βρίσκονται σε κατάσταση συλλογικού υπνωτι­σμού. Τέτοιος υπνωτισμός παράγεται από το υπόλειμμα του βδελυ­ρού οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ. Όταν αφαι­ρέθηκε από το ανθρώ­πινο ον, έμειναν τα διαφορετικά ψυχολογικά σύνολα ή απάνθρωπα στοιχεία που στο σύνολο τους αποτελούν τον «εαυτό μου». Αυτά τα στοιχεία και υποστοιχεία, με την σειρά τους μηχανοποιούν την Συνεί­δηση και την κρατούν σε κατάσταση ύπνω­σης. Έτσι λοιπόν υπάρχει η ύπνωση συλλογικού τύπου. ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΝΩΤΙ­ΣΜΕΝΟΣ. Ο νους είναι τόσο μποτιλια­ρισμένος στον κόσμο των 5 αισθήσεων που δεν κατορθώνει να κα­ταλάβει πως θα μπορούσε να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτές, πιστεύει σταθερά ότι είναι θεός. Έτσι, η εσωτερική μας ζωή, η αληθινή ζωή των σκέψεων, των αισθημάτων, συνεχίζει να είναι μπερδεμένη για τις αντιλήψεις μας τις απλώς συλ­λογιστικές και διανοητικές. Εν τούτοις, συγχρόνως γνωρίζουμε πολύ καλά πως ζούμε πραγματικά στον κόσμο μας των αισθημάτων και των σκέψεων και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς. Η ζωή είναι οι Εντυπώσεις μας και αυτές μπορούν να μετασχηματι­σθούν. Έτσι λοιπόν, χρειάζε­ται να μάθουμε να μετασχηματίζουμε καλύτερα τις Εντυπώσεις. Όμως, δεν είναι δυνατόν να μετασχηματί­σουμε κάποιο πράγμα μέσα μας αν συνεχίσουμε να κολλάμε στον κόσμο των πέντε αισθήσεων.

Όπως είπα σε περασμένες συζητήσεις, η εργασία διδάσκει κάποιον ότι αν η δουλειά είναι αρνητική αυτό οφείλεται σε δική του αιτία. από την αισθητήρια άποψη είναι ότι αυτό ή εκείνο το πρό­σωπο του εξωτερικού κόσμου που έχει την ενοχή. Αυτό το πρόσωπο συγ­χρόνως θα πει ότι εμείς είμαστε ένοχοι, αλλά στην πραγματικό­τητα η ενοχή είναι στις Εντυπώσεις που εμείς έχουμε για τα πρό­σωπα. Πολ­λές φορές σκεφτόμαστε ότι ένα πρόσωπο είναι διε­στραμμένο όταν στο βάθος αυτό το πρόσωπο είναι μια ήμερη προ­βατίνα. Χρειάζεται πολύ να μάθουμε να μετασχηματίζουμε όλες τις Εντυπώσεις που έχουμε για την ζωή. Να μάθουμε να δεχόμαστε, θα λέγαμε, με ευχα­ρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των ομοίων μας.

Μιλώντας επιστημονικά για τις Εντυπώσεις και τον τρόπο με­τασχηματισμού των θα πούμε το εξής: Οι Εντυπώσεις που έρχο­νται σε μας αντιστοιχούν στο Υδρογόνο Η48, που κυβερνά το Φυ­σικό σώμα. Έτσι όλες οι εντυπώσεις αντιστοιχούν στο Υδρογόνο Η48 για να μετατραπούν στο Η24 που αντιστοιχεί στο Αστρικό Σώμα, και πιο αργά στο Η12, που αντιστοιχεί στο Διανοητικό, και ακόμα στο Η6 που αντιστοιχεί στο Αιτιατό ή ανώτερο ΜΑΝΑΣ. Εί­ναι φανερό ότι η μετατροπή του Η48 σε Η24, ή του Η12 σε Η6 ή του Η6 σε Η3, είναι δυνατή μόνο μέσω ενός μυστικού πράκτορος, θέλω να αναφερθώ με εμφατικό τρόπο στο σεξουαλικό Υδρογόνο SI12. Είναι φανερό ότι αν ένας άνθρωπος είναι αγνός, αν μαθαίνει να μετατρέπει το Ιερό σπέρμα σε δημιουργική ενέργεια, η μετα­τροπή του Η48 σε Η24, σε Η12 ή σε Η6, είναι πιθανή. Είναι φανερό ότι αν μετατρέπουμε το Η48 που αντιστοιχεί στις εντυπώσεις, σε Η24, Η12 και Η6, το σώμα μας θα τρέφεται από ανώτερα Υδρογόνα και για αυτό θα αποκτήσει ένα μεγάλο επίπεδο πνευματικής λεπτότη­τας. Θα γίνει μπορούμε να πούμε ένα σώμα καταλληλότερο για την Ψυχή, πολύ διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους, πιο αντιλη­πτικό, πιο ψυχικό. από την άλλη μεριά, όταν γίνεται το 1ο συνειδητό σοκ, το Η48 μετατρέπεται σε ΡΕ48. Μετά περνάει στο ΜΙ24, για να γεμίσει το κενό που άφησε η Φύση. Εκτελεί με αυτόν τον τρόπο μια υψηλή διαδικασία και δη­μιουργεί μια μεγάλη ποσότητα του Η24, το οποίο δίνει τροφή, όπως έχουμε πει προηγουμένως, στο Αστρικό σώμα. Μετά, στο 2ο συνει­δητό σοκ, αυτό το Η24 μετατρέπεται σε Η12 και αυτό μέσω του μυ­στικού πράκτορος θα μετατραπεί σε Η6 και αργότερα σε Η3. Σε ότι αναφέρεται στις τροφές που μπαίνουν στο φυσικό σώμα θα πούμε ότι λαμβάνουν το σοκ του Η9, δηλαδή τον ζωτικό αέρα που μετατρέπεται σε άνθρακα C. Όταν αυτός κάνει επαφή με τις τροφές, τον βοηθά στην διαδικασία της μετατροπής του και γίνεται το σοκ των τροφών, και αυτές μετατρέπονται στο Η768.Το ίδιο συμβαίνει με το ζωτικό αέρα, που μετατρέπεται σε οξυγόνο για να εξαγνίζει το αίμα και μετά σε άνθρακα C για να απωθείται. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει με τις εντυπώ­σεις. Όταν αυτές μπαίνουν μέσα μας δεν παθαίνουν την παραμικρή αλλαγή. Αν δεν χρησιμοποιούμε το πρώτο και το δεύτερο συνειδητό σοκ, αυτές μπαίνουν μέσα μας σε ΝΤΟ48, περνάνε σε ΡΕ48, ΜΙ48, ΦΑ48 κλπ. και εκεί μένουνε. Το δεύτερο συνειδητό σοκ αντιστοιχεί στην μετα­τροπή των εντυπώσεων, κρυσταλλωμένες σε μας. Αλλά για αυτό γί­νεται αναγκαίο να πραγματοποιήσουμε και να καταλάβουμε το πρώτο συνειδητό σοκ, έχοντας υπ' όψη ότι με αυτό δεν έχει τε­λειώ­σει η δουλειά, διότι απλώς δημιουργούμε μνήμη της δουλειάς και το όργανο μετατροπής των εντυπώσεων, το οποίο αντιστοιχεί στην ανάπτυξη της ικανότητας της παρατήρησης.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ

Το να καταλάβουμε την σημασία του να ξέρουμε να ζούμε εί­ναι κάτι απαραίτητο. Οι εμπειρίες της καθημερινής ζωής είναι πολύ χρήσιμες, δυστυχώς όμως ο κόσμος τις αποκηρύσσει, τις καταγγέλ­λει, τις περιφρονεί. Πολλοί παραπονούνται για τον εαυτό τους και για τους άλλους. Είναι να απορεί κανείς βλέποντας πως οι άνθρωποι υπο­τιμούν τις εμπειρίες. Εμείς πρέπει να ενεργήσουμε αντίστροφα, να χρησιμοποιήσουμε τις εμπειρίες για την προσωπική μας αυτο­πραγμά­τωση. Οι ίδιες οι εμπειρίες μπορούν να μας δώσουν αρκετό διδακτικό υλικό για την εξέλιξη της Ουσίας, με άλλα λόγια, για την ψυχική μας ανάπτυξη. Έτσι λοιπόν οι εμπειρίες είναι θαυμάσιες με όλη την σημα­σία της λέξεως. Δεν είναι δυνατόν να βγει διδακτικό υλικό για την ανάπτυξη της συνειδήσεως από οπουδήποτε αλλού εκτός από τις εμπειρίες. για αυτό εκείνοι που τις αποκηρύσσουν, που διαμαρτύρο­νται για τις επίπονες εμπειρίες της ζωής, σαφώς στερού­νται το καλλί­τερο, στερούνται την ζωντανή πηγή που μπορεί να μας οδηγήσει στην ενίσχυση της ψυχικής ζωής. Όταν ένας πάρει σαν δι­δακτικό υλικό τις εμπειρίες για να προχωρήσει στην αυτοπραγμά­τωση, μπορεί να ανα­καλύψει τα ψυχικά του ελαττώματα. Γιατί είναι σε σχέση με την αν­θρωπότητα, σε σχέση με τους συγγενείς μας, σε σχέση με τους συ­νεργάτες μας στο εργοστάσιο, στον αγρό κλπ. που μέσω των εμπει­ριών μας πετυχαίνουμε την αυτοανακάλυψή μας. Οι εμπειρίες είναι καλές διότι προκαλούν τα λάθη μας. Μπροστά στους υβριστές μας, λόγου χάριν, αναβιώνει το ΕΓΩ του θυμού, μπροστά σε άτομα άλλου φύλου (αν δεν βρισκόμαστε σε επιφυλακή σαν σε καιρό πολέμου) τότε αναβιώνει το ΕΓΩ της ασέλγειας. Έτσι λοιπόν, η εμπειρία είναι αυτή που μας χρησιμεύει στην αυτογνωριμία μας. Σαφώς το κυριότερο εί­ναι να μην ταυτιστούμε με κανενός είδους συμβάν, με κανένα γεγο­νός ή κατάσταση. Χρειάζεται να επωφελού­μαστε από κάθε εμπειρία όσο τρομερή και αν είναι. Όταν αυτοπαρα­τηρείται κανείς βλέπει πόσο είναι χρήσιμες οι εμπειρίες. Αν απο­τραβηχτούμε σε μια μοναχική σπηλιά χωρίς να έχουμε ανακαλύψει τον εαυτό μας, χωρίς να τον έχουμε γνωρίσει, χωρίς να διαλύσουμε το ΕΓΩ, το αποτέλεσμα θα ήταν απόλυτη αποτυχία.

Στα Ιμαλάια πολλοί ερημίτες έζησαν σε σπηλιές και έφτασαν στο σημείο να αναπτύξουν ορισμένες δυνάμεις, Στηριζόμενοι σε μια αυστηρή εσωτερική πειθαρχία, πέτυχαν το Σαμαντί και γεύτηκαν τότε από αυτό, διεισδύοντας στο Πραλάγια του Σύμπαντος μέχρι να χαθούν για καιρό στο ανώτατο Πάρα Μπραάμα. Συνέβη εκείνο που πραγματικά ήταν, γονιμοποιημένοι στις πιο διαφορετικές επιστήμες του νου κατόρθωσαν να ξεχωρίσουν την Ουσία, την Συνείδηση και αυτή χωρίς το ΕΓΩ μπόρεσε να δοκιμάσει ό,τι δεν ανήκει στον χρόνο, ό,τι βρίσκεται πιο πέρα από το σώμα των συναισθημάτων και του νου. Μεθώντας λοιπόν με το Σαμαντί, νόμισαν ότι έγιναν Μαχά­τμας, ουδέποτε εργάστηκαν πάνω στο ΕΓΩ, ποτέ δεν απασχολήθη­καν με την διάλυση των διάφορων ψυχικών φορτίων παρά μόνο ειδι­κεύτηκαν στην Γιόγκα του διαλογισμού. Επειδή αναπόφευκτα έγιναν αθλητές της επιστήμης του διαλογισμού, η Ουσία στην στιγμή μπο­ρούσε να φτάσει μέχρι τους πλανήτες του Χριστού, να πλεύσει στο περιβάλλον των πλανητών που από την φύση τους είναι πνευματικοί. Δυστυχώς όμως το έκαναν χωρίς ισχύ για να ενσωματωθούν με τέ­τοιου είδους πλανήτες. Αφού πέρασε δεν η έκσταση, η Ουσία, γύρισε πάλι στο ΕΓΩ, σε αυτούς τους ίδιους. Αργότερα επέστρεψαν. Ενσω­ματώθηκαν και τώρα βρίσκονται στον Δυτικό κόσμο σαν άνθρωποι χυδαίοι με τον εγωκεντρισμό τους και τόσο στην Ανατολή όσο και στο Θιβέτ, τους ακολουθούν λατρεύοντας τους σαν Αγίους.

Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε την ανάγκη της διάλυσης του ΕΓΩ. Και αυτό δεν θα ήταν δυνατό αν δεν επωφελούμαστε από τις σκληρές εμπειρίες της ζωής. Υπάρχουν επίσης άτομα, που μετά από κάποια σειρά σταθερών παρατηρήσεων πάνω στα διάφορα συμβά­ντα της ζωής, ξεχνούν την δουλειά τους οπότε οι εμπειρίες αντιμετω­πίζο­νται σαν και πρώτα. Όταν κάποιος αντιμετωπίζει τις εμπειρίες της ζωής σαν ένα μέσον για να φτάσει σε ένα σκοπό, σαν μέσο αυ­τοανα­καλύψεως και αυτοπαρατηρήσεως, τότε μόνο μπορεί να τις γευτεί. Η γεύση αυτή της δουλειάς είναι κάτι το θαυμαστό, προσφέ­ρει μια λε­πτότητα άφατη.

Όταν κανείς ανακαλύψει ότι έχει το τάδε ή δείνα ψυχολογικό ελάττωμα και το περιορίζει τότε γεύεται στην δουλειά μια καθαρή γεύση. Όταν όμως μετά την δουλειά (με τον εαυτό του) την εγκατα­λείψει και αντιμετωπίσει τις εμπειρίες της ζωής σαν και πρώτα, δη­λαδή, ξανααντιστρέφει το νόημα των εμπειριών, τότε αναμφισβή­τητα θα ξαναγευτεί την καθημερινή ρουτίνα, την ίδια για πάντα ζωή.

Πρέπει λοιπόν να διακρίνουμε ξεκάθαρα την γεύση της δου­λειάς από εκείνη της καθημερινής ζωής. Έτσι λοιπόν, ακριβοί αδερ­φοί μου, μην αποφεύγετε τις εμπειρίες της ζωής. Ας επωφεληθείτε από την πιο απλή εμπειρία, για την αυτοανακάλυψή σας. Οποιοδή­ποτε γεγονός όσο ασήμαντο και νάναι επιτρέπει να προχωρήσουμε στην αυτογνωσία. Ιδιαίτερα στην σχέση του με τα διάφορα άτομα μπορεί κανείς να ανακαλύψει τον εαυτό του, τα ιδιαίτερα λάθη του, που τόσο αυθόρμητα εκδηλώνονται και που μπορεί να τα δει αν βρί­σκεται σε κατάσταση αφύπνισης. Ελάττωμα που ανακαλύπτεται πρέ­πει να δουλευτεί, να κριθεί, να αναλυθεί σωστά, πρέπει να γίνει κατα­νοητό με την μέθοδο του διαλογισμού. Μετά έρχεται η εκτέλεση και η διάλυση του. Οιοδήποτε ψυχικό επιπρόσθετο μπορεί να δια­λυθεί με την βοήθεια της Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι, της θεϊκής μας μητέρας. Αν εμείς, την παρακαλέσουμε να περιορίσει μέσα μας αυτό το ψυχικό επιπρόσθετο στοιχείο που εμείς αντιληφθήκαμε, εκείνη θα το κάνει, θα το καταστρέψει και θα μείνουμε ελεύθεροι από αυτό το ελάττωμα.

Πόσο ανακουφισμένος αισθάνεται κανείς όταν περιορίσει μέσα του ένα ελάττωμα, σαν να του αφαιρέσανε ένα βάρος από πάνω του. και όσο τα διάφορα ψυχικά επιπρόσθετα καταστρέφονται, η Ου­σία, το Μπουδάτα ελευθερώνεται. Και όταν όλα τα βάρη γίνουν κο­σμική σκόνη, εξαφανίζεται η εγωική συνείδηση και μένει μόνο η κα­θαρή συνείδηση του ΕΙΝΑΙ, η χρηστή αρχέγονη συνείδηση. Αξί­ζει λοιπόν τον κόπο να εκμεταλλευτούμε τις πρακτικές εμπειρίες της ζωής για την ανακάλυψη του εαυτού μας. Χωρίς αυτές δεν θα ήταν δυνατή η αυτογνωσία.

Αυτοί οι ερημίτες που κλείνονται στα σπήλαια για να διαλο­γιστούν, τρεφόμενοι με χόρτα και ρίζες του δάσους, πέτυχαν το Σα­μαντί, μερικοί από αυτούς το Σατόρι, φωτίστηκε ο νους τους, όμως ποτέ δεν μπόρεσαν να φωτιστούν μέσα τους. Ένα πράγμα είναι να δο­κιμάσεις το Φως και άλλο να το δημιουργείς. Υπήρξαν μυστικι­στές άγιοι, ερημίτες στην Ανατολή που ήρθαν σε επαφή με το φως. Επειδή όμως δεν δούλεψαν πάνω στους εαυτούς τους, επειδή δεν πε­ριόρισαν τα ψυχικά τους επιπρόσθετα στοιχεία δεν μπόρεσαν να πραγματώσουν μέσα τους αυτόν το φωτισμό. Ο πειραματισμός στο φως είναι χρήσι­μος, πολύ χρήσιμος, όμως αν δεν αυτοπραγματω­θούμε εσωτερικά, χάνουμε άδικα τον καιρό μας. Δεν θα μπορού­σαμε λοιπόν να πραγ­ματώσουμε μέσα μας το Φως αν δεν δουλέ­ψουμε πρώτα καταστρέφο­ντας το ΕΓΩ μας το ίδιο. Έτσι αξίζει να αναλογιστούμε βαθιά σε όλα αυτά.

Όσο εμείς προχωράμε καταστρέφοντας τον κακό εαυτό μας, η Συνείδηση ελευθερώνεται. Όταν φτάσουμε οριστικά στο σημείο της απόλυτης καταστροφής του ΕΓΩ η Συνείδηση θα μείνει ολοκλη­ρω­τικά ελεύθερη. Τότε ο φωτισμός θα πραγματοποιηθεί μέσα στον κα­θένα μας. Μόνο εκείνοι που θα πραγματοποιήσουν μέσα τους την φώ­τιση θα μπορέσουν να ζήσουν στους πλανήτες του Χριστού.

Ας γνωρίσετε ότι γύρω από κάθε ήλιο που φωτίζει, περιστρέ­φονται οι πλανήτες του Χριστού. Αυτοί από την φύση τους είναι πνευματικοί, όχι υλικοί. Υπάρχουν δύο φύσεις, η μια περαστική, εφήμερη, του φυσικού κόσμου· η άλλη, η φύση των πλανητών του Χριστού, η αθάνατη, η αναλλοίωτη, η παντοτινή, η φοβερά θεϊκή. Στους πλανήτες αυτούς ζουν θείες ανθρωπότητες. Μέσα σε κάθε πλάσμα από αυτές διαμένει ο Χριστός. Ο Χριστός λάμπει σε κάθε πλάσμα. Όμως είναι παράλογο να προσπαθήσει κανείς να γίνει κά­τοικος των πλανητών του Κυρίου, χωρίς να έχει περιορίσει τα ΕΓΩ του. Είναι ανόητο να θέλουμε να περιορίσουμε τα ΕΓΩ απαρνούμε­νοι τις εμπειρίες της ζωής ή διαμαρτυρόμενοι για αυτές, ή απελπιζό­μενοι ή ταυτιζόμενοι με κάθε συμβάν. Το διδακτικό υλικό, για την αυτοπραγμάτωση, δεν βγαίνει από πουθενά αλλού εκτός από τις εμπειρίες της ζωής. Ας δεχτούμε λοιπόν κάθε εμπειρία, πικρή ή χα­ρούμενη, με την σκέψη ότι μας προσφέρει αρκετό διδακτικό υλικό για την αυτοπραγμάτωση. Ας μην πέσουμε στο λάθος να ταυτι­στούμε με κάποιο συμβάν ή να απορρίψουμε κάποιο άλλο. Κάθε εμπειρία της ζωής είναι χρήσιμη. Όταν θα έχουμε διαλύσει το σύ­νολο των ΕΓΩ ο εσωτερικός μας νους θα ανοιχθεί.

Ήδη σας είπα, ότι έχουμε τρεις νόες, τον πρώτο τον ονομά­ζουμε «αισθησιακό νου», στον οποίο βρίσκουμε το προζύμι των Σαδδουκαίων. Ο δεύτερος είναι ο «ενδιάμεσος νους» και ο τρίτος είναι ο «εσωτερικός νους». Στον ενδιάμεσο νου βρίσκονται οι διά­φορες θρησκείες, είναι το προζύμι των Φαρισαίων. Ο Ιησούς Χρι­στός λέει: «Φυλαχτείτε από το προζύμι των Φαρισαίων» δηλαδή, φυλαχτείτε από τις διδασκαλίες των υλιστών και των υποκριτών (Φαρισαίων). Αυτές είναι οι λέξεις του Ευαγγελίου του Κυρίου. Τι μπορεί να ξέρει ο νους για την αλήθεια, για το πραγματικό; Τίποτα γιατί εργάζεται τις ιδέες των περιεχομένων του αποκλειστικά με τα δεδομένα των πέντε αισθήσεων. Ο διάμεσος νους δεν ξέρει επίσης τίποτα γύρω από το Πραγματικό, εκεί είναι οι επιστήμες των Φαρι­σαίων. Ξέρουμε καλά ότι αυτοί παρευρίσκονται στις εκκλησίες τους για να τους βλέπουν οι άλλοι στα Ιερά Καθήκοντα τους. Στις Τελε­τουργίες για να πουν οι άλλοι τα καλλίτερα λόγια. Όμως δεν δουλεύ­ουν ποτέ με τον εαυτό τους. Βασίζουν δεν την θρησκεία τους απο­κλειστικά στις δοξασίες (στην πίστη) και αυτό είναι παράλογο.

Με το θάνατο του ΕΓΩ ανοίγει ο εσωτερικός νους (ο τόσο διαφορετικός) που λειτουργεί με τα δεδομένα της Συνειδήσεως (με την οποία οργανώνει τις ιδέες των περιεχομένων του) που με την σειρά της δέχεται τα δεδομένα της Υπέρτατης Συνειδήσεως του Όντος. Επειδή η Υπέρτατη Συνείδηση η προερχόμενη από την Ύπαρξη έχει δύναμη να πειραματιστεί το Πραγματικό και την Αλή­θεια, σαφώς ο εσωτερικός νους έχει καλά δεδομένα για να εργαστεί τις ιδέες των περιεχομένων του. για αυτόν τον λόγο τον εσωτερικό νου τον ονομάζουμε «Αντικειμενικό Λόγο» και τον αισθησιακό «Υποκειμενικό Λόγο». Όποιος έχει ανεπτυγμένο τον εσωτερικό νου γνωρίζει το Πραγματικό, την Αλήθεια, αυτό που είναι πέρα από το σώμα των αισθήσεων και του νου. Γνωρίζει τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου όχι γιατί του τα είπαν άλλοι αλλά από μυστική, άμεση εμπειρία. Όποιος έχει ανεπτυγμένο τον αντικειμενικό νου εί­ναι φωτισμένος.

Υπάρχουν 6 βαθμοί αναπτύξεως του αντικειμενικού λόγου. Αυτοί οι 6 βαθμοί γίνονται γνωστοί από τις τρίαινες, πάνω στα αση­μένια κέρατα των Ιεροφαντών, στα κέρατα του Λούσιφερ. Αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από την σκέψη του Λόγου σε μας, την σκιά του Κυρίου που βρίσκεται (για το καλό μας) μέσα μας, μέσα στο δικό μας εσωτερικό Σύμπαν. Θα μπορούσαμε άραγε να προχωρήσουμε μέχρι τον Πατέρα από άλλο δρόμο, που δεν θα ήταν το σώμα του Λούσιφερ, οι πλάτες του Λούσιφερ; Αδύνατο! Θα μπορούσε κανείς να δουλέψει στο Εργαστήριο των Κυκλώπων χωρίς την ώθηση από τον Λούσιφερ; Αδύνατο! Ο Λούσιφερ δίνει την ώθηση και αν εμείς ξέρουμε να καρφώσουμε την λόγχη στην πλευρά του, τον νικάμε. Αφού λυγίσουμε το δράκο ανεβαίνουμε χρησιμοποιώντας για σκάλα την πλάτη του. Ο πειρασμός είναι φωτιά και ο θρίαμβος πάνω στον πειρασμό φως. Αν καταφέρουμε να νικήσουμε τον Λούσιφερ ανεβαί­νουμε από την πλάτη του σκαλοπάτι σκαλοπάτι. Κάθε θρίαμβος πάνω στον Λούσιφερ βάζει εκ των πραγμάτων ένα ακόμη σκαλοπάτι στην άνοδο. Έτσι από σκαλί σε σκαλί, φτάνουμε μέχρι την κορυφή του ΕΙΝΑΙ, ανεβαίνοντας στο Βουνό. Οι 6 βαθμοί της εξελίξεως του αντικειμενικού λόγου βρίσκονται στα κέρατα του Λούσιφερ. Εκεί είναι η βάση. Όταν έχει κάποιος μια τρίαινα σε αυτά τα κέρατα δεν έχει ανέβει παρά ένα σκαλί. Όποιος έχει δύο τρίαινες φτάνει στον δεύτερο βαθμό αναπτύξεως του αντικειμενικού λόγου. Όποιος έχει τρεις έχει τελειοποιήσει το νου του μέχρι τον τρίτο βαθμό της αντι­κειμενικής τελειότητας Αυτός που έχει τους 6 βαθμούς των 6 τριαι­νών στα κέρατά του θα έχει πετύχει την απόλυτη τελειότητα. Τότε ο αντικειμενικός λόγος του ΕΙΝΑΙ θα έχει φτάσει στην Ιερή Άγκυρα και θα μπορέσει να παραμείνει σε Αυτήν. Θα γίνει τέλειος και όλοι οι Κώνοι αυτού του Σύμπαντος, οι 4 μεγάλοι Κώνοι ή Ομάδες θα υπακούουν σε αυτόν και θα τον λατρέψουν.

Με τους 6 βαθμούς του Αντικειμενικού Λόγου, φτάνουμε πια στην απόλυτη φώτιση, στην απόλυτα αντικειμενική γνώση, χω­ρίς ελλείψεις, των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου, των μυ­στηρίων του Λόγου, των μυστηρίων της αβύσσου και του ουρανού, έχοντας πλέον το νου τελείως ανοιχτό προς την πραγματικότητα. για αυτό όποιος φτάσει στον έκτο βαθμό βρίσκεται στο σημείο που απέχει μόνο τρεις βαθμούς από την απειρότητα που όλα τα στηρίζει. Αυτό πρέπει να ξέρουμε να το καταλάβουμε, θέλω λοιπόν να συλ­λογιστούν οι αδελφοί μου βαθιά πάνω σε αυτό το θέμα.

Έχουν λεχθεί πολλά για τα μαγνητικά τσάκρας, δίσκους ή τροχούς του Αστρικού σώματος. Είναι χρήσιμα; Βέβαια είναι. Όμως όλοι αυτοί οι μαγνητικοί δίσκοι, τα τσάκρα, οι τροχοί κλπ. αν και είναι τόσο θαυμαστοί, μιας και μας επιτρέπουν τις υπεραντιλήψεις, καταλήγουν πραγματικά σαν άθλια κεριά από λίπος μπρος στον Αντικειμενικό Λόγο του ΕΙΝΑΙ. Μπορεί η πνευματική διαύγεια λό­γου χάριν, να είναι πολύ ωραία, ποιος θ' αρνιόταν τις εσωτερικές δυνάμεις των τσάκρας; Όμως αυτές καθ' εαυτές είναι σαν την σκόνη ενός σπίρτου μπροστά στο φως του ήλιου. Έτσι είναι αν τις συγκρί­νουμε με το φωτισμό που προσφέρει ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ. Ώστε λοιπόν ποια είναι η μεγαλύτερη ή οι μεγαλύτερες δυ­νάμεις που ο ερημίτης γνωστικός μπορεί να κατορθώσει; Βρίσκο­νται στα τσάκρα; Πού υπάρχουν αυτές οι εσωτερικές δυνάμεις; Αλήθεια σας λέω: δεν βρίσκονται στα τσάκρας. Τότε πού; Αληθινά υπάρχουν στον Αντικειμενικό Λόγο του ΕΙΝΑΙ. Όμως για να τε­λειοποιηθεί ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ είναι αναγκαίος ο περιορισμός των διαφόρων «ΕΓΩ». Αν προχωρήσουμε έτσι, αποφα­σίζουμε να περάσουμε από την εκμηδένιση που τόσο φοβούνται οι κύριοι του ΕΓΩ.

Υπάρχουν δύο ψυχισμοί: ο κατώτερος, ο σχετικός με τα τσάκρας και ο ανώτερος, ο ανήκων στην Υπερθετική Μεταβατική Συνείδηση του ΕΙΝΑΙ και στις θεϊκές, μεταβατικές, παγκόσμιες, πνευματικές αξίες. Ο κατώτερος ψυχισμός πληροί κάποιους σκο­πούς, θα ήταν παράλογο να το αρνηθούμε. Η εξέλιξη των τσάκρας εί­ναι μέχρις ενός ορισμένου σημείου χρήσιμη, δεν είναι όμως το παν. Όταν κανείς αφυπνίσει την Συνείδηση του και ανοίξει πραγματικά τον Αντικειμενικό Λόγο ή τον εσωτερικό Νου, που αποτελεί όργανο της Συνειδήσεως, τότε η διαφώτιση του Είναι είναι απόλυτη και υπερέχει όλων των τσάκρας. Περνά πέρα από τα τσάκρας μπαίνει στο πεδίο του Υπεράνθρωπου, του Βούδα, του φωτισμένου Βούδα. Θέλω να καταλάβουν οι αδερφοί μου αυτό το σημαντικότατο ση­μείο το τόσο βαθύ, θέλω να καταλάβουν επίσης για το λόγο αυτό, την ανάγκη να περάσουν από την Βουδιστική εκμηδένιση. Αν το κά­νουν έτσι δεν θα βραδύνουν, θ' ανοίξουν τον Εσωτερικό τους Νου και θα φτάσουν στην φώτιση. δεν θέλω να πω ότι πρώτα δεν ήταν δυ­νατή μια εμπειρία φωτίσεως. Είναι δυνατή, όπως ήδη σας είπα. Ένας γνωρίζει την εμπειρία του φωτισμού, άλλο πράγμα όμως είναι η εσωτερική πραγμάτωση του φωτισμού. Ο ερημίτης μπορεί να πει­ραματιστεί (δοκιμάσει) την φώτιση όμως αυτό δεν φέρνει αναγκα­στικά την αυτοπραγμάτωση της φωτίσεως. Κανείς στην πραγματι­κότητα δεν θα μπορούσε να αυτοπραγματωθεί στην φώτισή του, αν δεν περιόριζε πρώτα ή δεν κατέστρεφε όλα εκείνα τα ψυχικά επι­πρόσθετα στοιχεία, τα μη ανθρώπινα που φέρνουμε μέσα μας.

Τότε αξίζει τον κόπο να τα καταλάβουμε όλα αυτά και να διαλογιστούμε βαθιά. Η δουλειά πάνω στην διάλυση του ΕΓΩ πρέπει να είναι βαθιά και είναι ανάγκη να βρέξουμε τα ίδια μας τα πόδια με το αίμα της καρδιάς αν θέλουμε να μείνουμε απόλυτα αγνοί. Η εσωτερική αυτοπραγμάτωση του ΕΙΝΑΙ, είναι κάτι πάρα πολύ σο­βαρό και προϋποθέτει δοκιμασία σε φοβερά μαρτύρια, άρνηση με­ρικές φορές των όσων αγαπάμε περισσότερο και διάθεση για την απάρνηση των πιο αγαπημένων πραγμάτων. Ξαναλέω πως πρέπει να βρέξουμε τα πόδια στο αίμα της καρδιάς. Πρέπει κανείς να γίνει κάτι διαφορετικό, κάτι αλλιώτικο, να χάσει ακόμα μέχρι και την προσωπική του ταυτότητα. Μια μέρα δηλαδή, θα πρέπει να ψάξουμε την ίδια μας την τωρινή ταυτότητα και δεν θα την βρούμε, θάχει χαθεί για μας γιατί εμείς θάχουμε γίνει κάτι διαφορετικό. Πρέπει να γί­νουμε αλλιώτικοι, το κάτι άλλο. να αλλάξουμε. Πώς θα μπορού­σαμε να αλλάξουμε ολοκληρωτικά αν διατηρήσουμε την τωρινή μας ταυτότητα; στον δρόμο αυτόν υπάρχουν λυπηρές διαδικασίες, πολύ λυπηρές. Αυτός που θέλει να αρχίσει με επιτυχίες, οφείλει να αρχίσει με ορισμένες φυσικές θυσίες, πειθαρχημένες. ΕΓΩ στην τωρινή μου ύπαρξη άρχισα περπατώντας με τα πόδια ολόκληρες χώρες δίχως πέντε δεκάρες στην τσέπη. Κοιμόμουνα στα βουνά, τυλιγμένος στα δικά μου κουρέλια για να αψηφήσω την ενόχληση μου. Τα άπλωνα κάτω από τις στοές των σπιτιών, χωρίς να έχω λεφτά, αν βέβαια εί­χαν τέτοιες στοές, γιατί σήμερα οι φυσικές κατασκευές έγιναν τόσο σκληρές που αν σε πιάσει βροχή δεν έχεις παρά να την υποστείς, αυτή είναι η σκληρότητα αυτών των καιρών. Δεν με βάρυνε το γε­γονός ότι ταξίδεψα χωρίς λεφτά, σε όλες τις χώρες, ότι υπέφερα από τις θύελλες και τις καταιγίδες, δεν με ενόχλησε να φτάσω σε χωριό όπου κανείς δεν με γνώριζε και χωρίς δεκάρα στην τσέπη. Έτσι άρ­χισα και μου χρησίμευσε πολύ. Άρχισα με αυτόν τον πολύ φυσικό τρόπο, ο κρυφός μου πατέρας θέλησε να αρχίσω έτσι. Ενθάρρυνα όλους να αρχίσουν έτσι, γιατί ο Γκουρού τους έτσι το όρισε για το καλό τους.

Γνωρίζω την περίπτωση ενός Γκουρού με μάτια μαύρα, δια­περαστικά και με μαύρο μουστάκι που οργάνωσε ταξίδι για ένα καραβάνι. Διέτρεξε ολόκληρες χώρες για να φτάσει στην Ελλάδα, το ίδιο για να πάει στην Περσία, να περπατήσει μέσα στην ομίχλη από την Ρωσία μέχρι εδώ. Άνδρες και γυναίκες, μερικοί με τα πόδια χωρίς κάλτσες, ματωμένα, να κοιμούνται στα βουνά εκτεθειμένοι στους λύκους, σταθεροί στην πειθαρχία απλώς για να βρουν ένα ελεύθερο σπίτι για να ζήσουν. Σαχλαμάρες, θάλεγε οποιοσδήποτε, όμως είναι δυνατό ένα ταξίδι, με μια ομάδα ανθρώπων που υποφέ­ρουν ανάμεσα στα βουνά και στους πάγους, που κοιμούνται την νύ­χτα στην ζούγκλα, εκτεθειμένοι στους λύκους το χειμώνα; Με τι σκοπό; θα έμοιαζε άτοπο να έφταναν σε ένα σπίτι ήδη νοικιασμένο, αλλά δεν χρειαζόταν όλο αυτό, μιας και θα μπορούσαν να έχουν κά­νει το ταξίδι με ένα αυτοκίνητο ή με αεροπλάνο. Κανείς δεν ήξερε τι έκανε. Ο μαθητής έσερνε στα αριστερά τον Γκουρού του, στα δεξιά δεν ο Γκουρού το μαθητή του, σαν το άλογο που του τραβάνε τα γκέμια για να κοιτάξει στα δεξιά, υποφέροντας λίγο. Οι μαθητές του συνήθισαν σε μια σκληρή πειθαρχία και έγιναν εξαιρετικοί. και ΕΓΩ θέλησα να σφυρηλατηθώ σε αυτήν την σκληρή πειθαρχία από την αρχή. Ο κρυφός μου πατέρας έτσι το θέλησε. Τότε δεν το είχα κα­ταλάβει. Το κατάλαβα πολύ αργότερα τον καιρό που Αυτός είχε ακολουθήσει μαζί μου την ίδια διαδικασία που ακολούθησαν όλοι οι Γκουρού των περασμένων εποχών, βάζοντας τους σπουδαστές σε αυτές τις σκληρές δοκιμασίες Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έγιναν εξαιρετικοί όσοι από τους σπουδαστές τις πέρασαν.

Έτσι αγαπητοί αδερφοί μου, πρέπει να προχωρήσουμε πε­ριορίζοντας μέσα σε μας τους ίδιους πολλές βαριές συνήθειες, ήθη αποκτημένα που αγνοεί κανείς ότι τα κατέχει, μηχανικές κινήσεις χωρίς νόημα κλπ. Πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει τις κινήσεις του, την στάση του, να περιορίσει ό,τι δεν του χρησιμεύει. Όλα αυτά προϋποθέτουν κάποια πολύ αυστηρή «παρατήρηση» του εαυτού μας, Πρώτα συμφέρει η σκληρή πειθαρχία επίπονων και σκληρών ταξιδιών, των μαρτυρίων του δρόμου. Πρέπει να σφυρηλατηθεί κα­νείς από την αρχή, όπως σε έναν αγώνα, χωρίς λιποψυχίες αφού όσον αφορά την ψυχολογική αυτοπαρατήρηση, όσο κανείς προχωρά αυ­τοπαρατηρούμενος, ανακαλύπτει πόσα πολλά «ΕΓΩ» έχει, «ΕΓΩ» που τα αγνοούσε.

Ο ίδιος μένει έκπληκτος όταν αυτοανακαλύπτεται. Τι θα λέ­γαμε για κάποιον τίμιο, ειλικρινή, εργατικό, θαυμάσιο πολίτη, άτε­γκτο, ανίκανο για την παραμικρή κλοπή, που ξαφνικά ανακαλύπτει ότι στα βάθη του εαυτού του κατέχει σωρό από κλέφτες «ΕΓΩ»; Αδύνατο θα λέγαμε, δεν είναι δυνατό. Σε αυτό όμως δεν υπάρχει τί­ποτα αδύνατο.

Τι θα λέγαμε για μια τίμια γυναίκα, εξαιρετική σύζυγο, ενά­ρετη, αφιερωμένη στο σπίτι, που ξαφνικά αυτοανακαλύπτεται κατά βάθος με μια σειρά από «ΕΓΩ» πορνείας; Άτοπο! θα έλεγαν πολλοί ακούγοντας αυτήν την εξήγηση, τι παραλογισμός! τι παραδοξολογία! Όμως στον χώρο της βαθιάς ψυχολογίας όλα αυτά είναι δυνατά. Στο βάθος καθενός μας υπάρχει μια λανθασμένη δημιουργία, ΕΓΩ πα­λαιών εποχών, ΕΓΩ που προσωποποιούν φοβερά λάθη. Και το πιο σοβαρό είναι το ότι μέσα τους βρίσκεται αποκλεισμένη η συνεί­δηση, πάντα μπλεγμένη, πάντα μηχανοποιημένη από τον ίδιο της τον αποκλεισμό.

Ποιο είναι το χειρότερο εμπόδιο που υπάρχει στην διάλυση του ΕΓΩ; Ποιο θα είναι το χειρότερο συμβάν; Λαγνεία, ναι, όμως εί­ναι μια φοβερή λέξη. Ποιος δεν την έχει; Ποιος από τους εδώ παρό­ντες θα μπορούσε να πει ότι δεν την είχε ποτέ; Πόσο δύσκολο είναι να ξεριζωθεί από μέσα μας! Όταν την αναλύσουμε από οποιαδήποτε άποψη, θα δούμε ότι δρα σε κάθε ένα από τους τρεις εγκεφάλους, σε διαφορετική μορφή. Στον καθαρά συγκινησιακό εγκέφαλο θα εκ­φραζόταν σαν αγάπη. Στον καθαρά κινητικοενστικτοσεξουαλικό σαν ερωτισμός. Στον διανοητικό εγκέφαλο σαν σχέδια, προγράμ­ματα συσχετισμένα με την αγάπη ή το πρόσωπο που την εμπνέει ή νομίζει ότι την εμπνέει. Χωρίς άλλο όλα αυτά δεν είναι παρά εκ­φράσεις του ίδιου ΕΓΩ που καλείται λαγνεία. Όμως βλέπετε πόσο διαφορετικά εκδηλώνεται στον διανοητικό εγκέφαλο, πόσο στην καρδιά και τέλος πόσο στον κινητικοενστικτοσεξουαλικό εγκέφαλο. Επαναλαμβάνω ότι σαν ζωικό πάθος ή λαγνεία στην καρδιά παίρνει άλλη μορφή, θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε αγάπη. στην δια­νόηση παίρνει την μορφή σχεδίων ή αναμνήσεων που αναφέρονται σ αυτήν την αγάπη.

Κάθε ΕΓΩ έχει τους τρεις εγκέφαλους του: τον διανοητικό, τον συγκινησιακό και τον κινητικο-ενστικτο-σεξουαλικό. Κάθε ΕΓΩ είναι ένα πρόσωπο με τους τρεις του εγκεφάλους. Αυτό είναι ξεκά­θαρο. Έτσι μέσα μας υπάρχουν χιλιάδες πρόσωπα και το κάθε ένα από αυτά είναι οργανωμένο με τους τρεις εγκεφάλους του. Η προ­σωπικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μαριονέτα που κινείται με αόρατα σχοινιά.

Υπάρχουν «ΕΓΩ» πολύ δύσκολα να ξεριζωθούν από μέσα μας, να καταστραφούν, «ΕΓΩ» που μπερδεύονται με την πνευματι­κότητα και την αγάπη. Χρειάζεται θα έλεγα χημικό μάτι για να δούμε έτσι τον εαυτό μας, να χρησιμοποιήσουμε το λεπτό νυστέρι της αυτοκριτικής για να ανοίξουμε ό,τι υπάρχει μέσα μας και να το αξιολογήσουμε. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να ξέρει πραγματικά τι έχει μέσα του. Χρειάζεται πολλή παρατήρηση. Είμαστε φοβερά αδύνατοι και όσοι νομίζουμε τους εαυτούς μας πολύ δυνατούς, υπερβολικά δυνατούς, τίποτα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε. Σα­φώς υπολογίζουμε στην δύναμη του Ιερού Φιδιού, της θεϊκής Μητέ­ρας Κουνταλίνη. Μόνο αυτή στ' αλήθεια μπορεί να μας παρασταθεί στην διάλυση των «ΕΓΩ». Μόνο αυτή με την φλόγα της μπορεί να κα­ταστρέψει το ΕΓΩ κάνοντας το κοσμική σκόνη. Έτσι το να προσπα­θήσει κανείς να διαλύσει τα ΕΓΩ δίχως να υπολογίσει την βοήθεια της Ντέβη Κουνταλίνη Σάκτι είναι σαν να καταδικάζει τον εαυτό του σε αποτυχία και αυτό είναι αναμφισβήτητο. Κάποιος, του οποίου το όνομα δεν αναφέρω, έπεσε στο σφάλμα να αποδώσει στο ανοδικό φίδι όλα τα αριστερά και απαίσια χαρακτηριστικά του καθοδικού φιδιού.

Υπάρχουν δύο φίδια. Αυτό που ανεβαίνει και εκείνο που κα­τεβαίνει. Το ανοδικό είναι η Κουνταλίνη. Ανοίγει το πέρασμα για το νωτιαίο μυελό, φτάνει μέχρι τον εγκέφαλο και έπειτα μέχρι την καρδιά. Το άλλο, το καθοδικό, προχωρά από τον κόκκυγα μέχρι την ατομική κόλαση και είναι το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ, που σέρνεται στην λάσπη της γης. Έχει τόση δύναμη που μπορεί πραγματικά να μας κάνει να πέσουμε στο κακό. Το άλλο φίδι, το ανοδικό, είναι διαφορετικό, έχει δύναμη που μπορεί να μας λυτρώ­σει από τα σφάλματα. Στο παρελθόν είναι φανερό ότι ορισμένα άγια άτομα έσφαλαν και φύτεψαν στην ανθρώπινη φύση το απαίσιο όρ­γανο Κουνταρτιγουαδόρ.

Τι να κάνουμε για να μπορέσουμε να είμαστε σώοι; Θα πρέ­πει να φυτέψουμε στον ανθρώπινο οργανισμό άλλο όργανο αλλά να είναι θετικό, φωτεινό, αρχιτεκτονικό, αντίθετο του Κουνταρτιγουα­δόρ, σαν την Κουνταλίνη. Η ίδια η λέξη το λέει: Κουνταλίνη. «Κού­ντα» σημαίνει την ανάμνηση του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγου­αδόρ και «Λίνι» σημαίνει τέλος του απαίσιου οργάνου Κουνταρτι­γουαδόρ.

Αυτό είναι: όσο ανεβαίνει το φίδι Κουνταλίνη, το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ διαλύεται σε κοσμική σκόνη. Στην Γένεση εμφανίζεται το φίδι του Πειρασμού της Εδέμ με επτά κεφάλια που σέρνονται στην λάσπη της γης. Αυτό είναι το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Ακόμα και τώρα, εμφανίζεται στην αρχαία σο­φία του Μωυσή, το μπρούτζινο φίδι που τυλίγεται γύρω από το Τάο ή το Λίνγκαμ-ζωτική δύναμη, αυτή είναι η Κουνταλίνη.

Έγινε το λάθος να μπερδέψουν την Κουνταλίνη με το Κου­νταρτιγουαδόρ, το ανοδικό με το καθοδικό φίδι. Μπέρδεψαν στο ανοδικό όλες τις απαίσιες φοβερές δυνάμεις του καθοδικού φιδιού. Αυτή ήταν η αιτία που πολλοί δεν μπόρεσαν να διαλύσουν το ΕΓΩ, αυτό ήταν το μεγάλο σφάλμα.

Δεν αρνούμαι ότι με το μαχαίρι της συνειδήσεως, καταλα­βαίνοντας ζωντανά οποιοδήποτε ΕΓΩ, μπορούμε να χωριστούμε από αυτό, να το διαχωρίσουμε από τον ψυχισμό μας. Αλλά το χωρισμένο από τον ψυχισμό ΕΓΩ θα συνεχίσει να ζει, δεν θα παραιτηθεί, θα προ­σπαθήσει και πολλές φορές να ανακαταλάβει την θέση του, θα γίνει ένα δαιμόνιο πειρασμού. Πρέπει να διαλύσουμε το ΕΓΩ που με το μαχαίρι της συνείδησης έχουμε διώξει από μέσα μας. Κανείς δεν μπορεί να το διαλύσει με άλλες δυνάμεις εκτός αυτών της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνης. Αυτή μόνο μπορεί να το κονιορτοποιήσει, να το κάνει κοσμική σκόνη.

Έτσι λοιπόν, το βασικότερο είναι να πεθάνει ο εαυτός μας, οριστικά, για να ανοίξει ο εσωτερικός νους και να απολαύσουμε τον αντικειμενικό Λόγο που έχει αντικειμενική θεώρηση της πραγματικότητας, ιδιαίτερη εμπειρία του ΕΙΝΑΙ συ­νειδητό και υπέροχο, θεϊκό θέαμα. Μόλις το χωνέψετε αυτό, θα κα­ταλάβετε επίσης την αναγκαιότητα του να ζείτε σε επιφυλακή, ξά­γρυπνοι σαν σε καιρό πολέμου, δουλεύοντας πάντοτε σε σταθερή γραμμή. Γιατί έτσι όπως είσαστε τώρα, έτσι όπως βρίσκεστε στις συγκεκριμένες αυτές στιγμές, δεν χρησιμεύετε σε τίποτα, είσαστε ένα δημιούργημα γελασμένο που εκδηλώνεται μέσα από μια πλαστή προσωπικότητα. Πνευματικά είσαστε νεκροί, δεν έχετε πραγματικό­τητα. Έτσι όπως είσαστε όλοι εσείς, πρέπει να πάψετε να υπάρχετε. Γιατί αν συνεχίσετε έτσι όπως είσαστε, θα πρέπει να γυρίσετε στην ανέλιξη των μετάλλων στα σπλάχνα της γης. Έτσι όπως είσαστε, πνευματικά νεκροί, δεν κατέχετε τον Αντικειμενικό Λόγο του ΕΙ­ΝΑΙ, δεν μπορείτε να πετύχετε την φώτιση, περιπλανιέστε σαν σκιές μέσα στα βαθιά σκοτάδια. Ποια είναι η πραγματικότητα σας; Σκιές και τίποτα περισσότερο.

Πρέπει να ανοίξετε τον εσωτερικό νου και για αυτό πρέπει να σταματήσετε να ζείτε σαν άθλιες σκιές, να ξανασεβαστείτε τους εαυτούς σας, γιατί τώρα αγαπάτε πολύ τους εαυτούς σας, αυτοθεω­ρείστε αρκετά. Όμως τι είναι αυτό που θέλετε; Βέβαια αγαπάτε το ΕΓΩ, την γυμνότητά σας, την εσωτερική σας αθλιότητα, τα σκοτάδια όπου βρίσκεστε, αυτά είναι που αγαπάτε τόσο. Έτσι δεν είναι;

Σκέψη! βαθιά σκέψη! Πρέπει να αφοσιωθείτε σε εντατική εργασία πάνω σε εσάς τους ίδιους, πρέπει να καταλάβετε την διαδι­κασία της λαγνείας, είναι ο χειρότερος εχθρός του περιορισμού του ΕΓΩ. Ποιος δεν την έχει; Ποιος δεν την δοκίμασε; και όμως πρέπει να την κάνετε σκόνη. Έχει κανείς αδερφοί να ρωτήσει τίποτα;

ΕΡ: Δάσκαλε, κάποιος μαθητής σου δούλεψε στην Ένατη Σφαίρα και ξέχασε την θεϊκή Μητέρα;

ΑΠ: Βέβαια, δούλεψε στην Ένατη Σφαίρα, έφτιαξε τα Ανώ­τατα Υπαρξιακά σώματα του ΕΙΝΑΙ, όμως δεν κατόρθωσε την απόλυτη καταστροφή του ΕΓΩ γιατί αρνήθηκε την θεϊκή του Μητέρα. Πώς μπορεί να διαλύσει το ΕΓΩ ο αχάριστος γιος; Ο αχάριστος γιος δεν προοδεύει σε αυτές τις σπουδές. Προ πάντων, προτού φτά­σουμε στον Πατέρα, πρέπει να φτάσουμε στην Μητέρα. Αυτό είναι σαφές.

ΕΡ: Γιατί όντας μαθητής σας, δεν γνώριζε το μοναδικό δρόμο τον οποίο μας διδάσκετε, που για την διάλυση του ΕΓΩ είναι με την θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη;

ΑΠ: Σε παλαιότερες ζωές υπήρξε μαθητής μου, όχι όμως στην τελευταία του. Όπως απομακρύνθηκε από μένα ξέχασε επίσης την θεϊκή του Μητέρα, αυτό ήταν το λάθος του. Χωρίς αυτήν την φλο­γερή δύναμη κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει τα ψυχικά του επι­πρόσθετα στοιχεία, από μόνος του δεν πετυχαίνει τίποτα. Το μαχαίρι της συνειδήσεως του επιτρέπει να διαχωριστεί από το ΕΓΩ που έχει επισημάνει, χωρίζοντας το από τον ψυχισμό του, αλλά αυτό δεν ση­μαίνει διάλυση, επαναλαμβάνω. Τέτοια ΕΓΩ θα αγωνιστούν ακού­ραστα για να ξαναγυρίσουν και να ενσωματωθούν στην οργανική μηχανή.

Συνεχίστε να ρωτάτε, αν δεν ρωτά κανείς δεν καταλαβαίνει. Ο Πάρσιφαλ με την πρώτη του άφιξη στο κάστρο των Μονσαλβάτ δεν έφτασε να γίνει βασιλιάς του κάστρου γιατί δεν ρώτησε την αιτία των πόνων του Ανφόρτα. Πάντα πρέπει να ρωτά κανείς.

ΕΡ: Τι διαδικασία απαιτείται για να φτάσει κανείς στην κα­τοχή του Αντικειμενικού Λόγου του ΕΙΝΑΙ;

ΑΠ: Για να φτάσουμε στον Αντικειμενικό Λόγο υπάρχουν 6 βαθμοί, ο πιο ψηλός από αυτούς ανήκει στην Ιερή Άγκυρα και βρί­σκεται τρία βήματα από το άπειρο που διατρέφει τα πάντα.

ΕΡ: Πόσες διαδικασίες περιλαμβάνει;

ΑΠ: Πρέπει να πεθάνει απόλυτα ο εαυτός μας. Αν δεν κα­ταστρέψουμε το ΕΓΩ δεν μπορούμε να αναπτύξουμε τον
Αντικειμενικό Λόγο. Όμως ενώ προχωράμε βαθιά στην καταστροφή του εαυτού μας, ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ ανοίγεται. Όταν πετύχουμε 100% την διάλυση του ΕΓΩ, ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ μέσα μας φτάνει στην πηγή της τελειότητας. Τότε φωτι­ζόμαστε απόλυτα και γνωρίζουμε από άμεση ζωντανή εμπειρία, όλα τα μυστήρια του Σύμπαντος και έχουμε όλες τις δυνάμεις του Κό­σμου. Αυτός βρίσκεται πέρα από τα τσάκρας. Τα τσάκρας, επανα­λαμβάνω, δεν είναι παρά χλωμά φώτα μπρος στο ηλιακό φως, είναι χρήσιμα όχι όμως πολύ χρήσιμα όπως είπαμε.

ΕΡ: Δάσκαλε, αυτές οι τρίαινες για τις οποίες μιλάτε έχουν σχέση με τους Εντρόπιτες;

ΑΠ: Αυτό είναι κάτι άλλο. Ας μη μπερδεύουμε τις διάφορες επιστήμες, θα γινόμαστε Ενικορνοπλάστες. Τι είναι ένας Ενικορνο­πλάστης; Ένας άνθρωπος που κάνει ανάλυση σε όλα και που λύνει τα πάντα χωρίς να θέλει τίποτα. Εμείς δεν είμαστε, αφήνουμε κάθε ύλη μελέτης στην θέση της. Αναρίθμητες είναι οι διάφορες σχολές. Παντού αφθονούν σχολές συγγραφέων που αλληλομάχονται. στην Μητρόπολη Νοστράδαμους του Παρισιού, στο δάπεδο είναι ζωγρα­φισμένος ένας λαβύρινθος. Ας θυμηθούμε το λαβύρινθο στο νησί της Κρήτης στο κέντρο του οποίου βρισκόταν ο Κρητικός Μινώ­ταυρος. Αυτός που μπήκε, λένε ότι κατόρθωσε να προσανατολιστεί μέσα στους δαιδάλους μέχρι που έφτασε μπροστά στον ίδιο το Μι­νώταυρο και αντιμετωπίζοντας τον, σώμα με σώμα, τον νίκησε. Η έξοδος του από αυτόν το Λαβύρινθο έγινε με την βοήθεια του μίτου της Αριάδνης, που μπόρεσε να τον οδηγήσει στην τελική λύτρωση. Είναι ενδιαφέρον που ακριβώς στο δάπεδο της Μητρόπολης Νο­στράδαμους υπάρχει ζωγραφισμένος αυτός ο θαυμαστός λαβύριν­θος. Αναμφίβολα αυτό είναι κάτι που μας καλεί να σκεφτούμε. Το να προσανατολιστεί κανείς δεν είναι εύκολο πράγμα. Ο λαβύρινθος των θεωριών είναι πιο πικρός από το θάνατο. Ενώ μερικοί συγγρα­φείς μας λένε ότι οι αναπνευστικές ασκήσεις είναι εξαιρετικές, άλ­λοι λένε ότι είναι βλαβερές. Ενώ οι μεν βεβαιώνουν ένα πράγμα οι δεν βεβαιώνουν άλλο. Κάθε σχολή καταλήγει ότι είναι η Αλήθεια και έτσι ο λαβύρινθος είναι πολύ δύσκολος. Αν κανείς κατορθώσει να φτάσει στον λαβύρινθο είναι αναγκασμένος να έρθει σώμα με σώμα με το Μινώταυρο, δηλαδή με το ίδιο του το ΕΓΩ, με τον ίδιο του τον εαυτό. Μπορεί κανείς να βγει από το κέντρο του λαβύρινθου με την βοήθεια του μίτου της Αριάδνης που θα τον οδηγήσει στο φως.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ένα τέτοιο λαβύρινθο των τόσων θεωριών, των τόσων σχολών, των τόσων συγχύσεων. Τι να κάνει κανείς για να προσανατολιστούν; Με ποιο τρόπο; Σαφώς πρέ­πει να ενδιαφερθούμε για την αφύπνιση της συνειδήσεως. Μόνο με αυτήν μπορούμε να βαδίσουμε πραγματικά μέσα στον μυστηριώδη λαβύρινθο. Αλλά αν δεν έχουμε κατορθώσει να την ξυπνήσουμε, θα μείνουμε μπερδεμένοι, μερικοί προς στιγμήν θα ενθουσιαστούν από αυτές τις μελέτες, όμως σύντομα θα τις εγκαταλείψουν. Υπάρχουν μερικοί με το κεφάλι γεμάτο από θεωρίες, που νομίζουν ότι έχουν πια ανακαλύψει το μυστικό δρόμο, αν και προχωρούν βαθιά κοιμι­σμένοι. Φαίνεται απίστευτο, υπάρχουν όμως Δάσκαλοι της Μεγάλης Λευκής Αδελφότητας, πραγματικοί Δάσκαλοι, με την πραγματική έννοια της λέξεως, ξύπνιοι ριζικά, αυτοπραγματωμένοι απόλυτα, θα λέγαμε στην γλώσσα της αλχημείας, άτομα που ήδη έχουν στην δύ­ναμη τους την πολύτιμη Πέτρα, και όμως δεν ξέρουν να διαβάσουν, ούτε να γράψουν, τελείως αναλφάβητοι, και όμως ξύπνιοι και αυτο­πραγματωμένοι.

Αντίθετα, βλέπουμε στον δρόμο της ζωής, μέσα σε διάφορες σχολές ονομασίες, σχίσματα, τάξεις, ανθρώπους με το κεφάλι γε­μάτο, παραγεμισμένο με θεωρίες, άτομα με πλούσια μάθηση, όμως με την συνείδηση κοιμισμένη, αγνοούντες μορφωμένοι, που όχι μόνο δεν ξέρουν, αλλά το χειρότερο, ούτε που γνωρίζουν ότι δεν ξέρουν. Αυτοί χάνονται με την συμπλήρωση των 108 υπάρξεων και γυρίζουν στην καθοδική ανέλιξη των κατώτερων κόσμων. Όμως αυτοί νομί­ζουν ότι πηγαίνουν πολύ καλά, αυτό ναι. Και όταν ρωτούνται δεί­χνουν μια μόρφωση εκπληκτική, μυαλά φωτεινά με λαμπρές ιδέες, με ρήσεις σπινθηροβόλες, δυνατές και οριστικές. Όμως προς τι όλα αυτά;

Πρώτα χρειάζεται να ξυπνήσουμε, για να ξέρουμε πώς να προσανατολιστούμε και δεν θα μας χρησίμευε σε τίποτα να έχουμε ένα κεφάλι γεμάτο γράμματα, αν συνεχίζουμε με την συνείδησή μας κοιμισμένη. Πιο πολύ θ' άξιζε να είμαστε αναλφάβητοι, αλλά ξυ­πνητοί. Ασυζητητί αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ξέρουμε ότι εί­μαστε κοιμισμένοι. Δυστυχώς αν και το βεβαιώνετε, αν και σεις δέ­χεστε ότι κοιμόσαστε, όμως δεν έχετε συνείδηση ότι βρίσκεστε σε κατάσταση ύπνου και αυτό είναι το σοβαρό. Οποιοσδήποτε μπορεί να ξέρει ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα, όμως άλλο πράγμα είναι να έχει κανείς συνείδηση ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα. Σε οποιονδήποτε διανοούμενο υπάρχει ένα απλό άθροισμα, το επανα­λαμβάνει και νομίζει ότι το ξέρει, όμως δεν είναι έτσι, ούτε και είναι πραγματικά ξυπνητός. Πρέπει να αρχίσουμε με το να αναγνωρίζουμε την κατάσταση της υπνώσεώς μας. Όταν ένας αναγνωρίσει ότι κοι­μάται, είναι αναμφισβήτητο στοιχείο ότι άρχισε να ξυπνάει όμως δεν πρόκειται για διανοητική αναγνώριση, όχι. Οποιοσδήποτε μπορεί να πει αυτόματα: «ναι, είμαι κοιμισμένος». Άλλο πράγμα είναι να έχεις συνείδηση ότι κοιμάσαι και αυτό είναι διαφορετικό γιατί υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην διανόηση και την συνείδηση.

Στην πρακτική ζωή πρέπει να μάθουμε να καθορίζουμε λε­πτομερείς, έξυπνες διασυνδέσεις για την ζωή. Στους ανώτερους Κό­σμους, όσο διαρκεί η κατάσταση αγρύπνιας, σχετιζόμαστε με όλα τα ανθρώπινα όντα, είτε μέσω της δουλειάς ή του σπιτιού ή του δρόμου κλπ. Τις ώρες του ύπνου επίσης υπάρχουν διασυνδέσεις, που απο­τελούν το φυσικό επακόλουθο εκείνων των ίδιων που έχουμε στον φυσικό κόσμο. Για παράδειγμα, αν ένα άτομο ζει σε καντίνες, σα­φώς οι διασυνδέσεις του θα είναι τέτοιες. Στους Εσωτερικούς Κό­σμους, τις ώρες του ύπνου και μετά το θάνατο, η ζωή του θα συνε­χιστεί σε καντίνα, θα σχετίζεται με ανθρώπους της καντίνας και με αλήτες κάθε είδους. Αν κάποιος σχετισθεί με ληστές και κλέφτες, στους εσωτερικούς κόσμους, τις ώρες του ύπνου θα ζήσει ανάμεσα σε κλέφτες και ληστές. Έτσι εμείς πρέπει να καθορίσουμε εδώ και τώρα, στον φυσικό κόσμο το είδος των σχέσεων που θέλουμε στα όνειρα μας και μετά τον θάνατο. Είναι πολύ ωραία να σχετιζόμαστε τις ώρες του ύπνου στον Ναό, μελετώντας τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Είναι πολύ ωραίο να εμπιστευθούμε τους εαυτούς μας στο χάος για να μελετήσουμε μετά το θάνατο, όμως αυτό είναι δυ­νατόν μόνον αν συγκεντρωνόμαστε συχνά.

Έτσι λοιπόν, εμείς οι ίδιοι πρέπει να προκαλέσουμε το είδος των σχέσεων που επιθυμούμε και που θέλουμε να έχουμε στα όνειρα μας και μετά το θάνατο. Αν καταλάβουμε αυτό, θα βάλουμε βάσεις πολύ δυνατές για την αφύπνιση της συνειδήσεως. Χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε γιατί συμβαίνει τα ανθρώπινα όντα να μην ξέ­ρουν να ζουν, αυτό είναι αλήθεια. Νομίζουν ότι αυτό το φυσικό όχημα (σώμα) θα διαρκέσει μιαν αιωνιότητα, όταν στην πραγματι­κότητα δεν διαρκεί σχεδόν καθόλου, γίνεται σκόνη.

Το θέατρο, ο κινηματογράφος, είναι κάτι που προκαλεί βλάβη στην ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλες εποχές, για παράδειγμα, στην Βαβυλωνία, το θέατρο ήταν απόλυτα αντικειμενικό, είχε σαν μονα­δικό του αντικείμενο την μελέτη του Κάρμα και την εξήγηση που ήθελε να δώσει στους θεατές. Οι ηθοποιοί δεν μάθαιναν από έξω κα­νένα ρόλο, στην σκηνή εμφανιζόταν κάποιος χωρίς να έχει μελετήσει κανένα ρόλο απλούστατα ερευνούσε τον εαυτό του μόνος του με σκοπό να μάθει. ήταν αυτό που επιθυμούσε περισσότερο, αλλά αυτό που περισσότερο ήθελε ήταν να παίξει. Ας υποθέσουμε ότι ήθελε να πιει, τότε απλώς δήλωνε: «θέλω να πιω», άλλος παρευρι­σκόμενος που εμφανιζόταν εκεί, άκουγε τα λόγια αυτά, ερευνούσε τον εαυτό του να δει τι αισθανόταν μέσα του, αυτό που αισθανόταν απαντούσε: «ΕΓΩ δεν θέλω να πιω, το οινόπνευμα με οδήγησε στην φυλακή, το οινόπνευμα με έριξε στην μιζέρια». Αν εσείς ξέρατε αυτό που πραγματικά του είχε συμβεί, τότε κανείς δεν θα βεβαίωνε κάτι εσφαλμένο, γιατί μέσα του είχε μια ομάδα ηθοποιών, ακόμη δεν θα έλεγε τίποτα περισσότερο από αυτό που αισθανόταν στα βάθη της συνειδήσεως του, κάτι που αυτός θα είχε ζήσει, σχετικό πάντα με τις διάφορες συνειδησιακές του καταστάσεις. «ΕΓΩ, υποτίθεται, είχα πολλά λεφτά, άνετο σπίτι, γυναίκα και παιδιά, όμως με το να πίνω κρασί, κοιτάξτε που κατάντησα κύριοι». Πιο κει εμφανιζόταν μια φτωχογυναίκα, άλλη ηθοποιός που επίσης έλεγε: «Όταν έπινα έχασα το παιδί μου από το καταραμένο το λικέρ». Έτσι λοιπόν χρησιμο­ποιούσαν την εξέλιξη ενός δράματος με σκηνές απρόβλεπτες. Πολ­λές φορές το δράμα αυτό μπορούσε να τελειώσει με την πιο δραμα­τική μορφή. Οι γραμματείς έγραφαν αναλυτικά όχι μόνο την εκδί­πλωση του δράματος, αλλά μέχρι και τα τελικά αποτελέσματα. Μετά διάλεγαν από την κάθε παράσταση το καλλίτερο και έτσι γνωστοποιούνταν τα αποτελέσματα της άλφα ή βήτα σκηνής. Υπήρ­χαν πολλές ερωτικές σκηνές, σκηνές πολέμου, αλλά όλες έβγαιναν πάντα αυθόρμητα, φυσικές, κάτι που επιδέξια ανακάλυπταν, κάτι που καθένας από τους ηθοποιούς είχε ζήσει, αυτή ήταν η αντικειμε­νική τέχνη της Βαβυλώνας.

Πραγματικά οι παράγοντες ήταν πολύ διαφορετικοί. Η μου­σική που χρησιμοποιούσαν εκπαίδευε δεόντως το συγκινησιακό κέ­ντρο. Μια μουσική ειδική. Εκείνοι ήξεραν πολύ καλά ότι στον αν­θρώπινο οργανισμό υπάρχουν ορισμένα γάγγλια που έχουν σχημα­τισθεί από τους ήχους του Σύμπαντος. ήξεραν να χειριστούν όλα αυτά τα γάγγλια, όλα αυτά τα μέρη της Υπάρξεως με τους διάφο­ρους μουσικούς συνδυασμούς. Έτσι μόρφωναν με την μουσική το συγκινησιακό εγκέφαλο. Ξέρετε ότι ένας περίπατος ανοίγει την όρεξη για πεζοπορία, μια επικήδεια μελωδία προκαλεί σε διαλογι­σμό, μια ρομαντική μουσική μας φέρνει αναμνήσεις ευτυχισμένων καιρών κλπ, νύχτες αγάπης. Αυτοί έκαναν έξυπνους συνδυασμούς των ήχων για να μορφώσουν σοφά το συγκινησιακό εγκέφαλο. Δείτε επίσης το ενδιαφέρον του κινητικού κέντρου. Το δίδασκαν και αυτό με ιερούς χορούς. Οι χοροί αυτοί ήταν πάρα πολύ σημαντικοί στην Βαβυλωνία, κάθε κίνηση αντιστοιχούσε σε ένα γράμμα. Όλα τα γράμματα μαζί περιείχαν καθορισμένες δημηγορίες, καθορισμένες τεχνικές, διαφωτίσεις έτσι, όλο το ακροατήριο δεχόταν μια πλουσιό­τατη εκπαίδευση. Όμως γι αυτόν το θεατρικό τύπο, οι ηθοποιοί δεν ονομάζονταν ηθοποιοί, αλλά ορχηστές, που σημαίνει: «άτομα που αισθάνονται με απόλυτη ακρίβεια τις δραστηριότητες της Ουσίας, της Συνειδήσεως», αλλά μετά την ελληνική και ρωμαϊκή κουλτούρα το θέατρο εκφυλίστηκε, οι ηθοποιοί, οι ορχηστές εξαφανίστηκαν, δημιουργήθηκαν δεν οι καλλιτέχνες που σήμερα καλούνται «ηθο­ποιοί». Θυμάμαι πολύ καλά, πάνε περίπου σαράντα χρόνια που τους ηθοποιούς τους ονόμαζαν κωμωδούς (υποκριτές) με περιφρόνηση. Το Μεσαίωνα υπήρχε ένας δημόσιος νόμος που ανάγκαζε τους ηθο­ποιούς να ξυρίζονται, να εξαφανίζουν κάθε δείγμα αρρενωπότητας. Για ποιο σκοπό; Κατά πρώτον, έπρεπε αυτοί να βρουν το μακιγιάζ το ανάλογο με το δράμα που επρόκειτο να παίξουν. Κατά δεύτερον, ήθελαν να τους διαφοροποιήσουν από τα υπόλοιπα πρόσωπα. ήξε­ραν ότι αυτοί οι σύγχρονοι ηθοποιοί ακολουθούν μια επικίνδυνη ακτινοβολία, μολυσματική, πάρα πολύ Χανασμουσιάνα και φυ­σικά εξαφάνιζαν τα δείγματα αρρενωπότητας. Αν παρατηρήσετε με προσοχή την ζωή των ονομαζόμενων καλλιτεχνών, στα θέατρα, θα αισθανθείτε (αν διαθέτετε κάποια ευαισθησία) την μορφή των Χανα­σμουσιάνα ακτινοβολιών που αυτοί εκπέμπουν. Τώρα έχει πια πε­ράσει αυτό το έθιμο, τώρα δεν υπάρχει με αυτήν την έννοια εναντίον τους τέτοιος δημόσιος νόμος, τώρα τους βοηθούν, τους συμπεριφέ­ρονται σαν ίσος προς ίσο, μέχρι και τους μιμούνται. Υπάρχουν πολ­λοί που ζουν από το δράμα της σκηνής, που είναι ηθοποιοί, όμως εμείς πρέπει να πάρουμε θέση μέσα στον χώρο της απόλυτης πραγ­ματικότητας. Όσοι έχουν περάσει τα πενήντα, θα θυμούνται, πάει μισός αιώνας, ακόμη τους φέρονταν σα σε απλούς κωμικούς ή κω­μωδούς κλπ. Βέβαια αυτοί προχώρησαν και τώρα θεωρούνται ίσοι προς ίσους, όμως δεν παύουν να εκπέμπουν τις φοβερά επικίνδυνες ακτινοβολίες τους. Ξέρουν τους ρόλους τους από έξω, απόλυτα υπο­κειμενικοί.

Όταν κανείς ξυπνάει καταλαβαίνει τι είναι, ανακαλύπτει κάτι από αυτό που έχει, από αυτό που τον σκιάζει ή που του λείπει. Είναι πολλοί αυτοί που κατέχουν ικανότητες και πολλοί αυτοί που δεν τις έχουν όμως καθένας μπορεί να το ανακαλύπτει μόνο όταν ξυπνήσει, γιατί ένας κοιμισμένος πως μπορεί να ανακαλύπτει πράγματα; Τι ξέρει από τον εαυτό του ο κοιμισμένος; Έτσι λοιπόν είναι βασικό το ξύπνημα, που για να πραγματοποιηθεί πρέπει κανείς να ξέρει να ζει. Είναι γραφτό ότι όποιος συνοδεύει λύκους, μαθαίνει να ουρλιάζει. Πρέπει να μάθουμε με ποιους προχωράμε, τι είδους διασυνδέσεις να δημιουργήσουμε στην πρακτική μας ζωή. Πρέπει να μάθουμε να διαλέγουμε τις φιλίες μας, αυτό είναι κάτι οριστικό. Όταν προσέ­χουμε να ζούμε σοφά, η Συνείδηση θα ξυπνάει όλο και περισσό­τερο, μέχρι που να κατορθώσει κάποια μέρα να ξυπνήσει απόλυτα. Ξυπνώντας θα μπορέσουμε να καταλάβουμε την θλιβερή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, γιατί η ανθρώπινη ύπαρξη, φυσιολογικά, έχει το πλανητικό της σώμα τόσο μοναχικό. Ποιο είναι το πλανητικό σώμα; Είναι το φυσικό σώμα με την ζωική του έδρα. Είναι φανερό, στα αλήθεια το μόνο που υπάρχει στο φυσικό σώμα είναι ένας σωρός από ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία, τα ψυχικά ελαττώματα υπό αλ­ληγορικές μορφές: θυμός, απληστία, λαιμαργία, τεμπελιά, λαγνεία, φθόνος, περηφάνια κλπ.

Τι είναι αυτό που συνεχίζει μετά το θάνατο; Ένας σωρός από ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία, από δαίμονες. Δεν υπερβάλλουμε, εί­ναι αλήθεια: η οργή, η απληστία, ο φθόνος κλπ. είναι που συνεχί­ζουν. Δεν κατέχουμε ένα συνειδησιακό κέντρο διαρκείας, όχι. Δυ­στυχώς η Ουσία βρίσκεται αποκλεισμένη μέσα σε όλα αυτά τα μη ανθρώπινα στοιχεία, οπότε δεν υπάρχει μια συνεχόμενη ατομικό­τητα στο νοητικό ζώο που εσφαλμένα καλείται άνθρωπος. Η ατομι­κότητα είναι κάτι που πρέπει να πετύχουμε. Αν θέλουμε να εξατομικευτούμε, πρέπει να πολεμήσουμε τα ΕΓΩ μας. Μόνο με την κα­ταπολέμηση τους μπορούμε να φτάσουμε στην εξατομίκευση μας. Πώς θα μπορούσαμε να περιορίσουμε τα ΕΓΩ; Περιορίζοντας τα μη ανθρώπινα στοιχεία που φέρουμε μέσα μας. Πώς όμως; Μόνο αφού τα καταλάβουμε. Εμείς για παράδειγμα, μπορεί να ξέρουμε ότι έχουμε οργή μέσα μας, όμως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Αυτό είναι διαφορετικό. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την διαδικασία της διαλύσεως του ΕΓΩ. Υπάρχει η οργή της γλώσσας, του νου, διά­φορες μορφές θυμού. Υπάρχουν μορφές θυμού που οφείλονται στην αγάπη του εαυτού μας, όταν κανείς μας πληγώσει τον εγωισμό μας, αισθανόμαστε οργή. Υπάρχει ο θυμός που προκαλεί η ζήλια, εκρή­ξεις θυμού από λύσσα, κλπ. Πρέπει να ερευνήσουμε όλες τις όψεις του θυμού, όχι από διανοητική άποψη, όχι αντιμετωπίζοντας την οργή υπό αφηρημένη μορφή, αλλά την ιδιαίτερη μας οργή που είναι κάτι το διαφορετικό.

Αν περπατώντας στον δρόμο ξαφνικά κάποιος μας βρίσει χω­ρίς λόγο, αντιδρούμε βίαια και, γυρνώντας στο σπίτι, αναλογιζόμαστε γιατί μας φέρθηκαν έτσι, ποια υπήρξε η πραγματική αιτία μιας τέ­τοιας αντιδράσεως. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε αυτήν την όψη της ζωής.

Άλλη μέρα, οποιαδήποτε, αισθανόμαστε οργή λόγω ζή­λιας. Πρέπει να σκεφτούμε πάνω στην ζήλια αυτή, γιατί προκλήθηκε, και έτσι να γνωρίσουμε κάθε πλευρά του θυμού μας. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε με όλα τα άλλα ελαττώματα που φέρνουμε μέσα μας, Ο περιορισμός τους είναι μόνο δυνατός με την βοήθεια της θεϊκής Μη­τέρας Κουνταλίνη. Μπορεί κανείς να καταλάβει ότι έχει κάποιο λά­θος, κάποιο ψυχολογικό ελάττωμα, και όμως να συνεχίζει με αυτό. Ο περιορισμός του είναι δυνατός μόνο με την βοήθεια της Ντέβι Κουνταλίνη. Σε μεγάλο βαθμό δυνάμεως η Κουνταλίνη βρίσκεται στο σεξ. Αυτό δεν σημαίνει ότι για το λόγο του ότι δεν έχει κάποιος γυναίκα, ή είναι γυναίκα χωρίς άντρα δεν θα περιορίσουν τα λάθη τους. Σαφώς πάντα θα υπολογίζουν στην βοήθεια της μητέρας Κου­νταλίνη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η βασική δύναμη της Ντέβι Κουνταλίνη είναι στο σεξουαλικό και ότι αν κάποιος έχει την τύχη να έχει μια σύζυγο ή μια γυναίκα να έχει άντρα, μπορεί να δουλέψει στο Εργαστήριο των Κυκλώπων και να ζητήσει από την Ντέβι Κου­νταλίνη να περιορίσει αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα που έχει κατάλληλα γίνει κατανοητό. Έτσι είναι το πώς βαδίζουμε προς το θάνατο από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό. Προπάντων είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει ο θάνατος του ΕΓΩ.

Η βάση, το θεμέλιο κάθε προόδου είναι ο θάνατος, γιατί μόνο με το θάνατο έρχεται το καινούργιο. Αν ο σπόρος δεν πεθάνει, φυτό δεν γεννιέται. Συμβαίνει το μεγαλύτερο μέρος των εσωτεριστών σπουδαστών να ξεχνούν το θάνατο, σκέφτονται μόνο την τελειοποί­ηση, πώς να αποκτήσουν εξουσίες και οτιδήποτε άλλο. Γιατί όταν κανείς θέλει να πεθάνει μέσα του δεν πηγαίνει στο σινεμά, δεν τον ενδιαφέρει γιατί έχουμε δει ότι ένα νεκρό, ένα πτώμα μέσα στο φέ­ρετρο δεν το ενδιαφέρει το σινεμά. Όταν λοιπόν κανείς πάει να δια­σκεδάσει φαίνεται να φτάνει μέχρι το χορτασμό στο να ξεχνά το θά­νατο, γιατί κανένα πτώμα δεν θα καθίσει να δει τηλεόραση. Αυτή η υπόθεση της πραγματώσεως είναι κάτι πολύ σοβαρό, δεν μπορούμε να το πάρουμε ελαφρά. Αν θέλουμε την αυτοπραγμάτωση, η βάση είναι ο θάνατος.

Στη Γνωστική Εκκλησία, δεν λείπει πάντα ένα μεγάλο φέρε­τρο. Ειδικότερα ένα από τα δωμάτια της Εκκλησίας είναι νεκρικό όπου μπορεί κανείς να δει ένα ωραιότατο φέρετρο. Είναι λυπηρό που δεν έχουμε εδώ ένα φέρετρο, όταν έπρεπε να υπάρχει. Εν πάση περιπτώσει, το φέρετρο είναι ένα ζωντανό σύμβολο του ότι είμαστε διατεθειμένοι να πεθάνουμε, ότι είναι απαραίτητο να πεθάνουμε για να δημιουργήσουμε. Δεν μας ενδιαφέρει ο θάνατος του φυσικού σώματος, γιατί μπορούμε να το χάσουμε βγαίνοντας από το σπίτι, σε οποιαδήποτε στιγμή, στο ίδιο μας το σπίτι μπορεί να πέσουμε από το κρεβάτι στο έδαφος κλπ. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο θάνατος του ΕΓΩ, αυτού του ΕΓΩ που έχουμε μέσα μας και που μας κάνει φοβερούς. Αν εσείς ήσασταν ξυπνητοί θα μπορούσατε να διακρίνετε αυτό που σας λέω. Οι ακτινοβολίες που φέρνει κάθε άτομο που έχει ΕΓΩ είναι παρόμοιες κατά πολύ με εκείνες του κόμη Δράκουλα, άσχημες. Όταν βρίσκομαι σε διαλογισμό, για παρά­δειγμα, και κάποιος που έχει ΕΓΩ έρχεται προς τα εκεί, από μακριά αισθάνομαι τις δονήσεις του που είναι άσχημες, ίδιες με του Δρά­κουλα, είναι δυσάρεστες, άσχημες. Το ΕΓΩ μας κάνει πραγματικά σκουπίδια, με την απόλυτη σημασία της λέξεως. Όταν πια κατορ­θώσει κανείς να περιορίσει το ΕΓΩ, να διαλύσει όλα τα μη ανθρώ­πινα στοιχεία που φέρουμε μέσα μας, μένει τότε η εκατό τα εκατό ριζικά αφυπνισμένη συνείδηση, αυτό είναι φανερό.

Ακόμα είναι απαραίτητο να ντυθούμε με τα Ανώτατα Υπαρ­ξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ. Τις στιγμές αυτές θυμάμαι την εκπαί­δευση που πήρα. Στον αστρικό κόσμο έζησα μια πολύ ενδιαφέ­ρουσα σκηνή. Ξαφνικά, κλεισμένος σε κάποιο σπίτι, δέχτηκα την επίσκεψη των Σεβαστών και της Μυστικής Αδελφότητας, που μου δίδαξαν τραγουδώντας γλυκά. Μου είπαν ότι η δίωξη του Νόμου (δεν αναφέρομαι στους γήινους αυτούς νόμους, αλλά σε εκείνους του Κάρμα) εφαρμόζεται μόνο όταν κανείς δεν προχωρά καλά ντυμένος, πάνω σε ακριβό αμάξι. Για αυτό λοιπόν προχωράτε καλά ντυμένοι με αρκετό χρήμα μέσα στην τσέπη σας και θα σταματήσει η καταδί­ωξη. Μιλάω σε μια διάλεκτο που πρέπει να ξέρετε να καταλαβαί­νετε. Σε τι είδους αμάξι αναφέρονταν οι Σεβαστοί; Στο όχημα που αποτελείται από τα τέσσερα σώματα: φυσικό, αστρικό, νοητικό και αιτιατό, αυτό είναι το όχημα. Τι εννοούσαν σαν άνθρωπο καλά ντυ­μένο με ακριβό αμάξι; Αυτόν που έφτιαξε τα Αιτιατά Υπαρξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ και ακόμη τα έχει Χριστικοποιήσει. Δηλαδή, ο καλοντυμένος άνθρωπος αν έχει λεφτά στην τσέπη του είναι βέβαιο ότι έχει κοσμικό κεφάλαιο. Το κεφάλαιο αυτό φτιάχνεται κάνοντας καλά έργα, δουλεύοντας για την ανθρωπότητα αυτό είναι σαφές. Ένα Δάσκαλο σαν τον Κόντε Σέν Ζερμέν κανείς δεν πρόκειται να τον διώξει. Τον Ιησού της Ναζαρέτ πώς να τον καταδιώξουν οι κύ­ριοι του Κάρμα; Καταδιώκουν αυτόν που είναι κακοντυμένος, που πηγαίνει με τα πόδια, χωρίς λεφτά. Τι σημαίνει κακοντυμένος σαν επαίτης, τι είναι; Αυτός που δεν έχει φτιάξει τα Ανώτατα Υπαρξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ.

«Όπου πάει ο Βιλέγας και όποιος τον φτάνει», «όπου πάει ο Βισέντε και όλοι οι άνθρωποι», «όπου πάει ο Ραϊμούνδο και όλος ο κόσμος» αυτοί είναι τα θύματα του Νόμου. Τώρα το βλέπετε εσείς, πηγαίνουν από δω και από κει. Γεννιούνται χωρίς να ξέρουν, με έναν επίδεσμο πάντα στια μάτια, από την κούνια μέχρι τον τάφο, παντρεύονται, γεμίζουν παιδιά, ζουν μέσα στην πιο δυσάρεστη φτώ­χεια, πάντοτε δυστυχείς, πάντοτε κατατρεγμένοι. Όταν ένας αλλά­ζει, έχει ένα ωραίο αμάξι και πολλά λεφτά στην τσέπη του τότε σταματά η καταδίωξη. Πώς να καταδιώξουν τον Κοντέ Καλλιόστρο; Ούτε που θα μπορούσαν να στραφούν εναντίον του. Τον «έθαψαν» στην Βαστίλη, όμως σεις πιστεύετε ότι ο εν λόγω Κόντες έμεινε εκεί μέσα κλεισμένος; Ένας άνθρωπος που χειριζόταν τις καταστάσεις JINAS, μέσα σε στιγμές θα ήταν στην Ρώμη, στο Παρίσι, στο Λον­δίνο, σε όλα τα μέρη και λιγότερο στην Βαστίλη. Όταν βγήκε από την Βαστίλη, δυο μήνες αργότερα, βγήκε λαμπρά, βασιλικά.

ΕΡ: Με τι στοιχεία διαμορφώνονται τα Ανώτατα Υπαρξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ;

ΑΠ: Με τον Ερμή. Για το σχηματισμό των Ανώτατων Υπαρ­ξιακών Σωμάτων του ΕΙΝΑΙ, μόνο η γονιμοποίηση του Ερμή από το θειάφι χρησιμεύει. Πρέπει ο Ερμής να γονιμοποιηθεί από το θειάφι, αυτό είναι όλο.