Ο δρόμος για την κόλαση

Διάβασα κάπου:
Η ιδέα που αποκαλείτε «σωστή» είναι η ιδέα που κάποιος άλλος αποκαλεί «λάθος».
Η λύση που αποκαλείτε «τέλεια» είναι η λύση που ένας άλλος θα ονομάσει «ατελή».
Η άποψη που θεωρείτε ακαταμάχητη είναι η ίδια που άλλοι την απορρίπτουν.
Έπειτα ο συγγραφέας συμπληρώνει:
Τι θα λύσει αυτό το μπέρδεμα; Σίγουρα ούτε η επίθεση αλλά ούτε και η άμυνα. Τότε τι;
Μα η απλή ανθρώπινη αγάπη. Το είδος της αγάπης που λέει:
«Δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Έχει σημασία μόνο ότι δεν έπαθες κάτι κακό. Και ότι και οι δύο μπορούν να επωφεληθούν. Όλα τα πραγματικά οφέλη είναι αμοιβαία».

Αυτός ο συγγραφέας πρέπει να είναι παντελώς ηλίθιος.
Γράφει για έναν φανταστικό κόσμο, στον οποίο οι άνθρωποι είναι έτοιμοι όχι μόνο να αγαπήσουν και να κάνουν καλό στους άλλους αλλά και να δεχθούν ότι έχουν άδικο!!!
Είναι εγκλωβισμένος στο πολύ δημοφιλές και αποδεκτό «δόγμα της εξέλιξης», το οποίο είναι πολύ βολικό αφού δεν απαιτεί τίποτε άλλο εκτός από το να δεχθείς ότι είσαι πολιτισμένος.
Έτσι δείχνει απίστευτη και αθεράπευτη καλή πρόθεση, που μετατρέπεται σε μνημειώδη βλακεία. Θεωρεί ότι η σημερινή προβληματική ανθρωπότητα είναι πολιτισμένη.
Νομίζει ότι η τεχνολογική εξέλιξη είναι ταυτόχρονα και εσωτερική, ψυχολογική.
Είναι τελείως ανυποψίαστος για τον αβυσσαλέο ανθρώπινο εγωισμό. Οι «πολιτισμένοι» αυτού του κόσμου έχουν προκαλέσει εκατομμύρια νεκρούς σε πολέμους και απίστευτη αθλιότητα, δυστυχία, πείνα και φτώχια στους «κατώτερους» και «υπανάπτυκτους» τους οποίους απομυζούν για να υπάρχει «οικονομική ανάπτυξη».
Προφανώς ο τύπος δεν έχει διαβάσει ούτε ότι: «Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».
Για πείτε μου αλήθεια… Έχω άδικο;;;