ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Η Γνώση του εαυτού μας
Να ξέρουμε να ζούμε
Η Καταγωγή του ΕΓΩ
Η Μετατροπή των εντυπώσεων
Η ανάγκη να ξέρουμε να ζούμε
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Να ένα υπέροχο έργο στο οποίο μπορεί να βρει ο διψασμένος της πραγματικής σοφίας όλα τα θαυμάσια κλειδιά, που έμαθαν οι μυημένοι από στόμα σε στόμα σε όλες τις εποχές, αν δεν κάνει το λάθος να το διαβάσει με έναν επιπόλαιο τρόπο. Εδώ έχει δώσει, ο αξιοσέβαστος δάσκαλος Σαμαέλ Αούν Βεόρ θαυμάσια κλειδιά για να σπάσουμε τις αλυσίδες που μας δένουν με αυτόν τον οδυνηρό κόσμο, για να διαλύσουμε το ΕΓΩ, μια και καλή να φύγουμε από την σκλαβιά του. Ενώ υπάρχει ΕΓΩ (λέει ο Δάσκαλος Σαμαέλ Αούν Βεόρ) θα συνεχίζουμε στην άγνοια και εξαιτίας της σε αυτήν την οδυνηρή ζωή. ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ, η ώρα να σηκώσουμε τα κεφάλια μας για να πολεμήσουμε τον πρίγκιπα του κόσμου αυτού, με τα όπλα που μας δίνει ο Αγγελιοφόρος του Υδροχόου Σαμαέλ Αούν Βεόρ. Τρεις είναι οι παράγοντες για να πραγματοποιήσουμε το έργο αυτό και όποιος το πετύχει θα αποκτήσει την τέλεια ελευθερία της ψυχής του.
Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ
Θα μιλήσουμε λίγο για τις ανησυχίες του πνεύματος. Πριν από όλα χρειάζεται Δημιουργική Κατανόηση. Το πλέον βασικό στην ζωή είναι να φθάσει κανείς να γνωρίσει αληθινά τον εαυτό του. Από πού ερχόμαστε; Πού πηγαίνουμε; Ποιο είναι το αντικείμενο της υπάρξεως μας; Για ποιο πράγμα ζούμε; Γιατί ζούμε; κλπ.
Πραγματικά εκείνη η φράση που τοποθετήθηκε στην είσοδο του ναού των Δελφών: «ΓΝΩΘΙ Σ ΑΥΤΟΝ» «Άνθρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς» είναι αξιωματική. Το να γνωρίσεις τον εαυτό σου είναι βασικό. Όλοι πιστεύουν ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους, όταν πραγματικά δεν τον γνωρίζουν καθόλου. Είναι αναγκαίο λοιπόν να φθάσουμε στην πλήρη γνώση του εαυτού μας. Για τούτο όμως χρειάζεται αδιάκοπη αυτοπαρατήρηση. Χρειάζεται να δούμε τον εαυτό μας έτσι όπως ακριβώς είναι. Δυστυχώς, ο κόσμος δέχεται εύκολα ότι έχει ένα φυσικό σώμα με σάρκα και οστά, του στοιχίζει όμως αρκετά να καταλάβει την ίδια του την ψυχολογία, να την δεχθεί με τρόπο ωμό και ρεαλιστικό. Το φυσικό σώμα, δέχονται ότι το έχουν γιατί μπορούν να το δουν, να το πιάσουν, να το ψηλαφίσουν. Όμως η ψυχολογία είναι λίγο αλλιώτικη, λίγο διαφορετική. Βέβαια επειδή δεν μπορούν να δουν τον δικό τους ψυχισμό δεν μπορούν να τον ακουμπήσουν, να τον ψηλαφίσουν, για αυτούς είναι κάτι το αόριστο δεν τον καταλαβαίνουν. Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να παρατηρεί τον εαυτό του, είναι αλάθητο σημάδι, ότι έχει σκοπό να αλλάξει. Όταν κάποιος παρατηρεί τον εαυτό του, κοιτά τον εαυτό του, μας δείχνει ότι αρχίζει να γίνεται διαφορετικός από τούς άλλους. Από τα διάφορα συμβάντα της ύπαρξης εμείς μπορούμε να αντλήσουμε το απαραίτητο ψυχικό υλικό για το ξύπνημα της συνειδήσεως από τις σχέσεις μας με τα άτομα είτε στο σπίτι, είτε στον δρόμο, στον αγρό, στο σχολείο, στο εργοστάσιο κλπ. Τα ελαττώματα που έχουμε κρυμμένα μέσα μας, βγαίνουν αυθόρμητα στην επιφάνεια, και αν είμαστε επάγρυπνοι και σε επιφυλακή, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου, τα βλέπουμε. Ελάττωμα το οποίο ανακαλύπτουμε, πρέπει να γίνεται κατανοητό ολοκληρωτικά σε όλα τα επίπεδα του Νου.
Εάν περάσουμε από μια σκηνή θυμού θα πρέπει να καταλάβουμε όλα όσα συνέβησαν. Ας υποθέσουμε ότι είχαμε ένα μικρό διαπληκτισμό, ότι πήγαμε σε κάποιο μαγαζί, ζητήσαμε κάτι, ο υπάλληλος μας έφερε άλλο από αυτό που ζητήσαμε, τότε νευριάζουμε λίγο. Κύριε, του λέμε, ΕΓΩ σας ζήτησα άλλο πράγμα και εσείς μου φέρατε αυτό, δεν βλέπετε ότι βιάζομαι και δεν μπορώ να χάνω την ώρα μου; Να εδώ ένας μικρός διαπληκτισμός, μια μικρή στενοχώρια. Είναι φανερό ότι χρειάζεται να καταλάβουμε τι ακριβώς μας συνέβη. Όταν φθάσουμε σπίτι, πρέπει αμέσως να συγκεντρωθούμε βαθιά σε αυτό που συνέβη. Αν εμβαθύνουμε στους λόγους που μας έκαναν να ενεργήσουμε με αυτόν τον τρόπο, και να μαλώσουμε με τον υπάλληλο, θα ανακαλύψουμε την αυτοσπουδαιότητά μας. Δηλαδή, ότι θεωρούμε τον εαυτό μας πολύ σπουδαίο. Είναι φανερό ότι υπήρξε σε εμάς αυτό που ονομάζουμε αλαζονεία, υπερηφάνεια, ευέξαπτος χαρακτήρας, να εκεί η ανυπομονησία, να εκεί μερικά ελαττώματα. Η ανυπομονησία είναι ένα ελάττωμα, η αλαζονεία είναι άλλο ελάττωμα, η αυτοσπουδαιότητα, το να αισθανόμαστε πολύ σπουδαίοι, να εκεί άλλο ελάττωμα, η υπερηφάνεια, το να αισθανόμαστε πολύ μεγάλοι και να βλέπουμε με περιφρόνηση τον υπάλληλο που μας εξυπηρέτησε, όλα αυτά τα ελαττώματα μας έκαναν να φερθούμε με αυτόν τον ανάρμοστο τρόπο. Προχωρώντας έχουμε ανακαλύψει μερικά ΕΓΩ που πρέπει να τα δουλέψουμε και να τα κατανοήσουμε. Θα πρέπει να μελετήσουμε σε βάθος τι είναι το ΕΓΩ της αλαζονείας, θα πρέπει να το κατανοήσουμε ολοκληρωτικά, να το αναλύσουμε. Θα πρέπει να μελετήσουμε σε βάθος τι είναι το ΕΓΩ της υπερηφάνειας, τι είναι το ΕΓΩ της αυτοσπουδαιότητας, τι είναι το ΕΓΩ της έλλειψης της υπομονής, τι είναι το ΕΓΩ του θυμού, κλπ. Είναι μια ομάδα από ΕΓΩ. Κάθε ένα πρέπει να γίνεται κατανοητό ξεχωριστά, πρέπει να αναλύεται και να μελετάται ξεχωριστά. Πρέπει να δεχθούμε ότι πίσω από αυτό το μικρό και χωρίς σημασία γεγονός, κρύβονται ένα σύνολο από ΕΓΩ, τα οποία φυσικά βρίσκονται σε δράση. Πρέπει να τα μελετήσουμε κάθε ένα ξεχωριστά από τα άλλα, μέσα σε κάθε ένα από αυτά βρίσκεται εγκλωβισμένη η Ουσία, δηλαδή η συνείδηση. Τότε πρέπει να τα αποσυνθέσουμε, να τα εκμηδενίσουμε. Για να τα αποσυνθέσουμε, θα πρέπει να αυτοσυγκεντρωθούμε στην θεία Μητέρα Κουνταλίνη, να την ικετέψουμε, να την παρακαλέσουμε να τα ελαττώσει σε κοσμική σκόνη. Πρώτα όμως πρέπει να κατανοήσουμε ένα ελάττωμα, ας υποθέσουμε τον θυμό, και μετά αφού το κατανοήσουμε, τότε να ικετέψουμε την θεία Μητέρα Κουνταλίνη, να το εξαλείψει μετά αφού κατανοήσουμε την ανυπομονησία να την ικετέψουμε να εξαλείψει αυτό το λάθος, αφού κατανοήσουμε την αυτοσπουδαιότητα, το ίδιο. Γιατί να πιστεύουμε τους εαυτούς μας τόσο σπουδαίους αφού δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από μίζερα σκουλήκια της λάσπης της γης; Σε τι βασίζουμε την αυτοσπουδαιότητα μας; Σε τι την στηρίζουμε; Ειλικρινά δεν υπάρχει καμιά βάση για την αυτοσπουδαιότητα μας γιατί δεν είμαστε τίποτα. Τι είμαστε εμπρός στο άπειρο; Εμπρός στον Γαλαξία που ζούμε; Εμπρός στα εκατομμύρια των κόσμων που κατοικούν αυτό το διάστημα χωρίς τέλος; Γιατί να αισθανόμαστε σπουδαίοι;
Έτσι, αναλύοντας τα ελαττώματα μας, τα κατανοούμε και ελάττωμα το οποίο κατανοούμε πρέπει να το αποβάλλουμε με την βοήθεια της θείας Μητέρας Κουνταλίνης. Είναι φανερό ότι θα πρέπει να παρακαλέσουμε Αυτήν. Θα πρέπει να την ικετέψουμε να καταστρέψει το ελάττωμα το οποίο αρχίζουμε να κατανοούμε. Σε μια σκηνή λαμβάνουν μέρος διάφορα ΕΓΩ. Ας πάρουμε μια άλλη σκηνή, ζήλιας π.χ. Αναμφίβολα, είναι σοβαρό το ότι σε μια σκηνή ζήλιας υπεισέρχονται επίσης πολλά ΕΓΩ. Εάν ένας άνδρας συναντά απρόοπτα την σύζυγο του να μιλάει με κάποιον άλλο με οικείο τρόπο, τι σημαίνει αυτό; θα ζηλέψει ίσως, ίσως και να δημιουργήσει επεισόδιο στην γυναίκα του. Είναι φανερό ότι εάν παρατηρήσουμε αυτήν την σκηνή θα δούμε ότι υπήρξε ζήλια, θυμός, αυτοαγάπη. Το ΕΓΩ της αυτοαγάπης, αισθάνθηκε πληγωμένο, τα ΕΓΩ της ζήλιας και του θυμού δραστηριοποιήθηκαν.
Οποιαδήποτε σκηνή, οποιοδήποτε συμβάν, οποιοδήποτε γεγονός, πρέπει να μας χρησιμεύσει για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Σε οποιοδήποτε περιστατικό μπορούμε να ανακαλύψουμε ότι έχουμε μέσα μας διάφορα ΕΓΩ, αυτό είναι φανερό. Για όλες αυτές τις αιτίες χρειάζεται να βρισκόμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση και επιφυλακή όπως ο σκοπός σε καιρό πολέμου. Είναι τελείως απαραίτητη η κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης, επαγρύπνησης του τι γίνεται. Εάν δεν ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο, η συνείδηση μας θα συνεχίσει εγκλωβισμένη μέσα στα ψυχικά επιπρόσθετα που φορτωνόμαστε μέσα μας και δεν θα ξυπνούσαμε ποτέ. Πρέπει να καταλάβουμε ότι κοιμόμαστε. Εάν ο κόσμος ήταν ξύπνιος θα μπορούσε να δει, να πιάσει και να ψηλαφίσει τις μεγάλες αλήθειες των ανώτερων κόσμων. Εάν οι άνθρωποι βρίσκονταν ξύπνιοι, θα θυμόνταν τις προηγούμενες ζωές τους. θα έβλεπαν την γη έτσι όπως ακριβώς είναι, και όχι όπως την βλέπουν σήμερα. Οι άνθρωποι της Λεμουρίας έβλεπαν τον κόσμο έτσι όπως είναι, ήξεραν ότι ο κόσμος έχει εννέα διαστάσεις, επτά βασικές θα λέγαμε, και έβλεπαν τον κόσμο με τρόπο πολυδιάστατο. στην φωτιά αντιλαμβάνονταν τις Σαλαμάντρες ή πλάσματα της φωτιάς, στα νερά αντιλαμβάνονταν τα υδάτινα πλάσματα, τις Οντίνες ή Νεράιδες, στον αέρα ήταν φανεροί για αυτούς οι Σίλφοι και μέσα στο στοιχείο Γη έβλεπαν τους Γκνόμος. Όταν σήκωναν τα μάτια προς το άπειρο μπορούσαν να αντιληφθούν άλλες πλανητικές ανθρωπότητες. Οι παλαιοί έβλεπαν τους πλανήτες του διαστήματος με διαφορετικό τρόπο, έβλεπαν την Αύρα των πλανητών και επίσης μπορούσαν να αντιληφθούν τις μεγαλοφυΐες των πλανητών, αλλά όταν η ανθρώπινη συνείδηση έμεινε εμφιαλωμένη μέσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ ή τα ψυχικά επιπρόσθετα που αποτελούν τον εαυτό μας, το ΕΓΩ, το ΕΓΩ ο ίδιος, τότε η συνείδηση κοιμήθηκε, τώρα διαδικάζεται σύμφωνα με την μηχανοποίηση της.
Στον καιρό της Λεμουρίας οποιοδήποτε άτομο μπορούσε να δει τουλάχιστον τα μισά ενός Ολταπάμνα. Ένα Ολταπάμνα αντιστοιχεί σε πεντέμισι εκατομμύρια διαφορετικούς τόνους χρωμάτων, όταν όμως η συνείδηση εγκλωβίστηκε στο ΕΓΩ, οι αισθήσεις εκφυλίστηκαν. Στην Ατλαντίδα ήδη μόνο μπορούσαν να αντιληφθούν το 1/3 των τόνων των χρωμάτων και σήμερα πια γίνονται αντιληπτά μόνο τα επτά χρώματα του ηλιακού φάσματος και λίγοι ακόμα τόνοι. Οι άνθρωποι της Λεμουρίας ήταν διαφορετικοί. για αυτούς τα βουνά είχαν υψηλή πνευματική ζωή, τα ποτάμια για αυτούς ήταν το σώμα των θεών, αντιλαμβάνονταν ολόκληρη την γη σαν ένα μεγάλο ζωντανό οργανισμό, ήταν άλλος τύπος ανθρώπων, διαφορετικοί, αλλιώτικοι. Τώρα δυστυχώς, η ανθρωπότητα έχει εξελιχθεί καθοδικά σε μια φρικτή μορφή, αυτόν τον καιρό η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια παρακμάζουσα κατάσταση.
Εάν δεν ενδιαφερθούμε εμείς οι ίδιοι για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε καλύτερα, θα συνεχίσουμε με την συνείδηση μας κοιμισμένη, ριγμένη μέσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ που κουβαλάμε μέσα μας. Οι ψυχολόγοι συνήθως πιστεύουν ότι έχουμε μόνο ένα ΕΓΩ και τίποτα περισσότερο. στην ΓΝΩΣΗ σκεπτόμαστε διαφορετικά, στην ΓΝΩΣΗ ξέρουμε ότι ο θυμός είναι ένα ΕΓΩ, η Απληστία είναι άλλο ΕΓΩ, η Λαγνεία είναι άλλο ΕΓΩ, η Ζήλια είναι ένα άλλο ΕΓΩ, η Υπερηφάνεια άλλο ΕΓΩ, η Λαιμαργία άλλο ΕΓΩ και τα λοιπά. Ο Βιργίλιος, ο ποιητής της Μάντουα, ο συγγραφέας της Αινειάδας έλεγε ότι και αν ακόμα είχαμε χίλιες γλώσσες για να μιλήσουμε και ουρανίσκο από χάλυβα δεν θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε ακριβώς τα υπάρχοντα ΕΓΩ. Είναι τόσα πολλά!
Και πού θα πάμε να αυτοανακαλυφθούμε; Μόνο στο πεδίο της καθημερινής ζωής γίνεται δυνατή η αυτοανακάλυψη. Οποιαδήποτε σκηνή του δρόμου είναι αρκετή για να ξέρουμε πόσα ΕΓΩ μπήκαν σε δράση. Οποιοδήποτε ΕΓΩ που μπαίνει σε δράση είναι αναγκαίο να το δουλέψουμε για να το καταλάβουμε και να το αποσυνθέσουμε. Μόνο μέσω αυτού του δρόμου γίνεται δυνατή η απελευθέρωση της συνειδήσεως, μόνο μέσω αυτού του δρόμου είναι δυνατό το ξύπνημα.
Εμάς πρώτα από όλα, πρέπει να μας ενδιαφέρει το ξύπνημα, γιατί εάν συνεχίσουμε έτσι όπως είμαστε, σε μια κατάσταση ύπνου, τι μπορούμε να ξέρουμε για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου; Τι μπορούμε να ξέρουμε για το πραγματικό, για την αλήθεια; Για να μπορέσει κανείς να φθάσει να γνωρίσει σε βάθος τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, χρειάζεται απαραίτητα να ξυπνήσει. Εάν κάποιος θέλει είναι δυνατόν να ξυπνήσει, αλλά είναι αδύνατο να αφυπνιστεί εάν η συνείδηση βρίσκεται μποτιλιαρισμένη ανάμεσα σε όλα αυτά τα ΕΓΩ.
Ζούμε μέσα σε ένα μηχανισμό αρκετά περίπλοκο, η ζωή έχει μηχανοποιηθεί τελείως 100%. Ο νόμος της υποτροπής είναι φοβερός, όλα επαναλαμβάνονται. Την ζωή θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με μια ρόδα που γυρίζει γύρω από τον εαυτό της χωρίς να σταματά ποτέ. Περνούν τα γεγονότα πάλι και πάλι, επαναλαμβανόμενα συνεχώς. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπάρχει μια τελική λύση για τα προβλήματα. Ο καθένας φορτώνεται με προβλήματα, αλλά η τελική λύση δεν υπάρχει, και εάν υπήρχε τελική λύση για τα προβλήματα που κάποιος θα είχε στην ζωή του αυτό θα σήμαινε ότι η ζωή δεν θα ήταν ζωή, αλλά θάνατος. Έτσι λοιπόν είναι άγνωστη η τελική λύση. Γυρίζει η ρόδα της ζωής, πάντα περνούν τα ίδια γεγονότα, επαναλαμβανόμενα με έναν τρόπο λίγο τροποποιημένο αλλά επαναλαμβανόμενα. Να φθάσεις στην τελική λύση, να εμποδίσεις την συνέχιση της επαναλήψεως των γεγονότων ή των περιστάσεων, είναι κάτι περισσότερο από αδύνατον. Τότε το μόνο που μπορούμε εμείς να μάθουμε είναι να ξέρουμε πώς θα αντιδράσουμε στις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Εάν πάντοτε αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο, εάν πάντα αντιδρούμε με βία, εάν πάντα αντιδρούμε με ασέλγειες, εάν πάντα αντιδρούμε με απληστία στα διάφορα γεγονότα που επαναλαμβάνονται συνεχώς σε κάθε ύπαρξη μας, δεν θα αλλάζαμε ποτέ!!! Γιατί τα γεγονότα που ζείτε τώρα, ήδη τα έχετε ζήσει στην προηγούμενη ζωή σας, αυτό σημαίνει ότι εάν εσείς βρίσκεσθε τώρα εδώ και με ακούτε, στην προηγούμενη ζωή σας επίσης με ακούγατε. Δεν θα ήταν εδώ ακριβώς σε αυτό το σπίτι, αλλά ναι σε οποιοδήποτε σημείο της πόλεως. Έτσι επίσης και στην προ-προηγούμενη ζωή σας θα βρισκόσασταν κάπου ακούγοντας με αλλά και στην ακόμα πιο προηγούμενη ζωή σας θα κάνατε το ίδιο και ΕΓΩ πάντα θα ήμουν εκεί μιλώντας σας. Δηλαδή πάντα η ρόδα της ζωής γυρίζει και τα γεγονότα τα οποία περνούν είναι πάντα τα ίδια, έτσι λοιπόν είναι αδύνατον να εμποδίσει κανείς να σταματήσουν να επαναλαμβάνονται τα γεγονότα.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να αλλάξουμε την συμπεριφορά μας απέναντι στα διάφορα περιστατικά της ζωής. Εάν εμείς μάθουμε να μη αντιδρούμε σε κανένα κτύπημα προερχόμενο από τον εξωτερικό κόσμο, εάν μάθουμε να είμαστε ήρεμοι, απαθείς, τότε θα συμβεί ότι θα μπορούμε να αποφεύγουμε να προκαλούν τα γεγονότα τα ίδια αποτελέσματα σε εμάς. Με σκοπό να καταλάβετε καλύτερα τα λόγια μου θα σας διηγηθώ ένα γεγονός που ανάφερα στο βιβλίο μου με τον τίτλο «Το μυστήριο της Χρυσής Άνθισης», για εκείνη την ύπαρξη μου κατά την οποία ονομαζόμουν Χουάν Κονράδο, τρίτος άρχων της επαρχίας της Γρενάδας, στην παλιά Ισπανία, στην εποχή της Ιεράς Εξετάσεως, όταν ο Ιεροεξεταστής Τορκεμάδα έκανε καταστροφές σε όλη την Ευρώπη, καίγοντας ζωντανούς τους ανθρώπους στην φωτιά. Συγκεκριμένα είχα πάει σε αυτόν με την προϋπόθεση να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη. Επρόκειτο για ένα κόμη που με ταπείνωνε συνέχεια με τα λόγια του και με ειρωνευόταν. Εκείνη την εποχή ήμουν ένας πεσμένος Μποντισάτβα και για την ακρίβεια δεν ήμουν ένα άκακο αρνάκι. Το ΕΓΩ μου ήταν αρκετά ζωντανό, αλλά ήθελα να αποφύγω μια νέα μονομαχία, όχι από φόβο, αλλά γιατί ήμουν κουρασμένος από τόσες μονομαχίες, καθότι είχα την φήμη ότι ήμουν ένας μέγας ξιφομάχος. Έφθασα στην είσοδο του παλατιού της Ιεράς Εξέτασης. Ένας κληρικός, γαλάζιος καλόγερος, που βρισκόταν στην πόρτα μου λέει: «Τι θαύμα να σας δούμε εδώ κύριε Μαρκήσιε». Ευχαριστώ πολύ, του λέω, την σεβασμιότητά σου, έρχομαι να ζητήσω ακρόαση από τον ανακριτή μονσενιόρ Τομάς ντε Τορκεμάδα. «Αδύνατον, μου λέει, σήμερα υπάρχουν πολλές επισκέψεις. Εν τούτοις θα προσπαθήσω να πετύχω ακρόαση για σας». «Ευχαριστώ πολύ την σεβασμιότητά σας», λέω, προσαρμοζόμενος φυσικά στις συνήθειες εκείνης της εποχής. Πραγματικά έπρεπε να προσαρμόζεται κανείς γιατί στην αντίθετη περίπτωση τα πράγματα γίνονταν άσχημα για αυτόν. Εν πάση περιπτώσει ο καλόγερος εξαφανίσθηκε σαν από θαύμα και περίμενα υπομονετικά να γυρίσει. Τελικά γύρισε και μου λέει: «Έχει εγκριθεί για σας η ακρόαση. Μπορείτε να περάσετε». Πέρασα, διέσχισα μια αυλή και ένα μεγάλο σαλόνι που βρισκόταν στο σκοτάδι, πέρασα σε άλλο σαλόνι που βρισκόταν σε ακόμη περισσότερο σκοτάδι και στο τέλος πέρασα σε ένα τρίτο σαλόνι. Αυτό φωτιζόταν από μια λάμπα που βρισκόταν πάνω σε ένα τραπέζι μπρος στο οποίο καθόταν ο ανακριτής Δον Τομάς Ντε Τορκεμάδα. Τίποτα λιγότερο από τον μεγάλο Ιεροεξεταστή, ένα άτομο άσπλαχνο. Στο στήθος του φορούσε ένα μεγάλο σταυρό, βρισκόταν σε μια κατάσταση φαινομενικά ευσεβή με τα χέρια πάνω στο στήθος. ΕΓΩ δεν έκανα τίποτε άλλο από το να τον χαιρετίσω με όλες τις τυπικότητες της εποχής. Μου είπε: «Καθίστε κύριε Μαρκήσιε, τι σας φέρνει ως εδώ;» Τότε του απάντησα: «Έρχομαι να ζητήσω μια χριστιανική προειδοποίηση για κάποιον κόμη δείνα, με πενήντα χιλιάδες ονόματα και επίθετα, ο οποίος ρίχνει όλο το φαρμάκι του εναντίον μου, με ειρωνεύεται, με κοροϊδεύει και δεν έχω διάθεση για μια επί πλέον μονομαχία, θέλω να αποφύγω μια νέα μονομαχία».
«Α! μην ανησυχείτε κύριε Μαρκήσιε», μου απάντησε, «ήδη έχουμε πολλά παράπονα εναντίον αυτού του κόμη. Θα τον κάνουμε να μάθει, θα τον μεταφέρουμε στον πύργο των μαρτυρίων, θα του βάλουμε τα πόδια μέσα σε αναμμένα κάρβουνα για να του τα κάψουμε καλά. Για να υποφέρει θα του σηκώσουμε τα νύχια των χεριών, θα του ρίξουμε λιωμένο μολύβι στα νύχια, θα τον βασανίσουμε και μετά θα τον μεταφέρουμε στην πλατεία για να τον κάψουμε στην φωτιά».
Λοιπόν ΕΓΩ δεν είχα σκεφθεί τόσο μακριά, απλώς πήγαινα να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη και έμεινα έκπληκτος ακούγοντας τον Τορκεμάδα να μιλά με αυτόν τον τρόπο, με τα χέρια ακουμπισμένα στο στήθος, σε μια στάση ευσέβειας. Αυτό μου προκάλεσε φρίκη, δεν μπόρεσα παρά να εκδηλώσω την αντίθεση μου. Του είπα: «Είσθε ένας διεστραμμένος, ΕΓΩ δεν ήλθα να ζητήσω να κάψετε ζωντανό κανένα, ούτε να βασανίσετε κανένα, ήλθα απλώς να ζητήσω μια χριστιανική επίπληξη και αυτό είναι όλο. Τώρα θα καταλάβετε γιατί δεν είμαι σύμφωνος με την αίρεση σας». Τέλος πάντων είπα πολλά άλλα λόγια, έβαλα άλλες τόσες φωνές, τις οποίες δεν μπορώ να αναφέρω τώρα, σε ένα τόνο αρκετά υψηλό, αίτια αρκετή για να κάνει αυτόν τον υψηλά ιστάμενο στην Ιερά εξέταση να μου πει; «Ώστε αυτά έχουμε κύριε Μαρκήσιε». Χτύπησε μια καμπάνα και εμφανίστηκαν μερικοί ιππότες οπλισμένοι μέχρι τα δόντια, σηκώθηκε φουριόζος και διέταξε εκείνους τους ιππότες λέγοντας: «Συλλάβετε αυτόν τον άνθρωπο».
«Ένα λεπτό κύριοι, τους είπα, θυμηθείτε τους κανόνες του ιπποτισμού». Εκείνη την εποχή οι κανόνες του ιπποτισμού ήταν σεβαστοί από όλο τον κόσμο. Δώστε μου ένα ξίφος και θα αναμετρηθώ με κάθε έναν από εσάς. Ένας από τους ιππότες μου δίνει ένα ξίφος μετά κάνει ένα βήμα πίσω και μου λέει: «Φυλαχτείτε». «Πάντοτε το κάνω», του απάντησα και ριχτήκαμε σε σκληρή πάλη. Δεν ακουγόταν τίποτε άλλο παρά μόνο τα κτυπήματα των σπαθιών. Ο αντίπαλος μου ήταν πολύ επιδέξιος στην ξιφασκία και μεταχειριζόταν τα όπλα θαυμάσια, αλλά και ΕΓΩ δεν ήμουν άκακο αρνάκι, σίγουρα όχι. Τελικά η μονομαχία υπήρξε πολύ σκληρή. Μου έμενε μόνο να χρησιμοποιήσω το καλύτερο μου κόλπο για να βγω νικητής. Αλλά οι άλλοι ιππότες που έβλεπαν, πήραν είδηση ότι ο σύντροφος τους θα πήγαινε κατευθείαν στο νεκροταφείο και βέβαια έπεσαν ομαδικά πάνω μου. Μου επιτέθηκαν με μια φοβερή μανία και ήσαν αρκετοί. Αμύνθηκα όπως μπορούσα, πηδούσα τα τραπέζια, χρησιμοποιούσα τα έπιπλα σαν ασπίδα, τέλος πάντων έκανα θαύματα για να μπορέσω να επιζήσω, να αμυνθώ. Έφθασε όμως μια στιγμή που το δεξί μου μπράτσο κουράστηκε, δεν μπορούσα πια το βάρος του σπαθιού και τους είπα: «Νικήσατε, γιατί μου επιτεθήκατε όλοι μαζί, αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό των ιπποτών, εάν θέλετε το σπαθί μου εδώ είναι». Τότε ο ιεροεξεταστής διέταξε: «Στη φωτιά» και τελικά δεν ήταν δύσκολο το να με κάψουν ζωντανό. Είχαν εκεί, στην βάση ενός σιδερένιου δοκαριού, λίγα ξύλα με αλυσόδεσαν στο δοκάρι, έβαλαν φωτιά και σε λίγα λεπτά βρισκόμουν εκεί καιγόμενος σαν δάδα αναμμένη. Ένοιωσα μεγάλο πόνο, έβλεπα πως το σώμα μου καιγόταν μέχρι που μετατράπηκε όλο σε στάχτη, ένοιωσα ότι εκείνος ο υπερβολικός πόνος μετατρεπόταν σε ευτυχία, και κατάλαβα ότι πιο πέρα από τον πόνο υπάρχει η ευτυχία. Ο ανθρώπινος πόνος, όσο μεγάλος και αν είναι έχει ένα όριο. Μια αγαθοεργός βροχή άρχισε να πέφτει στο κεφάλι μου, ένοιωσα να ανακουφίζομαι, έκανα ένα βήμα και είδα ότι μπορούσα να κάνω και άλλο, τελικά, βγήκα από κείνο το παλάτι περπατώντας αργά αργά και ήταν γιατί είχα αφήσει την σάρκα μου. Το φυσικό μου σώμα χάθηκε στην πυρά της ιεράς εξετάσεως.
Σήμερα π.χ. επαναλαμβανόμενο ένα από αυτά τα περιστατικά της ζωής μου, είμαι σίγουρος ότι δεν θα πήγαινα στην πυρά, ούτε σε κάποιο απόσπασμα ούτε σε κάτι παρόμοιο. Γιατί; Διότι μη έχοντας πια τα ελαττώματα της οργής, της ανυπομονησίας, θα άκουγα τον εξεταστή ήρεμος, απαθής, θα καταλάβαινα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, θα τηρούσα απόλυτη σιωπή. Καμιά αντίδραση δεν θα έβγαινε από μένα και σαν αποτέλεσμα δεν θα συνέβαινε τίποτα, αυτό είναι φανερό, θα μπορούσα να βγω από εκεί χωρίς κανένα πρόβλημα. Όπως βλέπουμε τα προβλήματα τα δημιουργεί το ΕΓΩ. Εάν σε εκείνη την περίπτωση δεν είχα αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο εναντίον του «Αγίου αξιώματος» όπως το ονόμαζαν, εναντίον της ιεράς εξετάσεως κλπ. είναι ευνόητο ότι δεν θα είχα χάσει το σώμα μου με αυτόν τον τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει δειλία αλλά απλώς και μόνο θα είχα παραμείνει ήρεμος και απαθής. Έπειτα θα τους γύριζα την πλάτη. και θα είχα φύγει χωρίς κανένα πρόβλημα, θα έμενε ένα μόνο σημείο για συζήτηση. Εκείνος ο κόμης θα είχε συλληφθεί και θα είχε πάει στην πυρά και θα μπορούσα να έφταιγα ΕΓΩ για αυτό. Όχι!!! θα είχα το θάρρος να πάω και να προειδοποιήσω τον κόμη, ακόμη και αν αυτός ήταν γεμάτος οργή εναντίον μου, και θα του έσωζα την ζωή, ίσως ο άνθρωπος να μου έμενε ευγνώμων. για αυτό δεν θα είχε συμβεί τίποτε από όλα αυτά εάν το ΕΓΩ είχε καταστραφεί. Δυστυχώς είχα ένα ΕΓΩ αρκετά αναπτυγμένο και αυτά είναι τα προβλήματα που δημιουργεί το ΕΓΩ. Όταν κάποιος δεν έχει αυτά τα ελαττώματα, δεν του παρουσιάζονται αυτά τα προβλήματα Μπορεί να επαναλαμβάνεται το περιστατικό, αλλά δεν συμβαίνουν, δεν έρχονται τα προβλήματα.
Η ωμή αλήθεια των πραγμάτων είναι ότι τα γεγονότα μπορεί να επαναλαμβάνονται, αλλά αυτό που εμείς πρέπει να τροποποιήσουμε είναι η αντίδραση μας απέναντι στα γεγονότα. Εάν η ενέργεια μας είναι αρνητική, δημιουργούμε μεγάλα προβλήματα στον εαυτό μας, αυτό είναι ευνόητο. Χρειάζεται να αλλάξουμε την στάση μας απέναντι στην ζωή, αλλά δεν μπορεί κανείς να το κάνει εάν δεν αφαιρέσει εκείνα τα επιζήμια στοιχεία που έχει στον ψυχισμό του. Η οργή π.χ. πόσα προβλήματα δεν δημιουργεί σε κάποιον; Η λαγνεία, πόσα προβλήματα δεν δημιουργεί; Οι ζήλιες πόσο απαίσιες είναι! Ο φθόνος, πόσες αντιξοότητες δεν δημιουργεί;
Πρέπει κανείς να αλλάξει τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα γεγονότα της ζωής. Αυτά επαναλαμβάνονται με εμάς ή χωρίς εμάς. Το πιο σπουδαίο είναι να αλλάξει κάποιος τις αντιδράσεις του απέναντι στα διάφορα γεγονότα ή περιστάσεις της ζωής. Δηλαδή, χρειαζόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας σε βάθος. Εάν γνωρίζουμε τον εαυτό μας, ανακαλύπτουμε τα σφάλματα μας, και εάν τα ανακαλύπτουμε τα αφαιρούμε και εάν τα αφαιρούμε ξυπνάμε και εάν ξυπνάμε καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, να πειραματιστούμε αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που είναι η αλήθεια.
Αλλά ενώ εμείς συνεχίζουμε με την συνείδηση μας μποτιλιαρισμένη μεταξύ των διαφόρων ΕΓΩ, είναι ευνόητο ότι δεν θα μπορέσουμε να μάθουμε τίποτα για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, δεν θα μπορέσουμε να έχουμε την εμπειρία του αληθινού, θα ζούμε στην άγνοια. Γίνεται λοιπόν επείγον και χωρίς αναβολή το να εκπληρώσουμε το γνωμικό του Θαλή του Μιλήσιου: «Nosce te ipsum: Άνθρωπε γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το σύμπαν και τους θεούς». Όλοι οι νόμοι της φύσεως βρίσκονται μέσα στον καθένα μας, και εάν κάποιος δεν τους ανακαλύψει μέσα του, δεν μπορεί να τους ανακαλύψει ούτε έξω από αυτόν. Έτσι λοιπόν μέσα στον καθένα υπάρχει το σύμπαν. Ο άνθρωπος περιέχεται στο σύμπαν και το σύμπαν περιέχεται στον άνθρωπο. Εάν δεν ανακαλύψουμε το σύμπαν μέσα μας δεν θα μπορέσουμε να το ανακαλύψουμε ούτε έξω από εμάς, αυτό είναι ευνόητο. Υπάρχουν σε μας ασυνήθεις δυνατότητες, αλλά πριν από όλα πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή : «Γνώθι σε αυτόν».
Η εσφαλμένη προσωπικότητα, π.χ. είναι κώλυμα για την πραγματική ευτυχία. Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις έχουν μια εσφαλμένη προσωπικότητα που είναι φτιαγμένη από την υπεροψία, την υπερηφάνεια, τον φόβο, τον εγωισμό, την οργή, την αυτοσπουδαιότητα, τον συναισθηματισμό κλπ. Η εσφαλμένη προσωπικότητα είναι στ' αλήθεια προβληματική, γιατί δυναστεύεται από αυτόν τον τύπο του ΕΓΩ που ανέφερα πιο πάνω. Ενώ κάποιος έχει εσφαλμένη προσωπικότητα, με κανένα τρόπο δεν πρόκειται να γνωρίσει την αληθινή ευτυχία. Πώς να την γνωρίσει; Εάν κάποιος θέλει να είναι ευτυχισμένος, και όλοι έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία, πρέπει να αρχίσει από το να αποβάλλει την εσφαλμένη προσωπικότητα. Πρέπει να αποβάλλει τα ΕΓΩ που την χαρακτηρίζουν, αυτά που ανέφερα, και όταν αποβληθούν αυτά τα ΕΓΩ τότε όλα αλλάζουν. Δημιουργείται στην συνείδηση μας ένα συνεχές κέντρο βαρύτητας και έρχεται μια κατάσταση υπέροχης ευτυχίας. Αλλά όσο υπάρχει η εσφαλμένη προσωπικότητα η ευτυχία δεν είναι δυνατή. Πρέπει να έχουμε υπ' όψη μας όλα αυτά εάν στ' αλήθεια επιθυμούμε να είμαστε μια μέρα ευτυχισμένοι.
Χωρίς αμφιβολία, το πιο σπουδαίο στην πρακτική ζωή είναι το να αποκρυσταλλώσουμε στην ανθρώπινη προσωπικότητα αυτό που ονομάζεται Ψυχή. Όλο αυτό το σύνολο από ικανότητες, δυνάμεις, αρετές, ιδιότητες κλπ. του ΕΙΝΑΙ. Εάν κάποιος αποβάλλει π.χ. το ελάττωμα ή ΕΓΩ της οργής, σε αντικατάσταση του θα αποκρυσταλλώσει την αρετή της ηρεμίας. Εάν κάποιος αποβάλλει το ελάττωμα του εγωισμού θα αποκρυσταλλώσει την υπέροχη αρετή του αλτρουισμού. Εάν κάποιος αποβάλλει το ελάττωμα της λαγνείας θα αποκρυσταλλώσει στην ψυχή του την καταπληκτική αρετή της αγνότητας. Εάν κάποιος αποβάλλει από τα απόκρυφα της ψυχής του το μίσος θα αποκρυσταλλώσει στην προσωπικότητα του την αγάπη. Εάν κάποιος αποβάλει από την προσωπικότητα του το ελάττωμα του φθόνου, θα αποκρυσταλλώσει σε αντικατάσταση του την χαρά για το καλό του άλλου, την φιλανθρωπία κλπ. Έτσι λοιπόν χρειάζεται να καταλάβουμε ότι είναι απαραίτητο να αποβάλλουμε από την ψυχή μας τα ανεπιθύμητα στοιχεία για να μπορέσουμε να αποκρυσταλλώσουμε στην ανθρώπινη ύπαρξη μας αυτό που ονομάζεται ψυχή, ένα σύνολο από δυνάμεις, αρετές, κοσμικές ικανότητες κλπ. Εντούτοις, πρέπει να πω ότι το διανοητικό δεν είναι το παν. Το διανοητικό είναι χρήσιμο όταν βρίσκεται στην υπηρεσία του πνεύματος, αλλά το διανοητικό δεν είναι το παν. Αναμφίβολα πρέπει να περάσουμε από μεγάλες συγκινησιακές κρίσεις, εάν θέλουμε να αποκρυσταλλώσουμε ψυχή στον εαυτό μας. Εάν το νερό δεν βράσει στους 100 βαθμούς δεν αποκρυσταλλώνει αυτό που πρέπει να αποκρυσταλλώσει και δεν αποβάλλει αυτό που πρέπει να αποβάλλει. Έτσι επίσης και εμείς εάν δεν περάσουμε προηγουμένως από μεγάλες συγκινησιακές κρίσεις δεν θα αποκρυσταλλωθεί σε μας αυτό που ονομάζουμε ψυχή, δεν θα αποβληθεί αυτό που πρέπει να αποβληθεί. Έτσι συμβαίνει πάντοτε. Όταν η ψυχή αποκρυσταλ-λώνεται απόλυτα σε κάποιον, μέχρι και το σαρκικό σώμα μετατρέπεται σε ψυχή.
Ο Ιησούς της Ναζαρέτ, ο Μεγάλος Καμπίρ, μίλησε καθαρά πάνω σε αυτό λέγοντας «Στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυχές σας». Οι άνθρωποι δεν κατέχουν την ψυχή τους, η ψυχή τους κατέχει, η ψυχή κάθε ανθρώπου υποφέρει φορτωμένη με ένα αβάστακτο καταπιεστή (τον άνθρωπο). Το να κατακτήσεις την ψυχή είναι κάτι διαφορετικό, αλλά υπάρχει γραμμένο «Στην υπομονή θα κατέχετε τις ψυχές σας». Υπάρχουν ΕΓΩ πολύ δύσκολα να αποβληθούν, ελαττώματα φοβερά, ΕΓΩ τα οποία βρίσκονται σε σχέση με τον νόμο του Κάρμα. Όταν φθάνει κανείς σε αυτό είναι σαν να συγκρατείται στην αφετηρία και είναι ευνόητο ότι έτσι είναι. Επί πλέον μόνο με απεριόριστη υπομονή κατορθώνεται στο τέλος η αποβολή αυτών των ΕΓΩ.
Η υπομονή και η ηρεμία είναι εξαιρετικές ιδιότητες ή υπέροχες αρετές, χρήσιμες για να προχωρήσουμε σε αυτόν τον δρόμο της ριζικής αλλαγής. Στο βιβλίο μου «Τα τρία βουνά» μιλάω συγκεκριμένα για την περίπτωση της υπομονής και της ηρεμίας. Μια ημέρα, μια ομάδα αδελφών ευρισκόμενοι στο Μοναστήρι, περιμέναμε ανυπόμονα τον ηγούμενο, αλλά περνούσαν οι ώρες και αυτός αργούσε. Όλοι ήταν ανήσυχοι. Υπήρχαν εκεί μερικοί δάσκαλοι, πολύ σεβάσμιοι, αλλά γεμάτοι ανυπομονησία, περπατούσαν στο σαλόνι, πήγαιναν και ερχόντουσαν τραβούσαν τα μαλλιά τους, ξύνανε το κεφάλι τους, τραβούσαν τα γένια τους ανυπόμονοι. ΕΓΩ παρέμενα ήρεμος, ήσυχος, περίμενα υπομονετικά. Μόνο περιέργεια μου προκαλούσαν αυτοί οι ανυπόμονοι αδελφοί, ΕΓΩ παρέμενα ήσυχος. Τελικά, μετά από αρκετές ώρες, παρουσιάστηκε ο ηγούμενος και απευθυνόμενος σε όλους, τους είπε: «Σε σας λείπουν δύο αρετές που αυτός ο αδελφός έχει» και έδειξε εμένα. Μετά απευθυνόμενος σε μένα μου λέει: «Πέστους αδελφέ ποιες είναι αυτές οι αρετές». Τότε ΕΓΩ σηκώθηκα και είπα: «Πρέπει να ξέρετε να είσθε υπομονετικοί, πρέπει να ξέρετε να είσθε ήρεμοι». Όλοι έμειναν κατάπληκτοι, Αμέσως ο ηγούμενος έφερε ένα πορτοκάλι, το οποίο είναι σύμβολο της ελπίδας και μου το έδωσε επιδοκιμάζοντας με.
Πέτυχα!!! Πέτυχα για να περάσω στο δεύτερο Βουνό, που είναι το Βουνό της αναστάσεως. Οι άλλοι, οι ανυπόμονοι, απέτυχαν. Έπρεπε να πάω μετά σε άλλο μοναστήρι για να υπογράψω κάτι χαρτιά και έτσι έκανα. Αργότερα πήγα στο Μοναστήρι, υπέγραψα τα χαρτιά, μου έδωσαν ορισμένες εσωτεριστικές οδηγίες, και με δέχτηκαν στα μαθήματα του δεύτερου Βουνού, και εκείνοι οι σύντροφοι, αυτήν την ώρα, ακόμη μάχονται για να αποκτήσουν την υπομονή και την ηρεμία, διότι ακόμα δεν τις έχουν. Δέστε λοιπόν τι σπουδαίο που είναι να είναι κανείς υπομονετικός και ήρεμος. Έτσι όταν κάποιος δουλεύει στην διάλυση ενός ΕΓΩ και για τίποτα στην ζωή δεν μπορεί να το διαλύσει, γιατί έχει γίνει αρκετά δύσκολο -υπάρχουν τέτοια ΕΓΩ, σχετίζονται με το Κάρμα- δεν του απομένει τίποτε άλλο από το να πολλαπλασιάσει την υπομονή και την ηρεμία μέχρι να επιτύχει, αλλά πολλοί είναι ανυπόμονοι, θέλουν να αποβάλλουν αυτό ή το άλλο ΕΓΩ αμέσως, χωρίς να πληρώσουν το απαιτούμενο αντίτιμο και αυτό είναι παράλογο.
Στο έργο που κάνει κάποιος για τον εαυτό του, χρειάζεται να πολλαπλασιάσει την υπομονή μέχρι το άπειρο και την ηρεμία μέχρι τον Κολοφώνα. Οποίος δεν ξέρει να έχει υπομονή, όποιος δεν ξέρει να έχει ηρεμία αποτυγχάνει στον δρόμο του εσωτερικού του κόσμου. Παρατηρείστε τον εαυτό σας στην καθημερινή ζωή. Είσθε υπομονετικοί; Παρατηρείστε τον εαυτό σας, ξέρετε να παραμένετε ήρεμοι την κατάλληλη στιγμή; Εάν δεν έχετε αυτές τις δύο αρετές πρέπει να δουλέψετε αρκετά για να τις αποκτήσετε, Πώς; Αποβάλλοντας τα ΕΓΩ της ανυπομονησίας και τα ΕΓΩ της ελλείψεως ηρεμίας, το θυμό, τα ΕΓΩ του θυμού τα οποία είναι αυτά που δεν επιτρέπουν την ηρεμία. Τι είναι αυτό που ψάχνουμε σε τελική ανάλυση. Να αλλάξουμε, αλλά να αλλάξουμε ριζικά, γιατί έτσι όπως είμαστε, αναμφίβολα το μόνο που κάνουμε είναι να υποφέρουμε, να πικραίνουμε την ζωή μας. Οποιοσδήποτε μπορεί να μας κάνει να υποφέρουμε. Αρκεί να μας ακουμπήσουν μια ίνα της καρδιάς για να μας κάνουν να υποφέρουμε. Εάν μας πουν μια σκληρή λέξη υποφέρουμε, εάν μας δώσουν ένα κτύπημα στον ώμο και μας πουν μια γλυκιά κουβέντα χαιρόμαστε. Έτσι όμως είμαστε αδύνατοι, δεν έχουμε εξουσία πάνω στις ψυχολογικές μας αντιδράσεις, ο οποιοσδήποτε μπορεί να μεταχειρισθεί τον ψυχισμό μας. Θέλετε να δείτε κάποιον ενοχλημένο, θυμωμένο; Πέστε του μία σκληρή κουβέντα και θα τον δείτε αμέσως ενοχλημένο. Εάν θέλετε να τον δείτε χαρούμενο δώστε του ένα φιλικό κτύπημα στον ώμο, πέστε του μερικές γλυκές κουβέντες, και αμέσως αλλάζει, χαίρεται. Τι εύκολο!!! Ο οποιοσδήποτε μπορεί να παίξει με τον ψυχισμό των άλλων. Τι αδύνατα που είναι αυτά τα πλάσματα!!!
Πρόκειται επομένως για αλλαγή, πρόκειται για αποβολή όλων των αδυναμιών που έχουμε, μέχρι η ίδια η προσωπική μας ταυτότητα πρέπει να χαθεί για μας. Αυτό θέλει να πει ότι η αλλαγή πρέπει να είναι ριζική, μέχρι και αυτή ακόμη η προσωπική μας ταυτότητα ΕΓΩ είμαι ο τάδε κλπ. πρέπει να εξαφανισθεί για μας. Θα έλθει μια ημέρα που δεν θα μπορούμε να συναντήσουμε την προσωπική μας ταυτότητα. Εάν πρόκειται να μεταβληθούμε σε κάτι διαφορετικό, πρέπει να χαθεί η ίδια η προσωπική μας ταυτότητα, Χρειάζεται να μεταβληθούμε σε αλλιώτικα πλάσματα, ευτυχισμένα, μακάρια, έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία. Εάν δεν προσπαθούμε, πώς θα αλλάξουμε; Με ποιο τρόπο; Να το σοβαρό! Το πιο σπουδαίο είναι να μην ταυτοποιούμαστε με τις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Η ζωή είναι όπως μια κινηματογραφική ταινία, και είναι εκ των πραγμάτων μια ταινία που έχει μια αρχή και ένα τέλος. Διάφορες σκηνές περνάνε από την οθόνη του νου. Το πιο σπουδαίο σφάλμα μας είναι το να ταυτιστούμε με αυτές τις σκηνές. Γιατί; Διότι περνάνε, απλά και μόνο γιατί περνάνε, είναι σκηνές μιας μεγάλης ταινίας και τέλος περνάνε. Ευτυχώς κατά την διάρκεια της ζωής μου δέχθηκα σαν πιστεύω πάντα αυτό: Να μην ταυτίζεται κάποιος με τις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Έρχονται στην μνήμη μου γεγονότα της παιδικής ηλικίας. Επειδή οι γήινοι γονείς μου είχαν χωρίσει, όλοι εμείς τα αδέλφια μιας μεγάλης οικογένειας έπρεπε να είμαστε δυστυχισμένοι. Είχαμε μείνει με τον αρχηγό της οικογένειας και μας απαγορευόταν να επισκεφθούμε την γήινη μητέρα μας. Εν τούτοις εμείς δεν ήμασταν τόσο αγνώμονες για να μπορούμε να την ξεχάσουμε. Ξέφευγα πάντα από το σπίτι με ένα μικρότερο αδελφό μου που πάντα με ακολουθούσε, πηγαίναμε να την επισκεφθούμε και μετά γυρίζαμε σπίτι, αλλά ο αδελφός μου υπέφερε πολύ γιατί στην επιστροφή κουραζόταν επειδή ήταν μικρός και ΕΓΩ έπρεπε να τον παίρνω στην πλάτη μου, τόσο μικρός ήταν και έκλαιγε πικρά και έλεγε: «Τώρα που θα γυρίσουμε σπίτι ο μπαμπάς θα μας μαστιγώσει». Και ΕΓΩ του απαντούσα λέγοντας: «Γιατί κλαις; Όλα περνάνε, να θυμάσαι ότι όλα περνάνε». Όταν φθάναμε σπίτι, πραγματικά μας περίμενε ο πατέρας μας ο γήινος, γεμάτος οργή, και μας έδερνε με το μαστίγιο. Μετά κλεινόμασταν στο δωμάτιό μας για να κοιμηθούμε, αλλά ξαπλώνοντας έλεγα στον αδελφό μου: «Το πρόσεξες, πέρασε πια, πείσθηκες ότι όλα αυτά πέρασαν, όλα περνάνε». Μια από αυτές τις πολλές ημέρες ο πατέρας με άκουσε που έλεγα στον αδελφό μου: «όλα περνάνε, αυτό πέρασε πια» και φυσικά, έτσι όπως οργιζόταν εύκολα, άρπαξε το φοβερό μαστίγιο που είχε και μπήκε στο δωμάτιο λέγοντας: «Ώστε όλα περνάνε αδιάντροποι» και μας έδωσε άλλο μαστίγωμα πιο φοβερό και μετά έφυγε ήσυχος που μας είχε μαστιγώσει. Όταν έφυγε, γυρίζω στον αδελφό μου και του λέω πιο χαμηλόφωνα: «Τα είδες; και αυτό πέρασε πια». Δηλαδή ποτέ δεν ταυτιζόμουνα με αυτές τις σκηνές και έκανα πιστεύω στην ζωή μου, ποτέ να μην ταυτιστώ με τις περιστάσεις, με τα γεγονότα, με τα συμβάντα. Ξέρω ότι αυτά τα συμβάντα, αυτές οι σκηνές περνάνε,
Τόσο πολύ ανησυχεί κάποιος που έχει ένα μεγάλο πρόβλημα και δεν μπορεί να το λύσει, μετά όμως αυτό περνάει και έρχεται άλλη σκηνή, τελείως διαφορετική. Τότε γιατί ανησύχησε; Αφού θα περνούσε, ποιο το αντικείμενο της ανησυχίας του; Όταν κάποιος ταυτίζεται με τα διάφορα γεγονότα της ζωής, κάνει πολλά σφάλματα. Εάν κάποιος ταυτισθεί με ένα ποτήρι λικέρ που του προσφέρουν μερικοί φίλοι μεθυσμένοι, στο τέλος μεθάει. Εάν κάποιος ταυτίζεται με κάποιο πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, καταλήγει κάνοντας έρωτα σε μια ορισμένη στιγμή. Και εάν κάποιος ταυτίζεται με κάποιον υβριστή, που πληγώνει κάποιον με τα λόγια του, καταλήγει επίσης να γίνει υβριστής.
Εσείς νομίζετε φρόνιμο το ότι εμείς είμαστε καλοί, φαινομενικά σοβαροί, Έτσι δεν είναι; Και εάν καταλήγαμε υβριστές, πιστεύετε ότι αυτό θα ήταν καλό; Εάν κάποιος ταυτίζεται με μια σκηνή π.χ. με συναισθηματικό κλαυθμό, όπου όλοι κλαίνε πικρά, καταλήγει σίγουρα με τα δακρυάκια του. Πιστεύετε ότι αυτό είναι ορθό; Να μας κάνουν άλλοι να κλαίμε επειδή έτσι τους ήρθε η όρεξη; Αυτά που σας λέω είναι απαραίτητο εάν θέλετε να ανακαλύψετε τον εαυτό σας. Είναι απαραίτητα γιατί εάν κάποιος ταυτίζεται απόλυτα με μια σκηνή, αυτό θέλει να πει ότι έχει ξεχάσει τον εαυτό του, έχει ξεχάσει την δουλειά την οποία κάνει, χάνει τον καιρό του τελείως ανόητα. Ο κόσμος ξεχνάει εντελώς τον εαυτό του, ξεχνάει την ίδια του την βαθιά εσωτερική ύπαρξη, γι αυτό ταυτίζεται με τις διάφορες περιστάσεις. Κανονικά ο κόσμος κοιμάται γιατί είναι ταυτισμένος με τα διάφορα γεγονότα που τον περιστοιχίζουν και κάθε ένας έχει το ψυχολογικό του τραγουδάκι, όπως έλεγα στο βιβλίο μου «Επαναστατική Ψυχολογία».
Ξαφνικά συναντά ένας κάποιον και του λέει: «ΕΓΩ στην ζωή μου έκανα αυτό, έκανα το άλλο, με έκλεψαν, υπήρξα πλούσιος, είχα χρήματα, με εξαπάτησαν, κάποιος τάδε ήταν ο απατεώνας που με εξαπάτησε», με λίγα λόγια το ψυχολογικό του τραγούδι. Δέκα χρόνια αργότερα κάποιος άλλος συναντά το ίδιο υποκείμενο, και επανέρχεται να του διηγηθεί την ίδια ιστορία. Είκοσι χρόνια αργότερα τον συναντά κάποιος άλλος και επανέρχεται να του διηγηθεί το ίδιο τραγούδι. Αυτό είναι το ψυχολογικό του τραγούδι. Έμεινε ταυτισμένος με αυτό το γεγονός για την υπόλοιπη ζωή του. Σε αυτές τις περιπτώσεις πώς θα διαλύσει κάποιος το ΕΓΩ, με ποιο τρόπο; Αφού ενεργώντας έτσι το ενισχύει. Με το να εξευτελίζεται έτσι, ενισχύει το ΕΓΩ.
Μου έρχεται στον νου η περίπτωση ενός μποξέρ παλεύοντας εναντίον ενός άλλου, στις Ηνωμένες Πολιτείες, προκάλεσε τέτοια ταύτιση που στο τέλος όλοι οι θεατές άρχισαν να δίνουν κτυπήματα ο ένας στον άλλον, τελείως τρελοί, όλοι έδιναν γροθιές ο ένας στον άλλον, καταλήγοντας όλοι να πιστεύουν τον εαυτό τους μποξέρ. Προσέξτε τι είναι η ταύτιση.
Βλέποντας μια ταινία στην οποία οι ηθοποιοί κλαίνε, κλαίνε στα ψέματα φυσικά, παρατηρώ ξαφνικά μια κυρία, η οποία βλέπει την ταινία, να καταλήγει σε ένα φοβερό και αγωνιώδες κλάμα. Δέστε τι είναι η ταύτιση. Τι έκανε αυτή η φτωχή γυναίκα και ταυτίστηκε με την ταινία; Πίστεψε τον εαυτό της πρωταγωνιστή ή πρωταγωνίστρια της ταινίας, ένα καινούργιο ΕΓΩ που δημιούργησε μέσα της,. Αυτό το καινούργιο ΕΓΩ έκλεψε μέρος της συνειδήσεως της. Έτσι, εάν αυτή η γυναίκα κοιμόταν, τώρα κοιμάται ακόμα περισσότερο. Γιατί; Λόγω της ταυτίσεως, αυτό είναι εμφανές.
Έρχεται στην μνήμη μου αυτήν την στιγμή ένα γεγονός ασυνήθιστο. Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, συνέβη να πάω στον κινηματογράφο. Η ταινία ήταν πολύ ρομαντική. Παρουσιαζόταν ένα ζευγάρι που αγαπιόταν, που λατρευόταν και δεν ξέρω τι άλλο, και ΕΓΩ τους έβλεπα γεμάτος ενδιαφέρον. Αυτές οι στάσεις, αυτά τα λόγια, αυτά τα βλέμματα, τι ωραία πράγματα και ΕΓΩ μαγεμένος τους κοίταζα. Τελείωσε η ταινία και ΕΓΩ πολύ ήσυχος πήγα στο σπίτι. Σε λίγο νύσταξα και ξάπλωσα. Αυτό το βράδυ είχα να κάνω με τον κόσμο της σκέψεως. Έτσι συνάντησα μια γυναίκα ίδια με αυτήν που θαύμαζα στο έργο, ήταν πολύ όμορφη και βρισκόταν απέναντι μου. Κάθισα μαζί της σε ένα τραπέζι για να πάρουμε ένα αναψυκτικό και τότε ήλθαν τα γλυκά λόγια, πολύ παρόμοια με τα λόγια του έργου. Η κατάληξη δεν ήταν να τελειώσουμε κάνοντας έρωτα, αλλά δεν έλειψαν τα φιλιά, τα αγκαλιάσματα, τα χάδια, οι τρυφερότητες και χίλια δυο άλλα πράγματα. Σας μιλάω για μια ιστορία που συνέβη πριν είκοσι χρόνια, δεν είναι τωρινή, γιατί τώρα δεν πηγαίνω στον κινηματογράφο, αλλά εκείνη την εποχή πήγαινα γιατί πίστευα ότι είναι μια υγιής διασκέδαση. Έτσι πίστευα ΕΓΩ. Καταλήγοντας, η σκηνή δεν ήταν και τόσο ωραία, λίγο ερωτική. Ξαφνικά άλλαξε το πανόραμα και κατέβηκα από τον κόσμο της σκέψεως στον αστρικό κόσμο. Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι, Φθάνοντας στον αστρικό κόσμο βρέθηκα σε έναν μεγάλο ναό και μπόρεσα να δω ότι ένας δάσκαλος ασχολιόταν με την ανάλυση μου. Σκέφτηκα ότι την έπαθα. Απομακρύνθηκα λίγα βήματα για να δω τι θα συμβεί πάρα κάτω και ξαφνικά ο δάσκαλος εκείνος μου στέλνει με το φύλακα του ναού ένα χαρτί που έγραφε: «απομακρυνθείτε αμέσως από το ναό, αλλά με ΙΝΡΙ», Με ΙΝΡΙ σημαίνει διατηρώντας την φωτιά, επειδή δεν είχα φθάσει να κάνω έρωτα, είχα περιοριστεί στις τρυφερότητες, του λέω: «Χωρίς άλλο αυτό είναι σοβαρό». Πολύ αργά βγήκα, προχώρησα στον κεντρικό διάδρομο και πριν βγω από το ναό, σε ένα προσκυνητήριο, γονάτισα ταπεινά ζητώντας συγχώρηση, ζητώντας να δείξουν λίγο οίκτο, στο ασήμαντο άτομό μου, παραδεχόμενος ότι είχα σφάλει. Και ενώ βρισκόμουν στις προσευχές μου και στις παρακλήσεις μου, βλέπω να έρχεται πάλι ο φύλακας και μου λέει: «Κύριε διαταχθήκατε να βγείτε από το ναό» «Χωρίς άλλο του λέω, αλλά θα ήθελα να μιλήσω με το διδάσκαλο για να του εκθέσω τις απόψεις μου», τότε μου απάντησε: «Ο Διδάσκαλος είναι απασχολημένος με το να αναλύει και να εξετάζει άλλα ομοιώματα του διανοητικού κόσμου». Τότε κατάλαβα ότι αυτό με το οποίο ΕΓΩ βρισκόμουν μαζί στον κόσμο της σκέψεως ήταν ένα διανοητικό ομοίωμα δημιουργημένο από τον εαυτό μου. Το είχα δημιουργήσει στον κινηματογράφο και αυτό το ομοίωμα είχε πάρει ατομική ζωή στον διανοητικό κόσμο. ήταν μια γυναίκα ακριβώς ίδια με την ηθοποιό που είχα δει στην ταινία, τελικά στον φτωχό μου νου την είχα αναπαραγάγει και τώρα στον κόσμο της σκέψεως, βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με το ομοίωμα που δημιούργησα ΕΓΩ ο ίδιος. Ο Δάσκαλος συνέχισε εξετάζοντας άλλα ομοιώματα άλλων μυημένων. Δεν μου έμενε άλλη λύση από το να βγω από τον Ναό. Γύρισα στο φυσικό μου σώμα. Κατά την διάρκεια όλης της επόμενης ημέρας ήμουν πολύ δυστυχισμένος, λυπούμενος που πήγα στον κινηματογράφο. Τι σφάλμα, έλεγα, δεν έπρεπε να πάω, δέστε τι πήγα να δημιουργήσω, ένα διανοητικό ομοίωμα. ήμουν πολύ πικραμένος, περίμενα να έλθει το βράδυ για να δω πώς θα τελείωνε αυτό, ζήτησα εκατομμύρια φορές συγγνώμη από το Χριστό, τον εσωτερικό μου Χριστό, γιατί σκέφθηκα ότι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να μου συγχωρήσει αυτό το σφάλμα. Την επομένη νύχτα ζήτησα με όλη μου την καρδιά να μου επαναλάβουν την δοκιμασία, αισθανόμουν ικανός να βγω νικητής, όχι άλλες τρυφερότητες, όχι άλλα χάδια σε αυτό το νοητικό ομοίωμα. Και πράγματι μου παραχωρήθηκε επανάληψη της δοκιμασίας, με μετέφεραν με το διανοητικό σώμα στο ίδιο σημείο, στο ίδιο τραπέζι, συνάντησα πάλι την ίδια γυναίκα, την ηθοποιό που είχα δει στην οθόνη, και πήγαν να αρχίσουν πάλι οι τρυφερότητες, αλλά θυμήθηκα και αμέσως τράβηξα το φλογώδες ξίφος λέγοντας: «Δεν μπορείς μαζί μου, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά μια διανοητική μορφή δημιουργημένη από το νου μου» και χρησιμοποιώντας το ξίφος, έκανα κομμάτια αυτό το διανοητικό ομοίωμα, μετατράπηκε σε σκόνη. Μετά από αυτό με κάλεσαν εκ νέου στον αστρικό ναό και μπήκα μέσα νικητής, με δέχθηκαν με πολλή μουσική, γιορταστικά. Εκ νέου ήλθαν οι συμβουλές λέγοντας μου να μην ξαναπάω σε κινηματογράφο γιατί θα μπορούσα να χάσω το ξίφος. Με μετέφεραν στο αστρικό για να μου δείξουν τι είναι οι κινηματογράφοι, οι οποίοι ήταν γεμάτοι από διανοητικά ομοιώματα, Τα ομοιώματα που άφηναν οι θεατές. Όλα όσα βλέπει κάποιος στην οθόνη, και πάνω από όλα εάν είναι νοσηρά, όλα αναπαράγονται στον νου των ανθρώπων, οι ίδιες φιγούρες, οι ίδιες μορφές. Όσοι βγαίνουν αφήνουν πίσω τους πλήθος από διανοητικές μορφές σε αυτά τα άντρα της Μαύρης Μαγείας. Συμπέρασμα, μου είπαν ότι αντί να πηγαίνω στους διάφορους κινηματογράφους, να έριχνα μια ματιά στις προηγούμενες ζωές μου, πράγμα που είναι πιο χρήσιμο από το να πηγαίνω στον κινηματογράφο. ΕΓΩ υπάκουσα στην διαταγή και έπαψα να πηγαίνω στον κινηματογράφο. Αλλά τι ήταν αυτό που με έβλαψε; Το να ταυτιστώ με εκείνη την ταινία που παιζόταν. Μου φάνηκε τόσο ενδιαφέρουσα και η γυναίκα εκείνη μου φάνηκε τόσο όμορφη, εκείνη την εποχή, που αισθάνθηκα να είμαι ΕΓΩ ο πρωταγωνιστής. Αποτέλεσμα, αποτυχία. Αυτό συνέβη πριν 20 με 22 χρόνια, αλλά δεν το έχω ξεχάσει.
Δεν πρέπει κανείς να ταυτίζεται με τίποτα από όσα βλέπει στην ζωή, οι περιστάσεις, τα δυσάρεστα γεγονότα, όλα περνάνε. Πρέπει να επωφεληθείτε από όλες τις περιστάσεις για να μελετήσετε, για να παρατηρήσετε τον εαυτό σας. Αντί να είσθε ταυτισμένος με μια δυσάρεστη κατάσταση, καλύτερα είναι να μελετήσετε τον εαυτό σας. Είμαι οργισμένος, Ζηλεύω; Μισώ; Τι είναι αυτό που αισθάνομαι αυτήν την στιγμή, για αυτό που μου συμβαίνει, Έτσι είναι το πώς επωφελείται από το ΕΓΩ, ξέροντας κάποιος να μην ταυτίζεται, ξέροντας να κερδίζει από όλα. Μην ξεχνάτε ότι οι χειρότερες αντιξοότητες προσφέρουν σε κάποιον τις καλύτερες ευκαιρίες για την ανακάλυψη του εαυτού του. Όταν κάποιος ταυτίζεται με τα διάφορα δυσάρεστα γεγονότα, κάνει σφάλματα και δημιουργεί προβλήματα δυσκολεύοντας την ζωή του.
Όλος ο κόσμος είναι γεμάτος προβλήματα γιατί όλοι ταυτίζονται με αυτά που τους συμβαίνουν, με αυτά που ζουν. Για αυτό είναι όλοι γεμάτοι προβλήματα, αλλά εάν κάποιος δεν ταυτίζεται με τίποτα από ότι του συμβαίνει, εάν λέει: «όλα περνάνε, όλα περνάνε», «αυτή είναι μια σκηνή που θα περάσει», και δεν ταυτίζεται με αυτή, δεν δυσκολεύει την ζωή του, αλλά τον κόσμο τον ευχαριστεί να δυσκολεύει την ζωή του. Εάν κάποιον τον τραυματίσουν με μια βαριά κουβέντα, αντιδρά με βία, σε όλους αρέσει να δυσκολεύουν την ζωή τους, γιατί ενώ κάποιος αντιδρά βίαια είναι χειρότερα, γίνεται δυσκολότερη η κατάσταση. Ας επωφεληθούμε από τις δυσάρεστες καταστάσεις της ζωής για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, έτσι θα ξέρουμε τι είδους ελαττώματα έχουμε. Ας έχουμε την ζωή σαν ένα ψυχολογικό γυμναστήριο. Εάν συμπεριφερόμαστε έτσι, τότε μπορούμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας.
ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ
Προ πάντων, αγαπητοί αδερφοί μου είναι αναγκαίο το ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ. Αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να καταλάβουμε. Όταν συζητάμε με κάποιον, αυτός μας διηγείται τα διάφορα περιστατικά της ζωής του. Μας μιλά, θα λέγαμε, για γεγονότα, για κάθε τι, που του συνέβη σε καθορισμένες χρονικές περιόδους της ιστορίας του, σαν να ήταν η ζωή του μια αλυσίδα από συμβάντα. Ο κόσμος δεν προσέχει ότι εκτός από τις υπαρξιακές περιστάσεις, υπάρχουν επίσης και οι ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. Η ικανότητα του να ζει κανείς βασίζεται, ακριβώς, στον τρόπο με τον οποίο αυτός πετυχαίνει να συνδυάζει τις καταστάσεις της συνειδήσεως με τις υπαρξιακές περιστάσεις.
Μπορεί να συμβεί μια περίσταση, που ενώ θα μπορούσε να είναι ευχάριστη, τελικά να μην είναι ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε να συνδυάζουμε την συνειδησιακή μας κατάσταση με το ίδιο το γεγονός. Όταν εξετάζουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε, μπορούμε να εξακριβώσουμε το πειστικό γεγονός, σαφές και οριστικό, ότι υπάρχουν πρόσωπα που θα ήθελαν να είναι ευτυχισμένα και τα οποία τελικά δεν είναι.
Γνωρίσαμε πολλές συγκεκριμένες περιπτώσεις ατόμων που έχουν ένα καλό σπιτικό, ένα ωραίο αυτοκίνητο, μια θαυμάσια σύζυγο, αξιόλογα παιδιά και αρκετό χρήμα εν τούτοις, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΑ. Αντίθετα μπορέσαμε να δούμε την περίπτωση φτωχών ανθρώπων, ενδεών, πιθανόν ανθρώπων μεροκαματιάρηδων και εργατών. Ενώ αυτοί ούτε προσωρινή διαμονή δεν έχουν, ούτε χρήματα περισσότερα από όσα χρειάζονται για την συντήρηση τους σε μια ημέρα, ούτε χρησιμοποιούν τα τελευταία ακριβά μοντέλα αυτοκινήτων, είναι ευτυχισμένοι στα σπιτικά τους, με τα φτωχά αλλά καθαρά παιδιά τους, και τις γυναίκες τους φιλόπονες και ειλικρινείς. Έτσι λοιπόν, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ. 'Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μας ξέρει να συνδυάζει τις συνειδησιακές του καταστάσεις με τα συμβάντα, τις περιστάσεις της πρακτικής ζωής.
Αν κάποιος, με θαυμάσιες προϋποθέσεις, δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων, δεν ξέρει να συνδυάζει έξυπνα τις συνειδησιακές καταστάσεις με το περιβάλλον όπου κινείται και ζει, αναμφισβήτητα θα είναι δυστυχής. Αντίθετα αυτός που αν και βρίσκεται σε δύσκολες περιστάσεις, ξέρει να συνδυάζει τα γεγονότα της πρακτικής του ζωής με τις συνειδησιακές του καταστάσεις, θα πετύχει την ανάπαυση, την ευημερία, την ευτυχία κλπ. Έτσι λοιπόν, επείγει να καταλάβουμε την ανάγκη του να μάθουμε ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΟΦΑ. Αν θέλουμε μια οριστική αλλαγή των περιστάσεων της ζωής είναι απαραίτητο να γίνει η αλλαγή αυτή πρώτα μέσα σε μας τους ίδιους. Αν εσωτερικά δεν αλλάξουμε τίποτα, εξωτερικά η ζωή θα συνεχιστεί με τις ίδιες δυσκολίες. Προ πάντων πρέπει να γίνουμε κύριοι του εαυτού μας. Όταν ένας δεν ξέρει να κυβερνά τον εαυτό του, ούτε και τις δύσκολες περιστάσεις της ύπαρξης δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει. Όταν παρατηρούμε τα διάφορα συμβάντα της ζωής, όταν βλέπουμε αυτήν την τάξη των πραγμάτων, μπορούμε να δούμε ότι οι άνθρωποι είναι αληθινές ΜΗΧΑΝΕΣ, που δεν ξέρουν να ζουν. Αν κάποιος τους προσβάλλει αντιδρούν με θυμό, αν κάποιος τους χαιρετίσει χαμογελούν ευτυχισμένοι. Καταλήγει πολύ εύκολο για τον οποιονδήποτε διεστραμμένο να παίζει με τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ. Μπορεί να τις κάνει να περνούν από την λύπη στην χαρά και τανάπαλιν, μόνο λέγοντας τους μερικά λόγια. Πόσο εύκολο τους είναι!!! Έτσι δεν είναι; ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΜΕ. ΦΤΑΝΕΙ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΩΜΌ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ. Δεν ξέρουμε να κυριαρχήσουμε τον εαυτό μας, άλλοι μας κυβερνάνε, και αυτό από μόνο του είναι ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ.
Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε, τι είναι ο νους και τι το συναίσθημα και ο συναισθηματισμός. Αν φρόνιμα μελετούσαμε το Είναι, θα βλέπαμε ότι ο νους δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. στην θεοσοφία αναφέρεται πολύ το Νοητικό Σώμα. Οι διάφορες φιλοσοφικές σχολές θίγουν το θέμα αυτό. Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι όλα τα ανθρωποειδή κατέχουν ήδη το νοητικό όχημα. θα υπάρξουν ΜΑΝΑΣ, όπως λέγεται στα Σανσκριτικά, δηλαδή, νοητική Ουσία μέσα σε καθένα από εμάς. Αυτό όμως δεν σημαίνει πραγματική κατοχή του νοητικού οχήματος. Εν πάση περιπτώσει, ο νους, είτε τον κατέχει ήδη το ανθρώπινο ον, είτε αρχίζει να τον δημιουργεί, είτε ακόμη δεν τον έχει, δεν είναι παρά ένα όργανο εκδηλώσεως, όμως δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Ούτε το συναίσθημα είναι το ΕΙΝΑΙ. Στο παρελθόν έκλινα στην πίστη πως το συναίσθημα το ίδιο αντιστοιχούσε, πραγματικά, στο ΕΙΝΑΙ. Όμως αργότερα, μετά από ΑΥΣΤΗΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, αναγκάστηκα να αναθεωρήσω αυτήν την αντίληψη. Προφανώς το συναίσθημα έρχεται από το Αστρικό Σώμα στα ανθρώπινα όντα. Θα μπορούσαν να μου αντικρούσουν ότι δεν κατέχουν όλοι το πολύτιμο όχημα, QUΕΤΖJΑΝΟ, και σε αυτό συμφωνούμε. Όμως, υπάρχει η συγκίνηση, η αντίστοιχη Ουσία σε καθένα μας. Πράγματι, είτε έχουμε το αστρικό όχημα είτε όχι, εκδηλώνεται, ξεκάθαρα, αυτό που λέγεται συναίσθημα. από την αρνητική του σκοπιά. Ο ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ μας μετατρέπει σε όντα υπερβολικά αρνητικά. Όμως, από μόνο του, το συναίσθημα δεν είναι επίσης το ΕΙΝΑΙ. Μπορεί να ανήκει στο ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΌ ΚΕΝΤΡΟ, αλλά δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Ο νους έχει το κέντρο του, το ΝΟΗΤΙΚΌ ΚΕΝΤΡΟ, όμως δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Το κέντρο του νου, το Νοητικό, είναι στον εγκέφαλο, αυτό είναι φανερό, αλλά δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Το συναίσθημα που αντιστοιχεί στο ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ή στο ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ, βρίσκεται στην περιοχή του Ηλιακού Πλέγματος και αγκαλιάζει τα συμπαθητικά κέντρα και την Καρδιά, όμως δεν είναι το ΕΙΝΑΙ.
ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ.
Γιατί πρέπει να αφεθούμε να φερόμαστε από τα κέντρα της Μηχανής; Γιατί επιτρέπουμε να μας ελέγχουν το Νοητικό ή το Συγκινησιακό κέντρο; Γιατί πρέπει να γίνουμε σκλάβοι αυτού του μηχανοστασίου; Οφείλουμε να μάθουμε να ελέγχουμε όλα τα κέντρα της μηχανής, οφείλουμε να μετατραπούμε σε αφέντες, σε κύριους. Πέντε κέντρα υπάρχουν στην ανθρώπινη μηχανή. Αυτά είναι το ΝΟΗΤΙΚΟ (πρώτο), το ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ (δεύτερο),το ΚΙΝΗΤΙΚΟ (τρίτο), το ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΕΣ (τέταρτο) και το ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ (πέμπτο). Όμως όλα τα κέντρα της μηχανής δεν αποτελούν το ΕΙΝΑΙ. Έτσι λοιπόν, ούτε ο νους, ούτε το συναίσθημα είναι το ΕΙΝΑΙ.
ΓΙΑΤΙ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ; Διότι επιτρέπουν στην σκέψη και στο συναίσθημα να επεμβαίνουν στις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Αν μας βρίσουν, αντιδράμε αμέσως βρίζοντας. Αν μας πληγώσουν την αυτοαγάπη υποφέρουμε και θυμώνουμε. Όταν ατενίσουμε το πανόραμα της ζωής, μπορούμε να δούμε καθαρά ότι υπήρξαμε, ας πούμε, ΣΑΝΙΔΕΣ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΌ, ακριβώς επειδή επιτρέψαμε πάντα στις διάφορες περιστάσεις της υπάρξεως μας την επέμβαση του ΝΟΥ και του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΌΣ, Δεν δώσαμε την ευκαιρία στην Ουσία, στο ΕΙΝΑΙ να εκφραστεί μέσα από εμάς. Πάντα θέλαμε να λύσουμε τα πράγματα για λογαριασμό μας. Αντιδρούμε σε κάθε σκληρή λέξη, σε κάθε πρόβλημα, σε οποιαδήποτε δυσκολία. Αισθανόμαστε πληγωμένοι όταν κάποιος μας προσβάλλει ή ευτυχισμένοι όταν οιοσδήποτε μας επαινεί. ΕΙΜΑΣΤΕ ΘΥΜΑΤΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Όλος ο κόσμος έχει παίξει μαζί μας. ΥΠΗΡΞΑΜΕ, θα λέγαμε, ΣΑΝΙΔΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ. Δεν υπήρξαμε ποτέ κύριοι του εαυτού μας.
ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ; αναρωτιέμαι και σας ρωτώ. «Για ένα πρόβλημα» θα μου πείτε. Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ, ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΕΥΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ. Πρέπει να μάθει κανείς να ζει από ΣΤΙΓΜΗ σε ΣΤΙΓΜΗ, από ΛΕΠΤΟ σε ΛΕΠΤΟ. Γιατί να προβληματίζεται κανείς; Προ πάντων, λοιπόν, ας μην επιτρέψουμε στον νου και στα συναισθήματα να μπουν στις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Η ανθρώπινη προσωπικότητα οφείλει να γίνει ήρεμη, ΠΑΘΗΤΙΚΗ. Αυτό περιλαμβάνει, από μόνο του, μια τρομερή ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Αυτό σημαίνει να μάθεις να ζεις συνειδητά. Αυτό σημαίνει να βάλεις τις βάσεις της ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ. Όλοι θα ήθελαν να δουν, να ακούσουν, να αγγίξουν ή να ψηλαφίσουν τις μεγάλες πραγματικότητες των ΑΝΩΤΑΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ. Φυσικά, πώς θα μπορούσαν οι κοιμισμένοι να γίνουν πειραματιστές των μεγάλων αληθειών; Πώς θα μπορούσαν όσοι έχουν κοιμισμένη συνείδηση να γίνουν ερευνητές της ζωής στις υπερευαίσθητες περιοχές της φύσεως και του ΚΟΣΜΟΥ; Αν αφυπνίσουμε την συνείδηση, θα μπορέσουμε να δούμε ότι ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως τον βλέπουμε. Είπα πολλές φορές και το ξαναλέω, ότι όλα εκείνα τα θαυμαστά του βιβλίου «Χίλιες και μία νύχτες», όλα εκείνα τα μεγάλα φαινόμενα της αρχαίας ΑΡΚΑΔΙΑΣ, όλα τα θαύματα της αρχέγονης γης, των ποταμών των καθάριων νερών της ζωής που έρεαν γάλα και μέλι, δεν έχουν τελειώσει. Συνεχίζουν να συμβαίνουν, από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.
Θα μπορούσατε να μου πείτε ότι αν είναι έτσι γιατί δεν τα βλέπουμε; Γιατί δεν μαρτυρούμε το ασυνήθιστο; Γιατί δεν μας δίνεται η δυνατότητα να πειραματιστούμε αυτά τα θαύματα; Η απάντηση είναι η εξής: Κανείς δεν μας εμποδίζει να Δούμε και να Ακούσουμε ό,τι γίνεται γύρω μας. Το ότι τέτοια φαινόμενα δεν μπορούμε να τα συλλάβουμε αυτήν την στιγμή με τις εξωτερικές μας αισθήσεις, οφείλεται στο μοναδικό σοβαρό γεγονός ότι: ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΥΠΝΩΣΕΩΣ... ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ. Το άτομο σε κατάσταση ύπνωσης γίνεται ανίκανο να συλλάβει τέτοιου είδους φαινόμενα.
Πολλά έχουν λεχθεί για το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ, όργανο μοιραίο που κατείχε η ανθρωπότητα των αρχαίων χρόνων. Δεν έχει καθόλου χαθεί. Ξέρουμε πολύ καλά πως υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο οστού στο κατώτατο μέρος της σπονδυλικής στήλης. Κανένας δεν το αγνοεί. Το απαίσιο υπόλοιπο αυτού του οργάνου κατέχει, μεταξύ άλλων, μια εξαιρετική υπνωτική δύναμη. Αυτό το υπνωτικό γενικό ρεύμα, συλλογικό, είναι γοητευτικό. Αν, για παράδειγμα, δούμε κάποιον ντυμένο πολύ εκκεντρικά στον δρόμο, δεν ξαφνιαζόμαστε. Λέμε απλά: τι εκκεντρικός άνθρωπος!. Ένας άλλος που θα πήγαινε μαζί μας θα μπορούσε να πει: Αυτή είναι φέτος η μόδα. Και κάποιος άλλος να δηλώσει: αυτός είναι χίπη. Και ένας γέρος που περνά απέναντι θα περιοριστεί στην σκέψη: πώς είναι οι άνθρωποι του νέου κύματος. Όμως όλοι βρίσκονται σε κατάσταση υπνώσεως και αυτό είναι όλο. Υποβάλλετε οποιοδήποτε άτομο σε βαθιά υπνωτική κατάσταση, πείτε του μετά ότι βρίσκεται στον ανοιχτό ωκεανό και ότι πρέπει να γδυθεί αν δεν θέλει να πνιγεί και θα το δείτε να γδύνεται. Πείτε του ότι είναι ένας μεγάλος τραγουδιστής και θα το δείτε να τραγουδά, αν και στην πραγματικότητα μόνο με κραυγές. Πείτε του να ξαπλώσει στο έδαφος και θα ξαπλώσει, ότι στηρίζεται με το κεφάλι στο πάτωμα και θα το κάνει γιατί βρίσκεται σε κατάσταση ΥΠΝΩΣΕΩΣ. Έκανα, πριν λίγο καιρό, ένα ταξίδι μέχρι το λιμάνι της Μπαγιάρτας (Μεξικό). Εκεί υπάρχει, όπως στο Ακαπούλκο, ένα πλοίο για επισκέπτες. Αγόρασα το εισιτήριο για να ταξιδέψω προς μια γειτονική παραλία. Η πορεία υπήρξε γοητευτική, εξαίσια. Το να πλέει κανείς στον Ειρηνικό Ωκεανό, είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Υπήρξε εκεί κάποιος καλλιτέχνης. Όταν ηχούσαν τα όργανα της μουσικής έλεγε στον κόσμο να χορέψει και χόρευε, να κρατιέται από τα χέρια και όλοι κρατιόντουσαν από τα χέρια, στους αρραβωνιασμένους να φιλιούνται και φιλιόντουσαν το μόνο που έλειψε σε αυτόν τον άνθρωπο, σε αυτόν τον αυτοσχέδιο υπνωτιστή, ήταν να τους πει να σταθούν με το κεφάλι στο πάτωμα. Όλα αυτά που παρήγγειλε γίνονταν. ήταν να γελά κανείς και να θαυμάζει συγχρόνως τα θαύματα που έκανε ο υπνωτιστής. Πώς έπαιζε με τους επιβάτες, πώς τους έκανε να πηδούν, να γελούν, να κάνουν στροφές κλπ. Σαφώς, ΕΓΩ ένα άτομο που συνηθίζω να είμαι πάντα σε κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης περιοριζόμουν να τους βλέπω να είναι σε κατάσταση Ύπνωσης. Παρατηρείστε την διαφήμιση. «ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΤΑΔΕ ΦΑΡΜΑΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΒΗΧΑ». Κάθε αγγελία προστάζει τον υπνωτισμένο λαό να πάει στο άλφα ή βήτα μέρος, να αγοράσει το α ή β σαπούνι, εκείνο ή το άλλο φάρμακο, εκείνο ή το άλλο άρωμα, να επισκεφθεί το τάδε ή το δείνα ιατρείο κλπ. Και ο κόσμος κινείται κάτω από τις διαταγές των υπνωτιστών, οι οποίοι, με την σειρά τους, είναι υπνωτισμένοι από άλλους ανθρώπους και άλλα πλήθη. Όπως τα ίδια τα πλήθη, ΟΛΟΙ ζουν ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΥΠΝΩΣΕΩΣ.
Βέβαια είναι λυπηρό, όμως κοστίζει δουλειά το να ξέρει κανείς ποιος βρίσκεται σε κατάσταση υπνώσεως. Αν οι άνθρωποι το σκόπευαν θα μπορούσαν να ξυπνήσουν από αυτήν την τόσο λυπηρή κατάσταση, όμως δυστυχώς κανείς δεν το σκοπεύει. Κοστίζει λοιπόν, επαναλαμβάνω, πολύ να ανακαλύψει κανείς τον βαθμό υπνώσεως στον οποίο βρίσκεται. Παίρνει είδηση κανείς ότι ο υπνωτισμός κυκλοφορεί, όταν η υπνωτική δύναμη ρέει πιο γρήγορα, όταν συγκεντρώνεται σε κάποιον καθορισμένον τόπο, όταν γίνεται μια συνάντηση υπνωτισμού. Έξω από τέτοιες στιγμές δεν μπορεί κανείς να προσέξει ότι βρίσκεται σε κατάσταση υπνώσεως. Αν ένας μπορούσε να ξυπνήσει από αυτόν τον ύπνο που βρίσκεται, θα έβλεπε τα θαυμαστά φαινόμενα που από αρχής του κόσμου συμβαίνουν γύρω του. Γνωρίζω φαινόμενα τόσο απλά, που οιοσδήποτε θα μπορούσε να δει, είναι Φυσικά, υλικά, βρίσκονται μπροστά σε όλο τον κόσμο και όμως οι άνθρωποι, αντικρίζοντάς τα, δεν τα βλέπουν. Θα μπορούσατε να μου πείτε εσείς και πολύ δίκαια, ή θα μπορούσατε να μου απαιτήσετε, για να μιλάμε πιο καθαρά, «Αν αυτό είναι έτσι, γιατί δεν μας αναφέρεις έστω και ένα μόνο;» Οι λόγοι μου: Αν σας ανάφερα οιοδήποτε από τα φαινόμενα αυτά, θα το βλέπατε αμέσως. Είναι αντιληπτά στην απλή όραση. Όμως θα πεθαίνατε γιατί συμβαίνει όλα αυτά τα φαινόμενα, να αντιστοιχούν σήμερα σε δυνάμεις και θαύματα και φυλάσσονται από ορισμένα πολύ ισχυρά στοιχειώδη, τα οποία αν καταλάβαιναν μιαν αποκάλυψη, θα προκαλούσαν το θάνατο των περιέργων. Και όπως δεν έχω όρεξη να δημιουργηθεί ένα νεκροταφείο εξ αιτίας μου, βρίσκομαι στην ανάγκη να σωπάσω. Έτσι, αδέρφια, είναι ανάγκη να ξυπνήσετε, αν θέλετε να αντιληφθείτε τις μεγάλες πραγματικότητες της ζωής. Όμως, η αφύπνιση είναι δυνατή μόνο όταν ξέρουμε να ζούμε. ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ;
Αν σας πρόσβαλλα αυτήν την στιγμή, είμαι βέβαιος πως δεν θα με συγχωρούσατε. Θα διαμαρτυρόσασταν βίαια και οι καλλίτεροι από σας θα αποχωρούσαν αμέσως. Κοιτάξτε πόσο εύκολο είναι να σας κάνει κανείς να αλλάξετε. Αρκεί μια σκληρή λεξούλα και γίνεστε βίαιοι και κατακόκκινοι. Τώρα, αν θέλω να σας γαληνέψω, αρκεί να σας πω γλυκές λέξεις και θα είσθε ευχαριστημένοι, δηλαδή, είστε θύματα των περιστάσεων. Δεν κυριαρχείτε τον εαυτό σας και αυτό είναι πραγματικά λυπηρό....Για να αρχίσει κανείς να κυριαρχεί τον εαυτό του, πρέπει να μην επιτρέπει στον νου και στα Συναισθήματα να επεμβαίνουν στα ζητήματα της πρακτικής ζωής. Αυτό απαιτεί, επαναλαμβάνω, μια ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ και μια φοβερή ενεργητικότητα της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε: ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Όταν η συνείδηση γίνεται ενεργητική βγαίνει από το λήθαργό της και τότε είναι φανερό ότι αρχίζει να ξυπνά. Προ πάντων πρέπει να αρχίσουμε από το να ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ αυτό που κάνουν οι άλλοι. Όταν πηγαίνω στα εστιατόρια με τους δικούς μου, βλέπω ότι όλοι περνούν από το λουτρό για να πλύνουν τα χέρια τους. θα είμαι αρκετά βρώμικος και λερωμένος, όμως ΕΓΩ δεν θα περάσω να πλύνω τα χέρια μου. Όταν με ρωτούν το λόγο για τον οποίο κάνω αυτό, απαντώ: «Απλά γιατί δεν με αρέσει να κάνω αυτό που κάνουν οι υπόλοιποι, δηλαδή, δεν με αρέσει να είμαι ΜΗΧΑΝΗ». Αν οι άλλοι στέκονται με το κεφάλι προς τα κάτω πρέπει και ΕΓΩ να κάνω το ίδιο; Αν οι άλλοι περπατάνε με τα τέσσερα, πρέπει και ΕΓΩ να μπουσουλήσω; Γιατί; Χρειάζεται να μετατραπούμε σε ΑΤΟΜΑ. Και αυτό είναι δυνατόν μόνον αν αποεγωποιηθούμε και δεν επιτρέπουμε στον νου και στα συναισθήματα να παρεμβαίνουν στις διάφορες περιστάσεις της υπάρξεως. Όταν αρχίσουμε με αυτήν την δουλειά, όταν μάθουμε να γινόμαστε απέραντα παθητικοί, για να δώσουμε ευκαιρία ενεργοποίησης της συνείδησης, βλέπουμε ότι όλα αλλάζουν.
Θέλω να αναφερθώ σε μια συγκεκριμένη περίπτωση: Βρισκόμουν σε ένα σπίτι. Ένα από τα «καλά παιδιά» εκείνου του σπιτιού, τριγυρνούσε κάπου εκεί και μετατρεμμένος σε Δον Ζουάν έκανε τα δικά του με μια μικρούλα. Τελικά, επεμβαίνουν οι συγγενείς της κοπέλας. Ασφαλώς παρουσιάζονται οι ίδιοι στο σπίτι. Ψάχνουν το «παιδί της μαμάς» το «καλό παιδί». Τον επινοητικό και ερωτευμένο. Γλεντζέ και παίχτη; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι μιλάμε για ένα πραγματικό Δον Ζουάν. Ο πατέρας της κοπέλας έρχεται με σκοπό να σκοτώσει το νέο. Κανείς δεν τολμά να παρουσιαστεί, μόνο ΕΓΩ που είμαι εκεί. Παρουσιάζομαι και όπως μου έδωσαν την ευκαιρία να μεσολαβήσω, την εκμεταλλεύομαι. Ο θυμωμένος αφέντης της οικογένειας καλεί το νεαρούλη εκείνο να βγει στον δρόμο. Σταματώ το νεαρούλη και καταφέρνω να μπει ο προσβεβλημένος αφέντης της οικογένειας. Με πολλή γλυκύτητα και αγάπη απευθύνομαι στον προσβεβλημένο και το Δον Ζουάν, τους παρακινώ να καθίσουν μια στιγμή, και έτσι κάνουν. Μαζί με τον αφέντη έρχεται μια κυρία, καταλαβαίνω ότι πρόκειται για την μητέρα της κοπέλας. Λέγονται λόγια φοβερά. δεν μένει παρά να βγει το πιστόλι και να εκπυρσοκροτήσει. Χωρίς αναβολή λέω ευγενικά στον κύριο: «Μπορούμε να τα κανονίσουμε όλα. Με την ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ όλα μπορούν να λυθούν. Με τα φονικά δεν λύνεται κανένα πρόβλημα». Ο άνθρωπος αισθάνθηκε έκπληκτος. δεν φανταζόταν ότι σε εκείνο το σπίτι θα υπήρχε κάποιος τόσο ήσυχος και τόσο ήρεμος. Γίνονται συνομιλίες, φιλική ανταλλαγή απόψεων μεταξύ του αφέντη και του Δον Ζουάν. Όλα τακτοποιούνται και ο προσβεβλημένος φεύγει με το πιστόλι του χωρίς να τραβήξει μια πιστολιά. Όλα κανονίστηκαν. Γιατί; Γιατί ΕΓΩ έφτιαξα μια κατάσταση ανώτερης συνείδησης σε εκείνο το γεγονός. Όμως, αν ΕΓΩ είχα συμβουλεύσει εκείνα τα πρόσωπα να προχωρήσουν στην βία, αν ΕΓΩ ο ίδιος, φερόμενος σαν καλός φίλος, θα είχα απαντήσει με σκληρά λόγια, οι περιστάσεις θα ήταν διαφορετικές. Ο Δον Ζουάν θα είχε καταλήξει στο νεκροταφείο και οι δύο οικογένειες θα βυθίζονταν στο πένθος και τον πόνο. Άρα οι περιστάσεις της ζωής εξαρτώνται από την συνειδησιακή μας κατάσταση. ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ την ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΉ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, αυτό είναι όλο. Δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν οι περιστάσεις της ζωής αν δεν αλλάξουμε προηγουμένως τις συνειδησιακές μας καταστάσεις. Σας καλώ λοιπόν για ένα πιο βαθύ συλλογισμό. Καθώς προχωράμε, αν επιτρέπουμε στην συνείδηση να εκδηλωθεί, καθώς προχωράμε, αν ελέγχουμε το νου και το συναίσθημα για να μη χώνουν την μύτη τους όπου δεν πρέπει, το αποτέλεσμα θα είναι θαυμαστό γιατί, κατά το μέτρο που η συνείδηση ενεργοποιείται, εντείνεται και η διαδικασία της αφύπνισης. Όχι μόνο αλλάζουν όλες οι περιστάσεις που μας τριγυρίζουν, αλλά επιπλέον αρχίζουμε να βλέπουμε ότι τις ώρες που το φυσικό μας σώμα κοιμάται, δουλεύουμε και ζούμε, θα λέγαμε, έξω από το φυσικό σώμα περισσότερο συνειδητά. και έτσι, στο μέτρο που η προσωπικότητα γίνεται σιγά σιγά και πιο παθητική, στο μέτρο που ο νους και το συναίσθημα ελέγχονται όλο και περισσότερο ώστε να μην υπεισέρχονται όπου δεν πρέπει, η αφύπνιση θα είναι κάθε φορά μεγαλύτερη και έτσι θα καταλήξουμε να γίνουμε μεγάλοι ερευνητές της ζωής στους ανώτερους κόσμους. ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ.
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΕΓΩ
Έφτασε η ώρα να καταλάβετε ποιος ακριβώς είναι ο δρόμος που πρέπει να μας οδηγήσει στην ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΤΡΩΣΗ. Προ πάντων συμφέρει να γνωρίσουμε βαθιά τον εαυτό μας. Αναντίρρητα κάθε φορά γίνεται όλο και πιο απαραίτητη η εσωτερική ΑΥΤΟΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ. Αν εμείς πολύ ειλικρινά εμβαθύνουμε μέσα μας, αν ΑΥΤΟΕΞΕΡΕΥΝΗΘΟΥΜΕ, μπορούμε να φτάσουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι μέχρι τώρα είμαστε απλά λογικά ζώα, καταδικασμένα με την ποινή της ζωής. Είναι πολύ το ότι καμαρώνουμε με τον τίτλο του Ανθρώπου. Έχει λεχθεί ότι ο άνθρωπος είναι ο βασιλιάς της Δημιουργίας και αυτό είναι φανερό, όμως ας δούμε τι είμαστε: ΠΟΙΟΣ από εσάς θα μπορούσε να πει ότι είναι ο βασιλιάς κάθε δημιουργήματος; Σε ΠΟΙΟΝ από εσάς υπακούει η Φύση; Είστε ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι μπορείτε να διατάξετε τα τέσσερα στοιχεία ΦΩΤΙΑ, ΝΕΡΟ, ΑΕΡΑ και ΓΗ; Μήπως τυχόν είσαστε διοικητές της Παγκόσμιας Τάξεως; Τότε αν πραγματικά δεν μπορούμε να διατάξουμε την φύση θα ήταν σαφώς παράλογο να πούμε ότι είμαστε βασιλιάδες. Και αν ο Άνθρωπος είναι ο βασιλιάς της δημιουργίας, τότε δεν είμαστε Άνθρωποι, δεδομένου ότι δεν μπορούμε να διατάξουμε την δημιουργία.
Ο Φρειδερίκος Νίτσε, στο έργο του με τίτλο «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» τονίζει την ιδέα του υπεράνθρωπου. Θυμάμαι ακόμη φράσεις του Νίτσε: «Ο άνθρωπος είναι για τον υπεράνθρωπο, ότι είναι το ζώο για τον άνθρωπο, μια θλιβερή ντροπή, μια κοροϊδία, ένας σαρκασμός, τίποτα περισσότερο». Όμως, μήπως ο Νίτσε, ήταν υπεράνθρωπος; Σίγουρα ο υπεράνθρωπος του Νίτσε χρησίμευσε σαν μυστική βάση στην ναζιστική Γερμανία για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δείτε πώς προχωρούσε λανθασμένα ο Νίτσε· αν δεν υπάρχει ο άνθρωπος, πολύ λιγότερο ακόμα υπάρχει ο υπεράνθρωπος, Πραγματικά η μοναδική σημερινή ύπαρξη δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά το λογικό θηλαστικό που εσφαλμένα καλείται άνθρωπος. Νομίζω ότι ο τίτλος αυτός του ανθρώπου είναι ένα καπέλο που μας έρχεται υπερβολικά μεγάλο, αν δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε τον εαυτό μας, πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε την φύση, Αν ο άνθρωπος δεν είναι βασιλιάς του εαυτού του, τότε ποιανού είναι βασιλιάς; Θα μπορούσε μήπως να είναι βασιλιάς της φύσεως; από τότε που ονομάστηκε άνθρωπος, λέγεται βασιλιάς, αν δεν είναι βασιλιάς δεν είναι άνθρωπος. Οπότε συμπεραίνουμε ότι αυτό που υπάρχει σήμερα είναι το λογικό θηλαστικό που εσφαλμένα καλείται άνθρωπος, και αυτό είναι διαφορετικό.
Αν εμβαθύνουμε μέσα μας θα ανακαλύψουμε όργανα. Ναι, αυτά αποτελούν μέρος του ανθρώπινου οργανισμού, και πίσω από όλον αυτόν τον οργανισμό τι υπάρχει; Το Λίνγκαμ Σαρίρα απαντούν οι Ινδοστανοί, αυτό είναι βέβαιο. Όμως τι είναι το Λίνγκαμ Σαρίρα; Το Ζωτικό Σώμα, η έδρα όλων των φυσιολογικών, βιολογικών, χημικών φαινομένων μας κλπ. Πιο πέρα από το Ζωτικό Σώμα αυτό που υπάρχει είναι το ΕΓΩ, ο εαυτός μας, όμως τι πράγμα είναι το ΕΓΩ; Ένας σωρός από ψυχικά επιπρόσθετα: οργή, απληστία, λαγνεία, τεμπελιά, φθόνος, περηφάνια, λαιμαργία και πολλά άλλα ακόμη ελαττώματα. Σίγουρα, και να είχαμε χαλύβδινο ουρανίσκο και χιλιάδες γλώσσες για να μιλάμε δεν θα κατορθώναμε να αριθμήσουμε όλα τα ελαττώματα που φέρνουμε μέσα μας. Αυτά μπορούν να προσωποποιηθούν. Τα ψυχικά επιπρόσθετα έχουν ζωομορφοποιηθεί, ποιος οξυδερκής θα τολμούσε να αρνηθεί το σημείο αυτό, σαν βασικό; Πιο πέρα από το θάνατο τι είναι αυτό που υπάρχει; Τι αυτό που συνεχίζει; Το ΕΓΩ, και μήπως το ΕΓΩ είναι ομορφιά; Όχι, το έχω ήδη πει, είναι ένα σύνολο από ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία και μέσα σε αυτά βρίσκεται εγκλωβισμένη η Συνείδηση, η Ουσία. Στην αυστηρή γλώσσα των αλχημιστών θα λέγαμε: το αλάτι το ενσωματωμένο, το άφλεκτο, το τέλειο. Αυτός είναι ακριβώς ο κύριος παράγων όλου του ψυχισμού μας, ο βασικότερος παράγοντας για να μιλάμε πιο καθαρά. Δυστυχώς όμως βρίσκεται εγκλωβισμένη, βυθισμένη μέσα σε όλα αυτά τα ζωικά πρόσωπα του ΕΓΩ, ανάμεσα σε όλα αυτά τα μη ανθρώπινα φορτία που έχουμε μέσα μας. Έτσι μπλεγμένη είναι φυσικό να «αναπτύσσεται σαν αποτέλεσμα αυτής της ίδιας της δέσμευσής της» και αυτό είναι λυπηρό. Κοιμάται βαθιά. Θέλω να καταλάβετε ακριβοί μου αδελφοί, θέλω να εννοήσετε βαθιά την δομή του ΕΓΩ, θέλω να ξέρετε ποια είναι η προέλευσή του, να το διαλύσετε ριζικά, ακούστε με καλά:
Στην αυγή της ζωής, εκεί στην εποχή της αρχαίας ΜΟΥ, στον Ειρηνικό Ωκεανό, τα λογικά ζώα έπρεπε ατυχώς να δεχθούν το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Μιλήσαμε πολύ για την Κουνταλίνη όμως λίγα έχουν ειπωθεί για την αντίθεση της το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Είναι φανερό ότι εξ αιτίας εκείνης της παλιάς εποχής, ο γεωλογικός φλοιός του κόσμου δεν είχε διαρκή σταθερότητα. Ακατάπαυστοι σεισμοί και φοβερές παλίρροιες τάραζαν τον πλανήτη μας. Τότε ήταν που κάποιο ιερό πρόσωπο συνοδευόμενο από μια υψηλότατη αποστολή, ήρθε στην Γη μέσα σε ένα διαστημόπλοιο. Αφού μελέτησε εκείνη η ιερή ακολουθία το πρόβλημα των κατακλυσμών, βρήκε σαν λύση το να δώσει στην ανθρωπότητα το παραπάνω όργανο, με σκοπό να ρυθμίσει το γεωλογικό πρόβλημα. Θα μου πει κανείς, τι σχέση έχει αυτή η υπόθεση των σεισμών της Γης και των παλιρροιών με το όργανο Κουνταρτιγουαδόρ και τον ανθρώπινο οργανισμό; Έχει, και πολύ μάλιστα. Λάβετε υπ' όψη σας ότι κάθε ανθρώπινο σώμα είναι μια εξαιρετική μηχανή, που συλλαμβάνει τις ενέργειες που κατεβαίνουν από τον Μεγαλόκοσμο, και τις μετατρέπει θαυμάσια, για να τις τοποθετήσει ξανά αυτόματα στο εσωτερικό του γήινου οργανισμού, στους πρώτους μανδύες της Φύσεως της Γης. Η ανθρωπότητα είναι ένα όργανο του πλανήτη Γη, ένα όργανο της φύσεως, μέσω του οποίου τροποποιούνται οι ενέργειες που είναι βασικές για την οικονομία του κόσμου Γη. Ασυζητητί με οποιαδήποτε μεταβολή της ανθρώπινης μηχανής, παράγονται αναμφίβολα ουσιαστικές τροποποιήσεις ενέργειας και η τοποθέτηση τους στους πρώτους μανδύες του κόσμου μας που ήδη είναι διαφορετικοί, μπορούν να επηρεάσουν την σταθερότητα του φλοιού της Γης. Η προσφορά λοιπόν του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ στην Ανθρωπότητα είναι φανερό, ξεκάθαρο, έκανε ώστε οι ενέργειες να τροποποιηθούν έτσι όπως και όταν βρίσκονταν στο εσωτερικό της Γης. Άσκησαν πάνω στον φλοιό της Γης μια διαδικασία που οδήγησε στην σταθεροποίηση αυτής της ίδιας. Βλέπετε λοιπόν ήδη το πόσο σπουδαία είναι η ανθρώπινη μηχανή, έτσι; Το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ είναι η περιβόητη ουρά του βιβλικού Σατανά που έφτασε στην αποκρυστάλλωση, αυτό είναι φανερό. Όταν πρόβαλλαν την ιερή φωτιά προς την ατομική κόλαση του ανθρώπου από τον κόκκυγα μεταβλήθηκε σε Ουρά του Σατανά και παίρνοντας φυσική μορφή εμφανίστηκε σαν την ουρά των πιθήκων. Υπήρξε μια εποχή που η Ανθρωπότητα είχε ουρές; Είναι αλήθεια, είναι βέβαιο, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς καταγόμεθα από τους πιθήκους ή τις μαϊμούδες. Όχι, το αντίθετο, αυτοί κατάγονται από εμάς, αποτελούν εκφυλισμό του ανθρώπινου είδους. Υπήρξαν αποτέλεσμα της αναμείξεως του λογικού ζώου με μερικά είδη της φύσεως.
Πολύ αργότερα μέσα στον χρόνο, και αυτό είναι το ενδιαφέρον, άλλη ανώτατη αποστολή αποφάσισε να πάρει από την Ανθρωπότητα το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Δεν ήταν πια απαραίτητο. Ο γεωλογικός φλοιός του κόσμου μας είχε σταθεροποιηθεί. Δυστυχώς αν και έχασε αυτό το όργανο η ανθρωπότητα έμειναν σε μας οι άσχημες συνέπειές του. Οι άσχημες αυτές συνέπειες συγχωνεύθηκαν στους 5 κυλίνδρους της οργανικής μηχανής. Τέτοιοι κύλινδροι είναι: πρώτα το νοητικό κέντρο, δεύτερο το συγκινησιακό κέντρο, τρίτο το κινητικό κέντρο, τέταρτο το κέντρο του ενστίκτου και πέμπτο το σεξουαλικό κέντρο. Συσσωρευμένες οι κακίες συνέπειες του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ, μέσα στους 5 κυλίνδρους της μηχανής, σχημάτισαν στον εσωτερικό μας κόσμο μια φύση όχι ανθρώπινη αλλά φοβερά ζωώδη. Οι αναφερθείσες συνέπειες του απαίσιου οργάνου, αποτελούν μέσα μας, τον εαυτό, το ΕΓΩ. Είναι ξεκάθαρο και αναμφίβολο ότι η Συνείδηση, δηλαδή η πρωτογενής Ουσία, στην γλώσσα των αλχημιστών: «το πιο καθαρό, ενσωματωμένο, άφλεκτο και τέλειο αλάτι», έμεινε εγκλωβισμένη, φυλακισμένη, μπλεγμένη μέσα σε αυτήν την δεύτερη μη ανθρώπινη φύση. από τότε είμαστε με δύο φύσεις: η μία εξωτερική και η άλλη εσωτερική απεχθής. Δυστυχώς, αγαπητοί μου αδερφοί, ας λάβουμε υπ' όψη ότι οι καιροί πέρασαν, η συνείδηση εγκλωβισμένη, έμεινε να κοιμάται σιγά σιγά, και έχασε τις δυνάμεις που κάποτε κατείχε, τις δυνάμεις αυτές με τις οποίες μπορούσαμε να χειριστούμε την φωτιά που φλογίζει, την καταιγίδα που μουγκρίζει, το καθαρότατα νερά της παγκόσμιας Ζωής και της αρωματισμένης Γης.
Άλλες εποχές, όταν το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ δεν είχε εμφανιστεί μέσα μας, μπορούσαμε να συλλάβουμε το ένα τρίτο όλων των υπαρχόντων χρωματικών τόνων του άπειρου κόσμου. Θέλω να σας πω στο όνομα της αλήθειας και προσέξτε με πολύ, ότι υπάρχουν εκατομμύρια χρωματικών τόνων- αυτό αρκεί, δεν είναι έτσι; Σήμερα μια ανθρώπινη ύπαρξη δύσκολα μπορεί να συλλάβει τα επτά βασικά χρώματα του ηλιακού φάσματος. Την παλιά εκείνη εποχή, τον καιρό που τα καθαρά ποτάμια από νερό της ζωής πήγαζαν γάλα και μέλι, όλα ήταν διαφορετικά. Τα ανθρώπινα όντα ύψωναν το βλέμμα μέχρι το διάστημα και έπιαναν την αύρα των κόσμων και τα πλανητικά μεγάλα μυαλά και τις ανθρωπότητες που κατοικούσαν εκεί και τους Μεγάλους Ιεροφάντες της αρχαίας Αρκαδίας, τα Παιδιά του Αύριο. Μπορούσαν να δουν καθαρά στον καθαρό Ακάσα τους κόσμους που είχαν υπάρξει σε περασμένους Μαχαμβαντάρας και εκείνους που ήταν να υπάρξουν στο μέλλον. Έτσι ήταν η Ανθρωπότητα σε άλλες εποχές. Τα αυτιά κάθε ανθρωπίνου όντος, συλλάμβαναν τις μυστικές ηχητικές δονήσεις του Σύμπαντος, μιλούσαν με τους Ανέκφραστους Θεούς και ήξεραν να ακούν τις συμφωνίες που συγκρατούν σταθερό το Σύμπαν στην πορεία του. Δυστυχώς η Βιολογική Ανάπτυξη επισπεύθηκε στα ανθρώπινα όντα σε ένα δρόμο εκφυλισμού, οι ικανότητες ατρόφησαν και με τον καιρό χάθηκαν.
Μετά την Δεύτερη Διαλπινιανή καταστροφή που άλλαξε εξ ολοκλήρου το γεωλογικό φλοιό του κόσμου μας, με την καταβύθιση της παλιάς ηπείρου της Ατλαντίδος, επισπεύθηκε ο εκφυλισμός στην βιολογική εξέλιξη του ανθρώπου. Οι ικανότητες ατρόφησαν αργά και τέλος η Κάλι Γιούγκα που άρχισε με τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, μας οδήγησε στην σημερινή μας κατάσταση. Σε άλλες εποχές προ του Κάλι Γιούγκα, πριν αρχίσει ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός, που ξεκίνησε αυτήν την μαύρη εποχή, υπήρχε η Αντικειμενική Σκέψη, ο Αντικειμενικός Νους. Ας κάνουμε μια πλήρη διάκριση ανάμεσα στο τι είναι Αντικειμενικός Νους και τι υποκειμενικός νους. Σαν Αντικειμενικός Νους νοείται εκείνος που λειτουργεί μόνο με τα δεδομένα της Συνειδήσεως. Σαν υποκειμενικός νους νοείται εκείνος που βασίζεται μόνο στα αισθησιακά εξωτερικά ερεθίσματα. Πολλοί σοφοί που ήρθαν στην Αρχαία Ελλάδα από άλλες χώρες, έπαιζαν με τις λέξεις, έκαναν συλλογισμούς, προσυλλογισμούς, ισολογισμούς, κλπ. Το παιχνίδι με τις λέξεις έγινε πολύ αγαπητό, χρησιμοποιήθηκε για να αφανιστεί η ανία. Με τον καιρό εμφανίστηκε εδώ καθαρά διανοητική σύζευξη, βασιζόμενη στα εξωτερικά αισθησιακά ερεθίσματα, ανεπαρκές λογικό σύστημα που αποκλείει τα προαισθήματα καθαρά λογικό σύστημα απαλλαγμένο από κάθε συνειδησιακή διαδικασία. Έτσι μεγάλα τμήματα του εγκέφαλου ατρόφησαν δυστυχώς. Ατυχώς οι Έλληνες έκαναν το λάθος να εξαπλώσουν το ορθολογιστικό τους σύστημα σε όλη την επιφάνεια της γης και αυτό οδήγησε στην παγκόσμια υποκειμενική λογική. Σήμερα ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν λειτουργεί πια απόλυτα. Οι επιστήμονες ξέρουν πολύ καλά ότι σήμερα δεν λειτουργούν όλα τα τμήματα του εγκεφάλου και αυτό συνεπάγεται την καθαρά υποκειμενική σύζευξη. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί εκφυλίστηκε ο ανθρώπινος νους, ατρόφησε ο ανθρώπινος εγκέφαλος, έγινε αυτό που είναι σήμερα. Ας δούμε τώρα τους Ρωμαίους, μιας και αυτοί μαζί με τους Έλληνες άρχισαν αυτήν την μαύρη εποχή που διανύουμε σήμερα, την Κάλι Γιούγκα. Αντίθετα από τους Έλληνες, αυτοί αντί να παίζουν με τις λέξεις, έπαιζαν με το σεξ. Αλήτες της Αρχαίας Ρώμης, επιδόθηκαν σε όργια. Έτσι εξέλειψε οριστικά η οργανική ντροπή. από παντού εμφανίστηκαν οι προαγωγοί και η ανθρωπότητα έσπευσε στον δρόμο του ελεύθερου έρωτα. Σήμερα βλέπουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε: σεξουαλικός εκφυλισμός σε μεγάλη κλίμακα και σπινθηροβόλος νους. Οι αχρείοι του νου είναι φοβερά ασελγείς, η ασέλγεια και ο μάταιος διανοητισμός, ο βασιζόμενος στις καθαρά ορθολογιστικές συζεύξεις υποκειμενικής μορφής, λάμπουν παντού, εκδηλώνονται εδώ, εκεί, πιο πέρα, παντού. Το ΕΓΩ έχει πάρει γιγάντιες διαστάσεις. Καθένας μας φέρνει μέσα του όλους τους παράγοντες που προκαλούν τους πολέμους, τις πίκρες και τις ταλαιπωρίες. Χρειάζεται να ελευθερωθούμε από την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Όλες οι ανθρώπινες ικανότητες εκφυλίστηκαν, επαναλαμβάνω, δυστυχώς τα πάντα χάθηκαν μας μένει μόνο ένας παράγοντας που μπορεί να χρησιμεύσει στην σωτηρία μας. Θέλω να αναφερθώ έντονα στην ΟΥΣΙΑ, η οποία, όπως έχω πει ήδη, βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα στο ΕΓΩ. Είναι φανερό ότι μέσα σε αυτήν βρίσκονται τα δεδομένα που χρειαζόμαστε για να οδηγηθούμε στον δρόμο που θα μας οδηγήσει στην ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΤΡΩΣΗ. Μέσα στην ΟΥΣΙΑ, μέσα στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, βρίσκονται επίσης όλα τα μέρη του πόνου του ΠΑΝ-ΚΟΣΜΙΚΟΥ, δηλαδή, του ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΠΑΤΕΡΑ. Κάθε φορά που εμείς σφάλλουμε, αυτός υποφέρει, και τα μέρη του πόνου του μένουν πάνω στην ΟΥΣΙΑ, στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Αν ξέρουμε να επωφεληθούμε από αυτά μπορούμε μέσω αυτών να ξυπνήσουμε. Στην ΟΥΣΙΑ βρίσκεται η επιστήμη του Βούδα, η θρησκεία και η Γνώση. Στην ΟΥΣΙΑ βρίσκονται τα δεδομένα αυτά που επειγόντως χρειαζόμαστε για να οδηγηθούμε στο μονοπάτι ΤΗΣ ΚΟΨΗΣ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ. Η ΟΥΣΙΑ είναι αυτή που καθοδηγεί λαμπρά και που έχουμε μέσα μας για αυτόν το σκοπό, όμως δυστυχώς βρίσκεται καταπιεσμένη, εγκλωβισμένη, μπλεγμένη, περιορισμένη μέσα στο ΕΓΩ, μέσα στον εαυτό Μας. Πρέπει να ξεμπλέξουμε την ΟΥΣΙΑ, να την ελευθερώσουμε για να μπορέσει να μας οδηγήσει στον δρόμο που θα μας βγάλει στην τελική λύτρωση, και αυτό είναι δυνατόν μόνο καταστρέφοντας το ΕΓΩ, αγαπητοί αδελφοί, περιορίζοντας το, διαλύοντας το σε κοσμική σκόνη· αυτό είναι η φυλακή όπου βρίσκεται κλεισμένη η καθαρότατη ΟΥΣΙΑ. Ας καταστρέψουμε τα σίδερα αυτής της φυλακής, ας κάνουμε σκόνη αυτούς τους τοίχους του αίσχους, ας γίνει στάχτη αυτή η μπουκάλα για να ελευθερωθούμε. Ελεύθερη η Ουσία, θα μπορέσει να μας οδηγήσει στον δρόμο της τελειότητας μέχρι την τελική λύτρωση. Αν εμείς θέλουμε να καταστρέψουμε το ΕΓΩ, πρέπει να το διαλύσουμε και να το περιορίσουμε. Η πρακτική ζωή, είναι το ψυχολογικό γύμνασμα όπου εμείς μπορούμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Διότι στην σχέση μας με τους ανθρώπους, τους φίλους μας, τους συνεργάτες της δουλειάς, τους συγγενείς μας, κλπ, τα ελαττώματα που φέρνουμε μέσα μας κρυμμένα εμφανίζονται. Αν είμαστε ξύπνιοι και σε επιφυλακή όπως σε καιρό πολέμου, τότε θα μπορέσουμε να τα δούμε έτσι όπως είναι μέσα μας. Ελαττώματα που ανακαλύπτουμε, πρέπει να υπόκεινται στην τεχνική του διαλογισμού και μόλις κατανοηθούν απόλυτα μπορούμε να τα περιορίσουμε με την βοήθεια της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνης, του Πύρινου Φιδιού των μαγικών μας δυνάμεων. Αν βρισκόμαστε σε άσχημη σεξουαλική κατάσταση, κατά την διάρκεια του Σαάχα Μαϊτούνα, την καλούμε με καθαρή καρδιά και αυτή θα μπορέσει να μας βοηθήσει. Είναι γραμμένο: Ζητήστε και θα σας δοθεί, χτυπήστε και η πόρτα θα ανοίξει. Αν ζητήσουμε αυτή θα μας δώσει, αν χτυπήσουμε αυτή θα μας ανοίξει. Ας το ζητήσουμε από την ιδιαίτερη μας θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη, την μοναδική μέσα στον καθένα από μας, να περιορίσει από τον ψυχισμό μας το ψυχολογικό ελάττωμα που έχουμε καταλάβει ήδη σε βάθος σε όλα τα επίπεδα του νου. Το αποτέλεσμα θα είναι εξαιρετικό. Αυτή θα περιορίσει το ελάττωμα και αν συνεχίζουμε έτσι δουλεύοντας ακούραστα, θα φτάσει η μέρα που το ΕΓΩ θα διαλυθεί οριστικά, οπότε θα ξυπνήσει η Ουσία που θα ελευθερωθεί. Η αφυπνισμένη συνείδηση θα μπορέσει να μας προσανατολίσει στο μονοπάτι της κόψης του ξυραφιού. Η αφυπνισμένη συνείδηση θα μας παραδώσει τα δεδομένα που χρειαζόμαστε για την προσωπική μας τελική λύτρωση. Όμως, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΙ στην ΔΟΥΛΕΙΑ, ΠΟΛΥ ΑΥΣΤΗΡΟΙ, ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΤΑΘΕΡΟΙ. ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΕ ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΣΤΑ 49 ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ.
Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ
Το θέμα αυτό αφορά την μετατροπή ενός εαυτού. Σε περασμένες ομιλίες αναφέραμε την σημασία αυτής καθεαυτής της ζωής. Είπαμε ακόμη ότι ένας άνθρωπος είναι αυτό που η ζωή του είναι και ότι η τελευταία είναι σαν μια ταινία. Αποδεσμευόμενοι από την σάρκα ερχόμαστε να την ζήσουμε σε αναδρομική μορφή στον Αστρικό Κόσμο, και ξαναεπιστρέφοντας την φέρνουμε για να την προβάλλουμε ξανά στο χαλί του φυσικού σώματος. Είναι φανερό ότι ο Νόμος της Υποτροπής υπάρχει και ότι όλα τα συμβάντα επαναλαμβάνονται, ότι όλα ξαναγίνονται όπως συνέβησαν με τις καλές ή άσχημες επιπτώσεις τους. Είναι φανερό ότι η μετατροπή της ζωής είναι δυνατή αν κάποιος το αποφασίσει.
Μετατροπή: Σημαίνει ότι ένα πράγμα αλλάζει σε άλλο διαφορετικό. Είναι λογικό να είναι τα πάντα επιδεικτικά αλλαγών. Υπάρχουν μετατροπές της ύλης πολύ γνωστές. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί π.χ. ότι η ζάχαρη μετατρέπεται σε αλκοόλ και πως το αλκοόλ μέσω ζυμώσεων καταλήγει σε ξίδι. Αυτή είναι η μετατροπή μιας μοριακής ουσίας σε μια άλλη. Είναι γνωστή η χημική ζωή των στοιχείων το ράδιο, π.χ. μετατρέπεται αργά σε μόλυβδο. Οι αλχημιστές του Μεσαίωνα μιλούσαν γιο την μετατροπή του μολύβδου σε χρυσό. Όμως, δεν υπαινίσσονταν πάντα το φυσικό μέρος του προβλήματος αυτού. Κανονικά, ήθελαν να επισημάνουν με τα λόγια αυτά, την μετατροπή του μολύβδου της Προσωπικότητας σε χρυσό του Πνεύματος. Έτσι συμφέρει να συλλογιζόμαστε όλες αυτές τις περιπτώσεις. Στα Ευαγγέλια, η ιδέα του γήινου ανθρώπου σε σύγκριση με ένα σπόρο που μπορεί να βλαστήσει, έχει την ίδια έννοια με την Αναγέννηση: ένας άνθρωπος που ξαναγεννιέται. Είναι φανερό ότι αν ο σπόρος δεν πεθάνει, φυτό δεν γεννιέται. ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΣΗ. στην γνώση θεωρούμε τον άνθρωπο σαν κάποιο τριώροφο εργοστάσιο που απορροφά τρεις τροφές:
1. - Την κοινή τροφή. Κανονικά αντιστοιχεί στον κατώτερο όροφο του εργοστασίου, στο στομάχι.
2. - Τον Αέρα. Βρίσκεται στον δεύτερο όροφο και είναι σχετικός με τους πνεύμονες.
3. -Τις Εντυπώσεις. Αναμφισβήτητα, είναι στενά συνδεδεμένες με τον εγκέφαλο ή τον τρίτο όροφο.
Έχουμε: ΕΝΤΥΠΩΣΗ - ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ, ΑΕΡΑΣ - ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ, ΤΡΟΦΗ - ΣΤΟΜΑΧΙ.
Η τροφή που τρώμε υφίσταται διαδοχικές μετατροπές, αυτό είναι αναμφισβήτητο. Η προώθηση της ζωής μέσω του εαυτού της, είναι μετατροπή. Κάθε πλάσμα του Σύμπαντος ζει μέσα από την μετατροπή μιας ουσίας σε άλλη. Τα φυτά π.χ. μετατρέπουν τον αέρα, το νερό και τα άλατα της γης σε νέες ζωτικές ουσίες, σε ζωτικά στοιχεία για μας (φρούτα κλπ.) έτσι λοιπόν όλα είναι μετατροπές. Με την δράση του ηλιακού φωτός, αλλάζουν οι ζυμώσεις της φύσης. Είναι αναμφισβήτητο ότι η ευαίσθητη ταινία της ζωής, που κανονικά απλώνεται στην επιφάνεια της Γης, οδηγεί την δύναμη του Σύμπαντος μέχρι τα ενδότερα του Πλανητικού Κόσμου. Όμως κάθε φυτό, κάθε έντομο, κάθε πλάσμα, το ίδιο το διανοητικό ζώο το λανθασμένα ονομαζόμενο άνθρωπος, απορροφά, αφομοιώνει, καθορισμένες κοσμικές δυνάμεις και αμέσως τις μετατρέπει και τις μεταθέτει ασυνείδητα στους εσωτερικούς μανδύες του Πλανητικού Οργανισμού. Τέτοιες διαφοροποιημένες δυνάμεις βρίσκονται σε ιδιαίτερη σχέση με την όλη οικονομία του Πλανητικού Οργανισμού όπου ζούμε. Αναμφίβολα κάθε πλάσμα, ανάλογα με το είδος του, μετατρέπει ορισμένες δυνάμεις. Έτσι κάθε πλάσμα που υπάρχει, εκπληρώνει την ίδια λειτουργία. Σε όλα υπάρχει μετατροπή. Ο εξωτερικός φλοιός της Γης είναι ένα όργανο μετατροπών. Όταν τρώμε κάποια τροφή τόσο απαραίτητη για την ύπαρξη μας, αυτή τροποποιείται, είναι φανερό, από φάση σε φάση. Ποιος θα πραγματοποιήσει μέσα μας αυτήν την μετατροπή της τροφής στις ουσίες της; Το Κέντρο των Ενστίκτων... πόσο σοφό είναι αυτό το Κέντρο! Πραγματικά η σοφία του είναι εκπληκτική. Η χώνεψη αυτή καθ' εαυτή είναι μετατροπή. Η τροφή στο στομάχι, δηλαδή τον κατώτερο όροφο του τριώροφου εργοστασίου που είναι ο ανθρώπινος οργανισμός, υφίσταται μετατροπές. Αν κάτι εισβάλλει χωρίς να περάσει από το στομάχι, ο οργανισμός δεν μπορεί να αφομοιώσει τις βιταμίνες και τις πρωτεΐνες του, και αυτό θα ήταν πρόβλημα.
Έτσι, σύμφωνα με το θέμα αυτό θα προχωρήσουμε σε κάποιους συλλογισμούς, θα φθάσουμε στο να καταλάβουμε την αναγκαιότητα των μετατροπών. Είναι φανερό ότι οι φυσικές τροφές μετατρέπονται, αλλά υπάρχει κάτι που μας καλεί στον συλλογισμό, και αυτό είναι η κατάλληλη Μετατροπή των Εντυπώσεων. Για το σκοπό της ιδίας της φύσης, δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να μετατρέπει το διανοητικό ζώο από μόνο του τις εντυπώσεις, θα ήταν θαυμάσιο να μετατρέπουμε τις εντυπώσεις. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους, όπως αντιμετωπίζουν την πρακτική ζωή, πιστεύουν ότι αυτός ο φυσικός κόσμος θα τους δώσει αυτό που ψάχνουν και ποθούν. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι ένα τρομερό σφάλμα. Η ζωή αυτή καθ' εαυτή μπαίνει στον οργανισμό μας με την μορφή απλών Εντυπώσεων. Δεν θα μπορούσε κανείς να αλλάξει την ζωή του, αν δεν μετατρέπει τις Εντυπώσεις που φθάνουν στον νου. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πράγμα τέτοιο σαν την εξωτερική ζωή. Μιλάμε για κάτι πολύ επαναστατικό μιας και όλος ο κόσμος πιστεύει ότι το φυσικό είναι το πραγματικό. Αν όμως προχωρήσουμε λιγάκι πιο βαθιά, αυτό που πραγματικά δεχόμαστε το κάθε λεπτό, την κάθε στιγμή, είναι Εντυπώσεις. Όταν βλέπουμε κάποιο πρόσωπο που μας ευχαριστεί ή μας δυσαρεστεί, το πρώτο πράγμα που πετυχαίνουμε είναι Εντυπώσεις τέτοιας φύσεως. Η ζωή είναι μια αλυσίδα Εντυπώσεων, όχι όπως πιστεύουν πολλοί αγνοούντες ειδήμονες, πως το φυσικό είναι αποκλειστικά υλικό. Η πραγματικότητα της ζωής είναι οι Εντυπώσεις της. Είναι φανερό ότι οι ιδέες που δίνουμε, παρουσιάζονται πολύ δύσκολες στην σύλληψη τους, στην κατανόηση τους. Αυτός που βλέπουμε να κάθεται π.χ. σε μια καρέκλα, που φορεί ένα τέτοιο ή άλλο χρωματιστό ρούχο, αυτός που μας χαιρετά, αυτός που μας χαμογελά κλπ. είναι για μας αληθινά πράγματα, αλήθεια; Αν όμως συλλογιστούμε βαθιά όλα τούτα, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το πραγματικό βρίσκεται στις Εντυπώσεις. Αυτές φυσικά φθάνουν στον νου μέσω των αισθήσεων. Αν δεν είχαμε τις αισθήσεις, π.χ. μάτια για να βλέπουμε, αυτιά να ακούμε, στόμα να γευόμαστε, θα υπήρχε για μας αυτό που λέγεται Φυσικό Σώμα; Φυσικά όχι. Απόλυτα όχι. Η ζωή φθάνει σε μας με την μορφή Εντυπώσεων και εδώ είναι που υπάρχει η πιθανότητα να δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας. Προ πάντων τι πρέπει να κάνουμε; Να καταλάβουμε την δουλειά που έχουμε να κάνουμε. Πώς θα μπορούσαμε να πετύχουμε μια ψυχολογική μετατροπή μας; Μπορούμε, εκτελώντας μια εργασία πάνω στις Εντυπώσεις που δεχόμαστε κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Αυτή η πρώτη εργασία λαμβάνει το όνομα: Πρώτο συνειδητό σοκ. Αυτό συσχετίζεται με εκείνες τις Εντυπώσεις που είναι ό,τι γνωρίζουμε από τον εξωτερικό κόσμο που μας περιβάλλει. Τι μέγεθος έχουν τα αληθινά πράγματα, τα αληθινά πρόσωπα; Πρέπει να μετατρέπουμε κάθε μέρα στο εσωτερικό μας. Για να μετατρέψουμε την ψυχολογική μας άποψη, χρειάζεται να δουλεύουμε πάνω στις Εντυπώσεις που εισέρχονται μέσα μας.
Γιατί καλούμε την δουλειά πάνω στην Μετατροπή των Εντυπώσεων, το πρώτο συνειδητό σοκ; Διότι το σοκ, είναι κάτι που δεν θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε υπό μορφή καθαρά μηχανική. Αυτό ποτέ δεν θα γινόταν μηχανικά, χρειάζεται κάποια αυτοσυνειδησιακή προσπάθεια. Είναι προφανές ότι όταν αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε αυτήν την δουλειά αρχίζουμε να σταματάμε το μηχανικό άνθρωπο που εξυπηρετεί τους σκοπούς της φύσης, πράγμα που πηγαίνει ενάντια στην δική μας θεληματική εσωτερική Αυτοπραγματοποίηση. Εσείς λοιπόν, αρχίστε να καταλαβαίνετε την έννοια τώρα όλων όσων λέγω. Εάν σκεφθείτε τώρα την σημασία όλων όσων διδάσκεστε εδώ από το δρόμο της προσωπικής προσπάθειας, αρχίζοντας από την αυτοπαρατήρηση, θα δείτε ότι στην εσωτερική πρακτική πλευρά όλα αναφέρονται στενά στον μετασχηματισμό των ενεργειών και στο αποτέλεσμά τους. Η δουλειά π.χ. των αρνητικών αντιδράσεων πάνω στις ενοχλητικές καταστάσεις του πνεύματος, πάνω στο θέμα της ταυτοποίησης, πάνω στην αυτοθεώρηση, πάνω στα εξακολουθητικά ΕΓΩ, πάνω στο ψέμα, πάνω στην αυτοδικαίωση, πάνω στις ασυνείδητες καταστάσεις όπου βρισκόμαστε, συνδέεται με το Μετασχηματισμό των Εντυπώσεων. Έτσι η εσωτερική δουλειά, αντιπαραβάλλεται κατά κάποιον τρόπο με την απόφαση για μετατροπή. Είναι αναγκαίο λοιπόν, να συλλογιστούμε και να καταλάβουμε αυτό που είναι η Πρώτη Συνειδητή Σύγκρουση. Είναι αναγκαίο να σχηματίσουμε ένα στοιχείο αλλαγής στον τόπο της εισόδου των Εντυπώσεων. Μην το ξεχνάτε.
Μέσω της αντιλήψεως της εργασίας, μπορείτε να δεχθείτε την ζωή σαν μια πραγματική εργασία, τότε θα είσθε σε μια διαρκή κατάσταση ενθύμησης των εαυτών σας. Αυτή η κατάσταση της συνείδησης θα φέρει μέσα σας το φοβερό ρεαλισμό του Μετασχηματισμού των Εντυπώσεων. Οι ίδιες Εντυπώσεις κανονικά, ή υπερφυσικά θα λέγαμε καλλίτερα, θα σας οδηγούσαν σε μια καλλίτερη ζωή από αυτήν που αναλογεί σε σας εκ φύσεως. Η ζωή πια δεν θα εργάζεται περισσότερο πάνω σε σας όπως το έκανε πριν, θ' αρχίσετε να σκέφτεστε και να καταλαβαίνετε με ένα νέο τρόπο και αυτό είναι φυσικά η αρχή του δικού σας μετασχηματισμού. Αλλά όσο εσείς συνεχίζετε να σκέφτεστε με τον ίδιο τρόπο, είναι φανερό ότι δεν θα υπάρξει καμιά εσωτερικότερη αλλαγή. Το να μετασχηματίζεις τις Εντυπώσεις της ζωής είναι το να μετασχηματίζεσαι εσύ ο ίδιος. Αυτή η ολοκληρωτικά καινούργια μορφή του σκέπτεσθαι, μπορεί να πραγματοποιηθεί. Θα καταλάβετε φυσικά πως πρέπει να αντιδράτε διαρκώς. Όλες αυτές οι αντιδράσεις σχηματίζουν την δική μας προσωπική ζωή. Το να αλλάξει κάποιος την ζωή του, δεν σημαίνει ότι αλλάζει πραγματικά και τις δικές του αντιδράσεις. Αλλά η εξωτερική ζωή φθάνει σε μας με την μορφή ξεκάθαρων Εντυπώσεων που μας υποχρεώνουν να αντιδρούμε. Η ζωή αποτελείται πρωταρχικά από μια εξακολουθητική σειρά αρνητικών αντιδράσεων που δίνονται σαν αδιάκοπη απάντηση στις Εντυπώσεις που έρχονται στον νου. Μετά, το καθήκον μας συνίσταται στο να μετατρέπουμε τις Εντυπώσεις της ζωής, με τρόπο που να μην προκαλούν αυτόν τον τύπο της απαντήσεως. Αλλά για να το καταφέρουμε αυτό, πρέπει να αυτοπαρατηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή. Είναι λοιπόν επείγον να μελετάμε τις δικές μας Εντυπώσεις. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τις Εντυπώσεις να φθάνουν με έναν τρόπο υποκειμενικό, μηχανικό. Το να το κάνουμε αυτό, ισοδυναμεί με το να αρχίσουμε την ζωή, να αρχίσουμε να ζούμε πιο συνειδητά. Το άτομο μπορεί να δίνει στον εαυτό του την πολυτέλεια να αφήνει τις εντυπώσεις να φτάνουνε μηχανικά, αλλά όμως εάν δεν διαπράξει τέτοιο λάθος, αν μετατρέπει τις Εντυπώσεις, τότε αρχίζει να ζει συνειδητά. για αυτό λέγεται ότι αυτό είναι το Πρώτο Συνειδητό Σοκ. Αυτό το πρώτο συνειδητό σοκ, αποτελείται από το να Μετασχηματίζουμε τις Εντυπώσεις που φθάνουν στον νου, κατά το λεπτό της εισόδου των. Μπορούμε πάντα να εργαστούμε στο αποτέλεσμα των εντυπώσεων και είναι σαφές ότι λήγουν χωρίς ένα μηχανικό αποτέλεσμα, που συνήθως είναι πάντα καταστρεπτικό στο εσωτερικό του ψυχισμού μας.
Μια προσδιορισμένη δόνηση της δουλειάς, μια αξιολόγηση της διδασκαλίας: Τούτο σημαίνει, ότι η Εσωτερική Γνωστική δουλειά πρέπει να φθάσει μέχρι το σημείο όπου εισέρχονται οι Εντυπώσεις και είναι διανεμημένες μηχανικά σε εσφαλμένα μέρη στην Προσωπικότητα, για να προκαλέσουν τις παλιές αντιδράσεις. Θα προσπαθήσω να το απλοποιήσω αυτό: Για παράδειγμα, εάν ρίξουμε μία πέτρα σε μία κρυστάλλινη λίμνη, παράγονται στην λίμνη εντυπώσεις και οι απαντήσεις σε αυτές τις εντυπώσεις που δίνονται από την πέτρα, εκδηλώνονται σε κύματα που πηγαίνουν από το κέντρο στην περιφέρεια, αλήθεια; Καλώς, τώρα αυτό το παράδειγμα: στον νου, που θα τον φανταστούμε για ένα λεπτό σαν μια λίμνη, αμέσως εμφανίζεται η εικόνα ενός προσώπου. Αυτή η εικόνα είναι όπως η πέτρα του παραδείγματος μας που φθάνει στην λίμνη του νου. Τότε ο νους αντιδρά σε μορφή Εντυπώσεων, αλήθεια; λέω σε μορφή αντιδράσεων. Οι εντυπώσεις είναι αυτές που παράγουν την εικόνα που φθάνει στον νου. Οι αντιδράσεις είναι οι απαντήσεις σε τέτοιες Εντυπώσεις. Εάν πετάξετε μια μπάλα σε έναν τοίχο, ο τοίχος δέχεται τις Εντυπώσεις, μετά έρχεται η αντίδραση που αποτελείται από την επιστροφή της μπάλας σε αυτόν που την έστειλε. Καλά, μπορεί να μη φθάσει σε ευθεία, αλλά με κάθε τρόπο, ο τοίχος εκσφενδονίζει την μπάλα και αυτό είναι η αντίδραση. Ο κόσμος, λοιπόν, σχηματίζεται από Εντυπώσεις. Για παράδειγμα, μας έρχεται η εικόνα στον νου μέσω των αισθήσεων, ενός τραπεζιού. Δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει φτάσει το τραπέζι ή ότι έχει μπει το τραπέζι στον εγκέφαλο μας, αυτό θα ήταν παράλογο, όμως εάν είναι μέσα μας η εικόνα του τραπεζιού, τότε ο νους μας αντιδρά αμέσως λέγοντας: «αυτό είναι ένα τραπέζι που είναι από ξύλο ή μέταλλο, κλπ». Τώρα υπάρχουν Εντυπώσεις που δεν είναι ευχάριστες, για παράδειγμα: οι λέξεις ενός υβριστού, έτσι δεν είναι; Θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε τα λόγια αυτά του υβριστού; Τα λόγια είναι όπως είναι. Τότε, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Να μετατρέψουμε τις Εντυπώσεις που μας παράγουν τέτοια λόγια. Ναι, αυτό είναι δυνατόν.
Η γνωστική διδασκαλία μας μαθαίνει να αποκρυσταλλώνουμε την δεύτερη δύναμη, το Χριστό μέσα μας, που μέσω ενός αξιώματος μας λέγει: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΧΌΜΑΣΤΕ ΜΕ ΕΥΧΑΡΊΣΤΗΣΗ ΤΙΣ ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΜΟΙΩΝ ΜΑΣ.
Να ο τρόπος, πώς να μετασχηματίζουμε τις Εντυπώσεις που μας προκαλούν οι λέξεις ενός υβριστή. Αυτό το αξίωμα θα μας φέρει στην αποκρυστάλλωση φυσικά της δεύτερης δύναμης, το Χριστό μέσα μας, θα κάνουμε να πάρει ο Χριστός τελικά μορφή μέσα μας. Είναι ένα αξίωμα υψηλόφρον, εσωτερικό 100%. Εάν από τον Φυσικό Κόσμο δεν ξέρουμε παρά μόνο τις Εντυπώσεις, τότε δικαιωματικά ο Φυσικός Κόσμος δεν είναι τόσο εξωτερικός όπως πιστεύουν οι άνθρωποι. Δίκαια είπε ο Δον Εμμανουήλ Κάντ: «Το εξωτερικό είναι το εσωτερικό». Έτσι λοιπόν, εάν το εσωτερικό είναι αυτό που μετράει, πρέπει να μετασχηματίσουμε το εσωτερικό. Οι Εντυπώσεις είναι εσωτερικές, έτσι λοιπόν όλα τα αντικείμενα και πράγματα, όλα όσα βλέπουμε, υπάρχουν στο εσωτερικό μας σε μορφή εντυπώσεων. Εάν, για παράδειγμα, εμείς δεν μετασχηματίσουμε τις Εντυπώσεις τίποτα δεν αλλάζει μέσα μας. Η λαγνεία, η απληστία, το μίσος, η υπερηφάνεια, κλπ. υπάρχουν μέσα στον ψυχισμό μας σε μορφή Εντυπώσεων που πάλλονται συνεχώς. Το μηχανικό αποτέλεσμα τέτοιων Εντυπώσεων έχει γίνει όλα αυτά τα απάνθρωπα στοιχεία που φέρνουμε μέσα μας και που κανονικά τα έχουμε ονομάσει ΕΓΩ και που στο σύνολό τους αποτελούν τον εαυτό μας. Ας υποθέσουμε ότι ένα άτομο βλέπει μια προκλητική γυναίκα και δεν μετασχηματίζει τις Εντυπώσεις του. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι οι ίδιες, λάγνου φυσικά τύπου, παράγουν σε αυτόν την επιθυμία να την κατακτήσει. Αυτή η επιθυμία τελικά είναι η κατάληξη του μηχανικού τύπου της λαμβανόμενης Εντύπωσης και αποκρυσταλλώνεται, παίρνει μορφή στον ψυχισμό του. Μετατρέπεται σε άλλο ένα επιπρόσθετο στοιχείο, δηλαδή, σε ένα στοιχείο απάνθρωπο που στην ολότητα του αποτελεί το ΕΓΩ. Ας συνεχίσουμε να συλλογιζόμαστε λοιπόν: μέσα μας υπάρχει, Θυμός, Απληστία, Φθόνος, Υπερηφάνεια, Τεμπελιά, Λαιμαργία, Λαγνεία:
Θυμός; γιατί; Διότι πολλές Εντυπώσεις ήλθαν στο εσωτερικό μας και ποτέ δεν τις μετασχηματίσαμε. Η μηχανική κατάληξη τέτοιων Εντυπώσεων θυμού, σχηματίζει τα ΕΓΩ που υπάρχουν και ζουν στον ψυχισμό μας και που σταθερά μας κάνουν να αισθανόμαστε παράφορα.
Απληστία: Αναμφίβολα πολλά πράγματα μέσα μας ξυπνάνε την απληστία: το χρήμα, τα κοσμήματα, υλικά πράγματα κάθε είδους, κλπ. Αυτά τα πράγματα, αυτά τα αντικείμενα, φθάνουν σε μας υπό μορφή Εντυπώσεων με διαφορετικό τρόπο, με μια πρόκληση ομορφιάς, ή χαράς, κλπ. Εντυπώσεις τέτοιες, αν δεν μετασχηματισθούν, φυσικά καταλήγουν να γίνουν ΕΓΩ της Απληστίας.
Λαγνεία: ήδη είπα πώς διάφορες μορφές λαγνείας έφθασαν σε μας υπό μορφή Εντυπώσεων, δηλαδή, αναδύθηκαν στο εσωτερικό του νου μας εικόνες ερωτικής μορφής, και η αντίδραση σε αυτές ήταν η λαγνεία. Εφ' όσον εμείς δεν μετατρέψαμε αυτά τα λάγνα κύματα, αυτές τις Εντυπώσεις, αυτά τα λάγνα αισθήματα, αυτόν τον ανθυγιεινό ερωτισμό, φυσικά και το αποτέλεσμα δεν άργησε. ήταν τελείως μηχανικό και γεννήθηκαν καινούργια ΕΓΩ μέσα στον ψυχισμό μας, νοσηρά ΕΓΩ.
Κανείς δεν θα μπορούσε να πει ότι βλέπει αυτό καθαυτό το δέντρο, βλέπει την εικόνα του δέντρου, αλλά όχι το ίδιο. Το πράγμα το ίδιο όπως έλεγε ο Εμμανουήλ Κάντ κανένας δεν το βλέπει, βλέπεται η εικόνα του πράγματος, δηλαδή, αναβλύζει μέσα μας η Εντύπωση του δέντρου, του πράγματος και αυτή είναι εσωτερική, το μηχανικό αποτέλεσμα δεν αργεί: είναι η γέννηση καινούργιων ΕΓΩ, που έρχονται να σκλαβώσουν πιο πολύ την συνείδηση μας και να εντείνουν το όνειρο που ζούμε. Όταν κανείς καταλάβει πραγματικά ότι όλα όσα υπάρχουν μέσα του σε σχέση με το Φυσικό Κόσμο δεν είναι τίποτα περισσότερο από Εντυπώσεις, θα καταλάβει επίσης την αναγκαιότητα της μετατροπής αυτών των Εντυπώσεων και κάνοντας το παράγεται η μετατροπή του εαυτού του. Δεν υπάρχει πράγμα που να μας πονάει περισσότερο από την συκοφαντία ή τα λόγια κάποιου υβριστή. Αν κάποιος μπορεί να μετατρέψει τις Εντυπώσεις αυτές, που τα λόγια εκείνα του προκαλούν, τότε αυτά μένουν χωρίς αξία, δηλαδή, κάτι σαν επιταγή χωρίς αντίκρισμα. Σίγουρα, τα λόγια ενός υβριστή δεν έχουν περισσότερη αξία, επαναλαμβάνω, από όση τους δίνει ο προσβαλλόμενος. Έτσι αν ο προσβαλλόμενος δεν τους δώσει αξία μένουν σαν επιταγή χωρίς αντίκρισμα. Όταν κανείς το καταλάβει αυτό, μετατρέπει τότε τις Εντυπώσεις τέτοιων λόγων σε κάτι διαφορετικό για παράδειγμα σε Αγάπη, σε Κατανόηση για τον υβριστή. Αυτό φυσικά σημαίνει Μετατροπή.
Έτσι πρέπει να μετατρέπουμε συνεχώς τις Εντυπώσεις, όχι μόνο τις τωρινές μα και τις περασμένες. Μέσα μας υπάρχουν πολλές Εντυπώσεις που από λάθος δικό μας δεν μετατρέψαμε στο παρελθόν, πολλά μηχανικά αποτελέσματα τους που είναι τα ΕΓΩ, τα οποία πρέπει να καταστρέψουμε με σκοπό η συνείδηση να μένει ελεύθερη και ξύπνια. Μετατρέποντας τις Εντυπώσεις, από τα πράγματα και τα πρόσωπα μέσα σας, μετατρέπετε την ζωή σας. Π.χ. μέσα σε κάποιον υπάρχει ένα πρόσωπο καυχησιάρικο για την κοινωνική του θέση, για τα λεφτά του. Αν αυτό το πρόσωπο σκεφθεί ότι η κοινωνική του θέση είναι ζήτημα καθαρά νοητικό, μια σειρά από Εντυπώσεις έχουν φθάσει στον νου του, Εντυπώσεις για την κοινωνική του κατάσταση. Όταν σκέφτεται ότι αυτή η κατάσταση, δεν είναι παρά κάτι καθαρά του νου του, ή όταν αναλύει το ζήτημα αξιολογώντας το, θα καταλάβει ότι η θέση του υπάρχει στον νου του με την μορφή Εντυπώσεων. Αυτή η εντύπωση που προκαλούν τα λεφτά και η κοινωνική θέση, δεν είναι τίποτα άλλο από εσωτερικές εντυπώσεις του νου. Με το απλούστατο γεγονός, του να καταλάβουμε ότι είναι μόνο εντυπώσεις του νου, κάνοντας την μετατροπή των ίδιων, τότε η υπερηφάνεια από μόνη της πέφτει, καταρρέει, γεννιέται με φυσικό τρόπο μέσα μας η ταπείνωση. Συνεχίζοντας έτσι με αυτές τις διαδικασίες της Μετατροπής των Εντυπώσεων προχωρούμε στην εικόνα π.χ. μιας λάγνας γυναίκας, που φθάνει στον νου μας σαν μια Εντύπωση, θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε αυτήν την λάγνα εικόνα μέσα από την Κατανόηση. Αρκεί να σκεφτόμαστε σε εκείνη την στιγμή ότι η γυναίκα αυτή κάποτε θα πεθάνει και το κορμί της θα αποσυντεθεί μέσα στον τάφο. Αυτό θα ήταν αρκετό να μετατρέψει την Εντύπωση της λαγνείας σε αγνότητα. Αν δεν μετατραπεί θα γίνει τότε ένα ακόμη ΕΓΩ λαγνείας. Έτσι λοιπόν είναι κατάλληλο μέσα από την Κατανόηση να μετατρέπουμε τις Εντυπώσεις που αναβλύζουν στον νου.
Νομίζω ότι αρχίζετε να κατανοείτε ότι ο εξωτερικός κόσμος δεν είναι τόσο εξωτερικός όσο κανονικά νομίζετε. Είναι εσωτερικό, οτιδήποτε μας έρχεται από τον κόσμο, δεν είναι παρά εσωτερικές Εντυπώσεις. Κανείς δεν θα μπορούσε να βάλει στον νου του ένα δέντρο, μια καρέκλα, ένα σπίτι, ένα παλάτι, μια πέτρα. Τα πάντα φθάνουν στον νου σαν Εντυπώσεις, αυτό είναι όλο. Εντυπώσεις ενός κόσμου που λέμε εξωτερικό και που πραγματικά δεν είναι τόσο εξωτερικός όσο πιστεύουμε. και εμείς πρέπει να μετατρέπουμε τις Εντυπώσεις αυτές ΜΕΣΑ από ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. Αν κάποιος μας εξυμνεί, μας κολακεύει, πώς θα μετατρέπαμε την ματαιοδοξία που θα μας προκαλούσαν τα λόγια του κόλακα; Προφανώς οι κολακείες δεν είναι τίποτα παραπάνω από Εντυπώσεις που φθάνουν στον νου μας ο οποίος αντιδρά με την Ματαιοδοξία. Όμως αν μετατρέπουμε τις Εντυπώσεις αυτές, η Ματαιοδοξία γίνεται αδύνατη. Πώς θα μετατρέπαμε τα λόγια ενός κόλακα; Χρησιμοποιώντας την Κατανόηση. Όταν κανείς καταλάβει πραγματικά πως δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο πλάσμα σε μια γωνιά του Σύμπαντος, από αυτό και μόνο μετατρέπει πιο εύκολα τέτοιες Εντυπώσεις κολακείας, σε κάτι διαφορετικό, δηλαδή, σε αυτό που είναι αυτές οι Εντυπώσεις: Σκόνη, κοσμική σκόνη, γιατί καταλαβαίνει την θέση του. Γνωρίζουμε ότι ο πλανήτης Γη είναι ένας κόκκος άμμου στο άπειρο. Ας σκεφθούμε ότι το Γαλαξία που ζούμε τον αποτελούν εκατομμύρια κόσμοι. Τι είναι η Γη; Ένα μόριο σκόνης στο άπειρο. Και εμείς, θα λέγαμε, είμαστε κάποιοι μικροοργανισμοί μέσα στο μόριο αυτό. Και λοιπόν; Αν το κατανοούσαμε αυτό όταν μας κολάκευαν, θα κάναμε μια Μετατροπή των Εντυπώσεων που θα σχετιζόταν με την φιλοφρόνηση ή τον έπαινο και δεν θα αντιδρούσαμε με υπερηφάνεια, έτσι; Όσο πιο πολύ το σκεφτόμαστε αυτό τόσο πιο πολύ βλέπουμε αναγκαία την Μετατροπή των Εντυπώσεων. Όλο εκείνο που βλέπουμε σαν εξωτερικό είναι εσωτερικό. Αν δεν δουλεύουμε με το εσωτερικό προχωράμε στον δρόμο του λάθους, γιατί τότε δεν τροποποιούμε τις συνήθειες μας. Αν θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί χρειάζεται να μετασχηματιστούμε ολοκληρωτικά. Αν θέλουμε να μετασχηματιστούμε, πρέπει να αρχίσουμε να μετατρέπουμε τις ζωικές, τις κτηνώδεις Εντυπώσεις, σε στοιχεία ευσέβειας. Τότε αναβλύζει στον εαυτό μας η μετατροπή των ενεργειών, η μεταβολή. Ασυζητητί, αυτή η περίπτωση των Εντυπώσεων αξίζει να αναλυθεί ξεκάθαρα και με ακρίβεια. Η προσωπικότητα που έχουμε λάβει ή αποκτήσει, λαμβάνει τις Εντυπώσεις της ζωής, όμως δεν τις μετατρέπει γιατί πρακτικά αυτή είναι κάτι πεθαμένο. Αν οι Εντυπώσεις έφθαναν κατευθείαν στην Συνείδηση, είναι φανερό ότι θα ήταν μετασχηματισμένες, γιατί αυτή, σίγουρα θα τις τοποθετούσε στο κατάλληλο Κέντρο της ανθρώπινης μηχανής. Η Προσωπικότητα είναι ο όρος που εφαρμόζεται σε κάθε τι που έχουμε αποκτήσει. Είναι σαφές ότι μεταφράζει όλες τις Εντυπώσεις όλων των όψεων της ζωής στερεότυπα και σύμφωνα με την ποιότητα και το συνδυασμό της. Από αυτήν την άποψη, στην δουλειά συγκρίνεται μερικές φορές η προσωπικότητα με μια κακή γραμματέα που βρίσκεται στο απέναντι δωμάτιο και ασχολείται με όλες τις ιδέες, γνώμες, κριτικές, προδικάσεις. Έχει πολλά λεξικά, εγκυκλοπαίδειες κάθε είδους, ενημερωτικά βιβλία κλπ. και βρίσκεται σε επαφή με τα τρία κέντρα. Δηλαδή το Νοητικό, το Συγκινησιακό και τα Φυσικά κέντρα, τα ρυθμίζει σύμφωνα με τις άχρηστες ιδέες της και συνέχεια συμβαίνει να βρίσκεται σχεδόν πάντα σε επικοινωνία με λάθος κέντρα. Αυτό σημαίνει πως οι Εντυπώσεις που φθάνουν, στέλνονται σε λάθος περιοχές, δηλαδή σε κέντρα άσχετα και φυσικά δημιουργούν εσφαλμένα αποτελέσματα. Θα θέσω ένα παράδειγμα για να με καταλάβετε καλλίτερα. Ας υποθέσουμε ότι μια γυναίκα εξυπηρετεί με πολλή υπόληψη και σεβασμό έναν άντρα. Σαφώς οι Εντυπώσεις που ο άντρας δέχεται στον νου του, είναι λήψεις με την Προσωπικότητα του και αυτή τις στέλνει σε λανθασμένα κέντρα. Κανονικά τις στέλνει στο Σεξουαλικό Κέντρο, τότε αυτός ο άντρας φθάνει να πιστέψει σταθερά ότι η γυναίκα είναι ερωτευμένη μαζί του και όπως είναι φυσικό δεν καθυστερεί να της κάνει υπαινιγμούς ερωτικού τύπου. Αναμφίβολα, εάν εκείνη η γυναίκα ουδέποτε είχε αυτήν την τάξη των απασχολήσεων για τον άντρα δικαίως αισθάνεται έκπληκτη. Αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός χειρότερου μετασχηματισμού των Εντυπώσεων. Ας δείτε εσείς πόσο κακή γραμματέας είναι η Προσωπικότητα. Αναμφίβολα, η ζωή ενός ανθρώπου εξαρτάται από αυτήν την γραμματέα που ψάχνει μηχανικά τον μετασχηματισμό, στα βιβλία της της αναφοράς, χωρίς να καταλαβαίνει απολύτως αυτό που σημαίνει πραγματικά και τον μεταδίδει συνεπώς χωρίς απασχολήσεις για αυτά που μπορεί να συμβούν, αλλά αισθανόμενη μοναδικά ότι εκπληρώνει το καθήκον της. Αυτή είναι η δική μας εσωτερική κατάσταση. Αυτό που έχει σημασία να καταλάβουμε σε αυτήν την αλληγορία είναι ότι η ανθρώπινη Προσωπικότητα που αποκτούμε (και πρέπει να αποκτήσουμε) αρχίζει να γίνεται υπεύθυνη για την ζωή μας. Αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό. Ασυζητητί, είναι άχρηστο να φανταστούμε ότι αυτό συμβαίνει σε μεμονωμένα πρόσωπα. Συμβαίνει σε όλους, σε όποιον και νάναι (το αντιλαμβάνεται όποιος βρίσκεται στην παρατήρηση του εαυτού του) και κατέχει ένα χαρακτηριστικό αριθμό αντιδράσεων, στις πολλαπλές Εντυπώσεις της εισερχόμενης ζωής. Αυτές οι μηχανικές αντιδράσεις δυστυχώς μας κυβερνούν. Είναι προφανές ότι καθένας στην ζωή κυβερνάται. Δεν είναι ελεύθερος άσχετα αν ονομάζεται φιλελεύθερος ή συντηρητικός, επαναστάτης ή μπολσεβίκος.
Είναι φανερό ότι αυτές οι αντιδράσεις στα ερεθίσματα του εξωτερικού κόσμου, αποτελούν την δική μας ζωή. Μπορούμε να πούμε σε εμφαντική μορφή ότι η ανθρωπότητα, σε αυτήν την αίσθηση, είναι πλήρως μηχανοποιημένη. Οιοσδήποτε άνθρωπος στην ζωή, έχει μορφοποιήσει μια ποσότητα αντιδράσεων που γίνονται οι πρακτικές εμπειρίες της ύπαρξης του. Είναι φανερό ότι όπως κάθε ενέργεια παράγει μια αντενέργεια, ενέργειες βέβαιου τύπου παράγουν αντενέργειες βέβαιου τύπου και τέτοιες αντενέργειες τις ονομάζει εμπειρίες. Το σπουδαίο θα ήταν για παράδειγμα να γνωρίσουμε καλλίτερα τις ενέργειες και αντενέργειές μας, ώστε να μπορέσουμε να χαλαρώσουμε το νου. Αυτή η νοητική χαλάρωση είναι θαυμάσια.
Να ξαπλώνεις, σε ένα κρεβάτι ή σε μια άνετη πολυθρόνα, να χαλαρώνεις τους μυς όλους υπομονετικά και μετά να αδειάζεις το νου από κάθε είδους σκέψεις, συγκινήσεις, αναμνήσεις. Όταν ο νους βρίσκεται σε σιωπή μπορούμε να γνωρίσουμε καλλίτερα το εσωτερικό μας. Σε τέτοιες στιγμές ησυχίας και νοητικής σιωπής, είναι που πραγματικά ερχόμαστε να γνωρίσουμε ευθέως την σκληρή πραγματικότητα όλων των ενεργειών της πρακτικής ζωής. Όταν ο Νους βρίσκεται σε απόλυτη ανάπαυση, θα δούμε την πλειονότητα στοιχείων και υποστοιχείων, δράσεων και αντιδράσεων, επιθυμιών και παθών κλπ. σαν κάτι ξένο σε μας. Περιμένουν όμως την συγκεκριμένη στιγμή για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν έλεγχο επάνω μας, πάνω στην Προσωπικότητα μας. Να η αιτία για την οποία αξίζει τον κόπο η σιωπή και η ησυχία του νου. Πραγματικά η χαλάρωση της νοημοσύνης στην κυριολεκτική έννοια της λέξης μας οδηγεί στην ατομική αυτογνωσία. Έτσι είναι ότι όλη η εξωτερική ζωή, αυτό που βλέπουμε, ακούμε και ζούμε, είναι για κάθε πρόσωπο η αντίδραση του στις Εντυπώσεις που του έρχονται από το Φυσικό Κόσμο. Είναι μεγάλο λάθος να σκεφτόμαστε ότι αυτό που ονομάζεται ζωή είναι κάτι σταθερό, στερεό, το ίδιο για οποιοδήποτε πρόσωπο. Βέβαια, δεν υπάρχει ένα μόνο πρόσωπο που έχει τις ίδιες Εντυπώσεις που σχετικά με την ζωή υπάρχουν στο ανθρώπινο γένος. Είναι ατέλειωτα.
Η ζωή, βέβαια, είναι οι Εντυπώσεις μας από αυτήν και είναι σαφές ότι μπορούμε, εάν προτιθέμεθα, να μετασχηματίσουμε τέτοιες Εντυπώσεις. Αλλά, όπως είπαμε, αυτή είναι μια ιδέα πολύ δύσκολη να κατανοηθεί πράγμα που οφείλεται στο ότι είναι πολύ ισχυρός ο υπνωτισμός των αισθήσεων. Μολονότι φαίνεται απίστευτο, όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις βρίσκονται σε κατάσταση συλλογικού υπνωτισμού. Τέτοιος υπνωτισμός παράγεται από το υπόλειμμα του βδελυρού οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ. Όταν αφαιρέθηκε από το ανθρώπινο ον, έμειναν τα διαφορετικά ψυχολογικά σύνολα ή απάνθρωπα στοιχεία που στο σύνολο τους αποτελούν τον «εαυτό μου». Αυτά τα στοιχεία και υποστοιχεία, με την σειρά τους μηχανοποιούν την Συνείδηση και την κρατούν σε κατάσταση ύπνωσης. Έτσι λοιπόν υπάρχει η ύπνωση συλλογικού τύπου. ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΝΩΤΙΣΜΕΝΟΣ. Ο νους είναι τόσο μποτιλιαρισμένος στον κόσμο των 5 αισθήσεων που δεν κατορθώνει να καταλάβει πως θα μπορούσε να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτές, πιστεύει σταθερά ότι είναι θεός. Έτσι, η εσωτερική μας ζωή, η αληθινή ζωή των σκέψεων, των αισθημάτων, συνεχίζει να είναι μπερδεμένη για τις αντιλήψεις μας τις απλώς συλλογιστικές και διανοητικές. Εν τούτοις, συγχρόνως γνωρίζουμε πολύ καλά πως ζούμε πραγματικά στον κόσμο μας των αισθημάτων και των σκέψεων και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς. Η ζωή είναι οι Εντυπώσεις μας και αυτές μπορούν να μετασχηματισθούν. Έτσι λοιπόν, χρειάζεται να μάθουμε να μετασχηματίζουμε καλύτερα τις Εντυπώσεις. Όμως, δεν είναι δυνατόν να μετασχηματίσουμε κάποιο πράγμα μέσα μας αν συνεχίσουμε να κολλάμε στον κόσμο των πέντε αισθήσεων.
Όπως είπα σε περασμένες συζητήσεις, η εργασία διδάσκει κάποιον ότι αν η δουλειά είναι αρνητική αυτό οφείλεται σε δική του αιτία. από την αισθητήρια άποψη είναι ότι αυτό ή εκείνο το πρόσωπο του εξωτερικού κόσμου που έχει την ενοχή. Αυτό το πρόσωπο συγχρόνως θα πει ότι εμείς είμαστε ένοχοι, αλλά στην πραγματικότητα η ενοχή είναι στις Εντυπώσεις που εμείς έχουμε για τα πρόσωπα. Πολλές φορές σκεφτόμαστε ότι ένα πρόσωπο είναι διεστραμμένο όταν στο βάθος αυτό το πρόσωπο είναι μια ήμερη προβατίνα. Χρειάζεται πολύ να μάθουμε να μετασχηματίζουμε όλες τις Εντυπώσεις που έχουμε για την ζωή. Να μάθουμε να δεχόμαστε, θα λέγαμε, με ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των ομοίων μας.
Μιλώντας επιστημονικά για τις Εντυπώσεις και τον τρόπο μετασχηματισμού των θα πούμε το εξής: Οι Εντυπώσεις που έρχονται σε μας αντιστοιχούν στο Υδρογόνο Η48, που κυβερνά το Φυσικό σώμα. Έτσι όλες οι εντυπώσεις αντιστοιχούν στο Υδρογόνο Η48 για να μετατραπούν στο Η24 που αντιστοιχεί στο Αστρικό Σώμα, και πιο αργά στο Η12, που αντιστοιχεί στο Διανοητικό, και ακόμα στο Η6 που αντιστοιχεί στο Αιτιατό ή ανώτερο ΜΑΝΑΣ. Είναι φανερό ότι η μετατροπή του Η48 σε Η24, ή του Η12 σε Η6 ή του Η6 σε Η3, είναι δυνατή μόνο μέσω ενός μυστικού πράκτορος, θέλω να αναφερθώ με εμφατικό τρόπο στο σεξουαλικό Υδρογόνο SI12. Είναι φανερό ότι αν ένας άνθρωπος είναι αγνός, αν μαθαίνει να μετατρέπει το Ιερό σπέρμα σε δημιουργική ενέργεια, η μετατροπή του Η48 σε Η24, σε Η12 ή σε Η6, είναι πιθανή. Είναι φανερό ότι αν μετατρέπουμε το Η48 που αντιστοιχεί στις εντυπώσεις, σε Η24, Η12 και Η6, το σώμα μας θα τρέφεται από ανώτερα Υδρογόνα και για αυτό θα αποκτήσει ένα μεγάλο επίπεδο πνευματικής λεπτότητας. Θα γίνει μπορούμε να πούμε ένα σώμα καταλληλότερο για την Ψυχή, πολύ διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους, πιο αντιληπτικό, πιο ψυχικό. από την άλλη μεριά, όταν γίνεται το 1ο συνειδητό σοκ, το Η48 μετατρέπεται σε ΡΕ48. Μετά περνάει στο ΜΙ24, για να γεμίσει το κενό που άφησε η Φύση. Εκτελεί με αυτόν τον τρόπο μια υψηλή διαδικασία και δημιουργεί μια μεγάλη ποσότητα του Η24, το οποίο δίνει τροφή, όπως έχουμε πει προηγουμένως, στο Αστρικό σώμα. Μετά, στο 2ο συνειδητό σοκ, αυτό το Η24 μετατρέπεται σε Η12 και αυτό μέσω του μυστικού πράκτορος θα μετατραπεί σε Η6 και αργότερα σε Η3. Σε ότι αναφέρεται στις τροφές που μπαίνουν στο φυσικό σώμα θα πούμε ότι λαμβάνουν το σοκ του Η9, δηλαδή τον ζωτικό αέρα που μετατρέπεται σε άνθρακα C. Όταν αυτός κάνει επαφή με τις τροφές, τον βοηθά στην διαδικασία της μετατροπής του και γίνεται το σοκ των τροφών, και αυτές μετατρέπονται στο Η768.Το ίδιο συμβαίνει με το ζωτικό αέρα, που μετατρέπεται σε οξυγόνο για να εξαγνίζει το αίμα και μετά σε άνθρακα C για να απωθείται. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει με τις εντυπώσεις. Όταν αυτές μπαίνουν μέσα μας δεν παθαίνουν την παραμικρή αλλαγή. Αν δεν χρησιμοποιούμε το πρώτο και το δεύτερο συνειδητό σοκ, αυτές μπαίνουν μέσα μας σε ΝΤΟ48, περνάνε σε ΡΕ48, ΜΙ48, ΦΑ48 κλπ. και εκεί μένουνε. Το δεύτερο συνειδητό σοκ αντιστοιχεί στην μετατροπή των εντυπώσεων, κρυσταλλωμένες σε μας. Αλλά για αυτό γίνεται αναγκαίο να πραγματοποιήσουμε και να καταλάβουμε το πρώτο συνειδητό σοκ, έχοντας υπ' όψη ότι με αυτό δεν έχει τελειώσει η δουλειά, διότι απλώς δημιουργούμε μνήμη της δουλειάς και το όργανο μετατροπής των εντυπώσεων, το οποίο αντιστοιχεί στην ανάπτυξη της ικανότητας της παρατήρησης.
Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ
Το να καταλάβουμε την σημασία του να ξέρουμε να ζούμε είναι κάτι απαραίτητο. Οι εμπειρίες της καθημερινής ζωής είναι πολύ χρήσιμες, δυστυχώς όμως ο κόσμος τις αποκηρύσσει, τις καταγγέλλει, τις περιφρονεί. Πολλοί παραπονούνται για τον εαυτό τους και για τους άλλους. Είναι να απορεί κανείς βλέποντας πως οι άνθρωποι υποτιμούν τις εμπειρίες. Εμείς πρέπει να ενεργήσουμε αντίστροφα, να χρησιμοποιήσουμε τις εμπειρίες για την προσωπική μας αυτοπραγμάτωση. Οι ίδιες οι εμπειρίες μπορούν να μας δώσουν αρκετό διδακτικό υλικό για την εξέλιξη της Ουσίας, με άλλα λόγια, για την ψυχική μας ανάπτυξη. Έτσι λοιπόν οι εμπειρίες είναι θαυμάσιες με όλη την σημασία της λέξεως. Δεν είναι δυνατόν να βγει διδακτικό υλικό για την ανάπτυξη της συνειδήσεως από οπουδήποτε αλλού εκτός από τις εμπειρίες. για αυτό εκείνοι που τις αποκηρύσσουν, που διαμαρτύρονται για τις επίπονες εμπειρίες της ζωής, σαφώς στερούνται το καλλίτερο, στερούνται την ζωντανή πηγή που μπορεί να μας οδηγήσει στην ενίσχυση της ψυχικής ζωής. Όταν ένας πάρει σαν διδακτικό υλικό τις εμπειρίες για να προχωρήσει στην αυτοπραγμάτωση, μπορεί να ανακαλύψει τα ψυχικά του ελαττώματα. Γιατί είναι σε σχέση με την ανθρωπότητα, σε σχέση με τους συγγενείς μας, σε σχέση με τους συνεργάτες μας στο εργοστάσιο, στον αγρό κλπ. που μέσω των εμπειριών μας πετυχαίνουμε την αυτοανακάλυψή μας. Οι εμπειρίες είναι καλές διότι προκαλούν τα λάθη μας. Μπροστά στους υβριστές μας, λόγου χάριν, αναβιώνει το ΕΓΩ του θυμού, μπροστά σε άτομα άλλου φύλου (αν δεν βρισκόμαστε σε επιφυλακή σαν σε καιρό πολέμου) τότε αναβιώνει το ΕΓΩ της ασέλγειας. Έτσι λοιπόν, η εμπειρία είναι αυτή που μας χρησιμεύει στην αυτογνωριμία μας. Σαφώς το κυριότερο είναι να μην ταυτιστούμε με κανενός είδους συμβάν, με κανένα γεγονός ή κατάσταση. Χρειάζεται να επωφελούμαστε από κάθε εμπειρία όσο τρομερή και αν είναι. Όταν αυτοπαρατηρείται κανείς βλέπει πόσο είναι χρήσιμες οι εμπειρίες. Αν αποτραβηχτούμε σε μια μοναχική σπηλιά χωρίς να έχουμε ανακαλύψει τον εαυτό μας, χωρίς να τον έχουμε γνωρίσει, χωρίς να διαλύσουμε το ΕΓΩ, το αποτέλεσμα θα ήταν απόλυτη αποτυχία.
Στα Ιμαλάια πολλοί ερημίτες έζησαν σε σπηλιές και έφτασαν στο σημείο να αναπτύξουν ορισμένες δυνάμεις, Στηριζόμενοι σε μια αυστηρή εσωτερική πειθαρχία, πέτυχαν το Σαμαντί και γεύτηκαν τότε από αυτό, διεισδύοντας στο Πραλάγια του Σύμπαντος μέχρι να χαθούν για καιρό στο ανώτατο Πάρα Μπραάμα. Συνέβη εκείνο που πραγματικά ήταν, γονιμοποιημένοι στις πιο διαφορετικές επιστήμες του νου κατόρθωσαν να ξεχωρίσουν την Ουσία, την Συνείδηση και αυτή χωρίς το ΕΓΩ μπόρεσε να δοκιμάσει ό,τι δεν ανήκει στον χρόνο, ό,τι βρίσκεται πιο πέρα από το σώμα των συναισθημάτων και του νου. Μεθώντας λοιπόν με το Σαμαντί, νόμισαν ότι έγιναν Μαχάτμας, ουδέποτε εργάστηκαν πάνω στο ΕΓΩ, ποτέ δεν απασχολήθηκαν με την διάλυση των διάφορων ψυχικών φορτίων παρά μόνο ειδικεύτηκαν στην Γιόγκα του διαλογισμού. Επειδή αναπόφευκτα έγιναν αθλητές της επιστήμης του διαλογισμού, η Ουσία στην στιγμή μπορούσε να φτάσει μέχρι τους πλανήτες του Χριστού, να πλεύσει στο περιβάλλον των πλανητών που από την φύση τους είναι πνευματικοί. Δυστυχώς όμως το έκαναν χωρίς ισχύ για να ενσωματωθούν με τέτοιου είδους πλανήτες. Αφού πέρασε δεν η έκσταση, η Ουσία, γύρισε πάλι στο ΕΓΩ, σε αυτούς τους ίδιους. Αργότερα επέστρεψαν. Ενσωματώθηκαν και τώρα βρίσκονται στον Δυτικό κόσμο σαν άνθρωποι χυδαίοι με τον εγωκεντρισμό τους και τόσο στην Ανατολή όσο και στο Θιβέτ, τους ακολουθούν λατρεύοντας τους σαν Αγίους.
Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε την ανάγκη της διάλυσης του ΕΓΩ. Και αυτό δεν θα ήταν δυνατό αν δεν επωφελούμαστε από τις σκληρές εμπειρίες της ζωής. Υπάρχουν επίσης άτομα, που μετά από κάποια σειρά σταθερών παρατηρήσεων πάνω στα διάφορα συμβάντα της ζωής, ξεχνούν την δουλειά τους οπότε οι εμπειρίες αντιμετωπίζονται σαν και πρώτα. Όταν κάποιος αντιμετωπίζει τις εμπειρίες της ζωής σαν ένα μέσον για να φτάσει σε ένα σκοπό, σαν μέσο αυτοανακαλύψεως και αυτοπαρατηρήσεως, τότε μόνο μπορεί να τις γευτεί. Η γεύση αυτή της δουλειάς είναι κάτι το θαυμαστό, προσφέρει μια λεπτότητα άφατη.
Όταν κανείς ανακαλύψει ότι έχει το τάδε ή δείνα ψυχολογικό ελάττωμα και το περιορίζει τότε γεύεται στην δουλειά μια καθαρή γεύση. Όταν όμως μετά την δουλειά (με τον εαυτό του) την εγκαταλείψει και αντιμετωπίσει τις εμπειρίες της ζωής σαν και πρώτα, δηλαδή, ξανααντιστρέφει το νόημα των εμπειριών, τότε αναμφισβήτητα θα ξαναγευτεί την καθημερινή ρουτίνα, την ίδια για πάντα ζωή.
Πρέπει λοιπόν να διακρίνουμε ξεκάθαρα την γεύση της δουλειάς από εκείνη της καθημερινής ζωής. Έτσι λοιπόν, ακριβοί αδερφοί μου, μην αποφεύγετε τις εμπειρίες της ζωής. Ας επωφεληθείτε από την πιο απλή εμπειρία, για την αυτοανακάλυψή σας. Οποιοδήποτε γεγονός όσο ασήμαντο και νάναι επιτρέπει να προχωρήσουμε στην αυτογνωσία. Ιδιαίτερα στην σχέση του με τα διάφορα άτομα μπορεί κανείς να ανακαλύψει τον εαυτό του, τα ιδιαίτερα λάθη του, που τόσο αυθόρμητα εκδηλώνονται και που μπορεί να τα δει αν βρίσκεται σε κατάσταση αφύπνισης. Ελάττωμα που ανακαλύπτεται πρέπει να δουλευτεί, να κριθεί, να αναλυθεί σωστά, πρέπει να γίνει κατανοητό με την μέθοδο του διαλογισμού. Μετά έρχεται η εκτέλεση και η διάλυση του. Οιοδήποτε ψυχικό επιπρόσθετο μπορεί να διαλυθεί με την βοήθεια της Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι, της θεϊκής μας μητέρας. Αν εμείς, την παρακαλέσουμε να περιορίσει μέσα μας αυτό το ψυχικό επιπρόσθετο στοιχείο που εμείς αντιληφθήκαμε, εκείνη θα το κάνει, θα το καταστρέψει και θα μείνουμε ελεύθεροι από αυτό το ελάττωμα.
Πόσο ανακουφισμένος αισθάνεται κανείς όταν περιορίσει μέσα του ένα ελάττωμα, σαν να του αφαιρέσανε ένα βάρος από πάνω του. και όσο τα διάφορα ψυχικά επιπρόσθετα καταστρέφονται, η Ουσία, το Μπουδάτα ελευθερώνεται. Και όταν όλα τα βάρη γίνουν κοσμική σκόνη, εξαφανίζεται η εγωική συνείδηση και μένει μόνο η καθαρή συνείδηση του ΕΙΝΑΙ, η χρηστή αρχέγονη συνείδηση. Αξίζει λοιπόν τον κόπο να εκμεταλλευτούμε τις πρακτικές εμπειρίες της ζωής για την ανακάλυψη του εαυτού μας. Χωρίς αυτές δεν θα ήταν δυνατή η αυτογνωσία.
Αυτοί οι ερημίτες που κλείνονται στα σπήλαια για να διαλογιστούν, τρεφόμενοι με χόρτα και ρίζες του δάσους, πέτυχαν το Σαμαντί, μερικοί από αυτούς το Σατόρι, φωτίστηκε ο νους τους, όμως ποτέ δεν μπόρεσαν να φωτιστούν μέσα τους. Ένα πράγμα είναι να δοκιμάσεις το Φως και άλλο να το δημιουργείς. Υπήρξαν μυστικιστές άγιοι, ερημίτες στην Ανατολή που ήρθαν σε επαφή με το φως. Επειδή όμως δεν δούλεψαν πάνω στους εαυτούς τους, επειδή δεν περιόρισαν τα ψυχικά τους επιπρόσθετα στοιχεία δεν μπόρεσαν να πραγματώσουν μέσα τους αυτόν το φωτισμό. Ο πειραματισμός στο φως είναι χρήσιμος, πολύ χρήσιμος, όμως αν δεν αυτοπραγματωθούμε εσωτερικά, χάνουμε άδικα τον καιρό μας. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να πραγματώσουμε μέσα μας το Φως αν δεν δουλέψουμε πρώτα καταστρέφοντας το ΕΓΩ μας το ίδιο. Έτσι αξίζει να αναλογιστούμε βαθιά σε όλα αυτά.
Όσο εμείς προχωράμε καταστρέφοντας τον κακό εαυτό μας, η Συνείδηση ελευθερώνεται. Όταν φτάσουμε οριστικά στο σημείο της απόλυτης καταστροφής του ΕΓΩ η Συνείδηση θα μείνει ολοκληρωτικά ελεύθερη. Τότε ο φωτισμός θα πραγματοποιηθεί μέσα στον καθένα μας. Μόνο εκείνοι που θα πραγματοποιήσουν μέσα τους την φώτιση θα μπορέσουν να ζήσουν στους πλανήτες του Χριστού.
Ας γνωρίσετε ότι γύρω από κάθε ήλιο που φωτίζει, περιστρέφονται οι πλανήτες του Χριστού. Αυτοί από την φύση τους είναι πνευματικοί, όχι υλικοί. Υπάρχουν δύο φύσεις, η μια περαστική, εφήμερη, του φυσικού κόσμου· η άλλη, η φύση των πλανητών του Χριστού, η αθάνατη, η αναλλοίωτη, η παντοτινή, η φοβερά θεϊκή. Στους πλανήτες αυτούς ζουν θείες ανθρωπότητες. Μέσα σε κάθε πλάσμα από αυτές διαμένει ο Χριστός. Ο Χριστός λάμπει σε κάθε πλάσμα. Όμως είναι παράλογο να προσπαθήσει κανείς να γίνει κάτοικος των πλανητών του Κυρίου, χωρίς να έχει περιορίσει τα ΕΓΩ του. Είναι ανόητο να θέλουμε να περιορίσουμε τα ΕΓΩ απαρνούμενοι τις εμπειρίες της ζωής ή διαμαρτυρόμενοι για αυτές, ή απελπιζόμενοι ή ταυτιζόμενοι με κάθε συμβάν. Το διδακτικό υλικό, για την αυτοπραγμάτωση, δεν βγαίνει από πουθενά αλλού εκτός από τις εμπειρίες της ζωής. Ας δεχτούμε λοιπόν κάθε εμπειρία, πικρή ή χαρούμενη, με την σκέψη ότι μας προσφέρει αρκετό διδακτικό υλικό για την αυτοπραγμάτωση. Ας μην πέσουμε στο λάθος να ταυτιστούμε με κάποιο συμβάν ή να απορρίψουμε κάποιο άλλο. Κάθε εμπειρία της ζωής είναι χρήσιμη. Όταν θα έχουμε διαλύσει το σύνολο των ΕΓΩ ο εσωτερικός μας νους θα ανοιχθεί.
Ήδη σας είπα, ότι έχουμε τρεις νόες, τον πρώτο τον ονομάζουμε «αισθησιακό νου», στον οποίο βρίσκουμε το προζύμι των Σαδδουκαίων. Ο δεύτερος είναι ο «ενδιάμεσος νους» και ο τρίτος είναι ο «εσωτερικός νους». Στον ενδιάμεσο νου βρίσκονται οι διάφορες θρησκείες, είναι το προζύμι των Φαρισαίων. Ο Ιησούς Χριστός λέει: «Φυλαχτείτε από το προζύμι των Φαρισαίων» δηλαδή, φυλαχτείτε από τις διδασκαλίες των υλιστών και των υποκριτών (Φαρισαίων). Αυτές είναι οι λέξεις του Ευαγγελίου του Κυρίου. Τι μπορεί να ξέρει ο νους για την αλήθεια, για το πραγματικό; Τίποτα γιατί εργάζεται τις ιδέες των περιεχομένων του αποκλειστικά με τα δεδομένα των πέντε αισθήσεων. Ο διάμεσος νους δεν ξέρει επίσης τίποτα γύρω από το Πραγματικό, εκεί είναι οι επιστήμες των Φαρισαίων. Ξέρουμε καλά ότι αυτοί παρευρίσκονται στις εκκλησίες τους για να τους βλέπουν οι άλλοι στα Ιερά Καθήκοντα τους. Στις Τελετουργίες για να πουν οι άλλοι τα καλλίτερα λόγια. Όμως δεν δουλεύουν ποτέ με τον εαυτό τους. Βασίζουν δεν την θρησκεία τους αποκλειστικά στις δοξασίες (στην πίστη) και αυτό είναι παράλογο.
Με το θάνατο του ΕΓΩ ανοίγει ο εσωτερικός νους (ο τόσο διαφορετικός) που λειτουργεί με τα δεδομένα της Συνειδήσεως (με την οποία οργανώνει τις ιδέες των περιεχομένων του) που με την σειρά της δέχεται τα δεδομένα της Υπέρτατης Συνειδήσεως του Όντος. Επειδή η Υπέρτατη Συνείδηση η προερχόμενη από την Ύπαρξη έχει δύναμη να πειραματιστεί το Πραγματικό και την Αλήθεια, σαφώς ο εσωτερικός νους έχει καλά δεδομένα για να εργαστεί τις ιδέες των περιεχομένων του. για αυτόν τον λόγο τον εσωτερικό νου τον ονομάζουμε «Αντικειμενικό Λόγο» και τον αισθησιακό «Υποκειμενικό Λόγο». Όποιος έχει ανεπτυγμένο τον εσωτερικό νου γνωρίζει το Πραγματικό, την Αλήθεια, αυτό που είναι πέρα από το σώμα των αισθήσεων και του νου. Γνωρίζει τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου όχι γιατί του τα είπαν άλλοι αλλά από μυστική, άμεση εμπειρία. Όποιος έχει ανεπτυγμένο τον αντικειμενικό νου είναι φωτισμένος.
Υπάρχουν 6 βαθμοί αναπτύξεως του αντικειμενικού λόγου. Αυτοί οι 6 βαθμοί γίνονται γνωστοί από τις τρίαινες, πάνω στα ασημένια κέρατα των Ιεροφαντών, στα κέρατα του Λούσιφερ. Αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από την σκέψη του Λόγου σε μας, την σκιά του Κυρίου που βρίσκεται (για το καλό μας) μέσα μας, μέσα στο δικό μας εσωτερικό Σύμπαν. Θα μπορούσαμε άραγε να προχωρήσουμε μέχρι τον Πατέρα από άλλο δρόμο, που δεν θα ήταν το σώμα του Λούσιφερ, οι πλάτες του Λούσιφερ; Αδύνατο! Θα μπορούσε κανείς να δουλέψει στο Εργαστήριο των Κυκλώπων χωρίς την ώθηση από τον Λούσιφερ; Αδύνατο! Ο Λούσιφερ δίνει την ώθηση και αν εμείς ξέρουμε να καρφώσουμε την λόγχη στην πλευρά του, τον νικάμε. Αφού λυγίσουμε το δράκο ανεβαίνουμε χρησιμοποιώντας για σκάλα την πλάτη του. Ο πειρασμός είναι φωτιά και ο θρίαμβος πάνω στον πειρασμό φως. Αν καταφέρουμε να νικήσουμε τον Λούσιφερ ανεβαίνουμε από την πλάτη του σκαλοπάτι σκαλοπάτι. Κάθε θρίαμβος πάνω στον Λούσιφερ βάζει εκ των πραγμάτων ένα ακόμη σκαλοπάτι στην άνοδο. Έτσι από σκαλί σε σκαλί, φτάνουμε μέχρι την κορυφή του ΕΙΝΑΙ, ανεβαίνοντας στο Βουνό. Οι 6 βαθμοί της εξελίξεως του αντικειμενικού λόγου βρίσκονται στα κέρατα του Λούσιφερ. Εκεί είναι η βάση. Όταν έχει κάποιος μια τρίαινα σε αυτά τα κέρατα δεν έχει ανέβει παρά ένα σκαλί. Όποιος έχει δύο τρίαινες φτάνει στον δεύτερο βαθμό αναπτύξεως του αντικειμενικού λόγου. Όποιος έχει τρεις έχει τελειοποιήσει το νου του μέχρι τον τρίτο βαθμό της αντικειμενικής τελειότητας Αυτός που έχει τους 6 βαθμούς των 6 τριαινών στα κέρατά του θα έχει πετύχει την απόλυτη τελειότητα. Τότε ο αντικειμενικός λόγος του ΕΙΝΑΙ θα έχει φτάσει στην Ιερή Άγκυρα και θα μπορέσει να παραμείνει σε Αυτήν. Θα γίνει τέλειος και όλοι οι Κώνοι αυτού του Σύμπαντος, οι 4 μεγάλοι Κώνοι ή Ομάδες θα υπακούουν σε αυτόν και θα τον λατρέψουν.
Με τους 6 βαθμούς του Αντικειμενικού Λόγου, φτάνουμε πια στην απόλυτη φώτιση, στην απόλυτα αντικειμενική γνώση, χωρίς ελλείψεις, των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου, των μυστηρίων του Λόγου, των μυστηρίων της αβύσσου και του ουρανού, έχοντας πλέον το νου τελείως ανοιχτό προς την πραγματικότητα. για αυτό όποιος φτάσει στον έκτο βαθμό βρίσκεται στο σημείο που απέχει μόνο τρεις βαθμούς από την απειρότητα που όλα τα στηρίζει. Αυτό πρέπει να ξέρουμε να το καταλάβουμε, θέλω λοιπόν να συλλογιστούν οι αδελφοί μου βαθιά πάνω σε αυτό το θέμα.
Έχουν λεχθεί πολλά για τα μαγνητικά τσάκρας, δίσκους ή τροχούς του Αστρικού σώματος. Είναι χρήσιμα; Βέβαια είναι. Όμως όλοι αυτοί οι μαγνητικοί δίσκοι, τα τσάκρα, οι τροχοί κλπ. αν και είναι τόσο θαυμαστοί, μιας και μας επιτρέπουν τις υπεραντιλήψεις, καταλήγουν πραγματικά σαν άθλια κεριά από λίπος μπρος στον Αντικειμενικό Λόγο του ΕΙΝΑΙ. Μπορεί η πνευματική διαύγεια λόγου χάριν, να είναι πολύ ωραία, ποιος θ' αρνιόταν τις εσωτερικές δυνάμεις των τσάκρας; Όμως αυτές καθ' εαυτές είναι σαν την σκόνη ενός σπίρτου μπροστά στο φως του ήλιου. Έτσι είναι αν τις συγκρίνουμε με το φωτισμό που προσφέρει ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ. Ώστε λοιπόν ποια είναι η μεγαλύτερη ή οι μεγαλύτερες δυνάμεις που ο ερημίτης γνωστικός μπορεί να κατορθώσει; Βρίσκονται στα τσάκρα; Πού υπάρχουν αυτές οι εσωτερικές δυνάμεις; Αλήθεια σας λέω: δεν βρίσκονται στα τσάκρας. Τότε πού; Αληθινά υπάρχουν στον Αντικειμενικό Λόγο του ΕΙΝΑΙ. Όμως για να τελειοποιηθεί ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ είναι αναγκαίος ο περιορισμός των διαφόρων «ΕΓΩ». Αν προχωρήσουμε έτσι, αποφασίζουμε να περάσουμε από την εκμηδένιση που τόσο φοβούνται οι κύριοι του ΕΓΩ.
Υπάρχουν δύο ψυχισμοί: ο κατώτερος, ο σχετικός με τα τσάκρας και ο ανώτερος, ο ανήκων στην Υπερθετική Μεταβατική Συνείδηση του ΕΙΝΑΙ και στις θεϊκές, μεταβατικές, παγκόσμιες, πνευματικές αξίες. Ο κατώτερος ψυχισμός πληροί κάποιους σκοπούς, θα ήταν παράλογο να το αρνηθούμε. Η εξέλιξη των τσάκρας είναι μέχρις ενός ορισμένου σημείου χρήσιμη, δεν είναι όμως το παν. Όταν κανείς αφυπνίσει την Συνείδηση του και ανοίξει πραγματικά τον Αντικειμενικό Λόγο ή τον εσωτερικό Νου, που αποτελεί όργανο της Συνειδήσεως, τότε η διαφώτιση του Είναι είναι απόλυτη και υπερέχει όλων των τσάκρας. Περνά πέρα από τα τσάκρας μπαίνει στο πεδίο του Υπεράνθρωπου, του Βούδα, του φωτισμένου Βούδα. Θέλω να καταλάβουν οι αδερφοί μου αυτό το σημαντικότατο σημείο το τόσο βαθύ, θέλω να καταλάβουν επίσης για το λόγο αυτό, την ανάγκη να περάσουν από την Βουδιστική εκμηδένιση. Αν το κάνουν έτσι δεν θα βραδύνουν, θ' ανοίξουν τον Εσωτερικό τους Νου και θα φτάσουν στην φώτιση. δεν θέλω να πω ότι πρώτα δεν ήταν δυνατή μια εμπειρία φωτίσεως. Είναι δυνατή, όπως ήδη σας είπα. Ένας γνωρίζει την εμπειρία του φωτισμού, άλλο πράγμα όμως είναι η εσωτερική πραγμάτωση του φωτισμού. Ο ερημίτης μπορεί να πειραματιστεί (δοκιμάσει) την φώτιση όμως αυτό δεν φέρνει αναγκαστικά την αυτοπραγμάτωση της φωτίσεως. Κανείς στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να αυτοπραγματωθεί στην φώτισή του, αν δεν περιόριζε πρώτα ή δεν κατέστρεφε όλα εκείνα τα ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία, τα μη ανθρώπινα που φέρνουμε μέσα μας.
Τότε αξίζει τον κόπο να τα καταλάβουμε όλα αυτά και να διαλογιστούμε βαθιά. Η δουλειά πάνω στην διάλυση του ΕΓΩ πρέπει να είναι βαθιά και είναι ανάγκη να βρέξουμε τα ίδια μας τα πόδια με το αίμα της καρδιάς αν θέλουμε να μείνουμε απόλυτα αγνοί. Η εσωτερική αυτοπραγμάτωση του ΕΙΝΑΙ, είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό και προϋποθέτει δοκιμασία σε φοβερά μαρτύρια, άρνηση μερικές φορές των όσων αγαπάμε περισσότερο και διάθεση για την απάρνηση των πιο αγαπημένων πραγμάτων. Ξαναλέω πως πρέπει να βρέξουμε τα πόδια στο αίμα της καρδιάς. Πρέπει κανείς να γίνει κάτι διαφορετικό, κάτι αλλιώτικο, να χάσει ακόμα μέχρι και την προσωπική του ταυτότητα. Μια μέρα δηλαδή, θα πρέπει να ψάξουμε την ίδια μας την τωρινή ταυτότητα και δεν θα την βρούμε, θάχει χαθεί για μας γιατί εμείς θάχουμε γίνει κάτι διαφορετικό. Πρέπει να γίνουμε αλλιώτικοι, το κάτι άλλο. να αλλάξουμε. Πώς θα μπορούσαμε να αλλάξουμε ολοκληρωτικά αν διατηρήσουμε την τωρινή μας ταυτότητα; στον δρόμο αυτόν υπάρχουν λυπηρές διαδικασίες, πολύ λυπηρές. Αυτός που θέλει να αρχίσει με επιτυχίες, οφείλει να αρχίσει με ορισμένες φυσικές θυσίες, πειθαρχημένες. ΕΓΩ στην τωρινή μου ύπαρξη άρχισα περπατώντας με τα πόδια ολόκληρες χώρες δίχως πέντε δεκάρες στην τσέπη. Κοιμόμουνα στα βουνά, τυλιγμένος στα δικά μου κουρέλια για να αψηφήσω την ενόχληση μου. Τα άπλωνα κάτω από τις στοές των σπιτιών, χωρίς να έχω λεφτά, αν βέβαια είχαν τέτοιες στοές, γιατί σήμερα οι φυσικές κατασκευές έγιναν τόσο σκληρές που αν σε πιάσει βροχή δεν έχεις παρά να την υποστείς, αυτή είναι η σκληρότητα αυτών των καιρών. Δεν με βάρυνε το γεγονός ότι ταξίδεψα χωρίς λεφτά, σε όλες τις χώρες, ότι υπέφερα από τις θύελλες και τις καταιγίδες, δεν με ενόχλησε να φτάσω σε χωριό όπου κανείς δεν με γνώριζε και χωρίς δεκάρα στην τσέπη. Έτσι άρχισα και μου χρησίμευσε πολύ. Άρχισα με αυτόν τον πολύ φυσικό τρόπο, ο κρυφός μου πατέρας θέλησε να αρχίσω έτσι. Ενθάρρυνα όλους να αρχίσουν έτσι, γιατί ο Γκουρού τους έτσι το όρισε για το καλό τους.
Γνωρίζω την περίπτωση ενός Γκουρού με μάτια μαύρα, διαπεραστικά και με μαύρο μουστάκι που οργάνωσε ταξίδι για ένα καραβάνι. Διέτρεξε ολόκληρες χώρες για να φτάσει στην Ελλάδα, το ίδιο για να πάει στην Περσία, να περπατήσει μέσα στην ομίχλη από την Ρωσία μέχρι εδώ. Άνδρες και γυναίκες, μερικοί με τα πόδια χωρίς κάλτσες, ματωμένα, να κοιμούνται στα βουνά εκτεθειμένοι στους λύκους, σταθεροί στην πειθαρχία απλώς για να βρουν ένα ελεύθερο σπίτι για να ζήσουν. Σαχλαμάρες, θάλεγε οποιοσδήποτε, όμως είναι δυνατό ένα ταξίδι, με μια ομάδα ανθρώπων που υποφέρουν ανάμεσα στα βουνά και στους πάγους, που κοιμούνται την νύχτα στην ζούγκλα, εκτεθειμένοι στους λύκους το χειμώνα; Με τι σκοπό; θα έμοιαζε άτοπο να έφταναν σε ένα σπίτι ήδη νοικιασμένο, αλλά δεν χρειαζόταν όλο αυτό, μιας και θα μπορούσαν να έχουν κάνει το ταξίδι με ένα αυτοκίνητο ή με αεροπλάνο. Κανείς δεν ήξερε τι έκανε. Ο μαθητής έσερνε στα αριστερά τον Γκουρού του, στα δεξιά δεν ο Γκουρού το μαθητή του, σαν το άλογο που του τραβάνε τα γκέμια για να κοιτάξει στα δεξιά, υποφέροντας λίγο. Οι μαθητές του συνήθισαν σε μια σκληρή πειθαρχία και έγιναν εξαιρετικοί. και ΕΓΩ θέλησα να σφυρηλατηθώ σε αυτήν την σκληρή πειθαρχία από την αρχή. Ο κρυφός μου πατέρας έτσι το θέλησε. Τότε δεν το είχα καταλάβει. Το κατάλαβα πολύ αργότερα τον καιρό που Αυτός είχε ακολουθήσει μαζί μου την ίδια διαδικασία που ακολούθησαν όλοι οι Γκουρού των περασμένων εποχών, βάζοντας τους σπουδαστές σε αυτές τις σκληρές δοκιμασίες Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έγιναν εξαιρετικοί όσοι από τους σπουδαστές τις πέρασαν.
Έτσι αγαπητοί αδερφοί μου, πρέπει να προχωρήσουμε περιορίζοντας μέσα σε μας τους ίδιους πολλές βαριές συνήθειες, ήθη αποκτημένα που αγνοεί κανείς ότι τα κατέχει, μηχανικές κινήσεις χωρίς νόημα κλπ. Πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει τις κινήσεις του, την στάση του, να περιορίσει ό,τι δεν του χρησιμεύει. Όλα αυτά προϋποθέτουν κάποια πολύ αυστηρή «παρατήρηση» του εαυτού μας, Πρώτα συμφέρει η σκληρή πειθαρχία επίπονων και σκληρών ταξιδιών, των μαρτυρίων του δρόμου. Πρέπει να σφυρηλατηθεί κανείς από την αρχή, όπως σε έναν αγώνα, χωρίς λιποψυχίες αφού όσον αφορά την ψυχολογική αυτοπαρατήρηση, όσο κανείς προχωρά αυτοπαρατηρούμενος, ανακαλύπτει πόσα πολλά «ΕΓΩ» έχει, «ΕΓΩ» που τα αγνοούσε.
Ο ίδιος μένει έκπληκτος όταν αυτοανακαλύπτεται. Τι θα λέγαμε για κάποιον τίμιο, ειλικρινή, εργατικό, θαυμάσιο πολίτη, άτεγκτο, ανίκανο για την παραμικρή κλοπή, που ξαφνικά ανακαλύπτει ότι στα βάθη του εαυτού του κατέχει σωρό από κλέφτες «ΕΓΩ»; Αδύνατο θα λέγαμε, δεν είναι δυνατό. Σε αυτό όμως δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο.
Τι θα λέγαμε για μια τίμια γυναίκα, εξαιρετική σύζυγο, ενάρετη, αφιερωμένη στο σπίτι, που ξαφνικά αυτοανακαλύπτεται κατά βάθος με μια σειρά από «ΕΓΩ» πορνείας; Άτοπο! θα έλεγαν πολλοί ακούγοντας αυτήν την εξήγηση, τι παραλογισμός! τι παραδοξολογία! Όμως στον χώρο της βαθιάς ψυχολογίας όλα αυτά είναι δυνατά. Στο βάθος καθενός μας υπάρχει μια λανθασμένη δημιουργία, ΕΓΩ παλαιών εποχών, ΕΓΩ που προσωποποιούν φοβερά λάθη. Και το πιο σοβαρό είναι το ότι μέσα τους βρίσκεται αποκλεισμένη η συνείδηση, πάντα μπλεγμένη, πάντα μηχανοποιημένη από τον ίδιο της τον αποκλεισμό.
Ποιο είναι το χειρότερο εμπόδιο που υπάρχει στην διάλυση του ΕΓΩ; Ποιο θα είναι το χειρότερο συμβάν; Λαγνεία, ναι, όμως είναι μια φοβερή λέξη. Ποιος δεν την έχει; Ποιος από τους εδώ παρόντες θα μπορούσε να πει ότι δεν την είχε ποτέ; Πόσο δύσκολο είναι να ξεριζωθεί από μέσα μας! Όταν την αναλύσουμε από οποιαδήποτε άποψη, θα δούμε ότι δρα σε κάθε ένα από τους τρεις εγκεφάλους, σε διαφορετική μορφή. Στον καθαρά συγκινησιακό εγκέφαλο θα εκφραζόταν σαν αγάπη. Στον καθαρά κινητικοενστικτοσεξουαλικό σαν ερωτισμός. Στον διανοητικό εγκέφαλο σαν σχέδια, προγράμματα συσχετισμένα με την αγάπη ή το πρόσωπο που την εμπνέει ή νομίζει ότι την εμπνέει. Χωρίς άλλο όλα αυτά δεν είναι παρά εκφράσεις του ίδιου ΕΓΩ που καλείται λαγνεία. Όμως βλέπετε πόσο διαφορετικά εκδηλώνεται στον διανοητικό εγκέφαλο, πόσο στην καρδιά και τέλος πόσο στον κινητικοενστικτοσεξουαλικό εγκέφαλο. Επαναλαμβάνω ότι σαν ζωικό πάθος ή λαγνεία στην καρδιά παίρνει άλλη μορφή, θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε αγάπη. στην διανόηση παίρνει την μορφή σχεδίων ή αναμνήσεων που αναφέρονται σ αυτήν την αγάπη.
Κάθε ΕΓΩ έχει τους τρεις εγκέφαλους του: τον διανοητικό, τον συγκινησιακό και τον κινητικο-ενστικτο-σεξουαλικό. Κάθε ΕΓΩ είναι ένα πρόσωπο με τους τρεις του εγκεφάλους. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Έτσι μέσα μας υπάρχουν χιλιάδες πρόσωπα και το κάθε ένα από αυτά είναι οργανωμένο με τους τρεις εγκεφάλους του. Η προσωπικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μαριονέτα που κινείται με αόρατα σχοινιά.
Υπάρχουν «ΕΓΩ» πολύ δύσκολα να ξεριζωθούν από μέσα μας, να καταστραφούν, «ΕΓΩ» που μπερδεύονται με την πνευματικότητα και την αγάπη. Χρειάζεται θα έλεγα χημικό μάτι για να δούμε έτσι τον εαυτό μας, να χρησιμοποιήσουμε το λεπτό νυστέρι της αυτοκριτικής για να ανοίξουμε ό,τι υπάρχει μέσα μας και να το αξιολογήσουμε. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να ξέρει πραγματικά τι έχει μέσα του. Χρειάζεται πολλή παρατήρηση. Είμαστε φοβερά αδύνατοι και όσοι νομίζουμε τους εαυτούς μας πολύ δυνατούς, υπερβολικά δυνατούς, τίποτα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε. Σαφώς υπολογίζουμε στην δύναμη του Ιερού Φιδιού, της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνη. Μόνο αυτή στ' αλήθεια μπορεί να μας παρασταθεί στην διάλυση των «ΕΓΩ». Μόνο αυτή με την φλόγα της μπορεί να καταστρέψει το ΕΓΩ κάνοντας το κοσμική σκόνη. Έτσι το να προσπαθήσει κανείς να διαλύσει τα ΕΓΩ δίχως να υπολογίσει την βοήθεια της Ντέβη Κουνταλίνη Σάκτι είναι σαν να καταδικάζει τον εαυτό του σε αποτυχία και αυτό είναι αναμφισβήτητο. Κάποιος, του οποίου το όνομα δεν αναφέρω, έπεσε στο σφάλμα να αποδώσει στο ανοδικό φίδι όλα τα αριστερά και απαίσια χαρακτηριστικά του καθοδικού φιδιού.
Υπάρχουν δύο φίδια. Αυτό που ανεβαίνει και εκείνο που κατεβαίνει. Το ανοδικό είναι η Κουνταλίνη. Ανοίγει το πέρασμα για το νωτιαίο μυελό, φτάνει μέχρι τον εγκέφαλο και έπειτα μέχρι την καρδιά. Το άλλο, το καθοδικό, προχωρά από τον κόκκυγα μέχρι την ατομική κόλαση και είναι το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ, που σέρνεται στην λάσπη της γης. Έχει τόση δύναμη που μπορεί πραγματικά να μας κάνει να πέσουμε στο κακό. Το άλλο φίδι, το ανοδικό, είναι διαφορετικό, έχει δύναμη που μπορεί να μας λυτρώσει από τα σφάλματα. Στο παρελθόν είναι φανερό ότι ορισμένα άγια άτομα έσφαλαν και φύτεψαν στην ανθρώπινη φύση το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ.
Τι να κάνουμε για να μπορέσουμε να είμαστε σώοι; Θα πρέπει να φυτέψουμε στον ανθρώπινο οργανισμό άλλο όργανο αλλά να είναι θετικό, φωτεινό, αρχιτεκτονικό, αντίθετο του Κουνταρτιγουαδόρ, σαν την Κουνταλίνη. Η ίδια η λέξη το λέει: Κουνταλίνη. «Κούντα» σημαίνει την ανάμνηση του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ και «Λίνι» σημαίνει τέλος του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ.
Αυτό είναι: όσο ανεβαίνει το φίδι Κουνταλίνη, το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ διαλύεται σε κοσμική σκόνη. Στην Γένεση εμφανίζεται το φίδι του Πειρασμού της Εδέμ με επτά κεφάλια που σέρνονται στην λάσπη της γης. Αυτό είναι το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Ακόμα και τώρα, εμφανίζεται στην αρχαία σοφία του Μωυσή, το μπρούτζινο φίδι που τυλίγεται γύρω από το Τάο ή το Λίνγκαμ-ζωτική δύναμη, αυτή είναι η Κουνταλίνη.
Έγινε το λάθος να μπερδέψουν την Κουνταλίνη με το Κουνταρτιγουαδόρ, το ανοδικό με το καθοδικό φίδι. Μπέρδεψαν στο ανοδικό όλες τις απαίσιες φοβερές δυνάμεις του καθοδικού φιδιού. Αυτή ήταν η αιτία που πολλοί δεν μπόρεσαν να διαλύσουν το ΕΓΩ, αυτό ήταν το μεγάλο σφάλμα.
Δεν αρνούμαι ότι με το μαχαίρι της συνειδήσεως, καταλαβαίνοντας ζωντανά οποιοδήποτε ΕΓΩ, μπορούμε να χωριστούμε από αυτό, να το διαχωρίσουμε από τον ψυχισμό μας. Αλλά το χωρισμένο από τον ψυχισμό ΕΓΩ θα συνεχίσει να ζει, δεν θα παραιτηθεί, θα προσπαθήσει και πολλές φορές να ανακαταλάβει την θέση του, θα γίνει ένα δαιμόνιο πειρασμού. Πρέπει να διαλύσουμε το ΕΓΩ που με το μαχαίρι της συνείδησης έχουμε διώξει από μέσα μας. Κανείς δεν μπορεί να το διαλύσει με άλλες δυνάμεις εκτός αυτών της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνης. Αυτή μόνο μπορεί να το κονιορτοποιήσει, να το κάνει κοσμική σκόνη.
Έτσι λοιπόν, το βασικότερο είναι να πεθάνει ο εαυτός μας, οριστικά, για να ανοίξει ο εσωτερικός νους και να απολαύσουμε τον αντικειμενικό Λόγο που έχει αντικειμενική θεώρηση της πραγματικότητας, ιδιαίτερη εμπειρία του ΕΙΝΑΙ συνειδητό και υπέροχο, θεϊκό θέαμα. Μόλις το χωνέψετε αυτό, θα καταλάβετε επίσης την αναγκαιότητα του να ζείτε σε επιφυλακή, ξάγρυπνοι σαν σε καιρό πολέμου, δουλεύοντας πάντοτε σε σταθερή γραμμή. Γιατί έτσι όπως είσαστε τώρα, έτσι όπως βρίσκεστε στις συγκεκριμένες αυτές στιγμές, δεν χρησιμεύετε σε τίποτα, είσαστε ένα δημιούργημα γελασμένο που εκδηλώνεται μέσα από μια πλαστή προσωπικότητα. Πνευματικά είσαστε νεκροί, δεν έχετε πραγματικότητα. Έτσι όπως είσαστε όλοι εσείς, πρέπει να πάψετε να υπάρχετε. Γιατί αν συνεχίσετε έτσι όπως είσαστε, θα πρέπει να γυρίσετε στην ανέλιξη των μετάλλων στα σπλάχνα της γης. Έτσι όπως είσαστε, πνευματικά νεκροί, δεν κατέχετε τον Αντικειμενικό Λόγο του ΕΙΝΑΙ, δεν μπορείτε να πετύχετε την φώτιση, περιπλανιέστε σαν σκιές μέσα στα βαθιά σκοτάδια. Ποια είναι η πραγματικότητα σας; Σκιές και τίποτα περισσότερο.
Πρέπει να ανοίξετε τον εσωτερικό νου και για αυτό πρέπει να σταματήσετε να ζείτε σαν άθλιες σκιές, να ξανασεβαστείτε τους εαυτούς σας, γιατί τώρα αγαπάτε πολύ τους εαυτούς σας, αυτοθεωρείστε αρκετά. Όμως τι είναι αυτό που θέλετε; Βέβαια αγαπάτε το ΕΓΩ, την γυμνότητά σας, την εσωτερική σας αθλιότητα, τα σκοτάδια όπου βρίσκεστε, αυτά είναι που αγαπάτε τόσο. Έτσι δεν είναι;
Σκέψη! βαθιά σκέψη! Πρέπει να αφοσιωθείτε σε εντατική εργασία πάνω σε εσάς τους ίδιους, πρέπει να καταλάβετε την διαδικασία της λαγνείας, είναι ο χειρότερος εχθρός του περιορισμού του ΕΓΩ. Ποιος δεν την έχει; Ποιος δεν την δοκίμασε; και όμως πρέπει να την κάνετε σκόνη. Έχει κανείς αδερφοί να ρωτήσει τίποτα;
ΕΡ: Δάσκαλε, κάποιος μαθητής σου δούλεψε στην Ένατη Σφαίρα και ξέχασε την θεϊκή Μητέρα;
ΑΠ: Βέβαια, δούλεψε στην Ένατη Σφαίρα, έφτιαξε τα Ανώτατα Υπαρξιακά σώματα του ΕΙΝΑΙ, όμως δεν κατόρθωσε την απόλυτη καταστροφή του ΕΓΩ γιατί αρνήθηκε την θεϊκή του Μητέρα. Πώς μπορεί να διαλύσει το ΕΓΩ ο αχάριστος γιος; Ο αχάριστος γιος δεν προοδεύει σε αυτές τις σπουδές. Προ πάντων, προτού φτάσουμε στον Πατέρα, πρέπει να φτάσουμε στην Μητέρα. Αυτό είναι σαφές.
ΕΡ: Γιατί όντας μαθητής σας, δεν γνώριζε το μοναδικό δρόμο τον οποίο μας διδάσκετε, που για την διάλυση του ΕΓΩ είναι με την θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη;
ΑΠ: Σε παλαιότερες ζωές υπήρξε μαθητής μου, όχι όμως στην τελευταία του. Όπως απομακρύνθηκε από μένα ξέχασε επίσης την θεϊκή του Μητέρα, αυτό ήταν το λάθος του. Χωρίς αυτήν την φλογερή δύναμη κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει τα ψυχικά του επιπρόσθετα στοιχεία, από μόνος του δεν πετυχαίνει τίποτα. Το μαχαίρι της συνειδήσεως του επιτρέπει να διαχωριστεί από το ΕΓΩ που έχει επισημάνει, χωρίζοντας το από τον ψυχισμό του, αλλά αυτό δεν σημαίνει διάλυση, επαναλαμβάνω. Τέτοια ΕΓΩ θα αγωνιστούν ακούραστα για να ξαναγυρίσουν και να ενσωματωθούν στην οργανική μηχανή.
Συνεχίστε να ρωτάτε, αν δεν ρωτά κανείς δεν καταλαβαίνει. Ο Πάρσιφαλ με την πρώτη του άφιξη στο κάστρο των Μονσαλβάτ δεν έφτασε να γίνει βασιλιάς του κάστρου γιατί δεν ρώτησε την αιτία των πόνων του Ανφόρτα. Πάντα πρέπει να ρωτά κανείς.
ΕΡ: Τι διαδικασία απαιτείται για να φτάσει κανείς στην κατοχή του Αντικειμενικού Λόγου του ΕΙΝΑΙ;
ΑΠ: Για να φτάσουμε στον Αντικειμενικό Λόγο υπάρχουν 6 βαθμοί, ο πιο ψηλός από αυτούς ανήκει στην Ιερή Άγκυρα και βρίσκεται τρία βήματα από το άπειρο που διατρέφει τα πάντα.
ΕΡ: Πόσες διαδικασίες περιλαμβάνει;
ΑΠ: Πρέπει να πεθάνει απόλυτα ο εαυτός μας. Αν δεν καταστρέψουμε το ΕΓΩ δεν μπορούμε να αναπτύξουμε τον
Αντικειμενικό Λόγο. Όμως ενώ προχωράμε βαθιά στην καταστροφή του εαυτού μας, ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ ανοίγεται. Όταν πετύχουμε 100% την διάλυση του ΕΓΩ, ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ μέσα μας φτάνει στην πηγή της τελειότητας. Τότε φωτιζόμαστε απόλυτα και γνωρίζουμε από άμεση ζωντανή εμπειρία, όλα τα μυστήρια του Σύμπαντος και έχουμε όλες τις δυνάμεις του Κόσμου. Αυτός βρίσκεται πέρα από τα τσάκρας. Τα τσάκρας, επαναλαμβάνω, δεν είναι παρά χλωμά φώτα μπρος στο ηλιακό φως, είναι χρήσιμα όχι όμως πολύ χρήσιμα όπως είπαμε.
ΕΡ: Δάσκαλε, αυτές οι τρίαινες για τις οποίες μιλάτε έχουν σχέση με τους Εντρόπιτες;
ΑΠ: Αυτό είναι κάτι άλλο. Ας μη μπερδεύουμε τις διάφορες επιστήμες, θα γινόμαστε Ενικορνοπλάστες. Τι είναι ένας Ενικορνοπλάστης; Ένας άνθρωπος που κάνει ανάλυση σε όλα και που λύνει τα πάντα χωρίς να θέλει τίποτα. Εμείς δεν είμαστε, αφήνουμε κάθε ύλη μελέτης στην θέση της. Αναρίθμητες είναι οι διάφορες σχολές. Παντού αφθονούν σχολές συγγραφέων που αλληλομάχονται. στην Μητρόπολη Νοστράδαμους του Παρισιού, στο δάπεδο είναι ζωγραφισμένος ένας λαβύρινθος. Ας θυμηθούμε το λαβύρινθο στο νησί της Κρήτης στο κέντρο του οποίου βρισκόταν ο Κρητικός Μινώταυρος. Αυτός που μπήκε, λένε ότι κατόρθωσε να προσανατολιστεί μέσα στους δαιδάλους μέχρι που έφτασε μπροστά στον ίδιο το Μινώταυρο και αντιμετωπίζοντας τον, σώμα με σώμα, τον νίκησε. Η έξοδος του από αυτόν το Λαβύρινθο έγινε με την βοήθεια του μίτου της Αριάδνης, που μπόρεσε να τον οδηγήσει στην τελική λύτρωση. Είναι ενδιαφέρον που ακριβώς στο δάπεδο της Μητρόπολης Νοστράδαμους υπάρχει ζωγραφισμένος αυτός ο θαυμαστός λαβύρινθος. Αναμφίβολα αυτό είναι κάτι που μας καλεί να σκεφτούμε. Το να προσανατολιστεί κανείς δεν είναι εύκολο πράγμα. Ο λαβύρινθος των θεωριών είναι πιο πικρός από το θάνατο. Ενώ μερικοί συγγραφείς μας λένε ότι οι αναπνευστικές ασκήσεις είναι εξαιρετικές, άλλοι λένε ότι είναι βλαβερές. Ενώ οι μεν βεβαιώνουν ένα πράγμα οι δεν βεβαιώνουν άλλο. Κάθε σχολή καταλήγει ότι είναι η Αλήθεια και έτσι ο λαβύρινθος είναι πολύ δύσκολος. Αν κανείς κατορθώσει να φτάσει στον λαβύρινθο είναι αναγκασμένος να έρθει σώμα με σώμα με το Μινώταυρο, δηλαδή με το ίδιο του το ΕΓΩ, με τον ίδιο του τον εαυτό. Μπορεί κανείς να βγει από το κέντρο του λαβύρινθου με την βοήθεια του μίτου της Αριάδνης που θα τον οδηγήσει στο φως.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ένα τέτοιο λαβύρινθο των τόσων θεωριών, των τόσων σχολών, των τόσων συγχύσεων. Τι να κάνει κανείς για να προσανατολιστούν; Με ποιο τρόπο; Σαφώς πρέπει να ενδιαφερθούμε για την αφύπνιση της συνειδήσεως. Μόνο με αυτήν μπορούμε να βαδίσουμε πραγματικά μέσα στον μυστηριώδη λαβύρινθο. Αλλά αν δεν έχουμε κατορθώσει να την ξυπνήσουμε, θα μείνουμε μπερδεμένοι, μερικοί προς στιγμήν θα ενθουσιαστούν από αυτές τις μελέτες, όμως σύντομα θα τις εγκαταλείψουν. Υπάρχουν μερικοί με το κεφάλι γεμάτο από θεωρίες, που νομίζουν ότι έχουν πια ανακαλύψει το μυστικό δρόμο, αν και προχωρούν βαθιά κοιμισμένοι. Φαίνεται απίστευτο, υπάρχουν όμως Δάσκαλοι της Μεγάλης Λευκής Αδελφότητας, πραγματικοί Δάσκαλοι, με την πραγματική έννοια της λέξεως, ξύπνιοι ριζικά, αυτοπραγματωμένοι απόλυτα, θα λέγαμε στην γλώσσα της αλχημείας, άτομα που ήδη έχουν στην δύναμη τους την πολύτιμη Πέτρα, και όμως δεν ξέρουν να διαβάσουν, ούτε να γράψουν, τελείως αναλφάβητοι, και όμως ξύπνιοι και αυτοπραγματωμένοι.
Αντίθετα, βλέπουμε στον δρόμο της ζωής, μέσα σε διάφορες σχολές ονομασίες, σχίσματα, τάξεις, ανθρώπους με το κεφάλι γεμάτο, παραγεμισμένο με θεωρίες, άτομα με πλούσια μάθηση, όμως με την συνείδηση κοιμισμένη, αγνοούντες μορφωμένοι, που όχι μόνο δεν ξέρουν, αλλά το χειρότερο, ούτε που γνωρίζουν ότι δεν ξέρουν. Αυτοί χάνονται με την συμπλήρωση των 108 υπάρξεων και γυρίζουν στην καθοδική ανέλιξη των κατώτερων κόσμων. Όμως αυτοί νομίζουν ότι πηγαίνουν πολύ καλά, αυτό ναι. Και όταν ρωτούνται δείχνουν μια μόρφωση εκπληκτική, μυαλά φωτεινά με λαμπρές ιδέες, με ρήσεις σπινθηροβόλες, δυνατές και οριστικές. Όμως προς τι όλα αυτά;
Πρώτα χρειάζεται να ξυπνήσουμε, για να ξέρουμε πώς να προσανατολιστούμε και δεν θα μας χρησίμευε σε τίποτα να έχουμε ένα κεφάλι γεμάτο γράμματα, αν συνεχίζουμε με την συνείδησή μας κοιμισμένη. Πιο πολύ θ' άξιζε να είμαστε αναλφάβητοι, αλλά ξυπνητοί. Ασυζητητί αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ξέρουμε ότι είμαστε κοιμισμένοι. Δυστυχώς αν και το βεβαιώνετε, αν και σεις δέχεστε ότι κοιμόσαστε, όμως δεν έχετε συνείδηση ότι βρίσκεστε σε κατάσταση ύπνου και αυτό είναι το σοβαρό. Οποιοσδήποτε μπορεί να ξέρει ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα, όμως άλλο πράγμα είναι να έχει κανείς συνείδηση ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα. Σε οποιονδήποτε διανοούμενο υπάρχει ένα απλό άθροισμα, το επαναλαμβάνει και νομίζει ότι το ξέρει, όμως δεν είναι έτσι, ούτε και είναι πραγματικά ξυπνητός. Πρέπει να αρχίσουμε με το να αναγνωρίζουμε την κατάσταση της υπνώσεώς μας. Όταν ένας αναγνωρίσει ότι κοιμάται, είναι αναμφισβήτητο στοιχείο ότι άρχισε να ξυπνάει όμως δεν πρόκειται για διανοητική αναγνώριση, όχι. Οποιοσδήποτε μπορεί να πει αυτόματα: «ναι, είμαι κοιμισμένος». Άλλο πράγμα είναι να έχεις συνείδηση ότι κοιμάσαι και αυτό είναι διαφορετικό γιατί υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην διανόηση και την συνείδηση.
Στην πρακτική ζωή πρέπει να μάθουμε να καθορίζουμε λεπτομερείς, έξυπνες διασυνδέσεις για την ζωή. Στους ανώτερους Κόσμους, όσο διαρκεί η κατάσταση αγρύπνιας, σχετιζόμαστε με όλα τα ανθρώπινα όντα, είτε μέσω της δουλειάς ή του σπιτιού ή του δρόμου κλπ. Τις ώρες του ύπνου επίσης υπάρχουν διασυνδέσεις, που αποτελούν το φυσικό επακόλουθο εκείνων των ίδιων που έχουμε στον φυσικό κόσμο. Για παράδειγμα, αν ένα άτομο ζει σε καντίνες, σαφώς οι διασυνδέσεις του θα είναι τέτοιες. Στους Εσωτερικούς Κόσμους, τις ώρες του ύπνου και μετά το θάνατο, η ζωή του θα συνεχιστεί σε καντίνα, θα σχετίζεται με ανθρώπους της καντίνας και με αλήτες κάθε είδους. Αν κάποιος σχετισθεί με ληστές και κλέφτες, στους εσωτερικούς κόσμους, τις ώρες του ύπνου θα ζήσει ανάμεσα σε κλέφτες και ληστές. Έτσι εμείς πρέπει να καθορίσουμε εδώ και τώρα, στον φυσικό κόσμο το είδος των σχέσεων που θέλουμε στα όνειρα μας και μετά τον θάνατο. Είναι πολύ ωραία να σχετιζόμαστε τις ώρες του ύπνου στον Ναό, μελετώντας τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Είναι πολύ ωραίο να εμπιστευθούμε τους εαυτούς μας στο χάος για να μελετήσουμε μετά το θάνατο, όμως αυτό είναι δυνατόν μόνον αν συγκεντρωνόμαστε συχνά.
Έτσι λοιπόν, εμείς οι ίδιοι πρέπει να προκαλέσουμε το είδος των σχέσεων που επιθυμούμε και που θέλουμε να έχουμε στα όνειρα μας και μετά το θάνατο. Αν καταλάβουμε αυτό, θα βάλουμε βάσεις πολύ δυνατές για την αφύπνιση της συνειδήσεως. Χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε γιατί συμβαίνει τα ανθρώπινα όντα να μην ξέρουν να ζουν, αυτό είναι αλήθεια. Νομίζουν ότι αυτό το φυσικό όχημα (σώμα) θα διαρκέσει μιαν αιωνιότητα, όταν στην πραγματικότητα δεν διαρκεί σχεδόν καθόλου, γίνεται σκόνη.
Το θέατρο, ο κινηματογράφος, είναι κάτι που προκαλεί βλάβη στην ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλες εποχές, για παράδειγμα, στην Βαβυλωνία, το θέατρο ήταν απόλυτα αντικειμενικό, είχε σαν μοναδικό του αντικείμενο την μελέτη του Κάρμα και την εξήγηση που ήθελε να δώσει στους θεατές. Οι ηθοποιοί δεν μάθαιναν από έξω κανένα ρόλο, στην σκηνή εμφανιζόταν κάποιος χωρίς να έχει μελετήσει κανένα ρόλο απλούστατα ερευνούσε τον εαυτό του μόνος του με σκοπό να μάθει. ήταν αυτό που επιθυμούσε περισσότερο, αλλά αυτό που περισσότερο ήθελε ήταν να παίξει. Ας υποθέσουμε ότι ήθελε να πιει, τότε απλώς δήλωνε: «θέλω να πιω», άλλος παρευρισκόμενος που εμφανιζόταν εκεί, άκουγε τα λόγια αυτά, ερευνούσε τον εαυτό του να δει τι αισθανόταν μέσα του, αυτό που αισθανόταν απαντούσε: «ΕΓΩ δεν θέλω να πιω, το οινόπνευμα με οδήγησε στην φυλακή, το οινόπνευμα με έριξε στην μιζέρια». Αν εσείς ξέρατε αυτό που πραγματικά του είχε συμβεί, τότε κανείς δεν θα βεβαίωνε κάτι εσφαλμένο, γιατί μέσα του είχε μια ομάδα ηθοποιών, ακόμη δεν θα έλεγε τίποτα περισσότερο από αυτό που αισθανόταν στα βάθη της συνειδήσεως του, κάτι που αυτός θα είχε ζήσει, σχετικό πάντα με τις διάφορες συνειδησιακές του καταστάσεις. «ΕΓΩ, υποτίθεται, είχα πολλά λεφτά, άνετο σπίτι, γυναίκα και παιδιά, όμως με το να πίνω κρασί, κοιτάξτε που κατάντησα κύριοι». Πιο κει εμφανιζόταν μια φτωχογυναίκα, άλλη ηθοποιός που επίσης έλεγε: «Όταν έπινα έχασα το παιδί μου από το καταραμένο το λικέρ». Έτσι λοιπόν χρησιμοποιούσαν την εξέλιξη ενός δράματος με σκηνές απρόβλεπτες. Πολλές φορές το δράμα αυτό μπορούσε να τελειώσει με την πιο δραματική μορφή. Οι γραμματείς έγραφαν αναλυτικά όχι μόνο την εκδίπλωση του δράματος, αλλά μέχρι και τα τελικά αποτελέσματα. Μετά διάλεγαν από την κάθε παράσταση το καλλίτερο και έτσι γνωστοποιούνταν τα αποτελέσματα της άλφα ή βήτα σκηνής. Υπήρχαν πολλές ερωτικές σκηνές, σκηνές πολέμου, αλλά όλες έβγαιναν πάντα αυθόρμητα, φυσικές, κάτι που επιδέξια ανακάλυπταν, κάτι που καθένας από τους ηθοποιούς είχε ζήσει, αυτή ήταν η αντικειμενική τέχνη της Βαβυλώνας.
Πραγματικά οι παράγοντες ήταν πολύ διαφορετικοί. Η μουσική που χρησιμοποιούσαν εκπαίδευε δεόντως το συγκινησιακό κέντρο. Μια μουσική ειδική. Εκείνοι ήξεραν πολύ καλά ότι στον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχουν ορισμένα γάγγλια που έχουν σχηματισθεί από τους ήχους του Σύμπαντος. ήξεραν να χειριστούν όλα αυτά τα γάγγλια, όλα αυτά τα μέρη της Υπάρξεως με τους διάφορους μουσικούς συνδυασμούς. Έτσι μόρφωναν με την μουσική το συγκινησιακό εγκέφαλο. Ξέρετε ότι ένας περίπατος ανοίγει την όρεξη για πεζοπορία, μια επικήδεια μελωδία προκαλεί σε διαλογισμό, μια ρομαντική μουσική μας φέρνει αναμνήσεις ευτυχισμένων καιρών κλπ, νύχτες αγάπης. Αυτοί έκαναν έξυπνους συνδυασμούς των ήχων για να μορφώσουν σοφά το συγκινησιακό εγκέφαλο. Δείτε επίσης το ενδιαφέρον του κινητικού κέντρου. Το δίδασκαν και αυτό με ιερούς χορούς. Οι χοροί αυτοί ήταν πάρα πολύ σημαντικοί στην Βαβυλωνία, κάθε κίνηση αντιστοιχούσε σε ένα γράμμα. Όλα τα γράμματα μαζί περιείχαν καθορισμένες δημηγορίες, καθορισμένες τεχνικές, διαφωτίσεις έτσι, όλο το ακροατήριο δεχόταν μια πλουσιότατη εκπαίδευση. Όμως γι αυτόν το θεατρικό τύπο, οι ηθοποιοί δεν ονομάζονταν ηθοποιοί, αλλά ορχηστές, που σημαίνει: «άτομα που αισθάνονται με απόλυτη ακρίβεια τις δραστηριότητες της Ουσίας, της Συνειδήσεως», αλλά μετά την ελληνική και ρωμαϊκή κουλτούρα το θέατρο εκφυλίστηκε, οι ηθοποιοί, οι ορχηστές εξαφανίστηκαν, δημιουργήθηκαν δεν οι καλλιτέχνες που σήμερα καλούνται «ηθοποιοί». Θυμάμαι πολύ καλά, πάνε περίπου σαράντα χρόνια που τους ηθοποιούς τους ονόμαζαν κωμωδούς (υποκριτές) με περιφρόνηση. Το Μεσαίωνα υπήρχε ένας δημόσιος νόμος που ανάγκαζε τους ηθοποιούς να ξυρίζονται, να εξαφανίζουν κάθε δείγμα αρρενωπότητας. Για ποιο σκοπό; Κατά πρώτον, έπρεπε αυτοί να βρουν το μακιγιάζ το ανάλογο με το δράμα που επρόκειτο να παίξουν. Κατά δεύτερον, ήθελαν να τους διαφοροποιήσουν από τα υπόλοιπα πρόσωπα. ήξεραν ότι αυτοί οι σύγχρονοι ηθοποιοί ακολουθούν μια επικίνδυνη ακτινοβολία, μολυσματική, πάρα πολύ Χανασμουσιάνα και φυσικά εξαφάνιζαν τα δείγματα αρρενωπότητας. Αν παρατηρήσετε με προσοχή την ζωή των ονομαζόμενων καλλιτεχνών, στα θέατρα, θα αισθανθείτε (αν διαθέτετε κάποια ευαισθησία) την μορφή των Χανασμουσιάνα ακτινοβολιών που αυτοί εκπέμπουν. Τώρα έχει πια περάσει αυτό το έθιμο, τώρα δεν υπάρχει με αυτήν την έννοια εναντίον τους τέτοιος δημόσιος νόμος, τώρα τους βοηθούν, τους συμπεριφέρονται σαν ίσος προς ίσο, μέχρι και τους μιμούνται. Υπάρχουν πολλοί που ζουν από το δράμα της σκηνής, που είναι ηθοποιοί, όμως εμείς πρέπει να πάρουμε θέση μέσα στον χώρο της απόλυτης πραγματικότητας. Όσοι έχουν περάσει τα πενήντα, θα θυμούνται, πάει μισός αιώνας, ακόμη τους φέρονταν σα σε απλούς κωμικούς ή κωμωδούς κλπ. Βέβαια αυτοί προχώρησαν και τώρα θεωρούνται ίσοι προς ίσους, όμως δεν παύουν να εκπέμπουν τις φοβερά επικίνδυνες ακτινοβολίες τους. Ξέρουν τους ρόλους τους από έξω, απόλυτα υποκειμενικοί.
Όταν κανείς ξυπνάει καταλαβαίνει τι είναι, ανακαλύπτει κάτι από αυτό που έχει, από αυτό που τον σκιάζει ή που του λείπει. Είναι πολλοί αυτοί που κατέχουν ικανότητες και πολλοί αυτοί που δεν τις έχουν όμως καθένας μπορεί να το ανακαλύπτει μόνο όταν ξυπνήσει, γιατί ένας κοιμισμένος πως μπορεί να ανακαλύπτει πράγματα; Τι ξέρει από τον εαυτό του ο κοιμισμένος; Έτσι λοιπόν είναι βασικό το ξύπνημα, που για να πραγματοποιηθεί πρέπει κανείς να ξέρει να ζει. Είναι γραφτό ότι όποιος συνοδεύει λύκους, μαθαίνει να ουρλιάζει. Πρέπει να μάθουμε με ποιους προχωράμε, τι είδους διασυνδέσεις να δημιουργήσουμε στην πρακτική μας ζωή. Πρέπει να μάθουμε να διαλέγουμε τις φιλίες μας, αυτό είναι κάτι οριστικό. Όταν προσέχουμε να ζούμε σοφά, η Συνείδηση θα ξυπνάει όλο και περισσότερο, μέχρι που να κατορθώσει κάποια μέρα να ξυπνήσει απόλυτα. Ξυπνώντας θα μπορέσουμε να καταλάβουμε την θλιβερή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, γιατί η ανθρώπινη ύπαρξη, φυσιολογικά, έχει το πλανητικό της σώμα τόσο μοναχικό. Ποιο είναι το πλανητικό σώμα; Είναι το φυσικό σώμα με την ζωική του έδρα. Είναι φανερό, στα αλήθεια το μόνο που υπάρχει στο φυσικό σώμα είναι ένας σωρός από ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία, τα ψυχικά ελαττώματα υπό αλληγορικές μορφές: θυμός, απληστία, λαιμαργία, τεμπελιά, λαγνεία, φθόνος, περηφάνια κλπ.
Τι είναι αυτό που συνεχίζει μετά το θάνατο; Ένας σωρός από ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία, από δαίμονες. Δεν υπερβάλλουμε, είναι αλήθεια: η οργή, η απληστία, ο φθόνος κλπ. είναι που συνεχίζουν. Δεν κατέχουμε ένα συνειδησιακό κέντρο διαρκείας, όχι. Δυστυχώς η Ουσία βρίσκεται αποκλεισμένη μέσα σε όλα αυτά τα μη ανθρώπινα στοιχεία, οπότε δεν υπάρχει μια συνεχόμενη ατομικότητα στο νοητικό ζώο που εσφαλμένα καλείται άνθρωπος. Η ατομικότητα είναι κάτι που πρέπει να πετύχουμε. Αν θέλουμε να εξατομικευτούμε, πρέπει να πολεμήσουμε τα ΕΓΩ μας. Μόνο με την καταπολέμηση τους μπορούμε να φτάσουμε στην εξατομίκευση μας. Πώς θα μπορούσαμε να περιορίσουμε τα ΕΓΩ; Περιορίζοντας τα μη ανθρώπινα στοιχεία που φέρουμε μέσα μας. Πώς όμως; Μόνο αφού τα καταλάβουμε. Εμείς για παράδειγμα, μπορεί να ξέρουμε ότι έχουμε οργή μέσα μας, όμως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Αυτό είναι διαφορετικό. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την διαδικασία της διαλύσεως του ΕΓΩ. Υπάρχει η οργή της γλώσσας, του νου, διάφορες μορφές θυμού. Υπάρχουν μορφές θυμού που οφείλονται στην αγάπη του εαυτού μας, όταν κανείς μας πληγώσει τον εγωισμό μας, αισθανόμαστε οργή. Υπάρχει ο θυμός που προκαλεί η ζήλια, εκρήξεις θυμού από λύσσα, κλπ. Πρέπει να ερευνήσουμε όλες τις όψεις του θυμού, όχι από διανοητική άποψη, όχι αντιμετωπίζοντας την οργή υπό αφηρημένη μορφή, αλλά την ιδιαίτερη μας οργή που είναι κάτι το διαφορετικό.
Αν περπατώντας στον δρόμο ξαφνικά κάποιος μας βρίσει χωρίς λόγο, αντιδρούμε βίαια και, γυρνώντας στο σπίτι, αναλογιζόμαστε γιατί μας φέρθηκαν έτσι, ποια υπήρξε η πραγματική αιτία μιας τέτοιας αντιδράσεως. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε αυτήν την όψη της ζωής.
Άλλη μέρα, οποιαδήποτε, αισθανόμαστε οργή λόγω ζήλιας. Πρέπει να σκεφτούμε πάνω στην ζήλια αυτή, γιατί προκλήθηκε, και έτσι να γνωρίσουμε κάθε πλευρά του θυμού μας. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε με όλα τα άλλα ελαττώματα που φέρνουμε μέσα μας, Ο περιορισμός τους είναι μόνο δυνατός με την βοήθεια της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνη. Μπορεί κανείς να καταλάβει ότι έχει κάποιο λάθος, κάποιο ψυχολογικό ελάττωμα, και όμως να συνεχίζει με αυτό. Ο περιορισμός του είναι δυνατός μόνο με την βοήθεια της Ντέβι Κουνταλίνη. Σε μεγάλο βαθμό δυνάμεως η Κουνταλίνη βρίσκεται στο σεξ. Αυτό δεν σημαίνει ότι για το λόγο του ότι δεν έχει κάποιος γυναίκα, ή είναι γυναίκα χωρίς άντρα δεν θα περιορίσουν τα λάθη τους. Σαφώς πάντα θα υπολογίζουν στην βοήθεια της μητέρας Κουνταλίνη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η βασική δύναμη της Ντέβι Κουνταλίνη είναι στο σεξουαλικό και ότι αν κάποιος έχει την τύχη να έχει μια σύζυγο ή μια γυναίκα να έχει άντρα, μπορεί να δουλέψει στο Εργαστήριο των Κυκλώπων και να ζητήσει από την Ντέβι Κουνταλίνη να περιορίσει αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα που έχει κατάλληλα γίνει κατανοητό. Έτσι είναι το πώς βαδίζουμε προς το θάνατο από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό. Προπάντων είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει ο θάνατος του ΕΓΩ.
Η βάση, το θεμέλιο κάθε προόδου είναι ο θάνατος, γιατί μόνο με το θάνατο έρχεται το καινούργιο. Αν ο σπόρος δεν πεθάνει, φυτό δεν γεννιέται. Συμβαίνει το μεγαλύτερο μέρος των εσωτεριστών σπουδαστών να ξεχνούν το θάνατο, σκέφτονται μόνο την τελειοποίηση, πώς να αποκτήσουν εξουσίες και οτιδήποτε άλλο. Γιατί όταν κανείς θέλει να πεθάνει μέσα του δεν πηγαίνει στο σινεμά, δεν τον ενδιαφέρει γιατί έχουμε δει ότι ένα νεκρό, ένα πτώμα μέσα στο φέρετρο δεν το ενδιαφέρει το σινεμά. Όταν λοιπόν κανείς πάει να διασκεδάσει φαίνεται να φτάνει μέχρι το χορτασμό στο να ξεχνά το θάνατο, γιατί κανένα πτώμα δεν θα καθίσει να δει τηλεόραση. Αυτή η υπόθεση της πραγματώσεως είναι κάτι πολύ σοβαρό, δεν μπορούμε να το πάρουμε ελαφρά. Αν θέλουμε την αυτοπραγμάτωση, η βάση είναι ο θάνατος.
Στη Γνωστική Εκκλησία, δεν λείπει πάντα ένα μεγάλο φέρετρο. Ειδικότερα ένα από τα δωμάτια της Εκκλησίας είναι νεκρικό όπου μπορεί κανείς να δει ένα ωραιότατο φέρετρο. Είναι λυπηρό που δεν έχουμε εδώ ένα φέρετρο, όταν έπρεπε να υπάρχει. Εν πάση περιπτώσει, το φέρετρο είναι ένα ζωντανό σύμβολο του ότι είμαστε διατεθειμένοι να πεθάνουμε, ότι είναι απαραίτητο να πεθάνουμε για να δημιουργήσουμε. Δεν μας ενδιαφέρει ο θάνατος του φυσικού σώματος, γιατί μπορούμε να το χάσουμε βγαίνοντας από το σπίτι, σε οποιαδήποτε στιγμή, στο ίδιο μας το σπίτι μπορεί να πέσουμε από το κρεβάτι στο έδαφος κλπ. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο θάνατος του ΕΓΩ, αυτού του ΕΓΩ που έχουμε μέσα μας και που μας κάνει φοβερούς. Αν εσείς ήσασταν ξυπνητοί θα μπορούσατε να διακρίνετε αυτό που σας λέω. Οι ακτινοβολίες που φέρνει κάθε άτομο που έχει ΕΓΩ είναι παρόμοιες κατά πολύ με εκείνες του κόμη Δράκουλα, άσχημες. Όταν βρίσκομαι σε διαλογισμό, για παράδειγμα, και κάποιος που έχει ΕΓΩ έρχεται προς τα εκεί, από μακριά αισθάνομαι τις δονήσεις του που είναι άσχημες, ίδιες με του Δράκουλα, είναι δυσάρεστες, άσχημες. Το ΕΓΩ μας κάνει πραγματικά σκουπίδια, με την απόλυτη σημασία της λέξεως. Όταν πια κατορθώσει κανείς να περιορίσει το ΕΓΩ, να διαλύσει όλα τα μη ανθρώπινα στοιχεία που φέρουμε μέσα μας, μένει τότε η εκατό τα εκατό ριζικά αφυπνισμένη συνείδηση, αυτό είναι φανερό.
Ακόμα είναι απαραίτητο να ντυθούμε με τα Ανώτατα Υπαρξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ. Τις στιγμές αυτές θυμάμαι την εκπαίδευση που πήρα. Στον αστρικό κόσμο έζησα μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνή. Ξαφνικά, κλεισμένος σε κάποιο σπίτι, δέχτηκα την επίσκεψη των Σεβαστών και της Μυστικής Αδελφότητας, που μου δίδαξαν τραγουδώντας γλυκά. Μου είπαν ότι η δίωξη του Νόμου (δεν αναφέρομαι στους γήινους αυτούς νόμους, αλλά σε εκείνους του Κάρμα) εφαρμόζεται μόνο όταν κανείς δεν προχωρά καλά ντυμένος, πάνω σε ακριβό αμάξι. Για αυτό λοιπόν προχωράτε καλά ντυμένοι με αρκετό χρήμα μέσα στην τσέπη σας και θα σταματήσει η καταδίωξη. Μιλάω σε μια διάλεκτο που πρέπει να ξέρετε να καταλαβαίνετε. Σε τι είδους αμάξι αναφέρονταν οι Σεβαστοί; Στο όχημα που αποτελείται από τα τέσσερα σώματα: φυσικό, αστρικό, νοητικό και αιτιατό, αυτό είναι το όχημα. Τι εννοούσαν σαν άνθρωπο καλά ντυμένο με ακριβό αμάξι; Αυτόν που έφτιαξε τα Αιτιατά Υπαρξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ και ακόμη τα έχει Χριστικοποιήσει. Δηλαδή, ο καλοντυμένος άνθρωπος αν έχει λεφτά στην τσέπη του είναι βέβαιο ότι έχει κοσμικό κεφάλαιο. Το κεφάλαιο αυτό φτιάχνεται κάνοντας καλά έργα, δουλεύοντας για την ανθρωπότητα αυτό είναι σαφές. Ένα Δάσκαλο σαν τον Κόντε Σέν Ζερμέν κανείς δεν πρόκειται να τον διώξει. Τον Ιησού της Ναζαρέτ πώς να τον καταδιώξουν οι κύριοι του Κάρμα; Καταδιώκουν αυτόν που είναι κακοντυμένος, που πηγαίνει με τα πόδια, χωρίς λεφτά. Τι σημαίνει κακοντυμένος σαν επαίτης, τι είναι; Αυτός που δεν έχει φτιάξει τα Ανώτατα Υπαρξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ.
«Όπου πάει ο Βιλέγας και όποιος τον φτάνει», «όπου πάει ο Βισέντε και όλοι οι άνθρωποι», «όπου πάει ο Ραϊμούνδο και όλος ο κόσμος» αυτοί είναι τα θύματα του Νόμου. Τώρα το βλέπετε εσείς, πηγαίνουν από δω και από κει. Γεννιούνται χωρίς να ξέρουν, με έναν επίδεσμο πάντα στια μάτια, από την κούνια μέχρι τον τάφο, παντρεύονται, γεμίζουν παιδιά, ζουν μέσα στην πιο δυσάρεστη φτώχεια, πάντοτε δυστυχείς, πάντοτε κατατρεγμένοι. Όταν ένας αλλάζει, έχει ένα ωραίο αμάξι και πολλά λεφτά στην τσέπη του τότε σταματά η καταδίωξη. Πώς να καταδιώξουν τον Κοντέ Καλλιόστρο; Ούτε που θα μπορούσαν να στραφούν εναντίον του. Τον «έθαψαν» στην Βαστίλη, όμως σεις πιστεύετε ότι ο εν λόγω Κόντες έμεινε εκεί μέσα κλεισμένος; Ένας άνθρωπος που χειριζόταν τις καταστάσεις JINAS, μέσα σε στιγμές θα ήταν στην Ρώμη, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, σε όλα τα μέρη και λιγότερο στην Βαστίλη. Όταν βγήκε από την Βαστίλη, δυο μήνες αργότερα, βγήκε λαμπρά, βασιλικά.
ΕΡ: Με τι στοιχεία διαμορφώνονται τα Ανώτατα Υπαρξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ;
ΑΠ: Με τον Ερμή. Για το σχηματισμό των Ανώτατων Υπαρξιακών Σωμάτων του ΕΙΝΑΙ, μόνο η γονιμοποίηση του Ερμή από το θειάφι χρησιμεύει. Πρέπει ο Ερμής να γονιμοποιηθεί από το θειάφι, αυτό είναι όλο.