Γνωμικά

Ο Ισοκράτης θεωρεί μορφωμένους:
-Αυτούς που ελέγχουν τις δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές.
-Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική.
-Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τις συνδιαλλαγές τους.
-Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα. 
-Αυτούς που δε νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους.
-Αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους.

Πρόκειται για το μικρότερο σχόλιο που έκανα μέχρι σήμερα: Εσείς πιστεύετε ότι ο Ισοκράτης θα σας θεωρούσε μορφωμένους; 

Για ποιόν ακριβώς λόγο αισθάνεστε σπουδαίοι;

 Ως γνωστόν όλοι οι άνθρωποι [φυσικά και εγώ] αισθάνονται ότι είναι τρομεροί, σημαντικοί, σπουδαίοι, ότι με λίγα λόγια ένα είδος «κέντρου του σύμπαντος».
Δεν έχει σημασία τι λέτε στους άλλους. Μπορεί να αυτοδιαφημίζεστε σαν ταπεινοί, ασήμαντοι κλπ. Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι αυτό που αισθάνεστε βαθιά μέσα σας και όχι αυτό που δηλώνετε.
Έτσι, ο καθένας αισθάνεται «σπουδαίος», ότι αυτός «ξέρει καλύτερα», ότι αυτός δεν κάνει λάθη, ότι η γνώμη του «μετράει» κλπ.
Αυτή η βαθιά κρυμμένη αυτοσπουδαιότητα [μεταμφιεσμένη τις περισσότερες φορές σε ταπεινότητα] είναι τελικά η αιτία των δεινών που βιώνει η ανθρωπότητα «από γενέσεως κόσμου».
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι κυριολεκτικά δεν αξίζουμε ούτε όσο ένας κόκκος σκόνης. Είμαστε ουσιαστικά ανύπαρκτοι. Δεν ζούμε ούτε μία στιγμή αν συγκριθούμε με την «ζωή» της γης ή του σύμπαντος. Οι πράξεις μας δεν επηρεάζουν τίποτε εκτός ίσως από μερικά ακόμα «τίποτε» για κάποιο μικροκλάσμα του συμπαντικού χρόνου.
Είναι δύσκολο να αποδεχθεί κανείς την μηδαμινότητα του εαυτού του, των σκέψεών του, των πεποιθήσεών του κλπ.
Ο μόνος τρόπος να καταδειχθεί αυτό είναι μέσω των αριθμών. Για αυτό θα κάνω μία μικρή προσπάθεια. Και επειδή τα μεγέθη των αριθμών είναι δύσκολο να γίνουν αντιληπτά από τον νου μας δεν θα χρησιμοποιήσω εκθέτες για να έχετε τουλάχιστον μία οπτική αναπαράσταση. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Θα πάρουμε κατ’ αρχήν σαν συμβατική διάρκεια ζωής τα εκατό χρόνια και σαν συμβατικό βάρος τα εκατό κιλά, για να είναι απλούστεροι οι υπολογισμοί.
Επίσης θεωρώ ότι οι αριθμοί που δίνονται από τους τρομερούς επιστήμονές μας είναι ΑΘΛΙΑ μικροί, στηριζόμενοι σε θεωρίες, αλλά και πάλι θα τους πάρουμε σαν βάση.
1) Το σύμπαν θεωρητικά «ζει» εδώ και 13.8 δισεκατομμύρια χρόνια. Αυτό φυσικά είναι μία απλή αναπόδεικτη θεωρία [έστω και αν ΚΑΝΕΝΑΣ δεν σας μιλάει για αυτήν την «ασήμαντη» λεπτομέρεια]. Προσωπικά θεωρώ άθλια μικρό αυτόν τον αριθμό, αλλά ας το πάρουμε σαν βάση. Μία απλή διαίρεση θα μας δώσει το παρακάτω συμπέρασμα:

1) Η γη θεωρητικά «ζει» εδώ και 4,54 δισεκατομμύρια χρόνια. Και αυτό επίσης είναι μία απλή αναπόδεικτη θεωρία. Μία απλή διαίρεση θα μας δώσει το παρακάτω συμπέρασμα:

Μία ανθρώπινη ζωή δεν έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από μία σπίθα στο γήινο τζάκι, αφού η γη έχει ήδη «ζήσει» όσο ζουν 45.400.000 άνθρωποι.

Μία ανθρώπινη ζωή δεν έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από μία σπίθα στο συμπαντικό τζάκι, αφού το σύμπαν έχει ήδη «ζήσει» όσο ζουν 138.000.000 άνθρωποι. 

2) Η γη ζυγίζει 5.973.600.000.000.000.000.000.000 κιλά. Και πάλι μία απλή διαίρεση δείχνει ότι η γη ζυγίζει όσο 59.736.000.000.000.000.000.000 άνθρωποι.
Τώρα σκεφτείτε: Πάνω σε έναν ανύπαρκτο [για τα συμπαντικά μεγέθη] κόκκο σκόνης, ζει «κάτι» που ζυγίζει το ένα δια 59.736.000.000.000.000.000.000 αυτού του κόκκου και αντίστοιχα η διάρκεια ζωής του είναι το ένα δια 138.000.000 της σημερινής θεωρητικής ηλικίας αυτού του κόκκου σκόνης.
Αντιλαμβάνεστε καθόλου την μηδαμινότητα της ύπαρξής μας;

Γνωμικά

Από την αλήθεια που πληγώνει είναι προτιμότερο ένα ψέμα που θεραπεύει.

Μπορεί να φαίνεται σαν αντίφαση αλλά δεν είναι.
Η αντικειμενικά σωστή δράση, η απόλυτα σωστή δράση [δηλαδή η συνειδητή δράση] δεν μπορεί να μπει σε κανόνες. Τα πράγματα στον τομέα της συνείδησης δεν είναι ποτέ άσπρο-μαύρο. Να θυμάστε ότι ανάμεσα στα δύο αυτά χρώματα υπάρχει μία τεράστια ποικιλία από γκρι αποχρώσεις.
Έτσι ο ηθικός κανόνας «πρέπει να λέτε πάντα την αλήθεια» δεν είναι η απόλυτα σωστή συμβουλή. Κανένας ηθικός κανόνας δεν μπορεί να αποτελέσει ποτέ την απόλυτα σωστή συμβουλή. Θα πρέπει να λάβετε υπόψιν σας και άλλους παράγοντες όπως:
1) Πόσο ωφελεί η αλήθεια που θα πείτε;
2) Ποιόν ωφελεί η αλήθεια που θα πείτε;
3) Πόσο βλάπτει η αλήθεια που θα πείτε;
4) Ποιόν βλάπτει η αλήθεια που θα πείτε;
-Θα λέγατε την αλήθεια εάν αυτό θα σας έβλαπτε;
-Θα λέγατε την αλήθεια εάν αυτό θα βοηθούσε κάποιον που μισείτε ή σας μισεί;
-Θα λέγατε την αλήθεια εάν αυτό θα σας βοηθούσε να εκδικηθείτε κάποιον;
Τελικά σε κάθε περίπτωση θα λέγατε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την αλήθεια ή θα «ξεχνούσατε» κάποιες «ασήμαντες» λεπτομέρειες;
Αν μελετήσετε λίγο τις ιδιαίτερες δικές σας περιπτώσεις, θα δείτε ότι η αλήθεια σας δεν είναι η Αλήθεια. Εξαρτάται από τόσα πολλά πράγματα εάν θα έχει μικρό ή κεφαλαίο άλφα…

Ευχές[;] για το νέο έτος…

Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν iphone ούτε tablet.
Κάποτε τα παιδιά δεν φορούσαν σκουλαρίκια ούτε «χτυπούσαν» τατουάζ.
Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν Reebok και Nike με αερόσολες.
Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν Nintendo ούτε ήξεραν τι είναι το gaming.
Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν flat-TiVi και τα όποια καρτούν έβλεπαν ήταν ζωγραφισμένα στο χέρι από ανθρώπους και όχι από υπολογιστές.
Κάποτε το πιο βίαιο καρτούν που έβλεπαν τα παιδιά ήταν οι γκάφες του λύκου όταν κυνηγούσε το μπίπ-μπιπ.
Κάποτε τα παιδιά [όσα ήταν τυχερά] έπαιρναν σαν δώρο παπούτσια ή ρούχα. Και τα πλούσια και τυχερά έπαιρναν μία μπάλα ή μία κούκλα.
Κάποτε τα παιδιά παίζανε [μέχρι αργά το βράδυ] στους δρόμους ποδόσφαιρο, κυνηγητό, γκαζές κλπ, χωρίς φόβο να τα χτυπήσουν αυτοκίνητα ή να τα πειράξουν κάποιοι ανώμαλοι.
Κάποτε τα παιδιά ήταν πανευτυχή όταν αγόραζαν από το περίπτερο μία μικρή σοκολάτα ή μία καραμέλα.
Κάποτε τα παιδιά κοιμόντουσαν τα καλοκαιρινά βράδια στις ταράτσες, στις αυλές ή με ανοιχτά παράθυρα στις μονοκατοικίες.
Κάποτε τα παιδιά ήταν «πετσί και κόκαλο» και δεν υπέφεραν από χοληστερίνη ή διαβήτη.
Κάποτε τα παιδιά γύριζαν και έλεγαν τα κάλαντα και κανένας δεν τα λήστευε.
Κάποτε τα παιδιά σηκώνονταν στο λεωφορείο για να κάτσει κάποιος γέρος.
Κάποτε τα παιδιά ήταν ακόμα παιδιά στα δεκαπέντε τους και όχι κακέκτυπα διεθνών «καλλιτεχνών».
Κάποτε…
Κάποτε…
Κάποτε…
Όντας 64 χρονών έχω ζήσει τέτοια ατμόσφαιρα ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. Μπορείτε να με κατηγορήσετε ότι θεωρώ την παλαιότερη εποχή σαν πιο καλή λόγω γηρατειών.
Πως μπορείς όμως να ευχηθείς «καλή χρονιά» ξέροντας αυτήν την διαφορά;

Τα είδη των ανθρώπων

Η συνήθης και πολύ απλοϊκή θεώρηση των συγχρόνων «ειδικών» είναι η παρακάτω:
«Όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι, ίδιοι και χωρίζονται σε δημοκράτες και φασίστες».
Σε αυτήν την θεώρηση φασίστες εννοούν (συνήθως) όσους επιμένουν στα «πατροπαράδοτα» της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας.
Δημοκράτες εννοούν όσους απορρίπτουν οτιδήποτε παραδοσιακό και λειτουργούν με την νεοταξική φιλοσοφία του «μπάτε σκύλοι αλέστε».
Αυτού του είδους ο διαχωρισμός δεν είναι παρά μία τεράστια νεοταξική απάτη. Η πραγματική ταξινόμηση των ανθρώπων μπορεί να γίνει μόνο από ψυχολογική άποψη.
Όχι βέβαια με τον θεωρητικό τρόπο της μοντέρνας ψυχολογίας, αλλά με έναν λίγο «διαφορετικό» τρόπο. Έτσι θα αναλύσω το θέμα αυτό λίγο ακόμα. Υπάρχουν, λοιπόν, οι παρακάτω κατηγορίες ανθρώπων:
Πρώτη κατηγορία: Οι «τετράγωνοι» άνθρωποι, οι οποίοι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να αλλάξουν τις πεποιθήσεις τους έστω και αν είναι απόλυτα λανθασμένες. Θα υπερασπιστούν αυτήν την σταθερότητά τους με νύχια και με δόντια επικαλούμενοι οποιαδήποτε φιλοσοφική ή θρησκευτική δικαιολογία. Εδώ θα βρείτε κάθε είδους φανατικό θρησκευόμενο ή φανατικό άθεο (μία άλλη μορφή φανατικού θρησκευόμενου) που δεν συγχωρεί ποτέ τους άλλους, δεν τους επιτρέπει να έχουν διαφορετική γνώμη και ευθύνεται για κάθε είδους βία σε αυτήν την γη.
Δεύτερη κατηγορία: Οι «στρογγυλοί» άνθρωποι, οι οποίοι ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ υιοθετώντας οποιαδήποτε πεποίθηση τους βολέψει. Θα υπερασπιστούν αυτήν την μεταβλητότητά τους με νύχια και με δόντια επικαλούμενοι κάποια φιλοσοφική ή αθεϊστική δικαιολογία. Πρόκειται για άτομα που δεν έχουν κανενός είδους ηθικό φραγμό και κάνουν τα πάντα «για την πάρτη τους», και μπορούν να πουν ψέματα, να κάνουν απάτες, ή να προκαλέσουν ακόμα και πόλεμους και σφαγές για τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Τρίτη κατηγορία: Οι άνθρωποι οι οποίοι είναι πότε «τετράγωνοι» και πότε «στρογγυλοί». Η αλλαγή τους οφείλεται στην εμπειρία που κουβαλούν. Δεν οφείλεται στις πρόσκαιρες ηθικές και κοινωνικές «αξίες» κάθε εποχής ούτε και στην μόδα που σερβίρεται σαν «πρόοδος».
Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να συζητήσουν πολιτισμένα και καταφέρνουν να επιτρέπουν στους άλλους να είναι διαφορετικοί από αυτούς, έστω και αν κάτι τέτοιο δεν τους αρέσει μερικές φορές.
Τέταρτη κατηγορία: Οι σοφοί άνθρωποι. Αυτοί ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ είναι ΤΕΛΕΙΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟΙ. Τους απαγορεύεται να αλλάζουν τις αντιλήψεις τους, διότι πρόκειται για αντικειμενικές αντιλήψεις. Είναι βιωμένες από μία καμαρωτή, άκαμπτη, σοφή, ξύπνια και πραγματική ΨΥΧΗ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Αυτούς μπορείτε να τους κρεμάσετε ανάποδα, να τους βασανίσετε να τους σκοτώσετε αλλά δεν θα τους κάνετε να παραβούν τον μοναδικό νόμο που αναγνωρίζουν και εκτελούν. Το να λένε την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Οι δύο πρώτες κατηγορίες είναι οι πιο πολυπληθείς.
Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν πολύ λίγα άτομα.
Στην τέταρτη κατηγορία ανήκουν ελάχιστοι. Οι άνθρωποι της τέταρτης κατηγορίας περνάνε (ή έστω προσπαθούν να περνάνε) απαρατήρητοι. Διαφορετικά δεν γλυτώνουν από την μεταχείριση που τους επιφυλάσσουν οι δύο πρώτες κατηγορίες. Παράδειγμα; Ο Σωκράτης!
Για τους σοφούς οι υπόλοιποι άνθρωποι περνάνε από μπροστά τους απαρατήρητοι. Ένας σοφός άνθρωπος δεν θα παρατηρήσει ποτέ αν είσαστε μαύροι ή άσπροι, χριστιανοί ή μουσουλμάνοι, καλοί ή κακοί, όμορφοι ή άσχημοι.
Πολύ θα ήθελα να βρω έναν τέτοιον άνθρωπο. Το πρόβλημά μου είναι ότι εκτός του ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι σπάνιος μάλλον αυτός ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΕ να τον βρω. Αφήστε που το πιθανότερο είναι ότι θα τον καταδίκαζα μόλις τον έβλεπα…

Γνωμικά

Μόνο οι πολύ σοφοί και οι πολύ ανόητοι δεν αλλάζουν.

Εσείς σε ποια από τις δύο κατηγορίες -τις οποίες αναφέρει στην ρήση του ο Κομφούκιος- πιστεύετε ότι ανήκετε;
Αν πείτε ότι ανήκετε στους σοφούς λέτε ψέματα. Οι σοφοί δεν θα έλεγαν ΠΟΤΕ ότι είναι σοφοί.
Αν πείτε ότι ανήκετε στους πολύ ανόητους λέτε ψέματα. ΟΛΟΙ οι άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους σοφούς. Ακόμα και αν βεβαιώνουν ότι είναι ανόητοι το λένε με μία κρυφή γεύση ικανοποίησης διότι λέγοντας ότι είναι ανόητοι αυτοθεωρούνται σαν σοφοί.
Πρόκειται για ένα δίλημμα-παγίδα από το οποίο δύσκολα μπορεί κάποιος να ξεφύγει.

Γνωμικά

Το πιο μεγάλο ελάττωμα, είναι η πίστη ότι δεν έχεις κανένα ελάττωμα.

Έχετε προσέξει ότι γενικά είσαστε πολύ γρήγοροι στο να καταδικάσετε κάποιον άλλον για τις πράξεις του;
Πριν καν σκεφτείτε αν εσείς έχετε κάνει κάτι ανάλογο η καταδίκη είναι άμεση.
Και ακόμα και αν δεν το έχετε κάνει, δεν θα σκεφτείτε εάν υπάρχει κάποια πιθανότητα να το κάνετε στο μέλλον, οπότε και πάλι καταδικάζετε τον «κακό» που βρίσκεται απέναντί σας.
Αυτό φυσικά δεν το κάνετε μόνο εσείς.
Το κάνουν και τα επτά δις άνθρωποι. Ακόμα και εγώ που σας το επισημαίνω, το κάνω!
Αλλά ποιος είναι ο λόγος για αυτήν την βιασύνη;
Είναι η ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ εσωτερική αίσθηση ότι είμαστε τέλειοι.
ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΤΕ: ακόμα και όταν παραδεχόσαστε ότι δεν είσαστε τέλειοι και κάνετε σφάλματα, ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΣΤΕ ΤΕΛΕΙΟΙ μόνο και μόνο γιατί ομολογείτε ότι δεν είσαστε!
Φυσικά αυτό που λέω θα απορριφθεί από τους περισσότερους αν όχι από όλους. Απαιτείται μία πολύ ειδική κατάσταση για να αντιληφθούν την πραγματικότητα της δήλωσης. Και αυτή η κατάσταση δεν είναι παρά η ικανότητα της αντίληψης στραμμένη όχι προς τα έξω αλλά προς τα μέσα. Προς τον Εσωτερικό μας Ψυχολογικό Λαβύρινθο όπου ζει ο πανάρχαιος Μινώταυρος: το αγαπημένο μας ΕΓΩ.

Ο Νόμος της Έλξης και το Εγώ

Θα ήταν πολύ καλό εάν όλος ο κόσμος μπορούσε να ακολουθήσει τις συμβουλές του βίντεο. Όμως υπάρχει ένας ψυχολογικός παράγοντας που προκαλεί όλη την ανθρώπινη δυστυχία που υπάρχει σήμερα. Ονομάζεται Εγώ ή Ελάττωμα. Είναι αυτό που αναφέρω στην σελίδα μου σαν «μου» και «πιο». Όλος ο κόσμος μπερδεύει το Εγώ, που προκαλεί τις προσωπικές επιθυμίες του, με την Συνείδηση. Όμως το Εγώ είναι μία αχόρταγη άβυσσος. Όταν έχεις λεφτά θέλεις να αποκτήσεις περισσότερα. Όταν έχεις σπίτι θές ένα καλύτερο. Όταν έχεις φαγητό θές άλλο πιο νόστιμο κλπ. Έτσι σήμερα ο κόσμος δεν προλαβαίνει να αναπνεύσει. Κυνηγά το τελευταίο μοντέλο κινητό, γκάτζετς, μόδες, αυτοκίνητα, εξοχικά, καλλυντικά, τραγουδιστές και ότι άλλη αηδία προβάλλουν τα ΜΜΕ. Μόνο όταν χάσει κάτι από αυτά που είχε τότε βλέπει πόσο πολύ άξιζε. Θυμάται την παροιμία «υγεία μου πλούτη μου» μόνο όταν αρρωστήσει εξαιτίας του κυνηγητού για «το περισσότερο». Το «πολυαγαπημένο Εγώ» παρεμβαίνει παντού. Ακόμη και στους θρησκευόμενους που διαδηλώνουν την πίστη τους στον Θεό και ασχολούνται «με την ψυχή τους». Μία παροιμία λέει: «Μερικοί επιθυμούν με απληστία να μην είναι άπληστοι». Δεν μπορείς να πλησιάσεις το ανιδιοτελές μέσα από την ιδιοτέλεια. Έτσι βλέπουμε σε ολόκληρο τον κόσμο να συμβαίνει το αντίθετο από αυτό που εύχεται το βίντεο. Οι άνθρωποι δυστυχούν χαμένοι στην αναζήτηση της ευτυχίας, χωρίς να σταματούν λίγο για να δουν το πόσο ευτυχισμένοι μπορούν να είναι σύμφωνα με τις συνθήκες ζωής τους. Αυτό συμβαίνει ακόμη και σε αυτούς που θα επικροτήσουν τις παραινέσεις του βίντεο και θα πουν «έτσι είναι» και θα αισθανθούν ότι «αυτό κάνουν».
Η δυσκολότερη τέχνη και η δυσκολότερη προσπάθεια που υπάρχει στον κόσμο είναι να καταφέρεις να δραπετεύσεις από την ψυχολογική σου φυλακή, από τον ψυχολογικό Τοίχο που υψώνει το Εγώ γύρω από την Συνείδησή σου και σε κρατάει εγκλωβισμένο στον φρικτό φαύλο κύκλο του «μου» και του «πιο». 
Μακάρι να υπάρχουν άτομα που να προσπαθούν να γκρεμίσουν τον Τοίχο.
Όμως προσοχή στον Τοίχο. Θα σας εγκλωβίσει ακόμη και όταν αισθάνεστε ότι έχετε ξεφύγει. Ειδικά τότε. Υπάρχει σε κάθε σκέψη σας, σε κάθε επιθυμία και κάθε σχέδιό σας. Και απαιτείται μια ιδιαίτερη ψυχολογική επανάσταση για να διαφύγετε από αυτόν.

Γνωμικά

Το πιο μεγάλο ελάττωμα, είναι η πίστη ότι δεν έχεις κανένα ελάττωμα.

Έχετε προσέξει ότι γενικά είσαστε πολύ γρήγοροι στο να καταδικάσετε κάποιον άλλον για τις πράξεις του;
Πριν καν σκεφτείτε αν εσείς έχετε κάνει κάτι ανάλογο η καταδίκη είναι άμεση.
Και ακόμα και αν δεν το έχετε κάνει, δεν θα σκεφτείτε εάν υπάρχει κάποια πιθανότητα να το κάνετε στο μέλλον, οπότε και πάλι καταδικάζετε τον «κακό» που βρίσκεται απέναντί σας.
Αυτό φυσικά δεν το κάνετε μόνο εσείς.
Το κάνουν και τα επτά δις άνθρωποι. Ακόμα και εγώ που σας το επισημαίνω, το κάνω!
Αλλά ποιος είναι ο λόγος για αυτήν την βιασύνη;
Είναι η ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ εσωτερική αίσθηση ότι είμαστε τέλειοι.
ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΤΕ: ακόμα και όταν παραδεχόσαστε ότι δεν είσαστε τέλειοι και κάνετε σφάλματα, ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΣΤΕ ΤΕΛΕΙΟΙ μόνο και μόνο γιατί ομολογείτε ότι δεν είσαστε!
Φυσικά αυτό που λέω θα απορριφθεί από τους περισσότερους αν όχι από όλους. Απαιτείται μία πολύ ειδική κατάσταση για να αντιληφθούν την πραγματικότητα της δήλωσης. Και αυτή η κατάσταση δεν είναι παρά η ικανότητα της αντίληψης στραμμένη όχι προς τα έξω αλλά προς τα μέσα. Προς τον Εσωτερικό μας Ψυχολογικό Λαβύρινθο όπου ζει ο πανάρχαιος Μινώταυρος: το αγαπημένο μας ΕΓΩ.

Το πραγματικό παγκόσμιο πρόβλημα

Μεγαλωμένοι μέσα σε έναν υλιστικό πολιτισμό, εκπαιδευμένοι από ένα υλιστικό εκπαιδευτικό σύστημα (παρά τις όποιες αναφορές του σε οποιαδήποτε θρησκεία) είμαστε μάρτυρες (αλλά ΚΥΡΙΩΣ βασικά στηρίγματα) μιας σκληρής, αδυσώπητης και άδικης κατάστασης.
Η ανθρωπότητα στενάζει κάτω από εμφύλιες συρράξεις, συνεχείς πολέμους (θυμάστε τον Β παγκόσμιο πόλεμο που θα έφερνε την ειρήνη;), πείνα, φτώχεια, δυστυχία, εκμετάλλευση των φτωχών από τους πλούσιους, καταστροφή του περιβάλλοντος και όλα αυτά τα «καλά» με τα οποία μας βομβαρδίζουν τα ΜΜΕ.
Και όλοι μαζί οι άνθρωποι τρέχουν μπουλουκηδόν και ψηφίζουν νέους σωτήρες, καταναλώνουν νέα προϊόντα, ακολουθούν νέες μόδες, αγωνιούν και χτυπιούνται προσμένοντας «να έρθει η ευτυχία» από κάτι έξω από αυτούς.
Το πόσο λάθος κάνουν είναι δύσκολο να αποδειχθεί, γιατί κανένας [ακόμα και εγώ που σας το λέω ΚΑΤΑΒΑΘΟΣ δεν το έχω αποδεχθεί] δεν θέλει ποτέ να παραδεχθεί ότι κάνει λάθος και πολύ περισσότερο να προσπαθήσει το διορθώσει.
Αλλά ας κάνω μία ακόμα προσπάθεια. Διαβάστε παρακάτω τι λέει κάποιος συγγραφέας. Το κείμενο είναι γραμμένο πριν το 1970, σε μία εποχή που δεν υπήρχε το διαδίκτυο (ίντερνετ στα νέα ελληνικά), οι θεωρίες συνομωσίας, η παγκοσμιοποίηση και όόόόλα τα σημερινά καλούδια του τόσο σύγχρονου πολιτισμού (τρομάρα μας):

Το ανθρώπινο ον είναι υπερβολικά φτωχό πνευματικά. Έτσι, χρειάζεται χρήματα, κοινωνικές θέσεις και αποκτήματα για την προσωπική του ευχαρίστηση. Όταν κανείς είναι φτωχός εσωτερικά, ψάχνει έξω αυτό που του λείπει από μέσα. Για αυτό τα υλικά πράγματα κατέληξαν να πάρουν γιγάντιες αναλογίες, και λόγω αυτών, το ανθρώπινο ον είναι διατεθειμένο να κλέψει, να εκμεταλλευτεί, να πει ψέματα, να σκοτώσει. Όλο αυτό οδηγεί στην σύγκρουση μεταξύ του κεφαλαίου και της εργασίας, των αφεντικών και των εργατών, των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων. Οι πολιτικές αλλαγές είναι άχρηστες χωρίς προηγουμένως να κατανοήσουμε την ίδια μας την εσωτερική φτώχεια. Είναι αλήθεια ότι όλοι χρειαζόμαστε τα χρήματα. Όμως είναι απαραίτητο να καταλάβουμε βαθιά την σωστή σχέση μεταξύ του ανθρώπου και των χρημάτων. Ούτε ο μυστικιστής ούτε ο κερδοσκόπος θα καταλάβουν ποτέ ποια είναι η σωστή σχέση μεταξύ του ανθρώπινου όντος και του χρήματος. Ούτε απαρνούμενοι το χρήμα ούτε ζηλεύοντάς το θα μπορέσουμε να καταλάβουμε αυτήν την σχέση. Χρειάζεται να καταλάβουμε τις υλικές μας ανάγκες χωρίς να εξαρτόμαστε ολοκληρωτικά από το χρήμα. Όταν θα έχουμε καταλάβει αυτήν την σχέση θα σταματήσει ο πόνος του αποχωρισμού και τα τρομερά βάσανα που δημιουργούνται από τον ανταγωνισμό. Πρέπει να μάθουμε να διακρίνουμε μεταξύ των άμεσων φυσικών μας αναγκών και της ψυχολογικής εξάρτησης από τα πράγματα. Η ψυχολογική εξάρτηση από τα πράγματα δημιουργεί την εκμετάλλευση και την σκλαβιά.

Φυσικά το παραπάνω κείμενο ΔΕΝ ισχύει για εσάς. Έτσι δεν είναι;