Το βιβλίο των πόνων του σώματος

Δωρεάν βιβλία για θεραπείες
Κατεβάστε από εδώ το Το βιβλίο των πόνων του σώματος.
Περιέχει πρακτικές οδηγίες για να αντιμετωπίσετε πονοκεφάλους, μουδιάσματα, πιασίματα, και γενικά διάφορα μυοσκελετικά προβλήματα, αλλά και εικόνες για τις προτεινόμενες μαλάξεις. Κατεβάστε επίσης τα παρακάτω βιβλία. Έχουν σχέση με την υγεία σας. Είναι "καθαρά", χωρίς ιούς. Μοιράστε τα με την σειρά σας σε όποιον θέλετε. Όσοι περισσότεροι τα πάρουν τόσο το καλύτερο. Αν ξέρετε κάποιον σχετικό με ιατρική, που να μην είναι υπάλληλος αλλά να αγαπάει την ιατρική και τις θεραπείες, δώστε του ειδικά τα δύο πρώτα.

Σελίδες

27 Ιανουαρίου 2018

Για ποιόν ακριβώς λόγο αισθάνεστε σπουδαίοι;

 Ως γνωστόν όλοι οι άνθρωποι [φυσικά και εγώ] αισθάνονται ότι είναι τρομεροί, σημαντικοί, σπουδαίοι, ότι με λίγα λόγια ένα είδος «κέντρου του σύμπαντος».
Δεν έχει σημασία τι λέτε στους άλλους. Μπορεί να αυτοδιαφημίζεστε σαν ταπεινοί, ασήμαντοι κλπ. Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι αυτό που αισθάνεστε βαθιά μέσα σας και όχι αυτό που δηλώνετε.
Έτσι, ο καθένας αισθάνεται «σπουδαίος», ότι αυτός «ξέρει καλύτερα», ότι αυτός δεν κάνει λάθη, ότι η γνώμη του «μετράει» κλπ.
Αυτή η βαθιά κρυμμένη αυτοσπουδαιότητα [μεταμφιεσμένη τις περισσότερες φορές σε ταπεινότητα] είναι τελικά η αιτία των δεινών που βιώνει η ανθρωπότητα «από γενέσεως κόσμου».
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι κυριολεκτικά δεν αξίζουμε ούτε όσο ένας κόκκος σκόνης. Είμαστε ουσιαστικά ανύπαρκτοι. Δεν ζούμε ούτε μία στιγμή αν συγκριθούμε με την «ζωή» της γης ή του σύμπαντος. Οι πράξεις μας δεν επηρεάζουν τίποτε εκτός ίσως από μερικά ακόμα «τίποτε» για κάποιο μικροκλάσμα του συμπαντικού χρόνου.
Είναι δύσκολο να αποδεχθεί κανείς την μηδαμινότητα του εαυτού του, των σκέψεών του, των πεποιθήσεών του κλπ.
Ο μόνος τρόπος να καταδειχθεί αυτό είναι μέσω των αριθμών. Για αυτό θα κάνω μία μικρή προσπάθεια. Και επειδή τα μεγέθη των αριθμών είναι δύσκολο να γίνουν αντιληπτά από τον νου μας δεν θα χρησιμοποιήσω εκθέτες για να έχετε τουλάχιστον μία οπτική αναπαράσταση. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Θα πάρουμε κατ’ αρχήν σαν συμβατική διάρκεια ζωής τα εκατό χρόνια και σαν συμβατικό βάρος τα εκατό κιλά, για να είναι απλούστεροι οι υπολογισμοί.
Επίσης θεωρώ ότι οι αριθμοί που δίνονται από τους τρομερούς επιστήμονές μας είναι ΑΘΛΙΑ μικροί, στηριζόμενοι σε θεωρίες, αλλά και πάλι θα τους πάρουμε σαν βάση.
1) Το σύμπαν θεωρητικά «ζει» εδώ και 13.8 δισεκατομμύρια χρόνια. Αυτό φυσικά είναι μία απλή αναπόδεικτη θεωρία [έστω και αν ΚΑΝΕΝΑΣ δεν σας μιλάει για αυτήν την «ασήμαντη» λεπτομέρεια]. Προσωπικά θεωρώ άθλια μικρό αυτόν τον αριθμό, αλλά ας το πάρουμε σαν βάση. Μία απλή διαίρεση θα μας δώσει το παρακάτω συμπέρασμα:

1) Η γη θεωρητικά «ζει» εδώ και 4,54 δισεκατομμύρια χρόνια. Και αυτό επίσης είναι μία απλή αναπόδεικτη θεωρία. Μία απλή διαίρεση θα μας δώσει το παρακάτω συμπέρασμα:
Μία ανθρώπινη ζωή δεν έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από μία σπίθα στο γήινο τζάκι, αφού η γη έχει ήδη «ζήσει» όσο ζουν 45.400.000 άνθρωποι.

Μία ανθρώπινη ζωή δεν έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από μία σπίθα στο συμπαντικό τζάκι, αφού το σύμπαν έχει ήδη «ζήσει» όσο ζουν 138.000.000 άνθρωποι. 
2) Η γη ζυγίζει 5.973.600.000.000.000.000.000.000 κιλά. Και πάλι μία απλή διαίρεση δείχνει ότι η γη ζυγίζει όσο 59.736.000.000.000.000.000.000 άνθρωποι.
Τώρα σκεφτείτε: Πάνω σε έναν ανύπαρκτο [για τα συμπαντικά μεγέθη] κόκκο σκόνης, ζει «κάτι» που ζυγίζει το ένα δια 59.736.000.000.000.000.000.000 αυτού του κόκκου και αντίστοιχα η διάρκεια ζωής του είναι το ένα δια 138.000.000 της σημερινής θεωρητικής ηλικίας αυτού του κόκκου σκόνης.
Αντιλαμβάνεστε καθόλου την μηδαμινότητα της ύπαρξής μας;

12 Ιανουαρίου 2018

Γνωμικά

Από την αλήθεια που πληγώνει είναι προτιμότερο ένα ψέμα που θεραπεύει.

Μπορεί να φαίνεται σαν αντίφαση αλλά δεν είναι.
Η αντικειμενικά σωστή δράση, η απόλυτα σωστή δράση [δηλαδή η συνειδητή δράση] δεν μπορεί να μπει σε κανόνες. Τα πράγματα στον τομέα της συνείδησης δεν είναι ποτέ άσπρο-μαύρο. Να θυμάστε ότι ανάμεσα στα δύο αυτά χρώματα υπάρχει μία τεράστια ποικιλία από γκρι αποχρώσεις.
Έτσι ο ηθικός κανόνας «πρέπει να λέτε πάντα την αλήθεια» δεν είναι η απόλυτα σωστή συμβουλή. Κανένας ηθικός κανόνας δεν μπορεί να αποτελέσει ποτέ την απόλυτα σωστή συμβουλή. Θα πρέπει να λάβετε υπόψιν σας και άλλους παράγοντες όπως:
1) Πόσο ωφελεί η αλήθεια που θα πείτε;
2) Ποιόν ωφελεί η αλήθεια που θα πείτε;
3) Πόσο βλάπτει η αλήθεια που θα πείτε;
4) Ποιόν βλάπτει η αλήθεια που θα πείτε;
-Θα λέγατε την αλήθεια εάν αυτό θα σας έβλαπτε;
-Θα λέγατε την αλήθεια εάν αυτό θα βοηθούσε κάποιον που μισείτε ή σας μισεί;
-Θα λέγατε την αλήθεια εάν αυτό θα σας βοηθούσε να εκδικηθείτε κάποιον;
Τελικά σε κάθε περίπτωση θα λέγατε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την αλήθεια ή θα «ξεχνούσατε» κάποιες «ασήμαντες» λεπτομέρειες;
Αν μελετήσετε λίγο τις ιδιαίτερες δικές σας περιπτώσεις, θα δείτε ότι η αλήθεια σας δεν είναι η Αλήθεια. Εξαρτάται από τόσα πολλά πράγματα εάν θα έχει μικρό ή κεφαλαίο άλφα…

1 Ιανουαρίου 2018

Ευχές[;] για το νέο έτος…

Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν iphone ούτε tablet.
Κάποτε τα παιδιά δεν φορούσαν σκουλαρίκια ούτε «χτυπούσαν» τατουάζ.
Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν Reebok και Nike με αερόσολες.
Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν Nintendo ούτε ήξεραν τι είναι το gaming.
Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν flat-TiVi και τα όποια καρτούν έβλεπαν ήταν ζωγραφισμένα στο χέρι από ανθρώπους και όχι από υπολογιστές.
Κάποτε το πιο βίαιο καρτούν που έβλεπαν τα παιδιά ήταν οι γκάφες του λύκου όταν κυνηγούσε το μπίπ-μπιπ.
Κάποτε τα παιδιά [όσα ήταν τυχερά] έπαιρναν σαν δώρο παπούτσια ή ρούχα. Και τα πλούσια και τυχερά έπαιρναν μία μπάλα ή μία κούκλα.
Κάποτε τα παιδιά παίζανε [μέχρι αργά το βράδυ] στους δρόμους ποδόσφαιρο, κυνηγητό, γκαζές κλπ, χωρίς φόβο να τα χτυπήσουν αυτοκίνητα ή να τα πειράξουν κάποιοι ανώμαλοι.
Κάποτε τα παιδιά ήταν πανευτυχή όταν αγόραζαν από το περίπτερο μία μικρή σοκολάτα ή μία καραμέλα.
Κάποτε τα παιδιά κοιμόντουσαν τα καλοκαιρινά βράδια στις ταράτσες, στις αυλές ή με ανοιχτά παράθυρα στις μονοκατοικίες.
Κάποτε τα παιδιά ήταν «πετσί και κόκαλο» και δεν υπέφεραν από χοληστερίνη ή διαβήτη.
Κάποτε τα παιδιά γύριζαν και έλεγαν τα κάλαντα και κανένας δεν τα λήστευε.
Κάποτε τα παιδιά σηκώνονταν στο λεωφορείο για να κάτσει κάποιος γέρος.
Κάποτε τα παιδιά ήταν ακόμα παιδιά στα δεκαπέντε τους και όχι κακέκτυπα διεθνών «καλλιτεχνών».
Κάποτε…
Κάποτε…
Κάποτε…
Όντας 64 χρονών έχω ζήσει τέτοια ατμόσφαιρα ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. Μπορείτε να με κατηγορήσετε ότι θεωρώ την παλαιότερη εποχή σαν πιο καλή λόγω γηρατειών.
Πως μπορείς όμως να ευχηθείς «καλή χρονιά» ξέροντας αυτήν την διαφορά;