Οι κλέφτες της αγάπης μας

Ανεβάζω και πάλι μία παλαιότερη ανάρτησή μου σχετικά με όλους αυτούς τους ζητιάνους που μας έχουν κατακλείσει. και συμπληρώνω με ένα βίντεο που τράβηξα μόλις σήμερα. Οι ζητιάνοι έχουν περάσει πλέον σε άλλο επίπεδο. Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε.

Κάθε τόσο γράφω κείμενα για την κατάστασή μας, η οποία έχει σχέση με την παγκόσμια κατάσταση, η οποία έχει σχέση με τον ανθρώπινο ψυχισμό, ο οποίος δεν έχει πλέον καμία σχέση με ανθρωπιά. Και ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της κατάστασης αυτής είναι εκείνοι πού κλέβουν την αγάπη μας.
1] Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα κείμενο όπου ο αρθρογράφος έκανε μία συγκλονιστική ανακάλυψη: κατάλαβε ότι τα παιδιά που κρατάνε οι ζητιάνες είναι ναρκωμένα για να μην κινούνται.
Τι λες ρε παιδί!!!
Λες και θέλει πολύ μυαλό και πολύ έρευνα για να καταλάβεις ότι είναι αδύνατον για ένα παιδί τεσσάρων ετών να κάθεται συνέχεια ακίνητο και να κοιμάται. Ένα τέτοιο παιδί δεν μπορεί να κάτσει ήσυχο πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Ο εγκέφαλός του διψάει για εμπειρίες και το σώμα του για κίνηση.
Αυτό βέβαια δεν είναι το μόνο παράδειγμα κλοπής της αγάπης μας.
2] Πριν πολλά χρόνια, ΞΑΦΝΙΚΑ, τα φανάρια γέμισαν από μικρά παιδιά πού ζητιάνευαν, καθάριζαν τζάμια ή πούλαγαν διάφορα. Και το κράτος δικαίου πού έχουμε (πολύ ωραίο αυτό το ανέκδοτο) δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει γιατί παιδιά που έπρεπε να είναι σε κάποιο σχολείο τριγυρνάνε ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Έπειτα, και πάλι τελείως ξαφνικά, τα παιδιά εξαφανίστηκαν. Προφανώς κάτι συνέβη το οποίο δεν θα μάθουμε ποτέ.
3] Σε φανάρι κάπου στην Αθήνα είδα έκθαμβος  την εξής σκηνή: Ένας «ανάπηρος» με στραβωμένο πόδι, κούτσαινε και πήγαινε από το ένα αυτοκίνητο στο άλλο ζητιανεύοντας. Ακριβώς στην απέναντι μεριά, στα απέναντι σταματημένα αυτοκίνητα, ένας άλλος «ανάπηρος» με στραβωμένο πόδι και αυτός, κούτσαινε και πήγαινε από το ένα αυτοκίνητο στο άλλο ζητιανεύοντας!  Απίστευτη σύμπτωση ἤ απίστευτο θράσος;
4] Στο Μοναστηράκι, Κυριακή πρωί, ένας πιτσιρικάς είναι καθισμένος στην άκρη του δρόμου ζητιανεύοντας από τούς περαστικούς. Τον είδα κατεβαίνοντας τον δρόμο. Μετά από μισή ώρα περίπου ξαναπέρασα από το ίδιο σημείο. Ο πιτσιρικάς είχε αφήσει το πόστο του και έκανε διάλειμμα! Είχε πάει δύο μέτρα παραδίπλα και κάπνιζε κάτω από ένα δεντράκι. Απίστευτο θράσος ή όχι;
5] Σε φανάρι κάπου στην Νίκαια ένας σκελετωμένος τύπος, κάπου στα σαράντα, βρώμικος, αξύριστος και αναμαλλιασμένος ζητιάνευε καπνίζοντας. Στην άκρη, στο πεζοδρόμιο υπήρχε ένα μισοάδειο μπουκάλι με μπύρα και ένα πακέτο τσιγάρα. Έπινε λίγη μπίρα και μετά αφήνοντας το μπουκάλι πήγαινε στα σταματημένα αυτοκίνητα και κλαιγόταν. Απίστευτο θράσος ή όχι;

Φυσικά υπάρχουν άνθρωποι αναξιοπαθούντες, οι οποίοι είναι αόρατοι για το «κράτος δικαίου». Αλλά υπάρχουν και πολλοί (ίσως οι περισσότεροι) οι οποίοι έχουν έναν σκοπό: να κλέψουν την αγάπη μας. Αυτός ο σκοπός είναι ένας πολύ ιδιαίτερος σκοπός. Έχει σχέση με εκείνο το Σύστημα, το οποίο αναφέρω κάθε τόσο στα κείμενά μου. Αυτό το Σύστημα (όχι οι πολυεθνικές, όχι οι Εβραίοι, όχι οι τάδε ούτε οι δείνα) επιδιώκει εδώ και πολύ καιρό την μεταμόρφωσή μας σε ζώα. Και ένα μέσον για να το επιτύχει αυτό είναι οι ζητιάνοι που κλέβουν την αγάπη μας.
Είναι τόσο εξόφθαλμα ορατή η ασυδοσία, η αυθάδεια και η κοροϊδία από πολλούς από αυτούς, ώστε το αποτέλεσμα είναι ένα: Κρυώνει την ψυχή μας.
Δεν μπορείς πλέον να πιστέψεις εκείνον που σου λέει «χρειάζομαι βοήθεια». 
Σιγά σιγά η καλοσύνη, η αγάπη και η ευαισθησία για τον συνάνθρωπό μας σβήνει. Σιγά σιγά η καρδιά μας μετατρέπεται σε ένα κομμάτι πάγο. 
Σιγά σιγά μετατρεπόμαστε σε ζώα, τα οποία μπορούν να χαίρονται και να τρώνε, την στιγμή που δίπλα τους ένα άλλο ζώο υποφέρει, πεθαίνει της πείνας ή τρώγεται ζωντανό.
Οι κλέφτες της αγάπης: άλλο ένα δείγμα του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ Αντίχριστου.