Περιεχόμενα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
1 ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ
2 Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΣΚΑΛΑ
3 ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ
4 Η ΟΥΣΙΑ
5 ΤΟ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
6 Η ΖΩΗ 14
7 Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
8 ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
9 ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ
10 ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΓΩ
11 ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΓΩ
12 Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ
13 ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟΣ
14 ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
15 Η ATOMIKOTHTA
16 ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
17 ΜΗΧΑΝΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ
18 Ο ΑΡΤΟΣ Ο ΕΠΙΟΥΣΙΟΣ
19 Ο ΚΑΛΟΣ ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ
20 ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ
21 ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ
22 Η ΦΛΥΑΡΙΑ
23 Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
24 ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
25 ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΡΟΠΗ
26 ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
27 Ο ΤΕΛΩΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ
28 Η ΘΕΛΗΣΗ
29 Ο ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ
30 ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΚΕΝΤΡΟ ΒΑΡΟΥΣ
31 Η ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
32 Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ στην ΔΟΥΛΕΙΑ
ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΣ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των σχολείων, κολεγίων και πανεπιστημίων πρέπει να μελετάνε σε βάθος την Επαναστατική Ψυχολογία που διδάσκει η Διεθνής Γνωστική Κίνηση.
Η Ψυχολογία της Επανάστασης σε Δράση είναι ριζικά διαφορετική από οτιδήποτε έχει γίνει γνωστό με αυτό το όνομα μέχρι τώρα.
Πέρα από κάθε αμφιβολία, μπορούμε να πούμε χωρίς φόβο να κάνουμε λάθος, ότι στην πορεία των αιώνων που έχουν προηγηθεί από την βαθιά νύχτα όλων των εποχών, ποτέ η Ψυχολογία δεν είχε πέσει τόσο χαμηλά όσο στις μέρες μας, σε αυτή την εποχή των «επαναστατών χωρίς αιτία» και των νεαρών του Ροκ.
Η αναχρονιστική και αντιδραστική Ψυχολογία αυτών των σύγχρονων καιρών, ως αποκορύφωμα της δυστυχίας, έχει χάσει αξιοθρήνητα το νόημα της ύπαρξής της και κάθε άμεση επαφή με την αληθινή της προέλευση.
Σε αυτούς τους καιρούς του σεξουαλικού εκφυλισμού και της ολοκληρωτικής φθοράς του νου, όχι μόνο καθίσταται αδύνατο να καθορίσουμε με πλήρη ακρίβεια τον όρο Ψυχολογία, αλλά επιπλέον αγνοούνται πραγματικά οι θεμελιώδεις αρχές της Ψυχολογίας.
Όποιοι υποθέτουν λανθασμένα ότι η Ψυχολογία είναι μια σύγχρονη επιστήμη των τελευταίων χρόνων, είναι πραγματικά συγχυσμένοι, γιατί η Ψυχολογία είναι μία πανάρχαια επιστήμη που έχει την προέλευσή της στις παλαιές σχολές των Αρχαϊκών Μυστηρίων.
Ο σνομπ, ο υπερσύγχρονος αργόσχολος, ο αναχρονιστικός, είναι αδύνατο να καθορίσει αυτό που είναι γνωστό ως Ψυχολογία, γιατί, με εξαίρεση αυτή την σύγχρονη εποχή, είναι φανερό ότι η Ψυχολογία ποτέ δεν παρουσιάστηκε με το ίδιο της το όνομα, επειδή, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, πάντα υπήρξε ύποπτη για ανατρεπτικές τάσεις πολιτικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα, και για αυτό βρέθηκε στην ανάγκη να μεταμφιεστεί με πολυάριθμα ενδύματα.
Από τους αρχαίους καιρούς, στα διάφορα σενάρια του θεάτρου της ζωής, η Ψυχολογία πάντα έπαιξε το ρόλο της μεταμφιεσμένη έξυπνα με το ένδυμα της Φιλοσοφίας.
Από την τρομακτική νύχτα των αιώνων, στις όχθες του Γάγγη, στην ιερή Ινδία των Βεδών, υπάρχουν μέθοδοι Γιόγκα που, κατά βάθος, είναι καθαρή πειραματική Ψυχολογία υψηλού επιπέδου.
Οι επτά Γιόγκα περιγράφηκαν πάντα με μεθόδους, διαδικασίες ή φιλοσοφικά συστήματα.
Στον αραβικό κόσμο, οι ιερές διδασκαλίες των Σούφι, εν μέρει μεταφυσικές, εν μέρει θρησκευτικές, είναι πραγματικά ολότελα ψυχολογικού τύπου.
Στη γηραιά Ευρώπη, σάπια μέχρι το κόκαλο με τόσους πολέμους, φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές και άλλες προκαταλήψεις, μέχρι και τα τέλη του περασμένου αιώνα, η Ψυχολογία μεταμφιέστηκε με το ένδυμα της Φιλοσοφίας για να μπορεί να περνά απαρατήρητη.
Η Φιλοσοφία, παρ’ όλες της τις διαιρέσεις και υποδιαιρέσεις, όπως είναι η Λογική, η θεωρία της Γνώσης, η Ηθική, η Αισθητική κλπ, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία, στον ίδιο της τον εαυτό, εμφανής αυτο-στοχασμός, μυστικιστική γνώση του Είναι, γνωστική λειτουργία της αφυπνισμένης Συνείδησης.
Το λάθος πολλών φιλοσοφικών σχολών συνίσταται στο ότι έχουν θεωρήσει την Ψυχολογία σαν κάτι κατώτερο από την Φιλοσοφία, σαν κάτι που σχετίζεται αποκλειστικά με τις πιο χαμηλές και τετριμμένες απόψεις της ανθρώπινης φύσης.
Η συγκριτική μελέτη των θρησκειών μας επιτρέπει να φτάσουμε στο λογικό συμπέρασμα ότι η επιστήμη της Ψυχολογίας υπήρξε πάντοτε συσχετισμένη, με πολύ εσωτερικό τρόπο, με όλες τις θρησκευτικές αρχές.
Οποιαδήποτε συγκριτική μελέτη των θρησκειών έρχεται να μας αποδείξει ότι στην πιο ορθόδοξη ιερή φιλολογία διαφόρων χωρών και εποχών, υπάρχουν θαυμάσιοι θησαυροί της Ψυχολογικής Επιστήμης.
Έρευνες σε βάθος στο πεδίο του γνωστικισμού, μας επιτρέπουν να βρούμε αυτήν την θαυμαστή συλλογή διαφόρων γνωστικών συγγραφέων, που έρχεται από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και είναι γνωστή με τον τίτλο Φιλοκαλία, και που χρησιμοποιείται ακόμα στις μέρες μας από την Ανατολική Εκκλησία, ειδικά για την εκπαίδευση των μοναχών.
Πέρα από κάθε αμφιβολία και χωρίς τον παραμικρό φόβο μήπως κάνουμε λάθος, μπορούμε να βεβαιώσουμε εμφατικά ότι η Φιλοκαλία είναι ουσιαστικά αγνή πειραματική Ψυχολογία.
Στις αρχαίες Σχολές Μυστηρίων της Ελλάδας, της Αιγύπτου, της Ρώμης, της Ινδίας, της Περσίας, του Μεξικού, του Περού, της Ασσυρίας, της Χαλδαίας κλπ, η Ψυχολογία πάντοτε ήταν συνδεδεμένη με την Φιλοσοφία, την Πραγματική Αντικειμενική Τέχνη, την Επιστήμη και την Θρησκεία.
Στους αρχαίους χρόνους, η Ψυχολογία κρυβόταν έξυπνα είτε ανάμεσα στις χαριτωμένες μορφές των ιερών χορευτριών, είτε μέσα στο αίνιγμα των παράξενων ιερογλυφικών ή στα ωραία γλυπτά ή στην ποίηση ή στην τραγωδία, μέχρι και στην γλυκιά μουσική των ναών.
Προτού η Επιστήμη, η Φιλοσοφία, η Τέχνη και η Θρησκεία χωριστούν για να ζήσουν ανεξάρτητα, η Ψυχολογία βασίλεψε κυρίαρχη σε όλες τις πανάρχαιες Σχολές Μυστηρίων.
Όταν τα Μυητικά Κολέγια έκλεισαν εξαιτίας του Κάλι Γιούγκα ή της μαύρης εποχής στην οποία ακόμα βρισκόμαστε, η Ψυχολογία επέζησε μέσα στο συμβολισμό των διάφορων εσωτεριστικών και ψευδοεσωτεριστικών σχολών του σύγχρονου κόσμου και, ειδικότερα, μέσα στον Γνωστικό Εσωτερισμό.
Βαθιές αναλύσεις και έρευνες σε βάθος μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε με πλήρη σαφήνεια ότι τα διάφορα ψυχολογικά συστήματα και διδασκαλίες που υπήρξαν στο παρελθόν και που υπάρχουν στο παρόν, μπορούν να διαιρεθούν σε δύο κατηγορίες,
Πρώτη: οι διδασκαλίες έτσι όπως τις φαντάζονται πολλοί διανοούμενοι. Η σύγχρονη Ψυχολογία ανήκει εκ των πραγμάτων σε αυτή την κατηγορία.
Δεύτερη: οι διδασκαλίες που μελετούν τον άνθρωπο από την οπτική γωνία της Επανάστασης της Συνείδησης. Αυτές οι τελευταίες είναι πραγματικά οι γνήσιες διδασκαλίες, οι πιο αρχαίες. Μόνο αυτές μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε τις ζωντανές ρίζες της Ψυχολογίας και την βαθιά της σημασία.
Όταν όλοι μας θα έχουμε κατανοήσει πλήρως και σε όλα τα επίπεδα του νου πόσο σημαντική είναι η μελέτη του ανθρώπου από την νέα οπτική γωνία της Επανάστασης της Συνείδησης, θα καταλάβουμε τότε ότι η Ψυχολογία είναι «η μελέτη των αρχών, των νόμων και των γεγονότων που σχετίζονται εσωτερικά με την ριζική και οριστική μετατροπή του ατόμου».
Είναι επείγον οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των σχολείων, των κολεγίων και των πανεπιστημίων να κατανοήσουν πλήρως την κρίσιμη ώρα στην οποία ζούμε και την καταστροφική κατάσταση του ψυχολογικού αποπροσανατολισμού στην οποία βρίσκεται η νέα γενιά.
Χρειάζεται να κατευθύνουμε το «νέο κύμα» από το δρόμο της Επανάστασης της Συνείδησης και αυτό είναι δυνατό μονάχα μέσω της Επαναστατικής Ψυχολογίας της Βασικής Εκπαίδευσης.
ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ
1. ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ
Ποιοι είμαστε; Από πού ερχόμαστε; Προς τα πού πάμε; Για ποιο λόγο ζούμε; Εξ’ αιτίας τίνος ζούμε;...
Αναμφισβήτητα το φτωχό «Διανοούμενο Ζώο», που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, όχι μόνο δεν ξέρει, αλλά επιπλέον ούτε καν ξέρει ότι δεν ξέρει.
Το χειρότερο από όλα είναι η τόσο δύσκολη και παράξενη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, αγνοούμε το μυστικό όλων των τραγωδιών μας και όμως είμαστε πεπεισμένοι ότι τα ξέρουμε όλα...
Πάρτε ένα «Λογικό Θηλαστικό», κάποιο πρόσωπο από εκείνα που στην ζωή καυχώνται για το κύρος τους, στο κέντρο της ερήμου της Σαχάρας, αφήστε το εκεί μακριά από κάθε όαση, και παρατηρήστε από ένα αερόπλοιο όλα όσα συμβαίνουν...
Τα γεγονότα θα μιλήσουν από μόνα τους. Το «Διανοούμενο Ανθρωποειδές» αν και καυχιέται ότι είναι δυνατός και θεωρείται πολύ άντρας, κατά βάθος παρουσιάζεται φοβερά αδύναμος...
Το «Λογικό Ζώο» είναι 100% βλάκας. Σκέφτεται για τον εαυτό του το καλύτερο. Πιστεύει ότι μπορεί να εξελιχθεί θαυμάσια μέσα από το νηπιαγωγείο, τα εγχειρίδια καλής συμπεριφοράς, το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο, το πανεπιστήμιο, το κύρος του πατέρα κλπ...
Δυστυχώς, πίσω από τα τόσα γράμματα, τους ωραίους τρόπους και τα χρήματα, ξέρουμε καλά ότι οποιοσδήποτε στομαχικός πόνος μας στεναχωρεί και ότι κατά βάθος συνεχίζουμε να είμαστε δυστυχισμένοι και κακομοίρηδες...
Αρκεί να διαβάσει κανείς την Παγκόσμια Ιστορία για να μάθει ότι είμαστε οι ίδιοι βάρβαροι του χτες και ότι αντί να καλυτερεύουμε καταλήξαμε χειρότεροι...
Αυτός ο 20ός αιώνας με όλη του την θεαματικότητα, τους πολέμους, την πορνεία, την παγκόσμια κατάπτωση της ηθικής, τον σεξουαλικό εκφυλισμό, τα ναρκωτικά, το οινόπνευμα, την υπερβολική σκληρότητα, την ακραία διαστροφή, τα τερατουργήματα κλπ, είναι ο καθρέπτης στον οποίο πρέπει να κοιταχτούμε. Δεν υπάρχει τότε σοβαρός λόγος για να καυχιόμαστε ότι έχουμε φτάσει σε μιαν ανώτερη φάση ανάπτυξης...
Είναι παράλογο να σκεφτεί κανείς ότι ο χρόνος αντιπροσωπεύει πρόοδο. Δυστυχώς οι «αγνοούντες μορφωμένοι» συνεχίζουν μποτιλιαρισμένοι μέσα στο Δόγμα της Εξέλιξης...
Σε όλες τις μαύρες σελίδες της «Μαύρης Ιστορίας» βρίσκουμε πάντα τις ίδιες φοβερές σκληρότητες, φιλοδοξίες, πολέμους κλπ...
Και όμως οι σύγχρονοί μας «Υπερπολιτισμένοι» πιστεύουν ακόμη ότι αυτό το πράγμα του πολέμου είναι κάτι δευτερεύον, ένα περαστικό ατύχημα που τίποτα δεν έχει να κάνει με τον παινεμένο τους «Μοντέρνο Πολιτισμό».
Σίγουρα, αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος ύπαρξης του κάθε ατόμου. Ορισμένα άτομα θα είναι μέθυσα, άλλα εγκρατή, εκείνα έντιμα και τα άλλα ξεδιάντροπα, από όλα υπάρχουν στην ζωή...
Η μάζα είναι το σύνολο των ατόμων. Ότι είναι το άτομο, είναι και η μάζα, είναι και η κυβέρνηση κλπ...
Η μάζα λοιπόν είναι η προέκταση του ατόμου. Δεν είναι δυνατή η μεταμόρφωση των μαζών, των λαών, αν το άτομο, αν κάθε πρόσωπο, δεν μεταμορφώνεται...
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι υπάρχουνε διάφορα κοινωνικά επίπεδα. Υπάρχουν άνθρωποι της εκκλησίας και της πορνείας, του εμπορίου και της γεωργίας κλπ, κλπ, κλπ.
Έτσι επίσης υπάρχουν διαφορετικά Επίπεδα του Είναι. Αυτό που εσωτερικά είμαστε, μεγαλόψυχοι ή μικροπρεπείς, γενναιόδωροι ή φιλάργυροι, βίαιοι ή πράοι, αγνοί ή λάγνοι, ελκύει τις διάφορες περιστάσεις της ζωής...
Ένας λάγνος θα προσελκύσει πάντα σκηνές, δράματα, μέχρι και τραγωδίες ασέλγειας στις οποίες θα βρεθεί μπλεγμένος...
Ένας μέθυσος θα προσελκύσει τους μέθυσους και θα βρίσκεται πάντα σε μπαρ και κυλικεία, αυτό είναι φανερό...
Τι θα προσελκύσει ο τοκογλύφος; ο εγωιστής; πόσα προβλήματα; Φυλακίσεις; δυστυχίες;
Κι όμως ο κόσμος πικραμένος, κουρασμένος να υποφέρει, θέλει να αλλάξει, να γυρίσει την σελίδα της ιστορίας του...
Φτωχοί άνθρωποι! Θέλουν να αλλάξουν και δεν ξέρουν πως, δεν γνωρίζουν την διαδικασία. Βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδο...
Ότι τους συνέβη χτες , συμβαίνει και σήμερα και θα συμβεί και αύριο. Επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη και δεν μαθαίνουν τα μαθήματα της ζωής ούτε με κανονιές.
Στην προσωπική τους ζωή όλα επαναλαμβάνονται. Λένε τα ίδια πράγματα, κάνουν τα ίδια πράγματα, θρηνούν για τα ίδια πράγματα...
Αυτή η κουραστική επανάληψη των δραμάτων, των τραγωδιών και των κωμωδιών θα συνεχιστεί όσο θα φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας τα ανεπιθύμητα στοιχεία της Οργής, Απληστίας, Λαγνείας, Φθόνου, Υπερηφάνειας, Οκνηρίας, Λαιμαργίας κλπ, κλπ, κλπ...
Ποιο είναι το επίπεδο της ηθικής μας; Ή καλύτερα θα λέγαμε: ποιο είναι το Επίπεδο του Είναι μας;
Όσο το Επίπεδο του Είναι δεν αλλάζει ριζικά, θα συνεχίζεται η επανάληψη όλων των αθλιοτήτων, των σκηνών, των δυστυχιών και των ατυχιών μας...
Όλα τα πράγματα, όλες οι περιστάσεις που διαδραματίζονται έξω από μας στην σκηνή του κόσμου τούτου, είναι αποκλειστικά η αντανάκλαση αυτού που κουβαλάμε μέσα μας.
Δίκαια μπορούμε να βεβαιώσουμε με επισημότητα ότι «το εξωτερικό είναι η αντανάκλαση του εσωτερικού».
Όταν ένας αλλάζει εσωτερικά και αυτή η αλλαγή είναι ριζική, το εξωτερικό, οι περιστάσεις, η ζωή, αλλάζουν επίσης.
Αυτή την εποχή (1974) μελέτησα μια ομάδα ανθρώπων που εισέβαλλαν σε μια ξένη περιοχή. Εδώ στο Μεξικό σε αυτούς τους ανθρώπους δίνουν την περίεργη ονομασία Αλεξιπτωτιστές.
Είναι γείτονες από τον οικισμό καμπέστρε Τσουρουμπούσκο και βρίσκονται σε μικρή απόσταση από το σπίτι μου, για τον λόγο αυτό μπόρεσα να τους μελετήσω από κοντά...
Το ότι είναι φτωχοί, δε μπορεί ποτέ να θεωρηθεί έγκλημα. Όμως το σοβαρό δεν βρίσκεται σε αυτό αλλά στο Επίπεδο του Είναι τους.
Καθημερινά μαλώνουν, μεθάνε, βρίζονται μεταξύ τους, γίνονται δολοφόνοι των ίδιων των συντρόφων στην ατυχία τους, ζουν βέβαια σε βρώμικα καλύβια όπου αντί της αγάπης βασιλεύει το μίσος...
Πολλές φορές έχω σκεφτεί πως αν οποιοδήποτε υποκείμενο από αυτά, περιόριζε μέσα του το μίσος, την οργή, την λαγνεία, την μέθη, την αισχρολογία, την σκληρότητα, τον εγωισμό, την συκοφαντία, τον φθόνο, την αυτοαγάπη, την υπερηφάνεια κλπ, κλπ, κλπ, θα άρεσε σε άλλους ανθρώπους, θα συναναστρεφόταν, λόγω του απλού Νόμου της Ψυχολογικής Συγγένειας, με ανθρώπους πιο εκλεπτυσμένους, πιο πνευματικούς.
Οι νέες αυτές σχέσεις θα ήταν καθοριστικές για μια οικονομική και κοινωνική αλλαγή...
Αυτό θα ήταν το σύστημα που θα επέτρεπε σε αυτό το υποκείμενο να εγκαταλείψει τον «στάβλο», «τον βρωμερό υπόνομο».
Έτσι λοιπόν, αν πραγματικά θέλουμε μια ριζική αλλαγή, αυτό που οφείλουμε πρώτα να καταλάβουμε είναι ότι ο καθένας μας (λευκός ή μαύρος, κίτρινος ή ερυθρόδερμος, αμόρφωτος ή μορφωμένος κλπ) βρίσκεται σε αυτό ή εκείνο το Επίπεδο του Είναι.
Ποιο είναι το δικό μας Επίπεδο του Είναι; Έχετε ποτέ στοχαστεί πάνω σε αυτό; Δε θα είναι δυνατό να περάσουμε σε άλλο επίπεδο, αν αγνοούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε.
2. Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΣΚΑΛΑ
Πρέπει να ποθήσουμε μια πραγματική αλλαγή, να βγούμε από την βαρετή αυτή ρουτίνα, από αυτήν την καθαρά μηχανική ζωή, την τόσο κουραστική... Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε με πλήρη σαφήνεια είναι ότι καθένας μας, αστός ή προλετάριος, εύπορος ή της μεσαίας τάξης, πλούσιος ή άθλιος βρίσκεται στην πραγματικότητα σε αυτό η εκείνο το Επίπεδο τον Είναι.
Το Επίπεδο του Είναι του μεθύστακα είναι διαφορετικό από εκείνο του εγκρατή και της πόρνης αλλιώτικο από εκείνο της παρθένας κοπέλας. Αυτό που λέμε είναι κάτι οριστικό και ακλόνητο...
Φτάνοντας σε αυτό το μέρος του κεφαλαίου μας, δε χάνουμε τίποτα να φανταστούμε μια σκάλα να απλώνεται από κάτω μέχρι πάνω, κάθετα και με πλήθος σκαλοπάτια...
Αναμφισβήτητα σε κάποιο σκαλοπάτι από αυτά βρισκόμαστε και εμείς. Στα χαμηλότερα θα υπάρχουν άνθρωποι χειρότεροι από εμάς. Στα πιο ψηλά θα βρίσκονται άτομα καλύτερά μας...
Σε αυτή την εξαιρετική Κάθετη, σε αυτή την Θαυμαστή Σκάλα, είναι φανερό ότι μπορούμε να βρούμε όλα τα Επίπεδα του Είναι... Κάθε άτομο είναι διαφορετικό και αυτό δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί...
Αναμφίβολα, δεν μιλάμε τώρα για ωραία ή άσκημα πρόσωπα, ούτε για θέμα ηλικίας. Υπάρχουν άνθρωποι νέοι και ηλικιωμένοι, γέροντες που πρόκειται να πεθάνουν και βρέφη που μόλις γεννήθηκαν...
Το θέμα του χρόνου και της ηλικίας, της γέννησης, της ανάπτυξης, της εξέλιξης, του γάμου, της αναπαραγωγής, του να γερνάμε και να πεθαίνουμε, είναι αποκλειστικά θέμα της Οριζόντιας...
Στη «Θαυμαστή Σκάλα», στην Κάθετη, η σύλληψη χρόνος δεν χωράει. Στα σκαλοπάτια μιας τέτοιας σκάλας μόνον Επίπεδα του Είναι μπορούμε να συναντήσουμε...
Η μηχανική ελπίδα του κόσμου δεν εξυπηρετεί σε τίποτα. Πιστεύουν ότι με τον καιρό τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Έτσι σκέφτονταν οι παππούδες και οι προπάπποι μας. Τα γεγονότα ήρθαν ακριβώς να αποδείξουν το αντίθετο...
Αυτό που μετράει είναι το Επίπεδο του Είναι και αυτό είναι Κάθετο. Βρισκόμαστε σε ένα σκαλοπάτι, αλλά μπορούμε να ανέβουμε σε άλλο σκαλοπάτι...
Η «Θαυμαστή Σκάλα» για την οποία μιλάμε, και που αναφέρεται στα διαφορετικά Επίπεδα του Είναι, δεν έχει βέβαια τίποτε να κάνει με τον γραμμικό χρόνο...
Ένα υψηλότερο Επίπεδο του Είναι βρίσκεται άμεσα από πάνω μας από στιγμή σε στιγμή...
Δεν βρίσκεται σε κανένα οριζόντιο μακρινό μέλλον, αλλά εδώ και τώρα, μέσα σε εμάς τους ίδιους, στην Κάθετη...
Είναι φανερό, και οποιοσδήποτε μπορεί να το καταλάβει, ότι οι δύο γραμμές (Οριζόντια και Κάθετη) συναντιούνται από στιγμή σε στιγμή στο Ψυχολογικό εσωτερικό μας και σχηματίζουν Σταυρό...
Η προσωπικότητα αναπτύσσεται και εξελίσσεται στην Οριζόντια γραμμή της Ζωής. Γεννιέται και πεθαίνει μέσα στον γραμμικό χρόνο της. Είναι φθαρτή. Δεν υπάρχει κανένα αύριο για την προσωπικότητα του νεκρού. Δεν είναι το Είναι...
Τα Επίπεδα του Είναι, το ίδιο το Είναι, δεν είναι του χρόνου, δεν έχει να κάνει τίποτα με την Οριζόντια Γραμμή. Βρίσκεται μέσα σε εμάς τους ίδιους. Τώρα, στην Κάθετη...
Θα ήταν σαφώς παράλογο να αναζητήσουμε το Είναι μας έξω από τον εαυτό μας...
Δεν είναι περιττό να τοποθετήσουμε σαν πόρισμα το εξής: Τίτλοι, βαθμοί, προαγωγές κλπ στον φυσικό, εξωτερικό κόσμο, με κανέναν τρόπο δεν θα θεμελίωναν μια πραγματική εξύψωση, επανεκτίμηση του Είναι, ένα βήμα για ένα ανώτερο σκαλοπάτι στα Επίπεδα του Είναι.
3. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ
Δεν είναι περιττό να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι υπάρχει ένα μαθηματικό σημείο μέσα σε μας τους ίδιους...
Αναμφισβήτητα αυτό το σημείο δεν βρίσκεται ποτέ στο παρελθόν ούτε επίσης στο μέλλον...
Όποιος θα ήθελε να ανακαλύψει αυτό το μυστηριώδες σημείο, πρέπει να το αναζητήσει εδώ και τώρα, μέσα στον εαυτό του, αυτή την στιγμή ακριβώς, ούτε ένα δευτερόλεπτο μπροστά, ούτε ένα δευτερόλεπτο πίσω...
Τα δύο ξύλα του Άγιου Σταυρού, το Κάθετο και το Οριζόντιο, συναντιούνται σε αυτό το σημείο...
Από στιγμή σε στιγμή λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε δύο Δρόμους: τον Οριζόντιο και τον Κάθετο...
Είναι σαφές ότι ο Οριζόντιος είναι πολύ «κοινός». Από αυτόν πηγαίνει «και η κουτσή Μαρία». Είναι φανερό ότι ο Κάθετος είναι διαφορετικός. Είναι ο δρόμος των έξυπνων ανταρτών, ο δρόμος των Επαναστατών...
Όταν κανείς θυμάται τον εαυτό του, όταν δουλεύει πάνω στον εαυτό του, όταν δεν ταυτίζεται με όλα τα προβλήματα και τις λύπες της ζωής, εκ των πραγμάτων βαδίζει στο Κάθετο μονοπάτι...
Βέβαια ποτέ δεν είναι εύκολη δουλειά το να εξαλείψουμε τις αρνητικές συγκινήσεις. Το να χάσουμε κάθε ταύτιση με το προσωπικό τραίνο της ζωής μας, προβλήματα κάθε είδους, επιχειρήσεις, χρέη, γραμμάτια, υποθήκες, τηλέφωνο, νερό, φως κλπ.
Οι άνεργοι, εκείνοι που για τον άλφα ή βήτα λόγο έχασαν την δουλειά τους, το επάγγελμά τους, υποφέρουν βέβαια από την έλλειψη χρημάτων και το να ξεχάσουν την περίπτωσή τους, το να μην νοιάζονται και να μην ταυτίζονται με το ίδιο τους το πρόβλημα, είναι εκ των πραγμάτων φοβερά δύσκολο.
Όσοι υποφέρουν, όσοι κλαίνε, εκείνοι που έχουν υπάρξει θύματα κάποιας προδοσίας ή μιας κακιάς πληρωμής στην ζωή, κάποιας αχαριστίας, κάποιας συκοφαντίας ή απάτης, ξεχνούν τον εαυτό τους πραγματικά, ξεχνούν το Πραγματικό Εσώτερό τους Είναι, ταυτίζονται απόλυτα με την ηθική τους τραγωδία...
Η Δουλειά με τον εαυτό μας είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Κάθετου Δρόμου. Κανείς δεν θα μπορούσε να πατήσει το Μονοπάτι της Μεγάλης Ανταρσίας, αν δεν δούλευε ποτέ πάνω στον εαυτό του...
Η Δουλειά στην οποία αναφερόμαστε είναι Ψυχολογικού τύπου, ασχολείται με κάποια μετατροπή της παρούσας στιγμής στην οποία βρισκόμαστε. Χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε από στιγμή σε στιγμή...
Για παράδειγμα: Ένα άτομο που βρίσκεται σε απελπισία εξ αιτίας ενός προβλήματος συναισθηματικού, οικονομικού ή πολιτικού, προφανώς έχει ξεχάσει τον ίδιο του τον εαυτό...
Αυτό το άτομο αν συγκρατηθεί για μια στιγμή, αν παρατηρήσει την κατάσταση και προσπαθήσει να θυμηθεί τον εαυτό του και μετά προσπαθήσει να καταλάβει το νόημα της στάσης του...
Αν στοχαστεί λίγο, αν σκεφτεί ότι όλα περνούν, ότι η ζωή είναι απατηλή, περαστική και ότι ο θάνατος κάνει στάχτη όλες τις ματαιότητες του κόσμου...
Αν καταλάβει ότι κατά βάθος το πρόβλημά του δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια «ψεύτικη αναλαμπή», κάτι το φευγαλέο που γρήγορα σβήνει, θα δει ξαφνικά με έκπληξη ότι όλα άλλαξαν...
Είναι δυνατή η μετατροπή μηχανικών αντιδράσεων μέσω της λογικής αντιπαράθεσης και του Εσωτερικού Αυτοστοχασμού του Είναι...
Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι αντιδρούν μηχανικά εμπρός στις διάφορες περιστάσεις της ζωής...
Φτωχοί άνθρωποι! Συνηθίζουν να μετατρέπονται πάντα σε θύματα. Όταν κανείς τους κολακέψει χαμογελούν. όταν τους ταπεινώσει υποφέρουν. βρίζουν αν τους βρίσουν. πληγώνουν αν τους πληγώσουν. ποτέ δεν είναι ελεύθεροι. οι όμοιοί τους έχουν την δύναμη να τους σέρνουν από την χαρά στην λύπη, από την ελπίδα στην απελπισία.
Καθένας από εκείνους που βαδίζουν στον Οριζόντιο Δρόμο μοιάζει με μουσικό όργανο, στο οποίο κάθε ένας από τους ομοίους του παίζει ότι του έρχεται στην όρεξη...
Όποιος μάθει να μετατρέπει τις μηχανικές αντιδράσεις, εκ των πραγμάτων μπαίνει στον «Κάθετο Δρόμο».
Αυτό αντιπροσωπεύει μια βασική αλλαγή στο Υπαρξιακό Επίπεδο, εξαιρετικό αποτέλεσμα της «Ψυχολογικής Ανταρσίας».
4. Η ΟΥΣΙΑ
Αυτό που κάνει όμορφο και λατρευτό κάθε νεογέννητο είναι η Ουσία του. Αυτή η ίδια αποτελεί την αληθινή του πραγματικότητα...
Η φυσιολογική ανάπτυξη της Ουσίας σε κάθε πλάσμα είναι βέβαια πολύ ελλιπής, υποτυπώδης...
Το ανθρώπινο σώμα μεγαλώνει και αναπτύσσεται σύμφωνα με τους βιολογικούς νόμους του είδους, ενώ τέτοιες δυνατότητες αποβαίνουν από μόνες τους πολύ περιορισμένες για την Ουσία...
Αναμφισβήτητα η Ουσία μπορεί να αναπτυχθεί αφ’ εαυτής, χωρίς βοήθεια σε πάρα πολύ μικρό βαθμό...
Μιλώντας ειλικρινά και χωρίς δισταγμούς λέμε ότι η αυθόρμητη και φυσιολογική ανάπτυξη της Ουσίας είναι δυνατή μόνο κατά την διάρκεια των πρώτων 3, 4 και 5 χρόνων, δηλαδή στην πρώτη περίοδο της ζωής...
Οι άνθρωποι σκέφτονται ότι η ανάπτυξη και η εξέλιξη της Ουσίας πραγματοποιούνται πάντοτε σε διαρκή μορφή, σύμφωνα με τον μηχανισμό της εξέλιξης, όμως ο Παγκόσμιος Γνωστικισμός διδάσκει καθαρά ότι αυτό δεν συμβαίνει έτσι...
Για να αναπτυχθεί περισσότερο η Ουσία, πρέπει να γίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο, κάτι καινούριο πρέπει να πραγματοποιούμε...
Θέλω να αναφερθώ με έμφαση στην Δουλειά με τον εαυτό μας. Η ανάπτυξη της Ουσίας είναι δυνατή μόνο αν βασίζεται σε συνειδητές εργασίες και θεληματικές ταλαιπωρίες...
Πρέπει να καταλάβετε ότι οι Δουλειές αυτές δεν αφορούν επαγγελματικά θέματα, τράπεζες, ξυλουργική, οικοδομική, ρύθμιση σιδηροδρομικών γραμμών ή θέματα γραφείου...
Η Δουλειά αυτή είναι για κάθε άνθρωπο που έχει αναπτυγμένη την προσωπικότητα, πρόκειται για κάτι Ψυχολογικό...
Όλοι μας ξέρουμε ότι έχουμε μέσα στον εαυτό μας αυτό που λέγεται EGO, ΕΓΩ, ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ, Ο ΕΑΥΤΟΣ...
Δυστυχώς η Ουσία βρίσκεται μποτιλιαρισμένη, εγκλωβισμένη μέσα στο Εγώ και αυτό είναι λυπηρό...
Να διαλύσουμε το Ψυχολογικό Εγώ, να εκμηδενίσουμε τα ανεπιθύμητα στοιχεία του, είναι επείγον, αμετάθετο, μη αναβλητό... αυτό είναι το νόημα της Δουλειάς με τον εαυτό μας.
Ποτέ δεν θα μπορούσαμε να ελευθερώσουμε την Ουσία, χωρίς να έχουμε πιο πριν εκμηδενίσει το Ψυχολογικό Εγώ...
Στην Ουσία βρίσκεται η Θρησκεία, ο Βούδας, η Σοφία, μικρά μόρια του πόνου του Πατέρα μας του Επουράνιου και όλα τα δεδομένα που χρειαζόμαστε για την Εσώτερη Αυτοπραγμάτωση του ΕΙΝΑΙ.
Κανείς δεν θα μπορούσε να εξαλείψει το Ψυχολογικό Εγώ, χωρίς πρώτα να έχει περιορίσει τα μη ανθρώπινα στοιχεία που φέρνουμε μέσα μας...
Χρειάζεται να κάνουμε στάχτη την τερατώδη σκληρότητα αυτών των καιρών, τον φθόνο που δυστυχώς έφτασε να γίνει το κρυφό ελατήριο της πράξης, την ανυπόφορη απληστία που έχει κάνει τόσο πικρή την ζωή, την βρωμερή κακογλωσσιά, την συκοφαντία, αιτία τόσων τραγωδιών, τα μεθύσια, την αηδιαστική ασέλγεια που τόσο άσχημα μυρίζει κλπ, κλπ, κλπ...
Στο μέτρο που όλα αυτά τα αποτρόπαια μετατρέπονται σε κοσμική σκόνη, η Ουσία εκτός του ότι θα απελευθερωθεί, θα μεγαλώσει και θα αναπτυχθεί αρμονικά...
Αναμφισβήτητα, όταν το Ψυχολογικό Εγώ έχει πεθάνει, μέσα μας λάμπει η Ουσία...
Η ελεύθερη Ουσία μας δίνει εσωτερική ομορφιά. Από τέτοια ομορφιά πηγάζουν η απόλυτη ευτυχία και η πραγματική Αγάπη...
Η Ουσία κατέχει πολλαπλές αισθήσεις που τελειοποιούν και εξαιρετικές φυσικές εξουσίες...
Όταν «πεθαίνουμε Μέσα Μας», όταν διαλύουμε το Ψυχολογικό ΕΓΩ, απολαμβάνουμε τις πολύτιμες αισθήσεις και δυνάμεις της Ουσίας...
5. ΤΟ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
Η Ουσία που καθένας μας έχει στο εσωτερικό του, έρχεται από ψηλά, από τον Ουρανό, από τα αστέρια...
Αναμφισβήτητα η θαυμαστή Ουσία προέρχεται από την νότα ΛΑ (ο Γαλακτικός Δρόμος, ο Γαλαξίας στον οποίο ζούμε).
Πολύτιμη η Ουσία περνά μέσω της νότας ΣΟΛ (ο Ήλιος) και μετά από την νότα ΦΑ (η Πλανητική Ζώνη) μπαίνει σε αυτόν τον κόσμο και εισχωρεί στο ίδιο μας το εσωτερικό.
Οι πατέρες μας δημιούργησαν το κατάλληλο σώμα για να την υποδοχή αυτής της Ουσίας που έρχεται από τα Άστρα...
Δουλεύοντας εντατικά πάνω σε μας τους ίδιους και θυσιαζόμενοι για τους ομοίους μας, θα γυρίσουμε νικητές στην βαθιά αγκαλιά της Ουρανίας...
Εμείς ζούμε στον κόσμο αυτό για κάποιο λόγο, για κάτι, για κάποιον ειδικό παράγοντα...
Είναι φανερό ότι σε εμάς υπάρχουν πολλά που πρέπει να δούμε, να μελετήσουμε και να καταλάβουμε, αν πραγματικά επιθυμούμε να γνωρίσουμε κάτι πάνω σε μας τους ίδιους, πάνω στην ίδια μας την ζωή...
Είναι τραγική η ύπαρξη αυτού που πεθαίνει χωρίς να έχει γνωρίσει τον λόγο της ζωής του.
Καθένας μας πρέπει να ανακαλύψει από μόνος του το νόημα της ίδιας του της ζωής, εκείνο που τον κρατά φυλακισμένο στην φυλακή του πόνου...
Προφανώς υπάρχει στον καθένα μας κάτι που μας πικραίνει την ζωή και ενάντια στο οποίο πρέπει σταθερά να πολεμήσουμε...
Δεν είναι απαραίτητο να συνεχίσουμε στην δυστυχία, είναι επείγον να περιορίσουμε σε κοσμική σκόνη αυτό που μας κάνει τόσο αδύνατους και δυστυχισμένους.
Δε χρησιμεύει σε τίποτα να ξιπαζόμαστε για τίτλους, τιμές, διπλώματα, χρήμα, μάταιο υποκειμενικό ορθολογισμό, πασίγνωστες αρετές κλπ, κλπ, κλπ.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η υποκρισία και οι ανόητες ματαιότητες της εσφαλμένης προσωπικότητας, μας κάνουν ανθρώπους αδέξιους, ξεπερασμένους, αργόστροφους, αντιδραστικούς, ανίκανους να δούμε το καινούριο...
Ο θάνατος έχει πολλές σημασίες τόσο θετικές όσο και αρνητικές. Ας δούμε εκείνη την εξαιρετική παρατήρηση του Μεγάλου Καμπίρ Ιησού Χριστού: «Οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους». Πολλοί άνθρωποι αν και ζουν είναι εκ των πραγμάτων νεκροί για κάθε πιθανή εργασία πάνω στον εαυτό τους και συνεπώς για οποιαδήποτε εσώτερη μετατροπή.
Είναι άνθρωποι μποτιλιαρισμένοι ανάμεσα στα δόγματα και τις πεποιθήσεις τους, άνθρωποι πετρωμένοι στις αναμνήσεις πολλών χθες. Άτομα γεμάτα από προγονικές προκαταλήψεις, πρόσωπα σκλαβωμένα σε αυτό που θα πουν, φοβερά χλιαρά, αδιάφορα, μερικές φορές «δοκησίσοφοι», πεπεισμένα ότι βρίσκονται στην αλήθεια γιατί έτσι τους το είπαν κλπ, κλπ, κλπ.
Δεν θέλουν να καταλάβουν οι άνθρωποι αυτοί ότι ο κόσμος τούτος είναι ένα «Ψυχολογικό Γυμναστήριο», μέσα από το οποίο θα ήταν δυνατό να εξαλείψουμε αυτή την μυστική ασκήμια που όλοι έχουμε μέσα μας...
Αν αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι καταλάβαιναν την τόσο αξιοθρήνητη κατάσταση στην οποία βρίσκονται θα έτρεμαν από τρόμο...
Πλην όμως τέτοια πρόσωπα πάντοτε σκέφτονται για τον εαυτό τους το καλύτερο. Καυχώνται για τις αρετές τους, αισθάνονται τέλειοι, καλοσυνάτοι, εξυπηρετικοί, ευγενικοί, ελεήμονες, έξυπνοι, συνεπείς στα καθήκοντά τους κλπ.
Η πρακτική ζωή σαν σχολή είναι καταπληκτική, όμως το να την θεωρεί κανείς αυτοσκοπό είναι καθαρά παράλογο.
Όσοι παίρνουν την ζωή σαν αυτοσκοπό, έτσι όπως την ζουν καθημερινά, δεν έχουν καταλάβει την ανάγκη να δουλεύουν πάνω στον εαυτό τους προκειμένου να πετύχουν μια «Ριζική Μετατροπή».
Δυστυχώς οι άνθρωποι ζουν μηχανικά, ποτέ δεν έχουν ακούσει να λέγεται κάτι για την Εσωτερική Δουλειά...
Η αλλαγή είναι απαραίτητη, όμως οι άνθρωποι δεν ξέρουν πως να αλλάξουν, υποφέρουν πολύ και ούτε καν γνωρίζουν γιατί υποφέρουν...
Το να έχει κανείς λεφτά δεν είναι το παν. Η ζωή πολλών πλουσίων, συνήθως, είναι αληθινά τραγική...
6. Η ΖΩΗ
Στο πεδίο της πρακτικής ζωής ανακαλύπτουμε πάντα αντιθέσεις που ξαφνιάζουν. Άνθρωποι πλούσιοι με θαυμάσια κατοικία και πολλούς φίλους, μερικές φορές υποφέρουν φοβερά...
Ταπεινοί προλετάριοι του κασμά και του φτυαριού ή άνθρωποι της μεσαίας τάξης μερικές φορές συνηθίζουν να ζουν σε απόλυτη ευτυχία.
Πολλοί πολυεκατομμυριούχοι υποφέρουν από σεξουαλική ανικανότητα και πλούσιες κυρίες κλαίνε πικρά για την απιστία του άντρα τους...
Οι πλούσιοι της γης μοιάζουν με γύπες μέσα σε χρυσά κλουβιά, αυτούς τους καιρούς δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς σωματοφύλακες.
Οι άνθρωποι του κράτους σέρνουν αλυσίδες, ποτέ δεν είναι ελεύθεροι, όπου και αν πηγαίνουν είναι περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους οπλισμένους μέχρι τα δόντια...
Ας μελετήσουμε αυτή την κατάσταση πιο προσεκτικά. Χρειάζεται να ξέρουμε τι είναι η ζωή. Καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι θέλει...
Όταν οι άνθρωποι επιθυμούν να μας διηγηθούν ελεύθερα την ιστορία της ζωής τους, αναφέρονται σε γεγονότα, επίθετα και ονόματα, ημερομηνίες κλπ και αισθάνονται ικανοποίηση καθώς κάνουν τις διηγήσεις τους...
Οι φτωχοί αυτοί άνθρωποι αγνοούν ότι οι ιστορίες τους είναι ατελείς, εφ’ όσον συμβάντα, ονόματα, ημερομηνίες είναι μόνο η εξωτερική όψη της ταινίας. Απουσιάζει η εσωτερική όψη...
Είναι επείγον να γνωρίσουμε καταστάσεις της συνείδησης. Σε κάθε συμβάν αντιστοιχεί αυτή ή η εκείνη η ψυχική κατάσταση.
Οι καταστάσεις είναι εσωτερικές και τα συμβάντα είναι εξωτερικά, τα εξωτερικά γεγονότα δεν είναι το πάν...
Εννοούνται σαν εσωτερικές καταστάσεις, οι καλές ή κακές διαθέσεις, οι ανησυχίες, η κατάθλιψη, η δεισιδαιμονία, ο φόβος, η υποψία, η συμπόνια, η αυτοθεώρηση, η υπερεκτίμηση του εαυτού μας, καταστάσεις αισθημάτων ευτυχίας, καταστάσεις ευχαρίστησης κλπ, κλπ, κλπ.
Αναμφισβήτητα οι εσωτερικές καταστάσεις μπορούν να αντιστοιχούν ακριβώς με τα εξωτερικά γεγονότα ή να προέρχονται από αυτά ή να μην έχουν καμιά σχέση με αυτά...
Εν πάση περιπτώσει, καταστάσεις και συμβάντα είναι διαφορετικά. Τα γεγονότα δεν αντιστοιχούν πάντα ακριβώς σε συγγενείς καταστάσεις.
Η εσωτερική κατάσταση κάποιου ευχάριστου συμβάντος θα μπορούσε να μην αντιστοιχεί στο ίδιο.
Η εσωτερική κατάσταση κάποιου δυσάρεστου συμβάντος θα μπορούσε να μην αντιστοιχεί στο ίδιο.
Όταν ήρθαν γεγονότα που περιμέναμε για πολύ καιρό, αισθανθήκαμε ότι κάτι έλειπε...
Σίγουρα έλειπε η αντίστοιχη εσωτερική κατάσταση που έπρεπε να συνδυαστεί με το εξωτερικό γεγονός...
Πολλές φορές το γεγονός που δεν περιμέναμε είναι αυτό που μας προσφέρει τις καλύτερες στιγμές...
7. Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Το να συνδυάσουμε εσωτερικές καταστάσεις με εξωτερικά γεγονότα σωστά, σημαίνει να ξέρουμε να ζούμε έξυπνα...
Οποιοδήποτε συμβάν που βιώθηκε έξυπνα απαιτεί την αντιστοιχούσα συγκεκριμένη εσωτερική του κατάσταση...
Πλην όμως, δυστυχώς όμως, όταν οι άνθρωποι αναθεωρούν την ζωή τους, νομίζουν ότι αυτή καθ’ εαυτή αποτελείται αποκλειστικά από εξωτερικά συμβάντα...
Φτωχοί άνθρωποι! Νομίζουν πως αν αυτό ή εκείνο το γεγονός δεν τους είχε συμβεί, η ζωή τους θα ήταν καλύτερη...
Υποθέτουν ότι η τύχη βγήκε να τους συναντήσει και ότι έχασαν την ευκαιρία να γίνουν ευτυχισμένοι...
Λυπούνται για αυτό που έχασαν, κλαίνε για αυτό που περιφρόνησαν, θρηνούν όταν θυμούνται τα παλιά λάθη και τις συμφορές...
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να πάρουν είδηση ότι «φυτοζωώ» δεν σημαίνει «ζω» και ότι η ικανότητα για να υπάρχει κανείς συνειδητά εξαρτάται αποκλειστικά από την ποιότητα των εσωτερικών καταστάσεων της Ψυχής...
Σίγουρα δεν έχει σημασία το πόσο όμορφα είναι τα εξωτερικά γεγονότα της ζωής. Αν δε βρεθούμε εκείνες τις στιγμές στην κατάλληλη εσωτερική κατάσταση, τα καλύτερα συμβάντα μπορεί να μας φανούν μονότονα, κουραστικά ή απλώς βαρετά...
Κάποιος περιμένει μ’ αγωνία την ημέρα του γάμου (είναι ένα γεγονός) όμως θα μπορούσε να συμβεί να είναι τόσο απασχολημένος την στιγμή ακριβώς του συμβάντος, που πραγματικά να μην δοκιμάσει σε αυτό καμιά ευχαρίστηση, και όλο το θέμα να καταλήξει τόσο ξερό και κρύο σαν μια εθιμοτυπία...
Η πείρα μας δίδαξε ότι δεν ευχαριστιούνται, στα αλήθεια, όλοι όσοι παρευρίσκονται σε ένα συμπόσιο ή σε κάποιον χορό...
Ποτέ δεν λείπει κάποιος που πλήττει στις καλύτερες γιορτές και τα πιο όμορφα κομμάτια μουσικής χαροποιούν μερικούς και κάνουν άλλους να κλαίνε...
Πολύ σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που ξέρουν να συνδυάσουν συνειδητά το εξωτερικό συμβάν με την κατάλληλη εσωτερική κατάσταση...
Είναι λυπηρό το γεγονός ότι ο κόσμος δεν ξέρει να ζει συνειδητά: κλαίει όταν πρέπει να γελάσει και γελάει όταν πρέπει να κλάψει...
Ο έλεγχος είναι κάτι διαφορετικό. Ο σοφός μπορεί να είναι χαρούμενος, όμως ποτέ γεμάτος από τρελή φρενίτιδα. λυπημένος αλλά ποτέ απελπισμένος και απογοητευμένος... Ήρεμος ανάμεσα στην βία, εγκρατής μπροστά στα όργια, αγνός ανάμεσα στην λαγνεία κλπ...
Οι μελαγχολικοί και απαισιόδοξοι άνθρωποι σκέφτονται τα χειρότερα για την ζωή και αληθινά δεν επιθυμούν να ζήσουν...
Κάθε μέρα βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνο είναι δυστυχείς, αλλά που επιπλέον (και αυτό είναι το χειρότερο) κάνουν πικρή την ζωή στους άλλους...
Τέτοιοι άνθρωποι δεν θα άλλαζαν ούτε αν καθημερινά ζούσαν από γιορτή σε γιορτή. Την ψυχική αρρώστια την φέρνουν στο εσωτερικό τους. Τέτοια πρόσωπα έχουν εσωτερικές καταστάσεις οριστικά διεστραμμένες...
Εν τούτοις τα άτομα αυτά αξιολογούνται σαν σωστά, υγιή, ενάρετα ευγενικά, εξυπηρετικά, μάρτυρες κλπ, κλπ, κλπ...
Είναι άνθρωποι που αυτοθεωρούνται υπερβολικά, άνθρωποι που αγαπούν πολύ τον εαυτό τους...
Άτομα που συμπονούν πολύ τον ίδιο τους τον εαυτό και που πάντα ψάχνουν προφάσεις για να αποφύγουν τις προσωπικές ευθύνες τους...
Τέτοιοι άνθρωποι είναι συνηθισμένοι στις κατώτερες συγκινήσεις και φαίνεται πως για αυτόν τον λόγο δημιουργούν καθημερινά υποανθρώπινα ψυχικά στοιχεία.
Τα δυσάρεστα συμβάντα, αναποδιές της τύχης, αθλιότητα, χρέη, προβλήματα κλπ είναι αποκλειστικότητα εκείνων των ανθρώπων που δεν ξέρουν να ζουν...
Ο καθένας μπορεί να διαμορφώσει μια πλούσια διανοητική καλλιέργεια, όμως πολύ λίγοι είναι οι άνθρωποι που έχουν μάθει να ζουν σωστά...
Όταν κανείς θέλει να διαχωρίσει τα εξωτερικά συμβάντα από τις εσωτερικές καταστάσεις της συνείδησης δείχνει την ανικανότητά του να υπάρχει αξιοπρεπώς.
Αυτοί που μαθαίνουν να συνδυάζουν συνειδητά εξωτερικά συμβάντα και εσωτερικές καταστάσεις προχωρούν στον δρόμο της επιτυχίας...
8. ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Αναμφισβήτητα, στην αυστηρή παρατήρηση του «ο Eαυτός μου», καταλήγει πάντα επείγον και μη αναβλητό, να γίνεται μια απόλυτη λογική διαφοροποίηση σε σχέση με τα εξωτερικά γεγονότα της πρακτικής ζωής και τις εσώτερες καταστάσεις της συνείδησης.
Χρειάζεται, επειγόντως, να ξέρουμε που είμαστε τοποθετημένοι σε δεδομένη στιγμή, τόσο σε σχέση με την εσώτερη κατάσταση της συνείδησης, όσο και με την συγκεκριμένη φύση του εξωτερικού γεγονότος που μας συμβαίνει.
Η ζωή η ίδια είναι μια σειρά γεγονότων που διαδικάζονται μέσω του χρόνου και του χώρου...
Κάποιος είπε: «Η ζωή είναι μια αλυσίδα από μαρτύρια που φέρνει ο άνθρωπος μπερδεμένα στην ψυχή του».
Καθένας είναι τελείως ελεύθερος να σκέφτεται όπως θέλει, εγώ νομίζω ότι τις εφήμερες χαρές κάποιας περαστικής στιγμής τις διαδέχονται πάντοτε η απογοήτευση και η πίκρα...
Κάθε γεγονός έχει την ειδική χαρακτηριστική του γεύση και οι εσωτερικές καταστάσεις είναι επίσης διαφορετικού είδους. Αυτό είναι αδιάσειστο, αδιάψευστο...
Σίγουρα η Εσωτερική Δουλειά πάνω στον εαυτό μας αναφέρεται με τρόπο εμφατικό στις διάφορες ψυχολογικές καταστάσεις της συνείδησης...
Κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί ότι στο εσωτερικό μας είμαστε φορτωμένοι με πολλά σφάλματα και ότι υπάρχουν λανθασμένες καταστάσεις...
Αν στα αλήθεια θέλουμε να αλλάξουμε πραγματικά χρειαζόμαστε κατεπειγόντως και αμετάθετα, να μετατρέψουμε ριζικά αυτές τις λανθασμένες καταστάσεις της συνείδησης...
Η απόλυτη μετατροπή των λανθασμένων καταστάσεων, προκαλεί ολοκληρωτικούς μετασχηματισμούς στο πεδίο της πρακτικής ζωής...
Όταν κανείς δουλεύει σοβαρά πάνω στις λανθασμένες καταστάσεις σαφώς τα δυσάρεστα γεγονότα της ζωής δεν μπορούν πια να τον πληγώσουν τόσο εύκολα...
Λέμε κάτι που μπορεί να το καταλάβει κανείς μόνον αν το ζήσει, αν το αισθανθεί πραγματικά στον ίδιο το πεδίο των γεγονότων...
Αυτός που δεν δουλεύει πάνω στον εαυτό του είναι πάντοτε θύμα των περιστάσεων, είναι σαν άθλιο κούτσουρο μέσα στα τρικυμισμένα νερά του ωκεανού...
Τα γεγονότα αλλάζουν αδιάκοπα, χωρίς διακοπή, στους πολλαπλούς συνδυασμούς τους. Έρχονται το ένα μετά το άλλο σε κύματα, είναι επιδράσεις...
Βέβαια υπάρχουν καλά και άσχημα γεγονότα, μερικά συμβάντα θα είναι καλύτερα ή χειρότερα από άλλα...
Να τροποποιήσουμε ορισμένα συμβάντα είναι δυνατόν. Να μεταβάλλουμε αποτελέσματα, να τροποποιήσουμε καταστάσεις κλπ, βρίσκεται βέβαια μέσα στα όρια των πιθανοτήτων.
Ωστόσο υπάρχουν εκ των πραγμάτων καταστάσεις που στα αλήθεια δεν μπορούν να μεταβληθούν. Οι τελευταίες αυτές περιπτώσεις πρέπει να γίνονται δεκτές συνειδητά, ακόμα και αν μερικές καταλήγουν να γίνουν πολύ επικίνδυνες μέχρι και οδυνηρές...
Αναμφισβήτητα ο πόνος εξαφανίζεται όταν δεν ταυτιζόμαστε με το πρόβλημα που έχει παρουσιαστεί...
Πρέπει να θεωρήσουμε την ζωή σαν μία διαδοχική σειρά εσωτερικών καταστάσεων. Μια αυθεντική ιστορία της ζωής μας ειδικά σχηματίζεται από όλες αυτές τις καταστάσεις...
Αναθεωρώντας το σύνολο της ίδιας της ύπαρξής μας, μπορούμε να επαληθεύσουμε από μόνοι μας, με άμεσο τρόπο, ότι πολλές δυσάρεστες καταστάσεις έγιναν δυνατές χάρη σε λανθασμένες εσωτερικές καταστάσεις...
Ο Μέγας Αλέξανδρος, αν και πάντα υπήρξε πράος εκ φύσεως, παραδόθηκε από υπερηφάνεια στις υπερβολές που προκάλεσαν τον θάνατό του.
Ο Φραγκίσκος ο 1ος πέθανε εξ’ αιτίας μιας βρώμικης και αηδιαστικής μοιχείας που ακόμη θυμάται πολύ καλά η ιστορία...
Όταν δολοφονήθηκε ο Μαρά από μια διεστραμμένη μοναχή, πέθαινε από υπεροψία και φθόνο, θεωρούσε τον εαυτό του απόλυτα δίκαιο...
Οι κυρίες του Πάρκου των Δουλοπάροικων, αναμφισβήτητα, εξάντλησαν εντελώς την ζωτικότητα του φοβερού μοιχού που λεγόταν Λουδοβίκος 15ος.
Πολλοί είναι οι άνθρωποι που πεθαίνουν από φιλοδοξία, οργή ή ζήλια, αυτό το ξέρουν οι Ψυχολόγοι πολύ καλά...
Εφ’ όσον η θέλησή μας κλείνεται αμετάκλητα σε μια παράλογη τάση μετατρεπόμαστε σε υποψήφιους για το πάνθεο ή νεκροταφείο...
Ο Οθέλλος εξ αιτίας της ζήλιας του έγινε φονιάς και η φυλακή είναι γεμάτη από ειλικρινείς παραπλανημένους...
9. ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ
Πλήρης, εσώτερη αυτοπαρατήρηση του «ο Εαυτός μου» είναι απαραίτητη όταν πρόκειται να ανακαλύψουμε λανθασμένες ψυχικές καταστάσεις.
Αναμφισβήτητα οι λανθασμένες εσωτερικές καταστάσεις μπορούν να διορθωθούν μέσα από σωστές διαδικασίες.
Καθώς η εσωτερική ζωή είναι ο μαγνήτης που τραβά τα εξωτερικά συμβάντα, χρειαζόμαστε κατεπειγόντως, χωρίς αναβολή, να περιορίσουμε στον ψυχισμό μας τις λανθασμένες ψυχικές καταστάσεις.
Είναι απαραίτητο να διορθώσουμε λανθασμένες ψυχικές καταστάσεις, όταν θέλουμε να μεταποιήσουμε θεμελιωδώς την φύση κάποιων ανεπιθύμητων συμβάντων.
Είναι δυνατόν να μεταβάλλουμε της σχέση μας με καθορισμένα συμβάντα, αν εξαλείψουμε από το εσωτερικό μας ορισμένες παράλογες ψυχολογικές καταστάσεις.
Καταστροφικές εξωτερικές συνθήκες θα μπορούσαν να μετατραπούν σε αβλαβείς μέχρι και εποικοδομητικές μέσα από την έξυπνη διόρθωση των λανθασμένων εσωτερικών καταστάσεων.
Μπορεί κανείς να αλλάξει την φύση των δυσάρεστων συμβάντων που μας συμβαίνουν όταν εξαγνιστεί μέσα του.
Όποιος δεν διορθώνει ποτέ τις παράλογες ψυχολογικές καταστάσεις, νομίζοντας τον εαυτό του πολύ δυνατό, μετατρέπεται σε θύμα των περιστάσεων.
Είναι ζωτικό να βάλουμε σε τάξη το ακατάστατο εσωτερικό μας σπίτι αν θέλουμε να αλλάξουμε την ροή μιας δυστυχισμένης ύπαρξης.
Οι άνθρωποι παραπονιούνται για όλα, υποφέρουν, κλαίνε, διαμαρτύρονται, θα ήθελαν να αλλάξουν ζωή, να βγουν από την κακοτυχία που βρίσκονται, όμως δυστυχώς δεν δουλεύουν απάνω στον εαυτό τους.
Δε θέλουν να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι η εσωτερική ζωή έλκει εξωτερικές περιστάσεις και ότι αν αυτές είναι οδυνηρές αυτό οφείλεται στις παράλογες εσωτερικές καταστάσεις.
Το εξωτερικό είναι μόνο η αντανάκλαση του εσωτερικού. Αυτός που αλλάζει εσωτερικά προκαλεί μια καινούρια τάξη πραγμάτων.
Τα εξωτερικά συμβάντα ποτέ δεν θα ήταν τόσο σημαντικά όσο ο τρόπος αντίδρασης μπροστά σε αυτά.
Παραμείνατε ήρεμος μπροστά στον υβριστή; Δεχτήκατε μ’ ευχαρίστηση τις δυσάρεστες εκδηλώσεις των ομοίων σας;
Με τι τρόπο αντιδράσατε μπροστά στην απιστία του αγαπημένου σας προσώπου; Αφέθηκες να παρασυρθείς από το δηλητήριο της ζήλιας; Σκότωσες; Βρίσκεστε στην φυλακή;
Τα νοσοκομεία, τα νεκροταφεία ή πάνθεον, οι φυλακές είναι γεμάτες από ειλικρινείς εξαπατηθέντες που αντέδρασαν με παράλογο τρόπο μπροστά στα εξωτερικά συμβάντα.
Το καλύτερο όπλο που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας άνθρωπος στην ζωή είναι μια σωστή Ψυχολογική κατάσταση.
Μπορεί κανείς να αφοπλίσει θηρία και να ξεσκεπάσει προδότες μέσα από κατάλληλες εσωτερικές καταστάσεις.
Οι λανθασμένες εσωτερικές καταστάσεις μας μετατρέπουν σε ανυπεράσπιστα θύματα της ανθρώπινης διαστροφής.
Μάθετε να αντιμετωπίζετε τα πιο δυσάρεστα γεγονότα της πρακτικής ζωής με μια κατάλληλη εσωτερική στάση.
Μην ταυτίζεστε με κανένα γεγονός. Θυμηθείτε ότι όλα περνούν. Μάθετε να βλέπετε την ζωή σαν μια ταινία και θα λάβετε τα οφέλη.
Μην ξεχνάτε πως γεγονότα χωρίς καμιά αξία θα μπορούσαν να σας οδηγήσουν στην δυστυχία, αν δεν εξαλείψετε από τον Ψυχισμό σας τις λανθασμένες εσωτερικές καταστάσεις.
Κάθε εξωτερικό συμβάν χρειάζεται αναμφισβήτητα το κατάλληλο εισιτήριο, δηλαδή την ακριβή ψυχολογική κατάσταση.
10. ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΓΩ
Το Λογικό Θηλαστικό που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, πραγματικά δεν κατέχει μια καθορισμένη ατομικότητα.
Αναμφισβήτητα αυτή η έλλειψη Ψυχολογικής ενότητας στο ανθρωποειδές είναι η αιτία τόσων δυσκολιών και πικριών.
Το φυσικό σώμα είναι μια πλήρης ενότητα και δουλεύει σαν ένα οργανικό σύνολο, εκτός και είναι άρρωστο.
Ωστόσο η εσωτερική ζωή του ανθρωποειδούς με κανέναν τρόπο δεν είναι μια ψυχολογική ενότητα.
Το πιο σοβαρό από όλα αυτά, σε πείσμα όσων λένε οι διάφορες σχολές ψευτοεσωτεριστικού και ψευτοαποκρυφιστικού τύπου, είναι η απουσία ψυχολογικής οργάνωσης στο εσώτερο βάθος του κάθε υποκειμένου.
Σίγουρα σε τέτοιες συνθήκες δεν υπάρχει αρμονική δουλειά σαν σύνολο στην εσωτερική ζωή των ατόμων.
Το ανθρωποειδές, σε ότι αφορά την εσωτερική του κατάσταση, είναι μια ψυχολογική πολλαπλότητα, ένα άθροισμα από Εγώ.
Οι αγνοούντες μορφωμένοι της σκοτεινής αυτής εποχής λατρεύουν το Εγώ, το θεοποιούν, το βάζουν στους βωμούς, το ονομάζουν Άλτερ Έγκο, Ανώτερο Εγώ, Θείο Εγώ κλπ, κλπ, κλπ.
Δεν θέλουν να καταλάβουν οι «Δοκησίσοφοι» αυτής της μαύρης εποχής που ζούμε, ότι το Ανώτερο Εγώ ή το Κατώτερο Εγώ είναι δύο τμήματα του ίδιου πολλαπλού Εγώ...
Το ανθρωποειδές σίγουρα δεν έχει ένα Διαρκές Εγώ, παρά μόνο μια πληθώρα διαφόρων «Εγώ» υποανθρώπινων και παράλογων.
Το φτωχό διανοούμενο ζώο που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, μοιάζει μ’ ένα ακατάστατο σπίτι όπου αντί να υπάρχει ένας αφέντης, υπάρχουν πολλοί οικότροφοι, οι οποίοι πάντοτε θέλουν να διατάζουν και να κάνουν ότι τους έρχεται στην όρεξη...
Το μεγαλύτερο λάθος του ψευτοεσωτερισμού και του φτηνού ψευτοαποκρυφισμού είναι η υπόθεση ότι κατέχουμε ή ότι υπάρχει μέσα μας ένα Διαρκές και Αναλλοίωτο ΕΓΩ, χωρίς αρχή και τέλος...
Αν αυτοί που σκέπτονται έτσι ξυπνούσαν συνείδηση έστω και για μια στιγμή, θα μπορούσαν να αποδείξουν ξεκάθαρα από μόνοι τους, ότι το λογικό ανθρωποειδές ποτέ δεν είναι το ίδιο για πολύ καιρό...
Το λογικό θηλαστικό από ψυχολογική άποψη, αλλάζει διαρκώς...
Το να νομίζουμε ότι αν ένας άνθρωπος που ονομάζεται Λουίς είναι πάντοτε ο Λουίς, είναι κάτι σαν πολύ κακόγουστο αστείο.
Αυτό το άτομο ονόματι Λουίς έχει μέσα του άλλα Εγώ, άλλα ελαττώματα, που εκφράζονται μέσα από την προσωπικότητά του σε διαφορετικές στιγμές, και μολονότι στον Λουίς δεν αρέσει η απληστία, σε άλλο Εγώ μέσα του (ας το πούμε Πέπε) αρέσει η απληστία και ούτω καθ’ εξής...
Κανείς άτομο δεν είναι το ίδιο σε συνεχή μορφή, πραγματικά δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολύ σοφός για να καταλάβει ακριβώς τις αναρίθμητες αλλαγές και αντιφάσεις κάθε ατόμου...
Η υπόθεση ότι ένας κατέχει ένα Διαρκές και Αναλλοίωτο ΕΓΩ ισοδυναμεί φανερά με εξαπάτηση του πλησίον και του ίδιου μας του εαυτού...
Μέσα σε κάθε πρόσωπο ζουν πολλά πρόσωπα, πολλά Εγώ, αυτό μπορεί να το επαληθεύσει από μόνο του και με άμεσο τρόπο, οποιοδήποτε άτομο αφυπνισμένο, συνειδητό...
11. ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΓΩ
Καθώς ανώτερο και κατώτερο είναι δύο μέρη του ίδιου πράγματος, δεν είναι περιττό να ταιριάξουμε ακόλουθο πόρισμα: Ανώτερο Εγώ, Κατώτερο Εγώ είναι δύο όψεις του ίδιου σκοτεινού και πολλαπλού Εγώ.
Το ονομαζόμενο Θείο Εγώ ή Ανώτερο Εγώ, Άλτερ Έγκο ή κάτι τέτοιο είναι βέβαια ένα τέχνασμα του «ο Εαυτός μου» μια μορφή αυτοεξαπάτησης.
Όταν το Εγώ θέλει να συνεχίσει να υπάρχει εδώ και στο υπερπέραν, αυτοεξαπατάται με την λανθασμένη έννοια ενός Αθάνατου Θείου Εγώ...
Κανείς από εμάς δεν έχει ένα Εγώ αληθινό, διαρκές, αναλλοίωτο, αιώνιο, άφατο κλπ, κλπ, κλπ.
Κανείς από εμάς δεν έχει στα αλήθεια μια πραγματική και αυθεντική Ενότητα του Είναι. Δυστυχώς ούτε καν κατέχουμε μια αυθεντική ατομικότητα.
Το Εγώ αν και συνεχίζει πέρα από τον τάφο έχει εντούτοις αρχή και τέλος.
Το Εγώ ποτέ δεν είναι κάτι ατομικό, ενιαίο, ένα σύνολο. Σαφώς το Εγώ είναι τα «Εγώ».
Στο ανατολικό Θιβέτ τα Εγώ καλούνται Ψυχικές Προσθήκες ή απλώς Αξίες είτε είναι θετικά είτε αρνητικά.
Αν σκεφτούμε κάθε Εγώ σαν διαφορετικό πρόσωπο, μπορούμε να διαβεβαιώσουμε με έμφαση το ακόλουθο: «Μέσα σε κάθε άτομο που ζει στον κόσμο υπάρχουν πολλά πρόσωπα».
Αναμφισβήτητα μέσα στον καθένα μας ζουν πάμπολλα διαφορετικά πρόσωπα, άλλα καλύτερα, άλλα χειρότερα...
Καθένα από αυτά τα Εγώ, καθένα από τα πρόσωπα αυτά, αγωνίζεται για την υπεροχή, θέλει να είναι το αποκλειστικό, ελέγχει τον διανοούμενο εγκέφαλο ή το συγκινησιακό και κινητικό κέντρο κάθε φορά που μπορεί, μέχρι να το μετατοπίσει άλλο...
Η Διδασκαλία των πολλών Εγώ διδάχτηκε στο ανατολικό Θιβέτ από τους πραγματικά Διορατικούς, από τους αυθεντικούς Φωτισμένους...
Καθένα από τα ψυχολογικά μας ελαττώματα είναι προσωποποιημένο σε τούτο ή εκείνο το Εγώ. Εφ’ όσον έχουμε χιλιάδες μέχρι και εκατομμύρια ελαττώματα, προφανώς στο εσωτερικό μας ζει πολύς κόσμος.
Σε ψυχολογικά ζητήματα μπορέσαμε να αποσαφηνίσουμε τελείως ότι οι παρανοϊκοί, οι εγωλάτρες και οι μυθομανείς για τίποτα στην ζωή δεν θα εγκατέλειπαν την λατρεία του αγαπημένου Εγώ.
Αναμφισβήτητα τέτοιοι άνθρωποι μισούν θανάσιμα την Διδασκαλία των πολλών Εγώ.
Όταν ένας πραγματικά θέλει να γνωρίσει τον εαυτό του, πρέπει να αυτοπαρατηρείται και να προσπαθεί να γνωρίσει τα διαφορετικά Εγώ που είναι χωμένα μέσα στην προσωπικότητα.
Αν κανείς από τους αναγνώστες μας δεν καταλαβαίνει ακόμα αυτή την Διδασκαλία μας των πολλών Εγώ, τούτο οφείλεται αποκλειστικά στην έλλειψη εξάσκησης στο θέμα της Αυτοπαρατήρησης.
Κατά το μέτρο που κάποιος εξασκεί την Εσωτερική Αυτοπαρατήρηση ανακαλύπτει από μόνος του πολλούς ανθρώπους, πολλά Εγώ που ζουν μέσα στην ίδια μας την προσωπικότητα.
Όποιοι αρνούνται την Διδασκαλία των πολλών Εγώ, όποιοι λατρεύουν ένα Θείο Εγώ, αναμφισβήτητα ποτέ δεν αυτοπαρατηρήθηκαν στα σοβαρά. Μιλώντας αυτή την φορά με Σωκρατικό ύφος, θα λέγαμε ότι αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο αγνοούν αλλά επιπλέον αγνοούν ότι αγνοούν.
Σίγουρα ποτέ δεν θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας χωρίς την σοβαρή και βαθιά αυτοπαρατήρηση.
Όσο ένα οποιοδήποτε άτομο συνεχίζει να θεωρεί τον εαυτό του σαν Ένα, είναι φανερό ότι οποιαδήποτε εσωτερική αλλαγή θα είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη.
12. Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ
Εφ’ όσον ένας άνθρωπος συνεχίζει με το λάθος να θεωρεί τον εαυτό του Έναν, Μοναδικό, Ατομικό, είναι φανερό ότι η ριζική αλλαγή θα είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Το ίδιο το γεγονός ότι η Εσωτερική Δουλειά ξεκινά με την αυστηρή παρατήρηση του εαυτού μας, μας δείχνει μια πληθώρα Ψυχολογικών παραγόντων, Εγώ ή ανεπιθύμητων στοιχείων που είναι επείγον να ξεριζωθούν, να αποκοπούν από τον εσωτερικό μας κόσμο.
Αναμφισβήτητα, με κανένα τρόπο δεν θα ήταν δυνατόν να εξαλείψουμε άγνωστα σφάλματα, επείγει να παρατηρήσουμε προηγουμένως εκείνο που θέλουμε να χωρίσουμε από τον Ψυχισμό μας.
Αυτό το είδος Δουλειάς δεν είναι εξωτερικό αλλά εσωτερικό και όσοι σκέφτονται ότι οποιοδήποτε εγχειρίδιο συμπεριφοράς ή μέθοδος εξωτερικής και επιφανειακής ηθικής μπορεί να τους οδηγήσει στην επιτυχία, θα είναι εκ των πραγμάτων ολοκληρωτικά λανθασμένοι.
Το συγκεκριμένο και οριστικό γεγονός ότι η εσώτερη Δουλειά ξεκινά με την προσοχή συγκεντρωμένη στην πλήρη παρατήρηση του εαυτού μας, είναι ένας λόγος περισσότερο από αρκετός για να αποδείξει ότι αυτό απαιτεί μια προσωπική προσπάθεια πολύ ιδιαίτερη καθενός από εμάς.
Μιλώντας ειλικρινά και χωρίς υπεκφυγές βεβαιώνουμε με έμφαση το ακόλουθο: Καμιά ανθρώπινη ύπαρξη δεν θα μπορούσε να κάνει αυτή την δουλειά για μας.
Δεν είναι δυνατή καμιά αλλαγή στον ψυχισμό μας, χωρίς την άμεση παρατήρηση όλου αυτού του συνόλου των υποκειμενικών παραγόντων που φέρουμε μέσα μας.
Αποδεχόμενοι το πλήθος των σφαλμάτων, απορρίπτοντας την ανάγκη μελέτης και άμεσης παρατήρησής των, σημαίνει εκ των πραγμάτων υπεκφυγή ή απόδραση, φυγή από τον εαυτό μας, μια μορφή αυταπάτης.
Μόνο μέσα από την αυστηρή προσπάθεια της κριτικής παρατήρησης του εαυτού μας, χωρίς υπεκφυγές κανενός είδους, θα μπορέσουμε να διασαφηνίσουμε πραγματικά ότι δεν είμαστε Ένας αλλά Πολλοί.
Το να δεχόμαστε την πολλαπλότητα του Εγώ και το να την διαπιστώσουμε μέσω της αυστηρής παρατήρησης, είναι δύο διαφορετικές απόψεις.
Μπορεί κανείς να δεχτεί την διδασκαλία των πολλών Εγώ χωρίς ποτέ να την έχει διαπιστώσει. Το τελευταίο αυτό είναι δυνατό μόνο αν αυτοπαρατηρείται προσεκτικά.
Το να αποφεύγουμε την Δουλειά της εσώτερης παρατήρησης, το να ψάχνουμε υπεκφυγές, είναι αλάνθαστο σημάδι εκφυλισμού.
Ενώ ένας άνθρωπος υποστηρίζει την ψευδαίσθηση ότι είναι πάντα ένα και το αυτό πρόσωπο, δεν μπορεί να αλλάξει. Και είναι ξεκάθαρο ότι ο σκοπός της Δουλειάς αυτής είναι ακριβώς να κατορθώσουμε μια βαθμιαία αλλαγή στην εσωτερική μας ζωή.
Η ριζική μετατροπή είναι μια οριστική δυνατότητα που κανονικά χάνεται, όταν δεν δουλεύουμε με τον εαυτό μας.
Το σημείο εκκίνησης της ριζικής αλλαγής παραμένει κρυφό, όσο ο άνθρωπος συνεχίζει να πιστεύει τον εαυτό του Ένα.
Αυτοί που απορρίπτουν την Διδασκαλία των πολλών Εγώ, αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι ποτέ δεν έχουν αυτοπαρατηρηθεί σοβαρά.
Η αυστηρή παρατήρηση του εαυτού μας, χωρίς υπεκφυγές κανενός είδους, μας επιτρέπει να εξακριβώσουμε από μόνοι μας, την ωμή πραγματικότητα ότι δεν είμαστε Ένας αλλά Πολλοί.
Στον κόσμο των υποκειμενικών γνωμών, διάφορες ψευτοεσωτεριστικές ή ψευτοαποκρυφιστικές θεωρίες χρησιμεύουν σαν διέξοδος φυγής από τον εαυτό μας...
Αναμφισβήτητα, η ψευδαίσθηση ότι είμαστε πάντα ένα και το αυτό πρόσωπο, λειτουργεί σαν εμπόδιο για την αυτοπαρατήρηση...
Θα μπορούσε κανείς να πει: «Ξέρω ότι δεν είμαι Ένας αλλά Πολλοί, ο Γνωστικισμός μου το έχει διδάξει». Αν και θα ήταν πολύ ειλικρινής μια τέτοια διαβεβαίωση, αν δεν υπάρχει πλήρης βιωμένη εμπειρία πάνω σε αυτήν την άποψη της διδασκαλίας, σαφώς θα ήταν κάτι καθαρά εξωτερικό και επιφανειακό.
Να διασαφηνίζουμε, να πειραματιζόμαστε και να κατανοούμε είναι το βασικό. Μόνον έτσι είναι δυνατό να δουλέψουμε συνειδητά για να πετύχουμε την ριζική αλλαγή.
Να διαβεβαιώνουμε είναι ένα πράγμα και να κατανοούμε είναι άλλο. Όταν κάποιος λέει: «Καταλαβαίνω ότι δεν είμαι Ένας αλλά Πολλοί», αν η κατανόησή του είναι πραγματική και όχι απλή ανούσια περιττολογία διφορούμενης φλυαρίας, αυτό δείχνει, σημαίνει, αποκαλύπτει πλήρη επαλήθευση της Διδασκαλίας των Πολλών Εγώ.
Γνώση και Κατανόηση είναι διαφορετικές. Η πρώτη είναι του Νου, η δεύτερη της Καρδιάς.
Η απλή γνώση της Διδασκαλίας των Πολλών Εγώ δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Δυστυχώς στους καιρούς στους οποίους ζούμε, η γνώση έχει πάει πολύ πιο μακριά από την κατανόηση, γιατί το φτωχό διανοούμενο ζώο, που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, ανέπτυξε αποκλειστικά την πλευρά της γνώσης, ξεχνώντας αξιοθρήνητα την αντίστοιχη πλευρά του Είναι.
Το να γνωρίσουμε την Διδασκαλία των Πολλών Εγώ και να την κατανοήσουμε, είναι βασικό για κάθε πραγματική, ριζική αλλαγή.
Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να παρατηρεί τον εαυτό του προσεκτικά από την άποψη ότι δεν είναι Ένας αλλά Πολλοί, σαφώς έχει αρχίσει την σοβαρή Δουλειά πάνω στην εσωτερική του φύση.
13. ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟΣ
Είναι πολύ σαφές και δεν καταλήγει δύσκολο να καταλάβουμε ότι όταν αρχίζει κάποιος να παρατηρεί τον ίδιο του τον εαυτό σοβαρά, από την άποψη ότι δεν είναι Ένας αλλά Πολλοί, τότε αρχίζει πραγματικά να δουλεύει πάνω σε όλο αυτό που κουβαλάει μέσα του.
Είναι κώλυμα, εμπόδιο, πρόσκομμα για την Δουλειά της Εσώτερης Αυτοπαρατήρησης τα εξής ψυχολογικά ελαττώματα:
Μυθομανία (παραλήρημα Μεγαλείου, να νομίζεις ότι είσαι ένας Θεός).
Εγωλατρία (πίστη σε ένα Διαρκές Εγώ, λατρεία οποιουδήποτε είδους Άλτερ Έγκο).
Παράνοια (Σοφιστεία, Αυτάρκεια, αλαζονεία, το να πιστεύει κανείς τον εαυτό του αλάθητο, μυστικιστική υπερηφάνεια, άτομο που δεν ξέρει να βλέπει την άποψη του άλλου).
Όταν συνεχίζει κανείς με την παράλογη πεποίθηση ότι είναι Ένας, ότι κατέχει ένα μόνιμο Εγώ, η σοβαρή δουλειά πάνω στον ίδιο του τον εαυτό καταλήγει κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Αυτός που πάντα πιστεύει ότι είναι Ένας, ποτέ δεν θα γίνει ικανός να αποχωριστεί από τα ίδια του τα ανεπιθύμητα στοιχεία. Θα θεωρεί κάθε σκέψη, συναίσθημα, επιθυμία, συγκίνηση, πάθος, στοργή κλπ σαν διαφορετικές, αμετάβλητες λειτουργίες της ίδιας του της φύσης, μέχρι και θα δικαιολογείται μπροστά στους άλλους, λέγοντας ότι αυτά ή εκείνα τα προσωπικά ελαττώματα είναι κληρονομικού χαρακτήρα...
Αυτός που δέχεται την Διδασκαλία των Πολλών Εγώ, κατανοεί βασιζόμενος στην παρατήρηση, ότι κάθε επιθυμία, σκέψη, δράση, πάθος κλπ αντιστοιχεί στο ένα ή το άλλο διαφορετικό, ξεχωριστό Εγώ.
Οποιοσδήποτε αθλητής της εσώτερης Αυτοπαρατήρησης, δουλεύει πολύ σοβαρά μέσα στον ίδιο του τον εαυτό και προσπαθεί να διαχωρίσει από τον Ψυχισμό του τα διάφορα ανεπιθύμητα στοιχεία που κουβαλάει μέσα του...
Αν ένας στα αλήθεια και πολύ ειλικρινά αρχίσει να παρατηρείται εσωτερικά, καταλήγει να διαχωρίζεται σε δύο: Παρατηρητή και Παρατηρούμενο.
Αν δεν παραγόταν μια τέτοια διαίρεση, είναι φανερό ότι ποτέ δεν θα κάναμε ένα βήμα μπροστά στην θαυμαστή οδό της Αυτογνωσίας.
Πως θα μπορούσαμε να παρατηρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, αν διαπράτταμε το λάθος να μη θέλουμε να διαχωριστούμε σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο;
Αν δεν παραγόταν μια τέτοια διαίρεση, είναι ολοφάνερο ότι ποτέ δεν θα κάναμε ένα βήμα μπροστά στον δρόμο της Αυτογνωσίας.
Αναμφισβήτητα, όταν η διαίρεση αυτή δεν συμβαίνει συνεχίζουμε ταυτισμένοι με όλες τις διαδικασίες του Πολλαπλού Εγώ...
Αυτός που ταυτίζεται με τις διάφορες διαδικασίες του πολλαπλού Εγώ είναι πάντοτε θύμα των περιστάσεων.
Πως θα μπορούσε να τροποποιήσει περιστάσεις εκείνος που δεν γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό; Πως θα μπορούσε να γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό αυτός που ποτέ δεν έχει παρατηρηθεί εσωτερικά; Με ποιόν τρόπο θα μπορούσε κανείς να αυτοπαρατηρηθεί αν δεν χωριστεί προηγουμένως σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο;
Τώρα βέβαια κανείς δεν μπορεί να αρχίσει να αλλάζει ριζικά όσο δεν είναι ικανός να πει: «Η επιθυμία αυτή είναι ένα ζωώδες Εγώ που πρέπει να εξαλείψω», «Αυτή η εγωιστική σκέψη είναι ένα άλλο Εγώ που με βασανίζει και χρειάζεται να διαλύσω», «Αυτό το συναίσθημα που πληγώνει την καρδιά μου είναι ένα παρείσακτο Εγώ που χρειάζεται να διαλύσω σε κοσμική σκόνη» κλπ, κλπ, κλπ.
Φυσικά αυτό είναι αδύνατο σε όποιον δεν χωρίστηκε ποτέ σε Παρατηρητή και Παρατηρούμενο.
Αυτός που θεωρεί όλες τις ψυχολογικές του διαδικασίες σαν λειτουργίες ενός μοναδικού Εγώ, ατομικού και μόνιμου, βρίσκεται τόσο ταυτισμένος με όλα του τα σφάλματα, τα έχει τόσο ενωμένα με τον ίδιο του τον εαυτό, που έχει χάσει, για τον λόγο αυτό, την ικανότητα να τα χωρίσει από τον ψυχισμό του.
Προφανώς τέτοια άτομα ποτέ δεν μπορούν να αλλάξουν ριζικά, είναι άνθρωποι καταδικασμένοι στην πιο απόλυτη αποτυχία.
14. ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Το να σκέφτεται κανείς βαθιά και με απόλυτη προσοχή, καταλήγει παράξενο για αυτή την καθοδική και παρακμασμένη εποχή.
Από το Διανοητικό Κέντρο πηγάζουν διάφορες σκέψεις που προέρχονται, όχι από ένα μόνιμο Εγώ, όπως υποθέτουν ανόητα οι αγνοούντες μορφωμένοι, αλλά από τα διαφορετικά «Εγώ» μέσα στον καθένα από εμάς.
Όταν ένας άνθρωπος σκέφτεται, νομίζει με σταθερότητα ότι αυτός στον εαυτό του και από μόνος του σκέφτεται.
Δεν θέλει να καταλάβει το διανοούμενο θηλαστικό ότι οι πολυάριθμες σκέψεις που διασταυρώνονται στην κατανόησή του, έχουν την προέλευσή τους στα διάφορα Εγώ που φέρουμε μέσα μας.
Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε πραγματικά σκεπτόμενα άτομα. Αληθινά δεν έχουμε ακόμα νου ατομικό.
Ωστόσο, καθένα από τα διάφορα Εγώ που κουβαλάμε μέσα μας, χρησιμοποιεί το Διανοητικό μας Κέντρο, το μεταχειρίζεται κάθε φορά που μπορεί για να σκέφτεται.
Θα ήταν παράλογο λοιπόν να ταυτιζόμαστε με αυτήν ή εκείνη την αρνητική και βλαβερή σκέψη, θεωρώντας την ατομική ιδιοκτησία.
Ολοφάνερα, αυτή ή εκείνη η αρνητική σκέψη προέρχεται από οποιοδήποτε Εγώ, που σε μια δεδομένη στιγμή έχει χρησιμοποιήσει καταχρηστικά το διανοητικό μας κέντρο.
Αρνητικές σκέψεις υπάρχουν διαφόρων ειδών: υποψία, δυσπιστία, κακή θέληση για τον άλλον, ζήλιες πάθους, ζήλιες θρησκευτικές, ζήλιες πολιτικές ζήλιες φιλικές ή του οικογενειακού τύπου, απληστία, λαγνεία, εκδίκηση, οργή, υπερηφάνεια, ζηλοφθονία, μίσος, μνησικακία, κλοπή, μοιχεία, οκνηρία, λαιμαργία κλπ, κλπ, κλπ.
Πραγματικά είναι τόσα τα ψυχικά ελαττώματα που έχουμε, ώστε και να είχαμε χαλύβδινο ουρανίσκο και χίλιες γλώσσες για να μιλάμε, δεν θα κατορθώναμε να τα απαριθμήσουμε όλα.
Σαν συνέπεια ή συμπέρασμα αυτού που ειπώθηκε προηγουμένως, είναι πια παράλογο το να ταυτιστούμε με τις αρνητικές σκέψεις.
Όπως δεν είναι δυνατό να υπάρχει αποτέλεσμα χωρίς αιτία, βεβαιώνουμε επίσημα ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει και σκέψη από μόνη της, γεννημένη αυθόρμητα...
Η σχέση ανάμεσα στον στοχαστή και την σκέψη είναι προφανής. Κάθε αρνητική σκέψη έχει την καταγωγή της σε έναν διαφορετικό στοχαστή.
Στον καθένα μας υπάρχουν τόσοι αρνητικοί στοχαστές, όσες σκέψεις του ίδιου είδους.
Αν κοιτάξουμε αυτό το ζήτημα από την πολλαπλή γωνία των Στοχαστών και των Σκέψεων, κάθε ένα από τα Εγώ που κουβαλάμε μέσα στον ψυχισμό μας συμβαίνει να είναι σίγουρα ένας διαφορετικός στοχαστής.
Αναμφισβήτητα, μέσα στον καθένα από εμάς υπάρχουν πάρα πολλοί στοχαστές. Και όμως καθένας από αυτούς, παρόλο που είναι μόνο ένα μέρος, θεωρεί ότι ο εαυτός του είναι το παν σε μια δεδομένη στιγμή.
Οι μυθομανείς, οι εγωλάτρες, οι ναρκισσιστές, οι παρανοϊκοί ποτέ δεν θα δέχονταν την θέση της Πολλαπλότητας των Στοχαστών γιατί αγαπούν υπερβολικά τον ίδιο τους τον εαυτό, αισθάνονται «ο μπαμπάς του Ταρζάν» ή «η μαμά των κλωσόπουλων».
Πώς θα μπορούσαν τέτοιοι ανώμαλοι άνθρωποι, να δεχτούν την ιδέα ότι δεν κατέχουν έναν ατομικό νου, μεγαλοφυή θαυμαστό;
Εντούτοις τέτοιοι Δοκησίσοφοι σκέφτονται το καλύτερο για τον εαυτό τους και μέχρι που ντύνονται με τον χιτώνα του Αρίστιππου για να δείξουν σοφία και ταπεινοφροσύνη...
Διηγείται κάπου η παράδοση των αιώνων ότι ο Αρίστιππος, θέλοντας να δείξει σοφία και ταπεινοφροσύνη, ντύθηκε με έναν παλιό χιτώνα γεμάτο μπαλώματα και τρύπες. Άρπαξε στο δεξί του χέρι την Ράβδο της Φιλοσοφίας και βγήκε στους δρόμους της Αθήνας...
Λένε πως όταν ο Σωκράτης τον είδε να έρχεται είπε με δυνατή φωνή: Ω Αρίστιππε, φαίνεται η ματαιότητά σου μέσα από τις τρύπες του ενδύματός σου!
Όποιος δεν ζει πάντα σε κατάσταση Επαγρύπνησης προς το ασυνήθιστο, Επάγρυπνης Αντίληψης, σκεπτόμενος ότι είναι σκεπτόμενος, ταυτίζεται εύκολα με οποιαδήποτε αρνητική σκέψη.
Σαν αποτέλεσμα από αυτό ενισχύεται αξιοθρήνητα η μοχθηρή δύναμη του αρνητικού Εγώ, αυτουργού της αντίστοιχης σκέψης που αναφέραμε παραπάνω.
Όσο περισσότερο ταυτιζόμαστε με μια αρνητική σκέψη, τόσο περισσότερο θα είμαστε δούλοι του αντίστοιχου Εγώ που την χαρακτηρίζει.
Σε ότι αφορά την Γνώση, τον Μυστικό Δρόμο, την Δουλειά πάνω στον εαυτό μας, οι ιδιαίτεροι πειρασμοί μας συναντιούνται ακριβώς στα Εγώ που μισούν την Γνώση, την Εσωτερική Δουλειά, γιατί δεν αγνοούν ότι η ύπαρξή τους μέσα στον ψυχισμό μας απειλείται θανάσιμα από την Γνώση και από την Δουλειά.
Αυτά τα εριστικά και αρνητικά Εγώ εξουσιοδοτούνται εύκολα από ορισμένους νοητικούς κυλίνδρους αποθηκευμένους στο Διανοητικό μας Κέντρο και προκαλούν διαδοχικά βλαβερά και επιζήμια νοητικά ρεύματα.
Αν δεχτούμε αυτές τις σκέψεις, αυτά τα Αρνητικά Εγώ που σε μια δεδομένη στιγμή ελέγχουν το Διανοητικό μας Κέντρο, θα γίνουμε τότε ανίκανοι να ελευθερωθούμε από τα αποτελέσματά τους.
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι κάθε αρνητικό Εγώ αυτοεξαπατάται και εξαπατά. Συμπέρασμα ψεύδεται.
Κάθε φορά που αισθανόμαστε μια ξαφνική απώλεια δύναμης, όταν ο υποψήφιος απογοητεύεται από την Γνώση, από την Εσωτερική Δουλειά, όταν χάνει τον ενθουσιασμό και εγκαταλείπει το καλύτερο, είναι φανερό ότι έχει εξαπατηθεί από κάποιο αρνητικό Εγώ.
Το αρνητικό Εγώ της μοιχείας καταστρέφει τις καλές οικογένειες, κάνει δυστυχισμένα τα παιδιά. Το αρνητικό Εγώ της ζήλιας εξαπατά τα όντα που λατρεύονται και καταστρέφει την ευτυχία τους.
Το αρνητικό Εγώ της μυστικιστικής υπερηφάνειας εξαπατά τους αφιερωμένους στον Δρόμο και αυτοί νοιώθοντας σοφοί μισούν τον Δάσκαλό τους ή τον προδίδουν...
Το αρνητικό Εγώ επικαλείται οι προσωπικές μας εμπειρίες, τις αναμνήσεις μας, τις καλύτερες επιθυμίες μας, την ειλικρίνειά μας και μέσα από μιαν αυστηρή διαλογή όλων αυτών, παρουσιάζει κάτι σε ένα ψεύτικο φως, κάτι που γοητεύει και η αποτυχία έρχεται...
Ωστόσο όταν κανείς ανακαλύπτει το Εγώ σε δράση, όταν έχει μάθει να ζει σε κατάσταση επαγρύπνησης, τέτοιου είδους εξαπάτηση γίνεται αδύνατη...
15. Η ATOMIKOTHTA
Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του «Ένα» σίγουρα είναι ένα πολύ κακόγουστο αστείο. Δυστυχώς τούτη η μάταιη αυταπάτη υπάρχει μέσα στον καθένα μας.
Δυστυχώς πάντοτε σκεφτόμαστε το καλύτερο για τον εαυτό μας, ποτέ δεν μας συμβαίνει να καταλάβουμε ότι ούτε καν κατέχουμε αληθινή Ατομικότητα.
Το χειρότερο αυτής της περίπτωση είναι ότι φτάνουμε στο σημείο να δώσουμε στον εαυτό μας την εσφαλμένη πολυτέλεια να υποθέτει ότι καθένας από εμάς απολαμβάνει πλήρους συνείδησης και ιδιαίτερης θέλησης.
Φτωχοί εμείς! Πόσο ανόητοι είμαστε! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η άγνοια είναι η χειρότερη από τις κακοτυχίες.
Μέσα στον καθένα μας υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικά Άτομα, διαφορετικά υποκείμενα, Εγώ ή πλήθη που φιλονικούν μεταξύ τους, που διαπληκτίζονται για την υπεροχή και που δεν έχουν καμιά τάξη ή συμφωνία.
Αν ήμασταν συνειδητοί, αν ξυπνούσαμε από τα τόσα όνειρα και φαντασίες, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή...
Όμως σαν αποκορύφωμα της ατυχίας μας οι αρνητικές συγκινήσεις, οι αυτοθεωρήσεις και η αυτοαγάπη μας γοητεύουν, μας υπνωτίζουν, δεν μας επιτρέπουν να θυμηθούμε τον εαυτό μας ποτέ, να τον δούμε έτσι όπως είναι...
Νομίζουμε ότι έχουμε μία και μοναδική θέληση, όταν στην πραγματικότητα έχουμε πολλές διαφορετικές θελήσεις (κάθε Εγώ έχει την δική του).
Η ιλαροτραγωδία όλης αυτής της Εσωτερικής Πολλαπλότητας καταλήγει τρομακτική. Οι διάφορες εσωτερικές θελήσεις συγκρούονται μεταξύ τους, ζουν σε συνεχή πάλη, δρουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Αν είχαμε πραγματική Ατομικότητα, αν κατέχαμε μια Ενότητα αντί για μια Πολλαπλότητα, θα είχαμε επίσης συνέχεια σκοπών, ξύπνια συνείδηση, ιδιαίτερη, ατομική θέληση.
Να αλλάξουμε είναι το ενδεδειγμένο, ωστόσο πρέπει να αρχίσουμε από το να είμαστε ειλικρινείς με τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Χρειάζεται να κάνουμε μια ψυχολογική καταγραφή του εαυτού μας για να γνωρίσουμε αυτό που μας περισσεύει και αυτό που μας λείπει.
Είναι δυνατό να πετύχουμε την Ατομικότητα, όμως αν νομίζουμε ότι την έχουμε αυτή η πιθανότητα θα εξαφανισθεί.
Είναι φανερό ότι ποτέ δεν θα αγωνιζόμαστε για να αποκτήσουμε κάτι που νομίζουμε ότι κατέχουμε. Η φαντασία μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε κάτοχοι της Ατομικότητας, μέχρι που υπάρχουν σχολές που έτσι διδάσκουν.
Επείγει να πολεμήσουμε ενάντια στην φαντασία. Αυτή μας κάνει να φαινόμαστε σαν να είμαστε αυτό ή εκείνο, όταν στην πραγματικότητα είμαστε άθλιοι, αδιάντροποι και διεστραμμένοι.
Σκεφτόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, όταν στην πραγματικότητα είμαστε μόνο διανοούμενα θηλαστικά στερημένα από ατομικότητα.
Οι μυθομανείς πιστεύουν τους εαυτούς τους Θεούς, Μαχάτμας κλπ, χωρίς να υποπτεύονται ότι ούτε καν έχουν ατομικό νου και Συνειδητή Θέληση.
Οι εγωλάτρες λατρεύουν τόσο το αγαπημένο τους Εγώ, που ποτέ δεν θα δέχονταν την ιδέα της Πολλαπλότητας του Εγώ μέσα στον εαυτό τους.
Οι παρανοϊκοί, με την κλασσική υπερηφάνεια που τους χαρακτηρίζει, ούτε καν θα διάβαζαν αυτό το βιβλίο...
Είναι απαραίτητο να πολεμήσουμε μέχρι θανάτου ενάντια στην φαντασία που σχετίζεται με μας τους ίδιους, αν δεν θέλουμε να είμαστε θύματα τεχνητών συγκινήσεων και λανθασμένων εμπειριών, οι οποίες εκτός του ότι μας βάζουν σε γελοίες καταστάσεις, σταματούν κάθε δυνατότητα εσωτερικής ανάπτυξης.
Το διανοούμενο ζώο είναι τόσο υπνωτισμένο από την φαντασία του που ονειρεύεται ότι είναι λιοντάρι ή αετός, όταν στα αλήθεια δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα τιποτένιο σκουλήκι της λάσπης της γης.
Ο μυθομανής δεν θα δεχόταν ποτέ αυτές τις διαβεβαιώσεις που κάναμε στις πιο πάνω παραγράφους, προφανώς αυτός αισθάνεται τον εαυτό του Αρχι-ιεροφάντη (και ας λένε οι άλλοι ότι θέλουν) χωρίς να υποψιάζεται ότι η φαντασία είναι απλά τίποτα, «τίποτα παρά φαντασία».
Η φαντασία είναι μια δύναμη πραγματική που ενεργεί παγκόσμια πάνω στην ανθρωπότητα και που κρατάει το διανοούμενο ανθρωποειδές σε ονειρική κατάσταση, κάνοντάς το να πιστεύει ότι είναι ήδη ένας άνθρωπος που κατέχει αληθινή Ατομικότητα, θέληση, ξύπνια συνείδηση, ιδιαίτερο νου κλπ, κλπ, κλπ.
Όταν σκεφτόμαστε ότι είμαστε Ένα, δεν μπορούμε να κινηθούμε από εκεί που βρισκόμαστε μέσα μας, παραμένουμε σταματημένοι και τελικά εκφυλιζόμαστε, εξελισσόμαστε καθοδικά.
Καθένας μας βρίσκεται σε καθορισμένη ψυχολογική φάση και δεν θα μπορέσουμε να βγούμε από αυτή, παρά μόνον αν ανακαλύψουμε άμεσα όλα αυτά τα πρόσωπα ή Εγώ που ζουν μέσα στο άτομό μας.
Είναι ξεκάθαρο ότι μέσα από την εσώτερη αυτοπαρατήρηση θα μπορέσουμε να δούμε τα πλήθη που ζουν στον ψυχισμό μας και που χρειάζεται να εξαλείψουμε για να επιτύχουμε την ριζική μετατροπή.
Αυτή η αντίληψη, αυτή η αυτοπαρατήρηση, αλλάζει θεμελιωδώς όλες τις λανθασμένες ιδέες που είχαμε για τον εαυτό μας και σαν αποτέλεσμα διασαφηνίζουμε το συγκεκριμένο γεγονός ότι δεν κατέχουμε πραγματική Ατομικότητα.
Ενώ δεν αυτοπαρατηρούμαστε, θα ζούμε μέσα στην ψευδαίσθηση ότι είμαστε Ένα, και κατά συνέπεια η ζωή μας θα είναι λανθασμένη.
Δεν είναι δυνατόν να σχετιστούμε σωστά με τους ομοίους μας, όσο δεν πραγματοποιείται μια εσωτερική αλλαγή στο βάθος του ψυχισμού μας.
Οποιαδήποτε εσωτερική αλλαγή απαιτεί πρώτα την εξάλειψη των Εγώ που έχουμε μέσα μας.
Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαμε να περιορίσουμε αυτά τα Εγώ αν δεν τα παρατηρήσουμε στο εσωτερικό μας.
Εκείνοι που αισθάνονται Ένα, που σκέφτονται το καλύτερο για τον εαυτό τους, που δεν θα δέχονταν ποτέ την διδασκαλία των Πολλών, δεν επιθυμούν επίσης να παρατηρήσουν τα Εγώ και για αυτό κάθε πιθανότητα αλλαγής γίνεται για αυτούς αδύνατη.
Δεν είναι δυνατόν να αλλάξουμε αν δεν εξαλείψουμε, όμως εκείνος που αισθάνεται κάτοχος της Ατομικότητας, αν δεχόταν ότι πρέπει να εξαλείψει, θα αγνοούσε πραγματικά τι είναι εκείνο που πρέπει να εξαλείψει.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός που πιστεύει ότι είναι Ένα, εξαπατώντας τον εαυτό του, νομίζει ότι ξέρει αυτό που πρέπει να εξαλείψει, όμως στα αλήθεια ούτε καν ξέρει ότι δεν ξέρει. Είναι ένας αγνοών μορφωμένος.
Χρειάζεται να αποεγωποιηθούμε για να ατομικοποιηθούμε, όμως αυτός που πιστεύει ότι κατέχει την ατομικότητα είναι αδύνατον να μπορέσει να αποεγωποιηθεί.
Η Ατομικότητα είναι ιερή 100%. Σπάνιοι είναι αυτοί που την έχουν, όμως όλοι σκέπτονται ότι την έχουν.
Πως θα μπορούσαμε να εξαλείψουμε τα Εγώ αν πιστεύουμε ότι έχουμε ένα Μοναδικό Εγώ;
Σίγουρα μόνο αυτός που δεν αυτοπαρατηρήθηκε ποτέ στα σοβαρά σκέπτεται ότι έχει ένα μοναδικό Εγώ.
Όμως οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι στην διδασκαλία αυτή, γιατί υπάρχει ο ψυχολογικός κίνδυνος να μπερδευτούν η αυθεντική Ατομικότητα με την έννοια κάποιου είδους Ανώτερου Εγώ ή με κάτι παρόμοιο.
Η Ιερή Ατομικότητα βρίσκεται πιο πέρα από οποιαδήποτε μορφή Εγώ, είναι ότι είναι, ότι πάντα ήταν και ότι πάντα θα είναι.
Η νόμιμη Ατομικότητα είναι το Είναι και ο λόγος να είναι το Είναι, είναι το ίδιο το Είναι.
Να διακρίνετε μεταξύ του Είναι και του Εγώ. Αυτοί που συγχέουν το Είναι με το Εγώ σίγουρα ποτέ δεν αυτοπαρατηρήθηκαν στα σοβαρά.
Όσο θα συνεχίζει η Ουσία, η Συνείδηση να βρίσκεται εμφιαλωμένη μέσα σε όλο αυτό το σύνολο των Εγώ που φέρουμε μέσα μας, η ριζική αλλαγή θα είναι κάτι περισσότερο από αδύνατη.
16. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Ένας άνθρωπος είναι αυτό που είναι η ζωή του. Αυτό που συνεχίζει πέρα από τον θάνατο είναι η ζωή. Αυτή είναι η έννοια του βιβλίου της ζωής που ανοίγεται με τον θάνατο.
Κοιτάζοντας αυτό το ζήτημα από μια άποψη αυστηρά ψυχολογική, μια οποιαδήποτε μέρα της ζωής μας είναι στην πραγματικότητα ένα μικρό αντίγραφο του συνόλου της ζωής.
Από όλα αυτά μπορούμε να συμπεράνουμε το εξής: αν ένας άνθρωπος δεν δουλεύει πάνω στον εαυτό του σήμερα δεν θα αλλάξει ποτέ.
Όταν βεβαιώνουμε ότι θέλουμε να δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας και δεν δουλεύουμε σήμερα αναβάλλοντάς το για αύριο, μια τέτοια βεβαίωση είναι ένα απλό σχέδιο και τίποτα περισσότερο, γιατί στο σήμερα βρίσκεται το αντίγραφο ολόκληρης της ζωής μας.
Υπάρχει κάπου εκεί ένα λαϊκό ρητό που λέει: «Μην αφήνετε για αύριο αυτό που μπορείτε να κάνετε σήμερα».
Αν ένας άνθρωπος πει: «Θα δουλέψω πάνω στον εαυτό μου αύριο», ποτέ δεν θα δουλέψει πάνω στον εαυτό του γιατί πάντα θα υπάρχει ένα αύριο.
Αυτό μοιάζει πολύ με κάποια υπόδειξη, ανακοίνωση ή επιγραφή που βάζουν μερικοί έμποροι στα καταστήματα τους: «Όχι πίστωση σήμερα. Αύριο ναι».
Όταν κάποιος που βρίσκεται σε ανάγκη έρχεται να ζητήσει πίστωση, πέφτει πάνω στην ανελέητη επιγραφή και αν ξανάρθει την άλλη μέρα συναντά πάλι την αλύπητη ανακοίνωση ή επιγραφή.
Αυτό είναι που ονομάζεται στην ψυχολογία η «αρρώστια του αύριο». Όσο ένας άνθρωπος λέει «αύριο» δεν θα αλλάξει ποτέ.
Χρειαζόμαστε υπερεπειγόντως χωρίς αναβολή να δουλεύουμε με τον εαυτό μας σήμερα, όχι να ονειρευόμαστε τεμπέλικα κάποια στιγμή στο μέλλον ή κάποια εξαιρετική ευκαιρία.
Αυτοί που λένε «Θα κάνω πρώτα αυτό ή εκείνο και μετά θα δουλέψω», ποτέ δεν θα δουλέψουν με τον εαυτό τους. Αυτοί είναι οι κάτοικοι της γης που αναφέρονται στις Ιερές Γραφές.
Γνώρισα ισχυρό γαιοκτήμονα που έλεγε: «Πρέπει πρώτα να στρογγυλέψω την περιουσία μου και ύστερα θα δουλέψω πάνω στον Εαυτό μου».
Όταν αρρώστησε θανάσιμα τον επισκέφτηκα και του έκανα την παρακάτω ερώτηση: «Ακόμα θέλετε να την στρογγυλέψετε;».
«Λυπάμαι πραγματικά που έχασα τον χρόνο μου» μου απάντησε. Μερικές μέρες αργότερα πέθανε αφού είχε αναγνωρίσει το λάθος του.
Ο άνθρωπος εκείνος είχε πολλή γη, ήθελε όμως να αποκτήσει τις γειτονικές ιδιοκτησίες, να «στρογγυλέψει» την περιουσία του με σκοπό να έχει το αγρόκτημά του ακριβώς τα όρια των τεσσάρων δρόμων.
«Αρκεί σε κάθε μέρα η μοχθηρία της» είπε ο Μεγάλος Καμπίρ Ιησούς. Να αυτοπαρατηρηθούμε σήμερα κιόλας σε ότι αφορά την μέρα που πάντα επαναλαμβάνεται, την μικρογραφία ολόκληρης της ζωής μας.
Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να δουλεύει πάνω στον εαυτό του σήμερα κιόλας, όταν παρατηρεί τις δυσαρέσκειες και τις λύπες του, προχωρά στον δρόμο της επιτυχίας.
Δεν θα ήταν δυνατόν να εξαλείψουμε αυτό που δεν γνωρίζουμε. Οφείλουμε πρώτα να παρατηρήσουμε τα ίδια μας τα λάθη.
Χρειάζεται όχι μόνο να γνωρίσουμε την μέρα μας, αλλά και την σχέση με αυτή την ίδια. Υπάρχει μια συγκεκριμένη, οποιαδήποτε μέρα που κάθε άτομο δοκιμάζει άμεσα, εκτός από τα ασυνήθιστα, σπάνια γεγονότα.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς την καθημερινή υποτροπή, την επανάληψη λέξεων και συμβάντων σε κάθε άτομο, κλπ.
Αυτή η υποτροπή γεγονότων και λέξεων αξίζει να μελετηθεί. Μας οδηγεί στην αυτογνωσία.
17. ΜΗΧΑΝΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ
Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαμε να αρνηθούμε τον Νόμο της Υποτροπής που διαδικάζεται σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Σίγουρα, σε κάθε μέρας της ύπαρξής μας υπάρχει επανάληψη γεγονότων, συνειδησιακών καταστάσεων, λόγων, επιθυμιών, σκέψεων, θελήσεων κλπ.
Είναι φανερό ότι, όταν ένας δεν αυτοπαρατηρείται, δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτήν την ακατάπαυστη καθημερινή επανάληψη.
Γίνεται φανερό ότι όποιος δεν αισθάνεται κανένα ενδιαφέρον για να παρατηρήσει τον εαυτό του, δεν επιθυμεί ούτε και να δουλέψει για να πετύχει μια πραγματική ριζική μετατροπή.
Σαν άκρον άωτον υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν χωρίς να δουλέψουν πάνω στον εαυτό τους.
Δεν αρνιόμαστε το γεγονός ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στην πραγματική ευτυχία του πνεύματος, όμως είναι επίσης βέβαιο, ότι μια τέτοια ευτυχία θα ήταν κάτι παραπάνω από αδύνατη εάν δεν δουλεύαμε με τον εαυτό μας.
Μπορεί ένας να αλλάξει μέσα του, όταν στα αλήθεια πετύχει να τροποποιήσει τις αντιδράσεις του εμπρός στα διάφορα γεγονότα που του προκύπτουν καθημερινά.
Ωστόσο δεν θα μπορούσαμε να τροποποιήσουμε την μορφή των αντιδράσεών μας μπροστά στα γεγονότα της πρακτικής ζωής, αν δεν δουλεύαμε σοβαρά πάνω στον εαυτό μας.
Χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας, να είμαστε λιγότερο αμελείς, να γίνουμε πιο σοβαροί και να παίρνουμε την ζωή με διαφορετικό τρόπο, με την αληθινή και πρακτική της έννοια.
Όμως αν συνεχίσουμε έτσι όπως είμαστε, να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο, όλες τις μέρες, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη, με την ίδια πάντοτε αμέλεια, οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής εκ των πραγμάτων αποκλείεται.
Εάν πραγματικά θέλει κάποιος να φτάσει να γνωρίσει τον εαυτό του, πρέπει να αρχίσει να παρατηρεί την ίδια του την συμπεριφορά μπροστά στα γεγονότα οποιασδήποτε ημέρας της ζωής του.
Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι δεν πρέπει να παρατηρεί κανείς τον εαυτό του κάθε μέρα, θέλουμε μόνο να βεβαιώσουμε ότι πρέπει να αρχίσει να παρατηρεί κάποια πρώτη μέρα.
Σε όλα πρέπει να υπάρχει μία αρχή και το να αρχίσουμε να παρατηρούμε την συμπεριφορά μας σε οποιαδήποτε μέρα της ζωής μας είναι μια καλή αρχή.
Το να παρατηρήσουμε τις μηχανικές αντιδράσεις μας μπροστά σε όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες της κρεβατοκάμαρας, του σαλονιού, της τραπεζαρίας, του σπιτιού, του δρόμου, της δουλειάς κλπ, αυτό που κάποιος λέει, αισθάνεται και σκέφτεται, είναι σίγουρα το πιο ενδεδειγμένο.
Το σημαντικό έπειτα είναι να δούμε πως, με ποιο τρόπο μπορεί να αλλάξει κανείς αυτές τις αντιδράσεις. Όμως αν πιστεύουμε ότι είμαστε καλοί άνθρωποι, ότι ποτέ δεν συμπεριφερόμαστε ασυνείδητα και εσφαλμένα, ποτέ δεν θα αλλάξουμε.
Πριν από όλα χρειάζεται να καταλάβουμε ότι είμαστε πρόσωπα-μηχανές, απλές μαριονέτες ελεγχόμενες από μυστικούς πράκτορες, από κρυφά Εγώ.
Μέσα μας ζούνε πολλά πρόσωπα, ποτέ δεν είμαστε οι ίδιοι. Μερικές φορές εκδηλώνεται σε μας ένα φιλάργυρο πρόσωπο, άλλες φορές ένα πρόσωπο εριστικό, κάποια άλλη στιγμή ένα θαυμάσιο πρόσωπο, καλοκάγαθο, αργότερα ένα πρόσωπο που αγαπά τα σκάνδαλα ή τις συκοφαντίες, κατόπιν ένας άγιος, στην συνέχεια ένας απατεώνας κλπ.
Ο καθένας μας έχει μέσα του πλήθη κάθε κατηγορίας, Εγώ όλων των ειδών. Η προσωπικότητά μας δεν είναι παρά μια μαριονέτα, μία κούκλα που μιλάει, κάτι μηχανικό.
Ας αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε συνειδητά σε ένα μικρό μέρος της ημέρας. Χρειάζεται να σταματήσουμε να είμαστε απλές μηχανές έστω και για μερικές σύντομες στιγμές της ημέρας. Αυτό θα επιδράσει αποφασιστικά στην ύπαρξή μας.
Όταν Αυτοπαρατηρούμαστε και δεν κάνουμε αυτό που θέλει το ένα ή το άλλο Εγώ, είναι ξεκάθαρο ότι αρχίζουμε να σταματάμε να είμαστε μηχανές.
Μία μόνο στιγμή, κατά την οποία είμαστε αρκετά συνειδητοί ώστε να σταματήσουμε να είμαστε μηχανές, αν το κάνουμε με την θέλησή μας, συνήθως τροποποιεί ριζικά πολλές δυσάρεστες περιστάσεις.
Δυστυχώς ζούμε καθημερινά μια μηχανική ζωή, ρουτινιάρικη, παράλογη. Επαναλαμβάνουμε γεγονότα, οι συνήθειές μας είναι οι ίδιες, ποτέ δεν θελήσαμε να τις αλλάξουμε, είναι οι μηχανικές σιδηροτροχιές όπου κυκλοφορεί το τραίνο της άθλιας ύπαρξής μας. Για τους εαυτούς μας όμως σκεφτόμαστε το καλύτερο...
Παντού αφθονούν οι Μυθομανείς, αυτοί που νομίζουν τους εαυτούς τους θεούς, μηχανικά πλάσματα, ρουτινιάρικα, πρόσωπα από την λάσπη της γης, άθλιες κούκλες κινούμενες από διάφορα Εγώ. Τέτοιοι άνθρωποι δεν θα δουλέψουν απάνω στον εαυτό τους...
18. Ο ΑΡΤΟΣ Ο ΕΠΙΟΥΣΙΟΣ
Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά οποιαδήποτε μέρα της ζωής μας, θα δούμε σίγουρα ότι δεν ξέρουμε να ζούμε συνειδητά.
Η ζωή μας μοιάζει με ένα τραίνο σε πορεία που κινείται πάνω στις σταθερές σιδηροτροχιές των μηχανικών, άκαμπτων συνηθειών μιας μάταιης και επιφανειακής ύπαρξης.
Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι δεν μας συμβαίνει ποτέ τροποποιούμε τις συνήθειες, φαίνεται ότι δεν κουραζόμαστε να επαναλαμβάνουμε πάντα τα ίδια.
Οι συνήθειες μας κρατούν απολιθωμένους, όμως σκεφτόμαστε ότι είμαστε ελεύθεροι. Είμαστε τρομακτικά άσχημοι αλλά θεωρούμε τους εαυτούς μας Απόλλωνες...
Είμαστε μηχανικοί άνθρωποι, ένας λόγος υπεραρκετός για να λείπει κάθε αληθινό συναίσθημα από ότι κάνουμε στην ζωή.
Καθημερινά κινούμαστε πάνω στις παλιές σιδηροτροχιές των γέρικων και παράλογων συνηθειών μας και έτσι είναι σαφές ότι δεν έχουμε μια πραγματική ζωή. Αντί να ζούμε φυτοζωούμε άθλια και δεν δεχόμαστε νέες εντυπώσεις.
Αν ένας άνθρωπος άρχιζε συνειδητά την μέρα του, είναι φανερό ότι μια τέτοια μέρα θα ήταν πολύ διαφορετική από τις άλλες.
Όταν κάποιος παίρνει το σύνολο της ζωής του σαν την ίδια την μέρα που ζει, όταν δεν αφήνει για αύριο αυτό που πρέπει να κάνει σήμερα κιόλας, φτάνει πραγματικά στο να γνωρίσει τι σημαίνει να δουλεύει πάνω στον εαυτό του.
Ποτέ από μια μέρα δεν λείπει η σπουδαιότητα. Αν θέλουμε στα αλήθεια να μετατραπούμε ριζικά, πρέπει να βλέπουμε, να παρατηρούμε και να κατανοούμε τον εαυτό μας καθημερινά.
Εν τούτοις, οι άνθρωποι δεν θέλουν να δουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Μερικοί που έχουν όρεξη να δουλέψουν πάνω στον εαυτό τους, δικαιολογούν την αμέλειά τους με φράσεις όπως η εξής: «Η δουλειά του γραφείου δεν με αφήνει να δουλέψω πάνω στον εαυτό μου». Τέτοια λόγια χωρίς νόημα, κενά, μάταια, παράλογα, χρησιμεύουν μόνο για να δικαιολογήσουν την νωχέλεια, την τεμπελιά, την έλλειψη αγάπης για την Μεγάλη Αιτία.
Τέτοιοι άνθρωποι αν και έχουν πολλές πνευματικές ανησυχίες είναι φανερό ότι ποτέ δεν θα αλλάξουν.
Να παρατηρούμε τον εαυτό μας είναι επείγον, αμετάθετο, χωρίς αναβολή. Η εσώτερη αυτοπαρατήρηση είναι βασική για την πραγματική αλλαγή.
Ποια είναι η ψυχολογική σας κατάσταση όταν σηκώνεστε; Ποια η ψυχική σας διάθεση στην διάρκεια του πρωινού; Ήσασταν ανυπόμονος με τον σερβιτόρο; Με την γυναίκα σας; Γιατί ήσασταν ανυπόμονος; Τι είναι αυτό που πάντα σας συγχύζει; Κλπ.
Το να μην καπνίσεις ή να φας λιγότερο δεν είναι μια ολοκληρωτική αλλαγή, όμως, ναι, δείχνει κάποια πρόοδο. Ξέρουμε καλά ότι το βίτσιο και η λαιμαργία είναι απάνθρωπα και ζωώδη.
Δεν είναι ωραίο κάποιος αφιερωμένος στον Μυστικό Δρόμο να έχει υπερβολικά χοντρό φυσικό σώμα και εξογκωμένη κοιλιά έξω από κάθε αισθητική τελειότητα. Αυτό θα έδειχνε αδηφαγία, λαιμαργία, ακόμα και τεμπελιά.
Η καθημερινή ζωή, το επάγγελμα, η δουλειά αν και ζωτικά για την ύπαρξη αποτελούν τον ύπνο της συνείδησης.
Το να ξέρει κανείς ότι η ζωή είναι ύπνος δεν σημαίνει ότι το έχει κατανοήσει. Η κατανόηση έρχεται με την αυτοπαρατήρηση και την εντατική δουλειά πάνω στον εαυτό μας.
Για να δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας, είναι απαραίτητο να δουλέψουμε πάνω στην καθημερινή μας ζωή σήμερα κιόλας και τότε θα καταλάβουμε τι σημαίνει εκείνη η φράση της Προσευχής του Κυρίου: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον».
Η λέξη «επιούσιο» σημαίνει «τον Άρτον τον Επιούσιον» ή τον «Άρτο από Ψηλά».
Η Γνώση δίνει αυτόν τον Άρτο της Ζωής με την διπλή έννοια των ιδεών και των δυνάμεων που μας επιτρέπουν να διαλύσουμε ψυχολογικά σφάλματα.
Κάθε φορά που διαλύουμε σε κοσμική σκόνη το ένα ή το άλλο Εγώ, κερδίζουμε ψυχολογική εμπειρία, τρώμε τον «Άρτον της Σοφίας», λαμβάνουμε μια νέα γνώση.
Η Γνώση μας προσφέρει τον «Άρτον τον επιούσιον», τον «Άρτον της Σοφίας» και μας δείχνει με ακρίβεια την νέα ζωή που ξεκινά σε κάποιον μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό, εδώ και τώρα.
Τώρα ακόμη, κανείς δεν μπορεί να αλλάξει την ζωή του ή να αλλάξει οτιδήποτε σχετικό με τις μηχανικές αντιδράσεις της ύπαρξης, παρά μόνον αν υπολογίζει στην βοήθεια νέων ιδεών και λάβει Θεϊκή βοήθεια.
Η Γνώση δίνει αυτές τις καινούριες ιδέες και διδάσκει το Mondus Operandi (τρόπο δράσης) με το οποίο μπορεί κανείς να βοηθηθεί από Δυνάμεις Ανώτερες από τον Νου.
Χρειάζεται να προετοιμάσουμε τα κατώτερα κέντρα του οργανισμού μας για να λάβουμε τις ιδέες και τις δυνάμεις που έρχονται από τα Ανώτερα Κέντρα.
Στη Δουλειά πάνω στον εαυτό μας δεν υπάρχει τίποτε αξιοκαταφρόνητο. Οποιαδήποτε σκέψη, όσο ασήμαντη και να είναι αξίζει να παρατηρηθεί. Οποιαδήποτε αρνητική συγκίνηση, αντίδραση κλπ πρέπει να παρατηρηθεί.
19. Ο ΚΑΛΟΣ ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ
Το να αποσύρεται κανείς από τα καταστρεπτικά αποτελέσματα της ζωής σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς, σίγουρα είναι πολύ δύσκολο αλλά απαραίτητο, ειδάλλως καταβροχθίζεται από την ζωή.
Οποιαδήποτε δουλειά που κάνει κανείς πάνω στον εαυτό του με σκοπό να πετύχει μια ψυχική και πνευματική ανάπτυξη, σχετίζεται πάντα με την απομόνωση, πολύ καλά κατανοημένη, αφού κάτω από την επίδραση της ζωής, έτσι όπως πάντα την ζούμε, δεν είναι δυνατό να αναπτύξουμε άλλο πράγμα από την προσωπικότητα.
Με κανένα τρόπο δεν εναντιωνόμαστε στην ανάπτυξη της προσωπικότητας. Σαφώς αυτή είναι αναγκαία στην ύπαρξη, όμως σίγουρα είναι κάτι καθαρά τεχνητό, δεν είναι το πραγματικό, το αληθινό σε μας.
Αν το φτωχό διανοούμενο θηλαστικό που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, δεν απομονώνεται, αλλά ταυτίζεται με όλα τα συμβάντα της πρακτικής ζωής και σπαταλά τις δυνάμεις του σε αρνητικές συγκινήσεις, σε προσωπικές αυτοθεωρήσεις και σε μάταιη ανούσια περιττολογία διφορούμενης φλυαρίας, τίποτε το εποικοδομητικό, κανένα αληθινό στοιχείο δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα του, εκτός από όσα ανήκουν στον κόσμο της μηχανικότητας.
Βέβαια, αυτός που θέλει να επιτύχει μέσα του την ανάπτυξη της Ουσίας, πρέπει να φτάσει στο σημείο να είναι ερμητικά κλειστός. Αυτό αναφέρεται σε κάτι εσωτερικό που σχετίζεται στενά με την σιωπή.
Η φράση έρχεται από τα αρχαία χρόνια, όταν διδασκόταν κρυφά μία Διδασκαλία πάνω στην εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου, η οποία σχετιζόταν με το όνομα του Ερμή.
Αν κάποιος θέλει να μεγαλώσει μέσα του κάτι αληθινό, είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να αποφύγει την διαρροή των ψυχικών του ενεργειών.
Όταν ένας έχει διαρροές ενέργειας και δεν βρίσκεται απομονωμένος στο εσωτερικό του είναι αναντίρρητο ότι δε θα μπορέσει να κατορθώσει να αναπτύξει κάτι αληθινό στον ψυχισμό του.
Η συνηθισμένη και τρέχουσα καθημερινή ζωή θέλει να μας καταβροχθίσει αμείλικτα. Εμείς πρέπει να αγωνιζόμαστε καθημερινά ενάντια στην ζωή. Πρέπει να μάθουμε να κολυμπάμε αντίθετα στο ρεύμα...
Η Δουλειά αυτή βαδίζει αντίθετα από την ζωή, πρόκειται για κάτι διαφορετικό από εκείνη όλων των ημερών που και όμως πρέπει να ασκήσουμε από στιγμή σε στιγμή. Θέλω να αναφερθώ στην Επανάσταση της Συνείδησης.
Είναι φανερό ότι αν η στάση μας μπρος στην καθημερινή ζωή είναι βασικά λανθασμένη, αν νομίζουμε ότι όλα πρέπει να μας πάνε καλά «γιατί έτσι», θα έλθουν οι απογοητεύσεις...
Οι άνθρωποι θέλουν να τους έρχονται τα πράγματα καλά «γιατί έτσι», γιατί πρέπει όλα να πηγαίνουν σύμφωνα με τα σχέδιά τους. Όμως η ωμή πραγματικότητα είναι διαφορετική, όσο κανείς δεν αλλάζει εσωτερικά θα είναι πάντα θύμα των περιστάσεων του αρέσει ή δεν του αρέσει.
Λέγονται και γράφονται για την ζωή πολλές συναισθηματικές ανοησίες, όμως αυτό το βιβλίο της Επαναστατικής Ψυχολογίας είναι διαφορετικό.
Αυτή η Διδασκαλία πηγαίνει στην ρίζα, στα συγκεκριμένα γεγονότα τα ξεκάθαρα και οριστικά. Βεβαιώνει με έμφαση ότι το διανοούμενο ζώο που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος είναι ένα μηχανικό δίποδο, ασυνείδητο, κοιμισμένο.
Ο «Καλός Οικοδεσπότης» ποτέ δεν θα δεχόταν την Επαναστατική Ψυχολογία. Εκτελεί όλα του τα καθήκοντα σαν πατέρας, σύζυγος κλπ και για τούτο σκέφτεται για τον εαυτό του το καλύτερο. Όμως εξυπηρετεί μόνο τους σκοπούς της φύσης και αυτό είναι όλο.
Αντίθετα θα πούμε ότι επίσης υπάρχει ο Καλός Οικοδεσπότης που κολυμπάει αντίθετα στο ρεύμα, που δεν θέλει να αφεθεί να καταβροχθισθεί από την ζωή. Όμως αυτά τα άτομα είναι πολύ λιγοστά στον κόσμο, ποτέ δεν αφθονούν.
Όταν κανείς σκέφτεται σύμφωνα με τις ιδέες αυτού του βιβλίου της Επαναστατικής Ψυχολογίας, αποκτά μια σωστή όραση της ζωής.
20. ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ
Να παρατηρούμε και να αυτοπαρατηρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά, εν τούτοις και τα δύο απαιτούν προσοχή.
Στην παρατήρηση η προσοχή κατευθύνεται προς τα έξω, προς τον εξωτερικό κόσμο μέσα από τα παράθυρα των αισθήσεων.
Στην αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας η προσοχή κατευθύνεται προς τα μέσα και για αυτό οι αισθήσεις της εξωτερικής αντίληψης δεν χρησιμεύουν. Αυτό είναι ένας λόγος περισσότερο από αρκετός για είναι δύσκολη για τον νεοφώτιστο η παρατήρηση των εσώτερών του ψυχολογικών διαδικασιών.
Το σημείο εκκίνησης της επίσημης επιστήμης στην πρακτική της πλευρά είναι αυτό που μπορεί να παρατηρηθεί. Το σημείο εκκίνησης της Δουλειάς πάνω στον εαυτό μας είναι η αυτοπαρατήρηση, αυτό που μπορεί να αυτοπαρατηρηθεί.
Αναμφισβήτητα αυτά τα δύο σημεία εκκίνησης που αναφέρονται παραπάνω μας οδηγούν σε κατευθύνσεις τελείως διαφορετικές.
Θα μπορούσε κανείς να γεράσει μπλεγμένος ανάμεσα στα αδιάλλακτα δόγματα της επίσημης επιστήμης, μελετώντας εξωτερικά φαινόμενα, παρατηρώντας κύτταρα, άτομα, μόρια, ήλιους, αστέρια, κομήτες κλπ χωρίς να πειραματισθεί μέσα στον εαυτό του καμιά ριζική αλλαγή.
Το είδος της γνώσης που μετατρέπει κάποιον εσωτερικά, ποτέ δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα από την εξωτερική παρατήρηση.
Η αληθινή γνώση που μπορεί πραγματικά να προκαλέσει μέσα μας μια βασική, εσωτερική αλλαγή, έχει σαν βάση την άμεση αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας.
Επείγει να πούμε στους γνωστικούς σπουδαστές μας να παρατηρούν τους εαυτό τους, και με ποια έννοια πρέπει να αυτοπαρατηρούνται και τους λόγους για αυτό.
Η παρατήρηση είναι ένα μέσο για να τροποποιήσουμε τις μηχανικές συνθήκες του κόσμου. Η εσωτερική αυτοπαρατήρηση είναι ένα μέσο για να αλλάξουμε εσώτερα.
Σαν συνέπεια ή πόρισμα όλων αυτών μπορούμε και πρέπει να βεβαιώσουμε με έμφαση ότι υπάρχουν δύο είδη γνώσης: η εξωτερική και η εσωτερική και ότι μόνο αν έχουμε μέσα μας το μαγνητικό κέντρο που μπορεί να διαφοροποιεί τις ποιότητες της γνώσης, η ανάμιξη αυτή των διατάξεων ιδεών δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην σύγχυση.
Μεγαλοπρεπείς ψευτοεσωτεριστικές διδασκαλίες με έκδηλη βαθιά επιστημονικότητα ανήκουν στην περιοχή αυτού που μπορεί να παρατηρηθεί, και όμως γίνονται αποδεκτές από πολλούς υποψήφιους σαν εσωτερική γνώση.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε δύο κόσμους τον εξωτερικό και τον εσωτερικό. Ο πρώτος γίνεται αντιληπτός από τις πέντε αισθήσεις της εξωτερικής αντίληψης. Ο δεύτερος μπορεί να γίνει αντιληπτός μόνο μέσα από την Αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης.
Σκέψεις, ιδέες, συγκινήσεις, επιθυμίες, ελπίδες, απογοητεύσεις κλπ είναι εσωτερικές, αόρατες για τις συνηθισμένες αισθήσεις τις κοινές και τρέχουσες και δίχως άλλο είναι για μας πιο πραγματικές από το τραπέζι της τραπεζαρίας ή τις πολυθρόνες του σαλονιού.
Σίγουρα εμείς ζούμε πιο πολύ στον εσωτερικό μας κόσμο παρά στον εξωτερικό, αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο.
Στους Εσωτερικούς Κόσμους μας, στον εσωτερικό μας κόσμο αγαπάμε, επιθυμούμε, υποψιαζόμαστε, απολαμβάνουμε, ευλογούμε, καταριόμαστε, ποθούμε, υποφέρουμε, εξαπατούμαστε, επιβραβευόμαστε κλπ, κλπ, κλπ.
Αναμφισβήτητα οι δύο κόσμοι εσωτερικός και εξωτερικός μπορούν να επαληθευτούν εμπειρικά. Ο εξωτερικός κόσμος είναι αυτός που μπορεί να παρατηρηθεί. Ο εσωτερικός κόσμος είναι αυτός που μπορεί να αυτοπαρατηρηθεί στον ίδιο μας τον εαυτό και μέσα μας εδώ και τώρα.
Αυτός που θα ήθελε αληθινά να γνωρίσει τους Εσωτερικούς Κόσμους του πλανήτη Γη, του Ηλιακού Συστήματος ή του Γαλαξία όπου ζούμε, πρέπει να γνωρίσει πρώτα τον εσωτερικό του κόσμο, την ιδιαίτερη εσωτερική ζωή του, τους προσωπικούς του Εσωτερικούς Κόσμους. «Άνθρωπε, γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το Σύμπαν και τους Θεούς».
Όσο πιο πολύ εξερευνά κανείς αυτόν τον Εσωτερικό Κόσμο που ονομάζεται «Ένας Εαυτός», τόσο περισσότερο θα καταλαβαίνει ότι ζει συγχρόνως σε δύο κόσμους, σε δύο πραγματικότητες, σε δύο περιοχές την εξωτερική και την εσωτερική.
Με τον ίδιο τρόπο που είναι σε κάποιον απαραίτητο να μάθει να βαδίζει στον εξωτερικό κόσμο για να μην πέσει στον γκρεμό, να μην ξεστρατίσει από τους δρόμους της πόλης, να διαλέξει τους φίλους του, να μην σχετίζεται με διεστραμμένους, να μην τρώει δηλητήριο κλπ, έτσι επίσης μέσα από την Ψυχολογική Δουλειά πάνω στον εαυτό μας, μαθαίνουμε να βαδίζουμε στον Εσωτερικό Κόσμο που μπορεί να διερευνηθεί μέσα από την αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας.
Πραγματικά η Αίσθηση της αυτοπαρατήρησης του εαυτού μας βρίσκεται σε ατροφική κατάσταση στο εκφυλισμένο ανθρώπινο γένος αυτής της σκοτεινής εποχής που ζούμε.
Στον βαθμό που επιμένουμε στην αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας, η Αίσθηση της εσώτερης μας αυτοπαρατήρησης θα αναπτύσσεται κανονικά.
21. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ
Η Εσώτερη Αυτοπαρατήρηση του εαυτού μας είναι ένα πρακτικό μέσο για να πετύχουμε μια ριζική μετατροπή.
Γνώση και παρατήρηση διαφέρουν. Πολλοί συγχέουν την παρατήρηση του εαυτού τους με την γνώση τους. Γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε καθισμένοι σε μια καρέκλα σε κάποιο δωμάτιο, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι παρατηρούμε την καρέκλα.
Γνωρίζουμε σε μια δεδομένη στιγμή ότι βρισκόμαστε σε κάποια αρνητική κατάσταση, με κάποιο πρόβλημα, απασχολημένοι με αυτό ή εκείνο το ζήτημα, σε κατάσταση ταραχής ή αβεβαιότητας κλπ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το παρατηρούμε.
Αισθάνεστε αντιπάθεια για κάποιον; Σας προδιαθέτει άσχημα ένα συγκεκριμένο πρόσωπο; Γιατί; Εσείς θα πείτε ότι γνωρίζετε αυτό το πρόσωπο... Παρακαλώ! Παρατηρείστε το, το γνωρίζω ποτέ δεν είναι παρατηρώ. Ας μην συγχέουμε το γνωρίζω με το παρατηρώ...
Η παρατήρηση του εαυτού μας που είναι 100% ενεργητική, είναι ένα μέσο για την αλλαγή του εαυτού μας, ενώ η γνώση που είναι παθητική δεν είναι.
Σίγουρα το να γνωρίζουμε δεν είναι μια πράξη προσοχής. Η προσοχή που διευθύνεται προς τον εσωτερικό εαυτό μας, προς ότι συμβαίνει στο εσωτερικό μας, ναι είναι κάτι θετικό, ενεργητικό...
Μέσα από την περίπτωση ενός ατόμου που αντιπαθούμε, γιατί έτσι, γιατί έτσι μας κάνει κέφι και πολλές φορές χωρίς κανένα λόγο, παρατηρεί κανείς την πληθώρα των σκέψεων που συσσωρεύονται στο νου, το σύνολο των φωνών που μιλούν και φωνάζουν άτακτα μέσα μας, αυτά που λένε, τις δυσάρεστες συγκινήσεις που αναβλύζουν στο εσωτερικό μας, την δυσάρεστη γεύση που αφήνουν όλα τούτα στον ψυχισμό μας κλπ, κλπ, κλπ.
Ολοφάνερα, σε μια τέτοια κατάσταση προσέχουμε επίσης ότι εσωτερικά συμπεριφερόμαστε πολύ άσχημα προς το πρόσωπο που αντιπαθούμε.
Όμως για να τα δούμε όλα αυτά χρειάζεται αναμφισβήτητα μια προσοχή που να διευθύνεται σκόπιμα προς το εσωτερικό του εαυτού μας, όχι μια παθητική προσοχή.
Η δυναμική προσοχή πραγματικά προέρχεται από την πλευρά του παρατηρητή, ενώ οι σκέψεις και οι συγκινήσεις ανήκουν στην πλευρά του παρατηρούμενου.
Όλα αυτά μας κάνουν να καταλάβουμε ότι το «γνωρίζω» είναι κάτι απόλυτα παθητικό και μηχανικό, σε αντίθεση με την παρατήρηση του εαυτού μας που είναι συνειδητή πράξη.
Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι δεν υπάρχει η μηχανική παρατήρηση του εαυτού μας, όμως η παρατήρηση αυτού του είδους δεν έχει τίποτε να κάνει με την ψυχολογική αυτοπαρατήρηση στην οποία αναφερόμαστε.
Το να σκεφτόμαστε και το να παρατηρούμε καταλήγουν επίσης πολύ διαφορετικά. Οποιοδήποτε άτομο μπορεί να έχει την πολυτέλεια του να σκέφτεται για τον εαυτό του ότι θέλει, τούτο όμως δεν σημαίνει ότι παρατηρείται πραγματικά.
Χρειάζεται να δούμε τα διάφορα Εγώ σε δράση, να τα ανακαλύψουμε μέσα στον ψυχισμό μας, να καταλάβουμε ότι μέσα στο καθένα τους υπάρχει ένα ποσοστό της ίδιας μας της συνείδησης, να μετανοήσουμε που τα δημιουργήσαμε κλπ.
Τότε θα αναφωνήσουμε: Τι κάνει λοιπόν αυτό το Εγώ; Τι λέει; Τι θέλει; Γιατί με βασανίζει με την λαγνεία του; Με τον θυμό του; κλπ, κλπ, κλπ.
Τότε θα δούμε μέσα μας όλο αυτό το τρένο από σκέψεις, συγκινήσεις, επιθυμίες, πάθη, ιδιωτικές κωμωδίες, προσωπικά δράματα, επεξεργασμένα ψέματα, ομιλίες, δικαιολογίες, νοσηρότητες, κρεβάτια ηδονής, σκηνές ασέλγειας κλπ, κλπ, κλπ.
Πολλές φορές πριν κοιμηθούμε, την ορισμένη στιγμή της μετάβασης από την εγρήγορση στον ύπνο, αισθανόμαστε διάφορες φωνές μέσα στον ίδιο μας τον νου να μιλούν μεταξύ τους. Είναι τα διάφορα Εγώ που πρέπει να σπάσουν εκείνες τις στιγμές κάθε σύνδεση με τα διάφορα κέντρα της οργανικής μας μηχανής, με σκοπό να βυθιστούν στον μοριακό κόσμο της Πέμπτης Διάστασης.
22. Η ΦΛΥΑΡΙΑ
Καταλήγει επείγον, αμετάθετο, μη αναβλητό, να παρατηρήσουμε την εσωτερική φλυαρία και τον ακριβή χώρο από όπου προέρχεται.
Αναμφισβήτητα η εσφαλμένη εσωτερική φλυαρία είναι η Αιτία των Αιτιών πολλών δυσάρεστων και δυσαρμονικών ψυχικών καταστάσεων στο παρόν και στο μέλλον επίσης.
Σαφώς αυτή η μάταιη, ανούσια περιττολογία διφορούμενης φλυαρίας και γενικότερα κάθε επιζήμια, βλαβερή, παράλογη συζήτηση που εκδηλώνεται στον εξωτερικό κόσμο, έχουν την προέλευσή τους στην εσφαλμένη εσωτερική συνομιλία.
Ξέρουμε ότι υπάρχει στην Γνώση η εσωτεριστική πρακτική της εσωτερικής σιωπής, αυτό το γνωρίζουν οι οπαδοί μας της Τρίτης Κάμαρας.
Δεν είναι περιττό να πούμε με πλήρη σαφήνεια ότι η εσωτερική σιωπή οφείλει να αναφέρεται συγκεκριμένα σε κάτι πολύ ακριβές και καθορισμένο.
Όταν η διαδικασία της σκέψης εξαντλείται ηθελημένα στην διάρκεια του βαθύ εσωτερικού διαλογισμού, πετυχαίνεται η εσωτερική σιωπή, όμως δεν είναι αυτό που θέλουμε να εξηγήσουμε στο παρόν κεφάλαιο.
Ούτε το να «αδειάσει ο νους» ή «να μείνει λευκός» για να επιτύχουμε πραγματικά την εσωτερική σιωπή, είναι αυτό που προσπαθούμε να εξηγήσουμε τώρα σε αυτές τις παραγράφους.
Το να ασκούμε την εσωτερική σιωπή, στην οποία αναφερόμαστε, δεν σημαίνει επίσης να εμποδίζουμε κάτι να εισχωρήσει στο νου.
Πραγματικά μιλάμε αυτή την στιγμή για ένα είδος εσωτερικής σιωπής πολύ διαφορετικό. Δεν πρόκειται για κάτι απροσδιόριστο και γενικό.
Θέλουμε να ασκήσουμε την εσωτερική σιωπή σε σχέση με κάτι που ήδη υπάρχει στο νου: πρόσωπο, γεγονός, προσωπικό ή ξένο πρόβλημα, αυτό που μας διηγήθηκαν, αυτό που έκανε ο τάδε κλπ, αλλά χωρίς να τα αγγίξουμε με την εσωτερική γλώσσα, χωρίς εσώτερη συζήτηση.
Το να μάθουμε να σωπαίνουμε όχι μόνο με την εξωτερική γλώσσα, αλλά ακόμα και με την μυστική, εσωτερική γλώσσα ακόμα, καταλήγει εξαιρετικό, θαυμάσιο.
Πολλοί σωπαίνουν εξωτερικά, όμως με την εσωτερική τους γλώσσα γδέρνουν ζωντανό τον πλησίον. Η δηλητηριώδης και μοχθηρή εσωτερική φλυαρία προκαλεί εσωτερική σύγχυση.
Αν παρατηρήσουμε την εσφαλμένη, εσωτερική φλυαρία θα δούμε ότι είναι φτιαγμένη από αλήθειες μισές ή από αλήθειες που σχετίζονται μεταξύ τους με τρόπο λίγο πολύ ανακριβή ή κάτι που προστέθηκε ή αφαιρέθηκε.
Δυστυχώς η συγκινησιακή μας ζωή βασίζεται αποκλειστικά στην αυτοσυμπάθεια.
Σαν άκρον άωτον της τόσης ατιμίας συμπαθούμε μόνο τους εαυτούς μας, το τόσο αγαπημένο μας Εγώ, και αισθανόμαστε αντιπάθεια μέχρι και μίσος για αυτούς που δεν μας συμπαθούν.
Αγαπούμε τους εαυτούς μας υπερβολικά, είμαστε ναρκισσιστές 100%. Αυτό είναι αναντίρρητο, αναμφισβήτητο.
Όσο συνεχίζουμε να είμαστε αποκλεισμένοι στην αυτοσυμπάθεια, οποιαδήποτε ανάπτυξη του Είναι γίνεται κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Χρειάζεται να βλέπουμε την ξένη άποψη. Είναι επείγον να ξέρουμε να μπαίνουμε στην θέση των άλλων.
«Όλα όσα θέλετε να κάνουν σε εσάς οι άνθρωποι, να κάνετε και εσείς σε αυτούς» Ματθαίος: κεφ7, παρ 12.
Αυτό που πραγματικά μετράει σε αυτές τις μελέτες, είναι ο τρόπος που συμπεριφέρονται οι άνθρωποι ο ένας προς τον άλλο εσωτερικά και αόρατα.
Δυστυχώς ακόμη και αν είμαστε πολύ ευγενικοί, μέχρι και ειλικρινείς μερικές φορές, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αόρατα και εσωτερικά συμπεριφερόμαστε πολύ άσχημα μεταξύ μας.
Άτομα φαινομενικά πολύ καλόκαρδα, σέρνουν τους ομοίους τους, καθημερινά, μέχρι την μυστική σπηλιά του εαυτού τους, για να κάνουν με αυτούς κάθε τι που επιθυμούν (ταπεινώσεις, κοροϊδίες, γελοιοποιήσεις κλπ).
23. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Ο κόσμος των σχέσεων έχει τρεις όψεις πολύ διαφορετικές που χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε με ακριβή τρόπο.
Πρώτη: Είμαστε συσχετισμένοι με το πλανητικό σώμα, δηλαδή το φυσικό σώμα.
Δεύτερη: ζούμε στον πλανήτη Γη και σαν λογική συνέπεια σχετιζόμαστε με τον εξωτερικό κόσμο και με τα ζητήματα που μας αφορούν: οικογενειακά, εμπορικά, χρηματικά, ζητήματα καθηκόντων, επαγγελματικά, πολιτικά κλπ, κλπ, κλπ.
Τρίτη: η σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του τον ίδιο. Για την πλειοψηφία των ανθρώπων, αυτού του είδους η σχέση δεν έχει την παραμικρή σημασία.
Δυστυχώς τους ανθρώπους τους ενδιαφέρουν μόνον τα δύο πρώτα είδη σχέσεων. Αντιμετωπίζουν το τρίτο είδος με την πιο απόλυτη αδιαφορία.
Τροφή, υγεία, χρήματα, επιχειρήσεις αποτελούν πραγματικά τις κύριες ανησυχίες του διανοούμενου ζώου που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος.
Έτσι λοιπόν: γίνεται φανερό ότι τόσο το φυσικό σώμα όσο και τα ζητήματα του κόσμου είναι εξωτερικά για μας.
Το Πλανητικό Σώμα (φυσικό σώμα) άλλοτε αρρωσταίνει, άλλοτε είναι καλά και ούτω καθ’ εξής.
Νομίζουμε πάντα ότι έχουμε κάποια γνώση γύρω από το φυσικό μας σώμα, όμως στην πραγματικότητα ούτε οι καλύτεροι επιστήμονες του κόσμου δεν ξέρουν πολλά γύρω από το οστέινο και σάρκινο σώμα μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το φυσικό σώμα λόγω της τρομακτικής και περίπλοκης οργάνωσής του, βρίσκεται πολύ πιο πέρα από την κατανόησή μας.
Σε ότι αφορά την δεύτερη μορφή σχέσεων είμαστε πάντοτε θύματα των περιστάσεων. Είναι αξιοθρήνητο που ακόμη δεν έχουμε μάθει να προκαλούμε συνειδητά τα γεγονότα.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που είναι ανίκανοι να προσαρμοστούν με οτιδήποτε ή με οποιονδήποτε ή να έχουν πραγματική επιτυχία στην ζωή.
Αντιμετωπίζοντας τον εαυτό μας από την πλευρά της Εσωτερικής Γνωστικής Δουλειάς, γίνεται επείγον να εξακριβώσουμε σε ποια από τις τρεις μορφές σχέσεων έχουμε ελλείψεις.
Μπορεί να συμβεί το συγκεκριμένο γεγονός να είμαστε εσφαλμένα συσχετισμένοι με το φυσικό σώμα και κατά συνέπεια να είμαστε άρρωστοι.
Μπορεί να συμβεί να είμαστε άσχημα συσχετισμένοι με τον εξωτερικό κόσμο και σαν αποτέλεσμα να έχουμε προστριβές, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα κλπ, κλπ, κλπ .
Μπορεί να είμαστε άσχημα συσχετισμένοι με τον ίδιο μας τον εαυτό και συνεπώς να υποφέρουμε πολύ από έλλειψη εσωτερικής φώτισης.
Ολοφάνερα αν η λάμπα του δωματίου μας δεν είναι συνδεδεμένη με την ηλεκτρική εγκατάσταση, το υπνοδωμάτιό μας θα βρίσκεται στα σκοτάδια.
Όσοι υποφέρουν από έλλειψη εσωτερικής φώτισης, πρέπει να συνδέσουν τον νου τους με τα Ανώτερα Κέντρα του Είναι τους.
Αναμφισβήτητα χρειάζεται να εγκαταστήσουμε σωστές σχέσεις όχι μόνο με το Πλανητικό μας Σώμα (φυσικό σώμα) και τον εξωτερικό κόσμο, αλλά επίσης με κάθε ένα από τα μέρη του ίδιου μας του Είναι.
Οι απαισιόδοξοι άρρωστοι, κουρασμένοι από τους τόσους γιατρούς και τα φάρμακα, δεν επιθυμούν πια να θεραπευθούν. Οι αισιόδοξοι άρρωστοι αγωνίζονται για να ζήσουν.
Στο καζίνο του Μόντε Κάρλο πολλοί εκατομμυριούχοι, που έχασαν την περιουσία τους στο παιχνίδι, αυτοκτόνησαν. Εκατομμύρια φτωχές μητέρες εργάζονται για να θρέψουν τα παιδιά τους.
Είναι αμέτρητοι οι απογοητευμένοι υποψήφιοι που από έλλειψη ψυχικών δυνάμεων και εσωτερικής φώτισης απαρνήθηκαν την Εσωτεριστική Δουλειά πάνω στον εαυτό τους. Λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν να επωφεληθούν από τις αντιξοότητες.
Σε καιρούς αυστηρού πειρασμού, ερήμωσης και απελπισίας, πρέπει κανείς να επικαλεσθεί την εσώτερη ανάμνηση του εαυτού του.
Στα βάθη του καθενός μας βρίσκεται η Τονανζίν των Αζτέκων, η Στέλλα Μάρις, η Αιγύπτια Ίσις, ο Θεός Μητέρα που μας περιμένει, για να γιατρέψει την πονεμένη καρδιά μας.
Όταν κάποιος προκαλεί στον εαυτό του το σοκ της «Ανάμνησης του Εαυτού του», παράγεται στα αλήθεια μια θαυματουργή αλλαγή σε κάθε εργασία του σώματος κατά τρόπον ώστε τα κύτταρα να δέχονται μια διαφορετική τροφή.
24. ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Έφτασε η στιγμή να αναλογιστούμε πολύ σοβαρά πάνω σε αυτό που λέγεται «εσωτερική θεώρηση».
Δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με την καταστροφική εμφάνιση της «εσώτερης αυτοθεώρησης». Αυτή εκτός του ότι υπνωτίζει την συνείδηση, μας κάνει να χάνουμε πάρα πολλή ενέργεια.
Αν δεν έπεφτε κανείς στο λάθος να ταυτιστεί τόσο με τον εαυτό του, η εσωτερική αυτοθεώρηση θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Όταν ένας ταυτίζεται με τον εαυτό του, τον αγαπάει υπερβολικά, αισθάνεται συμπόνια για αυτόν, αυτοθεωρείται, σκέφτεται ότι πάντοτε συμπεριφέρθηκε πολύ καλά με τον τάδε, τον δείνα, την γυναίκα του, τα παιδιά του κλπ, ότι κανείς δεν μπόρεσε να το εκτιμήσει κλπ. Τελικά είναι ένας άγιος και όλοι οι άλλοι κάποιοι κακόβουλοι, κάποιοι παλιάνθρωποι.
Μια από τις συνηθισμένες μορφές εσώτατης αυτοθεώρησης είναι η ανησυχία για το τι θα μπορούσαν να σκεφτούν οι άλλοι για μας. Ίσως υποθέτουν ότι δεν είμαστε τίμιοι, ειλικρινείς, φιλαλήθεις, γενναίοι κλπ.
Το πιο περίεργο από όλα αυτά είναι ότι αγνοούμε αξιοθρήνητα την τεράστια απώλεια ενεργείας που μας φέρνουν αυτού του είδους οι ανησυχίες.
Πολλές εχθρικές στάσεις σε ορισμένα πρόσωπα που κανένα κακό δεν μας έχουν κάνει, οφείλονται ακριβώς σε τέτοιες ανησυχίες που δημιουργούνται από την εσωτερική αυτοθεώρηση.
Σε τέτοιες περιστάσεις, επειδή αγαπάμε τόσο πολύ τον εαυτό μας αυτοθεωρούμενοι με τέτοιον τρόπο, είναι σαφές ότι το Εγώ ή καλύτερα θα λέγαμε τα Εγώ αντί να εξαλειφθούν, ενδυναμώνονται τότε τρομακτικά.
Όταν ταυτίζεται κανείς με τον εαυτό του, συμπονά τον εαυτό του πολύ για την ίδια του την κατάσταση, μέχρι και φτάνει να κάνει λογαριασμούς.
Έτσι που σκέφτεται ότι ο τάδε, ο δείνα, ότι ο νονός, ότι η νονά, ότι ο γείτονας, ότι το αφεντικό, ότι ο φίλος κλπ δεν τον πλήρωσαν όπως έπρεπε για όλες τις προαναφερθείσες καλοσύνες του και εγκλωβισμένος σε αυτά, καταντά ανυπόφορος και βαρετός για όλον τον κόσμο.
Με ένα τέτοιο άτομο, πρακτικά, δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, γιατί οποιαδήποτε συζήτηση είναι σίγουρο ότι θα καταλήξει στο σημειωματάριο των λογαριασμών του και στις ταλαιπωρίες του για τις οποίες τόσο παινεύεται.
Είναι γραμμένο ότι στην Γνωστική Εσωτερική Δουλειά η ψυχική ανάπτυξη είναι δυνατή μόνο μέσω από της συγχώρησης προς τους άλλους.
Αν κανείς ζει από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό υποφέροντας για ότι του χρωστούν, για ότι του έκαναν, για τις πίκρες που τον πότισαν, πάντα με το ίδιο τραγούδι, τίποτε δεν θα μπορέσει να αναπτυχθεί στο εσωτερικό του.
Η Προσευχή του Κυρίου λέει: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών».
Το αίσθημα ότι μας χρωστάνε, ο πόνος για τα κακά που μας προκάλεσαν εμποδίζει κάθε εσωτερική πρόοδο της ψυχής.
Ο μεγάλος Καμπίρ Ιησούς είπε: «Να έρθεις σε συμφωνία με τον αντίδικό σου γρήγορα, όσο είσαι στον δρόμο μαζί του, για να μην τύχει και σε παραδώσει ο αντίδικός σου στον δικαστή και ο δικαστής στον δεσμοφύλακα και ριχτείς στην φυλακή. Σε βεβαιώ ότι δεν θα βγεις από εκεί αν δεν πληρώσεις και τον τελευταίο κοδράντη». Ματθαίος κεφ. Ε, παρ. 25-26.
Αν μας χρωστούν, χρωστάμε. Αν απαιτήσουμε να μας πληρώσουν μέχρι και την τελευταία δεκάρα, οφείλουμε πρώτα να πληρώσουμε μέχρι και τον τελευταίο κοδράντη.
Αυτός είναι ο νόμος της αντεκδίκησης: «οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Φαύλος κύκλος, παράλογο.
Οι συγνώμες, η πλήρης ικανοποίηση και οι ταπεινώσεις που απαιτούμε από τους άλλους για τα κακά που μας προκάλεσαν, απαιτούνται επίσης και από εμάς, αν και θεωρούμε τους εαυτούς μας «ήμερα πρόβατα».
Το να τοποθετείται κανείς κάτω από μη αναγκαίους νόμους είναι παράλογο. Καλύτερα είναι να βάζει τον εαυτό του κάτω από νέες επιρροές.
Ο νόμος της Ευσπλαχνίας είναι μια επιρροή πολύ ανώτερη του νόμου του βίαιου ανθρώπου: «οφθαλμό αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος».
Είναι επείγον, απαραίτητο, αμετάθετο να πάρουμε θέση έξυπνα κάτω από τις θαυμαστές επιρροές της Εσωτερικής Γνωστικής Δουλειάς, να ξεχάσουμε ότι μας χρωστούν και να εξαλείψουμε στον ψυχισμό μας οποιαδήποτε μορφή αυτοθεώρησης.
Ποτέ δεν πρέπει να επιτρέπουμε μέσα μας συναισθήματα εκδίκησης, μνησικακίες, αρνητικές συγκινήσεις, αγωνίες για τα κακά που μας προκάλεσαν, βία, φθόνο, ακατάπαυστη ανάμνηση των οφειλών κλπ, κλπ, κλπ.
Η Γνώση είναι προορισμένη για εκείνους τους ειλικρινείς υποψήφιους που πραγματικά θα ήθελαν να δουλέψουν και να αλλάξουν.
Αν παρατηρήσουμε τα πλήθη μπορούμε να αποδείξουμε με άμεσο τρόπο, ότι καθένας έχει το δικό του τραγούδι.
Καθένας τραγουδάει το δικό του ψυχολογικό τραγούδι. Θέλω να αναφερθώ με έμφαση σε αυτό το θέμα των ψυχολογικών λογαριασμών, το να αισθάνεται κανείς ότι του χρωστάνε, να παραπονιέται, να αυτοθεωρείται κλπ.
Μερικές φορές ο κόσμος τραγουδάει το τραγούδι τους γιατί έτσι, χωρίς να τον κουρδίσει κανείς, χωρίς να του δίνει θάρρος κανείς και σε άλλες περιπτώσεις μετά από κάμποσα ποτήρια κρασί...
Εμείς λέμε ότι το ανιαρό μας τραγούδι πρέπει να εξαλειφτεί. Αυτό μας κάνει ανίκανους εσωτερικά, μας κλέβει πολλή ενέργεια.
Σε θέματα Επαναστατικής Ψυχολογίας, κάποιος που τραγουδάει υπερβολικά καλά (δεν αναφερόμαστε στην ωραία φωνή, ούτε στο φυσικό τραγούδι) σίγουρα δεν μπορεί να πάει μακρύτερα από τον εαυτό του, μένει στο παρελθόν...
Ένα πρόσωπο που εμποδίζεται από θλιβερά τραγούδια δεν μπορεί να αλλάξει το Υπαρξιακό του Είναι του, δεν μπορεί να πάει μακρύτερα από αυτό που είναι.
Για να περάσει κανείς σε Ανώτερο Επίπεδο του Είναι πρέπει ακριβώς να σταματήσει να είναι αυτό που είναι. Χρειάζεται να μην είμαστε αυτό που είμαστε. Αν συνεχίζουμε να είμαστε αυτό που είμαστε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε σε ένα Ανώτερο Επίπεδο του Είναι.
Στο πεδίο της πρακτικής ζωής συμβαίνουν ασυνήθιστα πράγματα. Πολύ συχνά κάποιο οποιοδήποτε άτομο δένεται με φιλία με ένα άλλο, μόνο γιατί του είναι εύκολο να του τραγουδάει το τραγούδι του.
Δυστυχώς τέτοιου είδους σχέσεις τελειώνουν, όταν του τραγουδιστή ζητηθεί να σωπάσει, να αλλάξει δίσκο, να μιλήσει για άλλα πράγματα, κλπ.
Τότε ο μνησίκακος τραγουδιστής φεύγει να αναζητήσει νέο φίλο, κάποιον που είναι διατεθειμένος να τον ακούει για απεριόριστο χρόνο.
Κατανόηση απαιτεί ο τραγουδιστής, κάποιον που να τον καταλαβαίνει, Σα να είναι εύκολο να καταλάβεις έναν άλλον άνθρωπο.
Για να καταλάβεις έναν άλλον άνθρωπο πρέπει ακριβώς να καταλάβεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Δυστυχώς ο καλός τραγουδιστής νομίζει ότι καταλαβαίνει τον εαυτό του.
Είναι πολλοί οι απογοητευμένοι τραγουδιστές που διαψεύστηκαν, που τραγουδάνε το τραγούδι ότι δεν τους καταλαβαίνουν, και ονειρεύονται ένα θαυμαστό κόσμο όπου αυτοί θα είναι οι κεντρικές μορφές.
Εντούτοις δεν τραγουδούν όλοι οι τραγουδιστές δημόσια. Υπάρχουν επίσης και οι συγκρατημένοι. Δεν τραγουδούν το τραγούδι τους από ευθείας όμως το τραγουδούν μυστικά.
Είναι άτομα που δούλεψαν πολύ, που υπέφεραν υπερβολικά, που αισθάνονται εξαπατημένοι, σκέφτονται ότι η ζωή τους χρωστάει όλα εκείνα που ποτέ δεν φάνηκαν ικανοί να πετύχουν.
Αισθάνονται μια εσωτερική λύπη συνήθως, μιαν αίσθηση μονοτονίας και τρομερής ανίας, εσωτερική κούραση ή απογοήτευση γύρω από όπου στοιβάζονται οι σκέψεις.
Αναμφισβήτητα τα κρυφά τραγούδια μας κλείνουν το πέρασμα στο δρόμο της Εσωτερικής Αυτοπραγμάτωσης του Είναι.
Δυστυχώς, τέτοια κρυφά εσωτερικά τραγούδια περνούν απαρατήρητα από εμάς τους ίδιους, εκτός και αν τα παρατηρήσουμε σκόπιμα.
Σαφώς κάθε παρατήρηση του εαυτού μας αφήνει το φως να περάσει μέσα μας, στα εσώτερα βάθη μας.
Καμιά εσώτερης αλλαγή δεν θα μπορούσε να συμβεί στον ψυχισμό μας, εκτός και αν έρθει στο φως της παρατήρησης του εαυτού μας.
Είναι απαραίτητο να παρατηρούμε τον εαυτό μας όταν είμαστε μόνοι μας με τον ίδιο τρόπο όπως όταν σχετιζόμαστε με τους άλλους.
Όταν κάποιος είναι μόνος του παρουσιάζονται Εγώ πολύ διαφορετικά, σκέψεις πολύ διαφορετικές, αρνητικές συγκινήσεις κλπ.
Δεν έχουμε πάντα καλή συνοδεία όταν είμαστε μόνοι μας. Είναι σχεδόν φυσιολογικό, είναι πολύ φυσικό να έχουμε πολύ κακή συνοδεία σε πλήρη μοναξιά. Τα περισσότερο αρνητικά και επικίνδυνα Εγώ παρουσιάζονται όταν είμαστε μόνοι μας.
Αν θέλουμε να μετατραπούμε ριζικά χρειάζεται να θυσιάσουμε τους ίδιους μας τους πόνους.
Πολλές φορές εκφράζουμε τους πόνους μας με έναρθρα ή άναρθρα τραγούδια.
25. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΡΟΠΗ
Ένας άνθρωπος είναι ότι είναι η ζωή του. Αν ένας άνθρωπος δεν αλλάξει τίποτα μέσα του, αν δεν μετατρέψει ριζικά την ζωή του, αν δεν δουλέψει με τον εαυτό του χάνει άθλια τον καιρό του.
Ο θάνατος είναι η επιστροφή στην ίδια την αρχή της ζωής του με την δυνατότητα της επανάληψής της ξανά.
Πολλά ειπώθηκαν στην ψευτοεσωτεριστική και ψευτοαποκρυφιστική λογοτεχνία πάνω στο θέμα των διαδοχικών ζωών. Καλύτερα είναι να ασχοληθούμε με τις διαδοχικές υπάρξεις.
Η ζωή του καθενός μας, με όλες της τις περιόδους, είναι πάντα η ίδια που επαναλαμβάνεται από ύπαρξη σε ύπαρξη μέσα στους αναρίθμητους αιώνες.
Αναμφισβήτητα συνεχίζουμε στα σπέρματα των απογόνων μας, αυτό είναι κάτι που έχει ήδη αποδειχθεί.
Η ζωή καθενός μας ιδιαίτερα είναι μια ζωντανή ταινία που όταν πεθαίνουμε την φέρνουμε μαζί μας στην αιωνιότητα στην αιωνιότητα.
Καθένας μας παίρνει την ταινία του και την ξαναφέρνει για να την προβάλει πάλι στην οθόνη μιας καινούριας ύπαρξης.
Η επανάληψη των δραμάτων, των κωμωδιών και των τραγωδιών είναι ένα βασικό αξίωμα του Νόμου της Υποτροπής.
Σε κάθε νέα ύπαρξη επαναλαμβάνονται πάντα οι ίδιες περιστάσεις. Οι ηθοποιοί τέτοιων σκηνών που πάντοτε επαναλαμβάνονται, είναι αυτά τα πλήθη που ζουν μέσα στο εσωτερικό μας: τα Εγώ.
Αν διαλύσουμε τους ηθοποιούς αυτούς, αυτά τα Εγώ τα οποία προκαλούν τις πάντοτε επαναλαμβανόμενες σκηνές της ζωής μας, τότε η επανάληψη τέτοιων περιστάσεων θα ήταν κάτι περισσότερο από αδύνατη.
Σαφώς χωρίς ηθοποιούς δεν μπορούν να υπάρξουν σκηνές, αυτό είναι κάτι ακαταπολέμητο, αναμφισβήτητο.
Έτσι είναι το πώς θα μπορέσουμε να απελευθερωθούμε από τους νόμους της Επιστροφής και Υποτροπής. Έτσι μπορούμε στα αλήθεια να ελευθερωθούμε.
Σαφώς καθένα από τα πρόσωπα (τα Εγώ) που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας, επαναλαμβάνει από ύπαρξη σε ύπαρξη τον ίδιο ρόλο. Αν το διαλύσουμε, αν ο ηθοποιός πεθάνει ο ρόλος τελειώνει.
Αν στοχαστούμε σοβαρά πάνω στον νόμο της Υποτροπής ή την επανάληψη σκηνών σε κάθε Επιστροφή, ανακαλύπτουμε με την εσώτερη αυτοπαρατήρηση τα μυστικά ελατήρια αυτού του ζητήματος.
Αν στην προηγούμενη ύπαρξη είχαμε σε ηλικία 25 χρόνων μία αισθηματική περιπέτεια, είναι αναμφισβήτητο ότι το Εγώ ενός τέτοιου αρραβώνα θα αναζητήσει την κυρία των ονείρων του στα 25 χρόνια της νέας ύπαρξης.
Αν η παραπάνω γυναίκα ήταν τότε μόνο 15 χρονών, το Εγώ αυτής της περιπέτειας θα αναζητήσει τον αγαπημένο της στην νέα ύπαρξη, στην ίδια ακριβώς ηλικία.
Γίνεται φανερά κατανοητό ότι τα δύο Εγώ, τόσο εκείνο του ενός όσο και εκείνο της άλλης, αναζητιόνται τηλεπαθητικά και συναντιόνται ξανά, για να επαναλάβουν την ίδια αισθηματική περιπέτεια της προηγούμενης ύπαρξης.
Δύο εχθροί που πολέμησαν θανάσιμα στην περασμένη ύπαρξη, θ’ αναζητήσουν ξανά ο ένας τον άλλο στην νέα ύπαρξη για να επαναλάβουν την τραγωδία τους στην αντίστοιχη ηλικία.
Αν δύο άτομα είχαν μια αντιδικία για κτηματικές περιουσίες στην ηλικία των 40 χρόνων στην προηγούμενη ύπαρξη, στην ίδια ηλικία θα αναζητήσουν ο ένας τον άλλο τηλεπαθητικά, στην νέα ύπαρξη, για να επαναλάβουν το ίδιο.
Μέσα στον καθένα μας ζουν πολλά πλήθη γεμάτα υποχρεώσεις, αυτό είναι σίγουρο.
Ένας ληστής έχει το εσωτερικό του φορτωμένο με ένα σπήλαιο ληστών με διάφορες εγκληματικές υποχρεώσεις. Ο δολοφόνος έχει μέσα του μια λέσχη δολοφόνων και ο λάγνος σέρνει στον ψυχισμό του ένα πορνείο.
Το σοβαρό από όλα αυτά είναι ότι η διανόηση αγνοεί την ύπαρξη αυτών των ατόμων ή Εγώ (μέσα σε αυτήν την ίδια) και αυτών των υποχρεώσεων που μοιραία συνεχίζουν να εκπληρώνονται.
Όλες αυτές οι υποχρεώσεις των Εγώ που κατοικούν μέσα μας συμβαίνουν κάτω από την λογική μας.
Είναι πράξεις που αγνοούμε, πράγματα που μας συμβαίνουν, συμβάντα που διαδικάζονται στο υποσυνείδητο και στο ασυνείδητο.
Πολύ σωστά έχει ειπωθεί ότι όλα μας συμβαίνουν όπως όταν βρέχει ή όπως όταν βροντά.
Πραγματικά έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάνουμε, όμως τίποτε δεν κάνουμε, μας συμβαίνουν, αυτό είναι μοιραίο, μηχανικό...
Η προσωπικότητά μας είναι μόνο το εργαλείο των διαφόρων Προσώπων (Εγώ), μέσω από της οποίας καθένα από τα πρόσωπα αυτά (τα Εγώ) εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του.
Κάτω από την γνωστική μας ικανότητά, συμβαίνουν πολλά πράγματα. Δυστυχώς αγνοούμε αυτό που συμβαίνει κάτω από την φτωχή μας λογική.
Θεωρούμε τους εαυτούς μας σοφούς, όταν στα αλήθεια ούτε καν ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε. Είμαστε άθλια κούτσουρα που τα παρασέρνουν τα οργισμένα κύματα της θάλασσας της ύπαρξης.
Το να βγούμε από αυτή την δυστυχία, από αυτή την ασυνειδησία, από την τόσο λυπηρή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε είναι δυνατόν μόνο πεθαίνοντας στον εαυτό μας...
Πως θα μπορούσαμε να ξυπνήσουμε χωρίς να πεθάνουμε προηγουμένως; Μόνο με το θάνατο έρχεται το καινούριο! Αν ο σπόρος δεν πεθάνει το φυτό δεν γεννιέται.
Όποιος ξυπνά στα αλήθεια, αποκτά για το λόγο αυτό πλήρη αντικειμενικότητα της συνείδησής του, αυθεντική φώτιση, ευτυχία...
26. ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Πολύ σοφά μας είπαν ότι έχουμε 97% Υποσυνείδητο και 3% Συνείδηση.
Μιλώντας ειλικρινά και χωρίς υπεκφυγές θα πούμε ότι το 97% της Ουσίας που φέρουμε στο εσωτερικό μας βρίσκεται εγκλωβισμένο, παραχωμένο, ενσωματωμένο μέσα στο καθένα από τα Εγώ που στο σύνολό τους αποτελούν το «ο Εαυτός μου».
Σαφώς η Ουσία ή Συνείδηση εγκλωβισμένη μέσα στο κάθε Εγώ, διαδικάζεται σύμφωνα με την ίδια της την μηχανοποίηση.
Οποιοδήποτε Εγώ που διαλύθηκε, ελευθερώνει ένα καθορισμένο ποσοστό Συνείδησης. Η χειραφέτηση ή απελευθέρωση της Ουσίας ή Συνείδησης θα ήταν αδύνατη χωρίς την διάλυση του κάθε Εγώ.
Μεγαλύτερη ποσότητα Εγώ που διαλύθηκαν μεγαλύτερη Αυτοσυνείδηση. Λιγότερη ποσότητα Εγώ που διαλύθηκαν μικρότερο ποσοστό αφυπνισμένης Συνείδησης.
Το ξύπνημα της Συνείδησης είναι δυνατό μόνο αν διαλυθεί το Εγώ, αν πεθάνουμε μέσα στον εαυτό μας εδώ και τώρα.
Αναμφισβήτητα ενώ η Ουσία ή Συνείδηση βρίσκεται παραχωμένη στο καθένα από τα Εγώ που φέρουμε μέσα μας, βρίσκεται κοιμισμένη, σε κατάσταση υποσυνείδησης.
Επείγει να μετατρέψουμε την υποσυνείδηση σε συνείδηση και αυτό είναι δυνατό μόνο αν εκμηδενίσουμε το Εγώ, αν πεθάνουμε στον εαυτό μας.
Δεν είναι δυνατό να ξυπνήσουμε αν προηγουμένως δεν έχουμε πεθάνει στον εαυτό μας. Όσοι προσπαθούν να ξυπνήσουν πρώτα για να πεθάνουν κατόπιν, δεν κατέχουν αληθινή πείρα για αυτό που βεβαιώνουν, βαδίζουν αποφασιστικά στο δρόμο του λάθους.
Τα νεογέννητα μωρά είναι θαυμαστά, απολαμβάνουν πλήρη αυτοσυνείδηση, είναι ολοκληρωτικά ξύπνια.
Μέσα στο σώμα του νεογέννητου μωρού βρίσκεται επανενσαρκωμένη η Ουσία και αυτό δίνει στο πλάσμα την ομορφιά του.
Δεν θέλουμε να πούμε ότι το 100% της Ουσίας ή Συνείδησης είναι επανενσαρκωμένο στο νεογέννητο, αλλά το ελεύθερο 3%, που φυσιολογικά δεν είναι εγκλωβισμένο μέσα στα Εγώ.
Εντούτοις αυτό το ποσοστό ελεύθερης Ουσίας επανενσαρκωμένο στον οργανισμό των νεογέννητων μωρών τους δίνει απόλυτη αυτοσυνείδηση, διαύγεια κλπ.
Οι ενήλικες βλέπουν το νεογέννητο με συμπόνια, σκέφτονται ότι το πλάσμα είναι ασυνείδητο, όμως σφάλλουν αξιοθρήνητα.
Το νεογέννητο βλέπει τον ενήλικο όπως είναι στην πραγματικότητα: ασυνείδητο, σκληρό, διεστραμμένο κλπ.
Τα Εγώ του νεογέννητου πηγαινοέρχονται, γυρίζουν γύρω από την κούνια. Θα ήθελαν να μπουν μέσα στο νέο σώμα, όμως επειδή το μωρό δεν έχει ακόμα διαμορφώσει την προσωπικότητα, κάθε προσπάθεια των Εγώ για να μπουν στο καινούριο σώμα καταλήγει κάτι παραπάνω από αδύνατη.
Πολλές φορές τα μωρά τρομάζουν βλέποντας αυτά τα φαντάσματα ή Εγώ να πλησιάζουν στην κούνια τους και τότε φωνάζουν, κλαίνε, όμως οι ενήλικες δεν το καταλαβαίνουν και υποθέτουν ότι το παιδί είναι άρρωστο ή ότι πεινά ή διψά. Τέτοια είναι η ασυνειδησία των μεγάλων.
Κατά το μέτρο που διαμορφώνεται η νέα προσωπικότητα, τα Εγώ που έρχονται από προηγούμενες υπάρξεις διεισδύουν σιγά σιγά στο νέο σώμα.
Όταν πια το σύνολο των Εγώ έχει ξαναενσωματωθεί, εμφανιζόμαστε στον κόσμο με αυτή την φρικώδη εσωτερική ασκήμια που μας χαρακτηρίζει. Τότε κινούμαστε παντού σαν υπνοβάτες, πάντοτε ασυνείδητοι, πάντοτε διεστραμμένοι.
Όταν πεθάνουμε τρία πράγματα πάνε στον τάφο:
1) το φυσικό σώμα, 2) το ζωτικό οργανικό υπόβαθρο, 3) η προσωπικότητα.
Το ζωτικό υπόβαθρο σαν φάντασμα διαλύεται σιγά σιγά εμπρός στην νεκρική τάφρο, κατά το μέτρο που το φυσικό σώμα διαλύεται επίσης.
Η προσωπικότητα είναι υποσυνείδητη ή παρασυνειδητή, μπαινοβγαίνει στον τάφο όποτε θελήσει, χαίρεται όταν οι πονεμένοι της φέρνουν λουλούδια, αγαπά τους συγγενείς της και διαλύεται αργά μέχρι να γίνει κοσμική σκόνη.
Αυτό που συνεχίζει πέρα από τον τάφο είναι το Εγώ, το πολλαπλό Εγώ, ο εαυτός μας, ένας σωρός από διαβόλους μέσα στους οποίους βρίσκεται φυλακισμένη η Ουσία, η Συνείδηση που με τον καιρό της, στην ώρα της επιστρέφει, ξαναενσωματώνεται.
Καταλήγει αξιοθρήνητο ότι με την διαμόρφωση της νέας προσωπικότητας του μωρού ξαναενσωματώνονται επίσης και τα Εγώ.
27. Ο ΤΕΛΩΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ
Στοχαζόμενοι λίγο πάνω στις διάφορες περιστάσεις της ζωής, αξίζει τον κόπο να καταλάβουμε στα σοβαρά τις βάσεις πάνω στις οποίες επαναπαυόμαστε.
Ένα άτομο επαναπαύεται στην θέση του, άλλος στα λεφτά, εκείνος στο γόητρο, ο άλλος στο παρελθόν του, άλλος στον άλφα ή βήτα τίτλο κλπ, κλπ, κλπ.
Το πιο περίεργο είναι ότι όλοι πλούσιοι ή ζητιάνοι χρειαζόμαστε τους πάντες και ζούμε από τους πάντες παρόλο που φουσκώνουμε από υπερηφάνεια και ματαιότητα.
Ας σκεφτούμε για μια στιγμή ότι θα μπορούσαν να μας αφαιρέσουν. Ποια θα ήταν η τύχη μας σε μια αιματηρή επανάσταση; τι θα απέμενε από τις βάσεις πάνω στις οποίες επαναπαυόμαστε; Αλίμονο σε μας, θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ ισχυρούς και είμαστε τρομακτικά αδύναμοι!
Το Εγώ που αισθάνεται τον εαυτό του, την βάση στην οποία επαναπαυόμαστε, πρέπει να διαλυθεί αν ποθούμε στα αλήθεια την αυθεντική Μακαριότητα.
Ένα τέτοιο Εγώ υποτιμά τους ανθρώπους, αισθάνεται καλύτερο από όλον τον κόσμο, πιο τέλειο από όλα, πιο πλούσιο, πιο έξυπνο, πιο πεπειραμένο στην ζωή κλπ.
Είναι πολύ κατάλληλο να αναφέρουμε τώρα εκείνη την παραβολή του Ιησού, του μεγάλου Καμπίρ, σχετικά με τους δύο άντρες που προσεύχονταν. Ειπώθηκε σε κάποιους που πίστευαν τους εαυτούς τους σωστούς και περιφρονούσαν τους άλλους.
Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Δύο άνθρωποι πήγαν στο Ναό να προσευχηθούν, ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος Τελώνης. Ο Φαρισαίος όρθιος προσευχόταν μέσα του έτσι: «Θεέ μου σε ευχαριστώ που δεν είμαι σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους τους κλέφτες, άδικους, μοιχούς ή σαν αυτό τον Τελώνη. Νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και πληρώνω την δεκάτη για όλα όσα αποκτώ». Όμως ο Τελώνης στεκόταν μακριά, δεν ήθελε να σηκώσει ούτε τα μάτια του προς τον ουρανό, αλλά χτύπαγε το στήθος του λέγοντας: «Θεέ μου ελέησέ με τον αμαρτωλό». Σας λέω ότι αυτός κατέβηκε δικαιωμένος στον οίκο του. Διότι όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, ενώ αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί». Λουκάς κεφ.18, παρ. 10-14.
Το να αρχίσουμε να προσέχουμε την ίδια μας την μηδαμινότητα και την αθλιότητα στην οποία βρισκόμαστε είναι τελείως αδύνατο όσο υπάρχει μέσα μας αυτή η έννοια του πιο. Παραδείγματα: είμαι πιο δίκαιος από εκείνον, πιο σοφός από τον τάδε, πιο ενάρετος από τον δείνα, πιο πλούσιος, πιο έμπειρος στα πράγματα της ζωής, πιο αγνός, πιο συνεπής στα καθήκοντά μου κλπ.
Δεν είναι δυνατό να περάσουμε από την τρύπα της βελόνας, όσο θα είμαστε πλούσιοι, όσο θα υπάρχει μέσα μας αυτό το σύμπλεγμα του πιο.
Είναι πιο εύκολο να περάσει μια κάμηλος από την τρύπα της βελόνας, παρά να εισέλθει ένας πλούσιος στην βασιλεία του Θεού.
Αυτό το ότι η σχολή μου είναι η καλύτερη και από αυτή του διπλανού μου, δεν χρειάζεται. Αυτό το ότι η θρησκεία μου είναι η μόνη αληθινή και όλες οι άλλες είναι λανθασμένες και παραπλανητικές, το ότι η γυναίκα του τάδε είναι χειρότερη σύζυγος και η δική μου μια αγία, το ότι ο φίλος μου ο Ρομπέρτο είναι μεθύστακας και εγώ άνθρωπος συνετός και εγκρατής κλπ, είναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε πλούσιοι. Ένας λόγος που όλοι είμαστε οι κάμηλοι της βιβλικής παραβολής σε σχέση με την Εσωτεριστική Δουλειά.
Επείγει να αυτοπαρατηρηθούμε από στιγμή σε στιγμή, με σκοπό να γνωρίσουμε καθαρά τα θεμέλια που πάνω τους αναπαυόμαστε.
Όταν ένας ανακαλύπτει αυτό που τον προσβάλλει περισσότερο σε μια συγκεκριμένη στιγμή, την ενόχληση που του προξένησε αυτό ή εκείνο το πράγμα, τότε ανακαλύπτει τις βάσεις πάνω στις οποίες αναπαύεται ψυχολογικά.
Τέτοιες βάσεις αποτελούν σύμφωνα με το χριστιανικό Ευαγγέλιο «την άμμο πάνω στην οποία έχτισε το σπίτι του».
Είναι αναγκαίο να σημειώσει με προσοχή πως και πότε περιφρόνησε τους άλλους νιώθοντας ανώτερος, ίσως εξαιτίας του αξιώματος ή της κοινωνικής θέσης ή της εμπειρίας που απόκτησε ή του χρήματος κλπ.
Είναι σοβαρό να αισθάνεται κανείς πλούσιος, ανώτερος από τον τάδε ή τον δείνα για τον άλφα ή βήτα λόγο. Τέτοια άτομα δεν μπορούν να μπουν στην Βασιλεία των Ουρανών.
Είναι καλό να ανακαλύψει κανείς με τι αισθάνεται κολακευμένος, πως ικανοποιείται η ματαιοδοξία του. Αυτό θα μας δείξει τα θεμέλια πάνω στα οποία στηριζόμαστε.
Εντούτοις τέτοιου είδους παρατήρηση δεν πρέπει να είναι καθαρά θεωρητικό ζήτημα, πρέπει να είμαστε πρακτικοί και να παρατηρούμαστε προσεκτικά με άμεσο τρόπο, από στιγμή σε στιγμή.
Όταν αρχίζει κανείς να καταλαβαίνει την ίδια του την αθλιότητα και ματαιότητα, όταν εγκαταλείπει τα παραληρήματα μεγαλείου, όταν ανακαλύπτει την ανοησία στους τόσους τίτλους, τιμές και μάταιες ανωτερότητες προς τους ομοίους μας είναι αλάθητο δείγμα ότι αρχίσει πια να αλλάζει.
Δε μπορεί κάποιος να αλλάξει, αν προσκολλάται σε αυτό που λέει: «το σπίτι Μου», «τα λεφτά Μου», «οι αρετές Μου», «η ιδιοκτησία Μου», «η δουλειά Μου», «οι διανοητικές Μου ικανότητες», «οι καλλιτεχνικές Μου ικανότητες», «οι γνώσεις Μου», «το γόητρό Μου» κλπ.
Το να προσκολιέται κανείς στο «Δικό Μου», στο «Μου» είναι υπεραρκετό για να εμποδίσει να γνωρίσουμε την ίδια μας την μηδαμινότητα και την εσωτερική αθλιότητα.
Ξαφνιάζεται κανείς όταν μπροστά στο θέαμα μιας πυρκαγιάς ή ενός ναυαγίου, τα απελπισμένα πλήθη τρέχουν να αρπάξουν πολλές φορές πράγματα που προξενούν γέλιο, πράγματα δίχως σημασία.
Φτωχοί άνθρωποι! Αισθάνονται μέσα από αυτά τα πράγματα, επαναπαύονται σε ανοησίες, προσκολλούνται σε ότι δεν έχει την παραμικρή σημασία.
Το να αισθανόμαστε τον εαυτό μας μέσα από τα εξωτερικά πράγματα, το να βασίζεσαι σε αυτά ισοδυναμεί με το να βρίσκεσαι σε κατάσταση απόλυτης ασυνειδησίας.
Το συναίσθημα της ΘΕΟΤΗΤΑΣ (το πραγματικό Είναι) είναι δυνατό μόνο αν διαλύσουμε όλα αυτά τα Εγώ που φέρουμε μέσα μας, πιο πριν τέτοιο συναίσθημα αποβαίνει περισσότερο από αδύνατο.
Δυστυχώς οι λάτρεις του Εγώ δεν το δέχονται αυτό. Αυτοί νομίζουν τους εαυτούς τους θεούς, σκέφτονται ότι κατέχουν ήδη αυτά τα «Ένδοξα Σώματα» για τα οποία μιλούσε ο Παύλος της Ταρσού. Υποθέτουν ότι το Εγώ είναι Θεϊκό και δεν υπάρχει κανείς να τους βγάλει από το κεφάλι αυτούς τους παραλογισμούς.
Δεν ξέρει κανείς τι να κάνει με τέτοιους ανθρώπους. Τους εξηγεί και δεν καταλαβαίνουν, γαντζωμένοι πάντα από την άμμο πάνω στην οποία έχτισαν το σπίτι τους, βουτηγμένοι πάντα στα δόγματά τους, στις ιδιοτροπίες τους, στις ανοησίες τους.
Αν οι άνθρωποι αυτοί αυτοπαρατηρούνταν σοβαρά, θα επιβεβαίωναν μόνοι τους την Διδασκαλία των Πολλών, θα ανακάλυπταν μέσα τους όλη αυτή την πληθώρα προσώπων ή Εγώ που ζουν στο εσωτερικό μας.
Πως θα μπορούσε να υπάρξει μέσα μας το αληθινό αίσθημα του πραγματικού μας Είναι, όταν αυτά τα Εγώ αισθάνονται για μας, σκέφτονται για μας;
Το πιο σοβαρό όλης αυτής της τραγωδίας είναι ότι σκέφτεται κανείς ότι σκέφτεται, αισθάνεται ότι αισθάνεται, όταν στην πραγματικότητα είναι άλλος αυτός που σε κάποια δεδομένη στιγμή σκέφτεται με τον μαρτυρικό μας εγκέφαλο και αισθάνεται με την πονεμένη μας καρδιά.
Δυστυχισμένοι εμείς! Πόσες φορές νομίζουμε ότι αγαπάμε και αυτό που συμβαίνει είναι ότι κάποιος άλλος μέσα σε εμάς τους ίδιους γεμάτος λαγνεία χρησιμοποιεί το κέντρο της καρδιάς!
Είμαστε κάποιοι άτυχοι που συγχέουμε το ζωικό πάθος με την αγάπη και ωστόσο είναι άλλος μέσα μας, μέσα στην προσωπικότητά μας, αυτός που περνά από τέτοιες συγχύσεις.
Όλοι σκεφτόμαστε ότι δεν θα προφέραμε ποτέ τα λόγια του Φαρισαίου της βιβλικής παραβολής: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου που δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους», κλπ , κλπ, κλπ.
Εντούτοις όσο και αν φαίνεται απίστευτο έτσι συμπεριφερόμαστε καθημερινά. Ο κρεοπώλης στην αγορά λέει: «Δεν είμαι σαν τους άλλους κρεοπώλες που πουλούν κακής ποιότητας κρέας και εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους».
Ο υφασματέμπορος στο μαγαζί του δηλώνει: «Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους εμπόρους που ξέρουν να κλέβουν στο μέτρημα και που έχουν πλουτίσει».
Ο γαλατάς βεβαιώνει: «Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους γαλατάδες που νερώνουν το γάλα. Μ’ αρέσει να είμαι τίμιος».
Η οικοδέσποινα σχολιάζει σε επισκέπτες τα παρακάτω: «Εγώ δεν είμαι σαν την τάδε που πάει με άλλους άνδρες, είμαι, δόξα τω Θεώ, τίμια και πιστή στον άντρα μου».
Συμπέρασμα: οι υπόλοιποι είναι κακοί, άδικοι, μοιχοί, κλέφτες και διεστραμμένοι και καθένας από εμάς είναι ένα αθώο πρόβατο, ένας «Μικρός Σοκολατένιος Άγιος», άξιος για να τον έχουν σαν χρυσαφένιο παιδί σε κάποια εκκλησία.
Πόσο ανόητοι είμαστε! Σκεφτόμαστε συχνά ότι δεν κάνουμε ποτέ αυτές τις ανοησίες και τις διαστροφές που βλέπουμε να κάνουν οι άλλοι και φτάνουμε, για το λόγο αυτό, στο συμπέρασμα ότι είμαστε εξαιρετικά πρόσωπα. Δε βλέπουμε δυστυχώς τις ανοησίες και μικρότητες που κάνουμε.
Υπάρχουν στην ζωή παράξενες στιγμές όπου ο νους ξεκουράζεται χωρίς κανενός είδους ανησυχίες. Όταν ο νους είναι ήσυχος, όταν ο νους σιωπά τότε έρχεται το καινούριο.
Σε τέτοιες στιγμές είναι δυνατό να δούμε τις βάσεις, τα θεμέλια πάνω στα οποία αναπαυόμαστε.
Καθώς ο νους βρίσκεται σε βαθιά εσωτερική ανάπαυση, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε από μόνοι μας την σκληρή πραγματικότητα της άμμου της ζωής που πάνω της χτίζουμε το σπίτι. (Ματθαίος κεφ 7, παρ 24-29), παραβολή των δύο θεμελίων.
28. Η ΘΕΛΗΣΗ
Το Μεγάλο Έργο είναι προπάντων η δημιουργία του ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό, βάσει συνειδητών εργασιών και ηθελημένων ταλαιπωριών.
Το Μεγάλο Έργο είναι η εσωτερική κατάκτηση του εαυτού μας, της πραγματικής Θεϊκής μας ελευθερίας.
Χρειαζόμαστε κατεπειγόντως, χωρίς αναβολές, να αποσυνθέσουμε όλα αυτά τα Εγώ που ζουν στο εσωτερικό μας, αν θέλουμε στα αλήθεια την τέλεια χειραφέτηση της Θέλησης.
Ο Νίκολας Φλάμελ και ο Ραϊμούνδο Λούλιο φτωχοί και οι δύο, ελευθέρωσαν την Θέλησή τους και πραγματοποίησαν αναρίθμητα ψυχολογικά θαύματα που ξαφνιάζουν.
Ο Αγρίππας ποτέ δεν έφτασε πιο πέρα από το πρώτο μέρος του Μεγάλου Έργου. Πέθανε οδυνηρά πολεμώντας για την διάλυση των Εγώ του με σκοπό να γίνει κύριος του εαυτού του και να στερεώσει την ανεξαρτησία του.
Η τέλεια χειραφέτηση της θέλησης εξασφαλίζει στον σοφό την απόλυτη εξουσία πάνω στην Φωτιά, τον Αέρα, το Νερό και την Γη.
Σε πολλούς σπουδαστές της σύγχρονης ψυχολογίας θα φανεί υπερβολικό αυτό που βεβαιώνουμε στις παραπάνω γραμμές σε σχέση με την κυρίαρχη δύναμη της χειραφετημένης θέλησης. Και όμως η Βίβλος μας μιλάει για θαύματα σχετικά με τον Μωυσή.
Σύμφωνα με τον Φίλωνα ο Μωυσής ήταν ένας Μύστης στην γη των Φαραώ, στις όχθες του Νείλου. ιερέας του Όσιρι, εξάδελφος του Φαραώ, εκπαιδευμένος ανάμεσα στις κολώνες της Ίσιδος της Θεϊκής Μητέρας και του Όσιρι του πατέρα μας που βρίσκεται «εν κρυπτώ».
Ο Μωυσής υπήρξε απόγονος του Πατριάρχη Αβραάμ του μεγάλου Χαλδαίου Μάγου και του πολυσέβαστου Ισαάκ.
Ο Μωυσής ο άνθρωπος που ελευθέρωσε την ηλεκτρική δύναμη της θέλησης, κατέχει το χάρισμα των θαυμάτων. Αυτό το ξέρουν οι Θεοί και οι άνθρωποι. Έτσι είναι γραμμένο.
Όλα όσα λένε οι Άγιες Γραφές για αυτόν τον εβραίο αρχηγό είναι σίγουρα εξαιρετικά, θαυμαστά.
Ο Μωυσής μεταμορφώνει το ραβδί του σε φίδι. Μεταμορφώνει ένα από τα χέρια του σε χέρι λεπρού και κατόπιν του ξαναδίνει ζωή.
Εκείνη η δοκιμασία της φλεγόμενης βάτου έδειξε καθαρά την δύναμή του. Ο λαός καταλαβαίνει, γονατίζει και προσκυνά.
Ο Μωυσής χρησιμοποιεί μια Μαγική Ράβδο, έμβλημα της βασιλικής εξουσίας, της ιερατικής δύναμης του Μύστη στα Μεγάλα Μυστήρια της Ζωής και του Θανάτου.
Μπροστά στον Φαραώ ο Μωυσής μετατρέπει τα νερά του Νείλου σε αίμα: τα ψάρια ψοφούν, ο ιερός ποταμός καταλήγει μολυσμένος, οι αιγύπτιοι δεν μπορούν να πιουν και τα χαντάκια άρδευσης του Νείλου ξεχύνουν αίμα στον κάμπο.
Ο Μωυσής κάνει περισσότερα: κατορθώνει να εμφανιστούν εκατομμύρια δυσανάλογα βατράχια, τερατώδη που βγαίνουν από τον ποταμό και εισβάλλουν στα σπίτια. Ύστερα με ένα νεύμα του, δείγμα μιας ελεύθερης και κυρίαρχης θέλησης, εκείνα τα φριχτά βατράχια εξαφανίζονται.
Όμως καθώς ο Φαραώ δεν αφήνει τους Ισραηλίτες ελεύθερους, ο Μωυσής απεργάζεται νέα τέρατα: σκεπάζει την γη με βρωμιά, σηκώνει σύννεφο από αηδιαστικές και βρωμερές μύγες και ύστερα τα απομακρύνει.
Εξαπολύει την τρομερή πανούκλα και όλα τα κοπάδια, εκτός από αυτά των Εβραίων, πεθαίνουν.
Μαζεύοντας στάχτη από τον φούρνο, λένε οι Ιερές Γραφές, την πετά στον αέρα και αυτή πέφτοντας πάνω στους αιγυπτίους προκαλεί πυώδη εξανθήματα και έλκη.
Σηκώνοντας το περίφημο Μαγικό Ραβδί του ο Μωυσής κάνει να βρέχει ο ουρανός χαλάζι που αλύπητα καταστρέφει και σκοτώνει. στην συνέχεια κάνει να ξεσπάσει ο πυρογενής κεραυνός, αντηχεί η τρομακτική βροντή και βρέχει φοβερά. Κατόπιν με μία του χειρονομία ξανάρχεται η ηρεμία.
Εντούτοις ο Φαραώ μένει άκαμπτος. Ο Μωυσής με ένα φοβερό χτύπημα του μαγικού του ραβδιού κάνει να αναπηδήσουν ως δια μαγείας σύννεφα από ακρίδες και κατόπιν έρχονται σκοτάδια. Άλλο χτύπημα με το ραβδί και όλα ξαναγίνονται όπως πρώτα.
Είναι πολύ γνωστό το τέλος αυτού του Βιβλικού Δράματος της Παλαιάς Διαθήκης: Παρεμβαίνει ο Ιεοβά, σπέρνει τον θάνατο σε όλα τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων και στον Φαραώ δεν μένει άλλη λύση παρά να αφήσει τους εβραίους να φύγουν.
Αργότερα ο Μωυσής χρησιμοποιεί το μαγικό ραβδί του για να σκίσει τα νερά της Ερυθράς θάλασσας και να την διασχίσει με τα πόδια στεγνά.
Όταν οι αιγύπτιοι στρατιώτες σπεύδουν προς τα εκεί κυνηγώντας τους ισραηλίτες, ο Μωυσής με μια κίνηση κάνει τα νερά να ξανακλείσουν καταπίνοντας τους διώκτες.
Αναμφισβήτητα πολλοί ψευτοεσωτεριστές διαβάζοντας όλα τούτα θα ήθελαν να κάνουν τα ίδια, να έχουν τις ίδιες δυνάμεις, όμως αυτό καταλήγει κάτι περισσότερο από αδύνατο όσο η Θέληση συνεχίζει να είναι μποτιλιαρισμένη μέσα σε όλα και στο καθένα από αυτά τα Εγώ που φέρουμε στα διάφορα βάθη του ψυχισμού μας.
Η Ουσία βυθισμένη μέσα στο «ο Εαυτός Μου», είναι το Πνεύμα του λυχναριού του Αλαντίν που ποθεί την ελευθερία... Ελεύθερο ένα τέτοιο πνεύμα μπορεί να πραγματοποιήσει θαύματα.
Η Ουσία είναι «Θέληση-Συνείδηση» που δυστυχώς διαδικάζεται προς όφελος της ίδιας μας της μηχανοποίησης.
Όταν απελευθερωθεί η Θέληση τότε ανακατεύεται, συγχωνεύεται αδιάσπαστα με την Παγκόσμια Θέληση και για αυτό γίνεται κυρίαρχη.
Η ατομική Θέληση, συγχωνευμένη με την Παγκόσμια Θέληση, μπορεί να πραγματοποιήσει όλα τα θαύματα του Μωυσή.
Υπάρχουν τρεις κατηγορίες πράξεων: α) αυτές που αντιστοιχούν στο νόμο των ατυχημάτων, β) αυτές που ανήκουν στο νόμο της Υποτροπής, γεγονότα που επαναλαμβάνονται πάντα σε κάθε ύπαρξη, γ) πράξεις καθορισμένες ηθελημένα από την Συνειδητή Θέληση.
Αναμφισβήτητα μόνον άνθρωποι που έχουν ελευθερώσει την Θέλησή τους μέσα από τον θάνατο του ο Εαυτός Μου μπορούν να πραγματοποιήσουν καινούριες πράξεις γεννημένες από την ελεύθερη βούλησή τους.
Οι κοινές και συνηθισμένες πράξεις της ανθρωπότητας είναι πάντοτε προϊόν του νόμου της Υποτροπής ή το καθαρό προϊόν μηχανικών ατυχημάτων.
Αυτός που έχει στα αλήθεια ελεύθερη Θέληση μπορεί να προκαλέσει νέες περιστάσεις. Αυτός που έχει την Θέλησή του μποτιλιαρισμένη μέσα στο πολλαπλό Εγώ είναι θύμα των περιστάσεων.
Σε όλες τις βιβλικές σελίδες υπάρχει μια θαυμαστή έκθεση Υψηλής Μαγείας, μαντικής, προφητείας, θαυμάτων, μεταμορφώσεων, νεκρανάστασης, με ένα φύσημα ή επαφή των χεριών ή με το βλέμμα συγκεντρωμένο στην βάση της μύτης κλπ, κλπ, κλπ.
Αφθονούν στην Βίβλο: οι εντριβές, το ιερό λάδι, τα μαγνητικά περάσματα, η εναπόθεση λίγου σάλιου πάνω στο άρρωστο μέρος, η ανάγνωση της ξένης σκέψης, οι μεταφορές, οι εμφανίσεις, οι εξ ουρανού λόγοι κλπ πραγματικά θαύματα της απελευθερωμένης Συνειδητής Θέλησης της χειραφετημένης και κυριαρχικής.
Μαγγανευτές; γητευτές; μαύροι μάγοι; Αφθονούν σαν τα ζιζάνια. Όμως αυτοί δεν είναι Άγιοι, ούτε Προφήτες, ούτε Μύστες της Λευκής Αδελφότητας.
Κανείς δεν θα μπορούσε να φτάσει στην Πραγματική Φώτιση ούτε να εξασκήσει την Απόλυτη Ιεροσύνη της Συνειδητής Θέλησης, αν προηγουμένως δεν έχει πεθάνει μέσα του ριζικά εδώ και τώρα.
Πολλοί άνθρωποι μας γράφουν συχνά και παραπονιούνται ότι δεν κατέχουν φώτιση, ζητούν δυνάμεις, απαιτούν από εμάς τα κλειδιά που θα τους μετατρέψουν σε Μάγους κλπ. Όμως ουδέποτε ενδιαφέρονται να αυτοπαρατηρηθούν, να αυτογνωριστούν για να διαλύσουν αυτές τις ψυχικές προσθήκες, αυτά τα Εγώ που μέσα τους βρίσκεται εγκλωβισμένη η Θέληση, η Ουσία.
Τέτοια πρόσωπα είναι σαφώς καταδικασμένα στην αποτυχία. Είναι άνθρωποι που εποφθαλμιούν τις ικανότητες των Αγίων, αλλά που με κανένα τρόπο δεν είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν μέσα τους.
Το να εξαλείψουμε σφάλματα είναι κάτι μαγικό, θαυμαστό από μόνο του και συνεπάγεται αυστηρή ψυχολογική αυτοπαρατήρηση.
Η άσκηση δυνάμεων είναι δυνατή, όταν ελευθερωθεί ριζικά η θαυμαστή δύναμη της Θέλησης.
Δυστυχώς καθώς οι άνθρωποι έχουν την Θέλησή τους αποκλεισμένη μέσα σε κάθε Εγώ αυτή, είναι φανερό, βρίσκεται διαιρεμένη σε πολλές θελήσεις που διαδικάζονται κάθε μια προς όφελος της ίδιας της της μηχανοποίησης.
Καταλήγει σαφές να καταλάβουμε ότι για αυτόν τον λόγο κάθε Εγώ κατέχει την ιδιαίτερη ασυνείδητη θέληση του.
Οι αναρίθμητες θελήσεις εγκλωβισμένες ανάμεσα στα Εγώ, συγκρούονται συχνά μεταξύ τους κάνοντάς μας για αυτό αδύναμους, ανίσχυρους, άθλιους, θύματα των περιστάσεων, ανίκανους.
29. Ο ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ
Κατά το μέτρο που δουλεύει κανείς πάνω στον εαυτό του θα καταλαβαίνει κάθε φορά όλο και περισσότερο την ανάγκη να εξαλείφει ριζικά από την εσωτερική του φύση, όλα αυτά που μας κάνουν τόσο αποτρόπαιους.
Οι χειρότερες περιστάσεις της ζωής, οι πιο κρίσιμες καταστάσεις, τα πιο δύσκολα γεγονότα πάντοτε καταλήγουν να είναι θαυμάσια για την εσώτερη αυτοανακάλυψη.
Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που δεν τις υποψιαζόμαστε, αναβλύζουν πάντοτε τα πιο κρυφά Εγώ. Αν είμαστε επάγρυπνοι αναμφισβήτητα τα ανακαλύπτουμε.
Οι πιο ήσυχες εποχές της ζωής είναι ακριβώς οι λιγότερο ευνοϊκές για την δουλειά πάνω στον εαυτό μας.
Υπάρχουν στιγμές της ζωής υπερβολικά περίπλοκες όπου έχει κανείς έντονη τάση να ταυτίζεται εύκολα με τα συμβάντα και να ξεχνά απόλυτα τον εαυτό του. Σε αυτές τις στιγμές κάνει κανείς ανοησίες που δεν οδηγούν πουθενά. Αν βρισκόταν σε επαγρύπνηση, αν τις ίδιες στιγμές αντί να χάνει το κεφάλι του, θυμόταν τον εαυτό του, θα ανακάλυπτε με έκπληξη ορισμένα Εγώ που δεν είχε ποτέ ούτε την παραμικρή υποψία για την δυνατότητα ύπαρξής τους.
Η Αίσθηση της εσώτερης αυτοπαρατήρησης, βρίσκεται σε ατροφική κατάσταση σε όλα τα ανθρώπινα όντα. Δουλεύοντας σοβαρά, αυτοπαρατηρούμενοι στιγμή προς στιγμή η Αίσθηση αυτή θα αναπτυχθεί με προοδευτικό τρόπο.
Ενώ η Αίσθηση της αυτοπαρατήρησης συνεχίζει την ανάπτυξή της μέσω της συνεχούς χρήσης, γινόμαστε κάθε φορά πιο ικανοί να αντιληφθούμε με άμεσο τρόπο εκείνα τα Εγώ για τα οποία δεν είχαμε ποτέ κάποιο δεδομένο σχετικό με την ύπαρξή τους.
Μπροστά στην Αίσθηση της εσώτερης αυτοπαρατήρησης καθένα από αυτά τα Εγώ που κατοικούν στο εσωτερικό μας, πραγματικά υιοθετεί μυστικά αυτή ή εκείνη την μορφή που σχετίζεται με το ελάττωμα που προσωποποιείται από αυτή την ίδια. Αναμφισβήτητα η εικόνα καθενός από αυτά τα Εγώ έχει ορισμένη ψυχολογική γεύση που δεν συγχέεται, και που με αυτή, συλλαμβάνουμε, αιχμαλωτίζουμε, αρπάζουμε ενστικτωδώς την εσώτερη φύση του και το ελάττωμα που την χαρακτηρίζει.
Στην αρχή ο εσωτεριστής δεν ξέρει από πού να αρχίσει, αισθάνεται την ανάγκη να δουλέψει πάνω στον εαυτό του, όμως είναι αποπροσανατολισμένος απόλυτα.
Αν εκμεταλλευτούμε τα κρίσιμες στιγμές, τις πιο δυσάρεστες καταστάσεις, τις πιο αντίξοες στιγμές, αν είμαστε επάγρυπνοι θα ανακαλύψουμε εκείνα τα ελαττώματά μας που υπερτερούν, τα Εγώ που πρέπει να διαλύσουμε επειγόντως.
Άλλοτε μπορούμε να αρχίσουμε από τον θυμό ή την αυτοαγάπη ή το ατυχές δευτερόλεπτο της λαγνείας κλπ, κλπ, κλπ.
Είναι αναγκαίο να σημειώσουμε τα πάντα στις καθημερινές ψυχικές μας καταστάσεις, αν στα αλήθεια επιθυμούμε μια οριστική αλλαγή.
Πριν ξαπλώσουμε, συμφέρει να εξετάσουμε τα γεγονότα που συνέβησαν την ημέρα, τις ενοχλητικές καταστάσεις, τον θορυβώδη καγχασμό του Αριστοφάνη και το ανεπαίσθητο χαμόγελο του Σωκράτη.
Μπορεί να πληγώσαμε κάποιον με έναν καγχασμό, μπορεί να αρρωστήσαμε κάποιον με ένα χαμόγελο ή μια άτοπη ματιά.
Να θυμηθούμε ότι στον αγνό εσωτερισμό καλό είναι κάθε τι που βρίσκεται στην θέση του και κακό εκείνο που δεν βρίσκεται στην θέση του.
Το νερό στην θέση του είναι καλό, αλλά αν πλημμύριζε το σπίτι θα ήταν εκτός τόπου, θα προξενούσε ζημιές, θα ήταν κακό και επιζήμιο.
Η φωτιά στην κουζίνα και στην θέση της εκτός του ότι είναι χρήσιμη, είναι καλή. Έξω από την θέση της, καίγοντας τα έπιπλα της σάλας, θα ήταν κακή και επιζήμια.
Οποιαδήποτε αρετή, όσο άγια και αν είναι, στην θέση της είναι καλή διαφορετικά είναι κακή και καταστροφική. Με τα προτερήματα μπορεί να βλάψουμε τους άλλους. Είναι απαραίτητο να τοποθετήσουμε τις αρετές στην θέση που τους αντιστοιχεί.
Τι θα λέγατε για έναν ιερέα που κηρύσσει σε ένα πορνείο τον λόγο του Κυρίου; Τι θα λέγατε για έναν ειρηνικό και ανεκτικό άνδρα που ευλογεί μια συμμορία κακοποιών, ενώ προσπαθούν να βιάσουν την γυναίκα και τις κόρες του; Τι θα λέγατε για το είδος αυτό της ανοχής που φτάνει στα άκρα; Τι θα λέγατε για την ευσπλαχνική στάση ενός άντρα που αντί να φέρνει φαΐ στο σπίτι μοιράζει τα λεφτά του σε ζητιάνους της διαφθοράς; Ποια η γνώμη σας για τον εξυπηρετικό άνδρα που σε μια συγκεκριμένη στιγμή θα δάνειζε ένα μαχαίρι σε έναν φονιά;
Θυμήσου αγαπητέ αναγνώστη ότι ανάμεσα στους ρυθμούς του στίχου επίσης κρύβεται το έγκλημα. Υπάρχει πολλή αρετή στους μοχθηρούς και πολλή κακία στους ενάρετους.
Ακόμα και αν φαίνεται απίστευτο μέσα στο ίδιο το άρωμα της προσευχής κρύβεται το έγκλημα.
Το έγκλημα μεταμφιέζεται σε άγιο, χρησιμοποιεί τις καλύτερες αρετές, παρουσιάζεται σαν μάρτυρας, μέχρι και που τελετουργεί στους ιερούς ναούς.
Στο μέτρο που η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης εξελίσσεται μέσα μας με την συνεχή χρήση, θα μπορέσουμε να δούμε όλα αυτά τα Εγώ που χρησιμεύουν σαν βασικό στήριγμα της ατομικής μας ιδιοσυγκρασίας, είτε αυτή είναι αιματώδης ή νευρική, φλεγματική ή χολώδης.
Και να μην το πιστεύεις αγαπητέ αναγνώστη πίσω από την ιδιοσυγκρασία που έχουμε, κρύβονται ανάμεσα στα πιο απόμακρα βάθη του ψυχισμού μας οι πιο καταραμένες διαβολικές δημιουργίες.
Το να δει κανείς αυτές τις δημιουργίες, να παρατηρήσει αυτά τα τέρατα της κόλασης μέσα στα οποία είναι μποτιλιαρισμένη η ίδια μας η συνείδηση, γίνεται δυνατό με την πάντα προοδευτική ανάπτυξη της Αίσθησης της εσώτερης αυτοπαρατήρησης.
Όσο ένας άνθρωπος δεν έχει διαλύσει αυτά τα πλάσματα της κόλασης, αυτές τις αποκλίσεις του εαυτού του, αναμφίβολα, στα πιο χαμηλά, στα πιο βαθιά θα συνεχίσει εγκατεστημένο στα βάθη του κάτι που δεν έπρεπε να υπάρχει, κάτι το δύσμορφο, κάτι το αποτρόπαιο.
Το σοβαρότερο από όλα αυτά είναι ότι ο αποτρόπαιος δεν συνειδητοποιεί το ίδιο του το αποτρόπαιο. Θεωρείται όμορφος, δίκαιος, καλός άνθρωπος, μέχρι που παραπονιέται για την μη κατανόηση των υπολοίπων, λυπάται για την αχαριστία των ομοίων του, λέει ότι δεν τον καταλαβαίνουν, κλαίει βεβαιώνοντας ότι του χρωστούν, ότι τον πλήρωσαν με μαύρο νόμισμα κλπ, κλπ, κλπ.
Η Αίσθηση της εσώτερης αυτοπαρατήρησης μας επιτρέπει να επαληθεύσουμε από μόνοι μας και άμεσα την μυστική δουλειά με την οποία σε δεδομένη στιγμή διαλύουμε αυτό ή εκείνο το Εγώ (αυτό ή εκείνο το ψυχικό ελάττωμα), που πιθανώς το έχουμε ανακαλύψει κάτω δύσκολες συνθήκες και όταν το υποψιαζόμαστε λιγότερο.
Έχεις σκεφτεί καμιά φορά στην ζωή σου πάνω σε αυτό που περισσότερο σε ευχαριστεί ή σε δυσαρεστεί; Έχεις ποτέ στοχαστεί πάνω στα κρυφά ελατήρια της δράσης; Γιατί θέλεις να έχεις ένα ωραίο σπίτι; Γιατί επιθυμείς να έχεις ένα αυτοκίνητο τελευταίο μοντέλο;, Γιατί θέλεις να είσαι πάντα ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας; Γιατί επιθυμείς άπληστα να μην είσαι άπληστος; Τι είναι αυτό που σε πρόσβαλε περισσότερο κάποια δεδομένη στιγμή; Τι είναι αυτό που σε κολάκεψε περισσότερο χθες; Γιατί αισθάνεσαι ανώτερος από τον τάδε μια ορισμένη στιγμή; Γιατί υπερηφανεύτηκες ενώ διηγιόσουν τους θριάμβους σου; Δε μπόρεσες να σωπάσεις όταν μουρμούριζαν κάτι για ένα γνωστό σου πρόσωπο; Δέχτηκες το ποτήρι το λικέρ από ευγένεια; Δέχτηκες να καπνίσεις, ίσως χωρίς να έχεις το ελάττωμα, από καλή ανατροφή ή ανδρισμό; Είσαι σίγουρος ότι υπήρξες ειλικρινής σε εκείνη την συζήτηση; Και όταν δικαιολογείς τον εαυτό σου, όταν αυτοεπαινείσαι, όταν διηγείσαι τους θριάμβους και τις ιστορίες επαναλαμβάνοντας αυτά που προηγουμένως είπες στους υπόλοιπους, καταλαβαίνεις ότι είσαι ματαιόδοξος;
Η Αίσθηση της εσώτερης αυτοπαρατήρησης, εκτός του ότι σου επιτρέπει να δεις καθαρά το Εγώ που διαλύεις, θα σου επιτρέψει επίσης να δεις τα συγκινητικά και οριστικά αποτελέσματα της εσωτερικής Δουλειάς σου.
Στην αρχή αυτά τα πλάσματα της κόλασης, αυτές οι ψυχικές αποκλίσεις που δυστυχώς σε χαρακτηρίζουν, είναι πιο άσχημες και τερατώδεις από τα πιο τρομακτικά ζώα που ζουν στα βάθη της θάλασσας ή στις πιο βαθιές ζούγκλες της γης. Σύμφωνα με το πώς προχωράτε στην Δουλειά σας θα μπορέσετε να επαληθεύσετε με την αίσθηση της εσώτερης αυτοπαρατήρησης το εξέχον γεγονός ότι αυτά τα αποτρόπαια χάνουν όγκο, μικραίνουν...
Καταλήγει ενδιαφέρον να ξέρει κανείς ότι όσο ελαττώνονται, όσο χάνουν όγκο και μικραίνουν αυτές οι τερατουργίες κερδίζουν σε ομορφιά, παίρνουν αργά παιδική μορφή. Τέλος διαλύονται, γίνονται κοσμική σκόνη, οπότε η εμφιαλωμένη Ουσία ελευθερώνεται, χειραφετείται, ξυπνά.
Αναμφίβολα ο νους δεν μπορεί να μεταβάλλει βασικά κανένα ψυχολογικό ελάττωμα. Σαφώς η διανόηση μπορεί να έχει την πολυτέλεια να τιτλοφορίσει ένα ελάττωμα με αυτό ή εκείνο το όνομα, να το κρίνει, να το περνά από το ένα επίπεδο σε άλλο, κλπ. Όμως δεν θα μπορούσε από μόνη της να το εξοντώσει, να το αποσυνθέσει.
Χρειαζόμαστε επειγόντως κάποια φλογερή δύναμη ανώτερη από το νου, μια δύναμη ικανή να διαλύσει από μόνη της το ψυχικό ελάττωμα σε απλή κοσμική σκόνη.
Ευτυχώς, υπάρχει μέσα μας αυτή η οφιοειδής δύναμη, αυτή η θαυμαστή φωτιά που οι παλιοί αλχημιστές του μεσαίωνα βάφτισαν με το μυστηριώδες όνομα της Στέλλα Μάρις, η Παρθένος της Θάλασσας, ο Υδράργυρος της Ερμητικής Επιστήμης, η Τονανθίν του Μεξικού των Αζτέκων, αυτό το γέννημα του ίδιου μας του εσώτερου ΕΙΝΑΙ, ο Θεός Μητέρα μέσα μας, που συμβολίζεται πάντοτε με το ιερό φίδι των Μεγάλων Μυστηρίων.
Αν αφού παρατηρήσουμε και καταλάβουμε σε βάθος αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα (αυτό ή εκείνο το Εγώ), ικετεύσουμε την ιδιαίτερη Κοσμική μας Μητέρα (αφού καθένας μας έχει την προσωπική του Μητέρα) να διαλύσει, να καταστρέψει σε κοσμική σκόνη το ελάττωμα, αιτία της εσωτερικής μας Δουλειάς, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι αυτό θα χάσει όγκο και αργά θα γίνει σκόνη.
Όλα αυτά απαιτούν φυσικά διαδοχικές δουλειές σε βάθος, πάντα συνεχείς, εφ’ όσον κανένα Εγώ δεν μπορεί να αποσυντεθεί ποτέ στιγμιαία. Η Αίσθηση της εσώτερης αυτοπαρατήρησης θα μπορέσει να δει την διαδοχική πρόοδο της Δουλειάς που σχετίζεται με το αποτρόπαιο, το οποίο μας ενδιαφέρει πραγματικά να διαλύσουμε.
Η Στέλλα Μάρις όσο και να φαίνεται απίστευτο είναι το αστρικό σημάδι της ανθρώπινης σεξουαλικής δύναμης.
Σαφώς η Στέλλα Μάρις έχει την αποτελεσματική δύναμη για να αποσυνθέσει τις αποκλίσεις που κουβαλάμε στον ψυχολογικό εσωτερικό μας.
Ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη του Βαπτιστή μας καλεί να σκεφτούμε. Δε θα ήταν δυνατή καμιά ριζική ψυχολογική αλλαγή αν προηγουμένως δεν περάσουμε από τον αποκεφαλισμό.
Αυτό το μέρος που πηγάζει από το Είναι μας, η Τονανθίν, η Στέλλα Μάρις σαν δύναμη ηλεκτρική (άγνωστη για όλη την ανθρωπότητα) που βρίσκεται εν δυνάμει στο ίδιο το βάθος του ψυχισμού, ολοφάνερα έχει την δύναμη που της επιτρέπει να αποκεφαλίζει οποιοδήποτε Εγώ πριν από την τελική διάλυση.
Η Στέλλα Μάρις είναι η φιλοσοφική φωτιά που βρίσκεται εν δυνάμει σε κάθε οργανική ή ανόργανη ύλη.
Οι ψυχικές ωθήσεις μπορούν να προκαλέσουν την έντονη δραστηριοποίηση αυτής της φωτιάς και τότε ο αποκεφαλισμός είναι δυνατός.
Μερικά Εγώ συνήθως αποκεφαλίζονται στην αρχή της ψυχολογικής Δουλειάς, άλλα στην μέση και τα ισχυρότερα στο τέλος. Η Στέλλα Μάρις σαν πύρινη σεξουαλική δύναμη, έχει την πλήρη συνείδηση από την δουλειά που πρέπει να γίνει και πραγματοποιεί τον αποκεφαλισμό το κατάλληλο λεπτό, την ενδεδειγμένη ώρα.
Όσο δεν έχει γίνει η αποσύνθεση όλων αυτών των ψυχολογικών φρικαλεοτήτων, όλων αυτών των ασελγειών, όλης αυτής της κατάρας, της κλεψιάς, φθόνου, φανερής ή κρυφής μοιχείας, φιλοδοξίας για χρήματα ή ψυχικές ικανότητες κλπ, ακόμα και όταν θεωρούμε τους εαυτούς μας άτομα τίμια που δεν αθετούν τον λόγο τους, ειλικρινή, ευγενικά, τρυφερά, ωραία εσωτερικά κλπ, σίγουρα δεν είμαστε κάτι περισσότερο από λευκοβαμμένους τάφους, ωραίοι από έξω όμως από μέσα γεμάτοι από αηδιαστική σαπίλα.
Η βιβλική πολυμάθεια, η ψευτοσοφία, η ολοκληρωμένη πληροφόρηση πάνω στις άγιες γραφές, είτε αυτές είναι της ανατολής ή της δύσης, βορρά ή νότου, ο ψευτοαποκρυφισμός, ο ψευτοεσωτερισμός, η απόλυτη πεποίθηση ότι είμαστε καλά ενημερωμένοι, ο αδιάλλακτος φανατισμός με πλήρη πειθώ κλπ δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, γιατί στην πραγματικότητα υπάρχει στο βάθος μόνο αυτό που αγνοούμε: πλάσματα της κόλασης, κατάρες, τερατουργήματα που κρύβονται κάτω από τα όμορφο πρόσωπο, πίσω από την σεβάσμια μορφή, κάτω από τα άγιο ένδυμα του ιεράρχη κλπ.
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που θέλουμε, αν ήρθαμε στην Γνωστική Διδασκαλία από καθαρή περιέργεια, αν στα αλήθεια αυτό που θέλουμε δεν είναι να περάσουμε από τον αποκεφαλισμό οπότε κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, υπερασπιζόμαστε την ίδια μας την σαπίλα, συμπεριφερόμαστε υποκριτικά.
Ανάμεσα στους πιο σεβαστές σχολές της εσωτεριστικής σοφίας και του μυστικισμού υπάρχουν πολλοί ειλικρινείς εξαπατηθέντες, που στα αλήθεια θέλουν να αυτοπραγματωθούν, αλλά που δεν είναι αφιερωμένοι στην αποσύνθεση των εσωτερικών τους φρικαλεοτήτων.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που νομίζουν ότι μέσα από τις καλές προθέσεις είναι δυνατόν να φτάσουν στην αγιοποίηση. Σαφώς, όσο δεν δουλεύουμε εντατικά πάνω σε αυτά τα Εγώ που φέρουμε μέσα μας, αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν κάτω από το γεμάτο ευσέβεια βλέμμα και την καλή συμπεριφορά.
Έφτασε η ώρα να μάθουμε ότι είμαστε διεστραμμένοι, μεταμφιεσμένοι με τον μανδύα της αγιότητας. Λύκοι με δέρμα προβάτου, κανίβαλοι ντυμένοι με κοστούμι, δήμιοι κρυμμένοι πίσω από το ιερό σύμβολο του σταυρού, κλπ.
Όσο και αν φαινόμαστε μεγαλοπρεπείς μέσα στους ναούς μας ή μέσα στις αίθουσές μας του φωτός και της αρμονίας, όσο και αν μας βλέπουν οι όμοιοί μας τόσο ήσυχους και γλυκούς, όσο και αν μοιάζουμε σεβάσμιοι και ταπεινοί, στα βάθη του ψυχισμού μας συνεχίζουν να υπάρχουν όλα τα αποτρόπαια της κόλασης και όλα τα τερατουργήματα των πολέμων.
Στην Επαναστατική Ψυχολογία μας γίνεται φανερή η ανάγκη μιας ριζικής μετατροπής, και αυτή είναι δυνατή μόνον αν κηρύττουμε στον ίδιο τον εαυτό μας ένα θανάσιμο πόλεμο, σκληρό και χωρίς έλεος.
Βέβαια όλοι εμείς δεν αξίζουμε τίποτα, είμαστε καθένας μας η δυστυχία της γης, το απεχθές.
Ευτυχώς ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μας δίδαξε τον μυστικό δρόμο:
Να πεθάνουμε, μέσα μας, μέσω του ψυχολογικού αποκεφαλισμού.
30. ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΚΕΝΤΡΟ ΒΑΡΟΥΣ
Καθώς δεν υπάρχει μια πραγματική ατομικότητα, γίνεται αδύνατη η ύπαρξη μιας συνέχειας σκοπών.
Εφόσον δεν υπάρχει το Ψυχολογικό άτομο, αν στον καθένα μας ζουν πολλά πρόσωπα, αν δεν υπάρχει υπεύθυνο πρόσωπο, θα ήταν παράλογο να απαιτήσει κανείς από κάποιον μια συνέχεια σκοπών.
Ξέρουμε καλά ότι μέσα σε ένα άτομο ζουν πολλά πρόσωπα, οπότε η απόλυτη έννοια ευθύνης δεν υπάρχει πραγματικά σε μας.
Αυτό που ένα συγκεκριμένο Εγώ βεβαιώνει σε δεδομένη στιγμή, δεν μπορεί να έχει καμιά σοβαρότητα, γεγονός που οφείλεται συγκεκριμένα στο ότι οποιοδήποτε άλλο Εγώ μπορεί να βεβαιώσει ακριβώς το αντίθετο σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή.
Το σοβαρό σε όλα αυτά είναι ότι πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι κατέχουν την αίσθηση της ηθικής ευθύνης και αυτοεξαπατώνται βεβαιώνοντας ότι είναι πάντα οι ίδιοι.
Υπάρχουν άνθρωποι που σε κάποια στιγμή της ύπαρξής τους έρχονται στις Γνωστικές Σπουδές, λάμπουν με αγγελική δύναμη, ενθουσιάζονται με την Εσωτεριστική Δουλειά, μέχρι που ορκίζονται να αφιερώσουν ολόκληρη την ύπαρξή τους σε αυτά τα θέματα.
Αναμφισβήτητα όλοι οι αδελφοί της Κίνησής μας φτάνουν μέχρι και να θαυμάσουν έναν τέτοιον ενθουσιώδη τύπο.
Δεν μπορεί κανείς παρά να αισθανθεί μεγάλη χαρά, ακούγοντας άτομα αυτού του είδους, τόσο ευσεβή και οριστικώς ειλικρινή.
Εν τούτοις το ειδύλλιο δεν κρατά πολύ καιρό. Κάποια μέρα για τον άλφα ή βήτα λόγο, σωστό ή άδικο, απλό ή περίπλοκο, το άτομο αποσύρεται από την Γνώση, οπότε εγκαταλείπει την Δουλειά και (για να ισιώσει το στραβό ή προσπαθώντας να δικαιολογηθεί στον εαυτό του) εντάσσεται σε κάποια άλλη μυστικιστική οργάνωση και σκέφτεται ότι τώρα πάει καλύτερα.
Όλο αυτό το πήγαινε έλα, όλη αυτή η αδιάκοπη αλλαγή σχολών, δογμάτων, θρησκειών, οφείλεται στην πολλαπλότητα των Εγώ που μέσα μας αγωνίζονται μεταξύ τους για την ίδια τους την υπεροχή.
Μιας και κάθε Εγώ έχει το δικό του κριτήριο, το δικό του νου, τις δικές του ιδέες, είναι σχεδόν φυσιολογική αυτή η αλλαγή των απόψεων, αυτό το συνεχές πεταλούδισμα από οργάνωση σε οργάνωση, από ιδανικό σε ιδανικό κλπ.
Το ίδιο το άτομο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μηχανή, έτοιμη να χρησιμεύσει σαν όχημα τόσο στο ένα Εγώ όσο και στο άλλο.
Μερικά μυστικιστικά Εγώ αυτοεξαπατώνται, μετά την εγκατάλειψη της μιας ή την άλλης αίρεσης, αποφασίζουν να πιστεύονται Θεοί, λάμπουν σαν ξιπασμένα φώτα και στο τέλος εξαφανίζονται.
Υπάρχουν άτομα που κάποια στιγμή ξεχωρίζουν στην Εσωτεριστική Δουλειά και κατόπιν, την στιγμή που παρεμβαίνει κάποιο άλλο Εγώ, εγκαταλείπουν οριστικά αυτές τις σπουδές και αφήνονται να τους καταπιεί η ζωή.
Σαφώς αν κανείς δεν αγωνιστεί ενάντια στην ζωή αυτή θα τον καταβροχθίζει και είναι σπάνιοι οι υποψήφιοι που στα αλήθεια δεν αφήνονται να τους καταπιεί η ζωή.
Εφόσον υπάρχει μέσα μας μια ολόκληρη πολλαπλότητα από Εγώ, το Διαρκές Κέντρο Βάρους δεν μπορεί να υπάρξει.
Είναι σχεδόν φυσιολογικό να μην αυτοπραγματώνονται εσωτερικά όλα τα άτομα. Ξέρουμε καλά ότι η Εσωτερική Αυτοπραγμάτωση του Είναι απαιτεί συνέχεια σκοπών και καθώς είναι πολύ δύσκολο να συναντήσει κανείς κάποιον που να έχει ένα Κέντρο Διαρκούς Βαρύτητας, δεν είναι περίεργο ότι είναι πολύ σπάνιο να φτάσει ένας άνθρωπος στην βαθιά εσωτερική Αυτοπραγμάτωση.
Το φυσιολογικό είναι να ενθουσιαστεί κανείς με την Εσωτεριστική Δουλειά και ύστερα να την εγκαταλείψει. Το περίεργο είναι το να μην εγκαταλείψει κανείς την Δουλειά και να φτάσει στο τέρμα.
Σίγουρα και στο όνομα της αλήθειας βεβαιώνουμε ότι ο Ήλιος κάνει ένα εργαστηριακό πείραμα πολύ περίπλοκο και φοβερά δύσκολο.
Μέσα στο διανοούμενο ζώο που λανθασμένα ονομάζεται άνθρωπος, υπάρχουν σπέρματα που μπορούν να μας μετατρέψουν σε ηλιακούς ανθρώπους εάν αναπτυχθούν όπως πρέπει.
Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι περιττό να ξεκαθαρίσουμε καλύτερα, πως δεν είναι σίγουρο ότι αυτά τα σπέρματα θα αναπτυχθούν. Το φυσιολογικό δυστυχώς είναι να εκφυλιστούν και να χαθούν αξιοθρήνητα.
Εν πάση περιπτώσει τα σπέρματα που αναφέραμε και που πρέπει να μας μετατρέψουν σε ηλιακούς ανθρώπους, χρειάζονται ένα κατάλληλο περιβάλλον, αφού είναι πολύ γνωστό ότι η σπορά σε άγονο μέρος δεν βλασταίνει, χάνεται.
Για να μπορέσει να βλαστήσει ο πραγματικός σπόρος του ανθρώπου, που είναι αποθηκευμένος μέσα στους σεξουαλικούς μας αδένες, χρειάζεται συνέχεια σκοπών και ένα κανονικό σώμα.
Αν οι επιστήμονες συνεχίσουν να κάνουν πειράματα με τους αδένες εσωτερικών εκκρίσεων οποιαδήποτε δυνατότητα ανάπτυξης των σπερμάτων που αναφέραμε μπορεί να χαθεί.
Αν και θα φανεί απίστευτο, τα μυρμήγκια πέρασαν από μια παρόμοια διαδικασία σε κάποιο μακρινό αρχαϊκό παρελθόν του πλανήτη μας, της Γης.
Μένει κανείς έκπληκτος βλέποντας την τελειότητα ενός παλατιού μυρμηγκιών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η καθιερωμένη τάξη σε οποιαδήποτε μυρμηγκοφωλιά είναι φοβερή.
Εκείνοι οι Μυημένοι που έχουν ξυπνήσει την συνείδησή τους, ξέρουν από άμεση μυστικιστική εμπειρία, ότι τα μυρμήγκια σε καιρούς που ούτε από μακριά το υποπτεύονται οι μεγαλύτεροι ιστορικοί του κόσμου υπήρξαν μια ανθρώπινη φυλή που δημιούργησε ένα πανίσχυρο σοσιαλιστικό πολιτισμό.
Περιόρισαν τότε οι δικτάτορες της οικογένειας εκείνης την ελεύθερη βούληση και τις διάφορες θρησκευτικές αιρέσεις, μιας και όλα αυτά τους στερούσαν την εξουσία και αυτοί χρειάζονταν να είναι ολοκληρωτικοί με την πιο πλήρη έννοια της λέξης.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, με εξαλειμμένη την ατομική πρωτοβουλία και το θρησκευτικό δικαίωμα, το διανοούμενο ζώο κατρακύλησε στο δρόμο της πτώσης και του εκφυλισμού.
Σε όλα όσα αναφέραμε παραπάνω προστέθηκαν τα επιστημονικά πειράματα: μεταμοσχεύσεις οργάνων, αδένων, πειράματα με ορμόνες κλπ, με αποτέλεσμα την βαθμιαία σμίκρυνση και την μορφολογική αλλαγή εκείνων των ανθρώπινων οργανισμών μέχρι να μετατραπούν στο τέλος στα μυρμήγκια που γνωρίζουμε.
Όλος εκείνος ο πολιτισμός, όλα εκείνα τα κινήματα που είχαν σχέση με την καθιερωμένη κοινωνική τάξη, έγιναν μηχανικά και κληροδοτήθηκαν από πατέρα σε γιο. Σήμερα μένει κανείς έκπληκτος βλέποντας μια μυρμηγκοφωλιά, όμως δεν μπορούμε να μη λυπηθούμε από την έλλειψη ευφυΐας τους.
Αν δεν δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας, εξελισσόμαστε καθοδικά και εκφυλιζόμαστε τρομακτικά.
Το πείραμα που κάνει ο Ήλιος στο εργαστήριο της ζωής, πέρα από το ότι είναι δύσκολο έδωσε πολύ λίγα αποτελέσματα.
Η δημιουργία ηλιακών ανθρώπων είναι δυνατή όταν υπάρχει πραγματική συνεργασία σε καθένα από εμάς.
Δεν είναι δυνατή η δημιουργία του ηλιακού ανθρώπου, αν πρώτα δεν εγκαταστήσουμε μέσα μας ένα Διαρκές Κέντρο Βάρους.
Πως θα μπορούσαμε να έχουμε συνέχεια σκοπών αν δεν εγκαταστήσουμε στον ψυχισμό μας το Κέντρο Βάρους;
Οποιαδήποτε φυλή που δημιουργήθηκε από τον Ήλιο, σίγουρα δεν έχει άλλο σκοπό στην φύση από το να χρησιμεύσει τα συμφέροντα αυτής της δημιουργίας και στο ηλιακό πείραμα.
Αν αποτύχει ο Ήλιος στο πείραμά του χάνει όλο το ενδιαφέρον του για μια τέτοια φυλή και αυτή εκ των πραγμάτων καταδικάζεται στην καταστροφή και την καθοδική εξέλιξη.
Κάθε μία από τις φυλές που υπήρξαν πάνω στο πρόσωπο της Γης χρησίμευσε στο ηλιακό πείραμα. Από κάθε φυλή ο Ήλιος πέτυχε μερικούς θριάμβους, μαζεύοντας μικρές ομάδες από ηλιακούς ανθρώπους.
Όταν μια φυλή δώσει τους καρπούς της εξαφανίζεται σταδιακά ή χάνεται βίαια με μεγάλες καταστροφές.
Η δημιουργία ηλιακών ανθρώπων είναι δυνατή όταν αγωνίζεται κανείς για να ανεξαρτητοποιηθεί από τις σεληνιακές δυνάμεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά τα Εγώ που φέρουμε στον ψυχισμό μας είναι αποκλειστικά σεληνιακού τύπου.
Με κανένα τρόπο δεν θα ήταν δυνατόν να απελευθερωθούμε από την σεληνιακή δύναμη εάν δεν εγκαταστήσουμε προηγουμένως μέσα μας ένα Κέντρο Διαρκούς Βαρύτητας.
Πως θα μπορούσαμε να διαλύσουμε το σύνολο του πολλαπλού Εγώ αν δεν έχουμε συνέχεια σκοπών; Με ποιόν τρόπο θα μπορούσαμε να έχουμε συνέχεια σκοπών χωρίς προηγουμένως να έχουμε εγκαταστήσει στον ψυχισμό μας ένα Κέντρο Διαρκούς Βαρύτητας Κέντρο Διαρκούς Βαρύτητας;
Καθώς η σημερινή φυλή, αντί να γίνει ανεξάρτητη από την σεληνιακή επίδραση, έχασε κάθε ενδιαφέρον για την ηλιακή ευφυΐα, αναμφισβήτητα, καταδικάστηκε μόνη της στην καθοδική εξέλιξη και τον εκφυλισμό.
Δεν είναι δυνατόν να ξεπηδήσει ο πραγματικός Άνθρωπος μέσα από την μηχανικότητα της ανοδικής εξέλιξης. Ξέρουμε καλά ότι η ανοδική εξέλιξη και η δίδυμη αδελφή της η καθοδική, είναι μόνο δύο νόμοι που αποτελούν το μηχανικό άξονα όλης της φύσης. Υπάρχει ανοδική εξέλιξη μέχρι κάποιο απόλυτα καθορισμένο σημείο και ύστερα έρχεται η διαδικασία της καθοδικής εξέλιξης. Την κάθε άνοδο διαδέχεται μία κάθοδος και αντίστροφα.
Εμείς είμαστε αποκλειστικά μηχανές ελεγχόμενες από διάφορα Εγώ. Υπηρετούμε την οικονομία της φύσης, δεν έχουμε καθορισμένη ατομικότητα όπως λανθασμένα υποθέτουν πολλοί ψευτοεσωτεριστές και ψευτομυστικιστές.
Πρέπει να αλλάξουμε υπερεπειγόντως για να δώσουν τους καρπούς τους τα σπέρματα του ανθρώπου.
Μόνο δουλεύοντας με τον εαυτό μας με πραγματική συνέχεια σκοπών και απόλυτο αίσθημα ηθικής ευθύνης μπορούμε να γίνουμε ηλιακοί Άνθρωποι. Αυτό συνεπάγεται την αφιέρωση ολόκληρης της ύπαρξής μας στην Εσωτεριστική Δουλειά πάνω στον εαυτό μας.
Εκείνοι που ελπίζουν να φτάσουν σε ηλιακή κατάσταση με τον μηχανισμό της ανοδικής εξέλιξης, ξεγελούν τον εαυτό τους και καταδικάζονται εκ των πραγμάτων στον εκφυλισμό της καθοδικής εξέλιξης.
Στην Εσωτεριστική Δουλειά δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας την πολυτέλεια της αστάθειας. Όσοι έχουν αλλοπρόσαλλες ιδέες, όσοι σήμερα δουλεύουν πάνω στον εαυτό τους και αύριο αφήνονται να τους καταπιεί η ζωή, αυτοί που ζητούν υπεκφυγές, δικαιολογίες για να εγκαταλείψουν την Εσωτεριστική Δουλειά θα εκφυλιστούν και θα εξελιχθούν καθοδικά.
Μερικοί μεταθέτουν το σφάλμα, αφήνουν τα πάντα για αύριο, ενώ καλυτερεύουν την οικονομική τους κατάσταση, χωρίς να υπολογίσουν ότι το ηλιακό πείραμα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το προσωπικό τους κριτήριο και τα πασίγνωστα σχέδιά τους.
Δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει κανείς ηλιακός Άνθρωπος όταν κουβαλάει μέσα του την Σελήνη (το Εγώ είναι σεληνιακό).
Η Γη έχει δύο φεγγάρια. Το δεύτερο από αυτά λέγεται Λιλίθ και βρίσκεται λίγο μακρύτερα από την λευκή σελήνη. Οι αστρονόμοι βλέπουν συνήθως την Λιλίθ σαν μία φακή καθώς είναι πολύ μικρού μεγέθους. Αυτή είναι η μαύρη σελήνη.
Οι πιο ολέθριες δυνάμεις του Εγώ φτάνουν στην γη από την Λιλίθ και προκαλούν υπάνθρωπα και κτηνώδη ψυχολογικά αποτελέσματα.
Τα εγκλήματα του κόκκινου τύπου, οι πιο τερατώδεις δολοφονίες της ιστορίας, τα πιο ανυποψίαστα κακουργήματα κλπ, οφείλονται στα δονητικά κύματα της Λιλίθ.
Η διπλή σεληνιακή επίδραση που αντιπροσωπεύεται στο ανθρώπινο ον μέσω του Εγώ που κουβαλάει στο εσωτερικό του, προκαλεί σε μας μια πραγματική αποτυχία.
Εάν δεν δούμε το πόσο επείγει να παραδώσουμε το σύνολο της ύπαρξής μας στην Δουλειά με τον εαυτό μας, με σκοπό να ελευθερωθούμε από την διπλή σεληνιακή δύναμη, θα καταλήξουμε απορροφημένοι από την Σελήνη, στην καθοδική εξέλιξη, τον εκφυλισμό, κάθε φορά όλο και πιο πολύ μέσα σε ορισμένες καταστάσεις που θα μπορούσαμε εύκολα να αξιολογήσουμε σαν ασυνείδητες και παρασυνειδητές.
Το πιο σοβαρό από όλα αυτά είναι ότι δεν κατέχουμε την πραγματική ατομικότητα. Αν είχαμε ένα Κέντρο Διαρκούς Βαρύτητας θα δουλεύαμε πραγματικά σοβαρά μέχρι να επιτύχουμε την ηλιακή κατάσταση.
Υπάρχουν τόσες δικαιολογίες σε αυτά τα θέματα, υπάρχουν τόσες υπεκφυγές, τόσα γοητευτικά θέλγητρα, που από τα ίδια τα γεγονότα είναι συνήθως αδύνατο να καταλάβουμε για το λόγο αυτό, πόσο επείγει η Εσωτεριστική Δουλειά.
Παρ’ όλα αυτά, το μικρό περιθώριο της ελεύθερης θέλησης που έχουμε και η Γνωστική Διδασκαλία που είναι προσανατολισμένη προς την πρακτική δουλειά, θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν σαν βάση για τους ευγενικούς μας σκοπούς που σχετίζονται με το ηλιακό πείραμα.
Ο αλλοπρόσαλλος νους, δεν καταλαβαίνει αυτά που λέμε εδώ, διαβάζει αυτό το κεφάλαιο και ύστερα το ξεχνά. Έρχεται κατόπιν άλλο βιβλίο και άλλο και στο τέλος καταλήγουμε σε οποιαδήποτε διδασκαλία που μας πουλάει διαβατήριο για τον ουρανό, που μας μιλά πιο αισιόδοξα, που μας βεβαιώνει για διευκολύνσεις πέρα από τον θάνατο.
Έτσι είναι οι άνθρωποι, απλές μαριονέτες που ελέγχονται από αόρατα νήματα, μηχανικές κούκλες με ιδέες αλλοπρόσαλλες και χωρίς συνέχεια σκοπών.
31. Η ΓΝΩΣΤΙΚΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Επείγει να μελετήσουμε την Γνώση και να χρησιμοποιήσουμε τις πρακτικές ιδέες που δίνουμε στο έργο αυτό, για να δουλέψουμε σοβαρά πάνω στον εαυτό μας.
Όμως δεν θα μπορούσαμε να δουλέψουμε πάνω στον εαυτό μας, με σκοπό να διαλύσουμε αυτό ή εκείνο το Εγώ, χωρίς προηγουμένως να το έχουμε παρατηρήσει.
Η παρατήρηση του εαυτού μας επιτρέπει να περάσει μια ακτίνα φωτός στο εσωτερικό μας.
Οποιοδήποτε Εγώ εκφράζεται στο κεφάλι με ένα τρόπο, στην καρδιά με άλλον τρόπο και στο σεξ με άλλον τρόπο.
Χρειάζεται να παρατηρήσουμε το Εγώ που κάποια δεδομένη στιγμή έχουμε αρπάξει. Επείγει να το δούμε σε καθένα από τα τρία αυτά κέντρα του οργανισμού μας.
Αν είμαστε επάγρυπνοι και φρουροί σε σχέση με άλλα άτομα, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου αυτοανακαλυπτόμαστε.
Θυμάστε τι ώρα σας πλήγωσαν την ματαιοδοξία σας; Την περηφάνια σας; Τι ήταν αυτό που σας εναντιώθηκε κατά την διάρκεια της ημέρας; Γιατί δημιουργήθηκε αυτή η αντίθεση; Ποια η μυστική της αιτία; Μελετήστε το, παρατηρήστε το κεφάλι σας, την καρδιά και το σεξ...
Η πρακτική ζωή είναι ένα θαυμάσιο σχολείο. στην σχέση της με τους άλλους μπορούμε να ανακαλύψουμε αυτά τα Εγώ που κουβαλάμε στο εσωτερικό μας.
Οποιαδήποτε αντίθεση, οποιοδήποτε επεισόδιο μπορεί να μας οδηγήσει μέσα από την εσώτερη αυτοπαρατήρηση στην ανακάλυψη ενός Εγώ, είτε αυτό είναι αυτοαγάπη, φθόνος, ζήλια, θυμός, απληστία, υποψία, συκοφαντία, λαγνεία κλπ, κλπ, κλπ.
Χρειάζεται να γνωρίσουμε τον εαυτό μας πριν μπορέσουμε να γνωρίσουμε τους άλλους. Επείγει να μάθουμε να βλέπουμε την ξένη άποψη.
Αν μπούμε στην θέση των άλλων, θα ανακαλύψουμε ότι τα ψυχολογικά ελαττώματα που αποδίδουμε στους άλλους τα έχουμε με το παραπάνω στο εσωτερικό μας.
Η αγάπη για τον πλησίον είναι απαραίτητη, όμως δεν μπορεί κανείς να αγαπήσει τους άλλους, αν πρώτα δεν μάθει να μπαίνει στην θέση κάποιου άλλου με την Εσωτεριστική Δουλειά.
Η σκληρότητα θα συνεχίσει να υπάρχει πάνω στο πρόσωπο της γης, όσο δεν θα έχουμε μάθει να τοποθετούμαστε την θέση των άλλων.
Όμως αν ένας δεν έχει το θάρρος να δει τον εαυτό του τον ίδιο, πως θα μπορέσει να τοποθετηθεί στην θέση των άλλων;
Γιατί πρέπει να δούμε αποκλειστικά την κακή όψη των άλλων ατόμων;
Η μηχανική αντιπάθεια για ένα άλλο πρόσωπο που γνωρίζουμε για πρώτη φορά, δείχνει ότι δεν μπορούμε να μπούμε στην θέση του πλησίον μας, ότι δεν αγαπάμε τον πλησίον μας, ότι έχουμε υπερβολικά κοιμισμένη συνείδηση.
Μας φαίνεται πολύ αντιπαθητικό ένα ορισμένο πρόσωπο. Για ποιο λόγο; ίσως πίνει; ας παρατηρηθούμε ... Είμαστε σίγουροι για την αρετή μας; Είμαστε σίγουροι ότι δεν κουβαλάμε το Εγώ της μέθης μέσα μας;
Καλύτερα θα ήταν βλέποντας έναν μεθυσμένο που κάνει γελοιότητες να λέγαμε: «Αυτός... είμαι εγώ, τι γελοία πράγματα κάνω... »
Είσαστε μια γυναίκα τίμια και ενάρετη και για αυτό σας κακοφαίνεται κάποια κυρία. Αισθάνεστε για αυτήν αντιπάθεια. Γιατί; Αισθάνεστε σίγουρη για τον εαυτό σας; Νομίζετε ότι μέσα σας δεν έχετε το Εγώ της λαγνείας; Σκέφτεστε ότι εκείνη η κυρία η δυσφημισμένη για τα σκάνδαλα και τις ασέλγειές της είναι διεστραμμένη; Είσαστε σίγουρη ότι στο εσωτερικό σας δεν υπάρχει η ασέλγεια και η διαστροφή που βλέπετε σε αυτή την γυναίκα;
Θα ήταν καλύτερα να αυτοπαρατηρηθείτε εσωτερικά και σε βαθύ διαλογισμό να τοποθετηθείτε στην θέση της γυναίκας εκείνης που σιχαίνεστε.
Επείγει να αξιολογήσουμε την Γνωστική Εσωτεριστική Δουλειά. Είναι απαραίτητο να την καταλάβουμε και να την εκτιμήσουμε, αν ποθούμε στην πραγματικότητα μια ριζική αλλαγή.
Γίνεται αναγκαίο να ξέρουμε να αγαπάμε τους ομοίους μας, να μελετάμε την Γνώση και να μεταφέρουμε την διδασκαλία αυτή σε όλο τον κόσμο, αλλιώς πέφτουμε στον εγωισμό.
Αν κάποιος αφιερωθεί στην Εσωτεριστική Δουλειά πάνω στον εαυτό του, αλλά δεν δώσει την διδασκαλία στους άλλους, η εσωτερική του πρόοδος γίνεται πολύ δύσκολη από έλλειψη αγάπης για τον πλησίον του.
«Αυτός που δίνει παίρνει, και όσο περισσότερα δίνει περισσότερα θα πάρει. Αλλά αυτός που τίποτα δεν δίνει μέχρι και αυτό που έχει θα του αφαιρεθεί». Αυτός είναι ο Νόμος.
32. Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ στην ΔΟΥΛΕΙΑ
Παρατήρηση, Κρίση και Εκτέλεση είναι τρεις βασικοί παράγοντες της διάλυσης. Πρώτο: παρατηρούμε. Δεύτερο: δικάζουμε. Τρίτο: εκτελούμε.
Τους κατασκόπους στον πόλεμο πρώτα τους παρατηρούν, δεύτερον τους δικάζουν και τρίτον τους τουφεκίζουν.
Στην αμοιβαία σχέση με τους άλλους υπάρχει αυτοανακάλυψη και αυτοαποκάλυψη. Αυτός που αρνιέται την συνύπαρξη με τους ομοίους του, απαρνιέται επίσης την αυτοανακάλυψη.
Οποιοδήποτε συμβάν της ζωής όσο ασήμαντο και αν φαίνεται, αναμφίβολα έχει σαν αίτιο έναν εσώτερο ηθοποιό μέσα μας, ένα ψυχικό επιπρόσθετο, ένα Εγώ.
Η αυτοανακάλυψη είναι δυνατή όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης, επαγρύπνησης προς το ασυνήθιστο.
Το Εγώ που ανακαλύπτεται «από την μυρωδιά» πρέπει να παρατηρηθεί με προσοχή στον εγκέφαλό μας, στην καρδιά και στο σεξ.
Ένα οποιοδήποτε Εγώ λαγνείας, θα μπορούσε να εκδηλωθεί στην καρδιά σαν αγάπη, στον εγκέφαλο σαν ιδανικό, όμως προσέχοντας το σεξ θα αισθανόμαστε κάποια αρρωστημένη διέγερση που δεν συγχέεται με τίποτε.
Η καταδίκη οποιουδήποτε Εγώ πρέπει να είναι τελεσίδικη. Χρειάζεται να το καθίσουμε στο σκαμνί του κατηγορουμένου και να το δικάσουμε ανελέητα.
Οποιαδήποτε υπεκφυγή, δικαιολογία, θεώρηση, πρέπει να εξαλειφτεί, αν θέλουμε πραγματικά να συνειδητοποιήσουμε το Εγώ που επιθυμούμε να ξεριζώσουμε από τον ψυχισμό μας.
Η εκτέλεση είναι διαφορετική. Δεν θα ήταν δυνατή η εκτέλεση ενός Εγώ, οποιουδήποτε, χωρίς να το έχουμε προηγουμένως παρατηρήσει και δικάσει.
Η προσευχή στην ψυχολογική Δουλειά είναι βασική για την διάλυση. Χρειαζόμαστε μια δύναμη ανώτερη από το νου, αν επιθυμούμε στα αλήθεια να διαλύσουμε αυτό ή εκείνο το Εγώ.
Ο νους από μόνος του ποτέ δεν θα μπορούσε να διαλύσει κανένα Εγώ. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, αδιάψευστο.
Η προσευχή είναι να συνομιλούμε με το Θεό. Εμείς οφείλουμε να απευθυνόμαστε την Θεϊκή Μητέρα, στην εσωτερικότητά μας, αν επιθυμούμε στα αλήθεια την διάλυση του Εγώ. Αυτός που δεν αγαπά την Μητέρα του, ο αχάριστος γιος, θα αποτύχει στην Δουλειά πάνω στον εαυτό του.
Καθένας μας έχει την Θεϊκή του Μητέρα την ιδιαίτερη, την ατομική. Αυτή η ίδια είναι ένα μέρος του Είναι μας και προέρχεται από αυτό.
Όλοι οι αρχαίοι λαοί λάτρεψαν τον «Θεό Μητέρα» στα κατάβαθα του Είναι μας. Η θηλυκή αρχή του Αιώνιου είναι η Ίσιδα, η Μαρία, η Τονανζίν, η Κυβέλη, η Ρέα, η Αδωνία, η Ινσομπέρτα κλπ, κλπ, κλπ.
Αν στο φυσικό έχουμε πατέρα και μητέρα, στο βαθύτερο μέρος του Είναι μας έχουμε επίσης τον Πατέρα μας τον «εν κρυπτώ» και την Θεϊκή μας Μητέρα μας Κουνταλίνη.
Υπάρχουν τόσοι Πατέρες στον Ουρανό όσοι άνθρωποι στην γη. Ο Θεός Μητέρα στην ιδιαίτερή μας εσωτερικότητα είναι η θηλυκή άποψη του Πατέρα μας του «εν κρυπτώ».
ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΗ είναι βέβαια τα δύο ανώτερα μέρη του εσώτερού μας Είναι. Αναμφίβολα ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΗ είναι το ίδιο μας το Αληθινό Είναι πιο πέρα από το Εγώ της ψυχολογίας.
ΑΥΤΟΣ ξεδιπλώνεται σε ΑΥΤΗ και διατάζει, διευθύνει, εκπαιδεύει. ΑΥΤΗ εξαλείφει τα ανεπιθύμητα στοιχεία που φέρουμε στο εσωτερικό μας με την προϋπόθεση μιας διαρκούς Δουλειάς πάνω στον εαυτό μας.
Όταν θα έχουμε πεθάνει ριζικά, όταν όλα τα ανεπιθύμητα στοιχεία θα έχουν εξαλειφτεί μετά από πολλές δουλειές συνειδητές και από ηθελημένες ταλαιπωρίες, θα συγχωνευθούμε και θα ολοκληρωθούμε με τον «ΠΑΤΕΡΑ ΜΗΤΕΡΑ». Τότε θα είμαστε Θεοί υπερβολικά Θεϊκοί, πιο πέρα από το καλό και το κακό.
Η ιδιαίτερη, ατομική μας Θεϊκή Μητέρα, με τις πύρινες δυνάμεις της μπορεί να διαλύσει σε κοσμική σκόνη οποιοδήποτε από τα τόσα Εγώ που προηγουμένως παρατηρήθηκε και δικάστηκε.
Με κανένα τρόπο δεν θα ήταν αναγκαία μια ειδική συνταγή για να προσευχηθούμε στην εσωτερική μας Θεϊκή Μητέρα. Πρέπει να είμαστε πολύ φυσικοί και απλοί όταν απευθυνόμαστε σε ΑΥΤΗΝ. Το παιδί που απευθύνεται στην μητέρα του δεν έχει ποτέ ειδικές διατυπώσεις. Λέει αυτό που βγαίνει από την καρδιά του και αυτό είναι όλο.
Κανένα Εγώ δεν διαλύεται στιγμιαία. Η Θεϊκή μας Μητέρα πρέπει να δουλέψει, μέχρι και να υποφέρει πάρα πολύ, πριν πετύχει μια εξόντωση οποιουδήποτε Εγώ.
Να γίνετε εσωστρεφείς, να κατευθύνετε την ικεσία σας προς τα μέσα, ψάχνοντας μέσα στο εσωτερικό σας για την δική σας Θεϊκή Μητέρα και με ειλικρινείς ικεσίες μπορείτε να της μιλήσετε. Παρακαλέστε την να διαλύσει εκείνο το Εγώ που προηγουμένως έχετε παρατηρήσει και δικάσει.
Η Αίσθηση της εσώτερη αυτοπαρατήρησης, σύμφωνα με το πώς εξελίσσεται, θα σας επιτρέψει να επιβεβαιώσετε την προοδευτική βελτίωση της δουλειάς σας.
Κατανόηση, κρίση είναι βασικές, όμως χρειάζεται κάτι περισσότερο αν θέλουμε στα αλήθεια να αποσυνθέσουμε το «ο Εαυτός Μου».
Μπορεί να έχει ο νους την πολυτέλεια να τιτλοφορεί οποιοδήποτε ελάττωμα, να το περνά από το ένα διαμέρισμα στο άλλο, να το επιδεικνύει, να το κρύβει κλπ όμως ποτέ δεν θα μπορούσε να το μεταβάλλει ριζικά.
Χρειάζεται μια ειδική δύναμη ανώτερη από το νου, μια φλογερή δύναμη ικανή να κάνει στάχτη οποιοδήποτε ελάττωμα.
Η Στέλλα Μάρις, η Θεϊκή μας Μητέρα, έχει αυτή την εξουσία, μπορεί να κονιορτοποιήσει οποιοδήποτε ψυχολογικό ελάττωμα.
Η Θεϊκή μας Μητέρα ζει στην εσωτερικότητά μας, πιο πέρα από το σώμα, τις συγκινήσεις και το νου. Αυτή είναι από μόνη της μια πυρογενής δύναμη ανώτερη από το νου.
Η ιδιαίτερη, ατομική Κοσμική μας Μητέρα κατέχει Σοφία, Αγάπη και Δύναμη. Σε αυτήν υπάρχει απόλυτη τελειότητα.
Οι καλές προθέσεις και η συνεχής επανάληψή τους δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, δεν οδηγούν πουθενά.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να επαναλαμβάνουμε: «Δεν θα είμαι λάγνος». Τα Εγώ της φιληδονίας με κάθε τρόπο θα συνεχίσουν να υπάρχουν στα βάθη του ίδιου μας του ψυχισμού.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να επαναλαμβάνουμε καθημερινά: «Ποτέ δεν θα ξαναθυμώσω». Τα Εγώ του θυμού θα συνεχίσουν να υπάρχουν στα ψυχολογικά μας βάθη.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να επαναλαμβάνουμε καθημερινά: «Δεν θα ξαναφερθώ άπληστα». Τα Εγώ της απληστίας θα συνεχίσουν να υπάρχουν στα διάφορα υπόβαθρα του ψυχισμού μας.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να αποχωριστούμε τον κόσμο και να κλειστούμε σε κάποιο μοναστήρι ή να ζήσουμε σε κάποια σπηλιά. Τα Εγώ μέσα μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Μερικοί ερημίτες των σπηλαίων με βάση αυστηρές πειθαρχίες, έφτασαν στην έκσταση των αγίων και ανελήφθησαν στους ουρανούς όπου είδαν και άκουσαν πράγματα αδύνατο να κατακτηθούν και να κατανοηθούν από τα ανθρώπινα όντα. Εντούτοις τα Εγώ συνέχισαν να υπάρχουν μέσα τους.
Αναμφισβήτητα η Ουσία μπορεί να δραπετεύσει από το Εγώ με βάση αυστηρές πειθαρχίες και να απολαύσει την έκσταση, πλην όμως μετά την ευτυχία, ξαναγυρίζει στο εσωτερικό του «ο Εαυτός Μου».
Όσοι έχουν συνηθίσει την έκσταση, χωρίς να έχουν διαλύσει το Εγώ, νομίζουν ότι έφτασαν πια στην απελευθέρωση, αυτοεξαπατώνται νομίζοντας τους εαυτούς τους Δάσκαλους μέχρι που μπαίνουν στην βυθισμένη καθοδική εξέλιξη.
Ποτέ δεν θα εκφραζόμαστε αντίθετα στην μυστικιστική έκσταση, αντίθετοι στην έκσταση και την ευτυχία της Ψυχής, σε απουσία του Εγώ.
Θέλουμε μόνο να τονίσουμε την αναγκαιότητα της διάλυσης των Εγώ για να επιτύχει κανείς την τελική απελευθέρωση.
Η Ουσία οποιουδήποτε πειθαρχημένου ερημίτη, συνηθισμένου να δραπετεύει από τα Εγώ, επαναλαμβάνει αυτό το κατόρθωμα μετά το θάνατο του φυσικού σώματος, απολαμβάνει την έκσταση για ένα διάστημα και κατόπιν επιστρέφει σαν το Πνεύμα του λυχναριού του Αλαντίν στο εσωτερικό της μπουκάλας, στο Εγώ, στο «ο Εαυτός Μου».
Οπότε δεν του μένει άλλη λύση παρά η επιστροφή σε ένα νέο φυσικό σώμα με σκοπό να επαναληφθεί η ζωή του πάνω στο χαλί της ύπαρξης.
Πολλοί μυστικιστές που αποσαρκώθηκαν στα σπήλαια των Ιμαλαΐων, στην Κεντρική Ασία, τώρα είναι χυδαία, κοινά, και συνηθισμένα άτομα σε αυτόν τον κόσμο, παρόλο οι απόγονοί τους ακόμα τους λατρεύουν και τους τιμούν.
Οποιαδήποτε προσπάθεια απελευθέρωσης, όσο μεγαλειώδης και αν είναι, αν δεν λογαριάσει την αναγκαιότητα της διάλυσης του Εγώ, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΣ
Θα άξιζε τον κόπο να μελετούσατε το βιβλίο μου «Η Μεγάλη Ανταρσία», όπως επίσης «Η Επαναστατική Ψυχολογία»...
Ρώτησα κάποιους αδελφούς: «Λοιπόν, αδελφοί, έχετε μελετήσει το βιβλίο μου Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ;», «Ναί (μου είπαν), το διαβάσαμε γρήγορα»... «Ωραία, αλλά το μελετήσατε;» «Ότι το μελετήσαμε, όχι. το διαβάσαμε με πεντακόσια χιλιόμετρα την ώρα»... Τότε τρομοκρατήθηκα: τόσα χρόνια πέρασαν για να μπορέσω να γράψω το βιβλίο Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ή Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ και αυτοί το διάβασαν σε ένα δίωρο και ήδη το γνωρίζουν...!
Συνεχώς αυτοί με πλησιάζουν για να μου πουν: «Λοιπόν, θα ήθελα να δουλέψω πάνω στον εαυτό μου, θα ήθελα να διαλύσω το Εγώ, αλλά θα ήθελα εσείς να με διδάξετε»... Μα τι ανώμαλος ψυχισμός αυτός των γήινων: μου ζητούν να τους διδάξω να διαλύσουν το Εγώ αφού έχουν διαβάσει το βιβλίο μου «Επαναστατική Ψυχολογία»! Μα πώς γίνεται αυτό; Αφού σε αυτό το βιβλίο έχω δώσει όλες τις υποδείξεις και τώρα μου ζητούν να τους διδάξω! Μα τι είναι αυτά; Έχουν ολοκληρωτικά κατεστραμμένο το διανοητικό κέντρο!
Στην Ατλαντίδα, για παράδειγμα, ή στην Λεμουρία, κανείς δεν μελετούσε με αυτό τον τρόπο. Ένας Λεμούριος, για παράδειγμα, θεωρούσε τα γράμματα ως ιερά και χρησιμοποιούσαν μία αλφάβητο που είχε 300 σύμφωνα και 51 φωνήεντα. Τα γράμματα στην Λεμουρία ήταν ιερά και κανείς δεν αποδεχόταν μια παράγραφο από κάποιο Ιερό Βιβλίο, αν προηγουμένως δεν είχε συνειδητοποιήσει αυτή την παράγραφο. Και για να συνειδητοποιήσει αυτή την παράγραφο περνούσαν μέρες ολόκληρες παραδομένες στον διαλογισμό· έτσι λοιπόν, αυτοί ήταν συνειδητοί από αυτό που μελετούσαν.
Όταν διαβάζουμε έτσι, «με πεντακόσια χιλιόμετρα την ώρα» από εξώφυλλο σε εξώφυλλο και λέγοντας «το έχω διαβάσει πια», «ήδη το ξέρω», καταστρέφεται ολοκληρωτικά το διανοητικό κέντρο. Δεν είναι έτσι το πώς μελετάμε, δεν πρέπει κάποιος να προχωρά, να περνάει σε άλλη παράγραφο, αν δεν έχει συνειδητοποιήσει την προηγούμενη παράγραφο (πρέπει να γνωρίζουμε τι είναι αυτό που πάμε να μεταφέρουμε στο διανοητικό κέντρο)...
Έτσι, αγαπητοί μου φίλοι, μην καταστρέφετε το διανοητικό κέντρο, ούτε να καταστρέφετε το συγκινησιακό κέντρο. Οποιαδήποτε συγκίνηση πρέπει να περνά πρώτα μέσα από το φίλτρο της κατανόησης, πριν μπορέσει το συγκινησιακό κέντρο να κάνει κάτι. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλες μας τις αντιλήψεις, όλα αυτά που μελετάμε ή όλα αυτά που μας έρχονται.
Αν μελετάτε με προσοχή τα βιβλία μου «Η Επαναστατική Ψυχολογία» και «Η Μεγάλη Ανταρσία» και φέρετε αυτή την γνώση στην πρακτική, στο όνομα της Αλήθειας σας λέω ότι θα καταφέρετε να περάσετε από την «Βουδιστική Εξάλειψη». Έτσι λοιπόν θα εγκαταστήσετε στον ψυχισμό σας, μέσα στο εσωτερικό σας, την ψυχολογική ομαλότητα, θα συντονιστείτε με όλα τα τριεγκέφαλα όντα του Σύμπαντος, θα μπορέσετε να πειραματιστείτε από μόνοι σας και με άμεσο τρόπο ΑΥΤΟ που δεν είναι ο Χρόνος, ΑΥΤΟ που είναι πιο πέρα από το σώμα, τα συναισθήματα και το νου.
ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.
Το βιβλίο των πόνων του σώματος
Δωρεάν βιβλία για θεραπείες
Κατεβάστε από εδώ το Το βιβλίο των πόνων του σώματος.
Κατεβάστε από εδώ το Το βιβλίο των πόνων του σώματος.
Περιέχει πρακτικές οδηγίες για να αντιμετωπίσετε πονοκεφάλους, μουδιάσματα, πιασίματα, και γενικά διάφορα μυοσκελετικά προβλήματα, αλλά και εικόνες για τις προτεινόμενες μαλάξεις. Κατεβάστε επίσης τα παρακάτω βιβλία. Έχουν σχέση με την υγεία σας. Είναι "καθαρά", χωρίς ιούς. Μοιράστε τα με την σειρά σας σε όποιον θέλετε. Όσοι περισσότεροι τα πάρουν τόσο το καλύτερο. Αν ξέρετε κάποιον σχετικό με ιατρική, που να μην είναι υπάλληλος αλλά να αγαπάει την ιατρική και τις θεραπείες, δώστε του ειδικά τα δύο πρώτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πατήστε Ctrl και μετά το + μερικές φορές. Η εικόνα θα μεγαλώσει και θα σας διευκολύνει να γράψετε εύκολα την λέξη της επαλήθευσης.
Έπειτα πατώντας Ctrl και - μπορείτε να μικρύνετε την οθόνη